Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025]

Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025

[whitesnake_92]

Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο,
εκείνη που τη νιώθεις μέσα στο πλήθος..
Γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου,
δε μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου,
δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου..
Απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές
σε σπρώχνει για να περάσει...

~Γιάννης Ρίτσος


Σκυλίσια ζωή

Θα 'θελα να 'μαι σκύλος.
Για να λιάζομαι στα γρασίδια
για να 'ρχονται οι φοιτητές και οι φοιτήτριες να με χαϊδεύουν
για να μου λένε πόσο όμορφος και θλιμμένος είμαι
για να ξεμπλέκουν το τρίχωμά μου με τα παγωμένα τους δάχτυλα
για να με κοιτάνε τρυφερά.

Γιατί τώρα είμαι άνθρωπος.
Μένω σε ένα ανήλιαγο διαμέρισμα
ο κόσμος με προσπερνάει
δεν βλέπει το πρόσωπό μου
δεν αγγίζει τα μαλλιά μου
δεν με κοιτάζει καν.

Ιωάννα Λιούτσια

[Kodi]

Η ΠΕΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΝ

Έχει πια δύσι ο ήλιος του χιεμώνα,
και γρήγορα, σα θέατρο, σκοτεινιάζει,
ή σα να πέφτει πέπλο σε μια εικόνα.
άλλο δε βρίσκει ο άνεμος, ταράζει
μόνο τ' αγκάθια στην πεδιάδα όλη,
μόνο κάποιο χαρτί σ' όλη τη φύση.
Μα το χαριτωμένο περιβόλι
αίμα και δάκρυα το' χουνε ποτίσει.
Αδιάκοπα τα δέντρα ξεκινούνε,
κι οι πέτρινοι σταυροί σκίζουν σα χέρια
τον ουρανό που σύννεφα περνούνε,
τον ουρανό που είναι χωρίς αστέρια.

Κώστας Καρυωτάκης

[PanosM]

Θα σου πω ποια μοναξιά με τρομάζει περισσότερο,
εκείνη που τη νιώθεις μέσα στο πλήθος..
Γιατί κανείς δεν ακούει τα λόγια σου,
δε μετράει τους παλμούς της καρδιάς σου,
δεν απλώνει το χέρι να πιάσει το δικό σου..
Απλά βαδίζει δίπλα σου και πολλές φορές
σε σπρώχνει για να περάσει...

~Γιάννης Ρίτσος


Σκυλίσια ζωή

Θα 'θελα να 'μαι σκύλος.
Για να λιάζομαι στα γρασίδια
για να 'ρχονται οι φοιτητές και οι φοιτήτριες να με χαϊδεύουν
για να μου λένε πόσο όμορφος και θλιμμένος είμαι
για να ξεμπλέκουν το τρίχωμά μου με τα παγωμένα τους δάχτυλα
για να με κοιτάνε τρυφερά.

Γιατί τώρα είμαι άνθρωπος.
Μένω σε ένα ανήλιαγο διαμέρισμα
ο κόσμος με προσπερνάει
δεν βλέπει το πρόσωπό μου
δεν αγγίζει τα μαλλιά μου
δεν με κοιτάζει καν.

Ιωάννα Λιούτσια

Όλη μέρα κάθεσαι αραχτός διαβάζεις ποίηση και καπνίζεις μπάφους...κάνε και καμια εργασία

[Fcoriolis]

Η ΠΕΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΝ

Έχει πια δύσι ο ήλιος του χιεμώνα,
και γρήγορα, σα θέατρο, σκοτεινιάζει,
ή σα να πέφτει πέπλο σε μια εικόνα.
άλλο δε βρίσκει ο άνεμος, ταράζει
μόνο τ' αγκάθια στην πεδιάδα όλη,
μόνο κάποιο χαρτί σ' όλη τη φύση.
Μα το χαριτωμένο περιβόλι
αίμα και δάκρυα το' χουνε ποτίσει.
Αδιάκοπα τα δέντρα ξεκινούνε,
κι οι πέτρινοι σταυροί σκίζουν σα χέρια
τον ουρανό που σύννεφα περνούνε,
τον ουρανό που είναι χωρίς αστέρια.

Κώστας Καρυωτάκης

[Αλντεμπαράν]

Τον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου,
στη δύση της ζωής μου,
γεμάτος θλίψη
Μπήκα
Στο δάσος δίχως όνομα και φύλλα,
Λουσμένο ολόκληρο
Στο γαλακτερό
Γυαλί ομίχλης.
Από τα γκρι κλαριά
Στάζαν τα δάκρυα,
Που μονάχα τα δέντρα χύνουν
την παραμονή του χειμώνα
που καταργεί το χρώμα.
Και ξαφνικά συνέβη το θαύμα:
Στη δύση μες απ’ τα σύννεφα
έλαμψε το γαλάζιο,
Και η φωτεινή ακτίνα, ίδια Ιουνίου φως,
Τ’ αηδονιού τραγούδι, δόρυ ελαφρύ,
Καρφώθηκε στο παρελθόν μου,
Περνώντας από το μέλλον.
Και έκλαιγαν τα δέντρα. Προσμέναν
Τις γενναιοδωρίες, έργα ευλογημένα,
Τις θύελλες ευτυχισμένες στο γαλάζιο
Και σύραν το χορό τα περιστέρια
Όπως στα πλήκτρα τρέχουνε τα χέρια
Από τη γη ως τα ψηλά τ’ αστέρια!

Αρσένι Ταρκόφσκι, 1978

[c0ndemn3d]

Με ψήσατε, θα ρίξω και εγώ ένα καλό:

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

[Karaμazoβ]

Μιλώ

Μιλώ για τα τελευταία σαλπίσματα των νικημένων στρατιωτών
Για τα κουρέλια από τα γιορτινά μας φορέματα
Για τα παιδιά μας που πουλάν τσιγάρα στους διαβάτες

Μιλώ για τα λουλούδια που μαραθήκανε σους τάφους και τα σαπίζει η βροχή
Για τα σπίτια που χάσκουνε δίχως παράθυρα σαν κρανία ξεδοντιασμένα
Για τα κορίτσια που ζητιανεύουν δείχνοντας στα στήθια τις πληγές τους

Μιλώ για τις ξυπόλυτες μάνες που σέρνονται στα χαλάσματα
Για τις φλεγόμενες πόλεις τα σωριασμένα κουφάρια σους δρόμους
Τους μαστροπούς ποιητές που τρέμουνε τις νύχτες στα κατώφλια

Μιλώ για τις ατέλειωτες νύχτες όταν το φως λιγοστεύει τα ξημερώματα
Για τα φορτωμένα καμιόνια και τους βηματισμούς στις υγρές πλάκες
Για τα προαύλια των φυλακών και για το δάκρυ των μελλοθανάτων.

Μα πιο πολύ μιλώ για τους ψαράδες
Π' αφήσανε τα δίχτυα τους και πήρανε τα βήματά Του
Κι όταν Αυτός κουράστηκε αυτοί δεν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτός τους πρόδωσε αυτοί δεν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτός δοξάστηκε αυτοί στρέψαν τα μάτια
Κι οι σύντροφοι τους φτύνανε και τους σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, το δρόμο παίρνουνε π' άκρη δεν έχει
Χωρίς το βλέμμα τους να σκοτεινιάσει ή να λυγίσει.
Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημια του πλήθους.




Μανώλης Αναγνωστάκης






-------------------------- εδιτ ------------------------------------------------

ΥΓ έμπνευση:

http://tvxs.gr/news/kosmos/kiebo-diadilotes-eriksan-agalma-toy-lenin-video

[Rising Force]

Διέξοδο   


Ήθελε να κερδίσει την ελευθερία της-
έτσι έλεγε τουλάχιστον,
γεμάτη περιφρόνηση γι' αυτό που ήταν ο κόσμος της
γεμάτη φόβο για ό,τι δεν ήταν κόσμος της.
Ένα διάστημα σχετίστηκε με καλλιτέχνες
κι αριστερούς διανοούμενους.
Έγκαιρα δέχτηκε πως η ελευθερία
εξαρτιόταν από οικονομικούς παράγοντες
(η ομορφιά της μόλις που άρχιζε να φθείρεται).
Παντρεύτηκε στην πρώτη σίγουρη ευκαιρία
και κάθε βράδυ, στο παγωμένο της κρεβάτι
βρίσκει πως η ζωή είναι παράλογη, εχθρική και σύντομη.

Τίτος Πατρίκιος

[Fcoriolis]

To you

To you I give the whole me
For I believe that you're my destiny
To you I offer every best of my heart
For I believe that you will value it

I want to share my whole life with you
For me to show that my love is true
I want to hold you in my arms
And sing you songs and lullabies

Loving you is what I want to do
Although I know that it can make me blue
Cause tears in my eyes has nothing to do
If I'm with a woman that is you...

[c0ndemn3d]

Διέξοδο   


Ήθελε να κερδίσει την ελευθερία της-
έτσι έλεγε τουλάχιστον,
γεμάτη περιφρόνηση γι' αυτό που ήταν ο κόσμος της
γεμάτη φόβο για ό,τι δεν ήταν κόσμος της.
Ένα διάστημα σχετίστηκε με καλλιτέχνες
κι αριστερούς διανοούμενους.
Έγκαιρα δέχτηκε πως η ελευθερία
εξαρτιόταν από οικονομικούς παράγοντες
(η ομορφιά της μόλις που άρχιζε να φθείρεται).
Παντρεύτηκε στην πρώτη σίγουρη ευκαιρία
και κάθε βράδυ, στο παγωμένο της κρεβάτι
βρίσκει πως η ζωή είναι παράλογη, εχθρική και σύντομη.

Τίτος Πατρίκιος

Γερό

[Social_waste]

Ένα πουλί που λάλησε
στον άνεμο της νιότης,
στ' ολάνθιστο απαλό κλαδί
κάποιας αγάπης πρώτης
και το τραγούδι του άλλαξε
σε πικρό ξάφνου θρήνο.
Δεν ήτανε να γίνω
ό,τι έχω 'νειρευτεί

[Karaμazoβ]

Για τον φτωχό Μπ. Μπ.

1

Eγώ, ο Μπέρτολτ Μπρεχτ, είμαι απ’ τα μαύρα δάση.
Στις πολιτείες μ’ έφερε η μητέρα μου
σαν ήμουν μέσα στο κορμί της. Κι η παγωνιά του δάσους
θα μείνει εντός μου ως τη στερνή τη μέρα μου.

2

Την πολιτεία της ασφάλτου νιώθω σπίτι μου. Απ' την αρχή
με όλα τ' άχραντα μυστήρια εφοδιασμένος:
Μ' εφημερίδες. Με καπνό. Και με κονιάκ.
Τεμπέλης και καχύποπτος και, τελικά, ευχαριστημένος.

3

Με τους ανθρώπους είμαι φιλικός. Φοράω
σκληρό καπέλο αφού έτσι είν' ό συρμός τους.
Λέω:  Είναι ζώα πού παράξενα μυρίζουν.
Και λέω πάλι:  Δε βαριέσαι, είμαι όμοιος τους.

4

Στις άδειες κουνιστές μου πολυθρόνες καθίζω
δυο-τρεις γυναίκες κάποτε τα πρωινά.
Kι ανέμελα τις βλέπω κάι τους λέω:
Στην αφεντιά μου, νά ποντάρει δεν μπορεί καμιά.

5

Κατά το βράδυ, μαζεύω άντρες γύρω μου.
«Τζέντλεμαν» προσφωνούμε ο ένας τον άλλον με σπουδή.
Βάζουν τα πόδια τους απάνω στο τραπέζι μου
και λεν: «Θά φτιάξουνε τα πράγματα για μας». Και δε ρωτάω:
«Πότε δηλαδή;»

6

Κατά το χάραμα, στο γκρίζο φως, τα έλατα κατουράνε
και τα ζωύφια τους, τα πουλιά, νά κράζουν αρχινάνε ένα - ένα.
Την ώρα αυτή, στην πόλη, εγώ στραγγίζω το ποτήρι μου,
πετάω τη γόπα μου κι αποκοιμιέμαι ταραγμένα.

7

Γενιά ελαφρόμυαλη, στρωθήκαμε σε σπίτια
πού λέγαμε πώς θα κρατήσουνε παντοτινά.
Έτσι χτίσαμε τα ψηλά σαρδελοκούτια του Μανχάταν
και τις λιγνές κεραίες πού ο  Ατλαντικός αναγελά).

8

'Από τις πολιτείες αυτές δε θ' απομείνει παρά ό,τι ανάμεσα τους
πέρασε:  ό άνεμος!
Χαρά δίνει το σπίτι στο φαγά: κι αυτός τ' αδειάζει μονομιάς.
Ξέρουμε δα πώς είμαστε περαστικοί
και τίποτ' αξιομνημόνευτο δε θα 'ρθει έπειτ’ από μας.

9

Στους σεισμούς που θε νά ρθουν, ελπίζω
να μην αφήσω το πούρο μου νά σβήσει απ το καημό μου.
Εγώ, ό Μπέρτολτ Μπρεχτ, στις πολιτείες της ασφάλτου
ξεβρασμένος
από τα μαύρα δάση μες στη μάνα μου πριν από τον καιρό μου.




Bertold Brecht
(μτφρ. Μάριος Πλωρίτης)

[Karaμazoβ]

άντε, άλλο ένα ακομα



Εγκώμιο στη διαλεκτική

Το άδικο προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά.
Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Η βία εξασφαλίζει: Όπως ακριβώς είναι, έτσι θα μείνει.
Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυρίαρχων
και στις αγορές λέει η εκμετάλλευση αδιάντροπα: Τώρα
εγώ πρώτη ξεκινάω.
Μα κι από τους καταπιεσμένους λένε τώρα πολλοί:
Αυτό που θέλουμε, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.
Όποιος ακόμα ζει, δε λέει: Ποτέ!
Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.
Όπως ακριβώς είναι, έτσι δεν μένει.
Όταν πουν ό,τι είχανε  οι κυρίαρχοι να πούνε
θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι.
Ποιος τολμάει να πει: Ποτέ;
Ποιος φταίει, σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς.
Ποιος θα φταίει σαν η καταπίεση συντιβεί; Εμείς πάλι.
Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί!
Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει!
Όποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;
Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο
Και το Ποτέ γίνεται: Σήμερα ακόμα!


Μπερτόδουλος Μπρεχτ

[teslaaaa]

ΦΟΥΡΝΟΣ ΜΙΚΡΟΚΥΜΑΤΩΝ
 
Μόνο όταν βιάζομαι σε βάζω μπρος,
η βία των κυμάτων σου με αποσυντονίζει:
στα άκρα ζεστά, στη μέση κρύα
τα φαγητά παραδομένα
στου μάγνητρου την έξαψη.
Λένε πως φταίει των πιάτων
η ειδική αγωγιμότης,
ωστόσο κι οι δυο ξέρουμε καλά,
πως ό, τι περνά
το φράγμα προστασίας μας
μπορεί να βλάψει σοβαρά.
Θυμάσαι που μου έσβησες
τη συσκευή της εγγραφής
του άρρυθμου ρυθμού μου;
Γιατί από τότε οι αρρυθμίες μου
καταγράφονται
ως ιδιαίτερα πια γεγονότα
(η κανονικότητα από πάντα
περνούσε απαρατήρητη).

[g]

Τὸ δηλητήριο

Τὸ κρασὶ ντύνει καὶ τὴ πιὸ ἄθλια τρώγλη
μὲ λαμπρὴ πολυτέλεια,
τὴ μεταμορφώνει σὲ χρυσὸ παλάτι
μὲ τὶς χρυσές, τὶς πορφυρὲς λάμψεις του
ποὺ μοιάζουν ἥλιο ποὺ δύει στὴν ὁμίχλη.

Τὸ ὄπιο μεταμορφώνει τὸ ἀπέραντο
μεγαλώνει τὸ ἀέναο
μακραίνει τὸν καιρό,
ἐπιμηκύνει τὸν καιρό,
βαθαίνει τὴ λαγνεία
καὶ τὶς σκοτεινές,
τὶς ἐρεβώδεις ἡδονὲς
ὁδηγεῖ τὴ ψυχὴ πέρα ἀπ᾿ τὰ σύνορα.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ δηλητήριο ποὺ κυλᾶ
ἀπὸ τὰ μάτια σου -τὰ πράσινά σου μάτια λίμνες
καὶ μέσα τους ριγεῖ ἡ ψυχή μου καὶ ταράζεται
οἱ σκέψεις μου ὀρυμαγδὸς κι ὑψώνονται
πάνω ἀπὸ τὶς πικρὲς ἀβύσσους.

Ὅμως ὅλα τοῦτα εἶναι χλωμὰ
μπροστὰ στὸ θαῦμα τὸ ὑπέροχο
τοῦ σάλιου σου ποὺ μὲ σπαράζει
ποὺ ρίχνει στὴ λήθη τὴ ψυχή μου
στὸν ἴλιγγο τὴν παρασύρει δίχως τύψεις
κι ἄπνοη τήνε σέρνει
στὴν ὄχθη τοῦ θανάτου...

Σὰρλ Μπωντλαίρ