ΧΡΟΙΣΥ ΑΒΓΙ

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[12:00-13:30]

Η γραμματεία είναι ανοιχτή καθημερινά 12:00-13:30

[billbarrett]

πώς είναι σίγουρος ότι θα το πάρει έλληνας?

Αν δεν ειναι ελληνας, τα βαρβαρα λευκα αιμοσφαιρια θα καταπολεμησουν τον αγνο ελληνικο αιμα του Μπαρμπαρουση.
Αρα λογικα μπορει να κανουν μια δοκιμη πρωτα

[christgc]

Το αίμα θα δοθεί σε όποιον το έχει ανάγκη φυσικά. Αν και αυτοί το ξέρουν αυτό, άλλος είναι ο στόχος τους. Να δει ο μέσος αμόρφωτος ελληναράς αυτή την κίνηση και να ανέβει στη συνείδησή του η χρυσή αυγή μερικούς πόντους. Ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν..

[billbarrett]

Σοβαρα τωρα, γινεται να δωσεις αιμα για συγκεκριμενο ατομο, οπως και μια ομαδα εθελοντων αιμοδοτων μπορει να εχει το δικαιωμα να εχει σειρα προτεραιοτητας απο το αιμα που εδωσαν τα μελη της. πχ ενας συλλογος αιμοδοτων να δινει το 50% για γενικη χρηση και το υπολοιπο να το κραταει σαν αποθεμα με σειρα προτεραιοτητας τα μελη του συλλογου.

Παντως κατι τοσο παραλογο οπως το να θες να δωσεις το αιμα σου μονο σε ελληνες, εκτος απο ανηθικο πρεπει να ειναι και παρανομο ή τουλαχιστον αντιδεοντολογικο.

Βεβαια δεν ειμαι και σιγουρος για το τι ισχυει, αρα οποιος ξερει ας πει. Λογικα συμβαινει αυτο που λεει ο christgc .

[christgc]

http://tvxs.gr/news/ellada/pseydis-i-aimodotiki-kampania-tis-xrysis-aygis

[billbarrett]

Εκτος του οτι θελουν να ανεβουν στην υποληψη των ελληναραδων, σκεψου οτι μπορει και να θελουν να δημιουργησουν μπαχαλο μετα, οταν μαθουν οτι το αιμα τους πηγε σε ξενους κι οχι σε ελληνες. Και θα δεις μετα στο tromaktiko και στα λοιπα αθλια blogs αρθρα τυπου : "μας κλεβουν το αιμα οι ξενοι" και "μεταχειριζονται τους ελληνες σαν πολιτες δευτερης κατηγοριας" και "το εβραικο λομπι των γιατρων και των μεγαλων φαρμακοβιομηχανιων αφηνει τους ελληνες να πεθαινουν, ενω οι ξενοι κλεβουν τον αιμα τους" κλπ.

Και θα δεις μετα ομαδες στο facebook με τιτλο "το αιμα ελληνων μονο σε ελληνες"  και σχολια απο κατω " ΕΞΟ ΟΙ ΛΑΘΡΟΜΑΙΤΑΝΑΣΤΑΙΣ ΑΠΟ ΤΙΝ ΧΩΡΡΑ" και "ΑΙΜΑ ΤΙΜΗ ΧΑ - ΜΑΣ ΠΕΙΡΑΝΕ ΤΟ ΑΙΜΑ ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ"

και με λιγα λογια η παρανοια θα συνεχισει να μεταφερεται σε ολη την κατακερματισμενη σχιζοφρενικη ελληνικη κοινωνια.

Ξερω τα εχω παιξει λιγο    και δεν φταιει η εξεταστικη σε αυτο. 

[Μπυρομανής]

http://tvxs.gr/news/blogarontas/aima-timi-simaia-albaniki

[Karaμazoβ]

ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ | Κωνσταντίνος Πουλής
Με (δωσι)λογισμό και μ΄ όνειρο      
   

Στη Θεσσαλονίκη το 1945 έγινε η δίκη των δωσιλόγων του Τύπου. Δικάστηκαν οι δημοσιογράφοι που εξακολούθησαν να εκδίδουν τις εφημερίδες «Απογευματινή» και «Νέα Ευρώπη», τις μόνες που κυκλοφορούσαν επί Κατοχής ως όργανα της γερμανικής προπαγάνδας. Ο Β. Μεσολογγίτης δήλωσε στο δικαστήριο: «Έτσι γίναμεν γερμανόφιλοι και όργανα της προπαγάνδας του κατακτητού, καφετζήδες, αφού δεν ήταν εύκολο να γίνωμεν ήρωες. Είναι αλήθεια θείον δώρον ο ηρωισμός, αλλά δεν έχει δοθή από τον Πανάγαθον εις όλους τους ανθρώπους, κατά σύμπτωσιν δε εις κανένα από τους οκτώ μας».

Η ανεξήγητη εμμονή μας να παριστάνουμε πως το παρελθόν μας ήταν πάντοτε ηρωικό έχει ως συνέπεια την ψυχολογική μας επιβάρυνση. Σαν τα κοριτσόπουλα με τον φαρδύ ποπό που θαυμάζουν λεπτεπίλεπτα μοντέλα και μισούν το κορμί τους, αυτή η ηρωολαγνεία καταρρακώνει το εύθραυστο ηθικό των συμπατριωτών μας. Την εύθυνη γι’ αυτό φέρουν όπως πάντα οι αρχαίοι, που φρονούσαν πως σε αυτό ακριβώς έγκειται η αξία της παιδείας, να διδάσκονται έπαινοι και εγκώμια αγαθών ανδρών, ώστε το παιδί να ζηλεύει και να θέλει να τους μιμηθεί, όπως έλεγε ο Πλάτων στον «Πρωταγόρα». Αυτή είναι η σημασία του προτρεπτικού παραδείγματος στην αρχαία παιδεία, που ξεκινά χαρακτηριστικά με τον Όμηρο. Με τούτα και μ’ εκείνα όμως, με Αχιλλείς και Αίαντες, το μόνο αποτέλεσμα είναι η δημιουργία ψυχοπιεστικών συνθηκών, τουτέστιν του φθόνου που περιγράφεται στη βιβλιογραφία ως «το μίσος της παχουλής για το μανεκέν». Ο διεφθαρμένος μισεί τον αδέκαστο, τον θεωρεί ζωντανή απόδειξη πως υπάρχει ζωή και μετά την ηθική ακεραιότητα.

Ας προσφέρουμε λοιπόν μερικά αντιπαραδείγματα, προς αγαλλίαση των συνανθρώπων μας με ελαστική συνείδηση: συνέλληνες που ωφελήθηκαν από τη συνεργασία με τους φασίστες. Όχι πέντε και δέκα συνέλληνες, οι ένοπλοι δωσίλογοι υπολογίζεται ότι το καλοκαίρι του 1944 παρέτασσαν πάνω από 16.000 άνδρες. Μάχιμους άνδρες που έδιναν όρκο υπακοής στον Αδόλφο Χίτλερ. Που έγραφαν αναφορά στη γερμανική στρατιωτική διοίκηση λέγοντας «Εκ των ημετέρων, είς Γερμανός στρατιώτης βαρέως τραυματίας», και μετά τιμήθηκαν από το μετεμφυλιακό ελληνικό κράτος για την προσφορά τους στην πατρίδα. (Οι πολιτικοί πρόγονοι των Χρυσαυγιτών, που αναφωνούν «Τιμή στους Χίτες και Ταγματασφαλίτες», αν ήθελε κανείς να κάνει ένα άλμα προς το παρόν)

Γνωρίζω ότι η κατηγορία του δωσιλογισμού απευθύνεται συχνά στη σημερινή κυβέρνηση, με το σκεπτικό ότι υπηρετεί ξένα συμφέροντα. Δεν συμφωνώ με τον όρο. Για να έχουμε πολεμική κατοχή (occupatio bellica) και ακολούθως συνεργασία με τον εχθρό προϋποτίθεται η εισβολή εχθρικού στρατού στο έδαφος εμπόλεμης δύναμης και η κατάληψη εδάφους με χρήση στρατιωτικής βίας από την Κατέχουσα Δύναμη. Πιστολιές δεν άκουσα, λοιπόν όποιος παραπονείται ότι ο πρωθυπουργός μας είναι δωσίλογος, να τα βάλει καλύτερα με τους γείτονές του και τα ξαδέρφια του που τον ψήφισαν. Διευκρινίζω λοιπόν πως ο μόνος λόγος για την αναφορά στους δωσίλογους της Κατοχής είναι ότι θα ήθελα να ξαλαφρώσω λίγο την ταλαιπωρημένη συνείδηση όλων αυτών των συνανθρώπων μας, δημοσιογράφων, πολιτικών κ.α., που ίσως ταλανίζονται από μια παλαιική έως παρωχημένη αντίληψη του ηθικού χρέους.

Το σημαντικό είναι πως τίποτα δεν είναι ντροπή. Μια νέα γενιά ιστορικών αναθερμαίνει την ιστοριογραφία της δεκαετίας του ’50 και εξηγεί πως έχει και ο ταγματασφαλίτης τα δίκια του: Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν αντίδραση στην Κόκκινη βία της Αριστεράς, κι έτσι δεν έχουμε απλώς προδότες και πατριώτες, αντιθέτως ξεπερνούμε πια την ιδεολογική πόλωση και δηλώνουμε πως είτε συνεργάτης του φασίστα είσαι είτε αντιστασιακός, όλες οι επιλογές είναι εξίσου θεμιτές. Βία ασκεί και ο ένας, βία ασκεί και ο άλλος. Τα περιεχόμενα είναι αδιάφορα, αφού πάντα όλοι δίκιο θεωρούν ότι έχουν, όταν σφάζουν. Και δεν είναι μόνο αυτό. Μπορεί να επικαλεστεί κανείς και τη διαφθορά της Αριστεράς, το ΠΑΣΟΚ, τη γενιά του Πολυτεχνείου, τον νεποτισμό στα πανεπιστήμια. Κανείς δεν είναι αθώος. Φτάνει το παραμύθι με την ηθική υπεροχή της Αριστεράς. Τόσοι βολεύτηκαν, κάναν καριέρες πανεπιστημιακές ή κοινοβουλευτικές πατώντας στην καλή μαρτυρία της Αριστεράς, και ωφελήθηκαν από αυτήν. Μόνιμο επιμύθιο αυτής της επιχειρηματολογίας, το συντριπτικό «όλοι ίδιοι είναι».

Έχει ενδιαφέρον ότι ο ιστορικός σχετικισμός που άνθισε στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια τις περασμένες δεκαετίες προσέκρουε πάντα στο αγκάθι των αναθεωρητών ιστορικών, των αρνητών του ολοκαυτώματος. Τώρα που ξανανιώνει όψιμα ο πολιτικός σχετικισμός στις εφημερίδες μας, ας αναρωτηθούμε κι εμείς ποια είναι η ακριβής σημασία του «όλοι ίδιοι είναι» την ώρα που έχουμε απέναντί μας νεοναζί ιδεολόγους που έχουν ήδη ξεθηκαρώσει τα σπαθιά. Όχι για να παινευτούμε πως εμείς είμαστε με τους καλούς, όχι από «μίσος δια τους ψευδομένους», αλλά ως ένα πείραμα της σκέψης. Να φανταστούμε τι θα πει να πουλάς παρωχημένο πανεπιστημιακό σκεπτικισμό την ώρα που δίπλα σου καλπάζει ο φασισμός. Η πρότασή μου: χωρίς ξιπασιά και αγριάδες να υπενθυμίσουμε ταπεινά πως όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

http://www.thepressproject.gr/article/28560/Me-dosilogismo-kai-m-oneiro

[Karaμazoβ]

Περι του ναζιστικου χαιρετισμου:



οι προσπαθειες (της ανυπαρκτης) συνδεσης του με την Αρχαια Ελλαδα

Ο ..σπαρτιάτικος ναζιστικός χαιρετισμός

http://jungle-report.blogspot.gr/2011/01/blog-post_20.html




Η ανυπαρξία πηγών έστω και σύνδεσης του με την Αρχαία Ρωμη (ave!)

The Roman salute (Saluto Romano) is a gesture in which the arm is held out forward straight, with palm down, and fingers touching. In some versions, the arm is raised upward at an angle; in others, it is held out parallel to the ground. The former is a well known symbol of fascism that is commonly perceived to be based on a custom in ancient Rome. However, no Roman text gives this description and the Roman works of art that display salutational gestures bear little resemblance to the modern Roman salute.

http://en.wikipedia.org/wiki/Roman_salute

[Infinite Loop]

http://www.digitaljournal.com/article/333609

[inco]

σε γνωρίσω από την όψη του σπαθιού
http://www.left.gr/article.php?id=8704&fb_source=message

[pentium4]

σε γνωρίσω από την όψη του σπαθιού
http://www.left.gr/article.php?id=8704&fb_source=message

νομιζω πως θα ...τραγουδισω τον υμνο μαζι τους..................

[Nerevar]

Η σύζυγος Μιχαλιολάκου σε επιτροπή κατά του ρατσισμού.

Η σύζυγος του Νίκου Μιχαλολιάκου, Ελένη Ζαρούλια, θα συμμετάσχει σε επιτροπή κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.

Συγκεκριμένα, η βουλευτής της Χρυσής Αυγής και σύζυγος του προέδρου του κόμματος, κυρία Ελένη Ζαρούλια, θα εκπροσωπήσει μαζί με την Έλενα Ράπτη, τη Θεοδώρα Τζάκρη και τη Μαρία Γιαννακάκη, την Ελλάδα στην υποεπιτροπή για την ξενοφοφία και το ρατσιμσό στο πλαίσιο της Επιτροπή Ισότητας στην Ευρώπη, όπου συμμετέχουν 14 Έλληνες βουλευτές.

http://www.protothema.gr/politics/article/?aid=226937

(κατα του ρατσισμου που αντιμετωπιζουν οι ελληνες απο..λαθρομενεταναστες φανταζομαι)

[Karaμazoβ]

Χριστόφορος Βερναρδάκης: "Το πολιτικο σύστημα αναζητά σωσίβιο και βρίσκει... Χρυσή Αυγή"
Δευτέρα, 01 Οκτώβριος 2012 10:23

Συνέντευξη στον Μιχάλη Σιάχο.

Γρήγορη δημοσκοπική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, και σε δεύτερη φάση και της Νέας Δημοκρατίας βλέπει ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και επιστημονικός σύμβουλος της VPRC.

Στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στον Δρόμο, μιλά για την προϊούσα διάλυση του χώρου της φιλελεύθερης Δεξιάς, αναφέρεται στους λόγους για τους οποίους η Χρυσή Αυγή εξακολουθεί να επιτίθεται στο πολιτικό σύστημα (παρ'όλο που μερικοί προέβλεπαν ότι με την είσοδό της στη Βουλή θα αμβλύνει το λόγο και το προφίλ της) και εξηγεί γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πιθανό να οικοδομηθεί ως νέο ΠΑΣΟΚ σήμερα.

Ποιες τάσεις χαρακτηρίζουν το μετεκλογικό σκηνικό;

Καταρχήν, δεν έχει αλλάξει τίποτα στο κοινωνικό κλίμα μετά τις εκλογές. Ό,τι φαινόμενα είχαμε πριν, τα έχουμε και σήμερα υπερπολλαπλάσια. Δηλαδή, απαξίωση του πολιτικού συστήματος, φυγόκεντρες τάσεις από τα θεσμικά κυρίως κόμματα, κύμα μεγάλης κοινωνικής δυσαρέσκειας κ.λπ. Οι εκλογές -που ήταν μια εκτόνωση της κοινωνικής δυσαρέσκειας- ανέτρεψαν τον πολιτικό συσχετισμό και βεβαίως κατέγραψαν όλη αυτή τη μεταβατικότητα. Επειδή, όμως, δεν λύθηκε κανένα σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, ούτε η πολιτική εντολή που πήρε η τρικομματική κυβέρνηση έχει χαρακτηριστικά μακροχρόνιας κοινωνικής συμφωνίας, ξαναγυρίζουμε δημοσκοπικά στα γνωστά σημεία. Ο βαθμός ικανοποίησης από την κυβέρνηση, μόλις μέσα σε δύο μήνες, είναι πολύ χαμηλός, γεγονός που δείχνει ότι δεν υπάρχει καμία περίοδος χάριτος και κανένα επίπεδο εθνικής συναίνεσης. Αυτό είναι το μείζον. Η δημοσκοπική πρόθεση ψήφου δεν έχει κανένα νόημα σήμερα, αφού ακόμα δεν έχουν αποκρυσταλλωθεί οι πολιτικές τάσεις – με εξαίρεση τη Χρυσή Αυγή.

Οι αλλαγές στα θεσμικά, όπως είπατε, κόμματα ποιες εκτιμάτε ότι θα είναι;

Αρχικά θα δούμε τη δημοσκοπική συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Σε πρώτη φάση τα βοηθητικά κόμματα του συστήματος θα χρεωθούν τη μεγάλη δυσαρέσκεια. Σε δεύτερη φάση, αλλά πολύ γρήγορα, θα επέλθει η συρρίκνωση και της Ν.Δ. Τώρα θα αρχίσουν να διαμορφώνονται οι καινούργιες πολιτικές τάσεις. Μέχρι τώρα, δεδομένου ότι είχαμε και εκλογές, αυτές οι τάσεις δεν ήταν φανερές, αλλά έντονα υφέρπουσες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε νέο ρόλο

Ο κόσμος που στράφηκε μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρείτε ότι αποτελεί ένα πολιτικό ρεύμα που συνεχίζει να ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ, που μορφοποιείται και παγιώνεται ή μπορεί να μετακινηθεί προς άλλες κατευθύνσεις;

Ισχύουν και τα δύο. Ας είμαστε, όμως, ρεαλιστές. Ένα μόρφωμα το οποίο ήταν μειοψηφικό έως και περιφερειακό στην πολιτική σκηνή, ξαφνικά μεταβάλλεται σε πρωταγωνιστή. Είναι σαφές ότι αυτή η μετάβαση έχει πολλές αντιφατικές τάσεις. Κατά τη γνώμη μου, προφανώς λόγω του μεγέθους του και λόγω της δομικής κρίσης των άλλων παραγόντων του κομματικού συστήματος, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κρατήσει την εκλογική και την κοινωνική του δυναμική, όχι μόνο με τη λογική ότι είναι το καλύτερο, αλλά και με τη λογική ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Από ‘κεί και πέρα, μένει το ίδιο το πολιτικό υποκείμενο να μετασχηματίσει τη φυσιογνωμία του και να δει πώς θα διαχειριστεί το ρόλο του στην καινούργια κατάσταση, η οποία απαιτεί κοινωνικά συμβόλαια, κοινωνικές συμμαχίες, πολιτικές παρεμβάσεις κ.ο.κ. Είναι ένα ανοιχτό θέμα εσωτερικής διαπάλης και μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και μέσα στις λαϊκές κοινωνικές δυνάμεις που στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ. Από την άλλη, είναι σαφές ότι και οι λαϊκές τάξεις βρίσκονται σε φάση επαναπροσδιορισμού της πολιτικής και κινηματικής τους τοποθέτησης και ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να το λάβει αυτό υπόψη του.

Η βίαιη φτωχοποίηση είναι, μάλλον, νομοτελειακό ότι θα φέρει κοινωνικές εκρήξεις…

Το πολιτικό υποκείμενο δεν είναι ο μεταφραστής της κοινωνικής έκρηξης μόνο. Ένα πολιτικό κόμμα δεν είναι ο συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των κοινωνικών κινημάτων ή των αντιδράσεων. Είναι ο συλλογικός διανοούμενος που οφείλει αυτή την αντίδραση βεβαίως να την υποστήριξη ή να παίρνει ιδέες, αλλά ο ρόλος του δεν είναι μόνο να την εκπροσωπεί ευθύγραμμα και αδιαμεσολάβητα. Ο ρόλος της είναι να τη μεταφράσει σε ένα πολιτικό πρόγραμμα και σε μια νέα πολιτική και ταξική συμμαχία, η οποία θα θέσει ορισμένες προτεραιότητες πια στο πώς θα κυβερνηθεί και θα διευθυνθεί η χώρα. Στην πραγματικότητα, είμαστε μπροστά σε κοινωνικές εκρήξεις που δεν ξέρουμε τους ρυθμούς και τις συνθήκες που θα συμβούν, και προφανώς ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δουλέψει και στα δύο επίπεδα. Και στο επίπεδο της κοινωνίας, αλλά και να δώσει ένα πολιτικό πρόγραμμα, μια πολιτική διέξοδο, η οποία πρέπει να απαντά και στα άμεσα προβλήματα, γιατί δεν μπορεί να συμβεί το ένα χωρίς το άλλο. Δηλαδή, τα προβλήματα έφεραν στην Αριστερά τις λαϊκές τάξεις και έφεραν τομές, οι οποίες ζητούν ουσιαστικές απαντήσεις σε αιτήματα που πλέον γίνονται καθολικά.

Θα ενισχυθεί η Χρυσή Αυγή

Είπατε στην αρχή ότι οι πολιτικές τάσεις ακόμα δεν έχουν αποκρυσταλλωθεί, με εξαίρεση τη Χρυσή Αυγή…

Η Χρυσή Αυγή, εκτός από συμμορία, είναι και μια πολιτική οργάνωση με πολύ συγκεκριμένη στρατηγική και αυτό πρέπει να το αξιολογήσουμε. Κατά τη γνώμη μου είναι σαφές ότι η Χρυσή Αυγή θα ενισχυθεί. Και θα ενισχυθεί γιατί στο χώρο της αστικής τάξης, αυτού που λέμε αστική κοινωνική συμμαχία, αστικό μπλοκ, πολιτικά κόμματα του αστικού μπλοκ, δεν υπάρχει κανένας συμπαγής πολιτικός φορέας μιας φιλελεύθερης ιδεολογίας. Το μεγάλο πρόβλημα που εμφανίζεται, κατά τη γνώμη μου, στο χώρο αυτό και που το αναδεικνύει η άνοδος της Χρυσής Αυγής, είναι η πλήρης υποχώρηση ή διάλυση της φιλελεύθερης δεξιάς. Της κεντροδεξιάς που ξέραμε στη μεταπολίτευση, η οποία μπορεί να ασκούσε ως κυβέρνηση νεοφιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές, αλλά και στον πολιτικό της λόγο και σε επίπεδο ατομικών δικαιωμάτων, προσπαθούσε να βρει μερικές ισορροπίες. Όταν, μάλιστα, ήταν στην αντιπολίτευση, προσπαθούσε να βρει και ισορροπίες που δεν θα την κατέτασσαν στο χώρο της παραδοσιακής Δεξιάς, μετακινούμενη προς το κέντρο. Αυτού του τύπου η φιλελεύθερη καραμανλική Δεξιά που φτιάχτηκε στη μεταπολίτευση, η οποία είχε δομές κοινωνικού συμβολαίου, αυτή τη στιγμή διαλύεται. Το κενό που υπάρχει σε αυτό το χώρο είναι τεράστιο και απ’ ό,τι φαίνεται δεν αφορά μόνο την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Η μετατόπιση προς την άκρα Δεξιά ακόμα και στη Ν.Δ. είναι προφανής. Μην ξεχνάμε ότι τώρα στη Ν.Δ. την ιδεολογική ηγεμονία έχει η στροφή προς την άκρα Δεξιά, είτε μέσω του Γεωργιάδη και του Βορίδη, είτε μέσω του Δένδια. Στο μέτρο που η Ν.Δ. θα συρρικνωθεί λόγω της πολιτικής της, χάνοντας τα ευρύτερα λαϊκά της ερείσματα, ή τα ερείσματα στις μεσοαστικές τάξεις, είναι πιθανό -εάν δεν υπάρξει ένα ανάχωμα της φιλελεύθερης Δεξιάς- να προκύψει ως κυρίαρχο κόμμα η Χρυσή Αυγή. Δηλαδή, ένα κόμμα της φασιστικής Δεξιάς. Εάν αυτό συμβεί, και δεν το θεωρώ καθόλου απίθανο, θα μιλάμε για ένα πρωτότυπο ευρωπαϊκό μοντέλο. Στην Ευρώπη παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια υπήρχαν μεγάλα κόμματα της άκρας Δεξιάς, όπως στην Αυστρία, την Ολλανδία, τη Γαλλία, ακόμα και στη Γερμανία, παρόλα αυτά το κυρίαρχο κόμμα της Δεξιάς, ήταν πάντοτε το παραδοσιακό χριστιανοδημοκρατικό, ρεπουμπλικανικό, φιλελεύθερο κομμάτι, και όχι το φασιστικό. Στην Ελλάδα δεν αποκλείεται αυτή τη στιγμή η φασιστική Δεξιά να γίνει το κυρίαρχο κόμμα της Δεξιάς και οι τάσεις αυτό δείχνουν. Βεβαίως οι τάσεις είναι δυναμικές και μπορεί να ανατραπούν. Ωστόσο, η Χρυσή Αυγή πάει να γίνει ένα πολύ μαζικό κόμμα, υποκαθιστώντας την παραδοσιακή φιλελεύθερη Ν.Δ. Από την άποψη αυτή θα έλεγα ότι υπάρχει κι ένα οξύμωρο. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί πολύ μεγαλύτερο κίνδυνο για τη φιλελεύθερη Δεξιά και για το φιλελεύθερο Κέντρο, παρά τόσο για την Αριστερά, η οποία έτσι και αλλιώς θα είναι πάντοτε απέναντι στη Χρυσή Αυγή και στον φασισμό. Άλλο σενάριο είναι στις συνθήκες αυτές η Χρυσή Αυγή να ενσωματωθεί σε μια Ν.Δ. με αρχηγό για παράδειγμα τον Βορίδη, στο πλαίσιο της μετατόπισης της Ν.Δ. προς την άκρα Δεξιά, όπως είπα πριν. Είναι σαφές ότι ζούμε μια τέτοια περίοδο. Για την Αριστερά ο μεγάλος κίνδυνος είναι ότι θα φασιστικοποιηθεί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και εκεί πια θα έχεις να αντιμετωπίζεις πολύ σοβαρά προβλήματα στο τοπικό κράτος, στις τοπικές κοινωνίες, στους μηχανισμούς καταστολής κ.λπ. Αυτό έτσι κι αλλιώς το ξέρουμε. Το γεγονός, όμως, ότι η φιλελεύθερη Δεξιά δεν έχει ούτε πρόσωπο να την εκπροσωπήσει, ούτε πολιτικό σχέδιο για τη χώρα και στην ουσία διαλύεται μέσα στην κρίση, είναι μια πολύ σοβαρή εξέλιξη. Και φανταστείτε με όλα αυτά τα δεδομένα μια επόμενη Βουλή. Η κοινωνική, ταξική και πολιτική πόλωση αρχίζει πια και αχνοφαίνεται και καθιστά πολύ δύσκολο όλο το ζήτημα της πολιτικής και κοινωνικής στρατηγικής.

Πώς θα ορίζατε τη στρατηγική της Χρυσής Αυγής;

Έχει μια σαφή εκλογική στρατηγική. Στην εκλογική κοινωνιολογία υπήρχε πάντοτε μια σοβαρή διαφωνία, η οποία προερχόταν κυρίως από την Αριστερά. Υπήρχαν αυτοί που έλεγαν ότι υπάρχει ο μέσος ψηφοφόρος. Υπήρχε μια συζήτηση για το αν η Αριστερά θα έπρεπε να κινηθεί προς το μέσο ψηφοφόρο ή αντίθετα θα έπρεπε να έχει έναν πολύ αριστερό και ριζοσπαστικό λόγο, ώστε ο μέσος ψηφοφόρος να έρθει προς αυτήν. Ιστορικά η επίσημη Αριστερά απαντούσε σε αυτό το δίλημμα μετακινούμενη προς το μέσο ψηφοφόρο - με τα γνωστά αποτελέσματα. Τώρα για πρώτη φορά έκανε ακριβώς το αντίθετο, δηλαδή, προσπάθησε να φτιάξει μια ισχυρή ριζοσπαστική ταυτότητα. Με όλες τις αντιφάσεις που μπορεί να βρει κανείς, απάντησε σαφώς με μια ριζοσπαστικότητα, μια αντισυστημικότητα και είχε το εκλογικό αποτέλεσμα που είδαμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύτηκε ακριβώς επειδή δεν προσπάθησε να πάει προς τον μέσο ψηφοφόρο, αλλά να τραβήξει τον μέσο ψηφοφόρο. Το ίδιο πράγμα κάνει τώρα και η Χρυσή Αυγή με πολύ πιο έντονο και πολύ πιο συνεκτικό τρόπο. Δεν επιχειρεί να κινηθεί θεσμικά ή να ενσωματωθεί, είτε στο επίπεδο των συμβολισμών είτε στο επίπεδο των πράξεων είτε στο επίπεδο των λόγων. Αυτό φαίνεται σε όλη την καθημερινή της δράση. Αυτό είναι μια στρατηγική που δείχνει ότι υπάρχει ένα επιτελείο, που αυτό το πράγμα το αντιλαμβάνεται και το υλοποιεί.

Πολλοί έλεγαν ότι θα μπουν στη Βουλή και θα αμβλύνουν την ιδεολογία και το λόγο τους. Κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Πάνε στη Βουλή και συντεταγμένα επιτίθενται στο πολιτικό σύστημα. Έχουν μια συγκεκριμένη στρατηγική, η οποία σε συνθήκες γενικής κρίσης, τραβάει τον ψηφοφόρο του μεσαίου χώρου, δηλαδή τον ψηφοφόρο του Καραμανλή, που ήταν και λίγο αριστερός και λίγο δεξιός και λίγο ρατσιστής, λίγο απ’ όλα, αλλά δεν ήταν τίποτα απ’ όλα αυτά. Σήμερα του δίνει μια ταυτότητα και μια συγκεκριμένη στρατηγική. Στις συνθήκες της κρίσης η στρατηγική αυτή δίνει στη Χρυσή Αυγή ισχυρό λόγο, κάτι που η Ν.Δ. δεν έχει. Γιατί κάποιος να κινηθεί προς τη Ν.Δ.; Παραδοσιακά δεξιά στρώματα, τάξεις - στηρίγματα για το αστικό κόμμα, μεσαία επιχειρηματικά στρώματα, κομμάτια του κράτους, πηγαίνουν προς τη Χρυσή Αυγή. Όσα δεν πάνε Αριστερά, θα πάνε στη Χρυσή Αυγή. Υποδοχείς λαϊκής δημοκρατικής δεξιάς αυτή τη στιγμή, όπως ήταν το κομματικό πρότυπο στην εποχή της μεταπολίτευσης, δεν υπάρχουν. Η περίπτωση Καμμένου δεν θα κρατήσει αυτό το κύμα, γιατί δεν έχει κόμμα, δεν έχει σαφή στρατηγική. Δεν θα κρατήσει το ποσοστό του και σε μεγάλο βαθμό θα απορροφηθεί.

Τα πιο πάνω δείχνουν, μάλλον, ένα δρόμο και για τον ΣΥΡΙΖΑ…

Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κρατήσει τη ριζοσπαστικότητά του και να την ενισχύσει ακόμα περισσότερο, διότι έχει ένα μεγάλο στρατηγικό πλεονέκτημα. Στη στιγμή της όξυνσης των ταξικών αντιθέσεων δεν μπορεί να οικοδομηθεί ως νέο ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είχε τη δυνατότητα σε συνθήκες, ας πούμε, οικονομικής ανάπτυξης να μετακινηθεί στις κοινωνικές του συμμαχίες προς μεσαία στρώματα. Αυτή την στιγμή, όμως, τα μεσαία στρώματα έχουν προλεταριοποιηθεί. Στην πραγματικότητα, εσύ πρέπει να μείνεις πολύ σταθερός σε ένα πολιτικό πρόγραμμα ανατροπής. Αυτό βεβαίως να το επενδύεις και ιδεολογικά, όμως χρειάζεται να δεις τη νέα ταξική δομή της κοινωνίας, με τους όρους της ταξικότητας της νέας δομής. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το θετικό ότι συγκροτείται με βάση τη σημερινή διαιρετική τομή της κοινωνίας, η οποία είναι απολύτως ταξική. Είναι η προλεταριοποίηση, η φτωχοποίηση ευρύτερων στρωμάτων κοκ. Δεν έχει νόημα να πας προς το κέντρο γιατί δεν υπάρχει πια κέντρο. Έχει νόημα, όμως, να φτιάξεις ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα εκπροσωπεί στην πραγματικότητα την ηγεμονία των λαϊκών και εργατικών συμφερόντων. Έχει νόημα να δεις ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, το οποίο όμως θα εμπεριέχει την ηγεμονία των λαϊκών τάξεων. Το κρίσιμο, δηλαδή, είναι τι θα περιέχει το πρόγραμμα και σ’ αυτό πρέπει να απαντήσεις με όρους δημοκρατίας και συμμετοχής.

Οι λίστες του ΣΔΟΕ και η διάλυση του καρτέλ εξουσίας

Όλες οι αποκαλύψεις, εντός ή εκτός εισαγωγικών, για τις λίστες βουλευτών, για τον Μεϊμαράκη κ.λπ., βαθαίνουν την κρίση του πολιτικού συστήματος;
Προφανώς την βαθαίνουν, αλλά δεν είναι μόνο εκεί το ζήτημα. Δεν ξέρω εάν η ιστορία Μεϊμαράκη έχει κάποιο βάθος και για ποιο λόγο βγαίνει τώρα. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ένα σοβαρό και κυρίαρχο πολιτικό κέντρο το οποίο να δουλεύει και να σκέφτεται με όρους αναπαραγωγής της αστικής κυριαρχίας. Υπάρχει μια διάλυση όλου αυτού του καρτέλ οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που είχε συγκροτηθεί το προηγούμενο διάστημα.

Υπάρχουν διαφορετικά συμφέροντα ή ιδιοτελή, ατομικά συμφέροντα και δεν είναι εύκολο αυτήν τη στιγμή να διαμορφωθεί μια ηγεμονική πολιτική, ένα πολιτικό κέντρο που θα σκέφτεται με όρους μακροχρόνιας αναπαραγωγής του πολιτικού συστήματος και του κυρίαρχου συστήματος. Αυτή η ιστορία βαθαίνει την κρίση και προφανώς θα δούμε ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, επιχειρηματικές και πολιτικές διενέξεις κοκ.

Το αστικό πολιτικό σύστημα δεν παρέχει, δεν προσφέρει κανενός είδους μακροχρόνιο κοινωνικό συμβόλαιο προς την κοινωνία ή έστω για κάποια κομμάτια της κοινωνίας, για κάποιες τάξεις. Με ό,τι υλοποιεί, διαλύει όποιες συμμαχίες υπήρχαν μέχρι πριν από δύο-τρία χρόνια. Η κυβέρνηση είναι σταθερά προσηλωμένη στο Μνημόνιο, την ώρα που δεν έχει την πολιτική δύναμη που είχε μέχρι τις εκλογές. Αυτή η έστω και επιφανειακή κοινοβουλευτική δύναμη ισοπεδώθηκε στις εκλογές και τα κόμματα θα ισοπεδωθούν ακόμα περισσότερο. Η Ν.Δ. θα έχει την τύχη του ΠΑΣΟΚ - μπορούμε να είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό. Το δε ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ θα έχουν την τύχη του ΛΑΟΣ, δηλαδή θα οδηγηθούν σε περαιτέρω συρρίκνωση και διάλυση. Τώρα, τι θα προκύψει στη θέση τους και τι κενά προκύπτουν από όλη αυτή την ανακατάταξη, είναι ένα μεγάλο ζητούμενο.


http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=9726:%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B5%CF%81%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82&Itemid=51

[banis]

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=lgBuqTUQsNY" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=lgBuqTUQsNY</a>

 

[Karaμazoβ]

Τα τυπικά χαρακτηριστικά του πρωτο-φασισμού. Toυ Ουμπέρτο Έκο
16:10, 13 Οκτ 2012

    Παρά την ασάφεια αυτή, νομίζω πως μπορούμε να σκιαγραφήσουμε έναν κατάλογο χαρακτηριστικών τα οποία είναι αντιπροσωπευτικά αυτού που ονομάζω «πρωτοφασισμό», ή «αρχέγονο φασισμό». Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν μπορούν να οργανωθούν σε ένα ενιαίο σύστημα· πολλά απ' αυτά αλληλοαναιρούνται, και είναι επίσης αντιπροσωπευτικά και άλλων μορφών δεσποτισμού ή φανατισμού. Η παρουσία ενός και μόνο απ' αυτά, όμως, αρκεί για να επιτρέψει στο φασισμό να συμπτυχθεί γύρω του.

1. Το πρώτο χαρακτηριστικό του πρωτοφασισμού είναι η λατρεία της παράδοσης. Η παραδοσιαρχία, βέβαια, είναι πολύ παλαιότερη από τον φασισμό. Δεν χαρακτήριζε μόνο την αντιεπαναστατική σκέψη των Καθολικών μετά τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά γεννήθηκε στους ελληνιστικούς χρόνους, ως αντίδραση στον κλασικό ελληνικό ορθολογισμό. Στη λεκάνη της Μεσογείου, λαοί διαφόρων θρησκειών (που οι περισσότερες απ' αυτές είχαν γίνει δεκτές στο ρωμαϊκό πάνθεο) άρχισαν να ονειρεύονται κάποια αποκάλυψη που είχε συμβεί στην αυγή της ανθρώπινης ιστορίας. Αυτή η αποκάλυψη, σύμφωνα με τη μυστηριακή αίγλη που καλλιεργούσε η παραδοσιαρχία, είχε παραμείνει για πολύ καιρό κρυμμένη κάτω από το πέπλο γλωσσών που ήταν πια ξεχασμένες στα αιγυπτιακά ιερογλυφικά, στους κέλτικους ρούνους, στους παπύρους των σχεδόν άγνωστων θρησκειών της Ασίας.

Αυτή η νέα κουλτούρα έπρεπε να είναι συγκρητιστική. Ο συγκρητισμός δεν είναι απλά, όπως λένε τα λεξικά, «ο συνδυασμός διαφόρων μορφών πίστης και λατρευτικής πρακτικής»· ένας τέτοιος συνδυασμός πρέπει να ανέχεται τις αντιφάσεις. Καθένα από τα αρχικά μηνύματα περιέχει ψήγματα σοφίας, και όποτε έμοιαζαν να λένε διαφορετικά ή ασύμβατα πράγματα αυτό συνέβαινε μόνο και μόνο γιατί όλα παραπέμπουν, με αλληγορικό τρόπο, στην ίδια αρχέγονη αλήθεια.

Συνεπώς, δεν μπορεί να υπάρξει καμία πρόοδος στη γνώση. Η αλήθεια έχει ήδη καταγραφεί μια για πάντα, κι εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίζουμε να ερμηνεύουμε το δυσνόητο μήνυμά της.

Αν κοιτάξει κανείς τις βιβλιοθήκες διαφόρων φασιστικών καθεστώτων, θα βρει όλους τους μείζονες διανοητές της παραδοσιαρχίας. Η ναζιστική εσωτερική γνώση τρεφόταν με παραδοσιαρχικά, συγκρητιστικά και μυστικιστικά στοιχεία. Η πηγή που επηρέασε περισσότερο τις θεωρίες της νέας ιταλικής δεξιάς, ο Ιούλιος Έβολα, συνδύαζε το Άγιο Δισκοπότηρο με τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, και την αλχημεία με την Αγία Ρωμαϊκή και Γερμανική Αυτοκρατορία. Και μόνο το γεγονός ότι η ιταλική δεξιά, για να δείξει πόσο ανοιχτό μυαλό διαθέτει, διεύρυνε αυτό τον κατάλογο ώστε να συμπεριλάβει και έργα του Ντε Μαιτρ, του Γκενόν και του Γκράμσι, αποτελεί ολοφάνερη απόδειξη συγκρητισμού.

Αν κοιτάξετε τα ράφια που, στα αμερικάνικα βιβλιοπωλεία, φέρουν την επιγραφή «Νέα Εποχή», θα βρείτε εκεί μέχρι και Άγιο Αυγουστίνο, ο οποίος, απ' ό,τι γνωρίζω, δεν ήταν φασίστας. Αλλά το να συνδυάζεις τον Άγιο Αυγουστίνο με το Στόουνχεντζ αυτό είναι σύμπτωμα πρωτοφασισμού.

2. Η παραδοσιαρχία συνεπάγεται την απόρριψη του μοντερνισμού. Και οι φασίστες και οι εθνικοσοσιαλιστές κυριολεκτικά λάτρευαν την τεχνολογία, ενώ οι διανοητές της παραδοσιαρχίας συνήθως την απορρίπτουν ως αντίθετη προς τις παραδοσιακές πνευματικές αξίες. Όμως, παρόλο που ο ναζισμός υπερηφανευόταν για τα βιομηχανικά του επιτεύγματα, ο εγκωμιασμός του μοντερνισμού δεν ήταν παρά η επιφάνεια μιας ιδεολογίας βασισμένης στην ιδέα Αίμα και Γη (Blut und Boden). Η απόρριψη του σύγχρονου κόσμου ήταν μεταμφιεσμένη σαν αντίκρουση του καπιταλιστικού τρόπου ζωής, αλλά αφορούσε κυρίως στην απόρριψη του Πνεύματος του 1789 (και του 1776, φυσικά). Ο Διαφωτισμός, η Εποχή του Ορθολογισμού, γίνεται αντιληπτή ως απαρχή της σύγχρονης αχρειότητας. Κατ' αυτή την έννοια, ο πρωτοφασισμός μπορεί να οριστεί ως ανορθολογισμός.

3. Ο ανορθολογισμός βασίζεται επίσης στη λατρεία της δράσης για τη δράση. Επειδή η δράση είναι από μόνη της όμορφη, πρέπει να αναλαμβάνεται πριν, ή χωρίς, οποιαδήποτε σκέψη. Η σκέψη είναι μια μορφή αποδυνάμωσης. Επομένως, η κουλτούρα είναι ύποπτη, στο βαθμό που ταυτίζεται με την κριτική στάση. Η καχυποψία απέναντι στον κόσμο της διανόησης αποτελούσε πάντοτε σύμπτωμα του πρωτοφασισμού, από την υποτιθέμενη ρήση του Γκέμπελς («όταν ακούω να μιλάνε για κουλτούρα αρπάζω το όπλο μου») μέχρι τη συχνή χρήση εκφράσεων όπως «εκφυλισμένοι διανοούμενοι», «κουλτουριάρηδες», «παρηκμασμένοι σνομπ», «τα πανεπιστήμια είναι φωλιές κομμουνιστών». Οι επίσημοι φασίστες διανοούμενοι ασχολούνταν κυρίως με το να επιτίθενται στον σύγχρονο πολιτισμό και την αριστερή διανόηση, που έχουν προδώσει τις παραδοσιακές αξίες.

4. Καμιά συγκρητιστική πίστη δεν αντέχει στην αναλυτική κριτική. Το κριτικό πνεύμα κάνει διακρίσεις μεταξύ των εννοιών, και αυτές οι διακρίσεις αποτελούν σημάδι μοντερνισμού. Στον σύγχρονο πολιτισμό, η επιστημονική κοινότητα επαινεί τη διαφωνία ως μέθοδο βελτίωσης της γνώσης. Για τον πρωτοφασισμό, η διαφωνία είναι προδοσία.

5. Εξάλλου, η διαφωνία αποτελεί σημάδι ποικιλομορφίας. Ο πρωτοφασισμός καλλιεργεί και αναζητεί τη συναίνεση με το να οξύνει και να εκμεταλλεύεται το φυσικό φόβο του διαφορετικού. Η πρώτη έκκληση ενός φασιστικού ή πρώιμου φασιστικού κινήματος είναι η έκκληση ενάντια στους παρείσακτους. Επομένως, ο πρωτοφασισμός είναι εξ ορισμού ρατσιστικός.

6. Ο πρωτοφασισμός πηγάζει από την ατομική ή κοινωνική απογοήτευση. Αυτός είναι και ο λόγος που ένα από τα πιο τυπικά χαρακτηριστικά των φασιστικών καθεστώτων του παρελθόντος ήταν η επίκληση προς μια απογοητευμένη μεσαία τάξη που μαστιζόταν από μια οικονομική κρίση ή ένιωθε πολιτικά εξευτελισμένη και φοβισμένη από την πίεση που ασκούσαν οι χαμηλότερες κοινωνικές τάξεις. Στην εποχή μας, που οι παλιοί «προλετάριοι» είναι πλέον μικροαστοί (και τα λούμπεν στοιχεία είναι κατά κανόνα αποκλεισμένα από την πολιτική σκηνή), ο φασισμός του αύριο θα βρει το ακροατήριό του σ' αυτή τη νέα πλειοψηφία.

7. Στους ανθρώπους που νιώθουν πως δεν έχουν πλέον ξεκάθαρη κοινωνική ταυτότητα, ο πρωτοφασισμός λέει πως το μοναδικό τους προνόμιο είναι το πιο κοινό, ότι έχουν γεννηθεί στην ίδια χώρα. Αυτή είναι και η απαρχή του εθνικισμού. Άλλωστε, το μοναδικό πράγμα που μπορεί να δώσει ταυτότητα στο έθνος είναι οι εχθροί του. Έτσι, στη ρίζα της πρωτοφασιστικής ψυχολογίας υπάρχει μια εμμονή με τις συνωμοσίες, ιδιαίτερα τις διεθνείς. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν πολιορκημένοι. Ο πιο εύκολος τρόπος να πολεμήσεις μια συνωμοσία είναι η επίκληση στην ξενοφοβία. Αλλά η συνωμοσία πρέπει να έχει και εσωτερικούς μοχλούς: οι Εβραίοι είναι συνήθως ο καλύτερος στόχος, γιατί έχουν το πλεονέκτημα να είναι ταυτόχρονα και εσωτερικοί και εξωτερικοί εχθροί. Στις Η.Π.Α., ένα εμφανές δείγμα συνωμοσιολογικής εμμονής βρίσκεται στο βιβλίο του Πατ Ρόμπερτσον Η Νέα Τάξη Πραγμάτων, αλλά, όπως έχουμε δει πρόσφατα, υπάρχουν και πολλά άλλα.

8. Οι οπαδοί πρέπει να νιώθουν ταπεινωμένοι από τον επιδεικτικό πλούτο και την δύναμη των εχθρών τους. Όταν ήμουν μικρό παιδί, μου είχαν μάθει ότι οι Εγγλέζοι είχαν πέντε γεύματα τη μέρα. Έτρωγαν πιο συχνά από τους φτωχούς αλλά νηφάλιους Ιταλούς. Και ότι οι Εβραίοι είναι πλούσιοι και βοηθάνε ο ένας τον άλλο μέσω ενός μυστικού δικτύου αμοιβαίας αρωγής. Έτσι, με μια συνεχή μετατόπιση της ρητορικής εστίασης, οι εχθροί είναι ταυτόχρονα πολύ ισχυροί και πολύ αδύναμοι. Οι φασιστικές κυβερνήσεις είναι καταδικασμένες να χάνουν τους πολέμους τους, γιατί είναι εγγενώς ανίκανες να κάνουν μια αντικειμενική εκτίμηση της δύναμης του εχθρού.

9. Για τον πρωτοφασισμό, δεν υπάρχει αγώνας για τη ζωή· αντίθετα, η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας. Επομένως, ο ειρηνισμός ισοδυναμεί με συναλλαγή με τον εχθρό. Είναι κακός, γιατί η ζωή είναι ένας συνεχής πόλεμος. Αυτό, όμως, επιφέρει ένα «σύμπλεγμα Αρμαγεδδώνα». Εφόσον οι εχθροί πρέπει να ηττηθούν, θα πρέπει να υπάρξει μια τελική μάχη, μετά από την οποία το κίνημα θα έχει υπό τον έλεγχό του ολόκληρο τον κόσμο. Μια τέτοια «τελική λύση», όμως, θα σημάνει την αρχή μιας περιόδου ειρήνης, μιας Χρυσής Εποχής, πράγμα που έρχεται σε αντίφαση με το δόγμα του συνεχούς πολέμου. Κανείς φασίστας ηγέτης δεν έχει καταφέρει ποτέ να λύσει αυτό το πρόβλημα.

10. Ο ελιτισμός αποτελεί χαρακτηριστική διάσταση κάθε αντιδραστικής ιδεολογίας, στο βαθμό που είναι θεμελιωδώς αριστοκρατικός, και ο αριστοκρατικός και μιλιταριστικός ελιτισμός συνεπάγεται την περιφρόνηση προς τους αδύναμους. Ο πρωτοφασισμός μπορεί να εκφράσει μόνο έναν λαϊκό ελιτισμό. Κάθε πολίτης ανήκει στον καλύτερο λαό του κόσμου, τα μέλη του κόμματος είναι οι καλύτεροι πολίτες, κάθε πολίτης μπορεί (ή πρέπει) να γίνει μέλος του κόμματος. Αλλά δεν μπορεί να υπάρχουν πατρίκιοι χωρίς πληβείους. Ο Ηγέτης, που γνωρίζει ότι η εξουσία δεν του απονεμήθηκε δημοκρατικά αλλά την κατέκτησε με τη βία, γνωρίζει επίσης ότι η δύναμή του βασίζεται στην αδυναμία των μαζών· οι μάζες είναι αδύναμες, και γι' αυτό χρειάζονται και αξίζουν έναν ηγεμόνα. Και εφόσον η ομάδα είναι οργανωμένη ιεραρχικά (σύμφωνα με το στρατιωτικό πρότυπο), κάθε ηγέτης περιφρονεί τους υφισταμένους του, και καθένας απ' αυτούς περιφρονεί τους κατωτέρους του. Αυτό ενισχύει την αίσθηση του μαζικού ελιτισμού.

11. Μέσα σ' αυτή την προοπτική, όλοι μαθαίνουν πως πρέπει να γίνουν ήρωες. Σε κάθε μυθολογία, ο ήρωας είναι ένα εξαιρετικό ον, αλλά για την πρωτοφασιστική ιδεολογία ο ηρωισμός είναι ο κανόνας. Αυτή η λατρεία του ηρωισμού συνδέεται στενά με τη λατρεία του θανάτου. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα από τα συνθήματα που είχαν οι ισπανοί φαλαγγίτες ήταν το «viva la muerte» («ζήτω ο θάνατος»). Στις μη φασιστικές κοινωνίες, ο απλός λαός μαθαίνει ότι ότι ο θάνατος είναι κάτι το δυσάρεστο που όμως πρέπει να το αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια· και οι πιστοί μαθαίνουν ότι είναι ένας οδυνηρός τρόπος για να περάσουν σε μια μεταφυσική ευτυχία. Αντίθετα, ο πρωτοφασίστας ήρωας αποζητά τον ηρωικό θάνατο, ο οποίος διαφημίζεται ως η μεγαλύτερη ανταμοιβή για μια ηρωική ζωή. Ο πρωτοφασίστας ήρωας ανυπομονεί να πεθάνει. Μέσα στην ανυπομονησία του, συχνά στέλνει κι άλλους ανθρώπους στο θάνατο.

12. Επειδή και ο συνεχής πόλεμος και ο ηρωισμός είναι δύσκολα παιχνίδια, ο πρωτοφασίστας μεταθέτει τον πόθο του για εξουσία στη σεξουαλική συμπεριφορά του. Έτσι προκύπτει ο ματσισμός [σ.τ.Μ.: το αντριλίκι] (που συνεπάγεται αφενός την περιφρόνηση προς τη γυναίκα και αφετέρου την καταδίκη παρεκκλινουσών ερωτικών συνηθειών, όπως η αγνότητα ή η ομοφυλοφιλία). Και επειδή και το σεξ είναι δύσκολο παιχνίδι, ο πρωτοφασίστας ήρωας προτιμά να παίζει με τα όπλα - σαν φαλλικό υποκατάστατο.

13. Ο πρωτοφασισμός βασίζεται σε έναν επιλεκτικό λαϊκισμό, έναν ποιοτικό λαϊκισμό, θα έλεγε κανείς. Σε μια δημοκρατία, οι πολίτες έχουν ατομικά δικαιώματα, αλλά οι πολίτες συνολικά έχουν πολιτική επιρροή μόνο από ποσοτική άποψη ακολουθούνται οι αποφάσεις της πλειοψηφίας. Για τον πρωτοφασισμό, όμως, τα άτομα ως άτομα δεν έχουν δικαιώματα, και ο Λαός γίνεται αντιληπτός σαν ποιότητα, σαν μια μονολιθική οντότητα που εκφράζει την Κοινή Βούληση. Και επειδή κανένα μεγάλο σύνολο ατόμων δεν μπορεί ποτέ να έχει κοινή βούληση, ο Ηγέτης παριστάνει το διερμηνέα τους. Έχοντας χάσει την εξουσία της αντιπροσώπευσης, οι πολίτες δεν πράττουν· καλούνται μόνο να παίξουν το ρόλο του Λαού. Έτσι, ο Λαός δεν είναι παρά ένα θεατρικό εφεύρημα. Για να πάρουμε μια γεύση ποιοτικού λαϊκισμού δεν χρειαζόμαστε πλέον την Πιάτσα Βενέτσια της Ρώμης, ούτε το Στάδιο της Νυρεμβέργης. Υπάρχει στο μέλλον μας ένας τηλεοπτικός ή διαδικτυακός λαϊκισμός, στον οποίο η συναισθηματική αντίδραση μιας επιλεγμένης ομάδας πολιτών θα μπορεί να παρουσιάζεται και να γίνεται αποδεκτή ως η Φωνή του Λαού.

Λόγω του ποιοτικού λαϊκισμού του, ο πρωτοφασισμός πρέπει να είναι κατά των «διεφθαρμένων» κοινοβουλευτικών κυβερνήσεων. Μια από τις πρώτες φράσεις που είπε ο Μουσολίνι στο ιταλικό κοινοβούλιο ήταν «Θα μπορούσα να μετατρέψω αυτό το βουβό και καταθλιπτικό μέρος σε στρατόπεδο για τις σπείρες μου» οι «σπείρες» είναι μια υποδιαίρεση της παραδοσιακής ρωμαϊκής λεγεώνας. Βέβαια, αμέσως βρήκε καλύτερο καταυλισμό για τις σπείρες του, αλλά λίγο αργότερα διέλυσε το κοινοβούλιο. Όποτε ένας πολιτικός αμφισβητεί τη νομιμότητα ενός κοινοβουλίου γιατί δεν αντιπροσωπεύει πλέον τη Φωνή του Λαού, αρχίζει και μυρίζει πρωτοφασισμό.

14. Ο πρωτοφασισμός μιλάει την «Νέα Ομιλία». Η Νέα Ομιλία επινοήθηκε από τον Όργουελ στο βιβλίο του 1984, ως επίσημη γλώσσα του Αγγλικού Σοσιαλισμού. Αλλά σε πολλές μορφές δικτατορίας συναντά κανείς πρωτοφασιστικά χαρακτηριστικά. Όλα τα ναζιστικά και φασιστικά σχολικά εγχειρίδια χρησιμοποιούσαν φτωχό λεξιλόγιο και στοιχειώδη σύνταξη, με σκοπό να περιορίσουν τη διάδοση των εργαλείων της σύνθετης και κριτικής σκέψης. Αλλά πρέπει να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε άλλα είδη Νέας Ομιλίας, ακόμα κι αν παίρνουν τη φαινομενικά αθώα μορφή ενός δημοφιλούς τοκ-σόου.

Το πρωινό της 27ης Ιουλίου 1943, έμαθα ότι, σύμφωνα με ραδιοφωνικές ανακοινώσεις, ο φασισμός είχε καταρρεύσει και ο Μουσολίνι είχε συλληφθεί. Όταν η μητέρα μου με έστειλε να αγοράσω την εφημερίδα, είδα ότι οι εφημερίδες στον κοντινότερο πάγκο είχαν διαφορετικούς τίτλους. Επιπλέον, αφού είδα τους τίτλους, συνειδητοποίησα ότι κάθε εφημερίδα έγραφε διαφορετικά πράγματα. Αγόρασα μία στην τύχη, και διάβασα στην πρώτη σελίδα ένα μήνυμα που το υπέγραφαν πέντε ή έξι πολιτικά κόμματα ανάμεσά τους η Χριστιανική Δημοκρατία, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κόμμα της Δράσης, και το Φιλελεύθερο Κόμμα.

Μέχρι τότε, πίστευα ότι υπήρχε μόνο ένα κόμμα σε κάθε χώρα, και ότι στην Ιταλία αυτό ήταν το Εθνικό Φασιστικό Κόμμα. Τώρα, ανακάλυπτα ότι στη χώρα μου μπορούσαν να υπάρχουν ταυτόχρονα διάφορα κόμματα. Καθώς ήμουν έξυπνο παιδί, κατάλαβα ότι όλα αυτά τα κόμματα δεν μπορεί να γεννήθηκαν μέσα σε μια νύχτα, άρα θα πρέπει να υπήρχαν εδώ και αρκετό καιρό ως μυστικές οργανώσεις.

Το μήνυμα στην πρώτη σελίδα πανηγύριζε για το τέλος της δικτατορίας και την επιστροφή της ελευθερίας: της ελευθερίας του λόγου, του τύπου, της πολιτικής σύμπραξης. Αυτές τις λέξεις, «ελευθερία», «δικτατορία» τις διάβαζα τώρα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Χάρη σ' αυτές τις λέξεις, ξαναγεννήθηκα ως ελεύθερος δυτικός άνθρωπος.

Πρέπει να είμαστε σε εγρήγορση, ώστε το νόημα αυτών των λέξεων να μην ξεχαστεί ξανά. Ο πρωτοφασισμός βρίσκεται ακόμα γύρω μας, πολλές φορές με πολιτικά. Θα ήταν πολύ ευκολότερο, για μας, αν εμφανιζόταν στην παγκόσμια σκηνή κάποιος και έλεγε «Θέλω να ξανανοίξω το Άουσβιτς, θέλω να παρελάσουν ξανά οι Μελανοχίτωνες στις ιταλικές πλατείες». Αλλά η ζωή δεν είναι τόσο απλή. Ο πρωτοφασισμός μπορεί να επιστρέψει με το πιο αθώο προσωπείο. Είναι καθήκον μας να τον αποκαλύπτουμε και να καταδεικνύουμε οποιαδήποτε από τις νέες εκφάνσεις του κάθε μέρα, σε κάθε μέρος του κόσμου. Και είναι καλό να θυμόμαστε τα λόγια που είπε ο Φραγκλίνος Ρούζβελτ στις 4 Νοεμβρίου 1938:

«Τολμώ να πω ότι, αν ποτέ η αμερικανική δημοκρατία πάψει να προχωρεί ως ζωντανή δύναμη και να προσπαθεί μέρα και νύχτα, με ειρηνικό τρόπο, να κάνει όλους τους πολίτες μας καλύτερους, τότε ο φασισμός θα δυναμώσει στη χώρα μας».
 

    Η ελευθερία και η απελευθέρωση είναι μια ατέρμονη διαδικασία.

---

Το πρωτότυπο κείμενο δημοσιεύτηκε στο New York Review of Books το 1995


http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/ta-typika-xaraktiristika-toy-proto-fasismoy-toy-oymperto-eko