Το Δέντρο που έδινε

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για ανανέωση (ή προσθήκη νέου) avatar, πρέπει η μεγαλύτερη διάσταση της εικόνας να είναι 110 pixels.

[Appelsinpiken]

Το παρακάτω "παραμύθι" το βρήκα τυχαία στα ράφια μιας δανειστικής βιβλιοθήκης, πριν πολλά χρόνια...
Και το ξαναβρηκα πριν καποιο καιρο σ ενα απ τα μεγαλα βιβλιοπωλεία...
(εχει επισης πολυ καλη εικονογραφηση...)
---
"Το δέντρο που έδινε"
ΣΕΛ ΣΙΛΒΕΡΣΤΑΪΝ. Εκδόσεις "ΔΩΡΙΚΟΣ", Μετάφραση: ΧΑΪΔΩ ΣΚΑΠΕΤΖΗ

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά....

και αγαπούσε ένα αγοράκι.

Και κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.

Σκαρφάλωνε στον κορμό της κι έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.

Παίζανε και κρυφτό

Κι όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της.

Και το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά...

πάρα πολύ.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα πέρασαν τα χρόνια.

Και το αγόρι μεγάλωσε.

Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μοναχή.

Τότε μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά κι η μηλιά είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να παίξεις στον ίσκιο μου αποκάτω και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω», είπε το αγόρι. «Θέλω ν’ αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;»

«Λυπάμαι», είπε η μηλιά, «μα έχω εγώ δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, Αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα ‘χεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί... και η μηλιά ήταν λυπημένη.

Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά της κι είπε:

«Έλα αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».

«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά», είιπε. «Θέλω γυναίκα και παιδιά, και γι’αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. «Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;»

«Εγώ δεν έχω σπίτι», είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα σπίτι. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο».

Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Κι όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.

«Έλα, Αγόρι», ψιθύρισε, «έλα να παίξεις»

«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;»

«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα», είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά...και να ‘σαι ευτυχισμένο».

Και τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της έφτιαξε μια βάρκα κι έφυγε μακριά.

Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη...μα όχι πραγματικά.

Κι ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.

«Λυπάμαι, Αγόρι», είπε η μηλιά, «μα δε μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω... Δεν έχω μήλα».

«Τα δόντια μου δεν είναι πια για μήλα», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κλαδιά», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια...»

«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια», είπε το αγόρι.

«Δεν έχω κορμό», είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις...»

«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω», είπε το αγόρι.

«Λυπάμαι», αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι... μα δε μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι...»

«Δε θέλω και πολλά τώρα πια», είπε το αγόρι, «μονάχα ένα ήσυχο μέρος να κάτσω και να ξαποστάσω. Είμαι πολύ κουρασμένος».

«Τότε», είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να κάτσεις και να ξαποστάσεις. Έλα, Αγόρι, κάτσε. Κάτσε και ξεκουράσου».

Και το αγόρι έκατσε και ξεκουράστηκε.
Κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.

[Megawatt]

ωραιο.
Η μηλια νομιζω ειναι η μανα μας.
Η μονη γυναικα στον κοσμο που δινει στο παιδι της χωρις να ζηταει τιποτε. Αρκει να βλεπει ευτυχισμενο το παιδι της. Αλλα σπανια το βλεπει να γερναει. <-αυτο μου χαλαει την παρομοιωση

[Karaμazoβ]

κατι σχετικό, αλλα ασχετο με τη λογοτεχνία: ειναι ένα μαγαζί στη Συγγρού που λέγεται έτσι, και στους τοιχους προς το WC εχει εικονογραφημένη την παραπάνω ιστορια...

[Appelsinpiken]

τι μαθαινει κανείς...!!!

[Wanderer]

Πολύ συγκινητικό.

Ένα ποίημα κάπως σχετικό:

Η καρδιά της μάνας

Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
-Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μανας σου να φέρης την καρδιά
να ρίξω να την φάη το σκυλί μου

Τρέχει ο νειός, την μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει
και τρέχει να την πάη μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νειός κατάχαμα με δαύτη.

Κυλάει ο γυιός και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίη και να μιλάη.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
-Εχτύπησες, αγόρι μου;…και κλαίει!


Και κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το ποίημα: http://www.sff.gr/forums/index.php?showtopic=7315

[Nessa NetMonster]

Πολύ συγκινητικό.

Ένα ποίημα κάπως σχετικό:

Η καρδιά της μάνας

Ένα παιδί, μοναχοπαίδι αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
-Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ' αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μανας σου να φέρης την καρδιά
να ρίξω να την φάη το σκυλί μου

Τρέχει ο νειός, την μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβά και ξεριζώνει
και τρέχει να την πάη μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νειός κατάχαμα με δαύτη.

Κυλάει ο γυιός και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίη και να μιλάη.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
-Εχτύπησες, αγόρι μου;…και κλαίει!


Και κάποιες ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το ποίημα: http://www.sff.gr/forums/index.php?showtopic=7315

Συμπέρασμα: Οι γονείς και οι ερωτευμένοι είναι τα μεγαλύτερα κορόιδα που υπάρχουν.

[pandora]

jesus christ 
και γαμώ τα συμπεράσματα 
ζήτω η εργένικη ζωή του Εμπενίζερ Σκρούτζ, για να μην είμεθα κορόιδα λοιπόν !! 

ον - τόπικ: Χριστίνα, πολύ όμορφο 
(εγώ τελευταία  βέβαια το ειδα και κάπου αλλού  )

[Nessa NetMonster]

Το να μην αγαπάς κανέναν πάρα πολύ δε σου προσφέρει καμία μεγάλη συγκίνηση. Το αντίθετο μπορεί να σε καταστρέψει. Ζύγισέ τα.

Δεν είμαι η μόνη που το λέει αυτό. Δε θυμάμαι ποιος μεγάλος έλληνας λογοτέχνης είχε πει να αγαπάς τους ανθρώπους, αλλά κανέναν πάρα πολύ.

[patoho]

"Το δέντρο που έδινε"

πω τι μ θυμισες...thx a lot Appelsinpiken!!!

[Liverpoylian]

Το να μην αγαπάς κανέναν πάρα πολύ δε σου προσφέρει καμία μεγάλη συγκίνηση. Το αντίθετο μπορεί να σε καταστρέψει. Ζύγισέ τα.

Δεν είμαι η μόνη που το λέει αυτό. Δε θυμάμαι ποιος μεγάλος έλληνας λογοτέχνης είχε πει να αγαπάς τους ανθρώπους, αλλά κανέναν πάρα πολύ.

Πωπω. Καλά εσένα δεν πρέπει να σε έχει δώσει ποτέ κανένας ούτε σημασία ούτε αγάπη. Λυπάμαι για σένα και τις απόψεις σου...

[Nessa NetMonster]

Αν δεν το έχεις περάσει, δεν ξέρεις, οπότε μη μιλάς. Κάτσε να αγαπήσεις και να καταστραφείς και μετά τα λέμε.

[Mikros_Nikolas]

κατι σχετικό, αλλα ασχετο με τη λογοτεχνία: ειναι ένα μαγαζί στη Συγγρού που λέγεται έτσι, και στους τοιχους προς το WC εχει εικονογραφημένη την παραπάνω ιστορια...

Πριν το καλοκαίρι πήγα στο συγκεκριμένο μαγαζί.
Βλέπω το μενού, ένα δέντρο με ένα παιδί νομίζω, κάτι μου θύμιζε.. Πρόσφατα είχα δει στο youtube την μεταφορά της ιστορίας http://www.youtube.com/watch?v=1TZCP6OqRlE
, βλέπω και το όνομα του μαγαζιού και.. 
Μ' αρέσουν αυτές οι συμπτώσεις!

(Επίσης από τότε λέμε να πάμε με έναν συνάδελφο αλλά δεν έκατσε ακόμα! )

[ant]

Το να μην αγαπάς κανέναν πάρα πολύ δε σου προσφέρει καμία μεγάλη συγκίνηση. Το αντίθετο μπορεί να σε καταστρέψει. Ζύγισέ τα.

Δεν είμαι η μόνη που το λέει αυτό. Δε θυμάμαι ποιος μεγάλος έλληνας λογοτέχνης είχε πει να αγαπάς τους ανθρώπους, αλλά κανέναν πάρα πολύ.

Σωστες και οι δυο αποψεις ( τουλαχιστο απο μερους μου ) και ρεαλιστικοτατες. Τωρα το τι θα κάνεις ( ή τι θα σου τυχει, γιατι υπαρχει και ο ασταθμητος παραγοντας ) απο τα δυο ειναι καθαρα και θεμα επιλογης.

Μπορεις να ζησεις ( και θελεις? ) μια "ξενερωτη" ζωη μονο και μονο για να μην πληγωθεις? Ή εισαι ετοιμος να αγαπησεις αληθινα χωρις να σε ενδιαφερει αν αυτο θα χρησιμοποιηθει απο το αντικειμενο της αγαπης σου ( τον ερωμενο ) για να σε πληγωσει ή αν καλα-καλα εχει ανταποκριση ο ερωτας σου

Τη συνεχεια θα τη μαθουμε στο επομενο επεισοδιο της αγαπημενης μας καθημερινης σειρας

THMMY The Forum

[bakeneko]

Τέλειο!! Και το δέντρο και το ποίημα του Wanderer!

[Nessa NetMonster]

Κοίτα, δε θα υπήρχε κανένα πρόβλημα με το να αγαπήσεις πάρα πολύ αν όλοι οι άνθρωποι ήταν σαν εσένα και εμένα, αν δηλαδή είχαν όλοι τα ίδια αισθήματα κατανόησης και συμπόνοιας προς τον συνάνθρωπο. Δες όμως τις στατιστικές. Το 1% των ανδρών (και το 0,3% των γυναικών) είναι ψυχοπαθείς, και αυτοί που βρίσκονται "στο όριο" υπολογίζονται στους τριπλάσιους. Άρα αν πάρουμε τους άντρες έχεις συνολικά 4% πιθανότητα αυτός που αγαπάς να έχει ψυχοπαθικές τάσεις, δηλαδή να συμπεριφέρεται με πλήρη αδιαφορία για τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω του. Σκέψου τι σημαίνει αυτό. Ένας στους 25 από αυτούς που θα αγαπήσεις θα σε βλέπει σαν άψυχο ον - δεν θα τον ενδιαφέρει αν σε στενοχωρεί, αν πονάς, αν είσαι δυστυχισμένη, αν θέλεις να πεθάνεις. Δε σου λέω για "ανταπόκριση" στην αγάπη, σου λέω για βασικότατες αρχές της ανθρώπινης αλληλεπίδρασης, για αυτό που λέμε ανθρωπιά.

Μία στις 25 πιθανότητες να σου μείνει ψυχικό τραύμα για μια ζωή. Αξίζει; Σκέψου.