Γαλλικές Προεδρικές Εκλογές 2007

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[gepeltek]

Ο Σαρκοζί άν και ακραίος εθνικιστής όσον αφορά τα Γαλλικά σχέδια, είναι ταυτόχρονα και η καλύτερη λύση για την Ελλάδα στο θέμα της ασταμάτητης διένεξης με την Τουρκία.
Συμφωνία αμυντικής συνεργασίας της Κύπρου με την Γαλλία υπέγραψαν ο Κύπριος ΥΠ.ΕΞ. Γιώργος Λίλληκας με την Γαλλίδα ομόλογο του Alliot Marie σε στρατιωτικό επίπεδο (1/3/2007), που προυποθέτει στρατιωτική συμπαράστη της Γαλλίας σε οιανδήποτε διένεξη της με την Τουρκία. Ξεπεράστηκε έτσι για πρώτη φορά στην ιστορία η Συνθήκη της Ζυρίχης (1966) που εγγυήτριες για την ανεξαρτησία της Κύπρου ήταν η Ελλάδα, η Μεγάλη Βρετανία και η Τουρκία. Ο Ντενκτάς εκνευρισμένος έκανε απειλητικές δηλώσεις (25/3/2007)
Αυτή την εποχή οι Γαλλο - Τουρκικές σχέσεις βρίσκονται στην χειρότερη περίοδο, άν επανεκλεγεί ο Σαρκοζί δέν θα υπάρχει πιά καμιά γέφυρα συννενόησης.

[apostolos1986]

όποιο και να είναι το αποτέλεσμα σε αυτές τις προεδρικές εκλογές...θα είναι κάτι πρωτοφανές για τη Γαλλία...

αν εκλεγεί ο Σαρκοζί , τότε θα είναι ο πρώτος μετανάστης δεύτερης γενιάς πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας...

αν έκλεγει η Ρουαγιάλ , τότε θα είναι η πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας....

αν εκλεγεί ο Μπαϊρού , τότε θα υπάρχει αναταραχή στο πολιτικό και κυρίως κομματικό "κατεστημένο" της Γαλλίας...

Πολλοί υποστηρίζουν...ότι μετά τις φετινές προεδρικές εκλογές...ίσως μπούμε στην 6η Γαλλικά Δημοκρατία... ενώ τώρα διανύουμε την 5η... Η Ρουαγιάλ το είπε ξεκάθαρα ότι θα "ιδρύσει" την 6η Γαλλική Δημοκρατία...

Μεγάλη απογοήτευση...ότι για ακόμη μια φορά η Αριστερά της Γαλλίας δεν μπόρεσε να κατεβάσει κοινή υποψηφιότητα....

Επίσης οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις μπορεί για ακόμη μία φορά να διαψευσθούν...καθώς μιλάμε για 17 εκατομμύρια αναποφάσιστους...

[Karaμazoβ]

Aπο ότι φαίνεται, ο μόνος τρόπος να χάσει ο Σαρκοζί είναι να πάει στο 2ο γύρο με τον Μπαιρού , σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, πράγμα δύσκολο. Ο μεγάλος αριθμός των αναποφάσιστων αφηνει πολλα περιθωρια , αλλα δεν ειναι σίγουρο οτι θα ψηφίσουν κιόλας.

[apostolos1986]

οι εκλογές στη Γαλλία πάντα κρύβουν εκπλήξεις...είτε δυσάρεστες...είτε ευχάριστες...ας ελπίσουμε αύριο να έχουμε ευχάριστες εκπλήξεις.,...

[fugiFOX]

Aπο ότι φαίνεται, ο μόνος τρόπος να χάσει ο Σαρκοζί είναι να πάει στο 2ο γύρο με τον Μπαιρού , σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, πράγμα δύσκολο. Ο μεγάλος αριθμός των αναποφάσιστων αφηνει πολλα περιθωρια , αλλα δεν ειναι σίγουρο οτι θα ψηφίσουν κιόλας.

Οι αναποφάσιστοι σε γενικές γραμμές θα κινηθούν τελικά όπως και το υπόλοιπο δείγμα.
Άρα το πιο πιθανό σενάριο είναι να έχουμε τους δύο πρώτους στο δέυτερο γύρο,
γιατί όπως φαίνεται από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις συγκεντρώνουν μαζί λιγο πάνω από το 50%.

[apostolos1986]

Διπλό φλερτ στον Μπαϊρού

Σαρκό και Σεγκό... σφάζονται τώρα στην ποδιά του κεντρώου υποψηφίου

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Κίττυ Ξενάκη

Από θέση δύναμης ρίχνεται στη μάχη για τον δεύτερο γύρο ο Νικολά Σαρκοζί, με τους αναλυτές να επισημαίνουν πάντως πως «δεν έχει κερδίσει ακόμα». Σαρκό και Σεγκό... σφάζονται τώρα στην ποδιά του Φρανσουά Μπαϊρού- ο οποίος όμως δείχνει να έχει μάτια μόνο για τις βουλευτικές του Ιουνίου.
Πριν προλάβουν καλά-καλά να καταμετρηθούν οι ψήφοι και να βγουν τα τελικά αποτελέσματα του πρώτου γύρου, είχαν ήδη οριστεί οι δύο σημαντικότερες ημέρες της προεκλογικής εκστρατείας για τον δεύτερο γύρο: η μία είναι η αυριανή, οπότε έχει προγραμματίσει συνέντευξη Τύπου ο Μπαϊρού. Και η δεύτερη η Τετάρτη 2 Μαΐου, οπότε και έχει προγραμματιστεί το «ντιμπέιτ» μεταξύ Σαρκοζί και Σεγκολέν. Οι φήμες θέλουν τον Σαρκοζί πρόθυμο να προσφέρει στον Μπαϊρ
ού πολλά υπουργεία σε αντάλλαγμα για την υποστήριξή του και την Σεγκολέν να κρατά μπροστά του ως δέλεαρ τη θέση του πρωθυπουργού. Το πιθανότερο είναι πως ο ίδιος δεν θα στηρίξει αύριο κανέναν από τους δύο: αν το πράξει, το «κεφάλαιο» που συγκέντρωσε στη διάρκεια αυτής της εκστρατείας θα εξατμιστεί και δεν το θέλει· αντιθέτως, σκοπεύει να το μετατρέψει τον Ιούνιο σε μια αυτόνομη δύναμη, με σημαντική εκπροσώπηση στη γαλλική Εθνοσυνέλευση- αρκετή ώστε να υποχρεώσει την πλειοψηφία που θα προκύψει από τις κοινοβουλευτικές κάλπες να του συμπεριφέρεται με σεβασμό. Οι δηλώσεις του ωστόσο θα περάσουν από κόσκινο προκειμένου να αποκαλυφθούν τυχόν σημάδια προτίμησης.

Ανοιχτή η μάχη

Για τον Ζεράρ Κουρτουά, τον αρχισυντάκτη της «Μonde», η μάχη για την προεδρία παραμένει, παρά το πλεονέκτημα εκκίνησης του Σαρκοζί, «αρκετά ανοιχτή». Για να νικήσει, λέει, ο Σαρκοζί πρέπει να σπάσει το μέτωπο «αντιΣαρκό» που άρχισε να σχηματίζεται από το βράδυ κιόλας της Κυριακής. Από την πλευρά της, η Σεγκολέν χρειάζεται προκειμένου να νικήσει πέραν του συνόλου της Αριστεράς, που απέσπασε την Κυριακή το 37% των ψήφων, τουλάχιστον τους μισούς ψηφοφόρους του Μπαϊρού «αλλά και ένα μέρος των ακροδεξιών ψηφοφόρων που είναι ενδεχομένως έτοιμοι να κάνουν τα πάντα προκειμένου να φράξουν τον δρόμο στον Σαρκοζί. Πρόκειται για ένα στοίχημα εξαιρετικά δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο».

Οι δημοσκοπήσεις

Έπειτα από υποχρεωτική διήμερη αργία, οι δημοσκόποι άρχισαν πάλι να «χορεύουν» με τα ποσοστά. Σύμφωνα με το ινστιτούτο CSΑ, οι ψηφοφόροι του Μπαϊρού θα μοιραστούν ως εξής: 45% θα ψηφίσουν Σεγκολέν, 39% θα ψηφίσουν Σαρκοζί και 16% θα απόσχουν. Το Ιfop σκιαγραφεί μια εντελώς διαφορετική εικόνα: το 46% θα ψηφίσουν Σεγκολέν και το 54% Σαρκοζί, ο οποίος θα πάρει και το 83% της ψήφου Λεπέν- το υπόλοιπο 17% θα πάει στην Σεγκολέν, προκειμένου να εκδικηθεί τον Σαρκοζί που έριξε τον Λεπέν στα τάρταρα. Σύμφωνα ωστόσο με την ίδια δημοσκόπηση, η Σεγκολέν δεν μπορεί καν να υπολογίζει στο 100% της ακροαριστερής ψήφου: θα την ψηφίσει ένα 78%-95% των ψηφοφόρων της «Αριστεράς της Αριστεράς». Μπροστά σε όλες αυτές τις προσθαφαιρέσεις, ο Σοσιαλιστής Τζακ Λανγκ, ο πρώην υπουργός Πολιτισμού, θέλησε να υπενθυμίσει το εξής:
«Στη γαλλική πολιτική, δύο και δύο δεν κάνουν ποτέ τέσσερα. Κάνουν ή πέντε ή τρία».

ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ

[apostolos1986]

οι δημοσκοπήσεις στον 1ο γύρο επιβεβαίωθηκαν...
ο Σαρκοζί πήρε 31,01% ...το μεγαλύτερο ποσοστό κεντροδεξιού υποψήφιου προέδρου..
η Σεγκολέν 25,64%
 ο Μπαϊρού 18,54% δεν κατάφερε να σπάσει το παραδοσιακό δίπολο
και ο Ζαν Μαρί Λεπέν 10,63%

στο δέυτερο γύρο μπαίνει με μεγάλο προβάδισμα ο Σαρκό...αλλά τίποτα ακόμη δεν έχει λήξει...
τελευταία δημοσκόπηση 51-49 υπέρ του Σαρκό..

και κάτι ενθαρρυντικό ότι η συμμετοχη έφθασε σε ποσοστά ρεκόρ που είχε να δει η γαλλική δημοκρατία απο το 1965 ..έφθασε το 85%...

[apostolos1986]

Η νίκη της δημοκρατίας

LΕ ΜOΝDΕ Του Jean-Μarie Colombani

Ήταν μια διπλή νίκη: νίκη της δημοκρατίας επί του εαυτού της· και εναντίον των άκρων της. Η ιστορία θα θυμάται αυτήν την ηλιόλουστη ημέρα του Απρίλη, τις μεγάλες ουρές των ψηφοφόρων, όλοι υπομονετικοί, όλοι κινητοποιημένοι. Έπειτα από τόσα χρόνια καχυποψίας, πολλαπλών εναλλαγών, ανόδου των άκρων, έχουμε αυτή τη φορά, στο τέλος μιας μπερδεμένης αλλά συναρπαστικής εκστρατείας, αυτήν την πρωτοφανή συμμετοχή, αυτό το δημοκρατικό παλιρροϊκό κύμα και αυτήν την πρόκριση της Σεγκολέν Ρουαγιάλ και του Νικολά Σαρκοζί, ώστε να διασφαλιστεί πως ο δεύτερος γύρος θα προσφέρει πράγματι μια καθαρή επιλογή. Για να σβηστεί, θα ΄λεγε κανείς, η 21η Απριλίου του 2002· για να μη μπορεί κανείς να πει πως το μέλλον κτίζεται εν αγνοία μας.

Η Σεγκολέν υπόσχεται να επαναφέρει την αισιοδοξία. Ο Σαρκοζί να παράσχει σε όλους τα μέσα που χρειάζονται για να πετύχουν. Τις επόμενες 15 ημέρες, οι δύο υποψήφιοι θα προσπαθήσουν να πείσουν πως η οδός που εκπροσωπούν είναι η καλύτερη. Για να το κάνουν, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το κέντρο. Στην πραγματικότητα, και οι δύο προκρίθηκαν εις βάρος των άκρων: η Σεγκολέν ωφελήθηκε του φαντάσματος του 2002 και σφυροκόπησε την ακροαριστερά και τους Πράσινους· ο Σαρκοζί κέρδισε το στοίχημά του, που ήταν να απορροφήσει ένα μέρος της ψήφου Λεπέν και να οδηγήσει τον τελευταίο σε ένα επίπεδο όπου παύει πλέον να βαρύνει- ακόμα μια νίκη της Κυριακής. Συνέπεια αυτού του κινήματος είναι μια επιστροφή προς το κέντρο, που γίνεται το βασικό διακύβευμα του δεύτερου γύρου. Το παράδοξο αυτής της εκστρατείας: για να μπορέσει η συζήτηση να λάβει χώρα στο κέντρο, χρειάστηκε το κέντρο αυτό να μην είναι παρών στον δεύτερο γύρο.

Ο Σαρκοζί πρέπει τώρα να κάνει να ξεχαστούν οι δεξιές ακρότητές του και να κοιτάξει προς τον παραδοσιακό του κεντρώο σύμμαχο. Απέναντι στο «οτιδήποτε εκτός του Σαρκοζί», διαθέτει μερικές εφεδρείες. Η λύση της εξίσωσης είναι πιο δύσκολη για την Σεγκολέν. Προκειμένου να κερδίσει, πρέπει να ανακτήσει το μεταρρυθμιστικό εκλογικό σώμα που μετακινήθηκε προς το κέντρο· και να πείσει τις λαϊκές τάξεις που μοιάζουν στην πλειοψηφία τους στραμμένες Δεξιά. Πολλά θα εξαρτηθούν από την ικανότητά της να κινητοποιήσει. Προς το παρόν πάντως, δεν έχει δώσει κανένα σημάδι ανοίγματος προς το κέντρο· και δεν μοιάζει να έχει πειστεί ακόμα πως, όταν θέλει κανείς να κυβερνήσει, πρέπει να αποδεικνύεται ικανός να περιβάλλεται από τους καλύτερους. Όλοι γνωρίζουν, από αυτή την άποψη, ποιος θα έπρεπε να είναι, σε μια εκστρατεία που παίζεται πάνω στην ανάγκη για μεταρρύθμιση, ο ρόλος και η θέση ενός Ντομινίκ Στρος-Καν.


ΠΗΓΗ:ΤΑ ΝΕΑ

[apostolos1986]

Δύο φλερτ για τον Μπαϊρού

ΠΑΡΙΣΙ
Της ΗΡΑΣ ΦΕΛΟΥΚΑΤΖΗ

Αποφασιστική μάχη για τη νίκη στις προεδρικές εκλογές δίνουν ο Νικολά Σαρκοζί και η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, ενώ ο κεντρώος ηγέτης Φρανσουά Μπαϊρού κρατάει το κλειδί του δευτέρου γύρου, αφού στον πρώτο γύρο ο Σαρκοζί πήρε ποσοστό 31,18%, η Ρουαγιάλ 24,87% και ο Μπαϊρού 18,57%.

Ο Λε Πεν συρρικνώθηκε στο 10,44%, ο τροτσκιστής Ολιβιέ Μπεζανσενό πήρε 4,08%, ενώ οι υπόλοιποι υποψήφιοι δεν ξεπερνούν το 2,5%. Το αποτέλεσμα, λοιπόν, θα κριθεί από τη μεταφορά των ψήφων του Μπαϊρού.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον Σαρκοζί (31,18% στον α' γύρο) να προηγείται με 51%-54% έναντι της Ρουαγιάλ 49%-45%. Οι υποψήφιοι της αριστεράς τοποθετήθηκαν υπέρ της Ρουαγιάλ (24,87% στον α' γύρο), ενώ ο δεξιός εθνικιστής Ντε Βιλιέ υπέρ του Σαρκοζί. Οι ψηφοφόροι του Μπαϊρού έχουν μοιραστεί στα τρία: δεξιά, αριστερά, αποχή.

Οι δύο μονομάχοι, που είχαν επικεντρώσει τις βολές τους στον Μπαϊρού, εξαπέλυσαν τώρα επιχείρηση γοητείας του. Η Ρουαγιάλ με συμμαχία και συμμετοχή κεντρώων σε σοσιαλιστική κυβέρνηση και συναντήθηκε με τον Ντελόρ και τον Στρος Καν, για τους οποίους ο Μπαϊρού είχε εκδηλώσει την προτίμησή του.

Ο Σαρκοζί κάλεσε τους κεντρώους βουλευτές να υποστηρίξουν την υποψηφιότητά του αν θέλουν να έχουν την τοπική υποστήριξη των δεξιών ώστε να διατηρήσουν την έδρα τους στις βουλευτικές εκλογές.

Ο Μπαϊρού απέφυγε να έχει άμεση επικοινωνία και με τους δύο. Αποφασισμένος να επωφεληθεί του ρεύματος που δημιούργησε και στις βουλευτικές εκλογές (10 και 17 Ιουνίου), ανακοίνωσε ότι θα ιδρύσει το «Δημοκρατικό Κόμμα» που θα εκπροσωπηθεί σε όλες τις περιφέρειες.

Αφησε ανοιχτό το θέμα των μελλοντικών συμμαχιών και δήλωσε ότι δεν θα κατευθύνει τους ψηφοφόρους του, λέγοντας ότι «είναι συνειδητοί πολίτες που αποφασίζουν ελεύθερα» και δεν ξέρει ούτε ο ίδιος ακόμα ποιον θα ψηφίσει.

Σκληρός με Σαρκοζί

Ασκησε πάντως σκληρή κριτική στον Σαρκοζί, τονίζοντας ότι «θα επιδεινώσει τα προβλήματα δημοκρατίας με συγκεντρωτισμό εξουσιών και θα ευρύνει την κοινωνική ρωγμή». Δήλωσε ότι η Ρουαγιάλ είναι πιο ανοιχτή στα κοινωνικά προβλήματα αλλά με το πρόγραμμά της, που βασίζεται στην κρατική παρέμβαση, «θα οδηγήσει μακροπρόθεσμα σε αύξηση του δημόσιου ελλείμματος».

Η απόπειρα προσέγγισης σοσιαλιστών και κεντρώων, υπό την ευλογία του Πρόντι, του Κον Μπεντίτ και των υποστηρικτών μιας «σοσιαλδημοκρατικής πλειοψηφίας», προκάλεσε αντιδράσεις.

Ορισμένοι σοσιαλιστές κρίνουν ότι πρόκειται για «μαγειρέματα και παζάρια» που οδηγούν σε ολίσθημα. Ο τροτσκιστής Αλέν Κριβίν προειδοποίησε τη Ρουαγιάλ ότι ενδέχεται να έχει απώλειες αριστερών ψηφοφόρων.

Οι αναλυτές πιστεύουν ότι για το Σοσιαλιστικό Κόμμα και για τον Μπαϊρού, οι ισορροπίες είναι λεπτές και το αποτέλεσμα αβέβαιο. Η διαμόρφωση μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής προοπτικής θα εξαρτηθεί από το αν οι Γάλλοι είναι ώριμοι να ανταποκριθούν σ'αυτό το στοίχημα.


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ

[Guybrush]

Jose Bove, ο γαλάτης σου λαέ..

[gepeltek]

Αποφασιστική μάχη για τη νίκη στις προεδρικές εκλογές δίνουν ο Νικολά Σαρκοζί και η Σεγκολέν Ρουαγιάλ, ενώ ο κεντρώος ηγέτης Φρανσουά Μπαϊρού κρατάει το κλειδί του δευτέρου γύρου, αφού στον πρώτο γύρο ο Σαρκοζί πήρε ποσοστό 31,18%, η Ρουαγιάλ 24,87% και ο Μπαϊρού 18,57%.

Ο Λε Πεν συρρικνώθηκε στο 10,44%, ο τροτσκιστής Ολιβιέ Μπεζανσενό πήρε 4,08%, ενώ οι υπόλοιποι υποψήφιοι δεν ξεπερνούν το 2,5%. Το αποτέλεσμα, λοιπόν, θα κριθεί από τη μεταφορά των ψήφων του Μπαϊρού.

Αν λάβουμε πάντως υπόψη ότι οι ψηφοφόροι του Ζαν Μαρί Λεπέν θα στηρίξουν Νικολά Σαρκοζί και αυτοί του Μπαιρού είναι μοιρασμένοι, μάλλον ο Νικόλας παίρνει την προεδρία και η Τουρκία στραβομουτσουνιάζει.... 

Ο Sarkozy, κατα τη γνώμη μου, είναι ο μόνος σημαντικός Γάλλος πολιτικός που έχει μιλήσει κατά καιρούς για την ανάγκη ριζικών φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Με πιο ακραιφνείς Γάλλους φιλελευθερους,όπως ο Αlain Madelin να είναι πια πολιτικά περιθωριοποιημένοι, ίσως να είναι η μονη αξιόπιστη λύση για τη Γαλλία..
 Αν μπορεί κάποιος να σπάσει το κρατικίστικο consensus που κυριαρχεί στην γαλλική πολιτική τις τελευταίες δεκαετίες, και τουλάχιστον να πραγματοποιήσει κάποιες αλλαγές θατσερικού τύπου, αυτός είναι μόνο ο Γάλλος Υπουργός Εσωτερικών..

Και σίγουρα όχι , η εκπρόσωπος του life style σοσιαλισμού, αγαπημένη των Μ.Μ.Ε., Segolen Royal ..

Viva la France !

[Karaμazoβ]

Ο Σαρκοζί ειναι απο τους πιο σιχαμερούς και αδίστακτους πολιτικούς που είχε η Γαλλία.  Ειναι φιλελεύθερος, ειναι και γκωλικός παναθεμά τον , 2 σε ένα!! 

Ο Sarkozy, κατα τη γνώμη μου, είναι ο μόνος σημαντικός Γάλλος πολιτικός που έχει μιλήσει κατά καιρούς για την ανάγκη ριζικών φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων. Με πιο ακραιφνείς Γάλλους φιλελευθερους,όπως ο Αlain Madelin να είναι πια πολιτικά περιθωριοποιημένοι, ίσως να είναι η μονη αξιόπιστη λύση για τη Γαλλία..
 Αν μπορεί κάποιος να σπάσει το κρατικίστικο consensus που κυριαρχεί στην γαλλική πολιτική τις τελευταίες δεκαετίες, και τουλάχιστον να πραγματοποιήσει κάποιες αλλαγές θατσερικού τύπου, αυτός είναι μόνο ο Γάλλος Υπουργός Εσωτερικών..

Θατσερισμός στην Γαλλία, ουάου! Αντε να ιδιωτικοποιηθούν παιδεία , υγεία και ασφάλειες γιατι πολύ το τραβήξανε οι Γαλλοι...

Μα δεν μπορώ να καταλάβω γιατι μερικοί υμνούν τόσο των Θατσερισμό οταν οι ίδιοι οι Αγγλοι δεν τον αναπωλούν και τόσο... Μπορεί καποιος να ισχυριστεί οτι ο μέσος Αγγλος ωφελήθηκε απο την πολιτική της Μαργκαρετ?? Ευτυχως που παραιτήθηκε γιατι θα χε ιδιωτικοποιησει και τα σχολεια...

[apostolos1986]

Ο Σαρκοζί να μην ξεχνάμε είναι θερμός οπαδός του Μπλερισμού...

[Karaμazoβ]

Ο Σαρκοζί να μην ξεχνάμε είναι θερμός οπαδός του Μπλερισμού...

Μα Θατσερισμός και Μπλερισμός πάνε μαζί??? Βλεπετε ο Μπλερ ειναι, θεωρητικα, "Εργατικός" (σα να λεμε κατι μεταξυ Κεντρώου και Σοσιαλδημοκρατη)...

[Valantis]

Τα γιατί και τα πώς μιας δεξιάς στροφής

Μια προσπάθεια αποτίμησης των αποτελεσμάτων του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών

Αυτή τη φορά οι δημοσκοπήσεις δε διαψεύστηκαν. Οι κάλπες του α' γύρου των προεδρικών εκλογών δεν έκρυβαν καμία έκπληξη, για όσους τουλάχιστον παρακολουθούν στοιχειωδώς τις εξελίξεις στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Η εντυπωσιακά μεγάλη συμμετοχή, για τα γαλλικά χρονικά και με δεδομένη τη μη υποχρεωτική ψήφο, επιβεβαίωσε απλώς αυτό που όλοι διαπίστωναν την τελευταία 5ετία: Τα προβλήματα, οικονομικά και κοινωνικά, είναι τεράστια και οι πολίτες αναζητούν εναγωνίως λύσεις. Αναμφιβόλως, το ρόλο του έπαιξε και το ότι στις προηγούμενες εκλογές η μεγάλη αποχή εκτιμήθηκε ότι συνέβαλε καθοριστικά στην πρόκριση του ακροδεξιού Λε Πεν στο β' γύρο, εξέλιξη που είχε προκαλέσει σοκ σε μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης.

Η νωπή αυτή ανάμνηση, ισχυρίζονται πολλοί αναλυτές, ενίσχυσε περαιτέρω και το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε πολλάκις από την υποψήφια του Σοσιαλιστικού Κόμματος, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, περί «χρήσιμης ψήφου». Στην αξιοποίηση του συγκεκριμένου επιχειρήματος, βέβαια, μερίδα ευθύνης φέρουν και οι ηγεσίες των ίδιων των «αριστερών» κομμάτων, που, σε αντίθεση με άλλες φορές, φέτος εξαρχής καλλιέργησαν την εντύπωση ότι «στόχος είναι να συλλεγούν ψήφοι που στο β' γύρο θα διοχετευτούν στον όποιο αντίπαλο του Σαρκοζί» (πλην του Λε Πεν). Με τον τρόπο αυτό, ουσιαστικά «έσπρωξαν» ψηφοφόρους κατευθείαν στις αγκάλες της Ρουαγιάλ ή ακόμη και του Φρανσουά Μπαϊρού, αφού ουδέποτε διέψευσαν ότι αυτός ήταν ο απώτερος στόχος όλης της προεκλογικής τους εκστρατείας.

Ο υποτιθέμενος «τρίτος πόλος» και «ρυθμιστής»

Στην παρούσα φάση, μεταξύ των δύο εκλογικών γύρων, ο επικεφαλής των Φιλελευθέρων (UDF) Φρανσουά Μπαϊρού αναδεικνύεται σε μέγα ρυθμιστή. 'Η μάλλον για την ακρίβεια, οι ψήφοι που συγκέντρωσε είναι το «μήλον της Εριδος». Ο Μπαϊρού, αν και δεν κατάφερε να εμβολίσει τη Ρουαγιάλ από το β' γύρο, πέτυχε, όπως υπογραμμίζουν αναλυτές, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό: εμφανίστηκε ως «τρίτος πόλος», παρά το γεγονός ότι τα συγκεκριμένα σημεία της πολιτικής του ατζέντας δε διαφέρουν από των δύο «μονομάχων» ως προς την κατεύθυνση (υπέρ του «Ευρωσυντάγματος», υπέρ των φοροελαφρύνσεων στις επιχειρήσεις για να ενισχυθεί η απασχόληση, υπέρ των μέτρων λιτότητας για να ικανοποιηθούν οι δείκτες και οι απαιτήσεις που θέτουν οι Βρυξέλλες).

Ο Μπαϊρού, όμως, άρθρωσε έναν, έστω και επιφανειακά, διαφορετικό λόγο μην επικεντρώνοντας σε απειλές και σε φοβικούς χαρακτηρισμούς κατά των αντιπάλων του. Και πήρε ψήφο, όπως φαίνεται από ορισμένες πρώτες έρευνες (της εταιρείας «Ipsos»), ιδιαίτερα από τους νέους και κυρίως αυτούς από τα υποβαθμισμένα προάστια, προπαγανδίζοντας ότι προτίθεται να αντιμετωπίσει «δημιουργικά και θετικά» τα καυτά ζητήματα της ανεργίας, της περιθωριοποίησης, της εργασιακής ανασφάλειας και της κοινωνικής αβεβαιότητας, χωρίς κατασταλτικά μέτρα και ποινές, χωρίς «διαχωριστικές γραμμές» και ας είναι μέρος του συστήματος.

Απέναντι στη δήθεν αντιπαράθεση μιας συγκεχυμένης και γενικόλογης «Δεξιάς και Αριστεράς», ο Μπαϊρού πρόταξε μια εξίσου επικίνδυνη, για τα λαϊκά συμφέροντα, ψευδαίσθηση «γεφύρωσης του χάσματος», η οποία μην έχοντας πειστικό αντίλογο εξ αριστερών, φαίνεται ότι κέρδισε τις εντυπώσεις. Οι περίπου 7 εκατομμύρια ψηφοφόροι του Μπαϊρού είναι, σήμερα, το μεγάλο «στοίχημα» για τους δύο διεκδικητές του Ηλυσίων Πεδίων.

Οπως όλα δείχνουν, όμως, δε θα είναι εύκολη λεία. Και αυτό γιατί πρόκειται για ένα συνονθύλευμα ανθρώπων με διαφορετικές πολιτικές καταβολές και εντελώς διαφορετικά κίνητρα. Η σταθερή εκλογική βάση των Φιλελευθέρων αναμένεται να στηρίξει τον Σαρκοζί, καθώς παραδοσιακά το UDF συνεργάζεται κυβερνητικά με τους γκολικούς (RPR και την τωρινή του μετεξέλιξη σε UMP).

Μάλιστα, ήδη, ορισμένοι βουλευτές των Φιλελευθέρων φέρονταν να έχουν επαφές με το επιτελείο του Σαρκοζί σε μια προσπάθεια να διασφαλίσουν και μελλοντικά αξιώματα μετά τις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές του Ιούνη, ως αντάλλαγμα για την τωρινή τους στήριξη. Από την άλλη, βέβαια, ο προεκλογικός λόγος του Μπαϊρού, ο οποίος ήρθε σε ευθεία αντιπαράθεση ως προς τη διατύπωση και το ύφος, με τον «προκλητικό και ακραίο» Σαρκοζί, προσέλκυσε και ανθρώπους που τον ψήφισαν ακριβώς για να μην εκλεγεί ο πρώην υπουργός Εσωτερικών. Τέλος, ένα μεγάλο κομμάτι των ψήφων του «τρίτου πόλου», με βάση τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, θα επιλέξει την αποχή από το β' γύρο, απορρίπτοντας και τους 2 μονομάχους.

Πρώτες καταγραφές του εκλογικού σώματος

Κάνοντας μια πρώτη απόπειρα χαρτογράφησης του εκλογικού σώματος και των μετακινήσεών του μέσα από «κάλπες» που στήθηκαν έξω από τα εκλογικά τμήματα την ημέρα των εκλογών, η εταιρεία δημοσκοπήσεων και ερευνών «Ipsos» (μία από τις μεγαλύτερες στη Γαλλία) δίνει μια πρώτη, πιθανώς εύθραυστη, πλην ενδιαφέρουσα εικόνα. Οπως φαίνεται, καταρχάς, η προσπάθεια της Σεγκολέν Ρουαγιάλ να προσελκύσει γυναίκες ψηφοφόρους, αξιοποιώντας μόνο το φύλο της, δεν έφερε αποτελέσματα. Ενδεικτικό είναι ότι οι Σαρκοζί και Μπαϊρού κέρδισαν περισσότερες γυναικείες ψήφους, αποδεικνύοντας απλώς ότι αυτού του είδους τα επιχειρήματα από μόνα τους, όταν δε συνοδεύονται από σαφή πολιτικό λόγο, δεν έχουν αντίκρισμα.

Η διακύμανση του ποσοστού του Γαλλικού ΚΚ στις βουλευτικές εκλογές από το 1978 - 2002, είναι ενδεικτική, χωρίς να είναι ο μοναδικός δείκτης της εξέλιξής του
Οσον αφορά στο ζήτημα της ηλικίας, έχει ενδιαφέρον ότι, όπως φαίνεται, ο Σαρκοζί «άγγιξε» τους άνω των 60 και κυρίως τους άνω των 70 χρόνων ψηφοφόρους, πολύ περισσότερο από ό,τι οι προκάτοχοί του στο γκολικό κόμμα, το οποίο παραδοσιακά έπαιρνε ψήφους από τις μεγάλες «πιο συντηρητικές» ηλικίες. Εξίσου ενδιαφέρον, όμως, είναι το ότι τον Σαρκοζί προτίμησαν και νέοι, σε ποσοστά υψηλότερα από ό,τι τους γκολιστές προκατόχους του, έστω και αν τη μερίδα του λέοντος της ψήφου της νεολαίας συγκέντρωσε ο Μπαϊρού και στη συνέχεια η Ρουαγιάλ. Οι αναλυτές επισημαίνουν ότι ο Νικολά Σαρκοζί κατάφερε κάτι αρκετά δύσκολο: να έχει σημαντική απήχηση σε όλες τις ηλικιακές ομάδες.

Τέλος, τη σημασία τους έχουν και τα στοιχεία που προκύπτουν από τη χαρτογράφηση των ψήφων που έλαβε ο Λε Πεν. Το 2002 είχε προκαλέσει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι, με βάση μετέπειτα έρευνες (Στεφάν Ροζέ: «Από την κομμουνιστική ηγεμονία στην εργατική τάξη, στην ψήφο των εργατών στο Εθνικό Μέτωπο, από το κοινωνικό ζήτημα στο ζήτημα της δημοκρατίας» - Φιλοσοφικό Φόρουμ «Espaces Marx»), 3 στους 10 Γάλλους εργάτες ψήφισαν ακροδεξιά. Σήμερα, από τις πρώτες απόπειρες χαρτογράφησης, φαίνεται ότι η εργατική ψήφος, σε γενικές γραμμές, διαχύθηκε και στους 4 πρωτοπορούντες υποψηφίους: Σαρκοζί, Ρουαγιάλ, Λε Πεν, Μπαϊρού, με τον τέταρτο, μάλιστα, να συγκεντρώνει το 16%, και την πλειοψηφία όσων εργατικών ψήφων είχε λάβει ο Λε Πεν το 2002 να περνούν στον Νικολά Σαρκοζί.

Την ίδια ώρα, μέσα στο γενικότερο καταποντισμό της «Αριστεράς», ξεχωρίζει το χαμηλότερο, σχεδόν από το 1920, ποσοστό του Γαλλικού ΚΚ, το οποίο, επίσης με βάση τις πρώτες χαρτογραφήσεις, φαίνεται να χάνει ψήφους που διαχύθηκαν κυρίως προς τον Μπαϊρού και τη Ρουαγιάλ. Ακόμη και στα παραδοσιακά του «προπύργια», όπως είναι τα προάστια του Παρισιού, όπου παλαιότερα ονομάζονταν και «κόκκινη ζώνη», και τις αντίστοιχες περιοχές της Μασσαλίας και της Λιλ, η πτώση ήταν δραματική.

Αναντιστοιχία με τους κοινωνικούς αγώνες

Τα ερωτήματα που προκύπτουν από τα αποτελέσματα του α' γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία είναι πολλά. Καταρχάς, κοινή διαπίστωση όλων είναι ότι παρατηρείται μεγάλη αναντιστοιχία μεταξύ των πολλαπλών κοινωνικών αγώνων (μαζικές απεργίες, ογκώδεις διαδηλώσεις για το Συμβόλαιο Πρώτης Απασχόλησης, «Οχι» στο «Ευρωσύνταγμα») που εκτυλίχτηκαν στη χώρα την περασμένη 5ετία με ξεκάθαρα αιτήματα κατά της αντιλαϊκής πολιτικής, των επιλογών των Βρυξελλών, της περαιτέρω λιτότητας και περικοπής του κράτους πρόνοιας, με την ψήφο των Γάλλων στην κάλπη. Κοινή, επίσης, διαπίστωση είναι ότι καταγράφεται μια μετακίνηση της πολιτικής σκηνής και του πολιτικού λόγου όλο και πιο δεξιά.

Ουδείς μπορεί να παραβλέψει το διαγκωνισμό των δύο κύριων μονομάχων (Ρουαγιάλ - Σαρκοζί) για το πόση καταστολή χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί η βία στα γκέτο και η νεανική παραβατικότητα, για το πόσα μέτρα λιτότητας είναι αναγκαία για να «ενισχυθούν οι οικονομικοί δείκτες της χώρας», για το ποιες περικοπές είναι απαραίτητες στο κοινωνικό κράτος, για τον τρόπο «ενθάρρυνσης» των εργοδοτών να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Θα πρέπει να είναι σαφές ότι μόλις πριν από μία δεκαετία περίπου, ακόμη και ένας γκολικός υποψήφιος δε θα τολμούσε ποτέ να ξεστομίσει προτάσεις και να χρησιμοποιήσει ύφος ανάλογο με αυτό του Νικολά Σαρκοζί όταν μιλούσε για «αποβράσματα» ή για ίδρυση «υπουργείου Μετανάστευσης», ούτε φυσικά ένας υποψήφιος των Σοσιαλιστών θα τολμούσε να ταχθεί υπέρ της «εκμάθησης πειθαρχίας στους νεαρούς παραβάτες του νόμου μέσα σε στρατιωτικού τύπου ιδρύματα». Πόσω μάλλον, δε θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πριν από μερικά χρόνια, το Σοσιαλιστικό Κόμμα να ψηφίζει την εφαρμογή ενός νόμου «για κατάσταση έκτακτης ανάγκης» στα προάστια, κατά τη διάρκεια των ταραχών του 2005.

Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι γιατί συνέβη αυτό. Μία πρώτη, και πιθανότατα ούτε αρκετή αλλά ούτε και μοναδική, ερμηνεία σχετίζεται με τις θέσεις που έχει υιοθετήσει η «Αριστερά» του Σοσιαλιστικού Κόμματος, και ιδιαίτερα το, πάλαι ποτέ, ισχυρότερο κόμμα της, το Γαλλικό ΚΚ. Και φυσικά, δεν πρόκειται μόνο για τις θέσεις που υπερασπίστηκε η Εθνική του Γραμματέας, Μαρί Ζορζ Μπιφέ, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας.

Το νήμα ίσως θα πρέπει να αναζητηθεί πολλά χρόνια νωρίτερα, και ίσως πολύ πριν την πρώτη του κυβερνητική συγκατοίκηση με τους Σοσιαλιστές, επί Μιτεράν, τη δεκαετία του '80. Αν και οι συνθήκες και οι συσχετισμοί τότε δεν ήταν ακριβώς όμοιοι με τους σημερινούς, εντούτοις απαιτείται μελέτη και διερεύνηση σχετικά με την ίδια τη στρατηγική και τακτική του ΓΚΚ, έτσι όπως αυτή εξελίχτηκε από τη δεκαετία ακόμα του '70.

Π.χ. το 1973, ενόψει των βουλευτικών εκλογών, το Γαλλικό ΚΚ υπογράφει με τους Σοσιαλιστές ένα «Κοινό Πρόγραμμα». Το εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει ότι η αντίδραση των ψηφοφόρων του ΚΚ δεν είναι ιδιαίτερα θετική, καθώς το ποσοστό του μειώνεται στο 21,5% ενώ των Σοσιαλιστών ανεβαίνει στο 19%.

Στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, όταν πλέον ο Μιτεράν είναι Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, το «Κοινό Πρόγραμμα» δεν επανατίθεται ως βάση συνεργασίας, παρά το αίτημα του ΚΚ. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα επιρρίπτει την ευθύνη της εκλογικής ήττας της «Αριστεράς» το 1978 στο ΚΚ, οπότε και για πρώτη φορά οι Σοσιαλιστές συγκεντρώνουν μεγαλύτερο ποσοστό.

Στις προεδρικές του 1981, το ΚΚ κατέρχεται με υποψήφιό του τον ΓΓ Ζορζ Μαρσέ, που κατηγορεί το Σοσιαλιστικό Κόμμα για «δεξιά στροφή». Συγκεντρώνει 15% έναντι 25% που συγκεντρώνει ο Μιτεράν. Στο δεύτερο γύρο, το ΚΚ στηρίζει τον Μιτεράν που εκλέγεται Πρόεδρος. Το ΚΚ συνεργάζεται στην κυβέρνηση υπό τον Μιτεράν. Και μπορεί οι υπουργοί του να παραιτήθηκαν το 1984 διαφωνώντας με την οικονομική πολιτική, όμως, η πρώτη ρωγμή στη σχέση του κόμματος με το εκλογικό σώμα και κυρίως με τη γαλλική εργατική τάξη είναι γεγονός. Και αποτυπώνεται στις προεδρικές του 1988, όπου κατεβαίνει διασπασμένο με 2 υποψηφίους οι οποίοι παίρνουν αντίστοιχα 6,7% και 2,1%(συνολικά 8,8%), δηλαδή έχουμε μια παραπέρα πτώση του ποσοστού του.

Μεταξύ 1988 - 1993, το ΚΚ στηρίζει κοινοβουλευτικά τη σοσιαλιστική κυβέρνηση ανάλογα με τα θέματα που προκύπτουν. Οι ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες οδηγούν σε ραγδαίες εξελίξεις. Ο Ρομπέρ Υ διαδέχεται τον Ζορζ Μαρσέ στη θέση του ΓΓ το 1994 και κηρύσσει επισήμως τη «μετάλλαξη» του κόμματος. Σταδιακά διαλύονται οι οργανώσεις βάσης, εγκαταλείπεται μετά τον όρο της Δικτατορίας του Προλεταριάτου και ο Λενινισμός ως πυλώνας της ιδεολογίας του και προωθείται «μια ρεαλιστική άποψη για τη διαχείριση της εξουσίας και την άσκηση πολιτικής». Η συγκυβέρνηση με τους Σοσιαλιστές (1997 - 2002) απλώς επιστεγάζει την οριστικοποίηση της «μετάλλαξης», αλλά και της αποξένωσης του κόμματος από την εργατική τάξη, η οποία αποτυπώνεται στα διαρκώς φθίνοντα εκλογικά του αποτελέσματα (4,8% στις βουλευτικές του 2002).

Σταδιακή συνειδησιακή «μετάλλαξη»

Εκτοτε, και παρά το γεγονός ότι το Γαλλικό ΚΚ πρωτοστάτησε στην εκστρατεία για την απόρριψη του «Ευρωσυντάγματος» και κατά της οδηγίας Μπολκεστάιν, παρά το ότι οι βουλευτές του δε συγκατένευσαν στην κατάσταση «έκτακτης ανάγκης» στα γκέτο και οι δυνάμεις στα συνδικάτα, έστω και καθυστερημένα, συμμετείχαν ενεργά σε απεργίες και διαδηλώσεις, το πολιτικό του πρόγραμμα, όπως τουλάχιστον αποτυπώθηκε στην προεκλογική εκστρατεία της Μπιφέ, δεν άλλαξε διόλου κατεύθυνση. Στρέφεται εξολοκλήρου προς σοσιαλδημοκρατικές λύσεις και γενικόλογες προτάσεις, ενώ επισταμένα αποφεύγει στις αναλύσεις του να θέσει ζήτημα καπιταλιστικού συστήματος, ιμπεριαλιστικών πολέμων κ.ά.

Επί του πρακτέου, όπως υπογραμμίζουν και αναλυτές, η στάση αυτή οδήγησε στο να μην κεφαλαιοποιηθεί πολιτικά και εκλογικά το ρεύμα «αναζωογόνησης» που δημιουργήθηκε από τη δραστηριότητά του αυτή. Παράλληλα, η έλλειψη κάθε είδους οργανωμένης παρέμβασης σε επίπεδο κομματικής οργάνωσης βάσης φάνηκε περισσότερο από ποτέ κατά τη διάρκεια των ταραχών στα γκέτο, όπου παλαιότερα το Γαλλικό ΚΚ είχε σημαντική και σταθερή παρέμβαση.

Σε ένα γενικότερο επίπεδο, όπως εκτιμά στη βάση των αποτελεσμάτων της έρευνάς του ο Στεφάν Ροζέ, οι πολιτικές επιλογές του ΚΚ από τη δεκαετία του '80 και μετά, προκαλούν, καταρχάς, σύγχυση στην εργατική τάξη που παρασύρεται στην ψευδαίσθηση της «ρεαλιστικής πιθανότητας» εξουσίας διά των Σοσιαλιστών, για να βρεθεί, στη συνέχεια, εντελώς εγκαταλελειμμένη πολιτικά. Το αποτέλεσμα, υποστηρίζει ο Ροζέ, είναι σταδιακά να επέλθει και συνειδησιακή «μετάλλαξη», κατά την οποία ο μέσος Γάλλος εργαζόμενος χάνει την αίσθηση της ένταξής του σε ένα συλλογικό υποκείμενο, όπως είναι η εργατική τάξη.

Χάνει την πεποίθηση ότι μπορεί, πολιτικά, να παρέμβει στις εξελίξεις και νιώθει απλώς με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο να προσπαθεί να υπερασπιστεί κεκτημένα. Χάνει τη γενικότερη ταξική του κουλτούρα και αμύνεται πλέον ακολουθώντας ολοένα και πιο αντιδραστικές απόψεις (στροφή προς τα δεξιά ακόμη και μέχρι το Εθνικό Μέτωπο), αντιλαμβανόμενος ότι μόνο έτσι μπορεί να περισώσει κάτι, αφού αυτές οι απόψεις εμφανίζονται να είναι οι μόνες που υπερασπίζονται τη θέση «του Γάλλου εργαζόμενου». Απέναντι όμως όχι στο κεφάλαιο, αλλά απέναντι στον ξένο εργάτη ή το μετανάστη.

Σαφώς, αυτή η ερμηνεία χρειάζεται περισσότερη μελέτη και εμβάθυνση. Είναι όμως γεγονός ότι στις κάλπες της προηγούμενης Κυριακής, η πλειοψηφία των Γάλλων εργαζομένων έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης σε μια πολιτική διαχείρισης του συστήματος, που κινείται από τη Δεξιά ως την άκρα Δεξιά, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα, όπως υπογραμμιζόταν και μετά τον α' γύρο των προεδρικών εκλογών του 2002, ότι όλοι όσοι ψήφισαν Σαρκοζί, Μπαϊρού ή Ρουαγιάλ (και τότε Λε Πεν) συναινούν με την ουσία των προτάσεών τους.

Και αυτό φάνηκε μέσα από τις μεγάλες κινητοποιήσεις της περασμένης πενταετίας και τα αιτήματα που έθεσαν. Ομως η έλλειψη σαφούς πόλου ρήξης και ανατροπής, οδηγεί στο να μην μπορεί να εκφραστεί αυτή η κοινωνική αντίδραση και με πολιτικούς όρους.

Της Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ
από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ