Πανεπιστημιακό Άσυλο

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για οποιοδήποτε πρόβλημα με register/login, στείλτε email στο contact@thmmy.gr.

[abbis]

Σε ένα πανεπιστήμιο - επιχείρηση δε χωράει άσυλο

Το ακαδημαϊκό άσυλο επανήλθε στην επικαιρότητα μετά την παραγγελία του εισαγγελέα Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης Βασ. Φλωρίδη, που κάλεσε τις αστυνομικές αρχές της πόλης να έχουν έτοιμο σχέδιο επέμβασης στα ιδρύματα και να το υλοποιούν χωρίς την άδεια της Επιτροπής Ασύλου ή της Συγκλήτου, όταν έχουν «πληροφορίες» ότι κατασκευάζονται ή αποθηκεύονται στους χώρους του πανεπιστημίου «βόμβες μολότοφ».

Η παρέμβαση της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης αυτή ακριβώς την περίοδο εξυπηρετεί δυο στόχους: Τη δημιουργία κλίματος τρομοκρατίας λίγες μέρες πριν τον αγωνιστικό εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου και την ενίσχυση της συζήτησης που έχει ανοίξει η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ τα τελευταία χρόνια, «ζυμώνοντας» την ιδέα περιορισμού ή ακόμα και κατάργησης του ακαδημαϊκού ασύλου που δήθεν ...έχει «εκφυλιστεί».

Ο νόμος - πλαίσιο...

«Για την κατοχύρωση της ακαδημαϊκής ελευθερίας, της ελεύθερης επιστημονικής αναζήτησης και της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, αναγνωρίζεται το Πανεπιστημιακό Ασυλο». Αυτή είναι η διατύπωση, το πνεύμα και το γράμμα του ισχύοντος νόμου - πλαισίου, του 1268/82, για το ακαδημαϊκό άσυλο. Το άσυλο, σύμφωνα με τον ίδιο νόμο, καλύπτει όλους τους χώρους των ΑΕΙ και αρμόδιο όργανο για να αποφασίσει ενδεχόμενη άρση του ασύλου είναι η τριμελής Επιτροπή Ασύλου (αποτελούμενη από τον πρύτανη, ένα μέλος του Διδακτικού Ερευνητικού Προσωπικού του ιδρύματος κι έναν εκπρόσωπο των φοιτητών) ή η Σύγκλητος σε περίπτωση αδυναμίας της Επιτροπής Ασύλου να συνεδριάσει. «Επέμβαση δημόσιας δύναμης χωρίς την άδεια του αρμοδίου οργάνου του ΑΕΙ επιτρέπεται μόνον εφόσον διαπράττονται αυτόφωρα κακουργήματα ή αυτόφωρα εγκλήματα κατά της ζωής», σημειώνει επίσης ο νόμος - πλαίσιο που ισχύει μέχρι σήμερα.

Βασιζόμενος σ' αυτή την τελευταία ρήτρα του νόμου και στην υπάρχουσα νομοθεσία περί εκρηκτικών, ο εισαγγελέας ψάχνει αφορμές, κατασκευασμένες ή όχι, και έτσι δικαιολογεί την προτροπή του προς τις αστυνομικές αρχές να «μπουκάρουν» με σχέδιο στα πανεπιστήμια. Η όλη επιχειρηματολογία παραπέμπει λίγο στο «ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει»...

Αντί να απασχολούνται οι δικαστικοί και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί με το πώς θα «εισβάλουν» στα πανεπιστήμια, ας ασχοληθούν με την εγκληματικότητα, η οποία είναι κοινωνικό πρόβλημα που υπάρχει παντού (δε φταίει το άσυλο γι' αυτή), δε γεννιέται ούτε εκτρέφεται στο πανεπιστήμιο. Οι προβοκάτσιες και ο «κλεφτοπόλεμος» που στήνεται, κατά καιρούς, μεταξύ αστυνομίας και «γνωστών - αγνώστων», δεν έχουν καμιά σχέση με το πανεπιστημιακό άσυλο, αλλά φορτώνονται σε αυτό, με σκοπό ακριβώς την κατάλυσή του.

Ο στόχος

Γιατί όμως πυκνώνουν στις μέρες μας τέτοιες παρεμβάσεις; Η απάντηση βρίσκεται στις αναδιαρθρώσεις που ετοιμάζονται, στις αντιδραστικές αλλαγές που προτείνουν για την ανώτατη εκπαίδευση τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, που συνυπογράφουν και υλοποιούν τις κατευθύνσεις της ΕΕ.

Το ακαδημαϊκό άσυλο κατοχυρώνει την ελεύθερη επιστημονική αναζήτηση και την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Εχει πάψει η ανάγκη αυτής της κατοχύρωσης; Κάθε άλλο! Ποιον εξυπηρετεί, λοιπόν, η κατάργηση του ασύλου; Αυτούς που θέλουν να ελέγχουν και να χειραγωγούν την ελεύθερη έκφραση των ιδεών, τους επιστήμονες, την επιστημονική έρευνα που διεξάγουν και συνολικά την ανθρώπινη σκέψη, υποτάσσοντάς τη στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αυτός είναι, όμως, ο στόχος των αναδιαρθρώσεων που ετοιμάζονται: Πλήρης έλεγχος της επιστημονικής σκέψης και έρευνας από το κεφάλαιο και τους υποστηρικτές του.

Ηδη σήμερα από τα προγράμματα σπουδών των Πανεπιστημίων και ΤΕΙ έχουν εξοβελιστεί τα μαρξιστικά μαθήματα. Η έρευνα χρηματοδοτείται κυρίως από ευρωπαϊκά προγράμματα και ιδιώτες, γεγονός που καθορίζει τις κατευθύνσεις και τα αποτελέσματα της έρευνας, σύμφωνα με το αν εξασφαλίζει κέρδη στο κεφάλαιο, αν υπηρετεί την επιβίωση και την ισχυροποίηση του καπιταλισμού. Με τις επιχειρούμενες αναδιαρθρώσεις, αυτή η ιδεολογική μονομέρεια θα ενταθεί στο έπακρο.

Σε ένα ιδιωτικοποιημένο ίδρυμα, πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις απαιτήσεις της «αγοράς», δε χωράει μια λαϊκή κατάκτηση, ένας δημοκρατικός θεσμός, όπως το ακαδημαϊκό άσυλο! Σε ένα ίδρυμα όπου θα έχουν διεισδύσει οι επιχειρήσεις και θα παραγγέλνουν τους αποφοίτους που θέλουν να έχουν αύριο ως εργαζόμενους και την έρευνα που θα καθιστά πιο κερδοφόρα τα προϊόντα τους... οι επιχειρήσεις θα είναι τα αφεντικά, η δικιά τους γνώμη θα κυριαρχεί, η όποια πολυφωνία θα αποτελεί... κόστος για την επιχείρηση, ενώ τα συμφέροντα του λαού και των εργαζομένων θα κρίνονται εξ ορισμού εχθρικά! Εξάλλου, σε καμιά ιδιωτική επιχείρηση δεν υφίσταται άσυλο!

Οι... προτάσεις

Για να υπηρετήσει αυτό το στόχο η κυβέρνηση, επιχειρεί στο προσχέδιο για το νέο νόμο - πλαίσιο να αλλάξει εντελώς, να διαστρεβλώσει - θα λέγαμε - τον ορισμό του ακαδημαϊκού ασύλου και από κατάκτηση που προστατεύει το λαϊκό κίνημα να μετατρέψει το άσυλο σε αντιδραστικό όπλο κατά του κινήματος. Συγκεκριμένα, η διατύπωση του προσχεδίου της κυβέρνησης έχει ως εξής: «Το ακαδημαϊκό άσυλο αναγνωρίζεται έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και για την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, στη μάθηση και την εργασία όλων ανεξαιρέτως των μελών των ΑΕΙ».

Το εδάφιο που προστίθεται για την «προστασία του δικαιώματος στη μάθηση και την εργασία» ανοίγει δρόμο για την ποινικοποίηση όχι μόνο των καταλήψεων, αλλά και πολλών άλλων μορφών αγώνα μέσα στα ιδρύματα (συμβολικές παραστάσεις διαμαρτυρίας κ.ά.) και, το σημαντικότερο, ποινικοποιεί ακόμα και τις γενικές συνελεύσεις και τις συλλογικές διεργασίες φοιτητών και εργαζομένων, όταν λαμβάνουν χώρα σε χώρο ή ώρα εργασίας ή μαθήματος! Δίνει ισχυρότατο όπλο στα χέρια μιας ενδεχόμενα αυταρχικής διοίκησης σε ένα ίδρυμα να καταστείλει κάθε μορφή αγώνα και πολλές μορφές συνδικαλιστικής έκφρασης.

Και το ενδεχόμενο να διοικούνται τα ιδρύματα από όλο και πιο αυταρχικές διοικήσεις δεν είναι απίθανο. Οσο περισσότερο εφαρμόζονται οι αναδιαρθρώσεις, τόσο περισσότερο οι διοικήσεις θα αποκτούν χαρακτηριστικά «μάνατζερ», χαρακτηριστικά «σκληρού εργοδότη», που απαγορεύει κινητοποιήσεις και αγωνιστικές διεργασίες, ώστε να μη χάνεται ούτε μια ώρα «παραγωγής» για το ίδρυμα... Τα ιδρύματα θα κυνηγούν τους «δείκτες παραγωγικότητας» γιατί από αυτούς θα κρίνεται η χρηματοδότηση και η... βιωσιμότητά τους. Φτιάχνουν, λοιπόν, από τώρα το νομοθετικό πλαίσιο λειτουργίας των επιχειρήσεων - ΑΕ(Ι)!

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=12/11/2006&id=7004&pageNo=14&direction=1

[Turambar]

Η Μαύρη Βίβλος του ΚΚΕ

Ήταν δεδομένο ότι το ΚΚΕ θα αντιδρούσε στην πρόσκληση για να μιλήσει ο Γάλλος συγγραφέας κ. Στέφαν Κουρτουά. Λίγοι φανταζόταν ότι θα επενέβαινε λογοκριτικά για να σταματήσει μια πανεπιστημιακή εκδήλωση, σε ένα χώρο όπου η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών υποτίθεται ότι προστατεύεται νομικά.

Αυτό όμως που πρέπει να μας προβληματίσει είναι ότι ο τραμπουκισμός του ΚΚΕ πέρασε αλώβητος στη δημοκρατική μας χώρα. Με την τιμητική εξαίρεση των αρθρογράφων της «Ελευθεροτυπίας» κ. Σήφη Πολυμίλη και Γ. Καρελιά ουδείς διαμαρτυρήθηκε γιʼ αυτή την προσβολή του πανεπιστημιακού ασύλου. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε τα κόμματα, ούτε καν οι πανεπιστημιακοί. Έστω για τα μάτια του κόσμου...

Ας δούμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Το 1997 κυκλοφόρησε στη Γαλλία το βιβλίο «Η Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού» (στα ελληνικά εκδόσεις «Εστία», 2001). Το βιβλίο, επιμέλεια του οποίου είχε ο κ. Στέφαν Κουρτουά, είναι ένα συλλογικό έργο Γάλλων δημοσιογράφων και ιστορικών. Θα μπορούσε να ονομαστεί η εγκυκλοπαίδεια των κομμουνιστικών εγκλημάτων στα 70 χρόνια που κυριάρχησε στην ΕΣΣΔ και σε κάποια άλλα μέρη του κόσμου. Όπως είναι φυσικό ένα τέτοιο βιβλίο προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων. Κυρίως στη Γαλλία και δευτερευόντως στην Ελλάδα όταν μεταφράστηκε. Η Liberation έγραψε ότι αποτελεί τον «πρώτο σφαιρικό επιστημονικό απολογισμό του κομμουνισμού». Η Wall Street Journal το χαρακτήρισε «αριστοτεχνικό έργο, ντοκουμενταρισμένο και νηφάλια γραμμένο». Το επίσημο όργανο του ΚΚΕ το βάφτισε «εμετικού αντικομμουνισμού το ανάγνωσμα» («Ριζοσπάστης 22.2.2002).

Με την έκδοση του βιβλίου το ΚΚΕ ακολούθησε την προσφιλή τακτική του. Τον τραμπουκισμό. Κατʼ αρχήν λεκτικό. Οι δύο στρατευμένοι ποιητές του κ.κ. Γιώργος Κακουλίδης και Ηλίας Λάγιος επιτέθηκαν στον δημοσιογράφο κ. Ριχάρδο Σωμερίτη (έγραψε το επίμετρο της ελληνικής έκδοσης) με χείριστους χαρακτηρισμούς. Αναδημοσιεύουμε τη χυδαιότητα: «Χαιρόμαστε, σημειολογικά, διότι την ελληνική έκδοση της επαίσχυντης Βίβλου προλογίζει το δημοσιογραφικό άθυρμα, το αλαλάζον κύμβαλο της Νέας Τάξης, Ριχάρδος Σωμερίτης. Απολογητής και προασπιστής πάσης χυδαίας επίθεσης της σύγχρονης κτηνωδίας». Οι δύο κατά Ριζοσπάστη «γνωστοί ποιητές» δεν μπήκαν καν στον κόπο να ξεφυλλίσουν το βιβλίο πριν του επιτεθούν. Ο κ. Σωμερίτης δεν προλόγισε τη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού». Το επίμετρο έγραψε.

Την περασμένη Παρασκευή το «Πανεπιστήμιο Μακεδονία» διοργάνωσε ένα αξιόλογο συνέδριο με τίτλο «Ενθυμούμενοι τον κομμουνισμό, γιορτάζοντας τα 15 χρόνια Δημοκρατίας στην Ανατολική Ευρώπη». Μεταξύ των ομιλητών ήταν και ο επιμελητής της «Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού» κ. Στέφαν Κουρτουά. Μια ομάδα μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ εισέβαλαν στο χώρο του συνεδρίου και με πανό και συνθήματα απέτρεψαν την διεξαγωγή του. Προς δόξα του ακαδημαϊκού ασύλου το συνέδριο σταμάτησε, μεταφέρθηκε σε κοντινό ξενοδοχείο. Προς δόξα της ακαδημαϊκής ακεραιότητας ο καθηγητής του Αριστοτελείου και βουλευτής του ΚΚΕ κ. Γιώργος Χουρμουζιάδης δήλωσε ότι το συνέδριο είναι άκρως επικίνδυνο για την σωστή σκέψη! Προς δόξα όλων των κομμάτων της χώρας δεν αντέδρασε κανείς. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση. Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά ότι σε θέματα «σωστής σκέψης» κυβερνά εδώ και χρόνια το ΚΚΕ.

Πριν δύο εβδομάδες ακροδεξιοί τραμπούκοι προσπάθησαν να σταματήσουν το συνέδριο του κόμματος «ουράνιο Τόξο» στη Θεσσαλονίκη. Κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν μεταξύ αυτών και ο υποψήφιος ευρωβουλευτής του ΚΚΕ κ. Γιάννης Ζιώγας. Καλά έκαναν. Σε θέματα λόγου, άσχετα με το τι εκφέρει κανείς, πρέπει να υπάρχει απεριόριστη ανοχή. Την Παρασκευή τραμπούκοι της Αριστεράς κατάφεραν να σταματήσουν ένα πανεπιστημιακό συνέδριο. Γιʼ αυτό θα διαμαρτυρηθεί κανείς;

Η δημοκρατία του ΚΚΕ επί το έργον: Κατάφεραν να σταματήσουν ένα πανεπιστημιακό συνέδριο διότι όπως δήλωσε ο καθηγητής κ. Γ. Χουρμουζιάδης ήταν επικίνδυνο για τη σωστή σκέψη!



Πηγή: http://gportal.com

[Turambar]

Ας το ξανασκεφθούν

Γρηγοριάδης Κώστας

Τι κρινόταν, αλήθεια, την περασμένη Παρασκευή στο Πανεπιστήμιο «Μακεδονία», στη Θεσσαλονίκη, και συγκεκριμένα στο Τμήμα Βαλκανικών, Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών; Η ελευθερία διακίνησης των ιδεών και της ακαδημαϊκής έρευνας και, μάλιστα, μέσα στον κατ' εξοχή χώρο τους; Το δικαίωμα λόγου του Στέφαν Κουρτουά, ενός μισαλλόδοξου και χυδαίου αντικομμουνιστή, ένθερμου οπαδού της «νέας τάξης» και των πολέμων της και ενός εκ των συγγραφέων της «Μαύρης Βίβλου του κομμουνισμού»;

Ας μας επιτρέψουν, όσοι έσπευσαν να επικρίνουν τη δικαιολογημένη αντίδραση φοιτητών και καθηγητών, μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, να υπογραμμίσουμε ότι αυτό που κρινόταν ήταν το πρώτο. Ο κ. Κουρτουά μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Και το κάνει, έχοντας την απλόχερη βοήθεια των κυρίαρχων δυνάμεων. Εχει, όμως, δικαίωμα η διοίκηση ενός Πανεπιστημίου να μετατρέπει το ακαδημαϊκό βήμα -και, μάλιστα, συστηματικά - σε προκεχωρημένο φυλάκιο της πλέον μισαλλόδοξης και αντικομμουνιστικής προπαγάνδας ή των βάρβαρων και φιλοπόλεμων «ιδεών» του ΝΑΤΟ και της «νέας τάξης», με πρόσχημα τη δημοκρατία και την ελευθερία του λόγου; Εμείς λέμε όχι. Κάνοντας αυτό, αρνείται στην πράξη τόσο την ελευθερία διακίνησης των ιδεών, όσο και τις θεμελιακές αρχές της ακαδημαϊκής έρευνας και αναζήτησης της επιστημονικής αλήθειας, όπως ακριβώς κάνουν αποδεδειγμένα τόσο ο χυδαίος αντικομμουνισμός, όσο και οι πόλεμοι του Μπους. Η διαβόητη «Μαύρη Βίβλος» έχει τόση και τέτοια σχέση με τη διακίνηση των ιδεών και την αλήθεια, όση και τα εμετικά «αναγνώσματα» περί πηγάδας του Μελιγαλά, της δεκαετίας του 1950.

Ας ξανασκεφθούν, επομένως, όσοι καλόπιστα επέκριναν τους κομμουνιστές, ποιοι υπεράσπιζαν την ακαδημαϊκή ελευθερία και τη διακίνηση των ιδεών και ποιοι τις έστηναν στον τοίχο, την περασμένη Παρασκευή...



Πηγή Ριζοσπάστης [/url/

[Karaμazoβ]

Αν και δεν συμφωνω με τις τακτικές του ΚΚΕ στο θεμα της "Μαυρης Βιβλου" στο ζητημα της "πηγάδας του Μελιγαλά" υπάρχει μεγάλη συγχηση και προκατάληψη εναντια στον ΕΛΑΣ...

Η διαβόητη «Μαύρη Βίβλος» έχει τόση και τέτοια σχέση με τη διακίνηση των ιδεών και την αλήθεια, όση και τα εμετικά «αναγνώσματα» περί πηγάδας του Μελιγαλά, της δεκαετίας του 1950.

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΙΣΟΥΣ ΣΤΟ ΜΕΛΙΓΑΛΑ

 

Η μαύρη εθνική Πηγάδα
 

Εδώ που τα λέμε, έχουν και οι ανά την Ευρώπην νοσταλγοί του ναζισμού το δίκιο τους. Αν δεν τιμήσουν αυτοί τους ομοϊδεάτες τους, οι οποίοι κείτονται στην Πηγάδα του Μελιγαλά, ποιος θα τους τιμήσει;

 

Για δεκαετίες υπήρξε το σύμβολο του επίσημου αντικομμουνισμού και της διατεταγμένα επιλεκτικής μνήμης του «κράτους των εθνικοφρόνων». Τη δεκαετία του '80 λειτούργησε ως χώρος συσπείρωσης των νοσταλγών της παλιάς καλής εποχής. Ηρθαν κατόπιν οι καιροί της «εθνικής συμφιλίωσης», και η Πηγάδα του Μελιγαλά πέρασε στα αζήτητα.

Μόνο περιθωριακές ακροδεξιές γκρούπες ταξιδεύουν πια κάθε Σεπτέμβρη, για να δώσουν τον τόνο σε μια επιμνημόσυνη τελετή χωρίς πολιτικό αντίκρισμα για τους διεκδικητές του «μεσαίου χώρου».

Ωσπου, φέτος, ο ξεχασμένος Μελιγαλάς ξανάγινε είδηση χάρη στο πανευρωπαϊκό ναζιστικό φεστιβάλ «Κύμα Μίσους 2005». Μια συγκέντρωση εγχώριων χρυσαυγιτών, γερμανών νεοναζί, ιταλών φασιστών, ισπανών φαλαγγιτών κι άλλων ομοϊδεατών τους, που προβλέπεται να κορυφωθεί την ερχόμενη Κυριακή με τη δυναμική παρουσία των «κατασκηνωτών» στο ετήσιο μνημόσυνο της Πηγάδας.

*Οι επίσημες αντιδράσεις των εκπροσώπων της τοπικής κοινωνίας απέναντι σ' αυτά τα σχέδια είναι καθαρά εχθρικές. «Ως δήμος, θεωρούμε ότι δεν υπάρχει καμία ταύτιση, ούτε έμμεση ούτε άμεση του χώρου της Πηγάδας με φιλοναζιστικές και φιλοφασιστικές οργανώσεις» εξηγεί στον «Ιό» η δήμαρχος Μελιγαλά, Ελένη Αλειφέρη-Καραθανάση. «Στην Πηγάδα υπάρχουν τα θύματα του Εμφυλίου, πολλοί απ' αυτούς είχαν πολεμήσει το ναζισμό και το φασισμό. Γενικότερα, θεωρούμε απαράδεκτη την προσπάθεια εκμετάλλευσης των νεκρών της Πηγάδας για πολιτικές σκοπιμότητες».

Οσον αφορά τη συμμετοχή των ναζιστών στη φετινή τελετή, η δήμαρχος είναι σαφής: «Στην Πηγάδα υπάρχει ένα θρησκευτικό μνημόσυνο που γίνεται με επιμέλεια και φροντίδα του "Συλλόγου των Θυμάτων Πηγάδας". Εκεί, ο καθένας είναι ελεύθερος να παραστεί. Αρκεί βέβαια να σέβεται το χώρο και την τελετή. Δεν είναι χώρος ένα μνημόσυνο για συνθήματα πολιτικά, ακραία ή μη... Είναι, κατά τη γνώμη μου, ένας χώρος προσευχής και περισυλλογής και τίποτε άλλο...».

*Την ίδια στάση κρατάει και ο οργανωτής του μνημοσύνου, πρόεδρος του «Συλλόγου Θυμάτων Πηγάδας Μελιγαλά» και δημοτικός σύμβουλος Επαμεινώνδας Μανιάτης. «Είμαστε αντίθετοι, διότι αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με το μνημόσυνο. Αν έρχονται σαν επισκέπτες, να δουν, είναι δεκτός ο καθένας. Εμείς στο χώρο της Πηγάδας δεχόμεθα όλους τους Ελληνες. Δεν θέλουμε όμως πολιτική εκμετάλλευση, απ' οπουδήποτε κι αν προέρχεται».

Παρατηρούμε ότι η «Χρυσή Αυγή» είναι τακτικός θαμώνας των εκδηλώσεων κάθε Σεπτέμβρη. Ο κ. Μανιάτης το επιβεβαιώνει: «Μία ομάδα έρχεται, και μάλιστα καταθέτουν και στεφάνι. Γιατί εκεί, όποιος μας ζητήσει, βεβαίως επιτρέπουμε να καταθέσει στεφάνι». Παραδέχεται, επίσης, ότι η πολιτικοποίηση ήταν ανέκαθεν συνυφασμένη με την τέλεση του μνημοσύνου:

«Ετσι ήτανε από παλιά: ότι εδώ έγινε μια σφαγή από τους αναρχοκομμουνιστές. Αυτή είναι άλλωστε η αλήθεια». Ο ίδιος έχει χάσει τον πατέρα του, εκτελεσμένο από τον ΕΛΑΣ. «Εχω μια πικρία... Σας πληροφορώ, όμως, ότι έχω κάνει παρέα με ανθρώπους αριστερούς, και μάλιστα με ανθρώπους που τους είχαν πάει και στη Μακρόνησο. Ενας κόσμος, απ' τους παλιούς, με είχαν δει και λέγανε "Τι κάνει αυτός;"».

Μακρονησιώτης πολιτικός κρατούμενος ίσον «σφαγέας». Παρά την προσπάθεια του συνομιλητή μας να φανεί μετριοπαθής, αυτή η εξίσωση αποκαλύπτει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα όρια της «εθνικής συμφιλίωσης» σε τούτο τον τόπο.

*Σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος κινείται ανακοίνωση των χρυσαυγιτών Μεσσηνίας στον τοπικό τύπο (17.8.05): «Εμείς», διακηρύσσουν οι οργανωτές του φεστιβάλ για το μνημόσυνο, «θα βρισκόμαστε πάντοτε εκεί για να τιμάμε με την παρουσία μας τους αγνούς έλληνες πατριώτες και τους ηρωικούς μαχητές των Ταγμάτων Ασφαλείας που έδωσαν τη ζωή τους για να μην υποδουλωθεί η πατρίδα μας στους εαμοβούλγαρους κομμουνιστοσυμμορίτες».

*Την εικόνα συμπληρώνουν οι δηλώσεις πολιτών στα τοπικά κανάλια: σ' ένα τυπικό ρεπορτάζ του είδους, σχεδόν όλοι οι ερωτηθέντες τάχθηκαν κατά της παρουσίας των νεοναζί στο μνημόσυνο, φροντίζοντας όμως ταυτόχρονα να ξεκαθαρίσουν ότι «ο χώρος της Πηγάδας είναι ιερός» (BEST 25.8.05).

Αυτό που απουσιάζει ολοκληρωτικά από την όλη συζήτηση, είναι η ουσιαστική αποτίμηση του ετήσιου «μνημοσύνου» αυτού καθ' εαυτού. Το διαπιστώνουμε, πάνω απ' όλα, ξεφυλλίζοντας τα σχετικά δημοσιεύματα του αθηναϊκού και διεθνούς τύπου. Τι ακριβώς αφορά η επίμαχη τελετή, που ο πανευρωπαϊκός νεοναζισμός φιλοδοξεί να «τιμήσει» (ή να «αμαυρώσει») με την παρουσία του;

-Σύμφωνα με τους «New York Times», το ζήτημα αφορά «μια από τις ζοφερότερες ελληνικές επετείους: τη σφαγή 1.400 γυναικών και παιδιών από κομμουνιστές αντάρτες το 1944 στο Μελιγαλά» («Ν.Υ. Times» 10.8.05). Πηγή του δημοσιεύματος, όπως άλλωστε και των περισσότερων σχετικών αναφορών στο Διαδίκτυο, αποτελεί η διαβόητη «Μαύρη Βίβλος του Κομμουνισμού» των Κουρτουά και Σία (βλ. «Ιός» 11.11.2001 & 2.3.2002) -με κάποιες προσαρμογές επί το αντικομμουνιστικότερον, αφού το πρωτότυπο κείμενο μιλάει για «1.400 άντρες, γυναίκες και παιδιά και περίπου 50 αξιωματικούς και υπαξιωματικούς των Ταγμάτων ασφαλείας» που «δολοφονήθηκαν» από τον ΕΛΑΣ (σ. 347).

-Κατά την αγγλόφωνη έκδοση της «Καθημερινής», πάλι, στο Μελιγαλά έγινε «σφαγή εθνικιστών αντιστασιακών αγωνιστών και πολιτών» (4.6.05).

-Την ίδια ακριβώς διατύπωση υιοθετεί κι η ισραηλινή «Jerusalem Post» (4.6.05), που κατά τα άλλα διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για τη χιτλερική μάζωξη.

Το απωθημένο παρελθόν

Αυτό που κανείς -εκτός από τους ίδιους τους ναζί- δεν φαίνεται (ή δεν θέλει) να θυμάται, είναι ποιοι ακριβώς είναι θαμμένοι στην περίφημη Πηγάδα. Η επιλεκτική αυτή αμνησία δεν είναι καθόλου περίεργη.

Η διακριτική αποσιώπηση της ταυτότητας των νεκρών αποτελεί συστατικό στοιχείο των «μνημοσύνων» του Μελιγαλά ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και συνδέεται με τη γενικότερη στρατηγική βάσει της οποίας επιχειρήθηκε στη χώρα μας η «δικαίωση» του ένοπλου δωσιλογισμού.

Με δυο λόγια: αυτό που συνήθως αποκρύπτει η φιλολογία περί «αθώων θυμάτων» είναι (α) το ιστορικό γεγονός ότι ο Μελιγαλάς υπήρξε βάση και ορμητήριο των ένοπλων συνεργατών της Βέρμαχτ που το 1943-44 έπνιξαν στο αίμα τη Μεσσηνία και τους γύρω νομούς και (β) ότι το μακελειό του 1944 ήταν το αποτέλεσμα μιας από τις σκληρότερες μάχες που έδωσε ο ΕΛΑΣ, με εξουσιοδότηση του συμμαχικού στρατηγείου και της κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Ας δούμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

*Κωμόπολη 2.482 κατοίκων το 1940, ο Μελιγαλάς χρησιμοποιήθηκε το 1941-43 ως βάση ιταλών καραμπινιέρων (1941-43) και μιας διλοχίας γερμανικού στρατού (1943-44).

*Οταν την άνοιξη του 1944 οι Γερμανοί συγκρότησαν τα Τάγματα Ασφαλείας, ένοπλους δωσιλογικούς σχηματισμούς με αποστολή την «αξιοποίηση της αντικομμουνιστικής μερίδας του ελληνικού λαού» για τη μετατροπή της αντιφασιστικής Αντίστασης σε εμφύλιο πόλεμο και την «εξοικονόμηση γερμανικού αίματος», εγκαταστάθηκε εκεί το 3ο Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά. Την υποστήριξή του ανέλαβε μια «πολιτική επιτροπή», με πρόεδρο τον πολιτευτή Περικλή Μπούτο και μέλη τον κοινοτάρχη, δυο δικηγόρους κι ένα γιατρό (Θεοδωρόπουλος 2001, σ. 133-4).


Ο τρόπος με τον οποίο «αξιοποιήθηκε» από τους ναζί αυτή η δωσίλογη «μερίδα του ελληνικού λαού» ήταν αναμενόμενος: Δεν πρόλαβε να εγκατασταθεί το Τάγμα στο Μελιγαλά, και τα γερμανικά αρχεία καταγράφουν τη συμμετοχή του σε «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις» των κατοχικών στρατευμάτων. Στηριγμένοι στη Βέρμαχτ, οι ταγματασφαλίτες αναλαμβάνουν να κονιορτοποιήσουν τη μαζική βάση του ΕΑΜ με μαζικές συλλήψεις, βασανιστήρια, εκτελέσεις και κάψιμο σπιτιών, εγκαινιάζοντας ένα φαύλο κύκλο βίας και αντεκδικήσεων, που θα οδηγήσει στις εκτελέσεις των ημερών της Απελευθέρωσης.

Η μάχη και η σφαγή

Η συμβολή τους στην πολεμική προσπάθεια του Αξονα υπήρξε ουσιαστική. Δεν είναι μόνο ο προϊστάμενός τους, αντιστράτηγος των SS Βάλτερ Σιμάνα που, στην τελική έκθεσή του προς τον Χίμλερ (2.11.44), διαπιστώνει ότι τα Τάγματα Ασφαλείας «ήταν πολύτιμες βοηθητικές μονάδες στην ενεργό καταπολέμηση των συμμοριών». Βρετανική έκθεση του 1944 τονίζει πως «η τοπική γνώση των προσώπων και του χώρου από τα Τάγματα Ασφαλείας, τους προσδίδει μοναδική αξία για τους Γερμανούς, που μπορούν έτσι να κρατήσουν την Ελλάδα με έναν ελάχιστο αριθμό δυνάμεων», (ΔΙΣ 1998, σ. 43). Αποκαλυπτική είναι τέλος η πρακτική της Βέρμαχτ να περιλαμβάνει τους νεκρούς, τραυματίες ή αγνοούμενους ταγματασφαλίτες στους πίνακες των δικών της απωλειών.

*Για τη στάση του πληθυσμού, αρκετά εύγλωττες είναι οι μεταπολεμικές αναμνήσεις του υποδιοικητή του Τάγματος Μελιγαλά, ταγματάρχη Καζάκου, για τις εκκαθαριστικές του καλοκαιριού του 1944 στον Ταΰγετο: «Η επιχείρησις αύτη απέβη άκαρπος», σημειώνει, «καθ' όσον ο ΕΛΑΣ είχεν οργανώσει σχεδόν ολόκληρον την ύπαιθρον (Μεσσηνίας και Λακωνίας) από του εργάτου μέχρι του ανωτάτου τιτλούχου, ώστε επληροφορήθη εγκαίρως φαίνεται την όλην προπαρασκευήν» των Γερμανών και των συνεργατών τους.

Αντισυνταγματάρχης πλέον του ελληνικού στρατού, ο συντάκτης των παραπάνω γραμμών φροντίζει πάντως να διευκρινίσει, εν έτει 1955, ότι «η στάσις των Αρχών κατοχής υπήρξε ειλικρινής και φιλική» απέναντι στη μονάδα του (ΔΙΣ 1998, σ. 193). Αναφερόμενος πάλι στην αποχώρηση της Βέρμαχτ, δεν διστάζει να καταγγείλει τους Γερμανούς για «προδοτικήν στάσιν» (σ. 197).

*Οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το Μελιγαλά στις 4.9.1944 και την Καλαμάτα την επομένη. Ο ΕΛΑΣ μπήκε στην μεσσηνιακή πρωτεύουσα στις 9 Σεπτεμβρίου, μετά ολοήμερη μάχη με τον εκεί «λόχο ασφαλείας» και τη χωροφυλακή. Στις 13 Σεπτεμβρίου ήρθε η σειρά του Μελιγαλά, όπου είχαν οχυρωθεί οι εναπομείναντες ταγματασφαλίτες. Οταν η ηγεσία τους απέρριψε το κάλεσμα του ΕΑΜ να καταθέσουν τα όπλα και να τεθούν στη διάθεση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, το λόγο είχαν τα όπλα. Οι αντίπαλες δυνάμεις ήταν ισοδύναμες αριθμητικά (1.000-1.200 ένοπλοι εκατέρωθεν), ενώ οι αντάρτες διέθεταν την υποστήριξη χιλιάδων χωρικών του εφεδρικού ΕΛΑΣ, που συνέρρεαν από τα πέριξ με αυτοσχέδιο οπλισμό.

Η μάχη κράτησε τρεις ολόκληρες μέρες (13-15.9.44). Το τελικό ανακοινωθέν του ΕΛΑΣ αναφέρει ότι σκοτώθηκαν 60 αντάρτες και 800 «ράλληδες». Ο δεύτερος αριθμός περιλαμβάνει προφανώς χοντρικά και τους εκτελεσμένους των επόμενων ημερών.

*Παρά τις αντιφάσεις, τις υπερβολές και τις αποσιωπήσεις τους, οι διαθέσιμες αφηγήσεις δίνουν μια γενική ιδέα όσων συνέβησαν μετά τη μάχη: Αρχικά σημειώθηκαν σποραδικοί φόνοι και καταστροφές περιουσιών. Ακολούθησε το ξεκαθάρισμα των συλληφθέντων με συνοπτικές διαδικασίες, από μια επιτροπή με επικεφαλής τους δικηγόρους Βασίλη Μπράβο και Γιάννη Καραμούζη. Από σημειώματα που δημοσιεύθηκαν αργότερα στον τοπικό εθνικόφρονα τύπο προκύπτει ότι αποφασιστικό ρόλο σ' αυτή τη διαδικασία έπαιξαν οι τοπικές οργανώσεις της Εθνικής Πολιτοφυλακής, στις οποίες είχε ανατεθεί η συγκέντρωση στοιχείων για την προηγούμενη δράση κάθε αιχμαλώτου. Οσοι καταδικάζονταν οδηγούνταν σε ένα εγκαταλειμμένο ξεροπήγαδο έξω απ' την κωμόπολη (την «Πηγάδα») κι εκτελούνταν.

*Πόσοι ήταν; Το 1945, το ιατροδικαστικό συνεργείο του Καψάσκη ανακοίνωσε ότι ξέθαψε 708 πτώματα. Στο μνημείο είναι γραμμένα 787 ονόματα από 61 πόλεις και χωριά. Η εθνικόφρων φιλολογία προβάλλει φυσικά πολύ μεγαλύτερα νούμερα: «περί τους 1.500 εις την Πηγάδα» μετρά ο Κώστας Καραλής (1958), «περί τα 1.800 άτομα πάσης ηλικίας και φύλου» βρίσκουν το Αρχηγείο Χωροφυλακής (1962) και ο καθηγητής Απόστολος Δασκαλάκης (1973), 1.900 τους θέλει ο Κων/νος Αντωνίου (1965), «άνω των 3.500 κατά τους μετριωτάτους υπολογισμούς» τους προτιμά η χουντική ιστορία του ΓΕΣ (1973). Ο Κοσμάς Αντωνόπουλος, πάλι, αναφέρει 2.100 «δολοφονηθέντες», παραθέτει όμως τα στοιχεία μόλις 699. Το βιβλίο που διανέμει ο «Σύλλογος Θυμάτων» περιέχει 1.144 ονόματα, ο συγγραφέας του όμως δείχνει μάλλον αναποφάσιστος: αλλού μιλάει για 1.500 νεκρούς (σ. 118), αλλού για «1.500 και πλέον» (σ. 115), αλλού για πάνω από 2.000 (σ. 26 & 166) κι αλλού για «5.000 εκατέρωθεν» (σ. 23). Σε κάθε περίπτωση, οι αριθμοί περιλαμβάνουν όχι μόνο τους «σφαγιασθέντες» αλλά και τους νεκρούς της τριήμερης μάχης.

*Την αντίθετη τάση επιδεικνύουν οι συγγραφείς της εαμικής πλευράς. Η αναλυτικότερη σχετική πηγή υπολογίζει 120 σκοτωμένους στη μάχη και 280-350 εκτελεσμένους στην Πηγάδα (Ξιάρχος 1982, σ. 38), ενώ δεν λείπουν αναφορές μέχρι και σε 1.200 νεκρούς.

*Πιο ενδιαφέρουσα απ' αυτή την... κολοκυθιά αποδεικνύεται η εξέταση του καταλόγου της έκδοσης του «Συλλόγου Θυμάτων». Σε σύνολο 1.144 ονομάτων (οι 108 κάτοικοι Μελιγαλά) υπάρχουν μόνο 18 γυναίκες, 18 ηλικιωμένοι, ένας έφηβος και κανένα παιδί. Ολοι οι υπόλοιποι, το 96,8% του συνόλου, είναι άντρες λίγο πολύ μάχιμης ηλικίας. Κάθε άλλο παρά σφαγή «γυναικόπαιδων», δηλαδή...

Μνημόσυνο ακατονόμαστων

Ευθύς εξαρχής, οι εκδηλώσεις στη μνήμη των «σφαγιασθέντων» πήραν ρεβανσιστικό χαρακτήρα.

*Το πρώτο μνημόσυνο (24.6.45) καταλήγει σε απόπειρα λιντσαρίσματος των αντιστασιακών που κρατούνταν στη φυλακή της κωμόπολης (Β. Κλεφτόγιαννης, «Οπως τα 'ζησα», σ. 143-4).

*Από το Σεπτέμβριο του 1945 η τελετή τυποποιείται, με φαινομενικό οργανωτή την κοινότητα και ουσιαστικό τη νομαρχία. Συμμετέχουν οι πολιτικές, εκκλησιαστικές, αστυνομικές και στρατιωτικές αρχές, τοπικοί πολιτικοί, τα σχολεία. Επί χούντας θα καθιερωθεί και αθλητικό τουρνουά ποδοσφαίρου και ανώμαλου δρόμου, με κύπελλα που αθλοθέτησαν τοπικοί παράγοντες και οι κυλινδρόμυλοι «Ευαγγελίστρια» («Θάρρος» 17.9.67).

*Παράλληλα, «διευθετείται» ο χώρος των εκδηλώσεων. Βασιλικό διάταγμα του 1953 συστήνει ερανική επιτροπή με πρόεδρο το μητροπολίτη και μέλη το νομάρχη, το διοικητή Χωροφυλακής κ.ά. Από τον δημοσιευμένο απολογισμό του εράνου, πληροφορούμαστε ότι τη μερίδα του λέοντος «συνεισέφεραν» τα σχολεία και οι φαντάροι: 244.413 και 65.529 δρχ. αντίστοιχα, σε σύνολο 332.614 («Σημαία» 19.9.54). Μ' αυτά τα λεφτά χτίζεται παρεκκλήσι, «καλλωπίζεται» η Πηγάδα και υψώνεται ένας τεράστιος σταυρός.

Η τελική διαμόρφωση (μάντρες, πάρκινγκ κ.λπ.) θα γίνει επί χούντας, με πιστώσεις και επίβλεψη Ασλανίδη.

*Η χουντική επταετία γνωρίζει άλλωστε το απόγειο του ιδιότυπου αυτού γιορτασμού. Το 1967 το μνημόσυνο τιμά με την παρουσία του ο Παττακός, εξηγώντας ότι «η 21η Απριλίου απέτρεψε νέον Μελιγαλάν» και ανακοινώνοντας την αναβάθμιση της κοινότητας των 1.800 κατοίκων σε «ιστορικό» δήμο («Εθνος» 18.9.67).

*Το 1968 παρευρίσκεται πρώτη φορά ο «ανώτατος άρχων» της χώρας, στο πρόσωπο του αντιβασιλιά Ζωιτάκη («Θάρρος» 24.9.68). Το 1969, η επιμνημόσυνη λειτουργία μεταφέρεται από την κεντρική εκκλησία της κωμόπολης στο χώρο της Πηγάδας και η τροχαία εκδίδει προληπτικές οδηγίες για την κυκλοφορία («Θάρρος» 21.9.69).

*Το 1973, ενόψει φιλελευθεροποίησης, οι αρχές δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους για το μνημόσυνο. Ειδικά δρομολόγια λεωφορείων και τρένων μεταφέρουν «προσκυνητάς» απ' τους γύρω νομούς («Θάρρος» 14-16.9.73).

Αποκαλυπτικότερη είναι η «φρονηματιστική» λειτουργία της Πηγάδας τον υπόλοιπο χρόνο. Από τις τακτικές καταχωρίσεις του δελτίου πληροφοριών της νομαρχίας, πληροφορούμαστε ότι μεταφέρονται ομαδικά εκεί για «προσκύνημα» φαντάροι, ευέλπιδες, σπουδαστές επαγγελματικών σχολών, «κλιμάκια φοιτητών», δημόσιοι υπάλληλοι, φιλοξενούμενοι της «Εθνικής Εστίας», τ
αξιδιώτες των προγραμμάτων του «Εθνικού ιδρύματος» και -φυσικά- ολόκληρα σχολεία.

*Μετά τη Μεταπολίτευση ο επίσημος γιορτασμός συνεχίζεται, χωρίς ιδιαίτερους ενθουσιασμούς. Τον τόνο δίνουν τώρα οι δυναμικές εμφανίσεις της ακροδεξιάς: βασιλόφρονες που διαβεβαιώνουν ότι «σύντομα θα επιστρέψει ο Κωνσταντίνος», χουντικοί που προπηλακίζουν τον κοινοτάρχη «διότι ανεφέρθη στην αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού» (1976) και γιουχάρουν το νομάρχη (1977), χιτλερικοί που ψαρεύουν στα θολά νερά μιας εθνικοφροσύνης σοκαρισμένης απ' την περιθωριοποίησή της... Ο τοπικός τύπος καταγράφει τα συνθήματα: «Τη λύση θα δώσει ο στρατός», «Ο Φλωράκης στο Γουδί», «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους».

*Ο κύκλος κλείνει το 1982, όταν το υπ. Εσωτερικών γνωστοποιεί στο δήμο τον τερματισμό της συμμετοχής των επίσημων κρατικών αρχών, «επειδή οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούσαν κηρύγματα μισαλλοδοξίας και τροφοδοτούσαν επί 40 χρόνια το διχασμό». Τη σκυτάλη στην οργάνωση του μνημοσύνου παίρνει πια ο «Σύλλογος Θυμάτων Πηγάδας», που ιδρύθηκε το 1980.

*Από κοντά και η Ν.Δ., που βλέπει το μνημόσυνο του 1982 ως τη δέουσα απάντηση στην επίσημη αναγνώριση της εαμικής Αντίστασης. Ο νεαρός βουλευτής Αντώνης Σαμαράς ανακοινώνει π.χ. με ειδικό δελτίο τύπου την έλευσή του «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους εαμοκομμουνιστές» («Ελευθερία» 18.9.82). Σταδιακά, ωστόσο, η λογική του «μεσαίου χώρου» επικρατεί και τα φερέλπιδα στελέχη αποφεύγουν πια να δίνουν το παρών.

Η σταδιακή αυτή περιθωριοποίηση έχει, ωστόσο, ένα απροσδόκητο αποτέλεσμα: πρώτη φορά τα πράγματα λέγονται με το όνομά τους και οι πεσόντες ταγματασφαλίτες «τιμώνται» ως τέτοιοι. Ενα χαρακτηριστικό των επίσημων γιορτασμών ήταν η διακριτική αποφυγή κάθε αναφοράς στα δωσίλογα Τάγματα Ασφαλείας, με την προσφυγή σε εξωραϊστικά σχήματα λόγου: «αγρίως σφαγιασθέντες υπό αναρχικών στοιχείων», «μαρτυρικώς σφαγιασθέντες εθνικόφρονες πατριώτες», «θυσιασθέντες διά το μεγαλείον και την ελευθερίαν της Πατρίδος», «Ηρωες και Μάρτυρες οίτινες προσεφέρθησαν ολοκαύτωμα εις τον βωμόν της υπερτάτης θυσίας», ακόμη και «αδίκως σφαγιασθέντες διά την ελευθερίαν και τα ανθρώπινα δικαιώματα»!

*Μετά το 1982, αντίθετα, οι ομιλητές του «απολίτικου», «οικογενειακού» μνημοσύνου δεν αισθάνονται τέτοιου είδους αναστολές: «Το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ υπήρξε χειρότερος κατακτητής από τους Γερμανούς και τους Ιταλούς» διαβάζουμε π.χ. στον πανηγυρικό που εκφώνησε το 1999 η Ειρήνη Δορκοφίκη, διαβεβαιώνοντας τους συγκεντρωμένους ότι ο χαρακτηρισμός των ταγματασφαλιτών ως «προδοτών» και «συνεργατών των κατακτητών» δεν είναι παρά «αισχρή συκοφαντία» των κομμουνιστών και λοιπών «ευρωλιγούρηδων».

Στην ομιλία πάλι του 1997, ο δικηγόρος Βασίλειος Δημαρέσης ξεκαθαρίζει: «Οι ηρωικοί νεκροί μας δεν πολέμησαν με Ελληνες, διότι οι Κομμουνιστές έπαυσαν να είναι Ελληνες, τα εγκλήματά τους είναι εγκλήματα ξένων, εγκλήματα γενοκτονίας»!

Αραγε, τι απ' όλα αυτά θα μπορούσαν να «αμαυρώσουν» οι επίσημοι νοσταλγοί του Χίτλερ;



Τα ξεχασμένα θύματα

Μια ελάχιστα γνωστή πτυχή της τραγωδίας του Μελιγαλά αφορά τα θύματα των «αγρίως σφαγιασθέντων» ταγματασφαλιτών της Πηγάδας. Εδρα ιταλών καραμπινιέρων, γερμανικής διλοχίας και του Τάγματος Ασφαλείας, η κωμόπολη χρησιμοποιήθηκε σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής ως στρατόπεδο συγκέντρωσης, χώρος βασανιστηρίων και τόπος εκτελέσεων αντιστασιακών και ομήρων. Η απουσία μιας ολοκληρωμένης καταγραφής όσων σκοτώθηκαν απ' τους ταγματασφαλίτες είναι αποκαλυπτική για το κλίμα που επικράτησε στην περιοχή, τόσο κατά τα μετεμφυλιακά χρόνια όσο και αργότερα. Καταφανώς ελλιπή, τα διαθέσιμα στοιχεία είναι ωστόσο διαφωτιστικά.

Ο απολογητής των ταγματασφαλιτών Κοσμάς Αντωνόπουλος παραθέτει τα ονόματα 27 ατόμων που εκτελέστηκαν στο Μελιγαλά από τις κατοχικές δυνάμεις. Οι 6 είναι κάτοικοι της κωμόπολης. Από τον πίνακα απουσιάζουν ωστόσο τα περισσότερα ονόματα που γνωρίζουμε από άλλες πηγές («Η Ελληνική Αντίστασις 1941-1945», Αθήναι 1964).

Στο «Μεσσηνιακό βιογραφικό λεξικό» του Νίκου Καράμπελα (1962) αναφέρονται τα ονόματα 16 εκτελεσμένων στο Μελιγαλά το 1943-44. Στο δικό του βιβλίο ο Σπύρος Ξιάρχος καταγράφει τρεις ομαδικές εκτελέσεις 22 ατόμων κι άλλους 23 μεμονωμένους φόνους («Η αλήθεια για το Μελιγαλά», Καλαμάτα 1982, σ. 46-47). Απροσδιόριστο παραμένει, τέλος, πόσοι απ' τους 924 εκτελεσμένους Μεσσήνιους που μνημονεύονται σε πρόσφατη έκδοση, θανατώθηκαν στην έδρα του Τάγματος (Τάσος Αποστολόπουλος, «Μεσσηνιακή εκατόμβη 1940-1944», Καλαμάτα 2000).

Αποκαλυπτικότερες είναι κάποιες επιμέρους λεπτομέρειες: Στις 27.4.44 ο ΕΛΑΣ Λακωνίας σκότωσε σε ενέδρα τον γερμανό στρατηγό Κρεντς και 3 συνοδούς του. Ο «Στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος» διέταξε σε αντίποινα τον τουφεκισμό 200 «κομμουνιστών» στο σκοπευτήριο της Καισαριανής κι όσων χωρικών θα συναντούσαν τα στρατεύματά του στην ύπαιθρο μεταξύ Μολάων και Σπάρτης. Οπως διαβάζουμε στη σχετική ανακοίνωση, οι ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκωνα έσπευσαν να τιμήσουν με τον τρόπο τους τη μνήμη του γερμανού στρατηγού: «Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς» («Καθημερινή» 30.4.44). Σαράντα απ' αυτές τις «αυτόβουλες» εκτελέσεις έγιναν από το Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά την Πρωτομαγιά του 1944 - τριάντα στην Καλαμάτα και δέκα στο νεκροταφείο του Μελιγαλά. Μεταξύ των τελευταίων ήταν και μια 18χρονη επονίτισσα, η Ασπασία Ξιάρχου, από τη γειτονική Ανθούσα. Είχε πιαστεί (και βασανιστεί) από τους ταγματασφαλίτες ενώ επέστρεφε από την Καλαμάτα για το μνημόσυνο της μάνας της. Ενας κρατούμενος διέφυγε και, την επομένη, εκτελέστηκαν στη θέση του άλλοι δύο (Γιάννης Σχινάς, «Η εθνική Αντίσταση στη Μεσσηνία», Αθήνα 1984, σ. 98-99).

Ακολούθησε στις 15.6.44 ο τουφεκισμός 10 κρατουμένων στο Μελιγαλά (ανάμεσά τους 2 γυναίκες κι ένας ηλικιωμένος ανάπηρος) -σε αντίποινα, προφανώς, για το θανάσιμο τραυματισμό του ταγματασφαλίτη ταγματάρχη Γεωργανά στην Καλαμάτα. Την επομένη, 27 κρατούμενοι, 22 άντρες και 5 γυναίκες, τουφεκίστηκαν από το λόχο Καλαμάτας στις όχθες του Νέδοντα.

Δυόμισι δεκαετίες μετά την επίσημη αναγνώριση της ΕΑΜικής Αντίστασης, μάταια θ' αναζητήσει κανείς στο Μελιγαλά ή τα περίχωρά του κάποιο μνημείο γι' αυτούς τους πεσόντες. «Δεν έχω ακούσει ποτέ κάτι τέτοιο», ήταν η απάντηση του προέδρου του «Συλλόγου Θυμάτων Πηγάδας» κ. Μανιάτη, όταν τον ρωτήσαμε για τους εκτελεσμένους από το Τάγμα Ασφαλείας. Στην Καλαμάτα, μια λιτή στήλη (χωρίς ονόματα ή αριθμούς) στήθηκε από το Δήμο στο χώρο των εκτελέσεων, μακριά από τα μάτια του κοινού, μόλις το 2002. Η επιγραφή κάνει λόγο για «εκτελεσθέντες πατριώτες από τους Γερμανούς και τους συνεργάτες τους», αποφεύγει όμως να αναφέρει την ακριβή ταυτότητα των εκτελεστών.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα, σταματήσαμε στο επιβλητικό μνημείο για τους 204 εκτελεσμένους της Παλιόχουνης, λίγο πριν από τη Μεγαλόπολη. Απ' αυτούς, οι 154 είχαν συλληφθεί από ταγματασφαλίτες στην Καλαμάτα και τουφεκίστηκαν απ' τη Βέρμαχτ σε αντίποινα για την καταστροφή γερμανικής φάλαγγας απ' τον ΕΛΑΣ. Το τμήμα της επιγραφής που πληροφορεί ότι σκοτώθηκαν «από τους Γερμανούς» έχει σβηστεί με φαιοπράσινη μπογιά.


ΙΟΣ

[Karaμazoβ]

Το επιμετρο...

Με την έκδοση του βιβλίου το ΚΚΕ ακολούθησε την προσφιλή τακτική του. Τον τραμπουκισμό. Κατʼ αρχήν λεκτικό. Οι δύο στρατευμένοι ποιητές του κ.κ. Γιώργος Κακουλίδης και Ηλίας Λάγιος επιτέθηκαν στον δημοσιογράφο κ. Ριχάρδο Σωμερίτη (έγραψε το επίμετρο της ελληνικής έκδοσης) με χείριστους χαρακτηρισμούς. Αναδημοσιεύουμε τη χυδαιότητα: «Χαιρόμαστε, σημειολογικά, διότι την ελληνική έκδοση της επαίσχυντης Βίβλου προλογίζει το δημοσιογραφικό άθυρμα, το αλαλάζον κύμβαλο της Νέας Τάξης, Ριχάρδος Σωμερίτης. Απολογητής και προασπιστής πάσης χυδαίας επίθεσης της σύγχρονης κτηνωδίας». Οι δύο κατά Ριζοσπάστη «γνωστοί ποιητές» δεν μπήκαν καν στον κόπο να ξεφυλλίσουν το βιβλίο πριν του επιτεθούν. Ο κ. Σωμερίτης δεν προλόγισε τη «Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού». Το επίμετρο έγραψε.

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Η έκδοση στη Γαλλία της Μαύρης Βίβλου προκάλεσε, όπως είναι γνωστό, σάλο. Ακόμα και εκεί, ένα μεγάλο κομμάτι της προοδευτικής διανόησης καταδίκασε το έργο. Ισχυρίστηκε [...] ότι οι ερευνητές που προχώρησαν στη σύνταξη αυτού του έργου ήταν φανατικοί αντίπαλοι της Αριστεράς· και όμως η προέλευση των περισσοτέρων είναι η ίδια με εκείνη των επικριτών τους. Ισχυρίστηκε ότι το τελικό άθροισμα των θυμάτων του κομμουνισμού περιλαμβάνει σε σημαντικό ποσοστό θύματα που ο θάνατος τους οφείλεται σε άλλα αίτια, όπως η πείνα που ακολούθησε την Οκτωβριανή Επανάσταση· αλλά και αυτό δεν φαίνεται παρά κατά ένα τμήμα ακριβές: οι πολιτικές που οδηγούν στην πείνα δεν είναι ποτέ «θεόπεμπτες».

Το εξακρίβωσαν όλοι αυτό και, πιο πρόσφατα, στη "σοσιαλιστική" Αιθιοπία του Μενγκίστου, στη Ρουμανία του Τσαουσέσκου, στην Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ. Ισχυρίστηκαν οι επικριτές της Μαύρης Βίβλου ότι το έργο έχει στόχο να εξισώσει ανιστόρητα και ανήθικα το «έργο» των ναζί και των φασιστών με τον απολογισμό της Οκτωβριανής Επανάστασης [...] Και όμως, παρά την αντιπαράθεση των αριθμών, αναγκαία ως ένα σημείο για την κατανόηση των πραγμάτων και των γεγονότων, παρά τη σύγκριση των εξουσιών, ιδεολογική ταύτιση δεν γίνεται.

Διότι το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: πώς ένα όραμα απελευθέρωσης του ανθρώπου και παγκόσμιας αδελφοσύνης οδήγησε, αμέσως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, σε ένα συγκεντρωτικό καθεστώς κρατικής παντοδυναμίας και κατατρομοκράτησης κάθε διαφορετικής πολιτικά ή εθνικά κοινότητας; Θα προσθέσω το εξής: αν αυτό το ερώτημα δεν απασχολεί κάθε άνθρωπο, πώς είναι δυνατόν να υπάρξουν δημοκρατικές κοινωνίες; [...]

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Μαύρη Βίβλος θα προκαλέσει εδώ πιο πολύ από ό,τι αλλού. Τόσο το καλύτερο. Πρέπει επιτέλους, τώρα που έχουμε πια στερεή δημοκρατία, χωρίς ξερονήσια και Ασφάλειες, που εμπόδιζαν ηθικά την αντιπαράθεση με τα τότε θύματα, να υπάρξει και στη χώρα μας ουσιαστική αποσταλινοποίηση, πράγμα που δεν αφορά μόνον την κομμουνιστική «Αριστερά» αλλά σαφώς και ένα μεγάλο τμήμα της ρωσόπληκτης κοινής γνώμης, που δεν «θυμάται» καν ότι η μεγάλη ποντιακή ελληνική κοινότητα της ΕΣΣΔ εξορίστηκε και αυτή συλλογικά από τη «λαϊκή προλεταριακή» εξουσία, κάτω από δραματικές συνθήκες.

ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΣΩΜΕΡΙΤΗΣ
(Αποσπάσματα από το επίμετρο της ελληνικής έκδοσης)

[ambitious]

ΓΝΩΡΙΖΩ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ, ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ.

ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΛΜΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΑΥΤΗ ΤΩΝ "180" ΑΤΟΜΩΝ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΠΟΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ ΕΝΤΟΝΩΣ...ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΥΝ ΚΑΤΙ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΔΙΣΤΑΖΟΥΝ ΒΛΕΠΩΝΤΑΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ...

ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ ΙΔΕΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ...

ΠΡΕΠΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΜΕΣΗ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΑΣΥΛΟΥ...

ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΟΠΩΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΑ ΚΡΑΤΗ...

ΠΕΣΤΑ ΡΕ ΠΑΓΚΑΛΕ!!!!!!!!!!!!

Υ.Γ.: ΚΑΙ ΟΣΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΑΞΙΖΕΙ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΑΣ ΤΟ ΣΥΓΚΡΙΝΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΕΚΤΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ, ΜΕ ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ, ΜΕ ΤΟ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΒΑΡΔΑΡΙ...ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΛΕΤΕ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ???

[madmetal]

λοιπον επειδη η συζητηση για το ασυλο με εκνευριζει..

η ΧΟΥΝΤΑ επεσε επειδη ο πρυτανης του ΕΜΠ   Κονοφαγος με προσωπικη του αποφαση και ΚΟΣΤΟΣ  ΔΕΝ αφησε τα τανκς να μπουνε την πρωτη μερα στο ΑΣΥΛΟ....

αυτα επι χουντας που ο τοτε πρυτανης δεν εκανε αρση του ασυλου...

δεν συζηταω αλλο για το ασυλο..

να το καταργησεται για να σωσεται την κοινωνια απο τα ναρκωτικα την πρεζα την πορνεια και τους αναρχικους.
μας τα πρηξατε..


(επισης συμφωνω με τον ανωνυμο..)

[pmousoul]

@ambitious

H υπογραφή σου λέει:

"ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ!!!
ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΖΩ ΕΛΕΥΘΕΡΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΖΩ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ!!!"

Αυτό σημαίνει ότι είσαι περήφανος και για το άσυλο το οποίο προστάτεψε την ελευθερία από την Χούντα!!!

Ή μήπως τώρα θα αλλάξεις και την υπογραφή σου;

[pmousoul]

@ambitious

H υπογραφή σου λέει:

"ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ!!!
ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΖΩ ΕΛΕΥΘΕΡΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΖΩ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ!!!"

Αυτό σημαίνει ότι είσαι περήφανος και για το άσυλο το οποίο προστάτεψε την ελευθερία από την Χούντα!!!

Ή μήπως τώρα θα αλλάξεις και την υπογραφή σου;

Kαι επειδή μου άρεσε πολύ το πιο πάνω post μου... κάνω ακόμα μια ερώτηση:

Ποιους θεωρείς προγόνους σου; Tην Χούντα μήπως; Γιατί οι άλλοι που είναι υπέυθυνοι για την ελευθερία σου σήμερα ήταν υπέρ του ασύλου!

[anonymous-root]

Παρακαλώ να μείνουμε ον - τοπικ. Το κατα δύναμη δηλαδή...

[BOBoMASTORAS]

deleted

[Nick_nAME]

Προφανώς Βοb, ο τύπος έχει επηρεαστεί από την πολλή τηλεόραση...

Άσε που έχει μπλέξει τις έννοιες...
 
Πράγματι η συζήτηση αυτή δεν οδηγεί κάπου... Δεν έχει νόημα να τη συνεχίσουμε...

[Aurelius]

Καλα εχω φριξει.
(εχω και καιρο να μπω και εχω ξεσυνηθισει)

Κατ αρχην γιατι γραφεις με κεφαλαια γραμματα ΠΑΝΤΑ. Προσπαθεις να επιβαλλεις την αποψη σου με αλλους τροπους περα απο τους φυσιολογικους, που ειναι τα λογικα επιχειρηματα;

Κατ τα αλλα εχω πραγματικα σιχαθει παρεμβασεις του στυλ που εκφραζεις:

ΔΑΠιτοπαιδα, που λενε την ... και την κναουν, μονο και μονο για α δημιουργησουν εντυπωσεις.


ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ ΚΑΤΙ:

ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΤΕ ΝΑ ΜΑΣ ΦΛΟΜΩΣΕΤΕ ΜΕ ΤΙΣ ΠΙΠΕΣ ΣΑΣ, ΕΔΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΠΟΜΠΗ

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΑΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΩΛΟΚΟΙΝΩΝΙΑ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ
"ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ"

[Johnny English]

Ρε παιδιά. Σταματήστε να απαντάτε στο  .

Μπαίνει μέσα για 3 λεπτά, γράφει την παπαριά του, και φεύγει για να γελάει μετά με μας που του απαντάμε.

Αφήστε να πάει στο καλό. 1 ποστ είναι ανάμεσα σε 250000. Αν δε του απαντήσει κανείς, θα είναι σαν να μην υπήρξε.

Μη παίζετε το παιχνίδι του.

Σόρρυ για το off-topic. Ευχαριστώ.

[ambitious]

@ambitious

H υπογραφή σου λέει:

"ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΑΣ!!!
ΕΙΜΑΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΖΩ ΕΛΕΥΘΕΡΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΖΩ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ!!!"

Αυτό σημαίνει ότι είσαι περήφανος και για το άσυλο το οποίο προστάτεψε την ελευθερία από την Χούντα!!!


Ή μήπως τώρα θα αλλάξεις και την υπογραφή σου;

Συναδελφε ngine μαλλον δεν ζησεις στην Ελλαδα ή τουλαχιστον στην πραγματικοτητα...

Ίσως ζεις στον δικό σου κόσμο...

Και φυσικά είμαι περήφανος για αυτούς που διεκδίκησαν και υπερασπίστηκαν το άσυλο ΙΔΕΩΝ και ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ εκείνη την εποχή.

Αλλά δυστυχώς στο ΣΗΜΕΡΑ μόνο άσυλο ιδεών δεν είναι...
(Επίσης δεν νομίζω ότι δεν μπορεί κανείς να εκφράσει ελέυθερα τις ιδέες του και τις απόψεις του και εκτός παν/μιου)
Έχει καταντήσει άσυλο υπόθαλψης εγκληματιών...

Μην μου πεις ότι δεν έχεις ακούσει για ληστείες...Ενα τεράστιο ποσοστό φοιτητών έχει πέσει θύμα ληστείας μέσα στο παν/μιο...Κάθε μέρα σχεδόν μαθαίνω και για ένα καινουριο περιστατικό...
Γιατί δεν έχεις κάνει κατι συνάδελφε αγωνιστή για αυτό???

Μην μου πεις ότι δεν έχεις ακούσει για καταστροφές της περιουσίας του παν/μιου και για εμπρησμο αυτοκινήτων που ήταν παρκαρισμένα στον χώρο του παν/μιου...
Γιατί δεν έχεις κάνει κατι συνάδελφε αγωνιστή για αυτό???

Μην μου πεις ότι δεν έχεις ακούσει για διακίνηση ναρκωτικών και λαθραίο εμπόριο (π.χ. παρακυλικειο)...
Γιατί δεν έχεις κάνει κατι συνάδελφε αγωνιστή για αυτό???

Μην μου πεις ότι δεν έχεις δει στημένες σκηνές και άτομα να διαμένουν στον χώρο του παν/μιου, που δεν αναδεικνύουν και την καλύτερη εικόνα του παν/μιου...
Γιατί δεν έχεις κάνει κατι συνάδελφε αγωνιστή για αυτό???

Και άλλα πολλά...

Και αν συγκρίνεις το παν/μιο με τον Σιδηροδρομικό Σταθμό, το Λιμάνι και το Βαρδάρι...
τότε λέγοντας παν/μιο, δεν έννοεις ένα ανώτατο ίδρυμα εκπαίδευσης αλλα ένα μπουρδέλο...

Λυπάμαι εαν θες αυτό το παν/μιο...