Κατ'αρχάς συγχαρητήρια που πέρασες σε δύο πολύ καλές σχολές. :-)

Ως αισίως δέκα χρόνια μεγαλύτερή σου, απόφοιτος του ΤΗΜΜΥ και κάνοντας διδακτορικό μετά το μεταπτυχιακό μου στη Ζυρίχη, έχω να πω τα εξής:

Το επίπεδο σπουδών δεν είναι κακό στην Ελλάδα, και τα παράπονα που ακούς για τη δυσκολία και τα μαθηματικά είναι κοινά όπου και να πας. Εντούτοις, συμφωνώ με τον Junior και για την οργάνωση και τα απρόβλεπτα συμβάντα στην Ελλάδα. Συνολικά, σχεδόν με κάλυψε.

Έχω μόνο μερικά πράγματα να προσθέσω. Αυτή τη στιγμή, όπως ίσως ξέρεις, τα ελληνικά πολυτεχνεία διατηρούν ακόμη το πενταετές δίπλωμα μηχανικού, προερχόμενο παραδοσιακά από την κεντρική Ευρώπη, και δεν το έχουν σπάσει ακόμη σε Bachelor και Master όπως μάλλον όλες οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες. (Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να μείνεις εδώ μίνιμουμ πέντε χρόνια, σε αντίθεση με την Αγγλία). Υπάρχει ένα ατέρμονο πέρα-δώθε με το υπουργείο ως προς την αναγνώριση του διπλώματος ως μάστερ, και δεν θα έβαζα στοίχημα ότι το θέμα θα έχει λυθεί σύντομα. Πρακτικά, λόγω εργασιακής ανασφάλειας, επιθυμίας για κάτι παραπάνω, ψαξίματος για διδακτορικό, όλο και περισσότεροι απόφοιτοι των ελληνικών πολυτεχνείων πηγαίνουν μετά το δίπλωμά τους για ένα μάστερ στο εξωτερικό. Αυτό μας κάνει έξι με εφτά χρόνια μίνιμουμ. Φυσικά και οι Έλληνες που πηγαίνουν στο εξωτερικό τα πηγαίνουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία εξαιρετικά στις περαιτέρω σπουδές, είναι όμως και μεγαλύτεροι. Δεν είμαι βέβαιη ότι ο παραπάνω αυτός χρόνος δικαιολογείται, ιδίως όταν ντε φάκτο αναγκάζεσαι να τον κάνεις.

Το Imperial έχει εξαιρετική φήμη, θέση σε rankings και τα λοιπά. Δεν έχω σπουδάσει εκεί, η πολύ περιορισμένη εικόνα μου από αποφοίτους δικούς του, του UCL και του Cambridge με τους οποίους έχω συνεργαστεί είναι πολύ καλή. Όμως εξηγούμαι: πολύ καλά μυαλά, καλές σπουδές και αξιόλογη έρευνα μπορεί κανείς να βρει όπου και να είναι. Όμως, σε κάποια μέρη έχει περισσότερες ευκαιρίες (μετάφραση: καλύτερες υποδομές, περισσότερα ερευνητικά αντικείμενα, καλύτερη επαφή με άλλα πολύ καλά πανεπιστήμια). Το αν θα τις χρησιμοποιήσει είναι πάντοτε στο χέρι του.

Το Λονδίνο είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα πόλη, αν και πανάκριβη και επομένως δύσκολη για κάποιον πιεσμένο οικονομικά - εντούτοις πιστεύω πως είναι κέρδος το να ζεις σ'ένα τέτοιο μέρος και να γνωρίζεις ανθρώπους από όλα τα μέρη του κόσμου. Η φοιτητική ζωή είναι παντού διαφορετική, από την άλλη δεν ξέρω και κανέναν ξένο που να μην ερωτεύτηκε ή να μην έκανε φίλους κατά τη διάρκεια των σπουδών του απλά επειδή σπούδαζε εκεί κι όχι στον ομφαλό της γης, για τ'όνομα του Θεού.

Συνοπτικά: με το χέρι στην καρδιά, θα έτεινα προς το Imperial. Αν, όμως, οι οικονομικές ή οικογενειακές συνθήκες είναι τέτοιες που δεν σου το επιτρέπουν, μην αισθάνεσαι ότι έχασες την ευκαιρία σου (στην ηλικία σου άκουγα ως Αθηναία πολλά δραματικά για το ΕΜΠ σε σχέση με το ΑΠΘ). Το τι θα κάνεις από εδώ και πέρα είναι σε μεγάλο βαθμό στο χέρι σου.

Τα τζαμιά είναι καμιά διακοσαριά (αν και δεν ξέρω πόσο μεγάλα είναι, συχνά ανήκουν και σε τοπικούς συλλόγους, π.χ. Αλβανών κτλ). Δεν είναι πάντως εμφανή. Γενικά οι μη προτεσταντικές/καθολικές εκκλησίες δεν είναι εμφανείς, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ζυρίχης π.χ. μοιάζει περισσότερο με εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας παρά με εκκλησία.

Οι λατρευτικοί χώροι δεν χρηματοδοτούνται από το κράτος, αλλά από πρόσθετο φόρο που πληρώνουν οι πολίτες που έχουν δηλώσει ότι ανήκουν σε κάποια θρησκεία.

ΟΚ, το έψαξα τώρα από περιέργεια, αλλά επιβεβαιώνει αυτό που ήξερα.

Για το καντόνι της Ζυρίχης, στατιστικά Οκτωβρίου 2009 εδώ από το Migrationsamt του καντονίου:

http://www.migrationsamt.zh.ch/internet/ds/ma/de/Statistiken.html

Δες Zahlen und Fakten 2009 ή Aktuelle Ausländerstatistik.

Ενδεικτικά, ξένος πληθυσμός που ζει στη Ζυρίχη:

Ευρώπη, 273587
Αφρική, 7393
Αμερική, 14629
Ασία, 21386.

Πιο λεπτομερειακά,

Γερμανία, 71910
Αλβανία, 202
Ελλάδα, 2601
Βουλγαρία, 553
Αυστρία, 10755
Σερβία, 28703
Ρουμανία, 804
Ουγγαρία, 1574
Τουρκία, 14147
Βοσνία, 4285
Μαρόκο, 705
Αιθιοπία, 196
κ.ο.κ.

Ξένοι κατά σειρά εμφάνισης:

Γερμανία (22%), Ιταλία (16%), Σερβία (10%), Πορτογαλία(7%), Τουρκία (5%). Αυτά επί ποσοστό ξένων, όχι πληθυσμού.

ikoufis, πού μένεις;

Σε ρωτάω, γιατί εγώ τρία χρόνια στην Ελβετία, ζητιάνους δεν έχω δει σχεδόν καθόλου, καθώς η επαιτεία απαγορεύεται διά νόμου - με εξαίρεση τη Βέρνη και ενδεχομένως άλλα μέρη. Όποτε έχω δει να ζητιανεύουν, είναι τζάνκια - την καταγωγή τους δεν την ξέρω, αλλά πάντως μιλούν ελβετογερμανικά, τα οποία σίγουρα δε μάθανε μέσα σ'ένα χρόνο.

Επίσης, τα τελευταία χρόνια ο μεγαλύτερος αριθμός μεταναστών, στη Ζυρίχη τουλάχιστον, είναι Γερμανοί - κι από όσο ξέρω, το προβλεπόμενο κύμα μεταναστών από τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία δεν ήρθε ποτέ, χώρια που οι μουσουλμάνοι πολίτες των χωρών αυτών δεν είναι τόσοι πολλοί. Οι δε διαδικασίες απόκτησης άδειας παραμονής στην Ελβετία δεν είναι καθόλου απλές, ιδίως αν δεν είσαι Ευρωπαίος πολίτης και δεν έχεις δουλειά (αν υποθέσουμε δηλαδή ότι μετανάστες από τρίτες χώρες βρήκαν ευκαιρία μετά την Σένγκεν και ήρθαν στην Ελβετία από αλλού).

Και πάλι όμως - τι σχέση αυτά έχουν με τους μιναρέδες;

Το δημοψήφισμα αυτό έγινε ξεκίνησε με πρωτοβουλία του SVP, του δημοφιλέστερου κόμματος της Ελβετίας, που πολιτικά τοποθετείται στην (μάλλον άκρα) δεξιά. Το SVP αυτή τη στιγμή με δική του επιλογή δεν συμμετέχει στην κυβέρνηση (η κυβέρνηση στην Ελβετία είναι πάντοτε συνασπισμού, αποτελείται πάντοτε από 7 υπουργούς από συγκεκριμένα κόμματα), καθώς ήθελε να σπρώξει τον πρώην υπουργό Christof Blocher, τον οποίο καταψήφισαν όλα τα κόμματα, καθώς δεν σεβόταν τις παραδοσιακές αρχές συναίνεσης της Ελβετίας. Όταν ο Blocher δεν βγήκε, το SVP αποχώρησε, διέγραψε το μέλος του κόμματός του που εξελέγη υπουργός από το κοινοβούλιο και δήλωσε ότι θα διοργανώνει δημοψηφίσματα για τα πάντα.

Η ατζέντα του SVP είναι: αυστηρότεροι κανόνες απόκτησης ιθαγένειας, απέλαση μεταναστών με ποινικό μητρώο, ενάντια στο Ισλάμ, υπέρ στην ελεύθερη αγορά, κατά της Ευρωπαϊκής Ένωσης κ.ο.κ. Παλιότερες καμπάνιες του κόμματος μπορεί κανείς να δει εδώ:

http://www.artthrob.co.za/08apr/images/svp_01a.jpg
http://worldradio.ch/wrs/bm~pix/leadseries_svp_poster2008~s600x600.jpg

Η συγκεκριμένη καμπάνια στρέφεται κατά των μιναρέδων ως σύμβολο, και το πόστερ της ήταν αυτό:

http://www.merkur-online.de/bilder/2009/10/08/488489/902666059-minarett-initiative-schweiz-plakat.9.jpg

Επιχειρήθηκε σύνδεση των μιναρέδων με τον ισλαμισμό και τον φονταμενταλισμό, τον εξισλαμισμό της χώρας, τα δικαιώματα των γυναικών κ.ο.κ.

Στην Ελβετία υπάρχουν τέσσερις μιναρέδες, και με αφορμή την πόλη του Λάνγκενταλ, όπου οι πολιτες αντιτίθενταν στην έγερση μιναρέ, ξεκίνησε αυτή η καμπάνια. Οι μουεζίνηδες απαγορεύονται ούτως ή άλλως, ενώ το θέμα του ύψους των κτιρίων είναι ζήτημα της πολεοδομίας. Άλλωστε, σε επίπεδο κοινότητας μπορούν να γίνονται δημοψηφίσματα για καινούρια, ψηλά κτίρια (οι Ελβετοί εγείρουν μεταλλικούς στύλους, για να δείξουν το προβλεπόμενο ύψος του κτιρίου). Το ζήτημα επομένως δεν είναι πρακτικό.

Η Ελβετία έχει 400.000 μουσουλμάνους, οι οποίοι είναι ιδιαίτερα μετριοπαθείς. Στη Ζυρίχη βλέπεις ελάχιστες μαντίλες, και δεν έχω δει ποτέ μπούρκα (οι Πράσινοι ισχυρίζονται ότι μπούρκα βλέπεις μόνο στη Γενεύη και το Σαιντ Μόριτς όταν έρχονται οι τουρίστες από το Κατάρ, και το θεωρώ πολύ πιθανό).

Τα μόνα καντόνια (=κρατίδια) που απέρριψαν την πρόταση απαγόρευσης ήταν τα γαλλόφωνα της Γενεύης, του Βωντ (Λωζάννη) και του Νεσατέλ (παραδοσιακά σοσιαλιστικό και φιλοευρωπαϊκό) και της πόλης της Βασιλείας. Το ποσοστό ήταν επίσης κατά εντός της πόλης της Ζυρίχης, η οποία προσμετράται όμως μαζί με τα χωριά του καντονίου της, τα οποία υπερψήφισαν την πρόταση απαγόρευσης. Δηλαδή, η πρόταση απορρίφθηκε από τις πόλεις όπου ζουν Ελβετοί με υψηλότερη μόρφωση και κυρίως επαφή με τους μουσουλμάνους. Αντίθετα, στα επαρχιακά γερμανόφωνα καντόνια, τα ποσοστά υπέρ της πρότασης ήταν τεράστια.

Ευτυχώς, είναι δύσκολο η απόφαση αυτή να μπορεί να εφαρμοστεί νομικά, καθώς αντιτίθεται στη χάρτα ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ και σε ευρωπαϊκές συνθήκες τις οποίες έχει υπογράψει η Ελβετία, ως μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης. Είναι επίσης πολύ πιθανό ότι αν κάποιος μουσουλμάνος προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, θα κερδίσει. Ίδωμεν.

Παρ'όλα αυτά, η απόφαση αυτή είναι μνημείο ρατσισμού και ξενοφοβίας, σε μία χώρα μάλιστα που δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται το Ισλάμ, εντός ή εκτός του εδάφους της. Για μένα, είναι ενδεικτική του κλίματος που καλλιεργείται εδώ και χρόνια, και φοβάμαι ότι οι εξελίξεις θα είναι ακόμη χειρότερες στο μέλλον. Μακάρι να διαψευσθώ.

Νομίζω ο νόμος λέει ότι τα χρόνια που δουλεύεις σε χώρα της Ευρώπης (ΕΕ και ευρωπαϊκού οικονομικού χώρου) μετρούν σαν να ήσουν στη χώρα σου, μπορείς δηλαδή να πάρεις κοινή σύνταξη. Πριν ενάμιση χρόνο είχα ρωτήσει, απ'το ΤΣΜΕΔΕ μ'έστειλαν στο υπουργείο κτλ, δεν κατάλαβα κι εγώ κι ούτε είχα όρεξη για ψάξιμο. Τώρα πληρώνω εισφορές κι εδώ κι εκεί, στην Ελβετία όταν φεύγεις από τη χώρα τα συντάξιμα που αντιστοιχούν στα χρόνια εργασίας σου στα δίνουν πίσω. Γνωστοί μου, ανάλογα με τη φάση της ζωής τους, είτε χρησιμοποίησαν τα λεφτά άμεσα είτε τα έβαλαν στην άκρη. Ειλικρινά όμως δεν είμαι ο καταλληλότερος άνθρωπος...


Όχι.


Εντάξει ρε παιδί μου, αυτό ακριβώς είναι άλλωστε το πρόβλημα. Ακόμη θυμάμαι τη συζήτηση περί "αιωνίων φοιτητών" και το επιχείρημα ότι δεν κοστίζουν τίποτε παραπάνω στο κράτος, όταν αυτή ακριβώς είναι η κατάντια. Πάντως πέρα από την υποχρηματοδότηση της έρευνας και της παιδείας σε όλες τις βαθμίδες, το ότι κάποια χρήματα κοστίζει αυτή η εκπαίδευση, κοστίζει, και όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν δουλεύουν πια στη χώρα, επιστροφή δεν υπάρχει.

Τέλος πάντων. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του, και οποιαδήποτε και να κάνει πάντοτε θα υπάρχουν σκοτεινά σημεία. Αυτό που ήθελα να πω είναι ότι όπως το βλέπω εγώ τουλάχιστον, το θέμα δεν είναι ούτε η επιλογή ούτε η αναζήτηση της ευτυχίας, αυτήν μπορεί να την έχεις ή να μην την έχεις οπουδήποτε είσαι, αλλά ότι οι διαφορές ανάμεσα στις επιλογές εντός και εκτός Ελλάδας στον επαγγελματικό τομέα είναι τεράστιες, περισσότερο για συγκεκριμένους επιστημονικούς τομείας και ακόμη περισσότερο για νέους ανθρώπους.

Παιδιά, εντάξει - οι βαρετές πόλεις είναι για τους βαρετούς ανθρώπους. Η Ζυρίχη (όπου και ζω τα τρία τελευταία χρόνια, αισίως) δεν είναι σίγουρα "Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο", και βέβαια ούτε Παρίσι, Βαρκελώνη ή Στοκχόλμη. Ούτε όμως κι η Θεσσαλονίκη είναι, για να κρατήσουμε την επαφή μας με την πραγματικότητα.

Η Ζυρίχη σαφέστατα είναι μία πόλη που θέλει καιρό να τη γνωρίσεις, είναι όμως πολύ ζωντανή πόλη, με ενεργή εναλλακτική κουλτούρα (που συνδέθηκε με τους ηρωινομανείς τη δεκαετία του ΄80), πολύ καλά θέατρα, όπερα με ένα διεθνώς φημισμένο μπαλέτο, αρκετούς πολυχώρους εκδηλώσεων όπως το Rote Fabrik και το Schiffbau και πάρα (μα πάρα) πολλές συναυλίες εντός της πόλης και στα πέριξ. Οι λίστες ποιότητας ζωής βγαίνουν πάντοτε με συγκεκριμένα κριτήρια που ενίοτε δεν έχουν σχέση με την καθημερινή πραγματικότητα ενός μέσου ανθρώπου, όμως για έναν Έλληνα η ποιότητα ζωής μεταφράζεται σε προστασία του περιβάλλοντος (μένουμε δίπλα στην πιο "μολυσμένη" περιοχή του κέντρου, και πέντε λεπτά με το ποδήλατο μπορείς να κολυμπήσεις στο ποτάμι), αξιόπιστες συγκοινωνίες και λογικό κόστος ζωής. Είτε το πιστεύει κανείς είτε όχι, η δεύτερη ακριβότερη πόλη της Ελβετίας Ζυρίχη έχει, εκτιμώ, κόστος ζωής μιάμιση φορά πάνω από την Ελλάδα. Με το μισθό του διδακτορικού μπορείς να μένεις μόνος σου ή με ένα συγκάτοικο, να έχεις ετήσιο εισιτήριο για όλα τα ΜΜΜ της χώρας +γαμάτο ποδήλατο (ή αυτοκίνητο αν αυτό προτιμάς), σινεμά, θέατρα, μπύρες κτλ, διακοπές, ψώνια, και την εισφορά σου στο ΤΣΜΕΔΕ. Ο μέσος μισθός ενός νέου εργαζομένου είναι δύο με τρεις φορές επάνω.

Φυσικά, το θέμα δεν είναι τα λεφτά, κι ούτε καν οι πόλεις. Ούτε εγώ ούτε κανένας άλλος (Έλληνας και όχι μόνο) θα ήταν στη Ζυρίχη αν αυτή δεν είχε το πολυτεχνείο που έχει - άλλωστε είναι λίγα τα μέρη στην Ευρώπη, και ίσως και αλλού, που κανείς δεν θα μπορούσε με τίποτε να ζήσει. Οι συγκρίσεις όμως κάπου πρέπει να σταματούν, και δεν πρέπει να προσπαθείς να φέρεις το στυλ ζωής σου αυτούσιο σ'ένα άλλο μέρος. Οι Έλληνες άλλωστε ψηνόμαστε πολύ να μας διασκεδάζουν άλλοι.

Το ερώτημα, όμως, είναι άλλο - χτες μόλις διάβαζα στο Zeitmagazin ένα αφιέρωμα στο (πλούσιο αλλά πάντοτε κάπως επαρχιώτικης φήμης) Μόναχο, το οποίο εσχάτως παίρνει τα πάνω του παντοιοτρόπως. Κάποιοι καλλιτέχνες μιλούσαν, κι ένας είπε ότι πάντοτε του αρέσει να πηγαίνει στο Βερολίνο, όμως να γυρίζει στο Μόναχο. "Το Βερολίνο είναι ένας σταθμός, αλλά το Μόναχο είναι προορισμός και πατρίδα" - κάπως έτσι. Όπως είναι τα πράγματα τώρα στην Ελλάδα, η πλειοψηφία των νέων επιστημόνων (ειδικά αν κάνουν κάτι πολύ καινούριο), αν δεν νιώθει νοσταλγία, δεν αρχίζει να κάνει σκέψεις "πού θα γεννηθούνε τα παιδιά μου, τι θα γίνουν οι γονείς μου", δεν της λείπουνε οι ρίζες της τέλος πάντων, δεν έχει περίπου κανένα λόγο να γυρίσει. Αυτή την αλήθεια μπορούμε να την κρύβουμε εσαεί πίσω από συζητήσεις για το πόσο πάνε τα νοίκια στη γηραιά Αλβιώνα, αλλά παραμένει αλήθεια. Η τεχνογνωσία που αποκτάται έξω (και η οποία προφανώς φέρει ένα μακροπρόθεσμο κέρδος στη χώρα υποδοχής, όταν εμπλέκονται δημοσιεύσεις και πνευματική ιδιοκτησία) ίσως μένει εκεί συχνότερα απ'ό,τι επιστρέφει. Όπως δεν επιστρέφουν και τα λεφτά που δαπάνησε το κράτος, για να σπουδάσει όλους αυτούς τους ανθρώπους ως το πρώτο τους πτυχίο. 

Το βιβλίο είναι πολύ ενδιαφέρον, γεμάτο οξυδερκή παρατήρηση και ανθρωπιά - άλλωστε ο ίδιος ο Σακς πρέσβευε ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή οι ασθενείς δεν είναι μόνον "ιατρικές περιπτώσεις", αλλά ξεχωριστοί άνθρωποι, με το χαρακτήρα και το περιβάλλον τους που προετοιμάζει το έδαφος για την ασθένεια αλλά και όποια προσπάθεια θεραπείας της, πέρα από τη φαρμακευτική προσέγγιση. Τον συγκινεί και τον απασχολεί ιδιαίτερα η προσπάθεια του εαυτού που βασανίζεται από μία ασθένεια, όποια κι αν είναι αυτή, να διατηρηθεί.

Είναι ενδιαφέρουσες μία προς μία οι ιστορίες των ασθενών του, αλλά το καλύτερο κατ'εμέ κομμάτι του βιβλίου είναι τα συμπερασματικά κομμάτια που τις ακολουθούν. Ο Σακς γράφει ωραία, αν και καθαρά λογοτεχνικά, αρκετές υποσημειώσεις του θα μπορούσαν να είχαν μπει στο κυρίως κείμενο. Ιστορικά, πρόκειται για ένα βιβλίο με μεγάλη σημασία για τη χρήση και μελέτη του νέου, τότε, L-DOPA.

Θα το πρότεινα.

Μμμ, αν κι έχω χρόνια να δω την ταινία - τα Ξυπνήματα βασίζονται στο ομώνυμο βιβλίο (Awakenings) του μεγάλου νευρολόγου Oliver Sacks, που έτυχε να διαβάζω αυτές τις μέρες.

Οπότε νομίζω όχι - τουλάχιστον όχι από πλευράς υπόθεσης.

Kim & Jessie, M83

Βίντεο από τους "αγανακτισμένους πολίτες" στην Πάτρα.

http://patras.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=2920

Εντάξει όταν κάνω λοιπόν εγώ παιδιά θα τα έχω καλομαθημένα και πειθαρχημένα και γενικά σούζα, σπίτι σχολείο σχολείο σπίτι και ουαί κι αλλοίμονο να μην κυκλοφορούνε στα εξάρχεια και να μην προκαλούνε και βρίζουνε και είναι ανάγωγα και κυρίως σε κανέναν αστυνομικό γιατί τι τα θες, όλοι άνθρωποι είμαστε και προκαλούμαστε κι άσε μη "συρθεί ο κύριος σε καμιά αντίδραση" και "προκληθεί να γίνει γουρούνι και δολοφόνος", και θα μου το φέρουν το παιδί τέσσερις. κυρίως δε θα τους πω να τα αποφεύγουν όλα αυτά αν τυχόν έχω βγάλει τίποτα λεφτά γιατί τότε ειδικά τότε θα'ναι προφανές ότι τότε τα παιδιά άποψη δεν δικαιούνται να έχουν ούτε να προκαλούν ούτε βλακείες να κάνουν. όμως άμα ξεκινήσω με το χεράκι χεράκι ξύλο από νωρίς όλα θα λυθούν, όπως άλλωστε βλέπουμε και γύρω μας, στους ανθρώπους της ηλικίας των γονιών μας ας πούμε, που στην πλειοψηφία τους ένα χεράκι το'χε φάει ο καθένας τους για να πούμε την αλήθεια, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όπως διευκρινίζει ο κύριος, και τώρα όλα είναι ανθηρά, κι άμα δεν ήταν το παιδί των αστών να πετάει πέτρες μετά το πάρτυ και οι άλλοι (φασίστες, να μην ξεχνιόμαστε) να καίνε είμαστε γενικά παράδεισος. επίσης η βία εκτός ιδεολογίας είναι φασισμός αλλά εντός (σαν τους χρυσαυγίτες ας πούμε, σαν τους βασανισμούς σε μετανάστες) είναι οκ.

δεν καταλαβαίνω βέβαια αφού άμα το δούμε ψύχραιμα φταίνε και τα παιδιά και τελικά ο αστυνομικός ο άνθρωπος απλά εξωθήθηκε κι εκείνος που του πετούσανε πέτρες και το πυροβόλησε το παιδί απ'ευθείας στην καρδιά τι πολιτικό αίτημα έπρεπε να΄χουμε εμείς για να διαμαρτυρηθούμε. αλλά μπορεί και να μην καταλαβαίνω γιατί κανείς δε μου'δωσε ένα γερό χέρι ξύλο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) όταν έπρεπε.

Μια παραγραφούλα για το ένα, μια παραγραφούλα για το άλλο. Η πρώτη γεμάτη γενικολογίες. Στο σάιτ του ΚΚΕ και του Ριζοσπάστη δεν βρήκα κάτι άλλο. Το τι θα ήθελα να γράφουν είναι σαφές νομίζω, και αυτό ακριβώς είναι που στηλιτεύω.

Δεν προτίθεμαι να συνεχίσω αυτή τη συζήτηση όμως, γιατί τη θεωρώ γελοία μπροστά στο περιστατικό. Δεν εξεπλάγην πάντως από τη στάση του ΚΚΕ, κι αυτό λέει περισσότερα για το ΚΚΕ παρά για μένα.

Δουλειά της αστυνομίας δεν είναι να προστατεύει τις περιουσίες των ανθρώπων του μεροκάματου, όπως λέτε, αγόρια; Μετά το φόνο ενός δεκαεξάχρονου από έναν άνθρωπο που κουβαλάει όπλο, μέλος της αστυνομίας, εκπρόσωπο του κράτους, που είναι εκεί για να προστατεύει τους πολίτες υποτίθεται, μετά το φόνο από ένα ζώο που πάρκαρε το αμάξι του και πήγε να πυροβολήσει ένα δεκαεξάχρονο επειδή τον έβριζε, η αστυνομία για μία ακόμη φορά δεν έκανε τίποτα για να προστατεύσει τις περιουσίες των πολιτών από τη δικαιολογημένη οργή εναντίον της, και κάθεστε και συζητάτε για το κατά πόσον η συγκεκριμένη δράση είναι η βέλτιστη; Μπορεί να μη συμφωνώ με τη βία, αλλά σε ένα κράτος όπου η ολοένα αυξανόμενη αστυνομική βία (από τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια προχωρήσαμε στους φόνους) μένει πάντοτε ατιμώρητη, όπου η ανικανότητα συνδυάζεται, φονικά πλέον, με την ηλιθιότητα και τις, ολοένα και πιο μαύρες απόψεις, τουλάχιστον αυτοί που βγαίνουν και τα σπάνε έχουν μία συνέπεια. Το δε ΚΚΕ, που θεωρεί ότι τα επεισόδια χρήζουν αντιμετώπισης αντίστοιχης έκτασης με το φόνο ενός παιδιού, θα έπρεπε να ντρέπεται. Γενικά αποφεύγω τις ηθικές κρίσεις σε θέματα πολιτικής - αλλά πραγματικά άλλα λόγια από αυτά δεν έχω. Ντροπή σας. Μαλάκες κι εσείς.

έχω λιώσειιιιιιιιιιιι