Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για ανανέωση (ή προσθήκη νέου) avatar, πρέπει η μεγαλύτερη διάσταση της εικόνας να είναι 110 pixels.

[aika]

Άρνηση -Γ. Σεφέρης

Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό.

Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε το όνομά της
ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.


θυμήθηκα το σχολείο, σνιφ

[Karaμazoβ]

Ξανα μανά:

Νέοι της Σιδώνος, 1970

Kανονικά δεν πρέπει νάχουμε παράπονο
Kαλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα,
Kορίτσια δροσερά- αρτιμελή αγόρια
Γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.
Kαλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας
Tόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,
Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην Ήπειρο
Για ήρωες που σκοτωθήκαν σ' άλλα χρόνια,
Για επαναστάτες Mαύρους, Πράσινους, Kιτρινωπούς,
Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Aνθρώπου.
Iδιαιτέρως σάς τιμά τούτη η συμμετοχή
Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας
Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό- κατόπιν τούτου
Nομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω
Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε,
Kαι να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση.

(Mας γέρασαν προώρως Γιώργο, το κατάλαβες; )

Μ. Αναγνωστάκης

[Appelsinpiken]

cat
Σήμερα στις 20:28:50
makria poli makria...

κι ενα τελευταιο πριν τον υπνο....

Γράμμα στον ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ
του Νίκου Καββαδία

             

  "Φαίνεται πια πως τίποτα - τίποτα δεν μας σώζει..."
                ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφείου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά·
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τα' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ... Σκεφτείτε... Εγώ.
Ένα καράβι... Να σας πάρει, Καίσαρ... Να μας πάρει...
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ

Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει·
εσείς τσιγάρα «Κάμελ» να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.

Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβοο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, «καπνός κι αθάλη»,
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.

[chili_harry]

ΜΙΑ ΕΥΧΗ

-Κάνε μια ευχή με μια λέξη
                       -Όχι πόνος
-Μα αυτές είναι δύο
                       -Στ' αρχίδια μου

                             
                     Γ. Αγγελάκας

[chili_harry]

HAPPY END I

-Έι, μάνατζερ, έχω κάτι δάκρυα για πούλημα
-Επιτέλους, πάνω που σε νόμιζα ξοφλημένο!
-Πιο πολύ γι' αυτό έκλαψα
-Έλα στην αγκαλιά μου, μεγάλε μου αρτίστα,
  Πληγωμένο μου σκυλί,
  Σ' αγαπώ σαν φουσκωμένο πορτοφόλι!


              Γ. Αγγελάκας

[Appelsinpiken]

ΜΙΑ ΕΥΧΗ

-Κάνε μια ευχή με μια λέξη
                       -Όχι πόνος
-Μα αυτές είναι δύο
                       -Στ' αρχίδια μου

                             
                     Γ. Αγγελάκας

HAPPY END I

-Έι, μάνατζερ, έχω κάτι δάκρυα για πούλημα
-Επιτέλους, πάνω που σε νόμιζα ξοφλημένο!
-Πιο πολύ γι' αυτό έκλαψα
-Έλα στην αγκαλιά μου, μεγάλε μου αρτίστα,
  Πληγωμένο μου σκυλί,
  Σ' αγαπώ σαν φουσκωμένο πορτοφόλι!


              Γ. Αγγελάκας

συγκίνηση...

μου θύμισες παλιές εκπομπές στον 1431 τώραααα.... :'(

και η υπογραφή σου...

[Optima]

Στ' ακριβά μου λιθάρια και στις εύφορες στρώσεις
του μυαλού τα πλοκάμια και οι σαθρές μου εντυπώσεις

στέκονται μπρος μου
διώχνουν το φως μου...

Ξαναμμένη γυρνάω στις χαρές των ανθρώπων
με σπασμένο καθρέπτη οι ερμηνείες των τρόπων

στέκονται μπρος μου'
σβήνουν το φως μου......

Ο ήλιος μου κρύφτηκε.
Ένας θλιμμένος μου εαυτός αποκαλύφτηκε..

Γιατί καλέ μου;
Γιατί;

Γιατί, ενώ όλα κοντά, μακριά σου, που βλέπουν οι άλλοι απλά,
το σχοινί που κρατιόσουν δείχνει στην αλλη στεριά;

Διώξ'τα σύννεφα, αγάπη, για να βρεις ξαστεριά...

[ να θυμάσαι, τ'αύριο ό,τι κι αν φέρει, κι ας είναι ο ήλιος χλωμός,
 ίσως βγεί καλοκαίρι στα γκρι μάτια σου μπρος]

αγνώστου ποιητή 

[ioja]

Φυσά έν αεράκι απ το βουνό.
Αδιάκοπα σφυρίζει ένα σκοπό.
Χορεύοντας ανοίγει σ αγκαλιά
Με χάδια σου χτενίζει τα μαλλιά.
Τα βλέφαρά σου γέρνεις απαλά.
Ο ύπνος σ αγκαλιάζει σιωπηλά.
Στο δέντρο φτερουγίζει ένα πουλί.
Στο μέτωπό σου αφήνω ένα φιλί.

[Optima]

τι γλυκούλι

[Appelsinpiken]

Σε παλαιό συμφοιτητή
του Κώστα Καρυωτάκη

Φίλε, η καρδιά μου τώρα σα να εγέρασε.
Τελείωσεν η ζωή μου της Αθήνας,
που όμοια γλυκά και με το γλέντι επέρασε
και με την πίκρα κάποτε της πείνας.

Δε θα 'ρθω πια στον τόπο που η πατρίδα μου
τον έδωκε το γιόρτασμα της νιότης,
παρά περαστικός, με την ελπίδα μου,
με τ' όνειρο που εσβήστη, ταξιδιώτης.

Προσκυνητής θα πάω κατά το σπίτι σου
και θα μου πουν δεν ξέρουν τι εγίνης.
Μ' άλλον μαζί θα ιδώ την Αφροδίτη σου
κι άλλοι το σπίτι θα 'χουν της Ειρήνης.

Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα' ναι αλλιώτικο,
όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω.

Θ' ανέβω τραγουδώντας και τρεκλίζοντας
στο Ζάππειο που ετραβούσαμεν αντάμα.
Τριγύρω θα 'ναι ωραία πλατύς ο ορίζοντας,
και θα 'ναι το τραγούδι μου σαν κλάμα.

[Appelsinpiken]

Ο Αγαμέμνων
του Οδυσσέα Ελύτη
 
Γρήγορα που σκοτεινιάζει. Φθινοπώριασε
Δεν αντέχω τους ανθρώπους άλλο. Χώρια εσέ
 
Που μιλάς και η νύχτα κλαίει σαν το σκύλο σου
Προδομένος απομένει από μερικούς ο φίλος σου
 
Αγαμέμνων, Αγαμέμνων άμοιρε που σου-
που σου ‘μελλε να το βρεις απ’ τη γυναίκα σου
 
Άσ’ τον άνεμο να λέει, άσ’ τον να λυσσά
κάποιος θα ‘ναι ο Αγαμέμνων, κάποια η φόνισσα
 
Κάποτε κι εσύ θα φτάσεις - ποιος; ο νικητής
αλλά βασιλιάς μιας χώρας ακατοίκητης
 
Και το ένα σου Αγαμέμνων και το δέκα σου
θα μετράει στα δάχτυλά της η γυναίκα σου

[rom]

Δεν θυμάμαι αν το είχε ξαναποστάρει κάποιος..Βάζω κατευθείαν τη μετάφραση αν και στα ισπανικά είναι πιο όμορφο (λογικά..).

Pablo Neruda

Αργοπεθαίνει (Muere lentamente)

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντωρα του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλυστρίσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

[Ex_Mechanus]

Ωραίο, αν και πιστεύω θα μπορούσε να τα εκθέσει πιό σουλουπωμένα.

Όταν βρω περισσότερο χρόνο ίσως γράψω και μερικά πράγματα επί τούτου.

[λήθη]

Hit a softspot..

Απο το δισκο που ειχε κανει ο Θεοδωρακης με τον Παμπλο Νερουντα, το Canto General..μελοποιημενα ποιηματα που μιλανε για τη Χιλη..

και οχι μονο

{θα προσπαθησω να βρω και τη μεταφραση..}

    


LOS LIBERTADORES

AQUΝ viene el αrbol, el αrbol
de la tormenta, el αrbol del pueblo.
De la tierra suben sus hιroes
como las hojas por la savia,
y el viento estrella los follajes
de muchedumbre rumorosa,
hasta que cae la semilla
del pan otra vez a la tierra.

         Aquν viene el αrbol, el αrbol
         nutrido por muertos desnudos,
         muertos azotados y heridos,
         muertos de rostros imposibles,
         empalados sobre una lanza,
         desmenuzados en la hoguera,
         decapitados por el hacha,
         descuartizados a caballo,
         crucificados en la iglesia.

Aquν viene el αrbol, el αrbol
cuyas raνces estαn vivas,
sacσ salitre del martirio,
sus raνces comieron sangre
y extrajo lαgrimas del suelo:
las elevσ por sus ramajes,
las repartiσ en su arquitectura.
Fueron flores invisibles,
a veces, flores enterradas,
otras veces iluminaron
sus pιtalos, como planetas.

         Y el hombre recogiσ en las ramas
         las caracolas endurecidas,
         las entregσ de mano en mano
         como magnolias o granadas
         y de pronto, abrieron la tierra,
         crecieron hasta las estrellas.

Ιste es el αrbol de los libres.
El αrbol tierra, el αrbol nube,
el αrbol pan, el αrbol flecha,
el αrbol puρo, el αrbol fuego.
Lo ahoga el agua tormentosa
de nuestra ιpoca nocturna,
pero su mαstil balancea
el ruedo de su poderνo.

        Otras veces, de nuevo caen
        las ramas rotas por la cσlera
        y una ceniza amenazante
        cubre su antigua majestad:
        asν pasσ desde otros tiempos,
        asν saliσ de la agonνa
        hasta que una mano secreta,
        unos brazos innumerables,
        el pueblo, guardσ los fragmentos,
        escondiσ troncos invariables,
        y sus labios eran las hojas
        del inmenso αrbol repartido,
        diseminado en todas partes,
        caminando con sus raνces.
        Ιste es el αrbol, el αrbol
        del pueblo, de todos los pueblos
        de la libertad, de la lucha.

Asσmate a su cabellera:
toca sus rayos renovados:
hunde la mano en las usinas
donde su fruto palpitante
propaga su luz cada dνa.
Levanta esta tierra en tus manos,
participa de este esplendor,
toma tu pan y tu manzana,
tu corazσn y tu caballo
y monta guardia en la frontera,
en el lνmite de sus hojas.

         Defiende el fin de sus corolas,
         comparte las noches hostiles,
         vigila el ciclo de la aurora,
         respira la altura estrellada,
         sosteniendo el αrbol, el αrbol
         que crece en medio de la tierra.

[meltemi]