Oδηγητής

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025]

Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025

[provataki]

Ως φιλελευθερος

δεν ειστε φιλελευθερος αγαπητέ: βλακας ειστε


(στο λεει και ενας κεντροος aka Βασιλης Λεβεντης)

[Niels]

65 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
Αστείρευτη πηγή Διδαγμάτων

Eννιά Μάη 1945, ώρα 00.43. Σε ένα προάστιο του Βερολίνου, η χιτλερική Γερμανία υπέγραφε την άνευ όρων παράδοσή της στον Κόκκινο Στρατό. Είχε προηγηθεί η απελευθέρωση σειράς κρατών της ανατολικής Ευρώπης, η κατάληψη του Βερολίνου και η ανάρτηση της Κόκκινης Σημαίας στο Ράιχσταγκ (Γερμανική Βουλή) από τον Κόκκινο Στρατό την 1η Μάη.

Η μέρα αυτή σηματοδοτούσε τη νίκη των λαών του κόσμου, με πρωτοπόρο το σοβιετικό λαό που σήκωσε το κυριότερο και μεγαλύτερο βάρος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, επί του φασιστικού-ναζιστικού τέρατος.
 
 Η νίκη αυτή επιτεύχθηκε χάρη στην τιτάνια πάλη του σοβιετικού λαού, την ανωτερότητα του σοσιαλιστικού συστήματος και τη δράση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στα οποία πρωτοστατούσαν τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Ακριβώς γι’ αυτό, αμέσως μετά τη λήξη του πολέμου και ιδιαίτερα μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές του 1989-91, ξεκίνησε μια τεράστια επιχείρηση αναθεώρησης της ιστορίας, με στόχο την κατασυκοφάντηση του Σοσιαλισμού και της Σοβιετικής Ένωσης.

Στην προσπάθεια αυτή τα τελευταία χρόνια πρωτοστατούν ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης (Αντικομμουνιστικό Μνημόνιο) και η ΕΕ (Η 9η Μάη “Μέρα της Ευρώπης”, Ψηφίσματα ταύτισης κομμουνισμού-ναζισμού). Τελευταία αντικομμουνιστική ενέργεια της ΕΕ, είναι η σύσταση της λεγόμενης “Ομάδας Συμφιλίωσης των Ευρωπαϊκών Ιστοριών” από 13 ευρωβουλευτές με στόχο την «ανάπτυξη μιας κοινής αντίληψης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών καθεστώτων, συμπεριλαμβανομένου του κομμουνιστικού καθεστώτος στην ΕΣΣΔ».

Οι ενέργειες αυτές μαρτυρούν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το φόβο των αστών μπροστά στην ανωτερότητα και την προοπτική του Σοσιαλισμού. Γι’ αυτό θέλουν με κάθε τρόπο να κρύψουν αυτή την προοπτική από τη νέα γενιά.
 

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος

γέννημα του καπιταλισμού

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο Α’ αλλά και οι πρόσφατοι πόλεμοι (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν κ.α.) έχουν κοινή μήτρα, το καπιταλιστικό σύστημα. Είναι γεννήματα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και της πάλης των καπιταλιστών για το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Πριν το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός σε συνδυασμό με το νόμο της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης -άρα και της ανισόμετρης πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης των καπιταλιστικών κρατών- που αναπόφευκτα γεννά και τον ανταγωνισμό για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής, οδήγησε στην εκ νέου αναβάθμιση κρατών στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, κυρίως της Γερμανίας και της Ιαπωνίας. Η ισχυροποίησή τους έδινε τη δυνατότητα, μαζί με την Ιταλία, να επιδιώξουν και να επιτύχουν την ανατροπή των σε βάρος τους αποτελεσμάτων του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Η ύπαρξη του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους, της ΕΣΣΔ, καθώς και η μεγάλη οικονομική κρίση του 1929-1933, που υπονόμευσε τη σταθερότητα του καπιταλιστικού συστήματος, όξυναν ακόμη περισσότερο τις αντιθέσεις ανάμεσα στα ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη.¹ Η καπιταλιστική κρίση επιτάχυνε τις ανακατατάξεις στο συσχετισμό δυνάμεων και οδήγησε στην περαιτέρω στρατιωτικοποίηση της οικονομίας. Με βάση αυτά, ο Ι. Β. Στάλιν, ΓΓ του ΚΚ (Μπ.) της ΕΣΣΔ σημείωνε από το 1934, στο 17ο Συνέδριο του Κόμματος πως «τα πράγματα τραβούν για νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, σαν διέξοδο από τη σημερινή κατάσταση.»²

“Παιδί” του καπιταλισμού, ήταν και ο φασισμός-ναζισμός. Ο φασισμός, δεν είναι κάποιο διαφορετικού τύπου κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, αλλά μια ακόμα μορφή της δικτατορίας της αστικής τάξης, «…πολιτική μορφή διαχείρισης του συστήματος, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, όπως η αναστολή λειτουργίας αστικών θεσμών, η ανοιχτή οργάνωση βίας, η μαζική ενσωμάτωση λαϊκών στρωμάτων στους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους. Ο φασισμός είναι ιμπεριαλισμός.»³

Το ναζιστικό κόμμα του Χίτλερ, ήρθε στην εξουσία με την αμέριστη στήριξη των γερμανικών, των αγγλικών και των αμερικάνικων μονοπωλίων. Τα μονοπώλια στήριξαν και την οικονομική ανόρθωση της Γερμανίας.

Οικονομικοί γίγαντες των ΗΠΑ (“Στάνταρτ Οϊλ”, “Ντιπόν”, “Φορντ” κ.ά.) συντέλεσαν ουσιαστικά στην ταχύτατη οικονομική ανόρθωση και στην ενδυνάμωση της Γερμανίας: Πραγματοποίησαν τεράστιες επενδύσεις, χρηματοδότησαν αφειδώς το “εθνικοσοσιαλιστικό” κόμμα όπως έκαναν και τα γερμανικά μονοπώλια (“Κρουπ”, “Τίσεν”, “Φλικ”, κ.ά.).⁴ Χάρη στα δάνεια που πήρε η Γερμανία από ΗΠΑ και Αγγλία, κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της για τον πόλεμο αύξησε τη δύναμη του στρατού της κατά 35 φορές και τη βιομηχανική της παραγωγή κατά 22 φορές!
 

Οι επιδιώξεις

των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων

Κοινός εχθρός, άλλωστε, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ήταν η Σοβιετική Ένωση. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ήταν όμως σε τέτοιο βαθμό οξυμένες ώστε ο πόλεμος δεν διεξήχθη αμιγώς ανάμεσα στα δυο αντίθετα κοινωνικοοικονομικά συστήματα. Η κάθε ιμπεριαλιστική χώρα επιδίωκε και τον ταξικό αντίπαλο -την ΕΣΣΔ­- να καταστρέψει και ταυτόχρονα να αναβαθμίσει τη θέση της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Σε πρώτη φάση, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ανέχτηκαν τις κατακτήσεις σειράς χωρών από τη Γερμανία και την Ιταλία (Αυστρία, Αιθιοπία) ενώ παρέδωσαν στον Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία με το Σύμφωνο του Μονάχου (1938), προσπαθώντας να στρέψουν τη Γερμανία ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.

Στις επίμονες και συνεχείς προσπάθειες της ΕΣΣΔ να συνάψουν αντιφασιστική συμμαχία, οι ΗΠΑ-Βρετανία-Γαλλία κρατούσαν αρνητική στάση. Ταυτόχρονα, συνέχιζαν την πολιτική της υπονόμευσης και επίθεσης εναντίον της (οργανώνοντας π.χ. πολεμική επιχείρηση εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη σύγκρουσή της με τη Φινλανδία).

Αφού κάθε προσπάθεια για σύναψη συμφωνίας με ΗΠΑ-Αγγλία και Γαλλία, έπεσε στο κενό, η Σοβιετική Ένωση προχώρησε σε σύναψη συμφώνου μη επίθεσης με τη Γερμανία, το γνωστό ως “Σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ”. Η συμφωνία, αυτή εξασφάλισε πολύτιμο χρόνο στη Σοβιετική Ένωση για να προετοιμάσει την άμυνά της. Το Σύμφωνο αυτό χρόνια βρίσκεται στο στόχαστρο της πολεμικής αστών και οπορτουνιστών. Όλοι αυτοί “ξεχνούν” πως την ίδια ώρα που η Αγγλία έκανε διαπραγματεύσεις με την ΕΣΣΔ έκανε ταυτόχρονα μυστικές διαπραγματεύσεις με τη χιτλερική Γερμανία για τη σύναψη συμφώνου μη επίθεσης και το μοίρασμα των σφαιρών επιρροής!⁵

Όταν η Γερμανία κατέλαβε τη Γαλλία και τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, και μετά την επίθεση στην Πολωνία, η Αγγλία άλλαξε τακτική και μπήκε στον πόλεμο, χωρίς όμως να τον διεξάγει! (“Παράξενος Πόλεμος”). Ακόμα και μετά τη δημιουργία του Αντιφασιστικού συμφώνου μεταξύ Αγγλίας και ΕΣΣΔ, οι Άγγλοι και οι Αμερικάνοι αρνούνταν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στη Σοβιετική Ένωση, συνέχιζαν μέχρι τέλους τις διαπραγματεύσεις με τους Ναζί για χωριστή ειρήνη, καθυστερούσαν αδικαιολόγητα να ανοίξουν το Δεύτερο Μέτωπο στην Ευρώπη, το οποίο τελικά άνοιξαν μόνο μπροστά στο φόβο της απελευθέρωσης όλης της Ευρώπης από τον Κόκκινο Στρατό!
 

Η Σοβιετική Εποποιία

Στις 22 Ιούνη του 1941, η Γερμανία επιτέθηκε στη Σοβιετική Ένωση. Τότε ξεκίνησε για το εργατικό κράτος, ο πόλεμος που όχι τυχαία, ο λαός του ονόμασε “μεγάλο πατριωτικό πόλεμο”. Οι Σοβιετικοί εργάτες και εργάτριες, οι Κόκκινοι στρατιώτες πολέμησαν με τέτοιο σθένος και αυταπάρνηση επειδή υπεράσπιζαν τη δική τους πατρίδα και τη δική τους εξουσία, τις τεράστιες κατακτήσεις σε όλους τους τομείς της ζωής τους.

Η Σοβιετική Ένωση, με την καθοδήγηση του ΚΚ(μπολσεβίκοι), που είχε ΓΓ της ΚΕ τον Ι.Β. Στάλιν, σήκωσε το κύριο βάρος του αγώνα. Δεν είναι υπερβολή να πει κανείς πως ο Κόκκινος Στρατός και ο Σοβιετικός λαός είναι εκείνοι που κατατρόπωσαν τις χιτλερικές ορδές, που συνέτριψαν το φασισμό-ναζισμό και απελευθέρωσαν την Ευρώπη. Καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, η ναζιστική Γερμανία παρέταξε απέναντι στη Σοβιετική Ένωση το 60-75% των συνολικών της δυνάμεων ενώ στο Ανατολικό μέτωπο έχασε 10 εκατομμύρια στρατιώτες από τα 13 εκατομμύρια που είχε απώλειες συνολικά στον πόλεμο. Συνολικά στο Ανατολικό μέτωπο καταστράφηκαν ή αιχμαλωτίστηκαν 607 γερμανικές μεραρχίες, που σημαίνει ότι οι ναζί είχαν εκεί μέχρι και τετραπλάσιες απώλειες σε σύγκριση με όλα τα άλλα μέτωπα μαζί (Β. Αφρική, Δ. Ευρώπη, Ιταλία). Σε περισσότερα από 30 εκατομμύρια έφθασαν οι ανθρώπινες θυσίες της Σοβιετικής Ενωσης μαζί με τους ανάπηρους και τους τραυματισμένους. 20 εκατομμύρια ήταν οι νεκροί της, ανάμεσά τους χιλιάδες μέλη και στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Κορυφαία ήταν τα επιτεύγματα του Σοβιετικού λαού στο στρατιωτικό τομέα: στη μάχη της Μόσχας με την πρώτη ήττα της ως τότε “ανίκητης” Βερμάχτ, στο αδούλωτο Λένινγκραντ που ήταν σε πολιορκία 900 ημέρες, στο ηρωικό Σταλινγκραντ που με τη νίκη του Κόκκινου Στρατού σημειώθηκε η αποφασιστική καμπή στον πολέμο, σε δεκάδες άλλες μικρές και μεγάλες μάχες. Συγκλονιστικά ήταν τα επιτεύγματα και στον τομέα της παραγωγής με τη μεταφορά εκατοντάδων εργοστασίων πίσω από τα Ουράλια, το ανέβασμα της παραγωγής.

«Η γιγάντια συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη νίκη κατά της Γερμανίας και των συμμάχων της επιτεύχθηκε χάρη: Στο ρόλο της εργατικής σοβιετικής εξουσίας στη δημιουργία και στην οργάνωση της αμυντικής θωράκισης της Σοβιετικής Ένωσης. Στα πλεονεκτήματα που προσφέρει η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο των λαϊκών μαζών, με ηγέτιδα δύναμη την εργατική τάξη. Στο ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος ως επαναστατικής εργατικής πρωτοπορίας. Αν η Σοβιετική Ενωση δεν είχε διανύσει πριν από τον πόλεμο, στη διάρκειά του και σε ελάχιστο χρόνο μια τεράστια απόσταση στο δρόμο της συνειδητά σχεδιασμένης κοινωνικοοικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, θα ήταν αδύνατη η σωτηρία της. Στη μάχη του Στάλινγκραντ, που αποτέλεσε τη ριζική στροφή προς τη νίκη, νικητής ήταν ο σοσιαλισμός και όχι η παγωνιά του ρωσικού χειμώνα, όπως προβάλλεται σκόπιμα από διάφορες πλευρές.»⁶

Πλάι στον Κόκκινο Στρατό, ηρωική ήταν η δράση των απελευθερωτικών κινημάτων, που καθήλωσαν 100άδες μεραρχίες του “Αξονα”, προξένησαν σημαντικές καταστροφές στα στρατεύματα κατοχής. Βασική δύναμη του τιτάνιου αυτού αγώνα, ψυχή και καθοδηγητής ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα.
 

Συμπεράσματα και διδάγματα

Η γνώση της ιστορίας είναι πηγή πολιτικής αφύπνισης και άντλησης διδαγμάτων για το σήμερα, γι’ αυτό και η ιστορική αλήθεια βρίσκεται στο στόχαστρο της αστικής τάξης. Από την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, μπορούμε να αντλήσουμε μια σειρά συμπεράσματα και διδάγματα.

Η ευρεία λαϊκή βάση που απέχτησαν τα φασιστικά και ναζιστικά κόμματα, επιβεβαίωσε πως «οι αντικειμενικές συνθήκες, η οικονομική και η γενικότερη κρίση, δεν οδηγούν από μόνες τους σε πολιτικές εξελίξεις υπέρ του λαού. Αντίθετα, μπορούν να οδηγήσουν και σε μεγαλύτερη στρέβλωση των συνειδήσεων και στην εμφάνιση αντιδραστικών μαζικών κινημάτων.»⁷

Δεν αρκούν δηλαδή οι αντικειμενικές συνθήκες της οικονομικής κρίσης, για να οδηγηθούν σε ριζοσπαστικοποίηση οι εργατικές-λαϊκές δυνάμεις, εάν δεν έχουν μπει τα φύτρα της επαναστατικής πολιτικής συνειδητοποίησης τους.⁸

Ένα δεύτερο συμπέρασμα, είναι ότι ο διεθνής ιμπεριαλισμός, κάθε καπιταλιστική χώρα, είναι σταθερά προσηλωμένη ενάντια στο ταξικό αντίπαλό, ενάντια στο εργατικό λαϊκό κίνημα. Οι ιμπεριαλιστές αξιοποιούν ελιγμούς για να ενσωματώσουν τις λαϊκές αντιδράσεις, να αποπροσανατολίσουν το λαϊκό κίνημα. Αυτούς τους ελιγμούς πρέπει να τους παίρνει υπόψη το κομμουνιστικό κίνημα.⁹

Η εξέλιξη της αντιφασιστικής πάλης, επιβεβαίωσε πως η εργατική τάξη είναι η μόνη κοινωνική δύναμη που μπορεί να ηγηθεί και πολιτικά στον αγώνα για την απελευθέρωσή της και να εκφράσει τα δικαιώματα όλων των καταπιεζόμενων κοινωνικών δυνάμεων. Το Κομμουνιστικό Κόμμα, ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, οφείλει με την αυτοτελή του δράση να διασφαλίζει πολιτική συμμαχιών που δεν υποθηκεύουν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά της. Ωστόσο, «στην καπιταλιστική Δύση τα KK δε διαμόρφωσαν στρατηγική μετατροπής του ιμπεριαλιστικού πολέμου ή του απελευθερωτικού αγώνα σε πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. H στρατηγική του κομμουνιστικού κινήματος δεν αξιοποίησε το γεγονός ότι η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας περιεχόταν στον αντιφασιστικό-απελευθερωτικό χαρακτήρα του ένοπλου αγώνα για μια σειρά χώρες, ώστε να θέσει στην ημερήσια διάταξη το πρόβλημα της εξουσίας, αφού ο σοσιαλισμός και η κομμουνιστική προοπτική αποτελούν τη μόνη εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.»¹⁰

Τέλος, η Αντιφασιστική Νίκη επιβεβαίωσε με τον πιο λαμπρό τρόπο, την ανωτερότητα του σοσιαλισμού–κομμουνισμού, τις ανεξάντλητες δυνάμεις του λαού όταν υπερασπίζεται και οικοδομεί τη δική του εξουσία. Την ίδια στιγμή, ανέδειξε ξανά την εγκληματική φύση του καπιταλισμού, με μια σειρά εγκλήματα που διέπραξε τόσο η φασιστική εκδοχή του (στρατόπεδα συγκέντρωσης κτλ.) όσο και η “δημοκρατική”, που διέπραξε το μεγαλύτερο έγκλημα στην ιστορία της ανθρωπότητας: το βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι με ατομικές βόμβες χωρίς να το επιβάλλει καμιά πολεμική ανάγκη.

Μελετάμε την ιστορία και αξιοποιούμε τα διδάγματά της, στη σημερινή πάλη. Μελετάμε το παρελθόν, για να χτίσουμε καλύτερα το μέλλον. Γνωρίζουμε και υπερασπιζόμαστε την ιστορία του εργατικού-λαϊκού, του κομμουνιστικού κινήματος προκειμένου να γινόμαστε σοφότεροι και πιο ικανοί στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης, για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.¹¹
 
Στρατής Δουνιάς
 
 
Σημειώσεις
 

1. Βλ. ΚΕ του ΚΚΕ, Θέσεις Για τα 60 χρόνια από την Αντιφασιστική Νίκη των λαών, 2005

2. Ι. Β. Στάλιν, Για τη δράση της ΚΕ του ΚΚ (Μπ) της ΕΣΣΔ» στο Συλλογικό, 60 Χρόνια από τη μεγάληΑντιφασιστική Νίκη των λαών, Σύγχρονη Εποχή, 2005, σ.123

3. Μάκης Μαϊλης, Προβληματισμοί και ορισμένα συμπεράσματα από τον Β’ ΠαγκόσμιοΠόλεμο στο Ο. π. , σ. 86
4. Βλ. ΚΕ του ΚΚΕ, Ο. π.
5. Μάκης Μαϊλης, Η αλήθεια και το ψέμα στο Συλλογικό, Ο. π., σ. 198
6. Βλ. ΚΕ του ΚΚΕ, Ο. π.
7. Βλ. ΚΕ του ΚΚΕ, Ο. π.
8. Βλ. Ελένη Μπέλλου, Έπος και διδάγματα στο Συλλογικό, Ο. π., σ. 131
9. Βλ. Ο. π., σ. 133-4

10. Απόφαση 18ου Συνέδριο του ΚΚΕ, Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ, 2008
11. Βλ. Ελένη Μπέλλου, Έπος και διδάγματα στο Συλλογικό, Ο. π., σ. 129

[Social_waste]

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=nS8Ez5jiQV8" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=nS8Ez5jiQV8</a>

[Appelsinpiken]

<a href="https://www.youtube.com/watch?v=nS8Ez5jiQV8" target="_blank">http://www.youtube.com/watch?v=nS8Ez5jiQV8</a>

[Niels]

Ισχυροποιούμε το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών
Ψηφίζουμε Πανσπουδαστική ΚΣ

Oι φοιτητικές εκλογές είναι κάθε χρόνο μια σημαντική, πολιτική αναμέτρηση. Φέτος πεδίο αυτής της μάχης είναι η οικονομική κρίση, η πρωτοφανής αντιλαϊκή θύελλα που έχει εξαπολύσει το “μαύρο μπλοκ” κεφαλαίο-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΕΕ. Έτσι, οι φοιτητικές εκλογές είναι μια επιμέρους μάχη στον πόλεμο διαρκείας που έχει κηρύξει το ΜΑΣ στο πλευρό του ΠΑΜΕ ως απάντηση στον πόλεμο που εξαπολύουν τα μονοπώλια. Τη μάχη αυτή οι δυνάμεις του ΜΑΣ θα τη δώσουν με τα ψηφοδέλτια της ΠΚΣ, της παράταξης που συσπειρώνει τους ΚΝίτες και άλλους ριζοσπάστες σπουδαστές, που υιοθετεί και στηρίζει το πλαίσιο πάλης του ΜΑΣ.
 
Να μην πληρώσει την κρίση ο λαός

Το ΜΑΣ είναι η μόνη δύναμη μέσα στο φοιτητικό κίνημα που ανέδειξε το χαρακτήρα της κρίσης ως οικονομικής κρίσης υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου. Την ώρα που όλοι προσπαθούσαν να θολώσουν τα νερά και έριχναν το φταίξιμο στον “καζινοκαπιταλισμό” και στα “γκόλντεν μπόις”, το ΜΑΣ είπε ξεκάθαρα ότι πρόκειται για φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλισμό. Ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να “βγει” από τις κρίσεις του παρά μόνο τσακίζοντας κάθε εργασιακό και μορφωτικό δικαίωμα. Με αυτές τις θέσεις το ΜΑΣ ενημέρωσε για την επερχόμενη αντιλαϊκή θύελλα. Όταν η κυβέρνηση έφερε τα μέτρα “διεξόδου από την κρίση” σε όφελος του κεφαλαίου, οι δυνάμεις του ΜΑΣ έλιωσαν πολλές σόλες παπούτσια στα αμφιθέατρα και στους εργασιακούς χώρους, συμμετέχοντας στις απεργιακές μάχες στο πλευρό του ΠΑΜΕ και πραγματοποιώντας συλλαλητήρια λίγες μόλις ώρες μετά την εξαγγελία των μέτρων. Χάρη στη δράση των επιτροπών αγώνα ήταν δεκάδες οι εργαζόμενοι φοιτητές που απέργησαν, συγκρούστηκαν με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό κάνοντας πράξη το σύνθημα της ανυπακοής στο “δίκιο” του αφεντικού, χιλιάδες ήταν οι φοιτητές και οι σπουδαστές που κατέβηκαν στο δρόμο. Οι δυνάμεις του ΜΑΣ αξιοποίησαν κάθε περιθώριο για να εκφραστεί η καθολική απόρριψη της αντιλαϊκής πολιτικής από τους φοιτητές και τους σπουδαστές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απεργία της 10ης Φλεβάρη όπου εν μέσω εξεταστικής έκλεισαν 60 σχολές σε όλη τη χώρα. Οργανώθηκαν δεκάδες κινητοποιήσεις μέσα στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ για κάθε ζήτημα που απασχολεί το σπουδαστή των λαϊκών στρωμάτων.
 

Μια ματιά στο παρελθόν, δίδαγμα για το σήμερα και το αύριο

Αξίζει, ιδιαίτερα οι φοιτητές από “μικρά” έτη να μελετήσουν το πώς φτάσαμε ως εδώ. Θα δουν ότι οι δυνάμεις που πρωτοστάτησαν στην ίδρυση του ΜΑΣ, η ΚΝΕ και η Πανσπουδαστική, δικαιώθηκαν σε όλες τις προβλέψεις τους. Από το 1999 όταν ψηφίστηκε η Μπολόνια ανέδειξαν ότι οι αναδιαρθρώσεις αποτελούν προσαρμογή της παιδείας στις ανάγκες του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Ενάντια στο ρεύμα μίλησαν ανοιχτά για το χαρακτήρα της ΕΕ ως ένωσης εκμεταλλευτών καπιταλιστών. Προειδοποίησαν για την υποβάθμιση της μόρφωσης και των εργασιακών δικαιωμάτων, τη δημιουργία μιας “μεταλυκειακής σούπας”, τη μεγαλύτερη εισβολή των επιχειρηματιών στην Ανώτατη Εκπαίδευση, κάλεσαν σε αγώνα. Λίγα χρόνια αργότερα όταν ξεσηκώθηκαν φοιτητικές κινητοποιήσεις ήταν οι μόνες δυνάμεις που δεν έσπειραν τον εφησυχασμό, που κάλεσαν σε επαγρύπνηση επισημαίνοντας ότι οι αναδιαρθρώσεις στην παιδεία θα προχωρήσουν και χωρίς την κατάργηση του άρθρου 16. Το ΜΑΣ σήμερα αποτελεί εγγύηση ότι ο αγώνας θα βάζει στο στόχαστρο τη ρίζα της αντιλαϊκής πολιτικής, δεν θα εκφυλίζεται σε συντεχνιακή απόκρουση ορισμένων συνεπειών με αιτήματα ενσωματωμένα στην πολιτική της σοσιαλδημοκρατίας. Η στάση απέναντι στην ΕΕ είναι κριτήριο. Ακόμα και σήμερα που η ΕΕ δείχνει τα δόντια της προωθώντας μειώσεις μισθών, σάρωμα του ασφαλιστικού, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τσάκισμα των δικαιωμάτων στη δουλιά, την Υγεία και την Παιδεία, όλες οι άλλες δυνάμεις στηρίζουν τον καπιταλιστικό ευρωμονόδρομο ή καλλιεργούν αυταπάτες περί “εξανθρωπισμού” του και καλούν τους φοιτητές να διαλέξουν ιμπεριαλιστή!
 
Μέτωπο στη διάλυση
και τον εκφυλισμό

Η ΠΚΣ πήρε πρωτοβουλίες για να πραγματοποιηθεί Πανσπουδαστικό Συνέδριο και να συσταθούν τα (ανύπαρκτα εδώ και χρόνια) όργανα της ΕΦΕΕ και της ΕΣΕΕ. Το ΜΑΣ συγκροτήθηκε παίρνοντας διαζύγιο απ’ τον εκφυλισμό, που όλες οι άλλες δυνάμεις έχουν επιβάλλει στο φοιτητικό κίνημα. Παλεύει για την αναγέννηση του φοιτητικού κινήματος σε κατεύθυνση ρήξης με τα μονοπώλια. Για ένα φοιτητικό κίνημα που θα συσπειρώνει πρώτα απ’ όλα τους σπουδαστές των λαϊκών οικογενειών και δεν θα διαφθείρει αλλά θα διαπαιδαγωγεί στη συμμετοχή και στην αγωνιστική στάση, στη συμπόρευση με το ταξικό εργατικό κίνημα, με το ΠΑΜΕ. Το ΜΑΣ είναι η ελπίδα. Στις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές η μαζική στήριξη των ψηφοδελτίων της ΠΚΣ θα δώσει περαιτέρω ώθηση στη συσπείρωση και τη δράση με το πλαίσιο πάλης του ΜΑΣ.
 

Κάθε ψήφος κι ένα βόλι! Να γαζώσουμε την αντιλαϊκή πολιτική!

Για τους σπουδαστές των φτωχών λαϊκών στρωμάτων υπάρχει μόνο μία επιλογή: να γεμίσουν οι κάλπες γαρύφαλλα! Την επόμενη των εκλογών τα επιτελεία των αστικών κομμάτων πρέπει να έχουν ρίξει τα μούτρα τους, να έχουν φάει χαστούκι. Να έχει βγει ισχυρότερο το ΜΑΣ, ένα σκαλί πιο ψηλά, ένα “ταμπούρι” παραπάνω στον πόλεμο διαρκείας απέναντι στο κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του μέσα κι έξω από τις σχολές.

[il capitano]

Εδώ θα ποστάρω τα άρθρα του ''Ο'' που μ αρέσουνε, ή που θεωρώ ότι λύνουν ζητήματα και ιδεολογήματα που μπαίνουν εδώ μέσα.

Ωραια πες μου λιγο, εκτος απ'την γαμηστεροτητα ΚΚΕ/ΚΝΕ/ΜΑΣ/ΠΚΣ/Επιτροπης Αγωνα τι εχει να προσφερει το παραπανω αρθρο σε ιδεολογικα ζητηματα που μπορει να εχει καποιος???

[Niels]

Άλλο ιδεολογήματα, άλλο ιδεολογικά ζητήματα. Το ότι για την κρίση φταίνε τα γκόλτεν μπόυς είναι ιδεολόγημα, ας πούμε. Καθώς και το ζήτημα, ότι ΠΚΣ=ΜΑΣ που ακούγεται πολύ συχνά. Γενικά κάθε άρθρο του ''Ο'' λύνει ιδεολογήματα, οπότε όποιο και να βάλω κάτι θα λύνει(εδώ ας πούμε, τις αιτίες της κρίσης). Κι εγώ απλά διαλέγω ποιο θεωρώ ότι θα βοηθήσει περισσότερο

[Niels]

[Niels]

Η λενινιστική διδασκαλία για το προλεταριακό Κόμμα νέου τύπου

Ο Β. Ι. Λένιν, αναπτύσσοντας και πλουτίζοντας τις θεμελιακές ιδέες του Κ. Μαρξ και του Φ. Ένγκελς  για το προλεταριακό κόμμα, για πρώτη φορά στην ιστορία του μαρξισμού, δημιούργησε μια αρμονική και ολοκληρωμένη διδασκαλία για το Κομμουνιστικό Κόμμα - το κόμμα νέου τύπου, το οποίο χαρακτηρίζεται σαν κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης και της δικτατορίας του προλεταριάτου, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Δημιουργώντας τη διδασκαλία για το προλεταριακό κόμμα, ο Β. Ι. Λένιν έπαιρνε υπ’ όψιν του τη μεγάλη πείρα του επαναστατικού κινήματος στη Ρωσία και τις άλλες χώρες του κόσμου.
 
 

Ο Λένιν, συμμετέχοντας και καθοδηγώντας ένα μαρξιστικό όμιλο στην Πετρούπολη, καταπιάνεται με την ίδρυση επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης σε πανεθνική κλίμακα και σαν πρώτο βήμα συνενώνει τους μαρξιστικούς πυρήνες στην Πετρούπολη σε επαναστατική πολιτική οργάνωση, την “ Ένωση πάλης για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης”, το 1895. Η ανάπτυξη των σοσιαλδημοκρατικών οργανώσεων σ’ όλη τη χώρα απαιτούσε την επεξεργασία κοινού προγράμματος και ενιαίας τακτικής και επαναστατικής πάλης των Ρώσων μαρξιστών. Πρόβαλλε το πρόβλημα της συνένωσης των σοσιαλδημοκρατικών οργανώσεων σε κόμμα, εμφανίστηκε η ανάγκη της σύγκλισης συνεδρίου. Τρία χρόνια αργότερα, το Μάρτη του 1898, συνήλθε στο Μινσκ το πρώτο ιδρυτικό Συνέδριο του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΣΔΕΚΡ). Ο Λένιν βρίσκεται αρχικά στη φυλακή και μετά στην εξορία, αλλά συμμετέχει ακόμη και απ’ αυτές τις τρομερά δύσκολες συνθήκες στην οργάνωση πανεθνικού επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης. Στη φυλακή, ο Λένιν έγραψε το “Σχέδιο προγράμματος” του μελλοντικού κόμματος, την “Ερμηνεία του προγράμματος”. Αργότερα, στην εξορία της Σιβηρίας, στην εργασία του “Τα καθήκοντα των Ρώσων σοσιαλδημοκρατών”, ο Λένιν γενίκευσε την πείρα της “Ένωσης πάλης” της Πετρούπολης, σαν εμβρύου του μαρξιστικού κόμματος και θεμελίωσε το πολιτικό πρόγραμμα και την τακτική των Ρώσων σοσιαλδημοκρατών.

Αμέσως μετά το συνέδριο, συνελήφθη όλη η Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος και έτσι, ουσιαστικά, δεν προχώρησε η ενιαία οργάνωση του κόμματος. Αυτό επετεύχθηκε στα 1903, με το δεύτερο συνέδριο του ΣΔΕΚΡ και υπό την καθοδήγηση του Λένιν ιδρύεται ουσιαστικά το μπολσεβίκικο κόμμα.
 
Η επεξεργασία των βάσεων
του Κόμματος

Το 1ο Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ δεν κατάφερε στην πράξη να συνενώσει τις σοσιαλδημοκρατικές οργανώσεις, ούτε οργανωτικά, ούτε ιδεολογικά. Στις δυσκολίες που προκλήθηκαν από τη σύλληψη των επαναστατών σοσιαλδημοκρατών, προστέθηκαν η ιδεολογική διασπορά και οι διαφωνίες, που αμέσως επιχείρησαν να τις εκμεταλλευτούν τα αστικά και οπορτουνιστικά στοιχεία. Αγωνιζόμενος αποφασιστικά κατά του οπορτουνισμού, ο Β. Ι. Λένιν εργαζόταν εντατικά πάνω στο σχέδιο οικοδόμησης του κόμματος. Όταν ήταν εξορία στη Σιβηρία, είχε κιόλας καταλήξει στο συμπέρασμα ότι για τη δημιουργία μαρξιστικού κόμματος στη Ρωσία έπρεπε να γίνει η αρχή από την οργάνωση ενός «οργάνου του κόμματος, που να βγαίνει τακτικά και να βρίσκεται σε στενή σύνδεση με όλες τις τοπικέςομάδες». Ένα τέτοιο όργανο έγινε η εφημερίδα “Ισκρα”, άμεσος οργανωτής και καθοδηγητής της οποίας ήταν ο Β. Ι. Λένιν, και έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην επεξεργασία των βάσεων του κόμματος.

Η “Ισκρα” προετοίμασε τη δημιουργία του κόμματος από ιδεολογική και οργανωτική άποψη. Συνδύαζε επιδέξια την προπαγάνδα και την επεξεργασία της θεωρίας. Ενώ στα δυτικοευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα είχε αρχίσει να απομακρύνεται η πρακτική δράση από τις επαναστατικές αρχές του μαρξισμού, η εφημερίδα “Ισκρα” ενσάρκωνε την ενότητα της επαναστατικής σκέψης και της επαναστατικής πράξης.

Στα τέλη του 1902, σχηματίστηκε οργανωτική επιτροπή για τη σύγκληση του 2ου Συνεδρίου του Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος της Ρωσίας. Το Συνέδριο πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο - Αύγουστο του 1903, στην αρχή στις Βρυξέλλες και μετά στο Λονδίνο. Κύριο καθήκον του ήταν να δημιουργήσει ένα πραγματικό κόμμα, στηριγμένο στις προγραμματικές και οργανωτικές αρχές που είχε προβάλει και επεξεργαστεί η “Ισκρα”.
 
Η πάλη με τον οπορτουνισμό

Στο Συνέδριο διεξήχθη σκληρή πάλη ανάμεσα στους συνεπείς επαναστάτες - ισκριστές, τους οπαδούς του Λένιν και τους αντιπάλους της κατεύθυνσης της “Ισκρα”, τους οπορτουνιστές. Στην πάλη αυτή, λυνόταν ένα σπουδαιότατο πολιτικό πρόβλημα: Θα δημιουργούνταν στη Ρωσία ένα ισχυρό, επαναστατικό προλεταριακό κόμμα νέου τύπου ή θα παρέμενε στο κόμμα ένα κράμα τυπικά ενωμένων, αλλά ιδεολογικά διαχωρισμένων ομάδων και κύκλων; Ποιο δρόμο θα ακολουθούσε το ρωσικό εργατικό κίνημα; Θα έμπαινε, καθοδηγούμενο από το κόμμα αυτό και εξοπλισμένο με την κομμουνιστική ιδεολογία, στο δρόμο της θαρραλέας, της συνεπούς πάλης κατά του τσαρισμού και του καπιταλισμού, της πάλης για τη δικτατορία του προλεταριάτου ή θα κατρακυλούσε στο δρόμο της υποταγής στην αστική ιδεολογία, στο δρόμο του ρεφορμισμού;

Το Συνέδριο απέκρουσε όλες τις απόπειρες των οπορτουνιστών να κάνουν στο ισκριστικό πρόγραμμα του κόμματος αλλαγές, σύμφωνες με το πνεύμα των προγραμμάτων των δυτικοευρωπαϊκών ρεφορμιστικών κομμάτων. Για πρώτη φορά στην ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος, μετά το θάνατο του Κ. Μαρξ και του Φ. Ένγκελς, ψηφίστηκε ένα γνήσια επαναστατικό πρόγραμμα του προλεταριακού κόμματος. Στο πρόγραμμα που ψήφισε το Συνέδριο, καθορίστηκαν με σαφήνεια ο προλεταριακός χαρακτήρας του και ο πρωτοποριακός του ρόλος στο εργατικό κίνημα, διατυπώθηκε η ιδέα της ηγεμονίας της εργατικής τάξης στην επανάσταση στη Ρωσία και προβλήθηκε το αίτημα της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η θέση για τη δικτατορία του προλεταριάτου δεν περιλαμβανόταν σε κανένα πρόγραμμα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Δύσης, που στην πράξη είχαν εγκαταλείψει την πάλη για το σοσιαλισμό. Αυτή ακριβώς η θέση έκανε το πρόγραμμα του ΣΔΕΚΡ να διαφέρει ριζικά από τα προγραμματικά ντοκουμέντα των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Δύσης. Η συνεπής εφαρμογή των μαρξιστικών θέσεων στο πρόγραμμα δημιουργούσε τους όρους για την ιδεολογική ενότητα του κόμματος, ως κόμμα νέου τύπου.

Το 2ο Συνέδριο ψήφισε, επίσης, και το Οργανωτικό Καταστατικό του ΣΔΕΚΡ. Το σχέδιό του είχε ετοιμαστεί από τον Λένιν, είχε προκαταβολικά συζητηθεί στη σύνταξη της “Ισκρα” και εγκριθεί από αυτήν. Εντούτοις, στο Συνέδριο όλα τα οπορτουνιστικά στοιχεία τάχθηκαν κατά των λενινιστικών οργανωτικών αρχών.

Αυτό εκδηλώθηκε ολοφάνερα κατά τη συζήτηση της πρώτης παραγράφου του σχεδίου του Καταστατικού - για το μέλος του κόμματος.

Ο Λένιν αγωνιζόταν για ένα μονολιθικό, συσπειρωμένο, οργανωμένο και πειθαρχημένο κόμμα. «Το κάθε μέλος του κόμματος - τόνιζε ο Λένιν - είναι υπεύθυνο για το κόμμα, και το κόμμα είναι υπεύθυνο για το κάθε μέλος του». Και γι’ αυτό το λενινιστικό σχέδιο της πρώτης παραγράφου του Καταστατικού αναφέρει: «Μέλος του κόμματος θεωρείται ο καθένας που παραδέχεται το πρόγραμμά του και υποστηρίζει το κόμμα, τόσο με υλικά μέσα, όσο και με την προσωπική του συμμετοχή σε μια από τις κομματικές οργανώσεις». Η λενινιστική διατύπωση της πρώτης παραγράφου του Καταστατικού απαιτούσε ιδιαίτερα την προσωπική συμμετοχή του μέλους του κόμματος σε μια από τις κομματικές οργανώσεις, καθώς και την αυστηρή πειθαρχία, πράγμα που αποτελεί απαράβατο όρο της οργανωτικής συσπείρωσης και της δύναμης του κόμματος. Έπαιρνε υπ’ όψιν ότι η πλατιά προσχώρηση στο κόμμα ξένων, από ταξική άποψη, στοιχείων, μπορεί να προκαλέσει σ’ αυτό ανεπανόρθωτη ζημιά.

Συνολικά, στο 2ο Συνέδριο του κόμματος, έγινε δεκτό το λενινιστικό σχέδιο του Καταστατικού. Μόνο η παράγραφος ένα ψηφίστηκε σύμφωνα με τη διατύπωση των οπορτουνιστών με ασήμαντη πλειοψηφία (28 υπέρ, 22 κατά). Το 3ο κιόλας Συνέδριο του ΣΔΕΚΡ, στα 1905, επέφερε αλλαγή στο Καταστατικό, αποδεχόμενο τη λενινιστική διατύπωση της πρώτης παραγράφου. Το Καταστατικό, που ψήφισε το 3ο Συνέδριο, σήμαινε το πέρασμα, από τη διασπορά και τη δουλειά κατά ομίλους, στο ενιαίο πανρωσικό κόμμα του προλεταριάτου.
 
Ενότητα θεωρητικών, πολιτικών και οργανωτικών αρχών

Η λενινιστική διδασκαλία για το κόμμα αποτελεί μια ενότητα θεωρητικών, πολιτικών και οργανωτικών αρχών, που είναι νομοτέλειες της ανάπτυξής του ως κόμματος της επαναστατικής δράσης, ως καθοδηγητικής δύναμης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Μια από τις κύριες νομοτέλειες της δράσης του λενινιστικού κόμματος, είναι η πίστη του στην επαναστατική θεωρία του μαρξισμού – λενινισμού. Ο Β. Ι. Λένιν έγραψε: «Χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει και επαναστατικό κίνημα … το ρόλο του πρωτοπόρου αγωνιστή μπορεί να τον εκπληρώσει μόνο ένα κόμμα που καθοδηγείται από πρωτοπόρα θεωρία»

Η μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, ως επαναστατική ιδεολογία της εργατικής τάξης, εμφανίστηκε και αναπτύχθηκε σε σκληρή ανειρήνευτη πάλη ενάντια στην αστική ιδεολογία. Χαρακτηρίζοντας τις τρεις βασικές μορφές της πάλης του προλεταριάτου για την απελευθέρωσή του - την οικονομική, την πολιτική και την ιδεολογική - ο Β. Ι. Λένιν υπογράμμιζε ότι ο ιδεολογικός αγώνας κατά της αστικής τάξης είναι ο πιο μακρόχρονος και πολύπλοκος. Τη νίκη σ’ αυτήν την πάλη το προλεταριάτο μπορεί να την κερδίσει μόνο με τον όρο ότι θα παραμείνει πάντα συνεπές στη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία και θα ξεσκεπάζει αδιάκοπα ακόμα και τις πιο μικρές εκδηλώσεις της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα. Στο βιβλίο του Τι να κάνουμε; (1902), ο Β.Ι. Λένιν έγραφε κιόλας ότι: «… το ζήτημα μπαίνει μόνο έτσι: είτε αστική είτε σοσιαλιστική ιδεολογία. Μέσος όρος δεν υπάρχει … Για το λόγο αυτό, κάθε μείωση του ρόλου της σοσιαλιστικής ιδεολογίας, κάθε απομάκρυνση απ’ αυτή σημαίνει ταυτόχρονα και δυνάμωμα της αστικής ιδεολογίας.»

Αλλά μόνη της η ιδεολογική ενότητα δεν είναι αρκετή για το κόμμα. Στο Λένιν ανήκει η ολόπλευρη επεξεργασία των οργανωτικών αρχών του κόμματος, των κανόνων της κομματικής ζωής και των αρχών της κομματικής καθοδήγησης.

Το κόμμα είναι το οργανωμένο απόσπασμα της εργατικής τάξης. Μπορεί να εκπληρώσει το ρόλο της προλεταριακής πρωτοπορίας, μόνο με τον όρο ότι θα είναι εξοπλισμένο με ενότητα θέλησης, ενότητα δράσης, ενότητα αυστηρότατης πειθαρχίας. Το κόμμα, τόνιζε ο Λένιν, είναι σύνολο οργανώσεων, και γι’ αυτό πρέπει να δέχεται «στις γραμμές του μόνο στοιχεία που παραδέχονται έστω κι ένα ελάχιστο όριο οργάνωσης». Το κόμμα σ’ όλη τη δράση ακολουθεί απαρέγκλιτα τους λενινιστικούς κανόνες της κομματικής ζωής, οι σπουδαιότεροι από τους οποίους είναι: η αυστηρότατη τήρηση από όλα, χωρίς εξαίρεση, τα μέλη του κόμματος των απαιτήσεων του κομματικού καταστατικού, της ενιαίας κομματικής πειθαρχίας. Η συνεπής εφαρμογή των αρχών του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και της εσωκομματικής δημοκρατίας. Η αυστηρή τήρηση κάτω απ’ όλες τις συνθήκες της αρχής της συλλογικής καθοδήγησης.  
 
Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός

Μια από τις βασικές αρχές οικοδόμησης του κόμματος νέου τύπου είναι η λενινιστική αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Η ιδιομορφία του συγκεντρωτισμού έγκειται ακριβώς στο ότι είναι δημοκρατικός, γιατί τα ίδια τα μέλη του κόμματος εκλέγουν τα καθοδηγητικά τους όργανα και τα ελέγχουν, κατευθύνουν τη δουλιά, παίρνουν ενεργό μέρος στη ζωή του κόμματος, στη συζήτηση και τη λύση όλων των προβλημάτων που μπαίνουν μπρος στο κόμμα. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, συνδυάζοντας οργανικά το συγκεντρωτισμό και τη δημοκρατία, μετατρέπει το κόμμα σε δημιουργική κολεκτίβα, στην οποία εκδηλώνεται η κατευθυνόμενη προς ένα σαφώς καθορισμένο σκοπό δραστηριότητα της κάθε οργάνωσης και όλων των μελών του κόμματος. Η ουσία του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού έγκειται, πριν απ’ όλα, στο ότι η καθοδήγηση όλων των κομματικών οργανώσεων πραγματοποιείται από ένα κέντρο. Τη συγκεντροποίηση στο κόμμα ο Β. Ι. Λένιν τη συνέδεε αδιάσπαστα με την αρχή της κομματικής πειθαρχίας. «Η άρνηση υποταγής στην καθοδήγηση των κεντρικών οργάνων - έγραφε - ισοδυναμεί με άρνηση παραμονής στο κόμμα, ισοδυναμεί με καταστροφή του κόμματος…».

Το κόμμα αποτελεί μια ενότητα θέλησης και δράσης, που δε συμβιβάζεται με την ύπαρξη φραξιών και ομάδων. Απαιτεί από τα μέλη του σιδερένια πειθαρχία, το ίδιο υποχρεωτική για όλα χωρίς εξαίρεση. Ανώτατη αρχή της κομματικής καθοδήγησης είναι η συλλογικότητα. Η συλλογικότητα της κομματικής καθοδήγησης προϋποθέτει την προσωπική, ατομική ευθύνη του καθένα για την εκπλήρωση των συλλογικά παρμένων αποφάσεων. Η εσωκομματική δημοκρατία βρίσκει την έκφρασή της στην κριτική και την αυτοκριτική. Ο Β. Ι. Λένιν έδειξε ότι για το κόμμα νέου τύπου, η κριτική και η αυτοκριτική είναι ένα όπλο σε διαρκή δράση, στο οπλοστάσιο των νόμων της κομματικής ζωής, βοηθώντας στη διαπαιδαγώγηση των κομμουνιστών, στο ξεπέρασμα των δυσκολιών και των αδυναμιών. Η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού είναι ενιαία και αδιάσπαστη. Δημοκρατισμός χωρίς συγκεντρωτισμό σημαίνει αποδιοργάνωση, αναρχία. Μόνον ο συγκεντρωτισμός, σε συνδυασμό με το δημοκρατισμό, κάνει το κόμμα ενιαίο και μονολιθικό.
 
Κομμουνιστικό Κόμμα, πρωτοπορία της εργατικής τάξης

Με επικεφαλής τον Λένιν, το μπολσεβίκικο κόμμα μπαίνει μπροστάρης της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, κυρίως της φτωχής αγροτιάς και των μισοπρολετάριων της Ρωσίας και οδηγεί έως τη νίκη, με την κατάληψη της εξουσίας, την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου, στη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση. Έτσι ανοίγει ο δρόμος για την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού για πρώτη φορά στον κόσμο, μετά τη νικηφόρα επανάσταση. Καθόρισε, επίσης, τον καθοδηγητικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, όχι μόνο στην κατάληψη της εξουσίας, αλλά διατύπωσε και θεμελίωσε τη θέση για τον καθοδηγητικό ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος στο σύστημα της δικτατορίας του προλεταριάτου, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

Το μαρξιστικό – λενινιστικό κόμμα νέου τύπου, ως κόμμα της εργατικής τάξης, είναι από τη φύση του διεθνιστικό, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Η πίστη στον προλεταριακό διεθνισμό αποτελεί εγγύηση των επιτυχιών της επαναστατικής υπόθεσης σε κάθε χώρα και σε διεθνή κλίμακα.

Η διδασκαλία του Λένιν για το κόμμα νέου τύπου στα χέρια των κομμουνιστών όλων των χωρών, είναι ένα ισχυρό εργαλείο για την εκπλήρωση της κοσμοϊστορικής αποστολής της εργατικής τάξης, για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.
 
Επιμέλεια κειμένου:

 Ιδεολογική Eπιτροπή του ΚΣ της ΚΝΕ

[τσαι-borg]

Πολλες μεγαλες λεξεις μαζεμενες.
Και δεν εχει και εικονιτσες.
Δεν το διαβαζω.

[provataki]

Επιμέλεια κειμένου:

Ιδεολογική Eπιτροπή του ΚΣ της ΚΝ

ΟΜG! 

[Niels]

ΘΕΜΑΤΑ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΩΝ ΣΕ ΑΕΙ ΚΑΙ ΤΕΙ: Να μηδενίσουμε την κόλλα στα φερέφωνα του κεφαλαίου

«Δεν πρόκειται τώρα πια για το αν είναι αληθινό αυτό ή εκείνο το θεώρημα, μα για το αν είναι ωφέλιμο ή επιζήμιο για το κεφάλαιο, αν ταιριάζει ή όχι στο κεφάλαιο, αν έρχεται σε σύγκρουση ή όχι με τις αστυνομικές διατάξεις. Τη θέση της ανιδιοτελούς έρευνας την πήραν οι πληρωμένοι διαπληκτισμοί των καλαμαράδων, τη θέση της αμερόληπτης επιστημονικής έρευνας την πήρε η κακή συνείδηση και η άσχημη πρόθεση της απολογητικής.»
Καρλ Μαρξ, “Το Κεφάλαιο”, Τόμος Α’,
Επίλογος στη 2η έκδοση



Στο προηγούμενο φύλλο είχαμε προϊδεάσει για το επερχόμενο κύμα αντικομμουνισμού και διαστρέβλωσης μέσα από τα συγγράμματα αλλά και τα ίδια τα θέματα της θερινής εξεταστικής περιόδου. Οι εξελίξεις δεν μας διέψευσαν. Οι μεγαλοκαθηγητές, που πρωταγωνίστησαν στην προπαγάνδα υπέρ των μέτρων, στη συκοφάντηση των λαϊκών αγώνων και τον αντικομμουνισμό, απέδειξαν και με αυτό τον τρόπο ότι έχουν ταχθεί με το στρατόπεδο της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της. Κάτω από το μανδύα της “αντικειμενικότητας” και της “επιστήμης” κρύβονται οι διασυνδέσεις τους με τις επιχειρήσεις, την ΕΕ, ένα κάρο ινστιτούτα, ερευνητικά κέντρα και επιτροπάτα του κεφαλαίου που τους πληρώνουν αδρά.! Τα παραδείγματα που δίνουμε παρακάτω είναι μόνο ενδεικτικά.

Θέμα 1ο: Αιτιολογήστε την αναγκαιότητα των μέτρων

Το χαρακτηριστικότερο ίσως κρούσμα έρχεται από την ΑΣΟΕΕ. Εκεί, η κυρία Μαρία Αθανασοπούλου, καθηγήτρια, αξιοποιεί την έδρα της για να νομιμοποιήσει την πολιτική του μνημονίου, του μαύρου μπλοκ ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΝΤ-ΕΕ. Στις σημειώσεις που διένειμε για το μάθημά της στους φοιτητές περιέχονται τα εξής ρητορικά ερωτήματα:
-Ποια είναι η φύση της κρίσης στην Ελλάδα; Γιατί χρειάζεται το πρόγραμμα;
-Γιατί χρειάζεται να αυξηθεί ο ΦΠΑ;
-Γιατί πρέπει να περικοπούν οι μισθοί στο δημόσιο (και να εξαλειφθεί ο 13ος και ο 14ος μισθός; )
-Γιατί αυξάνεται η ηλικία συνταξιοδότησης;
-Μ’ αυτές τις περιστολές, γιατί χρειάζεται επίσης πάγωμα των μισθών και των συντάξεων;

Και να μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τις απαντήσεις της κυρίας καθηγήτριας:
«Η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί να διατηρήσει αμεροληψία καθώς κατευθύνει τα χρηματοοικονομικά της προς ένα βιώσιμο δρόμο και να προστατεύσει τους πιο ευάλωτους από τις συνέπειες της ύφεσης. Για παράδειγμα, δεν θα περικοπούν οι βασικές συντάξεις και τα μέσα στήριξης των οικογενειών.»(σ.σ. όπως απέδειξε περίτρανα το ασφαλιστικό που έφερε η κυβέρνηση τον Ιούνη…).

«Πρέπει να περιορισθεί ο πληθωρισμός κάτω από το μέσο όρο της Ευρωζώνης, περιλαμβάνοντας το πάγωμα των μισθών και του εργατικού κόστους, ώστε η Ελλάδα να ανακτήσει ανταγωνιστικές τιμές».

«Η Κυβέρνηση ήδη έδειξε τη σθεναρή της δέσμευση να πάρει αυστηρά αλλά απαραίτητα μέτρα (…). Τα μέτρα είναι σκληρά, αλλά δίκαια και βιώσιμα!»

Τα παραπάνω δεν αποτελούν βοήθημα του Πεταλωτή και του Παπανδρέου για τις συνεντεύξεις τους. Αποτελούν μέρος της ύλης την οποία διδάσκονται και πάνω στην οποία εξετάζονται τα παιδιά της εργατικής τάξης! Φυσικά η κυρία εκπρόσωπος της κυβέρνησης στην πανεπιστημιακή έδρα φαίνεται ότι ξέχασε μερικές “λεπτομέρειες” στις σημειώσεις της. Πχ τα γιγαντιαία κέρδη των μονοπωλιακών κολοσσών, πριν και κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, που ανέρχονται σε δισεκατομμύρια ευρώ! Τα ελλείμματα και τα χρέη, στο βωμό των οποίων καλεί να σφάξουμε κάθε δικαίωμα, δεν τα δημιούργησε ο λαός. Στο λαό έκοβαν δικαιώματα και πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Τα χρέη δημιουργήθηκαν από τα δισεκατομμύρια των επιδοτήσεων στους μεγαλοκατασκευαστές με τη μορφή ΣΔΙΤ και συμβάσεων παραχώρησης, από τα “αναπτυξιακά κίνητρα” στους βιομήχανους για να απασχολούν εργάτες τζάμπα ή να μεταφέρουν τα εργοστάσια κυνηγώντας φτηνότερη εργατική δύναμη. Τα δημιούργησαν τα εκατομμύρια επιδοτήσεων που τσεπώνουν οι εφοπλιστάδες για να δρομολογούν πλοία τύπου “Σάμινα” και οι δεκάδες φοροαπαλλαγές τους. Τα εξοπλιστικά προγράμματα υπέρ του ΝΑΤΟ και των πολεμικών βιομηχανιών. Κυρίως όμως “ξέχασε” να πει την αλήθεια για την κρίση: ότι δεν οφείλεται στα χρέη αλλά στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και τους νόμους που το διέπουν. Εδώ φαίνονται και τα όρια της επιστημοσύνης της εν λόγω καθηγήτριας και των ομοίων της. “Επιστήμη” τους είναι να υπηρετούν τον καπιταλιστικό μονόδρομο. Είναι οι ιεροεξεταστές του συστήματος.

Θέμα 2ο: Γιατί οι αγώνες πλήττουν την πατρίδα και τον τουρισμό;

Σε απόλυτο συντονισμό με την κυβέρνηση, τον Καρατζαφέρη και τους αργυρώνητους δημοσιογράφους των Μπόμπολα-Αλαφούζου και Σία, ουκ ολίγοι πανεπιστημιακοί “δάσκαλοι” έβαλαν λίγο-πολύ τους φοιτητές τους να παίξουν το ρόλο του πρωτοδικείου Πειραιά και να βγάλουν παράνομες τις εργατικές κινητοποιήσεις! Για παράδειγμα, στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθήνας και στο μάθημα “Θεμελιώδη Δικαιώματα” του Δ’ Εξαμήνου “έπεσε” το εξής θέμα:
«Ομάδα εργαζομένων διαμαρτύρονται για τα νέα μέτρα στο ασφαλιστικό στο Λιμάνι του Πειραιά και εμποδίζουν τους επιβάτες να αποβιβαστούν και να επιβιβαστούν στα πλοία. Ποια ομάδα ανθρώπων θίγεται από αυτή την κατάσταση και πώς μπορούν να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους;»Και για να μην υπάρχει αμφιβολία ως προς το “πονηρό” του θέματος, ο καθηγητής έδωσε διευκρινίση - οδηγία στους εξεταζόμενους να το σκεφτούν και από την πλευρά του πλοιοκτήτη και των ξενοδόχων!

Τώρα, τι δουλιά έχουν οι φοιτητές να σκέφτονται από την πλευρά των ζάμπλουτων επιχειρηματιών, δεν μας το εξήγησε ο καθηγητής. Τουλάχιστον όμως έκανε εμμέσως σαφές για ποιόν έχουν θεσπιστεί και για ποιόν δουλεύουν τα συνταγματικά δικαιώματα…

Αντίστοιχα στα ΤΕΙ και συγκεκριμένα στη ΣΔΟ Αθήνας  ο καθηγητής Λύτρας, προϊστάμενος του τμήματος Διοίκησης Τουριστικών Επιχειρήσεων εξέτασε τους σπουδαστές στο μάθημα “Κοινωνιολογία Τουρισμού” πάνω στο θέμα: «Με βάση την ύλη που έχετε διδαχτεί και την επικαιρότητα αναφέρετε τι πλήττει σήμερα τον τουρισμό».

Η “σωστή” απάντηση φυσικά δεν είναι ούτε οι μειώσεις μισθών, ούτε το πετσόκομμα των επιδομάτων αδείας που καθιστούν τις διακοπές όνειρο θερινής νυκτός για τους εργαζομένους. Πολύ περισσότερο δεν είναι η δράση των μονοπωλίων που έχουν μετατρέψει την ξεκούραση των εργαζομένων σε πεδίο ασύλληπτων κερδών. Είναι οι απεργίες των ναυτεργατών που δεν αφήνουν να έρθει το δολάριο και οι κινητοποιήσεις του ΚΚΕ στην Ακρόπολη που “δυσφημούν τη χώρα”!

Δεν θα περίμενε βέβαια κανείς τίποτα καλύτερο από κάποιον, ο όποιος διοργανώνει “Ημερίδες Καριέρας” με επιχειρηματίες του κλάδου του τουρισμού και φτιάχνει ομάδες “εθελοντικής εργασίας” για να δουλέψουν τζάμπα σε επιχειρήσεις.

Στην Πάντειο, στο τμήμα Κοινωνιολογίας, φοιτητές εξετάστηκαν προφορικά στο μάθημα “κοινωνικά κινήματα και επαναστάσεις” πάνω στο ερώτημα αν “το ΠΑΜΕ που κλείνει τα λιμάνια αποτελεί κίνημα”!

Επίσης, στην ίδια σχολή αλλά στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας,  η καθηγήτρια Δέσποινα Παπαδημητρίου έδωσε για την εξέταση του μαθήματος “Ιδεολογία και ΜΜΕ” ένα άρθρο της εφημερίδας Ακρόπολης από το 1958. Στη συνέχεια ζητούσε από τους φοιτητές να προσδιορίσουν ως “εχθρό του Έθνους” τον κομμουνισμό και το ΚΚΕ και να “διαπιστώσουν” ότι ο συντάκτης του άρθρου πρότεινε για την “εξάλειψη” του κινδύνου την εφαρμογή των νόμων κατά της κομμουνιστικής δράσεως. Προφανώς οποιαδήποτε ομοιότητα με σημερινές καταστάσεις είναι τελείως συμπτωματική…

Θέμα 3ο: Απλοί τρόποι για να φέρετε την ιστορία στα μέτρα σας

Την τιμητική της φυσικά δε θα μπορούσε παρά να έχει η επίθεση στην ΕΣΣΔ και στον ηγέτη της Ι. Β. Στάλιν. Στη Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας και στο μάθημα “Ιστορία Μεταπολεμικού Κόσμου” του Ιστορικού-Αρχαιολογικού τμήματος,  ο καθηγητής κ. Ευάνθης Χατζηβασιλείου έβαλε ερώτημα σχετικά με το “σχέδιο Μάρσαλ”. Η απάντηση σύμφωνα με το σύγγραμμά του θα έπρεπε να περιλαμβάνει ότι οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν δέχτηκαν τη βοήθεια του σχεδίου, παρ’ ότι οι λαοί τους την ποθούσαν, επειδή τους πίεζε -ποιος άλλος;- ο Στάλιν!

Στο Πάντειο, οι φοιτητές του Τμήματος Διεθνών Ευρωπαϊκών Σπουδών ενημερώθηκαν από το σύγγραμμα του Χαράλαμπου Παπασωτηρίου, “Αμερικάνικο Πολιτικό σύστημα και εξωτερική πολιτική: 1945-2002” ότι στο χαρτάκι της Γιάλτας «οφείλεται το γεγονός ότι η Ελλάδα σήμερα προσελκύει εκατοντάδες χιλιάδες οικονομικούς πρόσφυγες από τις εξαθλιωμένες πρώην κομμουνιστικές χώρες των Βαλκανίων».

Αντίστοιχα στη Νομική της Αθήνας εκατοντάδες φοιτητές του δευτέρου έτους έπρεπε να υποστούν το σύγγραμμα του Π.Δ. Δαγτόγλου στο μάθημα “Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα”. Εκτός από μπόλικη εξύμνηση της αστικής δημοκρατίας-δικτατορίας του κεφάλαιου και των “ελευθεριών”, που τόσο απλόχερα απονέμει στους μισθωτούς σκλάβους, ο συγγραφέας δίνει και μαθήματα ιστορίας. Όπως μάθαμε από το βιβλίο του: «τα ολοκληρωτικά καθεστώτα ποικίλης μορφής και απόχρωσεως (όπως το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς του Χίτλερ και τα κομμουνιστικά καθεστώτα του Στάλιν και του Πολ Ποτ) εξόντωσαν δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους».

Στο Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού της Παντείου πήγαν και ένα βήμα παρακάτω βάζοντας τους φοιτητές να επιχειρηματολογήσουν πάνω στο ερώτημα αν «κομμουνισμός και φασισμός είναι ένα και το αυτό»!

Αντισοβιετισμός ανάκατος με πτωματολογία και μύθους για χαρτάκια είναι η τελευταία λέξη των αστών καθηγητών. Προσπαθούν απεγνωσμένα οι φουκαράδες να σβήσουν από τη συνείδηση της νέας γενιάς τη γιγάντια προσφορά της ΕΣΣΔ στην Αντιφασιστική Νίκη, τις κατακτήσεις των εργαζομένων στις σοσιαλιστικές χώρες, που 20 χρόνια μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές αποτελούν φάρο για τους λαούς όλου του κόσμου. Σήμερα, που όποιο δικαίωμα είχε κατακτηθεί συντρίβεται κάτω από τη σιδερένια φτέρνα του κεφαλαίου, είναι μέρος του “ακαδημαϊκού έργου” τους να χύνουν το βρώμικο μελάνι τους στο Σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε στον 20ο αιώνα. Τα μάτια τους όμως δεν τα έχουν στραμμένα στο παρελθόν αλλά στο μέλλον. Τρέμουν το ενδεχόμενο η λαϊκή αγανάκτηση να συναντιέται με την πολιτική πρόταση διεξόδου των κομμουνιστών. Γιατί τότε υπάρχει ο “κίνδυνος” να σαρωθεί η εξουσία των μονοπωλίων και μαζί με αυτή οι μεγαλοκαθηγητές που τρώνε από τα χέρια της.

Αντεπίθεση με βαρύ πυροβολικό
την κοσμοθεωρία μας!

Όσο η καπιταλιστική κρίση προχωράει, το κεφάλαιο παίρνει τα μέτρα του για να θωρακίσει την εξουσία του, οξύνει τον αντικομμουνισμό. Αυτό αφορά και το αστικό πανεπιστήμιο που είναι βασικός μηχανισμός αναπαραγωγής της κυρίαρχης ιδεολογίας. Στους κόλπους του αναπαράγεται όλη η αστική σαπίλα, η επίθεση στις συνειδήσεις των φοιτητών-σπουδαστών γενικεύεται. Θέλουν να μετατρέψουν τα παιδιά της εργατικής τάξης, τους αυριανούς εργαζομένους σε “γενίτσαρους”. Να τους κάνουν να σκέφτονται με βάση το συμφέρον του αφεντικού. Όσο αφομοιώνουν την ιδεολογία του κεφαλαίου που κηρύσσουν οι καθηγητάδες, μπορεί να πετυχαίνουν στις εξετάσεις του πανεπιστημίου, θα αποτυγχάνουν όμως στις εξετάσεις της ζωής, στριμώχνοντας τις ανάγκες τους στην ευμάρεια του καπιταλιστικού συστήματος.

Στο βαθμό όμως που αυτό περνάει από το χέρι της ΚΝΕ και των φίλων της, το χατίρι δεν θα τους γίνει. Οι ΚΝίτες φοιτητές, γράψανε αλήθειες και στην κόλλα της εξεταστικής με κίνδυνο να “κοπούν”. Και θα συνεχίσουμε να απαντάμεμαχητικά σε κάθε εκπρόσωπο του κεφαλαίου που θέλει να μετατρέψει την έδρα του σε άμβωνα αντικομμουνισμού, συκοφαντίας και ψέματος. Μελετάμε και διαδίδουμε την επιστημονική κοσμοθεωρία μας, το μαρξισμό-λενινισμό  με όλους τους τρόπους. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ η ανασύνταξη του φοιτητικού κινήματος σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στο πλάι του ταξικού-εργατικού, περνάει μέσα από τη χειραφέτηση της νεανικής συνείδησης από την αστική ιδεολογία.

Δημήτρης Τζόκας