Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ]

Επίσημη ενημέρωση για Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ και η συζήτηση στο forum.

[meltemi]

 

(Καββαδίας για καληνύχτα.. thanks)

[meltemi]

Nudité de la vérité
''Je le sais bien''

Le désespoir n' a pas d' ailes,
L' amour non plus,
Pas de visage,
Ne parlent pas,
Je ne bouge pas,
Je ne les regarde pas,
Je ne leur parle pas
Mais je suis bien aussi vivant que mon amour
[et que mon désespoir.]

από το Capitale de la douleur..
με ειδική αφιέρωση σε Αlphaville ( και στο 1984 που θυμήθηκα χθες και θέλω να διαβάσω - το έχει κανείς; )

[meltemi]

Dit de la Force et de l' Amour

Entre tous mes tourments entre la mort et moi
Entre mon désespoir et la raison de vivre
Il y a l' injustice et ce malheur des hommes
Que je ne peux admettre il y a ma colère

Il y a les maquis couleur de sang d’Espagne
Il y a les maquis couleur du ciel de Grèce
Le pain le sang le ciel et le droit à l’espoir
Pour tous les innocents qui haïssent le mal

La lumière toujours est tout près de s' éteindre
La vie toujours s' apprête à devenir fumier
Mais le printemps renaît qui n' en a pas fini
Un bourgeon sort du noir et la chaleur s’installe

Et la chaleur aura raison des égoïstes
Leurs sens atrophiés n' y résisteront pas
J' entends le feu parler en riant de tiédeur
J' entends un homme dire qu' il n' a pas souffert

Toi qui fus de ma chair la conscience sensible
Toi que j' aime à jamais toi qui m' as inventé
Tu ne supportais pas l' oppression ni l' injure
Tu chantais en rêvant le bonheur sur la terre
Tu rêvais d' être libre et je te continue.

Paul Éluard

[amanas]

πες και στα ελληνικα μονο γερμανικα και αγγλικα ξερω!!!

[meltemi]

πες και στα ελληνικα μονο γερμανικα και αγγλικα ξερω!!!

όσον αφορά τα προηγούμενα, έψαξα πρόχειρα για μια μετάφραση και δε βρέθηκε κάτι, θα ξανακοιτάξω άλλη ώρα..
ποίηση δε μεταφράζω 

[Andreas_T]

Ένα πράγμα με δίδαξε η ζωή
Έτσι και ζεις κάτι, να το ζεις έντονα
Να μένει κατάκοπη η αγαπημένη σου από τα φιλιά σου
Να πέφτεις κατάκοπος μυρίζοντας τα λουλούδια

Ο άνθρωπος μπορεί να κοιτάζει με τις ώρες τον ουρανό
Τη θάλασσα, τα πουλιά τα παιδιά
Ζω θα πει ανακατεύομαι με τη μάζα
Ρίχνω βαθιές ρίζες σε τούτη τη γη

Όταν αγκαλιάζεις το σύντροφό σου
να τον σφίγγεις όσο μπορείς πιο δυνατά
Να ρίχνεσαι στον αγώνα με όλο σου το πάθος
με όλο σου το είναι
Κι όταν κάποτε ξαπλώσεις στη ζεστή αμμουδιά
Ν’ αναπαύεσαι σαν ένα φύλλο σαν ένας κόκκος άμμου,
Σαν μια πέτρα.

Ο άνθρωπος πρέπει να ακούει όλες τις όμορφες μουσικές
Να ξεχειλίζει από μελωδίες και φωνές
Ο άνθρωπος πρέπει να πέφτει με τα μούτρα στη ζωή
Σαν να πηδά από ένα βράχο στα σμαραγδένια νερά

Πρέπει να σε μαγνητίζουν οι άγνωστοι άνθρωποι
Οι ξένες χώρες
Να καίγεσαι απ’ τον πόθο να διαβάσεις όλα τα βιβλία
Να γνωρίσεις όλους τους ανθρώπους
Να μην αλλάζεις με τίποτα τη χαρά που σου δίνει ένα ποτήρι νερό
Μα ταυτόχρονα να λαχταράς να ζήσεις όλες τις χαρές του κόσμου

                                            Αταόλ Μπεχράμογλου

[Appelsinpiken]

Πρέπει να σε μαγνητίζουν οι άγνωστοι άνθρωποι
Οι ξένες χώρες
Να καίγεσαι απ’ τον πόθο να διαβάσεις όλα τα βιβλία
Να γνωρίσεις όλους τους ανθρώπους
Να μην αλλάζεις με τίποτα τη χαρά που σου δίνει ένα ποτήρι νερό
Μα ταυτόχρονα να λαχταράς να ζήσεις όλες τις χαρές του κόσμου

                                            Αταόλ Μπεχράμογλου

αυτά είναι...

[vasso]

Ένα πράγμα με δίδαξε η ζωή
Έτσι και ζεις κάτι, να το ζεις έντονα
Να μένει κατάκοπη η αγαπημένη σου από τα φιλιά σου
Να πέφτεις κατάκοπος μυρίζοντας τα λουλούδια

Ο άνθρωπος μπορεί να κοιτάζει με τις ώρες τον ουρανό
Τη θάλασσα, τα πουλιά τα παιδιά
Ζω θα πει ανακατεύομαι με τη μάζα
Ρίχνω βαθιές ρίζες σε τούτη τη γη

Όταν αγκαλιάζεις το σύντροφό σου
να τον σφίγγεις όσο μπορείς πιο δυνατά
Να ρίχνεσαι στον αγώνα με όλο σου το πάθος
με όλο σου το είναι
Κι όταν κάποτε ξαπλώσεις στη ζεστή αμμουδιά
Ν’ αναπαύεσαι σαν ένα φύλλο σαν ένας κόκκος άμμου,
Σαν μια πέτρα.

Ο άνθρωπος πρέπει να ακούει όλες τις όμορφες μουσικές
Να ξεχειλίζει από μελωδίες και φωνές
Ο άνθρωπος πρέπει να πέφτει με τα μούτρα στη ζωή
Σαν να πηδά από ένα βράχο στα σμαραγδένια νερά

Πρέπει να σε μαγνητίζουν οι άγνωστοι άνθρωποι
Οι ξένες χώρες
Να καίγεσαι απ’ τον πόθο να διαβάσεις όλα τα βιβλία
Να γνωρίσεις όλους τους ανθρώπους
Να μην αλλάζεις με τίποτα τη χαρά που σου δίνει ένα ποτήρι νερό
Μα ταυτόχρονα να λαχταράς να ζήσεις όλες τις χαρές του κόσμου

                                            Αταόλ Μπεχράμογλου

τέλειο..

[pandora]

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΒΑΔΙΖΕΙ

Με το μέτωπο ψηλά
με το κόκκινο μαντήλι του λαιμού του στον άνεμο
Βαδίζει.

Βήμα το βήμα προχωρεί
Προχωρεί βαριά
Βαδίζει.

Ο άνεμος βουιζει σαν τη θάλασσα
Η θάλασσα σφυρίζει σαν τον άνεμο.
Απ' όλες τις μεριές κυλούν τα φώτα σαν πεφτάστρια
Απ' τις όχθες τις πιό μακρυνές της καρδιάς
Φωνές τον φτάνουν :
- Που πας γιές μου, πού πάς ;
Γύρνα, καλέ μου, πίσω
Γύρνα, αδελφέ μου
Γύρνα αφέντη του σπιτιού μου
Έλα πίσω.

Βήμα το βήμα προχωρεί
Προχωρεί βαριά
Βαδίζει.

Βαδίζει, αυτός
Σφυρίζοντας ένα τραγούδι, όλο θυμό και θάνατο
Βαδίζει, αυτός,
Υψώνοντας, φουσκώνοντας το στήθος του σάμπως καράβι.
Βήμα το βήμα προχωρεί
Προχωρεί βαριά
Βαδίζει.

Ποιός ξέρει
Μπορεί  και να μη χώσει πιά τα δάχτυλά του άλλη φορά
Μες τα ξανθά μαλλιά
της αδελφής του που κεντά κρατώντας στην ποδιά
το κέντημά της.
Κι ίσως ακόμη μια φορά πλαγιάζοντας στα πόδια της
Δεν θα κοιτάξει πιά
την ομορφιά της
σα να κοιτάει μια στράτα πράσινη να χάνεται στον ήλιο...

Βαδίζει, αυτός - βαδίζει.
Μετράει τους δρόμους με φαρδίες, μεγάλες δρασκελιές.
Μπαλαντζάρει τα μπράτσα του σαν δυό άγκυρες βαριές.
Τεντώνεται το μαλλιαρό του στέρνο σαν σκουτάρι.

Δε γροικά πιά,
στάλα τη στάλα στάζοντας απάνω στην καρδιά του σαν χυμός
από γαρύφαλλο,
τα λόγια
Των φίλων του των άρρωστων κι ανάπηρων
Που κάθουνται, όλοι, κάθε βράδυ, στο ίδιο ξύλινο τραπέζι.
Με τα μάτια του βγαλμένα έξω απ' το πρόσωπο
Σάμπως δυό γυμνά μαχαίρια
Ίσια πάνου βαδίζει στον εχτρό.

Βήμα το βήμα προχωρεί
Προχωρεί βαριά
Βαδίζει.

Ναζίμ Χικμέτ
(1933)
(Μετάφραση Γιάννη Ρίτσου)


------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την αγρύπνια,
μια βαθειά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια τους
σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δυο βουνά το λιόγερμα.

Tο χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι
το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους
το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους -
έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό
κ' έχουνε τον καημό βαθιά-βαθιά στα μάτια τους
σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.

Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γενεια τους
όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα.

Tόσα χρόνια όλοι πεινάνε, όλοι διψάνε, όλοι σκοτώνονται
πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα,
έφαγε η κάψα τα χωράφια τους κ' η αρμύρα πότισε τα σπίτια τους
ο αγέρας έρριξε τις πόρτες τους και τις λίγες πασχαλιές της πλατείας
από τις τρύπες του πανωφοριού τους μπαινοβγαίνει ο θάνατος
η γλώσσα τους είναι στυφή σαν το κυπαρισσόμηλο
πέθαναν τα σκυλιά τους τυλιγμένα στον ίσκιο τους
η βροχή χτυπάει στα κόκκαλά τους.

Πάνου στα καραούλια πετρωμένοι καπνίζουν τη σβουνιά και τη νύχτα
βιγλίζοντας το μανιασμένο πέλαγο όπου βούλιαξε
το σπασμένο κατάρτι του φεγγαριού.

Tο ψωμί σώθηκε, τα βόλια σώθηκαν,
γεμίζουν τώρα τα κανόνια τους μόνο με την καρδιά τους.

Tόσα χρόνια πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα
όλοι πεινάνε, όλοι σκοτώνονται και κανένας δεν πέθανε -
πάνου στα καραούλια λάμπουνε τα μάτια τους,
μια μεγάλη σημαία, μια μεγάλη φωτιά κατακόκκινη
και κάθε αυγή χιλιάδες περιστέρια φεύγουν απ' τα χέρια τους
για τις τέσσερις πόρτες του ορίζοντα.

Γιάννης Ρίτσος (από τη Ρωμιοσύνη)

[Karaμazoβ]

Αλεξάντρ Πόυσκιν - Το Αηδόνι

Του Μάη τις νύχτες, κελαηδεί, μες στους γαλήνιους κήπους,
το αηδόνι της ανατολής ανάμεσα στα ρόδα.
Το τρυφερό τριαντάφυλλο δε νιώθει ουδέ κι ακούει,
και κάτω από το ερωτικό τραγούδι αποκοιμάται.

Ποιητή, όταν την ψυχρή ομορφιά θα τραγουδήσεις, σκέψου
μόνο το αηδόνι, αληθινά, προς τι να μπεις στον κόπο;
Τους στίχους σου δε τους ακούει μήτε τους νιώθει Εκείνη!
Ανθίζει, για να φαίνεται, μα' ναι κουφή η καρδιά της.

Μετάφραση: Αρης Δικταίος

[Appelsinpiken]

...και να από που πήραν οι Πυξ Λαξ την έμπνευση για το "Λένε για μένα"(υποθέτω δλδ)

ΜΑΡΑΜΠΟΥ
του Νίκου Καββαδία

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εζήσαμε μαζί
πως είμαι κακοτράχαλο τομάρι διεστραμμένο,
πως τις γυναίκες μ' ένα τρόπον ύπουλο μισώ
κι ότι μ' αυτές να κοιμηθώ ποτέ μου δεν πηγαίνω.

Ακόμα, λένε πως τραβώ χασίσι και κοκό
πως κάποιο πάθος με κρατεί φριχτό και σιχαμένο,
κι ολόκληρο έχω το κορμί με ζωγραφιές αισχρές,
σιχαμερά παράξενες, βαθιά στιγματισμένο.

Ακόμα, λένε πράματα φριχτά παρά πολύ,
που είν' όμως ψέματα χοντρά και κατασκευασμένα,
κι αυτό που εστοίχισε σε με πληγές θανατερές
κανείς δεν το 'μαθε ποτέ, γιατί δεν το 'πα σε κανένα.

Μ' απόψε, τώρα που έπεσεν η τροπική βραδιά,
και φεύγουν προς τα δυτικά των Μαραμπού τα σμήνη,
κάτι με σπρώχνει επίμονα να γράψω σε χαρτί,
εκείνο, που παντοτινή κρυφή πληγή μου εγίνη.

Ήμουνα τότε δόκιμος σ'ένα λαμπρό ποστάλ
και ταξιδεύαμε Αίγυπτο γραμμή Νότιο Γαλλία.
Τότε τη γνώρισα - σαν άνθος έμοιαζε αλπικό -
και μια στενή μας έδεσεν αδελφική φιλία.

Αριστοκρατική, λεπτή και μελαγχολική,
κόρη ενός πλούσιου Αιγύπτιου οπού 'χε αυτοκτονήσει,
ταξίδευε τη λύπη της σε χώρες μακρινές,
μήπως εκεί γινότανε να τήνε λησμονήσει.

Πάντα σχεδόν της Μπασκιρτσέφ κρατούσε το Ζουρνάλ,
και την Αγία της Άβιλας παράφορα αγαπούσε,
συχνά στίχους απάγγελνε θλιμμένους γαλλικούς,
κι ώρες πολλές προς τη γαλάζιαν έκταση εκοιτούσε.

Κι εγώ, που μόνον εταιρών εγνώριζα κορμιά,
κι είχα μιαν άβουλη ψυχή δαρμένη απ' τα πελάη,
μπροστά της εξανάβρισκα την παιδική χαρά
και, σαν προφήτη, εκστατικός την άκουα να μιλάει.

Ένα μικρό της πέρασα σταυρόν απ' το λαιμό
κι εκείνη ένα μου χάρισε μεγάλο πορτοφόλι
κι ήμουν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος της γης,
όταν εφθάσαμε σ' αυτήν που θα 'φευγε την πόλη.

Την εσκεφτόμουνα πολλές φορές στα φορτηγά,
ως ένα παραστάτη μου κι άγγελο φύλακά μου,
και μια φωτογραφία της στην πλώρη ήταν για με
όαση, που ένας συναντά μεσ' στην καρδιά της Άμμου.

Νομίζω πως θε να 'πρεπε να σταματήσω εδώ.
Τρέμει το χέρι μου, ο θερμός αγέρας με φλογίζει.
Κάτι άνθη εξαίσια τροπικά του ποταμού βρωμούν,
κι ένα βλακώδες Μαραμπού παράμερα γρυλίζει.

Θα προχωρήσω!... Μια βραδιά σε πόρτο ξενικό
είχα μεθύσει τρομερά με ουίσκυ, τζιν και μπύρα,
και κατά τα μεσάνυχτα, τρικλίζοντας βαριά,
το δρόμο προς τα βρωμερά, χαμένα σπίτια επήρα.

Αισχρές γυναίκες τράβαγαν εκεί τους ναυτικούς,
κάποια μ' άρπαξ' απότομα, γελώντας, το καπέλο
(παλιά συνήθεια γαλλική του δρόμου των πορνών)
κι εγώ την ακολούθησα σχεδόν χωρίς να θέλω.

Μια κάμαρα στενή, μικρή, σαν όλες βρωμερή,
οι ασβέστες απ' τους τοίχους της επέφτανε κομμάτια,
κι αυτή ράκος ανθρώπινο που εμίλαγε βραχνά,
με σκοτεινά, παράξενα, δαιμονισμένα μάτια.

Της είπα κι έσβησε το φως. Επέσαμε μαζί.
Τα δάχτυλά μου καθαρά μέτρααν τα κόκαλά της.
Βρωμούσε αψέντι. Εξύπνησα, ως λένε οι ποιητές
«μόλις εσκόρπιζεν η αυγή τα ροδοπέταλά της».

Όταν την είδα και στο φως τα' αχνό το πρωινό,
μου φάνηκε λυπητερή, μα κολασμένη τόσο,
που μ' ένα δέος αλλόκοτο, σαν να 'χα φοβηθεί,
το προτοφόλι μου έβγαλα γοργά να την πληρώσω.

Δώδεκα φράγκα γαλλικά... Μα έβγαλε μια φωνή,
κι είδα μια εμένα να κοιτά με μάτι αγριεμένο,
και μια το πορτοφόλι μου... Μ' απόμεινα κι εγώ
έναν σταυρό απάνω της σαν είδα κρεμασμένο.

Ξεχνώντας το καπέλο μου βγήκα σαν τον τρελό,
σαν τον τρελό που αδιάκοπα τρικλίζει και χαζεύει,
φέρνοντας μέσα στο αίμα μου μια αρρώστια τρομερή,
που ακόμα βασανιστικά το σώμα μου παιδεύει.

Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί
πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει,
πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό,
μ' αν ήξερα οι δύστυχοι, θα μ' είχαν συχωρέσει...

Το χέρι τρέμει... Ο πυρετός... Ξεχάστηκα πολύ
ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω.
Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά,
νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία του μοιάζω...

[Appelsinpiken]

pstp, το βρήκα τελικά!!!!

WILLIAM GEORGE ALLUM
του Νίκου Καββαδία

Εγνώρισα κάποια φορά σ' ένα καράβι ξένο
έναν πολύ παράξενον Εγγλέζο θερμαστή
όπου δε μίλαγε ποτέ κι ούτε ποτέ είχε φίλους
και μόνο πάντα εκάπνιζε μια πίπα σκαλιστή.

Όλοι έλεγαν μια θλιβερή πως είχε ιστορία
κι όσοι είχανε στο στόκολο με δαύτον εργαστεί
έλεγαν ότι κάποτες, απ' το λαιμό ως τα νύχια,
είχε σε κάποιο μακρινό τόπο στιγματιστεί.

Είχε στα μπράτσα του σταυρούς, σπαθιά ζωγραφισμένα,
μια μπαλαρίνα στην κοιλιά, που εχόρευε γυμνή
κι απά στο μέρος της καρδιάς στιγματισμένην είχε
με στίγματ' ανεξάλειπτα μιαν άγρια καλλονή...

Κι έλεγαν ότι τη γυναίκα αυτή είχε αγαπήσει
μ' άγριαν αγάπη, ακράτητη, βαθιά κι αληθινή·
κι αυτή πως τον απάτησε με κάποιο ναύτη Αράπη
γιατί ήτανε μια αναίσθητη γυναίκα και κοινή.

Τότε προσπάθησεν αυτός να διώξει από το νου του
την ξωτική που αγάπησε, τόσο βαθιά, ομορφιά
κι από κοντά του εξάλειψεν ό,τι δικό της είχε,
έμεινεν όμως στης καρδιάς τη θέση η ζωγραφιά.

Πολλές φορές στα σκοτεινά τον είδανε τα βράδια
με βότανα το στήθος του να τρίβει, οι θερμαστές...
Του κάκου· γνώριζεν αυτός - καθώς το ξέρουμ' όλοι -
ότι του Αννάμ τα στίγματα δε βγαίνουνε ποτές...

Κάποια βραδιά ως περνούσαμε από το Bay of Bisky,
μ' ένα μικρό τον βρήκανε στα στήθια του σπαθί.
Ο πλοίαρχος είπε: "θέλησε το στίγμα του να σβήσει"
και διάταξε στη θάλασσα την κρύα να κηδευθεί.

κι ένα ακόμη πολύ αγαπημένο......

Αρμίδα
του Νίκου Καββαδία

Το πειρατικό του Captain Jimmy,
που μ' αυτό θα φύγετε και σεις,
είναι φορτωμένο με χασίς
κι έχει τα φανάρια του στην πρύμνη

Μήνες τώρα που 'χουμε κινήσει
και με τη βοήθεια του καιρού
όσο που να πάμε στο Περού
το φορτίο θα το 'χουμε καπνίσει.

Πλέμε σε μια θάλασσα γιομάτη
με λογής παράξενα φυτά
ένας γέρος ήλιος μας κοιτά,
και μας κλείνει που και που το μάτι.

Μπουκαπόρτες άδειες σκοτεινές,
-που να ξοδεύτηκαν τόννοι χίλιοι;
Μας προσμένουν πίπες αδειανές
και τελωνοφύλακες στο Τσίλι

Ξεχασμένο τ' άστρο του Βορρά
οι άγκυρες στο πέλαγο χαμένες.
Πάνω στις σκαλιέρες σε σειρά
δώδεκα σειρήνες κρεμασμένες

Η πλωρά Γοργόνα μια βραδιά
πήδησε στον πόντο μεθυσμένη
δίπλα της γλιστρούσαν συνοδειά
του Κολόμπου οι πέντε κολασμένοι

Κι έπειτα στις ξέρες του Ακορά
τσούρμο τ' άγριο κύμα να μας βγάλει
τέρατα βαμμένα πορφυρά
με φτερούγες γλάρων στο κεφάλι.

[vasso]

Το πρώτο μ' άρεσε πάρα πολύ

[ioja]

Ο οκτώβρης κρύωσε
και ζήτησε αγκαλιά
μυρίζει ξύλο από τζάκι αναμένο
με κρασί κόκκινο
παθιάρικα φιλιά
τα στέλνω μήνυμα κι απάντησή σου θέλω!

[pandora]

Νά μαδάω γιασεμιά κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε


Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.


Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς


Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.




Από το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη

 

το ωραιότερο ισως ερωτικό ποίημα ....

ps goodnight new forum!!