ΠΟΛΕΜΟΣ

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[voyager]

Συμφωνώ κι εγώ παιδιά...ας μη γίνει ένα θρεντ όπου θα συκεντρώνονται τα δημιουργήματά μας..

Όσον αφορά τους λόγους, ο 4Dcube με κάλυψε απόλυτα..

και κλείνοντας..

Fugi δε νομιζω πως υπαρχει λογος να αποκτησει το forum "λογοτεχνικο manager". Όποιος θελει, μπορει να χρησιμοποιησει τα κειμενα του οπως αυτος επιθυμει.

Προτιμώ τα μικρά, ανεξάρτητα θρεντ με προσωπικό χαρακτήρα όπου μπαίνουν λιγότερα τρολλ και περισσότεροι καλοπροαίρετοι.

 

@Turambar: θα το διαβάσω και θα σχολιάσω σύντομα φίλε μου..

[fugiFOX]

Fugi, δε σε υποχρεώνει κανείς να συνεχίσεις τη συζήτηση. Πιστέυω το έχεις καταλάβει ότι είσαι Θεός του φόρουμ, δλδ ό τι θέλεις κάνεις (βέβαια δεν μπορείς να ξεφύγεις ούτε να ελέγξεις τη μοίρα, τουτέστιν ο server down ).

Εγώ έκανα απλώς μια πρόταση.
Οι θεοί δεν προτείνουν...

Να δημιουργηθεί ένα θρεντ όπου "δημοσιεύονται τα δημιουργήματά μας";
->Δε βλέπεις την ιεροσυλία όπως το γράφω;

Το αντέγραψες από κάπου; Όχι;
Επομένως δικό σου δημιούργημα δεν είναι;

Τεσπα, θέλω να πω με αυτά περί τέχνης ότι ξεχνάς έναν πολύ σημαντικό παράγοντα στη λειτουργία ενός φόρουμ, όταν εκδίδονται σε αυτό (στο φόρουμ δλδ) κομμάτια από την ψυχή του ατόμου εκφρασμένα με γράμματα:
τα γνωστά και μη εξαιρετέα τρολλ των φόρουμ. Με αρκετά μη εποικοδομητικά σχόλια περί του θέματος, που αδιαμφισβήτητα είναι άκομψα.

Δηλαδή αν γράψεις σε ένα τυχαίο ποστ, αυτόματα αποφεύγεις όλα τα έτοιμα να κατασπαράξουν το ποστ σου τρολς;

Πες μου σε τι κάνω λάθος με το να λεώ αυτά. Όχι τπτ άλλο, να ξέρω μια άλλη "διαχειριστική" άποψη.

όπως έγραψα και στην αρχή μια απλή πρόταση έκανα. Μια πρόταση συγκέντρωσης σχετικών ποστς σε ένα κοινό thread/board.

ΥΓ: Τη συζήτηση τη συνεχίζω προσωρινά= τα άσχετα (offtopic) ποστς θα διαγραφούν/μεταφερθούν

[Turambar]

Θα συμφωνήσω και εγώ με 4DCube, αφού άλλωστε τοποθέτησα σε ένα τόπικ που λεγόταν ΠΟΛΕΜΟΣ το διήγημα και μάλιστα στο ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΜΗΧΑΝΙΚΟΙ και όχι στο e-Art.
Φυσικά η ιδέα του τόπικ ξεκίνησε βλέποντας τον Γούντι Άλεν χθές, και αφού ήθελα να μιλήσω για τον Πόλεμο, αυτή η ιστορία λέει για μένα, πολλά από όσα με κάνει να αισθάνομαι αυτή η έκφραση της ανθρωπότητας.
Ένα θρεντ με τίτλο "Τα δημιουργήματα μας" θα με έκανε πιο επιφυλακτικό, αφού εκεί θα έμπαιναν δημιουργίες ανάκατα.
Θα παραδεχτώ όμως ότι μάλλον εγώ ξεκίνησα την συζήτηση σχολιάζοντας την τοπολογία του ποστ μου


Και φεύγοντας από το θρεντ για το θρεντ

Κολακεύομαι από την σύγκριση για το Σιλμαρίλιον (voyager σε έχω πρίξει με αυτό ή μου φαίνεται) και δεν αρνούμε ότι φυσικά και θα έχω επηρεαστεί.
Στόχος είναι να δώσω την αίσθηση που μπορεί να σου δώσει ο Πόλεμος όταν είσαι από μέσα ή στα πρόθυρα αυτού, και να  σου δώσει την αίσθηση του ένδουξου.
Αντίθετα όμως με το Σιλμαρίλιον (όπου εκεί βέβαια το καλό και το κακό είναι αρκετά ευδιάκριτα) ο Πόλεμος είναι απλα φρικτός και αχρείαστος. ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ; Γιατί να σκοτώσω τον άλλον απέναντι;
Αυτό με φρικάρει...   

[4Dcube]

Fugi, δε σε υποχρεώνει κανείς να συνεχίσεις τη συζήτηση. Πιστέυω το έχεις καταλάβει ότι είσαι Θεός του φόρουμ, δλδ ό τι θέλεις κάνεις (βέβαια δεν μπορείς να ξεφύγεις ούτε να ελέγξεις τη μοίρα, τουτέστιν ο server down ).

Εγώ έκανα απλώς μια πρόταση.
Οι θεοί δεν προτείνουν...

Προφανώς δεν έχεις παίξει Black&White...

Το αντέγραψες από κάπου; Όχι;
Επομένως δικό σου δημιούργημα δεν είναι;

Σύμφωνοι. Αλλιώς θα έβαζα quote. Αλλά μπορεί εύκολα να ειπωθεί.

Δηλαδή αν γράψεις σε ένα τυχαίο ποστ, αυτόματα αποφεύγεις όλα τα έτοιμα να κατασπαράξουν το ποστ σου τρολς;

Όχι, αλλά είναι λιγότερα.
Όπως έγραψα,
"Προτιμώ τα μικρά, ανεξάρτητα θρεντ με προσωπικό χαρακτήρα όπου μπαίνουν λιγότερα τρολλ και περισσότεροι καλοπροαίρετοι."


Τελικά δεν απάντησες. Το προτείνεις καθόλου; Ή μιλάμε τζάμπα για φαντασιοπληξίες δικές μου; Και αν ναι, πες γιατί.


Υ.Γ. Sorry, not familiar with that jargon

[fugiFOX]

Τελικά δεν απάντησες. Το προτείνεις καθόλου; Ή μιλάμε τζάμπα για φαντασιοπληξίες δικές μου; Και αν ναι, πες γιατί.

όπως έγραψα και στην αρχή μια απλή πρόταση έκανα. Μια πρόταση συγκέντρωσης σχετικών ποστς σε ένα κοινό[/u] thread/board.

[Aurelius]

Παiδια ψιλοξεφευγετε.
Εγω θα εκανα μια αντιπροταση. Φιλε Turambar το διηγημα σου ειναι παρα πολυ ωραιο. Φανταζομαι δεν θα εινaι το μονο. Καλυτερα να τα συγκεντρωσεις σε εναν τομο και γιaτι οχι να τον δωσεις και στην βιβλιοθηκη του τμηματος. Ενταξει, αν εσυ τα θεωριες πολυ προσωπικα εννοειται οτι δεν χρειαζεται....

[Turambar]

Ναι, δεν είναι το μόνο.

Προσωπικά δεν είναι, με αυτή την έννοια τουλάχιστον... δεν θα έγραφα ποτέ αν δεν ήθελα να διαβαστούν (για αυτό έβγαλα και αυτό εδώ άλλωστε)


Δεν ξέρω αν η βιβλιοθήκη θα μπορούσε να έχει στα ράφια της ένα τέτοιο "πεζό" (  )

εδώ που τα λέμε με δυσκολία χωράνε αυτά που έχει ήδη (και έιναι λίγα)

[olympia]

Turambar, παιδί μου, η μετριοφροσύνη σου με συγκινεί!
Μη μασάς! Κάνε τα διηγήματά σου γνωστά στο ευρύ κοινό!
Έτσι θα συμβάλλεις στην αύξηση του μορφωτικού επιπέδου των βάρβαρων ηλεκτρολόγων!

Φιλιά! 

[Turambar]

ΠΟΛΕΜΟΣ


(ένα βιντεάκι από ταινία του Γούντι Άλλεν, λέει πολλά..)

Στην αλλαγή του φόρουμ, χάθηκε το αρχείο αυτού του ποστ...


Μήνες.. χρόνια μετά... το ανεβάζω ξανά...

[Turambar]

Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ!


-------------------------------------------------

Shot for cowardice, desertion and insubordination - or murdered for shell shock?
Combat stress, war neurosis, shell shock

Never in the field of human conflict has so little been gained by the death of so many.

During the Great (sic) War of 1914-1918 around 9 million men lost their lives in one of the greatest acts of barbarity and futility the world has ever seen. This compares to an estimated 14 million deaths during all wars in the previous century. The heroism and sacrifice of troops in the trenches is probably without parallel. However, during the war, 306 British and Commonwealth soldiers were shot on the orders of military top brass and senior officers. In contrast, the Germans only executed 25 of their own. The Americans executed none of their soldiers.

The pretexts for execution for British soldiers had a common theme: many were suffering shell shock (also called "war neurosis" or "combat stress" and now recognised as Post Traumatic Stress Disorder or PTSD), and most were deliberately picked out and convicted "as a lesson to others". Charges included desertion (walking around dazed and confused suffering from PTSD), cowardice (ditto), or insubordination (any minor action that could be pressed into service as an excuse for execution). Some were simply obeying orders to carry information from one trench to another. Most of those shot were young, defenceless and vulnerable teenagers who had volunteered for duty. They were selected, charged, and subjected to a mock trial often without defence one day, convicted, then shot at dawn the following day. Eye-witness accounts suggest many faced their death with a gallantry absent in their accusers.

General Haig, when questioned, declared that all men accused of cowardice and desertion were examined by a Medical Officer (MO) and that no soldier was sentenced to death if there was any suspicion of him suffering shell shock. The Under-Secretary of State for War also and repeatedly misled the House of Commons on this matter. In fact, most soldiers accused of cowardice and desertion were not examined by an MO, and in the few cases where a medical diagnosis of shell shock had been made, the medical evidence was rubbished or ignored and the man was convicted and shot anyway. General Haig not only signed all the death warrants but when questioned later on this issue lied repeatedly. General Haig's behaviour in choosing to murder his own men places him in the category of war criminal.

The generals' sterile belief was that anyone suffering shell shock was malingering. In fact in the generals' minds, shell-shock and malingering were one and the same thing. Amongst the Western nations involved in World War 1, the British Military were the furthest behind in understanding trauma, and such steps as were taken by the British Forces towards dealing with trauma were for the sole purpose of returning men to the Front as quickly as possible. So obsessed were British Generals with making accusations of cowardice and malingering that it is more likely to be projection; weak, inadequate, cowardly, but aggressive individuals project their weaknesses onto others in order to distract and divert attention away from their own weakness and inadequacy. This mentality still thrives in employers who blame employees suffering stress for not being able to cope with their job and for being weak and inadequate. Anyone indulging in a blame-the-victim strategy is revealing their own inadequacy.

Documentation on these atrocities was kept secret for 75 years and only recently have the circumstances become clear. In the intervening period, the families of these men have suffered shame, humiliation and embarrassment, compounded by the government's refusal to allow the families to mourn these men alongside their comrades. For these families, an awful guilty secret has blighted their lives and financial hardship has been heaped upon them through the actions of neighbours, landlords, employers and gossips exhibiting the prejudice of a misinformed public.

The UK government has persistently refused to grant posthumous pardons to these men. The passage of time, declared Defence Secretary John Reid in September 1998, means that grounds for a pardon on the basis of unsafe conviction "just did not exist". Clearly he's not read the documents and has no intention of reading them. His specious and insubstantive argument betrays an unwillingness which suggests ulterior motives.

The UK government's refusal to consider a pardon makes sense when you realise that to do so is to open the door to:

    * allowing families of those murdered by officers in World War 1 to bring claims of compensation for
      a) unlawful killing by incompetent officers supported and encouraged by Sir (sic) Douglas Haig (known affectionately at the time as Butcher Haig)
      b) legal action for libel, slander, defamation of character and injury to feelings of the families and descendants of those so killed
      c) continued libel, slander, defamation of character and injury to feelings of the families and descendants of those so killed by successive governments' refusal to provide posthumous pardons and allow those soldiers to be honoured and mourned alongside their fallen comrades
    * identifying those guilty of incompetence and prosecuting them for war crimes, stripping them of honours and titles and removing them from positions of esteem in military and civilian history
    * acknowledging the mistaken views of military top brass and politicians throughout this century in aiding and abetting the cover-up
    * finding other horrific abuses yet to be disclosed

The real test of character is how one faces up to and deals with the unpleasantness of one's behaviour and those of one's colleagues and predecessors. The shooting of 306 British and Commonwealth World War 1 soldiers for spurious reasons remains one of the grossest unresolved injustices of the last 100 years and is exceeded only by the compounded injustice of successive governments' refusal to grant these men posthumous pardons such that their names can be cleared and their families and descendants can mourn their loss.

Posthumous pardons will ultimately be granted. The government's dithering would appear to be for the purpose of waiting till all the witnesses and their immediate successors have died. In the meantime, by perpetuating the injustice and shame the government is itself exhibiting the same kind of cowardice which fuelled the atrocity.

There is nothing to be achieved by continuing this policy of refusal. The British Government now needs to do the decent thing and admit that the policy of refusal to pardon was a mistake. Only when posthumous pardons are granted can forgiveness and healing begin.

Progress is being made. In the year 2000, relatives of the 306 murdered soldiers were allowed, for the first time, to march alongside World War 1 veterans on Remembrance Day and lay wreaths at the Cenotaph in London.

On a wider front

The horrific loss of life in WW1 was due largely to the incompetence and abuse by officers (situated a safe distance from the fighting), military top-brass (situated at an even safer distance from the fighting) and government officials and ministers (situated in a different country).

The principal strategy in trench warfare was to send troops over the top to walk across no-man's land with the objective of reaching the enemy's trenches and shooting them. The distance between front-line trenches varied from a few ya
rds to several hundred yards or more. However, the ground between the trenches was usually flat, exposed, without cover, deep in mud, littered with bodies and body parts, remains of ordnance, shell holes and barbed wire. The enemy were equipped with machine guns, who with unimpeded vision could mow down approaching troops with small risk to themselves.

One could understand General Haig relying on this tactic for a couple of weeks, even a couple of months. He was following strategies recommended in his military textbooks whereby battles until then had been fought in this manner. But why did it not dawn upon him that sending a battalion of troops over the top and walking through exposed territory that virtually every soldier would be shot by machine gun fire before reaching the enemy's trenches? If any soldier did make it to the opposing trenches he would be able to shoot perhaps one or two enemy before himself being shot. In other words, the likely kill ratio is probably 50-1 or more. For every enemy soldier killed, 50, perhaps 100 of your own soldiers would be killed.

Exhibiting a sterility of conformist dogma, the generals pursued this unwavering strategy for four years. Inability to learn from experience, however unpleasant, is a feature of sociopathic personality. Even the new branch of military psychiatry, formed towards the end of World War 1 to study shell shock (PTSD), had as its objective not the care of those so injured but the rapid return of men to the front line to take place in more carnage. The Army's new branch of military psychiatry fell into decline after the war ended.

It now appears that General Haig's policy was to sacrifice the life of every male between the ages of 16 and 65 in the allied world in an increasingly futile attempt to kill every enemy soldier. The side whose entire population of males were depleted first would be the loser. The German surrender was prompted more by increasing mutiny than any other reason. On the Allied side however, objecting to General Haig's policy of mass suicide was the quickest route to court martial and execution.

For this, General Haig was awarded an Earldom.


-----------------------------------

Αναφορά στην τακτική που ακολουθήθηκε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, και πώς για παραδειγματισμό των στρατιωτών που υπέφεραν από το στρες των χαρακωμάτων (ας το ονομάσω τώρα έτσι) δολοφονήθηκαν αθώοι στρατιώτες από τους αξιωματικούς τους.

Πώς αυτοί που δολοφονήθηκαν έμειναν για πάντα ατιμασμένοι στην ιστορία και πώς τιμήθηκε ο εμπνευστής της τακτικής αυτής.

[Turambar]

http://www.fylde.demon.co.uk/xmas.htm


τόσο συγκινητικό που αδυνατώ να το πιστέψω...

Τα Χριστούγεννα του 1914 σε αρκετά σημεία του μετώπου έγινε μια άτυπη ανακωχή όπου οι στρατιώτες από τις δύο πλευρές βρέθηκαν στη μέση και αντιμετώπισαν οι μεν τους δε σαν ανθρώπους.


ακολουθεί μια από τις αφηγήσεις που μπορείτε να βρείτε στο site
--------------------------------------------------------------

 Captain Sir Edward Hulse, Bart., 2nd Scots Guards

"At 8.30 a.m. I was looking out and saw four Germans leave their trenches and come towards us. I told two of my men to go and meet them, unarmed, as the Germans were unarmed, and to see that they did not pass the half-way line. We were 350 - 400 yards apart at this point. My fellows were not very keen, not knowing what was up, so I went out alone and met Barry, one of our ensigns, also coming out from another part of the line. By the time we got to them, they were three-quarters of the way over, and much too near our barbed wire, so I moved them back. They were three private soldiers and a stretcher-bearer, and their spokesman started off by saying that he thought it only right to come over and wish us a Happy Christmas, and trusted us implicitly to keep the truce.

He came from Suffolk, where he had left his best girl and a three-and-a-half horsepower motor-bike. He told me that he could not get a letter to the girl, and wanted to send one through me. I made him write out a post card, in English, in front of me, and I sent it off that night. I told him that she probably would not be a bit keen to see him again.

We then entered on a long discussion on every sort of thing. I was dressed in an old stocking-cap and a man's overcoat, and they took me for a corporal, a thing which I did not discourage, as I had an eye to going as near their lines as possible. I asked them what orders they had from their officers as to coming over to us, and they said none; they had just come over out of goodwill.

I kept it up for half-an-hour and then escorted them back as far as their barbed wire, having a jolly good look round all the time, and picking up various little bits of information which I had not had an opportunity of doing under fire.

I left instructions with them that if any of them came out later they must not come over the half-way line, and appointed a ditch as the meeting-place. We parted after an exchange of Albany cigarettes and German cigars, and I went straight to HQ to report.

On my return at 10.00 a.m. I was surprised to hear a hell of a din going on, and not a single man in my trenches; they were completely denuded (against my orders) and nothing lived. I head strains of "Tipperary" floating down the breeze, swiftly follwed by a tremendous burst of "Deutschland Uber Alles," and, as I got to my own Company HQ dugout, I saw, to my amazement, not only a crowd of about 150 British and Germans, at the halfway house which I had appointed opposite my lines, but six or seven such crowds, all the way down our lines, extending towards the 8th Division on our right.

I hustled out and asked if there were any German officers in my crowd, and the noise died down. (At this time I was myself in my own cap and badges of rank.)

I found two, but had to speak to them through an interpreter, as they could talk neither English nor French. I explained to them that strict orders must be maintained as to meeting half-way, and everyone unarmed; and we both agreed not to fire until the other did, thereby creating a complete deadlock and armistice (if strictly observed.)

Meanwhile, Scots and Huns were fraternizing in the most genuine possible manner. Every sort of souvenir was exchanged, addresses given and received, photos of families shown etc. One of our fellow offered a German a cigarette; the German said, "Virginian?" Our fellow said, "Aye, straight-cut." The German said, "No thanks, I only smoke Turkish!" (Sort of 10 shillings a hundred man, me. It gave us all a good laugh.) The Border Regiment was occupying this section on Christmas Day and Giles Loder, our Adjutant, went down there with a party that morning on hearing of the friendly demonstrations in front of my Company, to see if he could come to an agreement about our dead, who were still lying out between the trenches. The trenches are so close at this point, that of course each side had to be far stricter. Well, he found an extremely pleasant and superior stamp of German officer who arranged to bring all our dead to the half-way line. We took them over there, and buried 29 exactly half-way between the two lines. Giles collected all personal effects, pay-books and identity discs, but was stopped by the Germans when he told some men to bring in the rifles; all rifles lying on their side they had kept carefully.

They apparently treated our prisoners well, and did all they could for our wounded. this officer kept on pointing to our dead and saying, "Les braves, c'est bien dommage."

When George heard of it he went down to that section and talked to the nice officer and gave him a scarf. That same evening a German orderly came to the half-way line, and brought a pair of warm, wooly gloves as a present in return for George."

[Νessa]

Η ταινία "Καλά Χριστούγεννα" διηγείται αυτήν την ιστορία.

[Nuitari]

Συγκλονιστική ταινία...

[Karaμazoβ]

Πόλεμος

Είναι αναπόφευκτος όταν ισχύουν τρεις παράγοντες: Η πρόκληση από τον αντίπαλο, η παρουσία ενός δημοφιλούς ηγέτη στον οποίο υπακούει ο λαός και η αναπτέρωση του πατριωτικού πνεύματος. Τότε ακριβώς ξεσπάει το κακό...


Επτά χιλιετίες σφαγών

Διαμελισμένα σώματα, διαλυμένες ζωές, συντρίμμια, ηρωικές πράξεις, προσφυγιά. Γιατί κάνουμε πόλεμο; Πρόκειται για συμπεριφορά γραμμένη στα γονίδιά μας ή αποτελεί όψη της πολιτισμικής μας συγκρότησης και μπορούμε να τον αποφύγουμε; Παρατηρώντας τα ζώα, διαπιστώνουμε ότι τα περισσότερα δεν πολεμούν μεταξύ τους. Συνήθως υποτάσσονται στον πιο ισχυρό, ενώ σε σπάνιες περιπτώσεις οδηγούνται σε μάχες που δεν έχουν θύματα. Μοναδική εξαίρεση μερικοί χιμπατζήδες στην Τανζανία, οι οποίοι ενεπλάκησαν σε αιματηρές συγκρούσεις.

Βία μεταξύ ομάδων

Σύμφωνα με την ανθρωπολόγο Τζέιν Γκούνταλ, η οποία επί σαράντα συναπτά έτη μελετά τους χιμπατζήδες στο Εθνικό Πάρκο της Γκόμπε, μια κοινότητα κήρυξε πόλεμο σε μια άλλη. Η ομαδική βία, που ασκείται αποκλειστικά από τα αρσενικά, οδήγησε μέσα σε τέσσερα χρόνια στον αφανισμό της μίας από τις μαχόμενες κοινότητες. Οι χιμπατζήδες που επικράτησαν δέχτηκαν επιθέσεις από μια ακόμα ισχυρότερη ομάδα, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν οι αρχηγοί όλων των κοινοτήτων. Τόσο η Τζέιν Γκούνταλ όσο και ο Ιρινέους ʼιμπλ ʼιμπεσφελντ, ιδρυτής της επιστήμης της ηθολογίας του ανθρώπου, υποστηρίζουν ότι υπάρχουν ανησυχητικές ενδείξεις σχετικά με τα πολεμικά ένστικτα των πιθήκων, κυρίως όμως του ανθρώπου. Ο τελευταίος δίνει ως παράδειγμα τους Βουσμάνους, νομαδικό λαό της Νοτιοδυτικής Αφρικής, οι οποίοι επιδίδονταν σε θανατηφόρες συγκρούσεις. Κάποιες βραχογραφίες αναπαριστούν πανάρχαιες μάχες. Για να μην αναφέρουμε φυλές της Νέας Γουϊνέας που βρίσκονται σε διαρκή διαμάχη μεταξύ τους, με αποτέλεσμα να παρουσιάζουν πολύ υψηλά ποσοστά θνησιμότητας στους νέους. Είναι λοιπόν ο πόλεμος έμφυτη συμπεριφορά;

Αθώα τα γονίδια

Η επιθετικότητα, απαραίτητη για την επιβίωση του ανθρώπου, γι' αυτό και βαθιά ριζωμένη μέσα του, δεν είναι συνώνυμο του πολέμου, τονίζουν οι ανθρωπολόγοι. Μέχρι την εποχή κατά την οποία άρχισε να αναπτύσσεται η γεωργία η χρήση της βίας ήταν σποραδική. Ο άνθρωπος πάντα υπεράσπιζε την οικογένεια και τα εδάφη του. Όταν επί δεκάδες χιλιάδες χρόνια ζούσε από το κυνήγι και τη συλλογή τροφής ο παγκόσμιος πληθυσμός δεν ξεπερνούσε τις μερικές δεκάδες εκατομμύρια άτομα. Τα διαθέσιμα εδάφη ήταν ανεξάντλητα και οι διαμάχες σπάνιες. Επομένως δεν είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι το πολεμικό ένστικτο κωδικοποιήθηκε στα γονίδιά μας. Ο πόλεμος "εφευρέθηκε" αργότερα, όταν η κτηνοτροφία και η γεωργία άρχισαν να αναπτύσσονται και ο πληθυσμός να αυξάνεται. Τότε ακριβώς προέκυψε η ανάγκη υπεράσπισης της σοδειάς και των ζώων. Σύντομα ξέσπασαν σφοδρές διαμάχες για την κυριαρχία των φυσικών πόρων.

Οικονομική στρατηγική

Ποια είναι τα αίτια του πολέμου; Αν αποτελούσε αναπόφευκτη συνέπεια της έλλειψης φυσικών πόρων και της διαμάχης για την εξασφάλισή τους, θεωρητικά θα μπορούσε να εξαλειφθεί, αφού θα αρκούσε η ανάπτυξη των φυσικών πόρων ώστε να καλυφθούν οι ανάγκες όλων των κατοίκων της Γης. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μία ακόμα οικονομική στρατηγική η οποία τίθεται σε εφαρμογή όταν οι φυλές, τα έθνη ή οι ανταγωνιστές των ηγετικών τάξεων μάχονται για τη συσσώρευση όλο και περισσοτέρων πηγών κερδοφορίας. Από τους πολέμους που αναφέρονται στην Αγία Γραφή μέχρι εκείνους που διεξάγονται σήμερα για το πετρέλαιο, οι ομάδες που κινούν τα νήματα σχεδόν πάντα αποκρύπτουν τα πραγματικά αίτια των συγκρούσεων προσδίδοντάς τους θρησκευτικό ή εθνικό-πατριωτικό χαρακτήρα, υποστηρίζουν οι ιστορικοί.

Όσοι δεν ενστερνίζονται την άποψη ότι "η αιτία του πολέμου κρύβεται στα γονίδιά μας" επισημαίνουν ότι τα ζώα που μοιάζουν περισσότερο στον άνθρωπο από γενετικής άποψης δεν είναι οι κοινοί χιμπατζήδες αλλά οι πυγμαίοι, που είναι ειρηνικοί και συνεργάσιμοι (σημ. εδώ πέταξε μεγαλη κοτσάνα/καφρίλα αποκαλώντας τους Πυγμαίους "ζώα" , αλλά κράτάω το άρθρο για τα άλλα που λεει). Επιπλέον τονίζουν ότι οι εχθροπραξίες ανάμεσα στις κοινότητες των χιμπατζήδων της Τανζανίας ξέσπασαν μετά από μια εκτεταμένη εκδάσωση της περιοχής τους, με αποτέλεσμα να αυξηθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ τους. Ο πόλεμος που ξέσπασε ήταν αγώνας για την κυριαρχία των φυσικών πόρων. Κάτι ανάλογο συνέβη και στους κυνηγούς Βουσμάνους. Η σύγκρουσή τους με τους κτηνοτρόφους Βαντού άρχισε με την κατάληψη της σαβάνας απ' αυτή τη φυλή κτηνοτρόφων που μετέφεραν εκεί τα ζώα τους διαταράσσοντας την ισορροπία της άγριας πανίδας, πολύτιμου φυσικού πόρου για τους Βουσμάνους.

Νικητής ο πιο ριψοκίνδυνος

Τις περισσότερες φορές οι επιδρομές μιας φυλής ιθαγενών των πεδινών περιοχών των ΗΠΑ ενάντια σε μια άλλη ήταν μέρος μιας τελετουργικής μύησης των νέων. Για τον περιορισμό των απωλειών υπήρχαν ειδικοί κανονισμοί. Αν ένας πολεμιστής συναντούσε κάποιον εχθρό που έφερε διακριτικά βαθμού ίδια με τα δικά του, ήταν υποχρεωμένος να αποχωρήσει ειρηνικά από το πεδίο μάχης. Αν ο εχθρός σκοτωνόταν, ο υπεύθυνος έπρεπε να περάσει από πολύπλοκες τελετουργίες κάθαρσης. Οι εμπλεκόμενοι κρατούσαν ραβδιά με τα οποία άγγιζαν τον αντίπαλο για να τον βγάλουν από τη μέση. Στους Ινδιάνους των βορειοδυτικών περιοχών των ΗΠΑ οι αντίπαλες ομάδες κανόνιζαν συναντήσεις μεταξύ τους για να καταστρέψουν ο ένας ενώπιον του άλλου τα υπάρχοντά τους σε μια συμβολική μάχη χωρίς θύματα. Όσο μεγαλύτερη περιουσία κατέστρεφε κάποιος τόσο πιο προετοιμασμένος για πόλεμο θεωρούνταν, κι έτσι αναδεικνυόταν νικητής.

Αντίθετα, στους πολέμους που αιματοκύλισαν πολλές φορές την Ευρώπη οι αντιδικίες για τους φυσικούς πόρους ταυτίστηκαν με το πνεύμα αντεκδίκησης. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι ταπεινωμένοι από τους εξοντωτικούς όρους της Συνθήκης των Βερσαλλιών Γερμανοί αναγνώρισαν στο πρόσωπο του Χίτλερ τον άνθρωπο που θα τους έδινε τη χαρά μιας ρεβάνς, η οποία κορυφώθηκε με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Παράπλευρες απώλειες

Στις μέρες μας οι πόλεμοι διεξάγονται πλέον με "έξυπνα" όπλα. Ο μύθος ότι οι σύγχρονοι πόλεμοι είναι πιο "καθαροί" σε σχέση μ' εκείνους του παρελθόντος καταρρίπτεται. Το Βατερλό ήταν ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα σε δύο στρατούς, από το οποίο δεν απείχαν οι απλοί πολίτες. Ακόμα και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο σφαγιάστηκαν στο μέτωπο πολλοί νέοι στρατιώτες, αλλά τα γυναικόπαιδα παρακολούθησαν τον πόλεμο από μακριά. Μόνο με το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο άρχισε να πλήττεται ο άμαχος πληθυσμός. Η αγγλική πόλη Κόβεντρι ισοπεδώθηκε το 1942. Πιο χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση του ανελέητου βομβαρδισμού της γερμανικής Δρέσδης στις 3 Φεβρουαρίου του 1945 από τους Συμμάχους.

Προσχεδιασμένος σφαγιασμός

Η αντιστασιακή δράση των Ελλήνων σε διάφορες περιοχές της χώρας προκάλεσε την οργή των Γερμανών, οι οποίοι με επανειλημμένες επιθέσεις προσπάθησαν να την εξουδετερώσουν. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως στον Πειραιά και στην Πάτρα, ο Γερμανικός Στρατός εκτός από τις βόμβες χρησιμοποιούσε και τα μυδραλιοβόλα των αεροπλάνων για να σκοτώσει τον πληθυσμό που προσπαθούσε να διαφύγει. Πολλοί από τους υπεύθυνους για τις σφαγές αυτές δεν εμφανίστηκαν ποτέ μπροστά σε Διεθνές Δικαστήριο. Ίσως γι' αυτό μέχρι σήμερα, στους σαράντα πόλεμους που βρίσκονται σε εξέλιξη στον κόσμο, το 90% αυτών που πληρώνουν το κόστος είναι απλοί πολίτες. Ο υποσιτισμός, η ρύπανση των υδάτων και η έλλειψη φαρμάκων είναι ορισμένα από τα προβλήματα που δημιουργούν οι παράπλευρες απώλειες των πολέμων. Πρόκειται για επιχειρήσεις και συμπεριφορές που όχι μόνο δεν είναι καταγραμμένες στα ανθρώπινα γονίδια αλλά αποτελούν προϊόν σχεδιασμού των κέντρων μελετών διαφόρων στρατηγικών.


www.focusmag.gr

[Νessa]

(σημ. εδώ πέταξε μεγαλη κοτσάνα/καφρίλα αποκαλώντας τους Πυγμαίους "ζώα" , αλλά κράτάω το άρθρο για τα άλλα που λεει).

LOL!

Όχι ρε Καραμαζόφ, δεν κατάλαβες τι λέει. Υπάρχουν πυγμαίοι χιμπατζήδες και πυγμαίοι άνθρωποι. Εδώ προφανώς αναφέρεται στους πυγμαίους χιμπατζήδες (λέγονται και μπονόμπο), οι οποίοι όντως συμβιώνουν πολύ αρμονικά.