Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πληροφορίες Καθηγητών]

Πληροφορίες Καθηγητών

[Nightwish]

έτσι Θεοδόση, ανέβασε λίγο το επίπεδο

[meltemi]

Song

When I am dead, my dearest,
Sing no sad songs for me;
Plant thou no roses at my head,
Nor shady cypress tree:
Be the green grass above me
With showers and dewdrops wet;
And if thou wilt, remember,
And if thou wilt, forget.

 
I shall not see the shadows,
I shall not feel the rain;
I shall not hear the nightingale
Sing on, as if in pain;
And dreaming through the twilight
That doth not rise nor set,
Haply I may remember,
And haply may forget.


Christina Rossetti

 

[meltemi]

~Much Madness~


Much madness is divinest sense
To a discerning eye;
Much sense the starkest madness.
'T is the majority
In this, as all, prevails.
Assent, and you are sane;
Demur, - you 're straightway dangerous,
And handled with a chain.


Emily Dickinson

[vasso]

Βλαδιβοστόκ!

Βλαδιβοστόκ, Βλαδιβοστόκ, η ώχρα των σπιτιών σου ξεφλούδισε κι έπεσε πάνω
στα πεζοδρόμια. Φύσηξε η περεστρόικα κι έγιναν ίσα και όμοια μέλη του
κόμματος παλαιά και μέλη κάποιας πόρνης, που για μια τσίχλα, ένα
μπλουτζίν πουλάει την ομορφιά της σ' εμπόρους καπιταλιστές, χοντρούς και
ματσωμένους.
Βλαδιβοστόκ, Βλαδιβοστόκ. Μαυρίζει η ψυχή μου έτσι που σε κατάντησαν ο
Γκορμπατσόφ κι ο Γέλτσιν. Γαμώ το σπίτι σας γαμώ, κωλοαμερικάνοι!


Τζίμης Πανούσης

Καμία σχέση να το ακούς από Πανούση και να το διαβάζεις.. Έτσι έχει πιο πολύ νόημα, στο ηχητικό έχει πιο πολλή πλάκα..

[Appelsinpiken]

Οι Μουσικοί Αριθμοί του Νικηφόρου Βρεττάκου

Χωρίς τη μαθηματική τάξη, δεν στέκει τίποτε:
Ούτε ουρανός έναστρος,
ούτε ρόδο.
Προπαντώς ένα ποίημα.
Κι ευτυχώς ότι μ'έκανε η μοίρα μου
γνώστη των μουσικών αριθμών,
ότι κρέμασε μιαν αχτίνα επί πλέον
το άστρο της ημέρας στην όρασή μου
και κάνοντας τα γόνατά μου τραπέζι
εργάζομαι, ως να 'ταν να φτιάξω
έναν έναστρο ουρανό, ή ένα ρόδο.

[meltemi]

μ΄αρέσουν οι τονισμένες σου λέξεις πολύ....

[vag]

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.

[Zarathoustra]

Κανείς δεν θα γλυτώσει.
Κι αυτό το μακέλεμα δε θα' χει ούτε μισό μισοσβυσμένο Όχι.
Θα βουλιάζουμε - βουλιάζουμε -
κατακόρυφα με 300 και βάλε
σε συφιλιδικά νερά χωρίς τέλος
με αφορισμούς και χτυπήματα στο κεφάλι
απο διαμαντένιους σταυρούς τραβεστί πατέρων
γλείφοντας
υπογράφοντας
ικετεύοντας
και ουρλιάζοντας ξεφτιλισμένα ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ


---Κατερίνα Γώγου

Αυτό το απόσπασμα από το είχα ακούσει πριν αρκετά χρόνια με συνοδεία ψυχεδελικής-τζάζ-ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και απαγγελία της ίδιας της Γώγου.Αν το έχει κανείς,ας το στείλει και κατα 'δω

[pandora]

Κανείς δεν θα γλυτώσει.
Κι αυτό το μακέλεμα δε θα' χει ούτε μισό μισοσβυσμένο Όχι.
Θα βουλιάζουμε - βουλιάζουμε -
κατακόρυφα με 300 και βάλε
σε συφιλιδικά νερά χωρίς τέλος
με αφορισμούς και χτυπήματα στο κεφάλι
απο διαμαντένιους σταυρούς τραβεστί πατέρων
γλείφοντας
υπογράφοντας
ικετεύοντας
και ουρλιάζοντας ξεφτιλισμένα ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ


---Κατερίνα Γώγου

Αυτό το απόσπασμα από το είχα ακούσει πριν αρκετά χρόνια με συνοδεία ψυχεδελικής-τζάζ-ελληνικής παραδοσιακής μουσικής και απαγγελία της ίδιας της Γώγου.Αν το έχει κανείς,ας το στείλει και κατα 'δω

http://www.youtube.com/watch?v=aekDkmFiGbg

 

το άλλο που λέει "πάνω κάτω η Πατησίων" έχει πολλή πλάκα...

ποιάς εποχής ειναι αυτά?

[Zarathoustra]

Τόσο απλό τελικά......Απορώ πώς μου διέφυγε!

Κάπου στην δεκαετία του '80

[meltemi]

                      Remembrance

 COLD in the earth--and the deep snow piled above thee,
   Far, far removed, cold in the dreary grave
Have I forgot, my only Love, to love thee,
   Sever'd at last by Time's all-severing wave?

Now, when alone, do my thoughts no longer hover
   Over the mountains, on that northern shore,
Resting their wings where heath and fern-leaves cover
   Thy noble heart for ever, ever more?

Cold in the earth--and fifteen wild Decembers
   From those brown hills have melted into spring:
Faithful, indeed, is the spirit that remembers
   After such years of change and suffering!

Sweet Love of youth, forgive, if I forget thee,
   While the world's tide is bearing me along;
Other desires and other hopes beset me,
   Hopes which obscure, but cannot do thee wrong!

No later light has lighten'd up my heaven,
   No second morn has ever shone for me;
All my life's bliss from thy dear life was given,
   All my life's bliss is in the grave with thee.

But when the days of golden dreams had perish'd,
   And even Despair was powerless to destroy;
Then did I learn how existence could be cherish'd,
   Strengthen'd and fed without the aid of joy.

Then did I check the tears of useless passion--
   Wean'd my young soul from yearning after thine;
Sternly denied its burning wish to hasten
   Down to that tomb already more than mine.

And, even yet, I dare not let it languish,
   Dare not indulge in memory's rapturous pain;
Once drinking deep of that divinest anguish,
   How could I seek the empty world again?

 

   Emily Bronte

[Appelsinpiken]

Adelina, de paseo

La mar no tiene naranjas,
ni Sevilla tiene amor.
Morena, qué luz de fuego.
Préstame tu quitasol.
Me pondrá la carne verde
-zumo de lima y limón-,
tus palabras -pececillos-
nadarán alrededor.
La mar no tiene naranjas.
¡Ay!, amor.
¡Ni Sevilla tiene amor!

F G Lorca

και για τους μη ισπανομαθείς

Adelina Walking By

 
The sea has no oranges,
Sevilla has no love.
Dark-haired girl, what fiery light.
Lend me your parasol.

It will give me green cheeks
- juice of lime and lemon -
Your words – little fishes –
will swim all around us.

The sea has no oranges.
Ay, love.
Sevilla has no love!

[Appelsinpiken]

Είμαστε κάτι... του Κώστα Καρυωτάκη

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντέννες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους το άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα 8α πέσουνε σπασμένες

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην εν8ύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησηις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

[Ex_Mechanus]

Είμαστε κάτι... του Κώστα Καρυωτάκη

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντέννες.
Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους το άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα 8α πέσουνε σπασμένες

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην εν8ύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησηις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

 

Θυμάμαι ακόμα στο σχολείο να αναπαριστούμε θεατρικώς στα διαλλείματα με τους συμμαθητές μου την έκρυθμη ψυχοσύνθεση του αυτόχειρα ποιητή 

[Appelsinpiken]

Λύχνος του Αλαδίνου του Νίκου Καββαδία
Στο Ν. Χατζηκυριάκο-Γκίκα

Την ανεξήγητη γραφή να λύσω πολεμώ
που σου χαράξαν πειρατές Κινέζοι στις λαγόνες.
Γυμνοί με ξύλινους φαλλούς τριγύρω απ' το λαιμό,
μας σπρώχναν προς τη θάλασσα με τόξα οι Παταγόνες.

Κόκαλο ρίξε στο σκυλί το μαύρο που αλυχτά
και στείλε τη «φιγούρα» μας στον πειρατή ρεγάλο.
Πες μου, πού βρέθηκε η στεριά στου πέλαου τ' ανοιχτά
και το δεντρί με το πουλί που κρώζει το μεγάλο;

Για το άστρο της Ανατολής κινήσαμε μικροί.
Πουλί, πουλάκι στεριανό, θάλασσα δε σου πρέπει!
Και σε που σε φυτέψαμε, παιδί, στο Κονακρί,
με γράμμα συμβουλευτικό της μάνας σου στην τσέπη.

Του ναύτη δος του στη στεριά κρεβάτι, και να πιει.
- Όλο τον κόσμο γύρισες, μα τίποτα δεν είδες... -
Μεσ' στο μετάξι κρύβονταν της Ίντιας οι σκορπιοί
κι έφερνε ο αγέρας της νοτιάς στην πλώρη άμμο κι ακρίδες.

Σημάδι μαύρο απόμεινε κι ας έσπασε ο χαλκάς.
- Στην αγορά του Αλιτζεριού δεμένη να σε σύρω. -
Και πήδηξε ο μικρός θεός μια νύχτα, των Ινκάς,
στου Αιγαίου τα γαλανά νερά, δυο μίλια όξω απ' τη Σκύρο.

Μεσάνυχτα και ταξιδεύεις δίχως πλευρικά!
Σκιάζεσαι μήπως στο γιαλό τα φώτα σε προδίνουν,
μα πρύμα πλώρα μόνη εσύ πατάς στοχαστικά,
κρατώντας στα χεράκια σου το λύχνο του Αλαδίνου.