Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Δείτε περισσότερα εδώ...]

Συμβουλές καλής χρήσης του φόρουμ: Youtube embed code and links, Shoutbox, Notify, ...

Δείτε περισσότερα εδώ...

[vag]

Κώστας Μόντης «Νύχτες»

Καλά, θ’ απορροφήσουν κάτι από την έγνοια σου
η μέρα, η κίνηση, η δουλειά σου, οι φίλοι,
και θα μπορέσεις ύστερα να πας
σε κάνα θέατρο ή κέντρον ή όπου αλλού.
Όμως όταν τελειώσουν όλα
τα θέατρα και τα κέντρα κλείσουν,
και πουν οι φίλοι καληνύχτα,
και πρέπει να γυρίσεις πια στο σπίτι, τι θα γίνει;
Το ξέρεις πως σκληρή, αδυσώπητη
σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια,
Θα ‘σαι μονάχος.
Και τότες θα λογαριαστείτε.
Θες ή δε θες θα μπουν κάτω όλα, να λογαριαστείτε.
Θα ‘σαι μονάχος
κι ανυπεράσπιστος απ’ τα θέατρα και τα κέντρα,
κι απ’ τη δουλειά σου και τους φίλους.
Σε περιμένει στο κρεβάτι σου η έγνοια.
Θά ‘ρθεις, δεν γίνεται. Είν’ τόσο σίγουρη γι’ αυτό, και περιμένει.
Είναι στο σπίτι και σε περιμένει.

[Karaμazoβ]

πάσα και γκολ vag...




Πρόλογος (Σκλάβοι Πολιορκημένοι)

Πάλι μεθυσμένος εἶσαι, δυόμιση ὥρα τῆς νυχτός.
Κι ἂν τὰ γονατά σου τρέμαν, ἐκρατιόσουνα στητὸς
μπρὸς στὸ κάθε τραπεζάκι.«-Γειά σου Κωσταντὴ βαρβᾶτε!»
«-Καλησπερούδια, ἀφεντικά, πῶς τὰ καλοπερνᾶτε;»

Ἕνας σοὔδινε ποτήρι κι ἄλλος σοὔδινεν ἐλιά.
Ἔτσι πέρασες γραμμὴ τῆς γειτονιᾶς τὰ καπελιά.
Κι ἂν σὲ πείραζε κανένας - ἂχ ἐκεῖνος ὁ Τριβέλας!-
ἔκανες πὼς δὲν ἔνιωθες καὶ πάντα ἐγλυκογέλας.

Χτὲς καὶ σήμερα ἴδια κι ὅμοια, χρόνος μπρός, χρόνια μετά...
Ἡ ὕπαρξή σου σὲ σκοτάδια ὅλο πηχτότερα βουτᾷ.
Τάχα ἡ θελησή σου λίγη, τάχα ὁ πόνος σου μεγάλος;
Ἄχ, ποὖσαι νιότη, ποὔδειχνες πῶς θὰ γινόμουν ἄλλος!


Κώστας Βάρναλης

[princess_of_the_dawn]

Οἱ νέες τῶν ἐπαρχιῶν


Ι
Τὶς νέες συλλογίζομαι στὶς ἀπομακρυσμένες
τὶς ἐπαρχίες, τὰ χλωμὰ καὶ κρύα δειλινά,
ὅταν πίσω ἀπ᾿ τὸ τζάμι τοὺς κοιτᾶν στηλὰ τὸ δρόμο
κι ἀναστενάζουνε, γιατὶ κανένας δὲν περνᾷ...

Τὶς συλλογιέμαι στὶς θαμπὲς τοῦ φθινοπώρου ἡμέρες,
ὅταν κοιτᾶνε τὴ βροχὴ νὰ πέφτει στὴν αὐλή τους
κι ἀνασηκώνουν στοὺς στενούς τους ὤμους τους τὸ σάλι,
γιατὶ ἕνα ρῖγος παγερὸ νιώθουν ὡς τὴν ψυχή τους...

ΙΙ
Συλλογιστήκατε ποτὲ τὶς νέες στὶς ἐπαρχίες,
ποὺ περιμένουνε νὰ ῾ρθεῖ, τὸ βράδυ, ἡ ἐφημερίδα,
γιὰ νὰ διαβάσουν ἄπληστα τὸ μυθιστόρημά της
καὶ νὰ μάθουν τί ἀπόγινε ἡ ὄμορφη ἡρωίδα;

Ποὺ ἀνταλλάσσουν κάρτ-ποστὰλ -«ἰδίως τοπία καὶ ἂνθη»-
καὶ διατηροῦν ρομαντική, κρυφά, ἀλληλογραφία
μ᾿ ἕνα ἄγνωστον, ποὺ μ᾿ ἄπειρα χαρίσματα τὸν πλάθουν
κι ἐκεῖνος εἶναι ἕνας γραφεὺς σὲ κάποια Δημαρχία;

Ποὺ γράφουν καλλιγραφικὰ -καὶ μ᾿ ἀνορθογραφίες-
«σκέψεις» μὲς σὲ λευκώματα παρμένες στὰ βιβλία
καὶ ποὺ μὲ μελαγχολικὰ ψευδώνυμα ὑπογράφουν,
ὅπως: «Ἀνέραστος Ψυχή» ἢ «Θλιβερὰ Καρδία»;

ΙΙΙ
Ἐγὼ τὶς συλλογίζουμαι τὶς νέες αὐτές, ποὺ εἶναι
τῆς Ἔμμας Μποβαρὺ ἀδερφὲς -καὶ πάντα καρτερᾶνε
τὸ Νέο τὸ ρομαντικό, τὸν πλούσιο, τὸν ὡραῖο,
ποὺ θὰ τοὺς δώσει τὴ λαμπρὴ ζωὴ ποὺ λαχταρᾶνε...

Πότε θὰ ῾ρθεῖ; Πότε θὰ ῾ρθεί ἀπὸ τὸ γαλανὸ
βασίλειο τῆς Χίμαιρας, μ᾿ ἐρωτικὰ ἀνοιγμένη
τὴν ἀγκαλιά, καὶ νὰ τὸν δοῦν νὰ τοὺς χαμογελᾶ;
Τάχα γιατί τόσο πολὺ ν᾿ ἀργεῖ; Τί περιμένει;

Δὲν ξέρει πῶς στὴν πένθιμη αὐτὴν ἀναμονὴ
λιώνουν οἱ ἄσπρες τους ψυχὲς σὰ μάταιες λαμπάδες;
Καὶ δὲ φοβᾶται, σὰ θὰ ῾ρθεῖ μιὰ μέρα, νὰ μὴ βρεῖ
σβηστὸ τὸ φῶς καὶ -ἀλίμονο- νεκρὲς τὶς Ἑστιάδες;

Πότε θὰ ῾ρθεῖ; Κατάμονες καὶ θλιβερὲς στὸ σπίτι
-στοῦ φθινοπώρου τὰ χλωμὰ καὶ κρύα δειλινά-
οἱ νέες τῶν ἐπαρχιῶν κοιτᾶν στηλᾶ τὸ δρόμο
κι ἀναστενάζουνε, γιατὶ κανένας δὲν περνᾷ...

Κώστας Ουράνης

[Karaμazoβ]

σιγουρα θα χαιρόταν ο Ουρανης αν μαθαινε πως πλέον η κατάσταση στην ελληνικη επαρχία έχει βελτιωθεί

[princess_of_the_dawn]

μπα μην το λες

[Karaμazoβ]

ελα ρε συ, εκτός αν μενουν σε κανα απομακρυσμένο χωριο

[princess_of_the_dawn]

ναι δεν το παίρνω απολύτως κυριολεκτικά το ποίημα

[Karaμazoβ]

Οἱ μοιραῖοι

Μὲς στὴν ὑπόγεια τὴν ταβέρνα,
μὲς σὲ καπνοὺς καὶ σὲ βρισιές,
(ἀπάνου ἐστρίγγλιζε ἡ λατέρνα)
ὅλη ἡ παρέα πίναμε ἐψές,
ἐψές, σὰν ὅλα τὰ βραδάκια,
νὰ πᾶνε κάτου τὰ φαρμάκια.

Σφιγγόταν ὁ ἕνας πλάι στὸν ἄλλο
καὶ κάπου ἐφτυοῦσε καταγῆς,
ὤ! πόσο βάσανο μεγάλο
τὸ βάσανο εἶναι τῆς ζωῆς!
Ὅσο κι ὁ νοῦς ἂν τυραννιέται
ἄσπρην ἡμέρα δὲ θυμιέται!

(Ἥλιε καὶ θάλασσα γαλάζα
καὶ βάθος τοῦ ἄσωτου οὐρανοῦ,
ὤ! τῆς αὐγῆς κροκάτη γάζα
γαρούφαλλα τοῦ δειλινοῦ,
λάμπετε-σβήνετε μακριά μας,
χωρὶς νὰ μπεῖτε στὴν καρδιά μας!)

Τοῦ ἑνοῦ ὁ πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος - ἴδιο στοιχειὸ
τοῦ ἄλλου κοντόμερη ἡ γυναῖκα
στὸ σπίτι λιώνει ἀπὸ χτικιό,
στὸ Παλαμήδι ὁ γυιὸς τοῦ Μάζη
κ᾿ ἡ κόρη τοῦ γιαβῆ στὸ Γκάζι.

-Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας!
-Φταίει ὁ θεὸς ποὺ μᾶς μισεῖ!
-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!
-Φταίει πρώτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὸ κρασί!
«Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;... κανένα στόμα
δὲν τὅβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόμα.

Ἔτσι, στὴν σκοτεινὴ ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα
ὅπου μᾶς εὕρει, μᾶς πατεῖ:
δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα!
προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!


Κώστας Βάρναλης



bonus:
http://www.youtube.com/watch?v=xGNUNqYSvRw

[aredhel]

I Know Why The Caged Bird Sings


The free bird leaps
on the back of the wind
and floats downstream
till the current ends
and dips his wings
in the orange sun rays
and dares to claim the sky.

But a bird that stalks
down his narrow cage
can seldom see through
his bars of rage
his wings are clipped and
his feet are tied
so he opens his throat to sing.

The caged bird sings
with fearful trill
of the things unknown
but longed for still
and his tune is heard
on the distant hill
for the caged bird
sings of freedom

The free bird thinks of another breeze
and the trade winds soft through the sighing trees
and the fat worms waiting on a dawn-bright lawn
and he names the sky his own.

But a caged bird stands on the grave of dreams
his shadow shouts on a nightmare scream
his wings are clipped and his feet are tied
so he opens his throat to sing

The caged bird sings
with a fearful trill
of things unknown
but longed for still
and his tune is heard
on the distant hill
for the caged bird
sings of freedom.


 Maya Angelou

[Karaμazoβ]

Maya Angelou

http://en.wikipedia.org/wiki/Wikipedia:Today%27s_featured_article/April_4,_2013

Born    Marguerite Ann Johnson
April 4, 1928 (age 85)
St. Louis, Missouri, U.S.

[ACE]

ε νταξ εδω που τα λεμε η Πρεβεζα το χειμωνα ειναι θανατος

Ακομα και στην Χονολουλου να διοριζανε τον Καρυωτακη, θα εγραφε το αντιστοιχο εξισου καταμαυρο ποιημα για την πρωτευουσα της Χαβαης.

[Xbaremenos]

Metamorphosis

a girlfriend came in
built me a bed
scrubbed and waxed the kitchen floor
scrubbed the walls
vacuumed
cleaned the toilet
the bathtub
scrubbed the bathroom floor
and cut my toenails and
my hair.
then
all on the same day
the plumber came and fixed the kitchen faucet
and the toilet
and the gas man fixed the heater
and the phone man fixed the phone.
noe I sit in all this perfection.
it is quiet.
I have broken off with all 3 of my girlfriends.
I felt better when everything was in
disorder.
it will take me some months to get back to normal:
I can't even find a roach to commune with.
I have lost my rythm.
I can't sleep.
I can't eat.
I have been robbed of
my filth.

-Charles Bukowski

[Endeavour X]

Most alarming

[ACE]

              Καλινόφσκαγια, 1920
 
 
 
 
         Η πόλη λέγεται Καλινόφσκαγια –
         μια κωμόπολη είναι, κάπου στον Βόρειο Καύκασο,
         ίσαμε τεσσεράμισι χιλιάδες άνθρωποι, Κοζάκοι.
       
         Φαντάσου: σε τούτηνα την πόλη ζούνε
         δύο αδέλφια δίδυμα δεκατριών χρόνων,
         ας πούμε, κάποιος Ιβάν και κάποιος Αλιόσα
         κι οι δυο τους αγαπούνε μιαν δωδεκάχρονη Ναστασία –
         όπως στα μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι.
 
         Και τρέχουνε στα περιβόλια οι τρεις τους,
         τα δυο αγόρια και το κορίτσι,
         παίζουν κυνηγητό μέσα στα χλωρά στάχυα·
         και το κορίτσι δεν ξέρει ποιόνα αγαπά και ποιόνα θέλει –
         μοιάζουν τόσο πολύ οι δυο τους οι αφιλότιμοι,
         είναι, θαρρείς, ο ένας συμπλήρωμα του άλλου.
         Και φεύγει η άνοιξη του χίλια εννιακόσια είκοσι
         μέσα στις αμφιθυμίες της αγάπης.
 
         Ώσπου μια μέρα της το λεν της Ναστασίας
         «θα μονομαχήσουμε με τα πιστόλια του παππού
         κι όποιος ζήσει θα σε παντρευτεί» –
         όπως γίνεται στις νουβέλες του Τουργκένιεφ.
         Μα στη στιγμή εκείνη έντρομη τους σταματά
         «δεν είναι ανάγκη να σκοτωθείτε,
         πριν κλείσει ο χρόνος θα διαλέξω ποιον θα παντρευτώ»,
         όπως συμβαίνει στα διηγήματα του Τσέχοφ.
 
         Έτσι περνούν το καλοκαίρι τους ο Ιβάν κι ο Αλιόσα,
         γεμάτοι έξαψη κι αδημονία.
         Λίγο τους νοιάζει που είναι σε πόλεμο τρανό
         οι Κοζάκοι με τους Κόκκινους,
         λίγο τους νοιάζει που σφίγγει ο κλοιός της Τσεκά·
         εκείνοι καίγονται για την απόφαση της Ναστασίας.
 
         Ποιος να τους πει που μάταια περιμένουν:
         πως ετοιμάζεται το μακελειό· πως κάποιος Λένιν
         έχει χτυπήσει κιόλας τη γροθιά στο τραπέζι:
         «δεν θα ανεχτώ νέα Βανδέα», δηλώνει με πυγμή –
         κι οι θαυμαστές του τον χειροκροτούν
         («μα τι μυαλό! – τι τόλμη! – τι διαλεκτικός υλισμός!»)
         Κι η Κόκκινη Ρομφαία θα το γράψει:
         Αίμα; Ας χυθεί κατά κύματα!
         Φτάνει να βάψει κόκκινο το φλάμπουρο της Επανάστασης...
 
         Κι έτσι, για να μην γίνει η «νέα Βανδέα»,
         θα βγει η απαίσια η διαταγή:
         είναι τσακάλια του εχθρού οι Κοζάκοι και πρέπει να συντριβούν·
         άντρες, γυναίκες και παιδιά να θανατώνονται δίχως δίκη
         στο όνομα της Επανάστασης και του Λαού
         Κι η Καλινόφσκαγια να ισοπεδωθεί,
         να σβήσει απ' τον χάρτη και να γεμίσει πτώματα ο κάμπος
         (ο πυροβολισμός εξ επαφής στον κρόταφο – ένας για κάθε εχθρό,
         να μη σπαταλιούνται τζάμπα σφαίρες),
         κι όσοι απομείνουν να φορτωθούνε στα βαγόνια
         να μοιραστούν στα σπίτια των πεθαμένων.
 
         Κι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας; –
         αλίμονο, θα χαθούν πριν να τελειώσει ο χρόνος:
         ο Ιβάν κι ο Αλιόσα μαζί με τη φαμίλια τους
         εκτελεσμένοι από την Τσεκά
         (είχαν μεγάλο αδελφό στρατιώτη στους Λευκούς)·
         η Ναστασία παγωμένη απ' το κρύο,
         νεκρή μέσα στο τρένο που φόρτωσαν τα κορίτσια
         για να τα πάνε βόρεια –μα πού;–
         δίχως ποτέ να αποφασίσει ποιον προτιμά για άντρα.
 
         Αυτά θα γίνουν στην Καλινόφσκαγια,
         Οκτώβριο και Νοέμβριο του χίλια εννιακόσια είκοσι.       
         Μα τώρα είναι ακόμη Ιούλιος
         κι οι τρεις οι ήρωές μας είναι αλλού –
         δεν βάνουν οι έρμοι με τον νου τους το κακό,
         μονάχα ξαγρυπνούν και ονειρεύονται
         το πρώτο τους φιλί μέσα στη νύχτα.

[Karaμazoβ]

Επιβαλλεται μια απάντηση με Μαγιακόφσκι για να εξισορροπηθει ο αντικομμουνισμός του ACE

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Ξελασπώστε το μέλλον

 

Το μέλλον δε θα 'ρθει
                                από μονάχο του, έτσι νέτο σκέτο,
αν δεν πάρουμε μέτρα
                                 κι εμείς.

Από τα βράγχια, κομσομόλε, άρπαξε το!

Απ' την ουρά του, πιονιέροι, εσείς.

Η κομμούνα
                  δεν είναι μια βασιλοπούλα του παραμυθιού, που λές,
για να την ονειρεύεσαι
                                τις νυχτιές.

Μέτρησε,
                  καλοσκέψου,
                                        σημάδεψε –

και τράβα, βήματα τα βήματα,
                                            έστω και πάνω σε μικροζητήματα.

Δεν είναι μόνον
                       ο κομμουνισμός
στη γη,
         στα κάθιδρα εργοστάσια εκείνα.


Είναι και μέσ' στο σπίτι,
                               στο τραπεζάκι μπρος,
στις σχέσεις,
             στη φαμίλια,
                         στην καθημερινή ρουτίνα.

Εκείνος κει,
               που ολημερίς

τριζοβολάει βλαστήμιες
                                     σαν κάρο κακογρασωμένο

εκείνος που,
                  σαν ολολύζει η μπαλαλάικα,
                                                                χλωμιάζει ευθύς,

αυτός
          το μπόι του μέλλοντος
                                           δεν το 'χει φτασμένο.

Πόλεμος
              δεν είναι μόνο, όπως θαρρείς εσύ,
να λες ναι, ναι,
                     στα μέτωπα
                                     με βολές πολυβόλου.

Της φαμίλιας,
                    του σπιτικού,
                                      η επίθεση,
για μας μικρότερη απειλή
                                     δεν είναι διόλου.

Εκείνος που υποτάχτηκε
                                    στην πίεση της φαμίλιας,
κοιμάται
            μέσ' στη μακαριότητα
                                              ρόδων φτιαγμένων με χαρτί, -
αυτός δεν έφτασε το μπόι
                                   της προσήλιας,
της δυνατής ζωής εκείνης
                                     που θα 'ρτει.

Σαν τη φλοκάτα
                       και το χρόνο επίσης,

ο σκόρος της καθημερινότητας
                                               τον κατατρώει στιγμή στιγμή.

Το μεινεσμένο ρούχο

των ημερών μας για ν' αερίσεις,

ε, κομσομόλε, τίναξε το εσύ.

 

 

μτφρ. Γιάννης Ρίτσος (1909-1990)