Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[12:00-13:30]

Η γραμματεία είναι ανοιχτή καθημερινά 12:00-13:30

[lynx]

παραθέτω από ένα blog:

“Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα”

Σήμερα τελειώνουμε με τα αποσπάσματα από τα κείμενα όσων θεωρώ ότι, ως αληθινοί δάσκαλοι και φίλοι μου, μού έδειξαν προς τα πού να κοιτάξω για να δω όσα μπόρεσα να δω μέχρι τώρα, γιατί δεν υπάρχει τέλος, γύρω από το τι είναι όλη αυτή η ιστορία της ζωής. Σήμερα, τελευταίος στον κατάλογο του post, ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ, “ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ”, είναι ο Κρισναμούρτι. Βρίσκεται μετά τον Τερζάκη και όχι μετά τον Καζαντζάκη, στο «Κ», γιατί έκανα τον κατάλογο αλφαβητικό με βάση τα επίθετα και το επίθετο του Κρισναμούρτι είναι Τζίντου. Έχει πλάκα που οι δύο τελευταίοι από τους επτά του καταλόγου, είναι και οι δύο που γνώρισα προσωπικά και όχι μόνο από τα βιβλία τους, όπως τους προηγούμενους πέντε.
Τώρα, αν μελετήσει κανείς όλους αυτούς, θα δει ότι κατά κάποιο τρόπο όλοι λένε το ίδιο. Να, πάρτε για παράδειγμα αυτό που λέει ο Κρισναμούρτι ,το 1948, στο γράμμα του που θα διαβάσετε: «Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα», το οποίο είναι το ίδιο με εκείνο που λέει ο Σαίξπηρ, το 1594, στο μονόλογο του ΡΙΧΑΡΔΟΥ ΤΟΥ Β’ που σας έβαλα προχτές: «… μήτε εγώ, μήτε κανένας άνθρωπος ποτέ, θα ‘ναι ευχαριστημένος από τίποτα, ώσπου να βρει την ησυχία του, βλέποντας πως τίποτα δεν είναι». Αυτό συμβαίνει επειδή η Αλήθεια είναι ΜΙΑ και δεν ανήκει σε καμιά χώρα, φιλοσοφία, ιδεολογία ή θρησκεία. Όπως λέει και ένα κινέζικο ρητό, «ωραία άλογα υπήρχαν από πάντα, απλώς κατά καιρούς εμφανίζονται κάποιοι άνθρωποι που ξέρουν από ωραία άλογα και τα δείχνουν στους άλλους».
Αν με ρωτούσατε τώρα: “και τι σ’ έμαθαν όλοι αυτοί για τη ζωή;” θα έλεγα, ότι μου έμαθαν πως η ζωή είναι σχέσεις· σχέσεις με τους άλλους, με τη φύση, με τα πράγματα, με τα ζώα, με τις ιδέες και με τον εαυτό μας. Και αυτές οι σχέσεις ακριβώς είναι ο καθρέφτης όπου κανείς θα πρέπει να βλέπει τον εαυτό του και να μαθαίνει γι’ αυτόν, κάνοντας έτσι τη ζωή - που συμπεριλαμβάνει και τον θάνατο - ένα ταξίδι του «γνώθι σ’ αυτόν», δηλαδή ένα ταξίδι δίχως τέλος. Χρησιμοποιώ επίτηδες το αρχαίο ελληνικό «γνώθι σ’ αυτόν», και όχι τη σημερινή λέξη της μόδας «αυτογνωσία», επειδή έχει φθαρεί καθώς είναι φορτωμένη με ένα σωρό ανοησίες από τα απανταχού στην Ελλάδα, φιλοσοφικοψυχαναλυτικοθρησκευτικοθεραπετικοδυτικο ανατολικά γκουρούδικα - κάτω από οποιονδήποτε δήθεν “απλό” τίτλο κι αν υπάρχουν.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα γράμμα του Κρισναμούρτι σε μια φίλη του, γραμμένο στη δεκαετία του ‘40 και είναι από μία ολόκληρη σειρά από γράμματα σε αυτήν, η οποία είχε πάθει καρκίνο, ύστερα από ένα διαζύγιο που είχε πάρει από ένα βάναυσο και βίαιο σύζυγο, γόνο μιας αριστοκρατικής και πλούσιας οικογένειας των Ινδιών, μετά από πολλά χρόνια γάμου και με τρία παιδιά. Όταν ξέρει κανείς την άθλια θέση της γυναίκας σε ένα μεγάλο κομμάτι της Ινδίας ακόμα και σήμερα - για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων θεωρείται ότι αν μία γυναίκα υπηρετήσει πιστά και αφοσιωμένα τον άντρα της, στην επόμενη ζωή θα ξαναγεννηθεί για ανταμοιβή, ως άντρας (!!!) - τότε καταλαβαίνει τι γενναιότητα χρειαζόταν να έχει μια νεαρή γυναίκα με τρία παιδιά, 60 χρόνια πριν στην Ινδία, για να ζητήσει διαζύγιο.    Η γυναίκα στην οποία απευθύνονται τα γράμματα, πέθανε πριν μερικά χρόνια σε ηλικία πάνω από 90. Τα δεκαοκτώ γράμματα προς αυτήν, εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε μία βιογραφία του Κρισναμούρτι, αλλά έχουν εκδοθεί και μόνα τους ως ξεχωριστό βιβλίο, με τον τίτλο, «Letters to a Young Friend», στα ελληνικά, ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΕΑΡΗ ΦΙΛΗ. Για εδώ, διάλεξα το ενδέκατο γράμμα.
Σας το αντιγράφω με όλη μου την καρδιά.
Καλή εβδομάδα.
Π.



Η αξιοπρέπεια είναι κάτι πολύ σπάνιο. Ένα γραφείο ή μία αξιοσέβαστη θέση δίνουν αξιοπρέπεια. Είναι σαν να φοράς γραβάτα. Η γραβάτα, το κοστούμι, το πόστο, δίνουν αξιοπρέπεια. Ένας τίτλος ή μια θέση δίνουν αξιοπρέπεια. Ξεγύμνωσε όμως τους ανθρώπους απ’ όλα αυτά και θα δεις ότι πολύ λίγοι θα έχουν εκείνη την ποιότητα της αξιοπρέπειας που δίνει η ελευθερία τού να μην είσαι τίποτα. Οι άνθρωποι λαχταρούν να είναι κάτι, και με το να είναι κάτι παίρνουν μια θέση στην κοινωνία που θεωρείται σεβαστή. Οι άνθρωποι κατατάσσονται σε διάφορες κατηγορίες -έξυπνοι, πλούσιοι, επιστήμονες, άγιοι- κι όποιος δεν μπορεί να καταταγεί σε μια κατηγορία αναγνωρισμένη από την κοινωνία, θεωρείται πρόσωπο περιθωριακό. Η αξιοπρέπεια δεν μπορεί να θεωρηθεί σαν κάτι δεδομένο, δεν μπορεί να καλλιεργηθεί και αν κανείς είναι συνειδητά αξιοπρεπής σημαίνει ότι όλη την ώρα νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του, που σημαίνει ότι είναι ασήμαντος, μικροπρεπής. Το να είσαι τίποτα σημαίνει ότι είσαι ελεύθερος από την ιδέα του να είσαι κάτι. Αληθινή αξιοπρέπεια υπάρχει όταν δεν ανήκεις ή βρίσκεσαι σε κάποια ξεχωριστή θέση. Αυτό δεν μπορεί κανείς να στο αφαιρέσει, θα υπάρχει πάντα.
Το ν’ αφήνεις τη ζωή να κυλάει ελεύθερα χωρίς να μένει πίσω της κανένα κατακάθι, σημαίνει ύπαρξη πραγματικής επίγνωσης. Ο ανθρώπινος νους είναι σαν το κόσκινο που άλλα κρατάει κι άλλα αφήνει να περνάνε. Εκείνα που κρατάει έχουν το μέγεθος των επιθυμιών του και οι επιθυμίες, όσο κι αν είναι βαθιές, δυνατές ή ευγενικές, είναι μικρές κι ασήμαντες γιατί η επιθυμία είναι κατασκεύασμα του νου. Χρειάζεται ολοκληρωτική επίγνωση να μη συγκρατείς τη ζωή, αλλά να την αφήνεις να κυλάει ελεύθερα, χωρίς να κάνεις καμιά επιλογή. Πάντοτε διαλέγουμε και κρατάμε· διαλέγουμε εκείνα που έχουν σημασία και τα κρατάμε για πάντα. Αυτό είναι που ονομάζουμε εμπειρία και τον πολλαπλασιασμό των εμπειριών τον ονομάζουμε πλούτο της ζωής. Ο πλούτος της ζωής είναι η απελευθέρωση από την αποθήκευση εμπειριών. Η εμπειρία που παραμένει, που κρατιέται, εμποδίζει εκείνη την κατάσταση όπου το γνωστό δεν υπάρχει. Το γνωστό δεν είναι ο θησαυρός, αλλά ο νους προσκολλιέται σ’ αυτό κι έτσι καταστρέφει ή ρυπαίνει το άγνωστο.
Η ζωή είναι μια περίεργη ιστορία. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα.
Είμαστε - οι περισσότεροι τουλάχιστον - πλάσματα της διάθεσης ή μιας ποικιλίας από διαθέσεις. Λίγοι από μας ξεφεύγουν απ’ αυτό. Για μερικούς έχει σχέση με τη σωματική τους κατάσταση, για άλλους με τη διανοητική και μας αρέσει αυτή η «μια πάνω μια κάτω» κατάσταση, νομίζουμε ότι αυτή η αλλαγή διάθεσης είναι μέρος της ύπαρξης ή πάλι απλώς αφήνει κανείς να παρασύρεται μια από τη μία διάθεση και μια από την άλλη. Υπάρχουν όμως μερικοί που δεν είναι πιασμένοι σ’ αυτό το «πάνω κάτω», που είναι ελεύθεροι από το να παλεύουν να γίνουν κάτι, έτσι που εσωτερικά υπάρχει μια σταθερότητα που δεν είναι αποτέλεσμα θέλησης, μια σταθερότητα που δεν έχει καλλιεργηθεί, που δεν είναι σταθερότητα από συγκεντρωμένο ενδιαφέρον σε κάτι, ούτε είναι αποτέλεσμα κάποιας δραστηριότητας σαν τις παραπάνω. Εμφανίζεται όταν η θέληση παύει να δρα.
Τα χρήματα πραγματικά καταστρέφουν τους ανθρώπους. Οι πλούσιοι έχουν μια ιδιαίτερη αλαζονεία. Με πολύ λίγες εξαιρέσεις, σε κάθε χώρα, οι πλούσιοι έχουν γύρω τους εκείνη την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν οποιονδήποτε, ακόμα και τους θεούς, και μπορούν πράγματι ν’ αγοράσουν τους δικούς τους θεούς. Αυτή η ατμόσφαιρα όμως δεν υπάρχει μόνο στον πλούτο, αλλά και στις ικανότητες, τα ταλέντα, που μπορεί να έχει κανείς. Οι ικανότητες δίνουν στον άνθρωπο μια παράξενη αίσθηση ελευθερίας. Τον κάνουν να νιώθει επίσης ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, ότι είναι διαφορετικός. Όλα αυτά του δίνουν μια αίσθηση υπεροχής: κάθεται ικανοποιημένος και κοιτάζει τους άλλους να πασχίζουν και να ντροπιάζονται· δεν έχει συναίσθηση της δικής του άγνοιας και σε τι σκοτάδι βρίσκεται ο νους του. Τα λεφτά και οι ικανότητες προσφέρουν μια πολύ καλή φυγή απ’ αυτό το σκοτάδι. Αλλά και η φυγή είναι ένα είδος αντίστασης που γεννάει τα δικά της προβλήματα. Η ζωή είναι μια περίεργη ιστορία. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα.

http://www.paramithas.gr/2008/02/24/happy_is_the_man/

[smo]

Eιναι χιλιοειπωμενο οτι ανθρωποι δεν αντεχουν το σκοταδι που κρυβουν μεσα τους.

Ωραιο κειμενο

[Bl@ck MaBa]

Απλά απίστευτο 

[pitsa]

 

ζαλίστηκα λίγο...

[smo]

Δεν πηραζει αν σε ζαλιζει το κειμενο μην κοιτας τις εννοιες απλα την αισθητικη του αν σου φενεται ωραιο

[bjork]

Ενδιαφέρον...αν και με τα περισσότερα δε συμφωνώ. Μοιάζει σαν γέρος που θέλει να βρει την ησυχία του....

[lynx]

ζαλίστηκα λίγο...

γιατί βρε? διάβασέ το πιο αργά...

Ενδιαφέρον...αν και με τα περισσότερα δε συμφωνώ. Μοιάζει σαν γέρος που θέλει να βρει την ησυχία του....

λολ, ναι, αλλά το να βρεις την ησυχία σου όπως το εννοεί δεν είναι αρνητικό...

[meltemi]

in tune with current thoughts

[voyager]

ωραίο κείμενο γενικά, αν και σε πολλά σημεία μου γεννάει διάθεση για συζήτηση και όποιος έχει διάθεση..

παραθέτω από ένα blog:

Το ν’ αφήνεις τη ζωή να κυλάει ελεύθερα χωρίς να μένει πίσω της κανένα κατακάθι, σημαίνει ύπαρξη πραγματικής επίγνωσης. Ο ανθρώπινος νους είναι σαν το κόσκινο που άλλα κρατάει κι άλλα αφήνει να περνάνε. Εκείνα που κρατάει έχουν το μέγεθος των επιθυμιών του και οι επιθυμίες, όσο κι αν είναι βαθιές, δυνατές ή ευγενικές, είναι μικρές κι ασήμαντες γιατί η επιθυμία είναι κατασκεύασμα του νου. Χρειάζεται ολοκληρωτική επίγνωση να μη συγκρατείς τη ζωή, αλλά να την αφήνεις να κυλάει ελεύθερα, χωρίς να κάνεις καμιά επιλογή. Πάντοτε διαλέγουμε και κρατάμε· διαλέγουμε εκείνα που έχουν σημασία και τα κρατάμε για πάντα. Αυτό είναι που ονομάζουμε εμπειρία και τον πολλαπλασιασμό των εμπειριών τον ονομάζουμε πλούτο της ζωής. Ο πλούτος της ζωής είναι η απελευθέρωση από την αποθήκευση εμπειριών. Η εμπειρία που παραμένει, που κρατιέται, εμποδίζει εκείνη την κατάσταση όπου το γνωστό δεν υπάρχει. Το γνωστό δεν είναι ο θησαυρός, αλλά ο νους προσκολλιέται σ’ αυτό κι έτσι καταστρέφει ή ρυπαίνει το άγνωστο.

Αν το καλοσκεφτείς, θα δεις πως και το να μην επιλέγεις να κρατάς πράγματα, είναι και αυτό από μόνο του μια επιλογή. Είναι κάτι στο οποίο κατέληξες σαν συμπέρασμα και το εφαρμόζεις, άρα ουσιαστικά επιλέγεις να το κρατήσεις. Κάνεις και πάλι δηλαδή μια επιλογή και επίσης κρατάς κάτι.
Δεν θα πρέπει οι εμπειρίες να μας προκαταβάλλουν για αυτές που πρόκειται να ζήσουμε στη συνέχεια. Πώς μπορεί όμως ένας άνθρωπος να μπορέσει να φτάσει στο συμπέρασμα αυτό;Θα καταλήξει στο συμπέρασμα αυτό μετά από σκέψεις σε συνδυασμό με τα ερεθίσματά του, τις εμπειρίες του. Χρησιμοποιεί τις υπάρχουσες εμπειρίες του δηλαδή, για να απορρίψει το σύνολο των εμπειριών του.
Όμως ποιο το νόημα του να μην κρατήσεις τίποτα από τη ζωή και να μην κάνεις καμια επιλογή; Θα παρομοίαζα μια τέτοια συμπεριφορά σαν τη συμπεριφορά ενός θεατή που δεν συμμετέχει σε αυτό που κάνει και πάει συνεχώς να δει το ίδιο έργο μιας και ξεχνάει να κρατήσει τη σκέψη αν του άρεσε ή όχι..

Υπάρχουν όμως μερικοί που δεν είναι πιασμένοι σ’ αυτό το «πάνω κάτω», που είναι ελεύθεροι από το να παλεύουν να γίνουν κάτι, έτσι που εσωτερικά υπάρχει μια σταθερότητα που δεν είναι αποτέλεσμα θέλησης, μια σταθερότητα που δεν έχει καλλιεργηθεί, που δεν είναι σταθερότητα από συγκεντρωμένο ενδιαφέρον σε κάτι, ούτε είναι αποτέλεσμα κάποιας δραστηριότητας σαν τις παραπάνω. Εμφανίζεται όταν η θέληση παύει να δρα.

Η θέληση;Μα πρέπει να έχεις θέληση να απαγκιστρωθείς από το πάνω κάτω, αλλιώς δεν απαγκιστρώνεσαι. Χρειάζεται θέληση για να πετύχεις να νιώσεις πια ελεύθερος. Και πώς θα το πετύχεις αυτό αν πρώτα δεν το έχεις δουλέψει στο μυαλό και στην καρδιά σου; Πώς μπορεί αυτή σου η σταθερότητα -αν είναι για καλό- να μην έχει καλλιεργηθεί; Γιατί ακαλλιέργητη σταθερότητα με έλλειψη θέλησης με παραπέμπουν σε κατάθλιψη..

Οι ικανότητες δίνουν στον άνθρωπο μια παράξενη αίσθηση ελευθερίας. Τον κάνουν να νιώθει επίσης ότι είναι ανώτερος από τους άλλους, ότι είναι διαφορετικός. Όλα αυτά του δίνουν μια αίσθηση υπεροχής: κάθεται ικανοποιημένος και κοιτάζει τους άλλους να πασχίζουν και να ντροπιάζονται· δεν έχει συναίσθηση της δικής του άγνοιας και σε τι σκοτάδι βρίσκεται ο νους του. Τα λεφτά και οι ικανότητες προσφέρουν μια πολύ καλή φυγή απ’ αυτό το σκοτάδι. Αλλά και η φυγή είναι ένα είδος αντίστασης που γεννάει τα δικά της προβλήματα. Η ζωή είναι μια περίεργη ιστορία. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που δεν είναι τίποτα.[/i]

Οι ικανότητες αυτές καθεαυτές, δεν ευθύνονται για το πώς θα τις χρησιμοποιήσει κανείς.
Το αν θα νιώσει κανείς ανώτερος και δε θα νιώθει τη δική του άγνοια, αυτό είναι στοιχείο του χαρακτήρα, μπορεί να λέγεται υπεροψία, μπορεί να λέγεται αλλαζονεία.Το αν θα προσπαθήσει κανείς να ξεφύγει απ' το σκοτάδι, πίνοντας ικανότητες για να ξεχάσει, πάλι δεν είναι λάθος των ικανοτήτων..Στο χέρι του καθενός είναι να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του αλλά και τον κόσμο..

[bjork]

Έκανα ένα συνειρμό με όλ' αυτά...
Χρειαζόμαστε σεξ για να νιώθουμε καλά. Αυτό συνεπάγεται ανησυχία, ερεθισμό, ικανοποίηση και μετά πάλι απ' την αρχή.
Κάτι ανατολικές φιλοσοφίες με γιόγκα και άλλα, υποτίθεται ότι καταφέρνουν να φτάσουν τον άνθρωπο σε τέτοιο επίπεδο, που να μη χρειάζεται σεξ για να είναι καλά. Μια μόνιμη νιρβάνα δηλαδή.
Τι είναι προτιμότερο? Πραγματική απορία.

[smo]

Στο πρωτο κοματι της βογιατζερ θα θελα να προτεινω το εξης να το δουμε καπως ετσι.. οτι το ζητουμενο ειναι να ζουμε και περνουμε οτι εχει να μας δωσει η ζωη χωρις να αποκλειουμε αυτα που δεν μας αρεσουν και να δινουμε εμφαση σαυτα που μας αρεσουν μια και η επιθυμια ως κατι το ανθρωπινο εχει αδυναμιες αρα κατααυτο τον τροπο δεν θα ζησουμε ενα κοματι της ζωης μας. 

Στο δευτετο κοματι συμφωνω μαζι σου για την θεληση ως ενα επιπεδο ομως μετα οντως δεν βοηθαει και θα προσπαθησω να εξηγηθω.
Απο ενα επιπεδο επικοινωνιας και μετα (ειτε με τον εαυτο μας ειτε με τους γυρω μας)
εχει μεγαλη σημασια η συνειδηση της επικοινωνιας αυτης και επειτα τα συναισθηματα σου, το να μπορεις να μιλας σε καποιον απο τα βαθη της ψυχη σου και να μιλας στην δικη του ψυχη δεν μπορει να επιτευχθει με την θεληση.Πρεπει να ανοιξει το μυαλο σου και να δει την ομορφη πλευρα του κοσμου αν δεν εχουμε μαθει να βλεπουμε το ομορφο δεν θα προχωρησουμε ποτε. Και η μονη θεληση που χρειαζεται σε ολο αυτο ειναι να εχουμε τη διαθεση να κοιταξουμε τη "μαυρη" πλευρα του εαυτου μας το ασεινηδειτο μας και να βρουμε κατι ομορφο εκει μεσα ολα τα αλλα μια μια φυσικη εξελιξη των πραγματων.

στο τελευταιο κοματι συμφωνουμε απολυτα

[smo]

Έκανα ένα συνειρμό με όλ' αυτά...
Χρειαζόμαστε σεξ για να νιώθουμε καλά. Αυτό συνεπάγεται ανησυχία, ερεθισμό, ικανοποίηση και μετά πάλι απ' την αρχή.
Κάτι ανατολικές φιλοσοφίες με γιόγκα και άλλα, υποτίθεται ότι καταφέρνουν να φτάσουν τον άνθρωπο σε τέτοιο επίπεδο, που να μη χρειάζεται σεξ για να είναι καλά. Μια μόνιμη νιρβάνα δηλαδή.
Τι είναι προτιμότερο? Πραγματική απορία.

εξαρταται τι ψαχνεις. . . δεν μπορω επεκταθω περισσοτερο προς το παρον διοτι κατανοω οτι ειναι πολυ πιο σημαντικο για μια γυναικα το σεξ και μου λειπει η εμπειρια της γυναικιας πλευρας του

[Ex_Mechanus]

http://en.wikipedia.org/wiki/Perfectionism_%28psychology%29

Eυτυχής είναι ο ανεκπλήρωτος.

[bjork]

Η επιθυμία φέρνει το ανικανοποίητο...η εκπλήρωση της επιθυμίας μας ικανοποιεί, μετά πάλι τα ίδια...
Το σεξ είναι απλά ένα παράδειγμα...μιλάμε γενικότερα για το πάθος σε ό,τι κάνεις ...



Για να μην τα πολυλογούμε, εγώ είμαι με το σεξ

[voyager]

Στο πρωτο κοματι της βογιατζερ θα θελα να προτεινω το εξης να το δουμε καπως ετσι.. οτι το ζητουμενο ειναι να ζουμε και περνουμε οτι εχει να μας δωσει η ζωη χωρις να αποκλειουμε αυτα που δεν μας αρεσουν και να δινουμε εμφαση σαυτα που μας αρεσουν μια και η επιθυμια ως κατι το ανθρωπινο εχει αδυναμιες αρα κατααυτο τον τροπο δεν θα ζησουμε ενα κοματι της ζωης μας. 

Συμφωνώ πως το καλύτερο είναι να παίρνουμε ότι έχει να μας δώσει η ζωή..

Η πραγματική μου ένσταση είναι για αυτές εδώ τις σειρές:

παραθέτω από ένα blog:
...
Πάντοτε διαλέγουμε και κρατάμε· διαλέγουμε εκείνα που έχουν σημασία και τα κρατάμε για πάντα. Αυτό είναι που ονομάζουμε εμπειρία και τον πολλαπλασιασμό των εμπειριών τον ονομάζουμε πλούτο της ζωής. Ο πλούτος της ζωής είναι η απελευθέρωση από την αποθήκευση εμπειριών. Η εμπειρία που παραμένει, που κρατιέται, εμποδίζει εκείνη την κατάσταση όπου το γνωστό δεν υπάρχει. Το γνωστό δεν είναι ο θησαυρός, αλλά ο νους προσκολλιέται σ’ αυτό κι έτσι καταστρέφει ή ρυπαίνει το άγνωστο.

Εδώ νομίζω πως μιλάει γενικά για τις εμπειρίες και καθόλου για τις επιθυμίες. Δεν μπορώ να δεχτώ πως πρέπει να απορρίψει κανείς τις εμπειρίες του εντελώς. Να μην της αφήνει να τον προκαταβάλλουν για πολλά πράγματα ναι. Να παίρνει πράγματα από όλα όσα συμβαίνουν ναι. Αν δεν κρατά όμως πράγματα ή δεν τα χρησιμοποιήσει καθόλου, πώς θα φτάσει σε συμπεράσματα; Πώς θα φτάσει στο σημείο να σκεφτεί πως δεν πρέπει να προκαταβάλλεται αν δεν καταλήξει εκεί μετά απο συνδυασμό σκέψεων και εμπειριών;

Στο δευτετο κοματι συμφωνω μαζι σου για την θεληση ως ενα επιπεδο ομως μετα οντως δεν βοηθαει και θα προσπαθησω να εξηγηθω.
Απο ενα επιπεδο επικοινωνιας και μετα (ειτε με τον εαυτο μας ειτε με τους γυρω μας)
εχει μεγαλη σημασια η συνειδηση της επικοινωνιας αυτης και επειτα τα συναισθηματα σου, το να μπορεις να μιλας σε καποιον απο τα βαθη της ψυχη σου και να μιλας στην δικη του ψυχη δεν μπορει να επιτευχθει με την θεληση.Πρεπει να ανοιξει το μυαλο σου και να δει την ομορφη πλευρα του κοσμου αν δεν εχουμε μαθει να βλεπουμε το ομορφο δεν θα προχωρησουμε ποτε. Και η μονη θεληση που χρειαζεται σε ολο αυτο ειναι να εχουμε τη διαθεση να κοιταξουμε τη "μαυρη" πλευρα του εαυτου μας το ασεινηδειτο μας και να βρουμε κατι ομορφο εκει μεσα ολα τα αλλα μια μια φυσικη εξελιξη των πραγματων.

Θεωρώ την εξέλιξη, την άνοδο του ανθρώπου σαν μια συνεχόμενη προσπάθεια. Όσο ψηλά κι αν έχεις καταφέρει να φτάσεις, αν πάψεις να θέλεις να ανεβαίνεις, αυτό ήταν. Σταμάτησες. Μπορεί και να πέσεις κιολας. Για να κάνεις κάτι, πρέπει να το θέλεις. Με όποιο τρόπο και όσο λεπτοδουλεμένα και να νιώθεις αυτή τη θέληση, πρέπει να υπάρχει για να συνεχίζεις. Να θέλεις για να έχεις συνείδηση της επικοινωνίας, να θέλεις να μιλάς ψυχή με ψυχή, να θέλεις να δεις την όμορφη πλευρά του κόσμου. Και κυρίως να θέλεις να προσπαθείς αλλιώς θα σταματήσεις..