τί μπορείς να "κερδίσεις" από μια ταινία;

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Δείτε περισσότερα εδώ...]

Συμβουλές καλής χρήσης του φόρουμ: Youtube embed code and links, Shoutbox, Notify, ...

Δείτε περισσότερα εδώ...

[Nessa NetMonster]

Αν μια ταινία είναι δυσάρεστη τότε ποιο είναι το κίνητρό σου να τη δεις (ή να συνεχίσεις να την παρακολουθείς αφού την έχεις αρχίσει);

Και έστω ότι έχεις αρκετή περιέργεια ώστε να τη δεις μέχρι τέλους... ποιο είναι το κίνητρό σου να την ξαναδείς να την καταλάβεις καλύτερα;

[SolidSNK]

Αν μια ταινία είναι δυσάρεστη τότε ποιο είναι το κίνητρό σου να τη δεις (ή να συνεχίσεις να την παρακολουθείς αφού την έχεις αρχίσει);

Και έστω ότι έχεις αρκετή περιέργεια ώστε να τη δεις μέχρι τέλους... ποιο είναι το κίνητρό σου να την ξαναδείς να την καταλάβεις καλύτερα;

Όχι, δεν πάει έτσι. Αν μια ταινία καταφέρει να σου προκαλέσει έντονα συναισθήματα (προφανώς όχι έντονο συναίσθημα απογοήτευσης, καταλαβαίνετε τι εννοώ), έχει επιτύχει ως ένα βαθμό. Γι αυτό άλλωστε υπάρχει ο όρος thriller, από το "thrill".

Ένα ακραίο παράδειγμα είναι οι ταινίες τρόμου. Πρώτος σκοπός τους είναι να σε τρομάξουν. Δε μιλάω για jump scares, αλλά για τη σωστή αίσθηση τρόμου μέσα από υποβλητική ατμόσφαιρα. Θες να πας στο κρεβάτι με την καρδιά σου να χτυπά.

Φυσικά και δεν ισχύει σε όλες τις ταινίες αυτό, αφού μπορεί να έχουν άλλο σκοπό. Νομίζω όμως ήταν ικανό αντιπαράδειγμα.

[arashi]

Φυσικά και δεν ισχύει σε όλες τις ταινίες αυτό, αφού μπορεί να έχουν άλλο σκοπό. Νομίζω όμως ήταν ικανό αντιπαράδειγμα.

Επηρρεασμενος και απο pc games σιγουρα, ναι, αλλο η ατμοσφαιρα,

αλλο το "ειναι απαλευτη μλκια, κλειστο"

[Turambar]

Ένα κλασσικό παράδειγμα, σε αντιπαράθεση αυτών που λέει η Νέσσα είναι οι ταινίες του Οικονομίδη.
Βίαιες στο έπακρο, δυνατές, σε επηρεάζουν έντονα και σε κάνουν να γνωρίσεις κομμάτια του εαυτού σου, που συνήθως κρύβεις.

Η "κάθαρση" αμφίρροπη εώς και απανταχού απούσα.


Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι στον καθένα θα μπορούσαν να αρέσουν οι ταινίες τέτοιου είδους.
Και η άποψη της Νέσσα είναι πολύ λογική, αν δούμε τα πράγματα μέσα από την υποκειμενική αισθητική του καθενός.

[Wade]

Αυτό που λέει ο Solid ισχύει.  Τώρα το γιατί ισχύει - δηλαδή γιατί αρέσει σε πολλούς ανθρώπους να βλέπουν ταινίες που να προκαλούν δυσάρεστα συναισθήματα - ας το απαντήσει η επιστήμη της ψυχολογίας   Μπορεί να έχει σχέση με το ότι υποσυνείδητα ο θεατής είναι χαρούμενος που βλέπει "εκ του ασφαλούς", δηλαδή αυτά που βλέπει δε συμβαίνουν στον ίδιο.

Αλλά για το θέμα της διδακτικότητας από δυσάρεστες ταινίες, ένα παράδειγμα...  Αν κάποιος είναι ρατσιστής και μια ταινία που του καταδεικνύει με έντονο-βίαιο τρόπο την παράνοια του ρατσισμού (π.χ. American History X) τον οδηγήσει στο να αναθεωρήσει τις απόψεις του, τότε αυτό δεν είναι διδακτικό;

[Nessa NetMonster]

Ναι και αν κάποιος δεν προσέχει στο δρόμο και εσύ τον χτυπήσεις με το αυτοκίνητο πάλι "διδακτικό" θα είναι. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι και ο καλύτερος τρόπος.

Οι ταινίες τρόμου αποτελούν εξαίρεση γιατί ο τρόμος έχει πλάκα, γι'αυτό άλλωστε και είναι αυτοσκοπός. Κανένας όμως δεν πάει να δει μια ταινία για να νιώσει αποστροφή.

Κάνετε σαν τους κριτικούς που σατιρίζει αυτός εδώ: http://thecinemasnob.com/2009/08/16/salo-or-the-120-days-of-sodom.aspx

[theoxan]

αν μια ταινία χρειάζεται 30 αναλύσεις και ριβιού για να καταλάβεις κάτι ίσως δεν είναι και τόσο καλή...

Όχι για να καταλάβεις κάτι βασικό αλλά για να καταλάβεις διάφορα μυνήματα, συμβολισμούς και κυρίως πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης, δηλαδή μια ερμηνεία του σεναρίου σε εντελώς διαφορετική βάση

Παράδειγμα αποσπάσματος review για το Doctor Parnassus. Λίγο μεγάλο αλλά αξίζει πραγματικά.

Επιφανειακά έχουμε την εξύμνηση της φαντασίας, την αντίληψη ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο εύπλαστη απ' όσο νομίζουμε κι ότι επομένως στο χέρι μας είναι να την αλλάξουμε προς ό,τι φανταστούμε. Για τους συντελεστές η σημερινή δυτική κοινωνία, στην προσπάθειά της να πραγματώσει τα ιδεώδη και τα αξιώματα του Διαφωτισμού, έχει αλλάξει τον κόσμο προς το χειρότερο και έχει εξοστρακίσει τον μύθο, την φαντασία, την ελπίδα. Το στοίχημα με τον Διάβολο για την κόρη του Παρνάσους είναι ουσιαστικά ένα στοίχημα για το ποιος θα κερδίσει το μυαλό και την καρδιά της επόμενης γενιάς: η ιστορία δεν έχει τελειώσει, με κάθε νέα γενιά όλα τα ενδεχόμενα είναι ξανά δυνατά. Όμως "η δύναμη της φαντασίας" από μόνη της είναι μια αοριστολογία που ταιριάζει σε όλο το έργο του Γκίλιαμ και στην ουσία δεν λέει και πολλά.

Σε τρίτο λοιπόν επίπεδο ανάγνωσης έχουμε μία ξεκάθαρα πολιτική ταινία. Η φαντασία που εξυμνείται δεν είναι απλώς η αναπαραστατική φαντασία ως εργαλείο της ανθρώπινης νόησης. Είναι το ατομικό και κοινωνικό φαντασιακό, η δημιουργική ικανότητα του ανθρώπου και άρα η προϋπόθεση μίας αυτόνομης, αυτοκυβερνώμενης κοινωνίας. Επομένως στην πραγματικότητα ο Φανταστικός Κόσμος του Παρνάσους είναι το όραμα μίας σοσιαλιστικής κοινωνίας, ένα όραμα που συντηρείται διαμέσου των αιώνων και παλεύει κάθε φορά να κατακτήσει την επόμενη γενιά. Μόνο έτσι αποκτούν νόημα ορισμένες υποπλοκές και ατάκες, φαινομενικά αταίριαστες με ενα "απλό" πανηγύρι φαντασίας: ένα μουσικοχορευτικό νούμερο που κριτικάρει απροκάλυπτα την αστυνομική βία, η φράση της κόρης του Παρνάσους που λέει ότι ο πατέρας της "δεν θέλει να κυβερνήσει τον κόσμο, θέλει ο κόσμος να κυβερνάται μόνος του", και ολόκληρη η υποπλοκή με τον Τόνι ο οποίος εμφανέστατα συμβολίζει τον Τόνι Μπλερ και άρα την ξοφλημένη και υποκριτική σοσιαλδημοκρατία. Η σφυρίχτρα του Τόνι με την οποία αυτός σώζεται από βέβαιο θάνατο όποτε τα βρίσκει σκούρα, τίποτα παραπάνω από ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο, σε αυτή την ανάγνωση λοιπόν συμβολίζει το κοινωνικό κράτος και το φιλολαϊκό (λέμε τώρα) προσωπείο της σοσιαλδημοκρατίας. Τώρα τι συμβολίζει ο Διάβολος είναι εμφανές από αυτό που λέει όταν πρωτοσυναντά τον Παρνάσους: "αφήστε αυτές τις βλακείες (την αφήγηση των μύθων που συντηρούν το Σύμπαν) και πηγαίνετε για ψώνια να ξεδώσετε".

Σε τέταρτο επίπεδο ανάγνωσης (!) η ταινία είναι μία αυτοβιογραφία της καριέρας του Γκίλιαμ, με τον ίδιο στον ρόλο του Παρνάσους και τα στούντιο και το εμπορικό κινηματογραφικό κύκλωμα στον ρόλο του Διαβόλου. Το συγκλονιστικό είναι ότι όλα αυτά τα διαφορετικά στρώματα του περιεχομένου της ταινίας είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΜΒΑΤΑ και συμπληρωματικά μεταξύ τους και αυτό είναι ένα εκπληκτικό καλλιτεχνικό επίτευγμα.

[JakeLaMotta]

Η κριτικη ειναι απαραιτητο και αναποσπαστο κομματι του κινηματογραφου,οπως και καθε αλλης μορφης τεχνης.Και μαλιστα η κριτικη ειναι αυτη που συχνα διαμορφωνει νεα ρευματα και βοηθαει την τεχνη να προχωρησει μπροστα.Χαρακτηριστικο παραδειγμα αυτου στο cinema,ειναι η γαλλικη κριτικη της δεκαετιας του '50 στα Cahiers du Cinema.Τοτε,πολλοι κριτικοι κινηματογραφου,οι οποιοι αργοτερα εξελιχθηκαν κ σε καποιους απο τους μεγαλυτερους σκηνοθετες στην ιστορια του κινηματογραφου(Ζαν-Λικ Γκονταρ,Φρανσουα Τριφο,Ζακ Ριβετ,Ερικ Ρομερ και πολλοι αλλοι),ουσιαστικα μεσα απο τις κριτικες τους αλλαξαν τον τροπο με τον οποιο αντιμετωπιζοταν π.χ. το αμερικανινο σινεμα.Σκηνοθετες οπως π.χ. ο Χιτσκοκ,ο Χαουαρντ Χοκς,ο Μαξ Οφιλς,ο Κίτον Σερκ τοτε αναγνωριστηκαν ως πραγματικα μεγαλοι καλλιτεχνες και οχι ως απλοι διασκεδαστες/υπαλληλοι των στουντιο.Στη συνεχεια,μεσα απο τα Cahiers Du Cinema και τους τοτε κριτικους,ξεπηδησε φυσικα ολοκληρη η Nouvelle Vague,χωρις την οποια ουσιατικα σημερα θα βλεπαμε ενα διαφορετικο σινεμα,γιατι ουσιαστικα επηρεασε τα παντα,απο το πιο πειραματικο ευρωπαιλο σινεμα μεχρι τον Ταραντινο.
Οποτε νομιζω οτι η συζητηση για το αν και ποσο η κριτικη ειναι σημαντικη και απαραιτητη στον κιμηματογραφο ειναι απλα χαζη.

[JakeLaMotta]

Κάνετε σαν τους κριτικούς που σατιρίζει αυτός εδώ: http://thecinemasnob.com/2009/08/16/salo-or-the-120-days-of-sodom.aspx

Τη συγκεκριμενη ταινια,το Salo or the 120 days of Sodom του Παζολινι,απλα δεν ειχα αντεξει να τη δω οταν δοκιμασα.Σαν ταινια ειναι απλα τρομερα δυσαρεστη και φρικιαστικη.Παρ'ολα αυτα,δεν μπορεις να αγνοησεις οτι ο σκηνοθετης ηθελε οντως να περασει μηνυματα για το φασισμο.Και πως απεικονιζεις κατι τοσο φρικιαστικο και αποτροπαιο,οπως ειναι ο φασισμος,σε ολη τη φρικη του,χωρις αναγκαστικα η ταινια  σου να γινει φρικιαστικη και δυσαρεστη?Νομιζω οτι εδω σηκωνει μεγαλη συζητηση...

[4Dcube]

@arashi και όλους

Καλα οχι μονο η ταινια, αλλα ειναι πολυ σημαντικο αυτο

δες για παραδειγμα τα South Park που μετα απο καθε επισοδειο εχει αρθρο στη wikipedia

με την αναλυση του τι εγινε και σε ποιον αναφεροταν...

Αυτό είναι που λέμε pop culture. Λίγο αρνητικός όρος.
Αναφορές επί αναφορών που καθίζουν το "προϊόν" στον καναπέ των δημοφιλών "προϊόντων τέχνης". Όσο περισσότερες αναφορές, τόσο πιο ανεπαυμένο το "προϊόν" στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση, τόσο πιο εμπορικό.

"Μελετώντας" λοιπόν στο wikipedia ή όπου αλλού τις αναφορές, δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις. Δεν είναι σαν τα paper και το σύστημα αναφορών, αν και μοιάζει, γιατί (στα paper) μιλάμε για επιστήμη. Ωστόσο, αυτό που μπορεί να ειπωθεί για κοινό στοιχείο μεταξύ των δυο είναι ότι οι πολλές αναφορές δε σημαίνουν ποιότητα.

Όχι ότι δεν είναι ευχάριστη η ποπ κουλτούρα. Αντίθετα, είναι φτιαγμένη για να είναι ευχάριστη. Όχι ότι δε σου αφήνει κάτι. Σου αφήνει, αλλά αυτό που αφήνει δε συγκρίνεται με ένα έργο άλλης φιλοσοφίας, άλλου στόχου (ή κανενός στόχου).


Προσωπικά μιλώντας, έχω διαπιστώσει ότι τα κομμάτια τέχνης που έχουν κάτι κρυμμένο ή δύσκολο, όχι νοητικά, που δηλαδή για να το βρεις πρέπει να έχεις γνώσεις, αλλά διαισθητικά, με έχουν ταρακουνήσει αποκλειστικά.

Δε χρειάζεται να είναι πολύπλοκα. Πόσο μάλλον: στη σημερινή παγκόσμια, πλέον, κοινωνία, το απλό εσφαλμένα παραβλέπεται και θεωρείται δοσμένο.
Επίσης, η σημερινή κοινωνία είναι αναίσθητη και προσπαθεί να υπερκαλύψει αυτό το κενό με το νοητικό ανάλογο.

Τα δυο παραπάνω είναι χαρακτηριστικά των (ταρατατάαα) κριτικών τέχνης.

Να με συγχωρείτε πολύ, αλλά δε θα περιμένω από λόγια αναίσθητων ανθρώπων οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν τα απλά βήματα της δημιουργίας (συνήθως είναι αποτυχημένοι καλλιτέχνες) να μου περιγράψουν τι είχε μέσα του ο καλλιτέχνης που έφτιαξε ή έπαιξε στην ταινία.


Να πω και κάτι τελευταίο που όλως περιέργως (γιατί διαφωνώ καταρχήν με το ποστ της) το ανέφερε η νέσσα. Όταν εξετάζουμε κάτι αν μας αρέσει ή όχι, το έχουμε ήδη καταδικάσει αυτό το κάτι σε ερεθισματικό υποβιβασμό. Αν θέλουμε να ελέγχουμε τον εαυτό μας και τα βιώματά μας, η αίσθηση που χρειάζεται να εντοπίσουμε είναι της καθαρσης. Δηλαδή αν μας άγγιξε ή όχι. Η οποία κατάσταση εξαρτάται πολύ από την περίσταση. Γι'αυτό δεν είναι αρκετά αντικειμενικό για να το βλέπουμε να αναφέρεται από κριτικούς και παραβλέπεται στο πλαίσιο της αναίσθητης κοινωνίας.


Στο τέλος, ξεχνάς την υπόθεση, την εξυπνάδα μιας ταινίας. Όμως, αν σε άγγιξε κάπου κάπως κάποτε, θα το κουβαλάς αυτό μια ζωή.




ΥΓ @ warrel, όταν αναφέρομαι στον κινηματογράφο, εννοώ την τέχνη του και το εφέ που έχει στους αποδέκτες, τους θεατές. Εσύ απ'ότι βλέπω το έπιασες κοινωνικοπολιτικά.
Θεωρώ ότι δε βλέπεις όλα τα γενόμενα βάσει αυτής της θεώρησης και σε αυτό το κλίμα θα συμφωνήσω κι εγώ ότι οι κριτικοί τέχνης είναι καλό πράγμα, γιατί λόγω κρίσης εκτιμώ περισσότερο τον αγώνα των θέσεων εργασίας που παλεύουν να κρατήσουν το πόστο τους.

[JakeLaMotta]

ΥΓ @ warrel, όταν αναφέρομαι στον κινηματογράφο, εννοώ την τέχνη του και το εφέ που έχει στους αποδέκτες, τους θεατές. Εσύ απ'ότι βλέπω το έπιασες κοινωνικοπολιτικά.
Θεωρώ ότι δε βλέπεις όλα τα γενόμενα βάσει αυτής της θεώρησης και σε αυτό το κλίμα θα συμφωνήσω κι εγώ ότι οι κριτικοί τέχνης είναι καλό πράγμα, γιατί λόγω κρίσης εκτιμώ περισσότερο τον αγώνα των θέσεων εργασίας που παλεύουν να κρατήσουν το πόστο τους.

Οσον αφορα το πρωτο μου ποστ,διαφωνω.Δεν αναφερομαι σε κατι απο κοινωνικοπολιτικη σκοπια,απλα αναφερομαι στον τεραστιο και καταλυτικο ρολο που ειχε η κριτικη στην εξελιξη της τεχνης του κινηματογραφου.Μιλαω αποκλειστικα για το κομματι της τεχνης.
Οσον αφορα το δευτερο,για το Σαλο και το φασισμο,απλα αναφερομουν στην συκεγκριμενη ταινια.

Και γενικα δεν μου πολυαρεσει να εμπλεκω τα κοινωνικοπολιτικα η τις πολιτικες μου αποψεις οταν ασχολουμαι με ενα εργο τεχνης.Ισα ισα,μου τη δινουν αυτοι που συνεχεια προσπαθουν να βρουν πολιτικες/κοινωνικες αναφορες σε ενα εργο τεχνης και κρινουν τα παντα βασει της ιδεολογιας η των κοινονικοπολιτικων τους αποψεων.Πιστευω οτι οταν γινεται αυτο πολλες φορες χανουν το νοημα και υποβιβαζουν το εργο τεχνης.

[4Dcube]

Η εξέλιξη μιας τέχνης με παραμέτρους (π.χ. τοπικούς, Γαλλία που ανέφερες) εντάσσεται σε ένα κοινωνικό πλαίσιο .

Τελικά δεν τα ξεχωρίζεις.

[provataki]

αν αφαιρεσεις τη θεωρια υποβιβαζεις την τεχνη
σε μια συνεχη ανταλλαγη απο 'μαρεσει' και 'δε μαρεσει'.
αν σου αρκει αυτο μαλλον εσυ χανεις.

Αρχικά να έχουμε στο μυαλό μας οτι η κριτική και η θεωρία της τέχνης είναι δυο διαφορετικά πράγματα γενικά.

Μιλώντας για τέχνη πρέπει μάλλον να παραδεχτούμε ένα ελάχιστο επίπεδο θεωρητικής διεργασίας από την πλευρά του δημιουργού σε κάθε περίπτωση. Το έσχατο παράδειγμα για 'μενα, η “πειραματική” τέχνη, βασίζεται πάντα σε μια τουλάχιστον παραδοχή. Ο πιο ακραίος νεοτερισμός ας πούμε, βασίζεται στην ιδέα να σαρώσει την παραδοσιακή αντίληψη για την τέχνη.

Όσον αφορά την κριτική, επίσης δε μπορούμε να την αφαιρέσουμε από την Τέχνη. Υπάρχουν άφθονα εργαλεία κριτικής, μπορείτε να βρείτε τρομακτικά ογκώδη βιβλιογραφία. Το “μ'αρεσει/δε μ'αρεσει” είναι και αυτό μια άποψη κριτικής και θα μπορουσε να εφαρμοστεί απο καποιον α) που γενικά αδιαφορεί ή δεν εχει διαθεση για παραπάνω εμβάθυνση ή β)έχει εξελίξει τα κριτήρια του και εχει ασκηθεί στα εργαλεία σε τέτοιο βαθμό που του αρκεί μια τέτοια διατύπωση γ)στην περιπτωση ενος εργου που είτε το μισεις, ειτε το αγαπάς με τετοια ενταση που κάθε εργαλείο σου φαινεται ανίκανο να το καταδείξει κ.α.

Η πιο εμβριθής κριτική της τέχνης απαιτεί για τον κριτικό άσκηση ανάλογη που απαιτείται για κάποιον καλλιτέχνη, ώστε να μπορεί να δημιουργήσει και μάλιστα σε στάδια.

Η πραγματικότητα: υπαρχει ενα τσουρμο “ακαδημαϊκών κριτικων” που εχουν αποστηθησει εκατονταδες τιτλους δοκιμιων και βιβλιων περι κριτικης, πολλες φορες δεν εχουν δημιουργησει τιποτα οι ιδιοι και ο ρολος τους ειναι να ανεβοκατεβαζουν καλλιτεχνες με οχι και τοσο φιλοτεχνα κριτηρια. Υπαρχει και μια μεριδα κριτικων που αντιλαμβανονται την Τεχνη ως Τεχνη, συνηθως ειναι και οι ιδιοι καλλιτεχνες και που προσωπικα θεωρω την κριτικη τους πιο χρησιμη, διοτι δρα με τον ιδιο τροπο οπως η τεχνη και τη γνωριζουν και ποιοτικα και ποσοτικα απο μεσα. Ακομα και ενα google search θα σας πεισει. Κοιτάξτε για πλάκα τα βιογραφικά των κριτικων.

Σε καθε περιπτωση, η κριτικη ειναι απαραιτητη, η τεχνη δεν ειναι εκκλησια, ειναι πεδιο μαχης. Πρεπει ομως να υπαρχει και κριτικη της κριτικης, η οποια και ασκειται. Ακόμα ακομα, καλη η κριτική, αρκει να μην καταλήγει αυτισμός γιατι καμια φορα εξαρθρωνει και το ιδιο το εργο.

Το “μηχανιλικι” στη τεχνη μπορειτε να το δειτε κάλλιστα στο σινεμά ή στο θεατρο που εμπλέκονται πολλοι ανθρωποι. Εκει αν δεν εχεις αυστηρη οργανωση και ενα μπατσο πανω απο το κεφαλι σου να τα εχει ολα στο μυαλο του ανα πασα στιγμη, δε γυρνάς ουτε με κινητό ταινιακι δυο λεπτων... (και εδω διίστανται οι αποψεις για το πως πρεπει να οργανώνεται η “παραγωγη” και αποτελεί ταυτοχρονα και θεωρια τεχνης και κριτικη)

Φτάνοντας εδω κατω, βαριεμαι να πω την αποψαρα μου για το τι κερδιζεις με την τεχνη γενικά και ειδικα απο μια ταινία. Μπορει να επανελθω αλλη στιγμή(στα παπαρια σας , το ξερω).




*δεν ειμαι ουτε κριτικος/θεωρητικος τεχνης, ουτε καλλιτεχνης.

[pentium4]

τι μπορούμε να κερδίσουμε από μια ταινία και με ποιά κριτήρια θα μπορούσε μια ταινία να είναι καλή/κακή;

τυπε την ιδια απορια ειχα στη πρωτη γυμνασιου 

σιγα βρε μεγαλε εσυ 

παιδες ωραια συζητηση θενξ 

[provataki]

τι μπορούμε να κερδίσουμε από μια ταινία και με ποιά κριτήρια θα μπορούσε μια ταινία να είναι καλή/κακή;

τυπε την ιδια απορια ειχα στη πρωτη γυμνασιου 

και μετα αφου το 'χες απο μικρός γιατι εγινες ηλεκτρολογος και οχι καλλιτεχνης ή φιλοσοφος;