THMMY.gr

Εδώ θα ποστάρω τα άρθρα του ''Ο'' που μ αρέσουνε, ή που θεωρώ ότι λύνουν ζητήματα και ιδεολογήματα που μπαίνουν εδώ μέσα. Παράδειγμα: ''Αν βγει το ΚΚΕ σιγά μην κάνει αυτά που λέει''. Θα απαντηθεί στο άρθρο που ακολουθεί 8))

Στις 22 Απριλίου συμπληρώνονται τα 140 χρόνια από την γέννηση του μεγάλου επαναστάτη Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, θεμελιωτή μαζί με τους Μαρξ - Ένγκελς της κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης. Το έργο του Λένιν είναι τεράστιο, πραγματικό όπλο στην επαναστατική πάλη σήμερα. Η μελέτη του έργου του Λένιν είναι αδήριτη ανάγκη για κάθε νέο κομμουνιστή προκειμένου να ατσαλωθεί ιδεολογικά, να θωρακιστεί στη διαπάλη με την αστική ιδεολογία και τις οπορτουνιστικές παραλλαγές της. Η ζωή και η δράση του είναι αρκετά γνωστά.

Αντί για κάποιο βιογραφικό του, επιλέξαμε να δώσουμε μερικά αποσπάσματα από τις περίφημες “Θέσεις του ΙΙ Συνεδρίου της ΚΔ” ειδικά αυτές που αφορούν τον κοινοβουλευτισμό και που έχουν γραφτεί ουσιαστικά από τον ίδιο τον Λένιν. Ελπίζουμε να λειτουργήσουν και ως παρότρυνση για να διαβαστεί ολόκληρο το πολύ σημαντικό αυτό έργο, που είναι γραμμένο με επαναστατικό πάθος και θεωρητική αρτιότητα. Το κείμενο είναι υπό μορφή θέσεων και επιδιώκει να βοηθήσει τα νεαρά Κομμουνιστικά Κόμματα, που είχαν δημιουργηθεί σε μια σειρά χώρες, να λύσουν σωστά τα ζητήματα της ταξικής πάλης.

«…1.  Ο κοινοβουλευτισμός, ως κυβερνητικό σύστημα, είναι μια δημοκρατική μορφή της κυριαρχίας της αστικής τάξης. Σε μια ορισμένη στιγμή της ανάπτυξής του έχει ανάγκη από μια ψευτολαϊκή αντιπροσωπεία, που μολονότι παρουσιάζεται σαν οργάνωση της κοινωνικής θέλησης ανεξαρτήτως τάξεων, στην πραγματικότητα δεν είναι παρά μηχανή καταναγκασμού και καταπίεσης στα χέρια του κυρίαρχου κεφαλαίου.

2.  Ο κοινοβουλευτισμός είναι ορισμένη μορφή του κυβερνητικού συστήματος. Γι’ αυτό ποτέ δεν ταιριάζει στην κομμουνιστική κοινωνία, που δεν ξέρει ούτε τάξεις ούτε πάλη των τάξεων ούτε κανενός είδους κυβερνητικής εξουσίας.

3.  Ο κοινοβουλευτισμός δεν μπορεί να είναι ούτε η μορφή της κυβέρνησης του προλεταριακού κράτους στην μεταβατική περίοδο που πάει από την δικτατορία της αστικής τάξης στην δικτατορία του προλεταριάτου. Στο πιο οξύ σημείο της πάλης των τάξεων, όταν η πάλη αυτή μεταβάλλεται σε εμφύλιο πόλεμο, το προλεταριάτο πρέπει κατά ανάγκη να δημιουργήσει την κυβερνητική του οργάνωση ως οργάνωση “μάχης”, στην οποία δεν θα αφήσει να χωθεί κανένας αντιπρόσωπος των παλιών κυρίαρχων τάξεων. κάθε δήθεν λαϊκή θέληση, κατά την διάρκεια αυτής της φάσης, είναι βλαβερή για το προλεταριάτο· το προλεταριάτο δεν έχει ανάγκη από τον κοινοβουλευτικό χωρισμό των εξουσιών, που μπορεί να είναι ολέθριος. η σοβιετική δημοκρατία είναι η μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου.

4. Τα αστικά κοινοβούλια, που αποτελούν ένα από τα κυριότερα ελατήρια της κυβερνητικής μηχανής της αστικής τάξης, δεν μπορούν να κατακτηθούν, όπως γενικά το αστικό κράτος δεν μπορεί να κατακτηθεί από το προλεταριάτο. Το καθήκον του προλεταριάτου είναι να σπάσει και να καταστρέψει την αστική κυβερνητική μηχανή, στην οποία περιλαμβάνονται και τα κοινοβουλευτικά σώματα, είτε είναι δημοκρατικά είτε είναι συνταγματικά μοναρχικά.

5.  Το ίδιο θα γίνει και για τους δημοτικούς και κοινοτικούς οργανισμούς που δεν είναι σωστό να τους θεωρούμε αντίθετους θεωρητικώς προς τα κυβερνητικά όργανα. Πράγματι ο μηχανισμός τους είναι απαράλλακτος με τον κυβερνητικό μηχανισμό της αστικής τάξης. και οι οργανισμοί αυτοί πρέπει να καταστραφούν από το προλεταριάτο και να αντικατασταθούν από τα τοπικά Σοβιέτ αντιπροσώπων εργατών.

6.  Ο κομμουνισμός, λοιπόν, αρνείται κάθε μέλλον στον κοινοβουλευτισμό. δεν το δέχεται ως μορφή της δικτατορίας της τάξης του προλεταριάτου. δεν παραδέχεται πως είναι δυνατόν να κατακτηθούν τα κοινοβούλια. έχει ως σκοπό την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Γι’ αυτό δεν μπορεί να υπάρχει ζήτημα χρησιμοποίησης των αστικών κυβερνητικών οργανισμών παρά μόνο με τον σκοπό της καταστροφής τους. Με αυτή και μόνο με αυτήν την έννοια μπορεί να τεθεί το ζήτημα.

7. Κάθε αγώνας των τάξεων είναι αγώνας πολιτικός, γιατί στο τέλος είναι αγώνας για την εξουσία. Κάθε απεργία που απλώνεται σε όλη την χώρα, γίνεται απειλή για την αστική κυβέρνηση, και γι’ αυτό ακριβώς αποκτάει πολιτικό χαρακτήρα. Η προσπάθεια για ανατροπή της αστικής τάξης και το τσάκισμα του αστικού κράτους με κάθε μέσο, είναι υποστήριξη πολιτικού αγώνα. Η δημιουργία ενός κυβερνητικού μηχανισμού καταναγκασμού “τάξης” εναντίον της ανυπότακτης αστικής τάξης, οποιοσδήποτε και αν είναι ο μηχανισμός αυτός, είναι η κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας.

8. Ο πολιτικός, λοιπόν, αγώνας δεν συνοψίζεται καθόλου στο ζήτημα της στάσης μας έναντι του κοινοβουλευτισμού. Περιλαμβάνει ολόκληρο τον αγώνα της τάξης του προλεταριάτου, εφόσον ο αγώνας αυτός παύει να είναι τοπικός και μερικός, και τείνει στην ανατροπή του καπιταλιστικού καθεστώτος.

9.  Η βασική μέθοδος της πάλης του προλεταριάτου εναντίον της αστικής τάξης, δηλαδή εναντίον της κυβερνητικής εξουσίας, είναι πρώτα η μέθοδος της δράσης κατά μάζες. Η δράση αυτή οργανώνεται και διευθύνεται από τις οργανώσεις των μαζών του προλεταριάτου (Σωματεία, κόμματα, Σοβιέτ) υπό την γενική οδηγία του στέρεα ενωμένου, πειθαρχικού και συγκεντρωτικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο εμφύλιος πόλεμος είναι πόλεμος. Στον πόλεμο αυτό, το προλεταριάτο πρέπει να έχει σώμα πολιτικών αξιωματικών, ένα καλό πολιτικό επιτελείο, που διευθύνει όλες τις επιχειρήσεις σε όλους τους κλάδους της δράσης.

10.  Ο αγώνας των μαζών αντιπροσωπεύει ολόκληρο σύστημα ενεργειών, που αναπτύσσονται, ζωογονούνται από την ίδια την μορφή τους και οδηγούν λογικά στην επανάσταση κατά του καπιταλιστικού κράτους. Στον αγώνα αυτό των μαζών, που μοιραίως μεταβάλλεται σε εμφύλιο πόλεμο, το κόμμα που διευθύνει το προλεταριάτο πρέπει, κατά γενικό κανόνα, να ενισχυσεί πίσω του όλες τις νόμιμες θέσεις, να τις κάνει στέρεα στηρίγματα της επαναστατικής του δράσης και να τις υποτάσσει στο κύριο σχέδιο της εκστρατείας, δηλαδή στον αγώνα των μαζών.
 
11. Ένα τέτοιο στήριγμα είναι το βήμα του αστικού κοινοβουλίου. Δεν πρέπει να προβάλλουμε εναντίον της συμμετοχής στην κοινοβουλευτική δράση την αστική ιδιότητα του κυβερνητικού οργανισμού. Το κομμουνιστικό κόμμα μπαίνει μέσα στη βουλή, όχι να κάνει δράση οργανωτική, αλλά να υποσκάψει από τα μέσα την κυβερνητική μηχανή και την ίδια τη βουλή. (Παραδείγματα: Η δράση του Λίκμπνεχτ στην Γερμανία, των μπολσεβίκων στην τσαρική Δούμα, στη “Δημοκρατική συνέλευση”, στο “προκοινοβούλιο του Κερένσκι” και τέλος στην “Συντακτική εθνοσυνέλευση” καθώς και στους δήμους.)
 
12. Η κοινοβουλευτική αυτή δράση, που κυρίως συνίσταται στη χρησιμοποίηση του κοινοβουλευτικού βήματος για το σκοπό της επαναστατική προπαγάνδας για την καταγγελία των στρατηγημάτων του αντίπαλου, για την πολιτική συγκέντρωση των μαζών κλπ πρέπει να υποτάσσεται τελείως στους σκοπούς και τα έργα του ομαδικού αγώνα που γίνεται έξω από το κοινοβούλιο.
 
13. Αν οι κομμουνιστές πάρουν την πλειοψηφία στους κοινοτικούς οργανισμούς, πρέπει: α) να αντιπολιτεύονται την κεντρική εξουσία, β) να κάνουν ότι μπορούν για να εξυπηρετούν το φτωχότερο μέρος του πληθυσμού (οικονομικά μέτρα, εισαγωγή ή προσπάθεια εισαγωγής οπλισμένης εργατικής εθνοφρουράς κλπ,) γ) να δείχνουν σε κάθε ευκαιρία τα εμπόδια που βάζει το αστικό κράτος για τις ριζικές μεταρρυθμίσεις, δ) πάνω σε αυτήν την βάση να αναπτύξουν επαναστατική προπαγάνδα όσο το δυνατό έντονη, χωρίς να φοβηθούν την σύγκρουση με την κεντρική εξουσία, ε) να αντικαταστήσουν σε ορισμένες περιπτώσεις τα τοπικά όργανα με τοπικά εργατικά Σοβιέτ. Όλη, λοιπόν η δράση των κομμουνιστών να αποτελεί μέρος του γενικού έργου της καταστροφής του καπιταλιστικού συστήματος.
 
14. Και η προεκλογική δράση πρέπει να γίνεται όχι με το πνεύμα της επιτυχίας όσο το δυνατόν περισσότερων βουλευτικών θέσεων, αλλά με το πνεύμα της κινητοποίησης των μαζών με τα συνθήματα της προλεταριακής επανάστασης. Η προεκλογική δράση δεν μπορεί να γίνεται μόνο από τους κορυφαίους του κόμματος, αλλά από το σύνολο των μελών του κόμματος. κάθε κίνημα των μαζών πρέπει να χρησιμοποιείται (απεργίες, διαδηλώσεις, ταραχές μέσα στους στρατώνες και τους ναύτες κλπ). Όλες οι προλεταριακές οργανώσεις πρέπει να σπρώχνονται σε μια ζωηρή δράση.
 
15. Υπό τέτοιους όρους η προεκλογική δράση βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την σιχαμένη κοινοβουλευτική δράση που κάνουν τα σοσιαλιστικά κόμματα όλων των χωρών, των οποίων οι βουλευτές μπαίνουν στην βουλή για να υποστηρίζουν ένα “δημοκρατικό” Σύνταγμα ή το πολύ πολύ, για να το “κατακτήσουν”. Το κομμουνιστικό Κόμμα δεν μπορεί να δεχτεί παρά μόνο την επαναστατική χρησιμοποίηση του κοινοβουλευτισμού, όπως μας έδειξαν ο Καρλ Λίκμπνεχτ και οι μπολσεβίκοι.
 
16. Ο καταρχήν, λοιπόν αντικοινοβουλευτισμός, δηλαδή η απόλυτη και κατηγορηματική άρνηση της συμμετοχής στις εκλογές και στην επαναστατική κοινοβουλευτική δράση, είναι παιδιάστικη και απλοϊκή αντίληψη, που δεν μπορεί να αντισταθεί στην κριτική. Προέρχεται από μια βαθιά αποστροφή για τους κοινοβουλευτικούς πολιτευόμενους, αποστροφή που δημιουργείται γιατί υποθέτουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικός κοινοβουλευτισμός. Εκτός τούτου η γνώμη αυτή βασίζεται πάνω σε μια εντελώς εσφαλμένη αντίληψη για το ρόλο του κόμματος, που στην περίπτωση αυτή δε θεωρείται, ως η συγκεντρωτική εργατική πρωτοπορία στον αγώνα, αλλά ως μια αποκεντρωτική οργάνωση αποτελούμενη από επαναστατικά τμήματα που δεν συνδέονται μεταξύ τους.
 
17. Εξάλλου, η ανάγκη της πραγματικής συμμετοχής στις κοινοβουλευτικές συνελεύσεις δεν προέρχεται καθόλου από την καταρχήν αναγνώριση της επαναστατικής δράσης στο κοινοβούλιο. Στο ζήτημα αυτό, όλα εξαρτώνται από ένα σωρό ειδικούς όρους. Σε μια ορισμένη στιγμή μπορεί να είναι ανάγκη να φύγουν οι κομμουνιστές από την βουλή. Αυτό κάνανε οι μπολσεβίκοι όταν άφησαν το προκοινοβούλιο του Κερένσκι, για να το καταστρέψουν, για να του αφαιρέσουν κάθε δύναμη και να του αντιτάξουν πιο ζωηρά το Σοβιέτ της Πετρούπολης μια μέρα πριν τεθούν επικεφαλής της επανάστασης. το ίδιο κάνανε στην συντακτική εθνοσυνέλευση τη ημέρα της διάλυσής της, φεύγοντας από αυτήν και πηγαίνοντας στο Τρίτο συνέδριο των Σοβιέτ. Σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να είναι ανάγκη να μποϊκοταριστούν οι εκλογές ή να γίνει αμέσως επίθεση εναντίον της αστικής κοινοβουλευτικής κλίκας, ή να λάβουμε μέρος στις εκλογές, αλλά να μην πάμε στην Βουλή κ.λπ.
 
18. Έτσι μολονότι αναγνωρίζει κατά γενικό κανόνα την ανάγκη συμμετοχής στις εκλογές, τόσο για την Βουλή όσο και για τα όργανα της τοπικής εξουσίας, καθώς και την ανάγκη να κάνει κομμουνιστική δράση μέσα σε αυτά τα σώματα, το κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να παίρνει αυτό το ζήτημα συγκεκριμένα και να λαβαίνει υπόψη του τους ιδιαίτερους όρους κάθε στιγμής. Το μποϊκοτάζ των εκλογών ή της Βουλής καθώς και η αποχώρηση από τη Βουλή, είναι μέσα στα οποία μπορεί να είναι χρήσιμο να καταφύγουμε, προπάντων όταν βρισκόμαστε μπροστά σε ένα σύνολο όρων που μας επιτρέπουν να αρχίσουμε αμέσως τον ένοπλο αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας.
 
19. Είναι απαραίτητο να έχουμε σταθερά υπόψη μας τη μικρή σχετική σημασία του ζητήματος αυτού. Αν το κέντρο του βάρους βρίσκεται στον αγώνα για την κυβερνητική εξουσία που γίνεται έξω από το κοινοβούλιο, είναι φανερό ότι η προλεταριακή δικτατορία και ο αγώνας των μαζών για την πραγματοποίηση της δικτατορίας αυτής δεν έχουν τίποτα να κάνουν με το ιδιαίτερο ζήτημα της χρησιμοποίησης του κοινοβουλευτισμού.
 
20. Γι’ αυτό η Κομμουνιστική Διεθνής βεβαιώνει με τον κατηγορηματικότερο τρόπο ότι θεωρεί έγκλημα προς το εργατικό κίνημα κάθε σχίσμα ή απόπειρα σχίσματος μέσα στα κομμουνιστικά κόμματα που ακολουθούν αυτό το δρόμο. Το συνέδριο κάνει έκκληση σε όλους εκείνους που παραδέχονται τον αγώνα των μαζών υπέρ της δικτατορίας του συγκεντρωτικά οργανωμένου επαναστατικού προλεταριάτου που θα χρησιμοποιήσει όλη του την επιρροή μέσα σε όλες τις οργανώσεις της εργατικής τάξης, για να πραγματοποιήσει την τέλεια ενότητα των κομμουνιστικών στοιχείων, παρόλες τις ασυμφωνίες που μπορούν να υπάρξουν για το ζήτημα του κοινοβουλευτισμού.»
 
Επιμέλεια: ΙΕ του ΚΣ­­­


*Κομμουνιστική Διεθνής

Πανηγυρισμοί διαδέχτηκαν το κλίμα καταστροφολογίας αφού η Ελλάδα πέτυχε τη “στήριξη” από ΕΕ-ΔΝΤ. Η ίδια η απόφαση της ΕΕ στις 25/3, που μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «(…) οι ελληνικές αρχές έλαβαν φιλόδοξα και αποφασιστικά μέτρα, τα οποία αναμένεται να επιτρέψουν στην Ελλάδα να ανακτήσει την πλήρη εμπιστοσύνη των αγορών» κάνει φανερό το πόσο… “πιέζεται” το ΠΑΣΟΚ. Η αντιλαϊκή επέλαση δε θα σταματήσει στα ήδη ανακοινωθέντα βάρβαρα μέτρα. Ο μηχανισμός οικονομικής στήριξης, που από κοινού στήθηκε από ΕΕ και ΔΝΤ, είναι ξεκάθαρο ότι το μόνο που προμηνύει είναι ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στο λαό και τα δικαιώματά του. Είναι φανερό ότι οι εργαζόμενοι έχουν μπροστά τους ένα μακρόχρονο και σκληρό αγώνα, που απαιτεί ταξική ενότητα κάτω από τις σημαίες του ΠΑΜΕ με προμετωπίδα το σύνθημα “την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία”.

Νέα αντιλαϊκή λαίλαπα
Μόνο νέα εθνική εορτή δεν ανακηρύχθηκε από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ όταν ανακοινώθηκε από την ΕΕ ότι θα δημιουργηθεί μηχανισμός οικονομικής στήριξης από κοινού με το ΔΝΤ για την Ελλάδα, δηλαδή για τη ντόπια πλουτοκρατία. Η αλήθεια για τη συμφωνία που πραγματοποιήθηκε στην ΕΕ είναι ότι κρύβει νέα λαίλαπα, ένταση της αντιλαϊκής πολιτικής, περαιτέρω στήριξη στους τραπεζίτες, στους βιομήχανους, γενικά στους καπιταλιστές. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι ο μηχανισμός στήριξης θα μπει σε λειτουργία μόνο αν δεν προωθηθούν νέα αντιλαϊκά μέτρα. Αυτό θα χρησιμοποιήσει σαν μαστίγιο το ΠΑΣΟΚ για να προχωρήσει νέα αντιλαϊκά πακέτα, που έχουν διαμορφωθεί χρόνια τώρα με τη στήριξη των ΝΔ και ΛΑΟΣ.
Το επόμενο διάστημα το κεφάλαιο θα ζητήσει περισσότερα σωσίβια για την κερδοφορία του. Και όπου “σωσίβια” ο εργαζόμενος πρέπει να βλέπει νέα χτυπήματα στη ζωή και τα δικαιώματά του. Το νομοσχέδιο για το φορολογικό προκαλεί το λαό. Τα όσα ισχυρίζεται το ΠΑΣΟΚ περί “δίκαιης φορολογίας”, μετουσιώθηκαν σε ότι περίμενε ο κάθε εργαζόμενος. Το νέο φορολογικό χτυπάει ανελέητα το λαϊκό εισόδημα καταργώντας με τη συλλογή αποδείξεων το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ. “Δίκαιο” είναι για το κεφάλαιο αφού μειώνει τη φορολογία στα κέρδη στο 20%. Το σίγουρο της αντιλαϊκής επίθεσης αποτυπώνεται και στο ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μέχρι το τέλος του έτους θα καταθέσει 30 νομοσχέδια, μεταξύ των οποίων το νέο ασφαλιστικό, ο “Καλλικράτης” καθώς και η επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας.
 
Στο προσκήνιο
το πραγματικό δίλημμα
Και ποιος δεν επιστρατεύεται για να συναινέσουν οι εργαζόμενοι στην έξοδο από την κρίση. Ο Σαμαράς δήλωνε ότι «είμαστε στις Βρυξέλλες με τη φανέλα της Εθνικής», o πριν από λίγο καιρό πιεσμένος από τους “οίκους” πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου καλούσε το έθνος «να φανούμε αντάξιοι (σ.σ οι Έλληνες) των περιστάσεων» ενώ λίγο πριν ο Μητσοτάκης μιλώντας ως γνήσιος εκπρόσωπος της αστικής τάξης, δήλωνε ότι «πρέπει να ρίξουμε το επίπεδο ζωής του ελληνικού λαού». Στην πρόκληση των αστών οι εργαζόμενοι πρέπει να απαντήσουν. Να σκεφτούν ότι είτε με ανάπτυξη είτε με κρίση πάντα ο λογαριασμός φτάνει σ’ αυτούς. Το πραγματικό δίλημμα δεν είναι αν θέλουμε κέρδη ή ζημιές για τις επιχειρήσεις, στήριξη από την ΕΕ ή το ΔΝΤ ή από κοινού, μεγάλους ή μικρούς ρυθμούς ανάπτυξης, δανεισμό με ψηλά ή χαμηλά spreads. Όλα τα παραπάνω είναι αποπροσανατολιστικά και αποτελούν όψεις του ίδιου νομίσματος, που όποιος δίνει απάντηση τάχα για να διαφωτίσει το λαό έχει αποδεχτεί τον ευρωμονόδρομο, τη στήριξη του καπιταλισμού. Το δίλημμα είναι αν θα συνεχίζεται η ανάπτυξη με κριτήριο τα κέρδη μιας χούφτας πλουτοκρατών ή με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες. Το δίλημμα είναι εν τέλει εξουσία των μονοπωλίων ή εξουσία της εργατικής τάξης, καπιταλισμός ή σοσιαλισμός. Γι’ αυτό γίνονται και οι νουθεσίες προς το ΚΚΕ για να συμμορφωθεί (δηλώσεις Πάγκαλου, Μητσοτάκη και άρθρα έγκυρων “κουκουεδολόγων”), να βάλει νερό στο κρασί του, να συμβάλλει στη “συνοχή του κοινωνικού ιστού”. Τους λούζει κρύος ιδρώτας με τη στρατηγική του ΚΚΕ γιατί είναι η μόνη που απαντάει στις ανάγκες της εργατικής τάξης χωρίς να δίνει δεκάρα για τους καπιταλιστές.
 
Ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες!
Οι εργαζόμενοι πρέπει να αφήσουν στην άκρη όσους τους καλούν να διαλέξουν τον τάδε ή το δείνα ιμπεριαλιστή, την ΕΕ ή το ΔΝΤ, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φανερό ότι οι ιμπεριαλιστές για να τσακίσουν κάθε λαϊκό δικαίωμα είναι ενωμένοι σαν μια γροθιά. Τρώγονται μόνο για το ποιος θα καταληστεύσει περισσότερο πλούτο από αυτόν που παράγουν οι εργάτες. Καλλιεργεί αυταπάτες ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που ψάχνει “αλληλεγγύη” μέσα στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Το ρεαλιστικό για τους εργαζομένους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι η πάλη έως την αποδέσμευση από την ΕΕ και κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό ως αναπόσπαστο μέρος της πάλης για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης. Οι εργαζόμενοι πρέπει να κάνουν σμπαράλια την κοινωνική συνοχή που ευαγγελίζεται η ΕΕ, η κυβέρνηση και η ΝΔ και να ενισχύσουν αποφασιστικά το ΠΑΜΕ. Στις 21 και 22 Απρίλη να νεκρώσουν οι χώροι δουλιάς. Οι εργαζόμενοι κάτω από τα λάβαρα του ΠΑΜΕ να στείλουν ισχυρό ταξικό μήνυμα ξεσηκωμού. Να αναμετρηθούν αποφασιστικά με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Να βάλουν μπροστά ότι απαιτούνται ριζικές αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας και οικονομίας για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
 

Μπραβο Σαββα.
Μπορεις να βαλεις και τα ζωδια?
(κριος ειμαι.)

Ως φιλελευθερος ενα εχω να πω για τις παραπανω ιδεες του ολοκληρωτικου καθεστωτος του κουμουνισμου..

ΖΗΤΩ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ....ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ... ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ!

δε λεγεται κουμουνισμος ρε μπουρζουα
κομμουνισμος λεγεται
μαθε να μιλας σωστα :D :D :D :D :D :D

κουμουνισμος...κουμουνισμος...

"Ο κόσμος θα γίνει καλύτερος όταν ο τελευταίος καπιταλιστής κρεμαστεί απ' τ' άντερα του τελευταίου μανατζερά"

- ρήση αγνώστου καυλωμένου σταλινικού

Πιστεύεις ότι ο σοσιαλισμός δε δίνει ελευθερίες. Κοίτα να δεις, οι άνθρωποι από την αρχη σχεδόν της ιστορίας(από τότε που άρχισαν να παράγουν περισσότερο απ όσο χρειάζονται) χωρίζονται σε εκμεταλευτές και εκμεταλευόμενους. Οι εκμεταλευτές έχουν την εξουσία και μέσα από αυτή καταπιέζουν τους εκμεταλευόμενους. Οι σημερινοί εκμεταλλευτέςείναι η αστική τάξη, η τάξη που έχει στα χέρια της τα μέσα παραγωγής. Σήμερα έχεις κάποιες ελευθερίες. Δε σου τις έδωσσε η αστική τάξη έτσι όμως. Π.χ. για να έχεις την ελευθερία να δουλεύεις 8 ώρες και να μπορείς να βλέπεις και την οικογένειά σου χύθηκε αίμα. Τώρα η άστική τάξη βρηκε την ευκαιρία και στο πήρε πίσω. Που θέλω να καταλήξω. Οι ελευθερίες που έχει η καταπιεζόμενη τάξη σε ένα οποιοδήποτε καθεστώς εξαρτάται από το επίπεδο της πάλης των τάξεων. Όταν οι αστοί κινδύνεψαν από τον ''κομμουνιστικόν κίνδυνον'' έφτιαξαν χούντες. Συνεπώς δεν μπορείς να λες ότι ο καπιταλισμός σου δίνει ελευθερίες. Όταν οι αστοί λένε ότι ο σοσιαλισμός τους στερεί την ελευθερία, εννοούν ότι τους στερεί την ελευθερία να μας εκμεταλεύονται. Στο σοσιαλισμό δεν έχεις την ελευθερία να πλουτίζεις από τη δουλειά των άλλων. Ο όρος ''φιλελεύθερος'' που ανέφερες σημαίνει πάλι, όση ελευθερία θέλουν να μας εκμεταλεύονται. Εσύ, που φαντάζομαι οι γονείς σου δεν είναι ούτε βιομήχανοι, ούτε τραπεζίτες, ανήκεις στο εκμεταλλευόμενο κομμάτι της κοινωνίας(αν πάλι είναι βιομήχανοι οι τραπεζίτες πάσο). Και πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε δύο ελευθερίες: Την ελευθερία των βιομηχάνων να πλουτίζουν από τη δική σου εργασία όταν θα δουλεύεις(αν δε δουλεύεις ήδη) ή τη δική σου ελευθερία να απολαμβάνεις τον πλούτο που παράγεις, με κατάργηση της ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Μου είπες και για ελευθερία στην παιδεία. Σ αυτό θα απαντήσω με ένα ακόμη άρθρο, για να μη φεύγουμε κι απ το χαρακτήρα του τόπικ

Για το ΚΚΕ το δικαίωμα στη μόρφωση πρέπει να είναι καθολικό και ενιαίο για όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως ιθαγένειας, θρησκείας ή χρώματος. Το ζήτημα της εκπαίδευσης ωστόσο δεν είναι κάτι ξεκομμένο από την οικονομία και το χαρακτήρα του κυρίαρχου συστήματος. Στον καπιταλισμό η μόρφωση είναι ακριβοπληρωμένο εμπόρευμα προσαρμοσμένο στην “αλήθεια” (δηλαδή τα ψέματα) της αστικής τάξης. Οι ταξικοί φραγμοί στην εκπαίδευση που χτυπάνε τα παιδιά της εργατικής τάξης, χτυπάνε με ακόμα μεγαλύτερη ένταση τα παιδιά των μεταναστών. Με το θέμα αυτό ασχολούμαστε στο φύλλο αυτό του “Οδηγητή”.
 
Χιλιάδες χωρίς δικαίωμα
στη μόρφωση
 

Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε κάθε γωνιά της γης, οι πόλεμοι, η εξαθλίωση και η φτώχεια, οδήγησαν και οδηγούν κάθε χρόνο δεκάδες χιλιάδες μετανάστες στη χώρα μας. Τα παιδιά των μεταναστών, πρώτης ή δεύτερης γενιάς, βιώνουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό τους ταξικούς φραγμούς και τα προβλήματα που βιώνουν τα παιδιά των φτωχών λαϊκών οικογενειών. Χιλιάδες μεταναστόπουλα που ζουν στην Ελλάδα στερούνται βασικά δικαιώματα, όπως η πρόσβαση στη μόρφωση ενώ ακόμη περισσότερα, εξαιτίας των συνθηκών που ζουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους, δεν έχουν τη δυνατότητα να ολοκληρώσουν το σχολείο.Το χτύπημα του δικαιώματος των παιδιών των μεταναστών στη μόρφωση οφείλεται στις πολιτικές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ οι οποίες εναρμονίζονται με τις κατευθύνσεις της ΕΕ, εξυπηρετούν το κεφάλαιο. Η αντιμεταναστευτική πολιτική είναι ενταγμένη στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που αφορούν πρώτα και κύρια τον τομέα της εργασίας αλλά και την παιδεία με αφετηρία τη συνθήκη του Μάαστριχτ, τις κατευθύνσεις του ΟΟΣΑ και του διεθνούς γραφείου εργασίας.

Ο αριθμός των αλλοδαπών μαθητών αγγίζει το 10% του συνολικού μαθητικού πληθυσμού. Ενδεικτικό του χαρακτήρα της εκπαίδευσης στον καπιταλισμό είναι ο αριθμός και ο προσανατολισμός τους στα ΕΠΑΛ και στις ΕΠΑΣ σε σχέση με το σύνολο των μαθητών. Ενώ λοιπόν οι αλλοδαποί αποτελούν το 10% των μαθητών του Δημοτικού και του Γυμνασίου, στο Λύκειο αποτελούν περίπου το 6% ενώ στα ΕΠΑΛ και τις ΕΠΑΣ το 11%. Σε πολλές λαϊκές περιοχές η συγκέντρωση μεταναστών μαθητών στα ΕΠΑΛ ξεπερνά το 60%. Οι αριθμοί αποτυπώνουν την εκμετάλλευση και τα εμπόδια που βάζει το κεφάλαιο γενικά στα παιδιά της εργατικής τάξης, πόσο μάλλον στους μετανάστες που είναι από τα πιο σκληρά εκμεταλλευόμενα τμήματά της.
 

Βαθιά αντιδραστική η πολιτική για τους μετανάστες μαθητές
 

«Είναι τα παιδιά αυτά που η πατρίδα μας είναι και πατρίδα τους». Αυτό έλεγε πλήρως υποκριτικά η υπουργός Παιδείας του ΠΑΣΟΚ, Α. Διαμαντοπούλου, τον περασμένο Δεκέμβρη μετά τη συνάντησή της με μαθητές, παιδιά μεταναστών. Στην πραγματικότητα οι δηλώσεις αυτές ηχούν ως πρόκληση στα αυτιά των μαθητών-μεταναστών: ήταν η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ άλλωστε που ψηφίζοντας τους αντιμεταναστευτικούς νόμους 2910/2001 και 3202/2003, αλλά και με την εγκύκλιο 63574/15337/2003 απαγόρευε στα παιδιά αυτά να γραφτούν στα σχολεία χωρίς άδεια παραμονής! Το ίδιο έργο συνέχισε αργότερα και η κυβέρνηση της ΝΔ με ανάλογη εγκύκλιο. Μάλιστα πολλοί διευθυντές (πχ 1ο ΕΠΑΛ Αθηνών, Πειραιάς κτλ) έσπευσαν να εφαρμόσουν τις αποφάσεις αυτές, αποκλείοντας τα παιδιά αυτά από το σχολείο. Παράλληλα σε μια σειρά σχολεία, ειδικά σε ΕΠΑΛ, το δηλητήριο του ρατσισμού και του εθνικισμού χύνεται άπλετο στις συνειδήσεις των μαθητών.

Το ίδιο και περισσότερο επικίνδυνη όμως είναι και η πολιτική που κάτω από το ψεύτικο σύνθημα της “πολυπολιτισμικότητας” προωθεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου για τα παιδιά των μεταναστών. Κάτω από το σύνθημα αυτό κρύβουν τα κοινωνικά αίτια της μετανάστευσης, της εκμετάλλευσης των μεταναστών και των ταξικών φραγμών στη μόρφωση, αλλά και την αντιδραστική πολιτική των κυβερνήσεων και της ΕΕ, μεταθέτοντας το πρόβλημα στη… νοοτροπία των ατόμων που μπορούν τάχα να αλλάξουν μέσα από την αγωγή και την εκπαίδευση μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος. Στην προσπάθεια αυτή πρωτοστατούν σοσιαλδημοκράτες και οπορτουνιστές, πλάι με πλήθος ΜΚΟ και φυσικά διάφορες επιτροπές και επιτροπάτα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί μαζί εκφράζουν τον αστικό κοσμοπολιτισμό αθωώνοντας το καπιταλιστικό σύστημα για τη στέρηση των δικαιωμάτων στη δουλιά, τη μόρφωση και τη ζωή. 
 

Η σημασία της εκμάθησης της μητρικής γλώσσας
 

Βασικό στοιχείο που δείχνει την πρόθεση της αστικής πολιτικής και ιδεολογίας είναι η ανυπαρξία κάθε σχεδιασμού για την εκμάθηση της μητρικής τους γλώσσας για να ενσωματώσει και να κρατήσει τους μετανάστες στην εκμετάλλευση και στην απομόνωση, λεία στους σχεδιασμούς του κεφαλαίου ενάντια στο σύνολο της εργατικής τάξης.Αν και το 1994 με υπουργική απόφαση δόθηκε η δυνατότητα να διδάσκονται η γλώσσα και ο πολιτισμός των χωρών προέλευσης των μαθητών με την πρόσληψη ωρομισθίων δασκάλων, το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν ξεκίνησε ποτέ με ευθύνη της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα πως και ακόμα και η ευέλικτη ζώνη που χτύπησε τον όποιο ενιαίο χαρακτήρα του σχολείου ξεκίνησε το 1999 με πρόσχημα την “ομαλότερη” ένταξη των αλλοδαπών μαθητών στη σχολική ζωή. Αργότερα η ευθύνη για τα “ειδικά σχολεία” και τις “τάξεις υποδοχής” που δημιουργήθηκαν για να μαθαίνουν τα μεταναστόπουλα τη μητρική τους γλώσσα, μετατέθηκε στις Νομαρχίες με αποτέλεσμα σήμερα όσα από αυτά τα προγράμματα υλοποιήθηκαν έστω και για λίγο, να φθίνουν ή να έχουν σταματήσει εντελώς.

Η πολιτική αυτή οδήγησε πολλές κοινότητες μεταναστών στη δημιουργία ειδικών σχολείων για την εκμάθηση της γλώσσας και του πολιτισμού της πατρίδας τους. Ωστόσο η δημιουργία αυτών των σχολείων (πολωνικό, φιλιππινέζικο κτλ) οδήγησε στην παραπέρα περιθωριοποίηση και γκετοποίηση των μεταναστόπουλων που φοιτούν εκεί.
 
Δικαίωμα στη μόρφωση
για όλα τα παιδιά
 

Για το ΚΚΕ οι μετανάστες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της εργατικής τάξης της χώρας. Και για το ζήτημα της μόρφωσης, το ΚΚΕ μιλάει για την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών με την ίδια λογική που μιλάει για την εκπαίδευση όλων των παιδιών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Το ΚΚΕ διεκδικεί:

-Δίχρονη δωρεάν υποχρεωτική προσχολική αγωγή και ενιαίο δωδεκάχρονο σχολείο για όλα τα παιδιά χωρίς ταξικές και φυλετικές διακρίσεις.

-Δημόσιες δωρεάν επαγγελματικές σχολές μετά το 12χρονο σχολείο. Ενιαία Ανώτατη Εκπαίδευση. Εξασφάλιση δωρεάν όλων των προϋποθέσεων για την ανεμπόδιστη φοίτησή τους, όπως σίτιση, παροχή βιβλίων και άλλων εκπαιδευτικών μέσων.

-Άρση όλων των στοιχείων που στέκονται εμπόδιο πχ ένσημα και πράσινη κάρτα, καταγραφή τους στα μητρώα των Δήμων για όσα παιδιά γεννιούνται στην χώρα μας και για όσα παιδιά το επιθυμούν μετά την ενηλικίωσή τους.

-Ένταξη όλων των αλλοδαπών στα κανονικά σχολεία. Να παρθούν ειδικά μέτρα για την ομαλή, χωρίς διακρίσεις και μειονεκτήματα ένταξή τους στο εκπαιδευτικό σύστημα.

-Κατάργηση του θεσμικού πλαισίου για τα διαπολιτισμικά σχολεία, τις λεγόμενες τάξεις υποδοχής και των φροντιστηριακών τμημάτων, της εναπόθεσης της ευθύνης για την εκμάθηση της μητρικής γλώσσας στις Νομαρχίες. Είναι ένα θεσμικό πλαίσιο που φτιάχτηκε για να συγκαλύπτει το πρόβλημα εκπαίδευσης των παιδιών των μεταναστών και δεν έχει κανένα αποτέλεσμα στην αντιμετώπιση του προβλήματος.

-Να καθιερωθεί στα σχολεία που φοιτούν αλλοδαποί μαθητές, το μάθημα της μητρικής τους γλώσσας, που θα διεξάγεται σε όλες τις βαθμίδες.
 
Καθολικό δικαίωμα στην ΕΣΣΔ η μόρφωση
 

Η παιδεία στην ΕΣΣΔ ήταν αγαθό στο οποίο είχαν πρόσβαση όλοι οι νέοι άνθρωποι ανεξαρτήτως εθνικότητας. Η ΕΣΣΔ -το πρώτο εργατικό κράτος- έλυσε το πρόβλημα της εκπαίδευσης των προσφύγων και των άλλων εθνοτήτων στη βάση της ισότητας των εθνοτήτων στα πλαίσια του προλεταριακού κράτους. Ανάμεσα στα μέτρα για τη διευκόλυνση στην εκπαίδευση αυτών των πληθυσμών ήταν και η καταγραφή και δημιουργία αλφαβήτου για γλώσσες που μέχρι τότε υπήρχαν μόνο προφορικά. Επίσης υπήρχε ειδική φροντίδα ώστε αυτά τα παιδιά να διδάσκονται τη μητρική τους γλώσσα, την ιστορία και τον πολιτισμό του λαού τους, διαρκής στήριξη σε όποιες δυσκολίες αντιμετώπιζαν με τα μαθήματά τους ενώ ένα συμπληρωματικό μέτρο ήταν η χαμηλότερη βάση εισαγωγής στα Πανεπιστήμια για πολλές εθνότητες.
 
Η μέριμνα για τα παιδιά
των μαχητών του ΔΣΕ
 

Ξεχωριστό παράδειγμα για το πώς αντιλαμβανόταν η Σοβιετική Ενωση και οι άλλες σοσιαλιστικές χώρες της κεντρικής και της ανατολικής Ευρώπης το δικαίωμα των νέων ανθρώπων στη μόρφωση είναι η μεταχείριση και η φροντίδα που επέδειξαν απέναντι στους Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες και τα παιδιά τους που κατέφυγαν μετά τη στρατιωτική ήττα του ΔΣΕ. Σύμφωνα με στοιχεία, η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που όταν πέρασαν στις σοσιαλιστικές χώρες ήταν κάτω από 18 χρονών (υπολογίζονται 20.000) ολοκλήρωσαν εκεί την Ανώτατη Εκπαίδευση ή το Λύκειο ή Τεχνικές και επαγγελματικές σχολές. Ο ακριβής τους αριθμός είναι 19.414 στους 20.000!

Τα ελληνόπουλα που κατέφτασαν στην Τασκένδη, το Βουκουρέστι και σε δεκάδες άλλες πόλεις πήγαν άμεσα σε ελληνικά σχολεία (ιδιαίτερα γνωστό ήταν το Ελληνικό Σχολείο του Βουκουρεστίου), ενώ έμεναν σε άνετα σπίτια, αγροικίες και πύργους. Όπως σημειώνει ο Δ. Σέρβος «σ’ αυτά τα παλάτια, που ανήκαν πρώτα σε βασιλιάδες και φεουδάρχες, φιλοξενήθηκαν τα Ελληνόπουλα στα χρόνια εκείνα».

Για τη διαφώτιση και την ουσιαστική μόρφωση των προσφυγόπουλων συγκροτήθηκε το 1948 στη Βουδαπέστη η Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ) με πρόεδρο τον Πέτρο Κόκκαλη, στέλεχος του ΚΚΕ. Το έργο της ΕΒΟΠ ήταν τιτάνιο καθώς μέσω της Συντονιστικής Εκπαιδευτικής Επιτροπής (ΣΕΕ) εξέδωσε βιβλία στα ελληνικά μεσκοπό να καλλιεργήσει τον πατριωτισμό στα ελληνόπουλα που είχαν προσφύγει στις σοσιαλιστικές χώρες. Η ΣΕΕ σε κοινή συμφωνία με τα Υπουργεία Παιδείας των σοσιαλιστικών χωρών καθόρισαν τα τέσσερα ελληνικά μαθήματα που θα διδάσκονταν σε όποιο σχολείο υπήρχε το ελληνικό στοιχείο: Ελληνική Γλώσσα, Ελληνική Λογοτεχνία, Ελληνική Ιστορία και Γεωγραφία της Ελλάδας. Επίσης με ευθύνη της ΣΕΕ εκδόθηκαν έργα μεγάλης πολιτιστικής αξίας από την εποχή της Αρχαίας Ελλάδας μέχρι και την εποχή εκείνη. Από τον Όμηρο και τους αρχαίους Έλληνες ποιητές (Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη) μέχρι το Σολωμό, τον Παλαμά, το Βάρναλη, το Ρίτσο και τον Ελύτη. Συνολικά εκδόθηκαν 332.000 αντίτυπα ελληνόγλωσσων βιβλίων. Μόνο στην ΕΣΣΔ εκδόθηκαν 115 τίτλοι ελληνικών βιβλίων. Όπως σημειώνει ο Μιχάλης Ράπτης, μέλος της ΣΕΕ «μείναμε Έλληνες και γυρίσαμε Έλληνες, γιατί από την πρώτη στιγμή οι Λαϊκές Δημοκρατίες και στη συνέχεια οι σοσιαλιστικές αυτές χώρες παρείχαν στα παιδιά αυτά όλα τα μέσα για τη μόρφωση τους: Έλληνες δασκάλους, ελληνόγλωσσα σχολικά, διδακτικά και εξωσχολικά βιβλία».
 

Για λύση του προβλήματος, πάλη για το Σοσιαλισμό-Κομμουνισμό
 

Είναι ξεκάθαρο πώς η εργατική εξουσία στις σοσιαλιστικές χώρες καθόριζε και την εκπαιδευτική πολιτική με βάση τις ανάγκες του λαού. Στον καπιταλισμό ποτέ δεν έγινε κάτι τέτοιο και ποτέ δεν θα γίνει. Η άρχουσα τάξη της χώρας μας είναι διατεθειμένη να κάνει εκείνα μόνο τα απαραίτητα έξοδα, για την παιδεία και τις πολιτιστικές ανάγκες των εργαζομένων, που είναι εντελώς απαραίτητα για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης για τη μεγαλύτερη κερδοφορία της. Είναι ολοφάνερο ότι για να ικανοποιηθούν οι ανάγκες των παιδιών των φτωχών λαϊκών οικογενειών, Ελλήνων και μεταναστών, στη μόρφωση επιβάλλονται συνολικότερες ριζικές κοινωνικοοικονομικές αλλαγές που προϋποθέτουν αλλαγή στην τάξη που εξουσιάζει. Το πρόβλημα της Παιδείας συνδέεται με το πολιτικό πρόβλημα και η επίλυσή του μόνο με πολιτική ανατροπή της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία μπορεί να επέλθει. Μέσα από την κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης (Ελλήνων και μεταναστών) και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων με στόχο τη λαϊκή εξουσία για την οργάνωση της λαϊκής οικονομίας, όπου και η Παιδεία θα υπηρετεί το λαό και όχι τα μονοπώλια.
 

Συμπληρώνονται 65 χρόνια φέτος από το Δεκέμβρη του ’44. Τότε ύστερα από τέσσερα χρόνια ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα, ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά κράτησε ξανά τα ίδια όπλα τα οποία με ηρωισμό είχε κερδίσει από τους Γερμανούς και Ιταλούς φασίστες. Αυτή τη φορά απέναντι στους Αγγλους ιμπεριαλιστές και στη ντόπια αστική τάξη. Η γνώση της αλήθειας και η πείρα της κορυφαίας ταξικής αναμέτρησης του Δεκέμβρη είναι πολύτιμη για τους νέους κομμουνιστές και το λαϊκό κίνημα.
 
Πώς φτάσαμε στο Δεκέμβρη

Στις 12 Οκτώβρη του 1944, η Αθήνα απελευθερώνεται. Η σκληρή και ηρωική αντίσταση του λαού μας, μέσα από τις γραμμές του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), του Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ) και της Ενιαίας Πανελλαδικής Οργάνωσης Νέων (ΕΠΟΝ) είχε αποδώσει καρπούς. Στις 18 του ίδιου μήνα, έφτασε στην Αθήνα η κυβέρνηση “εθνικής ενότητας” (στην οποία συμμετείχαν στελέχη του ΕΑΜ και του ΚΚΕ) συνοδευόμενη από το Βρετανό στρατηγό Σκόμπι. Η κυβέρνηση αυτή, ήταν προϊόν των υποχωρήσεων του ΕΑΜ στις συμφωνίες του Λιβάνου και της Καζέρτας, στο όνομα της “εθνικής ενότητας”.

Οι Εγγλέζοι, βέβαια, ήδη από το 1943, δύο ολόκληρα χρόνια πριν τελειώσει ο πόλεμος “ενδιαφέρονταν” για τις εξελίξεις στην Ελλάδα, όπως αποδεικνύεται από μια σειρά ντοκουμέντα¹. Η ένοπλη σύγκρουση του Δεκέμβρη δεν ήταν μια “αιφνίδια” εξέλιξη αλλά μια επιλογή των Αγγλων ιμπεριαλιστών, ώστε να αποτρέψουν το ενδεχόμενο της κατάληψης της εξουσίας από την εργατική τάξη. Ο Τσόρτσιλ στα απομνημονεύματά του είναι αποκαλυπτικός, αποδεικνύοντας ποιος και γιατί επεδίωκε τη σύγκρουση: «Η μάχη που διήρκεσε έξι εβδομάδες… έγινε για να καταλάβωμε την Αθήνα και, όπως θα δείξη η συνέχεια των γεγονότων, να απαλλάξωμε την Ελλάδα από τον κομμουνιστικό ζυγό».²

Αλλωστε, όπως αποκαλύφθηκε χρόνια αργότερα από τον Αλμπερτ Σπέερ, υπουργό της πολεμικής και βιομηχανικής παραγωγής του Χίτλερ, τον Αύγουστο του ’44, Τσόρτσιλ και Χίτλερ είχαν έρθει σε συμφωνία που προέβλεπε «να παραχωρήσουν οι Γερμανοί τη Θεσσαλονίκη στους Αγγλους αμαχητί και μ’ αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα να περιέλθει στο δυτικό στρατόπεδο. Και, βέβαια, ο Χίτλερ θα διατηρούσε ανέπαφες τις δικές του δυνάμεις που κατείχαν τον ελληνικό χώρο.»³

Το ζήτημα της εξουσίας

Η απελευθέρωση της χώρας έθετε επιτακτικά το ζήτημα της εξουσίας. Ποια τάξη θα κυριαρχούσε; Η αστική τάξη που είχε τη στήριξη του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού ή η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της που οργανωμένοι στο ΕΑΜ απελευθέρωσαν την Ελλάδα;

Την εποχή εκείνη, ο συσχετισμός δυνάμεων ήταν συντριπτικά υπέρ της εργατικής τάξης. Η πλειοψηφία του λαού ήταν οργανωμένη στο ΕΑΜ, στην ΕΠΟΝ και την Εθνική Αλληλεγγύη. Το ΚΚΕ, ως καθοδηγητής της τιτάνιας απελευθερωτικής πάλης του λαού, είχε χιλιάδες μέλη και πλατιά αποδοχή στην κοινωνία. Οι ίδιοι, οι απλοί άνθρωποι, ανεξάρτητα από το πόσο πετυχημένα έθετε το ΚΚΕ το ζήτημα της εξουσίας, δεν πάλευαν για να “επιστρέψουν” στα χρόνια της 4ης Αυγούστου, ούτε στα χρόνια πριν απ’ αυτή. Η αστική τάξη άλλωστε και στα χρόνια της κατοχής έδειξε “δείγματα γραφής” είτε συνεργαζόμενη με τους Ναζί είτε εγκαταλείποντας τη χώρα.

Ακριβώς επειδή το ΕΑΜ καλούσε σε δράση για καλύτερες μέρες, μπορούσε και η πάλη του κατά των κατακτητών να είναι πιο αποφασιστική, πιο μαζική, πιο ουσιαστική, να συνεπαίρνει χιλιάδες εργάτες, αγρότες και τη νεολαία.

Το ίδιο το έργο του ΕΑΜ, τα φύτρα της λαϊκής εξουσίας με τη λαϊκή αυτοδιοίκηση, τα λαϊκά δικαστήρια, το λαϊκό στρατό, την ανάπτυξη της εκπαίδευσης κτλ. έδειχναν στο λαό τον άλλο δρόμο.

Ουσιαστικά σ’ όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα αντικειμενικά κρινόταν και το “ποιος – ποιον”. Η εργατική τάξη της Ελλάδας, όλος ο λαός της δεν είχε μόνο να αντιμετωπίσει τον ξένο ιμπεριαλιστή κατακτητή, αλλά και την ντόπια άρχουσα τάξη. Η πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας από τη μια πλευρά και στην εργατική τάξη και τ’ άλλα λαϊκά στρώματα από την άλλη, διεξαγόταν ασίγαστα.
 
Η πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη

Με την άφιξή τους στην Ελλάδα, οι Αγγλοι έθεσαν επίμονα το ζήτημα του μονομερούς αφοπλισμού του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής και τη διατήρηση των πραιτοριανών σωμάτων της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου.

Την 1η Δεκέμβρη, ο Σκόμπι κοινοποίησε στον ΕΛΑΣ τελεσίγραφο που καθόριζε τη 10η Δεκέμβρη ως ημερομηνία αποστράτευσης των αντάρτικων οργανώσεων. Ταυτόχρονα, ο Γ. Παπανδρέου συγκάλεσε την κυβέρνηση, εν αγνοία των υπουργών του ΕΑΜ, του ΚΚΕ και της ΠΕΕΑ, αποφάσιζοντας τη διάλυση της Εθνικής Πολιτοφυλακής σε πολλές περιφέρειες της χώρας.

Το ΕΑΜ αποχώρησε από την κυβέρνηση και κάλεσε το λαό σε συλλαλητήριο. Τα μεσάνυχτα του Σαββάτου 2 Δεκέμβρη, ο Γ. Παπανδρέου απαγόρευσε το συλλαλητήριο με την πρόφαση πως ήταν η απαρχή «σειράς επαναστατικών πράξεων αι οποίαι απέβλεπαν εις κατάλυσιν του κράτους»⁴.

“Ματωμένη Κυριακή” 3 Δεκέμβρη, η Αθήνα πλημμύριζει από χιλιάδες λαού. Λαϊκοί χείμαρροι κατακλύζουν το Σύνταγμα βροντοφωνάζοντας “Οχι άλλη κατοχή”, “Λαοκρατία”, “Κυβέρνηση πραγματικής εθνικής ενότητας”. Τη στιγμή που οι μάζες συγκεντρώνονται μπροστά στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, ο Αγγελος Εβερτ, διευθυντής της αστυνομίας Αθηνών (θέση που είχε και στην κατοχή) δίνει εντολή να ματοκυλιστεί το άοπλο πλήθος. Οι δολοφονικές επιθέσεις δεν κατάφερνουν να εμποδίσουν την πραγματοποίηση του συλλαλητηρίου.

21 νεκροί και 140 τραυματίες ο ματοβαμμένος απολογισμός του λαού μας. Το βράδυ της ίδιας μέρας σκοτώνουν άλλους 7 αγωνιστές που τοιχοκολλούσαν έντυπα του ΕΑΜ, ενώ εγγλέζικα τεθωρακισμένα κύκλωσαν και αφόπλισαν το 2ο Σύνταγμα της ΙΙ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ.

Την επομένη, ο “Ριζοσπάστης” στην προμετωπίδα του γράφει: «Ολοι σήμερα στην κηδεία των θυμάτων στις 11 το πρωί στη Μητρόπολη. Εμπρός για παλλαϊκή απεργία! Κανένας να μη πιάση δουλειά!». Και πράγματι παρά το δολοφονικό χτύπημα της 3ης Δεκέμβρη, κανείς δεν πιάνει δουλιά, η Αθήνα και ο Πειραιάς σηκώνονται στο πόδι για να κηδέψουν τα θύματά τους. Η Αθήνα ζει συγκλονιστικές στιγμές. Οταν η πένθιμη πομπή φτάνει στο Σύνταγμα, οι διαδηλωτές γονατίζουν. Ορκίζονται στη μνήμη των νεκρών, τραγουδώντας το “πένθιμο εμβατήριο”. Το σύνθημα στο πανό είναι ξεκάθαρο «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Η αντίδραση χτυπά ξανά το λαό, καθώς γυρνά από το νεκροταφείο. 40 νεκροί και 70 τραυματίες προστίθενται στον αιματηρό απολογισμό.

Ο λαός είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί τα δίκια του, να μη δεχτεί άλλη κατοχή και οι ιμπεριαλιστές μαζί με τη ντόπια αστική τάξη αποφασισμένοι να τσακίσουν τη λαϊκή αντίσταση, με όλα τα μέσα. Η ένοπλη σύγκρουση στην Αθήνα ξεκινά.
 
Η μάχη της Αθήνας

Στις 5 Δεκέμβρη, ο Σκόμπι πήρε διαταγή από τον Τσόρτσιλ να συμπεριφέρεται σα να βρίσκεται σε κατεχόμενη πόλη, οι Αγγλοι προχωρούν σε ανοιχτές εχθροπραξίες, φρουρούν τα δημοσία κτήρια και εισβάλουν στο Πολυτεχνείο που περιφρουρούσε ο “Λόχος Μπάιρον” των σπουδαστών του ΕΛΑΣ.

Η διαταγή του Τσόρτσιλ προς το Σκόμπι ήταν σαφής: «…πρέπει να εξουδετερώσετε ή να συντρίψετε όλες τις ομάδες του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, που θα πλησιάσουν προς την πόλη… Μη διστάζετε, πάντως, να ενεργείτε σαν να βρίσκεστε σε κατεχόμενη πόλη, όπου έχει ξεσπάσει τοπική εξέγερση»⁵.

Συνολικά 60.000 Εγγλέζοι στρατιώτες, 80 αεροπλάνα, και 200 τανκς επιστρατεύονται για να λυγίσουν την αντίσταση του αδούλωτου αθηναϊκού λαού. Στο πλάι των Εγγλέζων ιμπεριαλιστών, πολέμησαν η 3η Ορεινή Ταξιαρχία, ο Ιερός Λόχος, η Χωροφυλακή και άλλοι σχηματισμοί δωσίλογων, συνολικά πάνω από 6.000 άντρες. Η αστική τάξη δεν δίστασε να ρίξει στη μάχη ακόμα και τους “Γερμανοτσολιάδες”, τα Τάγματα Ασφαλείας. «Χρησιμοποιήσαμε 12.000 [άντρες από τα τάγματα ασφαλείας]… Τους ντύσαμε και τους εξοπλίσαμε αφού τους πήραμε από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως»⁶, θα ομολογήσει αρκετά χρόνια μετά ο Λέων Σπαής, υπουργός τότε των Στρατιωτικών.

Απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις με το σύγχρονο οπλισμό, ο ΕΛΑΣ παρέταξε 10.000 έως 16.000 άντρες με ελαφρά όπλα. Πλάι τους όμως είχαν όλο το λαό της Αθήνας. Οι κύριες δυνάμεις του ΕΛΑΣ βρίσκονταν στην Ηπειρο σε επιχειρήσεις ενάντια στον προδοτικό ΕΔΕΣ, καθώς δεν είχε προβλεφθεί η περίπτωση μιας σύγκρουσης μέσα στην Αθήνα.

Οι μαχητές του ΕΛΑΣ έδιναν τη μάχη σκληρά, τετράγωνο το τετράγωνο. Ο ΕΛΑΣ κυριαρχούσε στις συνοικίες και οι Εγγλέζοι είχαν περιχαρακωθεί στο κέντρο της Αθήνας, στη “Σκόμπια” όπως την ονόμασε ο λαός μας. Οι επιθέσεις του ΕΛΑΣ έφεραν σε δύσκολη θέση τους Αγγλους, που στις 11 Δεκέμβρη σκέφτονταν να αποχωρήσουν από το κέντρο. Ο ΕΛΑΣ συνεχίζει με αυταπάρνηση και στις 17-20 Δεκέμβρη προχώρησε σε γενικευμένη αντεπίθεση. Στην Κηφισιά απέναντι σε δυνάμεις τεθωρακισμένων καταφέρνει καίριο χτύπημα στους Αγγλους.
 
Η υποχώρηση του ΕΛΑΣ

Τα Χριστούγεννα, ο Τσορτσιλ φτάνει αιφνίδια στην Αθήνα μαζί με τον υπουργό εξωτερικών της Βρετανίας Ηντεν. Οι Αγγλοι, λόγω και της διεθνούς κατακραυγής για την επέμβαση στην Ελλάδα, θεώρησαν καλό να προσπαθήσουν να λύσουν το θέμα με “πολιτικά μέσα”, πριν εξαπολύσουν γενική επίθεση. Αλλωστε ο στρατάρχης Αλεξάντερ είχε ήδη ενημερώσει τον Τσόρτσιλ πως σε περίπτωση που ο ΕΛΑΣ εξακολουθούσε τον αγώνα μετά την απώθησή του από την Αθήνα, δεν μπορούσε να επιτευχθεί στρατιωτική νίκη.

Ετσι, οι Αγγλοι καλούν σε σύσκεψη αντιπροσώπους του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και της κυβέρνησης Παπανδρέου. Η σύσκεψη δεν καταλήγει πουθενά και οι Εγγλέζοι στις 27 Δεκέμβρη, οι εξαπολύουν γενική επίθεση. Δίνονται σκληρές μάχες όμως παρά το μαχητικό φρόνημα του λαού και των μαχητών του ΕΛΑΣ, οι Αγγλοι έχουν συντριπτική υπεροχή. Ο ΕΛΑΣ με σοβαρές απώλειες και χωρίς εφεδρείες υποχωρεί από την Αθήνα και συγκεντρώνει τις δυνάμεις του στη Θεσσαλία. Στις 31 Δεκέμβρη, οι Αγγλοι βρίσκουν στο πρόσωπο του Αρχιεπίσκοπου Δαμασκηνού, τον αντικαταστάτη του Γ. Παπανδρέου, που είχε παίξει ήδη το βρώμικο ρόλο του. Η συμβουλή που τηλεγράφησε στις 22 Σεπτέμβρη στον Τσόρτσιλ είχε υλοποιηθεί: «Μόνον η άμεσος παρουσία επιβλητικών βρετανικών δυνάμεων εις την Ελλάδα και μέχρι των τουρκικών ακτών ημπορεί να μεταβάλει την κατάστασιν»⁷.
 
Στις 11 Γενάρη υπογράφεται ανακωχή.
Συμπεράσματα και διδάγματα

Η μάχη του Δεκέμβρη, όπως και κάθε ήττα και νίκη του λαϊκού κινήματος αξιοποιείται ως πηγή διδαγμάτων για τη σημερινή πάλη του λαού. Κόντρα στη λαθολογία αστών και οπορτουνιστών το Κόμμα βγάζει πολύτιμα συμπεράσματα από την τιτάνια μάχη που δόθηκε το Δεκέμβρη του ’44 και στη συνέχεια στην τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, τις κορυφαίες ταξικές συγκρούσεις στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από τα λάθη που έγιναν κατά την προετοιμασία και τη διεξαγωγή τους.

Το κυριότερο συμπέρασμα που αντλούμε από τη μάχη του λαού της Αθήνας, είναι πως «ανάμεσα στην αστική και την εργατική εξουσία δεν μεσολαβεί άλλη. Ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας του 1941-44 έπρεπε να συνδυαστεί και να μετεξελιχθεί σε πάλη για την εργατική εξουσία. Μόνο με αυτή τη γραμμή θα διαμορφωνόταν μεγάλη πιθανότητα να νικήσει ο λαός. Η πολιτική της “ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης” και της “εθνικής ενότητας” αποδείχθηκε καταστροφική.

Κατά τους αστούς, ο Δεκέμβρης ήταν μια “κομμουνιστική στάση” και μια επιλογή “εθνικού διχασμού”! Κατά τους οπορτουνιστές, που συνηθίζουν να ασελγούν επί των λαϊκών αγώνων που υπερβαίνουν το αστικό πλαίσιο, ο Δεκέμβρης ήταν ένας ακατανόητος τυχοδιωκτισμός!

Ο Δεκέμβρης κατατάσσεται αμετάκλητα στις μεγάλες ώρες της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, στις κορυφαίες της πορείας του λαϊκού μας κινήματος, κατά τον εικοστό αιώνα.

Oσα κι αν γραφτούν εναντίον του Δεκέμβρη, κατευθυνόμενα ή ανιστόρητα, θα μένει ζωντανό το πύρινο σύνθημα του πανό που κρατούν οι μαυροφορεμένες κοπέλες της ιστορικής φωτογραφίας:

Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες η τα όπλα.»⁸
 
Υποσημειώσεις

1. Τον Αύγουστο του 1943, για παράδειγμα, ο στρατάρχης Σματς προειδοποιούσε τον Τσόρτσιλ ότι «θα επακολουθήσει χάος μετά από τη συμμαχική κατοχή, εκτός εάν μια δυνατή πυγμή συγκρατήσει επί τόπου τα πράγματα. Εάν αφεθή απεριόριστος ελευθερία στους λαούς αυτούς [τους Βαλκανικούς] ενδέχεται να έχουμε ένα κύμα ταραχών και ευρείας κλίμακος επιβολήν του κομμουνισμού, επί όλων των περιοχών αυτών της Ευρώπης» βλ. Κ. Πυρομάγλου, Ο Δούρειος Ιππος, Δωδώνη, σ. 143-144
2. Ουίνστον Τσόρτσιλ, 2ος Παγκόσμιος πόλεμος, Ελληνική μορφωτική εστία, τ. Στ΄, σ. 352.

3. Βάσος Π. Μαθιόπουλος, Ο Δεκέμβρης του 1944, ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ, σ. 33

4. Γ. Παπανδρέου, Κείμενα, τ. Β΄, «Η απελευθέρωσις της Ελλάδος», Μπίρης, σ. 211
5. Γ. Ανδρικόπουλος, 1944 Κρίσιμη Χρονιά, Διογένης, σ. 201
6. Αρθρο του Λ. Σπάη στα Πολιτικά Θέματα, 4.12.74
7. Γ. Παπανδρέου, ο.π., σ. 147

8. Ανακοίνωση της ΚΟΑ του ΚΚΕ για τα 65 χρόνια από τον Δεκέμβρη του ‘44

Νίκος Μπελογιάννης

«Μ’ ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε
όλη την αθανασία.
Μ’ ένα χαµόγελο έλαµψε
τον κόσµο για να µη νυχτώσει»
Γιάννης Ρίτσος
 

Ξημέρωμα Κυριακής, 30 Μάρτη 1952. Η αστική τάξη και οι ξένοι ιμπεριαλιστές λογάριαζαν με μερικές ριπές να “ξεμπερδεύουν” με το Μπελογιάννη και το Κόμμα του, να τρομοκρατήσουν την εργατική τάξη και τους κομμουνιστές. Μα, τα βόλια που πέσαν στα κορμιά του Μπελογιάννη και των συντρόφων του, δεν βρήκαν στόχο: ο Μπελογιάννης δεν έπεσε ποτέ, το ΚΚΕ συνέχισε αλύγιστο, συνεχίζει 92 χρόνια τώρα, την πρωτοπόρα δράση για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης απ΄ τα καπιταλιστικά δεσμά, για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Για να τιμήσει τα 58 χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, η ΚΟΑ του ΚΚΕ διοργάνωσε στις 31 Μάρτη μεγάλη εκδήλωση στον τόπο εκτέλεσής τους (στρατόπεδο Γουδή), όπου μίλησε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.
 
Ο “άνθρωπος με το γαρύφαλλο”

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε το 1915 στην Αμαλιάδα και από τα μαθητικά του χρόνια, οργανώθηκε στην Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας (ΟΚΝΕ), πρωτοστάτησε σε δυο μαθητικές απεργίες ενώ διώχθηκε και για τη συμμετοχή του σε αγροτική κινητοποίηση. Στα 1932, φοιτητής στη Νομική της Αθήνας, γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Για την πολιτική του δράση και την ιδεολογία, διώχνεται από το Πανεπιστήμιο. Ακολουθεί μακρύς κατάλογος διώξεων: φυλακίζεται και εξορίζεται σε Ιο, Αίγινα και Ακροναυπλία.

Στα 1941-1943 μεταφέρεται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανοϊταλών Κατούνας, Βόνιτσας και Κέρκυρας. Με τη συνθηκολόγηση των Ιταλών, καταφέρνει και φεύγει για την Πάτρα όπου από το 1943 ως το 1945 είναι καπετάνιος του 8ου Συντάγματος της 3ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και αργότερα πολιτικός επίτροπος του ΔΣΕ μέχρι το τέλος του Εμφυλίου.

Μετά τον εμφύλιο, καταφεύγει, όπως και χιλιάδες άλλοι αγωνιστές, στις Λαϊκές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Λίγους μήνες μετά, τον Ιούνη του ’50, γυρίζει παράνομα στην Ελλάδα, για να δουλέψει στην ανασυγκρότηση των παράνομων κομματικών οργανώσεων και για την ανάπτυξη της παράνομης δουλιάς του Κόμματος. Στις 20 του Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου, ο Μπελογιάννης συλλαμβάνεται.
 
Αντιμέτωπος με τα αστικά δικαστήρια

Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του δικάστηκαν δυο φορές, πριν την εκτέλεσή τους. Με την απολογία του, ο Μπελογιάννης γκρέμισε όλες τις ελπίδες των αστών, να σπιλώσουν το ΚΚΕ. Κάθε λέξη του Μπελογιάννη, μπροστά στο στημένο δικαστήριο, σμπαράλιαζε κάθε στημένη κατηγορία.

«Είμαι μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας». Με αυτά τα λόγια, ο Μπελογιάννης, ξεκαθάριζε στους δικαστές τους, πως στο πρόσωπο του, δικαζόταν η κομμουνιστική ιδεολογία και το ΚΚΕ που «έχει στο λαό βαθιές ρίζες. Συνδέεται μαζί του με ακατάλυτους δεσμούς αίματος και δεν μπορεί κανείς να το εξοντώσει ούτε με στρατοδικεία, ούτε με εκτελεστικά αποσπάσματα».

Απέναντι στις κατηγορίες για προδοσία των κομμουνιστών, ο Νίκος Μπελογιάννης προέταξε το γνήσιο πατριωτισμό της εργατικής τάξης και τους Κόμματός της: «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας».

Παρά την κατακραυγή του παγκόσμιου προοδευτικού κινήματος, η κυβέρνηση Πλαστήρα, έβαλε στην άκρη τις “δημοκρατικές” επιφάσεις και φανέρωσε το πραγματικό πρόσωπο της αστικής τάξης, εκτελώντας το Μπελογιάννη και τους συντρόφους του Ηλία Αργυριάδη, Νίκο Καλούμενο και Δημήτρη Μπάτση. Αγέρωχος και την ύστατη ώρα, ο Μπελογιάννης είπε στους συντρόφους του: «Πάμε για καθαρό αέρα!»
 
Παντοτινό παράδειγμα, γέννημα του ΚΚΕ

Ο λαϊκός ήρωας, Νίκος Μπελογιάννης, ήταν γέννημα του κόμματος της εργατικής τάξης, παιδί του ΚΚΕ. «Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του» έγραψε και ο ίδιος.

Ο Μπελογιάννης έκανε το καθήκον του ως το τέλος, ανυποχώρητος, αλύγιστος, συνδύασε την πρακτική με τη θεωρητική δουλιά. «Έδειξε με έργα και με το λόγο ότι ο κομμουνιστής πρέπει να είναι πολύπλευρος, να συνδέει την επαναστατική θεωρία με την επαναστατική δράση. Δηλαδή, να κατακτά τη γνώση βάζοντάς την σε δοκιμασία στα βαθιά νερά της πράξης και να βελτιώνει την ποιότητα της επαναστατικής πράξης αφομοιώνοντας συνεχώς νέες γνώσεις.»

Η θυσία του Νίκου Μπελογιάννη όπως και των χιλιάδων ακόμα “ανώνυμων” και “επώνυμων” ηρώων του Κόμματός μας, δεν πήγαζε από κάποιες υπερφυσικές δυνατότητες ή ιδιαιτερότητες. «Οι Μπελογιάννηδες έφτασαν μέχρι την υπέρτατη θυσία, γιατί είχαν ανεξάντλητη αγάπη για την εργατική τάξη, το λαό, γιατί είχαν ακλόνητη πίστη στο Κόμμα τους και στο ρεαλισμό της πάλης για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια κοινωνία αληθινής ελευθερίας.», όπως υπογράμμισε η Αλέκα Παπαρήγα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην εκδήλωση της ΚΟΑ.

Η ζωοδότρα πηγή της θυσίας, του ηρωισμού είναι η πίστη και η αγάπη στην εργατική τάξη, αυτή μπορεί να “μεταμορφώσει” κάθε εργάτη και εργάτρια σε ήρωα, σε παλικάρι: «Αντλείς όμως απέραντες δυνάμεις από την πίστη σου στο Κόμμα και τη νίκη» ήταν τα λόγια του Μπελογιάννη.

Το παράδειγμα του ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗ ήρωα Νίκου Μπελογιάννη, μένει παντοτινό. Στο δρόμο του, συνεχίζουμε ακούραστα, αταλάντευτα.

(http://ecology-salonika.org/2010/wp-content/uploads/2010/04/Antiapagoreytiko-festival-2010-a.jpg)

A, κάποιος πόσταρε στο τόπικ μου! Τι ωραία! Ακολουθεί άρθρο για τα ναρκωτικά. Όχι τώρα όμως γιατί βιάζομαι, πάω για μπύρα ;)

http://en.wikipedia.org/wiki/Irony

ισα μωρη νεσσα πρεζακι!!!!! :P :P :P :P

Η κυβέρνηση για να ενεργοποιήσει τον μηχανισμό στήριξης, χρειάζεται και έναν ...μηχανισμό στήριξης.

Αυτός περιλαμβάνει:
Ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ με τις ευχές της Αυτόνομης παρέμβασης) που στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ για 48ωρη απεργία σφυράνε αδιάφορα και καλούνε τον λαό να στηρίξει την κυβέρνηση απέναντι στον κοινό εχθρό.
"Αριστεροί" που βαφτίζουν την κυβέρνηση "κυβέρνηση κερδοσκόπων" ή κατηγορούνε σύμφωνα σταθερότητας και άλλες παρανυχίδες της πολιτικής του κεφαλαίου.
Φασιστοειδή που γράφουν συνθήματα στα γραφεία του ΚΚΕ και σε σχολεία στον Λαγκαδά ανήμερα της επετείου της "επαναστάσεως".
"Αριστεροί" που καλλιεργούνε κάθε είδους αυταπάτη για το ρόλο ΔΝΤ, ΕΕ, ΝΑΤΟ και λοιπών οργανισμών του κεφαλαίου και ζητάνε δημοψήφισμα για το άν θέλει ο λαός το ΔΝΤ ή αν προτιμάει την ΕΚΤ.
Την Δικαιοσύνη που ονομάζει την απεργία στο λιμάνι του Πειραιά παράνομη και καταχρηστική.
"Πρωτοβουλίες" "Συντονιστικά" και γώ δεν ξέρω τί άλλο (δώστε μου αύξοντα αριθμό επικύρωσης της πατέντας), δυνάμεων που αφού κάνουν το χρέος τους στις γενικές συνελέυσεις σαν απεργοσπαστικοί μηχανισμοί, εν τέλει κατεβαίνουν στους δρόμους για να δώσουν το παρόν στις φιέστες που διοργανώνουν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ εγκλωβίζοντας κόσμο για να μην βρεθεί στον δρόμο με τα ταξικά σωματεία, συνδικάτα, ομοσπονδίες.
"Αγανακτισμένοι εργαζόμενοι" που μεταμορφώνονται σε "Hulk" και επιτίθενται στην περιφρούρηση της απεργίας στα εργοστάσια και άλλους χώρους δουλείας (ακόμη και με μηχανάκια και αυτοκίνητα), μαζί με "Μητέρες" που ανησυχούν ότι αν δεν δουλέψουν δεν θα μπορέσουν να αγοράσουν το γάλα των παιδιών τους.
"Κοινωνικά Σκουπίδια" πολύ χρήσιμα όμως για το σύστημα όταν ποστάρουν στο τόπικ του Οδηγητή την αφίσα του φεστιβάλ για την απελευθέρωση της μαστούρας. Η μαστούρα και η αποβλάκωση του λαού ήταν πάντα όπλο στα χέρια της κυρίαρχης τάξης. Άντε ρε Niels θα αργήσεις κι άλλο να ποστάρεις το γαμίδι το άρθρο??  :P :P

Ο ρόλος της **Αριστεράς**, όπου ** προσθέτετε κατα περίπτωση "αντικαπιταλιστική", "της προόδου", "της οικολογίας", "της κοινωνίας των πολιτών", "αναρχοαυτόνομης", "αντιεξουσιαστικής" και γώ δεν ξέρω τί άλλο, ήταν, είναι και πάντα θα είναι αυτός της ...βαζελίνης!

apo ena simeio kai meta o autosarkasmos leitourgei epivevaiwtika

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Η Θεσσαλονίκη συμμετέχει στην Ημέρα Παγκόσμιας Δράσης για την αποποινικοποίηση της Κάνναβης με μια συμβολική διεκδίκηση για πιο δίκαιες και αποτελεσματικές πολιτικές περί «ναρκωτικών» ουσιών.

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους σε όλο τον κόσμο (περισσότερες από 250 πόλεις έχουν ήδη δηλώσει συμμετοχή φέτος - http://cannabis.wikia.com/wiki/Globa...ana_March_2010) για να διεκδικήσουν πιο ανθρώπινες, «αντιαπαγορευτικές» πολιτικές που δεν αντιμετωπίζουν την χρήση ή την εξάρτηση από ουσίες ως ποινικό αδίκημα, αλλά περιορίζουν τις βλάβες στον άνθρωπο και την κοινωνία και οδηγούν στην απεξάρτηση του χρήστη από το παράνομο εμπόριο, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα το τελευταίο.

Καλούμε τον κόσμο που θα συμμετέχει στο Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ, να σεβαστεί το χώρο που θα μας φιλοξενήσει, συμβάλλοντας υπεύθυνα στην καθαριότητα και την περιφρούρηση του χώρου, όπως και του παρακείμενου αρχαιολογικού χώρου.

Αυτό το φεστιβάλ γίνεται από όλους εμάς για όλους εμάς και μόνο με την συνειδητή συμμετοχή όλων.

Δεν υπάρχει κανένας διαχωρισμός ανάμεσα στους διοργανωτές, τους καλλιτέχνες και όλους τους παρευρισκόμενους, δεν υπάρχει αντίτιμο ή κερδοσκοπικά οφέλη…

Η αυτοργάνωση, η εθελούσια υπεύθυνη συμμετοχή, η απελευθέρωση του Δημόσιου Χώρου και η αντι-εμπορευματική λογική διαπνέουν την λειτουργία του Αντιαπαγορευτικού Φεστιβάλ.

Αυτό το φεστιβάλ γίνεται ενάντια σε όλες τις απαγορεύσεις και ενάντια σε όλους τους εθισμούς. Τάσσεται ενάντια σε κάθε ναρκο-κουλτούρα, ενάντια στο εμπόριο ναρκωτικών, στην καταστολή των ελευθεριών, ενάντια στην ηρωίνη, την κοκαΐνη, την ύπνωση, την πολυτοξικότητα, την αλόγιστη, εγωπαθή και υπερβολική χρήση ουσιών κάθε λογής…

Είναι ενάντια σε κάθε κουλτούρα νάρκωσης, αποβλάκωσης, φρικαρίσματος, και στρουθοκαμηλισμού.

Σε καμία περίπτωση δεν διαφημίζει τη χρήση καμίας νόμιμης ή παράνομης ουσίας. Αντίθετα γίνεται για να διεκδικήσουμε πιο δίκαιες και αποτελεσματικές πολιτικές για την μείωση της βλάβης από τις εξαρτήσεις αντί για την ποινικοποίηση των χρηστών. Για να πληροφορήσουμε τον νέο κόσμο αδογμάτιστα για την επικινδυνότητα των ουσιών που καταναλώνουν και να αντιμετωπίσουμε την εξάρτηση από αυτές με βάση την τοξικότητά τους.

Η Ελευθερία, ο Έρωτας, η Φιλία, η μουσική, τα ταξίδια, οι γιορτές, το βίωμα της συλλογικής χαράς, το όνειρο, η δημιουργικότητα, το άνοιγμα της συνείδησης δεν μπορούν να παραδοθούν ούτε στους δεσμοφύλακες, ούτε στους ψυχίατρους, ούτε στα χέρια της αστυνομίας, ούτε στα χέρια των πρεζέμπορων…

Είναι χρέος όλων μας η συνάντηση αυτή να είναι ένα μάθημα από όλους εμάς για όλους εμάς, μια εμπειρία που μας κάνει καλύτερους, μια συνάντηση ενδυνάμωσης και συνειδητοποίησης

Η Ελευθερία είναι δικαίωμα που πρέπει να το κατακτήσεις, με υπευθυνότητα και κοινωνικούς αγώνες.

[απο εδω αλλα το εχει και στο πισω μερος απο τα τρικακια:
http://www.electricrequiem.com/forum/showthread.php?23808-%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%91%CE%A0%CE%91%CE%93%CE%9F%CE%A1%CE%95%CE%A5%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F-%CE%A6%CE%95%CE%A3%CE%A4%CE%99%CE%92%CE%91%CE%9B...]

Η συζήτηση για τα πραγματικά αίτια που οδηγούν ένα νέο άνθρωπο στην τοξικομανία, είναι μια ιστορία που κρατά εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Βιβλία, εκδόσεις, διαλέξεις, εκπομπές, ντοκιμαντέρ, “απανωτά” εθνικά σχέδια δράσης, από την εκάστοτε κυβέρνηση και ό,τι άλλο μπορεί να βάλει ο νους, ενώνονται σε μια κοινή προσπάθεια να “εξηγήσουν” αυτό το φαινόμενο που πλέον έχει πάρει παγκοσμίως επιδημικές διαστάσεις. Βεβαίως, θα μπορούσε κανείς να πει, πως αυτή η τόσο έντονη ενασχόληση των “ειδικών” με το ζήτημα, δεν θα μπορούσε παρά να οδηγήσει σε κάτι καλό. Ωστόσο τα πράγματα μάλλον δεν είναι τόσο απλά, και πρέπει πάντα να έχουμε υπόψη μας το ποιος κρύβεται πίσω από κάθε “ερμηνεία” και ποιο ταξικό συμφέρον εξυπηρετεί. Γιατί η “ερμηνεία” αυτή επιχειρείται να παγιώθει ως ιδεολογική βάση της εκάστοτε αντιναρκωτικής πολιτικής, που συντηρεί αντί να αντιμετωπίζει το πρόβλημα.

Στο φύλλο αυτό, θ’ ασχοληθούμε με τα βασικότερα από τα αστικά ιδεολογήματα που προσπαθούν να “εξηγήσουν” τα αίτια της τοξικομανίας, αλλά και με την ανάδειξη της πραγματικής κοινωνικοπολιτικής ρίζας του φαινόμενου στον καπιταλισμό.
 

Οι “αγαθές” ερμηνείες των αστών

Η κυρίαρχη αστική ιδεολογία και απολογητική, βασισμένη σε μια σωρία αυθαίρετων και αντιεπιστημονικών θεωριών που εντοπίζουν το πρόβλημα σε “υπερταξικούς” κι “εξωπολιτικούς” τάχα παράγοντες, προσπαθεί να πλάσει πλήθος επιχειρημάτων για να “εξηγήσει” το φαινόμενο της τοξικομανίας και να συσκοτίσει έτσι την πραγματική ρίζα του προβλήματος.

Σε κάθε περίπτωση, η επιδίωξη είναι να ξεκοπούν οι παράμετροι του ζητήματος, να αυτονομηθούν, να μην εξεταστούν σε βάθος οι κοινωνικοί και πολιτικοί παράγοντες. Να παρουσιαστούν οι παράγοντες που συντελούν στην όξυνση του προβλήματος σαν αιτίες που το γεννούν. Κοινός στόχος τους, η αθώωση του καπιταλισμού, με την προβολή διαφόρων αντιεπιστημονικών ιδεολογημάτων.
 

Η “γοητεία” της παρανομίας

Οι νέοι στρέφονται στα ναρκωτικά γιατί είναι απαγορευμένα, γιατί έλκονται και νιώθουν περιέργεια για το “παράνομο”. Αν η διακίνηση των ναρκωτικών νομιμοποιηθεί, θα χαθεί και το ενδιαφέρον γι’ αυτά. Αυτό ισχυρίζονται αυτοί που εκπροσωπούν την τάση της αντιαπαγορευτικής πολιτικής.

Σίγουρα η περιέργεια και η μίμηση ή η έλξη του απαγορευμένου είναι παράγοντες που μπορεί να οδηγήσουν έναν ορισμένο αριθμό νέων ανθρώπων στη δοκιμή μιας ουσίας, αλλά δεν είναι σε καμιά περίπτωση επαρκείς για να οδηγήσουν όλους αυτούς τους νέους στην εξάρτηση. Από όλους όσοι δοκιμάζουν, μονάχα ένα ποσοστό θα περάσει από τη δοκιμή στη συστηματική χρήση και τελικά στην εξάρτηση. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η τοξικομανία δεν είναι μια απλή βιολογική εξάρτηση, αλλά ένας συγκεκριμένος τρόπος ζωής, που υιοθετείται από το χρήστη σταδιακά για να καταντήσει στο τέλος μόνιμος.

Ο τοξικομανής, ΔΕΝ είναι ασθενής!

Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια κερδίζουν έδαφος ιδεολογήματα που υποστηρίζουν πως η τοξικομανία οφείλεται σε βιολογικούς (!) παράγοντες, ότι υπάρχει σε ορισμένους ανθρώπους μια εκ γενετής επιρρέπεια προς τα ναρκωτικά, βασισμένη σε δικές τους φυσικές αδυναμίες ή στην έλλειψη κάποιων εγκεφαλικών ουσιών, π.χ. της ενδορφίνης. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η χρησιμοποίηση του όρου “χρόνια αυτοπροκαλούμενη υποτροπιάζουσα νόσος” προκειμένου να ταυτιστεί η τοξικομανία με κάποια ανίατη ασθένεια.

Η τοξικομανία δεν είναι ασθένεια γενετικά καθορισμένη. Είναι πρόβλημα κοινωνικό, ιστορικό, πολιτικό. Εμφανίζεται σε ιστορικά καθορισμένες συνθήκες, στον καπιταλισμό. Έχει κοινωνικά αίτια. Μιλώντας περί ασθένειας και μάλιστα υποτροπιάζουσας, αρνούνται κατ’ αρχάς τη δυνατότητα στους τοξικομανείς να αποτοξινωθούν. Το πιο βασικό όμως είναι ότι “βγάζουν λάδι” το σύστημα που γεννά τα αδιέξοδα τα οποία οδηγούν στα ναρκωτικά. Αθωώνουν τον καπιταλισμό.

Το “δικαίωμα” στην εξάρτηση…

Σύμφωνα με μια άλλη εξίσου “ριζοσπαστική” άποψη, η στροφή στην τοξικομανία θα έπρεπε να αποτελεί καθαρά προσωπικό ζήτημα στα πλαίσια της ελευθερίας του ατόμου…

Άραγε σε μια “ομαλή δημοκρατική κοινωνία” όπως η δική μας, δεν έχουμε το δικαίωμα να είμαστε τοξικομανείς, να χρησιμοποιούμε το σώμα μας όπως θέλουμε; Δεν είναι φασιστική η απαγόρευση σε κάποιον να δοκιμάσει τα ναρκωτικά ιδίως όταν είναι ενήλικος και άρα υπεύθυνος για τις πράξεις του;

Τέτοιου τύπου επιχειρήματα εκφράζουν συγκαλυμμένα τη βαθιά συντηρητική λογική των οπαδών της νομιμοποίησης των ναρκωτικών, όσο κι αν προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από το “προοδευτικό” προσωπείο τους.

Η εξάρτηση σημαίνει την άρνηση οποιασδήποτε έννοιας ελευθερίας, είναι η προϋπόθεση για την ολοκληρωτική υποταγή. Η ίδια η επιλογή της χρήσης είναι ανελεύθερη αφού σε αυτήν οδηγούν τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Πώς είναι δυνατόν να υπερασπιστούμε τη νομιμοποίηση της αδράνειας, της μοιρολατρίας, της υποταγής και της περιθωριοποίησης;


Η πραγματική αιτία του προβλήματος

Κι αν όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν, τότε γιατί στρέφονται οι νέοι στα ναρκωτικά;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως η εξάρτηση πριν γίνει ατομικό σύμπτωμα, είναι μια κοινωνική συμπεριφορά που διαμορφώνεται στα πλαίσια της κυρίαρχης ιδεολογίας του συστήματος, με κύρια χαρακτηριστικά την υποταγή και τη μοιρολατρία. Το πρόβλημα είναι πολυαιτιακό και αφορά ένα μεγάλο αριθμό παραγόντων που σχετίζονται άμεσα με τον καπιταλισμό. Συνεπώς δεν είναι ούτε η ύπαρξη των ναρκωτικών από μόνη της, ούτε οποιαδήποτε μορφή ψυχοπαθολογίας, που δημιουργούν τον τοξικομανή, αλλά η “ανάγκη” του να τα χρησιμοποιήσει. Ο νέος άνθρωπος στρέφεται στα ναρκωτικά ψάχνοντας ένα παράθυρο ανάμεσα στα χιλιάδες αδιέξοδα που του έχουν επιφυλαχθεί στον καπιταλισμό, ψάχνοντας μια ψεύτικη διέξοδο ανάμεσα στην ανεργία, την αποξένωση, την ισοπέδωση των ανθρώπινων σχέσεων από τον αλύγιστο νόμο του κέρδους…

Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο το ότι οι τοξικομανείς στη συντριπτική τους πλειοψηφία προέρχονται από φτωχά λαϊκά στρώματα, είναι άνεργοι για χρόνια ή έχουν αφήσει πρόωρα το σχολείο.

Στα ναρκωτικά ο χρήστης αναζητά μια “μαγική” δύναμη που θα υποκαταστήσει τις δικές του χαμένες δυνατότητες και θα του δίνει την ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας, της επικοινωνίας, της κάλυψης των εσωτερικών του κενών.

Πρόκειται για τους νέους με την πιο ευάλωτη και ελλειμματική προσωπικότητα, με τεράστια εσωτερικά κενά, για νέους που ασφυκτιούν μέσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον που αντανακλά τη γενικότερη κοινωνικοοικονομική και πολιτική κρίση. Σ’ αυτές τις συνθήκες, ο νέος άνθρωπος επιλέγει με ανελεύθερο τρόπο ορισμένες κοινωνικές συμπεριφορές αναζήτησης μιας ουσίας νόμιμης ή παράνομης.

Η τοξικομανία, λοιπόν, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μια ανελεύθερη επιλογή ενός πολύ συγκεκριμένου τρόπου ζωής που έχει ως χαρακτηριστικά τη φυγή, την παραίτηση, τη μοιρολατρία, τον κατακερματισμό, την πλήρη αποδόμηση της προσωπικότητας.
 

Η ρίζα στον ίδιο τον καπιταλισμό

Η τοξικομανία λοιπόν είναι ένα ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο άρρηκτα δεμένο με την εμφάνιση του καπιταλισμού στο ιστορικό προσκήνιο. Η θέση αυτή, που επιβεβαιώνεται από την ίδια την ιστορία, συστηματικά αποκρύπτεται από τους κάθε λογής αστούς κονδυλοφόρους προκειμένου ν’ αποπροσανατολιστεί ο λαός, να χάσει την ουσία του προβλήματος και ν’ αναζητήσει τις ρίζες του σε ανώδυνες εκδοχές που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα.

Η αλήθεια είναι πως η χρήση ναρκωτικών υπήρχε και σε πρωτόγονες και αρχαίες κοινωνίες, αλλά και πάλι δεν είχε το σημερινό μαζικό χαρακτήρα. Η χρήση των ουσιών αυτών εντασσόταν σ’ ένα γενικότερο πολιτιστικό πλαίσιο και είχε κυρίως τελετουργικό χαρακτήρα, αποτελούσε στοιχείο κοινωνικής σχέσης και όχι αποκοπής από την κοινωνία. Ακόμα όμως και σ’ αυτές τις τόσο διαφορετικές συνθήκες η χρήση ήταν σημάδι αδυναμίας του πολιτισμού, αδυναμίας κατανόησης της αντικειμενικής πραγματικότητας.

Η τοξικομανία με τη μαζική μορφή της εποχής μας εμφανίζεται πρώτη φορά το 19ο αιώνα μαζί με τον καπιταλισμό, όταν για πρώτη φορά αναφέρεται η μαζική χρήση ναρκωτικών ουσιών από τμήματα της νεογέννητης τότε εργατικής τάξης προκειμένου ν’ αντέξουν στις απάνθρωπες συνθήκες ζωής κι εργασίας στα βιομηχανικά κέντρα και στα γκέτο. Οι σημαντικότεροι σταθμοί στην εξάπλωση των ναρκωτικών συμβαδίζουν απόλυτα με την πορεία του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού.

Το 1805 παράγεται η μορφίνη προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία των οπιομανών με αποτέλεσμα χιλιάδες νέους εξαρτημένους από την ουσία αυτή, ενώ την ίδια χρονιά και κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων παρατηρείται ραγδαία εξάπλωση της χρήσης ναρκωτικών στα γαλλικά στρατεύματα.

Το 1839-1842 η Μεγάλη Βρετανία κηρύσσει και τελικά κερδίζει τον περίφημο “Πόλεμο του οπίου” ενάντια στην Κίνα με βασικό στόχο το ελεύθερο εμπόριο του οπίου, που διεξαγόταν κυρίως από τους Βρετανούς και που η κινεζική κυβέρνηση το είχε κηρύξει παράνομο καταστρέφοντας βρετανικά φορτία. Τη βρετανική νίκη ακολούθησε η συνθήκη του “Nan Κing” το 1842, με βάση την οποία η Κίνα μετατράπηκε σε βρετανική ημιαποικία, το Χονγκ-Κονγκ παραχωρήθηκε στη Βρετανία και εκατομμύρια Κινέζοι έπεσαν στη φρίκη της τοξικομανίας για να μη διαταραχθεί το εμπόριο του οπίου!

Το 1856 παράγεται η κοκαΐνη για τη φαρμακευτική αντιμετώπιση των μορφινομανών με αποτέλεσμα χιλιάδες νέους εξαρτημένους, ενώ το 1898 η εταιρεία Bayer παράγει την ηρωίνη επίσης για να βοηθήσει τους μορφινομανείς για να καταλήξουμε τελικά στο ίδιο αποτέλεσμα. Το 1943 η εταιρεία Hoechst στη χιτλερική Γερμανία παράγει τη μεθαδόνη για να “γλιτώσει” αυτή τη φορά τους ηρωινομανείς (!) με το γνωστό αποτέλεσμα των προηγούμενων αντίστοιχων ενεργειών, τη μαζική δηλαδή εξάρτηση και από αυτή την ουσία.

Φτάνουμε, λοιπόν, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο των ΗΠΑ ενάντια στο Βιετνάμ στα χρόνια 1958-1974 και στη μαζική εξάπλωση της τοξικομανίας στους Αμερικάνους στρατιώτες προκειμένου να μπορέσουν ν’ αντέξουν τις φρικαλεότητες που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει.

Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν περίτρανα την άμεση σύνδεση της εξάπλωσης των ναρκωτικών με τον καπιταλισμό, με τα μεγάλα μονοπώλια της φαρμακοβιομηχανίας και το σύνολο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής.

Αγώνας για μια ζωή ελεύθερη από τα ναρκωτικά

Τα διάφορα σοφίσματα της άρχουσας τάξης για την υπεράσπιση των ναρκωτικών, πραγματικά δεν έχουν τελειωμό. Τα ναρκωτικά είναι γι’ αυτούς ένα από τα πολλά όπλα που έχουν να επιδείξουν απέναντι στη νεολαία και το μαζικό της κίνημα.

Το σημαντικό όμως είναι τι έχει ν’ αντιτάξει ο λαός και η νεολαία απέναντι στην επίθεση των ναρκωτικών. Να ακολουθήσουν συνειδητά την αισιόδοξη και ανυπότακτη στάση ζωής ενάντια στις λογικές της υποταγής, της μιζέριας και της φυγής. Να αγωνιστούν οργανωμένα για να διεκδικήσουν τη ζωή που τους αξίζει, μια ζωή ελεύθερη από κάθε είδους εξάρτηση.

Απαραίτητη προϋπόθεση για όλα τα παραπάνω είναι η μαζική λαϊκή πάλη ενάντια στο σύνολο των απολογητών αυτής της πολιτικής, της άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκφραστών που στο όνομα του κέρδους και της ολοένα και μεγαλύτερης εκμετάλλευσης καταστρατηγούν κάθε δικαίωμα στη μόρφωση, τη δουλιά και τη ζωή.

Ο ανυποχώρητος αγώνας που θα συνδυάζει την πάλη του σήμερα με την πάλη για την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας, της μοναδικής που θα μπορεί ν’ αντιμετωπίσει ολόπλευρα και οριστικά όλες τις καταστροφικές εκφάνσεις της κληρονομιάς του καπιταλισμού. Για να γεννηθεί ένας νέος κόσμος ελεύθερος από την εκμετάλλευση, τον πόλεμο, τα ναρκωτικά και τη δυστυχία, για το δικό μας μέλλον, το σοσιαλισμό.

Πρέπει νά ῾σαι πάντα μεθυσμένος.
Ἐκεῖ εἶναι ὅλη ἡ ἱστορία: εἶναι τὸ μοναδικὸ πρόβλημα.
Γιὰ νὰ μὴ νιώθετε τὸ φριχτὸ φορτίο τοῦ Χρόνου
ποὺ σπάζει τοὺς ὤμους σας καὶ σᾶς γέρνει στὴ γῆ,
πρέπει νὰ μεθᾶτε ἀδιάκοπα. Ἀλλὰ μὲ τί;
Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.
Ἀλλὰ μεθύστε.

Καὶ ἂν μερικὲς φορές, στὰ σκαλιὰ ἑνὸς παλατιοῦ,
στὸ πράσινο χορτάρι ἑνὸς χαντακιοῦ,
μέσα στὴ σκυθρωπὴ μοναξιὰ τῆς κάμαράς σας,
ξυπνᾶτε, μὲ τὸ μεθύσι κιόλα ἐλαττωμένο ἢ χαμένο,
ρωτῆστε τὸν ἀέρα, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
τὸ κάθε τι ποὺ φεύγει, τὸ κάθε τι ποὺ βογκᾶ,
τὸ κάθε τί ποὺ κυλᾶ, τὸ κάθε τι ποὺ τραγουδᾶ,
ρωτῆστε τί ὥρα εἶναι,
καὶ ὁ ἀέρας, τὸ κύμα, τὸ ἄστρο, τὸ πουλί, τὸ ρολόι,
θὰ σᾶς ἀπαντήσουν:

-Εἶναι ἡ ὥρα νὰ μεθύσετε!

Γιὰ νὰ μὴν εἴσαστε οἱ βασανισμένοι σκλάβοι τοῦ Χρόνου,
μεθύστε, μεθύστε χωρὶς διακοπῆ!

Μὲ κρασί, μὲ ποίηση ἢ μὲ ἀρετή, ὅπως σᾶς ἀρέσει.

και με μαύρο άμα λάχει? Δε νομίζω να θέλει να πει αυτό ο ποιητής...

 ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^

ο ποιητης ειπε αυτο που ηθελε το θεμα ειναι το τι καταλαβαινει ο καθενας (η το τι θελει να καταλαβει)...


btw το μαυρο δεν ειναι ναρκωτικο,το παιζεις και καπνιστης παναθεμα σε :)

οχι ρε
ειναι παγια θεση του κκε οτι το να αντιμετωπιζεις
τις μπυρες το μαυρο και την ηρωινη σαν διαφορετικα πραγματα
ειναι αντιεπιστημονικο.

Αφηστε κατω τις μπυρες και το μαυρο, γιατι θα γινει χαμος!  :P

ενας να βρεθει να απαντησει στο ποστ του pontiki στα σοβαρα δε βρεθηκε ρε μπετοβλακες social waste, ex mechanus
ενας.....
παρτε μπουλο και βαλτε οση πρεζα στο κεφαλι σας και οπου αλλου γουσταρετε, σαμπως σας χρειαστηκαμε ποτε και μας λειψατε;

το τοπικ θα καθαριστει γιατι θα καλεσω την ΟΣ ^Police^

το ποστ του ποντικι δεν ηταν σοβαρο απο καμια αποψη.
σε κανενα σημειο του δεν πηγαινε-και ισως δεν
μπορουσε να παει- περα απο τη γνωστη κουκουεδινη. εμεις ειμαστε καλοι
οι αλλοι για τον πουτσο. και πρακτορες. και μουνοπανα.

αλλα τι περιμενες να απαντησουμε? οτι θα μπουμε στο κκε αυριο πρωι?
ε δε θα μπουμε. 

απο κει και περα το τοπικ ειναι για να συζηταμε για το περιεχομενο του οδηγητη.
και αυτο αφορα και τα ναρκωτικα. αν δεν σου αρεσει τραβα διαβασε το καλημερα-νυχτα τοπικ.

το διαβαζω ουτως ή αλλως το καλημερα καληνυχτα τοπικ! :P :D

μ'αρεσεις οταν γινεσαι αγριος.

ως γνωστων δε χρειαζεστε κανενα αφου ειστε γαματοι και εχετε και μεγαλες σημαιες. γουααααααα 2 μετρα μποι


οχι τους μπατσους;

προφανώς και δεν ήταν σοβαρό
αυτό που λέω εγώ διαφορετικά είναι ότι δεν το πιστεύουμε εμείς, αλλά και εσείς οι ίδιοι
και υπό ακριβώς αυτή τη λογική παίρνετε και το ανάλογο ύφος

έτσι, το να μας εκτίθεται η α-σοβαρότητα του κόμματος με το να την αναπαράγουμε
παράλληλα με τη πίστη του ποιός απαγγέλει καλύτερα το "έτσι κι αλλιώς"
φέρει τον κίνδυνο να παρερμηνευτούν όλα αυτά ως δευτερεύοντα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας

γι' αυτό είπα ότι από κάποιο σημείο και μετά όλο αυτό αρχίζει να λειτουργεί επιβεβαιωτικά
αφήνονται έκθετα όχι σαν μια συντριπτική επίγνωση του ανολοκλήρωτου
αλλά σαν απαραίτητα δομικά στοιχεία αυτής της προσωπικότητας

Ποια είναι η άποψη του Οδηγητή (και, εν γένει, του ΚΚΕ) για την ομοφυλοφιλία;

Έχουνε και οι γκέι θέση μέσα στον κομμουνισμό;

η ομοφυλοφιλία είναι αρρώστια του καπιταλισμού ρε,δεν το ήξερες ?

Η ίδια που είναι και για τη.. χορτοφαγία: Κάνε ό,τι γουστάρεις αλλά μην το αναγάγεις σε απόλυτο οδηγό της δράσης σου, μην του προσδίδεις κινηματικά χαρακτηριστικά που δεν έχει, και κυρίως μην το οδηγείς σε λάιφστάιλ ενσωμάτωσης με ξεκάθαρα αποπροσανατολιστική για τον ταξικό αγώνα δράση - κάτι που αποτελεί τη βάση για το "κίνημα των gay".

Έχω δώσει αναλυτικότερη απάντηση στο forum, αν ενδιαφέρεσαι ψάξε να την βρεις.

Για το δεύτερο κομμάτι, το μόνο πράγμα που δεν (θα) έχει εξ' ορισμού θέση στον κομμουνισμό είναι οι κοινωνικές τάξεις. Τα υπόλοιπα θα τα ρυθμίζει η κοινωνία, οι κομμούνες.
Δεν μπορείς να γνωρίζεις από τώρα σε τι πλαίσιο θα αναπτύσσονται τότε οι ερωτικές και σεξουαλικές σχέσεις.

Όσο για τη μαλακία του Godhatesusall περί αρρώστιας, η άποψη ότι η ομοφυλοφιλία συνιστά διαταραχή προσωπικότητας υπήρξε κυρίαρχη στην ψυχιατρική για πολλές δεκαετίες, γενικώς χάνει έδαφος αλλά ολοκληρωτικά δεν έχει εγκαταληφθεί. Δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις για να το κρίνω, και φαντάζομαι πως δεν περιμένεις μια απόφαση Κεντρικής Επιτροπής να αποφασίζει για κάτι τέτοιο, σωστά?
Σε γενική πολιτική βάση, οι άνθρωποι κρίνονται από τη στάση τους απέναντι στην ταξική πάλη, και τα διάφορα χαρακτηριστικά και ιδιομορφίες τους κρίνονται για το κατά πόσον λειτουργούν στην κατεύθυνση της προώθησης ή της υποχώρησης της ταξικής πάλης (το ίδιο που έγραψα κι επάνω, με άλλα λόγια).

Κατά τα άλλα, θεωρώ εξίσου ηλίθια την άποψη "η ομοφυλοφιλία είναι αρρώστια του καπιταλισμού" (έτσι σκέτα) με την άποψη "η ομοφυλοφιλία είναι δικαίωμα". Καί οι δύο στάσεις πατάνε πάνω σε αστικά ιδεολογήματα - χοντροκομμένος επιστημονισμός η πρώτη, αστική προσέγγιση στην ελευθερία η δεύτερη.
Σε κάθε περίπτωση η ερώτηση είναι προβοκατόρικη.

Μπήκαμε στο ΔΝΤ, τα μάθατε?

(http://fc05.deviantart.net/fs42/f/2009/103/7/f/Queer_Party_Poster_by_neofotistou.jpg)

Μήπως (λέω γω τώρα) να καθαριστεί το τόπικ από εκτός θέματος πραματάκια?? (Το από πάνω πχ)

εισαι κομμουνιστης;

den eipa ti eimai
alla iponoisa ti den eimai

μιλας με γριφους γεροντα...

aaapsou

γείτσες.

ευχαριστω  :-[

^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^ ^jerk^

αυτό πάει και για υποψηφιότητα για top of the shit

τωρα που έρχεται και το ΔΝΤ θα πετάς απο την ελευθερία σου ;D

δεν ειστε φιλελευθερος αγαπητέ: βλακας ειστε


(στο λεει και ενας κεντροος aka Βασιλης Λεβεντης)

Eννιά Μάη 1945, ώρα 00.43. Σε ένα προάστιο του Βερολίνου, η χιτλερική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων παράδοσή της στον Κόκκινο Στρατό. Είχε προηγηθεί η απελευθέρωση σειράς κρατών της ανατολικής Ευρώπης, η κατάληψη του Βερολίνου και η ανάρτηση της Κόκκινης Σημαίας στο Ράιχσταγκ (Γερμανική Βουλή) από τον Κόκκινο Στρατό την 1η Μάη.

Η μέρα αυτή σηματοδοτούσε τη νίκη των λαών του κόσμου, με πρωτοπόρο το σοβιετικό λαό που σήκωσε το κυριότερο και μεγαλύτερο βάρος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, επί του φασιστικού-ναζιστικού τέρατος.
 
 Η νίκη αυτή επιτεύχθηκε χάρη στην τιτάνια πάλη του σοβιετικού λαού, την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος και τη δράση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στα οποία πρωτοστατούσαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Ακριβώς γι’ αυτό, αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου και ιδιαίτερα μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές του 1989-91, ξεκίνησε μια τεράστια επιχείρηση αναθεώρησης της ιστορίας, με στόχο την κατασυκοφάντηση του Σοσιαλισμού και της Σοβιετικής Ένωσης.

Στην προσπάθεια αυτή τα τελευταία χρόνια πρωτοστατούν ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης (Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο) και η ΕΕ (Η 9η Μάη “Μέρα της Ευρώπης”, Ψηφίσματα ταύτισης κομμουνισμού-ναζισμού). Τελευταία αντικομμουνιστική ενέργεια της ΕΕ, είναι η σύσταση της λεγόμενης “Ομάδας Συμφιλίωσης των Ευρωπαϊκών Ιστοριών” από 13 ευρωβουλευτές με στόχο την «ανάπτυξη μιας κοινής αντίληψης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών καθεστώτων, συμπεριλαμβανομένου του κομμουνιστικού καθεστώτος στην ΕΣΣΔ».

Οι ενέργειες αυτές μαρτυρούν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το φόβο των αστών μπροστά στην ανωτερότητα και την προοπτική του Σοσιαλισμού. Γι’ αυτό θέλουν με κάθε τρόπο να κρύψουν αυτή την προοπτική από τη νέα γενιά.
 

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος

γέννημα του καπιταλισμού

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο Α’ αλλά και οι πρόσφατοι πόλεμοι (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν κ.α.) έχουν κοινή μήτρα, το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι γεννήματα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και της πάλης των καπιταλιστών για το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός σε συνδυασμό με το νόμο της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης -άρα και της ανισόμετρης πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης των καπιταλιστικών κρατών- που αναπόφευκτα γεννά και τον ανταγωνισμό για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής, οδήγησε στην εκ νέου αναβάθμιση κρατών στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, κυρίως της Γερμανίας και της Ιαπωνίας. Η ισχυροποίησή τους έδινε τη δυνατότητα, μαζί με την Ιταλία, να επιδιώξουν και να επιτύχουν την ανατροπή των σε βάρος τους αποτελεσμάτων του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Η ύπαρξη του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, της ΕΣΣΔ, καθώς και η μεγάλη οικονομική κρίση του 1929-1933, που υπονόμευσε τη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος, όξυναν ακόμη περισσότερο τις αντιθέσεις ανάμεσα στα ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη.¹ Η καπιταλιστική κρίση επιτάχυνε τις ανακατατάξεις στο συσχετισμό δυνάμεων και οδήγησε στην περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της οικονομίας. Με βάση αυτά, ο Ι. Β. Στάλιν, ΓΓ του ΚΚ (Μπ.) της ΕΣΣΔ σημείωνε από το 1934, στο 17ο Συνέδριο του Κόμματος πως «τα πράγματα τραβούν για νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, σαν διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση.»²

“Παιδί” του καπιταλισμού, ήταν και ο φασισμός-ναζισμός. Ο φασισμός, δεν είναι κάποιο διαφορετικού τύπου κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, αλλά μια ακόμα μορφή της δικτατορίας της αστικής τάξης, «…πολιτική μορφή διαχείρισης του συστήματος, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως η αναστολή λειτουργίας αστικών θεσμών, η ανοιχτή οργάνωση βίας, η μαζική ενσωμάτωση λαϊκών στρωμάτων στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Ο φασισμός είναι ιμπεριαλισμός.»³

Το ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ, ήρθε στην εξουσία με την αμέριστη στήριξη των γερμανικών, των αγγλικών και των αμερικάνικων μονοπωλίων. Τα μονοπώλια στήριξαν και την οικονομική ανόρθωση της Γερμανίας.

Οικονομικοί γίγαντες των ΗΠΑ (“Στάνταρτ Οϊλ”, “Ντιπόν”, “Φορντ” κ.ά.) συντέλεσαν ουσιαστικά στην ταχύτατη οικονομική ανόρθωση και στην ενδυνάμωση της Γερμανίας: Πραγματοποίησαν τεράστιες επενδύσεις, χρηματοδότησαν αφειδώς το “εθνικοσοσιαλιστικό” κόμμα όπως έκαναν και τα γερμανικά μονοπώλια (“Κρουπ”, “Τίσεν”, “Φλικ”, κ.ά.).⁴ Χάρη στα δάνεια που πήρε η Γερμανία από ΗΠΑ και Αγγλία, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της για τον πόλεμο αύξησε τη δύναμη του στρατού της κατά 35 φορές και τη βιομηχανική της παραγωγή κατά 22 φορές!
 

Οι επιδιώξεις

των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων

Κοινός εχθρός, άλλωστε, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ήταν η Σοβιετική Ένωση. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ήταν όμως σε τέτοιο βαθμό οξυμένες ώστε ο πόλεμος δεν διεξήχθη αμιγώς ανάμεσα στα δυο αντίθετα κοινωνικοοικονομικά συστήματα. Η κάθε ιμπεριαλιστική χώρα επιδίωκε και τον ταξικό αντίπαλο -την ΕΣΣΔ­- να καταστρέψει και ταυτόχρονα να αναβαθμίσει τη θέση της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Σε πρώτη φάση, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ανέχτηκαν τις κατακτήσεις σειράς χωρών από τη Γερμανία και την Ιταλία (Αυστρία, Αιθιοπία) ενώ παρέδωσαν στον Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία με το Σύμφωνο του Μονάχου (1938), προσπαθώντας να στρέψουν τη Γερμανία ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.

Στις επίμονες και συνεχείς προσπάθειες της ΕΣΣΔ να συνάψουν αντιφασιστική συμμαχία, οι ΗΠΑ-Βρετανία-Γαλλία κρατούσαν αρνητική στάση. Ταυτόχρονα, συνέχιζαν την πολιτική της υπονόμευσης και επίθεσης εναντίον της (οργανώνοντας π.χ. πολεμική επιχείρηση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη σύγκρουσή της με τη Φινλανδία).

Αφού κάθε προσπάθεια για σύναψη συμφωνίας με ΗΠΑ-Αγγλία και Γαλλία, έπεσε στο κενό, η Σοβιετική Ένωση προχώρησε σε σύναψη συμφώνου μη επίθεσης με τη Γερμανία, το γνωστό ως “Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ”. Η συμφωνία, αυτή εξασφάλισε πολύτιμο χρόνο στη Σοβιετική Ένωση για να προετοιμάσει την άμυνά της. Το Σύμφωνο αυτό χρόνια βρίσκεται στο στόχαστρο της πολεμικής αστών και οπορτουνιστών. Όλοι αυτοί “ξεχνούν” πως την ίδια ώρα που η Αγγλία έκανε διαπραγματεύσεις με την ΕΣΣΔ έκανε ταυτόχρονα μυστικές διαπραγματεύσεις με τη χιτλερική Γερμανία για τη σύναψη συμφώνου μη επίθεσης και το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής!⁵

Όταν η Γερμανία κατέλαβε τη Γαλλία και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, και μετά την επίθεση στην Πολωνία, η Αγγλία άλλαξε τακτική και μπήκε στον πόλεμο, χωρίς όμως να τον διεξάγει! (“Παράξενος Πόλεμος”). Ακόμα και μετά τη δημιουργία του Αντιφασιστικού συμφώνου μεταξύ Αγγλίας και ΕΣΣΔ, οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι αρνούνταν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στη Σοβιετική Ένωση, συνέχιζαν μέχρι τέλους τις διαπραγματεύσεις με τους Ναζί για χωριστή ειρήνη, καθυστερούσαν αδικαιολόγητα να ανοίξουν το Δεύτερο Μέτωπο στην Ευρώπη, το οποίο τελικά άνοιξαν μόνο μπροστά στο φόβο της απελευθέρωσης όλης της Ευρώπης από τον Κόκκινο Στρατό!
 

Η Σοβιετική Εποποιία

Στις 22 Ιούνη του 1941, η Γερμανία επιτέθηκε στη Σοβιετική Ένωση. Τότε ξεκίνησε για το εργατικό κράτος, ο πόλεμος που όχι τυχαία, ο λαός του ονόμασε “μεγάλο πατριωτικό πόλεμο”. Οι Σοβιετικοί εργάτες και εργάτριες, οι Κόκκινοι στρατιώτες πολέμησαν με τέτοιο σθένος και αυταπάρνηση επειδή υπεράσπιζαν τη δική τους πατρίδα και τη δική τους εξουσία, τις τεράστιες κατακτήσεις σε όλους τους τομείς της ζωής τους.

Η Σοβιετική Ένωση, με την καθοδήγηση του ΚΚ(μπολσεβίκοι), που είχε ΓΓ της ΚΕ τον Ι.Β. Στάλιν, σήκωσε το κύριο βάρος του αγώνα. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως ο Κόκκινος Στρατός και ο Σοβιετικός λαός είναι εκείνοι που κατατρόπωσαν τις χιτλερικές ορδές, που συνέτριψαν το φασισμό-ναζισμό και απελευθέρωσαν την Ευρώπη. Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, η ναζιστική Γερμανία παρέταξε απέναντι στη Σοβιετική Ένωση το 60-75% των συνολικών της δυνάμεων ενώ στο Ανατολικό μέτωπο έχασε 10 εκατομμύρια στρατιώτες από τα 13 εκατομμύρια που είχε απώλειες συνολικά στον πόλεμο. Συνολικά στο Ανατολικό μέτωπο καταστράφηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν 607 γερμανικές μεραρχίες, που σημαίνει ότι οι ναζί είχαν εκεί μέχρι και τετραπλάσιες απώλειες σε σύγκριση με όλα τα άλλα μέτωπα μαζί (Β. Αφρική, Δ. Ευρώπη, Ιταλία). Σε περισσότερα από 30 εκατομμύρια έφθασαν οι ανθρώπινες θυσίες της Σοβιετικής Ενωσης μαζί με τους ανάπηρους και τους τραυματισμένους. 20 εκατομμύρια ήταν οι νεκροί της, ανάμεσά τους χιλιάδες μέλη και στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Κορυφαία ήταν τα επιτεύγματα του Σοβιετικού λαού στο στρατιωτικό τομέα: στη μάχη της Μόσχας με την πρώτη ήττα της ως τότε “ανίκητης” Βερμάχτ, στο αδούλωτο Λένινγκραντ που ήταν σε πολιορκία 900 ημέρες, στο ηρωικό Σταλινγκραντ που με τη νίκη του Κόκκινου Στρατού σημειώθηκε η αποφασιστική καμπή στον πολέμο, σε δεκάδες άλλες μικρές και μεγάλες μάχες. Συγκλονιστικά ήταν τα επιτεύγματα και στον τομέα της παραγωγής με τη μεταφορά εκατοντάδων εργοστασίων πίσω από τα Ουράλια, το ανέβασμα της παραγωγής.

«Η γιγάντια συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη νίκη κατά της Γερμανίας και των συμμάχων της επιτεύχθηκε χάρη: Στο ρόλο της εργατικής σοβιετικής εξουσίας στη δημιουργία και στην οργάνωση της αμυντικής θωράκισης της Σοβιετικής Ένωσης. Στα πλεονεκτήματα που προσφέρει η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο των λαϊκών μαζών, με ηγέτιδα δύναμη την εργατική τάξη. Στο ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος ως επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας. Αν η Σοβιετική Ενωση δεν είχε διανύσει πριν από τον πόλεμο, στη διάρκειά του και σε ελάχιστο χρόνο μια τεράστια απόσταση στο δρόμο της συνειδητά σχεδιασμένης κοινωνικοοικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, θα ήταν αδύνατη η σωτηρία της. Στη μάχη του Στάλινγκραντ, που αποτέλεσε τη ριζική στροφή προς τη νίκη, νικητής ήταν ο σοσιαλισμός και όχι η παγωνιά του ρωσικού χειμώνα, όπως προβάλλεται σκόπιμα από διάφορες πλευρές.»⁶

Πλάι στον Κόκκινο Στρατό, ηρωική ήταν η δράση των απελευθερωτικών κινημάτων, που καθήλωσαν 100άδες μεραρχίες του “Αξονα”, προξένησαν σημαντικές καταστροφές στα στρατεύματα κατοχής. Βασική δύναμη του τιτάνιου αυτού αγώνα, ψυχή και καθοδηγητής ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
 

Συμπεράσματα και διδάγματα

Η γνώση της ιστορίας είναι πηγή πολιτικής αφύπνισης και άντλησης διδαγμάτων για το σήμερα, γι’ αυτό και η ιστορική αλήθεια βρίσκεται στο στόχαστρο της αστικής τάξης. Από την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μπορούμε να αντλήσουμε μια σειρά συμπεράσματα και διδάγματα.

Η ευρεία λαϊκή βάση που απέχτησαν τα φασιστικά και ναζιστικά κόμματα, επιβεβαίωσε πως «οι αντικειμενικές συνθήκες, η οικονομική και η γενικότερη κρίση, δεν οδηγούν από μόνες τους σε πολιτικές εξελίξεις υπέρ του λαού. Αντίθετα, μπορούν να οδηγήσουν και σε μεγαλύτερη στρέβλωση των συνειδήσεων και στην εμφάνιση αντιδραστικών μαζικών κινημάτων.»⁷

Δεν αρκούν δηλαδή οι αντικειμενικές συνθήκες της οικονομικής κρίσης, για να οδηγηθούν σε ριζοσπαστικοποίηση οι εργατικές-λαϊκές δυνάμεις, εάν δεν έχουν μπει τα φύτρα της επαναστατικής πολιτικής συνειδητοποίησης τους.⁸

Ένα δεύτερο συμπέρασμα, είναι ότι ο διεθνής ιμπεριαλισμός, κάθε καπιταλιστική χώρα, είναι σταθερά προσηλωμένη ενάντια στο ταξικό αντίπαλό, ενάντια στο εργατικό λαϊκό κίνημα. Οι ιμπεριαλιστές αξιοποιούν ελιγμούς για να ενσωματώσουν τις λαϊκές αντιδράσεις, να αποπροσανατολίσουν το λαϊκό κίνημα. Αυτούς τους ελιγμούς πρέπει να τους παίρνει υπόψη το κομμουνιστικό κίνημα.⁹

Η εξέλιξη της αντιφασιστικής πάλης, επιβεβαίωσε πως η εργατική τάξη είναι η μόνη κοινωνική δύναμη που μπορεί να ηγηθεί και πολιτικά στον αγώνα για την απελευθέρωσή της και να εκφράσει τα δικαιώματα όλων των καταπιεζόμενων κοινωνικών δυνάμεων. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, οφείλει με την αυτοτελή του δράση να διασφαλίζει πολιτική συμμαχιών που δεν υποθηκεύουν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά της. Ωστόσο, «στην καπιταλιστική Δύση τα KK δε διαμόρφωσαν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. H στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος δεν αξιοποίησε το γεγονός ότι η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας περιεχόταν στον αντιφασιστικό-απελευθερωτικό χαρακτήρα του ένοπλου αγώνα για μια σειρά χώρες, ώστε να θέσει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας, αφού ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική προοπτική αποτελούν τη μόνη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.»¹⁰

Τέλος, η Αντιφασιστική Νίκη επιβεβαίωσε με τον πιο λαμπρό τρόπο, την ανωτερότητα του σοσιαλισμού–κομμουνισμού, τις ανεξάντλητες δυνάμεις του λαού όταν υπερασπίζεται και οικοδομεί τη δική του εξουσία. Την ίδια στιγμή, ανέδειξε ξανά την εγκληματική φύση του καπιταλισμού, με μια σειρά εγκλήματα που διέπραξε τόσο η φασιστική εκδοχή του (στρατόπεδα συγκέντρωσης κτλ.) όσο και η “δημοκρατική”, που διέπραξε το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας: το βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι με ατομικές βόμβες χωρίς να το επιβάλλει καμιά πολεμική ανάγκη.

Μελετάμε την ιστορία και αξιοποιούμε τα διδάγματά της, στη σημερινή πάλη. Μελετάμε το παρελθόν, για να χτίσουμε καλύτερα το μέλλον. Γνωρίζουμε και υπερασπιζόμαστε την ιστορία του εργατικού-λαϊκού, του κομμουνιστικού κινήματος προκειμένου να γινόμαστε σοφότεροι και πιο ικανοί στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης, για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.¹¹
 
Στρατής Δουνιάς
 
 
Σημειώσεις
 

1. Βλ. ΚΕ του ΚΚΕ, Θέσεις Για τα 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των λαών, 2005

2. Ι. Β. Στάλιν, Για τη δράση της ΚΕ του ΚΚ (Μπ) της ΕΣΣΔ» στο Συλλογικό, 60 Χρόνια από τη μεγάληΑντιφασιστική Νίκη των λαών, Σύγχρονη Εποχή, 2005, σ.123

3. Μάκης Μαϊλης, Προβληματισμοί και ορισμένα συμπεράσματα από τον Β’ ΠαγκόσμιοΠόλεμο στο Ο. π. , σ. 86
4. Βλ. ΚΕ του ΚΚΕ, Ο. π.
5. Μάκης Μαϊλης, Η αλήθεια και το ψέμα στο Συλλογικό, Ο. π., σ. 198
6. Βλ. ΚΕ του ΚΚΕ, Ο. π.
7. Βλ. ΚΕ του ΚΚΕ, Ο. π.
8. Βλ. Ελένη Μπέλλου, Έπος και διδάγματα στο Συλλογικό, Ο. π., σ. 131
9. Βλ. Ο. π., σ. 133-4

10. Απόφαση 18ου Συνέδριο του ΚΚΕ, Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ, 2008
11. Βλ. Ελένη Μπέλλου, Έπος και διδάγματα στο Συλλογικό, Ο. π., σ. 129

https://www.youtube.com/watch?v=nS8Ez5jiQV8

^notworthy^
:D :D

Oι φοιτητικές εκλογές είναι κάθε χρόνο μια σημαντική, πολιτική αναμέτρηση. Φέτος πεδίο αυτής της μάχης είναι η οικονομική κρίση, η πρωτοφανής αντιλαϊκή θύελλα που έχει εξαπολύσει το “μαύρο μπλοκ” κεφαλαίο-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΕΕ. Έτσι, οι φοιτητικές εκλογές είναι μια επιμέρους μάχη στον πόλεμο διαρκείας που έχει κηρύξει το ΜΑΣ στο πλευρό του ΠΑΜΕ ως απάντηση στον πόλεμο που εξαπολύουν τα μονοπώλια. Τη μάχη αυτή οι δυνάμεις του ΜΑΣ θα τη δώσουν με τα ψηφοδέλτια της ΠΚΣ, της παράταξης που συσπειρώνει τους ΚΝίτες και άλλους ριζοσπάστες σπουδαστές, που υιοθετεί και στηρίζει το πλαίσιο πάλης του ΜΑΣ.
 
Να μην πληρώσει την κρίση ο λαός

Το ΜΑΣ είναι η μόνη δύναμη μέσα στο φοιτητικό κίνημα που ανέδειξε το χαρακτήρα της κρίσης ως οικονομικής κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου. Την ώρα που όλοι προσπαθούσαν να θολώσουν τα νερά και έριχναν το φταίξιμο στον “καζινοκαπιταλισμό” και στα “γκόλντεν μπόις”, το ΜΑΣ είπε ξεκάθαρα ότι πρόκειται για φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλισμό. Ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να “βγει” από τις κρίσεις του παρά μόνο τσακίζοντας κάθε εργασιακό και μορφωτικό δικαίωμα. Με αυτές τις θέσεις το ΜΑΣ ενημέρωσε για την επερχόμενη αντιλαϊκή θύελλα. Όταν η κυβέρνηση έφερε τα μέτρα “διεξόδου από την κρίση” σε όφελος του κεφαλαίου, οι δυνάμεις του ΜΑΣ έλιωσαν πολλές σόλες παπούτσια στα αμφιθέατρα και στους εργασιακούς χώρους, συμμετέχοντας στις απεργιακές μάχες στο πλευρό του ΠΑΜΕ και πραγματοποιώντας συλλαλητήρια λίγες μόλις ώρες μετά την εξαγγελία των μέτρων. Χάρη στη δράση των επιτροπών αγώνα ήταν δεκάδες οι εργαζόμενοι φοιτητές που απέργησαν, συγκρούστηκαν με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό κάνοντας πράξη το σύνθημα της ανυπακοής στο “δίκιο” του αφεντικού, χιλιάδες ήταν οι φοιτητές και οι σπουδαστές που κατέβηκαν στο δρόμο. Οι δυνάμεις του ΜΑΣ αξιοποίησαν κάθε περιθώριο για να εκφραστεί η καθολική απόρριψη της αντιλαϊκής πολιτικής από τους φοιτητές και τους σπουδαστές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απεργία της 10ης Φλεβάρη όπου εν μέσω εξεταστικής έκλεισαν 60 σχολές σε όλη τη χώρα. Οργανώθηκαν δεκάδες κινητοποιήσεις μέσα στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ για κάθε ζήτημα που απασχολεί το σπουδαστή των λαϊκών στρωμάτων.
 

Μια ματιά στο παρελθόν, δίδαγμα για το σήμερα και το αύριο

Αξίζει, ιδιαίτερα οι φοιτητές από “μικρά” έτη να μελετήσουν το πώς φτάσαμε ως εδώ. Θα δουν ότι οι δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στην ίδρυση του ΜΑΣ, η ΚΝΕ και η Πανσπουδαστική, δικαιώθηκαν σε όλες τις προβλέψεις τους. Από το 1999 όταν ψηφίστηκε η Μπολόνια ανέδειξαν ότι οι αναδιαρθρώσεις αποτελούν προσαρμογή της παιδείας στις ανάγκες του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ενάντια στο ρεύμα μίλησαν ανοιχτά για το χαρακτήρα της ΕΕ ως ένωσης εκμεταλλευτών καπιταλιστών. Προειδοποίησαν για την υποβάθμιση της μόρφωσης και των εργασιακών δικαιωμάτων, τη δημιουργία μιας “μεταλυκειακής σούπας”, τη μεγαλύτερη εισβολή των επιχειρηματιών στην Ανώτατη Εκπαίδευση, κάλεσαν σε αγώνα. Λίγα χρόνια αργότερα όταν ξεσηκώθηκαν φοιτητικές κινητοποιήσεις ήταν οι μόνες δυνάμεις που δεν έσπειραν τον εφησυχασμό, που κάλεσαν σε επαγρύπνηση επισημαίνοντας ότι οι αναδιαρθρώσεις στην παιδεία θα προχωρήσουν και χωρίς την κατάργηση του άρθρου 16. Το ΜΑΣ σήμερα αποτελεί εγγύηση ότι ο αγώνας θα βάζει στο στόχαστρο τη ρίζα της αντιλαϊκής πολιτικής, δεν θα εκφυλίζεται σε συντεχνιακή απόκρουση ορισμένων συνεπειών με αιτήματα ενσωματωμένα στην πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας. Η στάση απέναντι στην ΕΕ είναι κριτήριο. Ακόμα και σήμερα που η ΕΕ δείχνει τα δόντια της προωθώντας μειώσεις μισθών, σάρωμα του ασφαλιστικού, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τσάκισμα των δικαιωμάτων στη δουλιά, την Υγεία και την Παιδεία, όλες οι άλλες δυνάμεις στηρίζουν τον καπιταλιστικό ευρωμονόδρομο ή καλλιεργούν αυταπάτες περί “εξανθρωπισμού” του και καλούν τους φοιτητές να διαλέξουν ιμπεριαλιστή!
 
Μέτωπο στη διάλυση
και τον εκφυλισμό

Η ΠΚΣ πήρε πρωτοβουλίες για να πραγματοποιηθεί Πανσπουδαστικό Συνέδριο και να συσταθούν τα (ανύπαρκτα εδώ και χρόνια) όργανα της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ. Το ΜΑΣ συγκροτήθηκε παίρνοντας διαζύγιο απ’ τον εκφυλισμό, που όλες οι άλλες δυνάμεις έχουν επιβάλλει στο φοιτητικό κίνημα. Παλεύει για την αναγέννηση του φοιτητικού κινήματος σε κατεύθυνση ρήξης με τα μονοπώλια. Για ένα φοιτητικό κίνημα που θα συσπειρώνει πρώτα απ’ όλα τους σπουδαστές των λαϊκών οικογενειών και δεν θα διαφθείρει αλλά θα διαπαιδαγωγεί στη συμμετοχή και στην αγωνιστική στάση, στη συμπόρευση με το ταξικό εργατικό κίνημα, με το ΠΑΜΕ. Το ΜΑΣ είναι η ελπίδα. Στις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές η μαζική στήριξη των ψηφοδελτίων της ΠΚΣ θα δώσει περαιτέρω ώθηση στη συσπείρωση και τη δράση με το πλαίσιο πάλης του ΜΑΣ.
 

Κάθε ψήφος κι ένα βόλι! Να γαζώσουμε την αντιλαϊκή πολιτική!

Για τους σπουδαστές των φτωχών λαϊκών στρωμάτων υπάρχει μόνο μία επιλογή: να γεμίσουν οι κάλπες γαρύφαλλα! Την επόμενη των εκλογών τα επιτελεία των αστικών κομμάτων πρέπει να έχουν ρίξει τα μούτρα τους, να έχουν φάει χαστούκι. Να έχει βγει ισχυρότερο το ΜΑΣ, ένα σκαλί πιο ψηλά, ένα “ταμπούρι” παραπάνω στον πόλεμο διαρκείας απέναντι στο κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του μέσα κι έξω από τις σχολές.

Ωραια πες μου λιγο, εκτος απ'την γαμηστεροτητα ΚΚΕ/ΚΝΕ/ΜΑΣ/ΠΚΣ/Επιτροπης Αγωνα τι εχει να προσφερει το παραπανω αρθρο σε ιδεολογικα ζητηματα που μπορει να εχει καποιος???

Άλλο ιδεολογήματα, άλλο ιδεολογικά ζητήματα. Το ότι για την κρίση φταίνε τα γκόλτεν μπόυς είναι ιδεολόγημα, ας πούμε. Καθώς και το ζήτημα, ότι ΠΚΣ=ΜΑΣ που ακούγεται πολύ συχνά. Γενικά κάθε άρθρο του ''Ο'' λύνει ιδεολογήματα, οπότε όποιο και να βάλω κάτι θα λύνει(εδώ ας πούμε, τις αιτίες της κρίσης). Κι εγώ απλά διαλέγω ποιο θεωρώ ότι θα βοηθήσει περισσότερο

(http://www.odigitis.gr/wp-content/images/meanwhile/1.jpg)

Ο Β. Ι. Λένιν, αναπτύσσοντας και πλουτίζοντας τις θεμελιακές ιδέες του Κ. Μαρξ και του Φ. Ένγκελς  για το προλεταριακό κόμμα, για πρώτη φορά στην ιστορία του μαρξισμού, δημιούργησε μια αρμονική και ολοκληρωμένη διδασκαλία για το Κομμουνιστικό Κόμμα - το κόμμα νέου τύπου, το οποίο χαρακτηρίζεται σαν κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Δημιουργώντας τη διδασκαλία για το προλεταριακό κόμμα, ο Β. Ι. Λένιν έπαιρνε υπ’ όψιν του τη μεγάλη πείρα του επαναστατικού κινήματος στη Ρωσία και τις άλλες χώρες του κόσμου.
 
 

Ο Λένιν, συμμετέχοντας και καθοδηγώντας ένα μαρξιστικό όμιλο στην Πετρούπολη, καταπιάνεται με την ίδρυση επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης σε πανεθνική κλίμακα και σαν πρώτο βήμα συνενώνει τους μαρξιστικούς πυρήνες στην Πετρούπολη σε επαναστατική πολιτική οργάνωση, την “ Ένωση πάλης για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης”, το 1895. Η ανάπτυξη των σοσιαλδημοκρατικών οργανώσεων σ’ όλη τη χώρα απαιτούσε την επεξεργασία κοινού προγράμματος και ενιαίας τακτικής και επαναστατικής πάλης των Ρώσων μαρξιστών. Πρόβαλλε το πρόβλημα της συνένωσης των σοσιαλδημοκρατικών οργανώσεων σε κόμμα, εμφανίστηκε η ανάγκη της σύγκλισης συνεδρίου. Τρία χρόνια αργότερα, το Μάρτη του 1898, συνήλθε στο Μινσκ το πρώτο ιδρυτικό Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ). Ο Λένιν βρίσκεται αρχικά στη φυλακή και μετά στην εξορία, αλλά συμμετέχει ακόμη και απ’ αυτές τις τρομερά δύσκολες συνθήκες στην οργάνωση πανεθνικού επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Στη φυλακή, ο Λένιν έγραψε το “Σχέδιο προγράμματος” του μελλοντικού κόμματος, την “Ερμηνεία του προγράμματος”. Αργότερα, στην εξορία της Σιβηρίας, στην εργασία του “Τα καθήκοντα των Ρώσων σοσιαλδημοκρατών”, ο Λένιν γενίκευσε την πείρα της “Ένωσης πάλης” της Πετρούπολης, σαν εμβρύου του μαρξιστικού κόμματος και θεμελίωσε το πολιτικό πρόγραμμα και την τακτική των Ρώσων σοσιαλδημοκρατών.

Αμέσως μετά το συνέδριο, συνελήφθη όλη η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος και έτσι, ουσιαστικά, δεν προχώρησε η ενιαία οργάνωση του κόμματος. Αυτό επετεύχθηκε στα 1903, με το δεύτερο συνέδριο του ΣΔΕΚΡ και υπό την καθοδήγηση του Λένιν ιδρύεται ουσιαστικά το μπολσεβίκικο κόμμα.
 
Η επεξεργασία των βάσεων
του Κόμματος

Το 1ο Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ δεν κατάφερε στην πράξη να συνενώσει τις σοσιαλδημοκρατικές οργανώσεις, ούτε οργανωτικά, ούτε ιδεολογικά. Στις δυσκολίες που προκλήθηκαν από τη σύλληψη των επαναστατών σοσιαλδημοκρατών, προστέθηκαν η ιδεολογική διασπορά και οι διαφωνίες, που αμέσως επιχείρησαν να τις εκμεταλλευτούν τα αστικά και οπορτουνιστικά στοιχεία. Αγωνιζόμενος αποφασιστικά κατά του οπορτουνισμού, ο Β. Ι. Λένιν εργαζόταν εντατικά πάνω στο σχέδιο οικοδόμησης του κόμματος. Όταν ήταν εξορία στη Σιβηρία, είχε κιόλας καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για τη δημιουργία μαρξιστικού κόμματος στη Ρωσία έπρεπε να γίνει η αρχή από την οργάνωση ενός «οργάνου του κόμματος, που να βγαίνει τακτικά και να βρίσκεται σε στενή σύνδεση με όλες τις τοπικέςομάδες». Ένα τέτοιο όργανο έγινε η εφημερίδα “Ισκρα”, άμεσος οργανωτής και καθοδηγητής της οποίας ήταν ο Β. Ι. Λένιν, και έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην επεξεργασία των βάσεων του κόμματος.

Η “Ισκρα” προετοίμασε τη δημιουργία του κόμματος από ιδεολογική και οργανωτική άποψη. Συνδύαζε επιδέξια την προπαγάνδα και την επεξεργασία της θεωρίας. Ενώ στα δυτικοευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είχε αρχίσει να απομακρύνεται η πρακτική δράση από τις επαναστατικές αρχές του μαρξισμού, η εφημερίδα “Ισκρα” ενσάρκωνε την ενότητα της επαναστατικής σκέψης και της επαναστατικής πράξης.

Στα τέλη του 1902, σχηματίστηκε οργανωτική επιτροπή για τη σύγκληση του 2ου Συνεδρίου του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας. Το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο - Αύγουστο του 1903, στην αρχή στις Βρυξέλλες και μετά στο Λονδίνο. Κύριο καθήκον του ήταν να δημιουργήσει ένα πραγματικό κόμμα, στηριγμένο στις προγραμματικές και οργανωτικές αρχές που είχε προβάλει και επεξεργαστεί η “Ισκρα”.
 
Η πάλη με τον οπορτουνισμό

Στο Συνέδριο διεξήχθη σκληρή πάλη ανάμεσα στους συνεπείς επαναστάτες - ισκριστές, τους οπαδούς του Λένιν και τους αντιπάλους της κατεύθυνσης της “Ισκρα”, τους οπορτουνιστές. Στην πάλη αυτή, λυνόταν ένα σπουδαιότατο πολιτικό πρόβλημα: Θα δημιουργούνταν στη Ρωσία ένα ισχυρό, επαναστατικό προλεταριακό κόμμα νέου τύπου ή θα παρέμενε στο κόμμα ένα κράμα τυπικά ενωμένων, αλλά ιδεολογικά διαχωρισμένων ομάδων και κύκλων; Ποιο δρόμο θα ακολουθούσε το ρωσικό εργατικό κίνημα; Θα έμπαινε, καθοδηγούμενο από το κόμμα αυτό και εξοπλισμένο με την κομμουνιστική ιδεολογία, στο δρόμο της θαρραλέας, της συνεπούς πάλης κατά του τσαρισμού και του καπιταλισμού, της πάλης για τη δικτατορία του προλεταριάτου ή θα κατρακυλούσε στο δρόμο της υποταγής στην αστική ιδεολογία, στο δρόμο του ρεφορμισμού;

Το Συνέδριο απέκρουσε όλες τις απόπειρες των οπορτουνιστών να κάνουν στο ισκριστικό πρόγραμμα του κόμματος αλλαγές, σύμφωνες με το πνεύμα των προγραμμάτων των δυτικοευρωπαϊκών ρεφορμιστικών κομμάτων. Για πρώτη φορά στην ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος, μετά το θάνατο του Κ. Μαρξ και του Φ. Ένγκελς, ψηφίστηκε ένα γνήσια επαναστατικό πρόγραμμα του προλεταριακού κόμματος. Στο πρόγραμμα που ψήφισε το Συνέδριο, καθορίστηκαν με σαφήνεια ο προλεταριακός χαρακτήρας του και ο πρωτοποριακός του ρόλος στο εργατικό κίνημα, διατυπώθηκε η ιδέα της ηγεμονίας της εργατικής τάξης στην επανάσταση στη Ρωσία και προβλήθηκε το αίτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η θέση για τη δικτατορία του προλεταριάτου δεν περιλαμβανόταν σε κανένα πρόγραμμα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Δύσης, που στην πράξη είχαν εγκαταλείψει την πάλη για το σοσιαλισμό. Αυτή ακριβώς η θέση έκανε το πρόγραμμα του ΣΔΕΚΡ να διαφέρει ριζικά από τα προγραμματικά ντοκουμέντα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Δύσης. Η συνεπής εφαρμογή των μαρξιστικών θέσεων στο πρόγραμμα δημιουργούσε τους όρους για την ιδεολογική ενότητα του κόμματος, ως κόμμα νέου τύπου.

Το 2ο Συνέδριο ψήφισε, επίσης, και το Οργανωτικό Καταστατικό του ΣΔΕΚΡ. Το σχέδιό του είχε ετοιμαστεί από τον Λένιν, είχε προκαταβολικά συζητηθεί στη σύνταξη της “Ισκρα” και εγκριθεί από αυτήν. Εντούτοις, στο Συνέδριο όλα τα οπορτουνιστικά στοιχεία τάχθηκαν κατά των λενινιστικών οργανωτικών αρχών.

Αυτό εκδηλώθηκε ολοφάνερα κατά τη συζήτηση της πρώτης παραγράφου του σχεδίου του Καταστατικού - για το μέλος του κόμματος.

Ο Λένιν αγωνιζόταν για ένα μονολιθικό, συσπειρωμένο, οργανωμένο και πειθαρχημένο κόμμα. «Το κάθε μέλος του κόμματος - τόνιζε ο Λένιν - είναι υπεύθυνο για το κόμμα, και το κόμμα είναι υπεύθυνο για το κάθε μέλος του». Και γι’ αυτό το λενινιστικό σχέδιο της πρώτης παραγράφου του Καταστατικού αναφέρει: «Μέλος του κόμματος θεωρείται ο καθένας που παραδέχεται το πρόγραμμά του και υποστηρίζει το κόμμα, τόσο με υλικά μέσα, όσο και με την προσωπική του συμμετοχή σε μια από τις κομματικές οργανώσεις». Η λενινιστική διατύπωση της πρώτης παραγράφου του Καταστατικού απαιτούσε ιδιαίτερα την προσωπική συμμετοχή του μέλους του κόμματος σε μια από τις κομματικές οργανώσεις, καθώς και την αυστηρή πειθαρχία, πράγμα που αποτελεί απαράβατο όρο της οργανωτικής συσπείρωσης και της δύναμης του κόμματος. Έπαιρνε υπ’ όψιν ότι η πλατιά προσχώρηση στο κόμμα ξένων, από ταξική άποψη, στοιχείων, μπορεί να προκαλέσει σ’ αυτό ανεπανόρθωτη ζημιά.

Συνολικά, στο 2ο Συνέδριο του κόμματος, έγινε δεκτό το λενινιστικό σχέδιο του Καταστατικού. Μόνο η παράγραφος ένα ψηφίστηκε σύμφωνα με τη διατύπωση των οπορτουνιστών με ασήμαντη πλειοψηφία (28 υπέρ, 22 κατά). Το 3ο κιόλας Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ, στα 1905, επέφερε αλλαγή στο Καταστατικό, αποδεχόμενο τη λενινιστική διατύπωση της πρώτης παραγράφου. Το Καταστατικό, που ψήφισε το 3ο Συνέδριο, σήμαινε το πέρασμα, από τη διασπορά και τη δουλειά κατά ομίλους, στο ενιαίο πανρωσικό κόμμα του προλεταριάτου.
 
Ενότητα θεωρητικών, πολιτικών και οργανωτικών αρχών

Η λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα αποτελεί μια ενότητα θεωρητικών, πολιτικών και οργανωτικών αρχών, που είναι νομοτέλειες της ανάπτυξής του ως κόμματος της επαναστατικής δράσης, ως καθοδηγητικής δύναμης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Μια από τις κύριες νομοτέλειες της δράσης του λενινιστικού κόμματος, είναι η πίστη του στην επαναστατική θεωρία του μαρξισμού – λενινισμού. Ο Β. Ι. Λένιν έγραψε: «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατικό κίνημα … το ρόλο του πρωτοπόρου αγωνιστή μπορεί να τον εκπληρώσει μόνο ένα κόμμα που καθοδηγείται από πρωτοπόρα θεωρία»

Η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, ως επαναστατική ιδεολογία της εργατικής τάξης, εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε σε σκληρή ανειρήνευτη πάλη ενάντια στην αστική ιδεολογία. Χαρακτηρίζοντας τις τρεις βασικές μορφές της πάλης του προλεταριάτου για την απελευθέρωσή του - την οικονομική, την πολιτική και την ιδεολογική - ο Β. Ι. Λένιν υπογράμμιζε ότι ο ιδεολογικός αγώνας κατά της αστικής τάξης είναι ο πιο μακρόχρονος και πολύπλοκος. Τη νίκη σ’ αυτήν την πάλη το προλεταριάτο μπορεί να την κερδίσει μόνο με τον όρο ότι θα παραμείνει πάντα συνεπές στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και θα ξεσκεπάζει αδιάκοπα ακόμα και τις πιο μικρές εκδηλώσεις της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα. Στο βιβλίο του Τι να κάνουμε; (1902), ο Β.Ι. Λένιν έγραφε κιόλας ότι: «… το ζήτημα μπαίνει μόνο έτσι: είτε αστική είτε σοσιαλιστική ιδεολογία. Μέσος όρος δεν υπάρχει … Για το λόγο αυτό, κάθε μείωση του ρόλου της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, κάθε απομάκρυνση απ’ αυτή σημαίνει ταυτόχρονα και δυνάμωμα της αστικής ιδεολογίας.»

Αλλά μόνη της η ιδεολογική ενότητα δεν είναι αρκετή για το κόμμα. Στο Λένιν ανήκει η ολόπλευρη επεξεργασία των οργανωτικών αρχών του κόμματος, των κανόνων της κομματικής ζωής και των αρχών της κομματικής καθοδήγησης.

Το κόμμα είναι το οργανωμένο απόσπασμα της εργατικής τάξης. Μπορεί να εκπληρώσει το ρόλο της προλεταριακής πρωτοπορίας, μόνο με τον όρο ότι θα είναι εξοπλισμένο με ενότητα θέλησης, ενότητα δράσης, ενότητα αυστηρότατης πειθαρχίας. Το κόμμα, τόνιζε ο Λένιν, είναι σύνολο οργανώσεων, και γι’ αυτό πρέπει να δέχεται «στις γραμμές του μόνο στοιχεία που παραδέχονται έστω κι ένα ελάχιστο όριο οργάνωσης». Το κόμμα σ’ όλη τη δράση ακολουθεί απαρέγκλιτα τους λενινιστικούς κανόνες της κομματικής ζωής, οι σπουδαιότεροι από τους οποίους είναι: η αυστηρότατη τήρηση από όλα, χωρίς εξαίρεση, τα μέλη του κόμματος των απαιτήσεων του κομματικού καταστατικού, της ενιαίας κομματικής πειθαρχίας. Η συνεπής εφαρμογή των αρχών του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και της εσωκομματικής δημοκρατίας. Η αυστηρή τήρηση κάτω απ’ όλες τις συνθήκες της αρχής της συλλογικής καθοδήγησης.  
 
Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός

Μια από τις βασικές αρχές οικοδόμησης του κόμματος νέου τύπου είναι η λενινιστική αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Η ιδιομορφία του συγκεντρωτισμού έγκειται ακριβώς στο ότι είναι δημοκρατικός, γιατί τα ίδια τα μέλη του κόμματος εκλέγουν τα καθοδηγητικά τους όργανα και τα ελέγχουν, κατευθύνουν τη δουλιά, παίρνουν ενεργό μέρος στη ζωή του κόμματος, στη συζήτηση και τη λύση όλων των προβλημάτων που μπαίνουν μπρος στο κόμμα. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, συνδυάζοντας οργανικά το συγκεντρωτισμό και τη δημοκρατία, μετατρέπει το κόμμα σε δημιουργική κολεκτίβα, στην οποία εκδηλώνεται η κατευθυνόμενη προς ένα σαφώς καθορισμένο σκοπό δραστηριότητα της κάθε οργάνωσης και όλων των μελών του κόμματος. Η ουσία του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού έγκειται, πριν απ’ όλα, στο ότι η καθοδήγηση όλων των κομματικών οργανώσεων πραγματοποιείται από ένα κέντρο. Τη συγκεντροποίηση στο κόμμα ο Β. Ι. Λένιν τη συνέδεε αδιάσπαστα με την αρχή της κομματικής πειθαρχίας. «Η άρνηση υποταγής στην καθοδήγηση των κεντρικών οργάνων - έγραφε - ισοδυναμεί με άρνηση παραμονής στο κόμμα, ισοδυναμεί με καταστροφή του κόμματος…».

Το κόμμα αποτελεί μια ενότητα θέλησης και δράσης, που δε συμβιβάζεται με την ύπαρξη φραξιών και ομάδων. Απαιτεί από τα μέλη του σιδερένια πειθαρχία, το ίδιο υποχρεωτική για όλα χωρίς εξαίρεση. Ανώτατη αρχή της κομματικής καθοδήγησης είναι η συλλογικότητα. Η συλλογικότητα της κομματικής καθοδήγησης προϋποθέτει την προσωπική, ατομική ευθύνη του καθένα για την εκπλήρωση των συλλογικά παρμένων αποφάσεων. Η εσωκομματική δημοκρατία βρίσκει την έκφρασή της στην κριτική και την αυτοκριτική. Ο Β. Ι. Λένιν έδειξε ότι για το κόμμα νέου τύπου, η κριτική και η αυτοκριτική είναι ένα όπλο σε διαρκή δράση, στο οπλοστάσιο των νόμων της κομματικής ζωής, βοηθώντας στη διαπαιδαγώγηση των κομμουνιστών, στο ξεπέρασμα των δυσκολιών και των αδυναμιών. Η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού είναι ενιαία και αδιάσπαστη. Δημοκρατισμός χωρίς συγκεντρωτισμό σημαίνει αποδιοργάνωση, αναρχία. Μόνον ο συγκεντρωτισμός, σε συνδυασμό με το δημοκρατισμό, κάνει το κόμμα ενιαίο και μονολιθικό.
 
Κομμουνιστικό Κόμμα, πρωτοπορία της εργατικής τάξης

Με επικεφαλής τον Λένιν, το μπολσεβίκικο κόμμα μπαίνει μπροστάρης της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, κυρίως της φτωχής αγροτιάς και των μισοπρολετάριων της Ρωσίας και οδηγεί έως τη νίκη, με την κατάληψη της εξουσίας, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, στη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση. Έτσι ανοίγει ο δρόμος για την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού για πρώτη φορά στον κόσμο, μετά τη νικηφόρα επανάσταση. Καθόρισε, επίσης, τον καθοδηγητικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, όχι μόνο στην κατάληψη της εξουσίας, αλλά διατύπωσε και θεμελίωσε τη θέση για τον καθοδηγητικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος στο σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Το μαρξιστικό – λενινιστικό κόμμα νέου τύπου, ως κόμμα της εργατικής τάξης, είναι από τη φύση του διεθνιστικό, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Η πίστη στον προλεταριακό διεθνισμό αποτελεί εγγύηση των επιτυχιών της επαναστατικής υπόθεσης σε κάθε χώρα και σε διεθνή κλίμακα.

Η διδασκαλία του Λένιν για το κόμμα νέου τύπου στα χέρια των κομμουνιστών όλων των χωρών, είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την εκπλήρωση της κοσμοϊστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
 
Επιμέλεια κειμένου:

 Ιδεολογική Eπιτροπή του ΚΣ της ΚΝΕ

Πολλες μεγαλες λεξεις μαζεμενες.
Και δεν εχει και εικονιτσες.
Δεν το διαβαζω.

ΟΜG!  :o

«Δεν πρόκειται τώρα πια για το αν είναι αληθινό αυτό ή εκείνο το θεώρημα, μα για το αν είναι ωφέλιμο ή επιζήμιο για το κεφάλαιο, αν ταιριάζει ή όχι στο κεφάλαιο, αν έρχεται σε σύγκρουση ή όχι με τις αστυνομικές διατάξεις. Τη θέση της ανιδιοτελούς έρευνας την πήραν οι πληρωμένοι διαπληκτισμοί των καλαμαράδων, τη θέση της αμερόληπτης επιστημονικής έρευνας την πήρε η κακή συνείδηση και η άσχημη πρόθεση της απολογητικής.»
Καρλ Μαρξ, “Το Κεφάλαιο”, Τόμος Α’,
Επίλογος στη 2η έκδοση



Στο προηγούμενο φύλλο είχαμε προϊδεάσει για το επερχόμενο κύμα αντικομμουνισμού και διαστρέβλωσης μέσα από τα συγγράμματα αλλά και τα ίδια τα θέματα της θερινής εξεταστικής περιόδου. Οι εξελίξεις δεν μας διέψευσαν. Οι μεγαλοκαθηγητές, που πρωταγωνίστησαν στην προπαγάνδα υπέρ των μέτρων, στη συκοφάντηση των λαϊκών αγώνων και τον αντικομμουνισμό, απέδειξαν και με αυτό τον τρόπο ότι έχουν ταχθεί με το στρατόπεδο της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της. Κάτω από το μανδύα της “αντικειμενικότητας” και της “επιστήμης” κρύβονται οι διασυνδέσεις τους με τις επιχειρήσεις, την ΕΕ, ένα κάρο ινστιτούτα, ερευνητικά κέντρα και επιτροπάτα του κεφαλαίου που τους πληρώνουν αδρά.! Τα παραδείγματα που δίνουμε παρακάτω είναι μόνο ενδεικτικά.

Θέμα 1ο: Αιτιολογήστε την αναγκαιότητα των μέτρων

Το χαρακτηριστικότερο ίσως κρούσμα έρχεται από την ΑΣΟΕΕ. Εκεί, η κυρία Μαρία Αθανασοπούλου, καθηγήτρια, αξιοποιεί την έδρα της για να νομιμοποιήσει την πολιτική του μνημονίου, του μαύρου μπλοκ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΝΤ-ΕΕ. Στις σημειώσεις που διένειμε για το μάθημά της στους φοιτητές περιέχονται τα εξής ρητορικά ερωτήματα:
-Ποια είναι η φύση της κρίσης στην Ελλάδα; Γιατί χρειάζεται το πρόγραμμα;
-Γιατί χρειάζεται να αυξηθεί ο ΦΠΑ;
-Γιατί πρέπει να περικοπούν οι μισθοί στο δημόσιο (και να εξαλειφθεί ο 13ος και ο 14ος μισθός; )
-Γιατί αυξάνεται η ηλικία συνταξιοδότησης;
-Μ’ αυτές τις περιστολές, γιατί χρειάζεται επίσης πάγωμα των μισθών και των συντάξεων;

Και να μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις απαντήσεις της κυρίας καθηγήτριας:
«Η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί να διατηρήσει αμεροληψία καθώς κατευθύνει τα χρηματοοικονομικά της προς ένα βιώσιμο δρόμο και να προστατεύσει τους πιο ευάλωτους από τις συνέπειες της ύφεσης. Για παράδειγμα, δεν θα περικοπούν οι βασικές συντάξεις και τα μέσα στήριξης των οικογενειών.»(σ.σ. όπως απέδειξε περίτρανα το ασφαλιστικό που έφερε η κυβέρνηση τον Ιούνη…).

«Πρέπει να περιορισθεί ο πληθωρισμός κάτω από το μέσο όρο της Ευρωζώνης, περιλαμβάνοντας το πάγωμα των μισθών και του εργατικού κόστους, ώστε η Ελλάδα να ανακτήσει ανταγωνιστικές τιμές».

«Η Κυβέρνηση ήδη έδειξε τη σθεναρή της δέσμευση να πάρει αυστηρά αλλά απαραίτητα μέτρα (…). Τα μέτρα είναι σκληρά, αλλά δίκαια και βιώσιμα!»

Τα παραπάνω δεν αποτελούν βοήθημα του Πεταλωτή και του Παπανδρέου για τις συνεντεύξεις τους. Αποτελούν μέρος της ύλης την οποία διδάσκονται και πάνω στην οποία εξετάζονται τα παιδιά της εργατικής τάξης! Φυσικά η κυρία εκπρόσωπος της κυβέρνησης στην πανεπιστημιακή έδρα φαίνεται ότι ξέχασε μερικές “λεπτομέρειες” στις σημειώσεις της. Πχ τα γιγαντιαία κέρδη των μονοπωλιακών κολοσσών, πριν και κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, που ανέρχονται σε δισεκατομμύρια ευρώ! Τα ελλείμματα και τα χρέη, στο βωμό των οποίων καλεί να σφάξουμε κάθε δικαίωμα, δεν τα δημιούργησε ο λαός. Στο λαό έκοβαν δικαιώματα και πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Τα χρέη δημιουργήθηκαν από τα δισεκατομμύρια των επιδοτήσεων στους μεγαλοκατασκευαστές με τη μορφή ΣΔΙΤ και συμβάσεων παραχώρησης, από τα “αναπτυξιακά κίνητρα” στους βιομήχανους για να απασχολούν εργάτες τζάμπα ή να μεταφέρουν τα εργοστάσια κυνηγώντας φτηνότερη εργατική δύναμη. Τα δημιούργησαν τα εκατομμύρια επιδοτήσεων που τσεπώνουν οι εφοπλιστάδες για να δρομολογούν πλοία τύπου “Σάμινα” και οι δεκάδες φοροαπαλλαγές τους. Τα εξοπλιστικά προγράμματα υπέρ του ΝΑΤΟ και των πολεμικών βιομηχανιών. Κυρίως όμως “ξέχασε” να πει την αλήθεια για την κρίση: ότι δεν οφείλεται στα χρέη αλλά στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τους νόμους που το διέπουν. Εδώ φαίνονται και τα όρια της επιστημοσύνης της εν λόγω καθηγήτριας και των ομοίων της. “Επιστήμη” τους είναι να υπηρετούν τον καπιταλιστικό μονόδρομο. Είναι οι ιεροεξεταστές του συστήματος.

Θέμα 2ο: Γιατί οι αγώνες πλήττουν την πατρίδα και τον τουρισμό;

Σε απόλυτο συντονισμό με την κυβέρνηση, τον Καρατζαφέρη και τους αργυρώνητους δημοσιογράφους των Μπόμπολα-Αλαφούζου και Σία, ουκ ολίγοι πανεπιστημιακοί “δάσκαλοι” έβαλαν λίγο-πολύ τους φοιτητές τους να παίξουν το ρόλο του πρωτοδικείου Πειραιά και να βγάλουν παράνομες τις εργατικές κινητοποιήσεις! Για παράδειγμα, στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθήνας και στο μάθημα “Θεμελιώδη Δικαιώματα” του Δ’ Εξαμήνου “έπεσε” το εξής θέμα:
«Ομάδα εργαζομένων διαμαρτύρονται για τα νέα μέτρα στο ασφαλιστικό στο Λιμάνι του Πειραιά και εμποδίζουν τους επιβάτες να αποβιβαστούν και να επιβιβαστούν στα πλοία. Ποια ομάδα ανθρώπων θίγεται από αυτή την κατάσταση και πώς μπορούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους;»Και για να μην υπάρχει αμφιβολία ως προς το “πονηρό” του θέματος, ο καθηγητής έδωσε διευκρινίση - οδηγία στους εξεταζόμενους να το σκεφτούν και από την πλευρά του πλοιοκτήτη και των ξενοδόχων!

Τώρα, τι δουλιά έχουν οι φοιτητές να σκέφτονται από την πλευρά των ζάμπλουτων επιχειρηματιών, δεν μας το εξήγησε ο καθηγητής. Τουλάχιστον όμως έκανε εμμέσως σαφές για ποιόν έχουν θεσπιστεί και για ποιόν δουλεύουν τα συνταγματικά δικαιώματα…

Αντίστοιχα στα ΤΕΙ και συγκεκριμένα στη ΣΔΟ Αθήνας  ο καθηγητής Λύτρας, προϊστάμενος του τμήματος Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων εξέτασε τους σπουδαστές στο μάθημα “Κοινωνιολογία Τουρισμού” πάνω στο θέμα: «Με βάση την ύλη που έχετε διδαχτεί και την επικαιρότητα αναφέρετε τι πλήττει σήμερα τον τουρισμό».

Η “σωστή” απάντηση φυσικά δεν είναι ούτε οι μειώσεις μισθών, ούτε το πετσόκομμα των επιδομάτων αδείας που καθιστούν τις διακοπές όνειρο θερινής νυκτός για τους εργαζομένους. Πολύ περισσότερο δεν είναι η δράση των μονοπωλίων που έχουν μετατρέψει την ξεκούραση των εργαζομένων σε πεδίο ασύλληπτων κερδών. Είναι οι απεργίες των ναυτεργατών που δεν αφήνουν να έρθει το δολάριο και οι κινητοποιήσεις του ΚΚΕ στην Ακρόπολη που “δυσφημούν τη χώρα”!

Δεν θα περίμενε βέβαια κανείς τίποτα καλύτερο από κάποιον, ο όποιος διοργανώνει “Ημερίδες Καριέρας” με επιχειρηματίες του κλάδου του τουρισμού και φτιάχνει ομάδες “εθελοντικής εργασίας” για να δουλέψουν τζάμπα σε επιχειρήσεις.

Στην Πάντειο, στο τμήμα Κοινωνιολογίας, φοιτητές εξετάστηκαν προφορικά στο μάθημα “κοινωνικά κινήματα και επαναστάσεις” πάνω στο ερώτημα αν “το ΠΑΜΕ που κλείνει τα λιμάνια αποτελεί κίνημα”!

Επίσης, στην ίδια σχολή αλλά στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας,  η καθηγήτρια Δέσποινα Παπαδημητρίου έδωσε για την εξέταση του μαθήματος “Ιδεολογία και ΜΜΕ” ένα άρθρο της εφημερίδας Ακρόπολης από το 1958. Στη συνέχεια ζητούσε από τους φοιτητές να προσδιορίσουν ως “εχθρό του Έθνους” τον κομμουνισμό και το ΚΚΕ και να “διαπιστώσουν” ότι ο συντάκτης του άρθρου πρότεινε για την “εξάλειψη” του κινδύνου την εφαρμογή των νόμων κατά της κομμουνιστικής δράσεως. Προφανώς οποιαδήποτε ομοιότητα με σημερινές καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική…

Θέμα 3ο: Απλοί τρόποι για να φέρετε την ιστορία στα μέτρα σας

Την τιμητική της φυσικά δε θα μπορούσε παρά να έχει η επίθεση στην ΕΣΣΔ και στον ηγέτη της Ι. Β. Στάλιν. Στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας και στο μάθημα “Ιστορία Μεταπολεμικού Κόσμου” του Ιστορικού-Αρχαιολογικού τμήματος,  ο καθηγητής κ. Ευάνθης Χατζηβασιλείου έβαλε ερώτημα σχετικά με το “σχέδιο Μάρσαλ”. Η απάντηση σύμφωνα με το σύγγραμμά του θα έπρεπε να περιλαμβάνει ότι οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν δέχτηκαν τη βοήθεια του σχεδίου, παρ’ ότι οι λαοί τους την ποθούσαν, επειδή τους πίεζε -ποιος άλλος;- ο Στάλιν!

Στο Πάντειο, οι φοιτητές του Τμήματος Διεθνών Ευρωπαϊκών Σπουδών ενημερώθηκαν από το σύγγραμμα του Χαράλαμπου Παπασωτηρίου, “Αμερικάνικο Πολιτικό σύστημα και εξωτερική πολιτική: 1945-2002” ότι στο χαρτάκι της Γιάλτας «οφείλεται το γεγονός ότι η Ελλάδα σήμερα προσελκύει εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικούς πρόσφυγες από τις εξαθλιωμένες πρώην κομμουνιστικές χώρες των Βαλκανίων».

Αντίστοιχα στη Νομική της Αθήνας εκατοντάδες φοιτητές του δευτέρου έτους έπρεπε να υποστούν το σύγγραμμα του Π.Δ. Δαγτόγλου στο μάθημα “Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα”. Εκτός από μπόλικη εξύμνηση της αστικής δημοκρατίας-δικτατορίας του κεφάλαιου και των “ελευθεριών”, που τόσο απλόχερα απονέμει στους μισθωτούς σκλάβους, ο συγγραφέας δίνει και μαθήματα ιστορίας. Όπως μάθαμε από το βιβλίο του: «τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ποικίλης μορφής και απόχρωσεως (όπως το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς του Χίτλερ και τα κομμουνιστικά καθεστώτα του Στάλιν και του Πολ Ποτ) εξόντωσαν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους».

Στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού της Παντείου πήγαν και ένα βήμα παρακάτω βάζοντας τους φοιτητές να επιχειρηματολογήσουν πάνω στο ερώτημα αν «κομμουνισμός και φασισμός είναι ένα και το αυτό»!

Αντισοβιετισμός ανάκατος με πτωματολογία και μύθους για χαρτάκια είναι η τελευταία λέξη των αστών καθηγητών. Προσπαθούν απεγνωσμένα οι φουκαράδες να σβήσουν από τη συνείδηση της νέας γενιάς τη γιγάντια προσφορά της ΕΣΣΔ στην Αντιφασιστική Νίκη, τις κατακτήσεις των εργαζομένων στις σοσιαλιστικές χώρες, που 20 χρόνια μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές αποτελούν φάρο για τους λαούς όλου του κόσμου. Σήμερα, που όποιο δικαίωμα είχε κατακτηθεί συντρίβεται κάτω από τη σιδερένια φτέρνα του κεφαλαίου, είναι μέρος του “ακαδημαϊκού έργου” τους να χύνουν το βρώμικο μελάνι τους στο Σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε στον 20ο αιώνα. Τα μάτια τους όμως δεν τα έχουν στραμμένα στο παρελθόν αλλά στο μέλλον. Τρέμουν το ενδεχόμενο η λαϊκή αγανάκτηση να συναντιέται με την πολιτική πρόταση διεξόδου των κομμουνιστών. Γιατί τότε υπάρχει ο “κίνδυνος” να σαρωθεί η εξουσία των μονοπωλίων και μαζί με αυτή οι μεγαλοκαθηγητές που τρώνε από τα χέρια της.

Αντεπίθεση με βαρύ πυροβολικό
την κοσμοθεωρία μας!

Όσο η καπιταλιστική κρίση προχωράει, το κεφάλαιο παίρνει τα μέτρα του για να θωρακίσει την εξουσία του, οξύνει τον αντικομμουνισμό. Αυτό αφορά και το αστικό πανεπιστήμιο που είναι βασικός μηχανισμός αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας. Στους κόλπους του αναπαράγεται όλη η αστική σαπίλα, η επίθεση στις συνειδήσεις των φοιτητών-σπουδαστών γενικεύεται. Θέλουν να μετατρέψουν τα παιδιά της εργατικής τάξης, τους αυριανούς εργαζομένους σε “γενίτσαρους”. Να τους κάνουν να σκέφτονται με βάση το συμφέρον του αφεντικού. Όσο αφομοιώνουν την ιδεολογία του κεφαλαίου που κηρύσσουν οι καθηγητάδες, μπορεί να πετυχαίνουν στις εξετάσεις του πανεπιστημίου, θα αποτυγχάνουν όμως στις εξετάσεις της ζωής, στριμώχνοντας τις ανάγκες τους στην ευμάρεια του καπιταλιστικού συστήματος.

Στο βαθμό όμως που αυτό περνάει από το χέρι της ΚΝΕ και των φίλων της, το χατίρι δεν θα τους γίνει. Οι ΚΝίτες φοιτητές, γράψανε αλήθειες και στην κόλλα της εξεταστικής με κίνδυνο να “κοπούν”. Και θα συνεχίσουμε να απαντάμεμαχητικά σε κάθε εκπρόσωπο του κεφαλαίου που θέλει να μετατρέψει την έδρα του σε άμβωνα αντικομμουνισμού, συκοφαντίας και ψέματος. Μελετάμε και διαδίδουμε την επιστημονική κοσμοθεωρία μας, το μαρξισμό-λενινισμό  με όλους τους τρόπους. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ η ανασύνταξη του φοιτητικού κινήματος σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στο πλάι του ταξικού-εργατικού, περνάει μέσα από τη χειραφέτηση της νεανικής συνείδησης από την αστική ιδεολογία.