Παρισινή Κομμούνα

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

Για ανανέωση (ή προσθήκη νέου) avatar, πρέπει η μεγαλύτερη διάσταση της εικόνας να είναι 110 pixels.

[promitheas]

Το τέλος της Παρισινής Κομμούνας

Σαν σήμερα (28/5 )του 1871 ο τελευταίος μαχητής της Παρισινής Κομμούνας έπεφτε νεκρός στο νεκροταφείο του Περ Λασέζ. Ένα μικρό αφιέρωμα στην πρώτη έφοδο της εργατικής τάξης στον ουρανό, στο τέλος που ήταν η αρχή.

(Από το βιβλίου του Καρλ Μαρξ “Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία”)

“…Η εργατική τάξη δεν περίμενε θαύματα από την Κομμούνα. Δεν πρόκειται να εφαρμόσει με απόφαση του λαού έτοιμες, επεξεργασμένες ουτοπίες. Ξέρει ότι για να πετύχει την απελευθέρωσή της και μαζί μ᾿ αυτήν να πραγματοποιήσει την ανώτερη εκείνη μορφή της ζωής, προς την οποία τείνει ακατάσχετα η σημερινή κοινωνία με την οικονομική της ανάπτυξη, η εργατική τάξη πρέπει να περάσει από μακρόχρονους αγώνες και μια σειρά από ιστορικές πορείες, που θα αλλάξουν ολότελα και τις συνθήκες και τους ανθρώπους. Δεν πρόκειται να πραγματοποιήσει ιδανικά αλλά να ελευθερώσει μονάχα τα στοιχεία της νέας κοινωνίας που αναπτύχθηκαν πια στους κόλπους της αστικής κοινωνίας που καταρρέει. Έχοντας πλήρη συνείδηση της ιστορικής της αποστολής και με την ηρωική απόφαση να σταθεί στο ύψος της, η εργατική τάξη μπορεί ν᾿ απαντήσει με περιφρονητικό χαμόγελο στις χοντροκομμένες βρισιές των λακέδων της δημοσιογραφίας και στη δασκαλίστικη κηδεμονία καλοθελητών αστών θεωρητικών, που κηρύσσουν σε ύφος αλάθητου επιστημονικού χρησμού τις ανίδεες κοινοτοπίες τους και τις αιρετικές παραξενιές τους.

Όταν η Κομμούνα του Παρισιού πήρε στα χέρια της την καθοδήγηση της επανάστασης, όταν απλοί εργάτες αποτόλμησαν για πρώτη φορά να θίξουν το κυβερνητικό προνόμιο των “φυσικών ανωτέρων” τους, των ιδιοκτητριών τάξεων και μέσα σε πρωτοφανείς δύσκολες συνθήκες εκπλήρωσαν το έργο τους σεμνά, ευσυνείδητα και αποτελεσματικά - και το έκαναν αυτό με μισθούς, που ο μεγαλύτερός τους μόλις έφθανε, σύμφωνα με τα λεγόμενα της επιστημονικής αυθεντίας (του καθηγητή Χάξλεϋ), το ένα πέμπτο του κατώτερου μισθού του γραμματέα ενός σχολικού συμβουλίου του Λονδίνου - ο παλιός κόσμος έβγαζε αφρούς λύσσας μπροστά στην Κόκκινη Σημαία, το σύμβολο της δημοκρατίας της εργασίας, που ανέμιζε στο δημαρχείο.

Κι όμως ήταν η πρώτη επανάσταση με την οποία η εργατική τάξη αναγνωρίστηκε ανοιχτά, σαν η μόνη τάξη που ήταν ακόμα ικανή για κοινωνική πρωτοβουλία. Αναγνωρίστηκε ακόμα και από τη μεγάλη μάζα της μεσαίας τάξης του Παρισιού - από τους μαγαζάτορες, τους βιοτέχνες, τους εμπόρους - εκτός μόνο από τους πλούσιους κεφαλαιοκράτες…”.

(Από το βιβλίο του Μ.Μ. Παπαϊωάννου “Η ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ” με άρθρα από την εφημερίδα “ΜΕΛΛΟΝ”, την μόνη ελληνική εφημερίδα που από ένα σημείο και μετά κράτησε θερμή στάση υπέρ των κομμουνάρων).

“Εξωτερικά

754/4-6-1871 (σημ. Αναφορά στα γεγονότα μετά την ήττα της Κομμούνας: η εκδίκηση των αστών, όχι για τους παπάδες που εκτελέστηκαν βέβαια, αλλά για το γεγονός ότι αμφισβητήθηκε από την εργατιά η εξουσία τους. Δεν τήρησα τις άνω τελείες του κειμένου)

Οι θρηνήσαντες τας παρά των επαναστατών του Δήμου εν τω βρασμώ της οκταημέρου μάχης επενεχθείσας καταστροφάς 4-5 δημοσίων καταστημάτων και δεκάδων τινών ιδιωτικών οικιών και την σφαγήν δέκα ιησουιτών, ας αναγνώσωσιν ήδη τας εκατόμβας και χιλιόμβας των μετά την μάχην υπό των Βερσαλλιών σφαγέντων ή τυφεκισθέντων αιχμαλώτων, ανδρών, γυναικών και παιδίων, και ας είπωσιν εις τίνα, πλέον το όνομα των τεράτων και των κακούργων αρμόζει.

«Χθες επεσκέφθην μέρος τι, όπερ κινεί οδυνηρώς το ενδιαφέρον, ου μόνον ένεκεν της διαδραματισθείσας ήδη αυτόθι τραγωδίας, αλλά και ένεκεν των σκηνών, ων θα γίνη έτι θέατρον. Η φυλακή της Roquette, ένθα εφονεύθη ο αρχιεπίσκοπος και οι μετ᾿ αυτού πεφυλακισμένοι, κείται εν τη στενή οδώ, ήταις άγει προς το κοιμητήριον Pere-Lachaise. Έκτοτε το συνεδριάζον αυτόθι στρατοδικείον εξεδίκησε δαψιλώς τους φόνους εκείνους. Την Κυριακήν Άγγλος τις ευπατρίδης, εισελθών εις την φυλακήν, είδε συσσωρευμένα ομού 300 πτώματα, πάντα πτώματα των θυμάτων του στρατοδικείου. Έκτοτε δε οι στρατιώται δεν παύουσι τυφεκίζοντες αυτόθι κατ᾿ ουλαμούς τους αιχμαλώτους αντάρτας. Κατ᾿ αρχάς επαρκές σημείον ενοχής εθεωρείτο μόνον το ερυθρόν ίχνος, όπερ αφήνει εις τον ώμον το όπλον, ή το λίπος, όπερ καταλείπει επί των δακτύλων η διαχείρησις των φυσεκίων. Τα σημεία ταύτα της ενεργούς συμμετοχής εις την αντίστασιν ήρκουν, κατά την μάχην ή ευθύς μετ᾿ αυτών, όπως καταδικασθή άνθρωπός τις εις θάνατον. Σήμερον αι θανατικαί αποφάσεις εκδίδονται μετά νόμιμον διαδικασίαν. Και όμως εις την θύραν του κοιμητηρίου Pere-Lachaise, ένθα απηγορεύετο η είσοδος, μοι είπον ότι υπέρ τα 100 πτώματα ανθρώπων, τυφεκισθέντων την πρωίαν εκείνων (μάλλον «εκείνην», πιθανώς τυπογραφικό λάθος) έκειντο έτι άταφα. Περί τας φυλακάς η ατμόσφαιρα ήτο πλήρης της αηδούς οσμής του αίματος. Παρά τας θύρας ανέμενον πολυάριθμοι άμαξαι. εκ δε των περιστοιχιζόντων αυτάς ομίλωνέμαθον ότι σχεδόν πάσαι ενεπλήσθησαν πτωμάτων, μεταφερομένων υπό αιχμαλώτων, ων δεν είχεν έτι έλθει η σειρά να τυφεκισθώσιν. Οι λέγοντες ταύτα ήσαν συγγενείς και φίλοι των ατυχών θυμάτων, ιδίως γυναίκες. ίσταντο δε παρά τας θύρας των δύο φυλακών, όπς μάθωσι περί των εις πολλάς χιλιάδας συμποσουμένων αιχμαλώτων οίτινες κρατούνται έτι πεφυλακισμένοι αυτόθι, ή ζητήσωσι τα πτώματα των ήδη τουφεκισθέντων. Μεγάλην εντύπωσιν μοι ενεποίησεν η εξής παρατήρησις. Επί της μορφής των περιεστώτων ήτον εζωγραφισμένη η οδύνη ή οργή, αλλά καίτοι εις τοιαύτην διετέλουν αγωνίαν, ουδένα οφθαλμόν είδα δακρύοντα. Διά των κιγκλίδων μιας των θυρών εβλέπομεν μακράν τους αιχμαλώτους. απαύστως δε απήρχοντο εις το κοιμητήριον οχήματα πλήρη πτωμάτων. Άχρι της χθες εις ουδένα επετρέπετο η εις αυτό είσοδος. και σήμερον δε απαιτείται ειδική άδεια. Λέγεται ότι μεταξύ των τάφων είναι έτι κεκρυμμένοι αντάρται και στρατιώται ανερευνώσιν επιμελώς πάσας του πολυανδρίου τας γωνίας. Τα λείψανα της πάλης, στολαί, στρατιωτικαί, σάκκοι, λόγχαι τεθραυσμέναι, συντρίμματα όπλων ήσαν συσσωρευμένα εγγύς της φυλακής, και οι περίεργοι ηγόραζον τι εξ αυτών ως ενθυμήματα».

Φρικτά είναι όσα διηγείται περί των αντεκδικήσεων των Βερσαλλιών ο ανταποκριτής της «Εφημερίδος της Κολωνίας». «Εν τω θεάτρω Chatelet, λέγει, συνεδριάζει διηνεκώς το στρατοδικείον. Οι προσαγόμενοι αντάρται εξάγονται διά της δεξιάς, τυφεκίζονται ευθύς, όσοι δε διά της αριστεράς αποστέλλονται ως ήττον ένοχοι εις Βερσαλλίας. Και εν τω κήπω του Λουξεμβούργου, και εν πάσαις ταις προσφάτως κυριευθείσαις συνοικίαις τυφεκίζονται αντάρται. διότι εν τοις δημάρχίοις εκάστου διαμερίσματος εδρεύουσι στρατοδικεία. Εν τω ναώ του Αγίου Σουλπικίου εύρον 400 εθνοφύλακας, φορούντας μόνον το υποκάμισον και προσποιουμένους τον ασθενή. ετυφεκίσθησαν ευθύς μετά των πλαστών ιατρών των. Πληρεξούσιός τις εβεβαίου ότι από της Δευτέρας άχρι της Τρίτης ετυφεκίσθησαν εξακισχίλιοι περίπου αντάρται. Των κοιμητηρίων μη εξαρκούντων, τα πτώματα των τουφεκιζομένων μεταφέρονται εις τον κήπον του Λουξεμβούργου, εις τας πλατείας του Αγίου Ιακώβου και του Αγίου Λαζάρου και εις άλλα μέρη των Παρισίων, ένθα υπάρχει χώμα προς ανόρυξιν λάκκων. Εν τη πλατεία της Ομονοίας ετάφησαν 200 τυφεκισθέντες. Επειδή υπάρχει φόβος επιδημιών, θα ληφθώσι ταχέως μέτρα προς καθαρισμόν της ατμοσφαίρας. Εν τω στρατοπαίδω του Σατορύ, μεταβληθέντι εις φυλακήν, ετυφεκίσθησαν συν τοις άλλοις και 16 Γερμανοί. Η ανθρωπίνη ζωή δεν θεωρείται σήμερον πολυτιμοτέρα μιας σφαίρας. Τυφεκίζονται παντού μετά φανατισμού απιστεύτου, ως εάν η σωτηρία της χώρας εξήρτητο εκ του θανάτου ό,τι πλειόνων χιλιάδων. τυφεκίζωσι δε ού μόνον τους αληθείς δολοφόνους και εμπρηστάς της κοινότητος, αλλά και πολλούς επιτηδειοτάτους εργάτας, οίτινες κατετάχθησαν εις την εθνοφυλακήν μόνον, όπως λαμβάνωσι το εξ ενός και ημίσεος φράγκου σιτηρέσιον, αφού δεν υπήρχεν άλλη εργασία».

Ιδού τι γράφει και ο ανταποκριτής της «Άρκτου» των Βρυξελλών. «Η επανάστασις αύτη ως εκ των διαστάσεων, ας προσέλαβε και του πείσματος όπερ έδειξεν, είναι αυτόχρημα πρωτοφανής. Είδον αυτόπτας μάρτυρας εις ους μεγάλην ενεποίησεν εντύπωσιν η προς τον θάνατον περιφρόνησις, ην διετράνωσαν οι απαίσιοι στρατιώται της κοινότητας. Φίλος μου τις είδε τρεις αντάρτας, συλληφθέντας με τα όπλα εις τας χείρας. - ῾῾Πού μας υπάγετε; ηρώτησαν. - Εις το άλσος Μονσώ, απήντησεν ο αξιωματικός. - Είναι πολύ μακράν, παρετήρησεν είς των ανταρτών. Δεν ήτο δυνατόν να τελειώσωμεν ευθύς; - Δεν επιτρέπονται αι παρατηρήσεις! Εμπρός!᾿᾿. Ολίγον περαιτέρω, οι αντάρται εστάθησαν και πάλιν. - ῾῾Δεν αξίζει τον κόπον να κάμωμεν τόσον δρόμον, είπεν ο είς εξ αυτών. Ας τελειώσωμεν εδώ! - Αφού το θέλετε απήντησεν ο αξιωματικός, έστω!᾿᾿. Ωδηγήθησαν εντός μιας αυλής και ταχθέντες μόνοι παρά τον τοίχον, εστράφησαν άτρομοι προς το στόμιον των πυροβόλων. Όταν αναμιμνήσκηταί τις την αναντίρρητον ανανδρίαν, ην έδειξαν οι αυτοί άνθρωποι ενώπιων των Πρώσσων, αναγκάζεται να ομολογήσει ότι δι᾿ αυτούς ο αληθής εχθρός δεν ήτον ο ξένος στρατός, αλλ᾿ η κοινωνική τάξις».

Φρικτάς σκηνάς διηγείται και ο ανταποκριτής του βιενναίου «Τύπου». «Οι τυφεκισμοί, λέγει, εξακολουθούσιν. Αρκεί η υποπτοτάτη καταγγελία. Εν τοις προαστείοις συλλαμβάνονται οι κάτοικοι οδών όλων. Τας αμετρήτους συνοδείας αιχμαλώτων περιμένει εις το άλσος της Βουλωνίας ο επιβόητος στρατηγός Γαλλιφέ, ο ευνοούμενος του Ναπολέοντος, όπως συνοδεύσει αυτάς εις Βερσαλλίας.

Πολλάκις εκλέγει εκ των τάξεων των αιχμαλώτων εκείνους, ων τα πρόσωπα φαίνονται αυτώ υποπτότερα, και διατάττει να τυφεκισθώσιν αυθωρεί. Υπάρχει φαίνεται, σχέδιον να εξοντωθεί εντελώς ο επαναστατικός όχλος των Παρισίων. Εν τούτοις τα πάθη εξάπτονται. Οιονεί απάντησις εις τους τυφεκισμούς είναι οι άπαυστοι δολοφόνων απόπειραι κατά στρατηγών και άλλων ανωτέρων αξιωματικών. Τετράκις απεπειράθησαν άχρι τούδε να δολοφονήσωσι τον Λαμιρώ. Χθες είδα συνοδείας εξ 600 περίπου αιχμαλώτων, οίτινες απήγοντο να τυφεκισθώσιν. Εις των θεατών ευπρεπώς ενδεδυμένος, αφού προχώρησε και επυροβόλησε διά πιστολίου καθ᾿ ενός στρατηγού, συλληφθείς, ετυφεκίσθη πάραυτα. Περίεργον φαινόμενον είναι ο μέγας αριθμός των κατά τας τελευταίας ημέρας παραφρονησάντων. Περίφημός τις ψυχίατρος φοβείται ότι «η μανία του εμπρησμού» θα καταστή επιδημική. Προχθές είδα την σύλληψιν πτωχής τινός γυναικός, ήτις εκράτει εν παιδίον εις τας αγκάλας και έτερον εκ της χειρός. Ες την ζώνην της ευρέθη μία θήκη εναυσμάτων. Απαχθείσα εις τον εγγύτατον σταθμόν ηρνήθη ότι εσχεδίαζεν εμπρησμόν, ωμολόγησεν όμως τα επαναστατικά της φρονήματα. «Φονεύσατε΄με, έκραζεν, αλλά μετά των τέκνων μου». Σφίγγουσα τα δύο παιδιά σπασμωδικώς εις το στήθος της, επάλευεν επί δέκα όλα λεπτά κατά του αξιωματικού, όστις ήθελε να τα αποσπάσει. Τέλος τα απέσπασε, και εξ πυροβολισμοί, συνοδευόμενοι υπό λογχισμών τινων, επέραναν τον βίον της δυστυχούς. Τα δύο ολοφυρόμενα παιδιά παρέλαβε μεθ᾿ εαυτής κυρία τις, ήτις έτυχε παρούσα.

Αι απώλειαι των τε κυβερνητικών στρατευμάτων και των ανταρτών δεν είναι έτι ακριβώς γνωσταί. Κατά τον «Χρόνον», οι κυβερνητικοί απώλεσαν εις νεκρούς και τραυματίας 3.000 περίπου άνδρας, εξαιρουμένων των ελαφρώς τραυματισθέντων, όσοι δεν απήλθον εις νοσοκομείον. Εκ των ανωτέρων αξιωματικών εφονεύθησαν ο στρατηγός Λερουά και οι συνταγματάρχαι Πικουάλ και Μαλλάτ. Των ανταρτών αι απώλειαι από της 21 άχρι 28 Μαΐου υπολογίζονται εις 29.000 αιχμαλώτους και 14.000 φονευθέντας ή τυφεκισθέντας. Πολλαί χιλιάδαι αιχμαλώτων απεστάλησαν εις Σερβούργον επί΄παλαιών πολεμικών πλοίων, μεταβληθέντων εις πλωτάς φυλακάς.”.