Στρατευμένη η τέχνη ή οχι....

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[height=400]

  Όταν ανεβάζουμε φωτογραφίες στις Ανακοινώσεις και Έκτακτα νέα, βάζουμε τη μεγαλύτερη πλευρά 400 (width=400 ή height=400 ). π.χ. [img height=400 (κλείνει η αγκύλη) 

[4Dcube]

Όταν προσπαθούμε να αιτιολογήσουμε το φαίνεσθαι, αγγίζουμε τον δογματισμό. Εξετάζοντας το όφελος αυτής της πράξης, αυτό μπορεί να είναι καλό και κακό για την ψυχική μας υγεία. Καλό γιατί ικανοποιούμε την ανάγκη μας για καθοδήγηση, κακό γιατί μπορεί να χάσουμε πράγματα που δεν τα ξέρουμε.

Η τέχνη ακροβατεί μεταξύ του είναι και του φαίνεσθαι. Το πρώτο αφορά τα χρώματα - νότες - πηλός κλπ που χρησιμοποιήθηκαν και το δεύτερο τι καταλαβαίνει αυτός που το κοιτάει. Ανάλογα με το περιβάλλον του, θα καταλάβει και αντίστοιχα.

Μια πρόκληση για έναν καλλιτέχνη είναι να φτιάξει αυτό ακριβώς, έναν καθρέπτη.

Το να αποφασίζει κάποιος για το τι θα σημαίνει ένα τέτοιο (κατοπτρικό) δημιούργημα είναι αφελές.
Αυτό νιώθω όταν κοιτώ έναν εκφραστικό πίνακα.

Περισσότερα μετά...

[aliakmwn]

Εν συνόλω, συμφωνώ με όσα είπες περί τέχνης, και κυρίως περί της ερμηνείας του κάθε έργου από τον αποδέκτη, άσχετα με το τι είχε στο μυαλό του ο δημιουργός του την ώρα που το δημιουργούσε. Αυτό άλλωστε για μένα είναι και η ομορφιά της τέχνης, γιατί δίνει τη δυνατότητα της υποκειμενικής ερμηνείας, και τη δυνατότητα να ταυτιστείς με ένα έργο τέχνης, παρόλο που έχεις εντελώς διαφορετικά - για παράδειγμα - βιώματα από τον καλλιτέχνη. Για κάθε έναν από εμάς, ένας πίνακας, ένα τραγούδι, κάθε έργο μπορεί να μας δίνει διαφορετικά μηνύματα.
  Και ακριβώς είναι φυσικό αυτά τα μηνύματα να εξαρτώνται άμεσα και από την χρονική εποχή στην οποία παρουσιάζεται το έργο (και γράφω παρουσιάζεται, και όχι δημιουργείται, γιατί υπάρχει και το φαινόμενο του διαχρονικού, όπως το λέμε, δηλαδή ένα έργο που, παρόλο που δημιουργήθηκε σε άλλη εποχή, μπορεί να δίνει στον αποδέκτη μηνύματα που ταιριάζουν απόλυτα και με τη δική του εποχή και εκφράζουν αξίες ή ιδέες σχετικές με τρέχουσες ιστορικές ή κοινωνικές εξελίξεις). Ιδιαίτερα μάλιστα όταν υπάρχουν και διάφορες κοινωνικές - πολιτικές ζυμώσεις, που μπορούν να προκαλέσουν έντονο προβληματισμό τόσο στους αποδέκτες, όσο και στους σύγχρονους δημιουργούς.

Έχω ωστόσο μία ένσταση (και πιστεύω όχι μόνο εγώ) : Στρατευμένη τέχνη συνήθως εννοούμε αυτήν που περνάει στον αποδέκτη κυρίως πολιτικά μηνύματα - άντε και κοινωνικά, το πολύ πολύ. Μπορεί σε αυτό να διαφωνήσεις, αλλά είναι η κυρίαρχη ερμηνεία που δίνεται στις μέρες μας για τον όρο στρατευμένη. Και δυστυχώς, κυρίως στις μέρες μας, υπάρχουν έργα τέχνης που δεν έχουν καμία σχέση με τον πολιτικό χώρο, δηλαδή δεν μπορούν να ερμηνευθούν από τον αποδέκτη πολιτικά.
Αν δεχόμαστε ότι περιλαμβάνουμε και αυτά τα έργα μέσα στον όρο "τέχνη", τότε υπάρχει και τέχνη μη στρατευμένη. Αλλιώς επανερχόμαστε στην άποψη:

Η άποψή σου βασίζεται στο ότι "η μη στρατευμένη δεν είναι τέχνη" ?

Θα ήθελα να δω και την απάντησή σου σ' αυτό. Είναι περισσότερο θέμα ορολογίας νομίζω...

Το ζητημα που προκυπτει εδω περα, ειναι το μεχρι που φτανουν τα ορια της "αυτονομιας" του καλλιτεχνη (σημειωνω πως δεν μιλαω στο επιπεδο της επιβολης/καταπιεσης) και τι ειναι τελικα αυτο που παιζει μεγαλυτερο ρολο, η προσωπικη, ατομικη του αντιληψη ή το απτο αποτελεσμα του εργου του...

Να πουμε μερικα ιστορικα παραδειγματα?

Ας πουμε τις δεκαετιες μετα τον εμφυλιο πολεμο, απο το '50 μεχρι και την πτωση της χουντας, ο ελληνικος λαος βασανιστηκε απο εναν ιδιοτυπο "ψυχρο εμφυλιο". Δεν ημασταν σε εμπολεμη κατασταση, ωστοσο δεκαδες χιλιαδες πολιτες συλλαμβανονταν και βασανιζονταν, εκτελουνταν ή στελνονταν εξορια, μονο και μονο επειδη υπηρχε η υπονοια οτι μπορει να ηταν αριστεροι. Τις εποχες εκεινες, καποιοι καλλιτεχνες (π.χ. Θεοδωρακης) δημιουργουσαν εργα "εμπρος λαε μη σκυβεις το κεφαλι, αγωνας να διωξουμε τους τυραννους", και γι' αυτο βασανιστηκαν και οι ιδιοι ή εσταλησαν στην εξορια. Αντιθετα καποιοι αλλοι καλλιτεχνες, ας πουμε ο Ελυτης, δημιουργουσαν εργα που εξυμνουσαν την ομορφια της πατριδας, το Αιγαιο, τα νησια και τους ανεμους... Ουδεις αμφισβητει οτι τα ποιηματα του Ελυτη ειναι αριστουργηματα. Και φυσικα κανενας δεν μπορει να αμφισβητησει την προσφορα του στην ελληνικη, αλλα και στην παγκοσμια λογοτεχνια. Το ερωτημα ομως ειναι, τι σκοπους εξυπηρετουσαν τα εργα του εκεινη την περιοδο? Τι αναγκη (αντικειμενικα) υπηρχε, και τι προσεφερε εκεινος? Ή, για να αφησουμε τον Ελυτη, ας πιασουμε π.χ. την πρωταγωνιστρια Αλικη Βουγιουκλακη... Τι εργα γυριζε την περιοδο της δικτατοριας?

Εδω φτανουμε στο να ξεχωρισουμε σ' εναν ανθρωπο την ατομικη προσωπικοτητα, απο την ιστορικη προσωπικοτητα. Αυτα τα δυο, υπαρχουν παραλληλα, ειναι αυτοτελη αλλα οχι αυτονομα. Συγκρουονται διαρκως.
Ηταν αραγε η Αλικη χουντικια? Δεν εχω ακουσει κατι τετοιο, αλλα δεν με ενδιαφερει κιολας. Αυτο που αποτυπωνεται, ή αν θελεις αυτο που μενει στην ιστορια, ειναι ο ιστορικος ρολος, η ιστορικη παρουσια, και οχι η ατομικη. Ο Λαζοπουλος την εχει αποκαλεσει (και το εχει πει δημοσια, και στην ιδια) "εθνικη μας αποκοιμιστρα", ακριβως επειδη τα μαυρα χρονια, δεν ελεγε τπτ! Η ολη της παρουσια ηταν "νιαου νιαου βρε γατουλα"!

Και προχωραμε, την περιοδο της επταετιας, τι ηθελε η χουντα? Πολιτες φιλησυχους, ηρεμους, "εντιμους", χωρις διαθεση αντιστασης.. Κοινως προβατα! Ε, και η Αλικη, ακομα κι αν δεν το ηθελε, βοηθουσε σ' αυτο!!!

Η τεχνη λοιπον της Αλικης, ηταν στρατευμενη, ενδεχομενως οχι επειδη η ιδια το ηθελε, αλλα αντικειμενικα, επειδη αυτες ηταν οι συνθηκες.

Την εννοια του "στρατευμενου" δεν την αναζητουμε σε λεξικα, ουτε.. στα λογια της φιλολογου. Πολιτικος ειναι ο ορος, και στην πολιτικη θα τον αναζητησουμε.

Κι ως εκ τουτου, προχωρωντας ενα βημα παραπερα στην ιδια συλλογιστικη, το αν ενα εργο ειναι στρατευμενο ή οχι δεν εξαρταται παντα απο την θεληση του δημιουργου. Και παλι σε πρακτικα παραδειγματα: Ο Ριτσος εγραψε καποτε ενα ποιημα "τα παιδια της ΚΝΕ". Ποιημα ξεκαθαρα στρατευμενο Προκειται για περιπτωση ηθελημενης, "εκουσιας στρατευσης". Αντιθετα, στο παραδειγμα της Αλικης, δεχομενοι πως δεν ηταν χουντικια, εχουμε "ακουσια στρατευση". Το στρατευμενο (ή μη) ειναι κατι αντικειμενικο, με την εννοια οτι ξεφευγει απο τα στενα ορια της βουλησης του υποκειμενου-δημιουργου. Αυτη ειναι και η ερμηνεια του "δεν υπαρχει τεχνη μη στρατευμενη". Το κομματακι του Guybrush που παρεθεσες στην ουσια δεν βγαζει νοημα, διοτι η "στρατευση" ειναι κατι ανεξαρτητο απο την ιδια τη δημιουργια, ειναι αν θελεις η "διαταραχη" της δημιουργιας στην κοινωνια. Ενα εργο τεχνης δεν μπορει να μην ειναι στρατευμενο, θα ειναι ουτως ή αλλως, διοτι το "στρατευεσθαι" αποτελει μια απο τις ιδιοτητες της δημιουργιας που λεγεται "τεχνη".

Τωρα, φτανοντας στα λογια σου <<Στρατευμένη τέχνη συνήθως εννοούμε αυτήν που περνάει στον αποδέκτη κυρίως πολιτικά μηνύματα - άντε και κοινωνικά, το πολύ πολύ. Μπορεί σε αυτό να διαφωνήσεις, αλλά είναι η κυρίαρχη ερμηνεία που δίνεται στις μέρες μας για τον όρο στρατευμένη>> θα σου πω οτι πραγματι ισχυει αυτο που λες, απλα εγω το βλεπω ως λαθος. Αν θες να χρησιμοποιησω αυτο που λεμε "ξυλινη γλωσσα" (αν και εχω ενστασεις οσον αφορα στο ξυλινο - το συζηταμε αν θελεις) προκειται για ενα "αστικο ιδεολογημα". Αστικη εξουσια, αστικο κρατος, αστικη δημοκρατια, αρα και οι μηχανισμοι του κρατους, οπως η εκπαιδευση, θα περναει αστικα ιδεολογηματα, απο τα οποια ειναι δυσκολο να ξεφυγουμε. Με βαση τα οσα σου εγραψα παραπανω, καθε εργο τεχνης ειναι στρατευμενο, αντικειμενικα. Αυτη η αντιληψη περι "ουδετεροτητας", περι "μετριοπαθειας" και το "καπου στη μεση ειναι η αληθεια" ειναι τα βασικα εργαλεια με τα οποια σημερα αυτοι που εχουν την εξουσια στα χερια τους (οχι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, αυτοι απλα διαχειριζονται, την εξουσια την κατεχουν -χονδρικα- αυτοι που εχουν τα λεφτα ) επιβεβαιωνουν και διαιωνιζουν την κατασταση. Στρατευμενο ειναι σαφως αυτο που περναει πολιτικα και κοινωνικα μηνυματα, αλλα στρατευμενο ειναι.. και αυτο που δεν περναει!!!

Σκεψου ενα αλλο παραδειγμα... Εισαι στο Παρισι Χριστουγεννα, και βλεπεις μπροστα σου τον Πυργο του Αϊφελ στολισμενο υπεροχα με απειρα χρωματιστα λαμπακια που αναβοσβηνουν, και καθε λογης ομορφα στολιδια............ και ακριβως απο κατω καθεται μια ρακενδυτη ζητιανα, με το σκελετωμενο μωρο της στην αγκαλια που ψοφανε απο το κρυο. Εχεις μαζι σου την φωτογραφικη σου... Τι φωτογραφιζεις? Τον Πυργο? Ή την ζητιανα? Ή μηπως και τα δυο μαζι (στην ιδια φωτογραφια ή σε ξεχωριστες? ) Ο,τι φωτογραφια και να βγαλεις, εμπεριεχει πολιτικο μηνυμα. Ακομα κι αν σε πιασουν οι τυψεις σ
υνειδησης και αποφασισεις να μη βγαλεις καμια φωτογραφια, διοτι ας πουμε πως σκεφτηκες οτι αυτο το ζυγιασμα της ομορφιας με την ασχημια δεν μπορεις να το σηκωσεις, και παλι η κινηση σου εχει πολιτικο νοημα (και συγκεκριμενα, οτι δειλιαζεις, κλεινεις τα ματια και το βαζεις στα ποδια με χαμηλομενο το βλεμμα μπροστα στο προβλημα )

Και για να περασουμε και στο θεμα της συζητησης, το οποιο ειναι το Αλ Τσαντιρι Νιουζ και ο Λαζοπουλος... Σχολιαστηκαν παραπανω απο συναδελφους διαφορα αναφορικα με την προσωπικοτητα του Λαζοπουλου ή με την ζωη του... Καλα ολα αυτα, αλλα αφορουν στο κομματι της "ατομικης του προσωπικοτητας". Τι γινεται ομως με τον ιστορικο του ρολο?
Κατηγορειται ο Λαζοπουλος οτι χρησιμοποιει την εκπομπη του για να επιτεθει εναντιον αυτων με τους οποιους εχει προσωπικη κοντρα, π.χ. Αρναουτογλου. Ο ιδιος εχει αρνηθει δημοσια (και τον πιστευω) οτι εχει κατι προσωπικο με τον Αρναουτογλου. Το προβλημα δεν ειναι ο Αρναουτογλου, ο οποιος μπορει να ειναι καταπληκτικος ανθρωπος, δημιουργικοτατος και πανεξυπνος, φιλικος και καλοψυχος, αλλα αυτο που κανει ειναι να προωθει τη σαχλαμαρα! Ή αντιστοιχα η Τατιανα, μπορει να ειανι αξιολογοτατη δημοσιογραφος (δεν το γνωριζω) αλλα τι προσφερει σημερα στην κοινωνια με την εκπομπη της? Διαιωνιζει και προχωραει ακομα πιο περα την καταντια.

Η σημασια της εκπομπης του Λαζοπουλου δεν βρισκεται στο κομματι της προσωπικης του κοντρας (που μπορει να μην υφισταται, αλλα μπορει και να υφισταται - αβυσσος η ψυχη του ανθρωπου) αλλα στο τι ρολο παιζει, τι συμφεροντα εξυπηρετει. Ο Λαζοπουλος π.χ. ειναι ο πρωτος που παρουσιασε στην εκπομπη του τους αγωνες μας τον περασμενο Μαη, ειχε διαβασει και την επιστολη του Αποστολου, τοτε που συσσωμος ο κοσμος των ΜΜΕ μάς εβριζε και μας συκοφαντουσε! Καλεσε φοιτητες στην εκπομπη του και τους αφησε να μιλησουν, χωρις να τους διακοπτει και να τους επιτιθεται οπως κανουν τα τηλεμαντροσκυλα... Εδω αξιολογειται ο ρολος του Λαζοπουλου στην ιστορια (η οποια γραφεται καθημερινα). Με αφηνει εντελως αδιαφορο εαν π.χ. ειναι κακος με τους φιλους ή τους συναδελφους του ή η οικογενειακη του κατασταση ή οτιδηποτε αλλο.
Η αλλη αποψη λεει πως ο Λαζοπουλος δεν εχει ουτε ιερο ουτε οσιο, και πως θυσιαζει τα παντα στο βωμο της ακροαματικοτητας. Εκμεταλλευεται το φοιτητικο κινημα, τους αγωνες, μεχρι και τους κουκουλοφορους, για να πει το "κατι διαφορετικο" που θα του φερει νουμερα. Ειναι μια αποψη κι αυτη. Προσωπικα δεν την συμμεριζομαι, για μια σειρα απο λογους, ωστοσο υφισταται και καποιοι την υποστηριζουν. Ερχομαστε λοιπον στο ερωτημα, πώς θα αξιολογησουμε τον Λαζοπουλο αναφορικα με την προσφορα του στο κινημα?

Μα, αντικειμενικα!!! Πώς δηλαδη? Κρινουμε, η δραση του αυτη τι προσεφερε στο κινημα? Το βοηθησε ως προς το προβλημα του, να απευθυνθει στην κοινωνια? Εαν ναι, τοτε ο Λακης ειναι στρατευμενος μαζι μας. Εαν οχι, τοτε ο Λακης ειναι εναντιον μας.
Οχι επειδη το θελει ή δεν το θελει ο ιδιος, αλλα επειδη ετσι λειτουργησε!

Με τον ιδιο τροπο κρινουμε και τους κουκουλοφορους... Γιατι τους αποκαλουμε ασφαλιτες? Δεν ειναι ολοι τους υπαλληλοι της Ασφαλειας, ειναι πρακτικα αδυνατον. Ωστοσο, κρινουμε τι ρολο παιζουν ως προς το κινημα (οχι μονο τωρα το φοιτητικο, αλλα και γενικοτερα το λαϊκο). Ειμαστε μηπως σε φαση καθολικης επαναστασης, ή πολεμου που θα μπορουσε να δικαιολογησει τετοιες πραξεις βιας και καταστροφης? Προφανως και οχι. Ο μονος ο οποιος οφελειται αυτη τη στιγμη απο τις επιθεσεις με τις μολοτοφ, ειναι αυτοι που ψαχνουν ευκαιρια να ψηφισουν νεους τρομονομους, να περιορισουν ακομα περισσοτερο τα λαϊκα δικαιωματα. Αρα, μπορει ο τυπος να ειναι διαβασμενος, συνεπης αναρχικος ιδεολογος, να πιστευει πραγματικα σ' αυτο που κανει, αλλα αντικειμενικα (δηλαδη εξω απ' αυτον, στην κοινωνια) ο ρολος του ειναι προβοκατορικος. Δεν εξυπηρετει τα δικα μας συμφεροντα. Διοτι οταν εμεις αυριο θα ξαναβγουμε να κανουμε πορεια, οι μπατσοι θα εξοπλιστουν ακομα περισσοτερο, θα γινουν πιο επιφυλακτικοι και επιθετικοι εναντιον μας, καθως θα ειναι αρνητικα προκατειλημενοι λογω των επεισοδιων. Οποτε το ξυλο και τα δακρυγονα θα τα φαμε εμεις.
Στην τελευταια πορεια, αυτος που πηγε να κατεβασει την ελληνικη σημαια μετα την ευρωπαϊκη, γιουχαϊστηκε απ' το πληθος. Κι ομως, η πραξη του ηταν αρκετη για να συκοφαντησει την πορεια. Σιγουρα πολλοι απο τους φοιτητες που συμμετειχαν, μπορει να εκφραζονταν απο την πραξη αυτη. Ωστοσο, δεν ισχυει για την πλειοψηφια, και δεν ηταν αυτο ο χαρακτηρας που οι φοιηττες ηθελαν να εχει η πορεια τους. Κι ομως στιγματιστηκε, διοτι οι δημοσιογραφοι ταυτισαν την πορεια με την πραξη αυτη - καποιοι ειπαν πως αποδοκιμαστηκε, αλλα μερικοι το "ξεχασαν".

Οπως και η τεχνη, ετσι και οι δρασεις του καθενα ειναι χρωματισμενες, "στρατευμενες" για να χρησιμοποιησουμε και την επιμαχη λεξη, ασχετα αν το επιθυμει ο ιδιος ή οχι.



Και για να κλεισουμε ποιητικα:

Μια πρόκληση για έναν καλλιτέχνη είναι να φτιάξει αυτό ακριβώς, έναν καθρέπτη.

Η τέχνη δεν πρέπει
να αντανακλά σαν τον καθρέπτη
μα σα φακός να μεγεθύνει
και άπλετο φως στη ράμπα να πέφτει

Μαγιακοφσκι

[Wanderer]

Ο,τι αποψη κι αν ακουστει, απο κατω θα προκυψει σχολιασμος οχι της ιδιας της αποψης, αλλα της ερμηνειας που δινει σ' αυτην αυτος που σχολιαζει.

Ναι αλλά όταν εγώ έκανα την ερώτηση "Μήπως ο Αλιάκμωνας εννοούσε γενικότερα στρατευμένη σε κάποια ιδέα;" και που το έκανα οφθαλμοφανώς χωρίς καμιά διάθεση ειρωνείας αλλά για να καταλάβω ακριβώς τί θες να πεις, και να μην σχολιάζω με βάση μια λανθασμένη ερμηνεία, εσύ αντί να μου απαντήσεις, περιορίστηκες να γράψεις αυτό:

ΜΗΝ ΠΥΡΟΒΟΛΕΙΤΕ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΓΑΜΩΤΟ! ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΙΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΣΑΣ!!!!!!!!!!!

Και άσε που και αυτό ήταν εντελώς άκυρο, αφού εγώ εδώ το ανέφερα απλά ως παράδειγμα και τίποτα παραπάνω.


Αυτό που ήθελα εγώ να αναφέρω για την τέχνη, είναι ότι μερικές φορές δεν είναι σαφές ως προς το πού είναι ιδεολογικά-κοινωνικοπολιτικά τοποθετημένη. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, συμβαίνει η αθέμιτη στράτευσή της πολλές φορές: Δηλαδή κάποιοι μια Χ χρονική περίοδο, τη χρησιμοποιούν για να υποστηρίξουν τις δικιές τους ιδέες, ενώ μια Υ χρονική περίοδο, καποιοί άλλοι για να υποστηρίξουν κάποιες άλλες. Και τελικά κανένας δεν εξέφραζε τις πραγματικές προθέσεις του καλλιτέχνη...

Π.χ. το έργο "Η Κραυγή" μπορεί να το πάρει ένα κόμμα, να το βγάλει σε αφίσα, και να γράφει από κάτω: "Ιδού σε ποιά τραγική κατάσταση έχει καταντήσει το Β κόμμα τους πολίτες αυτής της χώρας.
Και έτσι, όποτε οι πολίτες βλέπουν τον πίνακα, μπορεί να τους γεννιούνται υποσυνείδητα αρνητικά συναισθήματα για το Β κόμμα εξαιτίας αυτής της αφίσας. Κάτι που δεν είναι προφανώς σωστό.

[Wanderer]

Π.χ. το έργο "Η Κραυγή" μπορεί να το πάρει ένα κόμμα, να το βγάλει σε αφίσα, και να γράφει από κάτω: "Ιδού σε ποιά τραγική κατάσταση έχει καταντήσει το Β κόμμα τους πολίτες αυτής της χώρας.
Και έτσι, όποτε οι πολίτες βλέπουν τον πίνακα, μπορεί να τους γεννιούνται υποσυνείδητα αρνητικά συναισθήματα για το Β κόμμα εξαιτίας αυτής της αφίσας. Κάτι που δεν είναι προφανώς σωστό.

Γιατι το κανεις αυτο καλε μου ανθρωπε, γιατι το κανεις αυτο??? Μεινε στις αγιογραφιες σου σε παρακαλω, στον καλο Χριστουλη που πιστευεις και στους Αγιους του...   

1ον)Δεν έχω πει πουθενά σε αυτό το φόρουμ σε τί πιστεύω, και αν μπερδεύεσαι να σου θυμίσω ότι δεν υποστήριζα ύπαρξη αλλά περιεχόμενο. Αν δεν μπορείς να καταλάβεις τη διαφορά, αν και την έχω τονίσει πολλές φορές, απλά κρίμα...

2ον)Συνεχίζεις να απαντάς με ειρωνείες, παρόλο που εγώ σου μιλάω χωρίς προκατάληψη και χλευασμό. Ή πιστεύεις ότι ανήκω σε ένα αντίπαλο κόμμα (που δεν ανήκω), ή δεν μπορείς να συζητήσεις σοβαρά, ή δεν μπορείς να με αντικρούσεις ή με έχεις παρεξηγήσει. Ή δε με συμπαθείς.
Ποιό από όλα ισχύει;

[Johnny English]

Διάβασα λίγο πολύ αυτά που γράψατε...

..και κατέληξα να συμφωνήσω με τον αλιάκμονα 

Ο κύριος λόγος, είναι επειδή πιστεύω πως τα πάντα είναι πολιτική.

Ο απολιτίκ, είναι πολιτική στάση.
Τα τραγούδια του Κιάμου, είναι πολιτική.
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, είναι πολιτική.

[4Dcube]

Η τέχνη δεν πρέπει
να αντανακλά σαν τον καθρέπτη
μα σα φακός να μεγεθύνει
και άπλετο φως στη ράμπα να πέφτει

Μαγιακοφσκι

Ακριβώς. Ο μεγεθυντικός φακός είναι που με την εστία του (όπου συγκλίνουν όλες οι ακτίνες του "άπλετου φωτός") καίει και καταστρέφει την αίσθηση του ωραίου... Τι κάψιμο με το Κόμμα αυτός ο μαγιακόφσκι! Στα ποιήματά του όλο γι'αυτό λέει... χυδαιότητες...

[aliakmwn]

Ακριβώς. Ο μεγεθυντικός φακός είναι που με την εστία του (όπου συγκλίνουν όλες οι ακτίνες του "άπλετου φωτός") καίει και καταστρέφει την αίσθηση του ωραίου... Τι κάψιμο με το Κόμμα αυτός ο μαγιακόφσκι! Στα ποιήματά του όλο γι'αυτό λέει... χυδαιότητες...

Κυβε πουλακι μου, το να απορριπτεις και να υβριζεις κατι, απλα και μονο επειδη δεν μπορεις να το καταλαβεις, και μαλιστα τοσα χρονια μετα, συνιστα κατι χειροτερο κι απ' το δογματισμο, συνιστα αλητεια!

Κατα τα αλλα, η αισθηση του ωραιου δεν ειναι ανεξαρτητη απ' την εποχη της...

[4Dcube]

Κυβε πουλακι μου, το να απορριπτεις και να υβριζεις κατι, απλα και μονο επειδη δεν μπορεις να το καταλαβεις, και μαλιστα τοσα χρονια μετα, συνιστα κατι χειροτερο κι απ' το δογματισμο, συνιστα αλητεια!

Να έλεγες κάτι... ένα επιχείρημα... να το συζητήσουμε.

Αλήτης; Πάρα πολύ καλύτερο απ'το να μυρίζω ψαρόκολλα.

[aliakmwn]

Επιχειρημα πανω στο τι ρε Κυβε, στο τι ηταν για τον Μαγιακοφσκι το Κομμα? Αν διαβαζεις τον ιδιο και δεν τον καταλαβαινεις τι περιμενεις απο μενα? Να σου κανω αυτο που απερριψες λιγο πιο πανω, να <<αποφασισω για σενα τι θα σημαινει ενα τετοιο δημιουργημα>> ? (Κι αν το κανω, θα μου πεις παλι για ψαροκολλα - και αφελεια  )

Εξυπνος ανθρωπος εισαι, διαβασε, νιωσε και θα καταλαβεις...

[Νessa]

Δεχόμενη αξιωματικά τον ορισμό σου aliakmwn για το ποια τέχνη είναι στρατευμένη, έχω να πω ότι είσαι υπερβολικά απόλυτος. Ένα τραγούδι που μιλά μόνο για τον έρωτα πχ δεν παίζει κατ'ανάγκη το ρόλο της "νάρκωσης" του κόσμου - τα τραγούδια για τον έρωτα τα έχουμε ανάγκη, αν όλα τα τραγούδια μιλούσαν για αγώνες τότε θα καταλήγαμε να... σιχαθούμε τους αγώνες

Δεχόμενη αξιωματικά τον δικό μου ορισμό για το ποια τέχνη είναι στρατευμένη, νομίζω ότι η υπερβολική στράτευση σκοτώνει την τέχνη - όταν ο καλλιτέχνης αρχίζει να εκφράζει λιγότερο συναίσθημα και περισσότερο ιδεολογία, το έργο του αποπνέει μια επιτήδευση που σε απωθεί... ίσως γι'αυτό και η αντίδραση του Κύβου.

Τώρα για το επεισόδιο με τη σημαία έχω να πω πολλά, αλλά καλύτερα να τα πω σε άλλο τόπικ

[corina]

@aliakmwn διάβασα την απάντησή σου, αλλά έτσι όπως εξελίχθηκε η συζήτηση μετά, δεν έχει νόημα να απαντήσω με μεγάλο Post...

Συμφωνώ με ένα μεγάλο μέρος του κειμένου σου, και είναι γεγονός αυτό που λέει ο Juan: Η απολιτίκ στάση είναι και αυτή πολιτική. (Βλέπε π.χ. λευκά σε ψηφοφορία) ή τα παραδείγματα που ανέφερες με τη Βουγιουκλάκη και τον πύργο του Άιφελ.

Πάντως, συμφωνώ ότι μια απολιτίκ στάση έχει μεγάλο πολιτικό νόημα σε περιόδους πολιτικής ζύμωσης και ιδιαίτερων πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων. Βέβαια το ποιες είναι αυτές οι περίοδοι, είναι ένα άλλο μεγάλο ζήτημα. Και ίσως να έχει δίκιο ο juan όταν λέει ότι και ο Κιάμος είναι πολιτική (βλ. αποχαύνωση του κοινού...) Πάντως συνεχίζω να έχω κάποια ένσταση, με βάση τα λεγόμενα της Nessa:

Δεχόμενη αξιωματικά τον ορισμό σου aliakmwn για το ποια τέχνη είναι στρατευμένη, έχω να πω ότι είσαι υπερβολικά απόλυτος. Ένα τραγούδι που μιλά μόνο για τον έρωτα πχ δεν παίζει κατ'ανάγκη το ρόλο της "νάρκωσης" του κόσμου - τα τραγούδια για τον έρωτα τα έχουμε ανάγκη, αν όλα τα τραγούδια μιλούσαν για αγώνες τότε θα καταλήγαμε να... σιχαθούμε τους αγώνες

[Νessa]

Πάντως αυτή η πολιτική στάση απέναντι στην τέχνη μπορεί να είναι σωστή, μπορεί να είναι και λάθος - όταν όμως η έννοια της "στράτευσης" ερμηνεύεται με απόλυτο και δογματικό τρόπο (του στιλ "αν δεν είσαι μαζί μας είσαι εναντίον μας" - δε λέω ότι το κάνει ο aliakmwn, λέω ότι γίνεται) η εφαρμογή της στάσης αυτής φέρνει αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ίσως θα ήθελε ο φορέας της. Πχ στη Ρωσία όταν έγινε η επανάσταση άνθησε αμέσως η τέχνη της επαναστατικής πρωτοπορίας, με τεχνοτροπίες πολύ μπροστά από την εποχή της. Επί Στάλιν όμως θεωρήθηκε ότι η τέχνη αυτή δεν προάγει ή και υπονομεύει το σοσιαλισμό(!) με αποτέλεσμα ακραία μέτρα (κάψιμο έργων) και επιβολή του λεγόμενου "σοσιαλιστικού ρεαλισμού", ένα ρεύμα (μόνο στη ζωγραφική νομίζω) που απεικόνιζε μόνο τρακτέρ, εργάτες με φόρμα, το Στάλιν, το Λένιν κλπ κλπ...

Απλά για να προβληματιζόμαστε...

[pandora]

Ο κύριος λόγος, είναι επειδή πιστεύω πως τα πάντα είναι πολιτική.

Ο απολιτίκ, είναι πολιτική στάση.
Τα τραγούδια του Κιάμου, είναι πολιτική.
Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, είναι πολιτική.

Juan θα συμφωνήσω μαζί σου ότι τα πάντα είναι πολιτική. Σαφώς και όλες οι δημόσιες - ακόμα και οι ιδιωτικές πράξεις ενός ατόμου που είναι κοινωνικό όν - είναι πολιτική.
όμως πιστεύω ότι η "στρατευμένη τέχνη" με την "πολιτικοποιημένη-κοινωνικοποιημένη" τέχνη έχουν διαφορα. Σε προηγούμενο post μου εξηγώ το πώς αντιλαμβάνομαι - και πώς έχω διαβάσει σε βιβλία λογοτεχνίας - τον όρο "στρατευμένη τέχνη".Στρατευμένη είναι η τέχνη που "χρησιμοποιεί" ο καλλιτέχνης για να προπαγανδίσει, να διδάξει, να περάσει το πολιτικό - ενδεχομένως και κομματικό, κυρίως ίσως κομματικό - μήνυμα το οποίο ενστερνίζεται.
Σαφώς και ο Κιάμος είναι πολιτική, αλλά προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν είναι στράτευση.

Θα σου δώσω ένα παράδειγμα για να εξηγηθώ καλύτερα σε σχέση με αυτό που λέω :
Ας πούμε ότι, π.χ., εγώ κι εσύ μιλάμε για την ανεργία στην Ελλάδα, αυτό είναι μια πολιτική συζήτηση την οποία κάνουμε.
Ας πούμε τώρα ότι εσύ κι εγώ πάλι, μιλάμε για τον άν το ΠΑΣΟΚ, ή Η Ν.Δ., ή το ΚΚΕ, ποιός μπορεί καλύτερα ας πούμε από όλους αυτόυς να αντιμετωπίσει την ανεργία στην Ελλάδα. Αυτά ξεφεύγει από πολιτική συζήτηση, γίνεται μάλλον κομματική θα έλεγα εγώ.

Ίσως να μην είναι το καταλληλότερο παράδειγμα που θα μπορούσα να δώσω, αλλά πιστεύω είναι ενδεικτικό για το πώς αντιλαμβάνομαι την διαφορά πολιτκής και στράτευσης.

Θα σου δώσω ένα άλλο παράδειγμα, και απάντησέ μου αν θέλεις. Το τραγούδι "Άναψε καινούριο μου φεγγάρι", λέω ένα τελείως τυχαίο παράδειγμα, της Κουμιώτη, εγώ προσωπικά το θεωρώ Τέχνη, είναι ένα από  τα ωραιότερα λαϊκά τραγούδια. Το τραγούδι αυτό μιλάει για τον έρωτα. Εγώ δεν το θεωρώ στρατευμένο, γιατί, ανεξαρτήτως με την εποχή στην οποία γράφτηκε και την πολιτική χροιά που υποβόσκει στα μηνύματα που θέλει να δώσει ο δημιουργός αυτού του τραγουδιού, δεν γράφτηκε αυτό το τραγούδι για να περάσει πολιτικά ή κομματικά μηνύματα, αλλά για να εκφράσει τον έρωτα, ένα ανθρώπινο συναίσθημα. Από κεί και πέρα ο Πλέσσας που το έγραψε, μπορεί να έχει μια γενικότερη πολιτική ιδέα για τα πράγματα και να την περνάει με κάποιο τρόπο μέσα από τα τραγούδια του, ίσως μέσα από κάποια, αλλά όχι από όλα. Επομένως, ναι, για μένα είναι σοβαρότατο ατόπημα ένας Καλλιτέχνης να μην έχει πολιτική άποψη, αλλά δεν σημαίνει αυτό ότι οποιοδήποτε έργο τέχνης κι αν δημιουργήσει αυτός ο καλλιτέχνης θα περιστρέφεται γύρω από τις πολιτικές - και κυρίως τις κομματικές, γιατί αυτό είναι η στράτευση κυρίως - απόψεις του.

Τώρα, ας πούμε το "Πάγωσε η τσιμινιέρα" του Λοϊζου, είναι ένα ξεκάθαρα στρατευμένο τραγούδι. Μιλάει για τους αγώνες της εργατικής τάξης, προπαγανδίζει υπέρ τους, "διδάσκει" ο Λοϊζος και φυσικά και ο στιχουργός του συγκεκριμένου τραγουδιού αυτή την πολιτική - ή ακόμα και κομματική άποψη - που έχει στο μυαλό του για ένα συγκεκριμένο θέμα, όπως οι εργατικοί αγώνες.

Αν θέλεις απάντησέ μου, θα μου άρεσε να ακούσω τη γνώμη σου πάνω σ'αυτά, είτε θετική είτε αρνητική, γιατί πραγματικά με την ρήση "τα πάντα είναι πολιτική" είπες κάτι που είχα κι εγώ στο μυαλό μου

[Wanderer]

Από άρθρο της καθημερινής:

ΣTHN aYΓH της νέας χιλιετίας, όταν οι ιδεολογίες έχουν καταρρεύσει ή τουλάχιστον έτσι έχει επικρατήσει να λέγεται, κάθε αναφορά στη στρατευμένη τέχνη μοιάζει παρωχημένη. Σήμερα, η σχέση τέχνης και πολιτικής είναι χαλαρή, σχεδόν αμήχανη. M' ένα τρόπο μάλλον διερευνητικό η τέχνη επιχειρεί να αγγίξει φαινόμενα όπως η παγκοσμιοποίηση ή η κοινωνία της πληροφορίας, να ανιχνεύσει τις σχέσεις κέντρου - περιφέρειας, συχνά αναφέρεται σε ομάδες που ζουν και υπάρχουν στις παρυφές των κοινωνιών σε παγκόσμιο επίπεδο.

  
O διάλογος των καλλιτεχνών με την κοινωνία γίνεται τώρα πια με νέα μέσα έκφρασης, η φωτογραφία και το βίντεο χρησιμοποιούνται ως μέσα καταγραφής της κοινωνικής πραγματικότητας. H νέα παραγόμενη εικόνα μπορεί να είναι παρεμβατική, είναι όμως ταυτόχρονα οικεία και καταναλώσιμη, αφού βασίζεται σε μεθόδους που χρησιμοποιούν κατά κόρον, εδώ και χρόνια, τα MME.

H νέα τέχνη, αν μπορεί κανείς να την αποκαλέσει έτσι, δεν έχει καμιά σχέση, αισθητικά, με τα πρωτοποριακά κινήματα του 20ού αι. Tότε η πλειοψηφία των καλλιτεχνών με την τέχνη τους δρούσαν επαναστατικά, ήταν πολιτικοποιημένοι, σχεδόν ταυτισμένοι με τα σοσιαλιστικά κινήματα της εποχής τους. Στόχος τους ήταν να προκαλέσουν, ακόμη και να ανατρέψουν την ακμάζουσα αστική τάξη. O φουτουρισμός, ο ντανταϊσμός, ο σουρεαλισμός, ακόμη και ο γερμανικός κριτικός ρεαλισμός που αναπτύχθηκε αργότερα, συνέδεαν άμεσα την τέχνη με την πολιτική, οι καλλιτέχνες σχεδόν ταύτιζαν την καλλιτεχνική έκφραση με το κοινωνικό όραμα.

Στην αρχαιότητα και την αναγέννηση η τέχνη εξαρτιόταν απόλυτα από την πολιτική. O καταλυτικός 20ός αι., ο αιώνας του μοντερνισμού και των κοινωνικών αλλαγών, ήταν αυτός που ανέτρεψε κάθε δεδομένο. Eτσι, στις αρχές του 21ού αι., μέσα από αυτό το αφιέρωμα, επιχειρείται η καταγραφή κινημάτων και καλλιτεχνών -ξένων και Eλλήνων- που σφράγισαν τον 20ό αι. Tαυτόχρονα, διερευνώνται τα δεδομένα που έχουν δημιουργήσει στην τέχνη τόσο η τεχνολογία όσο και η νέα τάξη πραγμάτων.

[Johnny English]

Δεχόμενη αξιωματικά τον ορισμό σου aliakmwn για το ποια τέχνη είναι στρατευμένη, έχω να πω ότι είσαι υπερβολικά απόλυτος. Ένα τραγούδι που μιλά μόνο για τον έρωτα πχ δεν παίζει κατ'ανάγκη το ρόλο της "νάρκωσης" του κόσμου - τα τραγούδια για τον έρωτα τα έχουμε ανάγκη, αν όλα τα τραγούδια μιλούσαν για αγώνες τότε θα καταλήγαμε να... σιχαθούμε τους αγώνες

Δεχόμενη αξιωματικά τον δικό μου ορισμό για το ποια τέχνη είναι στρατευμένη, νομίζω ότι η υπερβολική στράτευση σκοτώνει την τέχνη - όταν ο καλλιτέχνης αρχίζει να εκφράζει λιγότερο συναίσθημα και περισσότερο ιδεολογία, το έργο του αποπνέει μια επιτήδευση που σε απωθεί... ίσως γι'αυτό και η αντίδραση του Κύβου.

Τώρα για το επεισόδιο με τη σημαία έχω να πω πολλά, αλλά καλύτερα να τα πω σε άλλο τόπικ

Ένα τραγούδι για τον έρωτα...

Μπορεί να έχει πολλές διαστάσεις. Εξαρτάται από που πιάνει τον έρωτα. Μέσα από τον έρωτα εκφράζονται άλλωστε οι περισσότερες διαστάσεις του χαρακτήρα ενός ανθρώπου.

Έτσι λοιπόν... μπορεί να μιλάει για τη θυσία στον έρωτα, για τον αγώνα, για την αγάπη..

Μπορεί όμως και να μιλάει και για τα μπούτια, τα μάτια και το κούνημα...

Πάλι λοιπόν... υπάρχει θέμα πολιτικής, αφού διαμορφώνει στάσεις ζωής και χαρακτήρα...

@pandora, τώρα θα το διαβάσω κι ελπίζω να μπορώ να απαντήσω