Γαλλικές Προεδρικές Εκλογές 2007

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Δείτε περισσότερα εδώ...]

Συμβουλές καλής χρήσης του φόρουμ: Youtube embed code and links, Shoutbox, Notify, ...

Δείτε περισσότερα εδώ...

[Guybrush]

Ο Σαρκοζί να μην ξεχνάμε είναι θερμός οπαδός του Μπλερισμού...

Μα Θατσερισμός και Μπλερισμός πάνε μαζί??? Βλεπετε ο Μπλερ ειναι, θεωρητικα, "Εργατικός" (σα να λεμε κατι μεταξυ Κεντρώου και Σοσιαλδημοκρατη)...

O Μπλαιρ και ο προκάτοχός του Μέιτζορ έχουν χτίσει πάνω στη Θάτσερ που έβαλε την οικονομία back on track. Με μερικές διορθωτικές κινήσεις δεν μπορούμε να πούμε ότι κάτι έχει αλλάξει δραματικά.

[apostolos1986]

Ζαν Λεπέν: Να απέχουν οι ψηφοφόροι του στις προεδρικές εκλογές

Ο ΗΓΕΤΗΣ της γαλλικής ακρας δεξιάς Ζαν Μαρί Λεπέν,που στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών συγκέντρωσε ποσοστό 10,44%,κάλεσε σήμερα τους ψηφοφόρους του να μην ψηφίσουν ούτε τον Νικολά Σαρκοζί ούτε την Σεκγολέν Ρουαγιάλ και να «απέχουν μαζικά"από τον δεύτερο γύρο της Κυριακής.

«Δεν πρέπει να αναλάβουμε καμία ευθύνη στην εκλογή"στον δεύτερο γύρο της Κυριακής»,τόνισε ο Λεπέν σε ομιλία του προς τους οπαδούς του στο Παρίσι και τους κάλεσε να απέχουν μαζικά και να επιφυλαχθούν για τον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών του Ιουνίου προκειμένου να πάρουν μία «νόμιμη ρεβάνς».

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ

[Guybrush]

Ο Σαρκοζί να μην ξεχνάμε είναι θερμός οπαδός του Μπλερισμού...

Μα Θατσερισμός και Μπλερισμός πάνε μαζί??? Βλεπετε ο Μπλερ ειναι, θεωρητικα, "Εργατικός" (σα να λεμε κατι μεταξυ Κεντρώου και Σοσιαλδημοκρατη)...

Πάνω στο λεγόμενο Μπλαιρισμό - Τρίτο Δρόμο

O μπλαιρισμός βλάπτει τη δημόσια εκπαίδευση...

Ενώ σήμερα δημοσιεύονται στο διεθνή Τύπο χιλιάδες αναλύσεις με αφορμή τη χθεσινή ήττα του "New Labour Party" στις τοπικές εκλογές και ενόψει της προαναγγελθείσας αποχώρησης του επί δεκαετίας πρωθυπουργού της Βρετανίας, Tony Blair, ένα άρθρο στην έγκυρη "The Times" καταδεικνύει πλήρως τα "κρυφά" αποτελέσματα της πολιτικής του "μπλαιρισμού".

Σύμφωνα, λοιπόν, με την αρθρογράφο Alexandra Blair (η συνωνυμία με τον πρωθυπουργό προφανώς τυχαία), 40.000 Βρετανοί μαθητές περισσότεροι σε σύγκριση με μια δεκαετία πριν στρέφονται πλέον στην ιδιωτική βασική και μέση εκπαίδευση και, πλέον, ένας στους επτά μαθητές στο Λονδίνο φοιτά σε ιδιωτικό σχολείο! Κι αυτό παρά το γεγονός ότι μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια τα δίδακτρα για ιδιωτική εκπαίδευση έχουν υπερδιπλασιαστεί, στοιχίζοντας στους γονείς έως και £25.000 ετησίως (περίπου €37.000).

Κατά τη γνώμη μου, με βάση αυτά τα στοιχεία δύο πρόδηλα συμπεράσματα εξάγονται: κατά τη διάρκεια της δεκαετίας το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα απαξιώθηκε και ταυτόχρονα οι κοινωνικές ανισότητες αυξήθηκαν. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η ρητορική του Tony Blair ήταν επικεντρωμένη στα θέματα της παιδείας και ότι ο ονομαστικός ρυθμός ανάπτυξης ήταν σχετικά υψηλός και η ανεργία σε σχετικά χαμηλά επίπεδα.

Κι επειδή ο μπλαιρισμός αποτελεί για πολλούς (ανεξαρτήτως τυπικών ιδεολογικών τοποθετήσεων) ελκυστικότατο παράδειγμα, ας ληφθούν υπ' όψιν τα πραγματικά κοινωνικά αποτελέσματά του και όχι η ρητορική του...

Πηγή:Sociothoughts, blog του κοινωνιολόγου Δημήτρη Στέφωση

edit|| Δεν είναι μόνο ο Σαρκοζύ οπαδός του Μπλαιρισμού στη Γαλλία. Και οι "σοσιαλιστές" σιγά σιγά οδηγούνται προς τις απόψεις του. Ειδικά, σε αυτήν την προεκλογική εκστρατεία η Ρουαγιάλ, δεν τον απαρνήθηκε.

[apostolos1986]

edit|| Δεν είναι μόνο ο Σαρκοζύ οπαδός του Μπλαιρισμού στη Γαλλία και οι "σοσιαλιστές" σιγά σιγά οδηγούνται προς τις απόψεις του. Ειδικά μάλιστα, σε αυτήν την προεκλογική εκστρατεία η Ρουαγιάλ, δεν τον απαρνήθηκε.

ναι αυτό αληθεύει...συντηρικοποιπυνται και οι σοσιαλιστές...στη Γαλλία..και ο λόγος της Ρουαγιάλ ήταν εξαιρετικά συντηριτικό ειδικά με τη Μασσαλιώτιδα...αήδίασα...

[Guybrush]

http://www.royalcoupdeboule.com/

 

monon etsi h sego

[apostolos1986]

Ο ΝΙΚΟΛΑ ΣΑΡΚΟΖΙ θα γίνει ο 8ος πρόεδρος της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας, μετά την καθαρή νίκη του επί της Σεγκολέν Ρουαγιάλ * Πρώτες διαμάχες στους σοσιαλιστές

Η επέλαση της νέας δεξιάς γενιάς

ΠΑΡΙΣΙ
Της ΗΡΑΣ ΦΕΛΟΥΚΑΤΖΗ

Ο υποψήφιος της Δεξιάς, Νικολά Σαρκοζί, θα διαδεχθεί τον Ζακ Σιράκ στα Ηλύσια Πεδία, μετά την ευρεία νίκη του με 53,1%, έναντι 46,9% για τη σοσιαλίστρια Σεγκολέν Ρουαγιάλ.
Με υψηλό ποσοστό συμμετοχής (84%-85%), οι Γάλλοι ψηφοφόροι τού χάρισαν μια καθαρή νίκη, η οποία του επιτρέπει να εφαρμόσει απερίσπαστα το πρόγραμμά του για μια «ήπια ρήξη» με το παρελθόν του Σιρακισμού και να εκπληρώσει το όνειρο μιας ζωής, να γίνει ο 8ος πρόεδρος της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας. Η μαζική κινητοποίηση δείχνει το εξαιρετικό ενδιαφέρον, την πολιτικοποίηση και το πάθος που δημιούργησε μια μακρά προεκλογική εκστρατεία, η οποία σημαδεύτηκε το τελευταίο δεκαπενθήμερο από διπολισμό και σκληρή αντιπαράθεση Αριστεράς και Δεξιάς, με τη μονομαχία δύο ισχυρών προσωπικοτήτων: του Σαρκοζί, που ενσαρκώνει μια νέα γενιά στη Δεξιά, και της σοσιαλίστριας Σεγκολέν Ρουαγιάλ, πρώτης γυναίκας που διεκδίκησε την προεδρία.

«Βολές» κατά Σεγκό

Ηδη ξεκίνησαν οι εσωτερικές διαμάχες στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, με ιστορικά στελέχη, όπως ο Ντομινίκ Στρος-Καν και ο Λοράν Φαμπιούς, να αμφισβητούν τις επιλογές της Ρουαγιάλ και του «συντρόφου» της και γενικού γραμματέα του κόμματος, Φρανσουά Ολάντ, και να δηλώνουν ότι το Σ.Κ. πρέπει να κινηθεί προς τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου με συλλογική ηγεσία.

Ο Νικολά Σαρκοζί απευθύνθηκε προς όλους τους Γάλλους, καλώντας σε ενότητα πέρα από ιδεολογικές διαφορές. Η Ρουαγιάλ κάλεσε όσους την ψήφισαν σε μια νέα εκστρατεία, τονίζοντας ότι το κίνημα που ενσάρκωσε δεν θα σταματήσει εδώ και ότι θα εκπληρώσει τις ευθύνες της με τη συνέχιση της πολιτικής της δράσης.

Οι αναλυτές εκτιμούν ότι οι εκλογές αυτές σημαδεύουν μια αλλαγή του πολιτικού τοπίου και γυρίζουν σελίδα στην παλιά πολιτική φρουρά. Ο Νικολά Σαρκοζί, η Σεγκολέν Ρουγιάλ, ο Φρανουσά Μπαϊρού, ο Ολιβιέ Μπεζανσονό, ενσαρκώνουν μια νέα γενιά πολιτικών, έναν νέο τρόπο έκφρασης και νέες ιδέες.

Οι ψήφοι του Μπαϊρού

Οι φετινές εκλογές έδειξαν ότι οι ψηφοφόροι παραμέρισαν προς το παρόν την τάση της ψήφου διαμαρτυρίας και μομφής και εκφράστηκαν από τον πρώτο γύρο καθαρά υπέρ μιας επιλογής. Επιλογή ανάμεσα σε δύο προτάσεις κοινωνίας και σε δύο αντίστοιχα προγράμματα. Ενώ η κεντρώα προοπτική του Μπαϊρού δημιούργησε ρεύμα, αλλά δεν κατάφερε να οδηγήσει σε ψήφο «προσχώρησης». Τελικά, στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων υπερίσχυσε ο πραγματισμός με την επιλογή του Σαρκοζί, που ενσαρκώνει τον εκσυγχρονισμό στη Δεξιά και την «ήπια ρήξη» με το παρελθόν της.

Ενα άλλο συμπέρασμα των αναλυτών είναι ότι οι Γάλλοι, με την επιλογή του Λεπέν στον πρώτο γύρο του 2002, έδειξαν τη δυσφορία τους για το πολιτικό κατεστημένο και την ανάγκη για αλλαγή. Η Σεγκολέν Ρουαγιάλ δημιούργησε ρεύμα, δείχνοντας ότι θα μπορούσε να τους εκπροσωπήσει. Αλλά η προεκλογική εκστρατεία της σημαδεύτηκε από ασάφειες και ανάμεσα στους δύο γύρους, αντί να παρουσιάσει συγκεκριμένες προτάσεις, προτίμησε να επιτεθεί κατά του Σαρκοζί, δηλώνοντας ότι είναι «επικίνδυνος». Οι Γάλλοι δεν το αποδέχτηκαν αυτό.

Οι αναλύσεις της μεταφοράς ψήφων από τον πρώτο στο δεύτερο γύρο δείχνουν ότι ο Σαρκοζί συγκέντρωσε ψηφοφόρους από ευρύ πεδίο. Οι ψηφοφόροι του Μπαϊρού ψήφισαν στο δεύτερο γύρο 40% υπέρ του Σαρκοζί και 40% υπέρ της Ρουαγιάλ, ενώ 20% εκφράστηκαν με λευκά ή άκυρα ψηφοδέλτια. Οι ακροδεξιοί ψηφοφόροι, παρ' όλο που ο Λεπέν είχε κάνει έκκληση για μαζική αποχή, προτίμησαν να ψηφίσουν κατά πλειοψηφία τον Σαρκοζί με ποσοστό 66%, τη Ρουαγιάλ με 15% και 19% εκφράστηκαν με λευκή ψήφο ή άκυρα ψηφοδέλτια.

Στο 3,7% λευκά-άκυρα

Το ποσοστό των ψηφοφόρων που δεν θέλησαν να ψηφίσουν ούτε τον Σαρκοζί ούτε τη Ρουαγιάλ, αλλά ωστόσο προσήλθαν στις κάλπες για να εκφραστούν με λευκό ή άκυρο ψηφοδέλτιο ήταν 3,7%, δηλαδή 1.600.000 ψηφοφόροι.

Οι οπαδοί του Σαρκοζί υποδέχτηκαν τη νίκη του με πανηγυρισμούς στην πλατεία Κονκόρντ και έξω από το Κοινοβούλιο. Οι οπαδοί της Ρουαγιάλ είχαν κατακλύσει το δρόμο έξω από την έδρα του Σοσιαλιστικού Κόμματος και εξέφρασαν την απογοήτευσή τους, αλλά και τη θέλησή τους να ξεκινήσουν νέους αγώνες για νίκη στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, στις 10 και 17 Ιουνίου.


ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

[Karaμazoβ]

Ενα ενδιαφέρον αρθρο πανω στο αποτεέλεσμα των γαλλικών εκλόγων απο την προηγούμενη Ελευθεροτυπία.


Τους ένωσε το «όχι», τους χώρισαν οι κάλπες. Η δεξιά κυβερνά, η αριστερά γκρινιάζει

Οι αυταπάτες της «άλλης» αριστεράς

Του FREDERIC LEBARON *

Αν και η νίκη της Ενωσης για τη Λαϊκή Πλειοψηφία (UMP), του Νικολά Σαρκοζί, στις βουλευτικές εκλογές της 10ης και 17ης Ιουνίου 2007, δεν ήταν τόσο συντριπτική όσο αναμενόταν, επιτρέπει στον ηγέτη της να θέσει σε εφαρμογή το πρόγραμμά του. Οσο για τις οργανώσεις που βρίσκονται αριστερότερα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, βγαίνουν από τις εκλογές τουλάχιστον το ίδιο εξασθενημένες μ' αυτό.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΥΡΟΜΑΤΗΣ

Εξαιρετικά μειοψηφικές, σε διαρκή αντιπαράθεση μεταξύ τους, και έχοντας συχνά ως μόνο κοινό πρόγραμμα έναν ασαφή κατάλογο αρνήσεων, υπόσχονται, ωστόσο, να συμβάλουν στην αναγκαία «επανίδρυση» της αριστεράς.

Ενθαρρυμένες από το «όχι» στο δημοψήφισμα για την Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη (ΕΣΣ) της 29ης Μαΐου 2005 και, στη συνέχεια, από την επιτυχία των κοινωνικών κινητοποιήσεων ενάντια στη Σύμβαση Πρώτης Εργασίας (CPE), τον Απρίλιο του 2006, οι πολιτικές δυνάμεις που βρίσκονται αριστερότερα του Σοσιαλιστικού Κόμματος (ΣΚ) [Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας (ΚΚΓ), τροτσκιστική άκρα αριστερά, εναλλακτική αριστερά και κίνημα για μια εναλλακτική, αντινεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση] υπέστησαν, στις προεδρικές εκλογές της 22ης Απριλίου του 2007, μια ήττα που δεν μπορεί να ερμηνευθεί μονάχα με το φαινόμενο της επικράτησης της λογικής της «χρήσιμης ψήφου», έστω και αν αυτό λειτούργησε σε μεγάλο βαθμό.

Οι πέντε υποψήφιοι που μπορούμε να εντάξουμε σε αυτή την ανομοιογενή κατηγορία (Μαρί-Ζορζ Μπιφέ, Αρλέτ Λαγκιγιέ, Ολιβιέ Μπεζανσνό, Ζοζέ Μποβέ και Ζεράρ Σιβαρντί) συγκέντρωσαν στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών 3.300.000 ψήφους (λίγο λιγότερο από το 9%), πολύ λιγότερες από τις 4.000.000 ψήφους (οι οποίες όμως τότε αντιστοιχούσαν στο 13,8%) που είχαν λάβει το 2002 οι Αρλέτ Λαγκιγιέ, Ολιβιέ Μπεζανσνό, Ρομπέρ Ι και Ντανιέλ Γκλικστεΐν. Στον δε πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών, στις 10 Ιουνίου του 2007, η αδυναμία του χώρου επιβεβαιώθηκε, με 4,29% για το ΚΚΓ και 3,41% για το σύνολο της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Τα αποτελέσματα θα πρέπει να εξετασθούν σε βάθος χρόνου και σε σχέση με τις εκάστοτε συνθήκες. Στις προεδρικές εκλογές του 1988, οι υποψήφιοι που βρίσκονταν αριστερότερα του Σοσιαλιστικού Κόμματος συγκέντρωσαν το 11% των ψήφων, ενώ το 1995 το 14%. Βέβαια, το ποσοστό της συμμετοχής ήταν τότε αισθητά χαμηλότερο, πράγμα που αφήνει να εννοηθεί ότι τον Απρίλιο του 2007 δεν επωφελήθηκαν από την εντονότερη εκλογική κινητοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν.

Ομως, σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, εάν δεν συνυπολογίσουμε τους Πράσινους, οι δυνάμεις που προέρχονται από τα κομμουνιστικά κόμματα, τα εναλλακτικά κινήματα και τη ριζοσπαστική αριστερά συγκεντρώνουν το 6% στις σημαντικότερες εκλογικές αναμετρήσεις(1). Μια από τις ελάχιστες εξαιρέσεις αποτελεί το Ολλανδικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, το οποίο βρίσκεται αριστερότερα της σοσιαλδημοκρατίας και υπήρξε πρωτεργάτης του «όχι» στο ολλανδικό δημοψήφισμα για την ΕΣΣ. Μάλιστα, στις βουλευτικές εκλογές του 2006, έλαβε το 16,6% των ψήφων, τριπλασιάζοντας σχεδόν το ποσοστό του.


Μάιος 2005 το ευρωσύνταγμα, Απρίλιος 2006 η πρώτη Σύμβαση Εργασίας. Τα χαμόγελα στην αριστερά από τις κινητοποιήσεις έσβησαν τον Ιούνιο του 2007.

Το δε νέο κόμμα της γερμανικής ριζοσπαστικής αριστεράς, το Die Linke, ελπίζει να επιτύχει παρόμοιες επιδόσεις, επωφελούμενο από τη δυναμική που δημιουργεί η ενοποίηση του ανατολικογερμανικού Κόμματος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (PDS) και της δυτικογερμανικής κριτικής αριστεράς [Wahlaalternative fur Soziale Gerechtigkeit (WASG)].

Στη Γαλλία, η προσωποποίηση της πολιτικής ζωής και η τάση για απόλυτη κυριαρχία του προέδρου σε όλους τους θεσμούς αποτελούν σημαντικό εμπόδιο για τα κόμματα που είναι λιγότερο επιδεκτικά από τα υπόλοιπα στη μετατροπή τους σε πλειοψηφικά κινήματα με υψηλή πολιτική αναγνωρισιμότητα.

Στο εσωτερικό της «αριστεράς της αριστεράς», το βάρος του πολιτικού μάρκετινγκ δεν εστιάσθηκε στα καθ' εαυτά θεσμικά προβλήματα και οδήγησε ορισμένες οργανώσεις να στραφούν στην αναζήτηση προσωπικοτήτων οι οποίες να μπορούν να αναπτύξουν σχέσεις και να προβληθούν από τα μέσα ενημέρωσης (Ολιβιέ Μπεζανσνό, Ζοζέ Μποβέ).

Η αποτυχία είναι πιο οδυνηρή, καθώς έρχεται μετά από περίοδο ευφορίας. Η «μάχη του Σιάτλ», η ανυποληψία στην οποία έχει βυθιστεί ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ), η δημοφιλία του κινήματος ενάντια στους Γενετικά Τροποποιημένους Οργανισμούς, η έναρξη του διαλόγου για την υιοθέτηση «παγκόσμιων φόρων», η νέα δυναμική των κοινωνικών κινητοποιήσεων στη Γαλλία, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, είχαν συμβάλει στην άνθηση αισιόδοξων προσδοκιών για την ανυποληψία στην οποία έχουν περιέλθει οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, η οποία φαινόταν να επιβεβαιώνεται, τόσο εκλογικά, το 2005, όσο και στις διαδηλώσεις του Απριλίου του 2006.

Επίσης, παρά τη στασιμότητα των καταμετρημένων ημερών απεργίας τα τελευταία χρόνια, οι έρευνες που διεξήχθησαν το 1993, το 1998 και το 2004 αποκάλυπταν την επιδείνωση των σχέσεων ανάμεσα στα αφεντικά και στους μισθωτούς (2).

Ενα μέτωπο με εσωτερικές αντιθέσεις

Τον Σεπτέμβριο του 2006, η επιτροπή για μια εθνική πρωτοβουλία για την αριστερή αντινεοφιλελεύθερη συσπείρωση και για μια κοινή υποψηφιότητα απηύθυνε την εξής έκκληση: «Διεξήγαμε μαζί την εκστρατεία για το αριστερό "όχι" ενάντια στην ΕΣΣ, συμβάλλοντας στην ανάπτυξη μιας κοινής δυναμικής των αντινεοφιλελεύθερων δυνάμεων, η οποία επέτρεψε τη νίκη της 29ης Μαΐου. Αυτή η συσπείρωση, αυτή η νίκη, εκφράζει μια ελπίδα: καλεί για μια πολιτική προοπτική στο ύψος των περιστάσεων». Ολοι γνωρίζουμε τι ακολούθησε...

Οι ανισότητες, η εργασιακή αβεβαιότητα, η συντριβή της ανθρώπινης ζωής δεν συνεπάγονται αυτόματα την αυξημένη συλλογική συνειδητοποίηση της έκτασης των συγκεκριμένων φαινομένων, ούτε των αιτίων τους. Μάλιστα, σε ορισμένες ιστορικές περιπτώσεις, μπορεί να συμβεί και το αντίθετο.

Φαινόταν ότι οι «επιτροπές της 29ης Μαΐου» ενσάρκωναν μια ενωτική διαδικασία η οποία είχε αγκαλιαστεί από τη βάση και θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία μιας πολιτικής ταυτότητας για την υπέρβαση ορισμένων παλαιών διαχωριστικών γραμμών που είχαν προκύψει κατά την ιστορία του εργατικού κινήματος -ιδιαίτερα της αντιπαράθεσης ανάμεσα στο ΚΚΓ και τους τροτσκιστές- ενώ θα ενσωμάτωνε και τα οικολογικά διακυβεύματα που προβάλλει ο χώρος της εναλλακτικής, αντινεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Μεθυσμένοι από αυτές τις επιτυχίες, οι οποίες χωρίς αμφιβολία είχαν εν μέρει υπερεκτιμηθεί (3), οι ηγέτες και οι διανοούμενοι της «κριτικής αριστεράς», των οποίων την προσοχή μονοπωλούσε το ενδεχόμενο μιας υποθετικής ενότητας, δεν προέβλεψαν τον θρίαμβο, σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, μιας «ακομπλεξάριστης», πλέον, δεξιάς, η οποία υποστηριζόταν από οικονομικές δυνάμεις και μέσα ενημέρωσης των οποίων η κυριαρχία ήταν μεγαλύτερη από ποτέ.

Πάντως, πολλές ενδείξεις θα έπρεπε να είχαν σημάνει συναγερμό για τα όρια της συγκρότησης της «αριστεράς της αριστεράς». Για παράδειγμα, το κίνημα της εναλλακτικής παγκοσμιοποίησης, το οποίο δημιουργήθηκε στην καμπή του αιώνα, έχει χάσει μεγάλο μέρος από την πολιτική αποτελεσματικότητά του τα τελευταία χρόνια. Επιπλέον, τη διετία 2005-2006, η οργάνωση Attac βρέθηκε αντιμέτωπη με μια βαθύτατη κρίση στα ηγετικά της κλιμάκια, η οποία απογοήτευσε τα μέλη της, με αποτέλεσμα ο αριθμός τους να μειωθεί στο ήμισυ. Ελλείψει, δε, κοινής στρατηγικής, το κίνημα των κοινωνικών φόρουμ έχασε γρήγορα την ορμητικότητά του.

Επιπλέον, η «ενωτική δυναμική των Επιτροπών» δεν κατόρθωσε να εξαλείψει τις ανταγωνιστικές λογικές των διάφορων οργανώσεων. Μάλιστα, από το 2006, είχε μάλλον ως αποτέλεσμα να τις οδηγήσει σε παροξυσμό: η Επαναστατική Κομμουνιστική Λίγκα (LCR) και το ΚΚΓ είχαν μετατρέψει αυτό το ζήτημα σε πεδίο αντιπαράθεσης. Ο Εργατικός Αγώνας (LO), ο οποίος ανέκαθεν αντιμετώπιζε επικριτικά τις «μικροαστικές» στρατηγικές της τροτσκιστικής ανταγωνίστριας οργάνωσης, δεν συμμετείχε ποτέ σε αυτή τη δυναμική, από την οποία η LCR αποστασιοποιήθηκε στα μέσα του προηγούμενου χρόνου.

Αν και οι σχέσεις του ΚΚΓ και της LCR δεν έχουν φτάσει στην ανοιχτή σύγκρουση, εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά τεταμένες. Παρά την παρακμή του, το ΚΚΓ εξακολουθεί να διαθέτει σημαντικό αριθμό μελών (στις αρχές του 2003 υποστήριζε ότι έφταναν τα 300.000), επαγγελματικά στελέχη, περιουσιακά στοιχεία και, κυρίως, αιρετούς, οι οποίοι συχνά έχουν εκλεγεί σε συνεργασία με το ΣΚ. Από την πλευρά της, η LCR διαθέτει πολύ λιγότερα μέλη (περίπου 3.000), αλλά νεαρότερα. Επιπλέον, χάρη στον δημοφιλή Μπεζανσενό, εκμεταλλεύεται ένα σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο και χρόνο προβολής από τα μέσα ενημέρωσης, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει πολύ καλύτερα σε μια προεδρική εκλογή απ' ό,τι στις βουλευτικές εκλογές.

Το 2006, η LCR, η οποία αντιμετώπιζε τον ανταγωνισμό της LO για την κυριαρχία στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, αποφάσισε να κάνει αισθητή τη διαφοροποίησή της από το ΚΚΓ, το οποίο κατηγορείτο για συμβιβασμό με τους Σοσιαλιστές. Η διαμάχη ανάμεσα στα δύο κόμματα εκφράστηκε στις συζητήσεις που είχαν στα μέλη των Ενωτικών Επιτροπών για το ενδεχόμενο της συμμετοχής σε μια κυβέρνηση της αριστεράς στην οποία θα κυριαρχούσαν οι «σοσιαλφιλελεύθεροι» του ΣΚ. Αν και το ΚΚΓ έδωσε για μια περίοδο την εντύπωση ότι η στάση του ήταν περισσότερο «ενωτική» από εκείνη της LCR, μόλις η τελευταία αποχώρησε από τις Επιτροπές, η απόπειρά του να επιβάλει τη γενική γραμματέα του κόμματος Μπιφέ ως ενιαία υποψήφια της «αντινεοφιλελεύθερης» συσπείρωσης σήμανε και το τέλος των ελπίδων για υπέρβαση του ανταγωνισμού ανάμεσα στις οργανώσεις.

Τότε, στο κλίμα διαίρεσης προστέθηκε και η υποψηφιότητα του Μποβέ, την οποία προωθούσαν η ηγεσία του κινήματος για μια εναλλακτική, αντινεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, μέλη κινήσεων και συλλόγων που δραστηριοποιούνται στις υποβαθμισμένες συνοικίες, οι Εναλλακτικοί και ορισμένες προσωπικότητες του κομμουνιστικού κινήματος(4).



Ο επικοινωνιακός Τροτσκιστής Ολιβιέ Μπεζανσνό μπορεί να πλειοψήφισε στο χώρο της αριστεράς, αλλά και οι πέντε υποψήφιοι δεν ξεπέρασαν το 9% στις τελευταίες γαλλικές εκλογές.

Η LCR έδειχνε να έχει πληγεί λιγότερο από τη διάσπαση του χώρου στις προεδρικές εκλογές. Ομως, στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν, η διατήρηση, σε μεγάλο βαθμό, των δυνάμεων του ΚΚΓ (18 βουλευτές του κόμματος και συνεργαζόμενοι, έναντι 22 προηγουμένως) και η στασιμότητα της άκρας αριστεράς σε ένα μετριότατο επίπεδο -το άθροισμα των ψήφων όλων των κομμάτων της ανερχόταν στο 3,41% επιβεβαίωσε την υπόθεση ότι η διαίρεση έβλαψε το σύνολο των κομμάτων που βρίσκονται αριστερότερα του ΣΚ.

Ποιος κέρδισε τελικά από το «όχι»;

Αντίθετα, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το δεξιό UMP κατόρθωσαν να επωφεληθούν σημαντικά από την κοινωνική δυσαρέσκεια, η οποία είχε αποκρυσταλλωθεί με το «όχι» στο ευρωσύνταγμα (5). Το πρώτο, προβάλλοντας το φόβητρο του Σαρκοζί, μετατράπηκε στον κυριότερο πόλο των κινητοποιήσεων ενός τμήματος της αριστεράς, ενώ το δεύτερο κεφαλαιοποίησε ορισμένες μορφές της απόρριψης της Ευρώπης και την επιθυμία για «επιστροφή της πολιτικής βούλησης». Επιπλέον, διάφορες έρευνες που πραγματοποιήθηκαν μετά τις εκλογές, αφήνουν να διαφανεί ότι ο Σαρκοζί, του οποίου τα εκλογικά ατού ταιριάζουν με την κοινωνιολογία της δεξιάς ψήφου, κατόρθωσε στο δεύτερο γύρο να προσελκύσει την ψήφο ατόμων από τα λαϊκά στρώματα τα οποία δεν διαθέτουν πτυχία, και τα οποία η αριστερά θεωρούσε «ιδιοκτησία» της (6).

Από την άλλη πλευρά, η χρησιμοποίηση από την «αριστερά της αριστεράς» των επιθέτων «αντινεοφιλελεύθερος» και «αντικαπιταλιστικός» ως μοναδικών στοιχείων της ταυτότητάς της, αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της αδυναμίας της να προβάλλει τις ιδέες της. Αποκαλύπτει επίσης την ανικανότητά της να καταρτίσει ένα αξιόπιστο πρόγραμμα, το οποίο θα μπορούσε να αγγίξει τη μερίδα του πληθυσμού που δεν έχει ιδιαίτερη επαφή με τον πολιτικό και τον συνδικαλιστικό κόσμο, ούτε και με τα ιδεολογικά διακυβεύματα. Τουλάχιστον, στον όρο «εναλλακτική παγκοσμιοποίηση», ο οποίος είναι περισσότερο θετικός, περιλαμβάνονται αρκετά ουσιώδη ζητήματα: από τη ριζοσπαστική οικολογία, η οποία προβάλλει την «αποανάπτυξη» (το δραστικό περιορισμό του ρυθμού της οικονομικής μεγέθυνσης) και τη ριζική αλλαγή του τρόπου ζωής μας για να αντιμετωπιστούν οι κίνδυνοι που απειλούν τα οικοσυστήματα του πλανήτη, έως τις πιο κλασικές διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος, οι οποίες είναι συνήθως μισθολογικής φύσης ή επικεντρωμένες στην υπεράσπιση του κράτους πρόνοιας και των δημόσιου χαρακτήρα τομέων. Πάντως, είτε πρόκειται για την ευρωπαϊκή οικοδόμηση, την ενεργειακή πολιτική, τη Δημοκρατία, τον κοινοτισμό, αλλά και για τη δομή των οργανώσεων ή την αναφορά στον κομμουνισμό, οι εσωτερικές διαφορές εξακολουθούν να είναι σημαντικές. Και θα είναι δύσκολο να ξεπεραστούν εάν δεν υπάρξει σημαντική πολιτική προσπάθεια.

Εξάλλου, οι οργανώσεις του χώρου απευθύνονται σε διαφοροποιημένα κοινωνικά ακροατήρια. Οι πρώτες έρευνες έδειξαν ότι, σε μια συγκυρία γενικευμένης ύφεσης, η εκλογική πελατεία της LO και της LCR συγκεντρώνεται κυρίως στα πολύ λαϊκά στρώματα, του ΚΚΓ είναι μεγαλύτερης ηλικίας αλλά κατανέμεται πιο ομοιόμορφα στον κοινωνικό χώρο -ωστόσο είναι συγκεντρωμένη στα ιστορικά του προπύργια που απειλούνται- του Μποβέ είναι μάλλον διαταξική, ενώ η μεγαλύτερη δημοφιλία της Βουανέ (Πράσινοι) εντοπίζεται στα στελέχη επιχειρήσεων (7). Συνεπώς, η σύγκλιση αυτών των (μικρών) πολιτικών δυνάμεων δεν είναι διόλου αυτονόητη... Πάντως, οι επιδόσεις της «κριτικής αριστεράς» είναι υψηλότερες στους εργάτες και στους άνεργους (8 ).

Για την αριστερά της αριστεράς, η διεύρυνση της λαϊκής βάσης καθίσταται ακόμα πιο αναγκαία από το γεγονός ότι ο Σαρκοζί και η δεξιά δείχνουν να έχουν κερδίσει τη μάχη της «πολιτισμικής ηγεμονίας», ακόμα και στο εσωτερικό των κοινωνικών ομάδων. Η προοπτική της ατομικής επιτυχίας, ακόμα και εις βάρος των «λιγότερο άξιων», κινητοποιεί τους ψηφοφόρους περισσότερο από την επίκληση της κοινωνικής αλληλεγγύης και της αναφοράς στις κοινωνικές και τις οικονομικές επιπτώσεις της κρίσης. Η υπεράσπιση του κράτους πρόνοιας δυσφημείται και εξομοιώνεται με «φρένο» στις αναγκαίες «προσαρμογές».

Ο πολιτισμικός ορίζοντας των λαϊκών στρωμάτων απομακρύνεται από τις προοπτικές της προόδου που δημιουργεί η συλλογική δράση και αναδιπλώνεται στις αξίες της καπιταλιστικής ηθικής: ατομική εργασία, μείωση της φορολογίας στα εισοδήματα και στη μεγάλη περιουσία, αμοιβή ανάλογα με την απόδοση, απόκτηση ιδιοκτησίας, μεταβίβαση των περιουσιακών στοιχείων με γονικές παροχές...

Η δεξιά, η οποία βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύματος με τη συγκεκριμένη οικονομική κουλτούρα, στην εξάπλωση της οποίας συνέβαλε σημαντικά, φαίνεται να έχει ελεύθερα τα χέρια για να συνδυάσει τον κοινωνικό κυνισμό, την απόρριψη του φτωχού ξένου, και γενικότερα όσων βρίσκονται στα χαμηλότερα σκαλοπάτια της κοινωνικής κλίμακας, την έκκληση για την αποκατάσταση της εξουσίας των αρχών, την προώθηση της μαζικής κουλτούρας και την επικράτηση μονάχα της χρησιμοθηρικής αντίληψης για τη γνώση. Μπορεί επίσης να επιχειρήσει να ξηλώσει τις κοινωνικές κατακτήσεις του 1945, οι οποίες έχουν ήδη δεχθεί σημαντικά πλήγματα, και ό,τι έχει απομείνει από το κράτος πρόνοιας, το οποίο έχει ήδη εξασθενίσει σημαντικά. Βέβαια, σε αυτή την εξασθένιση έχουν συμβάλει και οι πολιτικές που εφάρμοσε το Σοσιαλιστικό Κόμμα.

Ομως, η απότομη εφαρμογή του νέου κύκλου της «νεοφιλελεύθερης επανάστασης» θα μπορούσε επίσης να επιταχύνει και την ανασύνθεση των δυνάμεων της αμφισβήτησης και της αντίστασης. Θα γίνει άραγε δυνατή η αυτοϋπέρβαση των μικρών οργανώσεων και η δημιουργία ενός λαϊκού, ενωτικού και δημοκρατικού κινήματος κάτω από την ασφυκτική πίεση των κοινωνικών προβλημάτων;



1. Για παράδειγμα, το Αριστερό Κόμμα της Σουηδίας (πρώην κομμουνιστικό) έφθασε μέχρι το 12% στις βουλευτικές εκλογές του 1998, για να πέσει, στη συνέχεια, στο 5,85%, το 2006.

2. Alexandre Garlier Elise Tenret, «Des conflits du travail plus nombreux et plus diversifies», «Premieres syntheses», no 8-1, διεύθυνση της έρευνας, μελετών και στατιστικών (Dares) του υπουργείου Εργασίας, Παρίσι, Δεκέμβριος 2006-Φεβρουάριος 2007.

3. Ακόμα και η ηγεσία της LO, η οποία σπάνια καταλαμβάνεται από ενθουσιασμό, φανταζόταν, στα τέλη του 2006, ένα ποσοστό της τάξης του 10% για τους δύο υποψήφιους της άκρας αριστεράς, Λαγκιγιέ και Μπεζανσενό. Βλέπε «Lutte de classe», Παρίσι, Δεκέμβριος 2006-Ιανουάριος 2007.

4. Σε τελική ανάλυση, κατά ειρωνεία της τύχης, η ενωτική διαδικασία αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού που ο Μπουρντιέ περιέγραφε ως μια τάση για διαρκή παρθενογένεση των μικρών οργανώσεων «σεκταριστικού» τύπου... Βλέπε Pierre Bourdieu, «La representation politique. Elements pour une theorie du champ politique», «Actes de la recherche en sciences sociales», no 186; 36-37, Παρίσι, Φεβρουάριος-Μάρτιος 2006, 1981, σελ 23-24.

5. Τόσο ο Σαρκοζί όσο και η Ρουαγιάλ αμφισβήτησαν τη μακροοικονομική πολιτική και ιδιαίτερα τη νομισματική πολιτική και την πολιτική ισοτιμιών που προωθεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

6. Αυτή η ψήφος είναι έντονα πλειοψηφική στους ελεύθερους επαγγελματίες, στα άτομα άνω των 65 ετών, στους πιστούς καθολικούς και στην ύπαιθρο.

7. Σε αυτό το σημείο, στηριζόμαστε κυρίως στις εργασίες που πραγματοποίησε το Πανεπιστημιακό Κέντρο για τη Δημόσια Δράση και την Πολιτική, την Επιστημολογία και τις Κοινωνικές Επιστήμες (Curapp) του Πανεπιστημίου της Πικαρδίας (Αμιένη), υπό τη διεύθυνση του Patrick Lehingue. Τα δεδομένα αφορούν τα καντόνια της Πικαρδίας, για τα οποία μπορεί να υπάρξει συσχέτιση των κοινωνικοοικονομικών χαρακτηριστικών και των εκλογικών αποτελεσμάτων.

8. Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποίησε η εταιρεία CSA-Cisco σε δείγμα 5.009 ψηφοφόρων στις 22 Απριλίου, το σύνολο των 5 υποψηφίων (ΚΚΓ + ριζοσπαστική αριστερά + Μποβέ) επιτυγχάνει ποσοστό 14% στους εργάτες και τους άνεργους. Η έρευνα του Curapp στα καντόνια της Πικαρδίας αναδεικνύει τις ισχυρότερες συσχετίσεις ανάμεσα σε αυτή την ψήφο και την ψήφο των ειδικευμένων εργατών και των πρώην εργατών. Ο συσχετισμός είναι λιγότερο έντονος στην περίπτωση των ανειδίκευτων εργατών. Η ψήφος στον Μποβέ δεν συσχετίζεται με κάποια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα.





* Κοινωνιολόγος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πικαρδίας. Συγγραφέας του «Ordre montaire ou chaos social - La BCE et la revolution nolibrale», Editions du Croquant, Μπελκόμπεν Μποζ, 2006.


LE-MONDE - 05/08/2007