Πάντως επειδή τη συζήτηση αυτή για Έλληνες και Τούρκους αδερφές έχω αρχίσει να τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα
θα παραθέσω ένα κείμενο - για αδερφές πάλι
- στον πόλεμο της Μικράς Ασίας που - βέβαια - δεν έχει καθόλου πλάκα...(είναι μυθιστορηματικό, αλλά βασίζεται σε αληθινά γεγονότα πέρα για πέρα)
(
Σ'ένα ξενοδοχειο της Πόλης το 1922 βρίσκονται ο Έρνεστ Χέμινγουαίη με την Ελληνίδα ερωμένη του Τερέζα Δαμαλά, και δύο Άγγλοι αξιωματικοί. Διεξάγεται ο εξής διάλογος μεταξύ τους).
"Οι Άγγλοι δεν βρίσκονταν στο δωμάτιό τους. Θα 'ρχονταν το μεσημέρι και θα συμφωνούσαν πρίν καλά καλά ανοίξει το στόμα του ο Χέμινγουαίη ότι ο ρόλος του παρατηρητή σ'ένα μακελειό όπως αυτό της Μικράς Ασίας ήταν πολύ άχαρος. Ο Τζόνσον μάλιστα είχε προσθέσει ξερά :
"Εγώ θα τον έλεγα βρώμικο!"
Πάντως οι Έλληνες είχαν πολεμήσει καλά είπε ο Ουίτταλ στον Αμερικανό συγγραφέα. Πολύ καλύτερα απ'ότι είχαν πολεμήσει οι Γάλλοι στο Μεγάλο Πόλεμο.
"Τότε γιατί το 'βαλαν στα πόδια;" ρώτησε κοφτά ο Χέμινγουαίη, με την ένταση της ελονοσίας να κυλά ακόμα στο αίμα του.
"
Κανένας δεν το βαλε στα πόδια" είπε ο Ουίτταλ "Αν δεν είχαν ένα προδότη πίσω τους θα χαν πάρει και την Άγκυρα"
"Ποιός τους πρόδωσε;"
"Ο βασιλιάς τους!"
Η ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του 1920 τα 'χε αλλάξει όλα - ακόμα και τους αξιωματικούς που μέχρι τότε κάλπαζαν στους ασιατικούς κάμπους. Ο βασιλιάς τους είχε διώξει
"επειδή δεν ήταν δικοί του". Κι είχε βάλει στη θέση τους
άλλους που ήταν
δικοί του αλλά εδώ και πέντε χρόνια λιάζονταν στις βεράντες της Γενεύης και του Μιλάνου.
" Ήταν κάτι γελοία υποκείμενα" είπε ο Ουίτταλ "που πρίν πάνε στη μάχη βάζανε πούδρα στα μάγουλά τους για να τους βγάλουν όμορφους οι οπερατέρ! Μερικοί βάζαν
ακόμα και ρούζ"
" Ήταν αδερφές;"
"Μπορεί και να ταν".
Ο Τζόνσον που άνοιγε για δεύτερη φορά το στόμα του εκείνο το μεσημέρι είπε ξερά :
" Εγώ πιστεύω ότι ήταν
σίγουρα αδερφές".
"Ο Τζόνσον είναι του Πυροβολικού" είπε ο Ουίτταλ. "Είδε πράγματα που όταν μου τα διηγήθηκε, βγήκα από τα ρούχα μου". Κοίταξε το φίλο του. "Πές τους τα, Μπίλ".
"Δεν μπορώ" είπε ο Τζόνσον. Τούς κοίταξε ικετευτικά." Δεν αντέχω άλλο να λέω
αυτή την ιστορία."
"Ο Μπίλ είχε βάλει τα κλάματα εκείνη τη μέρα", εξήγησε ο Ουίτταλ. "Ίσως δεν θέλει να ξανακλάψει - μπροστά σε γυναίκα".
Η Τερέζα που μέχρι εκείνη την ώρα ήταν χωμένη σ'ένα ανατολίτικο μαξιλαρι στο βάθος του δωματίου, σηκώθηκε αμέσως:
"Μπορώ να βγώ έξω αν αυτό βοηθάει τον ταγματάρχη".
"Η Τερέζα είναι Ελληνίδα από τη Θράκη", είπε ο Χέμινγουαίη.
Οι δύο Άγγλοι την κοίταξαν σχεδόν με σεβασμό:
" Απ' τη
Θράκη;"
Όλοι οι Άγγλοι περίμεναν ότι στη θράκη θα γινόταν το επόμενο μακελειό.
"Εκεί μεγάλωσα", είπε η Τερέζα. "Το σπίτι μας ήταν στην Ανδριανούπολη αλλά εγώ μεγάλωσα
σ'όλη τη Θράκη". Χαμογέλασε στους δύο Άγγλους που συνέχιζαν να την κοιτάνε πάντα με το ίδιο δέος. "Είδα πολλά να γίνονται στα μέρη αυτά. ίσως χειρότερα απ'αυτά που έχει να πεί ο ταγματάρχης".
"
Τίποτε δεν είναι χειρότερο από αυτό που είδα εκείνη τη μέρα", είπε ο Τζόνσον.
Σηκώθηκε αναστατωμένος και στάθηκε μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο, σαν να θελε να πάρει δύναμη από το μπλέ χρώμα του Βοσπόρου που έβλεπε απέναντί του.
"Με είχαν στείλει σαν παρατηρητή σε μιά επίθεση που έκανε το Ελληνικό Πεζικό", είπε. "Ήταν η πιό έξοχη επέλαση που έχουν δεί τα μάτια μου. Οι Έλληνες έτρεχαν μέσα στις σφαίρες λές κι έτρεχαν κάτω από τη βροχή. Μέσα σε πέντε λεπτά είχαν κάνει τουλάχιστον χίλια μέτρα. Και μετά ζήτησαν κάλυψη από το Πυροβολικό τους για να μπορέσουν να προχωρήσουν..." Σκούπισε τα δάκρυά του. "Τα ελληνικά κανόνια ήταν δίπλα μου. Άρχισαν να ρίχνουν αλλά
έτσι όπως τα είχε στήσει ο αξιωματικός τους, οι βολές πέφτανε πάνω στους έλληνες αντί στους Τούρκους. Σίγουρα δεν είχε ξαναστήσει ποτέ του κανόνια ο μαλάκας μέχρι τότε". Τα μάτια του τρέχανε. "Η αδερφή του κερατά!"
"
Πού ήταν αυτός εκείνη την ώρα;" ρώτησε ο Χέμινγουαίη.
"Δεν ξέρω. Τον είχαμε χάσει όση ώρα ρίχνανε τα κανόνια". Ρούφηξε τη μύτη του. "Σίγουρα θα
πηδιότανε με κανένα φαντάρο".
"Ο Μπίλ ούρλιαζε να σταματήσουν", είπε ο Ουίτταλ "αλλά δεν τον άκουγε κανείς. Δεν μπορούσε να τους δώσει εντολή γιατί ήταν παρατηρητής. Οι φαντάροι στα κανόνια τα χανε χάσει."
"Είχαμε υποσχεθεί στους Τούρκους ότι θα μασταν ουδέτεροι", πρόσθεσε.
Ο Χέμινγουαίη είχε ανάψει ακούγοντας την ιστορία
" Γαμώ την ουδετερότητα!" φώναξε αγριεμένος. "'επρεπε εκείνη την ώρα να ξεχάσεις ότι ήσουν Άγγλος και να σκεφτείς ότι είσαι
στρατιώτης".
...
"Πόσοι σκοτώθηκαν τελικά;"
"Δεν ξέρω. Μπορεί χίλιοι μπορεί και πεντε χιλιάδες"."
Από την "Τερέζα" του Φρέντυ Γερμανού.
Links
Members
Total Members: 9946
Stats
Users Online
Για αλλαγή του public name σας, επικοινωνήστε με έναν από τους Admins. 
Author