Είμαι Έλλην, το καυχώμαι...

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[height=400]

  Όταν ανεβάζουμε φωτογραφίες στις Ανακοινώσεις και Έκτακτα νέα, βάζουμε τη μεγαλύτερη πλευρά 400 (width=400 ή height=400 ). π.χ. [img height=400 (κλείνει η αγκύλη) 

[Karaμazoβ]

Οι αρχαίες ελληνικές πόλεις συνασπίστηκαν έναντι των Περσών γιατί αν δεν το έκαναν θα έχαναν τον πόλεμο. Χαζοί δεν ήταν τότε οι άνθρωποι, το συμφέρον τους το ήξεραν. Τα περί κοινού πολιτισμού αποτέλεσαν την πρόφαση, όχι την αιτία.

Και γιατί τότε δε συμμάχησαν με τους Σκύθες ή τους Θράκες ; Αλλώστε εκείνη την εποχή (έσα στη 10ετία οχι απλα στον αιωνα εκεινο) και αυτοί δεχθηκαν επίθεση απο τους Πέρσες.



Καλοί οι πρόγονοί μας αλλα ας  κάνουμε και εμείς κατι.Νισάφι με την παρελθοντολατρεία....

[Nessa NetMonster]

Δεν ξέρω τι έπαιζε με τους Σκύθες και τους Θράκες. Ομολογώ ότι στην αρχαία ιστορία έχω πάρα πολλές ελλείψεις. Όμως όσες γνώσεις έχω από σύγχρονη ιστορία με κάνουν να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι οι λόγοι πίσω από κάθε πολιτική είναι τα υλικά συμφέροντα, ενώ τα πολιτισμικά στοιχεία παίζουν το ρόλο της αφορμής.

[Verminoz]

Πολύ μηδενιστικό αυτό που λες Nessa. Ένας αγώνας για την ελευθερία ή μία επανάσταση δεν μπορεί να έχει σαν κύριο σκοπό τα υλικά συμφερόντα. ΑΛΟΙΜΟΝΟ! Αλοίμονο αν ήταν έτσι. Δεν ήταν όλοι οι πόλεμοι σαν τους πόλεμους που κάνουν οι Αμερικάνοι, δεν ήταν όλοι οι πόλεμοι του κόσμου καθαρά συμφεροντολογικοί. Υπήρξαν και αγώνες για την ελευθερία, επαναστάσεις, οι οποίες φυσικά δεν αφορούν την ελευθερία ενός ανθρώπου, αφορούν την ελευθερία μιας ομάδας ανθρώπων. Και αυτή η ομάδα ανθρώπων έχει οπωσδήποτε κάτι κοινό...συνήθως (και δεν μπορώ να σκεφτώ και τίποτα άλλο) έχουν κοινά πολιτισμικά στοιχεία...

[!!DUO!!(Αγγίζοντας την τελειότητα..)]

Για τους πολέμους ξεχνάτε κάτι.Ότι ήταν πόλεμοι άμυνας και όχι επιθετικοί.Λόγω άμυνας οι Έλληνες συσπειρώνονταν.Αντίθετα, πόλεμοι επιθετικοί που ομολογουμένως είναι ελάχιστοι από πλευράς Ελλήνων δεν ήταν πόλεμοι "συνεργασίας" των φυλών.ΠΧ Σικελική εκστρατεία(οι Σπαρτιάτες δεν ακολούθησαν τους Αθηναίους) ή Μ Αλέξανδρος(μόνο οι Μακεδόνες)
Για να γυρίσουμε στο τώρα πιστεύω πως μας λείπει η αναγνώριση ως έθνος.Όχι ότι δεν έχουμε και μάλιστα άφθονη από τους ξένους, αλλά πιστεύω πως μας αξίζει κάτι καλύτερο.Η μιζέρια της εποχής καλύπτεται μόνο με Euro και Eurovision

[Prof. Tournesol]

Για να γυρίσουμε στο τώρα πιστεύω πως μας λείπει η αναγνώριση ως έθνος.Όχι ότι δεν έχουμε και μάλιστα άφθονη από τους ξένους, αλλά πιστεύω πως μας αξίζει κάτι καλύτερο.Η μιζέρια της εποχής καλύπτεται μόνο με Euro και Eurovision

Με μπερδεύεις DUO...

Τελικά χρειαζόμαστε ή όχι περισσότερη/μεγαλύτερη αναγνώριση ως έθνος; Και από ποιούς την περιμένουμε αυτή την αναγνώριση;

"Μας αξίζει κάτι καλύτερο". Αναρρωτιέμαι γιατί να μας αξίζει κάτι παραπάνω από αυτό που έχουμε...

Δυστυχώς, όλες οι euro-επιτυχίες είναι αυτές που εμείς προβάλουμε για εσωτερική κατανάλωση και για τις οποίες εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να μας έρθει η αναγνώριση.
Μένουμε σ'αυτά, γι'αυτό και η μιζέρια θα μείνει πάντα μιζέρια...


Με τη λαμπρή εξαίρεση της ΕΤ3, δεν είδα σε κανένα τηλεοπτικό μέσο κάποια αναφορά για την παγκόσμια διάκριση των συμφοιτητών σας με το sign2talk (και παλιότερα με το SmartEyes). Η διάκριση πέρασε στα ψιλά και από τον έντυπο τύπο.

Προσωπικά, έχω καυχηθεί περισσότερο σε φίλους στο εξωτερικό γι'αυτές τις διακρίσεις (βέβαια, η καζούρα που τους έριξα μετά το euro ήταν άλλο πράμα!), επειδή πρόκειται για άτομα της δικής μου γενιάς, από το Πανεπιστήμιο όπου σπούδασα κι εγώ, και δούλεψαν σε μια χώρα όπου, ξέρετε καλύτερα από μένα ποιές είναι οι συνθήκες και οι υποδομές για την έρευνα...


Εγώ σ'αυτά τα παιδιά και στον καθηγητή, τον κύριο με το ωραιότατο ονοματεπώνυμο κ. Λεόντιο Χατζηλεοντιάδη, απλώς υποκλίνομαι...

 

[Nessa NetMonster]

???? ??????????? ???? ??? ??? Nessa. ???? ?????? ??? ??? ????????? ? ??? ?????????? ??? ?????? ?? ???? ??? ????? ????? ?? ????? ??????????. ????????! ???????? ?? ???? ????. ??? ???? ???? ?? ??????? ??? ???? ???????? ??? ?????? ?? ??????????, ??? ???? ???? ?? ??????? ??? ?????? ?????? ?????????????????. ??????? ??? ?????? ??? ??? ?????????, ????????????, ?? ?????? ?????? ??? ??????? ??? ????????? ???? ????????, ??????? ??? ????????? ???? ?????? ????????. ??? ???? ? ????? ???????? ???? ?????????? ???? ?????...??????? (??? ??? ????? ?? ?????? ??? ?????? ????) ????? ????? ??????????? ????????...

Για πόλεμο μίλησα, όχι για επανάσταση. Αλλά και εκεί ακόμα, είναι οικονομικοί οι λόγοι. Δε νομίζω να έχει εμφανιστεί ακόμα περίπτωση που ο κόσμος να ήταν πλούσιος και να του περιορίζουν την ελευθερία (ποιοι, με ποιον τρόπο; αυτός που έχει τα λεφτά έχει και τη δύναμη).

[Verminoz]

Δηλαδή Nessa σύμφωνα με το σκεπτικό σου ποτέ και κανένας δεν επαναστάτησε για να κερδίσει την ελευθερία του!!! Όλοι τα λεφτά κοιτάζαν.
Nessa ο άνθρωπος πρώτα νοιάζεται για την ελευθερία του και ύστερα για όλα τα άλλα. Δεν ξέρω για σένα πάντως εγώ θα προτιμούσα να είμαι ελεύθερος να τριγυρνάω και ας μην έχω ούτε να φάω παρά να είμαι κλεισμένος συνέχεια σε ένα στενό δωμάτιο και να έχω φαί και νερό.

Και οι απελευθερωτικοί αγώνες αφορούν τα έθνη όσον αφορά τα κοινά πολιτισμικά στοιχεία. Τώρα αν θες να μιλήσεις για κοινωνικές επαναστάσεις εκεί αλλάζει κάπως το πράγμα...αλλά πάλι η επανάσταση αποτελεί μία αφθόρμητη έκφανση της τάσης του ανθρώπου να "εθνικοποιείται"...

[Turambar]

Η ελευθερία του από τι βέρμινοζ...?

Αν ο άνθρωπος ζει καλά.. τρώει καλά, και δεν καταπιέζεται δεν επαναστατεί, και ας έχει αλλοεθνή για αφέντη.

Ναι είπα την μαγική λέξη καταπίεση. Προφανώς όταν ο άνθρωπος καταπιέζεται το ρίχνει στην επανάσταση. Αλλά τα κίνητρα γίνονται για το πως νιώθεις άνετα.

Αυτό που θέλω να πω ότι κάπου στη μέση (κλασσικά) είναι η αλήθεια, απλά η λέξη ιδανικά το εξυψώνει πιο πολύ από ότι του πρέπει θαρρώ...

[Verminoz]

Αν ο άνθρωπος ζει καλά.. τρώει καλά, και δεν καταπιέζεται δεν επαναστατεί, και ας έχει αλλοεθνή για αφέντη.

Είπες την μαγική λέξη!!!!

Αλλοεθνή ηγέτη!!! Πες μου εσύ έναν ηγέτη μέσα στην ιστορία που τάιζε και πότιζε καλά τους αλλοεθνείς υπηκοούς του!! Γιατί άραγε;;; Γιατί πάντα οι κατακτημένοι λαοί ήταν καταπιεσμένοι;;;

[chabos4]

Να κάνω μια διόρθωση, τον Μέγα Αλέξανδρο τον ακολούθησαν όλοι οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων (παραπέμπω και στο γνωστό ποίημα του Καβάφη).
Το υπό ποιες συνθήκες τον ακολούθησαν είναι άλλο θέμα.

[!!DUO!!(Αγγίζοντας την τελειότητα..)]

Ελάχιστοι τον ακολούθησαν.Οι πιο ισχυροί από αυτούς ήταν οι Θηβαίοι και αυτό επειδή τους πολέμησε φανατικά και αναγκαστικά τον ακολούθησαν.Αθηναίοι και Σπαρτιάτες δεν ακολούθησαν.Μάλιστα οι Αθηναίοι τον υπονόμευαν.Πάλι καλά είχε δικούς του φιλοσόφους-πράκτορες Αθηναίους που τον στήριζαν.Να που φαίνεται ο ηγέτης...

[Vulcan]

Δεν αντέχω τις πολλές μαλακίες και την ιστορική ασχετοσύνη σας. Άκου οι Σπαρτιάτες δεν ακολούθησαν τους Αθηναίους στην Σικελική εκστρατεία!! Eκεί ήταν, και τους περίμεναν να τους κεράσουν γλυκό κερασάκι. Αμ ο Αλέξανδρος πάλι κι οι φιλόσοφοι πράκτορες!!!
Μεταφέρω ένα κείμενο που είχε σταλεί στην Εlectroauth. Είναι από τον Επίκουρο του Χαράλαμπου Θεοδωρίδη

Φυσικά επειδή ο άσχετος και ο εθνικιστικών αποκλίσεων δύσκολα να πάρει χαμπάρι για τι πράγμα μιλάμε, το κείμενο απευθύνεται σ' όλα τα καλά παιδιά που μπορούν να διαβάζουν και να καταλαβαίνουν τι διαβάζουν.

[electroauth] Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος; Παραμύθι για ελληνολάτρες

....................................

 

ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΑΥΛΗ

 

Όταν ο Ε. άρχισε τη διδασκαλία του, η Ελλάδα είχε καταντήσει προτεκτοράτο των Διάδοχων, που κουβάλησαν από την Ασία τον ανατολικό δεσποτισμό. Στα μάτια τους η Αθήνα και μαζί της η Ελλάδα ήταν μια σατραπεία, και σαν τέτοια έπρεπε να κυβερνηθεί. Οι τρόποι κι οι ιδέες τους πλήγωναν την ελληνική ευαισθησία και τραυμάτιζαν τις ψυχές.

 

Οι βασιλιάδες της Μακεδονίας είχαν το έθιμο της πολυγα­μίας. Σε κάθε ευχάριστη περίσταση ή όταν τραβούσε ή όρεξη τους έπαιρναν καινούργια γυναίκα, πιο φρέσκη, κι άμα τη βα­ριόνταν την έδιναν σε κανένα μεγιστάνα, πού το είχε μεγάλη τιμή να πάρει γυναίκα της αυλής, απαράλλαχτα όπως γινόταν στα σουλτανικά χαρέμια ως τις μέρες μας. Οι γυναίκες αυ­τές και τα παιδιά πού γεννιόνταν ήταν φωτιά και λύσσα ανάμεσό τους. Όποιος από τους κληρονόμους πρόφταινε και πη­δούσε στο θρόνο πέρναγε από το λεπίδι αδέρφια και ξαδέρφια. Ό Πλούταρχος, με τη δίψα του γι ανέκδοτα, μας έσωσε την περιγραφή μιας σκηνής ανάμεσα στο Φίλιππο και τον έφηβο Αλέξανδρο, αντλώντας χωρίς άλλο από παλαιότερο ιστορικό. Η δίψα αυτή στάθηκε ευεργετική, γιατί μας εξασφάλισε πληρο­φορίες αταίριαχτες με τη μοναρχική και θεοκρατική ιδιοσυγκρα­σία του βιογράφου. ! Σημειώνει πρώτα πως ο Φίλιππος με τις παντριές και τους έρωτές του τάραζε το παλάτι  «αι δε περί την οικίαν ταραχαί δια τους γάμους και τους ερωτάς αυτού τρόπον τινά της βασιλείας τη γυναικωνίτιδι συννοσούσης» (Πλούτ., Αλέξ. 9). Για να πανηγυρίσει τη νίκη στη Χαιρώ­νεια παντρεύτηκε μιαν αριστοκράτισσα, τη νεότατη αδελφή του στρατηγού Άτταλου, Κλεοπάτρα: «ην ο Φίλιππος ηγάγετο παρθένον, ερασθείς παρ' ηλικίαν της κόρης» (ε.ά.). Στο γαμή­λιο τραπέζι, όταν οι Μακεδόνες έγιναν στουπί κατά τη συνήθεια τους, ο Άτταλος προπίνοντας παρακίνησε τους Μακεδόνες να ευχηθούν στους θεούς να γεννηθεί από το Φίλιππο και την Κλεοπάτρα «γνήσιος διάδοχος της βασιλείας». Ο Αλέξανδρος, που ήταν κι αυτός στο τραπέζι, εξαγριώθηκε και του φώναξε : «Εμάς, χαμένο κεφάλι, μας παίρνεις για νόθους;» και του σφεντόνισε το ποτήρι. Ο Φίλιππος τινάχτηκε κατεπάνω του τρα­βώντας το σπαθί. Σκόνταψε όμως από το θυμό κι! από το με­θύσι και ξαπλώθηκε κατά γης. «Ο δε Αλέξανδρος εφυβρίζων "Ούτος μέντοι" είπεν "άνδρες, εις Ασίαν εξ Ευρώπης παρεσκευάζετο διαβαίνειν, ός επί κλίνην από κλίνης διαβαίνων ανατέτραπται"» (Πλούτ., Άλέξ. 9).

 

 

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ

 

 Την καταστροφή στη Χαιρώνεια την ένιωσαν, όπως και ήταν, μαύρη συμφορά. Θρήνος πιο ζεματιστός από τη Σικελική καταστροφή και τη συμφορά στους Αιγός Ποταμούς ξέ­σπασε στη βαθιά πληγωμένη πόλη. Χίλιοι Αθηναίοι, απ’ αυτούς που έχτισαν τους Παρθενώνες και τραγούδησαν τα χορικά στο Διονυσιακό θέατρο, σκέπασαν τα χώματα τρυπημένοι από τις λόγ­χες των τριχωτών κενταύρων, όπως έλεγαν τους βόρειους καβα­λάρηδες, και 2000 έπεσαν αιχμάλωτοι στο έλεος και στη βάναυση καταφρόνια του απίθανου νικητή. Ο Ισοκράτης, πού μια ζωή ερωτοτρόπησε με το Φίλιππο, γέρος εκατό χρόνων, στο μακρό­συρτο ψυχομαχητό του, μουρμούριζε στίχους του Ευριπίδη, πού μιλούσαν για επιδρομή βάρβαρων στην Ελλάδα : «Δαναός ο πεντήκοντα θ! υγατέρων πατήρ», «Πέλοψ ο Ταντάλειος εις Πίσαν μόλων», «Σιδώνιόν ποτ’ άστυ Κάδμος εκλιπών» (Ψευτο Πλουτ., Βίοι των δέκα ρητόρων 837 Ε). Η εκφορά του έγινε την ίδια ώρα πού Ακρόπολη και Λυκαβηττός έβλεπαν, ξαφνια­σμένα και με μαύρη πληγή στην καρδιά, τη θλιβερή πομπή των σκοτωμένων στη μάχη.

 

 to be continued....

[Vulcan]

ΤΟ ΞΕΡΙΖΩΜΑ   ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ

   

Η Συμμαχία της Κορίνθου ήταν εμπαιγμός και πρόκλη­ση στο ελληνικό αίσθημα, όργανο επιβολής του ισχυρού, όπως παρόμοια νεότερα κατασκευάσματα. Οι αντιπρόσωποι των πό­λεων ψήφισαν, το φθινόπωρο του 335, σ' ένα νεύμα του Αλέ­ξανδρου την κατεδάφιση της Θήβας κι ο γιος του Φίλιππου παρουσιάστηκε σαν εκτελεστής πανελλήνιας εντολής. Η Θήβα ξεριζώθηκε, 6000 σφάχτηκαν, 8000 άντρες, γυναίκες, παιδιά πουλήθηκαν στους δουλεμπόρους κι έγιναν μετρητά. Οι άλλες βοιωτικές πόλεις μοιράστηκαν το έδαφος της, πού εξακολούθησε να το επιτηρεί μακεδονική φρουρά. Απ' όλη αυτή τη φρίκη οι ηθικολόγοι της ιστορίας κράτησαν μια φράση: «Πινδάρου του μουσοποιού την στέγην μη καίετε», δείγμα της πιο αποκρου­στικής υποκρισίας ή μυθοπλαστικό παραμι! λητό ξεπεσμένων κα­λαμαράδων παλιών και νέων.

 

Το πάθημα της ηγεμονικής πολιτείας τάραξε την Ελλάδα. Στην Αθήνα σταμάτησε και σκόρπισε η πομπή των Μεγάλων Ελευσίνιων: «μυστηρίων των μεγάλων αγομένων». Η πέμπτη φάλαγγα, οι «μακεδονίζοντες», έτριβαν τα χέρια, γιατί θα έ­παιρναν την κυβέρνηση. Ο Δημάδης πρότεινε στην εκκλησία να στείλουν στον πυρπολητή της Θήβας φιλικά του πρόσωπα, για να του εκφράσουν τη μεγάλη χαρά του δήμου της Αθή­νας, επειδή γύρισε νικητής από την Ιλλυρία και την Τριβαλλία κι επειδή τιμώρησε τους στασιαστές Θηβαίους. Εκείνος με γράμματα στο δήμο ζήτησε την έκδοση πέντε πολιτικών, του Δη­μοσθένη, του Λυκούργου, του Υπερείδη κλπ., και πέντε στρατη­γών, του Χάρη, του Διότιμου, του μυθιστορηματικού Χαρίδημου κλπ. Ό Δημοσθένης σύστησε στο λαό «να μη παραδώσει στους λύκους τα μανδρόσκυλά του». Ο αιώνιος Φωκίων κρατούσε σιωπή, ενώ όλοι τον καλούσαν να πει τη ! γνώμη του. Τέλος η Πυθία ά­νοιξε το στόμα: για να έχουν τη φιλία του Αλέξανδρου, καλό είναι να θυσιασθούν για χάρη του λαού οι λίγοι εκείνοι. Ό Α­λέξανδρος φάνηκε υποχωρητικός. Οι δημοκρατικοί στρατηγοί σκόρπισαν, πέρασαν στην παρανομία και στην αντίσταση.

 

ΣΤΗ ΜΑΚΡΙΝΗ ΑΣΙΑ

 

Η μπόρα ξεμάκρυνε για καιρό τραβώντας προς την Ασία. Στρι­μωγμένοι σαν τα κοτόπουλα στο πέρασμα  μεγάλου όρνιου, οι Έλληνες μελετούσαν και σιγοσφύριζαν ο ένας στ' αυτί του άλλου, ίσως γίνει κανένα θαύμα εκεί πού χώνεται όλο και βαθύ­τερα. Τ’ αποσπάσματα πού είχε πάρει από τις πόλεις, για να δώσει «πανελλήνιο χαραχτήρα στην εκστρατεία», όπως γράφουν λόγιοι του γλυκού νερού, τα είχε για ομήρους, μην τύχει και του φτιάξουν καμιά δουλειά στην απουσία του. Ήταν δημοκρα­τικοί οι περισσότεροι και ζωηρά στοιχεία, πού οι κυβερνήσεις τους διάλεξαν για νά ‘χουν κι αυτές την ησυχία τους. Κάθε και­νούργια νίκη ήταν και μια μαχαιριά στην ψυχή των Ελλήνων και τα κατορθώματα του σκοτεινός βραχνάς στις χειμωνιάτικες νύχτες. Η αυτοκρατορία των Αχαιμενι! δών γκρεμιζόταν από μακρόχρονο εσωτερικό σάπισμα, αποκλεισμένη στις ηπειρωτικές της εχτάσεις, ξεκομμένη από τη θάλασσα μετά την κυριαρχία του αθηναϊκού ναυτικού. Η Ισσός και τα Άρβηλα ήταν μα­κρινή συνέπεια της Σαλαμίνας.

 

Μη έχοντας κάτι ουσιαστικό για να χαρούν, οι Έλληνες ξεθύμαιναν στο κουτσομπολιό. Ό αναβρασμός ανάμεσα στους Μακεδόνες για τους τρόπους του Αλέξανδρου παριστανόταν σε μεγεθυσμένες διαστάσεις. Ο Φιλώτας, ο Παρμενίων, ο Κλείτος έγιναν οι συμπάθειες τους. Η στάση του Ανάξαρχου ύστερ' από το φόνο του Κλείτου διαβοήθηκε κι ο Καλλισθένης πήγαινε να υψωθεί σε ήρωα. Ο Αρριανός μας έσωσε τον αν­τίλαλο από μια συνομιλία του Φιλώτα με τον Καλλισθένη. Στην ερώτηση του μακεδόνα στρατηγού, ποιον τιμούν περισσότερο οι Αθηναίοι, ο Καλλισθένης απαντά: τον  Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα, τους τυραννοκτόνους. Κι όταν εκείνος ρωτά πάλι, αν σήμερα ένας τυραννοκτόνος βρίσκει άσυλο στην Ελλάδα, ο Έλληνας λόγιος τον βεβαιώνει: στην Αθήνα χωρίς άλλο.

 

............................


to be continued....

[Vulcan]

ΕΦΗΒΕΙΑ

Στα 17 χρόνια, ήρθε στην Αθήνα για να κάνει την εφηβεία του, τη στρατιωτική θητεία του, όπως θα λέγαμε σήμερα (324 - 22). Ο θεσμός της εφη­βείας, καμάρι της Αθήνας στα καλά χρόνια, χαλάρωσε με την αλλαγή στη σύνθεση της πολιτείας ύστερα από τον Πελοποννη­σιακό πόλεμο. Η πλουτοκρατική Αθήνα ξέφευγε τη στρατιω­τική αγωγή στην ειρήνη και την υπηρεσία στον πόλεμο, αφού με το χρήμα έβρισκε κείνους πού θα σκοτώνονταν γι αυτή. Οι δημοκράτες ζητούσαν την αναστήλωση του θεσμού. Ο Δημοσθέ­νης μπαίνοντας στην πολιτική διαμαρτυρήθηκε για την κατά­σταση και ζήτησε στρατό από πολίτες. Ύστερα από τη Χαι­ρώνεια πήραν για μιαν από τις αιτίες της καταστροφής την πα­ραμέληση του θεσμού κι αγωνίστηκαν να τον ξαναφέρουν στη ζωή. Οι νέου τύπου Αθηναίοι είδαν με συγκίνηση νέο επίσης τύπο ! εφηβείας, τ' αγόρια της Αθήνας να παρελαύνουν στο θέατρο ντυμένα χλαμύδα, με το πλατύγυρο καπέλο στο κεφάλι, το δόρυ στον ώμο και τη στρογγυλή ασπίδα στο μπράτσο. Ο νόμος ψηφίστηκε γύρω στο 335, στα χρόνια που την πόλη την κυβερνούσε ο ρήτορας Λυκούργος κι ήταν έμπνευση του ίδιου και του Δημοσθένη. Οι εξωτερικοί τύποι πήραν την εντέλεια. Η πολιτεία διάλεγε τους σωφρονιστές, τους κοσμήτορες και τους στρατηγούς. Έκανε τέτοια εντύπωση στους ανθρώπους της επο­χής, που ο Αριστοτέλης στην Αθηναίων Πολιτεία περιγράφει το θεσμό μ' όλες τις λεπτομέρειες. Μα του έλειπε η πνοή και μαράζωσε κάτω από τη μακεδόνικη πίεση. Όσο όμως λειτούρ­γησε, η πονεμένη κι αισθηματική νεολαία της Αθήνας, το πολύ­τιμο αυτό φυτό πού εξακολουθούσε να βλασταίνει στον κόσμο, συναντιότανε, γνωριζότανε, ανακάλυπτε τους ομοίους και τον εαυτό της. Εκεί γνωρίστηκε ο Ε. με τον συνηλικιώτη και συνέφηβό του Μ., τον έξοχο κατόπι δραματικό, με τη συγγενική ψυχή, κι οι δυο νέοι δέθηκαν σε «ισχυρότατη φι­λία και κοινωνία», πού βάσταξε σ' όλη τους τη ζωή (Στράβων XIV 638,18). Όσο κι αν ο Μένανδρος δεν κράτησε ολόισα τη δημοκρατική γραμμή με τις υποχωρήσεις στο Δημήτριο Φαληρέα.

 

 

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

 

Η χρονιά της εφηβείας, το 322, ήταν από τις πιο τα­ραγμένες. Ο θάνατος του Αλέξανδρου γέννησε μεγάλες ελπίδες στο δημοκρατικό κόσμο. Η πιεσμένη αντιμακεδονική ορμή ξέσπασε σαν μπόρα. Ο Δημοσθένης γύρισε θριαμβευτικά από την εξορία. Τα μάτια ήταν γυρισμένα στο νεαρό Λεωσθένη, τον αρχηγό των μισθοφόρων, που ενισχυμένος από ορισμένους κύκλους είχε ετοιμάσει μυστικά δύναμη αξιόλογη στο Ταίναρο, την αγορά των μισθοφόρων. Ο πόλεμος που τον λέμε Λαμιακό ήταν πόλεμος ελληνικός, κι έτσι τον είπαν οι άνθρωποι της εποχής, όπως βεβαιώνεται από τις επιγραφές. Οι επιτυχίες της αρχής στη στεριά και στη θάλασσα ξεσήκωσαν συναγερμό. Πό­θοι κι όνειρα άναψαν στην ψυχή του εφήβου. Το παλιό μεγα­λείο φτερούγισε εμπρός του. Η Αθήνα ελεύθερη, Μακεδόνες και συνοδοιπόροι κι οι σάρισσες πεταμένες πέρα στη σκυθική ε­ρημιά, όπως ήταν η χώρα τους τον καιρό πού χτίζονταν οι Παρθενώνες. Με άνεση κίνησε τα μέλη της η νεολαία. Ήλιος, αγέρας, ζωικός χυμός, φτερωτές ελπίδες, δράση και δημιουρ­γία, είναι πάλι ακέραια δικά της.

 

Σκληρό ξύπνημα, πικρό φαρμάκι στις ψυχές και σ' όλη τη γύρω φύση. Ο ήρωας της μέρας Λεωσθένης σκοτώνεται μπρος στη Λαμία. Οι Αθηναίοι τον θάβουν με τιμές κι ο Υπερείδης λέγει τον επιτάφιο. Δυνάμεις μακεδονικές φτάνουν από την Ασία. Ό αθηναϊκός στόλος παθαίνει δεύτερους Αιγός Ποτα­μούς κοντά στην Αμοργό (καλοκαίρι του 322) και η σύγκρου­ση στην Κραννώνα είναι το ίδιο καταστρεπτική. Οι υπερασπι­στές της ελληνικής ελευθερίας βρίσκουνται σε διάλυση. Ο Αν­τίπατρος είναι ανελέητος κι οι μακεδονίζοντες της Αθήνας έ­χουν ελεύθερο το έδαφος για να παίξουν το θλιβερό τους ρόλο. Ο υπολογιστικός Φωκίων κι ο ελεεινός Δημάδης, σταλμένοι πρεσβευτές στο μακεδονικό στρατόπεδο, είναι ύποπτοι για συ­νεργασία κι υπερθεματισμό στις απαιτήσεις. Η παρουσία με μια δεύτερη πρεσβεία του σ! εβαστού πρεσβύτη, με το αγνό, επιβλη­τικό ήθος, του Ξενοκράτη του Χαλκηδόνιου, που από το 339 διευθύνει την Πλατωνική Ακαδημία, δεν άλλαξε την κατάστα­ση. Μόνο στο τραπέζι, πού τους κάλεσε ο Μακεδόνας, ενώ οι επίσημοι της αντιπροσωπείας γελαστοί και χαχανιστοί έπαιρναν τις θέσεις τους, ο σχολάρχης όρθωσε τ' ανάστημα του μπρος στον αγέλαστο νικητή και πρόφερε τους στίχους της Οδύσσειας : «Κίρκη, ποιος άνθρωπος με καρδιά μπορεί να βάλει μπουκιά ή γουλιά στο στόμα, προτού γλυτώσει τους συντρόφους του και τους ιδεί ζωντανούς στα μάτια του;»

 

 
to be continued....

[Vulcan]

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ

 

Οι έξαλλοι ολιγαρχικοί, πού γύρισαν από την εξορία, ζητούσαν να χτυπηθεί στη φύτρα του ο δήμος. Πριν απ' όλα να θρονιαστεί, για την ασφάλεια τους, μακεδονική φρουρά στην πόλη. Δύναμη στρατιωτική με αρχηγό το Μένυλλο, φίλο του Φωκίωνα, «προήλασε» από τους δρόμους της Αθήνας, τη μέρα πού γιόρταζαν τα Ελευσίνια, κι εγκαταστάθηκε στη Μουνυχία, το μεσαίο λι­μάνι ανάμεσα στον Πειραιά και το Φάληρο. Η γιορτή ταρά­χτηκε, οι πατριώτες σκόρπισαν. Η ολιγαρχία όμως ήταν εκεί, με τα παιδιά και τις γυναίκες της, τους χαιρετούσαν, και τους «επεφύλαξαν ενθουσιώδη και αποθεωτικήν υποδοχήν», όπως λένε σήμερα στη γλώσσα της δημοσιογραφίας (Όχτώβρης 322, Πλουτ., Φωκίων 28).

 

Πένθιμη έμεινε στην Αρχαιότητα η εντύπωση από το πά­θημα της ευγενικότερης απ' όλες τις πόλεις κι απήχηση της μας έσωσε ο Πλούταρχος, αντιγράφοντας χωρίς άλλο από δη­μοκρατικό και με υψηλό φρόνημα συγγραφέα, στο βίο του Φω­κίωνα. Η προσταγή σήμαινε περισσότερο καταφρόνια κι επί­δειξη αχαλίνωτης δύναμης παρά μέτρο γι ασφάλεια. Κι η στι­γμή έκανε να φανεί τραγικότερη ή συμφορά. Γιατί η φρουρά μπήκε στις είκοσι του Βοηδρομιώνα, γιορτή των Μυστηρίων, τη μέρα που πηγαίνουν τον Ίακχο από την πόλη στην Ελευσίνα. Η τελετή χάλασε κι ο λαός αναλογίστηκε πώς γιόρταζαν πα­λαιότερα και πώς είχε καταντήσει εκείνη τη μέρα. Άλλοτε, τον καιρό της μεγάλης ευτυχίας, οι μυστικές οπτασίες και φωνές έρχονταν για να ταράξουν και να θαμπώσουν τους εχθρούς, τώρα στην ίδια τη γιορτή οι θεοί βλέπ! ουν τα μεγαλύτερα παθήματα να χτυπούν την Ελλάδα και η αγιότατη κι ωραιότατη μέρα να γίνεται ταυτόσημη με τα μεγαλύτερα δεινά: «ου μικρόν δε τω πάθει προσέθηκεν ο καιρός. Εικάδι γαρ η φρουρά Βουηδρομιώνος εισήχθη μυστηρίων όντων ή τον Ίακχον εξ άστεος Ελευσινάδε πέμπουσι, ώστε της τελετής συγχυθείσης αναλογίζεσθαι τους πολλούς και τα πρεσβύτερα των θείων και τα πρό­σφατα. Πάλαι μεν γαρ εν τοις αρίστοις ευτυχήμασι τας μυστικάς όψεις και φωνάς παραγενέσθαι συν εκπλήξει και θάμβει των πολεμίων, νυν δε τοις αυτοίς ιεροίς τα δυσχερέστατα πάθη της Ελλάδος επισκοπείν τους θεούς και καθυβρίζεσθαι τον αγιώτατον του χρόνου και ήδιστον αυτοίς επώνυμον των μεγί­στων κακών γενόμενον» (Πλουτ., Φωκίων 28).

 

 

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

 

 Τα παρακάτω τα συγύρισαν οι γκεσταπίτες, πού τότε τους έλεγαν φυγαδοθήρες. Αρχηγός τους ένας ρήτορας-ηθοποιός, ο Αρχίας από τους Θούριους της Ι­ταλίας. Ό Δημάδης προτείνει κι ο τρομαγμένος όχλος καταδι­κάζει σε θάνατο τους δημοκρατικούς αρχηγούς : «Ως Αντίπα­τρος και Κρατερός ηγγέλλοντο προσιόντες επί τας Αθήνας, οι μεν περί τον Δημοσθένη φθάσαντες υπεξήλθον εκ της πό­λεως, ο δε δήμος αυτών θάνατον κατέγνω, Δημάδου γράψαντος» (Πλουτ., Δημοσθένης 28). Τον Υπερείδη, τον Αριστόνικο το Μαραθώνιο και τον Ιμεραίο, αδελφό του κατόπιν πράχτορα των Μακεδόνων Δημήτριου του Φαληρέα, που είχαν κα­ταφύγει στο Αιάκειο της Αίγινας, ο Αρχίας τους άρπαξε με τη βία και τους έστε! ιλε στον Αντίπατρο κι εκείνος διάταξε την εχτέλεσή τους. Λένε μάλιστα πώς έκοψαν τη γλώσσα του Υπερεί­δη : «Υπερείδου δε και την γλώσσαν εκτμηθήναι λέγουσι» (στο ίδιο). Και πάνω εκεί στο ναό του Ποσειδώνα, στην Καλαυρία (στο ύψωμα πάνω από τον Πόρο), παίχτηκε το δράμα του Δη­μοσθένη. Ο μεγάλος ηγέτης του δήμου, ο ήρωας των αγώνων για τη δημοκρατία και την ελληνικότητα, ήπιε το φαρμάκι πού το έφερνε πάντα μαζί του για να ξεφύγει απ' τα χέρια του φυγαδοθήρα (Νοέμβρης 322).

Τα πολιτικά δικαιώματα περιορίστηκαν σε όσους είχαν πε­ριουσία πάνω από 2000 δραχμές. Αυτοί ανέβαιναν σε 9000. Ένας αριθμός από 12.000 έπαυσαν να παίρνουν μέρος στην πολιτική ζωή. Έγιναν μάλιστα διαβούλια των αθηναίων ολι­γαρχικών και του Αντίπατρου, τον όχλο, δημοκρατικό κι αντιμακεδονικό στην πλειονότητα, να τον βάλουν στα καράβια και να τον πετάξουν πέρα από το Βόσπορο, για να λείψει η ρά­τσα πού γέννησε Θουκυδίδη κι Ευριπίδη κι εξακολουθούσε ακό­μα να γεννά Ε. και Μ. Καταργήθηκε η εκλογή των αρχόντων με τον κλήρο, ικανοποιήθηκε η λύσσα των ολι­γαρχικών, που είδαμε να βράζει στην «Αθηναίων πολιτεία» του Ψευτοξενοφώντα, και πραγματοποιήθηκε τ' όνειρο του Σωκράτη. Κι αυτό το διαλαλούσαν Αντίπατρος κι ολιγαρχικοί για «πάτριον πολιτείαν», «την από τιμημάτων», δηλαδή, παλιό κ! αι γνήσιο πολίτευμα της Αθήνας, που το χάλασαν ο όχλος κι οι αγύρτες οδηγοί του. Ολιγαρχική κυβέρνηση θρονιάστηκε στην Αθήνα και στις άλλες ελληνικές πόλεις κι άρχισε τρομοκρατία και κυνήγι των δημοκρατικών. Όμως κι ανάμεσα στους 9000 δεν έπαυσε να σιγοβράζει η δημοκρατική κι αντιμακεδονική ζύμη.

 
to be continued....