Οικονομική κρίση και τρόποι αντιμετώπισης της από την Ελλάδα

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Admins]

Για αλλαγή του public name σας, επικοινωνήστε με έναν από τους Admins.

[Paf1984]

«Wall Street Journal»: Η Εφημερίς της ... Κυβερνήσεως!

Πηγή: Ριζοσπάστης
του Ν. Μπογιόπουλου

«Το μεγάλο πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων που προωθεί η ελληνική κυβέρνηση υπόσχεται να αλλάξει τη διάρθρωση της ελληνικής οικονομίας που βρίσκεται σε κρίση (...) το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων - που περιλαμβάνει ΟΣΕ, καζίνο, ακίνητη περιουσία, τυχερά παιχνίδια, εταιρείες ύδρευσης, λιμάνια, αεροδρόμια και άλλες υποδομές - δεν έχει σχεδιαστεί μόνο για να αυξήσει τα κρατικά έσοδα, αλλά και για να οδηγήσει στην περαιτέρω ανάπτυξη των τομέων που αποκρατικοποιούνται και να προκαλέσει αλλαγή στις αντιλήψεις των επενδυτών για την Ελλάδα».
*
Τα παραπάνω γράφτηκαν στην «Wall Street Journal», την εφημερίδα που αποτελεί το «ευαγγέλιο» της Μέκκας του καπιταλισμού και απηχεί τις απόψεις του διεθνούς ιμπεριαλιστικού τζόγου.
Το ενδιαφέρον της υπόθεσης (σ.σ.: η υπόθεση ισοδυναμεί με το γενικό ξεπούλημα των «φιλέτων» της δημόσιας περιουσίας στην Ελλάδα), δε βρίσκεται τόσο στο επαινετικό για το «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ περιεχόμενο του εν λόγω άρθρου.

Το ενδιαφέρον βρίσκεται στην ημερομηνία που γράφτηκε αυτό το άρθρο. Και τούτο διότι δεν γράφτηκε χτες, ούτε προχτές, ούτε καν το Μάρτη, όταν η κυβέρνηση ανακοίνωσε στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ τις αποφάσεις για την εκποίηση των 50 δισ. ευρώ.
Το συγκεκριμένο άρθρο, που περιγράφει εν είδει ακτινογραφίας και μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, γράφτηκε και δημοσιεύτηκε στην «Wall Street Journal» την 1/10/2010!
Με άλλα λόγια, οι υποψήφιοι «επενδυτές», τόσο οι εγχώριοι όσο κι εκείνοι που βρίσκονται στα πέρατα του κόσμου, το τσουνάμι της εκποίησης που σχεδιάζει η κυβέρνηση, το γνωρίζουν - χαρτί και καλαμάρι - εδώ και έξι τουλάχιστον μήνες!
Το γεγονός αυτό συνιστά μια πρώτης τάξεως απόδειξη: Οι διάφοροι αδαείς, που ισχυρίζονται ότι η κυβέρνηση του Παπανδρέου, του Παπακωνσταντίνου, του Λοβέρδου και της Μπιρμπίλη είναι «ασυντόνιστη» και «απρογραμμάτιστη», δεν σκαμπάζουν «γρι» από διαδικασίες και προεργασίες «φαστ τρακ» ξεπουλήματος. Μια χαρά «συντονισμό» και μια χαρά «πρόγραμμα» διαθέτουν οι άνθρωποι. Ρωτήστε, άλλωστε, και την «Wall Street Journal». Που - σε συνεννόηση με τους ξεπουληματίες - διαφημίζει έξι μήνες πριν, όλα όσα θα πάθει - «συντονισμένα» και «προγραμματισμένα» - ο ελληνικός λαός, έξι μήνες μετά.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

http://youpayyourcrisis.blogspot.com/2011/04/wall-street-journal.html

[Paf1984]

1 αιώνα πριν, οι εργάτες δεν έβγαιναν στο δρόμο για να δουν τον "βασιλικό γάμο", αλλά για επιβάλλουν το 8ωρο

1 αιώνα πριν, οι εργάτες δεν έβγαιναν στο δρόμο για να δουν τον "βασιλικό γάμο", αλλά για να επιβάλλουν το 8ωρο.

1 αιώνα μετά, στο σήμερα, τι ακριβώς κάνουν οι εργάτες; Ακόμα και το 8ώρο, αίτημα...του προηγούμενου αιώνα είναι "άπιαστο όνειρο" για τους περισσότερους.

Ο καπιταλισμός δίνει κίνητρο στον κάθε καπιταλιστή να εκμεταλλευτεί όσο περισσότερο μπορεί τους εργάτες του, αδιαφορώντας για τη φτώχεια και τη μιζέρια της ζωής τους. Και παράλληλα, ο κάθε κεφαλαιοκράτης δεν είναι καθόλου υποχρεωμένος να σκεφτεί τις ευρύτερες επιπτώσεις των πράξεων τους - αντίθετα, αν θέλει να "πετύχει", έχει κίνητρο να αδιαφορήσει για αυτές, προκαλώντας το χάος (δείτε τι γίνεται σήμερα, όπου πλέον οι καπιταλιστές έχουν ρημάξει τόσο πολύ τους εργάτες, που αυτοί δε μπορούν καν να αγοράσουν αυτά που παράγουν, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια τεράστια κρίση).

Απέναντι σε αυτό, οι εργάτες τον προηγούμενο αιώνα, που είχαν βιώσει την ωμή αυτή βαρβαρότητα, επέβαλλαν ένα -μερικό έστω- έλεγχο της παραγωγής από αυτούς, βάζοντας κάποια όρια στη χαοτική εκμετάλλευση των κεφαλαιοκρατών. Και για να το κάνουν αυτό, οργανώθηκαν σε σωματεία, έφτιαξαν και εργατικά κόμματα, ίδρωσαν και μάτωσαν όταν η άρχουσα τάξη έστειλε τις κρατικές και παρακρατικές δυνάμεις καταστολής εναντίον τους.

Τώρα;


Για να μην αδικούμε βέβαια τους -λίγους- ηρωικούς εργάτες που έδιναν και δίνουν τη μάχη στα σωματεία τους, στην καθημερινότητα τους, στα ΜΜΕ, στις όποιες προσπάθειες για εργατικά-κομμουνιστικά κόμματα, θα πρέπει να πούμε ότι η εικόνα που "αλιεύσαμε" από τον "Ασημώνη" δεν αντιπροσωπεύει 10% την πραγματικότητα, διότι υπάρχουν και αξαιρέσεις.

Είναι όμως μόνο εξαιρέσεις, τίποτα παραπάνω. Η "γενική εικόνα" είναι πως πλέον η οργιαστική εκμετάλλευση της άρχουσας τάξης επί των εργατών μένει αναπάντητη.

Που είναι οι εργάτες που μάχονταν; Που είναι τα συνδικάτα που έδιναν το σύνθημα και το σχέδιο-όραμα στους εργάτες να παλέψουν από μια "απλή" αύξηση μισθού ή μείωση ωραρίου, μέχρι το να παλέψουν για μια "άλλη κοινωνία"; Πόσοι θα κατέβουν στην πορεία της Εργατικής Πρωτομαγιάς, και -κυρίως- πόσοι θα κατέβουν έχοντας στο μυαλό τους ένα συγκεκριμένο όραμα για το μέλλον, που θα τους δώσει την απαραίτητη θέληση και ορμή για να παλέψουν "μέχρι τέλους", όπως οι εργάτες του Σικάγο, έναν αιώνα πριν, όταν κατέκτησαν το 8ωρο; Πόσοι σκοπεύουν να οργανωθούν σε ένα σωματείο, ή να στήσουν ένα δικό τους; Και, από την άλλη, πόσα από τα σωματεία του σήμερα εμπνέουν τους εργάτες; (Δεν είναι τυχαίο που το βασικό "όπλο" της κυβέρνησης προκειμένου να ξεπουλήσει τη ΔΕΗ χωρίς να της κόψουν το κεφάλι οι εργάτες είναι το να υπέρ-προβάλλει τις λαμογιές της ΓΕΝΟΠ, μιας και αυτό είναι κάτι που αφενός στηρίζεται στην πραγματικότητα (και άρα πείθει αρκετά), και αφετέρου αποσπά την προσοχή του εργάτη από το ξεπούλημα τη ΔΕΗ).


Ας δούμε και ένα απόσπασμα από μια πολύ καλή προκήρυξη που "αλιεύσαμε" στους "Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα":

    “Το 8ωρο είναι ένας συναισθηματισμός που πρέπει να εγκαταλειφθεί”, έλεγε πριν λίγο καιρό ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων, χαμογελώντας αστραφτερά στους αμήχανους τηλεθεατές που γύρισαν αμέσως κανάλι για να ανακουφιστούν με την είδηση πως ο μηχανισμός στήριξης θα ξαναενεργοποιηθεί αν χρειαστεί (που θα χρειαστεί) το 2013 . Σίγουρα αυτοί οι κάποιοι που αγωνίστηκαν τον προηγούμενο αιώνα, για να μην αποτελούν αυτοί και οι απόγονοι τους το γρανάζι στις ορέξεις και τις μηχανές των αφεντικών, αξίζουν όλες τις τιμές και την προσοχή μας, αλλά δεν χωρούν στο σύγχρονο κόσμο. Ανήκουν στο “κάποτε”. Τώρα τα νέα ήθη απαιτούν άλλα: να συνδέσεις τη μοίρα σου με τη μοίρα της εταιρίας ή του μαγαζιού που δουλεύεις, να επιθυμείς την προκοπή των αφεντικών σου άρα και την δική σου, να μην μιλάμε για τυχοδιωκτισμό των αφεντικών (όταν πχ. κλείνουν μια εταιρία) αλλά για χαμηλή παραγωγικότητα των εργαζομένων… Και αν τους κάνεις, και για πόσο θα τους κάνεις; Οι όροι για να ζήσει κάποιος σε αυτόν τον κόσμο γίνονται ολοένα και πιο επιθετικοί. Και για να επιβιώσει αρκεί να “κοιτάζει τη δουλίτσα του”. Κυριολεκτικά και μεταφορικά…

    Απ’ την άλλη μεριά ο “κόσμος της εργασίας” όπως αποκαλούνται πια οι εκμεταλλευόμενοι, είναι κατακερματισμένος. Κουρασμένος από τα ξεκάθαρα ξεπουλήματα των αγωνιστών εργατοπατέρων, θολωμένος από τις λαμπερές βιτρίνες, όμηρος δανείων, μοιρολάτρης, αμπαρωμένος πίσω από κάγκελα και πόρτες ασφαλείας, καχύποπτος με τον μετανάστη γείτονα, αγανακτώντας μόνο μπροστά στον δέκτη της τηλεόρασης …οι εργαζόμενοι ως κοινωνική δύναμη “χάθηκαν” από το προσκήνιο της ιστορίας, χωρίς όμως να χαθούν στο ελάχιστο όλα αυτά που βιώνουν: εκμετάλλευση, αναξιοπρέπεια, αφεντικά, ταμεία ανεργίας, εργατικά ατυχήματα, απολύσεις, ταπεινώσεις, οχτάωρα και υπερωρίες, έλεγχος… Οι εργαζόμενοι μάθανε καλά το μάθημα τους: κοινά συμφέροντα μεταξύ τους δεν έχουν. Αυτά υπάρχουν μόνο για τα κράτη και τα αφεντικά για να καθορίζουν από κοινού την μοίρα όλων. Και τα αφεντικά είναι ωμά: τόσα χρόνια καλλιεργούσαν την αντίληψη της προσωπικής βόλεψης του καθενός, βάζοντας τον ανθρωποφάγο ανταγωνισμό ανάμεσα στους εκμεταλλευόμενους, τώρα με ευκολία οι κυρίαρχοι του κόσμου προχωρούν πιο βαθιά. Τίποτα δεν μπορεί να σώσει κανένα. Αν το όνειρο για το δημοσιοϋπαλληλίκι, για σταθερότητα, καλό μισθό, ασφάλεια, την “καλή δουλίτσα”, έθρεψε χιλιάδες μικροαστικές φαντασιώσεις, τώρα ήρθε ο καιρός να αποσυρθεί από τα μυαλά όλων.

    Σήμερα όλοι πλέον είναι αναλώσιμοι.



Ένα ακόμα απόσπασμα, από τον ΚΙΜΠΙ, που γράφει για το τέλος του "μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου", που το καταργεί μονομερώς η άρχουσα τάξη, αυξάνοντας κατακόρυφα και διαρκώς το επίπεδο εκμετάλλευσης:

    ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΙΣΩ, στις Πρωτομαγιές του μακρινού παρελθόντος, στην Πρωτομαγιά του Σικάγο ή στην εποχή της βικτοριανής Αγγλίας, όταν το προλεταριάτο διεκδικούσε απλώς όρους επιβίωσης στο θαύμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης κι εκείνου του πρώτου μεγάλου κύματος παγκοσμιοποίησης, αναρωτιέται κανείς αν αυτά που περιγράφηκαν με μελανά χρώματα ως άγος του καπιταλισμού -η παιδική εργασία, οι καθημερινοί θάνατοι στις στοές των ορυχείων, τα ατέλειωτα ωράρια μπροστά στις μηχανές, η απίστευτη σκληρότητα των εργοδοτών, η αστυνομική βία εις βάρος όσων τολμούσαν να σηκώσουν κεφάλι, η άγρια καταστολή των απεργιακών κινημάτων, η απαγόρευση των συνδικάτων- ήταν μια απόκλιση, μια εξαίρεση από τον κανόνα της «καπιταλιστικής νομιμότητας». Ή μήπως η εξαίρεση είναι αυτό που έζησε και απόλαυσε ως κοινωνικό κράτος ο κόσμος της εργασίας κατά τα μεταπολεμικά χρόνια της «κεϊνσιανής συναίνεσης». Σύμφωνα με την οποία ένας μικρός, ελεγχόμενος βαθμός ανακατανομής του πλούτου υπέρ των ασθενέστερων, ένα ελάχιστο δικαιωμάτων, αμοιβής, ασφάλισης πρόνοιας για τον κόσμο της εργασίας και ένα σταθερό πλαίσιο κοινωνικής διαπραγμάτευσης για τον μισθό, το ωράριο εργασίας, την ασφάλεια απέναντι στην ανεργία και στα γηρατειά ήταν απαραίτητα για την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος.

    ΚΑΙ, ΠΡΑΓΜΑΤΙ, για τις τέσσερις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες η συνταγή φάνηκε να δικαιώνει τους εμπνευστές της. Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και τα εξίσου υψηλά ποσοστά κέρδους αποτέλεσαν τεκμήρια ότι ο καπιταλισμός καταστάλαξε πια στη φυσική του κατάσταση, βρήκε τη χρυσή ισορροπία στον βαθμό ικανοποίησης που προσέφερε σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.

    ΉΤΑΝ, ΛΟΙΠΟΝ, η εξαίρεση ή ο κανόνας η «κεϊνσιανή παρένθεση» που κατέστησε τις Πρωτομαγιές των μεταπολεμικών γενιών ανοιξιάτικους περιπάτους για τον Μάη και το μαγιόξυλο; Μπορούμε να βρούμε την απάντηση και σε όσα συντελούνται γύρω μας, στις μέρες μας στις γονατισμένες από την κρίση οικονομίες της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Θαρρεί κανείς ότι ο καπιταλισμός βρήκε στο χρέος το ιδεώδες πρόσχημα για να πάρει μια ιστορική ρεβάνς και να βάλει την «κεϊνσιανή συναίνεση» στο αρχείο της Ιστορίας. Πετάει τα φτιασίδια και τα ψιμύθια και επικεντρώνεται στην ουσία: συρρίκνωση του κόστους εργασίας, απορρύθμιση της απασχόλησης, περιστολή κοινωνικού κράτους, ιδιωτικοποίηση κάθε εκδοχής δημόσιου αγαθού. Και, φυσικά, τέτοιου είδους ταξικές επιλογές είναι αδύνατο να αφήσουν ανεπηρέαστη τη δημοκρατία. Τα δημοκρατικά δικαιώματα, που αποτέλεσαν φυσικό συμπλήρωμα της επέκτασης του κοινωνικού κράτους, γίνονται το επόμενο θύμα, όπως καταδεικνύει η πανσπερμία νομοθετημάτων που προωθούνται σε ΗΠΑ και Ευρώπη κατά των συνδικάτων και του δικαιώματός τους να οργανώσουν μια στοιχειώδη άμυνα για τον κόσμο της εργασίας. Βρίσκουν και τα κάνουν, βέβαια, αφού η «παράδοση» εκμαυλισμού και εξαρτήσεων (εργοδοτικών ή κρατικών) στέρησε από τα συνδικάτα το τεκμήριο της αυτονομίας και τα απαξίωσε στα μάτια της κοινωνίας. Αλλά αυτό δεν καταργεί τον ταξικό και αντιδημοκρατικό χαρακτήρα της πάση θυσία συντριβής και ηθικής εξόντωσής τους (τι πιο χαρακτηριστικό από την περίπτωση της ΓΕΝΟΠ; ).

    Μπορεί το «θηρίο» να συμπεριφερόταν σαν άκακο αρνί στις ΗΠΑ ή στην Ευρώπη, αλλά στις εκτός έδρας εξορμήσεις του δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κρύψει τα αιμοβόρα ένστικτά του. Μπορεί οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί εργαζόμενοι να απολάμβαναν ένα αξιοπρεπές επίπεδο μισθών, παροχών και δικαιωμάτων, αλλά ήταν οι ίδιοι οι εργοδότες τους που στις επενδυτικές εξορμήσεις τους στην Ασία, στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική επεδίωκαν κι εξασφάλιζαν τις πιο απάνθρωπες, τις πιο άγριες και ληστρικές συνθήκες εκμετάλλευσης της εργασίας. Η «κεϊνσιανή συναίνεση» στην Ευρώπη έβρισκε το αποκρουστικό alter ego της στην αποικιακού τύπου καπιταλιστική επέκταση σε όλες τις ηπείρους. Ο καπιταλισμός ξανάβρισκε τη «φύση» του στις χώρες όπου ο αυταρχισμός, οι στρατιωτικές δικτατορίες, η καταστολή, η απουσία εργασιακών δικαιωμάτων, τα ημερομίσθια πείνας, η παιδική εργασία, η ευτελής αξία της ανθρώπινης ζωής αποτελούσαν «ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα» για τα μικρά και μεγάλα αναπτυξιακά «θαύματα» που συντελούνταν στην καπιταλιστική περιφέρεια. Άλλωστε, τι πιο χαρακτηριστικό από την εντός απείρων εισαγωγικών «κομμουνιστική» Κίνα, που αποτέλεσε επενδυτικό Ελντοράντο για τη Δύση ακριβώς χάρη σ’ αυτά τα «πλεονεκτήματα»; Και τι ακόμη πιο χαρακτηριστικό από την κοινωνική έκρηξη στις χώρες του Μαγκρέμπ, που εκφράζει υπόρρητα την προσπάθεια να απεξαρτηθούν οι αραβικές κοινωνίες από τους πολιτικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς όρους αποικιακής εκμετάλλευσης που επέβαλε ή ανέχτηκε η καθωσπρέπει δημοκρατική Δύση;

    ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ, για τον κόσμο της εργασίας, πράγματα που μέχρι πρότινος θεωρούνταν «πασέ», «ντεμοντέ» και γραφικότητες θα αποκτήσουν πιθανότατα μια νέα αίγλη, ίσως με άλλες μορφές. Οι Πρωτομαγιές του μέλλοντός μας επιφυλάσσουν κάποιο νέο Σικάγο, θερμούς Μάηδες, ολάνθιστα μαγιάτικα στεφάνια και, φυσικά, το μαγιόξυλο. Το οποίο, πέρα από τον παγανιστικό, φαλλικό συμβολισμό του, είναι και χρήσιμο ως αμυντικό όπλο. Για ν’ ανοίγει κεφάλια, για παράδειγμα...

http://tsak-giorgis.blogspot.com/2011/04/1-8.html

[pandora]

Δελτίο Κρίσης 23.12.11 του Γιάνη Βαρουφάκη

Η ΕΚΤ πήρε το όπλο της (αλλά… αστόχησε)

Πριν ένα μήνα, μετά από πιέσεις των ΗΠΑ, της Ινδίας, της Κίνας και του Καναδά, οι ευρωπαίοι ηγέτες είχαν αφήσει να εννοηθεί ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η ΕΚΤ, θα τύπωνε χρήμα ώστε να χρηματοδοτηθούν τα παραπαίοντα κράτη (με προεξάρχουσα την Ιταλία). Τότε, οι αγορές ηρέμησαν. Δεν πέρασαν όμως παρά μερικές μέρες για να ακουστεί άλλο ένα nein από το Βερολίνο: «Δεν είναι δουλειά της ΕΚΤ να τυπώνει χρήμα για να βοηθούνται οι πτωχευμένοι. Μόνο η λιτότητα και η ασκητική ζωή θα τους βάλει στον χρηστό δρόμο.» Κάτι τέτοιο αποφασίστηκε, λίγο-πολύ, και στην τελευταία (αποτυχημένη) Σύνοδο Κορυφής της 9ης Δεκεμβρίου. Κι έτσι η Κρίση επέστρεψε σε όλο της το μεγαλείο.

Προχτές όμως,εκεί που η Λουθερανική χρηματο-ηθική είχε φανεί να αποκλείει το τύπωμα χρήματος από την ΕΚΤ ως μέθοδο καταπολέμησης της Κρίσης, νά'σου η ανακοίνωση της χρονιάς: €489 δις «δημιουργήθηκαν» εν ριπή οφθαλμού από την ΕΚΤ με τα οποία δάνεισε στις τράπεζες της ευρωζώνης για μια περίοδο, έως και τρία χρόνια, με επιτόκιο 1% ετησίως. Τι συνέβη ξαφνικά; Ξεχάστηκε το γερμανικό nein στο μαζικό τύπωμα χρήματος υπό την πίεση της σήψης της ευρωζώνης; Μόνο φαινομενικά. Στην ουσία τίποτα δεν άλλαξε.

Κατ’ αρχάς, να βάλουμε τους αριθμούς στην «θέση» τους: Από τα €489 δις τα οποία «δημιούργησε» η ΕΚΤ υπέρ των τραπεζών, λιγότερα από τα €200 δις αποτελούν πραγματική ενίσχυση. Κι αυτό επειδή οι τράπεζες είχαν ήδη δανειστεί από την ΕΚΤ ποσά περίπου €300 δις τα οποία πλησίαζε η ώρα να τα επιστρέψουν. Έστω. Τα €200 δις σε μια ημέρα δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο ποσό την ώρα που, μην ξεχνάμε, τα μέλη του ΔΣ της ΕΚΤ έχουν γίνει μαλλιά κουβάρια (με τους εκπρόσωπους της Γερμανίας να καταγγέλλουν τους συναδέλφους τους στην ΕΚΤ, και να παραιτούνται ακόμα) επειδή η ΕΚΤ «τόλμησε» να αγοράσει, όχι σε μια μέρα ή ένα μήνα, αλλά  στην διάρκεια 18 τρικυμιωδών μηνών, ομόλογα των πιεζόμενων κρατών (Ελλάδας, Ιρλανδίας, Πορτογαλίας, Ισπανίας και Ιταλίας) αντίστοιχης αξίας (λίγο πάνω από €200 δις). Το ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Γιατί η γερμανική πλευρά δεν έχει αντίρρηση με το τύπωμα τόσου χρήματος όταν αυτό δανείζεται πάμφθηνα σε πτωχευμένες τράπεζες αλλά δεν συζυτά επ’ ουδενί να δανειοδοτηθούν τα πτωχευμένα κράτη;

Η επίσημη απάντηση, βέβαια, είναι γνωστή τοις πάσει, καθώς επαναλαμβάνεται μονότονα: «Η ΕΚΤ είναι υποχρεωμένη να κρατάει ρευστή την αγορά χρήματος, τον χρηματοπιστωτικό τομέα, αλλά δεν έχει καμία δουλειά να κρατά ρευστό ένα κράτος. Αυτή είναι η δουλειά των φορολογουμένων-πολιτών του: να του δίνουν, και από το υστέρημά τους, αν χρειάζεται, ώστε να παραμένει ρευστό.» Αυτός ο δυισμός βρίσκεται στην βάση του γερμανικού nein στο τύπωμα χρήματος για να χρηματοδοτηθεί π.χ. η Ιταλία. Αυτός ο απόλυτος διαχωρισμός (α) του ρόλου της ΕΚΤ ως δανειστή της έσχατης στιγμής στις τράπεζες από (β) τον ρόλο δανειστή, ή τουλάχιστον, διαχειριστή των οικονομικών, των κρατών, εξηγεί τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά: το πώς δηλαδή λιθοβολούν όποιον μιλήσει για την χρηματοδότηση από την ΕΚΤ των πτωχευμένων κρατών με τυπωμένο χρήμα την ίδια στιγμή που δεν έχουν κανένα πρόβλημα με την εκτύπωση χρήματος υπέρ των πτωχευμένων τραπεζών.

Το θέμα όμως είναι ότι, αν αφήσουμε στην άκρη το πιο πάνω ιδεολόγημα, και μελετήσουμε τι γίνεται στην πραγματικότητα, αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η υποκρισία και η συλλογική ηλιθιότητα της εμμονής σε αυτόν τον διαχωρισμό. Για να μην γενικολογώ, ας βάλουμε κάτω από το μικροσκόπιο την προχθεσινή χιονοστιβάδα τυπωμένου (από την ΕΚΤ) χρήματος το οποίο κατέκλυσε τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Ποιος ήταν ο στόχος του Προέδρου της ΕΚΤ, του κ. Draghi; Τι έλπιζε η κα Merkel από αυτή την επιθετική κίνηση της ΕΚΤ; Τρία πράγματα, είναι η απάντηση.
Πρώτον, την ενίσχυση των υπό κατάρρευση τραπεζών ολόκληρης της ευρωζώνης. Δεύτερον, την αποκατάσταση, σε κάποιο βαθμό, του δανεισμού της μίας τράπεζας από τις υπόλοιπες (κάτι που είχε σταματήσει καθώς καμία τράπεζα δεν εμπιστεύεται άλλη τράπεζα). Τρίτον, την έμμεση ενίσχυση των κρατών που δυσκολεύονται να δανειστούν στις αγορές.

Πώς θα πετύχαιναν αυτά τα τρία τρυγόνια με έναν μόνο σμπάρο; Ως εξής:
Ο πρώτος στόχος ήταν άμεσα συνυφασμένος με τον τρίτο. Η ιδέα παλαιά και, κατά την άποψη της ΕΚΤ, δοκιμασμένη: Δίνει μια, π.χ., ισπανική τράπεζα ό,τι εχέγγυα διαθέτει  στην ΕΚΤ (που μπορεί πλέον να είναι και «απόβλητα», μιας και η ΕΚΤ δεν τα πολύ-ψειρίζει καθώς οι τράπεζες έχουν ξεμείνει από καλής ποιότητας περιουσιακά στοιχεία) από την οποία δανείζεται, στο πλαίσιο της προχθεσινής μαζικής «παραγωγής» χρήματος από την ΕΚΤ, ένα βουνό ευρώ. Τα χρήματα αυτά τα δανείζεται για τρία χρόνια με επιτόκιο 1%. Αμέσως, το ισπανικό κράτος εκδίδει τριετή ομόλογα με επιτόκιο κοντά στο 4% τα οποία τα αγοράζει η συγκεκριμένη τράπεζα. Έτσι, για τα τρία επόμενα χρόνια η τράπεζα τσεπώνει την διαφορά τόκων (4% μείον 1% = 3% επί το ποσό ομολόγων που αγόρασε) ενισχύοντας τα κεφάλαιά της (ECB carry trade λέγεται αυτό στην αγορά). Παράλληλα, το ισπανικό κράτος μόλις κατάφερε να δανειστεί με 4% χωρίς να έχει ανάγκη τους ιδιώτες-επενδυτές που δεν έχουν καμία όρεξη να δανείσουν ένα από τα προβληματικά κράτη της ευρωζώνης ούτε για 5% ή και 6%. Τέλος, όσον αφορά τον δεύτερο στόχο (εκείνο της αποκατάστασης της δια-τραπεζικής αγοράς), η ιδέα ήταν ότι αν οι τράπεζες και το δημόσιο βοηθηθούν από αυτήν την τονωτική ένεση της ΕΚΤ, τότε, σιγά-σιγά, η εμπιστοσύνη που λείπει μεταξύ τραπεζιτών και μεταξύ τραπεζιτών και δημοσίου θα επανέλθει.

Αυτό ήταν το σκεπτικό. Η ελπίδα. Η μεγάλη προσδοκία. Ουαί και αλλοίμονο όμως, η πραγματικότητα άλλη μια φορά σχίζει τα πλάνα των ηγετών μας σε μικρά-μικρά κομματάκια τα οποία κατόπιν αφήνει να τα πάρει ο αέρας για να μας θυμίζουν, κάθε φορά που τα βλέπουμε να παρασύρονται, την μεγάλη ευρωπαϊκή μας αποτυχία. Μήπως τα παραλέω; Μήπως έχω συνηθίσει τους τελευταίους 18 μήνες να προσδοκώ τα χειρότερα από τους ηγέτες μας; Πιστεύω πως όχι. Ειλικρινά σας λέω ότι, προχθές, όταν έμαθα για αυτή την τονωτική ένεση από την ΕΚΤ, έστω και στις τράπεζες, αναθάρρησα. Σκέφτηκα ότι κάτι κινείται. Πράγματι, στον βαθμό που οι γονατισμένες τράπεζες έδειξαν σημάδια ότι μπορεί και να σηκωθούν ξανά όρθιες, αυτή η κίνηση της ΕΚΤ έχει θετικά στοιχεία. Όμως, και εδώ έγκειται η πηγή της απαισιοδοξίας μου, σε καμία περίπτωση δεν αντιμετωπίζει την Κρίση. Αν μη τι άλλο, εξακολουθεί να επιβραβεύει τις συμπεριφορές των τραπεζιτών που αποτελούν μέγιστο μέρος του προβλήματος, βασική συνιστώσα της Κρίσης.

Δύο είναι, λοιπόν, οι λόγοι που αυτή η κίνηση της ΕΚΤ δεν μπορεί να απειλήσει την Κρίση, παρά τα μεγάλα ποσά που ακούμε. Ο ένας είναι ότι στην καλύτερη περίπτωση (το «καλό σενάριο») εμφυσά στις τράπεζες ένα πολύ μικρό μέρος των κεφαλαίων που τους λείπουν ώστε να πάψουν αν είναι, επί της ουσίας, χρεωκοπημένες. Επιπλέον, κι εδώ έχουμε ένα δείγμα εγκληματικής συμπεριφοράς τραπεζών (με την ανοχή της ΕΚΤ), δεν είναι καθόλου σίγουρο για το εάν οι τράπεζες χρησιμοποιούν τα τυπωμένα χρήματα της ΕΚΤ για να αλαφρώνουν το βάρος του δημόσιου χρέους (αγοράζοντας κρατικά ομόλογα). Το «κακό σενάριο», με άλλα λόγια (και όπως θα δούμε πιο κάτω), είναι ότι η ενίσχυση με ρευστότητα των πτωχευμένων τραπεζών όχι μόνο δεν βοηθά αρκετά τα πτωχευμένα κράτη αλλά κάνει και κακό από πάνω!

Θα μου επιτρέψετε αυτά τα δύο διαφορετικά ζητήματα να τα πάρω με την σειρά. Αρχίζω με το «καλό σενάριο»: Έστω ότι οι τράπεζες κάνουν αυτό που περιγράψαμε παραπάνω. Χρησιμοποιούν όλα τα δανεικά από την ΕΚΤ για να αγοράσουν νέα ομόλογα του κράτους τους, κερδίζοντας οι ίδιες αλλά και βοηθώντας τον δημόσιο τομέα της χώρας τους. Για τι ποσά μιλάμε; Πόσο θα ωφεληθούν οι ίδιες οι τράπεζες; Αν η διαφορά μεταξύ του επιτοκίου των κρατικών ομολόγων που αγοράζουν και εκείνου του «συμβολικού» 1% που πληρώνουν στην ΕΚΤ κυμαίνεται μεταξύ 3% και 4%, τότε μιλάμε για ένα συνολικό όφελος των τραπεζών της ευρωζώνης της τάξης των €6 με €8 δις. Αν σκεφτούμε όμως ότι, σύμφωνα με την ίδια την ΕΕ, οι τράπεζες χρειάζονται €110 δις, ή €200 με €400 δις σύμφωνα με το ΔΝΤ, τι να σου κάνουν τα €6 με €8 δις; Θα μου πείτε: Από το τίποτα, καλά είναι και αυτά, ιδίως αν την ίδια ώρα διοχετεύονται €200 δις προς τα αναξιοπαθούντα κράτη-μέλη της ευρωζώνης. Σωστά, αλλά η Κρίση δεν θα γιατρευτεί με τέτοια νούμερα.

Πάμε τώρα στο «κακό σενάριο». Εδώ και καιρό, η «πιάτσα» βουίζει (και εδώ στην Ελλάδα αλλά και σε χώρες όπως η  Ιρλανδία και η Πορτογαλία) από ένα ωραίο κολπάκι των τραπεζιτών, το οποίο απαιτεί την αγαστή συνεργασία των πολιτικών αρχών του κράτους στο οποίο έχουν την έδρα τους. Κοιτάξτε τι κάνουν: Η τράπεζα εκδίδει δικά της ομόλογα – ιδιωτικά. Με άλλα λόγια, συμβόλαια δανεισμού. Ως εδώ καλά. Ο κάθε οργανισμός, δημόσιος ή ιδιωτικός, έχει δικαίωμα να εκδίδει δικά του ομόλογα – να προσπαθεί να δανειστεί. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι, καθώς οι τράπεζες είναι ημι-πτωχευμένες, κανείς δεν αγοράζει αυτά τα ομόλογα. Και τότε; Τότε ο τραπεζίτης κάνει ένα ωραίο lunch με κάποιον υπουργό ή υφυπουργό και τον πείθει να εκδώσει το κράτος εγγύηση για αυτά τα ομόλογα της τράπεζάς του. Ουσιαστικά, το δημόσιο εγγυάται στον κάτοχο των ομολόγων της αναξιόπιστης αυτής τράπεζας ότι θα πάρει τα χρήματά του πίσω από… τον φορολογούμενο (σε περίπτωση που η τράπεζα του τραπεζίτη δεν μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο αυτό). Βέβαια, καθώς και το εν λόγω κράτος τελεί υπό πτώχευση, οι ιδιώτες δεν θα αγόραζαν αυτά τα ιδιωτικά ομόλογα (παρά την κρατική εγγύηση) παρά μόνον αν τους απέδιδαν μεγάλα επιτόκια (αντίστοιχα με αυτά που δανείζουν στο δημόσιο). Το αυτί όμως του τραπεζίτη δεν ιδρώνει. Γιατί; Επειδή, έτσι κι αλλιώς, δεν εξέδωσε τα ομόλογα αυτά για να τα πουλήσει στην αγορά αλλά για να τα καταθέσει στην ΕΚΤ ως εχέγγυα ώστε να δανειστεί ζεστό χρήμα από αυτήν! Θα ρωτήσετε, πολύ σωστά: Γιατί δέχεται η ΕΚΤ αυτά τα ομόλογα της συγκεκριμένης τράπεζας, όταν ξέρει ότι τα εξέδωσε για να… δανείσει (μέσω ΕΚΤ) τον εαυτό της; Ο επίσημος λόγος είναι ότι η ΕΚΤ δεν μπορεί να πει όχι από την στιγμή που για τα ομόλογα αυτά έχει εγγυηθεί ένα κράτος της ευρωζώνης! Συνειδητοποιείτε το έγκλημα; Είναι σαν εγώ να δανείζω τον εαυτό μου, να βάζω το δημόσιο να εγγυάται αυτό το δάνειο και μετά να καταθέτω αυτό το δάνειο ως εχέγγυο σε έναν τρίτο από τον οποίο να δανείζομαι για να καλύψω τα χρήματα που έχασα στο Καζίνο. Κι αν δεν καταφέρω να αποπληρώσω τον τρίτο, τότε δεν πειράζει: θα τα σκάσει το κορόιδο, το δημόσιο.

Θα με ρωτήσετε: Μα, γίνονται τέτοια πράγματα; Ναι, γίνονται φίλες και φίλοι. Τώρα, την ώρα που διαβάζετε αυτές τις αράδες. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, προχθές που η ΕΚΤ έκανε αυτή την τονωτική ένεση στις τράπεζες, με διακηρυγμένο στόχο την ενίσχυση τραπεζών και κρατών παράλληλα, ιταλικές τράπεζες (με πρώτη και καλύτερη την Unicredit) εξέδωσαν €40 δις ομόλογα τα οποία η κυβέρνηση τεχνοκρατών του κ. Monti εγγυήθηκε πάραυτα και τα οποία, την ίδια μέρα, κατατέθηκαν στην ΕΚΤ ως εχέγγυα με αντάλλαγμα ζεστό παραδάκι το οποίο πήγε μεν στις τράπεζες αυτές χωρίς όμως να αγοραστούν ιταλικά ομόλογα με αυτά τα χρήματα.


Συμπέρασμα

Ένα μέρος των χρημάτων που τύπωσε προχθές η ΕΚΤ θα βοηθήσει, σε μικρό βαθμό και ιδιαίτερα βραχυπρόθεσμα, τόσο τις τράπεζες όσο και τα κράτη. Για αυτό οι αγορές ηρέμησαν κάπως εν όψει γιορτών. Σύντομα όμως θα διαφανεί, πρώτον, η ανεπάρκεια των αριθμών και, δεύτερον, το έγκλημα το οποίο επιτελέστηκε από κάποιους μεγαλο-τραπεζίτες και τους πολιτικούς που τους καλύπτουν (και οι οποίοι, τουλάχιστον στην Ιταλία, είναι και… τεχνοκράτες με άψογα βιογραφικά). Ποιο έγκλημα; Η χρήση αυτών των τυπωμένων από την ΕΚΤ χρημάτων όχι για να μειωθεί αλλά για να… αυξηθεί το χρέος χωρών όπως η Ιταλία, προς όφελος βέβαια των πτωχευμένων, κρατικοδίαιτων τραπεζιτών. Το 2011, δυστυχώς, κλείνει με ακόμα μία υποχώρηση της ΕΚΤ προς την Πτωχοτραπεζοκρατία – προς το νέο καθεστώς υπό το οποίο ζούμε και στο οποίο όσο πιο πτωχευμένος ένας τραπεζίτης τόσο μεγαλύτερη εξουσία έχει επί των υπόλοιπων συμπολιτών του.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.article&id=11306

[Karaμazoβ]

Ενοικιαστήριο στην Ακρόπολη έβαλε ο Γιακουμάτος
9/1/2012 8:51:00 μμ    

Να ενοικιαστούν η Ακρόπολη και άλλοι αρχαιολογικοί χώροι σε ιδιώτες, ώστε να εισρεύσουν έσοδα και να αξιοποιηθούν καλύτερα, προτείνει ο βουλευτής της ΝΔ, Γεράσιμος Γιακουμάτος. Απαντώντας στην ερώτηση αν είναι ταπεινωτικό για τη χώρα, είπε ότι «ταπεινωτικό είναι να ζητιανεύουμε χρήματα από το εξωτερικό ή να έρχεται ο Κινέζος να δει την Ακρόπολη και να την βρίσκει κλειστή».

Ο κ. Γιακουμάτος μιλώντας στον Βήμα fm πρόσθεσε επίσης ότι: «Αντί να κοπεί ο μισθός και η σύνταξη, καλύτερα να ενοικιάσει η Πολιτεία την Ακρόπολη και όχι μόνο. Να ενοικιάσει όλους τους αρχαιολογικούς χώρους». Απαντώντας στις πιθανές επικρίσεις, που θα φέρει η πρότασή του ανέφερε: «Να αφήσουν οι ψυχάκηδες και οι αγκυλωμένοι τις θεωρίες τού χθες και να δουν το αύριο της πατρίδας».




http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=116494&catID=1

[png]

καλά, βγαίνει ο κάθε πικραμένος και λέει την κουλαμάρα του...

[g]

Ενοικιαστήριο στην Ακρόπολη έβαλε ο Γιακουμάτος
9/1/2012 8:51:00 μμ    

Να ενοικιαστούν η Ακρόπολη και άλλοι αρχαιολογικοί χώροι σε ιδιώτες, ώστε να εισρεύσουν έσοδα και να αξιοποιηθούν καλύτερα, προτείνει ο βουλευτής της ΝΔ, Γεράσιμος Γιακουμάτος. Απαντώντας στην ερώτηση αν είναι ταπεινωτικό για τη χώρα, είπε ότι «ταπεινωτικό είναι να ζητιανεύουμε χρήματα από το εξωτερικό ή να έρχεται ο Κινέζος να δει την Ακρόπολη και να την βρίσκει κλειστή».

Ο κ. Γιακουμάτος μιλώντας στον Βήμα fm πρόσθεσε επίσης ότι: «Αντί να κοπεί ο μισθός και η σύνταξη, καλύτερα να ενοικιάσει η Πολιτεία την Ακρόπολη και όχι μόνο. Να ενοικιάσει όλους τους αρχαιολογικούς χώρους». Απαντώντας στις πιθανές επικρίσεις, που θα φέρει η πρότασή του ανέφερε: «Να αφήσουν οι ψυχάκηδες και οι αγκυλωμένοι τις θεωρίες τού χθες και να δουν το αύριο της πατρίδας».




http://www.real.gr/DefaultArthro.aspx?page=arthro&id=116494&catID=1

Καλά τα λέει ο τρελός.Καλύτερη λύση βέβαια θα ήταν  να ανεγερθεί ακριβώς εκεί πάνω ένα τεράστιο υπερλούξ ΚΡΑΤΙΚΟ - ΛΑΙΚΟ ξενοδοχείο στα χρώματα της σημαίας μας για να έρχονται οι καθυστερημένοι πλούσιοι ομογενείς και μη και να τα σκάνε.Αν γίνεται να μείνει και η ακρόπολη έχει καλώς, αρκεί στο εσωτερικό της να φτιαχτεί μια θερμαινόμενη πισίνα(τα καλοκαίρια θα είναι τζάμι να κάνουν το μπάνιο τους εκεί μέσα κάτω απ΄τον έναστρο αττικό ουρανό) ...αν πάλι δεν γίνεται ,μπορεί να φτιαχτεί ένα γύψινο ομοίωμα της κάπου αλλού για τους φιλότεχνους και το πρωτότυπο να πουληθεί στους άγγλους..δε χάλασε και ο κόσμος πια .....Το ξενοδοχείο θα τροφοδοτείται ενεργειακά μέσω μιας επαναστατικής εφεύρεσης φιλικής πρός το περιβάλλον...... της ΡΟΔΑΣ - ΤΡΟΧΟΥ.
Σκεφτείτε κάτι τέτοιο :   .... αλλά ακόμα πιο εξελιγμένο και μεγαλύτερο ώστε να χωράει πάνω από 200 άτομα..και στην θέση του κακόγουστου χαρτογιακά ,φανταστείτε επιφανείς πολιτικούς (το συγκεκριμένο ταβερνοφρικιό θα είχε την τιμή να μπεί πρώτο να βοηθήσει ΤΟΝ ΤΟΠΟ) ,παπάδες ,ακόμα ίσως και κάποιους ανιδιοτελείς ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ..το πρακτικό μέρος του πώς η κίνηση θα μετατρέπεται σε ενέργεια είναι το μόνο εύκολο (τι σκατά σπουδάζουμε δηλαδή..)                                                                                       
                                                                                                                 
 

[Ex_Mechanus]

Περί ολοκληρωτισμού


Ανάμεσα στο 1988 και το 1990, μια σειρά κρατών πέρασαν ειρηνικά από τον "υπαρκτό σοσιαλισμό" σε ένα μεταβατικό στάδιο ιδεολογικής "αποσυμπίεσης" που οδήγησε τελικά στη μία ή την άλλη "τοπικά προσαρμοσμένη" μορφή φιλελευθερισμού: το 1988 έγιναν μείζονος σημασίας μεταρρυθμίσεις στο Ουγγρικό Κομμουνιστικό Κόμμα μετά την αντικατάσταση του Γιάνος Καντάρ ως ΓΓ του Κόμματος. Το 1989 νομιμοποιήθηκε η Αλληλεγγύη στην Πολωνία, κερδίζοντας τις εκλογές που ακολούθησαν με το "καθεστωτικό" ποσοστό του 99%. Την ίδια χρονιά έπεσε το τείχος του Βερολίνου, χαλάρωσαν οι συνοριακοί περιορισμοί στην Τσεχοσλοβακία --που γρήγορα οδηγήθηκε στη "βελούδινη επανάσταση" του Γκούσταβ Χουζάκ και του Βάτσλαβ Χάβελ-- ενώ στη Βουλγαρία ο Ζίφκοφ εκπαραθυρώθηκε και αντικαταστάθηκε από τον σαφώς πιο συμφιλιωμένο με την φιλελεύθερη μεταρρύθμιση Μλαντένοφ, ο οποίος με τη σειρά του παραιτήθηκε μετά από φήμες που τον κατηγορούσαν ότι είχε νωρίτερα προτείνει την βίαια καταστολή των αντικυβερνητικών διαδηλώσεων του 1989. Ήταν μια κατάρρευση δραματικά διαφορετική από αυτή του ναζισμού, με τον οποίο οι ιεραπόστολοι του φιλελευθερισμού εξακολουθούν πεισματικά να συνδέουν τον κομμουνισμό: ενώ οι ναζί ηττήθηκαν σε ένα όργιο αίματος, κλιμακώνοντας τους ρυθμούς εξόντωσης των κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης καθώς το μέτωπο κατέρρεε, τα κομμουνιστικά καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης έπεσαν με πρωτοφανή ευκολία. Τα μοναδικά  βίαια περιστατικά σημειώθηκαν στην μη αποσταλινοποιημένη Ρουμανία και περιορίστηκαν ουσιαστικά στην εκτέλεση, με συνοπτικές διαδικασίες, του ανυποχώρητα αυταρχικού Νικολάϊ Τσαουσέσκου και της συζύγου του.

Σπάνια θυμόμαστε ότι παρά τα όσα διαπράχθηκαν στην περίοδο του Σταλινισμού, καθώς και όσα έγιναν κατά την καταστολή των πρώιμων εξεγέρσεων στην Τσεχοσλοβακία και την Ουγγαρία, ο λεγόμενος "ολοκληρωτισμός" του ανατολικού μπλοκ εξέπνευσε ήρεμα, όχι με ένα βρόντο αλλά με έναν ανεπαίσθητο λυγμό, όπως θα λεγε ο Τόμας Έλιοτ. Ακόμα σπανιότερα θυμόμαστε ότι το τέλος του δεν περιέλαβε καμμία δράση από την πλευρά της δύσης αλλά οφείλεται στην δική του αυτο-αποδόμηση, στην παράδοση μιας ενσυνείδητα πλέον απονομιμοποιημένης και αφυδατωμένης από ιδέες κομματικής-κρατικής ιδεολογίας σ' αυτό που η ίδια έκρινε αναπόφευκτο: την τύποις τουλάχιστον αυτοκατάργησή της. Ο υπαρκτός σοσιαλισμός αυτοκτόνησε ήσυχα και αθόρυβα, πολύ πιο ήσυχα και πολύ πιο αθόρυβα από ό,τι περίμενε οποιοσδήποτε, και λιγότερο από όλους η καπιταλιστική δύση, που έσπευσε να στήσει χορούς και πανηγύρια πάνω σε ένα κουφάρι που δεν σκότωσε ποτέ η ίδια.

Γιατί να τα θυμάται κανείς όλα αυτά σήμερα; Επειδή αυτό που αντικατέστησε τον "ολοκληρωτισμό" σε παγκόσμια κλίμακα, ο λεγόμενος φιλελεύθερος καπιταλισμός, διανύει το τρίο καλοκαίρι της κρίσης του, βρισκόμενος σε μία κατάσταση άκρως παράδοξη, μεταξύ πανθομολογούμενου οικονομικού αδιεξόδου και εξίσου αναμφισβήτητης πολιτικής παντοδυναμίας. Αν και έχουν ισοπεδωθεί δεκατίες κοινωνικών κατακτήσεων σε διάστημα λίγων μηνών, πουθενά στην Ευρώπη και την Αμερική δεν έχει κουνηθεί φύλλο, αν με την έκφραση κατανοούμε κάτι που να προσεγγίζει την κλίμακα αντιδράσεων που εξυπακούει η ανατροπή καθεστώτων. Στην Ελλάδα, την θερμή (και αιματοβαμένη) άνοιξη διαδέχεται ένα παγωμένο καλοκαίρι, με την "κοινή γνώμη" να εγκλωβίζεται  ανάμεσα σε προβλέψεις για τον τελικό του μουντιάλ και αντίστοιχες εικασίες για τα εκλογικά ποσοστά των κομμάτων (πρώτη η "αδιευκρίνιστη πρόθεση ψήφου", ως συνήθως), με τις ανάλογες εντρυφήσεις στα μπακαλοτέφτερα των πολιτικών εκείνων αναλυτών που έχουν μετεξελίξει την πολιτική ανάλυση σε στατιστικές ποσοστών. Η κρίση έχει ουσιαστικά φυσιολογικοποιηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, και αυτό χωρίς να χρειαστεί καν κάποιο καλό νέο, κάποια χαραμάδα ελπίδας ή αισιοδοξίας (σύμφωνα με δημοσκόπηση που είδα στην Ελευθεροτυπία, ελάχιστοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι θα λήξει στα επόμενα 2-3 χρόνια, ενώ αρκετά περισσότεροι δήλωσαν ότι δεν θα τελειώσει ποτέ). Όσο παράδοξο και αν ακούγεται αρχικά, η αύξηση της απελπισίας φαίνεται να συναρτάται, προς το παρόν τουλάχιστον, με αύξηση του περιθωρίου ανεκτικότητας για τις νέες συνθήκες. Η ενασχόληση των ΜΜΕ με προβλέψεις για τις επόμενες εκλογές προδίδει την αυξανόμενη εμπιστοσύνη των ιθυνόντων του συστήματος ότι οι όροι του παιχνιδιού δεν πρόκειται να αλλάξουν ουσιαστικά, εκτός αν με τη λέξη "αλλαγή" εννούμε ένα 3% πιο πάνω ή ένα 7% πιο κάτω για αυτό ή το άλλο κόμμα. Στην συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία προ ολίγων ημερών, ο Γιώργος Α. Παπανδρέου δήλωσε, με όλη την γαλήνια ανεκτικότητα του ακλόνητου μονάρχη, ότι δεν τον προβληματίζει αλλά αντίθετα τον εμπνέει η δραστική πτώση στις εκλογικές προτιμήσεις των πρωταγωνιστών του δικομματισμού. Με λίγα λόγια, το πολιτικό καθεστώς δηλώνει: τα χειρότερα, σε ό,τι αφορά την δική του επιβίωση, πέρασαν.

Και πώς να γίνει διαφορετικά όταν αυτό το οποίο βλέπουμε είναι η αποκλειστική συγκέντρωση των συναισθημάτων του άγχους και της ανασφάλειας στους ίδιους τους πολίτες; Τα εφιαλτικά σενάρια των συνεπειών της εξόδου από το ευρώ είναι μια παραδειγματική και εύγλωττη υπενθύμιση της ειδοποιού διαφοράς ανάμεσα στο ιστορικό προηγούμενο της κατάρρευσης του ανατολικού μπλοκ και στο παρόν: αν για τους πολίτες της Βουλγαρίας, της Ανατολικής Γερμανίας, ή της Πολωνίας στα τέλη της δεκαετίας του 80 η ιδεολογική "αποσυμπίεση", όπως την χαρακτήρισα, σήμαινε μετάβαση σε κάτι ήδη εδραιωμένο εκτός των συνόρων τους, στην παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού η συναίσθηση --έστω και λανθασμένα, δεδομένης της σημαντικής κινητικότητας προς εύρεση και εφαρμογή εναλλακτικών μοντέλων οργάνωσης και εργασίας σε αρκετές κοινωνίες στην Λατινική Αμερική-- είναι ότι δεν υπάρχει πλέον κανένα "έξω" όπου να προσφύγει κανείς. Η περιώνυμη φράση της Θάτσερ "there is no alternative" δικαιώνεται και επικυρώνεται από την ίδια την πλειοψηφία όσο ποτέ άλλοτε --και όχι τυχαία, μιας και αυτή είναι η πρώτη περίσταση, μετά το 1989, όπου η αναζήτηση εναλλακτικής γίνεται επείγουσα, ζωτική ανάγκη για τους πολλούς.

Όμως αυτή η αποδοχή, η αποδοχή του ότι δεν υπάρχει καμμία εναλλακτική, θα έπρεπε, το λιγότερο, να μας προβληματίσει σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο έχει καθιερωθεί να σκεφτόμαστε τον ολοκληρωτισμό. Δεν είναι μόνο η χύδην απόδοσή του στο σύνολο της ιστορίας των κομμουνιστικών κρατών, η συγχώνευση, μέσω της έννοιας αυτής, φασισμού και κομμουνισμού, ή, ευρύτερα, η εκμετάλλευσή της όχι ως όρου αναλυτικής πολιτειολογείας αλλά ως εργαλείου χονδροειδούς προπαγάνδας. Είναι το γεγονός ότι ο όρος συνεχίζει να πριμοδοτεί το κράτος ως φορέα της ολοκληρωτιστικής προοπτικής: η κλασική θεωρία του ολοκληρωτισμού είναι θεωρία του κράτους, ενός κράτους που γίνεται ολοκληρωτικό όταν καταργεί τελείως τα όρια μεταξύ του εαυτού του και της πολιτικής κοινωνίας, παρεμβαίνοντας ενεργητικά σε κάθε τομέα της προσωπικής ζωής, και πολιτικοποιώντας, με όρους κρατικού συμφέροντος, κάθε τι το οποίο βρισκόταν ως τώρα εκτός του άμεσου ελέγχου του: σεξουαλικότητα, γεννήσεις, γάμους, τέχνη και λογοτεχνία, αθλητισμό, θρησκεία, κοκ.

Είναι προφανές ότι με αυτή την έννοια, ο όρος ανήκει στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Giorgio Agamben και των ακολούθων τους να μας πείσουν για την συνέχεια του ολοκληρωτικού κράτους στο σύγχρονο αστικό, η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Δεν είναι βέβαια ότι το σύγχρονο αστικό κράτος δεν είναι ικανό καταστολής, παραβίασης των ορίων της προσωπικής ζωής, ή βιοπολιτικού παρεμβατισμού. Φυσικά και είναι. Αυτό όμως που διαφοροποιεί τον ολοκληρωτισμό των δικών μας ημερών από τον ολοκληρωτισμό της δεκαετίας του 30 είναι ότι αυτό που λαμβάνει ολοκληρωτικές διαστάσεις, αυτό το οποίο εγκολπώνει τα πάντα στον εαυτό του δεν είναι το κράτος, αλλά η οικονομία και η αγορά --και πιο συγκεκριμένα η οικονομία και η αγορά ως προϊόντα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Παγκόσμιου, δηλαδή υπερεθνικού, σε αντίθεση με το ολοκληρωτικό κράτος που έχει σύνορα, και άρα και "έξω", κάτι εκτός του εαυτού του. Καπιταλιστικού, σε αντίθεση με την τάση του κλασικού ολοκληρωτισμού να καθυποτάσσει την οικονομία σε δευτερεύον ζήτημα σε σχέση με αυτό της αρραγούς ενότητας της πολιτικής κοινότητας.

Γίνεται έτσι διπλά εμφανής ο τσαρλατανισμός όσων εξακολουθούν να προσπαθούν να τρομάξουν την κοινή γνώμη με φαντάσματα της δεκαετίας του 30:

α) ο σημερινός ολοκληρωτισμός είναι πολύ πιο "ακραίος" ως φαινόμενο, εάν με την λέξη "ακρότητα" εννοήσουμε την ένταση της ολοκληροποίησης. Ο διαφωνών στα χρόνια του σταλινισμού μπορεί να υπέφερε τα πάνδεινα αλλά μπορούσε επίσης να ονειρευτεί την φυγή απ' τη χώρα, προς μια εξιδανικευμένη ελευθερία. Πού ακριβώς μπορεί στραφεί ο διαφωνών με την κυβερνητική πολιτική στα χρόνια του ολοκληρωτικού φιλελευθερισμού, έστω στο φαντασιακό επίπεδο; Μπορεί να θεωρεί ότι θα είναι σε θέση να διεκδικήσει κάπου αλλού σχετικά καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, σίγουρα· ξέρει επίσης όμως ότι δεν μπορεί να το κάνει σε χώρο ριζικά εκτός του συστήματος.


β) ο σημερινός ολοκληρωτισμός δεν δίνει δεκάρα για την απουσία συνοχής στο κοινωνικό σώμα, σε δραματική αντίθεση με τον προκάτοχό του. Και αυτό γιατί η ολοκληρωτιστική αρχή, η αρχή που κατατρώει κάθε σφαίρα της προσωπικής και ιδιωτικής ζωής και κάθε έκφανση της πολιτικής κοινωνίας, είναι η οικονομία, δηλαδή η ίδια η ιδέα του ανταγωνισμού όλων εναντίον όλων. Η προστασία του κοινωνικού ανταγωνισμού, κατά συνέπεια, η έμφαση στο ανεξάλειπτο των ανταγωνισμών, δεν απειλεί σε τίποτε το ιδιότυπο είδος κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού του κεφαλαίου που ονομάζουμε σύγχρονη αστική δημοκρατία. Αντίθετα, επικυρώνει σε πολιτειολογικό επίπεδο αυτό που ήδη υπάρχει στη σφαίρα της οικονομίας, ή, για να το πω διαφορετικά, ανάγει σε de jure αρχή την εξιδανικευμένη όψη της de facto κατάστασης.

Συνεπώς, όσοι πιστεύουν ότι για να φωνάξουν "ολοκληρωτισμός!" πρέπει να δουν εκατομμύρια ντυμένα ομοιόμορφα να κάνουν παρελάσεις, βαυκαλίζονται με την εθελοτυφλία που αρμόζει στους αναπαραγωγείς της κυρίαρχης ιδεολογίας. Ο σημερινός ολοκληρωτισμός --ένας ολοκληρωτισμός εννοιακά πολύ πιο ακραιφνής από αυτόν που προηγήθηκε-- δεν θα οδηγήσει ποτέ στην ομοιομορφία και δεν έχει την παραμικρή ανάγκη της αισθητικής εξιδανίκευσης του κράτους ως φορέα καταστολής. Οι ιδεολογικές του κατασκευές είναι το αντίθετο από μνημειώδεις ή θεατρικές (τεράστιες συγκεντρώσεις, εμβλήματα, παρελάσεις, κλπ): του αρκεί η μίνιμαλ, ελάχιστη υπενθύμιση ότι "στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα", ένας από τους ευφυέστερους τρόπους του να πεις ότι ο εννοιακός χάρτης της σημερινής, ασταμάτητα εκφυλιζόμενης δημοκρατίας, δεν περιλαμβάνει κανένα δρόμο διαφυγής, καμμία εντοπίσιμη στο χώρο αρχή καταναγκασμού και καταστολής, και κανένα τείχος του οποίου η κατάρρευση να υπόσχεται ελευθερία.


Και το ερώτημα αναδύεται, αμείλικτο: Αν όλοι γνωρίζουμε ότι το πέρασμα από τον υπαρκτό σοσιαλισμό στον φιλελευθερισμό υπήρξε ανέλπιστα αναίμακτο, είναι δυνατόν να πιστέψουμε ότι θα υπάρξουν ποτέ συνθήκες που θα εξαναγκάσουν τον παγκόσμιο καπιταλισμό στην εθελοντική αυτοκτονία, την εθελοντική παραίτηση από την πολιτική εξουσία; Μήπως το μεγάλο άρρητο στη σκέψη μας είναι ότι η μετάβαση από τον καπιταλισμό σε κάτι άλλο από τον ίδιο είναι αδιανόητη με οποιονδήποτε τρόπο παρά ως απίστευτα αιματηρή, χαώδης και καθολικά επίπονη διαδικασία; Και μήπως είναι η συναίσθηση αυτού ακριβώς του γεγονότος --και πολύ λιγότερο η πανθομολογούμενη έλλειψη εμπιστοσύνης στις όποιες εναλλακτικές βλέψεις της Αριστεράς-- που αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο για την πολιτική σκέψη αυτή τη στιγμή;


http://radicaldesire.blogspot.com/2010/07/blog-post_2099.html

[Ex_Mechanus]

Θέσεις για το σύγχρονο «κράτος έκτακτης ανάγκης»

Του Δημήτρη Μπελαντή
 

* Το σύγχρονο «Κράτος Έκτακτης Ανάγκης» αποτελεί μια οξυμένη μορφή της μεταδημοκρατικής-νεοφιλελεύθερης μορφής κράτους (Κόλιν Κράουτς, 2006)  ως ειδικότερης εκδήλωσης του μονοπωλιακού αστικού κράτους. Ήδη στην μεταδημοκρατική μορφή κράτους (από το 1980 μέχρι και σήμερα), παύουν να διακρίνονται τα προγράμματα των αστικών κομμάτων εξουσίας ως καθαρές εναλλακτικές των μορφών ενσωμάτωσης των λαϊκών και μικροαστικών στρωμάτων στον αστικό συνασπισμό εξουσίας - με την έννοια ενός πιο νεοφιλελεύθερου πόλου από τη μια, και ενός πιο φιλοκοινωνικού-σοσιαλδημοκρατικού πόλου από την άλλη. Πρόκειται  πλέον για μια μεταηγεμονική μορφή. Στην μεταδημοκρατική μορφή κράτους παύει, επίσης, να λειτουργεί η ηγεμονία μέσα από την παραχώρηση «δικαιωμάτων» και ικανοποίηση άμεσων συμφερόντων των λαϊκών τάξεων. Η μεταδημοκρατική μορφή αρχίζει στις αρχές της δεκαετίας 1980 (στην Ελλάδα μετά το 1989). Παύουν, λοιπόν, να υφίστανται κλασικές προγραμματικές διαφορές των κομμάτων εξουσίας, σε αντίθεση με ό,τι συνέβαινε στην κλασική κεϋνσιανή-φορντιστική περίοδο.

* Παρ’όλα αυτά, στην μεταδημοκρατική περίοδο, και ως την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης (2008), λειτουργούν ακόμη δευτερεύουσες διαφορές διαχείρισης της συναίνεσης, με την έννοια των επιμέρους παραχωρήσεων σε τμήματα των λαϊκών τάξεων και της επιβράδυνσης, σε ορισμένες φάσεις, της αναδιάρθρωσης των καπιταλιστικών σχέσεων (νεοφιλελεύθερος κορπορατισμός).

* Ήδη στην μεταδημοκρατική περίοδο, το κράτος από κράτος–διαιτητής συμφερόντων μετατρέπεται σε κράτος–επιτελείο της αναδιάρθρωσης και οργανωτή της επίθεσης στα λαικά και εργατικά κοινωνικά συμφέροντα με απαρχή τον θατσερισμό και ρηγκανισμό. Γίνεται το «ευέλικτο» κράτος που αποχωρίζεται από τον προνοιακό και επιχειρηματικό χαρακτήρα του και αποδίδει στους ιδιώτες τον δημόσιο οικονομικό τομέα του σταδιακά. Επίσης, αρχίοζει να καταργεί συστηματικά τις μορφές κοινωνικής προστασίας. 

* Με την επιβολή του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης (στην Ελλάδα από το 2010 και εξής)  έχουμε μια αντιστροφή κατεύθυνσης των αυταρχικών μεθόδων που είχαν χρησιμοποιηθεί για την επιβολή του φορντιστικού παραδείγματος. Τώρα, αντίστοιχες  αυταρχικές μέθοδοι χρησιμοποιούνται σε εθνικό αλλά και περιφερειακό επίπεδο (Ε.Ε.) για την πλήρη νεοφιλελεύθερη θεσμοποίηση του κράτους. Πρόκειται για ένα ολοκληρωμένο αντί-New Deal σε χαγιεκιανή κατεύθυνση, για έναν ολοκληρωμένο χαγιεκιανό κρατισμό. To οικονομικό κράτος έκτακτης ανάγκης του Ρούζβελτ (πρβλ. και Clinton Rossiter, 1947) βρίσκει το αντίστοιχο/αντίθετό του στο οικονομικό κράτος έκτακτης ανάγκης του Χάγιεκ. Όλη η ευθύνη για την επιβίωση μετακυλίεται από το κράτος και το κεφάλαιο στον μισθωτό εργαζόμενο.

* Ενώ στην πρώιμη μεταδημοκρατική περίοδο, παρά τις διαδοχικές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις-απαντήσεις στην κρίση του 1973, ο συνταγματικός κανόνας διατηρούσε μια ορισμένη ρυθμισιμότητα των κοινωνικών σχέσεων και, άρα, διασώζονται ορισμένες σταθερές της φορντιστικής περιόδου, τώρα ο κανόνας της έκτακτης ανάγκης απονομιμοποιεί πλήρως την νομική ρύθμιση του κοινωνικού κράτους (legalization of the delegalisation). Κανόνας γίνεται η εξαίρεση της οικονομικής και κοινωνικής ρύθμισης. Έχουμε μια ανατροπή των παλαιών αναβλητικών συνταγματικών συμβιβασμών, χάριν των οποίων θεσπίστηκαν οι μορφές του συνδικαλισμού, της εργατικής διεκδίκησης και των κοινωνικών-εργασιακών συμφερόντων. Αυτοί οι συμβιβασμοί θα ίσχυαν όσο δεν άλλαζε ριζικά ο ταξικός συσχετισμός δύναμης. Στην ουσία αλλάζει ο «κυρίαρχος» (Καρλ Σμιτ, 1928). Ο «κυρίαρχος» δεν είναι πλέον η συνισταμένη των ταξικών βουλήσεων, έστω με υπεροχή του κεφαλαίου, αλλά η καθαρή ταξική βούληση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Με αυτήν την έννοια έχουμε μια καταστρατήγηση της συνταγματικής μορφής – εκείνες οι ρυθμίσεις/«δικαιώματα» που αφορούν την ελεύθερη επιχείρηση αποκτούν «απόλυτη» προστασία, ενώ αυτές που αφορούν την κοινωνική προστασία παύουν να έχουν ρυθμιστική δύναμη λόγω της «έκτακτης ανάγκης» της δημοσιονομικής κρίσης. Παρατηρείται λοιπόν ένας δυισμός της  συνταγματικής μορφής, ο οποίος συνιστά μια καλυμμένη μορφή του άρθρου 48 («κατάσταση πολιορκίας). Στην ουσία οι διατάξεις που αφορούν την συνδικαλιστική και κοινωνική προστασία αναστέλλονται, ωσότου γυρίσουμε σε κάποια «οικονομική ομαλότητα» και για αόριστο στην πραγματικότητα χρόνο.

* Το οικονομικό «κράτος έκτακτης ανάγκης» επιφέρει ριζικές ανακατατάξεις στη λειτουργία των κομμάτων. Τα αστικά κόμματα εξουσίας παύουν να λειτουργούν σε πολύ μεγάλο βαθμό  ως φορείς  μεταβίβασης αιτημάτων των κάτω προς τους πάνω. Παύουν να έχουν οποιαδήποτε αυτονομία από τον κρατικό εκτελεστικό μηχανισμό, εθνικό ή και διεθνή/ περιφερειακό («το υπερκράτος της ΕΕ»). Ο εκτελεστικός μηχανισμός παύει να είναι «κομματοκρατούμενος», ενώ αντίστοιχα τα αστικά κόμματα εξουσίας κρατικοποιούνται πλήρως. Βεβαίως, πάντοτε ο αστικός κρατικός μηχανισμός ως σύνολο  ήταν αυτός που χάραζε την ηγεμονική γραμμή – υπάρχει όμως τώρα μια βασική διαφορά: αφαιρούνται από τα κόμματα τα μέσα οργάνωσης της κοινωνικής ενσωμάτωσης  και διαμεσολάβησης στην κεντρική ηγεμονική γραμμή. Αυτό επιφέρει μια οξύτατη κρίση των αστικών κομμάτων εξουσίας και δημιουργεί την ανάγκη μιας κομματικής περιφέρειας που θα διατηρεί μια ορισμένη σχέση ακόμη με μη αστικά κοινωνικά συμφέροντα (π.χ. «Δημοκρατική Αριστερά» στην Ελλάδα).  Επίσης, άλλο ένα σύμπτωμα της οξύτατης κομματικής κρίσης είναι η απόλυτη εξάρτηση των κομμάτων εξουσίας από την εσωτερική και διεθνή (ιμπεριαλιστική)  εκτελεστική εξουσία. Κλασικό παράδειγμα είναι  η εξαναγκαστική τους συμμετοχή σε ένα συγκυβερνητικό μπλοκ όπως στην Ελλάδα με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Αυτός που αποφασίζει την συγκυβέρνηση είναι το εγχώριο και ιδίως το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο και οι μηχανισμοί του εκτελεστικού στην Ελλάδα και στην Ευρωπαική  Ένωση. Μηχανισμοί του εκτελεστικού, οι οποίοι δεν διαθέτουν πια καμία δημοκρατική νομιμοποίηση.

* Ένα ακόμη σημαντικό σύμπτωμα του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης είναι η σημαντική υποβάθμιση της όποιας  σχετικής αυτονομίας  του καπιταλιστικού κράτους έναντι  των κυρίαρχων τραπεζικών και χρηματιστικών συμφερόντων, αλλά και του κεφαλαίου συνολικά. Όπως και σε παλαιότερες κοινωνικές και πολιτικές συγκυρίες κρίσης (π.χ. στην Βαϊμάρη του 1920-1930) η ένταση της ταξικής σύγκρουσης και η μείωση των εναλλακτικών προτάσεων εξουσίας (αποβολή κάθε φιλολαικής αντιπρότασης)  συσπειρώνει τις μερίδες του κεφαλαίου στην πιο σκληρή επιθετική γραμμή και μειώνει την δυνατότητα του κράτους ως επιδιαιτητικού/κορπορατιστικού  μηχανισμού. Το «όλοι γύρω από μια γραμμή» δηλώνει  την  όλο και μεγαλύτερη ομογενοποίηση των αστικών συμφερόντων γύρω από τα επίδικα ζητήματα του κοινωνικού μετώπου  και την πλήρη ταύτιση του κρατικού μηχανισμού με αυτά, ακόμη και στην πιο βραχυπρόθεσμη και κοντόφθαλμη μορφή τους. Με αυτήν την έννοια, η σχετική αυτονομία του καπιταλιστικού κράτους έναντι των καπιταλιστών  συστέλλεται, και ακόμη περισσότερο μειώνεται η σχετική αυτονομία των Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους έναντι του καταναγκαστικού διοικητικού μηχανισμού, που έχει την μπαγκέτα του κράτους-σε-κρίση. 

* Η συγκρότηση του Κράτους Έκτακτης Ανάγκης στη σύγχρονή του μορφή σημαίνει και την στροφή σε «σκληρότερα» ιδεολογικά υποσύνολα, τα οποία παρεκκλίνουν από την κλασσική κοινοβουλευτική και φιλελεύθερη/ δημοκρατική  ιδεολογία. Από όλες τις πλευρές ακούμε ότι η περίσσεια δημοκρατία  βλάπτει και ότι  ήταν αυτή που μας έφερε ως εδώ.  Η περιφρόνηση προς τα λαϊκά και εργαζόμενα στρώματα και τάξεις και τις ανάγκες τους πάει μαζί με έναν ψοφοδεή εθνικισμό, αλλά και με έναν «ρεαλιστικό» κοσμοπολιτισμό, σαν να περιμένουμε όλοι μας την σωτηρία από τους δανειστές μας. Η λογική ότι η κυριαρχία πρέπει να πηγάζει από την πλειοψηφία προβοκάρεται και λοιδωρείται καθημερινά. Από τα ΜΜΕ προκύπτει ως αυτονόητο ότι η «γραμμή της τρόικας» σχηματίζει τις πλειοψηφίες και δεν οφείλει να υπακούει σε καμία εσωτερική διαφορετική πλειοψηφία. Η συλλογιστική αυτή, σύμφωνα με την οποία η «τρόικα» και τα συμφέροντα των τραπεζών θα έπρεπε να καθορίζουν την πολιτική γραμμή όλων των κομμάτων, είναι μια γραμμή πολιτικά ολοκληρωτική και θυμίζει έντονα την γραμμή του εκφασισμού στην Γερμανία του τέλους του ’20 και των αρχών του ’30. 

* Ακόμη, η ομογενοποίηση της πολιτικής γύρω από τα συμφέροντα του χρηματιστικού κεφαλαίου φέρνει και τον επιθανάτιο ρόγχο του κλασικού κοινοβουλευτισμού. Το κοινοβούλιο από χώρος διαλόγου των εκπροσώπων της άρχουσας τάξης τον 19ο αιώνα και από χώρος ρύθμισης αντικρουόμενων συμφερόντων τον 20ο αιώνα γίνεται τώρα πεδίο επικύρωσης των πιο «σκληρών» επιταγών του κεφαλαίου και μάλιστα με έναν τρόπο που φιμώνει και πετά εκτός κοινοβουλευτικής συναίνεσης όλες τις αντίθετες φωνές (βλ. διαγραφές από το ΠΑΣΟΚ το 2010-2011 κλπ). Παρατηρούμε  ότι ένα τόσο ομοιογενές και αντιδημοκρατικό κοινοβούλιο ουδέποτε λειτούργησε μετά το 1974 στην Ελλάδα παρά μόνο τώρα υπό συνθήκες «έκτακτης ανάγκης». Και ας μην μας πουν ότι και μόνη η λειτουργία του κοινοβουλίου είναι απόδειξη της λειτουργίας της δημοκρατίας. Οι ΗΠΑ επί Μπους Jr, με την κοινωνία φιμωμένη από μια υπεραυταρχική νομοθεσία όπως ο Πατριωτικός Νόμος, ήταν τυπικά ένα δημοκρατικό συνταγματικό  κράτος, ενώ την ίδια στιγμή προβλέπονταν κρατήσεις χωρίς σύλληψη και  έκτακτα στρατοδικεία για τους τρομοκράτες. Αλλά και ο ίδιος ο Μουσολίνι διατήρησε το κοινοβούλιο ως τα τέλη της δεκαετίας του 1920. Τα συμπτώματα είναι σαφή: ο τρόπος που επιβλήθηκε η κυβέρνηση Παπαδήμου και η κυβέρνηση Μόντι από τους γερμανικούς, ευρω-ενωσιακούς και ντόπιους καπιταλιστικούς κύκλους δείχνει καθαρά ότι οι κυβερνήσεις αυτές τύποις απολαμβάνουν της εμπιστοσύνης της Βουλής ενώ στην πραγματικότητα απολαμβάνουν κυρίως της εμπιστοσύνης των χρηματιστικών κεφαλαιακών ομίλων. 

* Η υποχώρηση του κοινοβουλευτισμού θα επιφέρει σε κάθε περίπτωση σε εθνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο μια στρατιωτικοποίηση και εμβάθυνση των μεθόδων κρατικής καταστολής. Ήδη οι φήμες για εκπαίδευση  του στρατού προς την μορφή της καταστολής εσωτερικών ταραχών δείχνουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ούτως ή άλλως, θα γίνει μια προσπάθεια να στιγματιστούν ως «ακραίες» ή φιλοτρομοκρατικές οι κοινωνικές αντιστάσεις που θα αναπτυχθούν κατά των λαμβανομένων μέτρων. Αλλά και η επιστράτευση φασιστικών και παρακρατικών στοιχείων μοιάζει να είναι ιδιαίτερα πιθανή. Εδώ δεν μιλάμε για μια ήσσοννα προσαρμογή, αλλά για μια απόπειρα  να μπουν σε βιοπολιτική συνθήκη εξαθλίωσης πλειοψηφικά τμήματα του πληθυσμού και για δεκαετίες με την διάλυση ουσιαστικά και αυτής της σχηματικά οριζόμενης ως «μεσαίας  τάξης». Άρα, ο κοινωνικός αντίκτυπος θα υπάρξει και θα είναι μακροχρόνιος. Κρίσιμο ρόλο θα παίξει η πολιτική γραμμή της Αριστεράς και των συνδικάτων προς μια μετωπική κοινωνικοπολιτική συγκρότηση κατά της επιθετικής γραμμής του κεφαλαίου.

* Αυτό που ακόμη δεν είναι προφανές είναι η τελική  μορφή που θα πάρει η ταξική πάλη των κάτω  και ο κοινωνικός ανταγωνισμός υπό το Κράτος Έκτακτης Ανάγκης. Τόσο οι περυσινές κινητοποιήσεις των «πλατειών» όσο και ακόμη περισσότερο οι ανά χώρους κινητοποιήσεις --η Χαλυβουργική, το ΑΛΤΕΡ,  οι συσπειρώσεις στις 24ωρες απεργίες που κηρύσσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία--, δείχνουν ότι ο αγώνας θα είναι μακροχρόνιος και σκληρός.


http://www.rednotebook.gr/details.php?id=4701

[antonios]

πολύ μ αρέσει αυτό το τόπικ, γιατί μπορείς να δεις πολλές όμορφες και σοφές απόψεις μάλλον για κάποια άλλη χώρα..... δεν παίζει να μιλάτε για την Ελλάδα.......χαχαχαχαχα
χαλαρώστε και δείτε τι μπορεί αν γίνει τώρα, όχι τι έγινε ή τι θα μπορούσε να είχε γίνει ή να είχαμε αποφύγει.....
το κορυφαίο που σχολιάζουν όλοι για απολύσεις, μείωση μισθών, απεργίες σε χίλιες δυο εταιρείες, αλλά κουβέντα και για την ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ και για τον 902..........
όχι τίποτα άλλο, προδίδεστε από μόνοι σας και το παίζετε και αντικειμενικοί....... μόνοι σας εκ των έσω αναιρείται τα δικά σας λεγόμενα με τα πεπραγμένα σας....
το β' πληθυντικό αναφέρεται σε εκείνους με τα ωραία σχόλια...

την καλημέρα μου....

[Karaμazoβ]

μα ουτε και εσυ εισαι "αντικειμενικός"...ουτε κανενας ειναι. Ολοι εχουν τις αποψεις τους και προσπαθούν να τις κάνουν να επικρατήσουν, ωστε να εφαρμόζονται, και απο πανω ο πολύς κόσμος να τις θεωρει "φυσιολογικές" και "ρεαλιστικες".

[antonios]

μα ουτε και εσυ εισαι "αντικειμενικός"...ουτε κανενας ειναι. Ολοι εχουν τις αποψεις τους και προσπαθούν να τις κάνουν να επικρατήσουν, ωστε να εφαρμόζονται, και απο πανω ο πολύς κόσμος να τις θεωρει "φυσιολογικές" και "ρεαλιστικες".

ναι αλλά εγώ τουλάχιστον έχω το θάρρος να κράζω και τους "δικούς μου" όταν λένε μαλακίες..... εσείς κράζετε τα πάντα και τους πάντες ΕΚΤΟΣ από τους ημέτερούς σας.......

[Karaμazoβ]

μα ουτε και εσυ εισαι "αντικειμενικός"...ουτε κανενας ειναι. Ολοι εχουν τις αποψεις τους και προσπαθούν να τις κάνουν να επικρατήσουν, ωστε να εφαρμόζονται, και απο πανω ο πολύς κόσμος να τις θεωρει "φυσιολογικές" και "ρεαλιστικες".

ναι αλλά εγώ τουλάχιστον έχω το θάρρος να κράζω και τους "δικούς μου" όταν λένε μαλακίες..... εσείς κράζετε τα πάντα και τους πάντες ΕΚΤΟΣ από τους ημέτερούς σας.......

το ίδιο συμβαίνει και σε "μας" (οποιοι και αν είμαστε αυτοί)... μη σου πω και χειρότερα. Πιο διασπαστικοί απο τους αριστερούς δεν υπάρχουν.

[Ex_Mechanus]

πολύ μ αρέσει αυτό το τόπικ, γιατί μπορείς να δεις πολλές όμορφες και σοφές απόψεις μάλλον για κάποια άλλη χώρα..... δεν παίζει να μιλάτε για την Ελλάδα.......χαχαχαχαχα
χαλαρώστε και δείτε τι μπορεί αν γίνει τώρα, όχι τι έγινε ή τι θα μπορούσε να είχε γίνει ή να είχαμε αποφύγει.....
το κορυφαίο που σχολιάζουν όλοι για απολύσεις, μείωση μισθών, απεργίες σε χίλιες δυο εταιρείες, αλλά κουβέντα και για την ΤΥΠΟΕΚΔΟΤΙΚΗ και για τον 902..........
όχι τίποτα άλλο, προδίδεστε από μόνοι σας και το παίζετε και αντικειμενικοί....... μόνοι σας εκ των έσω αναιρείται τα δικά σας λεγόμενα με τα πεπραγμένα σας....
το β' πληθυντικό αναφέρεται σε εκείνους με τα ωραία σχόλια...

την καλημέρα μου....

τρικυμία..

Δεν μπορείς να κάνεις τους στοιχειώδεις διαχωρισμούς του τι συμβαίνει σε μια επιχείρηση γενικά, και μια επιχείρηση ενός ΚΚ. Πέρα από το ιδεολογικό πλαίσιο στο οποίο μπορεί να εντάσσεται ο εργοδότης, η επιχείρηση καλείται να επιβιώσει σε συνθήκες οικονομικού ανταγωνισμού, οπότε υπάρχουν κάποια όρια γύρω από τα οποία η λειτουργία της καθίσταται εφικτή. Προφανώς το ποιός είναι ο εργοδότης έχει μεγάλη σημασία, γιατί από εκεί συμπεραίνεται και τι κάνει το τυχόν κέρδος που βγαίνει, όπως και τα αυτονόητα, αν ασφαλίζει τους εργαζόμενους, σε τι καθεστώς εργασίας δουλεύουν etc. Από εκεί και πέρα, από την στιγμή που συμμετέχεις σε ένα σύστημα που ορίζει καθ' ολοκληρία τις κοινωνικές σχέσεις, σε ένα βαθμό θα παίξεις με τους όρους του παιχνιδιού (ή για να είμαστε πιο ακριβείς το παιχνίδι θα εγκολπώσει εσένα). Γιατί ένα ΚΚ δεν είναι μεγέθους σέχτας να του επιτρέπεται να λειτουργεί με όρους κοινόβιου, και για να λέμε την αλήθεια ούτε και επιθυμεί να βγάζει ένα πρόταγμα της μορφής κοιτάξτε-εμείς-εδώ-τι-ωραία-που-ζούμε. Άλλη είναι η προοπτική που βάζει, να αλλάξει το πως παίζεται το παιχνίδι συνολικά, αλλά κάποιες φορές η συμμετοχή σε κάτι που αντιμάχεσαι σε αλλοτριώνει και ενδέχεται να λοξοδρομήσεις. Ε εκεί καλό θα ήταν να υπάρχει κριτική, αλλά φαντάζομαι καταλαβαίνεις γιατί αυτή μπορεί να γίνει αποδεκτή μόνο στην περίπτωση που προέρχεται από γνήσια αντισυστημικές οπτικές.


tl;dr
Καλή η κριτική στο κόμμα, αλλά όταν προέρχεται από άτομα ταγμένα στην ιδέα της κοινοβουλευτικής (i.e. αστικής) δημοκρατίας, είναι σκέτο ανέκδοτο.

[Godhatesusall]

1 ΤΡΙΣ. € ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ*

Η ΕΚΤ τυπώνει χρήμα αδίστακτα και τις δανείζει με το... τρομερό επιτόκιο 1%, λεφτά τα οποία οι τραπεζίτες δεν τα διοχετεύουν στην αγορά αλλά τα επιστρέφουν στην ΕΚΤ ως καταθέσεις με επιτόκιο 0,25%

Θυμός μεγάλος θα καταλάμβανε τους Ευρωπαίους πολίτες -και ιδίως των χωρών που υποφέρουν υπό το καθεστώς επαχθέστατων και ολέθριων Μνημονίων- αν συνειδητοποιούσαν πραγματικά τι έγινε την Τετάρτη, 29 Φεβρουαρίου. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς θορυβώδεις και γελοίες συνεδριάσεις και συνόδους κορυφής των Ευρωπαίων ηγετών, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέσα σε μία και μόνη μέρα μοίρασε... μισό τρισεκατομμύριο ευρώ (529,5 δισεκατομμύρια για την ακρίβεια) στις τράπεζες! Μαζί με άλλο μισό τρισεκατομμύριο (489 δισεκατομμύρια) που είχε δώσει και πάλι στο χρηματοπιστωτικό σύστημα στις 21 Δεκεμβρίου, μέσα σε μόλις δύο μήνες έχει μοιράσει στις τράπεζες πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ευρώ! Τζάμπα χρήμα, δάνεια για τρία χρόνια με επιτόκιο της πλάκας, μόνο... 1%!!!

«Τυπώνει χρήμα» αδίστακτα δηλαδή η ΕΚΤ όταν πρόκειται να το δώσει στις τράπεζες. Αντιθέτως, όταν είναι να δανείσει κάποια χώρα της Ευρωζώνης ή της ΕΕ αρνείται κατηγορηματικά να το κάνει. Ακούμε λόγους δραματικούς για το πόσο ολέθριο για τη σταθερότητα του ευρώ θα ήταν να αγοράσει η ΕΚΤ απευθείας ομόλογα ενός κράτους.

Έλιωσαν στη λιτότητα οι ηγέτες της Ευρωζώνης π.χ. δέκα εκατομμύρια Πορτογάλους για να τους δανείσουν 65 δισεκατομμύρια ευρώ. Τους λεηλάτησαν μισθούς και συντάξεις, τους γυρίζουν χρόνια πίσω. Τους αναγκάζουν να υποφέρουν τα πάνδεινα για 65 δισεκατομμύρια, ποδοπατούν την εθνική τους κυριαρχία. «Απειλεί την Ευρώπη» ένα δάνειο 65 δισ. ευρώ σε μια χώρα, λένε. Δίνουν όμως αδίστακτα ένα τρισεκατομμύριο ευρώ στις τράπεζες χωρίς κανέναν απολύτως όρο. Το αντίθετο, χαλάρωσαν ακόμη και τις εγγυήσεις για τις τράπεζες που δανείζονται και τους δίνουν... όσα λεφτά ζητήσουν! Κυριολεκτικά!

Ιταλοί, Ισπανοί, Γάλλοι τραπεζίτες είναι αυτοί που παίρνουν τα πολλά δάνεια. Οι τράπεζες και των τριών αυτών χωρών μαζί πήραν τον Δεκέμβρη και τώρα πάνω από... 700 δισεκατομμύρια ευρώ! Δέκα φορές περισσότερα από όσα πήρε η Πορτογαλία ως κράτος! Μία και μόνη ιταλική τράπεζα, η Ιντέζα Σανπάολο, πήρε 36 δισεκατομμύρια πάνω από τα μισά από όσα πήρε η Πορτογαλία, ολόκληρη χώρα με δέκα εκατομμύρια κατοίκους! Τραγική απόδειξη του ότι έχουμε να κάνουμε με μια «ΕΕ των τραπεζών» και όχι «ΕΕ των κρατών και των εθνών». Ακόμη και οι πορτογαλικές τράπεζες πήραν από την ΕΚΤ 37 δισ. ευρώ συνολικά.

Τι κάνουν τα λεφτά, αυτά τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, οι ευρωπαϊκές τράπεζες; Οχι, δεν τα ρίχνουν στην πραγματική οικονομία, όπως θα φανταζόταν κανείς. Δεν δίνουν δηλαδή δάνεια σε επιχειρήσεις και ιδιώτες για να αναπτύξουν οικονομικές δραστηριότητες ή να κάνουν αγορές που αναζωογονούν την οικονομία. Οι τραπεζίτες απλώς τα βάζουν στις τσέπες τους και στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών τους. Δεν δανείζει καν η μια τράπεζα την άλλη, έστω και για μια νύχτα. Δεν εμπιστεύεται καμία ευρωπαϊκή τράπεζα οποιαδήποτε άλλη! Τόσο χάλια είναι όλες ανεξαιρέτως οι ευρωπαϊκές τράπεζες. Ολες οι ευρωπαϊκές, όχι μόνο οι ελληνικές.

Ξαναγυρίζουν στην... ΕΚΤ (!) οι τράπεζες τα λεφτά που πήραν δανεικά, τα γυρίζουν ως... καταθέσεις με επιτόκιο 0,25%! Τα καταθέτουν έστω και για μία νύχτα καθώς αρνούνται να τα δανείσουν σε άλλη τράπεζα από φόβο μην τα χάσουν. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου, στην ΕΚΤ ήταν κατατεθειμένα χρήματα τραπεζών ύψους 481 δισεκατομμυρίων - μα... 489 δισ. ευρώ είχαν πάρει στις 21 Δεκεμβρίου! Τα είχαν ξανακαταθέσει όλα!

Χρηματοδότηση των τραπεζιτών και τίποτα παραπάνω δεν είναι αυτή η χορήγηση του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ από την ΕΚΤ. Πριν από την κρίση η ΕΚΤ χορηγούσε στις τράπεζες δάνεια διάρκειας τριών μηνών το πολύ. Ο μέσος όρος ήταν 39 μέρες. Τώρα, μετά και το πρώτο μισό τρισεκατομμύριο του Δεκεμβρίου, η διάρκεια των δανείων της ΕΚΤ προς τις τράπεζες εκτινάχθηκε στις 624 μέρες, πάνω από 20 μήνες. Με το νέο μισό τρισεκατομμύριο αυτής της εβδομάδας θα ξεπεράσει τις 750 ημέρες, πάνω από δύο χρόνια.

Μας κοροϊδεύουν! Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα. Παρά το τρισεκατομμύριο, μάταια θα περιμένουν οι επιχειρηματίες δάνεια και ο κοσμάκης δουλειά. Οι τράπεζες θα ευημερούν και οι κοινωνίες θα δυστυχούν.

*Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΕΘΝΟΣ στις 4/3



http://www.iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=6884:delastik-trapezes&catid=72:dr-ekdilosis&Itemid=279

[EAJ]

Πηγή: capital.gr

5) Ιδέες γα την αντιμετώπιση της κρίσης…

Κύριε Στούπα σας διαβάζω καθημερινά και συμφωνώ σχεδόν πλήρως με τις απόψεις σας.
Σέβομαι πλήρως την ανάγκη να αποκτήσουμε ξανά παραγωγική βάση και δεξιότητες, ωστόσο απαιτείται χρόνος για να γίνουν αυτές οι αλλαγές. Αν δεν αλλάξει η κατάσταση γρήγορα, με κάποια μορφής jump start, τότε να ορθοποδήσουμε θα είναι ακόμα πιο δύσκολο. Παραθέτω ένα πακέτο που απαιτούν ΜΗΔΕΝΙΚΕΣ θυσίες από τους Έλληνες που θεωρώ ότι μπορεί να προσφέρουν μια επανεκκίνηση της οικονομίας.
Ριζοσπαστικά μέτρα με ΜΗΔΕΝΙΚΕΣ αρνητικές επιπτώσεις στους Έλληνες
1. Ορίζουμε επίσημη γλώσσα του κράτους τα Αγγλικά, έτσι αν κάποιος θέλει να αγοράσει/δραστηριοποιηθεί στην Ελλάδα να μην έχει το language barrier.

2. Αλλάζουμε το δικονομικό σύστημα της χώρας από Ναπολεόντειο (civil law) σε Βασιλικό (common law) όπως η Κύπρος/Αγγλία. Βασική διαφορά είναι ότι το βάρος της απόδειξης βαρύνει αυτόν που αμφισβητεί, έτσι τα περιουσιακά στοιχεία προστατεύονται, και όλα τα θέματα λήγουν γρήγορα, όπως κληρονομιές, διαμάχες συνεργατών κλπ.

3. Ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος, έγινε άγιος από τον Χριστιανισμό, γιατί με σκοπό να κλέψει το χρυσό από τους ναούς και να φτιάξει στρατό ασπάστηκε τον Χριστιανισμό και απαξίωσε την παλιά θρησκεία. Αντίστοιχα και εμείς αν δηλώσουμε στο Σύνταγμα άθεοι, μπορούμε να εκποιήσουμε το σύνολο της περιουσίας της Εκκλησίας, συμπεριλαμβανομένου της γης στο Άγιο Όρος.
4. Το κράτος αναγνωρίζει και προστατεύει τα δικαιώματα ομοφυλόφιλων ζευγαριών, μεταβίβαση περιουσίας, σύνταξης κλπ. Έτσι εύποροι ομοφυλόφιλοι θα αγοράζουν και θα ζουν στην Ελλάδα αντί στο Λονδίνο/San Francisco.

5. Απελευθέρωση παραγωγής/εμπορίας/χρήσης ναρκωτικών. Ο καθένας έχει το βάρος των επιλογών του, ο έμπορος απλά ικανοποιεί μια υπαρκτή ανάγκη. Ο κάθε τουρίστας φεύγει με το δεματάκι του σε ωραία συσκευασία. Το κράτος εισπράττει φόρο. Μείωση εγκληματικότητας, διαφθοράς, αστυνόμευσης.

6. Αν κάποιος  ξένος έχει ανοιχτά θέματα με ένα ξένο κράτος, ποινικό, φορολογικό, πολιτικό μπορεί να αγοράσει ακίνητο στην Ελλάδα και να κάνει μια νέα αρχή. Οι Άγγλοι, οι Ελβετοί το λένε non dom. Δεν είναι υπόθαλψη, είναι second chance!

7. Συγκέντρωση μεγάλου μέρους τον λαθρομεταναστών σε εγκαταστάσεις στις οποίες τους προσφέρεται ιατρική φροντίδα, τροφή, στέγη, ασφάλεια σε αντάλλαγμα να δουλεύουν σε κλάδους που έχουν μαραζώσει στην Ελλάδα, όπως κλωστές. Η ιδέα είναι να γίνουμε χώρα χαμηλού κόστους, να πώς θα γίνουμε, χωρίς να γίνουν οι Έλληνες οι φτηνοί εργάτες. Η ιδέα αυτή είναι πρωτίστως ανθρωπιστική. Στο Abu Dhabi το έχω δει να δουλεύει μια χαρά το σύστημα. Όποιος πει εκεί πληρώνονται καλά, θα συμφωνήσω αλλά δεν είναι λάθροι.

8. Η χώρα αποχωρεί προσωρινά από τη συνθήκη του Kyoto. Η Κίνα με 8% ανάπτυξη δεν υπογράφει την συνθήκη για να διατηρήσει την ανάπτυξη ισχυρή, εμείς με -7% θα ασχολούμαστε με πόσο CO2 παράγει ο λιγνίτης που είναι το μόνο εθνικό φθηνό καύσιμο; Πώς θα γίνουμε χώρα χαμηλού κόστους αν το μείγμα ενέργειας βασίζεται σε πανάκριβα φωτοβολταικά και προπέλες αέρος;

9. Όσοι ξένοι δεν μπορούν να συνεισφέρουν στην αναδόμηση του κράτους, μας είναι αδιάφοροι. Δεν προσφέρουμε άσυλο/προστασία σε κανέναν, αυτό δεν αποφέρει κέρδος.

10. Πλήρης κατάργηση του πόθεν έσχες. Δεν υπάρχει χρόνος για ηθικοπλασίες. Άλλωστε ξέρουμε ότι δεν θα έχει έσοδα το κράτος. Αγορά ομολόγων/γης, αλλά και κατανάλωση υπηρεσιών δεν απαιτούν "πόθεν". Καλύτερα να ξοδέψει κάποιος  "μαύρα" σε λουλούδια στα μπουζούκια από το πάει η λουλουδού στο ταμείο ανεργίας. Η δε αγορά ομολόγων είναι επι της ουσίας έσοδο του κράτους. Χωρίς ποθεν έσχες το spread θα είναι σαφώς μικρότερο. Γιατί μεταξύ αυτών έχουμε να διαλέξουμε, οχι μεταξυ πραγμάτων που φανταζόμαστε. Με τη φοροτρομοκρατία όλοι αγοράζουν ακίνητα οπουδήποτε, εκτός από Ελλάδα.

11. Ορίζουμε ενα μικρό νησι ως offshore. Ας πούμε τα Ψαρά, προς τιμή της συνεισφοράς τους στην επανάσταση. Το ορίζουμε ως φορολογικό παράδεισο. Αν η Αγγλία το κάνει στο Jersey, μπορούμε και εμείς.
 
12. Οι πολίτες δεν επιλέγουν μόνο με το την ψήφο τους αλλά και το πορτοφόλι τους. Το κράτος προσφέρει τις υπηρεσίες με τα χρήματα που μπορεί να συγκεντρώσει. Μέχρι εκεί. Δεν φορολογεί με βάση αυτά που φαντάζεται ότι θέλει να προσφέρει, αλλά δεν θα εισπράξει ποτέ.

Παρακαλώ κρατήστε τα στοιχεία μου εμπιστευτικά.
ΚΓ