B'ΠΠ και Στάλιν

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025]

Πρόγραμμα Χειμερινής Εξεταστικής 2024-2025

[Karaμazoβ]

Τα παραπάνω "υποψιάζουν" ισως αλλα δεν θεωρώ οτι δικαιολογούν τη στάση του Σταλιν. Είπαμε μαστορας της διπλωματιας αλλα η συμφωνια αυτή δεν ειχε τα αποτελέσματα που περιμενε... Ουτε καλα προετοιμασμενος ηταν στην αρχη του πολεμου συμφωνα με το αρθρο ουτε δικαιολογειται η επιθεση στις Βαλτικες χωρες. Το συγκεκριμένο αρθρο μάλλον επιρριπτει πιο πολλες ευθυνες στους Βρετανούς παρα τις αφαιρει απο τον Σταλιν.


Δε λεω ο Σταλιν εκσυγχρόνισε τη Ρωσια , την οδηγησε στην νικη στο ΒΠΠ αλλα πως να το κανουμε καποια αλλα που έκανε δεν μπορω να τα αγνοήσω! Ας ειναι αυτο και μια απάντηση για την "μεση οδο" στο συγκεκριμένο ζητημα...

[dimakis]

Και το κείμενο για το Μόναχο....
Πρώτα τα κείμενα, μετά οι προσωπικές ερμηνείες...
http://www.yale.edu/lawweb/avalon/imt/munich1.htm
http://www.fordham.edu/halsall/mod/1939pact.html

[Karaμazoβ]

Γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης

[dimakis]

Έτσι μπράβο, να βλέπουμε πηγές και να χαιρόμαστε.
Βάλτε κι άλλα.

[Karaμazoβ]

Περι των επακολούθων της συμφωνίας Μολότοφ-Ριβεντροπ στην Πολωνια και την Φιλανδία (και παλαιότερα απορούσα γιατι αυτοι οι λαοί έστελναν συνταγματα στον Χιτλερ για να πολεμήσει τους Ρώσους...  )

http://en.wikipedia.org/wiki/Katyn_Massacre

http://en.wikipedia.org/wiki/Winter_War

[abbis]

Το Σύμφωνο του Μονάχου

 

Μισή ώρα μετά το μεσημέρι της 29ης Σεπτέμβρη του 1938 ο Αδόλφος Χίτλερ υποδέχτηκε στο Μόναχο τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας Ν. Τσάμπερλεν, της Γαλλίας Εντ. Νταλαντιέ και της Ιταλίας Μπ. Μουσολίνι για την πραγματοποίηση κοινής διάσκεψης που, όπως εκ των πραγμάτων αποδείχτηκε, σφράγισε τις διεθνείς εξελίξεις προς την κατεύθυνση έκρηξης του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου1. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος Ουίλιαμ Σίρερ χρωματίζει τη συνάντηση των τεσσάρων ηγετών στο Μόναχο ως εξής2: «Εις την βαυαρικήν αυτήν πόλιν με τον μπαρόκ ρυθμόν ένθα εις τους σκοτεινούς οπισθοδρόμους των μικρών της καφενείων είχε κάμει την βραδείαν έναρξιν της πολιτικής του σταδιοδρομίας και εις τους δρόμους της οποίας είχεν υποστή το φιάσκο του κινήματος της Μπιραρίας, ο Αδόλφος Χίτλερ υπεδέχθη, ως κατακτητής τους αρχηγούς των κυβερνήσεων της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας». Ο Σίρερ δεν έχει καθόλου άδικο. Στο Μόναχο ο Χίτλερ είχε τον κυρίαρχο λόγο κι αυτό φάνηκε μέσα σε λίγες ώρες, όταν η διάσκεψη έφτασε στο τέλος της.
Η Διάσκεψη του Μονάχου ξεκίνησε στις 12 και 45' της ίδιας ημέρας και κράτησε περί τις 13 ώρες έχοντας ως μοναδικό θέμα τη διευθέτηση της Γερμανοτσεχοσλοβάκικης κρίσης που τυπικά μόνο αφορούσε την «αυτοδιάθεση» των Γερμανόφωνων που ζούσαν στη Σουδητία της Τσεχοσλοβακίας, ενώ το κύριο ζήτημα ήταν ο διαμελισμός του τσεχοσλοβακικού κράτους κι εντέλει η κατάλυσή του προς όφελος των στρατιωτικών και οικονομικών συμφερόντων του Τρίτου Ράιχ. «Οσο συνταρακτική κι αν υπήρξε η συνάντηση κορυφής των τεσσάρων δυνάμεων για τον κόσμο - γράφει ο Ian Kershaw3 - η απόφαση είχε ήδη παρθεί γύρω στο μεσημέρι της 28ης Σεπτεμβρίου, όταν ο Χίτλερ είχε συμφωνήσει με την πρόταση του Μουσολίνι για έναν κανονισμό με διαπραγματεύσεις. Τελικά γύρω στις 2.30 π.μ., το πρωί της 30ής Σεπτεμβρίου, το προσχέδιο της συμφωνίας υπογράφτηκε». Με βάση τη συμφωνία των τεσσάρων στο Μόναχο, η Τσεχοσλοβακία ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει στη Γερμανία τη Σουδητία μέσα σε δέκα ημέρες και μέσα σε τρεις μήνες να ικανοποιήσει τις εδαφικές αξιώσεις που πρόβαλλαν σε βάρος της - με την παρότρυνση του Χίτλερ - η Ουγγαρία και η Πολωνία. Ολες οι βιομηχανικές επιχειρήσεις, τα ορυχεία, οι συγκοινωνίες και τα μέσα τηλεπικοινωνίας, το τροχαίο υλικό, τα στρατιωτικά οχυρά, οι αποθήκες και οι πρώτες ύλες που βρίσκονταν στα παραχωρούμενα εδάφη θα παραδίδονταν σε απολύτως καλή κατάσταση. Συνολικά από την Τσεχοσλοβακία αφαιρέθηκε μια εδαφική έκταση από 41.098 τετραγωνικά χιλιόμετρα με περίπου πέντε εκατομμύρια κατοίκους, από τους οποίους το ένα εκατομμύριο ήταν Τσέχοι και Σλοβάκοι. Με τη συμφωνία, η Αγγλία και η Γαλλία παρέδιδαν στα χέρια του Χίτλερ βιομηχανικές περιοχές με σπουδαία μεταλλουργικά και χημικά εργοστάσια, μεθοριακά οχυρά και μια σημαντική ποσότητα οπλισμού».

Το Σύμφωνο του Μονάχου

Ας δούμε όμως αναλυτικά ολόκληρο το κείμενο του Συμφώνου του Μονάχου το οποίο έχει ως εξής5:
«Η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και η Ιταλία, λαμβάνοντας υπόψη τη συμφωνία που έχει ήδη επιτευχθεί κατ' αρχήν για την παραχώρηση στη Γερμανία της περιοχής των Γερμανών Σουδητών, συμφώνησαν στους ακόλουθους όρους, οι οποίοι διέπουν την εν λόγω παραχώρηση και τα συνακόλουθα μέτρα και διά της παρούσης συμφωνίας αναλαμβάνει εκάστη την ευθύνη για τα αναγκαία μέτρα που θα εξασφαλίσουν την εφαρμογή της.
1. Η εκκένωση θ' αρχίσει την 1η Οκτωβρίου.
2. Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γαλλία και η Ιταλία συμφωνούν ότι η εκκένωση της περιοχής θα συμπληρωθεί ως τις 10 Οκτωβρίου χωρίς να καταστραφούν οι υφιστάμενες εγκαταστάσεις και ότι η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση θα φέρει την ευθύνη για την πραγματοποίηση της εκκενώσεως χωρίς να προκληθεί ζημιά στις εν λόγω εγκαταστάσεις.
3. Οι όροι που διέπουν την εκκένωση θα καθορισθούν λεπτομερειακά από μια διεθνή επιτροπή αποτελούμενη από αντιπροσώπους της Γερμανίας, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας, της Ιταλίας και της Τσεχοσλοβακίας.
4. Η κατά στάδια κατάληψη του επικρατεστέρως γερμανικού εδάφους από τα γερμανικά στρατεύματα θ' αρχίσει την 1η Οκτωβρίου. Οι τέσσερις περιοχές οι σημειούμενες στη συνημμένο χάρτη θα καταληφθούν από τα γερμανικά στρατεύματα κατά την εξής σειρά: η περιοχή υπ' αριθ. I την 1η και 2α Οκτωβρίου, η περιοχή υπ' αριθ. II την 2α και 3η Οκτωβρίου, η περιοχή III την 3η, την 4η και την 5η Οκτωβρίου, η περιοχή IV την 6η και 7η Οκτωβρίου. Η υπόλοιπη περιοχή επικρατεστέρως γερμανικού χαρακτήρα θα διαπιστωθεί από την προαναφερθείσα διεθνή επιτροπή παραχρήμα και θα καταληφθεί από τα γερμανικά στρατεύματα μέχρι της 10ης Οκτωβρίου.
5. Η διεθνή Επιτροπή η αναφερομένη στην παράγραφο 3 θα καθορίσει τις περιοχές όπου θα διεξαχθεί δημοψήφισμα. Οι περιοχές αυτές θα καταληφθούν από διεθνή σώματα μέχρι ολοκληρώσεως του δημοψηφίσματος. Η ίδια επιτροπή θα καθορίσει τους όρους με τους οποίους θα διεξαχθεί το δημοψήφισμα έχοντας σαν βάση τους όρους του Σάαρ. Η επιτροπή θα καθορίσει επίσης την ημερομηνία - όχι πέραν από τα τέλη Νοεμβρίου - για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.
6. Ο τελικός καθορισμός των συνόρων θα γίνει από τη διεθνή επιτροπή. Η ίδια επιτροπή εξουσιοδοτείται επίσης να προτείνει στις τέσσερις δυνάμεις - Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία και Ιταλία - ορισμένες εξαιρετικές περιπτώσεις ελασσόνων τροποποιήσεων στον αυστηρά εθνογραφικό καθορισμό των ζωνών οι οποίες θα μεταβιβαστούν χωρίς δημοψήφισμα.
7. Θα υπάρξει το δικαίωμα εκλογής εξόδου ή εισόδου στις μεταβιβαζόμενες περιοχές και η εκλογή πρέπει να ασκηθεί εντός έξι μηνών από της ημερομηνίας της παρούσης συμφωνίας. Μια Γερμανοτσεχοσλοβακική επιτροπή θα καθορίσει τις λεπτομέρειες της εκλογής, θα μελετήσει τρόπους που θα διευκολύνουν τη μεταφορά του πληθυσμού και θα διευθετήσει ζητήματα αρχής προκύπτοντα από την εν λόγω μεταφορά.
8. Η τσέχικη κυβέρνηση μέσα σε τέσσερις εβδομάδες από την ημερομηνία της παρούσης συμφωνίας, θα απολύσει από τις στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις της όσους Γερμανούς Σουδήτες επιθυμούν να απολυθούν, και η τσέχικη κυβέρνηση, στην ίδια περίοδο θα απολύσει τους κρατούμενους Γερμανούς Σουδήτες που εκτίουν ποινές φυλακίσεως για πολιτικά αδικήματα.
 
Μόναχο 29 Σεπτεμβρίου 1938».
Στο Παράρτημα της συμφωνίας αναφερόταν:
* «Η κυβέρνηση της Α.Μ. στο Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλική κυβέρνηση συμφώνησαν στα ανωτέρω επί τη βάσει ότι εμμένουν στην προσφορά που περιέχεται στην παράγραφο 6 των αγγλογαλλικών προτάσεων της 19ης Σεπτεμβρίου, σχετικά με τη διεθνή εγγύηση των νέων συνόρων του τσέχικου κράτους εναντίον απρόκλητης επιθέσεως. Οταν διακανονιστεί το ζήτημα της πολωνικής και ουγγρικής μειονότητας στην Τσεχοσλοβακία η Γερμανία και η Ιταλία θα παράσχουν από της πλευράς τους εγγύηση στην Τσεχοσλοβακία.
Μόναχο 29 Σεπτεμβρίου 1938».
* «Οι αρχηγοί των κυβερνήσεων των τεσσάρων Δυνάμεων δηλώνουν ότι τα προβλήματα της πολωνικής και ουγγρικής μειονότητας στην Τσεχοσλοβακία, αν δεν διευθετηθούν μέσα σε τρεις μήνες με συμφωνία μεταξύ των ενδιαφερομένων κυβερνήσεων, θα αποτελέσουν το θέμα μιας νέας συναντήσεως των αρχηγών των κυβερνήσεων των παρισταμένων τεσσάρων δυνάμεων.
Μόναχο 29 Σεπτεμβρίου 1938».
Η συμφωνία εμπεριείχε και την εξής συμπληρωματική διακήρυξη:
* «Ολα τα ζητήματα τα οποία ενδέχεται να προκύψουν από τη μεταβίβαση της περιοχής θα θεωρηθούν ότι εμπίπτουν στις αρμοδιότητες της διεθνούς επιτροπής.
 Μόναχο 29 Σεπτεμβρίου 1938».
* «Οι τέσσερις αρχηγοί των παριστάμενων κυβερνήσεων συμφωνούν ότι η διεθνής επιτροπή που προβλέπεται από τη συμφωνία η οποία υπεγράφη από αυτούς σήμερα θ' απαρτισθεί από τον υπουργό των Εξωτερικών της Γερμανίας, τους πρεσβευτάς της Βρετανίας, Γαλλίας και Ιταλίας που είναι διαπιστευμένοι στο Βερολίνο και από εκπρόσωπο τον οποίο θα ορίσει η κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακίας.
Μόναχο 29 Σεπτεμβρίου 1938».
Πριν προχωρήσουμε σε περισσότ
ερες αναφορές γύρω από το «Σύμφωνο του Μονάχου» οφείλουμε να πάμε λίγο πίσω και να δούμε με περισσότερες λεπτομέρειες πώς ξεδιπλώνεται στρατιωτικοπολιτικά η φασιστική απειλή, πώς ξεπροβάλλει ο κίνδυνος ενός παγκόσμιου πολέμου και πώς τα πράγματα οδηγήθηκαν ως το σημείο της παράδοσης της Τσεχοσλοβακίας στον Χίτλερ.

Η φασιστική απειλή και ο κίνδυνος ενός νέου παγκόσμιου πολέμου

Ο κίνδυνος ενός νέου παγκόσμιου πολέμου φάνηκε καθαρά από την αρχή της δεκαετίας του '30, όταν στις 18/9/1931 η Ιαπωνία εισέβαλε στη Βορειοανατολική Κίνα (Μαντζουρία) και προς το τέλος του ίδιου χρόνου την κατέλαβε δημιουργώντας (στις 9/3/1932) το κράτος - μαριονέτα Μαντσουκούο. Στις 27/3/1933 η Ιαπωνία έκανε ένα ακόμη μεγάλο βήμα προς τον πόλεμο, εγκαταλείποντας επίσημα την Κοινωνία των Εθνών (ΚτΕ). Τέσσερα χρόνια μετά, το Καλοκαίρι του 1937, τα ιαπωνικά στρατεύματα άρχισαν την επιχείρηση για την κατάληψη ολόκληρης της Κίνας πράγμα που κατάφεραν, στο μεγαλύτερο βαθμό, ένα χρόνο αργότερα. Τον Οκτώβρη του 1938 ήλεγχαν το μεγαλύτερο μέρος του κινέζικου εδάφους, τα βιομηχανικά κέντρα της χώρας και τις βασικές σιδηροδρομικές αρτηρίες6. Ταυτόχρονα, στο διάστημα αυτό εντείνονται οι ιαπωνικές προκλήσεις κατά της ΕΣΣΔ μέσω του Μαντσουκούο ενώ δεν λείπουν και οι συνοριακές πολεμικές συγκρούσεις ανάμεσα σε ιαπωνικές και σοβιετικές στρατιωτικές δυνάμεις. Το Μάη του 1939 εξαπολύονται επιθέσεις εναντίον την ΛΔ Μογγολίας που κράτησαν τέσσερις μήνες και έληξαν με νίκη των Σοβιετικών στρατευμάτων τα οποία, βάσει συμφωνίας, έτρεξαν προς βοήθεια της τελευταίας7.
 
Στη Γερμανία οι ναζί αμέσως μετά την κατάληψη της εξουσίας προχωρούν στη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και της χώρας ολόκληρης. Από το καλοκαίρι του 1933 η χιτλερική Γερμανία θέτει θέμα αποικιών και ζητά να της επιστραφούν οι αποικίες της στην Αφρική. Στις 19/10/1933 αποχωρεί από την ΚτΕ και περίπου δύο χρόνια μετά - στις 16/3/1935 - εκδίδεται νόμος στη χώρα που εισάγει τη γενική υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και προβλέπει τη δημιουργία στρατού μισού εκατομμυρίου ατόμων. Στη συνέχεια, το Μάρτη του 1936, χιτλερικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη του Ρήνου. Το καλοκαίρι του ίδιου έτους η Γερμανία μπαίνει στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο στο πλευρό του Φράνκο. Το Μάρτη του 1938, η Αυστρία προσαρτάται στη Γερμανία και το φθινόπωρο του ίδιου έτους αρχίζει η αποψίλωση της Τσεχοσλοβακίας8.
Στην Ιταλία, οι φασίστες από τον Ιούνη του 1925 που πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο του φασιστικού κόμματος ξεκαθαρίζουν πως στόχος τους είναι η δημιουργία της ιταλικής αυτοκρατορίας. Η μετατροπή της Μεσογείου σε ιταλική λίμνη και η ένταξη των κρατών της βαλκανικής στη σφαίρα επιρροής της Ιταλίας από τότε θεωρούνταν επίσημο πρόγραμμα της ιταλικής πολιτικής. Με γοργούς ρυθμούς στρατιωτικοποιείται η χώρα και η οικονομία της και το Δεκέμβρη του 1934 εκδίδεται νόμος για την πλήρη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας. Με βάση αυτό το νόμο η στρατιωτική εκπαίδευση αρχίζει από τη στιγμή που το παιδί μπαίνει στο σχολείο και συνεχίζεται σ' όλη τη διάρκεια ενηλικίωσης του μέχρι, πολίτης πια, να είναι σε θέση να χειρίζεται τα όπλα.
Στις 3/10/1935 τα ιταλικά φασιστικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Αιθιοπία (Αβησσυνία), την οποία στη συνέχεια καταλαμβάνουν. Η επόμενη επιθετική κίνηση της Ιταλίας ήταν η ενεργός συμμετοχή της στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο στο πλευρό των φασιστών του Φράνκο. Το Δεκέμβρη του 1937, η Ιταλία εγκαταλείπει επιδεικτικά την ΚτΕ και τον Απρίλη του 1939 εισβάλλει στην Αλβανία και την καταλαμβάνει9.
Μέσα στη δεκαετία του '30 διαμορφώνονται και οι συμμαχίες των φασιστικών κρατών. Στις 25/10/1936 υπογράφεται στο Βερολίνο ιταλογερμανική συμφωνία για το διαχωρισμό των σφαιρών οικονομικής επιρροής στα Βαλκάνια και στο λεκανοπέδιο του Δούναβη, για κοινό αγώνα εναντίον της δημοκρατικής Ισπανίας, για αναγνώριση της ιταλικής κατάληψης της Αιθιοπίας. Ετσι, συγκροτείται ο άξονας Ρώμης - Βερολίνου. Τρία χρόνια αργότερα, στις 22/5/1939, πάλι στο Βερολίνο, υπογράφεται η διμερής στρατιωτική συμφωνία Γερμανίας - Ιταλίας, που πήρε την ονομασία «Χαλύβδινο Σύμφωνο». Το 1936, στις 25 Νοέμβρη, Γερμανία και Ιαπωνία υπογράφουν το ΑΝΤΙΚΟΜΙΤΕΡΝ (αντικομμουνιστικό) ΣΥΜΦΩΝΟ10. Ενα χρόνο μετά, στις 6/11/1937, προσχώρησε σ' αυτό και η Ιταλία και το Φλεβάρη - Μάρτη του 1939 στο αντικομιτέρν σύμφωνο μπήκαν η Ουγγαρία, η Ισπανία και το κράτος - μαριονέτα Μαντσουκούο. Το σύμφωνο αυτό, κατά κύριο λόγο, στρεφόταν ενάντια στην ΕΣΣΔ και στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα.

Η Δύση ενθαρρύνει το φασισμό: Η περιβόητη πολιτική του «κατευνασμού»

Το ερώτημα που προβάλλει ευθέως είναι τούτο: Πώς αντέδρασαν τα ισχυρά δυτικά κράτη, βλέποντας το φασισμό να οδηγεί τα πράγματα σε πόλεμο; Είναι πλέον αποδεδειγμένο, μέσα από πλήθος ιστορικών στοιχείων, ότι η καπιταλιστική Δύση είδε στο πρόσωπο του φασισμού την αιχμή του δόρατός της ενάντια στο παγκόσμιο εργατικό - κομμουνιστικό κίνημα και την ΕΣΣΔ. Προς τα εκεί προσπάθησε να στρέψει τις φασιστικές ορδές, έχοντας την ψευδαίσθηση πως έτσι θα κατάφερνε, από τη μια, να ξεμπερδέψει με τον μπολσεβικισμό κι, από την άλλη, να εξασθενίσει τους ανταγωνιστές της στις παγκόσμιες αγορές Γερμανούς και Ιάπωνες, κατά πρώτο λόγο, και κατά δεύτερο, τους Ιταλούς. Ετσι, η ιταλική επίθεση στην Αιθιοπία έγινε με την ουσιαστική έγκριση της Γαλλίας - ύστερα από συνάντηση του Μουσολίνι με τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Π. Λαβάλ, που αργότερα καυχιόταν ότι «χάρισε στον Ντούτσε την Αιθιοπία». Αλλά και η Αγγλία είχε δώσει «πράσινο φως», πράγμα που έκανε τον Α. Ιντεν να λέει στα απομνημονεύματά του ότι «εμείς μετατρέψαμε τον Μουσολίνι σε σημαντική δύναμη»11.
Οι ΗΠΑ έδωσαν κι αυτές τη βοήθειά τους στους Ιταλούς φασίστες στο συγκεκριμένο θέμα. Τον Αύγουστο του '35 το Κογκρέσο, με νόμο που ψηφίζει, απαγορεύει τις εξαγωγές όπλων και πυρομαχικών σε εμπόλεμες χώρες. Ετσι, το θύμα εξισωνόταν με τον θύτη και στην περίπτωση της Αιθιοπίας - που, ας σημειωθεί, ήταν και μέλος της ΚτΕ - εκείνος που έχει ανάγκη από όπλα για να προστατευτεί δεν ήταν η Ιταλία.
Φανερή υπήρξε η ενθάρρυνση που έδωσαν Αγγλία, Γαλλία και ΗΠΑ στην Ιαπωνία, σχετικά με την εισβολή της τελευταίας στη Μαντζουρία. Μάλιστα, ο Αμερικάνος Πρόεδρος Χ. Χούβερ χαρακτήρισε την εισβολή σαν «αποκατάσταση της τάξης» στην Κίνα. Στη συνδιάσκεψη των 18 κρατών στις Βρυξέλλες (3 έως 24/11/1937), όπου εξετάστηκε η κατάσταση στην Απω Ανατολή, δεν πάρθηκε κανένα πρακτικό μέτρο κατά της Ιαπωνίας, στην ουσία επιβεβαιώθηκε η προκλητικά ανεκτική στάση των Δυτικών απέναντί της και απορρίφθηκε η πρόταση των Σοβιετικών για συνεργασία με την ΕΣΣΔ και υπεράσπιση της ειρήνης στην περιοχή. Το θέμα, όμως, με τις ιαπωνικές κτήσεις στην Απω Ανατολή δε σταματάει εδώ. Οταν η Ιαπωνία εισέβαλε στη ΛΔ Μογγολίας - και πριν ακόμη λήξουν οι συγκρούσεις - η Αγγλία και οι ΗΠΑ προσέτρεξαν να συμπαρασταθούν στον ιαπωνικό επεκτατισμό, ώστε αυτός να συνεχίσει αμείωτα κατά της ΕΣΣΔ.
Η ευνοϊκή στάση των Δυτικών απέναντι στο φασισμό είναι εξίσου προκλητική στο θέμα του ισπανικού εμφυλίου πολέμου και στο γεγονός ότι αποδέχτηκαν την προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία. Σχετικά με τον ισπανικό εμφύλιο, αξίζει να σημειώσουμε ότι Γαλλία και Αγγλία κράτησαν στάση ουδετερότητας, ενώ οι ΗΠΑ, με απόφασή τους το Γενάρη του 1937, συμπεριέλαβαν στο εμπάργκο όπλων και την Ισπανία, πράγμα που σήμαινε στέρηση της δημοκρατικής Ισπανίας από πηγές όπλων και έμμεση ενίσχυση των φασιστών του Φράνκο, αφού αυτοί ενισχύονταν με όπλα και έμψυχο υλικό από Γερμανία και Ιταλία.
Ακόμη πιο προκλητική ήταν η στάση των Δυτικών, όσον αφορά το ζήτημα του επανεξοπλισμού της Γερμανίας. Στις 16/3/1935, όπως έχουμε ήδη πει, εκδόθηκε στη Γερμανία ο νόμος για την υποχρεωτική θητεία. Τρεις μήνες μετά, στις 18/6/1935 υπογράφηκε στο Λονδίνο αγγλογερμανική συμφωνία, βάσει της οποίας επιτρεπόταν στη χιτλερική Γερμανία να σχηματίσει πολεμικό στόλο που να φτάνει όσον αφορά τα πλοία στο 35% της χωρητικότητας του βρετανικού πολεμικού στόλου και όσον αφορά τα υποβρύχια στο 45%. Δηλαδή, η Γερμανία αύξησε πάνω από 5 φορές το στόλο της, εξισώθηκε με την πολεμική ναυτική δύναμη της Γαλλίας και έτσι της επιτράπηκε να κυρ
ιαρχήσει στη Βαλτική Θάλασσα. Παράλληλα, τα μονοπώλια των ΗΠΑ και της Αγγλίας εφοδίαζαν το Ράιχ με πατέντες, πρώτες ύλες και στρατηγικά υλικά. Βοήθεια, όμως, έδωσε και η Γαλλία στη Γερμανία. Πέρα απ' όλα τ' άλλα, όταν ο γερμανικός στρατός κατέλαβε την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη του Ρήνου, ήταν ασυγκρίτως κατώτερος του γαλλικού και σε μια στρατιωτική αντίδραση της Γαλλίας είχε διαταγή να υποχωρήσει. Τέτοια, όμως, γαλλική αντίδραση δεν υπήρξε ποτέ12.
Η προκλητική ενθάρρυνση του φασισμού από τις δυτικές αντιδραστικές δυνάμεις θα ξεπεράσει κάθε όριο, όταν η Γερμανία θα θελήσει να βάλει στο χέρι την Τσεχοσλοβακία.

Η γερμανοτσεχοσλοβακική κρίση

Η Γερμανία άρχισε να δείχνει τα δόντια της στην Τσεχοσλοβακία αμέσως μετά την προσάρτηση της Αυστρίας, χρησιμοποιώντας γι' αυτό το σκοπό τη γερμανική μειονότητα που ζούσε στην τσεχοσλοβακική επικράτεια και συγκεκριμένα στην περιοχή της Σουδητίας. Σε μια συνάντηση στο Βερολίνο στις 28 Μάρτη του 1938, ο Χίτλερ συμβούλεψε τον ηγέτη του Γερμανικού Σουδητικού Κόμματος Χενλάιν να ανεβάσει όλες τις αξιώσεις του τόσο ψηλά, ώστε ποτέ να μην μπορούν να ικανοποιηθούν. Ο Χενλάιν υπάκουσε αμέσως και στο συνέδριο του κόμματός του, που έγινε στις 24 Απρίλη του 1938 στο Κάρσμπαντ (Κάρλοβι Βάρι), ζήτησε όχι μόνο την πλήρη αυτονομία για τους Γερμανούς της Τσεχοσλοβακίας, αλλά και αποζημιώσεις για αδικίες σε βάρος των Σουδητών Γερμανών από το 1918. Εφτασε δε στο σημείο να κάνει λόγο και για δημιουργία γερμανικών συνταγμάτων εντός του τσεχοσλοβακικού στρατού13. Παράλληλα, ο Χίτλερ και οι επιτελείς του στο Βερολίνο επεξεργάζονταν σχέδιο στρατιωτικής κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας, στο οποίο έδωσαν την κωδική ονομασία «Πράσινο Σχέδιο» ή «Πράσινη Υπόθεση»14. Οι πιέσεις και οι προκλήσεις σε βάρος της Τσεχοσλοβακίας συνεχίστηκαν και εντάθηκαν το επόμενο διάστημα με τις ισχυρές δυνάμεις της Δύσης, την Αγγλία και τη Γαλλία να ζητούν από την τσεχοσλοβακική κυβέρνηση να επιδείξει πνεύμα συμβιβασμού.
Το καλοκαίρι του 1938, η γερμανοτσεχοσλοβακική κρίση εντάθηκε ακόμη περισσότερο, η απειλή στρατιωτικής εισβολής από μέρους της Γερμανίας πρόβαλε ως βεβαιότητα, το γερμανοσουδητικό στοιχείο - ιδίως το φιλοχιτλερικό τμήμα του - συνέχιζε να παίζει το ρόλο του, στις γερμανικές αξιώσεις, με προτροπή του Χίτλερ, προστέθηκαν και αξιώσεις από την Πολωνία και την Ουγγαρία, ενώ οι πιέσεις των Αγγλογάλλων πάνω στην τσεχοσλοβακική κυβέρνηση να υποταχθεί γίνονταν αφόρητες. Στην κατεύθυνση αυτή εντάσσεται και η κοινή επιτροπή που συγκρότησαν οι δύο χώρες, η οποία με επικεφαλής τον Αγγλο χιτλερόφιλο λόρδο Ράνσιμαν επισκέφθηκε την Τσεχοσλοβακία τον Αύγουστο του 1938 για να διατυπώσει προτάσεις για τη λύση της γερμανοτσεχοσλοβακικής κρίσης, αφού θα εξέταζε, δήθεν, επιτόπου την κατάσταση. Η επιτροπή Ράνσιμαν εμφανίστηκε ως «ουδέτερος» μεσολαβητής ανάμεσα στους Σουδήτες και την τσεχοσλοβακική κυβέρνηση, αλλά μόνον αυτό δεν ήταν. Ετσι, στην έκθεσή της, «ήταν άκρως επικριτική για τη μεταχείριση των μειονοτήτων στην Τσεχοσλοβακία», γράφει ο Γάλλος ιστορικός Μορίς Μπομόν. Και προσθέτει: «Ο Ράνσιμαν επέστησε την προσοχή στα δεινά των Γερμανών Σουδητών, που, όπως ήταν ευνόητο, δεν εμπιστεύονταν τους Τσέχους κυριάρχους τους, και γι' αυτό συνετάχθη με την ιδέα του διαμελισμού της Τσεχοσλοβακίας»15.
Εχοντας στη βαλίτσα του τις προτάσεις της Επιτροπής Ράνσιμαν, ο Βρετανός πρωθυπουργός Τσάμπερλεν συναντήθηκε με τον Χίτλερ στο Μπερχεσγκάντεν στις 15/9/1938. Αποτέλεσμα εκείνης της συνάντησης ήταν η κοινή αγγλογαλλική νότα, που απευθύνθηκε προς την τσεχοσλοβακική κυβέρνηση τέσσερις μέρες αργότερα, ύστερα από τις συνομιλίες ανάμεσα στην κυβέρνηση της Αγγλίας και της Γαλλίας στο Λονδίνο, στις 18 και 19 Σεπτέμβρη. Η νότα έγραφε16: «Οι εκπρόσωποι της γαλλικής και της βρετανικής κυβερνήσεως είχαν σήμερα διαβουλεύσεις επί της γενικής καταστάσεως και μελέτησαν την έκθεση του Βρετανού πρωθυπουργού για τις συνομιλίες του με τον χερ Χίτλερ. Οι Βρετανοί υπουργοί εξέθεσαν επίσης στους Γάλλους συναδέλφους τους τα συμπεράσματα, τα οποία αποκόμισαν από τον απολογισμό που τους υπέβαλε ο λόρδος Ράνσιμαν περί του έργου της Αποστολής του. Είμεθα αμφότεροι πεπεισμένοι ότι, κατόπιν των τελευταίων συμβάντων, έφτασε το σημείο όπου η περαιτέρω διατήρηση εντός των ορίων του τσεχοσλοβακικού κράτους των περιοχών οι οποίες κατοικούνται κυρίως από Γερμανούς Σουδήτες δεν μπορεί πράγματι να συνεχιστεί χωρίς να εκθέσει σε κίνδυνο τα συμφέροντα της ίδιας της Τσεχοσλοβακίας και της Ευρωπαϊκής Ειρήνης. Υπό το φως των σκέψεων αυτών και οι δύο κυβερνήσεις κατέληξαν υποχρεωτικώς στο συμπέρασμα ότι η διατήρηση της ειρήνης και η ασφάλεια των ζωτικών συμφερόντων της Τσεχοσλοβακίας δεν μπορούν να διασφαλιστούν αποτελεσματικά εάν δε μεταβιβαστούν οι περιοχές αυτές στο Ράιχ... Τόσο η γαλλική, όσο και η βρετανική κυβέρνηση αναγνωρίζουν πόσο μεγάλη είναι η θυσία που ζητείται από την τσεχοσλοβακική κυβέρνηση για την υπόθεση της ειρήνης. Επειδή όμως η υπόθεση αυτή είναι κοινή, τόσο για την Ευρώπη εν γένει, όσο και για την Τσεχοσλοβακία ειδικότερα, αισθάνονται την υποχρέωση να εκθέσουν από κοινού με ειλικρίνεια τους ουσιώδεις όρους για τη διασφάλισή της. Ο πρωθυπουργός (σ.σ. ο Τσάμπερλεν δηλαδή) πρέπει να επαναλάβει τις συνομιλίες του με τον χερ Χίτλερ όχι αργότερα από την Τετάρτη και ει δυνατόν ενωρίτερα. Γι' αυτό θεωρούμε ότι πρέπει να σας παρακαλέσωμε όπως απαντήσετε όσο το δυνατόν ταχύτερα».
Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι το κοινό σχέδιο για τη λύση του τσεχοσλοβακικού προβλήματος που αποφάσισαν οι Αγγογάλλοι στο Λονδίνο το Σεπτέμβρη του 1938, προέβλεπε ότι οι στρατιωτικές συμφωνίες της Τσεχοσλοβακίας με τη Γαλλία και την ΕΣΣΔ θα ακυρώνονταν17. Αυτό σήμαινε ότι η Γαλλία παραιτούνταν από την υποχρέωσή της να παράσχει στην Τσεχοσλοβακία στρατιωτική υποστήριξη σε περίπτωση που η τελευταία δεχόταν στρατιωτική επίθεση από άλλο κράτος. Σήμαινε επίσης ότι η Τσεχοσλοβακία έπρεπε να καταγγείλει τη σχετική συμφωνία που είχε με την ΕΣΣΔ. Αντί αυτού, η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση ζήτησε να μάθει αν η Σοβιετική Ενωση θα ανταποκρινόταν στα συμφωνηθέντα στην περίπτωση που και η Γαλλία έπραττε το ίδιο18. Η σοβιετική απάντηση ήταν άμεση και κάτι περισσότερο από καταφατική. Η ΕΣΣΔ δήλωνε πως θα ανταποκρινόταν στις υποχρεώσεις της απέναντι στην Τσεχοσλοβακία ακόμη και στην περίπτωση που η στάση της Γαλλίας ήταν η ακριβώς αντίθετη19. Μόνη προϋπόθεση για να βοηθήσει η ΕΣΣΔ την Τσεχοσλοβακία στρατιωτικά ήταν η ίδια η Τσεχοσλοβακία να αντισταθεί τόσο στη χιτλερική όσο και στην αγγλογαλλική πίεση. Η τσεχοσλοβακική όμως αστική τάξη ακολούθησε άλλο δρόμο, αυτόν του συμβιβασμού. Στις 2 το πρωί της 21ης Σεπτεμβρίου του 1938 ο Τσεχοσλοβάκος Πρόεδρος Μπένες υπέκυψε στις αγγλογαλλικές πιέσεις και δήλωσε στους πρεσβευτές των δύο χώρων τη συμμόρφωση της χώρας του προς τις απαιτήσεις τους. Ετσι τα πράγματα μοιραία οδηγήθηκαν στη Διάσκεψη του Μονάχου που, όπως υπογραμμίζει ο Γερμανός ιστορικός Κ. Χ. Γιάνσεν, είχε περισσότερο τυπικό παρά ουσιαστικό χαρακτήρα με την έννοια ότι επικύρωσε προειλημμένες αποφάσεις. «Η μοίρα της Τσεχοσλοβακίας - γράφει ο Γιάνσεν20 - είχε σφραγιστεί πριν από τη Συνδιάσκεψη του Μονάχου. Πραγματικά η θανατική καταδίκη εξεδόθη σε δύο σημαντικές προγενέστερες συναντήσεις. Η πρώτη ήταν ανάμεσα στον Νέβιλ Τσάμπερλεν και τον Χίτλερ στο Μπερχεσγκάντεν, η δεύτερη ανάμεσα στο Βρετανό και Γάλλο πρεσβευτή και στον πρόεδρο Μπένες στην Πράγα τη νύχτα της 20ής-21ης Σεπτεμβρίου. Στη δεύτερη αυτή περίσταση η Τσεχοσλοβακία εξαναγκάστηκε να παραδώσει στο Ράιχ τις επαρχίες εκείνες που ο πληθυσμός τους ήταν πάνω από 50% γερμανικός. Ο,τι ακολούθησε δέκα μέρες αργότερα στο Μόναχο ήταν απλώς η επισημοποίηση μιας συμφωνίας για την οποία είχαν γίνει πλήρεις διαπραγματεύσεις και η οποία ήταν νομικά δεσμευτική».

Αξιοσημείωτες πλευρές του αίσχους

Στη Διάσκεψη του Μονάχου δεν κλήθηκε να συμμετάσχει η Σοβιετική Ενωση. Το χειρότερο μάλιστα είναι ότι δεν κλήθηκε να συμμετάσχει ούτε η Τσεχοσλοβακία για την τύχη της οποίας αποφάσισαν ερήμην της οι ηγέτες της Μ. Βρετανίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας. Γράφει ο Ιβάν Μάισκι21: «Στις 29 του Σεπτέμβρη έφτασαν μετά από πρόσκληση δύο εκπρόσωποι της τσεχοσλοβ
ακικής κυβέρνησης (ο Τσεχοσλοβάκος πρέσβης στο Βερολίνο Α. Μάστνι και ο ανώτατος υπάλληλος του τσεχοσλοβακικού υπουργείου Εξωτερικών Χούμπερτ Μάζαρικ) όχι για να συμμετέχουν στη διάσκεψη, ω όχι! Μόνο για να ακούσουν την απόφαση και όχι ενώπιον όλων γιατί οι Γερμανοί και οι Ιταλοί εγκατέλειψαν την αίθουσα των συνεδριάσεων κι άφησαν τον Τσάμπερλεν και τον Νταλαντιέ να δεχτούν μόνοι τους τους Τσέχους εκπροσώπους. Ο Νταλαντιέ φέρθηκε πολύ απότομα, ο Τσάμπερλεν αντίθετα σαν όσιος ήταν και πιο ομιλητικός. Οι δηλώσεις των δύο πρωθυπουργών... ήταν με δυο λόγια: "Αν δεν αποδεχτείτε, θα λύσετε τα προβλήματά σας μόνοι σας με τους Γερμανούς"».
Ο αποκλεισμός της ΕΣΣΔ από τη Διάσκεψη του Μονάχου ήταν επίσης ένα πολύ σοβαρό ζήτημα που συγκέντρωσε εκείνη την εποχή, αλλά και αργότερα, πολλές επικρίσεις. Γράφει ο Alastair Parker στο πλαίσιο μιας γενικότερης θεώρησης της Συμφωνίας του Μονάχου22: «Αυτό το αποκορύφωμα της "πολιτικής κατευνασμού" έχει εγείρει έντονες αντιπαραθέσεις. Λέγεται ότι το "Μόναχο" πολλαπλασίασε τις πιθανότητες να ξεσπάσει πόλεμος. Αν η Βρετανία κι η Γαλλία "όρθωναν το ανάστημά τους στον Χίτλερ", θα τον είχαν αναγκάσει να αποδεχτεί την ήττα ή, αν επιχειρούσε πόλεμο, θα ανατρεπόταν - υπήρχαν - τουλάχιστον, τέτοιες πληροφορίες είχαν οι Βρετανοί - στρατιωτικοί σε θέσεις-κλειδιά, έτοιμοι να εκθρονίσουν τον Χίτλερ αν οι απαιτήσεις του στην Τσεχοσλοβακία συναντούσαν τη σθεναρή αντίσταση των δυτικών Συμμάχων. Αντ' αυτού, το "Μόναχο" ενίσχυσε το γόητρο του Χίτλερ και μείωσε τις πιθανότητες οποιασδήποτε χαλιναγώγησής του στο μέλλον. Επιπλέον η Γερμανία κέρδισε σε δύναμη, ιδιαίτερα χάρη στην εξουδετέρωση του τσεχοσλοβακικού στρατού. Η συμπεριφορά των Συμμάχων, οι πιέσεις προς την Τσεχοσλοβακία να παραδοθεί, δυσκόλεψαν τη συσπείρωση για μελλοντική αντίσταση κατά της Γερμανίας, μάλιστα, είναι πολύ πιθανό η Συμφωνία του Μονάχου να ανάγκασε τον Στάλιν να εγκαταλείψει τις προσπάθειές του για οργάνωση της αντίστασης κατά του Χίτλερ, οδηγώντας τη Σοβιετική Ενωση στην υπογραφή του σοβιετοναζιστικού συμφώνου, τον Αύγουστο του 1939. Το ότι αγνοήθηκαν τα σοβιετικά συμφέροντα - η Ρωσία αφέθηκε έξω από τις διαπραγματεύσεις του Μονάχου - προκάλεσε πολλά επικριτικά σχόλια στη Δύση εκείνη την εποχή κυρίως επειδή αυτό ισοδυναμούσε με περιφρόνηση της Κοινωνίας των Εθνών και του δόγματος της "συλλογικής ασφάλειας". Η Κοινωνία των Εθνών είχε πάρα πολλούς υποστηρικτές στη Βρετανία, κυρίως στις τάξεις των φιλελεύθερων, των προοδευτικών και των σοσιαλιστών, ως όργανο αποτροπής πολέμων. Αλλά οι βρετανικές κυβερνήσεις σκόπιμα παρέκαμψαν την Κοινωνία των Εθνών (και τη Σοβιετική Ενωση, που μετά το 1935 κατείχε εξέχουσα θέση στην Κοινωνία των Εθνών) επειδή πίστευαν ότι θα τους δυσκόλευε περισσότερο στην επίτευξη συμφωνιών με τον Χίτλερ».
Μετά τη λήξη της Διάσκεψης του Μονάχου και πριν αναχωρήσει για το Λονδίνο ο Τσάμπερλεν είχε μια συνάντηση με τον Χίτλερ, καρπός της οποίας μια κοινή δήλωση - εμπνεύσεως του Βρετανού πρωθυπουργού - η οποία έλεγε23: «Ημείς, ο Γερμανός Φύρερ και καγκελάριος και ο Βρετανός πρωθυπουργός, είχομεν μίαν νέαν συνάντησιν σήμερον και συνεφωνήσαμεν εις την αναγνώρισιν, ότι η υπόθεσις των αγγλογερμανικών σχέσεων είναι πρωτίστης σημασίας διά τας δύο χώρας και διά την Ευρώπην. Θεωρούμεν την συμφωνίαν που υπεγράφη χθες την νύχτα και την αγγλογερμανικήν ναυτικήν συμφωνίαν, ότι συμβολίζουν την επιθυμίαν των δύο λαών μας να μην έλθουν ποτέ εις πόλεμον προς αλλήλους. Είμεθα αποφασισμένοι, ότι η μέθοδος των συσκέψεων θα είναι η μέθοδος που υιοθετείται διά τον χειρισμόν οιωνδήποτε άλλων ζητημάτων, τα οποία πιθανόν ν' αφορούν τας δύο χώρας μας και είμεθα αποφασισμένοι να συνεχίσωμεν τας προσπαθείας μας προς άρσιν των πιθανών πηγών διαφορών και ούτω να συμβάλωμεν εις την εξασφάλισιν της Ειρήνης εις την Ευρώπην».
Οταν ο Τσάμπερλεν έφυγε, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Φον Ρίμπεντροπ είπε στον Χίτλερ ότι δεν ήταν και τόσο σίγουρος αν είχε πράξει ορθά που υπέγραψε αυτό το έγγραφο. Η απάντηση του Γερμανού δικτάτορα υπήρξε άκρως αφοπλιστική: «Α, αυτό το χαρτάκι! Δεν έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία»24. Την ίδια άποψη είχε και ο Τσάμπερλεν, παρά το γεγονός ότι χρησιμοποίησε αυτό το έγγραφο για να καθαγιάσει την πολιτική του στην αγγλική κοινή γνώμη. Γράφει ο Τσόρτσιλ στα απομνημονεύματά του25: «Ο Τσάμπερλεν επέστρεψε στην Αγγλία. ...όταν προσεγειώθη στο αγγλικό έδαφος, έβγαλε και έδειξε την κοινή δήλωση που είχε υπογράψει με τον Χίτλερ, και την εδιάβασε στις προσωπικότητες και στο πλήθος που τον υπεδέχθησαν. Ενώ εγκατέλειπε το αεροδρόμιο και το αυτοκίνητό του άνοιγε δρόμο ανάμεσα σ' αυτό το πλήθος που τον επευφημούσε, είπε στον Χάλιφαξ που εκάθητο πλάι του: "Σε τρεις μήνες, δε θα έχη μείνει τίποτα από αυτά". Από τα παράθυρα όμως του κτηρίου της Ντάουνινγκ Στριτ έδειξε ακόμη μια φορά την κοινή δήλωση και είπε τα εξής: "Είναι η δεύτερη φορά στην Ιστορία μας που από τη Γερμανία ήλθε στην Ντάουνινγκ Στριτ η έντιμος ειρήνη. Πιστεύω ότι η ειρήνη αυτή θα διαρκέση σε όλη μας τη ζωή"».
Επιστρέφοντας από το Μόναχο στο Παρίσι, ο Νταλαντιέ αντιμετώπισε τις επευφημίες του πλήθους, αλλά και τις προπόσεις των εφέδρων για την ειρήνη. Ο ίδιος όμως γνώριζε πώς ακριβώς είχαν τα πράγματα και δε δίσταζε να σαρκάσει: «Οι ανόητοι, αν ήξεραν τι επευφημούν!»26. Ολοι συνεπώς γνώριζαν πως η «ειρήνη» τους στο Μόναχο ήταν ένα βήμα πιο κοντά στον πόλεμο.
Υστερα απ' όλα αυτά μοιάζει μάλλον περιττό να πούμε ότι σε λιγότερο από έξι μήνες, το Μάρτη του 1939, η Τσεχοσλοβακία έπαψε και τυπικά να υπάρχει, αφού πέρασε ολοκληρωτικά στην κατοχή της Γερμανίας.
Παραπομπές
1. Στη Διάσκεψη του Μονάχου συμμετείχαν επίσης οι υπουργοί Εξωτερικών της Αγγλίας Χάλιφαξ, της Γαλλίας Μπονέ, της Γερμανίας Ρίμπεντροπ και της Ιταλίας Τσιάνο.
2. William Shirer: «Η Ανοδος και η Πτώσις του Γ' Ράιχ», εκδόσεις Αρσενίδη, τόμος Α', σελ. 617.
3. Ian Kershaw: «Χίτλερ 1936-1945: Νέμεσις», εκδόσεις SCRIPTA, σελ. 114.
4. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Θ1-Θ2, σελ. 694-695.
5. «Παρνέλ: Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις Χρυσός Τύπος, τόμος 4ος, σελ. 1653-1654.
6. «Παρνέλ: Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις Χρυσός Τύπος, τόμος 4ος, σελ.1375-1386 και 1626-1630.
7. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Θ1-Θ2, σελ.720.
8. «Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος», «Σύγχρονη Εποχή», τόμος 1ος, σελ. 22-25.
9. Στάνλεϊ Πέιν: «Ιστορία του φασισμού», εκδόσεις ΦΙΛΙΣΤΩΡ, σελ. 332-346.
10. Ρίτσαρντ Στόρι: «Η Ιαπωνία και το Σύμφωνο Αντικομιτέρν» στο «Παρνέλ: Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις Χρυσός Τύπος, τόμος 4ος, σελ. 1626-1630.
11. «Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος», «Σύγχρονη Εποχή», τόμος 1ος, σελ. 45.
12. Υπουργείο Αμύνης ΕΣΣΔ: Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, εκδόσεις 20ός αιώνας, Αθήνα 1959, σελ. 25-26, Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ: «Παγκόσμια ιστορία», εκδόσεις Μέλισσα, τόμος Θ1-Θ2, σελ. 438- 439.
13. Ian Kershaw, στο ίδιο, σελ. 90.
14. Ρ. Α. Στεϊνιγκερ: «Η δίκη της Νυρεμβέργης», Αθήνα 1960, σελ. 87.
15. Μορίς Μπομόν: «Μόναχο, σύμβολο Καταισχύνης», «Παρνέλ: Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις Χρυσός Τύπος, τόμος 4ος, σελ. 1656.
16. Βέρα Ολίβοβα: «Η θυσία της Τσεχοσλοβακίας», «Παρνέλ: Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις Χρυσός Τύπος, τόμος 4ος, σελ. 1647-1650.
17. Ιβάν Μάισκι: «Το δράμα του Μονάχου», εκδόσεις Ιδεολογική Πάλη, Αθήνα 1977, σελ. 48.
18. Ιβάν Μάισκι, στο ίδιο, σελ. 50.
19. Υπουργείο Αμύνης ΕΣΣΔ: Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, εκδόσεις ΚΑΔΜΟΣ, Αθήνα 1959, τόμος Α΄ σελ. 43.
20. Κ. Χ. Γιάνσεν: «Οταν ο Χίτλερ ενέδωσε», «Παρνέλ: Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις Χρυσός Τύπος, τόμος 4ος, σελ. 1651.
21. Ιβάν Μάισκι, στο ίδιο, σελ. 65.
22. Alastair Parker: «Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδόσεις ΕΠΙΛΟΓΗ/ ΘΥΡΑΘΕΝ - Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, σελ. 28-29.
23. William Shirer: «Η Ανοδος και η Πτώσις του Γ' Ράιχ», εκδόσεις Αρσενίδη, τόμος Α΄, σελ. 626.
24. David Irving: «Ο πόλεμος του Χίτλερ», εκδόσεις Γκοβόστη, τόμος Α΄, σελ. 197.
25. Ουιν. Τσόρτσιλ: «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος - Απομνημονεύματα», εκδόσεις: Ελληνική Μορφω
τική Εστία, μετάφραση Α. Σαμαράκη, τόμος Α΄, σελ. 274.
26. «Παρνέλ: Ιστορία του 20ού αιώνα», εκδόσεις Χρυσός Τύπος, τόμος 4ος, σελ. 1654.

Γιώργος ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=3031696&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%A5%CE%9C%CE%A6%CE%A9%CE%9D%CE%9F+%2B%CE%9C%CE%9F%CE%9D%CE%91%CE%A7%CE%9F%CE%A5&publDate=8/10/2006

[abbis]

Η αλήθεια για το σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπερντροπ

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και η Σοβιετική Ενωση

Η σημερινή μέρα για το λαό μας καθιερώθηκε ως ιστορική επέτειος που ανασκαλεύει τη μνήμη για να θυμάται την εθνικοαπελευθερωτική και ταυτόχρονα αντιφασιστική -αντιιμπεριαλιστική πάλη στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Ενός πολέμου ιμπεριαλιστικού, άρα άδικου, ενώ από τη μεριά των λαών ήταν δίκαιος. Και τα διδάγματα της εποχής εκείνης δεν είναι ιστορικά μόνο ως προς το ότι αναφέρονται σε γεγονότα της ταξικής πάλης του παρελθόντος. Αλλά είναι διδάγματα που ενισχύουν την ταξική πάλη στο σήμερα, για να μπορούμε να σιγουρεύουμε το σκοπό και την κατεύθυνσή της. Αλλωστε η εποχή μας συνεχίζει να 'ναι εποχή του ιμπεριαλισμού.
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ήταν αποτέλεσμα της όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, αλλά και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του 1929-1933, που, παρά την όποια μικρή αναζωογόνηση στη δεκαετία του '30 δεν ξεπεράστηκε. Ο πόλεμος, ως διέξοδος, αποτελούσε το μέσο για το εδαφικό ξαναμοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στις τότε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και πρώτ' απ' όλα στόχευε στη συντριβή του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, της ΕΣΣΔ και στην ανατροπή του σοσιαλισμού, ώστε να ξανακερδίσουν ένα χαμένο κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα.
Πώς προετοιμάστηκε ο πόλεμος; Πώς ξαναξεπήδησε από την ηττημένη μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανία το νέο και πιο βάρβαρο αιματηρό μακελειό που γνώρισε η ανθρωπότητα; Πώς η Γερμανία μετά από τους βαρείς όρους μετά την ήττα της και κυρίως την απαγόρευση να εξοπλίζεται, κατάφερε να αναπτύξει αυτή την τεράστια πολεμική μηχανή; Οι απαντήσεις σε όλα αυτά, που αποτελούν ιστορικά γεγονότα, αλλά χρήσιμα, για να εξάγονται αναγκαία συμπεράσματα για την ταξική φύση του καπιταλισμού, βοηθούν να αντιληφθούμε όχι μόνο το πώς δημιουργούνται οι προϋποθέσεις εξαπόλυσης του πολέμου, αλλά σ' ένα βαθμό να προβλέπουμε κιόλας. Με δεδομένο ότι ο πόλεμος είναι σύμφυτος με το εκμεταλλευτικό σύστημα.

Μύχιοι πόθοι Αγγλογάλλων και Αμερικάνων

Η Γερμανία, παρά το ότι είχε ηττηθεί στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, παρά την επιβολή σκληρών όρων με τη συνθήκη των Βερσαλλιών από τους νικητές, (Αγγλία, Γαλλία) εξακολουθούσε να είναι ιμπεριαλιστική δύναμη. Η Αγγλία και η Γαλλία γνώριζαν ότι η Γερμανία μπορούσε πάλι να προπορευτεί απ' τις άλλες καπιταλιστικές χώρες. Ετσι θα έπρεπε λογικά οι αστικές τάξεις της Αγγλίας και της Γαλλίας με όλες τους τις δυνάμεις να εμποδίσουν την οικονομική αναγέννηση και τη στρατιωτική ανάπτυξη της Γερμανίας. Αλλά έκαναν εντελώς το αντίθετο, και εδώ αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι η ταξική αλληλεγγύη συνυπάρχει με τους ανταγωνισμούς του κεφαλαίου, πολύ δε περισσότερο που τώρα υπήρχε και ο κοινός εχθρός, ο μπολσεβικισμός. Οχι μόνο ως ιδεολογία και πολιτική, αλλά ως κρατική οντότητα και οργάνωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στην Ενωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Ετσι συνέβαλαν τα μέγιστα για την αναγέννηση της οικονομικής και πολεμικής ισχύος της Γερμανίας. Απ' το 1924 - 1925 τα καπιταλιστικά κράτη της Δυτικής Ευρώπης εφάρμοσαν μια τέτοια πολιτική. Η Γερμανία ανορθώθηκε οικονομικά με τα σχέδια Ντοζ (1924) και Γιανκ (1929), τα οποία εμπνεύστηκαν κι έθεσαν σε εφαρμογή οι κύριοι εκπρόσωποι του αμερικανικού και του αγγλογαλλικού χρηματιστικού κεφαλαίου. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο που με την εφαρμογή αυτών των σχεδίων τα μεγαλύτερα αμερικάνικα μονοπώλια («Στάνταρντ Οϊλ», «Τζένεραλ Ελέκτρικ», «Τζένεραλ Μότορς», «Ιντερνάσιοναλ Τέλεγκραφ εντ Τέλεφον Κόμπανι», «Φορντ», «Ανακόντα» κλπ.) διεισδύσανε στη Γερμανική Βιομηχανία με τη μέθοδο των απευθείας επενδύσεων. Στην καθαρά πολεμική παραγωγή, η πρόοδος της ναζιστικής Γερμανίας, χάρη στα ξένα κεφάλαια, υπήρξε εντυπωσιακή. Στα χρόνια 1933-39 τα πολεμικά έξοδα της Γερμανίας αυξήθηκαν περισσότερο από 12 φορές, ενώ η γερμανική πολεμική παραγωγή αυξήθηκε 22 φορές. Οι ένοπλες δυνάμεις της την 1η Σεπτέμβρη του 1939 έφταναν τα 4,6 εκατομ. άνδρες και διέθεταν 26 χιλ. πυροβόλα και όλμους, 3,2 χιλ. άρματα μάχης, 4,4 χιλ. πολεμικά αεροπλάνα, 115 πολεμικά πλοία (από αυτά 57 υποβρύχια).
Το βασικό περιεχόμενο των διεθνών εξελίξεων καθοριζόταν βασικά από την αντίθεση ανάμεσα στο σοσιαλισμό και τον καπιταλισμό, που εκφραζόταν ως αντίθεση ανάμεσα στην ΕΣΣΔ και τα καπιταλιστικά κράτη. Οι αστικές κυβερνήσεις επιδίωκαν να τσακίσουν το σοσιαλισμό. Απ' αυτό το σκοπό καθοδηγούνταν και στο γερμανικό ζήτημα οι κυβερνήσεις των νικηφόρων κρατών. Τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, μετά την αποτυχία της στρατιωτικής επέμβασής τους κατά του σοβιετικού κράτους, στα πρώτα δυο χρόνια μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, δεν εγκατέλειψαν τα σχέδιά τους για την εξόντωση του σοσιαλισμού με την ένοπλη βία. ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία συνέχισαν να καταστρώνουν σχέδια για νέες αντισοβιετικές πολεμικές περιπέτειες. Και προσπαθώντας να βρουν τις απαραίτητες στρατιωτικές δυνάμεις για να πραγματοποιήσουν αυτά τους τα σχέδια έστρεψαν την προσοχή τους προς τη Γερμανία.
Η Γερμανία με τη μεγάλη στρατιωτική και οικονομική της ισχύ, με την ικανότητά της να παραθέσει στο μέτωπο σημαντικό στρατό, με τη μιλιταριστική της παράδοση, ήταν ικανή να εξαπολύσει πόλεμο για την καταστροφή της ΕΣΣΔ.
ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία, σχεδίαζαν την υποκίνηση ενός πολέμου Γερμανίας και Ιαπωνίας κατά της ΕΣΣΔ με σκοπό να λύσουν δυο ζητήματα: με τις, Γερμανία και Ιαπωνία να εξαφανίσουν τη Σοβιετική Ενωση αλλά και να εξασθενίσουν Γερμανία και Ιαπωνία με ένα παρατεταμένο εξοντωτικό πόλεμο.

Δυο ιμπεριαλιστικοί συνασπισμοί

Ετσι διαμορφώθηκαν δύο μεγάλες και επικίνδυνες πολεμικές εστίες: Η Γερμανία στην Ευρώπη, η Ιαπωνία στην Απω Ανατολή. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, αφού δυνάμωσε αρκετά, με πρόσχημα την εξάλειψη της αδικίας, που δημιούργησαν οι αποφάσεις της Συνθήκης των Βερσαλλιών, (συνθήκη που θεσμοθετούσε τα αποτελέσματα του Α' Παγκόσμιου Πολέμου ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές), άρχισε να αξιώνει το ξαναμοίρασμα του κόσμου προς όφελός του. Η εγκαθίδρυση στη Γερμανία, το 1933, του ναζισμού, μιας ωμής δικτατορίας του τρόμου και των διωγμών, και ας είχε ανέβει στην κυβερνητική εξουσία με κοινοβουλευτική μορφή, (τα μονοπώλια, είχαν επιλέξει το Χίτλερ για την εξουσία), μετέβαλε αυτή τη χώρα σε δύναμη κρούσης του ιμπεριαλισμού, που στρεφόταν, κατά πρώτο λόγο, ενάντια στην ΕΣΣΔ. Σ' αυτή την κατεύθυνση έδιναν συμβουλές οι Αγγλογάλλοι και οι Αμερικάνοι, ακόμη και ως προς το σχέδιο επίθεσης. Αρχικά στην Πολωνία, μετά στην Τσεχοσλοβακία και από κει στην ΕΣΣΔ.
Αλλά τα σχέδια του γερμανικού ιμπεριαλισμού δεν περιορίζονταν μόνο στην υποδούλωση των λαών της Σοβιετικής Ενωσης. Το πρόγραμμα της παγκόσμιας κυριαρχίας τους πρόβλεπε τη μετατροπή της Γερμανίας σε κέντρο μιας γιγαντιαίας αποικιοκρατικής αυτοκρατορίας, που η εξουσία και η επιρροή της θα απλωνόταν σε ολόκληρη την Ευρώπη και στα πιο πλούσια μέρη της Αφρικής, της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής. Και τότε τα πετρέλαια και οι δρόμοι τους αποτελούσαν ισχυρό δέλεαρ για κατακτήσεις εδαφών και πόλεμο.
Η συντριβή και η κατάκτηση της Σοβιετικής Ενωσης, με σκοπό την εξαφάνιση πρώτα απ' όλα του κέντρου του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος, καθώς και η διεύρυνση του «ζωτικού χώρου» του γερμανικού ιμπεριαλισμού, υπήρξε η βασικότερη πολιτική επιδίωξη του ναζιστικού καθεστώτος και ταυτόχρονα η βασικότερη προϋπόθεση για την παραπέρα επιτυχή ανάπτυξη της επιδρομής σε παγκόσμια κλίμακα. Το ξαναμοίρασμα του κόσμου και την εγκαθίδρυση «νέας τάξης» επιδίωκαν, επίσης, και οι ιμπεριαλιστές της Ιταλίας και Ιαπωνίας. Οι κυβερνήσεις των άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών, ΗΠΑ, Μεγάλης Βρετανίας, Γαλλίας, με κίνητρο το ταξικό μίσος προς την ΕΣΣΔ, ακολουθούσαν πολιτική συνωμοσίας με το Χίτλερ.

Η συνεπής στάση της ΕΣΣΔ

Η Σοβιετική Ενωση, σε συνθήκες που ο πόλεμος ήταν ορατός και αναπόφευκτος, ακολούθησε πολι
τική, που απέβλεπε στην όσο γίνεται συγκράτηση του γερμανικού ιμπεριαλισμού και τη δημιουργία, όσο μπορούσε να γίνει, προϋποθέσεων ασφάλειας και διατήρησης της ειρήνης. Ετσι στις 2 Μαΐου 1935 υπογράφηκε στο Παρίσι το γαλλο-σοβιετικό σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας και με την Τσεχοσλοβακία. Η σοβιετική κυβέρνηση, με τον τρόπο αυτό πάλευε με κάθε μέσο για την αποτροπή του πολέμου. Ταυτόχρονα, το σοβιετικό κράτος πήρε μια σειρά μέτρα, που απέβλεπαν στην ενίσχυση της άμυνας της χώρας και την ανάπτυξη του στρατιωτικο - οικονομικού δυναμικού της.
Στη δεκαετία του 1930 η χιτλερική κυβέρνηση επιδόθηκε σε μια διπλωματική, στρατηγική και οικονομική προπαρασκευή του παγκόσμιου πολέμου. Τον Οκτώβρη του 1933 η Γερμανία εγκατέλειψε τη Διάσκεψη της Γενεύης για τον αφοπλισμό και κατέθεσε δήλωση αποχώρησης από την Κοινωνία των Εθνών. Στις 16 Μαρτίου 1935 ο Χίτλερ παραβίασε τα άρθρα, τα σχετικά με τον πόλεμο, που περιλαμβάνονταν στη Συνθήκη Ειρήνης των Βερσαλλιών του 1919 και κήρυξε στη χώρα γενική επιστράτευση. Το Μάρτη του 1936 τα γερμανικά στρατεύματα κατέλαβαν την αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη της Ρηνανίας. Το Νοέμβρη του 1936 η Γερμανία και η Ιαπωνία υπέγραψαν το «αντικομμουνιστικό σύμφωνο» (ενάντια στη Γ` Διεθνή), στο οποίο το 1937 προσχώρησε και η Ιταλία. Αυτή η δραστηριότητα οδήγησε σε μια σειρά διεθνείς πολιτικές κρίσεις και τοπικούς πολέμους. Στη δεκαετία του '30 άρχισαν επιθετικοί ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι με την εισβολή της Ιαπωνίας στην Κίνα (άρχισε το 1931), την εισβολή της Ιταλίας στην Αιθιοπία (1935-1936) και τη γερμανοϊταλική επέμβαση στην Ισπανία (1936-1939).
Η Γερμανία επωφελούμενη από την πολιτική της λεγόμενης «μη επέμβασης», που ακολουθούσαν η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία, κατέλαβε το Μάρτη του 1938 την Αυστρία και άρχισε να προετοιμάζει επίθεση κατά της Τσεχοσλοβακίας. Υπήρχαν βεβαίως οι συμφωνίες της με τη Γαλλία το 1924 και με την ΕΣΣΔ το 1935 πρόβλεπαν στρατιωτική βοήθεια αυτών των κρατών στην Τσεχοσλοβακία. Εξάλλου, η Σοβιετική Ενωση δεν παρέλειπε να δηλώνει, ότι ήταν έτοιμη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της και να προσφέρει στην Τσεχοσλοβακία στρατιωτική βοήθεια, ακόμα και στην περίπτωση, που το παράδειγμά της δε θα το ακολουθούσε η Γαλλία.
Παρ' όλα αυτά η κυβέρνηση Ε. Μπένες της Τσεχοσλοβακίας δε δέχτηκε τη βοήθεια της ΕΣΣΔ. Και, βεβαίως, στην υπόθεση «Τσεχοσλοβακία» τη λύση έδωσε η συμφωνία του Μονάχου. Το Σεπτέμβρη του 1938 έγινε συνάντηση Μγάλης Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας, στο Μόναχο, όπου η Τσεχοσλοβακία συμφωνήθηκε να δοθεί στον Χίτλερ. Χωρίς ουσιαστικά να γίνει συζήτηση, αφού ήδη η κυβέρνηση της Τσεχοσλοβακίας είχε προειδοποιηθεί με τελεσίγραφο της Μεγάλης Βρετανίας να δεχτεί τους όρους της Γερμανίας, δηλαδή την προσάρτηση στη Γερμανία εδαφών της με γερμανικό πληθυσμό, (περιοχή των Σουδητών).
Αποτέλεσμα της συμφωνίας του Μονάχου ήταν, οι κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, να επιβάλουν τους όρους της Γερμανίας στην Τσεχοσλοβακία και ουσιαστικά να συμφωνήσουν για την κατάληψη, από τη Γερμανία, της περιοχής των Σουδητών, υπολογίζοντας με τον τρόπο αυτό να ανοίξουν στη Γερμανία «το δρόμο προς Ανατολάς». Ετσι, λύθηκαν πια τα χέρια της Γερμανίας για την επίθεση.

Ο πόλεμος αρχίζει

Προς το τέλος του 1938 η ναζιστική Γερμανία άρχισε διπλωματική επίθεση κατά της Πολωνίας, δημιουργώντας τη λεγόμενη κρίση του Ντάντσιχ, που σήμαινε ότι, με το πρόσχημα των αξιώσεων για την εξάλειψη των «αδικιών της Συνθήκης Ειρήνης των Βερσαλλιών», σχετικά με την ελεύθερη ζώνη της πόλης Ντάντσιχ, έψαχναν αφορμή να πραγματοποιήσουν εισβολή στην Πολωνία. Το Μάρτη του 1939 η Γερμανία κατέλαβε ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία. Στη συνέχεια κατέλαβε την περιοχή Μέμελ της Λετονίας και επέβαλε στη Ρουμανία υποδουλωτικό «οικονομικό» σύμφωνο. Η Ιταλία τον Απρίλη του 1939 κατέλαβε την Αλβανία. Σαν απάντηση στη διεύρυνση της φασιστικής εισβολής, οι κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρετανίας και Γαλλίας, για να περιφρουρήσουν τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντά τους στην Ευρώπη, υποσχέθηκαν «εγγυήσεις ανεξαρτησίας» σε Πολωνία, Ρουμανία, Ελλάδα και Τουρκία. Η Γαλλία ανέλαβε επιπλέον, την υποχρέωση να δώσει στρατιωτική βοήθεια στην Πολωνία σε περίπτωση επίθεσης της Γερμανίας εναντίον της. Τον Απρίλιο - Μάιο του 1939 η Γερμανία κατάγγειλε την αγγλοαμερικανική ναυτική συμφωνία του 1935, ακύρωσε το σύμφωνο μη επίθεσης με την Πολωνία, που υπογράφτηκε το 1934 και έκλεισε με την Ιταλία το λεγόμενο Χαλύβδινο σύμφωνο, με βάση το οποίο η ιταλική κυβέρνηση υποχρεωνόταν να βοηθήσει τη Γερμανία, αν αυτή εμπλακεί σε πόλεμο με τις δυτικές καπιταλιστικές δυνάμεις.

Μια αναπόφευκτη ταχτική

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η ΕΣΣΔ επιμένει στην αναγκαιότητα συμφωνίας με Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί όσο μπορούσε η εξελισσόμενη σε παγκόσμιο πόλεμο πραγματικότητα, με βασικό πεδίο το έδαφος της Ευρώπης. Οι κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, άρχισαν διαπραγματεύσεις με την ΕΣΣΔ που έγιναν στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1939. Βεβαίως στόχευαν, όχι στο να υπογράψουν συμφωνία, αλλά κωλυσιεργώντας στις διαπραγματεύσεις να επιταχύνουν την επίθεση της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ. Ετσι δε δέχτηκαν την υπογραφή συμφωνίας, που πρότεινε η ΕΣΣΔ και που μιλούσε για κοινό μέτωπο κατά των ναζιστών. Πρότειναν μάλιστα στη Σοβιετική Ενωση να αναλάβει μονομερείς υποχρεώσεις να βοηθήσει οποιοδήποτε Ευρωπαίο γείτονά της σε περίπτωση επίθεσης εναντίον του. Επιδίωξή τους μ' αυτή την ταχτική ήταν να παρασύρουν την ΕΣΣΔ σε πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και να την αφήσουν μόνη της. Ετσι δεν επήλθε συμφωνία.
Την ώρα που οδηγούσε τις διαπραγματεύσεις της Μόσχας σε αποτυχία, η αγγλική κυβέρνηση ερχόταν σε μυστικές επαφές με τους χιτλερικούς, μέσω του πρεσβευτή τους στο Λονδίνο Χ. Ντίρκσεν, επιδιώκοντας να πετύχει συμφωνία με τη Γερμανία για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, με δεδομένη την επίθεση στην ΕΣΣΔ και την καταστροφή της.
Η Σοβιετική Ενωση μπροστά στον άμεσο κίνδυνο επίθεσης της ναζιστικής Γερμανίας και έχοντας προβλέψει το αναπόφευκτο του πολέμου, αφού δεν ευοδώθηκαν οι διαπραγματεύσεις υπογραφής συμφωνίας με τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, οδηγείται στην υπογραφή του προτεινόμενου, από τη Γερμανία, σύμφωνου μη επίθεσης, του γνωστού και ως συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ. Σκοπός της από άποψη ταχτικής ήταν να καθυστερήσει όσο γίνεται περισσότερο τη ναζιστική επίθεση ενάντιά της και να προετοιμαστεί επίσης όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα για την αντιμετώπιση του πολέμου της Γερμανίας ενάντιά της. Αυτή η επιλογή ήταν αναπόφευκτη και με μια έννοια επιβλήθηκε από την ταχτική των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η υπογραφή στις 23 Αυγούστου 1939 του σοβιετικογερμανικού συμφώνου είχε τη δική του συμβολή ώστε, παρά τους υπολογισμούς των πολιτικών του ενός ιμπεριαλιστικού συνασπισμού, (Γαλλίας-Βρετανίας), αλλά και των ΗΠΑ, ο παγκόσμιος πόλεμος να αρχίσει με τη σύγκρουση στους κόλπους του καπιταλιστικού κόσμου.

Αντί επιλόγου

Τα ιμπεριαλιστικά κράτη προετοίμαζαν απο κοινού τον πόλεμο. Είναι αναπόσπαστο τμήμα της δράσης τους, όταν δεν μπορούν να λύσουν τις οξύτατες αντιθέσεις τους με προσωρινούς συμβιβασμούς. Σήμερα, και με δεδομένο ότι το σοσιαλιστικό σύστημα στην Ευρώπη δεν υπάρχει, οι ιμπεριαλιστές φαίνονται ενωμένοι στους πολέμους που εξαπολύουν, (π.χ. Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν), εντούτοις οι ανταγωνισμοί μεταξύ τους είναι οξύτατοι. Δεν είναι τυχαίο ότι ενώ αποφασίζουν κοινή επίθεση ενάντια στους λαούς τους, ενάντια στους λαούς των προς κατάχτηση και μοίρασμα εδαφών, την ίδια ώρα που η αμερικάνικη κυβέρνηση με τους παραδοσιακούς της συμμάχους στη Βρετανία βομβαρδίζει, ο καγκελάριος Σρέντερ δηλώνει ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση μπορεί να παίξει το δικό της ρόλο στην υπόθεση της διεθνούς ειρήνης, επιδιώκοντας ταυτόχρονα να στείλει στρατό στο «θέατρο» του πολέμου. Από κοντά και η Γαλλία. Τα πετρέλαια και οι δρόμοι μεταφοράς τους οδηγούν σε αγώνα δρόμου στο μεγάλο φαγοπότι και κάθε ιμπεριαλιστικό κράτος διεκδικεί τη μερίδα του λέοντος.
Οι λαοί που είναι τα θύματα αυτής της πραγματικότητας, όταν θέλουν μπορούν να συντρίψουν τον ιμπεριαλισμό. Η αντιιμπεριαλιστική πάλη σε κάθε κράτος, μαζί με τ
η διεθνή αντιιμπεριαλιστική πάλη, με δεδομένες τις αντικειμενικές συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών που μπορεί να οδηγούν σε τέτοια κρίση, ώστε η εξουσία των καπιταλιστικών κρατών να εξουσιάζει, που δε θα θέλουν οι μάζες να εξουσιάζονται από το χρηματιστικό κεφάλαιο, και η επαναστατική τους δράση θα οδηγείται από την επαναστατική πρωτοπορία σε κάθε κράτος προς τη λαϊκή εξουσία.
Πηγές:
Υπουργείο Αμυνας της ΕΣΣΔ - Β` Παγκόσμιος πόλεμος, εκδόσεις «20ός αιώνας»
Η Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια
Θανάση Παπαρήγα: «Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος - Σκέψεις για μερικές πλευρές του», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

ΚΕΙΜΕΝΑ:
Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=1003745&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%A5%CE%9C%CE%A6%CE%A9%CE%9D%CE%9F+%2B%CE%9C%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%A4%CE%9F%CE%A6+%2B%CE%A1%CE%99%CE%9C%CE%A0%CE%95%CE%A1%CE%9D%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A0&publDate=8/10/2006

[Fenix]

Ξέρω ότι ο abbis θα τα πάρει, αλλά παραθέτω αυτό το απόσπασμα το οποίο προσεγγίζει το θέμα διαφορετικά και πιο σωστά κατά την γνώμη μου:

Τα αίτια του Β’ παγκοσμίου πολέμου

Στις Βερσαλλίες, ένα πλούσιο προάστιο της γαλλικής πρωτεύουσας, 23 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Παρισιού, μέχρι το 1919 είχαν υπογραφεί 4 συνθήκες ειρήνης μέσα σε ενάμισο αιώνα. Η πέμπτη αυτή που υπογράφηκε  την 28η Ιουνίου 1919 ανάμεσα στην ηττημένη του Α’ παγκοσμίου πολέμου Γερμανία απ’ τη μία και όλους τους νικητές της από την  άλλη, θα αποδειχθεί η πιο ηλίθια συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Οι νικητές Σύμμαχοι δεν υπογράφουν απλώς μια συνθήκη ειρήνης, αλλά εκδικούνται τη Γερμανία με τον πιο ανόητο τρόπο. Είναι εξουθενωτικοί για την Γερμανία και εξόφθαλμα παράλογοι οι όροι που επιβάλλουν οι νικητές Σύμμαχοι, με την επιμονή κυρίως των Γάλλων, των προαιώνιων εχθρών των Γερμανών, που πανηγυρίζουν προκλητικά τώρα που απέσπασαν απ’ την Γερμανία την Αλσατία και την Λωραίνη, δύο μεθοριακές και πολύ πλούσιες περιοχές που κανείς μέχρι σήμερα δεν κατάλαβε αν είναι γερμανικές ή γαλλικές. Με την ίδια συνθήκη, το Ντάντσιχ (το σημερινό Γκτάνσκ) αφαιρείται από την Γερμανία και καθίσταται <<ελεύθερο λιμάνι>> υπό διεθνή έλεγχο. Γιατί διεθνές και όχι γερμανοπολωνικό λιμάνι το Ντάντσιχ , αφού αυτή η κρίσιμης σημασίας για την ναυτιλία της Βαλτικής πόλη είναι τυπικότατα γερμανοπολωνική; Διότι έτσι θέλει ο διεθνής και κυρίως ο γαλλοαγγλικός καπιταλισμός. Που προσπαθεί να εξαφανίσει τον σχετικά όψιμο γερμανικό καπιταλισμό. Οι Αγγλογάλλοι γνωρίζουν τι περιμένει τον δικό τους καπιταλισμό αν αφεθεί να αναπτυχθεί ο γερμανικός ειρηνικά και λογικά-φυσικά, μέσα στα πλαίσια της καπιταλιστικής λογικής.Άλλωστε, την αρπαγή των αποικιών οι Γάλλοι και οι Άγγλοι την έχουν κάνει πολύ έγκαιρα και δεν άφησαν σχεδόν τίποτα για την Γερμανία, μια χώρα που ένωσε πολύ αργά σε ενιαίο κράτος τα πολλά κρατίδια που την συναποτελούν σήμερα. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως ο μαρξισμός είναι γερμανικό δημιούργημα, όπως και πολλά άλλα στις επιστήμες, στη φιλοσοφία, στη μουσική, στις τέχνες. Ένας τόσο σπουδαίος λαός, με τέτοια ιστορία και τόσο μεγάλη προσφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό, ήταν αδύνατο να αφεθεί για πολύ στην κακή του μοίρα, μόνο και μόνο γιατί ο Αγγλογαλλικός καπιταλισμός τα ήθελε όλα δικά του στην Ευρώπη, στην Αμερική, την Αφρική, την Ασία. Η προσπάθεια των δυτικών Συμμάχων του Β’ Παγκοσμίου πολέμου να πείσουν  τους αφελείς του κόσμου όλου πως η Γερμανία ήταν η <<κακή>> και οι Σύμμαχοι  οι <<καλοί>>, λες και οι πόλεμοι είναι φίλμ γουέστερν με καλούς και κακούς, δεν είναι τίποτα άλλο από μια πονηρή μετάθεση προς τη μεριά της ηθικής ενός προβλήματος καθαρά οικονομικού. Η ιστορία δεν φτιάχνεται από καλούς και κακούς, η ιστορία φτιάχνεται από δυστυχείς και λιγότερο δυστυχείς, από πεινασμένους και χορτάτους, από πολύ χορτάτους και λιγότερο χορτάτους. Και η οικτρά Συνθήκη των Βερσαλλιών, ήταν μια ολοφάνερη προσπάθεια να τσακιστεί εντελώς η Γερμανία, ώστε να μην τολμήσει να σηκώσει πάλι κεφάλι, κυρίως κατά της Γαλλίας, της χώρας που υπέφερε τα πάνδεινα στην διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, που τον διεκπεραίωσε σχεδόν μόνη της. Το 1929, δέκα χρόνια μετά την εξοντωτική για τους Γερμανούς Συνθήκη των Βερσαλλιών, έρχεται καπέλο και η παγκόσμια οικονομική κρίση και όλα στην Γερμανία γίνονται μπάχαλο. Τα αγανακτισμένα και πεινασμένα πλήθη τρέχουν ζαλισμένα δώθε κείθε και αναμένουν τον μεσσία να τους σώσει. Και όταν τον αναμένεις εναγώνια, ο μεσσίας έρχεται πάντα.
Το εύλογο ερώτημα που αυτομάτως προκύπτει εδώ, είναι: δεν θα μπορούσε διάολε, να σωθεί η Γερμανία πριν αιματοκυλήσει την υδρόγειο και τον εαυτό της; Και βέβαια θα μπορούσε. Αλλά σε μια τέτοια περίπτωση, η κατεστραμμένη από την διεθνή οικονομική κρίση δυτική βιομηχανία δεν θα μπορούσε να αναθερμανθεί, έτσι αυτόματα κλπ κλπ.

Από το βιβλίο : Θερμοί και ψυχροί πόλεμοι του Βασίλη Ραφαηλίδη     
 

[ASDF_]

Καλά τόλμισες να βάλλεις κάτω από το αγρυπνο βλέμα τοy Abbis  τις απόψεις αυτού του ρεβιζιονιστή???

[Fenix]

Προβλέπω crashαρισμα του server

[ASDF_]

Μάλλον ψάχνει το κατάλληλο άρθρο από τον ριζοσπάστη για να απαντήσει
(αυτό ήταν τελείως στην πλάκα abbis, χωρίς παρεξήγηση)

[Turambar]

Αν και είναι off topic θα κάνω τον κινέζο και θα ρωτήσω turambar και karamazov αν ρίχνουν ευθύνες στον Στάλιν για την έναρξη του  ΒΠΠ. Περιμένω απάντηση.

Από που το έβγαλες το συμπέρασμα αυτό; Δείξε μου να καταλάβω. Εκτός και αν φαντάστηκες ότι για να λέω αυτά που λέω, θεωρώ τον Στάλιν υποκινητή του ΒΠΠ...

Ελα ρε fenix τωρα, τι ρωτας κι εσυ... Μα φυσικα και φταιει ο Σταλιν! Ειναι δυνατον να φταιει καποιος αλλος?
Για ολα τα κακα της ανθρωποτητας, ο Σταλιν φταιει!

όχι, ο στάλιν έσωσε την ανθροπότητα.
επιτέθηκε και ο κινγκ κονγκ και τον ξάπλωσε με μία house round kick on the head...
(στο επίπεδο που επέλεξες αλιάκμων)

Αν το δείτε ψύχραιμα, η Σοβιετική Ένωση έδρασε ως ξεκάθαρος σύμμαχος του Άξονα μέχρι την επίθεση της Γερμανίας. Το αμφισβητείτε αυτό;

Αλιάκμων και Φένιξ?

Φένιξ, μόνο τον κινέζο κάνεις τελικά....
(και ο αλιάκμων το κινεζάκι)

[Turambar]

Η αλήθεια για το σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπερντροπ

Μια αναπόφευκτη ταχτική

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η ΕΣΣΔ επιμένει στην αναγκαιότητα συμφωνίας με Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία, προκειμένου να αντιμετωπιστεί όσο μπορούσε η εξελισσόμενη σε παγκόσμιο πόλεμο πραγματικότητα, με βασικό πεδίο το έδαφος της Ευρώπης. Οι κυβερνήσεις της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, άρχισαν διαπραγματεύσεις με την ΕΣΣΔ που έγιναν στη Μόσχα το καλοκαίρι του 1939. Βεβαίως στόχευαν, όχι στο να υπογράψουν συμφωνία, αλλά κωλυσιεργώντας στις διαπραγματεύσεις να επιταχύνουν την επίθεση της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ. Ετσι δε δέχτηκαν την υπογραφή συμφωνίας, που πρότεινε η ΕΣΣΔ και που μιλούσε για κοινό μέτωπο κατά των ναζιστών. Πρότειναν μάλιστα στη Σοβιετική Ενωση να αναλάβει μονομερείς υποχρεώσεις να βοηθήσει οποιοδήποτε Ευρωπαίο γείτονά της σε περίπτωση επίθεσης εναντίον του. Επιδίωξή τους μ' αυτή την ταχτική ήταν να παρασύρουν την ΕΣΣΔ σε πόλεμο εναντίον της Γερμανίας και να την αφήσουν μόνη της. Ετσι δεν επήλθε συμφωνία.
Την ώρα που οδηγούσε τις διαπραγματεύσεις της Μόσχας σε αποτυχία, η αγγλική κυβέρνηση ερχόταν σε μυστικές επαφές με τους χιτλερικούς, μέσω του πρεσβευτή τους στο Λονδίνο Χ. Ντίρκσεν, επιδιώκοντας να πετύχει συμφωνία με τη Γερμανία για το ξαναμοίρασμα του κόσμου, με δεδομένη την επίθεση στην ΕΣΣΔ και την καταστροφή της.
Η Σοβιετική Ενωση μπροστά στον άμεσο κίνδυνο επίθεσης της ναζιστικής Γερμανίας και έχοντας προβλέψει το αναπόφευκτο του πολέμου, αφού δεν ευοδώθηκαν οι διαπραγματεύσεις υπογραφής συμφωνίας με τη Μεγάλη Βρετανία και τη Γαλλία, οδηγείται στην υπογραφή του προτεινόμενου, από τη Γερμανία, σύμφωνου μη επίθεσης, του γνωστού και ως συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ. Σκοπός της από άποψη ταχτικής ήταν να καθυστερήσει όσο γίνεται περισσότερο τη ναζιστική επίθεση ενάντιά της και να προετοιμαστεί επίσης όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα για την αντιμετώπιση του πολέμου της Γερμανίας ενάντιά της. Αυτή η επιλογή ήταν αναπόφευκτη και με μια έννοια επιβλήθηκε από την ταχτική των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η υπογραφή στις 23 Αυγούστου 1939 του σοβιετικογερμανικού συμφώνου είχε τη δική του συμβολή ώστε, παρά τους υπολογισμούς των πολιτικών του ενός ιμπεριαλιστικού συνασπισμού, (Γαλλίας-Βρετανίας), αλλά και των ΗΠΑ, ο παγκόσμιος πόλεμος να αρχίσει με τη σύγκρουση στους κόλπους του καπιταλιστικού κόσμου.


http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=1003745&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%A5%CE%9C%CE%A6%CE%A9%CE%9D%CE%9F+%2B%CE%9C%CE%9F%CE%9B%CE%9F%CE%A4%CE%9F%CE%A6+%2B%CE%A1%CE%99%CE%9C%CE%A0%CE%95%CE%A1%CE%9D%CE%A4%CE%A1%CE%9F%CE%A0&publDate=8/10/2006

abbis, λίγες φορές κέντρησες πραγματικά το ενδιαφέρον μου με αυτά που μεταφέρεις, αλλά πραγματικά απογοητεύτικα...

ένα τεράστιο κείμενο που αναμένεται να ρίξει φως και εξηγήσεις στον λόγο που οδήγησαν τον Στάλιν να συμμαχήσει με τον Χίτλερ και το μόνο που ήταν, ένα τεράστιο κείμενο που προσπαθούσε να αναμασήσει όσα έχουμε ακούσει και ξανακούσει από την αριστερή ρητορική.


το άρθρο (το κομμάτι που αφαίρεσα) είναι πλούσιο σε ανέκδοτα, τα οποία είναι και οι μόνες αποδείξεις για τα επιχειρήματα που παραθέτει.

λέει ότι ο Τσάπερλαιην ποτέ δεν πίστευε στην τακτική του κατευνασμού στην ουσία, πετάει και το ανεκδοτάκι που ακόμα και το ίδιο δεν αποδεικνύει τίποτα.

Μπαρούφες μπαρούφες μπαρούφες.


Τέλος, και μετά από 3 οθόνες μπλα μπλα μπλα (που πόνεσαν τα μάτια μου από την ανάγκη του συγγραφέα να επαναλαμβάνει την λέξη καπιταλιστικός και ιμπεριαλιστικός σε ότι αγγλικό, γαλλικό ή αμερικάνικο - λες και είμαστε ηλίθιοι και δεν το καταλάβαμε με τη μία τι θέλει να πει) πετάει 10 σειρούλες και λέει:
για να μη του την φέρουν οι άγγλοι γάλοι, τους την έφερε αυτός και το έπαιξε κουμπάρος με τον Χίτλερ.

μετά βάζει ένα επίλογο επίσης άσχετο.



Τα όσα άσχετα γραφεί, μπορεί ο συγγραφέας να έχει δίκιο, αλλά φαίνονται πράγματα και απόψεις κόπι πέηστ από άλλων απόψεις, που απλά τις κοτσάρει παντού, όπως έκοβε και έραβε ο ήρωας στον μεγάλο αδερφό. Ούτε την παραμικρή δυνατοτητα έκφρασης δεν διαθέτει ο συγγραφέας, έστω και αν αυτή δεν ήταν η δουλειά του.


Κρίμα πάντως.... :-/

[Νessa]

Η βίαιη εκβιομηχάνηση και τα πενταετή πλάνα στοίχησαν το θάνατο πολλών εργατών και αντιφρονούντων, από την άλλη παρείχαν
ικανό αριθμό τανκ και γενικά πολεμικού υλικού χωρίς την οποια η νίκη των Σοβιετικών θα ήταν αδύνατη και η επικράτηση του Χιτλερ σε όλη την Ευρώπη αναπόφευκτη.

Κι επειδή;

Δεν αντιμετωπίζεις με πόλεμο μια τέτοια κατάσταση. Ένα πραγματικά εργατικό κράτος θα έπαιρνε με το μέρος του τους ταξικούς του συμμάχους (οι γερμανοί φαντάροι δεν ήταν φασίστες, ήταν επίστρατοι). Μόνο που η Ρωσία δεν ήταν πια εργατικό κράτος... η πολιτική της είναι σε αυτό το σημείο ίδια και απαράλλαχτη με ενός ιμπεριαλιστικού κράτους. Δε δρα ταξικά. Συνάπτει συμμαχίες με κυβερνήσεις χωρίς να θέτει πουθενά και με κανέναν τρόπο την προοπτική της επανάστασης - η οποία σε περίοδο πολέμου είναι ορατή, λόγω κρίσης της αστικής τάξης.

Και η εξοντωση των εβραιων, ιδεα του Σταλιν ητανε, απλα ο Χιτλερ γκρινιαζε επειδη δεν ειχε τι να κανει, και ο Σταλιν ετσι μεγαλοκαρδος που ητανε του λεει "ελα ρε, για να μην κλαις, κανε αυτο, θα βρω εγω αλλο κοσμο να σφαξω"...

Εσύ το λες για πλάκα, αλλά στην ΕΣΣΔ οι εβραίοι υπέστησαν διωγμούς.

Η σημερινή μέρα για το λαό μας καθιερώθηκε ως ιστορική επέτειος που ανασκαλεύει τη μνήμη για να θυμάται την εθνικοαπελευθερωτική και ταυτόχρονα αντιφασιστική -αντιιμπεριαλιστική πάλη στη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Ενός πολέμου ιμπεριαλιστικού, άρα άδικου, ενώ από τη μεριά των λαών ήταν δίκαιος.

Διακρίνω μια ιδεολογική σύγχυση (λέω για το μπολνταρισμένο);

Τελικά ήταν εθνικοαπελευθερωτικός ο πόλεμος ή ιμπεριαλιστικός;

Είναι λάθος να λες ότι ο ΒΠΠ είχε σαν κύριο στόχο του την αποδυνάμωση της ΕΣΣΔ. Ο πόλεμος είχε σα στόχο την επέκταση του ζωτικού χώρου των εμπλεκομένων (ΟΛΩΝ των εμπλεκομένων). Και στο κάτω κάτω γιατί να ανησυχήσουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις από την ΕΣΣΔ, εφόσον η τελευταία δεν έθετε την προοπτική της επανάστασης;

[Turambar]

Διακρίνω μια ιδεολογική σύγχυση (λέω για το μπολνταρισμένο);

Τελικά ήταν εθνικοαπελευθερωτικός ο πόλεμος ή ιμπεριαλιστικός;

Είναι λάθος να λες ότι ο ΒΠΠ είχε σαν κύριο στόχο του την αποδυνάμωση της ΕΣΣΔ. Ο πόλεμος είχε σα στόχο την επέκταση του ζωτικού χώρου των εμπλεκομένων (ΟΛΩΝ των εμπλεκομένων). Και στο κάτω κάτω γιατί να ανησυχήσουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις από την ΕΣΣΔ, εφόσον η τελευταία δεν έθετε την προοπτική της επανάστασης;

τώρα νέσσα νομίζω ότι παίζεις..

για το συγγραφέα, η επαναστατικότητα του καθεστώτος επί Στάλιν είναι δεδομένο, οπότε δεν υπάρχει σύγχηση, απλά διαφωνείς εσύ.
το πολύ πολύ να στηρίζεται σε λάθος βάση (σύμφωνα με σένα - και με μένα μάλλον)


από εκεί και πέρα θα συμφωνήσω ότι η προσπάθεια θυματοποίησης της ΕΣΣΔ, και η δημιουργία εντύπωσης ότι ο β' παγκόσμιος πόλεμος ήταν  ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ Vs ΕΣΣΔ είναι πασιφανής.