Ποίηση

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[ονόματα των αρχείων]

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads

με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[eddie]

Α,ρε aliakmwn, πανω που ειχα αποφασισει να σταματησω...

Κιθαρες
Κ.Γ.Καρυωτακη

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ο άνεμος όταν περνάει,
στίχους, ήχους παράξενους ξυπνάει
στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.
Υψώνονται σαν δάχτυλα στα χάη,
στην κορυφή τους τ' άπειρο αντηχάει,
μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,
χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.
Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.
Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις
είναι το καταφύγιο που φθονούμε...

[aliakmwn]

Αντε κι ενα τελευταιο για να πεσουμε για υπνο...
Eddie δεν φταιω εγω, εσυ ξεκινησες πρωτος με Καρυωτακη και Πρεβεζα


ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥ
του Νικου Δημου

Θα ʼναι πρωί - την ώρα που φεύγω
από το σπίτι.

Ανακοπή στο πεζοδρόμιο.

Στην κλίνη ενός ιδρύματος. Διαδοχική αποσύνθεση
σε αργό γύρισμα.

Μπροστά σε ξένο κόσμο. θα με κοιτούν
και θα ντρέπομαι
που πεθαίνω.

Κουκκίδα στο ύπαιθρο. Μόνος, σαν το σκυλί
στʼ αμπέλι.

Από ατύχημα. Υπερβολική ταχύτητα ζωής.

Nύχτα, στην προέκταση του εφιάλτη.

Σε βαθύτατο γήρας. Στο άνθος της ηλικίας. Εν μέσω
φρικτών πόνων

Προγραμματισμένα: έχει δuο μήνες.

Αναπάντεχα: στη μέση μιας δουλειάς. Ή ενός
ποιήματος.

Μια στιγμή που νιώθεις καλά.

Από τότε που την πρωτοσκέφθηκα
με κατατρώγει ή ιδέα τού θανάτου.
Ιδιαίτερα με απασχολεί το πώς
και το πότε. (Το πού, σε δεύτερη μοίρα).

Μου είναι ανυπόφορη ή ιδέα της ασυνέχειας
της αιφνίδιας ασυνέχειας, που γίνεται ασυνέπεια.
Μια ζωή καταναγκαστικά τακτικός
πώς θʼ αφήσω τον εαυτό μου στη μέση;

Διαμαρτύρομαι έντονα για τη συσκότιση?
είναι δυνατόν να μας κρύβουν την πιο σημαντική,
τη στιγμή τής εξόδου.  Αν ο βίος είναι έργο
πώς να το ιστορήσεις χωρίς πλαίσιο;

Πώς θα διαλέξεις ύφος και ρυθμό,
όταν δεν ξέρεις διάρκεια και τέλος;
Τι ωφελεί να χτίζεις αξιοπρέπεια
όταν σε περιμένουν περιττώματα και πύον;


Από πτώση μαρμάρου. Από βόμβα
(τυχαία χτυπήθηκε αθώος περαστικός).

Από τον δεuτερο σπασμό, την ώρα της εκσπερμάτωσης.

Από τέτανο (η ξεχασμένη αμυχή).

Από εγκλωβισμένη ένοχή.

Από λάθος. Από πάθος.

Από πνιγμό, σε ελάχιστο βάθος.


ʼΑν, καμία φορά, σκέφθηκα να αυτοκτονήσω,
ήταν για να καθορίσω ο ίδιος τους όρους
της εξόδου. Το πως, το πότε - ακόμα και το πού.

Η αίσθηση πως θα πεθάνω τυχαία, με κάνει να νιώθω
πως συμπτωματικά ζω. Συμπτωματικά δεν πέθανα ακόμα.
(Δεν ήρθε ο θρόμβος - δεν ξύπνησε ο όγκος).
Τι νόημα να δώσεις σε μια ζωή που το τέλος της
είναι συγκυρία;

Και πώς να υποτάξεις το άγχος που αναβλύζει αδιάκοπα
στην ιδέα τού άγνωστου, τού σκοτεινού, τού μαύρου,
στην ιδέα πως ποτέ δεν θα προλάβεις να γνωρίσεις
το Θάνατο σου ώστε να τον αντιμετωπίσεις
ή (έστω) να τον συνηθίσεις.

[guest@]

Μεθύστε

Charles Baudelaire

Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος. Εκεί είναι όλη η
ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα. Για να νιώθετε
το φριχτό φορτίο του Χρόνου που σπάζει τους ώμους σας
και σας γέρνει στη γη, πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα.
Αλλά με τι; Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας
αρέσει. Αλλά μεθύστε.
Και αν μερικές φορές, στα σκαλιά ενός παλατιού, στο
πράσινο χορτάρι ενός χαντακιού, μέσα στη σκυθρωπή
μοναξιά της κάμαράς σας, ξυπνάτε, με το μεθύσι κιόλα
ελαττωμένο ή χαμένο, ρωτήστε τον αέρα, το κύμα, το
άστρο, το πουλί, το ρολόι, το κάθε τι που φεύγει, το
κάθε τι που βογκά, το κάθε τι που κυλά, το κάθε τι
που τραγουδά, ρωτήστε τι ώρα είναι, και ο αέρας, το
κύμα, το άστρο, το πουλί, το ρολόι, θα σας απαντήσουν :
"Είναι η ώρα να μεθύσετε!
 Για να μην είσαστε οι βασανισμένοι σκλάβοι του Χρόνου, 
μεθύστε, μεθύστε χωρίς διακοπή! 
Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως
σας αρέσει".

[guest@]

Κατερίνα Γώγου

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.
Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω
Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία
Έτσι είναι.
Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.
Ο Μάρξ...
τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν
αυτοί οι αλήτες φταίνε
δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...

[Karaμazoβ]

ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ

Ζοφερή Νύχτα, ξέρω, πλησιάζεις.
Με ζητούνε τα νύχια σου. Στα χνώτα
σου βλέπω που ωχριούν άνθη και φώτα.
Στ' απλωμένα φτερά σου με σκεπάζεις.

Δωσ' μου λίγο καιρό, Νύχτα μεγάλη!
Θα καταβάλω όλη τη θέλησή μου.
Σα μορφασμό θα πάρω στη μορφή μου
τη χαρά που στα στήθη έχουν οι άλλοι.

Και τότε κάποια πρόφαση θα μείνει
(σημαίας κουρέλι από χαμένη μάχη),
η ψυχή για να μη δειλιά μονάχη
και για να λησμονεί τη σκέψη εκείνη.

Το πάθος όχι, το ίνδαλμά του μόνο,
ή τη γαλήνη, θέλω ν' αντικρίσω
μια φορά. Κι ύστερα πάρε με πίσω
και καλά τύλιξε με, ω Νύχτα αιώνων!


Κώστας Καρυωτάκης

[eddie]

Δημόσιοι Υπάλληλοι
Κ.Γ.Καρυωτάκη

Οι υπάλληλοι όλοι λιώνουν και τελειώνουν
σαν στήλες δύο δύο μές στα γραφεία.
(Ηλεκτρολόγοι θα 'ναι η Πολιτεία
κι ο Θάνατος, που τους ανανεώνουν.)      

Κάθονται στις καρέκλες, μουτζουρώνουν
αθώα λευκά χαρτιά, χωρίς αιτία.
«Συν τη παρούση αλληλογραφία
έχομεν την τιμήν» διαβεβαιώνουν.

Και μονάχα η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουμε τους δρόμους,
το βράδυ στο οχτώ, σαν κορντισμένοι

Παίρνουν κάστανα, σκέπτονται τους νόμους,
σκέπτονται το συνάλλαγμα, του ώμους
σηκώνοντας οι υπάλληλοι οι καημένοι...

[Karaμazoβ]

Περιμένοντας τους Βαρβάρους


-Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;
Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

-Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μιά τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;


-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.


-Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;


-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.


-Γιατί οι δυό μας ύπατοι κ' οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ' ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλισμένα;


-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπόνουν τους βαρβάρους.


-Γιατί κ' οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;


-Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαριούντ' ευφράδειες και δημηγορίες.


-Γιατί ν' αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ' η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που έγιναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ' οι πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;


-Γιατί ενύχτωσε κ' οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.


Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

[eddie]

Στο Άγαλμα Της Ελευθερίας Που Φωτίζει Τον Κόσμο
Κ.Γ.Καρυωτάκη

Λευτεριά, Λευτεριά σχίζει, δαγκάνει
τους ουρανούς το στέμμα σου. Το φως σου,
χωρίς να καίει, τυφλώνει το λαό σου.
Πεταλούδες χρυσές οι Αμερικάνοι,
λογαριάζουν, πόσα δολάρια κάνει
σήμερα το υπερούσιο μέταλλό σου.

Λευτεριά, Λευτεριά, θα σ' αγοράσουν
έμποροι και κονσόρτια κι εβραίοι.
Είναι πολλά του αιώνος μας τα χρέη,
πολλές οι αμαρτίες, που θα διαβάσουν
οι γενεές, όταν σε παρομοιάσουν
με το πορτραίτο του Dorian Gray.

Λευτεριά, Λευτεριά, σε νοσταλγούνε,
μακρινά δάση, ρημαγμένοι κήποι,
όσοι άνθρωποι προσδέχονται τη λύπη
σαν έπαθλο του αγώνος, και μοχθούνε,
και τη ζωή τους εξακολουθούνε,
νεκροί που η καθιέρωσις του λείπει...

[aliakmwn]

Πικρια
Νικος Καββαδιας

Ξέχασα κείνο το μικρό κορίτσι από το Aμόι
και τη μουλάτρα που έζεχνε κρασί στην Tενερίφα,
τον έρωτα, που αποτιμάει σε ξύλινο χαμώι,
και τη γριά που εμέτραγε με πόντους την ταρίφα.

Tο βυσσινί του Tισιανού και του περμαγγανάτου,
και τα κρεβάτια ξέχασα τα σαραβαλιασμένα
με τα λερά σεντόνια τους τα πολυκαιρισμένα,
για το κορμί σου, που έδιωχνε το φόβο του θανάτου.

Ό,τι αγαπούσα αρνήθηκα για το πικρό σου αχείλι:
τον τρόμο που δοκίμαζα πηδώντας το κατάρτι,
το μπούσουλα, τη βάρδια μου και την πορεία στο χάρτη,
για ένα δυσεύρετο μικρό θαλασσινό κοχύλι.

Tον πυρετό στους Tροπικούς, του Rio τη μαλαφράντζα,
την πυρκαγιά που ανάψαμε μια νύχτα στο Mανάο.
Tη μαχαιριά που μού 'δωσε ο Mαγιάρος στην Kωστάντζα
και «Σε πονάει με τη νοτιά;» ―Όχι, απ' αλλού πονάω.

Tου τρατολόγου τον καημό, του ναύτη την ορφάνια,
του καραβιού που κάθισε την πλώρη τη σπασμένη.
Tις ξεβαμμένες στάμπες μου, που 'χα για περηφάνια,
για σένα, που σαλπάρισες, γολέτα αρματωμένη.

Tί να σου τάξω, ατίθασσο παιδί, να σε κρατήσω;
Παρηγοριά μου ο σάκος μου, σ' Aμερική και Aσία.
Σύρμα που εκόπηκε στα δυο και πώς να το ματίσω;
Kατακαημένε, η θάλασσα μισάει την προδοσία.

Kατέβηκε ο Πολύγυρος και γίνηκε λιμάνι.
Λιμάνι κατασκότεινο, στενό, χωρίς φανάρια,
απόψε που αγκαλιάστηκαν Eβραίοι και Mουσουλμάνοι
και ταξιδέψαν τα νησιά στον πόντο, τα Kανάρια.

Γέρο, σου πρέπει μοναχά το σίδερο στα πόδια,
δύο μέτρα καραβόπανο, και αριστερό τιμόνι.
Mια μέδουσα σε αντίκρισε γαλάζια και σιμώνει
κι ένας βυθός που βόσκουνε σαλάχια και χταπόδια.

[aliakmwn]

Ναοι στο σχημα τ' ουρανου
Οδυσσεας Ελυτης

Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού
και κορίτσια ωραία
        με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!
Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας
        και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!
Φύγανε φύγανε
        ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο
και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά.
        Φύγανε
και στα μάτια μέσα των βυθών ανερμήνευτος έμεινε ο αστερίας
        και στα βάθη μέσα των ματιών ανεπίδοτο έμεινε το ηλιοβασίλεμα!
Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.
        Τείχισε τις πλευρές του κόσμου
και από το μέρος τ' ουρανού σήκωσε τις εννέα επάλξεις
        και στην πλάκα επάνω του βωμού σφαγίασε το σώμα
τους φρουρούς πολλούς έστησε στις εξόδους.
        Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.
Ναοί στο σχήμα τ' ουρανού
        και κορίτσια ωραία
με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!
        Πουλιά το βάρος της καρδίας μας ψηλά μηδενίζοντας
και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!
        Φύγανε φύγανε
ο Μαΐστρος με το μυτερό του σάνταλο
        και ο Γραίγος ο ασυλλόγιστος με τα λοξά του κόκκινα πανιά.
Φύγανε
        και βαθιά κάτω απ' το χώμα συννέφιασε ανεβάζοντας
χαλίκι μαύρο
        και βροντές, η οργή των νεκρών
και αργά στον άνεμο τρίζοντας
        εγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστά
φοβερά, των βράχων τ' αγάλματα!

[Καλλισθένης]

Οι γάτες των φορτηγών
Νίκος Καββαδίας


Οι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν,
που τη λατρεύουνε, χωρίς να ξέρουν το γιατί,
κι αυτή, σαν απ’ τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι,
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.

Τα βράδια, όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες,
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά,
μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή, που βασανίζει,
είναι γι’ αυτούς σα μια γλυκιά γυναικεία συντροφιά.

Της έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα,
για του σιδέρου την κακή αρρώστια φυλαχτό,
χωρίς όμως, αλίμονο, ποτέ να κατορθώνουν
να την φυλάξουν απ’ το μαύρο θάνατο μ’ αυτό.

Γιατί είναι τ’ άγρια τα μάτια της υγρά κι ηλεκτρισμένα
κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο τα τραβά,
κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σε ένα σημείο κοιτώντας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.

Λίγο πριν από το θάνατον από τους ναύτες ένας,
- αυτός όπου ‘δε πράματα στη ζήση του φριχτά -
χαϊδεύοντας την, μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι ύστερα μες στη θάλασσα την άγια την πετά.

Και τότε οι ναύτες, που πολύ σπάνια λύγα η καρδιά τους,
πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή,
γεμάτη μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει,
σαν όταν χάνουμε θερμή γυναίκα αγαπητή.

[Zarathoustra]

A DREAM WITHIN A DREAM
by Edgar Allan Poe

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow-
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand-
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep–while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?

[guest@]

Ένα υπερβολικά αγαπημένο, ο ρυθμός του... σαν νερό που κυλάει:

She Walks in Beauty

Lord Byron

She walks in beauty like the night
Of cloudless climes and starry skies,
And all that's best of dark and bright
Meet in her aspect and her eyes;
Thus mellowed to the tender light
Which heaven to gaudy day denies.

One ray the more, one shade the less
Had half impaired the nameless grace
Which waves in every raven tress
Or softly lightens o'er her face,
Where thoughts serenely sweet express
How pure, how dear their dwelling place.

And on that cheek and o'er that brow
So soft, so calm yet eloquent,
The smiles that win, the tints that glow
But tell of days in goodness spent
A mind at peace with all below,
A heart whose love is innocent.

[guest@]

Salutation

Ezra Pound

Oh GENERATION of the thoroughly smug
and the thoroughly uncomfortable,
I have seen fishermen picknicking in the sun,
I have seen them with untidy families,
I have seen their smiles full of teeth
and heard ungainly laughter.
And I am happier than you are,
And they were happier than I am;
And the fish swim in the lake
and do not even own clothing.

[bouzias]

Για να μην ξεχνούμε ποιοι είμαστε:

Γεώργιος Στρατήγης
απόσπασμα από το αφηγηματικό ποίημα "Ματρόζος"

«Παιδί μου, τώρα εγέρασα, παιδί μου, θ’ αποθάνω».
Στο τέλος πάντα μούλεγε μεν’αναστεναγμό,
«Ένας Ματρόζος δεν μπορεί να κάνη τό ζητιάνο,
Μα να βαστάξω δεν μπορώ, της πείνας, τον καϋμό,
Κλαίω που αφίνω το νησί. Θα πάω στην Αθήνα,
Πριν πεθαμένο μεύρετε μια μέρα από την πείνα...

«Μου λεν, ο Καπτάν Κωνσταντής απ’ τα Ψαρρά εκεί πέρα,
Πώς υπουργός εγίνηκε μεγάλος και τρανός,
Κι’ αν θυμηθή πως τη ζωή του γλύτωσα μια μέρα
Απ’ έξω από την Τένεδο, μπορούσ’ ο Ψαρριανός
Να κάνη τίποτε για με, κ’ ίσως να δώσουν κάτι
Σ’ εκείνον πούχε τάλλαρα τη στέρνα του γεμάτη».

Πέντε έξη ημέρες υστέρα εμπήκε στο βαπόρι,
Κι’ ακουμπιστός περίλυπος επάνω στο ραβδί,
Ως που στην Ύδραν έφτασε, εγύριζε απ’ την πλώρη
Το λατρευτό του το νησί ο γέροντας να 'δη.
Και, σκύβοντας, τα κύματα δακρύβρεχτος ερώτα,
Πώς φεύγει τώρ’από το νησί και πώς ερχόταν πρώτα.

«Εδώ τι θέλεις, γέροντα;» ρωτά τον καπετάνο
»Στο Υπουργείον εμπροστά, κάποιος θαλασσινός
»Ντυμένος μέσα στα χρυσά. «Παιδί μου, είναι πάνω
Ο Κωνσταντής;» «Ποιος Κωνσταντής;» «Αυτός... ο Ψαρριανός».
«Δεν λεν κανένα Ψαρριανό, εδώ είνε Υπουργείο,
Να ζητιανέψης πήγαινε μες ΄στο πτωχοκομείο!»

Ο Γέρος ανασήκωσε το κάτασπρο κεφάλι
Και τα μαλλιά του εσάλεψαν σαν χαίτη λιονταριού,
Και με σπιθόβολη ματιά μεσ’ απ’ τα στήθεια 'βγάλει
Με στεναγμό βαρύγνωμο φωνή παλληκαριού:
«Αν οι ζητιάνοι σαν κι’ εμέ δεν έχυναν το αίμα,
Οι καπετάνιοι σαν και σε δε θα φορούσαν στέμμα!»

Τότε ο Κανάρης που άκουσε φιλονεικία κάτου,
Στο παραθύρι επρόβαλε να ιδή ποιος τον ζητεί,
Και τον νησιώτη βλέποντας λαχτάρισε η καρδιά του
Και νάρθη επάνω εδιάταξε με τον υπασπιστή.
Κάτι η φωνή του γέροντα του εξύπνησε στα στήθη,
Κάτι που μοιάζει μόνειρο μαζυ και παραμύθι.

Τον κύτταξε, τα μάτια του μεσ’ στα μακρά του φρύδια,
Που ‘μοιάζανε σαν αετούς κρυμμένους στη φωληά,
Στον καπετάνο εφάνηκαν με τη φωτιά την ίδια
Όταν τα εφώτιζε ο δαυλός ‘στα χρόνια τα παληά.
Κι’ ένας τον άλλο κύτταζε κατάματα οι δυο γέροι,
Ο ημίθεος το γίγαντα, ο ήλιος το αστέρι.

«Δεν με θυμάσαι, Κωνσταντή;» σε λίγο του φωνάζει,
«Γλήγορα συ μ’εξέχασες μα σε θυμάμαι εγώ...»
«Ποιος τώλπιζε να ‘δη ποτές» ο γέροντας στενάζει,
«Τον καπετάνιο ζήτουλα, το ναύτην υπουργό!..»
Και σκύβοντας την κεφαλή ‘στα διάπλατα του στήθη,
Τη φτώχεια του ελησμόνησε, τη δόξα του εθυμήθη.