?Δυσφήμηση του Φοιτητικού Κινήματος?

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[ονόματα των αρχείων]

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads

με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Αθάνατος]

Εγώ ξεχωρίζω 3 κατηγορίες ανθρώπων στο φοιτητικό κίνημα


1) Οι σοσιαλιστές (επειδή ο κομμουνισμός σα θεωρία είναι ανεφάρμοστος προς το παρόν, υπάρχει ο σοσιαλισμός που είναι η καλύτερη δυνατή προσέγγιση του κομμουνισμού κάθε δεδομένη χρονική στιγμή)
Αυτοί εκπροσωπούνται από 2 κόμματα στην Ελληνική Βουλή και είναι τα ΚΚΕ και ΣΥΝ. Μεγάλη μερίδα αυτών αναπολούν τις εποχές της ΕΣΣΔ και θαυμάζουν την Κούβα! Θέλουν αποκλειστικά κρατικό σύστημα παιδείας, κρατικό σύστημα υγείας, κρατικό ΟΤΕ κτλ.
Οι απόψεις τους είναι σεβαστές και υπάρχουν και κόμματα με τα οποία επιτυχγάνουν την εκπροσώπηση τους στο ελληνικό κοινοβούλιο



2)Οι παρτάκηδες
Αυτοί δε θέλουν τα ιδιωτικά, γιατί θα τους φάνε τις δουλειές οι απόφοιτοι των ιδιωτικών.
Κάτι σαν αυτά που λένε κάποιοι πολιτικοί για τους μετανάστες που τρώνε τις δουλειές των Ελλήνων και για αυτό θα πρέπει να  απαγορευτεί στους ξένους η είσοδος στη χώρα.
Φαντάζεστε να αρχίσουν να σκέφτονται έτσι και οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι και οι βιομήχανοι?Θα ζητάνε να σταματήσουν οι εισαγωγές της χώρας, γιατί τους χαλάνε οι δουλειές!Λοοοοοοοοοοοοοοοοοοοόλ

Ό,τι και να πω για αυτούς τους παρτάκηδες θα είναι λίγο για τέτοιας ποιότητας ανθρώπους


3)Οι κουλτουριαραίοι
Αυτοί ισχυρίζονται ότι η παιδεία είναι αγαθό και δεν θα πρέπει να επιτρέπεται η εμπορευματοποίηση της.
Προφανώς αυτοί δε θέλουν  (αν αντίθετα θέλουν κατατάσσονται στην κατηγορία 2 των παρτάκηδων) ένα πτυχίο με αξία, δε θέλουν ένα πτυχίο με δουλειά, αλλά απλά θέλουν ένα διαβατήριο για την ανεργία. Αυτοί θέλουν ουσιαστικά ένα πανεπιστήμιο στο οποίο ο φοιτητής του δε θα διαφέρει από έναν που διαβάζει σε κάποια δημόσια βιβλιοθήκη έτσι για το χόμπυ του.


Αν κάποιος αισθάνεται ότι δεν εντάσσεται σε κάποια από τις παραπάνω κατηγορίες να το πει και να μας ενημερώσει για την κατηγορία στην οποία ανήκει


Και το ερώτημα μου είναι:
Με τέτοιους υποστηρικτές που έχει το φοιτητικό κίνημα χρειάζεται να το δυσφημήσει κανείς?

[Αθάνατος]

ΑΥτός εδώ http://www.cs.berkeley.edu/~christos/

θεωρείται ότι δυσφημεί το φοιτητικό κίνημα με αυτά που λέει εδώ?

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_595521_15/04/2007_223069



*Οι αυταπάτες της δωρεάν Παιδείας και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια*
Οι επιτυχίες του δημόσιου Μπέρκλεϋ μάθημα για την Ελλάδα

Του Χρηστου Παπαδημητριου

Εδώ και δύο δεκαετίες ζω στην Καλιφόρνια, την πολιτεία των ΗΠΑ που, αν
ήταν ανεξάρτητη (και, εδώ που τα λέμε, δεν ξέρω γιατί δεν το σκέφτεται
σοβαρά...) θα ήταν η πέμπτη βιομηχανική οικονομία στον κόσμο: Πρώτη στην
ψυχαγωγία (Χόλιγουντ), πρώτη στην υψηλή τεχνολογία (Σίλικον Βάλεϊ). Και
πρώτη στην ανώτατη εκπαίδευση! Πέρσι δύο μεγάλες και πολύ έγκυρες
έρευνες (από το Τάιμς του Λονδίνου και το πανεπιστήμιο της Σαγκάης)
βρήκαν ότι πέντε από τα είκοσι καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου είναι
στην Καλιφόρνια!

Και η Ελλάδα; Εδώ τα νέα είναι αποκαρδιωτικά. Δυστυχώς κανένα ελληνικό
πανεπιστήμιο δεν κατατάχθηκε από τις δύο έρευνες ανάμεσα στα 300
καλύτερα του κόσμου (δεν ξέρω άλλη ευρωπαϊκή χώρα που να πήγε τόσο άσχημα).

Από τα πέντε κορυφαία πανεπιστήμια της Καλιφόρνιας τα δύο (Στάνφορντ και
Καλτέκ) είναι ιδιωτικά. Από την άλλη το δικό μου (το Μπέρκλεϋ) βρέθηκε
στην κορυφή, τέταρτο ή πέμπτο στον κόσμο, και το κορυφαίο μη ιδιωτικό!
Κι αυτό που με κάνει ιδιαίτερα περήφανο είναι πως το πανεπιστήμιό μου
–επαναλαμβάνω, το καλύτερο δημόσιο πανεπιστήμιο του κόσμου– είναι
δημόσιο με έναν τρόπο ουσιαστικό, και με ένα χαρακτήρα βαθιά δημοκρατικό
(και ακόμα κάπως ανατρεπτικό, 40 χρόνια μετά…). Ανάμεσα στους πολλούς
λόγους που έφεραν το Μπέρκλεϋ στην κορυφή είναι και ο αδυσώπητος
ανταγωνισμός με το γειτονικό –ιδιωτικό– Στάνφορντ. Πιστεύω ότι, αν η
Καλιφόρνια είχε, σαν την Ελλάδα, ένα μεσαιωνικό νόμο που να απαγορεύει
τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, ούτε το Μπέρκλεϋ θα ήταν πρώτο, ούτε η
Καλιφόρνια θα ήταν η υπερδύναμη που είναι σήμερα στην ανώτατη εκπαίδευση
(αλλά βέβαια ούτε και στους άλλους τομείς).

Στην Ελλάδα μπορώ να ανοίξω κάθε είδους επιχείρηση, από αθλητικό
σωματείο μέχρι πατσατζίδικο, φτάνει να μην είναι πανεπιστήμιο. Γιατί;
Πιστεύω ότι κάθε νόμος που περιορίζει την ελευθερία του πολίτη πρέπει να
έχει πολύ γερή αιτιολογία. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που υποστηρίζουν
αυτό τον νόμο; Και με ποιο σκεπτικό;

Η μεσαιωνική διάταξη διατηρήθηκε στην τελευταία αναθεώρηση του
συντάγματος, και παρά την πρόθεση των κομμάτων να την καταργήσουν,
έπειτα από επιμονή του λόμπι των Καθηγητών. Αυτών των ίδιων που τώρα
κατεβαίνουν σε απεργιακούς αγώνες ενάντια στην αξιολόγηση. Οποιος
φοβάται την αξιολόγηση, φυσικά και τρέμει τον ανταγωνισμό...

Στην ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση αντιτίθεται και το αριστερό φοιτητικό
κίνημα. Μια προσωπική παρένθεση: Εκείνα τα ωραία και πονεμένα και λίγα
χρόνια που δίδαξα στο ΕΜΠ τη δεκαετία του '80, το αριστερό φοιτητικό
κίνημα (ιδιαίτερα το εκτός κομμάτων) ήταν για μένα μοναδική παρηγοριά σε
ένα περιβάλλον εχθρικό. Πολλοί τους κατηγορούν ότι είναι στην ουσία
πολιτικοί οργανισμοί, με άποψη επί παντός επιστητού, από ανθρώπινα
δικαιώματα και δημοτικές εκλογές μέχρι Τσάβεζ και Ιράκ – κι όχι αυστηρά
για τα πανεπιστημιακά. Αλλά εμένα αυτό δεν με ενοχλεί καθόλου, γιατί τα
πανεπιστημιακά είναι τα μόνα θέματα στα οποία εγώ διαφωνούσα και διαφωνώ
ριζικά μαζί τους. Η άποψή λοιπόν του φοιτητικού κινήματος για το
πανεπιστήμιο μπορεί, δυστυχώς, να συνοψισθεί σε δύο αρχές (για λόγους
βέβαια κατανοητούς και ανθρώπινους που έχουν να κάνουν με την ιστορική
διάρθρωση της κοινωνίας, τη μυωπία που είναι αποτέλεσμα της ετήσιας
σκληρής εκλογικής αναμέτρησης, και την ειδική, προνομιακή και
βραχυπρόθεσμη σχέση του φοιτητή με το πανεπιστήμιο). Νάτες λοιπόν οι δύο
αρχές: (α) Οι σπουδές να είναι ανώδυνες, η αποφοίτηση εγγυημένη κάπου
στο βάθος του ορίζοντα, και το επάγγελμα κατοχυρωμένο, και (β) κανείς
άλλος να μην έχει αυτά τα προνόμια. Η εναντίωση στα ιδιωτικά
πανεπιστήμια είναι λοιπόν δοσμένη, λόγω (β).

Και την εναντίωση αυτή το φοιτητικό κίνημα την εκφράζει τώρα πάλι με τον
γνωστό αυτοκαταστροφικό τρόπο – με κινητοποιήσεις που διακόπτουν και
περαιτέρω υποβαθμίζουν τις σπουδές. Αν και το ένστικτό μου είναι να
χειροκροτώ κάθε φορά που ο κόσμος βγαίνει στους δρόμους, έστω και για
τους λάθος λόγους (βλέπε παγκοσμιοποίηση), σε αυτή την περίπτωση πολύ
φοβούμαι ότι το τίμημα είναι υπερβολικό και τα περιθώρια ανύπαρκτα.

*Το αποτυχημένο κράτος*

Και ποια είναι τα επιχειρήματα εναντίον του ιδιωτικού πανεπιστημίου;
Πρώτα-πρώτα η προσήλωση –ακόμα– μερικών στο παλιομοδίτικο δόγμα ότι μόνο
το Κράτος μπορούμε να εμπιστευθούμε για ένα σωρό δραστηριότητες, από
τζόγο και ασφάλιση μέχρι τηλεφωνία και εκπαίδευση. Ενα Κράτος ανίκανο,
διεφθαρμένο, βαθιά αντιδραστικό και αυταρχικό, που έχει δώσει τόσες
εξετάσεις και έχει αποτύχει τόσες φορές και τόσο παταγωδώς – ιδιαίτερα,
όπως είδαμε, στην Ελλάδα ως προς την ανώτατη εκπαίδευση.

Μετά είναι η αυταπάτη της «Δωρεάν Παιδείας». Λες και δεν την πληρώνουν
οι φορολογούμενοι, λες και δεν ξέρουμε τους ακραίους παραλογισμούς και
σπατάλες όπου μας οδηγεί αυτό το καλοπροαίρετο «δωρεάν»: Στις
σοσιαλιστικές χώρες το δωρεάν ψωμί γινόταν ζωοτροφή στα αγροκτήματα των
αετονύχηδων του Κόμματος, ενώ στην Ελλάδα το δωρεάν πανεπιστήμιο οδηγεί
στους αιώνιους φοιτητές και τη διασπάθιση των συγγραμμάτων, μεταξύ
πολλών άλλων ευτραπέλων. Παρεμπιπτόντως, οι 40.000 φοιτητές του Μπέρκλεϋ
πληρώνουν δίδακτρα, περίπου το ένα τρίτο από αυτά που πληρώνουν οι
φοιτητές του Στάνφορντ – αν και βέβαια οι πιο πολλοί έχουν υποτροφίες.
Και κανένας τους δεν χάνει ποτέ χρονιά, ενώ με τα χρήματα αυτά το
Μπέρκλεϋ διατηρείται το καλύτερο πανεπιστήμιο στον κόσμο.

Αλλά η ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση δημιουργεί ανισότητα και δίνει
πλεονεκτήματα στούς πλούσιους, σωστά; Δυστυχώς στους πλούσιους δεν θα
τους λείψουν ποτέ τα πλεονεκτήματα (οι δρόμοι για τα ξένα πανεπιστήμια
είναι ανοικτοί, σκεφθείτε μόνο τον πολιτικό αρχηγό που ψηφίσατε στις
προηγούμενες εκλογές...). Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να
καταπολεμηθεί η κοινωνική ανισότητα είναι η αναβάθμιση του δημόσιου
πανεπιστήμιου και της δημόσιας εκπαίδευσης γενικότερα, ώστε να δίνει
ουσιαστικά εφόδια που αναιρούν τα πλεονεκτήματα των πλουσίων. Και ο
δρόμος για την αναβάθμιση περνάει, όπως είπαμε, από το ιδιωτικό
πανεπιστήμιο (και την «εντατικοποίηση», και τα δίδακτρα με υποτροφίες,
και το όριο φοίτησης, και...).

*Η επαγγελματική κατοχύρωση*

Πάντως η ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση θα υποσκάψει την επαγγελματική
κατοχύρωση, έτσι δεν είναι; H επαγγελματική κατοχύρωση είναι ηχώ από
άλλον αιώνα, που σιγοσβήνει. Στην ευρωπαϊκή Ελλάδα του 2017 αυτό που θα
έχει σημασία δεν είναι αν έχεις πτυχίο, αλλά πόσο καλό είναι το
πανεπιστήμιο που στο έδωσε (ελληνικό, αγγλικό, σλοβενικό, δεν θα κάνει
μεγάλη διαφορά), και τι έμαθες για να το πάρεις το πτυχίο. Επαγγελματική
κατοχύρωση στον 21ο αιώνα σημαίνει πανεπιστήμιο αναβαθμισμένο και
ανταγωνιστικό.

Αλλά ποια εγγύηση υπάρχει ότι η ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα
θα έχει την αναγκαία ποιότητα για να βοηθήσει τη δημόσια; Δυστυχώς,
καμία. Δεν υπάρχει πιο εύθραυστο –και πιο μακροχρόνιο και πιο
πολυδάπανο– εγχείρημα από το να στήσεις ένα καλό πανεπιστήμιο, και στην
Ελλάδα συχνά αποτυγχάνουμε σε πολύ ευκολότερα. Αλλά αν το άγχος περί
ποιότητας ήταν λόγος απαγόρευσης, τότε ποιος κλάδος θα ήταν ιδιωτικός
στην Ελλάδα;

Υπάρχει τελικά ελπίδα μέσα στο πηχτό έρεβος της ελληνικής ανώτατης
εκπαίδευσης; Η πιο μεγάλη μου ελπίδα είναι το Νέο Αίμα στα πανεπιστήμια
(και δεν εννοώ ηλικία). Ανάμεσα στους καθηγητές, αλλά και στους
ζωντανούς και έξυπνους φοιτητές, το Νέο Αίμα όλο και πληθαίνει, συχνά
δεν μπαγιατεύει και δεν συμβιβάζεται, διψάει για αναβάθμιση του
πανεπιστήμιου, για εκλογίκευση και εξυγίανση και κάθαρση και διοικητική
ανεξαρτησία από το Κράτος. Και καλωσορίζει τη φρεσκάδα και τον
ανταγωνισμό και –γιατί όχι;– την επαγγελματική ευκαιρία που
αντιπροσωπεύει το ιδιωτικό πανεπιστήμιο.

[megapixel]

Eχει τχει να διαβασω αυτο το αρθρο και το βρηκα αρκετα ενδιαφερον και καυστικο... Και στο κατω κατω δεν ειναι γραμμενο απο καποιον ασχετο.....

[anonymous-root]

Για τον Έλληνα όλα τα πράγματα είναι καλύτερα εκτός από τα ελληνικά.

[MARIOS]

Και εγώ το διάβασα αυτό το άρθρο!!Αλλά ξεχνάμε τις διαφορές που υπάρχουν στις δύο χώρες!!Ένα απλό παράδειγμα:Τα παιδιά που ζούνε στις εστίες του δημόσιου πανεπιστημίου του Berkeley και όχι μόνο,πληρώνουν από 500-600 ευρώ!!!Την ίδια ώρα που εδώ στην Ελλάδα είναι δωρεάν! Και μην μου λέτε ότι εκεί οι εστίες είναι έτσι και αλλιώς,γιατί και εδώ στην Ελλάδα τα έχουν τα προβλήματα τους αλλά είναι οκ!!Αυτό ήταν μόνο ένα πρακτικό παράδειγμα!!


Αθάνατος->Εγώ θέλω να ανοίκω στους κουλτουριάρηδες που λες!!!Και δεν νομίζω πως τα πτυχία θα αποκτήσουν αξία μόνο όταν τα πληρώνω!!Αν ήταν έτσι, τόσα παράνομα sites υπάρχουν στο δυαδίκτυο που πουλάνε πτυχεία!!Ότι πτυχείο θες και θα σου βγει και πιο φτηνά!! 

[Αθάνατος]

Μία συνέντευξη του Χρήστου Παπαδημητρίου η οποία είναι σε στυλ ερώτησης-απάντησης και συνακόλουθα κάπως πιο διαφωτιστική στο ποιες είναι οι θέσεις του (σε σχέση με το προηγούμενο που παρέθεσα)

http://e-rooster.gr/05/2007/462

E: Πόσο χρόνο περνάτε στην Ελλάδα;

A: Κανονικά κάνω 6-7 ταξίδια το χρόνο και μένω όλο το καλοκαίρι. Αλλά αυτό το εαρινό εξάμηνο έχω sabbatical κι έτσι θα περάσω αρκετό χρόνο εδώ. Θα έρθω και στο τμήμα σας για δυο βδομάδες και θα το γνωρίσω καλύτερα.

E: Ποια είναι η εικόνα που έχουν για το τμήμα μας στο εξωτερικό;

A: Κοίταξε, οι θεωρητικοί από Ελλάδα γνωρίζουν μόνο την Πάτρα και εσάς. Τα ξένα πανεπιστήμια τα γνωρίζεις μέσα από τις αιτήσεις για μεταπτυχιακά που γίνονται από αυτά. Αν κάποιος δικός σας πήγε σε κάποιο πανεπιστήμιο και τα πήγε καλά τότε αυτό είναι πολύ καλό για σας. Το πανεπιστήμιο Αθηνών είναι γνωστό σε όλους σαν το υπ’ αριθμόν ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας. Το Πολυτεχνείο έχει κι αυτό πολύ καλή φήμη σε τεχνολογικά ζητήματα και επίσης τροφοδοτεί τα πανεπιστήμια του εξωτερικού εδώ και πολύ καιρό. Κατά την γνώμη μου, στο τμήμα σας γίνεται πάρα πολύ καλή δουλεία από εκπαιδευτικής πλευράς, σε αντίθεση με το Πολυτεχνείο. Ήμουν εκεί πριν από 15 χρόνια και νομίζω πως το βάρος του δεν είναι στην πληροφορική.

E: Πάντως, η σχολή του Πολυτεχνείου θεωρείται καλύτερη, γιατί είναι πενταετούς φοίτησης.

A:Αυτό λίγοι το ξέρουν έξω και δεν του δίνει και κανείς σημασία. Μπορεί όμως να έχει πολύ μεγάλη επίδραση στην δουλειά που μπορείς να βρεις στην Ελλάδα. Αλήθεια πως είναι οι δουλειές στην Ελλάδα;

E: Η προσφορά θέσεων εργασίας στην Πληροφορική είναι σχετικά περιορισμένη, και ως εκ τούτου πολύς κόσμος στράφηκε στην εκπαίδευση, η οποία όμως τώρα είναι πλήρης.

A: (Έκπληκτος) Αυτή η στροφή το είχα ακούσει πως υπάρχει, αλλά σίγουρα δεν είναι κάτι που είχαμε στο μυαλό μας το ’80 όταν σχεδιάζαμε την ανώτατη εκπαίδευση στον χώρο της πληροφορικής στην Ελλάδα. Κοιτάξτε να δείτε κάτι, συνήθως τα παιδιά στο Berkeley μετά από 10 χρόνια θα έχουν αλλάξει τουλάχιστον 4 δουλειές, για δυο λόγους: είτε γιατί κλείνει η εταιρεία τους, πράγμα πολύ συνηθισμένο, είτε γιατί τους προσφέρθηκε καλύτερη δουλειά.

E: Στην Ελλάδα, όπως ξέρετε, δεν επιλέγει το Πανεπιστήμιο ποιους θα πάρει αλλά το Υπουργείο Παιδείας ποιους θα στείλει πού.

A: Αυτό περίπου γίνεται παντού. Στην Αμερική π.χ. δεν γίνονται εξετάσεις από το δημόσιο αλλά γίνονται εξετάσεις από το SAΤ, και το πανεπιστήμιο ναι μεν επιλέγει ποιους θα πάρει αλλά σε πολύ περιορισμένο βαθμό. Δηλαδή αν κάποιος έχει πολύ καλό βαθμό από το σχολείο και πολύ καλή επίδοση στο SAΤ δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για να μην επιλεγεί. Θέλω να πω ότι το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα δεν είναι το πιο παράλογο στον κόσμο. Αυτό που είναι παράλογο είναι ο τρόπος με τον οποίο το αντιμετωπίζει ο κόσμος. Το άλλο θέμα που είναι τελείως παράλογο είναι η έλλειψη αυτοτέλειας στο πανεπιστήμιο. Στην Αμερική τα πανεπιστήμια έχουν φοβερή αυτοτέλεια. Το Berkeley, ας πούμε, είναι κι αυτό κρατικό πανεπιστήμιο, αλλά ποτέ δεν μας είπε κανείς πόσους φοιτητές να πάρουμε. Βέβαια, αν αποφασίσουμε να πάρουμε τους μισούς φοιτητές, θα πάρουμε και τα μισά κονδύλια.

E: Ποιος κάνει τη διαχείριση των οικονομικών του Πανεπιστημίου στην Αμερική;

A: Κάθε πανεπιστήμιο έχει υπεύθυνο για την διαχείριση και μάλιστα κάθε τμήμα έχει έναν υπεύθυνο. Στο Berkeley αποφασίζουμε μέχρι και τι μισθούς θα πάρουν οι καθηγητές μας. Το τελείως παράλογο που γίνεται στην Ελλάδα είναι ότι το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να αποφασίσει το ίδιο για την ανάπτυξή του, για το πόσους καινούργιους φοιτητές θα πάρει κτλ. Κι εμείς δεν μπορούμε να πληρώσουμε όσο θέλουμε τους καθηγητές μας, αλλά σε λογικά πλαίσια μπορούμε να καθορίσουμε τους μισθούς τους. Ένας από τους λόγους που τα καλά πανεπιστήμια της Αμερικής είναι καλά είναι ακριβώς γιατί πληρώνουν τους καθηγητές τους ανάλογα με το πόσο καλοί είναι.

E: Η αποτελεσματικότητα της διαδικασίας όμως δεν επηρεάζεται άμεσα από το πόσα επίπεδα έγκρισης απαιτούνται για κάθε απόφαση;

A: Είναι γεγονός ότι στο Berkeley κάθε απόφαση περνάει από πολλά επίπεδα έγκρισης. Υπάρχουν και άλλα πανεπιστήμια από τα οποία έχω περάσει, φερ’ ειπείν το ΜΙΤ, τα οποία λαμβάνουν αποφάσεις με συνοπτικές διαδικασίες – μια φορά και μετά τέλος! Εγώ προτιμώ το “μη αποδοτικό” σύστημα του Berkeley, που εμπεριέχει την inefficiency of democracy.

E: Θα λέγατε ότι είναι κι αυτό μια διαφορά του μη κρατικού από το κρατικό πανεπιστήμιο;

A: Ναι, υπάρχει σοβαρή διαφορά. Εν τέλει, υπάρχει ένας ειδικός τύπος καθηγητή που προτιμάει να πάει στο Harvard και όχι στο Berkeley και ένας άλλος ειδικός τύπος καθηγητή που προτιμάει να έρθει σε μας και όχι στο Harvard. Αυτό έχει να κάνει με το πόσο σημαντικό είναι για σένα να μην σου λένε τι να κάνεις, δηλαδή να είναι δημοκρατία και όχι δικτατορία.

E: Τι πιστεύετε για την έρευνα στην Ελλάδα;

A: Εκεί που υστερούμε πάρα πολύ είναι στην βασική έρευνα. Νομίζω πως βασική επιστημονική γνώση, από κάθε άποψη, που βγαίνει από την Ελλάδα είναι εξαιρετικά λίγη. Το τμήμα Πληροφορικής στο Berkeley έχει βγάλει 50 ιδέες που τώρα έχουν γίνει μεγάλες εταιρείες. Για παράδειγμα η τεχνολογία RAID βγήκε από δυο καθηγητές και δυο φοιτητές του Berkeley και τώρα έχει γίνει μια βιομηχανία 8 δισ. δολαρίων. Αυτό το λέμε impact και το μετράμε στα θετικά μας. Αυτοί που βρήκαν το RAID δεν έγιναν πλούσιοι αλλά έγιναν διάσημοι. Κατάλαβαν κάτι που χρειαζόταν η τεχνολογία της εποχής τους και βρήκαν μια έξυπνη ιδέα γι’ αυτό. Άλλο παράδειγμα είναι το NP-completeness του Karp. Δεν υπάρχει επιστήμονας της πληροφορικής που να μην ξέρει τι είναι NP-completeness σήμερα. Τώρα, αν υπήρχε κάποιος που έβγαλε κάτι σαν το Lotus 1-2-3, το οποίο είναι εξίσου γνωστό αλλά δεν περιέχει κάποια έξυπνη ιδέα, τότε δεν θα ήμαστε εξίσου περήφανοι γι’ αυτό. Μπορεί να ήμαστε λίγο πιο πλούσιοι γιατί θα μας έδιναν κάποιο “χαρτζιλίκι” απ’ αυτό αλλά δεν θα ήμαστε περήφανοι.


E: Μήπως οι επιδόσεις μας στην έρευνα είναι και θέμα νοοτροπίας των φοιτητών του ελληνικού πανεπιστημίου;

A: Νομίζω ότι στην Αμερική η νοοτροπία είναι πραγματικά πολύ διαφορετική. Κατ’ αρχήν όλα τα παιδιά που σπουδάζουν, αν και τα πιο πολλά έχουν υποτροφίες, κάτι πληρώνουν και με αυτόν τον τρόπο νιώθουν ότι αυτό που κάνουν είναι κάτι πολύ σοβαρό. Δηλαδή πως ο πατέρας τους κόβει το χαρτζιλίκι στα υπόλοιπα αδέρφια τους για να σπουδάσουν. Για μένα αυτό είναι το πλέον σημαντικό.

E: Εδώ γίνονται αγώνες για να μην συμβεί αυτό.

A: Για μένα η μεγαλύτερη αλλαγή που θα μπορούσε να γίνει είναι να πληρώνετε όλοι κάτι.

E: Και αν κάποιος δεν το αντέχει;

A: Αυτά είναι δικαιολογίες ενόχων. Όποιος μπορεί να πει, χωρίς να γελάσει ο κόσμος μαζί του, ότι δεν το αντέχει, θα πάρει υποτροφία. Τελικά παντού μόνο οι βαθύπλουτοι είναι που τα πληρώνουν όλα. Ό,τι είναι δωρεάν, δεν το σεβόμαστε. Υπάρχει μια παράδοση στην Ελλάδα που κάποτε πρέπει να κοπεί. Θα σας πω κάτι: στην Αμερική διδάσκω ένα μάθημα που το παίρνουν 150 φοιτητές. Από τους 150 θα κοπούν δύο ή τρεις. Είναι τα παιδιά που δήλωσαν κατά λάθος το μάθημα ή κάτι τους έτυχε στην ζωή τους.

E: Ή ήταν αδιάφοροι…

A: Όχι, δεν έχω δει ποτέ μου αδιάφορο σπουδαστή. Τα 30 χρόνια που διδάσκω δεν έχω δει ποτέ αδιάφορους σπουδαστές.

E: Στην Ελλάδα υπάρχουν αρκετοί.

A: Γιατί; Μα γιατί είναι δωρεάν! Αυτό θα αλλάξει την επόμενη μέρα. Αν πληρώνεις 2000 ευρώ τον χρόνο –ένα μικρό ποσοστό των χρημάτων που πληρώνουν στο Berkeley– και ξέρεις ότι θα τελειώσει η υποτροφία σου άμα δεν περάσεις το μάθημα, λογικό δεν είναι; Θα αρχίσεις να ενδιαφέρεσαι.

E: Μια άλλη αιτία της κατάστασης της παιδείας στην Ελλάδα είναι ίσως η στάση του καθηγητικού κατεστημένου. Υπάρχουν περιπτώσεις φοιτητών που μπαίνουν με όρεξη στο πανεπιστήμιο αλλά, μέχρι το δεύτερο ή το τρίτο μάθημα στο οποίο κόβονται λόγω αυθαιρεσίας στα θέματα, την έχουν χάσει.

A: Αυτό που λέμε αυθαιρεσία στα θέματα το ακούω κι εγώ στο μάθημά μου και δεν νομίζω ότι στέκει περισσότερο εδώ απ’ ότι στην Αμερική.

E: Στην Ελλάδα όμως για να μπει κανείς στο πανεπιστήμιο κουράζεται τόσο που μετά τα δυο πρώτα χρόνια μόνο όσοι έχουν ιδιαίτερες ικανότητες μπορούν να ασχοληθούν με την σχολή τους.

A: Όλοι θα μπορούσαν να πάρουν 5 σε όλα τα μαθήματα. Απλά διανοούνται ότι μπορούν να μην το πάρουν. Νομίζω ότι η διαφορά μεταξύ του Καποδιστριακού και του Berkeley είναι ότι στο Καποδιστριακό ο φοιτητής διανοείται να μην περάσει το μάθημα, ότι δηλαδή μπορεί και να κοπεί. Στο Berkeley είναι αδιανόητο, είναι κάτι που δεν το συζητάμε καν. Αξίζει τον κόπο, αν θέλετε να κάνετε κάτι πραγματικά ριζοσπαστικό, να πάρετε αυτό το θέμα στα ζεστά.

E: Κάτι άλλο που συζητιέται αυτόν τον καιρό είναι το όριο φοίτησης στο πανεπιστήμιο.

A: Νομίζω ότι αν οι φοιτητές πληρώνουν για να σπουδάσουν θα τακτοποιηθεί μόνο του. Στο Berkeley αν κάποιος χρειαστεί ένα ακόμη εξάμηνο, δηλαδή από 4 να κάνει 4,5 χρόνια τότε θα ξινίσουμε τα μούτρα και θα τον αφήσουμε, αλλά για παραπάνω θα πρέπει να έχει σοβαρότατο λόγο, όπως κάποιο φοβερό πρόβλημα υγείας. Είναι ένας καινούργιος αιώνας, πάει η εξασφάλιση. Εν τέλει, το θέμα δεν είναι να γίνουν όλα αυτά που λέω. Απλά νομίζω ότι δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον με όρους του προηγούμενου αιώνα. Και αν εσείς δεν κάνετε αυτήν την αλλαγή τότε ποιος θα την κάνει;

E: Υπάρχουν πάντως άνθρωποι που το πιστεύουν αυτό.

A: Πού υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι; Εγώ δεν τους έχω ακούσει ποτέ – και όχι γιατί δεν προσέχω. Σίγουρα δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τις φοιτητικές παρατάξεις, όταν αυτές δεν είναι ανεξάρτητες (σ.σ. εννοεί ακομμάτιστες). Κάθε φορά που κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ποια είναι η μεγαλύτερη βρωμιά που υπάρχει, πάντα επικεντρώνομαι στους πολιτικούς, κάθε χρώματος. Το να κάνεις τους φοιτητές επέκταση αυτού του πράγματος, με κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, είναι νομίζω το μεγαλύτερο έγκλημα που μπορεί να κάνει κανείς. Δηλαδή το να πάρεις το πιο αγνό στοιχείο της κοινωνίας και να το δέσεις στο άρμα του πιο βρώμικου στοιχείου της κοινωνίας είναι το πιο τραγικό πράγμα που μπορείς να κάνεις.

E: Ποια η γνώμη σας για τα δωρεάν βιβλία;

A: Κατά την γνώμη μου θα πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα υποτροφιών που δεν θα είναι διεφθαρμένο το οποίο θα καλύπτει τα βιβλία για όσους δεν έχουν τα χρήματα. Πέρα απ’ αυτό όμως τα βιβλία είναι δωρεάν έτσι κι αλλιώς. You click and print! Τα πάντα υπάρχουν στο internet πλέον, είτε παράνομα είτε νόμιμα.

E: Στο νέο νόμο-πλαίσιο προβλέπεται η δυνατότητα για κάθε φοιτητή να επιλέξει και να πάρει δωρεάν για κάθε μάθημα που παρακολουθεί ένα βιβλίο από μια λίστα πέντε βιβλίων που προτείνει ο καθηγητής του μαθήματος.

A: Νομίζω πως αυτό δεν θα δουλέψει. Πιστεύω πως κάθε μάθημα διευκολύνεται πάρα πολύ όταν υπάρχει ένα συγκεκριμένο βιβλίο γι’ αυτό. Μ’ αυτόν τον τρόπο και οι φοιτητές νιώθουν ότι δεν βρίσκονται στο κενό αλλά και δημιουργείται ένας “πυρήνας” για το μάθημα γύρω από τον οποίο διδάσκει ο καθηγητής. Προσωπικά πάντα προτείνω ένα βιβλίο για κάθε μάθημα. Ακόμη κι όταν δεν υπάρχει κάποιο καλό βιβλίο προτείνω το λιγότερο κακό. Πιστεύω πως το υπουργείο παιδείας θα μπορούσε αντ’ αυτού να διαθέσει χρήματα για να μεταφράσει τα καλύτερα βιβλία που υπάρχουν στον κόσμο γύρω από κάθε αντικείμενο και να τα διαθέσει σε χαμηλές τιμές και να τα βάλει στις βιβλιοθήκες των πανεπιστημίων.

E: Μιλήστε μας λίγο για το συγκρότημα σας. Λέγεται Lady X and the Positive Eigenvalues, έτσι δεν είναι;

A: Κατ’ αρχάς, ελπίζω να μην έχεις βρει και το σχετικό βίντεο στο internet! (Γέλια) Σχετικά με το όνομα τώρα εγώ δεν φέρω καμία ευθύνη, άλλοι το βρήκαν… Παίζουμε πάρα πολύ πλατύ rock. Παίζουμε Rolling Stones, Deep Purple, Nirvana, U2… οτιδήποτε. Έχουμε γράψει και δυο-τρία τραγούδια.

E: Πέρα απο αυτά, γράφετε κιόλας. Πότε να περιμένουμε το Logicomix και τι θα δούμε σ’ αυτό;

A: Το Logicomix, που το γράφουμε από κοινού με τον Απόστολο Δοξιάδη, θα κυκλοφορήσει σε ένα περίπου χρόνο και εν ολίγοις είναι η ιστορία της λογικής ειδομένη μέσα από τον Bertrand Russell και εμάς. Στη δημιουργία του συμμετέχουν και δύο καλλιτέχνες που κάνουν το σκίτσο και είναι εκπληκτικοί, o Αλέκος Παπαδάτος και η Annie Di Donna που κάνει το χρώμα. Και επίσης η Anne Bardy που κάνει lettering και ιστορική έρευνα.

E: Για το άλλο βιβλίο σας, Το Χαμόγελο του Turing, τι στάθηκε αφορμή για να το γράψετε;

A: Η ιστορία έχει ως εξής: Μια βραδιά είχα πάει να δω μια ταινία για τον Καβάφη, η οποία δεν μου άρεσε ιδιαίτερα, αλλά βγαίνοντας σκέφτηκα ότι είναι πολύ ωραία ιδέα να γράψει κανείς ένα έργο για έναν διανοητικό ήρωα που να έχει το όνομά του. Τότε είδα ξαφνικά στα μάτια μου ένα μπλε βιβλίο που να γράφει στο εξώφυλλό του “Turing”. Την επόμενη βδομάδα έγραψα το πρώτο κεφάλαιο και από εκεί και πέρα συνέχισα μέχρι να το τελειώσω. Μέχρι τότε δεν είχα γράψει τίποτα λογοτεχνικό και δεν μου είχε μπει και ποτέ ο πειρασμός να γράψω.

E: Η ερευνά σας τα τελευταία χρόνια αφορά το διαδίκτυο.

A: Πράγματι τα τελευταία δέκα χρόνια ασχολούμαι με το διαδίκτυο και την Θεωρία Παιγνίων. Αυτά τα δυο για μένα είναι το ίδιο θέμα. Αυτό που διαφοροποιεί το διαδίκτυο είναι το γεγονός πως για να το καταλάβεις δεν αρκεί να το δεις μέσω βελτιστοποίησης. Είναι το αποτέλεσμα αλληλεπίδρασης πολλών οντοτήτων και γι’ αυτό για να το καταλάβεις πρέπει να ξέρεις θεωρία παιγνίων.

E: Για να κάνει κάποιος μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό και ειδικά στην Αμερική τι θα πρέπει να προσέχει;

A: Καταρχάς θα πρέπει να συγκεντρώσει όλες τις πληροφορίες που μπορεί να βρει από παντού. Και εσείς πλέον έχετε πάρα πολλές πληροφορίες. Όποιος έχει χρησιμοποιήσει δέκα φορές το Google στη ζωή του ξέρει πολύ καλά τι εννοώ. Κάτι άλλο που υπάρχει στην Ελλάδα αλλά όχι αλλού είναι πως όλοι θέλουν να κάνουν διδακτορικό. Αυτό δεν είναι σωστό όμως. Όταν μιλάμε για διδακτορικό μιλάμε για ακραίες καταστάσεις. Ακόμη όμως και αν κάποιος έχει την ικανότητα να τα βγάλει πέρα και πάλι δεν σημαίνει πως πρέπει σίγουρα να το κάνει. Θα πρέπει να το βλέπει κανείς ως εξής: Το διδακτορικό θα πρέπει να το κάνει κανείς αν νιώθει πως έτσι η ζωή του θα είναι καλύτερη, αν δηλαδή νιώθει πως θα είναι ευχαριστημένος αν έχει φτάσει έστω και μια φορά στη ζωή του στα όρια της γνώσης. Το master από την άλλη είναι όντως μια επένδυση. Σχετίζεται άμεσα με την μετέπειτα καριέρα αυτού που θα το κάνει. Στην Αμερική πάντως στα περισσότερα τμήματα το διδακτορικό και το master είναι εντελώς άσχετα μεταξύ τους και το ένα δεν προϋποθέτει το άλλο. Αν όμως κάνεις διδακτορικό και δουν στην πορεία πως δεν τα βγάζεις πέρα θα σου δώσουν ένα master και θα σου πουν: «Ωραία, πήγαινε τώρα κάνε κάτι άλλο».

Στο κύριο μέρος της ερώτησης τώρα, υπάρχουν τέσσερα πράγματα που κοιτάμε στην Αμερική για να δεχτούμε κάποιον. Αυτά είναι σχολή και βαθμοί, συστατικές επιστολές, GRE και τέλος, είτε το πιστεύετε είτε όχι, η ποιότητα της αίτησης και κυρίως του personal statement. Τελευταία πάντως υπάρχει πολύς ανταγωνισμός στα μεταπτυχιακά και βρισκόμαστε πλέον στην θέση να απορρίπτουμε άτομα που υπό άλλες συνθήκες θα τα δεχόμαστε. Με απλά λόγια, αν ο ξάδερφός σου, που είναι πέντε χρόνια μεγαλύτερος σου, έχει μπει στο Α πανεπιστήμιο και εσύ είσαι καλύτερος απ’ αυτόν μην θεωρείς σίγουρο πως θα μπεις κι εσύ εκεί. Γι’ αυτό το λόγο πάντα να κάνετε πρώτα αιτήσεις στις 2-3 σχολές όπου θεωρείτε καλύτερο να κάνετε τις μεταπτυχιακές σας σπουδές, έπειτα σε άλλες 2-3 σχολές που θεωρείτε καλές από κάποιες απόψεις και τέλος κοιτάτε και τις σχολές που βρίσκονται κάπου στην 40η θέση στην Αμερική και, αν σας ενδιαφέρουν, κάνετε αίτηση κι εκεί. Ποτέ πάντως μην κάνετε αίτηση σε σχολή που δεν θα πηγαίνατε.

E: Τελικά τι είναι η Αμερική;

A: Η Αμερική είναι κάτι που το σπουδάζω μια ζωή και συνεχώς αλλάζω γνώμη γι’ αυτό. Είμαι ένας πολύ επίμονος και πολύ παλιός μελετητής του φαινομένου Αμερική και ένα πράγμα έχω να πω: ό,τι νομίζετε πως είναι η Αμερική, δεν είναι αυτό! Καμιά σχέση! Και δεν έχει και καμία σχέση με αυτό που νόμιζα πως ήταν η Αμερική μετά τα 20 πρώτα μου χρόνια σ’ αυτή. Είναι κάτι το περίεργο, το μυστηριώδες, το αξιοθαύμαστο, είναι τα πάντα. Πάντως, δεν νομίζω πως η Αμερική είναι κάτι που αξίζει κάποιος να προσπαθήσει να μιμηθεί. Καλώς ή κακώς όμως ο κόσμος έχει εξαμερικανιστεί και σ’ αυτό βοηθάει το internet.

E: Τέλος, υπάρχει κάτι που θα θέλατε να πείτε σε κάποιον φοιτητή του τμήματος που θα διαβάσει τη συνέντευξη;

A: Δεν ξέρω αν κανείς από σας έχει διαβάσει την κόλαση του Δάντη αλλά το συνιστώ. Στο βιβλίο αυτό λέγεται πως υπάρχει ένα ειδικό τμήμα της κόλασης το οποίο είναι γι’ αυτούς που δίνουν κακές συμβουλές. Εκεί καίγεται ο Οδυσσέας ο οποίος συμβούλευσε τον Αχιλλέα να γυρίσει στην μάχη παρόλο που ήξερε ότι θα σκοτωθεί. Γι’ αυτό και όταν κάποιος φοιτητής μου ζητάει συμβουλή συνήθως του λέω να περάσει την επόμενη μέρα, πράγμα που συνήθως δεν κάνει (γέλια). Παρόλ’ αυτά τώρα έχουμε πιει και δυο ποτηράκια κρασί οπότε μπορώ να δώσω μια συμβουλή. Πολλοί άλλωστε έχουν πάει στην κόλαση μ’ αυτόν τον τρόπο, μετά από ένα γεύμα.

Η πληροφορική είναι ένας τομέας όπου τίποτε δεν μπορείς να πάρεις δεδομένο. Ό,τι συμβουλή και να σου δώσουν θα είναι άχρηστη σε μια δεκαετία. Στα τριάντα χρόνια που είμαι σε αυτόν τον τομέα είδα να γίνονται φοβερές αλλαγές. Πρέπει να είσαι έτοιμος να γκρεμιστούν τα πάντα γύρω σου κι εσύ να πηδήξεις ψύχραιμος στην επόμενη βάρκα. Αυτή είναι η ουσία της πληροφορικής. Αν μη τι άλλο θα επιταχυνθεί. Οι αλλαγές θα είναι πιο ριζικές και πιο γρήγορες. Με άλλα λόγια, δεν χωράει συντηρητισμός. Σίγουρα, αν είστε καλοί πληροφορικοί, θα αλλάξετε πάρα πολλές φορές δουλειά.


 Ο Χρήστος Παπαδημητρίου είναι διακεκριμένος επιστήμονας της θεωρητικής πληροφορικής και τακτικός καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Berkeley. Είναι συγγραφέας πολλών επιστημονικών κειμένων και διδακτικών συγγραμμάτων καθώς και του μυθιστορήματος Το χαμόγελο του Τούρινγκ (εκδ. Λιβάνη, επανακυκλοφόρησε με τον τίτλο Τούρινγκ, Μαθήματα Αγάπης). Επίσης, αρθρογραφεί στον ελληνικό τύπο και πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του  Ισόβια στους Χάκερ;  (εκδ. Καστανιώτη), μια συλλογή άρθρων του από την εφημερίδα Το Βήμα.

* Αυτή η συνέντευξη αρχικά εμφανίστηκε στην έκδοση 5, Ιανουάριου-Μάρτιου 2007, του περιοδικού Πλήκτρο των φοιτητών του Τμήματος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Τα αρχικά credits ήταν: συντονισμός: Δημήτρης Παπάρας, συνεργάστηκαν: Στέλιος Καραμπασάκης, Κωνσταντίνος Καλαμπόκης.

[Ex_Mechanus]

Για τον Έλληνα όλα τα πράγματα είναι καλύτερα εκτός από τα ελληνικά.

Και μπορείς να τους κατακρίνεις γι'αυτό?

Μερικές φορές όταν κάποιος ξεφεύγει από τα στενά σύνορα μέσα στα οποία μεγάλωσε και διαμορφώθηκε, μπορεί να δει υπό άλλο, μεγαλύτερο, πρίσμα τα τεκτενόμενα.

Δεν υποστιρίζω τα λεγόμενα του, απλώς το θεωρώ πρέπον να μην απαξιώνουμε τόσο εύκολα κάποιον που έχει δει και την άλλη όψη. Η αξιολόγηση ακούγεται αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά στην παρούσα φάση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί προς επίτευξη "παράπλευρων" στόχων.

Έχοντας όμως στο μυαλό του την εκεί κατάσταση (γενικότερα την πολιτικοκοινωνική διάρθρωση) δεν θα μπορούσε να κατανοήσει πως θα μπορούσε να παρερμηνευτεί μια τέτοια έννοια.

Συμπέρασμα : Ας μην είμαστε κυνικοί σε τέτοιας σημασίας θέματα, και όσο και αν διαφωνούμε με τον απέναντι, ας θεωρούμε εξ'αρχής τις απόψεις μας ως "συμπληρωματικές".

[pandora]

Αλλά η ιδιωτική ανώτατη εκπαίδευση δημιουργεί ανισότητα και δίνει
πλεονεκτήματα στούς πλούσιους, σωστά; Δυστυχώς στους πλούσιους δεν θα
τους λείψουν ποτέ τα πλεονεκτήματα (οι δρόμοι για τα ξένα πανεπιστήμια
είναι ανοικτοί, σκεφθείτε μόνο τον πολιτικό αρχηγό που ψηφίσατε στις
προηγούμενες εκλογές...). Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για να
καταπολεμηθεί η κοινωνική ανισότητα είναι η αναβάθμιση του δημόσιου
πανεπιστήμιου και της δημόσιας εκπαίδευσης γενικότερα, ώστε να δίνει
ουσιαστικά εφόδια που αναιρούν τα πλεονεκτήματα των πλουσίων. Και ο
δρόμος για την αναβάθμιση περνάει, όπως είπαμε, από το ιδιωτικό
πανεπιστήμιο  (και την «εντατικοποίηση», και τα δίδακτρα με υποτροφίες,
και το όριο φοίτησης, και...).

Καταρχήν  υπάρχουν  οι  λίγο  πλούσιοι, οι  περισσότερο  πλούσιοι, οι  μέτρια  πολούσιοι, οι  πολύ  πλούσιοι,  και  οι πάρα  πολύ  πλούσιοι (Καραμανλής). Δεν  μπορείς  να  τους  βάλεις  όλους  στην  ίδια  κατηγορία.

Όσο  για  το  "δρόμο  της  αναβάθμισης  που  περνάει  από  τα  ιδιωτικά  πανεπιστήμια", είναι  τόσο  γελοίο  όσο  το  επιχείρημα "τα  ιδιωτικά  σχολεία  βελτιώνουν  την  ποιότητα  των  δημοσίων"  ή  τα  "ιδιωτικά  νοσοκομεία  βελτίωσαν την  ποιότητα  των  δημοσίων"  ή  τα  διάφορα  περί  εντατικοποίησης  και  "μαστιγώματος"  του  πελάτη (γιατί  πελάτης  θα  θεωρείσαι  στο  ιδιωτικό  πανεπιστήμιο, πληρώνω  και  "μαθαίνω") στο  ιδιωτικό  Πανεπιστήμιο. Όλοι  ξέρουμε  πώς  μπαίνουν  οι  βαθμολογίες  στα  ιδρύματα που  πληρώνει  ο  γονιός  για  να  πάρει  ένα  @#%&χαρτο  ο κανακάρης  του  που  δεν  μπόρεσε  να  περάσει  στο  δημόσιο  Πανεπιστήμιο.

Στην Ελλάδα μπορώ να ανοίξω κάθε είδους επιχείρηση, από αθλητικό
σωματείο μέχρι πατσατζίδικο, φτάνει να μην είναι πανεπιστήμιο. Γιατί;
Πιστεύω ότι κάθε νόμος που περιορίζει την ελευθερία του πολίτη πρέπει να
έχει πολύ γερή αιτιολογία. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που υποστηρίζουν
αυτό τον νόμο; Και με ποιο σκεπτικό;

Τώρα αυτός  ο... να  μην  τον  χαρακτηρίσω  που  έγραψε  το  άρθρο, θεωρείται  δάσκαλος, καθηγητής??? Αν  εξισώνει  την  αξία  της  μόρφωσης  με  τις  τσίχλες, την  πίτα  γύρο  απ'όλα  και  τα μποξεράκια, μάλλον  δεν  έχει  ιδέα  για  το  τί  ακριβώς  επάγγελμα  υποτίθεται  πως  κάνει  τόσα  χρόνια.

[penguin]

Όλοι  ξέρουμε  πώς  μπαίνουν  οι  βαθμολογίες  στα  ιδρύματα που  πληρώνει  ο  γονιός  για  να  πάρει  ένα  @#%&χαρτο  ο κανακάρης  του  που  δεν  μπόρεσε  να  περάσει  στο  δημόσιο  Πανεπιστήμιο.

Θα διαφωνήσω εντελώς με αυτό που λες. Σε πολλά από αυτά τα ιδρύματα γίνεται πολύ πιο σοβαρή και συστηματική δουλειά από ότι γίνεται στο περιβόητο δημόσιο πανεπιστήμιο... Και αυτό το όλοι ξέρουμε είναι εντελώς άστοχο!
'Ασχετα αν το επίπεδο των σπουδαστών στα προαναφερθέντα ιδρύματα είναι χαμηλότερο.

Τώρα αυτός  ο... να  μην  τον  χαρακτηρίσω  που  έγραψε  το  άρθρο, θεωρείται  δάσκαλος, καθηγητής??? Αν  εξισώνει  την  αξία  της  μόρφωσης  με  τις  τσίχλες, την  πίτα  γύρο  απ'όλα  και  τα μποξεράκια, μάλλον  δεν  έχει  ιδέα  για  το  τί  ακριβώς  επάγγελμα  υποτίθεται  πως  κάνει  τόσα  χρόνια.

Προφανώς και δεν κατάλαβες τι θέλει να πει ο συγγραφέας. Δεν τίθεται κανένα θέμα σύγκρισης. Ο άνθρωπος ρωτάει:
Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που υποστηρίζουν αυτό τον νόμο; Και με ποιο σκεπτικό;

Εσύ μπορείς να δώσεις μία πειστική απάντηση;;;

[pandora]

Όλοι  ξέρουμε  πώς  μπαίνουν  οι  βαθμολογίες  στα  ιδρύματα που  πληρώνει  ο  γονιός  για  να  πάρει  ένα  @#%&χαρτο  ο κανακάρης  του  που  δεν  μπόρεσε  να  περάσει  στο  δημόσιο  Πανεπιστήμιο.

Θα διαφωνήσω εντελώς με αυτό που λες. Σε πολλά από αυτά τα ιδρύματα γίνεται πολύ πιο σοβαρή και συστηματική δουλειά από ότι γίνεται στο περιβόητο δημόσιο πανεπιστήμιο... Και αυτό το όλοι ξέρουμε είναι εντελώς άστοχο!
'Ασχετα αν το επίπεδο των σπουδαστών στα προαναφερθέντα ιδρύματα είναι χαμηλότερο.

Μέχρι  να  μου  δώσεις  συγκεκριμένα  στοιχεία, προσωπικές  εμπειρίες  κτλ  για  το  αντίθετο, εγώ  θα  συνεχίσω να  πιστεύω  αυτό  που  πιστεύω.

Προφανώς και δεν κατάλαβες τι θέλει να πει ο συγγραφέας. Δεν τίθεται κανένα θέμα σύγκρισης. Ο άνθρωπος ρωτάει:
Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που υποστηρίζουν αυτό τον νόμο; Και με ποιο σκεπτικό;

Εσύ μπορείς να δώσεις μία πειστική απάντηση;;;

Προφανώς  και  δεν  κατάλαβες  ή  δεν  ξέρεις  να  διαβάζεις, ή  δεν  είδες  τις  προηγούμενες  γραμμές  πρίν  από  το  ερώτημα  αυτό που  έθεσε. Ξέρω  να  απαντήσω. Και  το  έχω κάνει  στο  παρελθόν (θα  παραθέσω  τα  λίνκ). Και  εγώ  και  πολλοί  άλλοι  εδώ  μέσα  το  έχουμε  κάνει  παλαιότερα, και  φοιτητές  και  καθηγητές. Δεν  ανακαλύψαμε  τώρα  την  πυρίτιδα.
Εσύ  μπορείς  να  δώσεις  μια  πειστική  απάντηση  για  το  αντίθετο??

[pandora]

http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=11011.0


Διάβασε  το  τόπικ.  Τα  έχουμε  αναλύσει  όλα  εκεί  διεξοδικότατα.

[penguin]

Μέχρι  να  μου  δώσεις  συγκεκριμένα  στοιχεία, προσωπικές  εμπειρίες  κτλ  για  το  αντίθετο, εγώ  θα  συνεχίσω να  πιστεύω  αυτό  που  πιστεύω.

Προφανώς για να μιλάω έχω προσωπικές εμπειρίες και προσωπικές επαφές με διδάσκοντες και σπουδαστές.

Για να βεβαιωθείς για την εγκυρότητα των όσων ισχυρίζομαι μπορείς να κάνει μια βόλτα μέχρι το ICBS (παράδειγμα φέρνω) και να ρίξεις μια ματιά στις εργασίες (μεταπτυχιακές και προπτυχιακές, διπλωματικές και μη) των εκεί φοιτητών και μετά πάνε και στη βιβλιοθήκη του τμήματος να δεις τις δικές μας και μετά να βγάλεις τα συμπερασματά σου.

Ένα δεύτερο που μπορείς να ψάξεις είναι να δεις πόσοι καθηγηταράδες του τμηματός άμα τους βγάλεις από τη γυάλα του πανεπιστημίου και τους πετάξεις στην πιάτσα θα επιβιώσουν; Ε πόσοι; Μετά ψάξε το ίδιο και για τους καθηγητές των ιδρυμάτων αυτών... Το πανεπιστήμιο είναι ένα πολύ καλό παραβάν για μερικούς για να κρύβουν τις αδυναμίες τους πίσω από την ταμπέλα του ακαδημαικού...

Εσύ  μπορείς  να  δώσεις  μια  πειστική  απάντηση  για  το  αντίθετο??

Ο φόβος φυλάει τα έρμα...


Πάντα φιλικά,

penguin

[pandora]

Δεν ξερω αν οι νομοι ειναι παντα τοσο γενικοι ή αν εξειδικευονται. Παντως αν δεν ειναι συγκεκριμενοι, τοτε δημιουργουνται απιστευτα παραθυρακια τα οποια οι κοτοπονηροι εκμεταλλευονται προς ιδιον οφελος. Ως εκ τουτου το χαος που υπαρχει σηεμρα στην ελληνικη κοινωνια. Και το οποιο το υποδαυλιζουν, οσοι με τον αμεσο(δηλ. αντε να βολευτουμε κτλ) η τον εμμεσο(μεσω της ψηφου τους) τροπο συνεχιζουν το ιδιο τροπαρι. Αν εσυ θες μια αοριστολογια για νομο που θα ρυθμιζει καθεστως σε ενα πολυ σημαντικο τομεα μιας ευνομουμενης πολιτειας, οπως η παιδεια, τοτε εισαι η βαλτη η αφελης. Διοτι με την λογικη αυτη, θα μπορουσε να ειναι νομος:

- εμεις θελουμε μια γαματη παιδεια και για τον σκοπο αυτο θα παρουμε τους πορους και θα τους αξιοποιησουμε σωστα.

Και αυτο μια χαρα αοριστο ειναι οπως θες, μια χαρα περιγραφει και εναν τροπο να λυσουμε το προβλημα. Το προβλημα δεν ειναι της παιδειας. ο προβλημα ειναι των εγκεφαλων μας. Το προβλημα ειναι, οτι το Πανεπιστημιο, οπως και αρκετα αλλα, ειναι και ο καθρεπτης της κοινωνιας. Δεν αρκει να τον δηθεν γυαλισουμε, για να φαινεται πιο ωραια η κοινωνια. Υπαρχουν δυο τρεις τροποι να αλλαξουμε αυτο που βλεπουμε στον καθρεπτη.

- Η να του ριξουμε μπογια, οποτε θα βλπουμε αλλα αντι αλλων

- Η θα τον καμπυλωσουμε, για να να γινει παραμοφωτικος(καλα αν γινοταν) και να τα βλεπαμε τα πραγματα οπως θελουμε

- Να αλλαξουμε αυτο που απεικονιζεται στον καθρεπτη, δηλαδη να αλλαξουμε εμεις

Απ τα τρια, το δυσκολοτερο ειναι να συνειδητοποιησουμε οτι πρεπει να αλλαξουμε. Το να τον σπασουμε και να αγορασουμε εναν νεο ειναι το μονο ευκολο. Δεν σημαινει ομως οτι θα δειχνει και την πραγματικοτητα.

Για τον ελεγχο που ρωτας παντως, εμεις πηγαμε να κανουμε, ωστοσο καποιοι δεν μας αφησαν, ενεκα συναδελφικης αλληλεγγυης. Η οτι αλλο.

Και περα απο ολα τα αλλα, εσυ χρησιμοποιεις ως επιχειρημα, να αλλαξει ο νομος επειδη περασαν 20 χρονια;;;;;;;

Δηλαδη, εχουν και ημερομηνια ληξης; Και αν ειναι τοσο σημαντικο πια αυτο με τα διεθνη περιοδικα, ας το προσθεσουν απλα και μονο αυτο. Παντως οι νομοι οντως δεν πρεπει να μενουν στασιμοι. Ωστοσο αυτο δεν σημαινει οτι πρεπει να εξελισσονται και οχι να καταργουνται, επειδη καποια συμφεροντα το επιδιωκουν.

Τωρα, οσον αφορα τον ανταγωνισμο, αν θες ανταγωνισου μονη σου.  Εγω δεν γουσατρω να ανταγωνιζομαι. Γουσταρω να ΣΥΝΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ. Και να χαιρομαι που ειμαι με τον ΣΥΝ-ΑΔΕΛΦΟ μου διπλα μου. Αν εσυ γουσταρεις ανταγωνισμο, φανταζομαι ουτε σημειωσεις δεν θα δινεις, για να μην σου κλεψουν και τις γνωσεις.

Παντως, αν εσυ νομιζεις οτι η λυση ειναι να βαζεις καταταξη στα πανεπιστημια, να βαζουν και στους φοιτητες. Και οπως οι πρωτοι τρεις παιρνουν υποτροφια, οι τελευταιοι τρεις να μαστιγωνονται. Θα ειναι σαν πρωταθλημα, να μπορουμε να λαδωνουμε και διατησια.

Αγρρρρρρρρρρρρρρ, τωρα δαγκωνω. Παω να ανταγωνιστω τους συμφοιτητες μου και να κανω μια ακρως ανταγωνιστικη εργασια στα ΨΕΕ και στις βασεις.... Αγρρρρρρρρρρρρρρρρ..............

Υπενθυμίζω  παλιότερα  πόστ (αυτό  είναι  του  Aurelius)  που  τα  θεωρώ  εκπληκτικά. Ήταν  αφορμή  για  να  αρχίσω  κι  εγώ  να  γράφω  και  να προβληματίζομαι  περισσότερο.

[Guybrush]

Τώρα πλάκα μας κάνεις?

[pandora]

Περί Συντάγματος ο λόγος...
Παράλογο ή καθ’όλα φυσικό;Έφτασε άραγε η εποχή που οι πολίτες αυτής της χώρας θα ανοιξουν καβγά με τον αντίλαλο της φωνής τους;Το σύνταγμα μιας χώρας είναι ο «ενανθρωπήσας» πολιτικός ΛΟΓΟΣ του ανθρώπου-πολίτη της!Και μόνο στην ανάγνωση κάποιων βασικών άρθρων του συντάγματος αυτής της χώρας πού ζούμε θα έπρεπε να αναγνωρίζουμε τη φωνή μας.Και αν όχι τη δική μας τουλάχιστον μια οικεία.Μια φώνη που μας νανούριζε με παραμύθια,μια φωνή που τραγούδουσε τις Κυριακές στο οικογενειακό τραπέζι.Μια φωνή βραχνιασμένη από δακρυγόνα,μπουκωμένη από αίμα,πνιγμένη από τους τόσους ορόφους χώμα που χωρίζουν τα υπόγεια των της ΕΑΤ-ΕΣΑ από την επιφάνεια της γης!Μας παραξενέυει που αυτή η φωνή έχει αλλάξει μόρφη και όνομα και λέγεται πια σύνταγμα.Και δεν δυνάμεθα να πιστέψουμε ότι την ξέρουμε ή ακόμα ακόμα να την αναγνωρίσουμε σαν παιδί μας αφού κάποτε μες στα λαρύγγια μας γεννήθηκε και είτε το θέλουμε είτε όχι τόσα χρόνια μέσα από τα πνευμόνια μας ανέπνεε(Αλλίως θα πέθαινε...).Ποιός θα ήθελε να του χρεώσουν οποιαδήποτε σχέση με τέτοια νοητικά μιάσματα στην επόχη του Υδροχόου...

Περί άρθρου 16 ο λόγος...
Αν κάτσουμε και αφουγκραστούμε προσεκτικά αυτή τη φώνη θα ακούσουμε φόβο και αγωνία μέσα της(να μάθει το παιδί μου γράμματα να γίνει άνθρωπος),έναν φόβο που πολλοί τον βάφτισαν επαρχιωτισμό. Θα ακούσουμε γρήγορους χτύπους καρδίας από παιδάκια στην πρώτη δημοτικού την πρώτη μέρα στο σχολειό και τον ήχο από το ξεφύλλισμα του πρώτου βιβλίου.Θα ακούσουμε χαμόγελα ευτυχίας να αντιλαλούν σε φτωχόσπιτο για την επιτυχία του μονάκριβου παίδιου στις εξετάσεις..Θα ακούσουμε βραγχνές φώνες φοιτητών που ξενύχτησαν πάνω από ένα βίβλιο να σιχτιρίζουν πού κόπηκαν σε μάθημα αλλά και έναν εσωτερικό μονόλογο ότι θα ξανάχω την ευκαιρία μου να αποδείξω τι αξίζω!Μακάριοι αυτοί πού θα καταφέρουν να υπερνικήσουν τη μυστήρια δύναμη της βαρύτητας,σηκωνοντας το χέρι τους και χαμηλώνοντας την ένταση της τηλεόρασης,διότι αυτοί θα ακούσουν μεσα στη φωνή το τρίξιμο του δένδρου της γνώσης....


Περί φόβου ο λόγος...

Και εμάς μας εκνευρίζει αυτή η φωνή.Μας εκνευρίζει η φωνή μας!
Δε θέλουμε ήχους βιβλίων αλλά δεσμίδων χρήματος που σκορπάν το φρέσκο άρωμα τους στο γραφείο, όχι προς θεού κάποιου ανίδεου από οικονομικά ζητήματα διευθυντή ,αλλά στο γράφειου του education department manager.Δε θέλουμε γέλια και χαρές σε φτωχόσπιτα(τς τς τς tres banal)αλλά σαμπάνιες και χαβίαρι στην αποφοίτηση του γιόκα μας από το Lunatic School of Engineering με τον βαθμό άριστα(να το φωνάξουμε να του ακούσει ο γέιτονας στη δίπλα έπαυλη να σκάσει) και με λόγο   ΕΥΡΏ/ΧΡΌΝΟΣ ΣΠΟΥΔΏΝ=10000!Ο καλύτερος  της φουρνιάς του!
Θέλουμε άγχος και δάκρυα από ενήλικες(καθένας με τα βίτσια του...) για δόσεις σπουδαστικών δανείων που δεν πληρώθηκαν.Και επειδή είμαστε και πολιτισμένοι(και σπουδαγμένοι βεβαίως βεβαίως) τι θα λέγατε να δίναμε μια δέυτερη ευκαιρία σε αυτόν τον φοιτητή που δεν πέρασε το τελευταίο μάθημα του;
Α!Θα το κάναμε μετά χαράς αλλά  δεν έχει εκπληρώσει τις οφειλές του προς την επιχείρηση μας.Αλλά επειδή έχουμε μεγάλη καρδία θα τον αφήσουμε να δώσει το μάθημα με ένα μικρό αντάλλαγμα...8 ώρες δουλίτσα στα φωτοτυπικά για 8 μήνες!

Και όσο για εκείνο το δένδρο της γνώσης...Θα μας χρησιμεύσει πολύ για καυσοξυλα.Ερχεται βαρύς χειμώνας...


Υ.Γ.1.Συγγνώμη για την πολυλογία.

Και  αυτό  του  Κωνσταντή