Λατινική Αμερική

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[12:00-13:30]

Η γραμματεία είναι ανοιχτή καθημερινά 12:00-13:30

[Zarathoustra]

Έβο Μοράλες: «Στη δική σας κουλτούρα πίνετε ένα κοκτέιλ ή ένα ποτήρι κρασί, όταν εμείς μασάμε λίγη κόκα»

Χα χα,μπράβο στον Έβο.Έχει το θάρρος να πεί την αλήθεια όταν στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου επικρατεί η υποκρισία και η παράνοια του "πολέμου κατά των ναρκωτικών". Φοβάμαι μόνο μήπως αυτή η ειλικρίνεια του βγεί σε κακό, καθώς δεν είναι καθόλου απίθανο να βρεθεί κάποια μέρα έγκλειστος σε Αμερικανική φυλακή κατηγορούμενος για παράβαση της Αμερικανικης νομοθεσίας περι απαγορευμένων ουσιών. Αυτό άλλωστε έχει ξανασυμβεί με άλλους ηγέτες...

[apostolos1986]

Ενα Ιράκ στη μέση της Καραϊβικής

Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ

«Ο μηχανισμός μπήκε σε κίνηση. Εστησαν τα πολιτικά κόμματα, έχουν τα μέσα κι απομένει μόνο το πρόσχημα, οι εκλογές». Ηταν άνοιξη του 2004 και το ZNet, ο δικτυακός τόπος των της αμερικανικής αριστεράς και του Νόαμ Τσόμσκι, σχολίαζε τα τεκταινόμενα στην Αϊτή.

Εκλογές στην Αϊτή. Μόνο που στο γκέτο των φτωχών δεν στήθηκαν εκλογικά τμήματα...
Την εισβολή των αμερικανών πεζοναυτών, την απαγωγή του λαοπρόβλητου εκλεγμένου προέδρου Ζαν-Μπερτράν Αριστίντ και την εγκατάσταση μιας μεταβατικής κυβέρνησης υπό την προεδρία του εκλεκτού των ΗΠΑ Μπονιφάς Αλεξάντρ.

Διφορούμενο αποτέλεσμα

Σήμερα, μερικά εικοσιτετράωρα μετά τη διενέργεια προεδρικών εκλογών στη χώρα αυτή, που βρίσκεται στην «αυλή» της Κούβας, τα σχόλια του ZNet, αποδεικνύονται προφητικά: «το πρόσχημα ήρθε και ο μηχανισμός του επιβεβλημένου εκδημοκρατισμού, σκληρά δοκιμασμένος στο Ιράκ, ολοκληρώθηκε στην Αϊτή με μια εκλογική διαδικασία άριστη επικοινωνιακά, με αναπάντεχη ευταξία και αδιάφορο αποτέλεσμα, καθώς η νίκη του 63χρονου Ρενέ Πρεβάλ ήταν και αναμενόμενη και επιθυμητή για το ισχυρό μειοψηφικό κατεστημένο της Αϊτής.

Αν και ο Πρεβάλ προβλήθηκε ως ο «εκλεκτός της φτωχολογιάς», η φτωχολογιά απουσίαζε από τη διαδικασία, καθώς το Σιτέ Σολέιγ, το γκέτο των 500.000 φτωχών στα σπλάχνα της πρωτεύουσας, ορίστηκε απαγορευμένη περιοχή άνευ εκλογικών τμημάτων.

Πόσο μάλλον που το ριζοσπαστικότερο κομμάτι των Αϊτινών, κι αυτό από τις τάξεις των φτωχών, είχε ήδη εξαφανισθεί ύστερα από δύο χρόνια διώξεων και δολοφονιών.

Τέλος, μεταξύ των 33 υποψηφίων, δεν υπήρχε κανείς που η παρουσία του να προκαλεί πραγματική δυσφορία στην Ουάσιγκτον: «Αυτό δεν είναι εκλογή, είναι επιλογή», σχολίασε στο «Newsweek» ένας νεαρός ψηφοφόρος.

Αντίθετα με ό,τι συνέβη στο Ιράκ, στην Αϊτή η ομαλή εκλογική διαδικασία ενίσχυσε τις προοπτικές του «διεθνούς παράγοντα» για μια εσαεί παραμονή και επιτήρηση. Αποκαλυπτικός σ' αυτό υπήρξε ο Ζαν-Μαρί Γκουεενό, επικεφαλής της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ στην Αϊτή.

Απόλυτα ικανοποιημένος, δήλωνε ότι οι εκλογές ήταν το πρώτο βήμα εκδημοκρατισμού, αλλά η διαδικασία ολοκλήρωσής του θα χρειαστεί δεκαετίες. Συγκεκριμένα, υποστήριξε ότι «σε δέκα χρόνια θα έχουμε βάλει τις βάσεις. Αλλά το σημαντικό είναι να υπάρξει μακροχρόνιο πρόγραμμα, αποκλείοντας κάθε σκέψη για βιαστική λύση στην Αϊτή. Θα απαιτηθεί επίμονη, μακροχρόνια προσπάθεια».

Ενας από τους αυτοεξόριστους διανοούμενους Αϊτινούς, ο Λουσόν Πιέρ-Σαρλ, πρόσφατα προέβλεψε τη μακροχρόνια επιτήρηση της Αϊτής, «υπό την ενορχήστρωση της κυρίαρχης μειοψηφίας του ιδιωτικού κεφαλαίου». Την άποψη αυτή συμμερίζονται κι άλλοι, καθώς ο ιδιωτικός τομέας, ήταν εκείνος που ίδρυσε μερικά από τα βασικότερα πολιτικά κόμματα μετά την ανατροπή του Αριστίντ το 2004, επένδυσε περισσότερα από ένα δισ. δολάρια στην ανοικοδόμησή της Αϊτής και χρηματοδότησε με 100 εκατ. δολ. τη διοργάνωση των εκλογών της 7ης Φεβρουαρίου.

Στην Αϊτή, τη φτωχότερη χώρα του δυτικού ημισφαιρίου, που έζησε 33 πραξικοπήματα στα 202 χρόνια της ανεξαρτησίας της (ένα πραξικόπημα ανά εξαετία), είναι φυσικό να επιδιώκεται σταθερότητα, αφού κατέχει μεγάλη γεωπολιτική αξία, όντας στην καρδιά της Καραϊβικής.

Εκλογικές εγγυήσεις

Η ομαλή εκλογή προέδρου και Βουλής (129 εδρών), όπως αυτή της Τρίτης, παρέχει τις εγγυήσεις σταθερότητας που αναζητά η Ουάσιγκτον, συνεπικουρούμενη από την «συμμαχία των προθύμων» που έσπευσαν να επιτηρήσουν τις εκλογές: της Ε.Ε., του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών και του Διεθνούς Οργανισμού Γαλλόφωνων. Γι' αυτό και η μετεκλογική προσπάθεια στρέφεται τώρα στη διατήρηση της εικόνας κοινωνικής ειρήνης που βγήκε από τις κάλπες.

Η εκλογή του Πρεβάλ αποτελεί καλοδεχούμενη εξέλιξη για τις ΗΠΑ, καθώς στο πρόσωπό του υλοποιείται ένας μοναδικός συνδυασμός προσόντων: ως πρώην πρόεδρος, πρωθυπουργός και κορυφαίο στέλεχος του κόμματος του Ζαν-Μπερτράν Αριστίντ, συγκεντρώνει την προτίμηση της πλειοψηφίας των φτωχών Αϊτινών, οπαδών του ανατραπέντος προέδρου, την επιστροφή του οποίου δημαγωγικά αφήνει «ανοικτή».

Ταυτόχρονα, με προεκλογικό σύνθημα το τρίπτυχο «Τάξη-Πειθαρχία-Εργασία» και με παρελθόν αναμορφωτή της οικονομίας με καταιγισμό ιδιωτικοποιήσεων, κάθε άλλο παρά ενοχλεί την επιχειρηματική ελίτ.

Αυτό, λοιπόν, που απομένει είναι να διαφυλαχθεί η εικόνα της νομιμότητας που κατακτήθηκε στις εκλογές, και να ολοκληρωθεί η μετάβαση αυτού του «Ιράκ της Καραϊβικής», στους παραδείσους του βίαια εκδημοκρατισμένου, νεοφιλελεύθερου μοντέλου, υπό την αμερικανική κηδεμονία.

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

[apostolos1986]

Από το προσωρινό εκλογικό συμβούλιο της Αϊτής

Έρευνα για "μαζική νοθεία"

Το προσωρινό εκλογικό συμβούλιο της Αϊτής ανακοίνωσε την Τρίτη ότι θα πραγματοποιήσει έρευνα μετά τις καταγγελίες του υποψηφίου στις προεδρικές εκλογές Ρενέ Πρεβάλ για "μαζική νοθεία" και την εύρεση καμένων ψηφοδελτίων του, σε κρατικό χώρο αποθήκευσης απορριμμάτων. Ο Πρεβάλ τόνισε ότι μόνο η "νοθεία" τον εμπόδισε να νικήσει από τον πρώτο γύρο στις εκλογές της 7ης Φεβρουαρίου. Την ίδια ώρα, οπαδοί του Ρενέ Πρεβάλ "κατέβηκαν" στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για τη "μαζική νοθεία" στις εκλογές.
Ο γενικός γραμματέας του προσωρινού εκλογικού συμβουλίου Ροζμόντ Πραντέλ, επέρριψε ευθύνες για την απώλεια των ψηφοδελτίων στη δύναμη του ΟΗΕ, επισημαίνοντας ότι αυτή είχε αναλάβει την τήρηση της τάξης στην Αϊτή, γνωστή με το ακρωνύμιό της, MINUSTAH. "Αυτό είναι απολύτως απαράδεκτο, το συμβούλιο δεν χειριζόταν τα ψηφοδέλτια. Θα ορίσουμε μια επιτροπή για να ερευνήσει το πρόβλημα", είπε ο Πραντέλ.
Από την άλλη, ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ Ντέιβιντ Ουίμχερστ είπε ότι οι ψήφοι υποτίθεται ότι θα έπρεπε να βρίσκονταν σε ειδικούς σάκους, να είχαν σφραγιστεί και στη συνέχεια να είχαν τοποθετηθεί σε κοντέινερ, όπου θα φυλάσσονταν από στρατιώτες της MINUSTAH. "Δεν είναι φυσιολογικό ότι αυτές οι ψήφοι βρέθηκαν εκεί", είπε ο Ουίμχερστ και υποστήριξε ότι οι ψήφοι μπορεί να προέρχονται από εννέα εκλογικά κέντρα έξω από το Πορτ-ο-Πρενς, τα οποία λεηλατήθηκαν κατά τη διάρκεια των εκλογών με αποτέλεσμα να χαθούν περίπου 35.000 ψήφοι. Αναγνώρισε επίσης ότι οι εργαζόμενοι στις τοπικές εκλογικές επιτροπές μπορεί να αναμίχθηκαν σε μια προσπάθεια αλλοίωσης του αποτελέσματος.

ΠΗΓΗ:news.ert.gr

[apostolos1986]

Ένα μηχάνημα πάνω από το Mαϊάμι

ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ

«H πολιτική μοιάζει με ένα κοπάδι από σκυλιά. Μόνο το πρώτο σκυλί ξέρει γιατί γαβγίζει, τα υπόλοιπα απλώς ακολουθούν».

Κάρλος Φουέντες: «H Αριστερά είναι ένας χώρος όπου οι αδύνατοι μπορούν να παλέψουν και να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί. Είμαι άνθρωπος της Αριστεράς»

Αυτή την εικόνα είχε στο μυαλό του ο Κάρλος Φουέντες όταν έγραφε το τελευταίο του βιβλίο, τον «Θρόνο του Αετού». Βρισκόμαστε στο 2020. Ο πρόεδρος του Μεξικού προκαλεί την οργή της Αμερικανίδας ομολόγου του, της Κοντολίζα Ράις, αποφασίζοντας αύξηση της τιμής του μεξικανικού πετρελαίου και απαιτώντας την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από την Κολομβία. Λίγες ημέρες μετά, διακόπτεται ολόκληρο το σύστημα επικοινωνιών του Μεξικού, που ελέγχεται από το Μαϊάμι. Ξαφνικά, το Μεξικό βρίσκεται χωρίς τηλέφωνο, φαξ και e-mail. Σε μια χώρα όπου οι πολιτικοί δεν έγραφαν ποτέ τίποτα, οι επιστολές γίνονται το μοναδικό μέσο επικοινωνίας. Ο πρόεδρος γράφει λοιπόν στον εξόριστο προκάτοχό του, ζητώντας συμβουλές. Κι εκείνος του απαντά: «Παρ' όλο που κέρδισες τις εκλογές, μην ξεχνάς ποτέ πως στο τέλος θα χάσεις την εξουσία. Ξέρω για τι πράγμα μιλάω. Να είσαι έτοιμος. Χρειάζεται πολύ μεγαλύτερη φαντασία όταν είσαι πρώην πρόεδρος, απ' όση όταν είσαι πρόεδρος. Κι αυτό, επειδή είναι αναπόφευκτο να αφήσεις ένα πρόβλημα πίσω σου, ένα πρόβλημα που έχει όνομα: το δικό σου».

Τα πρόσωπα είναι βέβαια φανταστικά, αλλά η χώρα είναι υπαρκτή, όπως υπαρκτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημά της: ότι το σύστημα επικοινωνιών της εξαρτάται από ένα μηχάνημα που κρέμεται πάνω από το Μαϊάμι. Όποια στιγμή θέλουν, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να διακόψουν τις επικοινωνίες του Μεξικού. Δεν το κάνουν γιατί δεν τους συμφέρει. Και δεν τους συμφέρει - λέει ο Μεξικανός συγγραφέας σε συνέντευξή του στον ιστιακό τόπο Open Democracy - επειδή ξαφνικά υπάρχουν πολλοί πόλοι εξουσίας στον κόσμο. H Κίνα, η Ινδία, η Ινδονησία, η Ταϊβάν. H Χιλή, για παράδειγμα, κατάφερε να διαφοροποιήσει με ειρηνικό τρόπο το εμπόριο και τις επενδύσεις της και να πάψει να εξαρτάται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Σ' έναν τέτοιο κόσμο, μια χώρα μπορεί να λειτουργήσει με μεγαλύτερη ανεξαρτησία και να μείνει όρθια ακόμη κι αν οι Αμερικανοί τα βάλουν ξαφνικά μαζί της.

Σ' έναν τέτοιο κόσμο, ο πολιτικός ρόλος ενός λογοτέχνη είναι περιορισμένος. Στην πραγματικότητα, λέει ο Φουέντες, πάντα έτσι ήταν τα πράγματα. Ένα μυθιστόρημα διεισδύει στην κοινωνία με βραδείς ρυθμούς, μόνο μακροπρόθεσμα επηρεάζει τις εξελίξεις. Ο Ονορέ ντε Μπαλζάκ δεν είχε άμεσα πολιτικά αποτελέσματα, μακροπρόθεσμα όμως μας βοήθησε να κατανοήσουμε την αστική τάξη του 19ου αιώνα. Το ίδιο συνέβη και με τον Μαρξ. Υπάρχουν φυσικά εξαιρέσεις. Με τα «Σταφύλια της Οργής», ο Τζων Στάινμπεκ έφερε αμέσως στην επιφάνεια τα προβλήματα των μεταναστών της Οκλαχόμα. Ο Ντίκενς ταρακούνησε την κοινωνία της εποχής του. Το ίδιο και ο Εμίλ Ζολά. Και ο Όργουελ. Στην περίπτωση του Προυστ, όμως, υπάρχουν αμφιβολίες.

ΠΗΓΗ:ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ

[apostolos1986]

Τσάβες: Προειδοποιεί τις ΗΠΑ ότι θα «κλείσει τη στρόφιγγα» πετρελαίου

ΚΑΡΑΚΑΣ

Με διακοπή των εξαγωγών πετρελαίου προς τις ΗΠΑ, αν η Ουάσιγκτον συνεχίσει την προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησής του, απειλεί ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες, μία μέρα μετά τις δηλώσεις της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών εναντίον του.

Η Κοντολίζα Ράις δήλωσε το Σάββατο ότι η κυβέρνηση της Βενεζουέλας αποτελεί «ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα» στην περιοχή και ότι οι δεσμοί της με την Κούβα είναι «ιδιαιτέρως επικίνδυνοι» για τη δημοκρατία στη Λατινική Αμερική. Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας ζήτησε εγγράφως από τις ΗΠΑ εξηγήσεις για τις δηλώσεις της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών, ενώ το θέμα συζητήθηκε και με την αντιπροσωπεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που επισκέπτεται το Καράκας. Στις δηλώσεις της Ράις αναφέρθηκε και ο πρόεδρος της Βενεζουέλας, Ούγκο Τσάβες, τονίζοντας ότι «η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα πρέπει να ξέρει ότι αν ξεπεράσει τα όρια, δεν πρόκειται να έχουν πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα. Εχω ήδη πάρει σχετικά μέτρα. Δεν πρόκειται να πω ποια είναι, επειδή πιστεύουν ότι δεν μπορώ να πάρω τέτοια μέτρα επειδή δεν θα έχουμε πού να στείλουμε το πετρέλαιο. Κάνουν λάθος». Ο Τσάβες παρατήρησε ότι «πολλές χώρες μάς ζητούν περισσότερο πετρέλαιο και είμαστε αναγκασμένοι να τους λέμε ότι δεν μπορούμε να τους στείλουμε περισσότερο». Η Βενεζουέλα είναι η πέμπτη μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα του κόσμου και εξάγει 1,5 εκατ. βαρέλια πετρέλαιο την ημέρα στις ΗΠΑ. Στο πλευρό της Βενεζουέλας τάχθηκε χθες και ο δήμαρχος του Λονδίνου, Κεν Λίβινγκστοουν, ο οποίος κατηγόρησε την κυβέρνηση Μπους ότι υπονομεύει τη δημοκρατία στη χώρα αυτή. «Στην πραγματικότητα, η Βενεζουέλα είναι σήμερα μια από τις πιο δημοκρατικές χώρες στον κόσμο», δηλώνει σε άρθρο του που δημοσιεύεται στη βρετανική εφημερίδα «Μόρνινγκ Σταρ», και προειδοποιεί τις ΗΠΑ να μην αγγίξουν τη Βενεζουέλα.

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

[apostolos1986]

Με επίθεση φιλίας ο Τσάβες απαντά στις απειλές της Ράις

ΚΑΡΑΚΑΣ. «Φιλάκια, Κοντολίζα», είπε ο Ούγκο Τσάβες και έστειλε φιλιά προς την κάμερα της κρατικής τηλεόρασης. Το Σάββατο, το καθιερωμένο πολύωρο ραδιοτηλεοπτικό διάγγελμα του προέδρου της Βενεζουέλας περιείχε «επίθεση αγάπης» απέναντι στις απειλές της Aμερικανίδας ΥΠΕΞ αλλά και μία δυνητικά σημαντική πληροφορία. Ο Τσάβες ανακοίνωσε ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να προκηρύξει δημοψήφισμα με το οποίο θα ζητάει από το εκλογικό σώμα να του επιτρέψει να είναι για τρίτη φορά υποψήφιος. Ο Τσάβες διανύει τους τελευταίους μήνες της πρώτης θητείας του και οι προεδρικές εκλογές αναμένονται το φθινόπωρο. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, ο Τσάβες υποστηρίζεται από το 45% των ψηφοφόρων, ενώ ο αμέσως επόμενος αντίπαλός του από το 3%. Οι υπόλοιποι ψηφοφόροι είναι αναποφάσιστοι.

Ο Τσάβες υποστηρίζει ότι η αντιπολίτευση επιχειρεί να επαναλάβει στις προεδρικές εκλογές τη στρατηγική που ακολούθησε στις δημοτικές εκλογές, δηλαδή να απόσχει για να δώσει την εντύπωση ότι ο Τσάβες τρέχει χωρίς αντίπαλο. «Σκέφτομαι να δώσω ένα μάθημα στην αντιπολίτευση», είπε. «Αν δεν έχουν υποψηφίους το 2006, δεν θα έχουν το 2012 ή το 2018 ή το 2024. Θα παριστάνουν ότι ο Τσάβες είναι ο μόνος υποψήφιος και ότι τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός δεν προσήλθε στις κάλπες και θα θέλουν να καταδικάσουν οι ΗΠΑ και η διεθνής κοινότητα τη Βενεζουέλα, να βγει ο κόσμος στους δρόμους, να ξεσπάσει βία και θάνατος και γεια χαρά Τσάβες» είπε.

Και δημοψήφισμα

«Αν δεν υπάρξει υποψήφιος της αντιπολίτευσης, μπορεί να υπογράψω διάταγμα με το οποίο θα προκηρύσσω δημοψήφισμα που θα ρωτάει “συμφωνείτε να επιτραπεί στον Τσάβες να διεκδικήσει τρίτη θητεία το 2013;”», είπε. Την περασμένη εβδομάδα, σε ομιλία της προς Αμερικανούς βουλευτές, η Κοντολίζα Ράις είχε χαρακτηρίσει τη Βενεζουέλα «κίνδυνο για τη δημοκρατία» και είχε ζητήσει τον σχηματισμό «ενιαίου μετώπου» κατά του Καράκας. O Τσάβες είχε απαντήσει απειλώντας με διακοπή των πωλήσεων πετρελαίου.

Στη διαμάχη παρενέβη χθες ο δήμαρχος του Λονδίνου Κεν Λίβινγκστον. «Στην πραγματικότητα, η Βενεζουέλα σήμερα είναι μία από τις πιο δημοκρατικές χώρες στον πλανήτη», έγραψε σε άρθρο στην εφημερίδα «Μόρνιγκ Σταρ», θυμίζοντας ότι η κυβέρνηση Τσάβες έχει νομιμοποιηθεί από οκτώ εκλογικές αναμετρήσεις από το 1998. «Οι επιθυμίες του λαού της Βενεζουέλας, που έχουν εκφρασθεί δημοκρατικά, πρέπει να μπορούν να ικανοποιηθούν χωρίς ανάμιξη από την κυβέρνηση Μπους».

ΠΗΓΗ:ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

[abbis]

ΚΟΥΒΑ

«Οχι» σε Συμβούλιο των ΗΠΑ και της ΕΕ
Αντιδρά στο σχέδιο για υποκατάσταση της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων με ένα υποτακτικό συμβούλιο

ΗΝΩΜΕΝΑ ΕΘΝΗ.--

Η κουβανική αποστολή στα Ηνωμένα Εθνη, μια μέρα πριν την υποβολή του σχεδίου δημιουργίας Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, προειδοποίησε πως δε θα γίνει συνένοχη ούτε σιωπηλός θεατής στην «προφανή προσπάθεια επιβολής ενός Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων υπό τους όρους των ΗΠΑ και των συμμάχων τους.

Σε δελτίο Τύπου που εξέδωσε η κουβανική αποστολή αποκαλύπτονται οι πιέσεις δημιουργίας μιας οργάνωσης που θα υπηρετεί τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, όπως περιέχονται στο «Σχέδιο για ένα Νέο Αμερικανικό Αιώνα», το σχέδιο της Ουάσιγκτον να κυβερνήσει τον πλανήτη.

Οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ενωση προσπάθησαν να επιβάλλουν αποκλεισμούς στην επιλογή των μελών του Συμβουλίου που θα αντικαταστήσει την Επιτροπή των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ακριβώς αυτή η επιλεκτικότητα και η υποκρισία ήταν που οδήγησαν στην κρίση της Επιτροπής.

«Η Κούβα δεν μπορεί να επιτρέψει στο Συμβούλιο να συνεχίσει να δρα ως ιεροεξεταστής ενάντια στους λαούς του Νότου, ιδιαίτερα όταν προσπαθεί να χειριστεί την ελευθερία και τη δημοκρατία, ώστε να εξαπολύουν "προληπτικούς πολέμους"».

Η κυβέρνηση της Κούβας καταγγέλλει την κυβέρνηση του Μπους ότι προτρέπει τη δημιουργία ενός Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων κατ' ομοίωσή της, ώστε να συνεχίσει τις αυθαίρετες ενέργειες παραβίασης, επηρεασμού και διάπραξης αδικήματος.

Το δελτίο Τύπου συνεχίζει λέγοντας πως πρόκειται για τον ίδιο Λευκό Οίκο που υπερασπίζεται τα βασανιστήρια και αρνείται τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.

«Η Κούβα θα υπερασπιστεί την αλήθεια και θα εργαστεί με όλες τις δυνάμεις της για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των λαών για ένα Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που θα ικανοποιεί τα συμφέροντα και τις προσδοκίες τους για ένα καλύτερο μέλλον», καταλήγει.

Χτες επίσης στην Κούβα έγινε εκδήλωση μνήμης και τιμής στο μνημείο με τις μαύρες σημαίες με το άσπρο αστέρι, που έχει στηθεί έξω από το Γραφείο Αμερικανικών Συμφερόντων στην Αβάνα, με αφορμή την επέτειο από τη δολοφονία ψαράδων πριν από 30 χρόνια από μισθοφόρους του ιμπεριαλισμού.


http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=22/2/2006&id=6349&pageNo=23&direction=1

[abbis]

ΚΟΥΒΑ

Τριάντα χρόνια συμπλήρωσε το Σοσιαλιστικό Σύνταγμα

Τριάντα χρόνια συμπληρώθηκαν χτες από τότε που μπήκε σε εφαρμογή το πρώτο Σοσιαλιστικό Σύνταγμα της Κούβας σε μια εποχή που το Νησί της Επανάστασης έχει σημαντικές κατακτήσεις σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, παρ' όλη την εντεινόμενη επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού.

Το ντοκουμέντο αυτό ξεκίνησε την ισχύ του το 1976, μετά από λαϊκή έγκριση μέσα από λαϊκό δημοψήφισμα και μέχρι σήμερα έχει συμπληρωθεί με πολλές προτάσεις, επίσης μετά από λαϊκή έγκριση.

Ανάμεσα στους πυλώνες του Συντάγματος είναι η απόρριψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και ο ορισμός του κράτους ως εξουσίας των εργατών που είναι επικεφαλής της συμμαχίας με όλα τα άλλα τμήματα της κοινωνίας. Επίσης διατυπώνεται η θέση ότι μόνο στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, όταν ο άνθρωπος απελευθερώνεται από κάθε μορφής εκμετάλλευση και σκλαβιά, δημιουργούνται οι δυνατότητες να ζήσει με αξιοπρέπεια.

Το Σύνταγμα ορίζει ότι στη χώρα κυριαρχεί η σοσιαλιστική ιδιοκτησία στο οικονομικό σύστημα. Τα βασικά μέσα παραγωγής είναι λαϊκή ιδιοκτησία και εφαρμόζεται η σχεδιασμένη ανάπτυξη προς όφελος του λαού.

Στο Σοσιαλιστικό Σύνταγμα είναι εξασφαλισμένα: Το δικαίωμα στην εργασία για κάθε άντρα και γυναίκα, συμπεριλαμβανομένων και των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Η εργασία είναι δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση και ένα κίνητρο τιμής για κάθε πολίτη, όπως διατυπώνεται στο άρθρο 45 του κειμένου.

Είναι επίσης εξασφαλισμένα το δικαίωμα στην ιατρική περίθαλψη, στην παιδεία, στον πολιτισμό χωρίς καμία διάκριση και εντελώς δωρεάν. Η εγγύηση της ιδιοκτησίας της γης αυτού που τη δουλεύει, η ισότητα των εργασιακών δικαιωμάτων των γυναικών, η ελευθερία θρησκευτικής συνείδησης είναι επίσης εξασφαλισμένα στο Σύνταγμα.

Η άμεση συμμετοχή του λαού στην εξουσία υλοποιείται είτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω των Συνελεύσεων της Λαϊκής Εξουσίας, που εκλέγονται σε όλα τα επίπεδα από το λαό. Η εκλογή τους είναι άμεση, ελεύθερη, οι υποψήφιοι που εκπροσωπούν το λαό προτείνονται και εκλέγονται από αυτόν με μυστική ψηφοφορία, στους 169 δήμους και τις 14 περιφέρειας κάθε 2,5 χρόνια και στην Εθνοσυνέλευση (τη Βουλή της Κούβας) κάθε 5 χρόνια. Επίσης οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του πρέπει περιοδικά να λογοδοτούν σε αυτόν, ενώ είναι και ανακλητοί, στην περίπτωση που δεν πληρούν την αποστολή τους.

Σε αυτά τα 30 χρόνια ύπαρξής της, η επαναστατική εξουσία και σύσσωμος ο κουβανικός λαός πρωταγωνιστούν στον αγώνα αξιοπρέπειας και ακεραιότητας και στη διεθνιστική προσφορά τους σε άλλους λαούς.

Χτες ο κουβανικός λαός τίμησε αυτή την επέτειο, με μια ταυτόχρονη εκδήλωση τιμής για τα 111 χρόνια από την έναρξη του πολέμου της Ανεξαρτησίας της Κούβας, στην οποία ηγήθηκε ο απελευθερωτής Χοσέ Μαρτί. Δεν είναι τυχαίο ότι η εκδήλωση επιλέχτηκε να γίνει στο νεοαναγερθέν μνημείο του «Βουνού των Σημαιών» ακριβώς απέναντι από το Γραφείο Συμφερόντων των ΗΠΑ στην Αβάνα.

http://www.rizospastis.gr/story.do?id=3265016&publDate=25/2/2006

[auroraTM]

Ένα έχω να δηλώσω ότι λαός που δεν θέλει να υποταχθεί δεν μπορεί κανένας να τον υποτάξει.Αντίθετα με έμας(περιλαμβάνω και τον εαυτό μου) που αναδεικνύουμε στην εξουσίαα ανθρώπους διχως όραμα και σθένος να παλέψουν για το Αιγαίο και την Κύπρο...........και έχουν μετατρέψει τη Σούδα σε Νο1 κέντρο ανεφοδιασμού του αμερικανικού στόλου στη μεσόγειο...................

[apostolos1986]

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΓΟΝΙΣΤΑΣ ΣΤΟ ΜΕΞΙΚΟ

Στη σκιά του Μάρκος

Του ΑΧΙΛΛΕΑ ΦΑΚΑΤΣΕΛΗ

Στη δεκαετία του '80, στη νοτιοδυτική μεξικανική επαρχία της Ουαχάκα, ακριβώς δίπλα στην Τσιάπας, οι ιθαγενείς κατάλαβαν ότι η ζωή πρόσφερε κι άλλες δυνατότητες πέρα από εκείνες που τους παρείχε το μεξικανικό κράτος. Η δουλική εργασία, το βρόμικο νερό, η αγραμματοσύνη, κάποιοι περαστικοί γιατροί για περίθαλψη σ' όποιον προλάβει, αδικία και φτώχεια ήταν το κάδρο μέσα στο οποίο προσπαθούσαν να τοποθετήσουν την εικόνα τους.

Φυλές όπως οι Ζαποτέχ, Μιχτέκ, Κουικατέκ, Σατίν, που συνθέτουν τα 3.500.000 ανθρώπων που ζουν στην επαρχία Ουαχάκα, ανάμεσα στα υψίπεδα και τις κοιλάδες της οροσειράς Σιέρα Μάντρε Ντελ Σουρ, συγκεντρώθηκαν και συζήτησαν για τη μιζέρια στην οποία είχαν υποβληθεί εδώ κι αιώνες από τους λευκούς. Στη Δύση, θα το έλεγαν λαϊκή συνέλευση, αλλά για τη λατινοαμερικανική πραγματικότητα ήταν κάτι περισσότερο: η γένεση ενός επαναστατικού κινήματος. Διακριτικά, μεθοδικά κι επίμονα, εκείνες οι συναντήσεις της δεκαετίας του '80 οδήγησαν σε οργάνωση και δράση.

Νωρίτερα από τους Ζαπατίστας, οι χωρικοί της Ουαχάκα συνέθεσαν ένα όραμα κοινωνικής ανεξαρτησίας, πολιτιστικής αυτονομίας, αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης για όλους, την ονόμασαν «Κίνημα» και την περιέβαλαν με το Συμβούλιο Ιθαγενών Λαών της Ουαχάκα (Consejo Indigena Popular de Oaxaca -σε συντομία CIPO). Δίπλα στον τίτλο, πρόσθεσαν και ένα όνομα -Ρικάρντο Φλόρες Μαγόν. Ηταν το όνομα ενός ανθρώπου που γεννήθηκε στην Ουαχάκα, επέλεξε το ελευθεριακό όραμα, πήρε μέρος στην μεξικανική επανάσταση με το «Μεξικανικό Ελευθεριακό Κόμμα», πέθανε σε φυλακή του Κάνσας (ΗΠΑ) πριν κλείσει τα πενήντα, και θάφτηκε στο Κοιμητήριο Επιφανών Ανδρών στην Πόλη του Μεξικού το 1922.

Σήμερα, γνωστοί ως Μαγονίστας, οι λαοί της Ουαχάκα, μετρούν 27 νεκρούς από επιθέσεις παρακρατικών, αστυνομικών και στρατιωτών, 517 φυλακίσεις και βασανισμούς μελών τους και 103 στρατιωτικές εισβολές στα χωριά τους. Πάνω σ' αυτή την αιματηρή αριθμητική, χτίζεται το κίνημα CIPO-Magon.

Οι Μαγονίστας δεν δηλώνουν αναρχικοί. Δηλώνουν όμως εμπνευσμένοι από τον ελευθεριακό αγώνα του δικού τους Μαγόν, γοητευμένοι από ένα μέλλον ελευθερίας και δικαιοσύνης. Αναπόφευκτα, πολλές από τις αφίσες τους καλούν σε «καταστροφή του καπιταλισμού», καταγγέλλουν τη «ληστρική νεοφιλελεύθερη επέλαση» στη γη και τις περιουσίες τους και αρνούνται τα σκλαβοπάζαρα των maquila (των αμερικανικής ιδιοκτησίας μεθοριακών εργοστασίων).

Εκφραστές του εργατικού εθνικισμού με σύνθημα «Το Μεξικό στους Μεξικάνους», οι Μαγονίστας, κινούνται στα μονοπάτια που ακολούθησαν και οι Ζαπατίστας, και δηλώνουν αγωνιζόμενοι «κατά του εγωισμού, των ηγετών και των ψεμάτων, χωρίς καμία αγάπη για την εξουσία και το χρήμα».

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

[apostolos1986]

ΕΚΟΥΑΔΟΡ.

Ψάχνουν τον δικό τους Τσάβες

Της ΚΟΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Το Εκουαδόρ βαδίζει στα χνάρια της Βολιβίας; Αυτό το ερώτημα ήρθε στα χείλη πολλών την εβδομάδα που μόλις πέρασε, καθώς η άντληση πετρελαίου σταμάτησε προσωρινά στην περιοχή του Αμαζονίου εξαιτίας των διαδηλώσεων.

Καθημερινή υπόθεση η αναμέτρηση με τις δυνάμεις καταστολής. Σε μια πλούσια χώρα, το 41% ζει στα όρια της φτώχειας.
Παρά την ανακωχή που επήλθε τελικά ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους διαδηλωτές, οι παραλληλισμοί με τη Βολιβία είναι αναπόφευκτοι, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που οι φτωχοί κάτοικοι της περιοχής αποκλείουν πετρελαϊκές εγκαταστάσεις απαιτώντας να απολαύσουν και αυτοί το μερίδιο που τους αντιστοιχεί από την εκμετάλλευση του εθνικού τους πλούτου.

Οι πρώτες συγκρούσεις

Τα επεισόδια ξεκίνησαν στις αρχές της εβδομάδας στην επαρχία Νάπο, στην περιοχή του Αμαζονίου. Χιλιάδες κάτοικοι απέκλεισαν τον μεγαλύτερο αγωγό πετρελαίου της χώρας, σταματώντας προσωρινά την άντληση του «μαύρου χρυσού».

Οι διαδηλωτές ζητούσαν από την κυβέρνηση να φορολογήσει τα κέρδη των πετερελαϊκών εταιρειών και τα χρήματα να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή δρόμων, γεφυρών και αεροδρομίου στην περιοχή τους -που διαθέτει πρωτόγονο συγκοινωνιακό δίκτυο- και για τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Την Τετάρτη, η κυβέρνηση κήρυξε την περιοχή σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αν και την επόμενη μέρα ήλθε σε ανακωχή με τους διαδηλωτές, αφού υποσχέθηκε ότι θα ικανοποιήσει τα αιτήματά τους. Ο αγωγός επαναλειτούργησε και η κατάσταση, επιφανειακά τουλάχιστον, ομαλοποιήθηκε. Ισως μέχρι την επόμενη εξέγερση.

Τον Αύγουστο του 2005, οι ιθαγενείς του Νάπο είχαν ξεσηκωθεί ξανά με παρόμοια αιτήματα και είχαν σταματήσει τη λειτουργία του αγωγού για δύο εβδομάδες. Οι διαδηλώσεις σταμάτησαν όταν ο πρόεδρος Αλφρέδο Παλάσιο υποσχέθηκε ότι θα αυξήσει τη φορολογία στις πολυεθνικές πετρελαϊκές εταιρείες και να διοχετεύσει τα χρήματα σε έργα υποδομής για τον κόσμο. Η υπόσχεση παραμένει μετέωρη και το έδαφος πρόσφορο για νέες αναταραχές.

Το Εκουαδόρ είναι η πέμπτη χώρα στη Λατινική Αμερική σε παραγωγή πετρελαίου, με 530.000 βαρέλια την ημέρα. Οπως όμως και η Βολιβία ή η Βενεζουέλα πριν απ' την άνοδο του Τσάβες, είναι μια δυνάμει πλούσια χώρα με πολύ φτωχό πληθυσμό.

Οι κάτοικοι, στην πλειονότητά τους Ινδιάνοι, δεν έχουν δει ουσιαστικό όφελος από τον «μαύρο χρυσό», τον οποίο εκμεταλλεύονται κυρίως πολυεθνικές. Αυτοί που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ανέρχονται σε 41%. Η ανεργία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, κυμαίνεται γύρω στο 11%. Μόνο όμως αν συνυπολογίσει κανείς και το 47% της υποαπασχόλησης, αντιλαμβάνεται το πραγματικό μέγεθος της φτώχειας.

Το Εκουαδόρ, παράλληλα, κάθε άλλο παρά φημίζεται για την πολιτική του σταθερότητα. Μέσα στα τελευταία οχτώμισι χρόνια, οι εξεγέρσεις και οι μαζικές διαδηλώσεις έχουν οδηγήσει στην αποπομπή τριών προέδρων.

Η μεγάλη ανατροπή

Ο τελευταίος ήταν ο πρώην συνταγματάρχης Λούσιο Γκουτιέρες, που παλιότερα είχε ηγηθεί της εξέγερσης των ιθαγενών και των αγροτών κατά του πρώην προέδρου Χαμίλ Μαουάντ. Τελικά, όμως, ο άνθρωπος που αρχικά φαινόταν ως ο νέος Τσάβες, συμμάχησε με την Ουάσιγκτον και το ΔΝΤ και πέρυσι παραιτήθηκε μετά την αποτυχημένη απόπειρά του να αλλάξει όλα τα μέλη του Ανώτατου Δικαστηρίου.

Στο Εκουαδόρ έχει αναπτυχθεί ένα ισχυρό κίνημα ιθαγενών στα χνάρια της Βολιβίας, χωρίς όμως να έχει βρει ακόμα την κατάλληλη ηγετική μορφή. Στις φετινές προεδρικές εκλογές προβλέπεται νίκη των συντηρητικών, όχι όμως απαραίτητα και ομαλοποίηση της πολιτικής κατάστασης. Το μικρόβιο της εξέγερσης έχει «μολύνει» για τα καλά τη χώρα. Λείπει όμως ο νέος Μοράλες ή Τσάβες για να του δώσει μορφή και κατεύθυνση.

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

[auroraTM]

Δειλά δειλά οι λαοί εξεγείρονται.Αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ είναι η πιο μισητή χώρα μετά το ΙΡΑΝ αν δε κανω λάθος.Οι
δικοί μας εδω ακόμη κοιμούνται απο την αποψη ότι παρά τις όποιες γκρίνιες παραμένουμε υπο την αμερικανοκή
"προστατευτική" ομπρέλλα 

[abbis]

Tα τάγματα θανάτου έχουν επιστρέψει στη Γουατεμάλα

 
Δέκα χρόνια μετά την υπογραφή των συμφώνων που έφεραν μιαν ασταθή ειρήνη σε αυτήν τη χώρα της Κεντρικής Αμερικής, οι υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναφέρουν ότι τουλάχιστον 98 άνθρωποι έχουν φονευθεί από ένοπλες συμμορίες, από «βιτζιλάντες» που υποστηρίζουν ότι στόχος τους είναι «να ξαναφέρουν τη δικαιοσύνη» στην χώρα. Ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων πιστεύεται ότι μπορεί να ανέρχεται και στους 360.

Οι φόνοι αυτοί πραγματοποιούνται από ένοπλες συμμορίες, που βάζουν στο στόχαστρό τους πολίτες τους οποίους κατηγορούν για εγκλήματα ή αντικοινωνική συμπεριφορά. Συνήθως - αναφέρουν οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - οι σοροί των θυμάτων αυτών των συμμοριών κείτονται στους δρόμους, με φανερά τα σημάδια των βασανιστηρίων, ενώ πολλές είναι τα θύματα λανθασμένης ταυτοποίησης! «Αυτό φανερώνει ότι το κράτος έχει αποτύχει να επιβάλει τον νόμο», λέει ο Ντάνιελ Γουίλκινσον, ερευνητής του Παρατηρητηρίου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Από τότε που ένα οργανωμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση της Γουατεμάλας, το 1954, η χώρα μαστίζεται από τη βία. Για περισσότερα από 30 χρόνια, οι ΗΠΑ υποστήριζαν τον στρατό της Γουατεμάλας κατά τη διάρκεια της ένοπλης αντιπαράθεσης με μαρξιστές μαχητές. H βία στοίχισε τη ζωή περίπου 200.000 ανθρώπων, πολλοί εκ των οποίων φονεύθηκαν από τάγματα θανάτου τα οποία και υποστηρίζονταν από την κυβέρνηση της χώρας. Αυτήν τη φορά όμως φαίνεται ότι πολλοί απλοί άνθρωποι υποστηρίζουν μαζικά τη δράση των συμμοριών αυτών από «βιτζιλάντες» και μάλιστα υποστηρίζουν ότι η... συνοπτική δικαιοσύνη που απονέμουν είναι μια μορφή «κοινωνικής κάθαρσης». Εκτιμάται ότι πέρυσι περίπου 3.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν από τις συμμορίες.

ΤΑ ΝΕΑ , 04/03/2006

http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=18480&m=N32&aa=2

[apostolos1986]

Ενας Ινδιάνος που ένωσε την αριστερά της Βολιβίας

Εδώ, στο Ουανούνι, στις απότομες πλαγιές του Αλτιπλάνο, βρίσκεται ένα μεταλλείο κασσίτερου. Σε άλλα σημεία, υπάρχει χρυσός, χαλκός, αντιμόνιο, άργυρος, ψευδάργυρος. Επίσης, πετρέλαιο και φυσικό αέριο, πρώτες ύλες που έχουν πυροδοτήσει κοινωνικές εκρήξεις, αν μπορεί να εκφραστεί κανείς μ' αυτόν τον τρόπο...

«Το κορίτσι με το ρόδι», ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ.
Ομως εδώ, οι εργάτες που σκάβουν σε βάθος τουλάχιστον 240 μέτρων, στα σπλάχνα της γης, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι που επικρατεί σε στοές χιλιομέτρων, «απαλλάσσουν» τη γη από τον κασσίτερο που περιέχει. Είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, 850 μεταλλωρύχοι δουλεύουν με 1.000 βολιβιάνος το μήνα - περίπου 125 ευρώ.

Αν χρειαστεί, όποτε χρειαστεί, οι μεταλλωρύχοι ξεχύνονται στη Λα Παζ, με μασούρια δυναμίτη στα χέρια. «Είχαμε νεκρούς, αλλά ο ρόλος μας ήταν αποφασιστικός για να φύγει ο "Γκόνι" και ο Μέσα».

«Γκόνι» είναι ο Γκονσάλο Σάντσες δε Λοσάδα, ακραία φιλελεύθερος πρόεδρος, που προερχόταν από το Επαναστατικό Εθνικιστικό Κόμμα (MNR) και ανατράπηκε έπειτα από λαϊκή, αιματηρή εξέγερση, με απολογισμό 67 νεκρούς, στις 17 Οκτωβρίου 2003. Μέσα είναι ο Κάρλος Μέσα, αντιπρόεδρος του «Γκόνι» και διάδοχός του, ο οποίος υποχρεώθηκε κι αυτός να παραιτηθεί, στις 6 Ιουνίου 2005, έπειτα από τρεις βδομάδες ταραχών.

Από το 1985, όλες οι κυβερνήσεις, δεξιές ή κατ' ευφημισμόν αριστερές, ακολούθησαν με δογματισμό τις επιταγές της «νέας οικονομικής πολιτικής», η οποία εφαρμόστηκε με βάση το διάταγμα 21060: ιδιωτικοποίηση των μεταλλείων, των τηλεπικοινωνιών, των αεροπορικών και σιδηροδρομικών μεταφορών, του νερού, του ηλεκτρικού ρεύματος, του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.

Η απόλυση 25.000 μεταλλωρύχων, με την ιδιωτικοποίηση των ορυχείων κασσίτερου, πλήττει άμεσα τη Συνομοσπονδία Εργατών Βολιβίας (COB), της οποίας οι μεταλλωρύχοι ήταν η σάρκα και τα οστά.

Αντίπαλος της εξουσίας από την επανάσταση του Απριλίου του 1952, η COB έδωσε μάχες ενάντια στους στρατιωτικούς, σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, μέχρι το 1982. Το κλείσιμο εργοστασίων, και στη συνέχεια ο ιδεολογικός κλονισμός που προκλήθηκε, το 1989, με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ολοκληρώνουν τη διάλυση του κινήματος που ήταν διαποτισμένο από τον μαρξισμό. Το πεδίο των αγώνων μετατρέπεται σε κενό χώρο. Φαινομενικά, τουλάχιστον. Γιατί, «η κοινωνία δημιούργησε, τότε, άλλους μηχανισμούς εκπροσώπησης και πολιτικής δράσης: τα κοινωνικά κινήματα, που οργανώνονται σε τοπικά δίκτυα», υπογραμμίζει ο κοινωνιολόγος Αλβάρο Λινέρα.

Τα πρώτα κινήματα, που οργανώνονται σε αγροτικές κοινότητες (συνδικάτα), τους «κοκαλέρος», σηκώνουν κεφάλι, στην περιοχή του Τσαπάρε. Είναι παραγωγοί κόκας που, μ' αυτήν την καλλιέργεια, έχουν λύσει το ζωτικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν -να επιβιώσουν!

Ο κοκαλέρο Μοράλες

Η Ουάσιγκτον δεν κρύβει την οργή της. Στη σταυροφορία του ενάντια στο λαθρεμπόριο ναρκωτικών, ο Λευκός Οίκος δεν έχει παρά μία εμμονή: να εξαφανίσει τους κοκαλέρος και την κόκα, την οποία βάζει στο ίδιο τσουβάλι με την κοκαΐνη, με πολιτικές καταναγκασμού, τη βίαιη εκρίζωση και την καταστολή. Στην αντίπερα όχθη, εμφανίζεται ένας ηγέτης, ένας αγωνιστής, ένας Ινδιάνος Αϊμάρα, ο οποίος ονομάζεται Εβο Μοράλες.

Το 2000, η περιοχή της Κοτσαμπάμπα κινητοποιείται, με τη σειρά της, για να εκδιώξει την πολυεθνική Bechtel, η οποία έχει τεράστιο όφελος από την ιδιωτικοποίηση του πόσιμου νερού. Η χώρα είναι σε αναβρασμό, κλυδωνίζεται, αντιδρά στην εποχή των παγετώνων του νεοφιλελευθερισμού. Ο Μοράλες, πρόεδρος του συνδικάτου των κοκαλέρος, αποκτά πρόσβαση σε εθνικό επίπεδο, με τη δημιουργία, το 1999, του Κινήματος προς τον Σοσιαλισμό (MAS), το οποίο είναι περισσότερο συνομοσπονδία κοινωνικών οργανώσεων, παρά κόμμα.

Βουλευτής της Κοτσαμπάμπα από το 1997, παρά την οριακή ήττα του στις προεδρικές εκλογές του Ιουνίου του 2002, εξέλεξε 36 βουλευτές (μεταξύ των οποίων και ο ίδιος) και γερουσιαστές στο Κογκρέσο (από τις δημοτικές εκλογές του 2004, το MAS έχει γίνει η πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας).

Η Βολιβία, εκτός από πετρελαιοπαραγωγός χώρα, διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα φυσικού αερίου στη Λατινική Αμερική, μετά τη Βενεζουέλα. Το σύνταγμα κατοχυρώνει την αναπαλλοτρίωτη ιδιοκτησία του κράτους επί των φυσικών πόρων που υπάρχουν «στο υπέδαφος». Στις 30 Απριλίου 1996, με μια εξωφρενική ταχυδακτυλουργία, ο νόμος 1689 παραχωρεί στις ιδιωτικές εταιρείες την ιδιοκτησία των ενεργειακών κοιτασμάτων όταν, αναβλύζοντας από το «αναπαλλοτρίωτο» υπέδαφος... αναδύονται στην επιφάνεια της πηγής. Η έρευνα, η εκμετάλλευση, η μεταφορά, η διύλιση, η διανομή πέφτουν στα νύχια των πολυεθνικών.

Το δημοψήφισμα

Περιφρονώντας τη λαϊκή αγανάκτηση, ο πρόεδρος Σάντσες δε Λοσάδα σχεδιάζει ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα εξαγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου στην Καλιφόρνια. Είναι ένα ιδιαίτερα κερδοφόρο εγχείρημα για την κοινοπραξία Pacific LNG, αλλά πραγματική λεηλασία για τη χώρα.

Επιπλέον, ο σχεδιαζόμενος αγωγός φυσικού αερίου πρόκειται να περάσει από τη Χιλή, «προαιώνιο εχθρό» της Βολιβίας, από τον καταστροφικό πόλεμο του 1879. Ο πληθυσμός εξεγείρεται. Ο «Γκόνι» διατάζει τις δυνάμεις ασφαλείας να πυροβολήσουν τα πλήθη. Μπροστά στη μαχητικότητά τους, αναγκάζεται να διαχωρίσει την τύχη του από αυτήν της Βολιβίας. Τον διαδέχεται ο αντιπρόεδρός του, Μέσα.

Η ανάκτηση των φυσικών πόρων, η «εθνικοποίηση» των ενεργειακών κοιτασμάτων, η σύγκληση μιας συντακτικής συνέλευσης, βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη όλων των συνιστωσών των λαϊκών δυνάμεων. Αντιμέτωπος με την πίεσή τους, αλλά στην προκειμένη περίπτωση με τη στήριξη του Μοράλες, ο αρχηγός του κράτους οργανώνει δημοψήφισμα για τα ενεργειακά κοιτάσματα, στις 18 Ιουλίου 2004. Ο πληθυσμός συμμετέχει και, με μεγάλη πλειοψηφία (70%), εκφράζεται υπέρ της «ανάκτησης» της περιουσίας του.

Φόρος στις πολυεθνικές

Στις 21 Οκτωβρίου, το Κογκρέσο εγκρίνει έναν νέο νόμο -προς απογοήτευση του προέδρου Μέσα, που τον θεωρεί «καταχρηστικό» για τις πολυεθνικές-, ο οποίος ενισχύει την παρέμβαση του κράτους στις πετρελαϊκές υποθέσεις και προβλέπει άμεσο φόρο ενεργειακών κοιτασμάτων (IDH) 32% επί της παραγωγής (ο οποίος, αν προστεθεί στον ισχύοντα φόρο, που είναι 18%, ανεβάζει το ποσοστό εσόδων του κράτους στο 50%). Είναι μια πρόοδος για ορισμένους, μεταξύ των οποίων το MAS, αλλά προδοσία για τους ριζοσπάστες των COR και των Fejuves του Ελ Αλτο, της COB και του ΜΙΡ, που υποστηρίζουν την πλήρη εθνικοποίηση, η οποία θα σήμαινε την εκδίωξη των πολυεθνικών, χωρίς αποζημίωση...

Στις εκλογές του 2002, ο Μοράλες είχε να αντιμετωπίσει την οργή της δεξιάς και της Ουάσιγκτον: τον αποκαλούσαν «ναρκο-κοκαλέρο», «όργανο του Τσάβες και του Κάστρο», «φίλο των FARC (Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας)». Σήμερα, ωστόσο, η κατάσταση έχει αντιστραφεί, και είναι οι «σκληροί» του λαϊκού κινήματος που του επιτίθενται.

Ο αρχηγός του MAS, πάντως, δεν αποθαρρύνεται: «Δεν υπήρξε συμφωνία με τον Μέσα, καμία συμμαχία. Οταν υπάρχουν άσχημα μέτρα, τα απορρίπτουμε. Οταν είναι σωστά, όπως η απόφαση για το δημοψήφισμα, τα υποστηρίζουμε».

Στην πραγματικότητα, το MAS περνά ξανά στην επίθεση, από τη στιγμή που ο Μέσα μοιάζει να αδρανεί αδικαιολόγητα, ελπίζοντας στην υποχώρηση της διαμαρτυρίας. Κι έτσι, ξαφνικά, η Βολιβία ξαναζεί μια αναταραχή, την οποία τίποτα δεν μπορεί να κατευνάσει. Ριζοσπάστες, μετριοπαθείς, κάτοικοι της υπαίθρου και των πόλεων, όλοι επανακάμπτουν στον αγώνα με μεγαλύτερη θέρμη, αφού η νεοφιλελεύθερη δεξιά αρχίζει να οργανώνεται ξανά γύρω από τις λευκές ελίτ των πλούσιων ανατολικών επαρχιών, Σάντα Κρους και Ταρίχα. Οι επιτροπές πολιτών αυτών των επαρχιών διεκδικούν την αυτονομία και υποστηρίζουν ότι κάθε περιφέρεια πρέπει να διαθέτει ελεύθερα τους χρηματοοικονομικούς και φυσικούς πόρους της.

Οι μετριοπαθείς

Το Ελ Αλτο κατεβαίνει στη Λα Παζ, στο έδαφος των
Λευκών, της κυρίαρχης τάξης, στην κρατική εξουσία. Γίνεται λόγος για την εγκαθίδρυση μιας Επαναστατικής Λαϊκής Συνέλευσης, προάγγελο ενός «αγροτικού και εργατικού κράτους», υπό την καθοδήγηση της COB. Ενα «σοβιέτ» που θα έχει στόχο να παρακάμψει τον «συμφιλιωτή» Μοράλες. Για τους μετριοπαθείς, είναι μια πρόκληση της άκρας αριστεράς, η οποία παίζει το παιχνίδι της άκρας δεξιάς.

Γιατί, μολονότι η COB αρνείται τη μεσολάβηση της Εκκλησίας, ο αρχηγός της, Σολάρες, ξεχνώντας τα χρόνια της δικτατορίας, κάνει έκκληση για την... επέμβαση του στρατού! Ενώ κυκλοφορούν φήμες για πραξικόπημα, ο Μοράλες καταγγέλλει τις διεκδικήσεις για τη δημιουργία ενός «έθνους κάμπο» (οι αυτονομιστές της Σάντα Κρους) και ταυτόχρονα υποστηρίζει μια συνταγματική διέξοδο.

Ωστόσο, η αντιπολίτευση, με τη δύναμη μιας μυριάδας οργανώσεων, οι οποίες είναι ασταθείς, καιροσκοπικές, προχωρούν σε συμβιβασμούς, σε συμφωνίες, αντιπαρατίθενται μεταξύ τους, αγωνίζονται μέχρι θανάτου, προδίδουν..., καταφέρνει να παραλύσει τη χώρα, τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2005, αναγκάζοντας τον Μέσα να παραιτηθεί, στις 6 Ιουνίου.

Τελικά, το Κογκρέσο, τρομοκρατημένο από την απειλή εμφυλίου πολέμου, εγκαθιστά στην προεδρία, στις 10 Ιουνίου, τον Εδουάρδο Ροντρίγκες, πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου (τον μοναδικό άνθρωπο που έχει το δικαίωμα να κηρύξει νέες εκλογές). Και, πράγματι, ο Ροντρίγκες κηρύσσει γενικές εκλογές για τις 18 Δεκεμβρίου 2005. Με το γνωστό αποτέλεσμα.

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

[apostolos1986]

ΒΡΑΖΙΛΙΑ.

Η επιστροφή του μεγάλου νικητή

Της ΚΟΡΙΝΑΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΥ

Πήγε κόντρα στο ρεύμα. Τα σκάνδαλα δεν τον άγγιξαν και τώρα όλοι είναι βέβαιοι πως θα εκλεγεί και πάλι πρόεδρος από τον πρώτο γύρο και μάλιστα με διαφορά 10 μονάδων. Το πλήρες όνομά του; Λουίς Ινάσιο Λούλα Ντα Σίλβα. Ή, απλώς, πρόεδρος Λούλα, όπως τον λένε οι Βραζιλιάνοι.
Ο Μάρτιος έκανε την είσοδό του σε ιδιαίτερα χαρμόσυνο κλίμα στη Βραζιλία λόγω του καρναβαλιού, αν και πολύ πιο χαρούμενοι πρέπει να είναι στην κυβέρνηση.

Μετά την πολύμηνη κρίση εξαιτίας των σκανδάλων που ταλάνισαν το κυβερνόν Κόμμα των Εργατών κι αποτέλεσαν πλήγμα και για τον ίδιο τον πρόεδρο Λούλα, η κυβέρνηση έχει πάρει ξανά τα πάνω της και η δημοτικότητα του προέδρου βρίσκεται πάλι στα ύψη. Δύο δημοσκοπήσεις, που διενεργήθηκαν τον Φεβρουάριο, συγκλίνουν στο ίδιο συμπέρασμα: ο Λούλα έχει επανακτήσει τη χαμένη δημοτικότητά του και αν γίνονταν σήμερα εκλογές, θα κέρδιζε ξανά και μάλιστα με μεγάλη διαφορά.

Σύμφωνα λοιπόν με τα γκάλοπ, το 53,3% των Βραζιλιάνων έχει από θετική έως πολύ θετική γνώμη για τον πρόεδρο, όταν το ίδιο ποσοστό τον περασμένο Νοέμβριο ήταν 46,7%. Το ποσοστό των πολιτών που βάζουν καλό βαθμό στο κυβερνητικό έργο έχει ανεβεί στο 37,5%, έξι μονάδες πάνω σε σχέση με το Νοέμβριο. Αλλά το πιο ενδιαφέρον αφορά στην πρόθεση ψήφου, καθώς τον Οκτώβριο θα γίνουν προεδρικές εκλογές. Ενώ τα γκάλοπ των προηγούμενων μηνών έδειχναν τον Λούλα είτε να παλεύει σκληρά για την πρωτιά είτε να την χάνει, τώρα το κλίμα έχει αντιστραφεί: Ο Λούλα θα κέρδιζε με 10 μονάδες διαφορά στον πρώτο γύρο τον δήμαρχο του Σάο Πάολο, Ζοζέ Σέρα, από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ο οποίος φέρεται ως ο επικρατέστερος αντίπαλός του. Σημειωτέον ότι ο Λούλα και ο Σέρα ήταν αντίπαλοι στις εκλογές του 2002.

Η νίκη φαίνεται πως θα ήταν ακόμα πιο εύκολη για τον Λούλα αν είχε απέναντί του τον κυβερνήτη του κρατιδίου του Σάο Πάολο, Ζεράλντο Αλκμίν, άλλον ένα πιθανό υποψήφιο του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος.

Ολική ανατροπή

Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Λούλα έχει επιστρέψει στα επίπεδα δημοτικότητας που είχε πριν απ' τον Ιούλιο του 2005, οπότε ξέσπασε το σκάνδαλο με τις παράνομες χρηματοδοτήσεις του κόμματός του και ανάγκασε πολλά κυβερνητικά και κομματικά στελέχη σε παραίτηση, ανάμεσά τους και το νούμερο δύο της κυβέρνησης Ζοζέ Ντιρσέου. Παρ' όλο που τα σκάνδαλα δεν άγγιξαν τον ίδιο τον Λούλα, ο οποίος μάλιστα βγήκε μπροστά για να αναλάβει την ευθύνη της «κάθαρσης», το χτύπημα δεν ήταν καθόλου αμελητέο. Δεν ήταν λίγοι μάλιστα εκείνοι που προέβλεπαν την ήττα του στις επόμενες εκλογές.

Σε τι οφείλεται αυτή η μεταστροφή;

Η αντιπολίτευση μιλά για «ασθενική μνήμη» του λαού. Η ερμηνεία πάντως που δίνουν οι ειδικοί που ασχολήθηκαν με την έρευνα δεν είναι τόσο απλοϊκή: Αφ' ενός, το θέμα της κρίσης που μονοπώλησε την επικαιρότητα από το καλοκαίρι και μετά έχει πια κουράσει μεγάλη μερίδα του κόσμου. Αφ' ετέρου, υπάρχει ένα σημαντικό κοινωνικό έργο, το οποίο, σε συνδυασμό με την βελτίωση της οικονομίας, φαίνεται πως έχει μεγαλύτερη βαρύτητα για τους ψηφοφόρους.

Εκτός από το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα «Πείνα Μηδέν», έχει τεθεί σε εφαρμογή ένα πρόγραμμα οικονομικής ενίσχυσης οικογενειών με παιδιά σχολικής ηλικίας από το οποίο επωφελούνται περισσότερες από 8,7 εκατομμύρια οικογένειες. Εξελίσεται επίσης το πρόγραμμα παροχής μικροδανείων σε συνταξιούχους και χαμηλόμισθους με εξαιρετικά ευνοϊκούς όρους. Παρέχονται υποτροφίες σε φοιτητές από φτωχές οικογένειες, ενώ σύντομα η Βουλή θα ψηφίσει ένα νόμο «θετικής ποσόστωσης» στη δημόσια τριτοβάθμια εκπαίδευση υπέρ των φτωχών, των μαύρων και των ιθαγενών. Πρόσφατα αυξήθηκε ο βασικός μισθός κατά 10%, ενώ ευνοείται και η δημιουργία θέσεων μερικής απασχόλησης.

Προσωπική υπόθεση

Το κοινωνικό έργο της κυβέρνησης έχει βρει τον ιδανικό διαφημιστή στον ίδιο τον Λούλα, ο οποίος περιοδεύει σε ολόκληρη τη χώρα κι «εκτίθεται» συχνά -πυκνά στα ΜΜΕ.

Ο πρόεδρος δεν έχει ανακοινώσει ακόμα επίσημα την υποψηφιότητά του για τον Οκτώβριο, παρ' όλο που φέρεται σαν να έχει ήδη ξεκινήσει η προεκλογική εκστρατεία. Ολοι πάντως πιστεύουν ότι μετά τα τελευταία ενθαρρυντικά γκάλοπ, η επίσημη ανακοίνωση είναι απλώς ζήτημα χρόνου.

ΠΗΓΗ:ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ