Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πληροφορίες Καθηγητών]

Πληροφορίες Καθηγητών

[pandora]

τέλειο....

[pandora]

Ὀρυχεῖο

Σοῦ γράφω γεμάτη τρόμο μέσα ἀπὸ μιὰ στοὰ
νυχτερινὴ
φωτισμένη ἀπὸ μίαν ἐλάχιστη λάμπα σὰ δαχτυλίθρα
ἕνα βαγόνι περνάει ἀπὸ πάνω μου προσεχτικὰ
ψάχνει τὶς ἀποστάσεις του μὴ μὲ χτυπήσει
ἐγὼ πάλι ἄλλοτε κάνω πῶς κοιμᾶμαι ἄλλοτε
πῶς μαντάρω ἕνα ζευγάρι κάλτσες παλιὲς
γιατί ἔχουν ὅλα γύρω μου παράξενα παλιώσει

Στὸ σπίτι
χτὲς
καθὼς ἄνοιξα τὴ ντουλάπα ἔσβησε γίνηκε
σκόνη μ᾿ ὅλα τὰ ροῦχα της μαζὶ
τὰ πιάτα σπάζουν μόλις κανεὶς τ᾿ ἀγγίξει
φοβᾶμαι κι ἔχω κρύψει τὰ πηρούνια καὶ τὰ
μαχαίρια
τὰ μαλλιά μου ἔχουν γίνει κάτι σὰ στουπὶ
τὸ στόμα μου ἄσπρισε καὶ μὲ πονάει
τὰ χέρια μου εἶναι πέτρινα
τὰ πόδια μου εἶναι ξύλινα
μὲ τριγυρίζουν κλαίγοντας τρία μικρὰ παιδιὰ
δὲν ξέρω πῶς γίνηκε καὶ μὲ φωνάζουν μ ά ν α

Θέλησα νὰ σοῦ γράψω γιὰ τὶς παλιές μας τὶς χαρὲς
ὅμως ἔχω ξεχάσει νὰ γράφω γιὰ πράγματα
χαρούμενα

Νὰ μὲ θυμᾶσαι


Μίλτος Σαχτούρης

[meltemi]

The Hollow Men
T. S. Eliot

Mistah Kurtz—he dead.

      A penny for the Old Guy

      I

We are the hollow men
We are the stuffed men
Leaning together
Headpiece filled with straw. Alas!
Our dried voices, when
We whisper together
Are quiet and meaningless
As wind in dry grass
Or rats’ feet over broken glass
In our dry cellar

Shape without form, shade without colour,
Paralysed force, gesture without motion;

Those who have crossed
With direct eyes, to death’s other Kingdom
Remember us—if at all—not as lost
Violent souls, but only
As the hollow men
The stuffed men.

      II

Eyes I dare not meet in dreams
In death’s dream kingdom
These do not appear:
There, the eyes are
Sunlight on a broken column
There, is a tree swinging
And voices are
In the wind’s singing
More distant and more solemn
Than a fading star.

Let me be no nearer
In death’s dream kingdom
Let me also wear
Such deliberate disguises
Rat’s coat, crowskin, crossed staves
In a field
Behaving as the wind behaves
No nearer—

Not that final meeting
In the twilight kingdom

      III

This is the dead land
This is cactus land
Here the stone images
Are raised, here they receive
The supplication of a dead man’s hand
Under the twinkle of a fading star.

Is it like this
In death’s other kingdom
Waking alone
At the hour when we are
Trembling with tenderness
Lips that would kiss
Form prayers to broken stone.

      IV

The eyes are not here
There are no eyes here
In this valley of dying stars
In this hollow valley
This broken jaw of our lost kingdoms

In this last of meeting places
We grope together
And avoid speech
Gathered on this beach of the tumid river

Sightless, unless
The eyes reappear
As the perpetual star
Multifoliate rose
Of death’s twilight kingdom
The hope only
Of empty men.

      V

Here we go round the prickly pear
Prickly pear prickly pear
Here we go round the prickly pear
At five o’clock in the morning.

Between the idea
And the reality
Between the motion
And the act
Falls the Shadow
                                For Thine is the Kingdom

Between the conception
And the creation
Between the emotion
And the response
Falls the Shadow
                                Life is very long

Between the desire
And the spasm
Between the potency
And the existence
Between the essence
And the descent
Falls the Shadow
                                For Thine is the Kingdom

For Thine is
Life is
For Thine is the

This is the way the world ends
This is the way the world ends
This is the way the world ends
Not with a bang but a whimper.





  miss the people that we left behind

[pandora]

Δεν θυμάμαι αν το έχω ξαναποστάρει...

(είπα να το ποστάρω στα τραγούδια, αλλά επειδή το δημοτικό τραγούδι είναι ποίηση....voila)

Ανάθεμα τον αίτιο
κι ας το χει αμαρτία
να χωριστουμε αγαπή μου
χωρίς καμιάν αιτία

Συ μπαξές κι εγώ φυντάνι
να σ' απαρνηθώ δεν κάνει
κλαίει η καρδιά μ' και δε μερώνει
σαν της ερημιάς τ' αηδόνι.....

Αγάπα με, πουλάκι μου
όπως μ' αγάπαες πρώτα...
Τα ξένα λόγια μην ακούς
μον' την καρδιά σου ρώτα

Σύ μπαξές κι εγώ φυντάνι
να σ' απαρνηθώ δεν κάνει
κλαίει η καρδιά μ' και δεν μερώνει
σαν της ερημιάς τ' αηδόνι

Θα το χω εγώ παράπονο
σε όλη τη ζωή μου
κι άμα σε συλλογίζουμαι
να λιώνει το κορμί μου...

Σάλτα κι άρπα με απ' το κύμα
μην πνιγώ κι έχεις το κρίμα
κλαίει η καρδιά μ' και δεν μερώνει
σαν της ερημιάς τ' αηδόνι...

Δημοτικό

[pandora]

ΤΑ ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ

       ΑΓΟΡΙ
Απ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει
ένα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζει

       ΚΟΡΙΤΣΙ
Κυπαρρισάκι μου ψηλό ποιά βρύση σε ποτίζει
που στέκεις πάντα δροσερό κι ανθείς και λουλουδίζεις

       ΜΑΖΙ
Να ΄χα το σύννεφο άλογο, και τ'αστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να 'ρχόμουν κάθε βράδυ
Αν μ' αγαπάς κι είν' όνειρο ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω...

      ΑΓΟΡΙ
Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω
κι όταν σε συλλογιζομαι, τρέμω κι αναστενάζω

      ΚΟΡΙΤΣΙ
Τί να σου πώ, τι να μου πείς; Εσύ καλά γνωρίζεις
και την ψυχή και την καρδιά εσύ μου την ορίζεις

      ΜΑΖΙ
Να ΄χα το σύννεφο άλογο, και τ'αστρι χαλινάρι
το φεγγαράκι της αυγής να 'ρχόμουν κάθε βράδυ
Αν μ' αγαπάς κι είν' όνειρο ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω...

      ΑΓΟΡΙ
Εγώ είμ' εκείνο το πουλί που στην φωτιά σιμώνω
καίγομαι, στάχτη γίνουμαι και πάλι ξανανιώνω

     ΚΟΡΙΤΣΙ
Σαν είν' η αγάπη μπιστική, παλιώνει, μηδέ λιώνει
ανθεί και δένει στην καρδιά και ξανακαινουργιώνει

     ΜΑΖΙ
Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι
χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάρι
Αν μ' αγαπάς κι είν' όνειρο ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω...

(από τα Δημοτικά τραγούδια....)

[mendelita]

Στο μικρό περιβόλι δέκα δρασκελιές μπορείς να ιδείς το φως
του ήλιου να πέφτει σε δυο κόκκινα γαρούφαλα σε μιαν ελιά
και λίγο αγιόκλημα.
Δέξου ποιος είσαι.
Το ποίημα μην το καταποντίζεις
στα βαθιά πλατάνια
θρέψε το με το χώμα
και το βράχο που έχεις.
Τα περισσότερα – σκάψε στον ίδιο τόπο να τα βρεις

(Γ. Σεφέρης, Θερινό Ηλιοστάσι Ζ΄)

[pandora]

Ο Παλιός Σκοπός

Πέφτουν απ' τα μαύρα νέφη στάλες τση βροχής
και πληγώνουνε το σκούρο τζάμι τση ψυχής
πάνω τση καρδιάς τον τοίχο τρέχει το νερό
και ξεθάβει απ' τον ασβέστη τον παλιό καιρό...

Ήταν κείνο σαν και τούτο μαύρο δειλινό
που 'φυγε να πάει σ'άλλον τόπο μακρινό
κι έρχεται στη θύμησή μου που δακρύζαμε
τον παλιό σκοπό να πούμε σαν αρχίζαμε

Πάν οι μήνες, πάν τα χρόνια και γεράσαμε
δίχως όνειρα τη νιότη, πώς περάσαμε
δεν με νοιάζει στο σκοτίδι πως εμπήκαμε
όσο το στο φώς τση μέρας δεν χαρήκαμε

Στα κλειστά τα παραθύρια τον παλιό σκοπό
ήρθα απόψε όπως πρώτα για να ξαναπώ
φύσα αγέρι, πήγαινέ τση το γλυκό σκοπό
και ψιθύρισέ τση ακόμη πως την αγαπώ...

Χαϊνηδες

   

[pandora]

Η Άνοιξη

Ανέβηκα τα σκαλοπάτια τα λαξεμένα σε ψηλούς βράχους και βγήκα στο οροπέδιο που απλωνόταν μπροστά μου σαν τεράστιο αυτί. Πέρα οι λόφοι κολυμπούσαν στο φώς και είχαν το χρώμα που παίρνουν τα σφαχτάρια στο τσιγκέλι. Όπου κι αν γυρνούσα τα μάτια, έβλεπα ξερή λάσπη, σκασμένη. Ούτε πράσινο φύλλο, ούτε λουλούδι, ούτε μια μέλισσα. Κι ο αέρας μυριζε βαριά σαν να 'βγαινε από άδειο πιθάρι.
Καθώς περπατούσα μου φάνηκε πως άκουγα να τρέχουνε νερά, βαθιά σε υπόγεια λούκια. Κόλλησα χάμω τ 'αυτί μου κι άκουσα καθαρά μαζί με τα νερά που γλουγλουκίζανε κι ένα ανάλαφρο θρόϊσμα.
Βγάζω απ΄την τσέπη το μαχαίρι μου, το μπήγω στη γή - νο νιωσα να χώνεται όπως στο κρέας ενός μεγάλου ψαριού - κι αρχίζω να τη χαράζω, να τη σκίζω φέτες φέτες, τραβώντας με δύναμη τη σκληρή κρούστα που τη σκέπαζε.
Και τότε, τί θαύμα! Χιλιάδες μπουμπούκια και λουλούδια με τσαλακωμένα πέταλα, άσπρες, ρόδινες και μαβιές ρίζες, αμέτρητα σπαθωτά φύλλα, μαμούνια, σερσέγκια με σουβλερές μύτες, θαλασσοπράσινες κρεατόμυγες, χρυσσαλίδες και πεταλούδες με διπλωμένα φτερά, αποκαλύφθηκαν - ολόκληρος κοιμισμένος κόσμος, που οι αχτίνες του ήλιου σιγά σιγά τον ζέσταιναν, τον ξεμούδιαζαν, τον ξυπνούσαν από τη νάρκη του.
Το γρασίδι, σγουρό, ψήλωνε τρίζοντας ολόγυρά μου. Ο αέρας μοσκοβολούσε. Ένα πουλί βγήκε από τον κρυψώνα του, τίναξε τα χώματα απ' τις φτερούγες του, και μου είπε : << Ακόμα λίγο, και η άνοιξη αυτό το χρόνο θα 'μενε κρυμμένη στη γή >>.

Επαμεινώνδας Χ. Γονατάς

ps http://www.youtube.com/watch?v=wPn5Y0f8agw 

[Karaμazoβ]

Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα

Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
στεκόταν μπροστά στη φωτιά
και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μηνύματα
από μια αγάπη παλιά "ποτέ πια"
 
Η γυναίκα που μιλούσε στα κύματα
χόρευε σε μια ακρογιαλιά
ένα βαλς μανιασμένο με λυτά τα μαλλιά
και προχώρησε στα βαθιά
 
Η γυναίκα που έσκαβε μνήματα
και δεν είχε μιλιά
κοιτούσε το θάνατο σαν μια αγάπη παλιά
και ψιθύριζε με μάτια σβηστά "ποτέ πια"
 
Για όλα αυτά που ζήσαμε μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους
Τις ώρες που δακρύσαμε μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους


Παντελής Ροδοστόγλου
(Διαφανα Κρινα)

[pandora]

τί ωραίο το αποπάνω....


Μια που σήμερα είναι και παγκόσμια (?) μέρα ποιησης 




Των Ασωμάτων

Μυστηριώδης η ατμόσφαιρα. Σαν καπνός προσκυνητής
μιας φλόγα που δεν άναψε και όμως έχει σβήσει.

Πολλά στεφάνια στις οδούς και τα στενά των ήλων.
Πλαστικά τα περισσότερα ώστε
να μην μαραίνεται η προτίμηση Βαρραβάν Βαρραβάν απολύσαι
και να στρογγυλοποιούνται ευθυνότεροι οι πόνοι.

Γεμάτα λεμονανθούς τα ασθενοφόρα πεζοδρόμια.
Κι όπως αφουγκραζόμουν πικραμένες τις καμπάνες
να σκαμπιλίζουν τ' ασεβή ευώδη μάγουλα του ανέμου
να λιθοβολούν τις Μαγδαληνές ακακίες που
μυροβόλα έπεφταν απ' τον ερωτικό όροφο της άνθισης
στα πόδια της εσταυρωμένης Του ανταπόκρισης
αφηρημένη σκόνταψα σε κορμό σφοδρής επιθυμίας
μετά από τόσα κι από τόσα μεσολαβήσαντα αργύρια
να μεταλάβω το άχραντο σώμα της ανάμνησης
από το δισκοπότηρο στην ιερή ποσότητα έστω ενός
μικρού κοχλιαρίου
 - πάλι τσιγκουνεύεσαι; Άντε, κερνάω εγώ το αίμα

Θυμάμαι, δεν ξεχνώ ποτέ
όσα δε μου ζητούν να τους το αποδείξω.

Κική Δημουλά ("Ενός λεπτού μαζί" - 1998)

 -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η εφηβεία της λήθης

Περιμένω λίγο
να σκουρήνουν οι διαφορές και τ' αδιάφορα
και ανοίγω τα παράθυρα. Δεν επείγει
αλλά το κάνω έτσι για να μη σκεβρώνει η κίνηση
Δανείζομαι το κεφάλι της πρώην περιέργειάς μου
και το περιστρέφω. Όχι ακριβώς περιστρέφω.
Καλησπερίζω δουλικά όλους αυτούς τους κόλακες
των φόβων, τ' αστέρια. Όχι ακριβώς καλησπερίζω.
Στερεώνω με βλεμμάτινη κλωστή
τ' ασημένια κουμπάκια της απόστασης
κάποια που έχουν ξηλωθεί τρέμουνε και θα πέσουν.
Δεν επείγει. Το κάνω μόνο για να δείξω στην απόσταση
πόσο ευγνωμονώ την προσφορά της.

Αν δεν υπήρχε η απόσταση
θα μαραζώνανε τα μακρινά ταξίδια
με μηχανάκι θα μας έφερναν στα σπίτια
σαν πίτσες την υφήλιο που ορέχτηκε η φυγή μας.
Θα ήτανε σα βδέλλες κολλημένα
πάνω στα νιάτα τα γεράματα
και θα με φώναζαν γιαγιά απ΄τα χαράματά μου
εγγόνια μου κι έρως αδιακρίτως.
Και τι θα ήταν τ' άστρα
δίχως την υποστήριξη που τους παρέχει η απόσταση.
Επίγεια ασημικά, τίποτα κηροπήγια τασάκια
να ρίχνει εκεί τις στάχτες του ο αρειμάνιος πλούτος
να επενδύει ο θαυμασμός την υπερτίμησή του.

Αν δεν υπήρχε η απόσταση
στον ενικό θα μας μιλούσε η νοσταλγία
Οι σπάνιες τώρα ντροπαλές της συναντήσεις
με την πληθυντική ανάγκη μας
μοιραία τότε θ' αφομοίωναν
την αλανιάρα γλώσσα της συχνότητας.

Βέβαια, αν δεν υπήρχε η απόσταση
δεν θα 'τανε σαν άστρο μακρινό εκείνος ο πλησίον
θα 'ρχόταν στην πρωτεύουσα προσέγγιση
μόνο δυό βήματα θ' απέχανε τα όνειρα
από τη σκιαγράφησή του.
Όπως κοντά μας θα παρέμενε
η ύστατη φευγάλα της ψυχής.
Προς τί η τόση περιπλάνηση. Χώρος
κενός υπάρχει. Εμείς θα κατεβαίναμε
να ζήσουμε στο υπόγειο κορμί μας
κι εκείνη με το μύθο της και τα συμπράγκαλά του
θα μετεμψυχωνότανε σε σώμα.

Αν δεν υπήρχες εσύ απόσταση
θα πέρναγε πολύ ευκολότερα
πιό γρήγορα εν μία νυκτί η λήθη
τη δύσκολη παρατεταμένη εφηβεία της
αυτό που χάριν ευφωνίας ονομάζουμε μνήμη.

Όχι ακριβώς μνήμη. Στερεώνω
με βλεμμάτινη κλωστη ομοιώσεις
έχουν ξηλωθεί τρέμουνε και θα πέσουν.
Όχι ακριβώς στερεώνω. Δουλικά περιστρέφομαι
γύρω απ' αυτούς τους κόλακες του χρόνου που
χάριν συντομίας τους ονόμασα μνήμη.
Όχι ακριβώς μνήμη. Ανεφοδιάζω διάττοντες
με παρατεταμένη εκμηδένιση. Επείγει.

Κική Δημουλά (" Η εφηβεία της λήθης" - 1994)

[pandora]

Ο Φλεγόμενος Ποδηλάτης

Ο φλεγόμενος ποδηλάτης περνά κάθε απόγευμα
Περιστρέφει έναν ήλιο στον ένα τροχό
στον άλλο ένα μήλο

Χαμογελά στα παιδιά, στις κυρίες χαρίζει
ένα μαύρο λουλούδι
ένα φιλί στην παλάμη να μην τον ξεχνούν
κι ύστερα φεύγει

Τα παιδιά δεν τον βλέπουν μα οι κυρίες παλεύουν
ποια θα τον σβήσει
Η αγκαλιά τους ο δρόμος νερό
και φωτιά που κυλά στα χωράφια

Φυτρώνουν στον ήλιο πλατάνια ζεστά
κυπαρίσσια οριζόντια, κοιμητήρια μικρά
να κοιμούνται οι πόθοι
τα μεγάλα ταξίδια
κι ο φλεγόμενος ποδηλάτης
που περνά κάθε απόγευμα

Ποίηση, μουσική : Αλκίνοος Ιωαννίδης

   

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Edgar Allan Poe

Φωτογραφία στον τοίχο, κραυγή με δίχως ήχο
Κοράκι πεθαμένο, σοκάκι στοιχειωμένο

Τα μάτια του δυο δρόμοι, που όσο κοιτάει νυχτώνει
Κατάμαυρη θητεία, κλεμμένη αμαρτία
Φωνή που δυναμώνει, ο χρόνος που τελειώνει
Γιορτή που αγριεύει, δωμάτιο που στενεύει

Την σκοτεινή τη μαύρη μου την όψη χάρισέ μου
Κι αν δεν την αγαπήσω, πως θες να τη νικήσω
Με τις φωνές που άκουγες στον ύπνο μίλησέ μου
Καταραμένε φίλε μου, κι άγιε   αδελφέ μου

Σ' ένα  σκυλί πνιγμένο, το μυστικό κρυμμένο
Δυο λίρες η αλήθεια, και τρεις τα παραμύθια
Εφιάλτες τα όνειρά του, μηνύματα θανάτου
Δυο μαύρα περιστέρια, του μάτωσαν τα χέρια
Αίμα και τα γραπτά του, μα πότισαν κρυφά του
Της ομορφιάς τη γλάστρα, για να φυτρώσουν τ' άστρα

Ποίηση, μουσική : Αλκίνοος Ιωαννίδης




ps Αφιερωμένα στην Christine 

[Karaμazoβ]

Το μοναχικό φύλλο

Επέζησα μες απ’ τους άσβηστους καημούς
Και έπαψα ν’ αγαπώ τα όνειρά μου,
Πότε χαιρόμουν και γελούσα ξέχασα
Μονάχα έμειναν τα βάσανά μου.

Κατ’ απ’ τις θύελλες της μοίρας της σκληρής,
Μαράθηκε το ανθισμένο μου στεφάνι,
Ζω απομονωμένος, θλιβερός,
Και καρτερώ: θα ‘ρθει ο λυτρωμός;

Έτσι από το ψύχος χτυπημένο,
Όταν η χειμωνιάτικη η θύελλα οργιάζει,
Σ’ ένα λιανό, μικρό κλαδί,
Μοναχικό το φύλλο τρεμουλιάζει.

Αλεξάντρ Πούσκιν

[Karaμazoβ]

Ivan Aivazovsky
Pushkin's Farewell to the Sea

[Appelsinpiken]

Όταν
του Μιχάλη Κατσαρού

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό
όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο
όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση
να πλημμυρίζει τα σαλόνια
όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου
να τις τακτοποιούν σε μια θυρίδα
όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω.
Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου
ήχους παράξενους ψιθύρους μακρινούς
όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια
λόγους ατελείωτους ύμνους και κρότους
όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία
για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη
όταν ακούω να γελούν
όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ σωπαίνω.
Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει τη γη
κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες
κι όλοι τους θα προσμένουν σίγουρα τη φωνή
8'ανοίξω το στόμα μου
8α γεμίσουν οι κήποι με καταρράκτες
στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια
οι νέοι έξαλλοι 8'ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους
ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Πάλι σας δίνω όραμα.

[pandora]

ΠΟΛΥΜΝΙΑ

Ψεύτικα αισθήματα
ψεύτη του κόσμου!
Μα το παράξενο
φως του έρωτός μου
φέγγει στου σκοτεινού
δρόμου την άκρη:
Με το παράπονο
και με το δάκρυ,
κόρη χλωμόθωρη
μαυροντυμένη.
Κι είναι σαν αίνιγμα,
και περιμένει.
Λάμπει το βλέμμα της
απ' την ασθένεια.
Σάμπως να λιώνουνε
χέρια κερένια.
Στ' άσαρκα μάγουλα
πως έχει μείνει
πίκρα το νόημα
γέλιου που σβήνει!
Είναι το αξήγητο
το μικροστόμα
δίχως το μίλημα,
δίχως το χρώμα.
Κάποια μεσάνυχτα
θα σε αγαπήσω,
Μούσα. Τα μάτια σου
θαν τα φιλήσω,
να 'βρω γυρεύοντας
μες στα νερά τους
τα χρυσονείρατα
και τους θανάτους,
και τη βασίλισσα
λέξη του κόσμου,
και το παράξενο
φως του έρωτός μου.

Κώστας Καρυωτάκης