Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[height=400]

  Όταν ανεβάζουμε φωτογραφίες στις Ανακοινώσεις και Έκτακτα νέα, βάζουμε τη μεγαλύτερη πλευρά 400 (width=400 ή height=400 ). π.χ. [img height=400 (κλείνει η αγκύλη) 

[Turambar]

TO ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ

Τα πιο όμορφα ποιήματα
Είναι αυτά που ποτέ δεν γράφτηκαν
Τα πιο όμορφα λόγια ποτέ δεν ειπώθηκαν
Τις πιο παράξενες μέρες
Με τα χέρια μόνοι ξεκουρδίσαμε
Ζήσαμε όλα αυτά που διαλύσαμε
Το πιο παράφωνο τραγούδι είναι η Φωνή
Και η νύχτα… λάμψεις του φεγγαριού.


Τα πιο όμορφα χρώματα ποτέ δεν ζωγραφίστηκαν
Τα πιο όμορφα τοπία ποτέ δεν ταξιδεύτηκαν
Οι πιο όμορφοι έρωτες
Είναι αυτοί που ποτέ δεν αντέξαμε
Τα πιο όμορφα πρόσωπα ποτέ δεν χαϊδέψαμε
Τα πιο όμορφα παιδιά
Ίσως ποτέ δεν γεννήθηκαν
Και οι πλάστες ίσως δεν τολμήσουν ποτέ.


Το κύκνειο άσμα μια γενιάς που ποτέ δεν θέλησε
Είναι τα πράγματα που ποτέ δεν γνώρισε
Το κύκνειο άσμα μιας γενιάς που ποτέ δεν τόλμησε
Είναι τα πράγματα που ποτέ δεν γνώρισε.


Τα πιο όμορφα πράγματα είναι αυτά που ποτέ δεν γνωρίσαμε
Μα τα ακόμα πιο όμορφα είναι αυτά που τολμήσαμε
Τα πιο όμορφα πράγματα στον κόσμο είναι αυτά που ποτέ δεν γνωρίσαμε
Μα τα ακόμα πιο όμορφα είναι αυτά που τολμήσαμε.


Τα πιο όμορφα πράγματα είναι αυτά που ποτέ δεν γνωρίσαμε
Μα τα ακόμα πιο όμορφα είναι αυτά που τολμήσαμε
Το κύκνειο άσμα μιας γενιάς που ποτέ δεν τόλμησε
Είναι τα πράγματα που ποτέ δεν γνώρισε.

Το τραγουδάν οι Horror Vaqui. Ποιός έχει γράψει τους στοίχους από αυτό το ποίημα δε ξέρω...
αλλά  το λατρεύω

[cecs]

Εμένα η λατρεία μου είναι ο K.Π.Καβάφης

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες

Μην την εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ'εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

[meltemi]

Kαλός και Kακός Kαιρός - K.Π.Καβάφης

Δεν με πειράζει αν απλώνη
έξω ο χειμώνας καταχνιά, σύννεφα, και κρυάδα.
Μέσα μου κάμνει άνοιξι, χαρά αληθινή.
Το γέλοιο είναι ακτίνα, μαλαματένια όλη,
σαν την αγάπη άλλο δεν είναι περιβόλι,
του τραγουδιού η ζέστη όλα τα χιόνια λυώνει.

Τι ωφελεί οπού φυτρώνει
λουλούδια έξω η άνοιξις και σπέρνει πρασινάδα!
Έχω χειμώνα μέσα μου σαν η καρδιά πονεί.
Ο στεναγμός τον ήλιο τον πιο λαμπρό σκεπάζει,
σαν έχεις λύπη ο Μάης με τον Δεκέμβρη μοιάζει,
πιο κρύα είναι τα δάκρυα από το κρύο χιόνι.

[Prof. Tournesol]

Μετά από λαϊκή απαίτηση...


Κεμάλ
Νίκος Γκάτσος

Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ, ενος νεαρού πρίγκηπα,της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορέι να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πίκρες οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.


Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.

Κι ενας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ' αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δύο γέρικες καμήλες μ' ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ' αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.

Σ' ένα μήνα σ' ένα χρόνο βλέπουν μπρός τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ...
Καληνύχτα...

[Tsihiro]

Το ψοφίμι

Ψυχή μου αγαπημένη, θυμάσαι αυτό το πράμα που είδαμε, εκείνη την ωραία καλοκαιρινή ημέρα:
το σιχαμερό κουφάρι εκεί όπου έσβηνε το μονοπάτι,
σαν σε κακόστρωτο κρεβάτι από χαλίκια,

Τα πόδια στον αέρα, σαν την πόρνη σε ακόλαστα παιχνίδια,
έκαιγε και ίδρωνε δηλητήρια,
άνοιγε ξεδιάντροπα με απάθεια
την κοιλιά του, βρώμα φαρμακερή τον αέρα να γεμίσει.

Ο ήλιος ακτινοβολούσε το σάπιο κορμί του,
σαν για να το καλομαγειρέψει
για να επιστρέψει στη φύση εκατό φορές όσα εκείνη είχε συνδυάσει, μία.

Οι ουρανοί κοιτούσαν το περήφανο κουφάρι, σα λουλούδι ν’ ανοίγει.
Τόσο έντονη ήταν η δυσωδία, αγάπη μου, που παραλίγο στο γρασίδι να λιποθυμήσεις.

Οι μύγες βουίζαν δυνατά πάνω από τη σάπια κοιλιά του
απ' όπου ξεχύνονταν ένα σύνταγμα μαύρα τα σκουλήκια, ρέοντας σαν γλοιώδες πήγμα
πάνω στα ζωηρά σάρκινα κουρέλια του.

Σαν κύματα ανεβοκατέβαιναν πάνω από αυτή τη μάζα όλα αυτά, ή
ανάβλυζαν τρίζοντας
ωσάν το πτώμα, γεμάτο αέρινη πνοή, να ζούσε πολλαπλασιαζόμενο.

Αυτός ο κόσμος έπαιζε μια περίεργη μελωδία
σα νερά τρεχούμενα, σαν αέρας, σα σπόροι σιταριού ρυθμικά κοσκινισμένοι
στα μεγάλα καλάθια.

Οι μορφές σβήναν σαν σε ένα όνειρο
ένα σχέδιο με ομιχλώδες χρώμα
σε ξεχασμένο καμβά που ο ζωγράφος
τελειώνει από μνήμης

Πίσω από τα βράχια κρυμμένη, μια φοβισμένη σκύλα μας παρακολουθούσε με άγρια μάτια,
έτοιμη να κερδίσει το κομμάτι που όταν μας άκουσε να ερχόμαστε παράτησε

Αλλά κι εσύ θα γίνεις έτσι απεχθής
κι εσύ έτσι θα σαπίσεις
αστέρι των ματιών μου, ήλιε της ζωής μου,
εσύ, άγγελέ μου και πάθος μου!

Ναι, έτσι θα είσαι, ω Βασίλισσα της Χάρης, όταν
θα σε διαβάζουν
και θα σε παραχώνουν, κάτω από πλούσια χορτάρια και όμορφα λουλούδια,
για να λιώσεις δίπλα στα οστά των νεκρών

Τότε, Ομορφιά μου, πες στα σκουλήκια που θα σε καταβροχθίζουν με τα φιλιά τους
ότι κράτησα τη μορφή και τη θεϊκή ουσία των ερώτων μου στην αποσύνθεσή τους.

Baudelaire ,

 ετσι για να ανατριχιασετε...

[Optima]

Παιδιά εγώ πιστεύω ότι προσόν ενός αληθινού ποιητή είναι τα συμπυκνωμένα μηνύματα- δηλαδή όχι μόνο να εκφράζει συναισθήματά του, ανησυχίες του, φόβους του (που όλοι λίγο πολύ έχουμε) αλλά να τα δίνει και μ'έναν τρόπο απλό, λιτό και άμεσο.Γι' αυτό ακριβώς είμαι και υπέρ της ομοιοκαταληξίας, ή τουλάχιστον ενός εσωτερικού ρυθμού στο ποίημα. Δεν μου αρέσουν τα πολύ "φορτωμένα" ποιήματα, από αυτά που χρειάζεται δίπλα σου να έχεις σημειώσεις. 'Εχω διαβάσει αρκετούτσικη ποίηση κ έχω ξεχωρίσει τον Καββαδία και τον Καβάφη. Ο τελευταίος είναι με διαφορά ο αγαπημένος μου.

" Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
 σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές ινδίες,
θά' χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες"
                                  Καββαδία, από τη συλλογή " Μαραμπού" 

Να συνεχίσετε να διαβάζετε ποίηση και ν' ακούτε καλή μουσική!

[Verminoz]

Optima 

[aliakmwn]

   θλιβερό ή μάλλον όχι, συγκλονιστικό

...ειδικα οταν το ακους απο το Νικολα, μελοποιημενο απο τον ιδιο... 

[miss_elec]

 Οδυσσέα Ελύτη
 
-Η Μαρίνα των Βράχων
-Όλα τα σύννεφα
-Επίγραμμα
-Άξιον Εστί (απόσπασμα)
 
 
 
Η ΜΑΡΙΝΑ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ

'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - Μα που γύριζες
Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Αετοφόρος άνεμος γύμνωσε τους λόφους.
Γύμνωσε την επιθυμία σου ως το κόκαλο
Κι οι κόρες των ματιών σου πήρανε τη σκυτάλη της χίμαιρας
Ριγώνοντας μ' αφρό τη θύμηση!
Πού είναι η γνώριμη ανηφοριά του μικρού Σεπτεμβρίου
Στο κοκκινόχωμα όπου έπαιζες θωρώντας προς τα κάτω
Τους βαθιούς κυαμώνες των άλλων κοριτσιών
Τις γωνιές όπου οι φίλες σου άφηναν αγκαλιές τα δυοσμαρίνια

- Μα πού γύριζες
Ολονυχτίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας
Σου' λεγα να μετράς μες στο γδυτό νερό τις φωτεινές του μέρες
Ανάσκελη να χαίρεσαι την αυγή των πραγμάτων
'Η πάλι να γυρνάς κίτρινους κάμπους
Μ' ένα τριφύλλι φως στο στήθος σου ηρωίδα ιάμβου.

'Εχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη
Κι ένα φόρεμα κόκκινο σαντο αίμα
Βαθιά μες στο χρυσάφι του καλοκαιριού
Και τ' άρωμα των γυακίνθων - Μα πού γύριζες

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
'Ηταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ' έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ' όνομά του
'Οπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας

'Ακουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
'Εχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.
Δεν είναι για να λογαριάζεις γαλανή ως το κόκαλο άλλο καλοκαίρι,
Για ν' αλλάξουνε ρέμα τα ποτάμια
Και να σε πάνε πίσω στη μητέρα τους,
Για να ξαναφιλήσεις άλλες κερασιές
'Η για να πας καβάλα στο μαίστρο.
Στυλωμένη στους βράχους δίχως χτες και αύριο,
Στους κινδύνους των βράχων με τη χτενισιά της θύελλας
Θ' αποχαιρετήσεις το αίνιγμά σου.




ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

'Ολα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν
Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε.
Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε
Το αμετανόητο χέρι,
Δέθηκα σ' ένα κόμπο λύπης.
 


 
ΕΠΙΓΡΑΜΜΑ

Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως
Πριν απ' τον 'Ερωτα, έρωτας.
Κι όταν σε πήρε το φιλί
Γυναίκα



 
ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ (απόσπασμα)

        Την γλώσσα μού έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
        Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες
        ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
        όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
        με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
        Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Εκεί ρόδια, κυδώνια
        θεοί μελαχρινοί, θείοι κι εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια·
        και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
        σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων,
        ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα σοι.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα σοι!
        Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
        τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια.
Στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα
        κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστός Ανέστη
        με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου.
        Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου!
 

 
 

[Appelsinpiken]

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ'άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο...


Θα πενθώ πάντα-μ'ακούς- για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο....

Ελύτης και πάλι Ελύτης...(Το Μονόγραμμα)

[Karaμazoβ]

Λορέτζος Μαβίλης - Μουχρωμα

Φυσαει το αεράκι με ανάλαφρη φόρα
και τις τριανταφυλλιες αργα σαλεύει
Στην ψυχή και στην πλάση βασιλεύει
ροδινο σουρουπο, ώρα μυροφόρα,

Χρυση θυμητικών ονείρων ωρα.
Στιγμή που η ψυχή την γαλήνη προμαντεύει
την αιώνια γαλήνη και φέρνει
στο νου καθε της γνώρα

αξέχαστη.Ξανθές κρινοτράχηλες
αγάπες, γαλανά βασιλεμένα
υγρά και φιλια και ανατριχίλες

πλανα δώρα ζηλεμένα
της ζήσης που αχνοσβιεται και τελειωνει
σαν το θαμπο γιουλί* που ολοένα λιωνει...

*το μενεξεδί χρώμα


 

[Appelsinpiken]

Τα πιο όμορφα πράγματα είναι αυτά που ποτέ δεν γνωρίσαμε
Μα τα ακόμα πιο όμορφα είναι αυτά που τολμήσαμε
Το κύκνειο άσμα μιας γενιάς που ποτέ δεν τόλμησε
Είναι τα πράγματα που ποτέ δεν γνώρισε

Το τραγουδάν οι Horror Vaqui. Ποιός έχει γράψει τους στοίχους από αυτό το ποίημα δε ξέρω...
αλλά  το λατρεύω

Νομίζω πως είναι του Ναζίμ Χικμέτ...

[Turambar]

[quote author=Turambar link=topic=2256.msg28378#msg28378
Τα πιο όμορφα πράγματα είναι αυτά που ποτέ δεν γνωρίσαμε
Μα τα ακόμα πιο όμορφα είναι αυτά που τολμήσαμε
Το κύκνειο άσμα μιας γενιάς που ποτέ δεν τόλμησε
Είναι τα πράγματα που ποτέ δεν γνώρισε.[/center]

Το τραγουδάν οι Horror Vaqui. Ποιός έχει γράψει τους στοίχους από αυτό το ποίημα δε ξέρω...
αλλά  το λατρεύω

Νομίζω πως είναι του Ναζίμ Χικμέτ...
[/quote]

ΤΙ ΛΕς Τώρα?


ΜΙΛΑΣ ΣΟΒΑΡΑ?

Ποιός είναι ο Ναζίμ? τι ξέρεις για αυτόν..? τι λέει το γκούγκλ για αυτόν?

πάω να ψάξω...


ΕΥΧΑΡΙΣΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ

[Turambar]

         

Δημουλά Κική

Σαν να διάλεξες


Παρασκευή είναι σήμερα θα πάω στη λαϊκή
να κάνω έναν περίπατο στ' αποκεφαλισμένα περιβόλια
να δώ την ευωδιά της ρίγανης
σκλάβα σε ματσάκια.

Πάω μεσημεράκι που πέφτουν οι τιμές των αξιώσεων
βρίσκεις το πράσινο εύκολο
σε φασολάκια κολοκύθια μολόχες και κρινάκια.
Aκούω εκεί τι θαρρετά εκφράζονται τα δέντρα
με την κομμένη γλώσσα των καρπών
ρήτορες σωροί τα πορτοκάλια και τα μήλα
και παίρνει να ροδίζει λίγη ανάρρωση
στις κιτρινιάρικες παρειές
μιας μέσα βουβαμάρας.

Σπάνια να ψωνίσω. Γιατί εκεί σου λένε διάλεξε.
Eίναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα; Διαλέγεις και μετά
πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο
που έχει η εκλογή σου.
Eνώ εκείνο το έτυχε τι πούπουλο. Στην αρχή.
Γιατί μετά σε γονατίζουν οι συνέπειες.
Aσήκωτες κι αυτές. Kατά βάθος είναι σαν να διάλεξες.

Tο πολύ ν' αγοράσω λίγο χώμα. Όχι για λουλούδια.
Για εξοικείωση.
Eκεί δεν έχει διάλεξε. Eκεί με κλειστά τα μάτια.

[Karaμazoβ]

Ενας απο τους πιο ευαισθητους, συναισθηματικους ποιητες ειναι ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Δυστυχώς στην βραδιά ποιησης δεν ηρθα εξοπλισμένος....



Νικηφόρος Βρεττακος - Της Σπάρτης οι πορτοκαλιές

Της Σπάρτης οι πορτοκαλιές, χιόνι, λουλούδια του έρωτα,
άσπρισαν απ'τα λόγια σου, γείρανε τα κλαδιά τους
γιόμισα το μικρό μου κόρφο, πήγα και στη μάνα μου.

Κάθονταν κάτω απ'το φεγγάρι και με νοιάζονταν,
κάθονταν κάτω απ'το φεγγάρι και με μάλωνε:
Χτες σ'έλουσα, χτες σ'άλλαξα, που γύριζες -
ποιος γιόμισε τα ρούχα σοu δάκρυα
και νεραντζάνθια;