Το μέλλον του καπιταλισμού είναι πράσινο;

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ]

Επίσημη ενημέρωση για Αντιστοίχηση Μαθημάτων ΝΠΣ με ΠΠΣ και η συζήτηση στο forum.

[Guybrush]

Το μέλλον του καπιταλισμού είναι πράσινο;
Η μετατροπή της οικολογίας από εναλλακτικό κίνημα σε επικερδή επιχείρηση κερδίζει έδαφος σε παγκόσμια κλίμακα

Του Πετρου Παπακωνσταντινου

«Πράσινο, το αναγκαίο συστατικό του κόκκινου» ήταν, στη δεκαετία του 1980, ένα από τα δημοφιλή συνθήματα στους κόλπους της Νέας Αριστεράς. Η απογοήτευση από την υποχώρηση του παραδοσιακού εργατικού κινήματος στο βιομηχανικό Βορρά και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στον αναπτυσσόμενο Νότο, ώθησε ορισμένα αριστερά ρεύματα να μεταφέρουν το κέντρο βάρους στο πεδίο της Οικολογίας, βρίσκοντας σ’ αυτήν ένα νέο, ισχυρό κίνητρο αντικαπιταλιστικής στράτευσης. Στις μέρες μας, η σημαία της Οικολογίας έχει πάψει από καιρό να αποτελεί μονοπώλιο της Αριστεράς και υψώνεται με την ίδια ευκολία από συντηρητικούς πολιτικούς και πολυεθνικές εταιρείες. Την περασμένη Δευτέρα, το πρώτο θέμα στο οικονομικό ρεπορτάζ των Financial Times είχε τίτλο: «Η General Electric δίνει ισχυρή ώθηση στην πράσινη ενέργεια». Η εταιρεία διπλασίασε τις επενδύσεις στους τομείς της αιολικής και ηλιακής ενέργειας, οι οποίες θα φτάσουν τα έξι δισ. δολάρια μέχρι το 2010.

Την ίδια ημέρα, ο πρόεδρος της Τογιότα, Κατσουάκι Βατανάμπε, ανακοίνωσε ότι η εταιρεία του σχεδιάζει να κατασκευάσει τα πρώτα υβριδικά (ηλεκτρικά- βενζινοκίνητα) αυτοκίνητα, τα οποία θα μπορούν να φορτίζονται πολύ απλά, μέσω της ηλεκτρικής παροχής που υπάρχει σε κάθε νοικοκυριό, προς τα τέλη του 2010. Κάπου εκεί αναμένεται να κυκλοφορήσουν και τα αντίστοιχα μοντέλα της αμερικανικής General Motors, στα οποία περιλαμβάνονται και «οικολογικά» 4Χ4.

Στο βιβλίο τους «Φυσικός Καπιταλισμός: Η Επόμενη Βιομηχανική Επανάσταση», οι ειδικοί της ενεργειακής βιομηχανίας Λ. Λόβινς και Πολ Χόκεν προειδοποιούν ότι, με τους σημερινούς ρυθμούς, η ανθρωπότητα θα έχει εξαντλήσει το «φυσικό κεφάλαιο» που συσσωρεύθηκε μέσα σε 3,8 δισ. χρόνια μέχρι το τέλος του 21ου αιώνα. Οι συγγραφείς χωρίζουν την ενεργειακή ιστορία της ανθρωπότητας σε τρεις εποχές:

Η πρώτη άρχισε όταν ο άνθρωπος δάμασε τη φωτιά - την οποία έκλεψε, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Προμηθέας από τον Δία, για να υποστεί τη γνωστή, φρικτή τιμωρία.

Η δεύτερη ξεκίνησε τον 18ο αιώνα, όταν ο άνθρωπος κατάφερε να μετατρέψει αποτελεσματικά θερμότητα σε μηχανικό έργο, εγκαινιάζοντας τη βιομηχανική εποχή που βασίζεται στην κατανάλωση άνθρακα, πετρελαίου και φυσικού αερίου.

Η τρίτη ενεργειακή επανάσταση, υποστηρίζουν οι συγγραφείς, αρχίζει μόλις τώρα και θα οδηγήσει στην απαλλαγή της ανθρωπότητας από την κατανάλωση μη ανανεώσιμων, ορυκτών καυσίμων.

Ρεαλιστική ή υπερβολική, η εκτίμηση των ενεργειακών «γκουρού» στηρίζεται σε ορισμένα πραγματικά δεδομένα. Ο τομέας των «φιλικών προς το περιβάλλον τεχνολογιών» (clean- techs) αποτελεί έναν από τους ταχύτερα αναπτυσσόμενους κλάδους ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού. Η κυβέρνηση της Αγκελα Μέρκελ στη Γερμανία υπολογίζει ότι, μέχρι το 2020, ο εν λόγω τομέας θα απασχολεί περισσότερους εργαζόμενους από την κραταιά, γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία.

Στις ΗΠΑ, ο πρώην αντιπρόεδρος Αλ Γκορ, σημαιοφόρος του «πράσινου καπιταλισμού» με το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του «Ενοχλητική Αλήθεια», προσελήφθη προσφάτως ως σύμβουλος από την Kleiner, Perkins, Caufield and Byers (KPCB). Πρόκειται για μια μεγάλη επενδυτική εταιρεία της περίφημης Κοιλάδας της Σιλικόνης, στην Καλιφόρνια, η οποία δραστηριοποιείται κυρίως στις επιχειρήσεις της Πληροφορικής, αλλά επιθυμεί να επεκταθεί στο πολλά υποσχόμενο πεδίο της «πράσινης» ενέργειας, αξιοποιώντας τις διασυνδέσεις και τις γνώσεις του πρώην αντιπροέδρου.

Η αναζήτηση ενός «καθαρού», καπιταλιστικού βιότοπου σφραγίζει και την πολιτική των Πρασίνων στη Γερμανία, που έχουν εγκαταλείψει προ πολλού τους ριζοσπαστικούς προσανατολισμούς της δεκαετίας του ’80. Το νέο οικονομικό πρόγραμμα του κόμματος, που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Ιούλιο, φέρει τον εύγλωττο τίτλο «Η πράσινη οικονομία της ελεύθερης αγοράς».

Στη σύνταξή του μετείχαν ο ηγέτης της κοινοβουλευτικής ομάδας των Πρασίνων Φριτς Κουν και άλλα «ρεαλιστικά» σκεπτόμενα στελέχη του κόμματος. Στο ειδικό συνέδριο για την εκπόνηση του προγράμματος προσεκλήθησαν 40 ειδικοί, εκ των οποίων οι 30 ήταν διευθυντικά στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων. Η πραγματιστική στροφή του κόμματος έκανε τέτοια εντύπωση, που ο καθόλα συντηρητικός υπουργός Εσωτερικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε να μιλάει, σε συνέντευξή του στη Frankfurter Allgemeine Zeitung, για το ενδεχόμενο μελλοντικής, κυβερνητικής συνεργασίας Χριστιανοδημοκρατών- Πρασίνων!

Πηγή: kathimerini.gr


Για όσους παραβρέθηκαν στην προβολή της Κινηματογραφικής Ομάδας την Πέμπτη που μας πέρασε ή βρέθηκαν στην εκδήλωση για την Υποθαλάσσια την ίδια μέρα...

[gepeltek]

Αυτό που είναι θετικό και προέρχεται από χώρες όπως είναι η Αμερική είναι το γεγονός ότι πλέον οι τοπικές κοινωνίες είναι οικολογικά ευαισθητοποιημένες στην πράξη και αντιλαμβάνονται ότι μερική λύση είναι και η μείωση της κατανάλωσης (είναι και πιο άμεση).  Ο κόσμος αντιλαμβάνεται πλέον και προσπαθεί…

Σε αντίθεση για άλλη μια φορά με την Ελλάδα όπου η… διαχείριση των σκουπιδιών είναι το πρόβλημα που φαντάζει πιο δυσεπίλυτο απ’ όλα. Δεν μιλάμε για διαχείριση ανακυκλούμενων υλών…μιλάμε για τα σκουπίδια. Όσων αφορά αυτό ελπίζω μονάχα στα τσουχτερά πρόστιμα της ΕΕ..

Και για να μιλήσω λίγο ακόμα για τη χώρα μας..

Εδω στο Ellada προς το παρόν τουλάχιστον δεν σκοτώνει η αλλαγή κλίματος, αλλά το ΚΑΡΒΟΥΝΟ.  Κοντά στα εργοστάσια τη ΔΕΗ, οι άνθρωποι πεθαίνουν σαν τις “μύγες” από καρκίνο….
Και μετά έχουμε τους “οικολόγους” που είναι με μια άρνηση στα πάντα.

Γιατί άραγε στην Ελλάδα όχι στην πυρηνική ενέργεια; Καλύτερο είναι το κάρβουνο;
Γιατί όπου πάει να γίνει κάτι με εναλλακτικές πηγές ενέργειας είναι πάντα αρνητικοί; Τι μια τα πουλιά, την άλλη η διατάραξη του φυσικού τοπίου.

Και γιατί πρέπει να απαρνηθώ όλα καλά του σύγχρονου τρόπου ζωής, κινητά, υπολογιστές, τρένα, αεροπλάνα, φάρμακα, κλπ. Για πολλούς οικολόγους, η προστασία της φύσης ή έστω του περιβάλλοντος μας είναι υπεράνω κάθε άλλου αγαθού. Το να πει κάποιος κάτι αντίθετο από τις θέσεις τους κατηγορείται ως το υπέρτατο κακό με θρησκευτικό φανατισμό ταλιμπάν…

Ναι θέλω καθαρότερο περιβάλλον, δεν θέλω το παιδί μου από το πέντε του να πάσχει από άσθμα, αλλά την λογική μερικών "ειδικών" του να γυρίσουμε στο 1500 δεν την δέχομαι. Ειδικός δεν είμαι, δεν μπορώ να δώσω επιστημονική τεκμηριωμένη άποψη του τι πρέπει να γίνει, αλλά οι ακρότητες από όλες τις πλευρές γενικά με ενοχλούν..
 
Έτσι πρέπει να είμαστε και λίγο σκεπτικιστές προς τους “ειδικούς επί του global warming”.. Και ένα είναι σίγουρο, οτι τελικά οι ΑΠΕ θα σώσουν την παρτίδα και κατ'επέκτασην εμείς οι ενεργειακοί.. 

[elmaya]

Αυτό που είναι θετικό και προέρχεται από χώρες όπως είναι η Αμερική είναι το γεγονός ότι πλέον οι τοπικές κοινωνίες είναι οικολογικά ευαισθητοποιημένες στην πράξη και αντιλαμβάνονται ότι μερική λύση είναι και η μείωση της κατανάλωσης (είναι και πιο άμεση).  Ο κόσμος αντιλαμβάνεται πλέον και προσπαθεί…

gepeltek, με όλη την καλή διάθεση, το να συγχέεις την Αμερική με την Καλιφόρνια είναι μία από τις γενικεύσεις που κάνεις σωρηδόν. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Η ταπεινή μου άποψη είναι ότι η Αμερικάνικη "φιλοσοφία" και τρόπος ζωής δεν έχει τέτοιες τάσεις. Αντιθέτως, η Ευρώπη είναι αυτή που πιέζει.

Σε αντίθεση για άλλη μια φορά με την Ελλάδα όπου η… διαχείριση των σκουπιδιών είναι το πρόβλημα που φαντάζει πιο δυσεπίλυτο απ’ όλα. Δεν μιλάμε για διαχείριση ανακυκλούμενων υλών…μιλάμε για τα σκουπίδια. Όσων αφορά αυτό ελπίζω μονάχα στα τσουχτερά πρόστιμα της ΕΕ..

Το θέμα διαχείρισης των σκουπιδιών είναι θέμα πολιτισμού. Βασικά για 'μένα είναι από τα 2-3 βασικά ζητήματα που πρέπει να λύσει σε πολιτικό και προσωπικό επίπεδο ο νεοέλληνας. Όταν φτάσουμε σε επίπεδο να μπορούμε να ανακυκλώνουμε αποδοτικά και να κάνουμε διαχωρισμό σε πρωτογενές στάδιο, θα έχουμε κάνει ένα κοινωνικό άλμα που θα λύσει ταυτόχρονα πολλά (μα πάρα πολλά άλλα) προβλήματα.

Και για να μιλήσω λίγο ακόμα για τη χώρα μας..

Εδω στο Ellada προς το παρόν τουλάχιστον δεν σκοτώνει η αλλαγή κλίματος, αλλά το ΚΑΡΒΟΥΝΟ.  Κοντά στα εργοστάσια τη ΔΕΗ, οι άνθρωποι πεθαίνουν σαν τις “μύγες” από καρκίνο….
Και μετά έχουμε τους “οικολόγους” που είναι με μια άρνηση στα πάντα.

Γιατί άραγε στην Ελλάδα όχι στην πυρηνική ενέργεια; Καλύτερο είναι το κάρβουνο;
Γιατί όπου πάει να γίνει κάτι με εναλλακτικές πηγές ενέργειας είναι πάντα αρνητικοί; Τι μια τα πουλιά, την άλλη η διατάραξη του φυσικού τοπίου.

Έχεις δίκιο για το κάρβουνο, αλλά όσον αφορά στα πυρηνικά έχουμε παραθέσει απόψεις με ιδιαίτερη επιμονή και μπορούμε να συνεχίσουμε στο αντίστοιχο τόπικ. Η λύση ΔΕΝ είναι τα πυρηνικά. Και κάνεις πάλι γενικεύσεις που δεν ισχύουν.

Και γιατί πρέπει να απαρνηθώ όλα καλά του σύγχρονου τρόπου ζωής, κινητά, υπολογιστές, τρένα, αεροπλάνα, φάρμακα, κλπ. Για πολλούς οικολόγους, η προστασία της φύσης ή έστω του περιβάλλοντος μας είναι υπεράνω κάθε άλλου αγαθού. Το να πει κάποιος κάτι αντίθετο από τις θέσεις τους κατηγορείται ως το υπέρτατο κακό με θρησκευτικό φανατισμό ταλιμπάν…

Ναι θέλω καθαρότερο περιβάλλον, δεν θέλω το παιδί μου από το πέντε του να πάσχει από άσθμα, αλλά την λογική μερικών "ειδικών" του να γυρίσουμε στο 1500 δεν την δέχομαι. Ειδικός δεν είμαι, δεν μπορώ να δώσω επιστημονική τεκμηριωμένη άποψη του τι πρέπει να γίνει, αλλά οι ακρότητες από όλες τις πλευρές γενικά με ενοχλούν..

Μια από τα ίδια. Δεν είναι όλοι έτσι. Έχεις ακούσει εκπροσώπους ΜΚΟ, ή απλά αναπαράγεις urban legends?

[4Dcube]

Για τη μόλυνση του περιβάλλοντος φταίνε οι μεγάλες εταιρίες.

Γιατί τα τελευταία χρόνια στρέφονται προς περισσότερο οικολογικές αναζητήσεις, δεν μπορώ να το αιτιολογήσω. Ίσως να υπήρξε πίεση εξωτερικών παραγόντων, όπως διαμαρτυρίες ή ακόμα και η παρατήρηση ενός οικοσυστήματος που δε συμφέρει να καταστραφεί.



Στην Αμερική, πιστεύω ότι κάνουν βήματα για να περιορίσουν την καταστροφική δράση της μεγάλης βιομηχανίας. Το αν θα τα καταφέρουν πριν να είναι πολύ αργά επαφίεται στους πολίτες της.



Εμείς εδώ είμαστε σε καλύτερη κατάσταση, υπό την έννοια ότι έχουμε λιγότερο χώρο και λιγότερες πολυεθνικές να διαχειριστούμε. Βέβαια, δεν έχω καλή γνώμη για τους δηλωμένους έλληνες οικολόγους, με την έννοια ότι δεν μπορούμε να βασιζόμαστε σε αυτούς.

Η νοοτροπία μας να αλλάξει και θα πάμε καλά. Κυρίως ως πολίτες. Η γενιά μας δεν είναι τελείως αποσπασμένη από πεποιθήσεις ίσως δυσχεραίνουσες που δημιουργήθηκαν σε προβληματικές περιόδους του παρελθόντος, βλέπε εμφύλιο, δικτατορία.
Χρειαζόμαστε περισσότερο ανθρωπισμό στη νοοτροπία μας και σεβασμό στο περιβάλλον μας που μας δίνει κατοικία.
Από εκεί και πέρα, τα οικονομικά μέτρα θα ακολουθήσουν. Το περιβάλλον δεν είναι "καπιταλιστική υπόθεση". Είναι προσβολή στους υπόλοιπους που επηρεάζονται από αυτό, να λέγεται έτσι.

Τα οικονομικά μέτρα δεν είναι καλό για τον άνθρωπο, ως άνθρωπο, να καθορίζουν τις κοινωνικές του πλευρές.

[gepeltek]

Και γιατί πρέπει να απαρνηθώ όλα καλά του σύγχρονου τρόπου ζωής, κινητά, υπολογιστές, τρένα, αεροπλάνα, φάρμακα, κλπ. Για πολλούς οικολόγους, η προστασία της φύσης ή έστω του περιβάλλοντος μας είναι υπεράνω κάθε άλλου αγαθού. Το να πει κάποιος κάτι αντίθετο από τις θέσεις τους κατηγορείται ως το υπέρτατο κακό με θρησκευτικό φανατισμό ταλιμπάν…

Ναι θέλω καθαρότερο περιβάλλον, δεν θέλω το παιδί μου από το πέντε του να πάσχει από άσθμα, αλλά την λογική μερικών "ειδικών" του να γυρίσουμε στο 1500 δεν την δέχομαι. Ειδικός δεν είμαι, δεν μπορώ να δώσω επιστημονική τεκμηριωμένη άποψη του τι πρέπει να γίνει, αλλά οι ακρότητες από όλες τις πλευρές γενικά με ενοχλούν..

Μια από τα ίδια. Δεν είναι όλοι έτσι. Έχεις ακούσει εκπροσώπους ΜΚΟ, ή απλά αναπαράγεις urban legends?

Mα δεν είπα ότι όλοι είναι έτσι.. Αλλά προσωπική μου άποψη είναι ότι αρκετοί χρησιμοποιούν την οικολογία ως δικαιολογία για συχνά υπερβολικές επιθέσεις στην ελευθερη αγορα. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλες, ή έστω οι περισσότερες κριτικές είναι κατευθυνόμενες. Προφανώς όχι. Αλλα σίγουρα εθελοτυφλούμε εάν αγνοήσουμε ότι μέρος του “οικολογικού” μένους κατά του καπιταλισμου έχει μη οικολογικούς λόγους..

[Καλλισθένης]

Σήμερα τα μεσάνυχτα θα προβληθεί (σε επανάληψη) η εκπομπή της ΕΤ1 "Μέσα στα πράγματα" με θέμα το περιβάλλον, με αφορμή τον "οδικό χάρτη" που συμφωνήθηκε στην σύνοδο του Μπαλί τον περασμένο Δεκέμβρη.

Την παραπάνω εκπομπή, την είχα δει κατά τις διακοπές των Χριστουγέννων και πιστεύω ότι αξίζει να την δείτε!!!


Από: http://tvradio.ert.gr/tv/tv.asp

Δείτε σήμερα: "Περιβάλλον και Περιβαλλοντική Πολιτική"

Υπάρχουν ελπίδες για αναστροφή της καταστροφικής πορείας όσον αφορά Στο παγκόσμιο περιβάλλον με τον «οδικό χάρτη», που συμφωνήθηκε στο Μπαλί τον περασμένο Δεκέμβριο;
Για το θέμα αυτό, ο Δημήτρης Δημητράκος συζητά με τον ακαδημαϊκό και πρόεδρο του Αστεροσκοπείου Χρήστο Ζερεφό, τον πρόεδρο της Ελληνικής Επιτροπής Υδρογεωλογίας Γεώργιο Στουρνάρα και τον Επίκουρο Καθηγητή Οικολογίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Γιάννη Παντή.

[Aurelius]

Χωρις να λεω απαραιτητα και εκ των προτερων(πολυ πιθανα ομως εκ των υστερων) οχι σε πυρηνικη ενεργεια, πραγματικα δεν μπορω να καταλαβω απο ποτε η πυρηνικη θεωρειται εναλλακτικη μορφη ενεργειας. Εκτος αν απλα δεν ξερω τον ορισμο, που και αυτο ειναι πιθανο.

Κατ τα αλλα,  ειναι τελειως υποκρισια να λεμε για τον καλο καπιταλισμο που ειπε να δωσει μια ευκαιρια στον κοσμο να επιβιωσει. Απλα μυριστηκαν χρημα. Οταν πρεπει να κανουν σοβαρες ενεργειες για να αποδειξουν στην πραξη αυτα που υποτιθεται οτι θελουν να πετυχουν, λακιζουν. Και ως αποδειξη τουτου, και για να σταματησεις gepeltek να παπαριαζεις το μυαλο καποιων με τις προβοκατορικες ντεμεκ ευαισθησιες του καπιταλισμου, και ντεμεκ αερολογιες και προκαταληψεις για τους οικολογους, οπως σωστα ειπε και ο elmaya, ειδαμε τι εκανε η θεαρεστη Αμερικη στην παγκοσμια συνοδο. Μετα απο αφορητες πιεσεις των υπολοιπων, και αφου ολοι οι υπολοιποι ειχαν συμφωνησει, και αφου αναγκασαν να αλλαξουν τα μισα απο τα συμφωνηθεντα για να μπουν γενικολογιες, συμφωνησαν. Οποτε οι περιβαλλοντικες ευαισθησιες της2 Αμερικης και οαλ τα υπολοιπα παραμυθια καλο ειναι να κοπουν γρηγορα, πριν μας παρουν με τις ντοματες.

Δεχομαι οτι καποιες ετιαριες, ασχετα με τους σκοπους, τουλαχιστον ενδιαφερονται γι αυτο το ζητημα. Αλλα, αυτο ειναι τελειως διαφορετικο, απο το να μιλας για ευαισθησιες του καπιταλισμου σε περιβαλλοντικα θεματα.

[elmaya]

Για να μην ξεφύγει η συζήτηση από το αρχικό ποστ του Guybrush, η αλήθεια είναι ότι παρατηρείται μία στροφή προς εξοικονόμηση του φυσικού πλούτου σε όλα τα επίπεδα, είτε με κίνητρα είτε με πολιτικές που γίνονται ολοένα και πιο αυστηρές. Το αστείο είναι ότι αυτή η στροφή εμφανίζεται σε χώρες με βαριά βιομηχανία και έντονο το καπιταλιστικό στοιχείο. Ίσως η εμπειρία που έχουν στη διαχείριση του περιβάλλοντος να τους πάει ένα βήμα μπροστά από το vα αναγάγουμε μία ζωή το πρόβλημα στο βαθύτερο νόημα. Φυσικά υπάρχουν βαθύτερα νοήματα και πολιτικές, αλλά υπάρχουν και κάποια προβλήματα που μόνο τεχνοκρατικά μπορεί να τα δει κάποιος σε ένα συγκεκριμένο και υφιστάμενο πλαίσιο.

[pandora]

Όταν διάβασα για τη σχέση του καπιταλισμού με την πράσινη οικονομία μου ήρθε στο μυαλό αυτόματα μια εικόνα.....


(δεν έχω και λίνκ για να τη βάλω εδώ)

Ο Μπράντ Πίττ. Ντυμένος με ένα πανάκριβο T-shirt από βιολογικό βαμβάκι, ένα τζήν παντελόνι γνωστού οίκου με ίνες χωρίς συνθετικά (αυτά τα 2 μαζί θα πρέπει να στοίχιζαν μερικές χιλιάδες ευρώ), ένα καπέλο από ειδικό μαλλι (δεν θυμάμαι πάντως ήταν οικολογικό και αυτο) κτλ κτλ κρατώντας από το χέρι τα πιτσιρίκια του και τριγύρω να ουρλιάζουν δημοσιογράφοι και παπαράτσι. 

Η οικολογία έχει γίνει μόδα στον καπιταλισμό  - και μάλιστα μόδα που δεν αντέχουν οι δικές μας τσέπες.
Πέρα από τις όποιες προεκτάσεις του ζητήματος και τις πιθανότητες αφύπνισης του κόσμου έστω και μέσα από αυτή τη μόδα, το θέμα μου φάνηκε αρκετά αστείο και αρκέστηκα στο να θαυμάσω τον Μπράντ.  (χωρίς να προβληματιστώ περαιτέρω).

[Guybrush]

PWC: Το «πράσινο» κίνημα δημιουργεί ευκαιρίες στην Τεχνολογία
Κέρδη, εξοικονόμηση κόστους και ενέργειας, τα κίνητρα για τη στροφή προς την «πράσινη» τεχνολογία

Καθώς η ευαισθητοποίηση του κοινού και η υποστήριξη της προστασίας του περιβάλλοντος αυξάνεται σε όλο τον κόσμο, οι εταιρείες τεχνολογίας αρχίζουν να εφαρμόζουν 'πράσινες' πρωτοβουλίες για να περιορίσουν τις αρνητικές επιπτώσεις που προκαλούν στον πλανήτη. Ωστόσο, ο αλτρουισμός αποτελεί ένα από τα πολλά κίνητρα πίσω από το 'πράσινο' κίνημα, σύμφωνα με την πρόσφατη μελέτη της PricewaterhouseCoopers (PwC) με τίτλο «Στροφή προς την 'Πράσινη' Τεχνολογία: Στρατηγικές Βιώσιμης Ανάπτυξης». Το ισχυρότερο κίνητρο είναι το οικονομικό.

Το 40% των στελεχών στον τομέα της τεχνολογίας υποστηρίζουν ότι το 'πράσινο' κίνημα δημιουργεί σημαντικές ευκαιρίες για τις εταιρείες τους, όπως αποδεικνύεται από την αισθητή αύξηση στη ζήτηση οικολογικών προϊόντων και υπηρεσιών. Επιπλέον, το 60% των στελεχών αναφέρει την εξοικονόμηση ενέργειας ως έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες στη διαδικασία λήψης αποφάσεων που αφορούν το περιβάλλον από την εταιρεία τους.

Η μελέτη της PricewaterhouseCoopers δίνει μία ολοκληρωμένη ανάλυση της τάσης για μια 'πράσινη' τεχνολογία. Εξετάζει τα βασικά κίνητρα για αυτή την αλλαγή, τις επιδράσεις των οικολογικών πρωτοβουλιών τόσο στις συνεργασίες μεταξύ των εταιρειών όσο και στην καινοτομία, τις οικολογικές κανονιστικές ρυθμίσεις, καθώς και τις ευκαιρίες για ανάπτυξη. «Η αυξανόμενη ζήτηση οικολογικών προϊόντων και υπηρεσιών μπορεί να δημιουργήσει μία από τις μεγαλύτερες νέες αγορές,» υποστήριξε ο κ Bill Cobourn, Επικεφαλής Τεχνολογίας και Partner της PricewaterhouseCoopers στις ΗΠΑ και παγκοσμίως. «Οι εταιρείες τεχνολογίας μπορούν να αξιοποιήσουν αυτήν την ευκαιρία για αναπτυχθούν, πρέπει όμως να διασφαλίσουν ότι οι οικολογικές πρωτοβουλίες συμβαδίζουν με την επιχειρηματική στρατηγική τους."

Σύμφωνα με την έρευνα, το 61% των στελεχών θεωρούν ότι είναι πολύ σημαντικό (29%) ή σημαντικό (32%) οι εταιρείες τους να μειώσουν τις δραστηριότητές τους που επιβαρύνουν το περιβάλλον. Αυτή η στροφή προς οικολογικά προϊόντα, υπηρεσίες και επιχειρηματικές λειτουργίες έχει άμεσο αντίκτυπο σε θέματα συνεργασίας και καινοτομίας σε όλη την αλυσίδα παραγωγής της τεχνολογίας, στην οποία περιλαμβάνονται το marketing, το ανθρώπινο δυναμικό, η Έρευνα και Ανάπτυξη (R&D), καθώς και η κατασκευή και τροφοδοσία.

Αξιολογώντας τις επιχειρηματικές πρακτικές τους, οι εταιρείες δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στις ενέργειες των συνεργατών, αλλά και των προμηθευτών τους. Το 18% των στελεχών υποστηρίζει ότι οι εταιρείες τους εφαρμόζουν την πρακτική προτίμησης προμηθευτών βάσει οικολογικών κριτηρίων, επιλέγοντας τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που έχουν τις λιγότερες επιπτώσεις στο περιβάλλον. Μέσα στα επόμενα 2 χρόνια αυτό το ποσοστό αυτό θα αυξηθεί στο 53%.

Παράλληλα, οι εταιρείες τεχνολογίας φροντίζουν για την μελλοντική τους προστασία από αυστηρή νομοθεσία και κανονισμούς, επιβάλλοντας τους δικούς τους οικολογικούς ελέγχους. Το 20% των στελεχών είπαν ότι οι εταιρείες τους έχουν επίσημη και ευρέως κατανεμημένη περιβαλλοντική πολιτική. Το ποσοστό αυτό θα αυξηθεί σημαντικά μέσα στα επόμενα 2 χρόνια, φθάνοντας το 48%. Ακόμη, οι εταιρείες τεχνολογίας εφαρμόζουν μία σειρά από άλλες περιβαλλοντικές διαδικασίες, όπως ο εσωτερικός έλεγχος των 'πράσινων' πρακτικών, η τοποθέτηση ανώτατων στελεχών για την επίβλεψη οικολογικών προγραμμάτων και η σαφέστερη σύνδεση οικολογικών πρωτοβουλιών και απόδοσης.

Αρκετές εταιρείες τεχνολογίας εκδίδουν Εκθέσεις Βιωσιμότητας (Sustainability Reports). Εσωτερικά, οι εκθέσεις αυτές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αποδοτικότερη διαχείριση των λειτουργιών, ελαχιστοποιώντας τους κινδύνους. Όσον αφορά στην εξωτερική επικοινωνία, οι εταιρείες τεχνολογίας μπορούν να τις χρησιμοποιούν για να τονίσουν το περιβαλλοντικό τους πλεονέκτημα έναντι των ανταγωνιστών τους, τόσο στην αγορά και στις ρυθμιστικές αρχές, όσο και στους καταναλωτές.

Ενώ οι πολυεθνικές, σε όλους τους κλάδους, προσπαθούν να γίνουν πιο υπεύθυνες όσον αφορά το περιβάλλον, η επίδραση του 'πράσινου' κινήματος είναι πολύ μεγαλύτερη στους κατασκευαστές εξοπλισμού (hardware) από τις εταιρείες λογισμικού (software), τεχνολογικών υπηρεσιών και ανάπτυξης περιεχομένου. Αυτό εξηγείται γιατί τόσο τα προϊόντα όσο και οι διαδικασίες παραγωγής τεχνολογικού εξοπλισμού έχουν την τάση να αφορούν επικίνδυνα υλικά, συσκευασίες, συμπαγή απορρίμματα και κατανάλωση ενέργειας. Σύμφωνα με την έρευνα, το 60% των κατασκευαστών τεχνολογίας αναπτύσσουν οικολογικά προϊόντα και υπηρεσίες, συγκριτικά με το 33% των υπολοίπων.

Οι κατασκευαστές τεχνολογίας εμπλουτίζουν δυναμικά το χαρτοφυλάκιο των οικολογικών προϊόντων και υπηρεσιών τους, με στόχο την ενεργειακή αποδοτικότητα, το σχεδιασμό μοντέλων που μειώνουν ή αποκλείουν τη χρήση επικίνδυνων υλικών, χρησιμοποιώντας ανακυκλωμένα ή ανακυκλώσιμα υλικά, κατασκευάζοντας προϊόντα μεγαλύτερης διάρκειας, και δημιουργώντας συσκευασίες που πληρούν τα παγκόσμια περιβαλλοντικά πρότυπα. Η τάση για μείωση του βάρους των προϊόντων και δυνατότητας ανακύκλωσής τους βοηθά επίσης τους κατασκευαστές να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικότερα το τέλος του κύκλου ζωής των προϊόντων τους, όπως η επιστροφή και ανακύκλωση προϊόντων που διέγραψαν την πορεία τους.

Με το 'πράσινο' κίνημα δημιουργούνται αξιόλογες ευκαιρίες ανάπτυξης στις εταιρείες λογισμικού και παροχής υπηρεσιών τεχνολογίας. Για παράδειγμα, μέσα στα επόμενα χρόνια θα αυξηθεί η ανάγκη για 'πράσινες' συμβουλευτικές υπηρεσίες τεχνολογίας και λογισμικό που βοηθά τις επιχειρήσεις να μειώνουν τα ταξίδια των στελεχών τους και κατά συνέπεια να περιορίζουν τη μόλυνση της ατμόσφαιρας. «Η τάση για 'πράσινη' τεχνολογία είναι αφορμή για τη δημιουργική 'διατάραξη' της παγκόσμιας αγοράς τεχνολογίας. Οι εταιρείες πιέζονται να ανταποκριθούν άμεσα, να αξιοποιήσουν τις νέες ευκαιρίες και να διαχειριστούν τον δικό τους αντίκτυπο στο περιβάλλον,» πρόσθεσε ο κ Cobourn.

www.kathimerini.gr

[Greg..]

Μπορεί να είναι λίγο μεγάλο το κείμενο και ίσως λίγο δύσκολο αλλά αξίζει και νομίζω μας αφορά όλους.. Από την εφημερίδα-επιθεώρηση Blackout.

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΑΕΙΦΟΡΟΥ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

Θυµίζει σχιζοφρένεια αυτό που ζει ο πλανήτης τους τελευταίους µήνες: ο µισός κόσµος πεθαίνει από τις πληµµύρες κι ο άλλος µισός από τη δίψα. Οι πληµµύρες έπνιξαν τη Γερµανία και τη Γαλλία, και οι υψηλότερες θερµοκρασίες των τελευταίων 22 ετών στη Μεσόγειο στοίχισαν τη ζωή σε 220 άτοµα, 300.000 έµειναν άστεγοι από καταρρακτώδεις βροχές στη Βόρεια Κορέα, οι µουσώνες στοίχισαν τη ζωή σε 4.000 ανθρώπους στην Ινδία, την ίδια στιγµή η έρηµος της Νεβάδα επεκτείνεται απειλητικά και στην Ιαπωνία θρηνούν νεκρούς από τον καύσωνα.

Ταυτόχρονα, σε Πελοπόννησο, Πάρνηθα, Πήλιο, Εύβοια εστίες φωτιάς ξεσπούσαν καθηµερινά σε ένα εφιαλτικό καλοκαίρι που όµοιό του δεν ξανάδε η χώρα. Τόποι απίστευτης οµορφιάς εξαφανίστηκαν. Σε τέτοιες στιγµές απόγνωσης τα media και οι πολιτικοί υποκριτικά κόπτονται για το τις πταίει και επιδίδονται σε ένα θέατρο εντυπώσεων µε αποδιοποµπαίους τράγους, από µηχανής θεούς και πόντιους πιλάτους, προσπαθώντας να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από το θάνατο και να στρέψουν την κατακραυγή σε ανώδυνες οδούς.

Συγχρόνως, εδώ και µια δεκαετία µεγάλα έργα τρυπάνε βουνά, µετακινούνε ποτάµια και χτίζουν τσιµεντένια τείχη κατά µήκος του παραλιακού µετώπου της χώρας. Παράλληλα, εδώ και µια πενταετία καταστρώνεται το νοµικό οπλοστάσιο της αειφόρου ανάπτυξης που θεσµοποιεί και κατοχυρώνει µια άνευ προηγουµένου καταστροφή και λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος στο όνοµα της βιωσιµότητας των φυσικών πόρων για τις µελλοντικές γενεές. Αλλά εδώ και µια πεντηκονταετία η ιδεολογία της ανάπτυξης ενσωµατώθηκε στο φαντασιακό των πληθυσµών ως ο µόνος αδιαφιλονίκητος δρόµος για την ευτυχία και την ατοµική ευηµερία. Τους επόµενους µήνες στην Ευρύτερη Περιοχή της Θεσσαλονίκης θα συντελεστεί µια άνευ προηγούµενου ριζική µεταστροφή, καθώς µεγάλα αναπτυξιακά έργα αλλάζουν και διευρύνουν ανεξέλεγκτα τα ποιοτικά και ποσοτικά όρια του αστικού τοπίου. Σε τέτοιες στιγµές απόγνωσης είναι κρίσιµο το άνοιγµα µίας συνολικής συζήτησης για το αναπτυξιακό µοντέλο και το οικολογικό ζήτηµα.

κριτική στην ανάπτυξη

βιώσιµη – αειφόρος – άγρια – διαρκής – βίαιη - αποανάπτυξη – οικοανάπτυξη

Υπάρχουν λέξεις που συγκροτούν πόλους, που έλκουν ακατανίκητα το ετερογενές και το συνθέτουν ανάγοντάς το αβίαστα στο οµογενές και στο απλό. Μια τέτοια λέξη, είναι η «ανάπτυξη», η οποία δεν µπορεί να αποσυνδεθεί από τις λέξεις αύξηση, εξέλιξη, ωρίµανση: υποδηλώνει πάντοτε µια ευνοϊκή αλλαγή, ένα άλµα από το κατώτερο στο ανώτερο, από το απλό στο σύνθετο. Η ανάπτυξη φιλοδοξεί να ερµηνεύσει τα µυστήρια, να λύσει τους γρίφους, να καταργήσει τα ερωτήµατα.

Στις αρχές του περασµένου αιώνα, µετά την εποχή της αποικιοκρατίας, κυριάρχησε ο µύθος ότι όλα τα κράτη της γης ταξίδευαν τον ίδιο δρόµο ή ανέβαιναν την ίδια σκάλα της προόδου (στάδια ανάπτυξης). Το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν ήταν ο µετρήσιµος και αναµφισβήτητος δείκτης ευτυχίας. Η οικονοµική ισχύς υλοποίησε επί του εδάφους την ουτοπία µεταφρασµένη σε εµπορεύµατα και εισοδήµατα. Οι κοινωνίες δεν είχαν παρά να συµµορφωθούν µε τις επιταγές της θεωρίας των σταδίων. Η θεωρία της ανάπτυξης βλέπει µια ιστορική γραµµικότητα όπου τα εξελικτικά στάδια είναι συνάρτηση του χρόνου. Τα στάδια της ανάπτυξης είναι η απόληξη της ιστορικότητας του Ένγκελς αλλά και η εκσυγχρονισµένη έκδοση της δαρβινικής εξέλιξης, της διαδοχής των τρόπων παραγωγής του Μαρξ, της προόδου του Διαφωτισµού. Ο άνθρωπος νιώθει ήδη από την Αναγέννηση ότι βρίσκεται στο επίκεντρο της εξέλιξης, η κοινωνία υποτάσσει τη φύση και κυριαρχεί επί αυτής. Η ισορροπία της φύσης τίθεται σε παρένθεση, τα οικοσυστήµατα ανατρέπονται, η βιολογική σφαίρα υποτάσσεται στην οικονοµική.

Ωστόσο, η έννοια της ανάπτυξης ήταν εξαρχής κυρίως µια ιδεολογική κατασκευή, και για να εγκαθιδρυθεί επινόησε παράλληλα τον αντίποδά της, την ιδεολογία της υπανάπτυξης, της φτώχειας. Ο πλανήτης µετατρέπεται σε ενιαίο γεωοικονοµικό χώρο και η υπανάπτυξη προβάλλει ως διανοητική κατασκευή που προηγείται χρονικά της ανάπτυξης – έχει νόηµα µόνο αφού ορισθεί και κυριαρχήσει στο πεδίο των ιδεών η ανάπτυξη. Με ένα περίεργο δε παιχνίδι του διαλεκτικού λόγου, αυτό συµβαίνει και στην πραγµατικότητα: η υπανάπτυξη έπεται χρονικά της ανάπτυξης σε όλα τα σηµεία του πλανήτη, αποτελεί συνέπειά της. Έτσι η φτώχεια άνθησε στη σκιά του πλούτου. Σε καµία περίπτωση η υπανάπτυξη δεν προηγήθηκε της ανάπτυξης· εφευρέθηκε ή κατασκευάστηκε από τους φορείς της. Δηµιουργείται η φτώχεια των άλλων, άποψη ενισχυµένη από µια λανθασµένη υπόθεση ότι οι κοινωνίες που βλέπουµε σήµερα ως εξαθλιωµένες και λιµοκτονούσες ήταν έτσι ανέκαθεν, µάλλον δεν ήταν έτσι ουδέποτε. Εντούτοις η ιδεολογία της ανάπτυξης µας επιβάλλει να βλέπουµε τους άλλους ως στατικούς και οµοιόµορφους, οι εξαθλιωµένες µάζες της Βοµβάης, οι λιµοκτονούντες του Λάγος και τα υποβαθµισµένα γκέτο των δυτικών µητροπόλεων σύµφωνα µε αυτήν την άποψη ήταν πάντοτε έτσι και όλοι τους οι όµοιοι είναι έτσι. Στην πραγµατικότητα η εξαθλίωση είναι νεαρότατη, πρόκειται για την άλλη όψη του νοµίσµατος της προόδου.

Ωστόσο, µε το τέλος του β΄ παγκόσµιου πόλεµου, περνώντας από µισό αιώνα απρόσκοπτης και διαρκούς ανάπτυξης, ήταν πλέον φανερή η ανεπανόρθωτη καταστροφή του περιβάλλοντος. Έτσι τη δεκαετία του ’70 τα αυτόνοµα κινήµατα σε Ευρώπη και Αµερική θέτουν µε δυναµικό τρόπο τα οικολογικά ζητήµατα αµφισβητώντας και σαµποτάροντας έµπρακτα το καπιταλιστικό µοντέλο ανάπτυξης. Άµεσες δράσεις, µαζικές πορείες δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, καταλήψεις, σαµποτάζ και συγκρούσεις σε εργοτάξια πυρηνικών εργοστασίων, αγώνες ενάντια στην αποδάσωση και την καταστροφή βιοτόπων, ενάντια στην επέκταση αεροδροµίων, αυτοκινητοδρόµων και µεγάλων έργων υποδοµής. Ακόµα, µέσα στις µητροπόλεις ξεπηδούν κινήµατα καταλήψεων σπιτιών ενάντια στις γενικευµένες αναπλάσεις και τις πολιτικές γης. Ταυτόχρονα σπάνε οι διαχωρισµοί µεταξύ πολιτικού και προσωπικού και η «επανάσταση της καθηµερινής ζωής» µπαίνει στο επίκεντρο των κινηµάτων. Μεταξύ άλλων, ανανεώσιµες πηγές ενέργειας, χορτοφαγία, ανακύκλωση, ποδήλατα, κοµποστοποίηση, βιολογικές καλλιέργειες γίνονται καθηµερινότητα για χιλιάδες νέους στα κατειληµµένα εδάφη των δυτικών µητροπόλεων. Φαίνεται λοιπόν να κλονίζεται η κοινωνική νοµιµοποίηση του µεταπολεµικού αναπτυξιακού µοντέλου, και τα επόµενα χρόνια οι οικολογικές ιδέες θα βρουν γόνιµο έδαφος στα µικροµεσαία κοινωνικά στρώµατα των δυτικών κοινωνιών, το περιβάλλον και η ποιότητα ζωής των οποίων είχε υποβαθµιστεί δραµατικά. Θα ακολουθήσει στις αρχές της δεκαετίας του ’80 σηµαντική µερίδα νέων επιστηµόνων που κατήγγειλαν την άγρια καπιταλιστική ανάπτυξη και προειδοποιούσαν ότι σύντοµα ο πλανήτης πρόκειται να αντιµετωπίσει κρίση βιωσιµότητας.

Η απάντηση στην οικολογική και αναπτυξιακή κρίση δίνεται το 1987 µε την έκθεση Brudland 1 του ΟΗΕ που φιλοδοξεί να προσδώσει νόηµα σε µια νέου τύπου ανάπτυξη µε οικολογικό προσωπείο και την ονοµάζει βιώσιµη ανάπτυξη 2. Η «επιτροπή σοφών» επιβεβαιώνει τους κινδύνους που απειλούν τον πλανήτη και κουνά απειλητικά το δάκτυλο λέγοντας πως εάν επιµείνουν οι παρούσες τάσεις οικονοµικής δραστηριότητας, η ανθρωπότητα και ο έµβιος κόσµος δεν έχουν καµία ελπίδα. Αλλά ταυτόχρονα µε τις παραπάνω απειλές, η επιτροπή είχε έτοιµη την απάντηση. Η βιώσιµη ανάπτυξη θα δώσει τη λύση στα παγκόσµια προβλήµατα, λέει και κλείνει πονηρά το µάτι σε όσους διεκδικήσουν µερίδιο από την νέου τύπου ανάπτυξη. Βιοµήχανοι και συνδικάτα, εργοδότες και εργαζόµενοι, όλοι µπορούν, «αρκεί να προσέξουν» για να αποφευχθούν οι υπερβολές της µεταπολεµικής περιόδου. Υπάρχει θέση για όλους στον κοινό µας πλανήτη, αρκεί να ασπασθούν την νέα µαγική έννοια: «sustainable development». Φτάνουµε λοιπόν στο καρναβάλι ή αλλιώς Συνδιάσκεψη του Ρίο για το Περιβάλλον και την Ανάπτυξη τον Ιούνη του 1992 όπου χειροκροτήθηκε πως έκλεισε η ιστορική περίοδος της «εποχής της ανάπτυξης» για να περάσουµε στην νέα εποχή της «βιώσιµης ανάπτυξης».

Η ιστορία είναι γνωστή. Κάθε φορά που η αναπτυξιακή ιδεολογία υφίσταται έντονη κριτική µε βάση τα αρνητικά της αποτελέσµατα, το περίγραµµά της διαστέλλεται ώστε να συµπεριλάβει άγνωστες µέχρι εκείνη τη στιγµή ποιότητες. Έτσι της έχουν προσδοθεί κατά καιρούς διάφορα κοσµητικά επίθετα όπως «εναλλακτική», «δίκαιη», «ήπια», και πλέον «βιώσιµη - αειφόρος ανάπτυξη». Με τους όρους αυτούς επιχειρήθηκε να συµβιβαστούν τα ασυµβίβαστα: να επεκταθεί η ανάπτυξη ώστε να συµπεριλάβει έθνη, φυλές και κοινωνικές τάξεις απανταχού της γης, να γίνει «συµβατή µε τη περιβαλλοντική προστασία», να πάψει να αναλώνει τους φυσικούς πόρους, να γίνει διαρκής, βιώσιµη και αειφόρος, ανεξάρτητα από γεωγραφικούς, γεωφυσικούς, κοινωνικούς, κλιµατικούς και άλλους περιορισµούς. Στην πραγµατικότητα, η ανάπτυξη είναι και σήµερα αυτό που ήταν πάντοτε: συσσώρευση και αύξηση του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Βέβαια λαµβάνεται πλέον υπ’ όψιν και η οικολογική διάσταση: «δεν υπάρχει ανάπτυξη χωρίς βιωσιµότητα και δεν υπάρχει βιωσιµότητα χωρίς ανάπτυξη». Η ιδεολογία της ανάπτυξης εµφανίζεται λοιπόν αποκαθαρµένη από όλες τις κατηγορίες των οικολογικών κινηµάτων, έτοιµη να αντεπιτεθεί. Διεθνείς οργανισµοί, υπουργεία και πολυεθνικές συναγωνίζονται για τη χρήση της µαγικής έννοιας. Τα άτια χλιµιντρίζουν ανυπόµονα, καθώς ένας νέος κύκλος κεφαλαιοποίησης της φύσης θα αντιµετωπίσει όλα τα δείνα. Αρκεί να προφέρεις τη λέξη «sustainable». «Όταν συνειδητοποιήσουµε ότι µπορούµε να βγάλουµε φράγκα καθαρίζοντας το περιβάλλον θα το κάνουµε». Η βιώσιµη ανάπτυξη είναι λοιπόν µια ιδιοφυής έννοια. Καταφέρνει να υποσχεθεί καταστροφή του περιβάλλοντος και ταυτόχρονα θεραπεία των κακών της παραδοσιακής ανάπτυξης. Η βελτιστοποίηση της καταστροφής αποτελεί τον µοναδικό τρόπο να γίνει η ανάπτυξη βιώσιµη. Οι τοπικές κοινότητες καλούνται επειγόντως να υιοθετήσουν τον πιο πάνω ρασιοναλισµό, βελτιστοποιώντας την αποδάσωση, τη διάβρωση, την απώλεια γενετικής ποικιλότητας. Όλοι επιχειρούν να βρουν αυτό το βέλτιστο σηµείο µέχρι το οποίο η καταστροφή της φύσης είναι επιτρεπτή!

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 µια ακόµα προσδοκώµενη επιτυχία του νέου όρου ήταν ότι ο εξωραϊσµός της ανάπτυξης µε τον έννοια της αειφορίας ήρθε να υποκαταστήσει ιδεολογήµατα που ξόφλησαν τους λογαριασµούς τους. Τείνει κυρίως να υποκαταστήσει την έννοια της οικοανάπτυξης και υπερβαίνει την «ισόρροπη», «κοινωνικά δίκαιη», «οικολογικά αποδεκτή». Όλες αυτές οι έννοιες επιχειρήθηκε κατά καιρούς να χρησιµοποιηθούν ως άλλοθι για την βαρβαρότητα της αναπτυξιακής διαδικασίας, τις οικολογικές καταστροφές και την κοινωνική αποδιάρθρωση. Σήµερα, η έννοια της αειφορίας συµπεριλαµβάνει µια σειρά από «πράσινες αρχές» µε βάση τις οποίες η προηγούµενη ανάπτυξη κρίνεται ως διαρκής –βίαιη και άγρια–, ενώ τώρα θα περάσουµε σε µια εποχή φιλική στο περιβάλλον. Βασικές αρχές το τρίπτυχο Οικονοµική Ανάπτυξη – Κοινωνική Δικαιοσύνη – Προστασία του Περιβάλλοντος, και οι αντίστοιχες επιδιώξεις για διεθνοποίηση και χωρική συνοχή, ανταγωνιστικότητα και καινοτοµία, ισότητα ευκαιριών και κοινωνική συνοχή, οικολογική ισορροπία και ποιότητα ζωής.

Ταυτόχρονα, βρισκόµαστε στην εποχή που παρακµάζει η κινηµατική διάσταση του οικολογικού χώρου, πολλά στελέχη του επαγγελµατοποιούνται καταλαµβάνοντας κρατικές θέσεις και η θεσµοποίησή του φτάνει στο σηµείο που αρκετά πράσινα κόµµατα συµµετέχουν σε κυβερνητικούς συνασπισµούς. Το πολιτικό κατεστηµένο αγκάλιασε λοιπόν τον νέο όρο στερώντας τον από το πρωταρχικό του νόηµα: την οικολογική σταθερότητα. Σήµερα, ο όρος βιώσιµη ανάπτυξη δεν διακυβεύει την ουσία της αναπτυξιακής λογικής αλλά την εµπλουτίζει. Ο πράσινος καπιταλισµός, συνδυάζοντας καινοτοµία και αφοµοίωση των οικολογικών αιτηµάτων, και προσθέτοντας στην ανάπτυξη κοσµητικά επίθετα, µοιάζει ο αδιαµφισβήτητος νικητής. Ωστόσο, το γεγονός ότι το οικολογικό λεξιλόγιο απόκτησε σταδιακά κυρίαρχη θέση αυτοαναιρείται από τη στιγµή που το επαναστατικό του κήρυγµα απορρίπτεται.

Κυβερνήσεις, συνδικάτα, το επιστηµονικό και βιοµηχανικό λόµπι υιοθετούν το οικολογικό λεξιλόγιο κάνοντάς το κιµά στα αδηφάγα δόντια ενός τροχού που επιµένει να περιστρέφεται. Έτσι, ενώ η βιοµηχανία έβλεπε µέχρι τώρα το περιβάλλον ως ένα ενοχλητικό εµπόδιο για την πραγµάτωση κερδών, σήµερα αντιλαµβάνεται ότι µπορεί να αποτελέσει τον κινητήριο µοχλό µιας νέας τεχνολογικής επανάστασης. Υβριδικά πράσινα αυτοκίνητα, ανανεώσιµες πήγες ενέργειας, πράσινη τεχνολογία, έξυπνες οικολογικές συσκευές, και η οικολογική βιοµηχανία στην Ε.Ε. αυξάνεται κατά 8% κάθε χρόνο.

Ταυτόχρονα, η αφοµοίωση των οικολογικών αιτηµάτων προχωράει σε µεταµοντέρνες εκδοχές Οι µεγαλύτερες εταιρείες «πρασινίζουν» την επικοινωνιακή τους πολιτική: η Virgin συνδράµει µε 3 δισ. δολάρια στην ανάπτυξη ανανεώσι

[Greg..]

Συνεπώς, δεν αρκεί καµία αειφόρος ανάπτυξη ώστε να διασωθεί το φυσικό περιβάλλον, όσο ο καπιταλιστικός τρόπος ζωής είναι εγκαθιδρυµένος στις ζωές και τις συνειδήσεις των κατοίκων. Μάλιστα, εδώ είναι που φαίνεται η βιοπολιτική δύναµη και η αποτελεσµατικότητα της µοριοποίησης του καπιταλισµού, η οποία είναι σαφώς πιο καταστρεπτική από την ολιγαρχική συγκεντρωτική διαχείριση των πληθυσµών. Σήµερα µπορούµε πια άφοβα να ισχυριστούµε ότι η επιτυχία αυτού του µοντέλου ανάπτυξης προϋποθέτει την καταστροφή της συλλογικής υποκειµενικότητας. Για να το πετύχει αυτό, ο αποκεντρωµένος καπιταλισµός τείνει να αποδοµεί ολοένα και περισσότερο τις εστίες εξουσίας. Χαρακτηριστικό παράδειγµα της διεισδυτικής του ικανότητας αποτελεί η ελληνική ιδιαιτερότητα όπου η διαδικασία υποκειµενοποίησης και κατασκευής κοινωνικών ταυτοτήτων περνά µέσα από την αυξηµένη µικροϊδιοκτησία. Εάν λοιπόν δεν ασκηθεί µια συνολική κριτική στην αναπτυξιακή ιδεολογία και τις καπιταλιστικές σχέσεις, φαίνεται η αφέλεια της grass-root επιχειρηµατολογίας, η φάρσα της «κοινωνίας των πολιτών» και καταρρέει ολόκληρη η εργαλειοθήκη περί αυτοοργάνωσης των κοινωνιών. Οι κοινωνίες, γυµνές από σχέσεις αλληλεγγύης, αµοιβαιότητας και µοιράσµατος, αυτοκαταστρέφονται συλλογικά, µολυσµένες και τυφλωµένες από το φαντασιακό της ανάπτυξης.

Έξοδος από την αειφόρο ανάπτυξη

Υπάρχουν λέξεις γλυκές, λέξεις που χύνουν βάλσαµο στην καρδιά, και λέξεις που πληγώνουν. Υπάρχουν λέξεις που σπέρνουν ταραχή στους πληθυσµούς και αναστατώνουν τον κόσµο. Κι ύστερα, υπάρχουν λέξεις δηλητήριο, λέξεις που εισχωρούν στο αίµα σαν ναρκωτικό, αλλοιώνουν την επιθυµία και θολώνουν την κρίση. Η ανάπτυξη είναι µια από αυτές τις τοξικές λέξεις. Το δίληµµα άγρια ανάπτυξη ή αειφόρος - βιώσιµη ανάπτυξη δεν υπάρχει. Είτε το θέλουµε είτε όχι, δεν µπορούµε να κάνουµε την ανάπτυξη κάτι διαφορετικό από αυτό που υπήρξε πάντα: η βιοπολιτική διαχείριση του γυµνού πλανήτη. Η διαρκής δηµιουργία µιας κατάστασης εξαίρεσης υπό τη µορφή της ιδεολογίας της υπανάπτυξης και η επακόλουθη αναίρεση όλων των πρότερων φυσικών και κοινωνικών νόµων µε την επαναχάραξη των ορίων µεταξύ ζωής και θανάτου των οικοσυστηµάτων. Το καινούργιο µε την επίκληση της αειφορίας ως ποιοτικό χαρακτηριστικό της νέας ανάπτυξης υποδηλώνει ότι η αειφορία χάνεται τελειωτικά, οπότε µεταπηδάει στη σκηνή του λόγου σαν σύµβολο του ελλείποντος. Ωστόσο, η νέα λέξη δεν αναδύεται απλώς τη στιγµή που το µέλλον του πλανήτη φαντάζει αβέβαιο, αλλά ενσαρκώνει τη δικαιική µετάβαση στη βιολογική πολιτική. Το δίκαιο της αειφόρου ανάπτυξης κρατικοποιεί τη φύση και εγκολπώνει εντός του όλους τους έµβιους οργανισµούς καθιστώντας αειφόρα την κυρίαρχη εξουσία.

Εµείς δεν θέλουµε ένα οικολογικό κράτος, ούτε να προσδώσουµε βιοπολιτικά δικαιώµατα στον γυµνό πλανήτη. Η κρατική διαχείριση των βιοπολιτικών χαρακτηριστικών του πλανήτη θα συνεπάγεται καταρχήν την υποχρέωση κάθε βιολογικού οργανισµού στην υπακοή, υπό τη δύναµη της οποίας οι πολιτικοί νόµοι θα είναι έγκυροι. Συνεπώς, στο όνοµα της βιωσιµότητας του πλανήτη η κρατική θεσµοποίηση της γενετικής ποικιλότητας του ανθρωπογενούς και φυσικού περιβάλλοντος θα οδηγήσει στην ολοκληρωµένη βιο-κυριαρχία.

Εµείς λοιπόν θέλουµε να σαµποτάρουµε τις καµπύλες της ανάπτυξης και να ενδυναµώσουµε τις γραµµώσεις της αυτονοµίας. Γι’ αυτό οφείλουµε να αναµετρηθούµε µε την βιοπολιτική ηγεµονία της αειφόρου ανάπτυξης, αναζητώντας εκείνη την πολιτισµική και πολιτική επιλογή λιποταξίας και εξόδου από την αναπτυξιακή κούρσα. Σε αυτή την προοπτική οι διαδικασίες υποκειµενοποίησης και κατασκευής ταυτοτήτων δεν µένει παρά να αποσπαστούν από την ενσφήνωσή τους στην ιδεολογία της ανάπτυξης. Για να γίνει αυτό πρέπει να θέσουµε το µαχαίρι βαθιά µέσα στο κοινωνικό υλικό, να δηµιουργήσουµε τη βιοπολιτική και οικολογική αντιεξουσία, νέα συλλογικά υπαρξιακά εδάφη επανεισάγοντας το κοινωνικό και το πολιτικό στη σχέση εξουσίας - φύσης. Γνωρίζουµε ωστόσο ότι δεν θα υπάρξει αληθινή απάντηση στην οικολογική και αναπτυξιακή κρίση παρά µόνο σε πλανητική κλίµακα και µόνο αν πραγµατωθεί µια πολιτική, κοινωνική και πολιτιστική επανάσταση η οποία θα αφορά κυρίως τα µοριακά πεδία ευαισθησίας, νοηµοσύνης και επιθυµίας. Όσο για την αειφόρο ανάπτυξη, αυτή µας αφαιρεί κάθε προοπτική εξόδου, µας υπόσχεται την αιώνια ανάπτυξη! Ας βεβηλώσουµε λοιπόν τα έργα και τις ηµέρες της αειφόρου ανάπτυξης.
σηµειώσεις

   1. Πρωθυπουργός της Νορβηγίας και πρόεδρος της Παγκόσµιας Επιτροπής για το περιβάλλον και την ανάπτυξη που παρέδωσε την αναφορά της στην γενική συνέλευση των Ηνωµένων Εθνών.
   2. sustainable: αρχικά αποδόθηκε στα ελληνικά µε τον όρο αυτοσυντηρούµενη.
   3. Από την µπροσούρα «µητρόπολη νοτιοβαλκανικού τύπου», µητροπολιτικά συµβούλια 2003.
   4. Το πρώτο χωροταξικό που εκπονήθηκε ήταν το 2001 για τη δηµιουργία 17 νέων «αειφόρων φυλακών» και την κατάργηση 10 απαρχαιωµένων σηµερινών φυλακών.
   5. Ένα τσιµεντένιο τείχος απειλεί τη Μεσόγειο. Το τσιµεντένιο τείχος σύµφωνα µε τον Ευρωπαϊκό Οργανισµό Περιβάλλοντος δηµιουργείται όπου οι χτισµένες επιφάνειες καταλαµβάνουν πάνω από το 50% της ακτογραµµής. Στη Μεσόγειο η δόµηση έχει καταλάβει τις ακτές σε µια πολύ εκτεταµένη ζώνη, ειδικά στα παράλια της Ισπανίας, της Γαλλίας και της δυτικής Ιταλίας. Το χειρότερο είναι ότι το φαινόµενο επεκτείνεται προς τα ανατολικά. Σύµφωνα µε πρόσφατη έρευνα, οι τεχνητές κτισµένες επιφάνειες παρουσίασαν αύξηση της τάξεως των 190 τετρ. χιλ. κάθε χρόνο, τη δεκαετία του 1990 – 2000, και σήµερα υπολογίζεται ότι το 26% των παραλιών της Μεσογείου είναι ήδη χτισµένο. Αν συνεχιστεί η τάση, το 50% των ακτών της Μεσογείου θα έχει χτιστεί έως το 2025. Σήµερα η µεσογειακή λεκάνη είναι ο πρώτος τουριστικός προορισµός στον κόσµο, καθώς δέχεται το 1/3 της παγκόσµιας τουριστικής κίνησης. Ο ΕΟΠ τονίζει και προειδοποιεί πως «Δεν µπορούµε να αξιοποιούµε έναν τόπο για 20 χρόνια και να τον καταστρέφουµε για πάντα. Ήδη στη Μεσόγειο εµφανίζονται περιοχές µε µεγάλη τουριστική άνθηση στο παρελθόν, που βιώνουν την παρακµή».
   6. Δήλωση του υπουργού οικονοµίας Αλογοσκούφη.