Ένα ενδιαφέρον κείμενο που βρήκα στο (αυτοαποκαλούμενο εθνικιστικό) site
Ελληνικές ΓραμμέςΣκέψεις για μία Ριζοσπαστική Δεξιάτου Χρήστου Χαρίτου μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑ.Ο.Σ.Στην Ελλάδα η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, σε συνδυασμό και με μία ιδιότυπη ιδεολογική τρομοκρατία, έχουν ενταφιάσει κάθε σοβαρό δημόσιο διάλογο και κάθε προσπάθεια δημιουργίας μίας εναλλακτικής προτάσεως στο αξιακό σύστημα της κατεστημένης Αριστεράς. Στην χώρα μας ο οποιοσδήποτε μπορεί να αυτοτοποθετείται στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής και της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά είναι καταδικαστέο - κατ’ αντίστοιχο τρόπο - να ανήκει κάποιος στην εξωκοινοβουλευτική και την ριζοσπαστική Δεξιά.
Για παράδειγμα, ο κ. Θοδωρής Δρίτσας, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ Πειραιώς, δηλώνει υπερήφανος που προέρχεται από την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, χωρίς κανείς να το σχολιάσει αρνητικά. Αν όμως έβγαινε κανένας βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. και δήλωνε ότι προέρχεται από την εξωκοινοβουλευτική Δεξιά, θα γινόταν μέγα θέμα, με σφοδρές επιθέσεις από τον αριστερό τύπο, με τα γνωστά τσιτάτα περί Ακροδεξιάς και πάει λέγοντας. Δύο μέτρα και δύο σταθμά, για άλλη μία φορά.
Οι πρόσφατες εκλογές όμως επέτρεψαν την είσοδο στην βουλή δυνάμεων που ανήκουν στην ριζοσπαστική Αριστερά και Δεξιά. Από την μία ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός. Για εμένα είναι πολύ ενθαρρυντικό το γεγονός ότι άνθρωποι που εκφράζουν μία κινηματική πορεία ενάντια στο κατεστημένο κατόρθωσαν να εκλεγούν και να εκφράσουν μία αντι-συστημική δυναμική εντός της βουλής. Στην δημοκρατία πρέπει να εκφράζονται και «αιρετικές» για το πολιτικό κατεστημένο απόψεις, από την στιγμή που εκπροσωπούν μία κοινωνική δυναμική και έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση.
Ενώ όμως για την ριζοσπαστική Αριστερά τα πράγματα είναι απλά, διότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρετεί ακριβώς αυτή την προοπτική με τις ευλογίες του κ. Αλαβάνου και του κ. Τσίπρα, στην ριζοσπαστική Δεξιά τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Πρώτον, διότι τώρα η ριζοσπαστική Δεξιά αποκτάει μία συμπαγή φωνή με κοινωνικές αντιστοιχήσεις. Δεύτερον, διότι τώρα φαίνεται ότι υπάρχουν οι κοινωνικές προϋποθέσεις για να κεφαλαιοποιηθεί ιδεολογικά και πολιτικά αυτό το ρεύμα.
Επιπροσθέτως, ανακύπτουν και διάφορα σοβαρά πολιτικά ερωτήματα:
* Υπάρχει σήμερα διαχωρισμός Δεξιάς - Αριστεράς;
* Σε σχέση με τι είναι ριζοσπαστική αυτή η Δεξιά;
* Πόσο δεξιά είναι, από την στιγμή που υπερασπίζεται την κοινωνική αλληλεγγύη και αντιτίθεται στον φιλελευθερισμό;
* Ποια είναι η σχέση της με τον εθνικισμό;
* Πως θα συνδεθεί με ανθρώπους που «δραπέτευσαν» από την Αριστερά, αλλά μοιράζονται μαζί της κοινές εθνικές ευαισθησίες;
Θα προσπαθήσω να σκιαγραφήσω τις απαντήσεις.
1. Με βάση τις εξαμηνιαίες τάσεις της MRB (Ιούνιος 2007), στην Δεξιά κατατάσσεται το 23,6% των ερωτηθέντων, στην Κεντροδεξιά το 10,4%, στο Κέντρο 25%, στην Κεντροαριστερά 14,4%, στην Αριστερά 9% και τίποτα 9,3%. Η ευρύτερη Δεξιά λαμβάνει λοιπόν το 33,6%, ενώ η Αριστερά το 23,4%. Άρα, η πλειοψηφία των πολιτών αυτοτοποθετείται στον άξονα Δεξιάς - Αριστεράς, έστω και αν αυτός έχει υποστεί αρκετές μετατοπίσεις τα τελευταία χρόνια. Το γεγονός ότι σχετικοποιήθηκε το περιεχόμενο Δεξιάς - Αριστεράς δεν σημαίνει ότι καταργήθηκε κιόλας. Οι ευσεβείς πόθοι του κ. Λούλη και η ιδεολογική δειλία της Νέας Δημοκρατίας δεν αναιρούν την κοινωνική πραγματικότητα και τα ιστορικά πρόσημα αυτής της αντιπαραθέσεως. Διότι στην ζωή, την πολιτική και την ιστορία το κάθε κεφάλαιο δεν γράφεται ανεξαρτήτως του προηγουμένου, αλλά σε συνέχειά του. Ο θρίαμβος του Νικολά Σαρκοζί στην Γαλλία ανέδειξε ακριβώς την αξία της συνεπούς ιδεολογικής ταυτότητος.
2. Η Δεξιά μπορεί να γίνει ριζοσπαστική σε σχέση με τον πολιτικό φιλελευθερισμό και την κεντρώα μετάλλαξη της συντηρητικής παρατάξεως. Η ριζοσπαστική Δεξιά αμφισβητεί επιπλέον την ηθική δειλία της αστικής τάξεως έναντι της Αριστεράς, όπως αυτή μεταφράζεται στην εκπαίδευση, τον πολιτισμό, την οικονομία και τις κοινωνικές αξίες. Κατά αυτό τον τρόπο η Δεξιά γίνεται ριζοσπαστική και συγκρουσιακή, ικανή να θέσει ζητήματα «ιδεολογικής ηγεμονίας» και να συγκροτήσει τις ανάλογες κοινωνικές συμμαχίες, την ώρα που η φιλελεύθερη εκδοχή της μετεξελίσσεται σε ουρά της σοσιαλδημοκρατίας, ενώ η συντηρητική παρακολουθεί παθητικά τις εξελίξεις.
3. Η Δεξιά είχε πάντα ένα λαϊκό - κοινωνικό πρόσωπο. Η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είναι πατέντα της Αριστεράς, αλλά αποτελεί πάντοτε μία προτεραιότητα της εθνικής Δεξιάς. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ριζοσπαστική Δεξιά αποδέχεται τον εκτεταμένο δημόσιο τομέα και τον εξοβελισμό του υγιούς ανταγωνισμού από την κοινωνία. Ίσα-ίσα, η ριζοσπαστική Δεξιά αγωνίζεται για την δημιουργία μίας ανταγωνιστικής οικονομίας με στοχευμένες κοινωνικές παρεμβάσεις και βλέπει στον κρατισμό έναν εχθρό της ελευθερίας και της κοινωνικής δημιουργίας και μία προσπάθεια της Αριστεράς να ποδηγετήσει τις κοινωνικές ομάδες.
4. Η ριζοσπαστική Δεξιά αποδέχεται τον εθνικισμό, έναν εθνικισμό όμως που συμπορεύεται με την δημοκρατία και την ελευθερία. Έναν εθνικισμό που δίνει μάχες ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τις νεοταξικές επιλογές, έναν εθνικισμό που νοηματοδοτεί την πολιτισμική ιδιοπροσωπεία του λαού. Μιλάμε δηλαδή για την υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητος και της λαϊκής αυτοσυνειδησίας, παράγοντες πολιτισμού, ελευθερίας και κοινωνικής ευημερίας για ένα λαό.
5. Η κοινωνική και πολιτική σύνδεση της ριζοσπαστικής Δεξιάς με ανθρώπους που έλκουν την καταγωγή τους από την Αριστερά θα γίνει στην βάση της κοινής στάσεως απέναντι σε πολιτικές που μειώνουν την εθνική κυριαρχία και υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή. Είναι λάθος να φανταζόμαστε μία κοινή πορεία επάνω σε ιδεολογικές παραχωρήσεις. Η σύνθεση δεν σημαίνει αποσιώπηση των διαφορών, ούτε σημαίνει ότι θα ενσωματώσουμε στην ιδεολογία μας πρόσωπα και καταστάσεις που δεν ανήκουν στην ιστορία και τις παραδοχές του Πατριωτικού Κινήματος. Από την άλλη βεβαίως δεν θα ζητήσουμε και δηλώσεις μετανοίας από κανέναν για την έως τώρα πορεία του. Η ειλικρίνεια των προθέσεων και ο κοινός σκοπός είναι η βάση της συζητήσεως με ανθρώπους που προέρχονται από την Αριστερά.
Υπάρχουν δεξιές και αριστερές λύσειςΟ Γιάννης Πρετεντέρης έγραψε στο Βήμα στις 28/1, υπό τον τίτλο «Έγιναν ξαφνικά όλοι δεξιοί;», τα εξής: «Αν δεχτώ όσα υποστηρίζουν ορισμένα στελέχη της αντιπολίτευσης, στην χώρα έχει επικρατήσει υποχθονίως μια ατζέντα Καρατζαφέρη. Το 2002, ο Ζοσπέν πλήρωσε ακριβά την πεισματική αδυναμία του να αντιληφθεί ότι το «αίτημα ασφάλειας» της γαλλικής κοινωνίας δεν είναι ένα ακροδεξιό ιδεολόγημα αλλά μία κοινωνική ανάγκη. Ως γνωστόν, η Αριστερά στη χώρα μας κατέχει την πατέντα να αναγνωρίζει μόνη αυτή τα πραγματικά προβλήματα του λαού. Αν ο λαός ξυπνήσει κάποια στιγμή με άλλα προβλήματα από αυτά που του αναγνωρίστηκαν, αν θέλει να μην τον ληστεύουν ή να μην τον μποτιλιάρουν όταν πάει στη δουλειά του, φταίνε αυτοί που ρίχνουν νερό στον μύλο της αντίδρασης».
Ο κ. Καραμανλής και ο κ. Λούλης έχουν πει πολλές φορές ότι δεν υπάρχουν «δεξιά ή αριστερά προβλήματα». Σωστά. Με την διαφορά όμως ότι υπάρχουν «δεξιές ή αριστερές λύσεις». Τα παραδείγματα πολλά. Στην αντιμετώπιση της ανεργίας, η δεξιά λύση είναι η ανάπτυξη της ιδιωτικής παραγωγικής οικονομίας, μειώνοντας τους φόρους και την γραφειοκρατία. Η αριστερή λύση είναι η αύξηση των δαπανών του δημοσίου τομέα. Στην εγκληματικότητα, η δεξιά λύση είναι η ενίσχυση της αστυνομεύσεως με την αντίστοιχη ποινική καταστολή του παραβάτη. Η αριστερή λύση είναι να «εξαλείψουμε τις ταξικές διαφορές» που οδήγησαν κάποιον να γίνει ληστής και να ψυχαναλύσουμε τα παιδικά χρόνια ενός βιαστή.
Στην αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού, η δεξιά λύση είναι η ενδυνάμωση των Ενόπλων Δυνάμεων και η ηθική επιβράβευση της στρατιωτικής θητείας. Η αριστερή οπτική είναι η καλλιέργεια ενός ειρηνιστικού πνεύματος με τον «αδελφό τουρκικό λαό» και ο αφελληνισμός των σχολικών βιβλίων. Στην λαθρομετανάστευση, η δεξιά λύση είναι η φρούρηση των συνόρων και ο επαναπατρισμός των παρανόμων μεταναστών. Δεν γίνεται το 20% του Ελληνικού λαού να αποτελείται από μετανάστες. Η αριστερή θεώρηση είναι «να τους εντάξουμε στην Ελληνική κοινωνία», «η Ελλάδα πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική» και τα συναφή.
Νομίζω λοιπόν ότι υπάρχουν δεξιές και αριστερές λύσεις. Ότι η διάκριση Δεξιά - Αριστερά δεν ανήκει στον αρχάνθρωπο των Πετραλώνων, αλλά είναι μία υπαρκτή ιδεολογική και πολιτική διάκριση. Αυτοί που υποστηρίζουν «το τέλος των ιδεολογιών» είναι καιροσκόποι, άνθρωποι χωρίς αρχές και ηθικές πεποιθήσεις, που κρύβουν την δειλία τους πίσω από «το ξεπέρασμα των ιδεολογικών ταυτοτήτων». Οι αριστεροί το κάνουν αυτό προκειμένου να αποκρύψουν το πρόσφατο παρελθόν τους, οι φιλελεύθεροι διότι πιστεύουν ότι το ελεύθερο εμπόριο θα αντικαταστήσει τα έθνη και τις εθνικές αναφορές και οι κεντροδεξιοί λόγω ηθικής - ιδεολογικής δειλίας έναντι της Αριστεράς.
Οι άξονες της Ριζοσπαστικής ΔεξιάςΓια να ανατραπεί η σημερινή πορεία παρακμής χρειάζεται μία Εθνική Επανάσταση στην Ελλάδα, η οποία θα κινηθεί σε 3 άξονες: στην δημιουργία μίας «ανταγωνιστικής κοινωνίας», στην «επιστροφή του πατριωτισμού» στην πολιτική και τον δημόσιο διάλογο και στην κοινωνική υπεράσπιση των «συντηρητικών αξιών». Τι σημαίνει αυτό στην πράξη;
Πρώτον, πρέπει να επανεύρουμε ένα «αξιακό πλαίσιο» που θα επιβραβεύει τον ανταγωνισμό, την πρωτιά, την επιτυχία, την ατομική επίδοση. Ο στόχος δεν πρέπει να είναι η «ισότητα», αλλά η «ιεραρχία» που απορρέει από την ατομική ικανότητα. Από την παιδεία έως την οικονομία, θα πρέπει οι Έλληνες να ανακαλύψουν ξανά τον ρόλο του ηγέτη και την αξία της προσωπικότητος. Θέλουμε μία Ελληνική κοινωνία που θα στηριχθεί σε ανθρώπους που παράγουν γνώση και επιχειρηματικότητα, ενάντια στην σημερινή πραγματικότητα που ανέχεται την διαφθορά και την ήσσονα προσπάθεια. Αυτό δεν αντιστρατεύεται την κοινωνική αλληλεγγύη, αλλά επανεισάγει την «κοινωνική διάκριση» ως πρότυπο σκέψεως, δράσεως και συμπεριφοράς.
Δεύτερον, την επιστροφή του πατριωτισμού στην άσκηση της πολιτικής. Η καθεστωτική Αριστερά έχει επιβάλλει τον ξεπερασμένο διεθνισμό της, ευνουχίζοντας τον γεωπολιτικό ρόλο του Ελληνισμού και μειώνοντας τις εθνικές αντιστάσεις. Έχουμε ξεχάσει ότι το έθνος-κράτος αποτελεί τον βασικό πυλώνα της διεθνούς πολιτικής, καθώς η Αριστερά έχει κατισχύσει με τα υπερ-εθνικά της ιδεολογήματα και τον φετιχισμό των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Το κράτος όμως αποτελεί την βούληση της εθνικής κοινωνίας και ο πατριωτισμός νοηματοδοτεί και προσδίδει ηθικό περιεχόμενο σε κάθε πολιτική.
Τρίτον, τον σεβασμό στις αξίες του «κοινωνικού συντηρητισμού»: από την παραδοσιακή οικογένεια και την Εκκλησία έως την βιο-ηθική. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων (84%, Ευρωβαρόμετρο 2006) τάσσεται κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων, σέβεται την προσφορά της Εκκλησίας στην αυτοσυνειδησία του Ελληνισμού και δεν αποδέχεται άκριτα την βιοτεχνολογία (βιο-ηθική), η οποία στο όνομα της «προόδου» προσπαθεί να υποκαταστήσει τον Θεό και την φύση. Ο «κοινωνικός συντηρητισμός» λοιπόν υπερασπίζεται συνεκτικά και συνολικά την κοινωνική αρμονία, ενώ η εθνοφοβική Αριστερά με την «κοινωνική μηχανική» της απεργάζεται την υπονόμευση όλων των θεμελιακών αξιών του δυτικού πολιτισμού.
Στην Ευρώπη τα κινήματα της ριζοσπαστικής Δεξιάς εκφράζουν μία μεγάλη κοινωνική δυναμική. Στις πρόσφατες εκλογές στην Ελβετία ο Κριστόφ Μπλόχερ και το Λαϊκό κόμμα SVP έλαβε 29%, κατακτώντας την πρώτη θέση, την στιγμή που οι σοσιαλιστές πήραν ως δεύτεροι μόλις 19%. Στην Νορβηγία το Κόμμα της Προόδου του Καρλ Χάγκεν βγήκε δεύτερο με 24%. Στο Βέλγιο το Vlaams Belang λαμβάνει 20-25%. Να θυμίσουμε και το 27% του Χάϊντερ στην Αυστρία πριν λίγα χρόνια.
Αυτό αποδεικνύει ότι τα κινήματα της ριζοσπαστικής Δεξιάς συνδυάζουν τον ριζοσπαστισμό με την λαϊκή αποδοχή. Το γεγονός ότι είναι ριζοσπαστικά έναντι του πολιτικού κατεστημένου δεν σημαίνει ότι είναι εξτρεμιστικά ή ότι βρίσκονται εκτός του «κοινοβουλευτικού τόξου». Αυτό είναι μία άθλια προπαγάνδα της Αριστεράς που αντιφάσκει με την κοινωνική πραγματικότητα. Το ποιος είναι δημοκράτης το αποφασίζει ο λαός με την ψήφο του, δεν έχουμε εξουσιοδοτήσει κανέναν αριστερό δημοσιογράφο ή πολιτικό για να το αποφασίσει στην θέση μας.
Η ώρα της μάχης στην ΕλλάδαΠρέπει να ανατρέψουμε την ατζέντα της Αριστεράς στον δημόσιο διάλογο. Να επανατοποθετήσουμε τα πολιτικά διλήμματα. Να δώσουμε λύσεις στα μεσαία αστικά στρώματα που βιώνουν τις επιθέσεις του κράτους στο εισόδημα και την ιδιοκτησία τους, προκειμένου να χρηματοδοτούνται οι αριστερές συντεχνίες του δημοσίου τομέα και η σοσιαλιστική συνδικαλιστική αριστοκρατία της κρατικοδίαιτης ΓΣΕΕ.
Να συνδεθούμε με τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, τα οποία υφίστανται πρώτα τις συνέπειες της λαθρομεταναστεύσεως στην εργασία, την κοινωνική πρόνοια και την κατοικία τους. Να δώσουμε φωνή στους διανοουμένους που δεν ανήκουν στην Αριστερά και θέλουν να μιλήσουν για τις εθνικές αξίες, χωρίς να λοιδορούνται από τους αριστερούς διανοουμένους που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια και γεύονται τα αγαθά της σοσιαλίζουσας εξουσίας.
Μόνο η ριζοσπαστική Δεξιά μπορεί να θέσει σε κίνηση την Ελληνική κοινωνία, να καταγράψει τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και να επαναφέρει τον πατριωτισμό στην ζωή μας. Και εδώ χρειάζεται να βρεθεί η σωστή πολιτική ατζέντα, τα σωστά πρόσωπα για να εκπροσωπήσουν αυτές τις ιδέες και θέσεις και το ανάλογο θάρρος, γιατί ο αγώνας αυτός θα περάσει μέσα από την σύγκρουση με την Αριστερά. Προσδεθείτε γιατί ξεκινάμε!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 6 (Νοέμβριος 2007) του μηνιαίου περιοδικού Patriaixic_
Links
Members
Total Members: 9960
Stats
Users Online
airam
Επίσημη ενημέρωση για 
Author