Είμαστε παντού ξένοι - Άγρυπνος ft. Κύκνειο Άσμα, Productive, Differ και KazBut I don't sense affection
No gratitude or love
Your loyalty is not to me
But to the stars above.
-Γκρίζοι τοίχοι, πολιτείες, κυβερνήσεις, εταιρίες
κλουβιά δίχως λουκέτα ελεύθερος στις αργίες
παρωδίες, ψεύτικες ιστορίες, παρερμηνείες
με αίμα και φτώχια βαμμένες συνοικίες
Ξένοι σε λευκούς τοίχους που εφιάλτης μπαίνει
μπαίνει σε μαύρης χείρας ιστό που μας περιμένει
κυνηγημένοι είμαστε παντού ξένοι
μετανάστες που το συρματόπλεγμα στην πέτσα μένει
κι όμως δεν υπάρχουν πατρίδες εκεί που βασιλεύει η πείνα
όλα για το συμφέρον, κάνατε φίλο τα χρήματα, θύματα, σχήματα, βήματα
ΓΑΜΩ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΣΑΣ
ΓΑΜΩ ΚΑΙ ΤΑ ΤΜΗΜΑΤΑ
στίχος στης ψυχής ο ήχος σπάζοντας το τείχος
φλόγα στην καρδία μου και ο κόσμος σας δίχως
χρώμα, ανθρωπιά, αίσθημα και σε κώμα με κανόνες δεμένος
ΜΗΝ ΚΛΕΙΝΕΙΣ ΡΕ ΤΟ ΣΤΟΜΑ
-Ο πλαστικός ήχος της πόλης με κουράζει
όπως τα φώτα της που πέφτουν στο σκοτάδι και με ημέρα μοιάζει
βγαίνεις να δεις όταν χαράζει μα το ασπρόμαυρο αστικό τοπίο σου κρύβει τη θέα
στη σκεπάζει, μες την εξαθλίωση και μες το ρατσισμό ζουν δίχως να μιλάνε για την επιβίωση, εγώ κι εσύ εξάρτημα μέσα στην επιχείρηση
επούσιος ο συμβιβασμός για τη νίκη μεταξύ των άλλων κατοίκων συμβίωση
δε βρέθηκε χώρος γι αυτούς που αισθήματα έχουν
σ' αυτό τον τόπο όλοι διαφέρουνε μα όλοι τρέχουν τόσο γρήγορα
που παρασέρνουνε κι εσένα κι εμένα
ακίνητοι σαν κούκλες μαγαζιών τους βλέπουν
ωστόσο τρέχουνε γρήγορα οι δείκτες στο ρολόι
μα σαφώς μαύρος θα βγεις από την πίσσα
μέσα απ' ό,τι αντιμετωπίζαμε βγήκαμε σώοι
μα προτιμώ απ' το να την δω να υποτιμάω εμένα πρώτα
-Ρώτα ο κόσμος πως ζει μέσα στης πόλης τη βουή
αυτός ο κόσμος στη ψυχή δίνει οργή σε λαβύρινθο
και να βγει προσπαθεί απ' το αδιέξοδο
το βέλος δείχνει το γκρεμό αντί την έξοδο, πες μου, που πας?
ψάχνεις τον τρόπο να ζεις στην αποξένωση γυρνάς
και όλο τρέχεις να κρυφτείς
σε μια οθόνη μιλάς και φίλους ψάχνεις να βρεις
όμως είσαι μόνος τελικά μάλλον έχεις να τους πεις
απ' τη μια μοναξιά, στο διαδίκτυο χαμένοι
κι απ' την άλλη κόσμος που να ζήσει επιμένει
και παλεύει, μιλάει, φωνάζει, γράφει κι ονειρεύεται
κοιτά κατάματα τον κόσμο και χαμογελά
στον πρώτο χρόνο κλέβει για μια βόλτα στην πόλη
και είν' η απλότητα μια λέξη που δε νιώθουμε όλοι
είναι αλήθεια δύσκολο να ζήσεις απλά
ψάξε για λίγο τα θέλω σου μήπως είναι πλαστά
-Δυο δάκρυα από παιδί και ο λόγος σα μαχαίρι
αν είσαι φίλος και το νιώθεις τότε δώσε μου το χέρι
τότε κράτα με και κάνε με πεθαίνοντας αστέρι
κι όταν μόνος πλέον θα σαι θα φυσάω σαν αγέρι
να θυμάσαι λοιπόν ψηλέ πως οι λύκοι ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ
κατοικούνε στα ουράνια, τα βράδια μόνο βγαίνουν
και τα βράδια που όλα καίγονται παίρνουν σάρκα και μορφή
και με λύσσα πια δαγκώνουν ό,τι τους αδικεί
νύχτες σκότους, κόλαση φωτίζω τα λημέρια σου
καλύτερα στον Άδη αγκαλιά με τα αστέρια σου
καλύτερα στον κόσμο σου παρά ρε στον δικό τους
τους έφερα αντίρρηση και έγινα εχθρός τους
εχθρός τους ρε στο σύστημα, φωτιά στην εξουσία
υπερήφανος για μένα κι ας με λούζουνε στα κρύα
δεν έχω πια πατρίδα και θεό για να πιστέψω
και μήνυμα προς όλους τους :
στο τέλος θα αντέξω!
-Απ' τα περβάζια της πόλης κοιτάζω
βλέπω τη σκόνη που γύρω γύρω απλώνεται
μοιάζει με πέπλο, μη βγεις, μοιάζει μ' αόρατο δίχτυ που σιωπηρά μας κυκλώνει
και τις ματιές μας στοιχειώνει κάθε λεπτό που περνά
γίνεσαι πιόνι στο βωμό και στον παλμό που σου παίζουν
γελάς και κλαις όταν θέλουν ανοίγεις πόρτες κλειστές
που τεχνιεντως στο δρόμο που περπατάς θα σου φέρουν
κι εσύ γελάς με τα φώτα και τα λαμπάκια που παίζουν
αναβοσβήνει η χαρά σου με το ρυθμό μιας λυχνίας
οχτάμπιτης μελωδίας, βωμός μιας νέας θρησκείας
είναι η πόλη που ζεις, ακροβατείς κι αναπνέεις
στο παραμύθι εισπνέεις, μες το βυθό επιπλέεις
το παραμύθι τελειώνει κι όμως εσύ επιμένεις
δε ζεις καλά όμως αυτοί πάντα θα ζουν καλύτερα
πιο άνετα, ξεκούραστα κι ευτυχισμένα
καληνύχτα, όταν ξυπνήσεις πέρνα μια βόλτα από δω
να με ξυπνήσεις κι εμένα
-Αναμιγνύοντας τις σκέψεις, βλέψεις, θες να πιστέψεις
σα λέξεις που μπερδεύονται εύκολα, το μυαλό σ' όλα μου τα εύκολα
βλέπεις αυτά που σου φαίνονται πανεύκολα, εύκολα, ευκολόπιστα, ευκολίες
κάπου ξέφυγα κι όμως κάπου, κάπως, κάποτε το μέτρο μου απλά χάνεται
κι αλλάζει απλώς δεν πιάνεται, προς το καλύτερο ελπίζω
πάντα μου εδώ με ρίμες χτυπώ, σηκώνω γροθιά, στη φάση βαθιά
παραγωγικότητα μου κόντρα πένα στην ψευτιά
κι όμως τελειώνει το κουπλέ από τα βάθη της καρδίας
από τον κόσμο της ψευτιάς όπου το μίσος ξεχειλίζει
φωνή η οργή υψώνει και φωνάζει με μανία
ΓΑΜΩ ΚΑΘΕ ΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΑΡΧΙΔΙ
ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
-Φιγούρες σκοτεινές κόσμου φωτεινού ακολουθούν τον ίσκιο μου
άλλες φορές χτυπούν κι άλλες με σώζουν απ' το χείλος του γκρεμού
άλλες σε ποιήματα με βάζουνε το στίχο να κρατάω
κι άλλες να γίνομαι ο στίχος και το λήθαργο να σπάω
ύπουλα χέρια ακολουθούν μονίμως το κεφάλι και μπαμ
μου φέρνουν τη ζάλη πάλι μα με την κάννη πια θολωμένη
έχω πατήσει ήδη τη σκανδάλη, φονικός μα συνάμα να 'μαι αυτός
που χει τα μάτια στραμμένα σ' αυτούς που καθορίζουνε τον άνθρωπο απ τη γέννα
τα φρένα έχουνε μείνει σπασμένα και τα χέρια ακόμα μου τα' χουν δεμένα
και χτυπούν, χτυπούν δε μ' ακούν κι αντιδρούν σ' όσες πόρτες θέλουνε να μπουν
περήφανα στέκομαι εδώ και κοιτώ το χάσμα
πριν τελειώσω ερμηνεύω ένα κύκνειο άσμα
(κύκνειο άσμα)
ένα κύκνειο άσμα
-Ουρανέ δωσ' μου θάρρος, γίνε φάρος, στο λιμάνι να πεθάνει ο χάρος
ώρες που φέρομαι σαν να ήμουν κάποιος άλλος
ο πόνος μου με το χρόνο ταιριάζουν όπως το υδρογόνο με το οξυγόνο
φτιάχνουν δεσμούς και μας κρατάνε δέσμιους στους ίδιους νοσηρούς καιρούς
οι άνθρωποι χωρισμένοι σε οπαδούς κομματικούς, γηπεδικούς
πολύ κους-κους, λίγο φιλότιμο, ακόμα και στη μουσική κλίκες κι ηλίθιοι
νοσηρό περιβάλλον κι εγώ αμφιβάλλω όταν προσπαθώ τη σκέψη μου σε τάξη να βάλω
Παίζει αταξία, αξία καμία, ουσία επίσης, αμέσως το εκπροσωπείς όταν το παντελόνι λίγο πιο χαλαρό αφήσεις και μια αλυσίδα κολλήσεις κι άμα αρχίζει να γυρίζει τότε είναι που το αξίζεις, underground, εμπορικός το ίδιο και το αυτό όταν δεν είσαι αληθινός, συνυφασμένη με το μαλάκας στις μέρες μας η λέξη ηθικός
λογικός συνειρμός, αν είσαι ηθικός είσαι μαλάκας
αν λες την αλήθεια είσαι βλάκας, αν βλέπεις λίγο σε βάθος είσαι λάθος και της πλάκας
Αλήθεια! Ναι! Δεν το ξέρεις?
Ό,τι δηλώνεις αυτό είσαι στην Ελλάδα κι όταν σου λεν' την αλήθεια στ' αυτιά μαρμελάδα, μου βγήκε πάλι τσαμπουκάς κι ήταν να γράψω καντάδα
ρίμα βαρύ μα δίχως θέμα, ρίμα για τρίμα δε γράφω ποίημα
κάθε γραπτός συνειρμός αποκύημα της φαντασίας σίγουρα
δίχως φιγούρα, νιώθω απλός και απλώς δε γυρίζω σα σβούρα
δε μπορώ τη σαβούρα, δε μπερδεύω τα κεράσια με μούρα
και να στο παίξω MC δεν έχω καμία πρεμούρα και φαγούρα
θύμα ψάχνει η μαστούρα και το βρίσκει στους νέους ανθρώπους
τους βυθίζει στο σκότος όμως αρκεί ένας κρότος για να μας βγάλει απ το βυθό
με μια ανάσα να δούμε τη χαρά για μια φορά επιτέλους!
το αξίζουμε καργιόλια!
-Μουσικά ταξίδια μακριά απ' τα ίδια και τα ίδια
κάμερες, κάγκελα, τηλεοπτικά σκουπίδια
μα ειν' η οργή φωτιά, γροθιά μέσα στην άγρια νυχτιά σαν ηλιαχτίδα
δεν αλλάζω, δε γυρίζω, απλά σκίζω τη σελίδα
τα λόγια μας απλά και λίγα, προς την ελευθερία πυξίδα να δείχνουν τη στιγμή
για τη γιορτή που η εξέγερση θέα πανέμορφη, θα χαιρετά απ' του ποταμού την ανεξέλεγκτη ροή
-Υπάρχουν χαρακιές στο σώμα του πλανήτη απ' αυτούς που σπέρνουνε τη φρίκη
χωρίζοντας τη γη σα να' ταν δικό τους τσιφλίκι και
μια πόλη που δε βρίσκει ησυχία ούτε καν όταν νυχτώνει
να κοιτάς τους άλλους ένα με χαμηλωμένο βλέμμα
να περπατάς χαμένος στα μονοπάτια της μοναξιάς μπερδεμένος από νεκρά συναισθήματα, αφού είμαστε όλοι εκ γενετής θύματα και θύτες
παραλήπτες της ίδιας ιστορίας μάνα μου' πες μαλακίες
για τις ευκαιρίες με τα μεταξένια στρωμένα χαλιά
μα δεν μου το επιτρέπει η συνείδηση μου να πατάω πάνω σε πτώματα συνανθρώπων
προτιμώ τον δύσβατο δρόμο των κόπων, παρά να ζω στον κόσμο των ενόχων, παρά να ζω στον κόσμο των ενόχων
ΠΑΡΑ ΝΑ ΖΩ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΕΝΟΧΩΝ