Ποίηση

THMMY.gr > Forum > Χαλαρή συζήτηση - κουβεντούλα > ee-art > Λογοτ-ee-χνία > Ποίηση (Moderators: Mr Watson, Nikos_313) > Ποίηση

0 Members and 1 Guest are viewing this topic.

Pages: 1 ... 25 26 [27] 28 29 ... 66

Author

Topic: Ποίηση (Read 150785 times)

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Ποίηση

« Reply #390 on: May 08, 2008, 00:12:00 am »

"Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε"

Κώστας Καρυωτάκης


	Logged

supernova2.0

Καταξιωμένος/Καταξιωμένη

Gender:

Posts: 280

Ο άντρας της ζωής μου είμαι εγώ .-

Re: Ποίηση

« Reply #391 on: May 10, 2008, 15:01:10 pm »

ΚΑΤΗΦΟΡΙΚΗ ΟΔΟΣ

Οσάκις βρίσκομαι στην ανηφόρα,
της γυρνώ την πλάτη και προχωρώ ανάποδα.
Δεν ξέρω...

Ίσως θέλω να νιώσω
σαν ένα φύλλο που πέφτει απ' το κλαδί αμέριμνο,
ή σαν μια τρίχα
που έχει απελευθερωθεί απ' τα δεσμά του κεφαλιού
χάνοντας, όμως, έτσι την ίδια της την ύπαρξη,
ή, ακόμα,σα μια στάλα βροχής,
που πέφτει,πέφτει...
ώσπου χάνεται.

(Αγνωστου)

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους αυτοκαταστροφικούς που χουν αποδείξει όμως ,πως όταν καούν ολότελα, ξαναγεννιούνται από τις στάχτες τους...


	Logged

Κάπου ανάμεσά τους με... αναγνώρισα...

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Ποίηση

« Reply #392 on: May 10, 2008, 15:12:16 pm »

Quote from: SuperNova on May 10, 2008, 15:01:10 pm

Αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους αυτοκαταστροφικούς που χουν αποδείξει όμως ,πως όταν καούν ολότελα, ξαναγεννιούνται από τις στάχτες τους...

Μας χρωστάς ανάγνωση για την επόμενη φοράααα... δεν το ξεχνάω Wink


	Logged

supernova2.0

Καταξιωμένος/Καταξιωμένη

Gender:

Posts: 280

Ο άντρας της ζωής μου είμαι εγώ .-

Re: Ποίηση

« Reply #393 on: May 10, 2008, 15:15:28 pm »

Ok, we have a deal!

Ελπίζω να γίνει σύντομα!


	Logged

Κάπου ανάμεσά τους με... αναγνώρισα...

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Ποίηση

« Reply #394 on: May 17, 2008, 02:29:40 am »

<<Σ' αυτή την εποχή της ζωής έχει κανείς κιόλας ερωτευθεί πολλές φορές, ο έρωτας δεν κινείται πια μόνος, σύμφωνα με τούς άγνωστους και μοιραίους νόμους του, μπροστά στην ξαφνιασμένη κι αμέτοχη καρδιά μας. Τον βοηθούμε, τον αλλοιώνουμε με τη μνήμη, με την υποβολή. Αναγνωρίζοντας εν' από τα συμπτώματά του, αναλογιζόμαστε και κάνουμε να γεννηθούν τα άλλα. Καθώς κατέχουμε το τραγούδι του, χαραγμένο ολάκερο μέσα μας, δεν χρειαζόμαστε τη γυναίκα πού θα μας την αρχή του -- αρχή γεμάτη απ' τό θαυμασμό που εμπνέει η ομορφιά -- για να βρούμε τη συνέχεια. Κι άν το τραγούδι αρχίζει απ' τη μέση -- εκεί που συναντιούνται οι καρδιές και λεν πως η μιά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την άλλη ---, η μουσική μας είναι τόσο γνωστή, ώστε μπορούμε να συναντήσουμε τη συντροφιά μας στο σημείο που μας περιμένει (...)>>

"Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο" - Μαρσέλ Προυστ.,


	Logged

sakaflias7

Αbsolute ΤΗΜΜΥ.gr

Gender:

Posts: 3506

Μήπως κανένας καλός είμαι?

Re: Ποίηση

« Reply #395 on: May 17, 2008, 03:11:01 am »

ξερει κανεις το ποιημα της αννουλας σαν πας στον πηγαιμο...???το ψαχνο αλλα βρισκω μονο για τον ερχομο!!


	Logged

Kargas

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5053

ʕ • •ʔ

Re: Ποίηση

« Reply #396 on: May 17, 2008, 03:13:21 am »

Μια πάπια μπαίνει σε ένα μπαρ και πλησιάζει τον μπάρμαν...

Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι, δεν έχουμε ψωμάκι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Όχι, δεν έχουμε γαμημένο ψωμάκι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»
Μπάρμαν: «Κουφή είσαι, δεν έχουμε καθόλου γαμημένο ψωμάκι! Ρώτα με άλλη μια φορά και θα καρφώσω το γαμημένο ράμφος σου στο μπαρ ενοχλητικό μπάσταρδο πουλί!»
Πάπια: «Έχεις καρφιά;»
Μπάρμαν: «Όχι.»
Πάπια: «Έχεις ψωμάκι;»

Οδυσσέας Ελύτης - "το παπακι"


	Logged

"since you make it in thmmy, you can make it anywhere"
Kargas feat Jay-Z

sakaflias7

Αbsolute ΤΗΜΜΥ.gr

Gender:

Posts: 3506

Μήπως κανένας καλός είμαι?

Re: Ποίηση

« Reply #397 on: May 17, 2008, 03:14:33 am »

απο δω βγηκε το ποταμακι παει στην ποταμια που μετα μελωποιηθηκε??


	Logged

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Ποίηση

« Reply #398 on: May 17, 2008, 13:09:41 pm »

Quote from: Kargas on May 17, 2008, 03:13:21 am

Οδυσσέας Ελύτης - "το παπακι"


	Logged

Appelsinpiken

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5019

gone with eternity

Re: Ποίηση

« Reply #399 on: May 17, 2008, 15:02:10 pm »

No Second Troy
του W.B. Yeats (1865–1939)

WHY should I blame her that she filled my days
With misery, or that she would of late
Have taught to ignorant men most violent ways,
Or hurled the little streets upon the great,
Had they but courage equal to desire?
What could have made her peaceful with a mind
That nobleness made simple as a fire,
With beauty like a tightened bow, a kind
That is not natural in an age like this,
Being high and solitary and most stern?
Why, what could she have done being what she is?
Was there another Troy for her to burn?

Yeat's grave....


« Last Edit: May 17, 2008, 15:06:08 pm by Christine »	Logged

Πες μου, πόσο κρατάει το αύριο;

pandora

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 6443

madness

Re: Ποίηση

« Reply #400 on: May 19, 2008, 20:34:52 pm »

ΣΟΥ ΤΟ 'ΠΑ ΓΙΑ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Σου το 'πα για τα σύννεφα
σου το 'πα για τα μάτια τα κλαμένα
για τα σημάδια που άφησαν τα χέρια μας
πάνω στα τραπεζάκια τα βρεμένα
Στα φανερά και στα κρυφά
σου το 'πα για τα σύννεφα
Για σένα και για μένα

Σου το 'πα με τα κύματα
σου το 'πα με τη σκοτεινή ρουφήχτρα
με το σκυλί και με το κλεφτοφάναρο
με τον καφέ και με τη χαρτορίχτρα
Ψιθυριστά και φωναχτά
σου το 'πα με τα κύματα
Σου το 'πα μες στη νύχτα

Σου το 'πα τα μεσάνυχτα
σου το 'πα τη στιγμή που δε μιλούσες
που με το νου μου λίγο μόνο σ' άγγιζα
κι άναβε το φουστάνι που φορούσες
Από κοντά κι από μακριά
σου το 'πα τα μεσάνυχτα
Με τ' άστρα που κοιτούσες.

Οδυσσέας Ελύτης


	Logged

4Dcube

Veteran
Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 9068

just.do.it.cut.carrots.

Re: Ποίηση

« Reply #401 on: May 24, 2008, 19:00:47 pm »

Ο τόπος μας είναι κλειστός
Γ.Σεφέρη

Ο τόπος μας είναι κλειστός,
όλο βουνά που έχουν σκεπή
το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.

Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.

Ήχος στεκάμενος, κούφιος,
ίδιος με τη μοναξιά μας,
ίδιος με την αγάπη μας,
ίδιος με τα σώματά μας.

Μας φαίνεται παράξενο
που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε τα σπίτια,
τα καλύβια και τις στάνες μας.

Και οι γάμοι μας, τα δροσερά
στεφάνια και τα δάχτυλα,
γίνουνται αινίγματα
ανεξήγητα για την ψυχή μας.
Πώς γεννήθηκαν,
πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

Δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε
πηγάδια, δεν έχουμε πηγές.
Μονάχα λίγες στέρνες,
άδειες κι αυτές.
Που ηχούν και που τις προσκυνούμε.

Ο τόπος μας είναι κλειστός.
Τον κλείνουν οι δυο μαύρες
Συμπληγάδες.

Στα λιμάνια την Κυριακή σαν
κατεβούμε ν' ανασάνουμε,
βλέπουμε να φωτίζουνται στο
ηλιόγερμα σπασμένα ξύλα,
απο ταξίδια που δεν τέλειωσαν
σώματα που δεν ξέρουν πια
πώς ν' αγαπήσουν.

μελοποιημένο από τον Γιάννη Μαρκόπουλο : http://www.youtube.com/watch?v=0YdrHgmbFzY


	Logged

https://www.youtube.com/watch?v=6CAzdawCzhg

vag

Καταστραμμένος

Gender:

Posts: 5817

Re: Ποίηση

« Reply #402 on: May 25, 2008, 04:32:17 am »

Νιόβγαλτο Ψέμα

Σε ποιον να μιλήσω, που να πάω να τα πω
Σε ποιου ανέμου την άκρη να σκαρφαλώσω, να φύγω
Τι υπάρχει να μισήσω και τι μένει ν' αγαπώ
Ό,τι αγκαλιάζω δυνατά, μου φαίνεται πως το πνίγω,
κι ανοίγω, κι ανοίγω χωρίς τη θέλησή μου.
Καταπίνω αντί να φτύνω φαρμάκι και αίμα.
Να βρισκα λίγο την πιο καθάρια στιγμή μου,
να με τραβήξει απ'τη σκιά και το νιόβγαλτο ψέμα.
Βαρυγκομιά μου, τράβα και χάσου μακριά μου·
κοσμογωνιά μου, τι μου απέμεινε και τι είναι νεκρό
Μικρή θωριά μου, έτρεχες πάντα και στεκόσουν μπροστά μου,
μου έκανες νόημα να 'ρθω στα σκοτεινά να σε βρω.
Κι ήμουνα εκεί κάθε στιγμή - μίλα κελί μου· με τη πνοή μου
στα ψηλά ντουβάρια μέρες σου χάραζα.
Η γη μου κι η θάλασσα γίναν φωνή μου,
σημάδια στα περάσματα ποτέ δεν άλλαζα.
Βλαστημούσα την ίδια στιγμή που αγαπούσα,
και γελούσα, χιλιοκάλεστη μούσα απ' όλα απούσα.
Περίμενα, σκεφτόμουν, δε μιλούσα,
μα σε μικρούς έταξες πανάκριβα λούσα
και μασήσαν, με τους πολλούς δυστηχήσαν·
είναι μ' αυτές τις δυνατές φωνές εκεί έξω,
που σιγήσαν απ' τη λάβα του φόβου λιγήσαν.
Μα εγώ μου έταξα πως θα 'μαι εδώ και θ' αντέξω.
Κάλλιο να μπλέξω, να χάσω όσα έχω,
απ' το κελί μου να ζηλεύω ελεύθερα πουλιά·
δε προβλέπεται, αδερφέ μου, εγώ ν' απέχω,
θα ξεδιψάσω μ' όποιον μείνει για τη στερνή γουλιά.
Μιλιά, δε θέλω μιλιά από κανέναν.
Μ' έχει κόψει η σιωπή απόψε στα δύο,
ένα κομμάτι μου πήγε κι εκείνο στα χαμένα,
κοιτούσα αλλού, ντρεπόμουνα να ακούσω αντίο.

Τη μοναξιά μού τη θυμίσαν οι πολλοί
κι ότι είμαι μικρός, εκείνοι που δε ξέρω.
Τη τρέλα μου τη σιγοντάραν οι τρελοί
κι ο χρόνος μια πίκρα για όσα δε καταφέρω.
Και τώρα σε ποιον να μιλήσω, σε ποιον να τα πω
Ποιος αντέχει να πεθάνει γι' αυτά που πιστεύει
Ποιος είδε τα χνάρια μου σ' αυτή την ατραπό
Ποιος είδε τ' όνειρό μας το παλιό να κυριεύει
Ποιος ήρθε να με δει στη φυλακή μου,
να με τραβήξει απ' τη σκιά και το νιόβγαλτο ψέμα
Ποιος ήταν εκεί στη μια κι ανέγγιχτη στιγμή μου
Μεγάλο θέμα, μεγάλο θέμα...