Τσάι με τις... αρκούδες; Οχι, ευχαριστώ!Ποιοι θα μπορούσαν να φανταστούν μια χώρα όπου καταργούνται η κοινωνική ασφάλιση, οι συντάξεις, τα επιδόματα ανεργίας; Οπου παύουν να χρηματοδοτούνται οι δημόσιοι παιδικοί σταθμοί και τα δημόσια σχολεία; Οπου η κυβέρνηση καταδιώκει τις αμβλώσεις και παροτρύνει τους νέους στη σεξουαλική αποχή μέχρι το γάμο; Οπου οι γυναίκες θα πρέπει να υποτάσσονται στη βούληση των αντρών και όλοι στο σχέδιο του Θεού; Μα, φυσικά, κάποιοι σοβινιστές νεοσυντηρητικοί αρσενικοί. Λάθος! Στην Αμερική τη βρόμικη δουλειά τους ανέλαβαν κάποιες γυναίκες. Αυτοαποκαλούνται «μαμάδες αρκούδες», είναι μέλη του κινήματος «Tea Party» και αγωνίζονται όχι να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα, αλλά να τον πάνε δεκαετίες πίσω.
Τι ακριβώς είναι μια «μαμά αρκούδα»; Και πώς σχετίζεται με τις αμερικανικές εκλογές; Η απάντηση ακούγεται κάπως σουρεαλιστική. Οπως στη φύση η μαμά αρκούδα ορθώνεται στα πίσω πόδια και μουγκρίζει απειλητικά σε όποιον παρείσακτο πλησιάσει τα μικρά της, έτσι και η ανήσυχη αμερικανίδα μαμά βρυχάται για να τρομάξει τον μεγάλο εχθρό: την κυβέρνησή της που επιβάλλει φόρους και ανακατεύεται στο σπιτικό της με νόμους που κλονίζουν τα θεμέλια της αμερικανικής παράδοσης.
Οι μανάδες αυτές απαρτίζουν μια ολόκληρη στρατιά λευκών, οργισμένων οπισθοδρομικών γυναικών, τις οποίες η πρώην κυβερνήτης της Αλάσκας, Σάρα Πέιλιν, βάφτισε «mama grizzlies» (μαμάδες αρκούδες), προφανώς λόγω καταγωγής. Τον όρο τον πρόσθεσε η ίδια η πρώην υποψήφια αντιπρόεδρος στο σύγχρονο πολιτικό λεξιλόγιο πριν από δύο χρόνια, όταν αυτοχαρακτηρίστηκε «μαμά αρκούδα». Φέτος τον καθιέρωσε για τα καλά στις δημόσιες ομιλίες της και στη σελίδα της στο Facebook. Αν και αυτήν τη στιγμή η ίδια δεν διεκδικεί κάποιο αξίωμα, δεν έχει απαντήσει ακόμα στο «αγωνιώδες» ερώτημα αν θα είναι υποψήφια το 2012. Για την ώρα, ωστόσο, οργώνει ολόκληρη τη χώρα κάνοντας προπαγάνδα υπέρ του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και καλεί όλες τις mama grizzlies της Αμερικής να πάρουν τα άρματα και να αλώσουν το Κογκρέσο!
Στη φετινή προεκλογική περίοδο για τα νέα μέλη του Κογκρέσου, οι γυναίκες αυτές έχουν γίνει οι καλύτεροι κράχτες του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Για την ακρίβεια, του Tea Party, της πιο ακραίας έκφανσής του. Το «Κόμμα του τσαγιού», ένα ακραίο κίνημα λευκής διαμαρτυρίας που αναζωπυρώθηκε μετά την εκλογή του Ομπάμα, δανείστηκε το όνομά του από τη διαμαρτυρία των αμερικανών εποίκων το 1773, όταν άδειασαν στο λιμάνι της Βοστόνης ολόκληρα φορτία με τσάι για να διαμαρτυρηθούν για την υπερβολικά υψηλή φορολόγηση που επέβαλλαν οι Βρετανοί.
Φέτος, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα λανσάρει το 2010 ως «τη χρονιά των γυναικών» και υπερηφανεύεται για τον μεγάλο αριθμό των γυναικείων υποψηφιοτήτων του. «Μάλλον είναι η χρονιά των πολύ δεξιών γυναικών», όπως λένε διάφοροι σχολιαστές. Σε αρκετές πολιτείες, οι υποψήφιοι που εκφράζουν το Tea Party εκτόπισαν στις προκριματικές τούς υποψηφίους του κομματικού κατεστημένου και θα αναμετρηθούν μεθαύριο με τους δημοκρατικούς αντιπάλους τους για μία από τις 435 θέσεις στη Βουλή των Αντιπροσώπων, τις 36 από τις 100 θέσεις της Γερουσίας και τις 37 από τις 50 θέσεις κυβερνητών. Αυτό ισχύει και για αρκετές γυναίκες, όπως η Σάρον Ανγκλ στη Νεβάδα, η Κέλι Αγιότ στο Νιου Χαμσάιρ, η Νίκι Χέιλι στη Νότια Καρολίνα ή η Κρίστι Νόεμ στη Νότια Ντακότα, οι οποίες, με την ευχή της αρχηγού Σάρα Πέιλιν, αναδείχθηκαν από αουτσάιντερ σε νικήτριες.
Ορισμένες, όμως, εκτός από υπερβολικά συντηρητικές, είναι και για γέλια. Ή για κλάματα, ανάλογα με το πώς το βλέπει κανείς.
Παράδειγμα, η Μισέλ Μπάχμαν, βουλευτής της Μινεσότα και ξανά υποψήφια για το ίδιο αξίωμα, η οποία αυτοαποκαλείται «τρελή του Χριστού», υποστηρίζει ότι το διοξείδιο του άνθρακα είναι ένα αβλαβές αέριο και ξεχώρισε για τις αρχηγικές της εμφανίσεις στις διάφορες διαδηλώσεις του Tea Party. Ή η Κριστίν Ο' Ντόνελ, το τελευταίο νούμερο (κυριολεκτικά) των Ρεπουμπλικανών που θέλει να γίνει γερουσιαστής στο Ντελαγουέρ, μια ημιμαθής, που στην εφηβεία της είχε πειραματιστεί με τη μαύρη μαγεία και πιστεύει ότι ο αυνανισμός δεν βλάπτει μόνο σοβαρά την υγεία, αλλά αποτελεί και μοιχεία!
Ολες αυτές καλύπτονται από το χαρακτηρισμό «μαμάδες αρκούδες», με εξαίρεση την Κριστίν Ο'Ντόνελ που είναι άτεκνη. Είναι, πάνω απ' όλα, καλές σύζυγοι και μαμάδες. Ολες, επίσης, δηλώνουν φεμινίστριες. Μόνο που είναι αντίθετες με τη μεταρρύθμιση στο σύστημα υγείας, τα περισσότερα οικογενειακά και κοινωνικά επιδόματα, το προγαμιαίο σεξ, τις αμβλώσεις, τη σεξουαλική αγωγή, τους δημόσιους παιδικούς σταθμούς και ό,τι γενικά διευκολύνει τη ζωή μιας σύγχρονης γυναίκας.
«Πρόκειται για μια απίστευτη διαστρέβλωση του όρου» σχολιάζει στο βρετανικό περιοδικό «New Statesman» η Κάθλιν Μπι, καθηγήτρια της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστή- μιο του Πίτσμπεργκ στην Πενσιλβάνια. «Η λέξη "φεμινισμός" έχει αποστραγγιστεί σχεδόν τελείως από το νόημά της. Αυτές οι γυναίκες δεν μάχονται για ίσα δικαιώματα. Στην πραγματικότητα, αντιμάχονται όλες τις μεγάλες διεκδικήσεις του γυναικείου κινήματος».
Η Πέιλιν είναι αντίθετη με τις αμβλώσεις και τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία. Τον καρπό των ιδεών της τον είδαμε στην προεκλογική εκστρατεία του 2008, όπου περιέφερε ως τρόπαια το μωρό της, το οποίο έπασχε από σύνδρομο Ντάουν και το γέννησε εν γνώσει της κατάστασής του, καθώς και την έφηβη έγκυο κόρη της.
Η Κριστίν Ο' Ντόνελ πιστεύει ότι οι γυναίκες δεν πρέπει να γίνονται δεκτές στις στρατιωτικές ακαδημίες, γιατί «αποδυναμώνουν την άμυνά μας», καθώς και ότι θα πρέπει «να υποτάσσονται γλυκά στο σύζυγό τους».
Αν ήταν στο χέρι της Κέλι Αγιότ, ο βασικός μισθός δεν θα αυξανόταν ποτέ ούτε κατά ένα σεντ.
Οσο για τη Σάρον Ανγκλ, υποψήφια γερουσιαστή στη Νεβάδα, η οποία έχει ζητήσει να καταργηθεί η κοινωνική ασφάλιση και να κλείσει το υπουργείο Παιδείας, έχει έτοιμη τη λύση και για τις γυναίκες που έχουν μείνει έγκυες από τους βιαστές τους: «Ο Θεός έχει ένα σχέδιο για όλους μας και μπορεί να παρέμβει ακόμα και στις πιο αντίξοες καταστάσεις».Πώς, άραγε, από το κίνημα του ριζοσπαστικού φεμινισμού, την Ερικα Γιονγκ και την Μπέτι Φρίνταν, φτάσαμε στις διάφορες Πέιλιν, Μπάχμαν και Ο'Ντόνελ; Μάλλον διότι, στην πραγματικότητα, το φεμινιστικό (όπως και κάθε άλλο προοδευτικό) κίνημα έχει αγγίξει ελάχιστα τη «βαθιά Αμερική». Φαίνεται πως τώρα, που στον Λευκό Οίκο έχει εγκατασταθεί για πρώτη φορά ένας μαύρος πρόεδρος που προχωρεί σε ορισμένες τολμηρές καινοτομίες, όπως η θέσπιση ενός εθνικού συστήματος υγείας ή η ρύθμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αυτή η βαθιά, θρησκόπληπτη και οπισθοδρομική Αμερική βιώνει ένα πρωτόγνωρο πολιτισμικό σοκ. Εξεγείρεται, αναμειγνύοντας τη γενικευμένη δυσαρέσκεια για την κατάσταση της οικονομίας με τα παραδοσιακά κλισέ περί πατρίδας, θρησκείας και οικογένειας. «Θέλουμε τη χώρα μας πίσω» φωνάζουν οι διαδηλωτές του «Κόμματος του τσαγιού». «Θέλουμε να παραμείνει η πατρίδα μας όπως ήταν για μας και για τα παιδιά μας και για τα εγγόνια μας».
Παρεμπιπτόντως, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα ήταν παραδοσιακά το κόμμα των λευκών αντρών και το Δημοκρατικό το κόμμα των γυναικών. Δεν θα ήταν υπερβολή αν έλεγε κανείς ότι στις προηγούμενες εκλογές τον Μπαράκ Ομπάμα τον ψήφισαν κυρίως οι γυναίκες. Οσο για τις 90 γυναίκες - μέλη του Κογκρέσου, οι 69 έχουν πάλι εκλεγεί με το Δημοκρατικό Κόμμα. Στην πραγματικότητα, οι γυναίκες του Tea Party δεν εκπροσωπούν κάτι άλλο πέρα από τις αξίες της ρεπουμπλικανικής, ανδροκρατούμενης προτεσταντικής Δεξιάς, πλασαρισμένες με γυναικείο προσωπείο. «Η ειρωνεία είναι ότι στην επονομαζόμενη "χρονιά των γυναικών", αν όλα εξελιχθούν σύμφωνα με τις φιλοδοξίες των Ρεπουμπλικανών, αυτό που θα εκφραστεί στην πραγματικότητα θα είναι οι επιθυμίες και τα πάθη των θυμωμένων λευκών αντρών» σχολιάζει η Μπέτσι Ριντ, διευθύντρια του αριστερού αμερικανικού περιοδικού «The Nation».
Στο μεταξύ, αρκετές φεμινίστριες αναρωτιούνται γιατί το Δημοκρατικό Κόμμα δείχνει σαν να βρίσκεται σε κατάσταση άμυνας, αντί να βγει και να υπερηφανευθεί για τα επιτεύγματά του στον τομέα της ισότητας. «Ο πρώτος νόμος που ψήφισε η κυβέρνηση Ομπάμα ήταν ο "νόμος Λίλι Λεντμπέτερ για τις ίσες αμοιβές" (νόμος που επιτρέπει στις εργαζόμενες να μηνύουν τους εργοδότες τους εφόσον δεν λαμβάνουν ίση αμοιβή με τους άντρες για την ίδια δουλειά), για τον οποίο δεν ακούμε κουβέντα σήμερα, παρόλο που οι υποτιθέμενες φεμινίστριες του Tea Party ωρύονται για το πώς αυτή η κυβέρνηση έχει βλάψει τις γυναίκες σε ό,τι αφορά την οικονομία» γράφει η αρθογράφος της ιστοσελίδας «www.salon.com» Ρεμπέκα Τρέιστερ .
Αλλες πάλι, όπως η φεμινίστρια δημοσιογράφος και συγγραφέας Τζέσικα Βαλέντι, υποστηρίζουν ότι οι ίδιες οι φεμινίστριες δεν είναι άμοιρες ευθυνών γι' αυτό το μπέρδεμα. Σε άρθρο της στο «Nation», με τίτλο «Ποιος έκλεψε τον φεμινισμό;», γράφει τα εξής: «Πάνε πάνω από 10 χρόνια που οι γυναίκες του συντηρητικού χώρου προσπαθούν να οικειοποιηθούν το φεμινισμό. Ομως, το μήνυμά τους άρχισε να ακούγεται πραγματικά από τη στιγμή που οι αληθινές φεμινίστριες τους άνοιξαν το δρόμο κατά την προεκλογική εκστατεία του 2008. Κατά τις προ- κριματικές εκλογές στο Δημοκρατικό Κόμμα, διάφορες προσωπικότητες του φεμινιστικού κινήματος μας σφυροκοπούσαν διαρκώς με την ιδέα ότι η μόνη αποδεκτή ψήφος ήταν υπέρ της Χίλαρι Κλίντον. Οι γυναίκες οπαδοί του Ομπάμα στιγματίζονταν ως προδότριες ή αφελείς (...). Υποστηρίζοντας τη Χίλαρι για τον βασικό λόγο ότι ήταν γυναίκα, οι φεμινίστριες δεν άνοιξαν μόνο ξανά τις παλιές πληγές, αλλά και ολόκληρη λεωφόρο για τους Ρεπουμπλικανούς» ισχυρίζεται η Βαλέντι. «Οι οπαδοί της Σάρα Πέιλιν και τα μεγάλα ΜΜΕ βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν την υποψήφια αντιπρόεδρο ως φεμινίστιρια. Προς τι η έκπληξη; Αν αρκεί να είσαι γυναίκα για να είσαι φεμινίστρια, τότε είναι και η Πέιλιν!»
Κάποιες άλλες, όπως η παλαίμαχη φεμινίστρια Γκλόρια Στάινεμ, το είχαν δει νωρίς το έργο. Τον Σεπτέμβριο του 2008, λίγο μετά αφότου ο ρεπουμπλικανός υποψήφιος Τζον Μακέιν επέλεξε τη Σάρα Πέιλιν για υποψήφια αντιπρόεδρό του, η Στάινεμ έγραψε κύριο άρθρο στους «Los Angeles Times» με τίτλο «Λάθος γυναίκα, λάθος μήνυμα», στο οποίο τόνιζε: «Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα αφεντικό επιλέγει μια γυναίκα χωρίς προσόντα μόνο και μόνο επειδή συμφωνεί μαζί του και είναι αντίθετη με όλα όσα θέλουν και χρειάζονται οι άλλες γυναίκες».
Βέβαια, όπως σχολιάζει η Κρίστι Γουίτμαν από το περιοδικό «National Journal», «η Πέιλιν έχει μεγαλύτερη απήχηση στους άντρες απ' ό,τι στις γυναίκες. Αυτοί που την έχρισαν υποψήφια ήταν οι λευκοί άντρες του κόμματος, με το σκεπτικό ότι οι γυναίκες που θα ψήφιζαν τη Χίλαρι θα ψήφιζαν κι εκείνη. Βλακώδης κίνηση. Οι γυναίκες δεν επρόκειτο να καταπιούν κάτι τέτοιο».
Ούτε τώρα φαίνεται να το καταπίνουν. Αν και τα μέλη του Tea Party είναι κατά 55% γυναίκες, αυτοί που προθυμοποιούνται να ψηφίσουν τους υποψήφιούς του είναι κυρίως άντρες. Σύμφωνα με γκάλοπ του «National Journal», το 58% των γυναικών έχει αρνητική γνώμη για τη Σάρα Πέιλιν και μόνο το 35% θετική. Επίσης, σε μια υποθετική αναμέτρηση ανάμεσα στον Ομπάμα και την Πέιλιν το 2012, ο σημερινός πρόεδρος θα κέρδιζε με 13 μονάδες διαφορά αν ψήφιζαν οι γυναίκες και θα έχανε με 2 μονάδες διαφορά αν ψήφιζαν οι άντρες. Τα περισσότερα γκάλοπ, πάντως, δείχνουν ότι στις επικείμενες ενδιάμεσες εκλογές οι υποψήφιοι των Δημοκρατικών υπερτερούν μεταξύ των γυναικών με 16 ώς 20 μονάδες διαφορά.
Και οι οργισμένες «μαμάδες αρκούδες» του «Κόμματος του τσαγιού»; Πολύ κακό για το τίποτα, πιστεύουν αρκετοί αναλυτές. «Οι "μαμάδες αρκούδες" δεν συνιστούν πραγματικό κίνημα. Είναι περισσότερο ένα εργαλείο μάρκετινγκ. Μπορεί να κάνουν θόρυβο, αλλά είναι λιγότερες στον αριθμό και στην επιρροή από την εντύπωση που προσπαθούν να δημιουργήσουν» υποστηρίζει η δημοσιογράφος του «Newsweek» Λίζα Μίλερ.
Στις 2 Νοεμβρίου θα μιλήσουν οι κάλπες και θα φανεί ποιος έχει δίκιο. Οι «αρκούδες» του Tea Party θα δείξουν τα νύχια και τα δόντια τους, απειλητικές όσο ποτέ άλλοτε, ή θα λουφάξουν στη φωλιά τους; Καλού - κακού, η Τζέσικα Βαλέντι απευθύνει μια προειδοποίηση προς τις γυναίκες για το μέλλον: «Αν οι εκπρόσωποι του φεμινισμού εξακολουθήσουν να διατρανώνουν ότι ο πιο καθοριστικός παράγοντας είναι το φύλο, τότε το κίνημα θα χάσει κάθε του έννοια. Αν όλες οι γυναίκες μπορούν να δηλώνουν φεμινίστριες μόνο και μόνο λόγω του φύλου τους, η Δεξιά θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί αυτόν τον ψευδοφεμινισμό για να διαδίδει τις συντηρητικές αξίες της και να πετύχει ένα πισωγύρισμα στα δικαιώματα των γυναικών».
Διαβάστε
..............1...............
Martha C. Nussbaum, «Φύλο και κοινωνική δικαιοσύνη», μτφρ. Νεκτάριος Καλαϊτζής, εκδόσεις Scripta, 2005
Τεκμηριωμένο, αντικειμενικό και διεισδυτικό, το βιβλίο της καταξιωμένης αμερικανίδας φιλοσόφου αποτελεί την καλύτερη εισαγωγή και ταυτοχρόνως μια σημαντική πρόοδο στη φεμινιστική σκέψη.
..............2...............
Betty Friedan, «The feminine mystique», εκδ. Norton, 2001 (επανέκδοση)
«Το γυναικείο μυστήριο», το βιβλίο της Μπέτι Φρίνταν που, κατά γενική ομολογία, σηματοδότησε το σύγχρονο φεμινιστικό κίνημα, αν και γραμμένο το 1963, διαβάζεται πάντα με νέα ματιά. Ενας βασικός λόγος: η «βαθιά» αμερικανική Δεξιά το κατέταξε στα 10 πιο «βλαβερά» βιβλία των δύο τελευταίων αιώνων, μαζί με το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» των Μαρξ - Ενγκελς και το «Κόκκινο Βιβλίο» του Μάο.
..............3...............
Susan Faludi, «Backlash», εκδ. Three Rivers Press, 1991
Ή, αλλιώς, «Ο ακήρυχτος πόλεμος κατά των γυναικών στις ΗΠΑ». Παρόλο που κοντεύει να εικοσαρίσει, το βιβλίο της φεμινίστριας δημοσιογράφου Σούζαν Φαλούντι παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο. Είτε επί Μπους πατρός είτε επί υιού (και ύστερα απ' αυτόν), ο αμερικανικός συντηρητισμός παραμένει ίδιος. Ισως και χειρότερος...
..............4...............
Ελένη Βαρίκα, «Η εξέγερση των κυριών - Η γένεση μιας φεμινιστικής συνείδησης στην Ελλάδα, 1833-1907», εκδ. Κατάρτι, Αθήνα 1996
Το βιβλίο διερευνά τους τρόπους με τους οποίους οι Ελληνίδες των μεσαίων στρωμάτων αναπτύσσουν φεμινιστική συνείδηση στα τέλη του 19ου αιώνα. Εξετάζει το πώς προσπάθησαν να υπερβούν ή να ανατρέψουν τους εξαναγκασμούς της κοινωνικής τους θέσης, πώς επωφελήθηκαν από τον εξευρωπαϊσμό και από τις αντιφάσεις της νέας οργάνωσης των κοινωνικών σχέσεων των φύλων στο πλαίσιο του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, αλλά και τις διαδρομές που ακολούθησαν για να αναπτύξουν μια αυτόνομη δράση.
Οταν οι γυναίκες γύριζαν τον κόσμο ανάποδα
* ...Κι όμως! Μπορεί σήμερα οι «τρελές» της αμερικανικής Δεξιάς να θέλουν να ξαναστείλουν τις γυναίκες στον Μεσαίωνα, αλλά το γυναικείο κίνημα έχει τις ρίζες του στις ΗΠΑ. Τι ακριβώς γιορτάζουμε την ημέρα της γυναίκας, στις 8 Μαρτίου; Την κινητοποίηση των εργατριών της υφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ξεσηκώθηκαν στις 8 Μαρτίου του 1857 για να διαμαρτυρηθούν για τις άθλιες εργασιακές συνθήκες και τους άθλιους μισθούς τους. Η διαδήλωση διαλύθηκε βίαια, αλλά δύο χρόνια αργότερα γεννήθηκε το πρώτο εργατικό σωματείο γυναικών.
* Το 1908 15.000 γυναίκες παρήλασαν με το σύνθημα «Ψωμί και τριαντάφυλλα» στους δρόμους της Νέας Υόρκης, ζητώντας λιγότερες ώρες εργασίας, καλύτερους μισθούς και δικαίωμα ψήφου, το οποίο, τελικά, απέκτησαν 12 χρόνια αργότερα. Ο δρόμος, όμως, δεν ήταν σπαρμένος με τριαντάφυλλα. Οι φεμινίστριες στιγματίζονταν από την εργοδοσία και το ανδροκρατούμενο κατεστημένο της εποχής ως πράκτορες των μπολσεβίκων που δυναμίτιζαν τα θεμέλια της αμερικανικής οικογένειας. Το κίνημα, υπό το καθεστώς του εκφοβισμού και με τη μεσολάβηση του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και του μακαρθισμού, ατόνησε - για να επανέλθει δριμύτερο από το 1960, οπότε και επετράπη η χρήση του αντισυλληπτικού χαπιού.
* Ο νόμος για τα πολιτικά δικαιώματα το 1964 καταργεί τις διακρίσεις στους χώρους εργασίας με βάση τη φυλή ή το φύλο. Η Εθνική Οργάνωση Γυναικών (NOW) ιδρύεται το 1966 και αγωνίζεται για την ψήφιση ενός νόμου για ίσα δικαιώματα και τη νομιμοποίηση της άμβλωσης.
* Το 1972 το Κογκρέσο ψηφίζει τελικά την τροποποίηση για ίσα δικαιώματα, αλλά, 10 χρόνια αργότερα, η τροποποίηση θα παραπεμφθεί στις... ελληνικές καλένδες, καθώς δεν καταφέρνει να επικυρωθεί από μια ικανή πλειοψηφία πολιτειών. Το θέμα των αμβλώσεων θα έχει καλύτερη τύχη. Το 1973 το Ανώτατο Δικαστήριο κατοχυρώνει σε ολόκληρη την επικράτεια το δικαίωμα των γυναικών για νόμιμη και ασφαλή άμβλωση. Στη συνέχεια, βέβαια, αρκετές πολιτείες θα επιχειρήσουν να ανατρέψουν το νόμο σε τοπικό επίπεδο.
* Αν η οκταετία Μπους χαρακτηρίζεται από τελμάτωση, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την κυβέρνηση Ομπάμα. Η πρώτη υπογραφή που έβαλε ο σημερινός πρόεδρος είναι στο νόμο που δίνει στις γυναίκες το δικαίωμα να καταγγέλλουν τους εργοδότες τους όταν δεν λαμβάνουν ίση αμοιβή με εκείνη των αντρών για την ίδια δουλειά (Lilly Ledbetter fair Pay Restoration Act). Απογοήτευσε, πάντως, πολλές ψηφοφόρους του όταν, υπό την πίεση των συντηρητικών, δεν συμπεριέλαβε την ιατρική κάλυψη της άμβλωσης στη μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας.
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=31/10/2010&id=218416
Links
Members
Total Members: 9960
Stats
Users Online
Όταν ανεβάζουμε φωτογραφίες στις Ανακοινώσεις και Έκτακτα νέα, βάζουμε τη μεγαλύτερη πλευρά 400 (width=400 ή height=400 ). π.χ. [img height=400 (κλείνει η αγκύλη) 
Author