Ο καλός ο μαθητής ....

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025]

Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025

[gpap]

Τώρα στο συγκεκριμένο παράδειγμα που ανέφερες προφανώς και η επιχείρηση δουλεύει λάθος διότι η αξιολόγηση δε γίνεται ανεξάρτητα..
το λογικό θα ήταν το τμήμα διαχείρισης δυναμικού θα έπρεπε να παραδίσει την αξιολόγηση του διευθυντή απευθείας στο πρόεδρο της εταιρείας, στον ιδιοκτήτη ή στο συμβούλιο των μετόχων πιστεύω..από την άλλη σκοπός της συγκεκριμένης αξιολόγησης στις εταιρείες που λειτουργούν σωστά δεν είναι να προβούν σε απολύσεις..αλλά να βρουν τα αίτια που κάποιος υπάλληλος δεν είναι ευχαριστημένος(πχ δε του αρέσει το περιβάλλον, αισθάνεται ότι δε πληρώνεται καλά) και να τα λύσουν ώστε να αυξήσουν την αποδοτικότητα τους...η πολιτική των απολύσεων είναι
πολύ στενόμυαλη δυστυχώς όμως είναι μια Ελληνική πραγματικότητα..
 

..και μετά ..ξυπνήσαμε!
Καλά μου παιδιά...πού ζείτε? Αυτά τα ωραία πράγματα σε ..βιβλία τα διαβάσατε ή στο σινεμά τα είδατε?
Γιατί σε επιχείρηση πραγματική, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στην USA πολύ μα πολύ δύσκολα θα τα βρείτε....

Και μιας και για ..πρακτικές ή δουλεία προσωρινή κατά τη διάρκεια των σπουδών, γενικά δεν σας κόβω....
δεν το κόβετε και λίγο στο ..διάβασμα...Τουλάχιστον για τα πράγματα αυτά έχουν χυθεί τόνοι μελάνης
(για να μη μιλήσω και για το ..αίμα).

ΓΠ

[anonymous-root]

Στην Αμερική δεν είναι οι απολύσεις που διώχνουν τους εργαζόμενους αλλά εειδή υπάρχει αφθονία προσφοράς οι
εργαζόμενοι παραιτούνται για να πάνε κάπου όπου πέρνουν περισσότερα,
νιώθουν πιο όμορφο το περιβάλλον, νιώθουν ότι είναι πιο δημιουργικοί..

PARDON?   


Πρόσεχε πως τα λες αυτά...
Έλεος!

Θέλεις να πεις ότι δεν γίνονται απολύσεις;
Θέλεις να πεις ότι οι χιλιάδες που φεύγουν (απολυμένοι) από τις επιχειρίσεις, βρήκαν καλύτερη δουλειά και περιβάλλον εργασίας;

[jarjargr]

Σόρυ προφανώς έχω μια τάση υπερβολής πάντα και παρασύρθηκα..
Προφανώς και γίνονται απολύσεις..και πολλά άλλα..
απλά ήθελα να τονίσωα) ότι κατά την άποψη μου τα πράγματα στην Ελλάδα είναι πολύ
πιο χάλια..μια χώρα χωρίς παραγωγή πέρα του τουριστικού προιόντος..
που παράγει μια πληθώρα μηχανικών και οικονομικών στελεχών χωρίς να είναι σε θέση να
τους εκμεταλλευτεί και να τους προσφέρει εργασία...
και εννοώ εργασία στην αποία θα ασκούν το αντικείμενό τους και θα πληρώνονται σα μηχανικοί και όχι σα τεχνικοί..
Σε ποια ελληνική εταιρεία θα ασκήσει κανείς τις γνώσεις του για το σχεδιασμό μικροεπεξεργαστών?για σχεδιασμό καινούργιων υλικών?για νανοτεχνολογία?για κβαντικούς υπολογιστές?για σχεδιασμό ρούτερ?και δε ξέρω και γω τι άλλο...
και ιδιαίτερα με το κόπο και το ζήλο που δείχνει κάποιος για να μπει στο τμήμα μας εδώ
και το άγχος για εργασία που έχει συνέχεια εκτιμώ απλά ότι οι συνθήκες εκεί είναι καλύτερες..
και β)να πω την άποψη μου ότι το κέρδος δε συμπίπτει πάντα με τις απολύσεις..άσχετα αν είναι μια πολιτική που εφαρμόζεται συχνά..ένας καλός μάνατζερ θα μπορούσε να συντονίσει μια ομάδα και παράλληλα να επιτύχει και αύξηση των θέσεων εργασίας..ίσως δε γίνεται αλλά δεν είναι αδύνατο..

Τώρα δέχομαι ότι στο προηγούμενο μου μήνυμα τα είπα λίγο χάλια..

[Νessa]

Η δουλειά του μάνατζερ είναι να βγάλει κέρδος για την επιχείρηση, μην τρελαθούμε. Τίποτα παραγωγικό δεν κάνει. Έργο παράγουν οι από κάτω. Αν οι τελευταίοι θέλουν να καλυτερέψουν τη ζωή τους, ξέρουν και μόνοι τους πώς να το κάνουν, δεν περιμένουν από το μάνατζερ να τους πει πού έχουνε κλίση. ʼλλωστε για μια δουλειά τους πήρανε...

Τώρα για την Αμερική... ξέρουμε πόσοι εξαθλιωμένοι άστεγοι υπάρχουν στις ΗΠΑ και πόσα υποσιτισμένα παιδάκια ζουν σε ελεεινά γκέτο... αν υπήρχε τόσο άφθονη ζήτηση εργασίας δε θα ήταν έτσι τα πράγματα...

[Ολύμπιος]

Δουλειά του Μάνατζερ είναι να βελτιστοποιήσει την απόδοση της επιχείρησης με βάση τους πόρους που διαθέτει, πράγμα που οδηγεί στην βελτιστοποίηση του κέρδους.

Κάποιοι εργαζόμενοι είναι πιο αποδοτικοί από κάποιους άλλους σε κάποιες θέσεις και ο συντονισμός θα γίνει από το μάνατζερ. Οι εγαζόμενοι από μόνοι τους δεν μπορούν να καταλήξουν σε κάτι τέτοιο, αλλά πιο πιθανό  είναι να καταλήξουν προς "λούφα" μεριά...Καλή ώρα σε κάποια δημόσια υπηρεσία ή και κρατική εταιρεία ,ειδικά παλιότερα, έχουν (είχαν) τους καλύτερους μάνατζερ του κόσμου
(σε όσες είχαν και τώρα αρκετά καλούς έχουν)

[Johnny English]

Η διαχείριση ανθρωπίνων πόρων (human resources management) μπορεί να είναι είτε θετική (ανθρωποκεντρική) είτε αρνητική (aka ξεζούμισμα). Τα πάντα εξαρτώνται από τις πιέσεις και τις τάσεις που επικρατούν στο γενικότερο κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον. Πάντως χρειάζεται.

Η διαφωνία που υπάρχει προφανώς ανάγεται πάλι στο πώς βλέπουμε το σημερινό κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον και δεν αφορά τους manager.

[anonymous-root]

Σε ποια ελληνική εταιρεία θα ασκήσει κανείς τις γνώσεις του για το σχεδιασμό μικροεπεξεργαστών?για σχεδιασμό καινούργιων υλικών?για νανοτεχνολογία?για κβαντικούς υπολογιστές?για σχεδιασμό ρούτερ?και δε ξέρω και γω τι άλλο...

Σε καμία δυστυχώς.

Ή στον Κόκκαλή ή εξωτερικό.

Τώρα δέχομαι ότι στο προηγούμενο μου μήνυμα τα είπα λίγο χάλια..

[Turambar]

Αν όντως, το να σε μαστιγώνουν στη δουλειά, σήμαινε ότι θα γινόσουν πιο αποδοτικός, οι μανατζαρέοι θα κυκλοφορούσαν στα γραφεία με βούρδουλα αν το επέτρεπε ο νόμος.

Και όχι στο ελλάντα.
ΠΑΝΤΟΥ!

αυτή είναι η δουλειά τους. Και αν πιάναν κάλους τα χέρια του μανατζεριού, ή δεν βαρούσε δυνατά, θα έπερναν κάποιον άλλο από το σωρό να μαστιγωνει τους υπόλοιπους. Και αυτός ο δεύτερος θα βαρούσε σίγουρα πιο δυνατά, γιατί θα το είχε φάει στη μάπα.



Στη θέση του μαστίγιου, μπορείς να βάλεις οποιοδήποτε τέχνασμα που θα μπορούσε να παρομοιαστεί (κατσάδιασμα, φόρτωση έξτρας εργασίας για την οποία δεν πληρώνεσαι, περικοπές αδειών, μη εγγραφή υπερωριών, ρουφιάνεμα για το ποιός λέει πολλά, συμβολικά μπόνους)




Και όσο για το συγκεκριμένο παράδειγμα που ανέφερα, προκειτε για μεγάλη πολυεθνική εταιρία, που σίγουρα δεν θα μπορούσες να τη κατηγορήσεις για τσαπατσουλιά.









για περισσότερα στο μάνατζεριλίκη και την εταιρική κολτούρα στο επόμενο ποστ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ

[Turambar]

Είναι 10 πίθηκοι σε ένα κλουβί

Κρεμάμε στο κλουβί ένα τσαμπί μπανάνες. Όλοι οι πίθηκοι τρέχουν να πιάσουν το τσαμπί. Ένας από τους πιθήκους, ο πιο γρήγορος, φτάνει πρώτος στο τσαμπί.

Εκείνη τη στιγμή, καταβρέχουμε με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, που έχουν μείνει πίσω. Αυτός που έτρεξε πρώτος και έπιασε το τσαμπί, τρώει τις μπανάνες και το ευχαριστιέται πολύ. Οι υπόλοιποι προσπαθούν να στεγνώσουν και να ξεπεράσουν το σοκ από το κατάβρεγμα.

Μετά από 1-2 ώρες, η κατάσταση της ομάδας των πιθήκων επανέρχεται στο φυσιολογικό. Βέβαια, οι 9 που έφαγαν το κατάβρεγμα (και δεν έφαγαν μπανάνες), κοιτούν με κάποια ζήλια τον ένα που και τις μπανάνες έφαγε και το κατάβρεγμα το γλίτωσε.

Επαναλαμβάνουμε την ίδια ενέργεια, δηλαδή κρεμάμε ένα τσαμπί μπανάνες στο κλουβί. Τρέχουν όλοι, αλλά ο ίδιος πίθηκος, ο οποίος όπως είπαμε είναι ο γρηγορότερος καταφέρνει και πάλι να φτάσει πρώτος στο τσαμπί.

Εμείς ξανακαταβρέχουμε με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, ενώ ο πρώτος τρώει επιδεικτικά τις μπανάνες που "κέρδισε δίκαια", αφού ήταν ο γρηγορότερος. Επαναλαμβάνουμε το ίδιο 2-3 φορές.

Κάποια φορά, καθώς ξεκινάει ο γρήγορος να πιάσει το τσαμπί που τοποθετήσαμε εκ νέου, τον πιάνουν οι υπόλοιποι εννιά και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο.

Βρίσκεται λοιπόν το τσαμπί στη θέση του για κάποια ώρα, χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Κάποια στιγμή, ο γρήγορος ξαναπροσπαθεί να τρέξει προς το τσαμπί, αλλά οι υπόλοιποι τον ξαναπλακώνουν στο ξύλο, γιατί φοβούνται το κατάβρεγμα.

Μετά από μερικά ξυλοφορτώματα, ο γρήγορος "μαθαίνει το μάθημά του" και δεν ξαναπροσπαθεί.

Μπορεί να προσπαθήσει και κάποιος άλλος, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: ξύλο από τους υπόλοιπους.

Εδώ ξεκινάει το ενδιαφέρον της υπόθεσης.

Βγάζουμε από το κλουβί έναν από τους εννιά πιθήκους αυτούς που καταβρέχαμε, όχι αυτόν που έφτανε πρώτος στο τσαμπί και βάζουμε έναν καινούριο πίθηκο, αντικαταστάτη. Ο καινούριος πίθηκος, με το που βλέπει το τσαμπί με τις μπανάνες το οποίο φυσικά δεν ακουμπάει πλέον κανένας από τους "έμπειρους" της ομάδας ορμάει να το πιάσει. Οι υπόλοιποι εννιά, συμπεριλαμβανομένου και του παλιού "γρήγορου", τον βουτάνε και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο.

Ο παλιός "γρήγορος" μπορεί και να χαίρεται που τρώει και κάποιος άλλος ξύλο. Ο καινούριος δεν ξέρει γιατί τρώει ξύλο, αφού δεν είχε την εμπειρία του καταβρέγματος.

Μαθαίνει όμως πολύ γρήγορα ότι αν ξεκινήσει να πιάσει το τσαμπί, αυτό συνεπάγεται ξύλο από τους υπόλοιπους. Έτσι, ξαναβρισκόμαστε σε κατάσταση "ισορροπίας" μέσα στο κλουβί, δηλαδή υπάρχει ένα τσαμπί μπανάνες το οποίο δεν πάει να πιάσει κανείς.

Ξανα-αλλάζουμε έναν από τους άλλους 8 πιθήκους (όχι τον παλιό "γρήγορο" και όχι τον νέο ξυλοφορτωμένο) με έναν αντικαταστάτη. Όπως καταλαβαίνετε, γίνεται η ίδια ιστορία της προηγούμενης παραγράφου, μέχρι να τους αλλάξουμε όλους (τελευταίο βγάζουμε τον παλιό "γρήγορο", τον πρώτο που έφαγε ξύλο στην αρχή της ιστορίας).

Τι έχουμε λοιπόν;

Έχουμε ένα τσαμπί μπανάνες, μέσα σε ένα κλουβί με 10 πιθήκους, από τους οποίους κανείς δεν τρέχει να το πιάσει, και κανείς δεν ξέρει γιατί (δεδομένου ότι κανένας τους δεν ήταν στην αρχική ομάδα που έφαγε το κατάβρεγμα).

Έτσι ακριβώς ξεκινάει να δημιουργείται η εταιρική κουλτούρα...


Πηγή: ΕΔΩ

[bger]

 Χαιρετώ την παρέα,
 Αν και ορκίστηκα πριν ένα μήνα, εργάζομαι 2 χρόνια σε τεχνική εταιρία. Η γυναίκα μου εργάζεται σε ναυτιλιακή πολυεθνική εδώ και 10 χρόνια και κατέχει (πλέον) τη θέση του sales manager. Από αυτά που έχω διαπιστώσει εγώ όσο και αυτή, το αν είσαι παραγωγικός ή λουφαδόρος, έμπιστος ή ρουφιάνος, δημιουργικός ή πρόβατο, έχει να κάνει με την προσωπική σου παιδεία και κουλτούρα (δεν θα εξετάσω πώς και από ποιους διαμορφώνονται) και όχι με τον τίτλο που αναγράφει η επαγγελματική σου κάρτα.
 Όντως ο human resource manager επιτελεί θεωρητικά πολύ σημαντικό έργο, μπορεί όμως και να λειτουργεί σαν ο αρχιρουφιάνος της διοίκησης, μιας και σ' αυτόν "εξομολογείται" το προσωπικό.
 Όντως ο Head manager εργάζεται κυρίως κάνοντας ασκήσεις επί χάρτου, έχει το καλύτερο αυτοκίνητο για να πηγαίνει στο γραφείο και απολαμβάνει τα καλύτερα επαγγελματικά ταξίδια. Μόνο που λογοδοτεί και κρίνεται στο τέλος της χρονιάς πιο αυστηρά απ' όλους και με
βάση τα νούμερα που έφερε σε σχέση με τους στόχους, χωρίς να μπορεί να επιρρίψει τις ευθύνες σε τρίτους, απλούστατα γιατί αυτό δεν ενδιαφέρει κανέναν σε μια πολυεθνική... σημασία έχουν τα νούμερα, όσο κυνικό κι αν ακούγεται.
 Κλείνοντας, εύχομαι σε όλους σας να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας ως προς τις σπουδές σας και τα μεταπτυχιακά σας λέγοντας ότι τίποτε
από όσα μαθαίνουμε δεν πάει χαμένο αρκεί να απολαμβάνουμε το ταξίδι της γνώσης και να μην προσπαθούμε απλώς να διακοσμήσουμε τους τοίχους του σπιτιού μας με κορνιζαρισμένα πτυχία.

[rhum]

του Διονύση Χαριτόπουλοu,

“Μοντέρνες δουλειές “.

Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη Ο πραγματικός πλούτος της χώρας παράγεται στο χωράφι και στο εργοστάσιο γι’ αυτό οι αγρότες και οι εργάτες δεν διανοήθηκαν ποτέ να επικαλεστούν κάποια νεφελώδη ιδεολογήματα για τη δουλειά τους.
Η προσφορά τους είναι αυταπόδεικτη.
Αντιθέτως, οι απασχολούμενοι στον τριτογενή τομέα, των υπηρεσιών, δεν αρκούνται στην υψηλότερη αμοιβή που εισπράττουν αγωνιούν να δώσουν και ανώτερο νόημα σ’ αυτό που κάνουν.
Το επάγγελμα έγινε ιδεολογία.
Ο καλώς εννοούμενος επικερδής χαρακτήρας του αποσιωπάται συστηματικά και προβάλλεται κατά κόρον σαν ζωτική ωφέλεια για το κοινωνικό σύνολο. Οι χρηματιστές κόπτονται για την “ανάπτυξη”, οι διαφημιστές μοχθούν για την “επικοινωνία”, οι ασφαλιστές χτίζουν την “ασφαλιστική συνείδηση” κ.ο.κ.
Εξ ου και το καταγέλαστο ορισμένων ότι ασκούν λειτούργημα.
Η κοινωνία, που διευθύνεται από τους εγγράμματους, έχει περί πολλού αυτά τα επαγγέλματα και περιφρονεί εξόφθαλμα τον αγρότη και τον εργάτη. Απόδειξη, ότι τους αμείβει με τα χαμηλότερα των εισοδημάτων και τους επιφυλάσσει πενιχρές συντάξεις και ανεπαρκέστατη υγειονομική περίθαλψη.
Ουδείς ζηλεύει τη μοίρα τους.
Οι νέοι ονειρεύονται να σπουδάσουν για να κάνουν καριέρα σε κάποια από τις μοντέρνες και αστραφτερές δουλειές. Αυτές έχουν πέραση προσφέρουν υψηλές αμοιβές και απείρως υψηλότερο κοινωνικό στ
άτους.
Δεν υποψιάζονται καν πως η καριέρα είναι η δική τους κοιλάδα των δακρύων.
Για να πετύχεις σ’ αυτές τις δουλειές, το παν είναι να ξέρεις να πουλάς τον εαυτό σου. Να είσαι αυτό που επιθυμεί ο άλλος να είσαι. Αλλού σε θέλουν τολμηρό και επιθετικό και αλλού μετρημένο και αξιόπιστο. Οι απαιτήσεις αλλάζουν ανάλογα με τον κλάδο άλλο σέιλς κι άλλο φαϊνάνς. Αυτή την κωμωδία του αγκρέσιβ ή του ριλάιαμπλ δεν θα σταματήσεις ποτέ να την παίζεις αυτή θα σε κρατάει στη δουλειά.
Επίσης, από τη μέρα που θα εισέλθεις σε κάποιον κλάδο, θα πρέπει να ασπαστείς και τις ιδεοληψίες του σαν να μυείσαι σε θρησκευτική αίρεση.
Ο κλάδος υπεράνω όλων.
Είναι ο ιερός δεσμός που προστατεύει και ανυψώνει τα μέλη του, ασχέτως των εσωτερικών ανταγωνισμών. Με αυτή τη συντεχνιακή αντίληψη της χειρίστης μορφής οι “συνάδελφοι” θωρακίζουν την επαγγελματική τους ιδιότητα και διεκδικούν από την κοινωνία διαρκώς και νέα προνόμια.
Μαζί με την είσοδο στην αγορά εργασίας των νέων επαγγελμάτων εισήχθη και η δυτική νοοτροπία του ολοκληρωτικά αφοσιωμένου στη δουλειά του προτεστάντη. Ο χρόνος που αφιερώνουν οι υπάλληλοι στην εταιρεία είναι τρομαχτικός.
Στις σύγχρονες επιχειρήσεις η εργασιακή σκλαβιά επανήλθε λουστραρισμένη, αλλά εξίσου εξοντωτική. Η μοίρα του σπουδασμένου εργαζόμενου είναι δυσμενέστερη από του αγράμματου εργάτη.
Το καθορισμένο ωράριο θεωρείται παρωχημένη αντίληψη, και η αμοιβή για υπερωρίες είναι αδιανόητη. Οι υπάλληλοι δουλεύουν εντυπωσιακά περισσότερες ώρες από τις προβλεπόμενες από τον νόμο, απασχολούνται Σαββατοκύριακα και αργίες χωρίς την ανάλογη αμοιβή.
Τα εξοντωτικά 12ωρα κ
αι 14ωρα δουλειάς είναι νον στοπ. Η μεσημβρινή σιέστα έχει τεθεί πλέον και στη χώρα μας υπό διωγμόν κατάντησε μομφή. Λένε “αυτός κοιμάται μεσημέρι” εννοώντας πως είναι εκτός πνεύματος εν ολίγοις ακατάλληλος.
(Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να καταθέσουν δημοσίως για τις ευεργετικές ιδιότητες του μεσημβρινού ύπνου, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού το δυτικό εργασιακό μοντέλο. Ο ύπνος του μεσημεριού είναι βάλσαμο για την ψυχική και τη σωματική μας υγεία και, εννοείται, συμβάλλει καίρια στη μακροβιότητα. Είναι κατά πολύ πιο απαραίτητος και ζωογόνος από όλες τις “χελθ” βιταμίνες, τα “σπα” και τις λοιπές τεχνικές στήριξης του ανθρώπινου οργανισμού).
Ο ευπρεπής μισθός και ίσως κάποιο ετήσιο μπόνους που παρέχουν οι εταιρείες στα μοντέρνα εργατόσκυλα δεν αντισταθμίζουν τις ατελείωτες ώρες πρόσθετης δουλειάς.
Γι’ αυτό υπάρχουν συνήθως και κάποιες έξτρα παροχές κολακείας το ωραίο γραφείο (με παράθυρο ή όχι, ανάλογα με τη θέση σου στην ιεραρχία της επιχείρησης) και κάποιοι φανταχτεροί τίτλοι, που ουσιαστικά δεν σημαίνουν τίποτα. Προβιβάζεσαι σε εξέκιουτιβ, σίνιορ εξέκιουτιβ, κοoρντινέιτορ, σουπερβάιζορ, νταϊρέκτορ, βάις πρέζιντεντ, τσιφ, μέλος του εξέκιουτιβ μπορντ και άλλα του σωρού και χωρίς νόημα.
Η μακροβιότητα της καριέρας σε μια σύγχρονη εταιρεία κρίνεται από δύο βασικά στοιχεία: την όλο και μεγαλύτερη “τρέλα” για δουλειά και το λόγιαλτι (την πιστότητα) στην εταιρεία και στους στόχους της.
Επίσης, είναι απαραίτητο να συμμεριστείς κάποιες νέες “αξίες”. Όπως το σχιζοφρενικό “άλλο δουλειά κι άλλο φιλία”, λες κι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει αναστολή αισθημάτων. Ή το δόγμα ότ
ι με κάθε θυσία πρέπει να φέρεις σε πέρας τη δουλειά που σου ανέθεσαν.
Όλα αυτά καλύπτονται με την πρόστυχη στρεψοδικία του σωστού “επαγγελματία”. Που σημαίνει ότι, προκειμένου να γίνει η δουλειά σου, όλα επιτρέπονται η δουλειά προηγείται κάθε ανθρώπινου αισθήματος φιλία, αγάπη, δίκιο, κατανόηση είναι δευτερεύοντα.
Λένε “είμαι προφέσιοναλ” κι αυτό τα εξηγεί όλα.
Κι ο Αλ Καπόνε “προφέσιοναλ” ήτανε.
Μάλιστα, οι νέοι επαγγελματίες διηγούνται εμφατικά το παράδειγμα του Ωνάση που φιλοξενούσε έναν φίλο του, επίσης εφοπλιστή, στη θαλαμηγό του. Ενώ έπαιζαν τάβλι, ο άλλος του αποκάλυψε χαρούμενος πως έδωσε εντολή αγοράς δύο πλοίων που μόλις είχαν βγει προς πώληση.
Ο Ωνάσης δεν φάνηκε να δίνει σημασία στην πληροφορία συνέχισαν το παιχνίδι, μα κάποια στιγμή σηκώθηκε, να πάει στην τουαλέτα, και άργησε λίγο. Όταν επέστρεψε, ξανάπιασε τα ζάρια και είπε χαμογελαστός στον φίλο του πως τα πλοία που του είχε αναφέρει τα αγόρασε μόλις πριν ένα λεπτό εκείνος.
Αυτόν τον κτηνώδη αμοραλισμό εννοούν όταν λένε “είμαι προφέσιοναλ”.
Το πλέον ψυχοφθόρο για τον εργαζόμενο είναι πως πρέπει να δίνει κάθε μέρα εξετάσεις. Τα σύγχρονα επαγγέλματα έχουν υψηλό βαθμό ανασφάλειας σε σχέση με τα παραδοσιακά. Και απείρως σκληρότερο ανταγωνισμό τόσο εξωτερικό, από άλλες ομοειδείς εταιρείες, όσο και εσωτερικό, από άλλους καπάτσους που εποφθαλμιούν την ίδια θέση. Ακόμη και το υψηλόβαθμο στέλεχος δεν αισθάνεται σιγουριά πάει ένα πρωί, και χωρίς καμία προειδοποίηση βρίσκει το γραφείο του στον διάδρομο.
Δυστυχώς στην ίδια λούμπα έπεσαν και οι γυναίκες.
Μέχρι πρόσφατα δεν επιδείκνυαν την ολοκληρωτική αφ&#
959;σίωση των αντρών στη δουλειά τους. Ως όντα πιο πολύπλοκα, αισθαντικά και ερωτικά, έδιναν μεγαλύτερη σημασία στα αισθήματα και στις χαρές της ζωής.
Γι’ αυτή την ανεξαρτησία τους η κοινωνία τις φιλοδώρησε εκδικητικά με σωρεία κατηγοριών άπιστες, ελαφρόμυαλες, ανεύθυνες, γλωσσούδες κ.λπ. Η χαρά και ο ερωτισμός δεν συγχωρούνται στην παραγωγή. Τελευταίως μάλιστα, αν αποπειραθείς στη δουλειά ένα πονηρό αστείο, κάποιο υπονοούμενο, καραδοκεί η εξευτελιστική κατηγορία της “σεξουαλικής παρενόχλησης”.
Αυτό κι αν είναι ευνουχισμός σημαίνει “όσοι περάσετε αυτή την πόρτα αφήστε έξω το φύλο σας”.
Οι γυναίκες, στην προσπάθειά τους να κατακτήσουν ένα ακόμη αντρικό οχυρό, γίνονται κι αυτές “προφέσιοναλ” θύματα. Τυπικές, σοβαρές, με πολυάσχολο ύφος, ασέξουαλ ντύσιμο, κάτι σκούρα ταγιέρ σαν αντρικά κουστούμια, λευκό πουκάμισο και απομίμηση γραβάτας.
Έσβησε το χαμόγελο, το σκέρτσο και το παιχνίδισμα, που τις έκαναν αξιολάτρευτες. Έχασαν το πλεονέκτημα της ζωής που είχαν έναντι των εξουθενωμένων από τη δουλειά αντρών.
Ο Γκι Ντεμπόρ το έγραψε με συνταρακτική απλότητα: “Μόνο όσοι δεν δουλεύουν ζουν”.
Στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας όλοι ξέρουμε ότι στον κόσμο δεν ήρθαμε για να κάνουμε καριέρα, λεφτά και όνομα ήρθαμε πρωτίστως για να ζήσουμε και, ει δυνατόν, να αφήσουμε αυτόν τον κόσμο λίγο καλύτερο απ’ ό,τι τον βρήκαμε.
Αλλά δεν ζούμε. Κι αυτό μας τρελαίνει.
“Το άγχος, το στρες, ο φόβος, η ντροπή, η περιφρόνηση, η επιθετικότητα, η θέληση της δύναμης γεννιούνται από μια καταπιεσμένη θέληση για ζωή”. (Βάνεγκεμ)
Με την πιο κοινή λογική, όσες ώρες δουλεύεις, άλλες τόσες πρέπει να έχεις ελεύθερες γ&
#953;α να χαρείς αυτά που έβγαλες.
Όμως ο νέος άνθρωπος σπαταλά όλο τον χρόνο του, την ευφυΐα, την εφευρετικότητα και τις εμπνεύσεις του υπέρ της καριέρας του και όχι της ζωής του. Ο ψυχισμός του μολύνεται από αυτό το δηλητηριώδες αλισβερίσι. Φυσικώ τω τρόπω, το εξέκιουτιβ τερατάκι γραφείου θα μεταφέρει μακάβρια το πάρε δώσε και στις προσωπικές του σχέσεις:
“Αυτά έκανα για σένα, περιμένω ανταπόδοση”.
Μοιραία οι λαμπρές καριέρες είναι πυραμίδες που θεμελιώνονται πάνω σε προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.

ΤΑ ΝΕΑ , 07/12/2002 , Σελ.: P35
Κωδικός άρθρου: A17510P351

[gpap]

Τώρα μάλιστα!

Με τα δυο τελευταία posts ... αρχίζει και ...στρώνει λίγο η κατάσταση! 

ΓΠ