Ναρκωτικά

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[ονόματα των αρχείων]

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads

με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Zarathoustra]

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ούτε ικανή ούτε αναγκαία συνθήκη για την εμφάνιση του φαινομένου των ναρκωτικών.Το βασικότερο αίτιο είναι ο τρόπος λειτουργίας του εγκεφάλου,ο οποίος είτε μας αρέσει είτε όχι είναι μια χημική μηχανή και η λειτουργία του επηρεάζεται από χημικές ουσίες.Οριστική αντιμετώπιση του προβλήματος μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μεταβολή της ίδιας της ανθρώπινης φύσης.Το ίδιο ισχύει και για πολλά κοινωνικά προβλήματα.Σε όσους υπονοούν ότι στα πλαίσια ενός ολοκληρωτικού ανελεύθερου καθεστώτος το φαινόμενο μπορεί  να περιοριστεί,έχω να απαντήσω ότι το γεγονός ότι τα ζώα δεν παίρνουν ποτέ ναρκωτικά δεν μας κάνει να θέλουμε να γίνουμε ζώα.Η ελευθερία και η δυνατότητα επιλογής είτε του καλού είτε του κακού είναι το μέγιστο αγαθό.

[Nessa NetMonster]

Ο καπιταλισμός καλλιεργεί το φαινόμενο. Σε ένα δικαιότερο σύστημα οι εξαρτημένοι θα ήταν ελάχιστοι (όχι ότι δε θα υπήρχαν και κάποιοι καμένοι), για τους λόγους που αναφέρει ο abbis.

[abbis]

Tα κοινωνικά αδιέξοδα που δημιουργεί το σύστημα είναι μεν αναγκαία συνθήκη, δεν είναι όμως από μόνα τους αναγκαία και ικανή συνθήκη. Το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα, στο οποίο ζούμε, όχι μόνο μας δημιουργεί προβλήματα στη ζωή μας, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να μετατραπούν σε προβλήματα του καθένα όχι με το σύστημα αλλά με τον εαυτό του. Ο ίδιος ο καπιταλισμός φέρνει τους ανθρώπους σε ρήξη με το σύνολο των κοινωνικών τους σχέσεων. Τους αποξενώνει δηλαδή από την ανθρώπινη ουσία τους από τον ίδιο τους τον εαυτό. Έτσι η «αναγκαία συνθήκη» γίνεται ικανή. Το πρόβλημα που αποκτά πλέον κάποιος με τον εαυτό του εκφράζεται με πολλούς τρόπους και ένας από τους πιο βασικούς είναι η θέληση για φυγή. Η πιο ακραία μορφή φυγής είναι η τοξικοεξάρτηση.
Το πρόβλημα είναι καθολικό, δεν αγκαλιάζει μόνο ορισμένες περιθωριακές ομάδες ή ανθρώπους που προέρχονται από «προβληματικές» οικογένειες. Στον καπιταλισμό όλοι αυτοί που δημιουργούν τον πλούτο της κοινωνίας είναι αποξενωμένοι από τη βασική τους δραστηριότητα, που ως τέτοια παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση και επιβεβαίωση της προσωπικότητας, από τη δραστηριότητα αυτή που δημιουργεί τον κοινωνικό πλούτο. Δηλαδή από την παραγωγική εργασία. Οι άνθρωποι δεν εργάζονται για να δημιουργήσουν τον πλούτο της κοινωνίας, αλλά για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Στο αντικείμενο της δουλειάς τους δεν βλέπουν τον εαυτό τους και την προσωπικότητα τους, αλλά τον καταναγκασμό. Η προσωπική τους αξία δεν έγκειται στην ικανότητα τους να δημιουργούν αξίες χρήσης που ανεβάζουν το συνολικό βιοτικό επίπεδο της κοινωνίας, αλλά στην ικανότητα τους να παράγουν υπεραξία. Τα εμπορεύματα αποτελούν τον τελικό σκοπό της ανθρώπινης δραστηριότητας και μέσα από αυτά βρίσκει ο καθένας τον εαυτό του και όχι στην ίδια την ανθρώπινη ουσία του.
Αυτή η αποξένωση αποτελεί τη βάση για την αποδόμηση, για τον κατακερματισμό συνολικά της προσωπικότητας. Αποτελεί σημαντικό παράγοντα που ευνοεί την αστική ιδεολογία να βρίσκει εύφορο έδαφος και σε τελική ανάλυση να κυριαρχεί ανάμεσα στους εργαζομένους.
Αυτή η αποξένωση καθορίζει τις σχέσεις στην οικογένεια, στο φιλικό κύκλο και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Η καταπίεση από τον τόπο εργασίας μεταφέρεται στην οικογένεια. Οι γονείς μετατρέπονται σε αρκετές περιπτώσεις σε τυράννους. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αυτός ο υπέρτατος νόμος του καπιταλισμού, μεταφράζεται σε αμέτρητες καθημερινές μικρο-εκμεταλλεύσεις στις διαπροσωπικές σχέσεις, γίνεται νόμος που χαρακτηρίζει τις ανθρώπινες σχέσεις. Οι σχέσεις γίνονται ανταγωνιστικές. Ο σύντροφος πολλές φορές επιδιώκει να πάρει περισσότερα απ' όσα δίνει, το ίδιο και ο φίλος. Η παρέα αποτελεί συγκόλληση χωρίς κοινές ανησυχίες, ιδανικά και αξίες, με αποτέλεσμα να υπάρχει κενό στην επικοινωνία και αμηχανία.
Για όλα αυτά όμως δεν ευθύνεται κανένας άλλος από τον ίδιο τον καπιταλισμό, που όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο σαπίζει, τόσο περισσότερο γίνεται αντιδραστικό και αποκρουστικό το πρόσωπο του και γι' αυτό τόσο περισσότερο θα δημιουργεί ανάμεσα στους ανθρώπους αποκρουστικά κακέκτυπα του.
Ακραία μορφή και αποτέλεσμα αυτής της αποξένωσης του ανθρώπου από την ανθρώπινη ουσία του είναι η εξάρτηση. Όπου το εμπόρευμα-ουσία θεοποιείται. Η κοινωνικότητα του ανθρώπου καταστρέφεται. Η κοινωνική συνείδηση εξαφανίζεται. Η προσωπικότητα είναι τελείως καταστραμμένη
Δεν πέφτουν φυσικά όλοι οι άνθρωποι στο «λούκι» της εξάρτησης, αλλά οι πιο ευάλωτες προσωπικότητες. Αυτοί που καταφέρνουν να κρατήσουν τις περισσότερες αντιστάσεις, να διαμορφώσουν σύστημα αξιών που έρχεται σε σύγκρουση με τις κυρίαρχες αξίες, να συνειδητοποιήσουν την αντικειμενική πραγματικότητα, μπορούν να αντισταθούν και στους ψεύτικους παραδείσους.
Όμως σκοπός ύπαρξης του καπιταλισμού είναι η διαιώνιση του και η διευρυμένη αναπαραγωγή του. Απαραίτητη προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η ιδεολογική χειραγώγηση των εργαζομένων και των νέων. Δηλαδή η συσκότιση της πραγματικής φύσης του συστήματος και η αντιστροφή της πραγματικότητας, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που δίνει στην αστική τάξη το γεγονός ότι είναι κυρίαρχη, ότι έχει στα χέρια της την εξουσία.
Ο άνθρωπος που στον καπιταλισμό και εξαιτίας των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής έχει έρθει σε ρήξη με το σύνολο των κοινωνικών του σχέσεων, ο άνθρωπος που έχει δηλαδή αλλοτριωθεί, διαμορφώνει κάτω και από την επίδράση της αστικής ιδεολογίας στρεβλό σύστημα αναγκών, το οποίο με τη σειρά του διαμορφώνει στρεβλές αξίες

[abbis]

Όταν ο άνθρωπος έρθει σε ρήξη με σύνολο των κοινωνικών του σχέσων και στη συνέχεια διαμορφώσει στρεβλές αξίες εκεί είναι που βρίσκει εύφορο έδαφος η βιομηχανία του θεάματος και του life style, που φροντίζει να δημιουργήσει τέτοια πρότυπα, ώστε να καθαγιάζονται τα αστικά ιδεώδη (κέρδος, ατομικισμός, εκμετάλλευση).
Η πραγματική αιτία της αδυναμίας εκπλήρωσης των αναγκών που στερεί την ευτυχία από τους ανθρώπους μεταφράζεται με λάθος τρόπο και το σύστημα φροντίζει γι' αυτό. Ο μαθητής που διώχνεται από το ταξικό σχολείο κουβαλάει μαζί του την ευθύνη της αποτυχίας. Δεν παίρνει τα γράμματα, είναι τεμπέλης. Ο πατέρας είναι αυταρχικός. Ο άνεργος, ο απολυμένος, φέρει επίσης ακέραια την ευθύνη της κατάστασης του. Δεν έχει αρκετές γνώσεις, δεν είναι ικανός, δεν είναι καπάτσος. Οι «κακές» παρέες δαιμονοποιούνται και οι «σκάρτοι φίλοι» ενισχύουν αντικοινωνικές τάσεις.
Οι πραγματικοί νόμοι αυτής της κοινωνίας κρύβονται με περισσή επιμέλεια. «Μαζί με τα νερά» πετιέται και το παιδί και η αποστροφή απέναντι στην καπιταλιστική κοινωνία γίνεται αποστροφή απέναντι στην κοινωνία γενικά, γεννά αντικοινωνική-περιθωριακή συμπεριφορά.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων αδυνατούν να κατανοήσουν την αντικειμενική πραγματικότητα και συνεπώς αδυνατούν να ανακαλύψουν τους δρόμους που πρέπει να περπατήσουν, για να εκπληρώσουν τις ανάγκες τους, να ζήσουν ευτυχισμένοι. Η οργανωμένη πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού είναι για τους περισσότερους άγνωστη, ενώ ο ίδιος ο καπιταλισμός με επιμέλεια καλλιεργεί την απογοήτευση για τη δυνατότητα ανατροπής του.
Έτσι το ίδιο το σύστημα προσπαθεί να στερήσει από τους ανθρώπους την πραγματική γνώση της πραγματικότητας, να τους κάνει θύματα απατών και αυταπατών. Να διαστρέψει τον τρόπο σκέψης και ζωής τους, να στρεβλώσει τις πραγματικές ανάγκες τους.
Με αυτόν τον τρόπο ολοκληρώνει το έγκλημα, αφήνοντας ανοχύρωτες τις προσωπικότητες και ιδιαίτερα τις νεανικές, απέναντι στη μάστιγα των ναρκωτικών.
Να, λοιπόν, γιατί  η τοξικομανία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο κρίσης με πολλαπλές αιτίες (κοινωνικές, οικονομικές, πολιτιστικές, ψυχολογικές, ιστορικές κ.λπ.), που όλες όμως πηγάζουν από τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού, την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας και με αυτήν την έννοια είναι ένα φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλισμό. Και θα εντείνεται όσο το σύστημα θα σαπίζει ολοένα και περισσότερο. Γι' αυτό και η μόνη αναγκαία και ικανή συνθήκη για την εξαφάνιση του προβλήματος είναι η ανατροπή του καπιταλισμού και η σοσιαλιστική κοινωνία.
Φυσικά ο κάθε τοξικομανής μπορεί να απεξαρτηθεί ακόμα και μέσα σε αυτό το σύστημα, αν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις.

[maurogypas]

Το επισυναπτόμενο αρχείο περιέχει πολλά ενδιαφέροντα και, για πολλούς, πρωτάκουστα στοιχεία σχετικά με την κάνναβη. Εϊναι απόσπασμα από το βιβλίο του Κλεάνθη Γρίβα "Αντίσταση στην εποχή των τίποτα". Σημειώνω ότι ο Γρίβας έχει ασχοληθεί σε βάθος με το ζήτημα των ναρκωτικών, έχει εκδόσει μερικά βιβλία αποκλειστικά για αυτό το θέμα, και δεν είναι ένας τυχαίος. Διαβάστε, λοιπόν, για την κάνναβη.

[Zarathoustra]

[Turambar]

                     

[apostolos1986]

Απαγορεύσεις

Χαζεύω ηλεκτρονικά στην Στουρνάρη. Εδώ και χρόνια είναι η αγαπημένη μου βόλτα – ιδίως τα Σάββατα το πρωί. Πάω πολύ νωρίς, πριν γίνει αδιάβατος ο δρόμος από τα τριπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα.

Ψηλά, κοντά στην πλατεία Εξαρχείων, με σταματάει μία νέα κοπέλα – γύρω στα 25. Χλωμή και με ατημέλητα ξανθά μαλλιά. Χωρίς να με κοιτάει μου λεει χαμηλόφωνα: «Κύριε βρίσκομαι σε δύσκολη θέση. Έχω ήδη συμπτώματα στέρησης. Μαζεύω χρήματα για να πάρω τη δόση μου – σας παρακαλώ, βοηθείστε».

Την ώρα που μιλάει βλέπω ότι τα χέρια της τρέμουν ανεπαίσθητα. Τα μάτια της είναι αλλού. Έχω την αίσθηση ότι μου λέει την αλήθεια.

Κινηματογραφικά περνάνε από το μυαλό μου διάφορες εναλλακτικές λύσεις. Να της κάνω ένα σύντομο κήρυγμα για τις βλαβερές συνέπειες των ναρκωτικών, να της πω «δεν σου δίνω για να τα κόψεις», να της συστήσω μία φίλη μου που εργάζεται σε κοινότητα απεξάρτησης... Και τελικά βγάζω και της δίνω. Χάνεται μέσα στον κόσμο.

Δεν ξέρω ακόμα αν έκανα καλά – είδα όμως τόσο έντονα την ανάγκη της...

Πηγαίνω κατά καιρούς στην Ομόνοια – η γυναίκα μου εργάζεται στην Πολυκλινική. Καμιά φορά, όταν έχει απογευματινό ιατρείο, πηγαίνω και βράδυ. Όλη μέρα – αλλά περισσότερο το βράδυ – περιφέρονται σαν ζόμπι στρατιές ναρκομανών. Με βλέμμα απλανές και ασταθή βήματα τριγυρνάνε. Μερικές φορές σωριάζονται – όπου βρούνε.

«Μάστιγα τα ναρκωτικά» γράφουν οι εφημερίδες, απηχώντας την γνώμη του μέσου πολίτη, που τρέμει για τα παιδιά του. Όσα όμως επίθετα και να τους κολλήσουμε δεν θα φύγουν. Ούτε με εξορκισμούς, ούτε με παραινέσεις. Άλλωστε, συνοδεύουν τον άνθρωπο από τα πρώτα του βήματα στον κόσμο. Παραισθησιογόνες ουσίες χρησιμοποιούσαν όλοι οι πολιτισμοί, αρχαίοι και νέοι, πρωτόγονοι και πολιτισμένοι. Εθιστικές ουσίες επίσης. Μερικές από αυτές είναι νόμιμες αν και πολύ πιο βλαβερές από τις παράνομες. Π. χ. το τσιγάρο και το αλκοόλ. (Για το τσιγάρο και τα υπόλοιπα κάνετε κλικ σε ένα κείμενό μου ΕΔΩ).

Τα προγράμματα απεξάρτησης έχουν τελική επιτυχία γύρω στο 3%. Ας αφήσουμε που ποτέ δεν θα είναι αρκετά για να καλύψουν όλους τους χρήστες. Κι εκεί έχει δημιουργηθεί μία ύποπτη βιομηχανία με αμφίβολα οφέλη...

Απελευθέρωση; Μοιάζει η πιο ορθολογική λύση. Οι μόνοι που έχουν σίγουρα να χάσουν είναι οι έμποροι και οι κρατικοί λειτουργοί (μπάτσοι, δικαστές, κλπ) που λαδώνονται από αυτούς. Άλλωστε η απαγόρευση είναι σχετικά πρόσφατη υπόθεση. Αμερικάνικη εφεύρεση. Ξεκίνησε μετά τον Β΄ παγκόσμιο – μερικοί λένε με πίεση της Μαφίας, που είχε χάσει τα έσοδα της ποτοαπαγόρευσης και ήθελε να ρεφάρει.

Η ποτοαπαγόρευση αποτελεί ένα καλό μοντέλο σκέψης για το πρόβλημα – δεν μείωσε καθόλου την κατανάλωση αλκοόλ – αύξησε μόνο τα κέρδη των εμπόρων...

Δεν είμαι ειδικός και δεν έχω τελεσίδικη άποψη. Νομίζω όμως ότι έκανα καλά σήμερα το πρωί που έδωσα αυτά τα χρήματα στην κοπέλα. Αν δεν υπήρχε απαγόρευση, μπορεί να χρειαζόταν πολύ λιγότερα. Ή και καθόλου, αν πήγαινε σε ένα νοσοκομείο όπου θα ήταν καταχωρημένη...

ΠΗΓΗ:nikosdimou.blogspot.com

[apostolos1986]

Ουαί ημίν

Ο δικαστής κατέβηκε από την έδρα του. Διάλειμμα. Επιτέλους μπορεί να καπνίσει! Άναψε τσιγάρο και τράβηξε μία βαθιά ρουφηξιά.

Πριν από λίγα λεπτά είχε καταδικάσει σε πολυετή φυλάκιση έναν ναρκομανή που πιάστηκε με αρκετή ποσότητα χασίς.

Μάλλον δεν θα γνώριζε ο κύριος δικαστής ότι ναρκομανής είναι ο ίδιος (ενώ ο 'χασικλής' δεν ήταν...) Και ότι το δικό του ναρκωτικό - η νικοτίνη - βρίσκεται στην διεθνή κλίμακα εθισμού πολλές θέσεις ψηλότερα από την ταπεινή 'φούντα' του κατάδικου. Σε επίσημο κείμενο της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας αναγράφεται: 'Ερευνητές έχουν αξιολογήσει την νικοτίνη ως πολύ πιο εθιστική από την ηρωίνη, την κοκαΐνη, την μαριχουάνα, ή το οινόπνευμα'. Αλλά και στην 'κλίμακα κινδύνου' η διαφορά είναι τεράστια: το τσιγάρο είναι μέσα στα χειρότερα, λίγο πιο κάτω από την ηρωίνη. Αμέσως μετά έρχεται το οινόπνευμα και πολύ πιο κάτω το 'Άγιο Χασισάκι' όπως το αποκαλεί ο Ηλίας Πετρόπουλος. Το οποίο δεν είναι καν ναρκωτικό. Ούτε βλάβες στην υγεία επιφέρει, ούτε εθισμό οργανικό προκαλεί. Η θεωρία ότι αποτελεί τον προθάλαμο των σκληρών ναρκωτικών έχει διαψευσθεί από όλες τις έρευνες. (Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει).

Όμως ο κύριος δικαστής που καπνίζει είναι ευυπόληπτος πολίτης - ενώ ο χρήστης θα σαπίσει στην φυλακή...

Το ίδιο ευυπόληπτος είναι και ο βιομήχανος σιγαρέτων, στυλοβάτης της κοινωνίας, χορηγός καλλιτεχνικών εκδηλώσεων - κι ας είναι στην πραγματικότητα παραγωγός καρκίνου και καρδιαγγειακών νοσημάτων.

Όσο για τον καλλιεργητή δενδρυλλίων ινδικής καννάβεως, αυτός πια κι αν είναι εγκληματίας - έτσι και τον μυριστεί ο νόμος βλέπει τον κόσμο μέσα από κάγκελα. Αντίθετα ο καπνοπαραγωγός παίρνει δάνεια και επιδοτήσεις από το κράτος για να συνεχίζει την θεάρεστη καρκινογόνο δραστηριότητά του.

Όλα αυτά τα γράφω όχι - όπως θα νομίσουν μερικοί - για να καταφερθώ εναντίον του καπνίσματος. Αποδέχομαι απόλυτα την αρχή της αυτοδιάθεσης των πνευμόνων τους, που επικαλούνται οι καπνιστές. (Φτάνει να μην βλάπτουν τους δικούς μου!) Τα γράφω για να στιγματίσω την υποκρισία της κοινωνίας που ανάλογα με τις οικονομικές και ταξικές σκοπιμότητες κατασκευάζει ένοχους και αποενοχοποιεί εγκληματίες.

Στις διαμαρτυρίες των καπνιστών περί υστερίας και καταπίεσης θέλω απλώς να αντιτάξω το πόσο αφάνταστα ευνοημένοι είναι από την σημερινή τάξη πραγμάτων. Απολαμβάνουν το μόνο νόμιμο ναρκωτικό. Μία συνεπής κοινωνία ή θα έπρεπε να απαγορεύσει και το κάπνισμα - ή να επιτρέψει όλες τις ντρόγκες. Με ποια λογική ο τοξικομανής του τσιγάρου βάζει φυλακή αυτόν που χαίρεται το (πολύ αθωότερο) τσιγαρλίκι του;

Κάθε μέρα γίνονται δεκάδες εκδηλώσεις εναντίον των ναρκωτικών - και ούτε που αναφέρεται το πιο διαδεδομένο - το τσιγάρο!

Φίλοι καπνιστές: Δεν είστε οι απόβλητοι - είστε προνομιούχοι! Σταματήστε την γκρίνια και συνεχίστε την εντατική αυτοκαταστροφή σας. Το μόνο που σας ζητάμε είναι να μην ρυπαίνετε τους δικούς μας πνεύμονες με το δικό σας νέφος.

Καθημερινή

ΠΗΓΗ:www.ndimou.gr

[Gaijin]

Simfono merikos me ta parapano. Alla o parapano sigrafeas ehei kanei ena epistimoniko lathos giati apla ehoume neoteres ereunes shetika me to hasis.
To hasis einai efistiko alla epeidi ehei ena monadiko haraktiristiko se shesi me ta alla narkotita (ennoeite vazo kai tin nikotini mesa) apotelei poio ipouli apeili gia ton hristi tou.
To hasis einai lipodialito. Koinos apothikeuetai sto lipos tou anthropou sinepos apothikeuetai ston organismo.
O hristis einai monimos psilohigh kai otan kanei tzoura kommati mpainei apeuthias stin drasi kai kommati tou apothikeuete.
Siga siga apaitei megalitero katofli hasisiou sto aima gia na aisthanete kala kai benei se faulo kiklo.
To tsigaro apo tin alli sou dinei boustarisma amesa.

To problima me ta narkotika einai oti eisai egefalika ethismenos. I praksi katheautou kanei ton egefalo na enishiei tin aisthisi kaloperasis. I ellipsi tou enishiei to aisthima elipsis.
To problima einai oti oloi nomizoun oti mporoun na kopsoun tin eksartisi alla einai poli diskolo.
Giati opos se ena astathes sistima automatou eleghou, diskola to isoropis otan i enishisi einai terastia. Sinithos to sistima den paiftei se astatheia mono me ena tropo. Kai autos einai na min to valeis se thesi on, pote.

[aliakmwn]

Simfono merikos me ta parapano. Alla o parapano sigrafeas ehei kanei ena epistimoniko lathos giati apla ehoume neoteres ereunes shetika me to hasis.
To hasis einai efistiko alla epeidi ehei ena monadiko haraktiristiko se shesi me ta alla narkotita (ennoeite vazo kai tin nikotini mesa) apotelei poio ipouli apeili gia ton hristi tou.
To hasis einai lipodialito. Koinos apothikeuetai sto lipos tou anthropou sinepos apothikeuetai ston organismo.
O hristis einai monimos psilohigh kai otan kanei tzoura kommati mpainei apeuthias stin drasi kai kommati tou apothikeuete.
Siga siga apaitei megalitero katofli hasisiou sto aima gia na aisthanete kala kai benei se faulo kiklo.
To tsigaro apo tin alli sou dinei boustarisma amesa.

Πού ακριβως τα διαβασες αυτα? Μπορεις να δωσεις καποιο link ή καποια αλλη πηγη?

[Turambar]

Πιο κοντά στην αποποινικοποίηση

Η αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών εξετάζεται προσεκτικά από την επιτροπή και είναι η πρώτη ίσως φορά που ένα τόσο ευαίσθητο κοινωνικά θέμα δεν είναι απλά ένα θεωρητικό ενδεχόμενο.


Αν και η επιτροπή αναθεώρησης του Ποινικού Κώδικα εξετάζει τις γενικές κατηγοριοποιήσεις των ποινών, αφήνοντας στον νομοθέτη τα επιμέρους όρια τιμωρίας για τα ειδικότερα αδικήματα, εν τούτοις η συνολικά επιχειρούμενη αναδιάρθρωση του συστήματος επηρεάζει και τα εγκλήματα περί τα ναρκωτικά.

**Το πλέον χαρακτηριστικό ζήτημα που καλείται να αντιμετωπίσει η επιτροπή είναι εάν θα συμπεριλάβει, για παράδειγμα, μια γενική ρύθμιση που θα καθιστά ατιμώρητες τις πράξεις αυτοπροσβολής, αυτές δηλαδή που στρέφονται κατά του ίδιου του δράστη. Και η χρήση ναρκωτικών ουσιών «είναι η κατ' εξοχήν τέτοια πράξη», όπως επισημαίνει ο καθηγητής Ποινικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και πρώην πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ, Ν. Παρασκευόπουλος.

Η διάταξη του ειδικού νόμου που ισχύει σήμερα προβλέπει ότι όποιος προμηθεύεται ή κατέχει ναρκωτικά σε ποσότητα που αποδεδειγμένα εξυπηρετεί αποκλειστικά τις δικές του ανάγκες, ή κάνει χρήση τους, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρις ενός έτους. Εως τώρα δεν έχει καθοριστεί νομοθετικά η έννοια της μικροποσότητας, με αποτέλεσμα τα δικαστήρια να εκτιμούν ελεύθερα και κατά περίπτωση την ποινή που επιβάλλουν.

**«Η πάγια θέση μας είναι ότι ο χρήστης δεν πρέπει να τιμωρείται» επαναλαμβάνει και ο σημερινός πρόεδρος του ΚΕΘΕΑ, Γερ. Νοταράς. Προσθέτει, όμως, ότι το πρόβλη_
6;α δημιουργείται με τα υπόλοιπα, σχετικά με τη χρήση ναρκωτικών, αδικήματα που τελεί ο χρήστης.

- Σύμφωνα πάντως με τα επίσημα στοιχεία για το 2003, το 79% των αδικημάτων που καταγράφηκαν γύρω από τα ναρκωτικά αφορούσαν χρήση και κατοχή για χρήση, έναντι του 21% που αφορούσε εμπορία και διακίνηση!

- Πέραν αυτών, η αύξηση του αριθμού των προσώπων που εμπλέκονται σε υποθέσεις ναρκωτικών, αυξάνονται δραματικά στη χώρα μας, σημειώνοντας ποσοστά μοναδικά σε όλη την Ευρώπη. Μόνο την περίοδο 1995-2003, οι φερόμενοι ως δράστες τέτοιων αδικημάτων από 4.887 έφτασαν τους 16.195, δηλαδή τετραπλασιάστηκαν, ενώ, σε σχέση με το 1985, αυξήθηκαν κατά 16 φορές!

**Σε αναλυτική έκθεσή της προς την επιτροπή του υπουργείου Δικαιοσύνης με θέμα τη γενική ποινική κατάσταση της χώρας και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, η Τόνια Τζαννετάκη, λέκτορας εγκληματολογίας και σωφρονιστικής στη Νομική Σχολή της Αθήνας, θεωρεί τη «σκλήρυνση της στάσης της ελληνικής έννομης τάξης απέναντι σε σχετικά με τα ναρκωτικά εγκλήματα», μία από τις αιτίες του σημερινού αδιεξόδου στα σωφρονιστικά καταστήματα. Οπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «το σκληρό νομοθετικό πλαίσιο όσον αφορά τουλάχιστον την γκρίζα περιοχή της μικροδιακίνησης των ναρκωτικών, η μεταβολή επί το αυστηρότερον των προϋποθέσεων για την υφ' όρο απόλυση, κυρίως όμως η δικαστηριακή πρακτική, έχουν οδηγήσει σε τεράστια αύξηση του ποσοστού των κρατουμένων αυτών», που είναι μεγαλύτερο από όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες!

**Προβληματική θεωρείται τέλος, σύμφωνα και με τον Γ. Νοταρά, η εφαρμογή των εναλλακτικών θεσμών έκτισης των ποινών, όπως η αναστολή ή η υποβολή σε θεραπευτικά προγράμ&
#956;ατα. Για τον λόγο αυτό, προτείνει συνεχή και συστηματική ενημέρωση των δικαστών και λειτουργία των θεραπευτικών προγραμμάτων μέσα στις φυλακές, όπου παρατηρείται και η μεγαλύτερη συγκέντρωση χρηστών.

**Ενα άλλο συναφές θέμα είναι και η συχνά δυσμενέστερη μεταχείριση των χρηστών ινδικής κάνναβης από τα δικαστήρια, καθώς δεν μπορεί να τεκμηριωθεί επιστημονικά ο εθισμός τους. Και όμως τα μισά αδικήματα ναρκωτικών στην Ελλάδα αφορούν την κάνναβη (52%), με την ηρωίνη να καταλαμβάνει το 40% και την κοκαΐνη το 5% του συνόλου των ναρκω-αδικημάτων.


Πηγή: ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ


Περίληψη: Αναζητείται τρόπος για την ορθολογικότερη αντιμετώπιση από το νόμο, εγκλημάτων αυτοπροσβολής, όπως η χρήση κάναβης.


Προσωπικό σχόλιο: Πόσο ακόμα θα θεωρείται η αυτοπροσβολή έγκλημα?

[aliakmwn]

4 ερωτήσεις/απαντήσεις για το ζήτημα των ναρκωτικών

Ερώτηση 1

Ερώτηση:
Η χρήση ναρκωτικών, λένε, δεν είναι φαινόμενο της σημερινής καπιταλιστικής κοινωνίας. Έτσι, αντι να αναζητάμε τις αιτίες στο υπάρχον κοινωνικό σύστημα, μήπως πρέπει να τις εντοπίσουμε στη φύση του ανθρώπου και στην περιέργειά του;

Απάντηση:
Ο τρόπος ζωής αποτελεί το είδος και τον τρόπο δραστηριότητας των ανθρώπων στην κοινωνία. Αγκαλιάζει τόσο την εργασία, τον ελεύθερο χρόνο, την πολιτική, την πολιτιστική ζωή, όλες τις μορφές ικανοποίησης των υλικών και πνευματικών αναγκών.

Έτσι, τόσο οι οικονομικές σχέσεις, όσο και το κοινωνικο-οικονομικό καθεστώς, ο πολιτισμός και η κοσμοαντίληψη καθορίζουν τον τρόπο ζωής. Ωστόσο, καθοριστική επίδραση στην διαμόρφωση του τρόπου ζωής των ανθρώπων ασκεί ο τρόπος παραγωγής. Για παράδειγμα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του τρόπου ζωής για τους εργαζόμενους στον καπιταλισμό είναι η ανασφάλεια, η εντατικοποίηση, η μόνιμη απειλή της ανεργίας, οι διακρίσεις, τα ταξικά εμπόδια στην παιδεία κ.α., ενώ, ως κυρίαρχη ιδεολογία, αναδεικνύεται ο ατομικισμός, και ο καταναλωτισμός.

Υπό αυτούς τους όρους, η χρήση ναρκωτικών, και η σχέση του με τον τρόπο ζωής των ανθρώπων, υπήρχε σε όλους τους κοινωνικο-οικονομικού σχηματισμούς, ακόμη και στις πρωτόγονες και αρχαίες κοινωνίες. Στο σύνολο, αυτές οι ουσίες αποτελούσαν μέρος μιας τελετουργίας ή θεραπευτικής πράξης, ήταν ένα κομμάτι μιας συλλογικής λειτουργίας, ενός αυστηρά οριοθετημένου πολιτιστικού πλαισίου.

Αλλάζοντας, οι σχέσεις παραγωγής, αναμφισβήτητα, αλλάζει και ο τρόπος ζωής, συνεπώς και η «λειτουργικότητα» της χρήσης ουσιών. Στον καπιταλισμό, εκεί όπου κατά τον Μαρξ, οι σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους εμφανίζονται ως σχέσεις μεταξύ πραγμάτων, η χρήση των ουσιών ξεφεύγει από την προαναφερθείσα συμπεριφορά, παίρνοντας έναν γενικευμένο χαρακτήρα.
Ο όρος «τοξικομανία» (όπως και ο όρος «αλκοολισμός»), εμφανίζεται πρώτη φορά του 19ου αιώνα, όταν δηλαδή το ίδιο το φαινόμενο παίρνει γενικευμένες διαστάσεις δρώντας διαλυτικά στους κοινωνικούς δεσμούς. Αρχίζει νʼ αποτελεί το «όχημα φυγής» από μια εφιαλτική κοινωνική πραγματικότητα, που δημιουργεί ο καπιταλισμός. Ήδη ο Ένγκελς αναφέρει την χρήση ναρκωτικών από το νεοδημιουργηθέν προλεταριάτο, στα εργοστάσια της Αγγλίας, ώστε νʼ αντέχει τις δυσβάσταχτες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Το ίδιο ισχύει και για την Αμερική όπου περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες κάνουν χρήση για τους ίδιους λόγους.

Τα ναρκωτικά πλέον, αποτελούν ένα από τα βασικά όπλα της αστικής τάξης στην προσπάθεια της να επιβάλει την ιδεολογία αλλά και να διατηρήσει την κυριαρχία της.

Οι πιο σημαντικοί σταθμοί στην εξάπλωση της χρήσης ναρκωτικών ουσιών είναι συνδεδεμένοι με τον καπιταλισμό και το ανώτατο στάδιο του, τον ιμπεριαλισμό.

- Το 1805, παράγεται η μορφίνη για την φαρμακευτική αντιμετώπιση των οπιομανών, με αποτέλεσμα χιλιάδες νέους εξαρτημένους από την μορφίνη. Δεν είναι λίγες επίσης οι αναφορές για την τρομακτική εξάπλωση της χρήσης ναρκωτικών στο γαλλικό στράτευμα.
- Η περίοδος 1839-1842 χαρακτηρίζεται από τον πόλεμο του οπίου. Η Μ.Βρετανία κερδίζει τον πόλεμο στην Κίνα με βασικό στόχο το ελεύθερο εμπόριο του οπίου.
- Το 1880, εμφανίζεται η κοκαΐνη, ως φάρμακο κατά της μορφίνης. Μέσα σε λίγα χρόνια, πάνω από 80.000 άτομα, εξαρτώνται από την κοκαΐνη στο Παρίσι. Η εξάπλωση των ναρκωτικών παίρνει τεράστιες διαστάσεις.
- Το 1898, η BAYER παράγει την ηρωίνη για την φαρμακευτική αντιμετώπιση των μορφινομανών. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε έντονα μέχρι σήμερα.
- Το 1943, η HOECHT στη χιτλερική Γερμανία παράγει την μεθαδόνη, για φαρμακευτική αντιμετώπιση των ηρωινομανών.
- Μετά από 25 χρόνια περίπου, η μεθαδόνη, χρησιμοποιείται ευρέως στην Αμερική, με την αιτιολογία ότι η εξάρτηση από ηρωίνη είναι μια μεταβολική νόσος όπως ο διαβήτης...

Είναι παραπάνω από εμφανές ότι τα ναρκωτικά αποτελούν ισχυρό όπλο κοινωνικού ελέγχου στα χέρια των αστών, με στόχο τη διασφάλιση της κυριαρχίας τους. Ως ιδεολογικό όπλο χρησιμοποιούνται για την κυριαρχία της αστικής τάξης, μέσα από τον κοινωνικό έλεγχο της νεολαίας που «ναρκωμένη» τίθεται εκτός μάχης.




Ερώτηση 2

Ερώτηση:
Πώς συνδέεται το φαινόμενο της εξάρτησης με την καπιταλιστική κοινωνία και την αλλοτρίωση που γεννιέται μέσα σε αυτήν;

Απάντηση:
Αναμφίβολα η εργασία, αποτελεί τον πρώτο και βασικό όρο της ανθρώπινης ύπαρξης χάρη στην οποία ο άνθρωπος, ξεχώρισε από τον κόσμο των ζώων άρχισε να κατασκευάζει εργαλεία, να αναπτύσσει την παραγωγική του πείρα. Αρχισε λοιπόν να αλλάζει τη φύση, τον κόσμο αλλά και τον εαυτό του, να μεταβιβάζει δηλαδή στο αντικείμενο που παρήγαγε ανθρώπινα χαρακτηριστικά, να το χρησιμοποιεί για τους σκοπούς του.

Περνώντας χιλιάδες χρόνια, η ανάπτυξη της εργασίας οδήγησε στη σύσφιξη των δεσμών ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας, ενισχύοντας τις εκδηλώσεις αμοιβαίας βοήθειας και κοινής δραστηριότητας κάνοντας ξεκάθαρο στους ανθρώπους ότι δεν μπορούν να παράγουν εάν δεν ενωθούν με ένα συγκεκριμένο τρόπο για μια κοινή δραστηριότητα, και για μια αμοιβαία ανταλλαγή π.χ εμπόριο. Για να παράγουν οι άνθρωποι δημιουργούν τελικά μεταξύ τους καθορισμένους δεσμούς και σχέσεις (π.χ Νόμοι που ρυθμίζουν την εργασία) συντελώντας στην παραγωγή. Δημιουργούνται έτσι, σιγά - σιγά, ανάμεσα στους ανθρώπους καθορισμένες κοινωνικές σχέσεις που αποτελούν κάθε φορά την οικονομική βάση της κοινωνίας (σχέσεις παραγωγής). Στον καπιταλισμό, εκεί δηλαδή όπου υπάρχει ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής (π.χ. εργοστάσια) και εργατική δύναμη την οποία ο κάτοχος της (εργαζόμενος) την πουλά (μισθωτή εργασία) προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωσή του, παρατηρούμε το γεγονός ότι τόσο η εργατική του δύναμη όσο και ο ίδιος ο εργαζόμενος αρχίζει να λειτουργεί περίπου όπως ένα εμπόρευμα. (όπως ένα προϊόν που ανταλλάσσεται, πουλιέται και αγοράζεται).Κυρίως όμως ο εργαζόμενος- που είναι ο δημιουργός του προϊόντος, άρα και του κοινωνικού πλούτου- είναι αποξενωμένος από το δημιούργημά του γιατί δεν είναι κάτοχος των μέσων παραγωγής αλλά μόνο της εργατικής του δύναμης. Αυτό το φαινόμενο, η αλλοτρίωση, οδηγεί σε μια απομάκρυνση όχι μόνο από το προϊόν αλλά και από την ίδια την δημιουργική φύση του ανθρώπου αφού η εργασία , από παράγοντας που έκανε τον άνθρωπο κοινωνικό ον, μετατρέπεται σε μια καταναγκαστική δουλεία. Παράλληλα σε συνθήκες άκρατου ανταγωνισμού λόγω της απόκτησης μεγαλύτερου κέρδους από τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής ο εργαζόμενος υποβάλλεται σε σωματική, πνευματική και ψυχική δοκιμασία (εντατικοποίηση) δουλεύει σε συνθήκες μόνιμης απειλής να μείνει άνεργος. Στον καπιταλισμό, μια κοινωνία που η άνοδος της παραγωγής δίνει την δυνατότητα στην ανθρωπότητα να δουλεύει λιγότερο και να ζει καλύτερα, η εργασία επιβάλλεται ως «υποχρεωτική» αναγκαιότητα. (όπως γινόταν δηλαδή και στις προηγούμενες ταξικές-εκμεταλλευτικές κοινωνίες, οι οποίες όμως δεν είχαν φθάσει σε τέτοια επίπεδα ανάπτυξης της παραγωγής ώστε το αίτημα για μείωση του εργάσιμου χρόνου και αύξηση του ελεύθερου να μπορεί να γίνει πραγματικότητα). Για εκατομμύρια ανθρώπους η δουλειά δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μέσο για βγάλουν το ψωμί τους, ένα είδος «νεκρού χρόνου» τον οποίο προσπαθούν όσο περισσότερο μπορούν να «βάλουν σε παρένθεση».

Αυτές οι αντικειμενικές συνθήκες, οι σχέσεις παραγωγής μέσα στις οποίες παράγει ο άνθρωπος, έχουν άμεσο αντίκτυπο στην συνείδηση που διαμορφώνει. Αφού δεν ελέγχει το προϊόν της εργασίας του, νιώθει να μην ελέγχει τις ίδιες τις εξελίξεις. Βρίσκεται αμήχανος μπροστά σε συνθήκες που αισθάνεται ότι δεν μπορεί να επηρεάσει. Σε μια τέτοια διαδικασία ο άνθρωπος απομονώνεται από τον εαυτό του, αλλά και από τους άλλους. Ο ανταγωνισμός για την απόκτηση του κέρδους μεταφέρεται και στις ανθρώπινες σχέσεις εκτός «χρόνου εργασίας».Ο σύγχρονος άνθρωπος παγιδευμένος στους εξοντωτικούς ρυθμούς της εργασίας, ζει μια ζωή χωρίς χαρ
ά και ξεκούραση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι γονείς σπάνια μιλούν στα παιδιά τους για τη δουλειά τους (τι θα μπορούσαν άραγε να πουν αν ασκούν επαγγέλματα, που απουσιάζει η έλλειψη ικανοποίησης και δημιουργικότητας;). Η κατάσταση βέβαια, δεν διαφέρει και πολύ στα πιο εύπορα στρώματα της κοινωνίας που ταυτίζουν την ύπαρξη τους με το μέγεθος της περιουσίας τους. Στις ελεύθερες ώρες του, ο άνθρωπος προσπαθώντας να «γεμίσει» τον χρόνο του, να ανατρέψει την στενότητα και τη βαριεστιμάρα της εργασίας του, οδηγείται πολλές φορές και στον καταναλωτισμό π.χ shopping therapy. Βέβαια η «ελεύθερη επιλογή» του σε μια τεράστια ποικιλία εμπορευμάτων δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος διότι η επιλογή γίνεται με κόστος την αποξένωσή του αφού λειτουργεί ως μοναδική πλέον διέξοδος και ικανοποίηση ενώ δεν είναι λίγες οι φορές όπου το εμπόρευμα παίρνει και υπερφυσικές διαστάσεις (φετιχισμός) π.χ. η μόδα, ο life style τρόπος ζωής. Και βέβαια όλα αυτά ανάγονται σε κυρίαρχες ιδέες και αξίες. Το ίδιο συμβαίνει με τα ιδεολογήματα περί ελεύθερης διάθεσης του σώματος μας σχετικά με την χρήση των ναρκωτικών ή το «δικαίωμα στην ναρκωτική ουσία». Πριμοδοτώντας αξίες του ατομικισμού π.χ ότι δήθεν «η ελευθερία σταματά εκεί όπου ξεκινά η ελευθερία του άλλου» ο ένας δηλαδή δεν λειτουργεί ως συμπλήρωμα του άλλου αλλά ως περιορισμός ενισχύοντας όλες τις συμπεριφορές που οδηγούν στην πιο ακραία αποξένωση. Για παράδειγμα η εξάρτηση του ανθρώπου από τα πράγματα (ακόμα και από τα ναρκωτικά) δεν είναι παρά ακραία έκφραση του παθητικού ανθρώπου της εμπορευματικής κοινωνίας του παθητικού καταναλωτή της κουλτούρας του ιμπεριαλισμού ή του παθητικά υποταγμένου στην αίγλη των καταναλωτικών αγαθών. Υπό αυτούς τους όρους η εξάρτηση εμπεριέχεται εν δυνάμει στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.



Ερώτηση 3

Ερώτηση:
Πολλές φορές ακούμε ότι η νεολαία καταλήγει στα ναρκωτικά επειδή διανύουμε σαν κοινωνία μια κρίση αξιών. Λέγεται επίσης ότι ο ατομισμός είναι μια αιτία που καθιστά τα ναρκωτικά μια τραγική πραγματικότητα. Ποιο είναι όμως το κοινωνικό περιεχόμενο του ατομισμού; Ποιες οι αιτίες του και οι συνέπειες του στη διαμόρφωση συνείδησης της νεολαίας;

Απάντηση:
Από καταβολής του το καπιταλιστικό σύστημα αναζητούσε τρόπους διαιώνισης της κυριαρχίας του. Βαθιά άδικο, εκμεταλλευτικό έως απάνθρωπο, στοχεύει με επιμονή στη χειραγώγηση συνειδήσεων, ώστε τα «υποζύγια» να παραμένουν τέτοια, να απομακρύνεται ολοένα το ενδεχόμενο η λαϊκή οργή να μετατραπεί σε συνειδητή πάλη για την ανατροπή του.

Σ' αυτό ακριβώς το πλαίσιο εντάσσεται η πριμοδότηση αντιλήψεων «ατομικής ευθύνης και λύσης», που θέλουν τον καθένα από μας «συνυπεύθυνο» για τα προβλήματά του και, άρα, για την εξεύρεση λύσης. Συνολικά ο «ατομισμός» προωθείται συστηματικά από την άρχουσα τάξη ως αξία, πρότυπο και στάση ζωής. Η προσπάθειά της αυτή δεν αρχίζει εκ του μηδενός. Απεναντίας, υπάρχει ήδη το υπόβαθρο, ο ατομισμός ως αντανάκλαση στη συνείδηση όλων μας της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, η οποία αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία οικοδομείται το υπάρχον, κοινωνικοοικονομικό σύστημα, ο καπιταλισμός. Για αυτό το σύστημα, ο ατομισμός συνιστά επίφαση νομιμότητας, γιατί είναι αυτό το σύστημα που φυλακίζει τους ανθρώπους στη μοναξιά τους, θέτοντάς τους ανταγωνιστικά αντιμέτωπους. Σε καμία περίπτωση ο ατομισμός δεν αποτελεί μια ελεύθερη επιλογή, όσο κι αν φαίνεται τέτοια. Επιβάλλεται με τρόπο που όλοι να τη βιώνουν σαν δική τους.

Η προώθηση αυτών των αντιλήψεων στοχεύει στην αποσύνδεση των κοινωνικών προβλημάτων από τις αιτίες τους. Αποτελούν αυτές οι αντιλήψεις ένα από τα ενδεδειγμένα εργαλεία ώστε και οι υπαίτιοι να μένουν στο απυρόβλητο και ο λαός, η νεολαία, να αποκόβεται από συλλογικές δραστηριότητες και να ωθείται σε αντικοινωνικές συμπεριφορές, σε συμπεριφορές του τύπου «εγώ και το πρόβλημά μου». Να καθίσταται ο καθένας παντελώς αδύναμος να εντοπίσει την αιτία και κατά συνέπεια να την καταπολεμήσει, αδύναμος να γενικεύσει την προσωπική εμπειρία και να την ανάγει στο επίπεδο του κοινωνικού συνόλου. Να επωμίζεται ο καθένας, μόνος του, το τεράστιο βάρος μιας ευθύνης που δεν του ανήκει, με συνέπεια να υφίσταται τεράστιες συνέπειες ο ίδιος και κατά προέκταση η εργατική τάξη, τα καταπιεζόμενα κοινωνικά στρώματα, των οποίων αποτελεί αναπόσπαστο μέρος.

Ωστόσο, η ατομιστική θεώρηση της αντικειμενικής πραγματικότητας, η αέναη προσπάθεια εξεύρεσης λύσεων πέρα και έξω από συλλογικές, αγωνιστικές δραστηριότητες, δεν οδηγεί πουθενά. Λύσεις δεν μπορούν να υπάρξουν στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, που το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι «ασπιρίνες» για προσωρινή ανακούφιση, πολλές φορές ούτε καν αυτό. Ακόμα όμως και ημίμετρα κανείς δεν μπορεί να τα αποσπάσει μόνος του. Αντικειμενικά αυτός ο δρόμος οδηγεί στην απογοήτευση και δύναται -υπό την επίδραση κι άλλων παραγόντων- να οδηγήσει έως και τη χρήση ουσιών και τελικά στην εξάρτηση, όντας αυτά φαινόμενα ακραίας εξατομίκευσης. Ο καθένας μπορεί να κατανοήσει πως η πορεία ενός ανθρώπου που ασφυκτιά σε ένα περιβάλλον που πνίγει όνειρα και ανάγκες, που αναζητά λύσεις αλλά δεν τις βρίσκει στο λανθασμένο σημείο που σκόπιμα του υπέδειξαν, είναι πολύ πιθανό να καταλήξει στις ουσίες ως μέσο φυγής από αυτή την αφόρητη πραγματικότητα.

Η τοξικομανία είναι αποτέλεσμα της πλήρους αποξένωσης του ατόμου από τον εαυτό του, τον συνάνθρωπό του, την ίδια την κοινωνία. Αποξένωση που αντικειμενικά υπάρχει στη βάση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και έχει επέλθει στο επίπεδο της συνείδησης πολύ νωρίτερα, έχοντας γαλουχηθεί με «αξίες» ατομισμού, ακραίου ανταγωνισμού κ.λ.π.. Η τοξικομανία αποτελεί, εν κατακλείδι, την τελευταία «πράξη» στο «έργο» της αλλοτρίωσης του σύγχρονου ανθρώπου.

Το μείζον πρόβλημα των ναρκωτικών είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι η άρχουσα τάξη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι μπορούν να το αντιμετωπίσουν. Δεν μπορούν γιατί είναι το σύστημά τους αυτό που γεννά το πρόβλημα, οι αιτίες είναι κοινωνικές και θα υπάρχουν όσο υπάρχει το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα. Συν τοις άλλοις η διακίνηση των ναρκωτικών αποτελεί μια εξαιρετικά προσοδοφόρα επιχείρηση, ενώ αυτά αποτελούν ένα ισχυρό όπλο κοινωνικού ελέγχου. Κατά συνέπεια ούτε μπορούν αλλά ούτε και θέλουν να το αντιμετωπίσουν.

Η μοναδική απάντηση, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων, στις πριμοδοτούμενες από την άρχουσα τάξη αντιλήψεις και στις συνέπειές τους, δίνεται μόνο με τη συμμετοχή και τη συλλογική δράση. Με τη διαμόρφωση μιας αγωνιστικής στάσης ζωής, μόνης ικανής να εγγυηθεί ανατροπές σε όφελος των νέων και των άλλων καταπιεζόμενων λαϊκών στρωμάτων. Μέσα στην πάλη για την εξάλειψη των αιτιών των κοινωνικών προβλημάτων μπορεί ο καθένας να ανακαλύψει αξίες και ιδανικά για τα οποία αξίζει να ζει και να αγωνίζεται, να ανακαλύψει το μεγαλείο της ατομικής, μέσα από τη συλλογική, προσφοράς. Να ανακαλύψει εν τέλει τον εαυτό του ως τμήμα ενός συνόλου και τη διέξοδο στα αδιέξοδά του.



Ερώτηση 4

Ερώτηση:
Πολλές φορές υποστηρίζεται ότι ο νέος πρέπει να είναι ελεύθερος να διαθέτει το σώμα του και τη ψυχή του όπως αυτός επιθυμεί. Με λίγα λόγια, μας λένε ότι δεν μπορούμε και δεν πρέπει να εμποδίσουμε έναν νέο άνθρωπο να κάνει χρήση της ελευθερίας του έστω και στο ζήτημα των ναρκωτικών.
Προκύπτει έτσι το ερώτημα: τι είναι ελευθερία και στη συνέχεια, είναι ο άνθρωπος ελεύθερος μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα;

Απάντηση:
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και ας δούμε τι έχουν στο μυαλό τους αυτοί που υποστηρίζουν μια τέτοια αντίληψη για την ελευθερία του ανθρώπου, ειδικά σε σχέση με την επιλογή των ναρκωτικών.

Σκέφτονται -περίπου-ως εξής:
«Τον άνθρωπο τον χαρακτηρίζει η ελευθερία, δηλαδή η δυνατότητα να ενεργεί όπως θέλει, χωρίς όμως να βλάπτει τον διπλανό του». Δηλαδή, ένας νέος μπορεί να επιλέξει «ελεύθερα» να κάνει χρήση ναρκωτικών, και, αφού δεν πειράζει κάποιον άλλον, είναι δικαίωμά του.

Ποιο είναι το πρόβλημα σε αυτή την άποψη;

Πρώτον, ο άνθρωπος δεν χαρακτηρίζεται γενικά και αόριστα από την ελευθερία. Κατέκτησε την δυ
νατότητα να πράττει -σχετικά ελεύθερα- μέσα από την γνώση των νόμων που διέπουν την κοινωνία και τη φύση. Δηλαδή, απελευθερώθηκε σχετικά από την δύναμη της φύσης όταν έμαθε πώς γίνεται η φωτιά, και έφτασε σήμερα να δημιουργεί τέτοιον πολιτισμό, όχι γιατί ήταν ελεύθερος αλλά γιατί εργάστηκε πάνω στη φύση έχοντας γνώση των νόμων της.
 
Δεύτερον, τονίσαμε ότι ο άνθρωπος είναι σχετικά ελεύθερος. Δηλαδή ότι ο άνθρωπος μπορεί να ενεργήσει ελεύθερα σε συνθήκες όμως που δεν επιλέγει αυτός. Μπορεί για παράδειγμα να επιθυμεί οτιδήποτε αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα το επιτύχει κιόλας. Με λίγα λόγια είμαστε ελεύθεροι μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο που δεν επιλέγουμε εμείς. Για παράδειγμα, στον καπιταλισμό υποτίθεται ότι όλοι είμαστε ελεύθεροι να εκμεταλλευτούμε τις «ευκαιρίες» που μας δίνονται, όμως μόνο λίγοι (κυρίως οι γόνοι της αστικής τάξης) τελικά καταλήγουν να τις πραγματοποιούν. Η ελευθερία δηλαδή είναι σχετική ακριβώς γιατί ζούμε σε μια ταξική κοινωνία όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι ο βασικός τρόπος επίτευξης του κέρδους.

Τρίτον, λένε ότι η ελευθερία μας σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου. Έτσι όμως μας κάνουν να βλέπουμε τον άλλον σαν εμπόδιο, υποβιβάζοντας έτσι τις ανθρώπινες σχέσεις σε σχέσεις ανταγωνισμού και, στην καλύτερη περίπτωση, σε σχέσεις απομονωμένων ατόμων που η ελεύθερη δράση τους κινείται στα πλαίσια του εγώ και όχι του εμείς. Ακριβώς όμως επειδή ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον δεν μπορείς να ορίσεις την ελευθερία του μόνο στενά ατομικά αλλά σαν μια κοινωνική και συλλογική δραστηριότητα.

Συμπερασματικά, αυτή η αντίληψη, που υποτίθεται ότι ευνοεί την ελευθερία των ατόμων και συνηγορεί υπέρ της ελεύθερης διάθεσης του σώματος και της ψυχής από τον νέο, αφαιρεί από τον άνθρωπο τη δυνατότητα να ενεργήσει πραγματικά ελεύθερα και τον υποβιβάζει σε ένα πλασματικά ελεύθερο ον το οποίο δεν αναζητά και δεν χαρακτηρίζεται από δυο θεμελιώδη γνωρίσματα του ανθρώπου, την κοινωνικότητα και την εργασία. Δηλαδή την κοινή δράση για την αλλαγή των όρων ζωής του. Μια δράση που για να είναι αποτελεσματική πρέπει να στρέφεται ενάντια στην εξουσία των καπιταλιστών, που η δική τους ελευθερία να εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους είναι η μόνη που προστατεύεται και αναπαράγεται στο καπιταλιστικό σύστημα. Γιʼ αυτό ακριβώς ο δρόμος των ναρκωτικών είναι δρόμος ανελεύθερος και τελικά αυτοκαταστροφικός.

Απο: http://www.kne.gr/organization/politics/narkwtika01.html

Οι θεσεις τις ΚΝΕ για τα ναρκωτικα: http://www.kne.gr/action/drugs/thesis.html

[abbis]

ΤΣΑΪ ΑΠΟ ΚΑΝΝΑΒΗ
Απέκρυψαν και τους κινδύνους από τη χρήση του

Το σηματάκι πάνω στη συσκευασία είναι γνωστό. «Κοσμεί» κάθε προϊόν που παρασκευάζεται από κάνναβη. Το συγκεκριμένο αναψυκτικό (κρύο τσάι) αγόρασε αναγνώστης του «Ρ» από αναψυκτήριο - δημοτική επιχείρηση στο Χαϊδάρι.

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που επιχειρείται η αποενοχοποίηση της κάνναβης και των υποτιθέμενων «μαλακών» ναρκωτικών στις νεανικές συνειδήσεις, μέσα από διάφορα προϊόντα, με σκοπό την προώθηση της ανοχής και τελικά της αποδοχής της χρήσης κάνναβης. Μετά την μπίρα και την πίτσα κάνναβης ήρθε το «αναψυκτικό - κρύο τσάι» (παρασκευάζεται στην Αυστρία), όπως και δεκάδες άλλα προϊόντα.

Μια... «λεπτομέρεια» όμως, στο πίσω μέρος του κουτιού, που δεν μπορεί να την παρατηρήσει κανείς αν δε γνωρίζει την... τσέχικη γλώσσα, δημιουργεί πολλά και εύλογα ερωτηματικά.

Συγκεκριμένα, στα τσέχικα υπάρχει το εξής κείμενο: «Το προϊόν δεν προορίζεται για παιδιά και έγκυες ή θηλάζουσες γυναίκες. Δοσολογία για ενήλικες δύο συσκευασίες των 250 ml την ημέρα»! Το παραπάνω κείμενο δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά. Αν και στα ελληνικά μπορεί κανείς να διαβάσει άλλες πληροφορίες (σύσταση του ποτού κ.ά). Μήπως λοιπόν υπάρχει κίνδυνος για τα παιδιά, τις έγκυες και τους ενήλικες, τον οποίο «ξέχασαν» να μεταφράσουν οι εισαγωγείς; Γιατί απουσιάζει η απόδοση στην ελληνική γλώσσα του συγκεκριμένου κειμένου;

«Το πόσο επικίνδυνη είναι η πολιτική αυτή, αποενοχοποίησης των "μαλακών" ναρκωτικών, φαίνεται από τα μεγάλα ποσοστά των χρηστών που ξεκινούν από αυτά και καταλήγουν στα λεγόμενα "σκληρά", όσο και από τα ποσοστά των μαθητών στη χώρα μας που έχουν δοκιμάσει. Τα στατιστικά στοιχεία και η καθημερινότητα επιβεβαιώνουν αυτό που είναι γνωστό: Τα "μαλακά" ναρκωτικά είναι προθάλαμος για τα "σκληρά"», αναφέρει σε σχετική ανακοίνωση το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών (ΕΣΥΝ), το οποίο καταδικάζει την κυκλοφορία του συγκεκριμένου προϊόντος και κάθε αντίστοιχου και ζητά την άμεση διακοπή διάθεσής του...

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=1/9/2006&id=6822&pageNo=3&direction=1

[abbis]

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
Βάζουν στο στόχαστρο τις νεανικές συνειδήσεις

«Δεν μπορούμε να ανεχθούμε να θυσιάζονται τα νεανικά μυαλά στο βωμό του κέρδους κάθε εταιρείας». Με αυτό τον τρόπο το Εθνικό Συμβούλιο κατά των Ναρκωτικών (ΕΣΥΝ) εκφράζει την αντίδρασή του στην κυκλοφορία και στη χώρα μας του «αναψυκτικού - κρύου τσαϊού» από κάνναβη.

Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για ένα προϊόν το οποίο παρασκευάζεται στην Αυστρία και περιέχει σιρόπι και εκχυλίσματα κάνναβης, από τα οποία συστατικά έχει αφαιρεθεί η δραστική ναρκωτική ουσία τετραϋδροκανναβινόλη. Στο πίσω μέρος του «αναψυκτικού» αναγράφεται μόνο στα... τσέχικα ότι «το προϊόν δεν προορίζεται για παιδιά, έγκυες ή θηλάζουσες γυναίκες. Δοσολογία για ενήλικες δύο συσκευασίες των 250 ml την ημέρα»! Παρ' όλα αυτά, όταν το προϊόν κυκλοφόρησε στην Αγγλία με το σλόγκαν «αναψυκτικό για τους πεφωτισμένους», ο εκπρόσωπος της εταιρείας έσπευσε να εξηγήσει ότι πεφωτισμένοι είναι εκείνοι που αποδέχονται τα «οφέλη στην υγεία από την κάνναβη»!

«To προϊόν αυτό, τόσο από τη σύνθεσή του, όσο και από την εμφάνισή του - με το φύλλο κάνναβης να κυριαρχεί στη συσκευασία - προκαλεί. Προκαλεί τα αισθήματα της πλειοψηφίας των Ελλήνων, οι οποίοι είναι ενάντια στα ναρκωτικά. Ταυτόχρονα, στόχο έχει να αξιοποιήσει εμπορικά την κάνναβη και τα λεγόμενα "μαλακά" ναρκωτικά για εξοικονόμηση περισσότερων κερδών. Μπροστά στο βωμό του κέρδους θυσιάζονται οι νεανικές συνειδήσεις, οι οποίες παρασύρονται στην αποδοχή των "μαλακών" ναρκωτικών, έστω και με τη μορφή αναψυκτικών», αναφέρεται στην ανακοίνωση του Εθνικού Συμβουλίου κατά των Ναρκωτικών (ΕΣΥΝ), όπου εκφράζει την έντονη αντίδρασή του για την κυκλοφορία στην ελληνική αγορά του «αναψυκτικού - κρύου τσαϊού» από κάνναβη.

Και καταλήγει: «Το πόσο επικίνδυνη είναι η πολιτική αυτή απενοχοποίησης των μαλακών ναρκωτικών, φαίνεται από τα μεγάλα ποσοστά των χρηστών που ξεκινούν από αυτά και καταλήγουν στα λεγόμενα "σκληρά", όσο και από τα ποσοστά των μαθητών στη χώρα μας που έχουν δοκιμάσει. Τα στατιστικά στοιχεία και η καθημερινότητα επιβεβαιώνει αυτό που είναι γνωστό: Τα "μαλακά" ναρκωτικά είναι προθάλαμος για τα "σκληρά" ναρκωτικά. Κάθε προσπάθεια που γίνεται για να αθωωθούν τα ναρκωτικά αυτά, η διάδοση της ναρκωκουλτούρας βάζουν στο στόχαστρο τις νεανικές συνειδήσεις».

http://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=2/9/2006&id=6823&pageNo=7&direction=1