Σύγχρονο έντεχνο ελληνικό τραγούδι

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Δείτε περισσότερα εδώ...]

Συμβουλές καλής χρήσης του φόρουμ: Youtube embed code and links, Shoutbox, Notify, ...

Δείτε περισσότερα εδώ...

[pandora]

O τρυγητής

Κανά Μελίνα - Παπακωνσταντίνου Θανάσης

Τα κάλλη σου βατόμουρα κι είπα να σου τα κόψω
Αγκάθια μ’ αγκυλώσανε μα ό,τι είναι θα τελειώσω
Εμένα κι αν μου τ’ αρνηθείς κι ώσπου να καμαρώσεις
Θα ‘ρθει ο άγριος τρυγητής κι ό,τι έχεις θα του δώσεις
Γι’ αυτό λοιπόν τα κάλλη σου σε μένα να τα δώσεις
 
Παράβλεψε τα λάθη μου και τα ελαττώματά μου
Κοίτα πώς τρέμει η ανάσα μου και τ’ ακροδάχτυλά μου
Στο φως που τρέχει γρήγορα ν’ ανέβεις γητευτή μου
κι αν γελαστώ κι αν τυφλωθώ θα ‘ναι η αμοιβή μου
Στο φως ν’ ανέβεις και να ‘ρθεις,  αυτή ‘ναι η γιορτή μου
 
Θέλω να πω στους βάρβαρους και στους ειδωλολάτρες
πως έχω βάρος και θεό και γι’ αυτονών τις πλάτες
θεό που κάθεται στη γη ξέρω τη γειτονιά του
που ‘χει την αυταρέσκεια και δε θωρεί μπροστά του
Μα σαν θα ‘ρθει ο τρυγητής θα βρει τη γιατρειά του
θα ‘ρθει ο άγριος τρυγητής να βρει τη γιατρειά του
 

[komninos]

Η μαγεμένη σου ματιά
    
Γιάννης Σαββιδάκης


Έλα μου
Ήλιους να ζωγραφίσεις
Στο παγωμένο μου κορμί
Γέλα μου
Τη νύχτα να ραγίσεις
Με τη ζεστή σου την πνοή
Πνοή να μου χαρίσεις.

Η μαγεμένη σου ματιά
Βάζει στη νύχτα μου φωτιά.

Κάνε με
Χρώμα στα όνειρά σου
Στο παραμύθι σου να μπω
Πάρε με
Άνεμε στα φτερά σου
Μες στων ματιών σου το χορό
Να βρω τα μυστικά σου.

Η μαγεμένη σου ματιά
Βάζει στη νύχτα μου φωτιά.

[komninos]

Ένα τρένο δίχως φρένο
(Σαββιδάκης - 1995)

Αχ, τα μάτια μου, τα χείλη σου χαϊδεύουν
κι έρωτα σου γυρεύουν
μόνο εσύ νικάς της μέρας την ανία
της νύχτας τη μανία

Ένα τρένο δίχως φρένο, το κορμί
ένα τρένο δίχως φρένο, στη γραμμή
απ' το χάδι στο φιλί, κι απ' το λίγο στο πολύ
γεννιέμαι απ' την αρχή.

Μην νομίζεις πως, μονάχος μου δεν κάνω
τις νύχτες που σε χάνω,
κι απ' τα σ' αγαπώ, λέξη να μην πιστέψεις
κι έλα να με παιδέψεις.

Ένα τρένο δίχως φρένο,το κορμί
ένα τρένο δίχως φρένο,στη γραμμή
απ' το χάδι στο φιλί,κι απ' το λίγο στο πολύ
γεννιέμαι απ' την αρχή.

Ένα τρένο δίχως φρένο,το κορμί
ένα τρένο δίχως φρένο, στη γραμμή
απ' το χάδι στο φιλί, κι απ' το λίγο στο πολύ
γεννιέμαι απ' την αρχή.

Ένα τρένο δίχως φρένο
ένα τρένο δίχως φρένο
απ' το χάδι στο φιλί, κι απ' το λίγο στο πολύ
γεννιέμαι απ' την αρχή.

[xenia]

Στη φωτιά - Μελίνα Κανά


Δροσοσταλίδα το πρωί
το μεσημέρι λάμια
και παραγιός τ' απόβραδο
που φεύγει απ' τη δουλειά.
Τη νύχτα σιτοκαλαμιά
που σπίρτο την ανάβει.
- Πες μας, πού πας;
- Μέσα στη φωτιά!

Ματιά που κάπου σκάλωσε,
βήμα που γρηγορεύει,
δρυοκολάπτης που ξανά
το θώρακα τρυπά.
Χαρά που φεύγει στα ψηλά,
θυμός που πέφτει κάτω.
- Πες μας, πού πας;
- Μέσα στη φωτιά!

Μικράκι που πελάγωσε,
ντροπή που γυροφέρνει,
του λόφου αλεπότρυπα
με δώδεκα στοές.
Γιορτή που δεν τιμήθηκε,
ηφαίστειο που κοιμάται.
- Πες μας, πού πας;
- Μέσα στις φωτιές!

[Johnny English]

Έτσι κι αλλιώς να επιστρέψω δεν μπορώ,
σ' ένα παράδεισο που μ' έδιωξε και να 'μαι.
Με τη δουλειά και με τα ζόρια σε ξεχνώ,
μα είδα το θαύμα κι όσο ζω θα το θυμάμαι..

Έτσι κι αλλιώς να με γυρέψεις είν' αργά.
Ότι κι αν κάνεις σε νικάν οι αναμνήσεις.
Μονάχη ακόνισες μαχαίρια και σπαθιά
κι έσπειρες γύρω σου καρφιά να περπατήσεις..

Κάποτε θα 'ρθει η στιγμή και θα το δεις,
δίχως τηλέφωνο ή γράμμα θα βρεθούμε,
και δίχως τίποτα να κάνω ή να πεις,
μέσα στα δάκρυα της συγνώμης θα πνιγούμε...

Μονάχα έτσι θα τελειώσουμε εμείς,
σ' έναν αθάνατο παράδεισο όταν μπούμε.
Κάποτε θα 'ρθει η στιγμή και θα το δεις,
δίχως τηλέφωνο ή γράμμα θα βρεθούμε.

[xenia]

Του χρόνου η σκιά

Μουσική: Μιχάλης Χανιώτης
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Λιζέτα Καλημέρη

Τον κόσμο τον αντέχουμε

γιατί μας διάλεξε

και στα χέρια μας πετράδι

το απόλυτο σκοτάδι

σαν κισσός που γύρω απλώνει

μας ενώνει.

Πέφτει πάνω μας του χρόνου η σκιά

μας γελά και μας δροσίζει

μας κερδίζει.

Τα λάθη μας τα αρχοντικά

τα σταυρωτικά φιλιά

οι συνήθειες, οι βδέλλες

οι μεταξωτές κορδέλες

πριν αλέκτωρ τρις λαλήσει

θα 'χουν σβήσει.

Μα κάτι από μας

-τα λόγια της καρδιάς-

ψιθυρίσματα θα γίνουν

και θα μείνουν.

[pandora]

Παράκληση

Περπάτησα πάρα πολύ και τα φτερά μου τα 'χω χάσει
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη καν' την ψυχή μου να πετάξει
Μ' ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι ένα αεράκι να μας πάρει
Φωτιά και αέρας να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας
 

Είν' η καρδιά μου μια αυλή σ' ένα κελί που όλο μικραίνει
Μα εσύ που έχεις το κλειδί έλα και πες μου το γιατί
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει το όνειρο μου ξαποσταίνει
Νερό και αρμύρα να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας

 
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό και μια θηλιά που όλο στενεύει
Έλα και κάνε μουσική την τρέλα που με διαφεντεύει
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς τραγούδησε τες να χαρείς
Μ' ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας τη μικρή ζωή μας





ps στον juan και τον netgull 

[MoYrMoYr]

Εισιτήριο στην τσέπη σου


Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου
ό,τι αγγίζεις να 'χει κάτι κι από μένα
να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Ήθελα να 'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου
η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου
να 'μαι η πρώτη ρουφηξιά απ' το τσιγάρο σου
κι η τελευταία η γουλιά απ' το ποτό σου

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου

Θα 'θελα να 'μαι αστραπή που σβήνει μες στο βλέμμα σου
πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου
να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου
για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου


....

[Christina8]

Τα βεγγαλικά σου μάτια      


Άναψα όλα τα φώτα κι έδωσα παράσταση
σαν πεθάνει η αγάπη δε γνωρίζει ανάσταση

Τα βεγγαλικά σου μάτια φέγγουν σαν το φώσφορο
σαν νυχτερινά καράβια που περνούν το Βόσπορο

Έκλεισες το φως και πήγες έγινες αόρατη
νέφος που το πήρε ο αέρας σε μια πόλη αυτόματη

Τα βεγγαλικά σου μάτια ένα ολοκαύτωμα
και η μοναξιά να πέφτει σαν βροχή στο πάτωμα

Είμαι πια εγκλωβισμένος στ' άρωμά σου στ' όνομά σου
και στα μάτια ναι στα μάτια τα ψυχρά βεγγαλικά σου

Τα βεγγαλικά σου μάτια φέγγουν σαν το φώσφορο
σαν νυχτερινά καράβια που περνούν το Βόσπορο

[Christina8]

Τα καράβια μου καίω         
 
Στίχοι: Νίκος Πορτοκάλογλου
Μουσική: Νίκος Πορτοκάλογλου
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Πορτοκάλογλου

Τα καράβια μου καίω
τα καράβια μου καίω - τα καίω
δε θα πάω πουθενά.

Μπρος στα πόδια σου κλαίω
μη μ΄αφήσεις σου λέω - σου λέω
να σ΄αφήσω ξανά.

Κι ας μη μου ΄χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ΄βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.

Τα παιδιά στην κερκίδα
είναι η μόνη σου ελπίδα - ελπίδα
πρωινός ουρανός

Σταυρωμένη πατρίδα
μες στα μάτια σου είδα -αχ είδα
της ανάστασης φως.

Κι ας μη μου ΄χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω
σε τούτη τη χώρα
ώσπου να ΄βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.

Όποιος σε δει
για μια στιγμή
δίχως του πένθους
το μαύρο μανδύα.
Θα ΄σαι εσύ
θεά γυμνή
η αμαρτία του
κι η τιμωρία.
Σαν οπτασία
για μια ζωή.

Κι ας μη μου ΄χεις χαρίσει ποτέ
ένα χάδι ως τώρα
πάντα εδώ θα γυρνώ.

Από πείσμα και τρέλα θα ζω
στην έρημη χώρα
ώσπου να ΄βρω νερό
γιατί ανήκω εδώ.

[komninos]

(Αρβανιτάκη/Σπανουδάκης)

Μια φωνή μες τ' όνειρο
μια φωνή που δε μπορείς να καταλάβεις, σου μιλάει..
κι εσύ κοιμάσαι, κι εσύ φοβάσαι,
μήπως και σου πει όσα θέλεις μες τη νύχτα αυτή να ξεχάσεις.

Ο καιρός πλησίασε,
ο καιρός που από καιρό σε ακολουθάει, η ζωή να σε φωνάζει.
Μα εσύ, πολίτης άλλης Γής,
ναρκωμένος, σκέψεις δανεικές να ψηλαφείς.

Ένα Φως που σου 'δειξαν όταν κάποτε κατάλαβες πως βλέπεις..
Ένα Φως που έχει τυφλώσει
όποιον γύρισε να δει τους Θεούς
που θάψαμε μαζί κάποιο βράδι.

Έως πότε μάτια μου,
έως πότε θα κοιτάς και δε θα βλέπεις
τις μορφές, που όλη νύχτα περπατάνε βιαστικές απ' το δρόμο
που είπες θα' ναι μόνο δικός μας...

[xenia]

Το χρόνο να λαβώσω - Σωκράτης Μάλαμας

Νεράιδα φανερώθηκε σε άδειο καλντερίμι
Ήλιος χρυσός στα βλέφαρα και στο λαιμό ασήμι
Γυμνή στο λιόγερμα βουτάει και στα ποτάμια τρέχει
Χίλιες φορές τη βάφτισαν μα όνομα δεν έχει.

Πώς ταξιδεύουν οι ψυχές και οι ζωές μας, πες μου
Στις όχθες του Αχέροντα και στις πνοές του ανέμου.

Ποια μοίρα φέρνουν τα νερά, ποια μυστικά κρυμμένα
Ποια θάλασσα σε αγκαλιά τα έχει φυλαγμένα.

Τα βράδια έρχεσαι κρυφά και μπαίνεις στα όνειρά μου
Κόκκινα χείλη με φιλούν και βάφουν τα δικά μου
Κι από το ύψωμα σα βγεις ξανά να σ' ανταμώσω
Δώσ' μου τα χείλη σου να πιω το χρόνο να λαβώσω.

[pandora]

Η σκακιέρα - Χάρις Αλεξίου

Τα χρόνια που σε καρτερούσα
ήταν αγρύπνια και μαράζι
Και τίποτ’ άλλο δε ζητούσα
μόνο ν’ αρχίσει να χαράζει
 
Γελούσε η κάμαρη σαν ήρθες
Σου έφερα νερό από τη στέρνα
Όλα θ’ αλλάξουνε, μου είπες
κι εγώ σου φίλαγα τη φτέρνα
 
Τώρα την κίνηση κοιτάζεις
σαν τους φαντάρους στην Ομόνοια
Ανοίγεις μια παλιά σκακιέρα
και κουβεντιάζεις με τα πιόνια
 
Τα χρόνια που σε καρτερούσα
ήταν αγρύπνια και μαράζι
και δεν με νοιάζει που αγρυπνούσα
μα που ακόμα δεν χαράζει

[Christina8]

Αργώ      

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς

Όλα τα βλέπω ρόδινα απόψε,
μέσα στου πυρετού μου την αχλή.
Γείρε στο πλάι μου παλιέ μου πόθε
και μέχρι να ‘ρθει η ανατολή,
λύσε τα φρένα τα σχοινιά μου κόψε.

Μες το μυαλό μου έγιναν κουβάρι,
όσα έζησα κι όσα έχω ονειρευτεί.
Του χρόνου όλα τα σβήνει το σφουγγάρι
κι εσύ Αργώ με χάρτινο πανί,
σε σκοτεινά νερά έχεις σαλπάρει.

Φεύγει η αγάπη φεύγει σαν αέρας,
στου δρόμου την πολύβουη ερημιά.
Μην ψάχνεις το χρυσόμαλλο το δέρας
Κολχίδα δεν υπάρχει τώρα πια ,
παιχνίδια είμαστε της κάθε μέρας.

Πάμε στον κόσμο υπέροχα μονάχοι,
μ’ ένα παλιό τραγούδι χαρωπό.
Το τραγουδάνε οι θαλασσομάχοι
και λέει στο γλυκό του τον σκοπό,
πως μάταιο ταξίδι δεν υπάρχει.

[Johnny English]

Πατρίδα - Αλκίνοος Ιωαννίδης
album: Νεροποντή [2009]

Λοιπόν,
αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.

Μα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν
Ήμουν εγώ στη φωτιά, ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοικτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη «φυλή» και τη «ράτσα»
προδομένη από μέσα, απ τους πιο πατριώτες
Να χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με τ όπλο στο στόμα
Τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.

Κάτω από ένα τραπέζι το θυμάμαι σαν τώρα
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
Μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.

«Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν!
Τι ωραία που πέφτουν...»

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος, Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα είκοσι επτά του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.

Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ άδειο ξενοδοχείο
Αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάμε στης πλατείας τη γιορτή.

Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια πεταμένα στη γη
είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπας ζητάει
Ολυμπιάδες κι η χώρα ένα γραφείο τελετών
θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.

Τους είχα δει να γελάνει οι μπάτσοι κι απ την Ομόνοια
να πετάν δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
Στο παράθυρο εικόνισμα, άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.

Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη Γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας η καημένη
ο Σολωμός με Armani και η καρδιά ανοιχτή.

Δε θέλω ο εαυτός μου να ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν θα ταν αγέννητη η γη
Δε με τρομάζει το τέρας, ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου, με τρομάζεις εσύ.

Με τρομάζεις ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
Προσεύχεσαι και σκοτώνεις, τραυλίζεις ύμνους οργής
έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.