Κριτική στον υπαρκτό σοσιαλισμό και αληθινά ντοκουμέντα...

[Thmmy.gr portal]

  Thmmy.gr portal
   Forum
   Downloads
   Ενεργ. Λογαριασμού
   Επικοινωνία
  
  Χρήσιμα links
   Σελίδα τμήματος
   Βιβλιοθήκη Τμήματος
   Elearning
   Φοιτητικά fora
   Πρόγραμμα Λέσχης
   Πρακτική Άσκηση
   Ηλεκτρονική Εξυπηρέτηση Φοιτητών
   Διανομή Συγγραμμάτων
   Ψηφιακό Καταθετήριο Διπλωματικών
   Πληροφορίες Καθηγητών
   Instagram @thmmy.gr
   mTHMMY
  
  Φοιτητικές Ομάδες
   ACM
   Aristurtle
   ART
   ASAT
   BEAM
   BEST Thessaloniki
   EESTEC LC Thessaloniki
   EΜΒ Auth
   IAESTE Thessaloniki
   IEEE φοιτητικό παράρτημα ΑΠΘ
   SpaceDot
   VROOM
   Panther
  

THMMY.gr Web

Helios_MultiScribbles2SMF Default ThemeSMFone_Blue

[Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads]

Είσαι πρωτοετής;... Καλώς ήρθες! Μπορείς να βρεις πληροφορίες εδώ. Βοήθεια για τους καινούργιους μέσω χάρτη.

Κατεβάστε εδώ το Android Application για εύκολη πρόσβαση στο forum.

Ανεβάζετε τα θέματα των εξετάσεων στον τομέα Downloads με προσοχή στα ονόματα των αρχείων!

[Δείτε περισσότερα εδώ...]

Συμβουλές καλής χρήσης του φόρουμ: Youtube embed code and links, Shoutbox, Notify, ...

Δείτε περισσότερα εδώ...

[aliakmwn]

Τα παιχνίδια της ζωής
Κουβανοί γιατροί έσωσαν τον Βολιβιανό αξιωματικό που σκότωσε τον Τσε Γκεβάρα

Σε επιτυχημένη εγχείριση στα μάτια υποβλήθηκε στην Κούβα ο Μάριο Τεράν, απόστρατος αξιωματικός του βολιβιανού στρατού, ο οποίος το 1967, έδωσε τη χαριστική βολή στον Ερνέστο Γκεβάρα. Ο Τεράν επωφελήθηκε ενός διμερούς προγράμματος συνεργασίας στον ιατρικό τομέα.

Όπως γράφει η ισπανική El Pais, η επέμβαση έγινε το περασμένο έτος και έμεινε ουσιαστικά κρυφή μέχρι που ο ίδιος ο γιος του ασθενή έστειλε επιστολή σε βολιβιανή εφημερίδα για να ευχαριστήσει τους γιατρούς που έσωσαν το φως του πατέρα του.

Η ειρωνία της τύχης; Η είδηση ήλθε στην επιφάνεια ενώ κορυφώνονται οι εκδηλώσεις για την 40ή επέτειο από το θάνατο του Ερνέστο Γκεβάρα, στις 9 Οκτωβρίου 1967.

Χαρακτηριστικό ήταν και το σχόλιο της επίσημης εφημερίδας του κουβανικού ΚΚ Granma: «Τέσσερις δεκαετίες από τότε που ο Μάριο Τεράν προσπάθησε να καταστρέψει ένα όνειρο και μία ιδέα, ο Τσε Γκεβάρα επέστρεψε για να κερδίσει μία ακόμα μάχη.

» Τώρα ένας ηλικιωμένος μπορεί και πάλι να χαρεί τα χρώματα του ουρανού και των δασών, να δει τα χαμόγελα των εγγονών του, να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο.»

Υπάρχουν ωστόσο και αντιδράσεις. Η ίδια η διευθύντρια της Οφθαλμολογικής Κλινικής της Σάντα Κρους δήλωσε σοκαρισμένη από την είδηση.

Σημειώνεται ότι η κλινική εγκαινιάστηκε από τον ίδιο τον πρόεδρο της Βολιβίας Έβο Μοράλες, γνωστό θαυμαστή του Αργεντινού επαναστάτη.

Ο Αργεντινός Ερνέστο Γκεβάρα υπήρξε ένα από τα πρόσωπα-«κλειδιά» της κουβανικής επανάστασης. Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 εγκατέλειψε την Κούβα με σκοπό να μεταφέρει την επανάσταση σε όλο τον κόσμο.

Μετά από περιπλάνηση σε διάφορες χώρες του κόσμου, έφτασε στη Βολιβία. Τον Οκτώβριο του 1967 περικυκλώθηκε από δυνάμεις του βολιβιανού στρατού, τραυματίστηκε σε ανταλλαγή πυρών και τελικά συνελήφθη.

Τον Γκεβάρα πυροβόλησε ο υπαξιωματικός τότε του Στρατού Μάριο Τεράν. Ο Τεράν αρχικά δίστασε να εκτελέσει την εντολή, αλλά τελικά τον πυροβόλησε.

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=836874&lngDtrID=245

[Nessa NetMonster]

Άλλα λόγια ν'αγαπιόμαστε

[Fenix]

Στις καπιταλιστικές χώρες οι υποδομές είναι φοβερές και το κράτος φροντίζει για όλα με την συνδρομή των ¨καλών¨ ιδιωτικών εταιριών:

ΟΙ ΗΠΑ ΕΠΕΝΔΥΟΥΝ ΜΟΝΟ ΤΟ 0,65% ΤΟΥ ΑΕΠ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΟΔΙΚΑ ΕΡΓΑ

Τα πήλινα πόδια του γίγαντα

Του Φ. Γ. ΧΟΪΔΑ




Χιλιάδες γέφυρες στις ΗΠΑ παρουσιάζουν προβλήματα ανάλογα με αυτά της γέφυρας που κατέρρευσε πριν από λίγες μέρες στη Μινεσότα.


Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι, δύο χρόνια μετά τον βιβλικό κατακλυσμό της Νέας Ορλεάνης, η κατάρρευση της οδικής γέφυρας του ποταμού Μισισσιπή στη Μινεσότα, με 5 νεκρούς και 8 αγνοούμενους, ανάμεσά τους μια Ελληνοαμερικανίδα, έφερε πάλι στην αιχμή της επικαιρότητας το μισολησμονημενο γεγονός: ότι ο αμερικανικός κολοσσός κυριολεκτικά στηρίζεται σε πήλινα πόδια.

Εκατέρωθεν του Ατλαντικού, στα μέσα ενημέρωσης τα τελευταία εικοσιτετράωρα, μηχανικοί, οικονομολόγοι, πολιτικοί υπενθυμίζουν ότι τα έργα υποδομής των Ηνωμένων Πολιτειών σε μεγάλο βαθμό χρονολογούνται από το πρώτο ήμισυ του εικοστού αιώνα. Πολλά κατασκευάστηκαν με το πρόγραμμα οικονομικής ανόρθωσης, του Φραγκλίνου Ρούζβελτ μετά το Κραχ του 1930 ή μετά το 1950, που επί προεδρίας Αϊζενχάουερ έγινε το μεγάλο δίκτυο των αυτοκινητοδρόμων.

Η συντήρηση

Ετσι, το ένα μετά το άλλο αρχίζουν να εξαντλούν το προσδόκιμο της ζωής τους. Ομως, επισημαίνουν οι επαΐοντες, τόσο η ομοσπονδιακή κυβέρνηση όσο και το κοινό, οι αμερικανοί ψηφοφόροι, δεν ακούνε με τόσο ενθουσιασμό τις φωνές που προειδοποιούν για την επιτακτική ανάγκη «δραστικής συντήρησης» και αντικατάστασής τους. Δει δη χρημάτων, που θα προέλθουν από ουσιαστική αύξηση του φόρου κατανάλωσης βενζίνης και των διοδίων.

Χαρακτηριστικά, ο αρχηγός της ομάδας των Δημοκρατικών στη Γερουσία, ο Χάρι Ριντ, δηλώνει ότι προγράμματα εσωτερικής πολιτικής, όπως αυτά για την αντικατάσταση «γηρασμένων υποδομών», περικόπτονται για να δαπανηθούν δισεκατομμύρια δολάρια στους πολέμους του Ιράκ και του Αφγανιστάν. «Από την 11η Σεπτεμβρίου και μετά, η κυβέρνηση δεν βλέπει τίποτε άλλο μπροστά της παρά το φάσμα της τρομοκρατίας», είπε ο γερουσιαστής.

Οι Δημοκρατικοί, σημειωτέον, είχαν προτείνει να αυξηθεί κατά 631 εκατομμύρια δολάρια το ποσό που η κυβέρνηση Μπους ενέγραψε στον τελευταίο προϋπολογισμό για την ασφάλεια των ομοσπονδιακών αυτοκινητοδρόμων, αλλά ο πρόεδρος απείλησε ότι θα ασκήσει βέτο.

Σύμφωνα με στοιχεία που δημοσιεύονται στον αμερικανικό τύπο, υπάρχουν στις Ηνωμένες Πολιτείες 77.000 γέφυρες που παρουσιάζουν προβλήματα ανάλογα με αυτά που οδήγησαν στην κατάρρευση στη Μινεζότα. Ειδικευμένο σε θέματα συγκοινωνιών και μεταφορών γραφείο μελετών το Trip, υπολογίζει ότι η αντικατάσταση των επικίνδυνων παλαιών γεφυρών θα απαιτούσε 65 δισ. δολάρια. Σε προφητική έκθεσή του που δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο, ο οίκος συμβούλων Ernst & Young αναβιβάζει το «έλλειμμα χρηματοδότησης» των αμερικανικων υποδομών σε 1,6 τρισεκατομμύρια δολάρια, ποσό που ίσα-ίσα θα έφτανε για επισκευή και αποκατάσταση μιας στοιχειώδους λειτουργικότητας.

Επηρεάζονται

Θέτει δε και ζήτημα επηρεασμού του ρυθμού ανάπτυξης της χώρας από το «χρηματοδοτικό έλλειμμα» σε συνδυασμό με την επικινδυνότητα των υποδομών.

Μοιάζει απίστευτο το γεγονός ότι η «υπερδύναμη» επενδύει μόνο το 0,65% του ΑΕΠ της (75 δισ. δολάρια το 2006) για δρόμους, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην Κίνα είναι 9%. Ομως ο οίκος Ernst & Young εφιστά την προσοχή και σε ένα άλλο παράδοξο. Αντίθετα από ό,τι συμβαίνει στην Ευρώπη, όπου το σύστημα είναι διαδεδομένο, στην Αμερική ο κόσμος δεν εμπιστεύεται τις ιδιωτικές εταιρείες που συμμετέχουν με τον δημόσιο τομέα στη χρηματοδότηση της κατασκευής δημόσιων έργων.

Προπαντός οι Αμερικανοί δεν εμπιστεύονται τις περιώνυμες private equity companies. Η τραγωδία της Μινεάπολης δεν πρόκειται να αλλάξει την αντίληψη αυτή, απλώς επισύρει την προσοχή στην ανάγκη για χρηματοδότηση».



ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ - 12/08/2007

[Fenix]

Από θεμελιωτές της δημοκρατίας, τα άτομα των δημοκρατικών κοινωνιών γίνονται πιστωτές της

δημοκρατίες χωρίς δημοκράτες

ΤΟΥ ΑΛΕΝ ΚΑΓΕ*

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ: ΘΑΝΑΣΗΣ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗΣ

Ας ξεκινήσουμε από αυτό που καθένας, ανάλογα με την ευαισθησία του, θα το θεωρήσει διαπίστωση ή απλή υπόθεση: σε ολόκληρες ηπείρους το δημοκρατικό ιδεώδες, όχι μόνο δεν έχει πλέον μεγάλη απήχηση, αλλά μένει στάσιμο ή και οπισθοδρομεί.

Ακόμη και στη Δύση «πιστεύουν» όλο και λιγότερο σε αυτό. 'Η μάλλον, ο χαρακτήρας αυτής της πίστης γίνεται όλο και περισσότερο προβληματικός και αινιγματικός. Δεν είναι πλέον δυνατό να είμαστε βυθισμένοι μέσα στον οπτιμισμό που απελευθέρωσε η πτώση του τείχους του Βερολίνου. Τότε πίστευαν ότι οι μεγάλες αυταπάτες του ολοκληρωτισμού επιτέλους διαλύθηκαν (Φιρέ) και ότι η δημοκρατική περιπέτεια θα ξανάρχιζε την πορεία της προς τα μπρος, προς το ευτυχές τέλος της ιστορίας (Φουκουγιάμα), δηλαδή προς μια πλανητική διάδοση της σύζευξης της οικονομίας της αγοράς και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, εγγυώμενη μια εποχή οικουμενικής ειρήνης και ευημερίας.

Αυτή η προαναγγελθείσα παγκόσμια διάδοση της δημοκρατίας δεν έγινε. Υπάρχουν βέβαια τοπικές νίκες, αλλά τα παραδείγματα της Αφρικής, της Ρωσίας ή της Μέσης Ανατολής δεν προκαλούν καμία ευφορία. Πολλές από τις προόδους του χτες μεταφράζονται σήμερα σε οπισθοδρομήσεις. Εκεί όπου η οικονομική μηχανή κινείται αποτελεσματικά, στην Ασία και ιδιαίτερα στην Κίνα, αυτό δεν γίνεται στο πλαίσιο του δημοκρατικού κανόνα (αντίθετη είναι ωστόσο η περίπτωση της Ινδίας), πράγμα που μας οδηγεί να αναρωτηθούμε αν η προφητεία του Ζαν Μπεσλέρ, σύμφωνα με την οποία στον 21ο αιώνα θα δούμε να διαδίδεται παντού ο καπιταλισμός, αλλά χωρίς τη δημοκρατία ή μάλλον εναντίον της δημοκρατίας, που του είχε επιτρέψει να ανθήσει, πρόκειται να πραγματοποιηθεί νωρίτερα από όσο είχε προβλεφθεί.

Ακόμη και εκεί όπου γεννήθηκε η νεότερη δημοκρατική ελπίδα, στη Δυτική Ευρώπη και στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι αμφιβολίες ή σε κάθε περίπτωση οι αβεβαιότητες για την τωρινή της κατάσταση πολλαπλασιάζονται. Ο πολλαπλασιασμός των σκανδάλων (Ενρον, Παρμαλάτ, Κρεντί Λιονέ και τόσα άλλα), τα όλο και περισσότερο ιλιγγιώδη χρηματικά ποσά που ξοδεύονται στην πολιτική πάλη, η αυξανόμενη διαφθορά των πολιτικών ελίτ (ή και άλλων ελίτ άλλωστε), η παρόξυνση των ανισοτήτων, όλα αυτά δίνουν την εικόνα μιας ολιγαρχικής και πλουτοκρατικής παρέκκλισης. Χωρίς ελπίδα επιστροφής; Σε κάθε περίπτωση αυτή η παρέκλιση εξηγεί, τουλάχιστον εν μέρει, την αυξανόμενη ατονία της πολιτικής συζήτησης και την αύξηση της αποχής στις εκλογές.

Αυτό που πρέπει να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε, πέρα από ιδιαίτερες περιπτώσεις και τοπικές συγκυρίες, είναι ταυτόχρονα ο δεσμός που ενώνει την αυξανόμενη αδυναμία του δημοκρατικού ιδεώδους να ηλεκτρίσει τις μεγάλες μάζες έξω από τον δυτικό κόσμο και την αύξηση της αποχής και της αδιαφορίας για την πολιτική στους κόλπους αυτού του δυτικού κόσμου. Αυτές οι δύο εξελίξεις πηγάζουν αναμφίβολα από μιαν ίδια πηγή. Ποια είναι αυτή; Μια πρώτη σειρά υποθέσεων έρχεται αμέσως στο νου, από τις πιο πρόδηλες ώς τις πιο πολύπλοκες.

Σε διαφορετικούς βαθμούς αυτές παραπέμπουν στο αυξανόμενο βάρος του οικονομικού στοιχείου στην οργάνωση των σύγχρονων κοινωνιών. Από τη στιγμή που τα ανθρώπινα υποκείμενα παρουσιάζονται όλο και περισσότερο αποκλειστικά με τα γνωρίσματα του Homo economicus, 'Η αδιάφορα για τους άλλους, επιδιώκοντας μόνο να μεγιστοποιήσουν τη δική τους ικανοποίηση στην αγορά, αποκλείοντας κάθε άλλο τύπο κοινωνικού δεσμού, δύσκολα μπορούμε να προσδοκούμε ότι θα παθιάζονται για τη δημοκρατία. μάλλον, δεν μπορεί παρά να αναζητούν σε αυτήν και μέσα από αυτήν ό,τι ευνοεί τη βελτίωση του εισοδήματός τους και της ατομικής υλικής τους ευημερίας.

«Ο ατομικισμός -έγραφε ο Τοκβίλ- είναι ένα συναίσθημα συνετό και φιλήσυχο, που προδιαθέτει κάθε πολίτη να αποσυρθεί με την οικογένειά του και τους φίλους του. Ετσι, αφού πρώτα δημιουργήσει μια μικρή κοινωνία για δική του χρήση, εγκαταλείπει πρόθυμα τη μεγάλη κοινωνία στον εαυτό της». Στην αγορά το άτομο αποδεσμεύεται από τις παραδοσιακές κοινωνικές του υποχρεώσεις. Οσο περισσότερο το άτομο ταυτίζεται με το οικονομικό άτομο τόσο περισσότερο αυτό το τελευταίο καταλήγει να αντιπροσωπεύει τον κυρίαρχο ανθρώπινο τύπο στους κόλπους μιας κοινωνίας και τόσο περισσότερο το πεδίο της πολιτικής συζήτησης περιορίζεται, καθώς δεν αντιπαρατίθενται πλέον παρά μόνον εξίσου πιθανοί τρόποι διαχείρισης μιας οικονομίας της αγοράς, που αποβλέπουν στο να ικανοποιούν τα οικονομικά άτομα.

Μέσα σε αυτό το γενικό πλαίσιο, το οποίο ήδη ελάχιστα ευνοεί καθεαυτό την άνθηση των δημοκρατικών αρετών, ο θρίαμβος σε αυτά τα τελευταία είκοσι χρόνια ενός χρηματιστικού κερδοσκοπικού καπιταλισμού και η παρόξυνση του Homo economicus αύξησαν υποχρεωτικά την αδιαφορία για τις δημόσιες υποθέσεις, δημιουργώντας την εντύπωση ότι δεν υπάρχουν άλλες αποδεκτές πολιτικές επιλογές, εκτός από εκείνες που συμβάλλουν στην ενίσχυση του κερδοσκοπικού κεφαλαίου και των συνακόλουθων ανισοτήτων. Χωρίς να συνυπολογίζουμε ότι τα πελώρια χρηματικά ποσά, που απαιτούνται για να οργανωθούν εκλογικές εκστρατείες ή για να χρηματοδοτηθούν αξιόπιστα όργανα του τύπου, αυξάνουν μηχανικά το συγκριτικό πλεονέκτημα των οικονομικών ολιγαρχιών στην πάλη για την κατάκτηση της ιδεολογικής και πολιτικής ηγεμονίας.

Βλέπουμε πως η σύζευξη του ατομικισμού με τον οικονομισμό αντιπροσωπεύει μια απειλή για τη δημοκρατία. Αλλά, αντίστροφα, δυσκολευόμαστε να παραδεχθούμε ότι η αύξηση της ελευθερίας επιλογής που παραχωρείται στο άτομο μπορεί να συμβαδίζει με έναν περιορισμό της δημοκρατίας.

(...) Είναι προφανώς δύσκολο να συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση χωρίς να συμφωνήσουμε τουλάχιστον σε μιαν αποδεκτή έννοια δημοκρατίας. Εδώ όμως είναι μεγάλος ο κίνδυνος να χαθούμε σε ατελείωτες σχολαστικές συζητήσεις. Ωστόσο, είναι ίσως δυνατό να τις αποφύγουμε, αν απομακρυνθούμε από στενά οικονομικές προσεγγίσεις της δημοκρατίας, για να παρατηρήσουμε ότι, όποιον ορισμό και αν της δώσουμε, αυτό που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό στην τωρινή κατάσταση της δημοκρατίας είναι ότι αυτή εμφανίζεται όλο και περισσότερο ως κάτι που δίνεται, εξάγεται ή παραχωρείται μάλλον, παρά ως κάτι που κατακτιέται αληθινά και οικοδομείται. Το ότι σκέφτονται όλο και περισσότερο τη δημοκρατία ως κάτι που θα μπορούσε να παραχωρηθεί, ως ένα πράγμα, ένα τεχνικό εργαλείο, σχεδόν μια μηχανή, φαίνεται ιδιαίτερα καθαρά στις αμερικανικές θεωρίες της «δημοκρατικής ειρήνης» και ειδικότερα στη νεοσυντηρητική και μπουσική τους εκδοχή. Σε αυτή την αντίληψη, η δημοκρατία δεν είναι το αποτέλεσμα μιας κατάκτησης της ελευθερίας τους από τους ίδιους τους λαούς, αλλά είναι ο καρπός μιας προσφοράς από το εξωτερικό, ενός δώρου της δημοκρατίας από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Θεωρείται βεβαίως ότι οι λαοί είναι δυνητικοί αιτούντες αυτού του δώρου και ότι θα το αποδεχθούν με αναγνώριση, αλλά δεν θεωρείται ότι είναι ή ότι μπορούν να είναι άμεσα οι πρωταγωνιστές.

Αλλά, με μικρές παραλλαγές, αυτό που ισχύει για τις σχέσεις της Δύσης, και ιδιαίτερα των Ηνωμένων Πολιτειών, με τις χώρες που βρίσκονται στον δρόμο του εκδημοκρατισμού ισχύει επίσης όλο και περισσότερο και στους κόλπους των ίδιων των δημοκρατικών χωρών. Η δημοκρατία δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως μια πολιτική τάξη που πρέπει να οικοδομηθεί από κοινού από τις διάφορες ομάδες ή τάξεις που συγκροτούν την πολιτική κοινότητα, αλλά ως μια ήδη οικοδομημένη πραγματικότητα, που πρέπει να παραχωρείται και να διανέμεται από το κράτος. Δεν σκέφτονται πλέον να οικοδομήσουν ένα δημοκρατικό κράτος. Ζητούν από ένα κράτος που εμφανίζεται ως ήδη από τη φύση του δημοκρατικό, να διανείμει τα δικαιώματα ή τη νομική αναγνώριση. Από συν-θεμελιωτές της δημοκρατίας, τα άτομα των δημοκρατικών κοινωνιών γίνονται οι πιστωτές της.

Σε αυτό το σημείο συναντιούνται πιθανόν οι δύο ατομικισμοί, ο οικονομίστικος ατομικισμός και ο απελευθερωτικός ατομικισμός, ο ατομικισμός της κατανάλωσης και ο ατομικισμός της απελευθέρωσης. Εδώ επίσης αρθρώνονται και συντίθενται οι δύο μεγάλες ιστορικές στιγμές της δημοκρατικής διεκδίκησης, εκείνη της αναδιανομής κι εκείνη της αναγνώρισης. Στη διάρκεια των δύο περασμένων αιώνων οι κυριότεροι κοινωνικοί αγώνες, από τη στιγμή που κατακτήθηκε η πολιτική ισοτιμία, στράφηκαν γύρω από το ζήτημα της αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου. Ολες οι άλλες συγκρούσεις, οι σχέσεις ανάμεσα στα φύλα, ανάμεσα στους πολιτισμούς, στις θρησκείες ή στις γενεές, θεωρήθηκε ότι μπορούν να εγγραφούν στο πρωταρχικό πλαίσιο της πάλης για την αναδιανομή των οικονομικών πόρων.

Εδώ και μία τριακονταετία, αντίθετα, είναι οι αγώνες για την αναγνώριση της ίσης αξιοπρέπειας κυριαρχούμενων ομάδων, γυναικών, θρησκευτικών ή σεξουαλικών μειονοτήτων, περιφρονημένων πολιτισμών κ.λπ., αυτοί που παίρνουν το προβάδισμα σε σχέση με τους καθαρά οικονομικούς αγώνες. Η πάλη για τη χειραφέτηση των ατόμων εγγράφεται στο πλαίσιο αυτής της πάλης για την αναγνώριση. Πρόκειται για πάλη αδιαίρετα ατομική και συλλογική ή «κοινοτική».

Αυτό όμως που είναι εντυπωσιακό είναι το ότι αυτή η πάλη για την αναγνώριση διεξάγεται σε μεγάλο βαθμό με βάση το ίδιο μοντέλο με το οποίο διεξάγονταν οι αγώνες για την οικονομική αναδιανομή, ωσάν η αναγνώριση να ήταν ένα αγαθό που παράγεται από το κράτος, που θα έπρεπε και θα μπορούσε να γίνει το αντικείμενο μιας ίσης διανομής. Και εδώ επίσης η δημοκρατία γίνεται αντιληπτή ως το αποτέλεσμα ενός δώρου που το περιμένουν ή το απαιτούν από το κράτος, το οποίο θεωρείται εγγενώς δημοκρατικό. Το κράτος θεωρείται χορηγός δημοκρατίας.

Αυτό που καθιστά την κοινωνία ιδεατά δημοκρατική είναι το ότι οι πολίτες κρίνουν πως είναι κάτοχοι ενός ηθικού δικαιώματος να δέχονται την αναγνώριση με όλα τα υλικά πλεονεκτήματα που τη συνοδεύουν. Ετσι εξηγείται το ότι οι δημοκρατίες μας υποτίθεται ότι μπορούν να λειτουργούν μόνες τους, σχεδόν χωρίς δημοκράτες, χωρίς αγωνιστές αφοσιωμένους στην υπόθεση της δημοκρατίας.

'Η μάλλον, υποτίθεται ότι όλα τα μέλη τους είναι δημοκράτες, αλλά δημοκράτες μόνο για τους εαυτούς τους, προσηλωμένοι μόνο στον στόχο να ισχύσουν τα δικαιώματά τους και διόλου στον στόχο να οικοδομήσουν και να ζωογονήσουν μια δημοκρατική πολιτική κοινότητα. Αυτή η τελευταία υποτίθεται ότι είναι ήδη διαμορφωμένη, και καλά διαμορφωμένη, μια για πάντα. Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να συμβάλουμε σε αυτό. Υπάρχουν επαγγελματίες γι' αυτόν τον σκοπό, πολιτικοί ή δημόσιοι λειτουργοί. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για διαβούλευση, για συζήτηση ανάμεσα σε διαφορετικές αναπαραστάσεις του καλού και του κακού. Εξάλλου, τίποτα δεν είναι καλό, τίποτα δεν είναι κακό. Το σημαντικό είναι να ακολουθούμε τις διαδικασίες.

Ολες αυτές οι παρατηρήσεις, των οποίων δεν παραγνωρίζουμε τον ερευνητικό και αβέβαιο χαρακτήρα, θα μπορούσαν να συνοψιστούν σε μιαν απλή θέση: η δημοκρατία απειλείται, φθίνει και εξαντλείται από τη στιγμή που τη θεωρούμε ήδη υλοποιημένη και όχι μια πραγματικότητα που πρέπει να οικοδομήσουμε ή να ανοικοδομήσουμε, εκδημοκρατισμό που πρέπει να υλοποιήσουμε. 'Η ακόμα, όσο περισσότερο βέβαιη είναι για την ύπαρξή της τόσο πιο πολλές ελλείψεις παρουσιάζει. (...)

* Ο Αλέν Καγέ είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ναντέρ στο Παρίσι. Το κείμενό του αυτό δημοσιεύτηκε στην περιοδική επιθεώρηση «Revue Du Mauss» (Νο 25/2005).



ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ - 14/09/2007

[Fenix]

Θα επιστρέψω με φωτό και στοιχεία για το καλό που έκαναν οι Αμερικάνοι στο Ιράκ, τώρα πρέπει να αφήσω τον υπολογιστή γιατί η Σοφία φωνάζει.

[Fenix]

Τα κράτη στα οποία εφαρμόζεται ο καπιταλισμός είναι ¨καλά¨, όπου εφαρμόζεται ο κομμουνισμός έχουμε ένα ¨κακό¨ κράτος. Πάμε ξανά, καπιταλισμός ¨καλόόόόόός¨, κομμουνισμός ¨κακόόόόόόός¨.

Lifting the Iraq Embargo After Almost 2 Million Deaths

What Have We Learned From the Embargo's Lessons?

May 28, 2003

On May 22, 2003, the United Nations Security Council passed resolution 1483 finally lifting the 12-year embargo on Iraq. The United Nations had imposed a comprehensive ban on trade with Iraq on August 6, 1990, under resolution 661, amounting to a complete siege on the country. The embargo was then enforced by a military land, air, and sea blockade. This blockade continued until the end of the recent 2003 war, with land border checkpoints in Jordan, naval interdiction of ships, and no-fly zones imposed in the north and south of the country.

After the imposition of the embargo, a devastating bombing campaign against Iraq in 1991 destroyed the country's civilian infrastructure (water, sewage, and electrical power infrastructure, among other sectors). Much of the diseases rampant in Iraq are due to the destruction of the civilian infrastructure and lack of spare parts in the 1991 war. Some of which was modestly repaired between 1991 and 2003, was destroyed again in the 2003 war. Contaminated drinking water and lack of electricity for hospitals are a major cause of the suffering for Iraq’s twenty five million people today.

In addition, the depleted uranium (DU) shells used in both the 1991 and 2003 wars have caused a significant increase in radiation-related cancers and birth defects. Iraq still does not have the necessary tools (primarily due to the embargo) to clean up the DU contamination.

What Was Destroyed in War

The 2003 war can only be a continuation of what happened in 1991, since the 12-year embargo did not allow the rebuilding of what was destroyed then. The 1991 war destroyed or severely damaged the following sectors of the civilian infrastructure, and the 12-year embargo prevented its the proper reconstruction:

1) Drinking water infrastructure

2) Sewage system

3) Electrical power grid

4) National healthcare infrastructure (more than 100 hospitals and healthcare centers destroyed)

5) National education system (over 4,000 schools, institutes, colleges, universities destroyed)

6) Transportation sector (air traffic banned, sea vessels damaged, railroad cars & trucks crumbling)

7) Telecommunications (telephone exchanges and transmitters destroyed)

8 ) Textile and other light industries (factories destroyed)

9) Pharmaceutical sector (factories destroyed and components and ingredients banned by embargo)

10) Social fabric and modernity (modern society reduced to sufficing with obtaining food and medicine only)

Summary of the Effects

According to the humanitarian reports, the ongoing embargo imposed in 1990, coupled with the destruction caused by the 1991 Gulf war, has in turn directly caused the following:

1) As of March 2003 (just prior to the war), between 1.7 and 2 million Iraqi civilians have died due to malnutrition and disease, about 700,000 of them are children. Health Ministry documents under-5 and over-50 deaths due to disease and/or malnutrition at 1.7 million. If over-5 and under-50 age sectors are added, which is well over 500,000 deaths, that makes the total number of deaths over 2 million. Estimates of deaths due to the 2003 war range from 10,000 to 100,000.

2) Prior to the 2003 war, 1.5 million children were made orphans.

3) Prior to the 2003 war, 10,000 Iraqi civilians were dying every month (half of which were children). That amounted to 333 deaths a day, or 14 deaths an hour. An Iraqi civilian died from malnutrition and disease every 4 minutes. Since the 2003 war caused even more destruction of the civilian infrastructure (water, electricity, etc), coupled with the extensive of anti-personnel cluster bombs dropped on Iraq, and the mass lootings of hospitals and pharmacies, this average will be greatly skewed for the initial months after the 2003 war, until such a time when the civilian infrastructure is properly rebuilt.

4) The combination of the destruction of the water pipes and the water pumping stations in the 1991 war and the looting after the 2003 war, coupled with the lack of chlorine and electricity to re-activate the pumps for over 12 years due largely to the embargo, all make clean drinking water widely unavailable today in Iraq, and thereby creating a dangerous recipe for a rapid spread of infectious diseases and possible epidemics. Prior to 1990, over 90% of Iraqis has access to clean drinking water, whereas it was between 33-50% just prior to the 2003 war (1999 UN Report).

5) The destruction of the national medical healthcare system has been one of the largest single contributors to the death and disease in Iraq. Over 100 hospitals and healthcare centers were destroyed in the 1991 war. Prior to 1990, over 90% of Iraqis had access to high quality medical care, free of charge, whereas as the majority of Iraqis lack it now (1999 UN Report).

6) The destruction of the national school system in the 1991 war has caused a sharp decline in the overall literacy rate. Half of Iraq's schools (4,000 out of 8,000) were bombed. The remaining schools (4,000) sharply decayed and became dilapidated due to the 12-year embargo. This lack of enough schools coupled with Iraq's growing population, made the problem even worse. When Iraq had over 8,000 functioning schools in 1990, the country's population was about 18 million. Now that Iraq's population is well over 25 million, the number of functioning schools is less than a quarter of what it was in 1990. This severe shortage of schools has caused a sharp increase in the illiteracy rate and led to children wandering in the streets. Prior to 1990, over 80% of Iraqis could read and write, whereas now the school attendance is almost 50% (1999 UN report).

7) Prior to the 2003 war, the local Iraqi currency (dinar) had been decimated as a result of U.S. counterfeiting efforts, the 1991 destruction of the civilian infrastructure, and the 12-year embargo which banned foreign (hard) currency from legally entering the country. The combination of the counterfeiting, bombing, and embargo has caused the value of the dinar to drop from its original value of just over three dollars to being worth 1/20th of a cent (20 dinars makes a cent), just prior to the 2003 war.

8 ) Prior to the fall of the former government, Iraq was essentially a massive welfare state. The state employed over a million people and provided food coupons for over 80% of Iraq's 25 million people. The fall of the government meant the effective end of this welfare state. In addition, the U.S. administration's firing of hundreds of thousands of paid state employees has made the situation even worse. The government employees, who were barely living above the starvation level, are now unemployed and income-less.

9) Clearly the most short-sighted decision taken yet by the U.S. administration in Baghdad was to totally dissolve Iraq's military, leaving its employees with no compensation at all. That decision meant that over half a million ex-military men were left to starve, along with their families. Since the typical Iraqi family is made of at least five members, that meant at least 2.5 million Iraqis were left to starve. What would prevent these starving men from armed revolt to avoid starvation? Anyone with some common sense would have devised a plan to either retire these men with some type of retirement income to prevent them from starving and revolting, or offering them new jobs as policemen or the like, similar to what the U.S. military did with the former Japanese soldiers after World War 2. This decision is indeed a recipe for disaster.

Unfortunately Iraq is to remain a military occupied zone for the forseeable future. The new UN Security Council resolution 1483, in essence handed the administration of Iraq to the U.S. and Britain "as occupying powers under unified command [now called] (the 'Authority')." It also states that other countries "now or in the future may work under the Authority…by contributing personnel, equipment, and other resources under the Authority."

Although, the resolution calls for "a process leading to an internationally recognized, representative government of Iraq," it does not place any time limits or bench marks for this to happen. In other words, the U.S. and British military occupation can take as long as they want to before forming a new Iraqi government. And although paragraph 25 calls for a "review [of] the implementation of this resolution within twelve months of adoption," it does not specifically place any deadlines whatsoever to establish an Iraqi government. In other words, Iraq is now the property of the U.S. and British militaries, with no deadline or specified timeframe of when Iraq can be free and independent.

The text referring to the lifting of the 12-year embargo is in paragraphs 10 and 16 of resolution 1483, which specifically voided the original embargo resolution 661 of 1990 and the so-called "oil-for-food" resolution 986 of 1995, which allowed the UN to control Iraq's oil exports. The resolution honored the current 6-month UN oil plan, but specifically dissolved the UN oil program and handed over all responsibility and monies over to the newly formed Development Bank administered by the US and British military authority.

A very strange paragraph in this resolution obliges Iraq to continuing paying 5% of its oil revenues to the 1991 war compensation fund. According to the UN's official website as of 5-20-2003, Iraq has already paid almost 20 billion dollars to this compensation fund established under resolution 687 in 1991.

Resolution 986 of 1995 originally ordered Iraq to pay one-third of its UN oil plan to this compensation fund. This 33% percent of Iraq's oil revenue was paid from December 1996 until December 2000. After December 2000, the percentage was changed to 25%. The latest resolution, 1483, now sets this compensation to 5%.

Since Iraq already has paid almost 20 billion dollars to a host of nations and multinational corporations, why is Iraq still ordered to pay this compensation, especially when Iraq badly needs the money to repair its civilian infrastructure still suffering from the 1991 war? Further, since the UN did NOT authorize the 2003 war, thereby making it an illegal war, why should Iraq be forced to continue pay compensation, when it itself deserves compensation for being attacked in the 2003 war?

The ironic part in all this is the original embargo resolution 661 of 1990 stated that it would be lifted after Iraq left Kuwait. After the 1991 war, the conditions for lifting the embargo were the so-called "weapons of mass destruction." The 12-year embargo was maintained and justified by this unsubstantiated excuse. It is quite clear now after the 2003 war that those weapons were destroyed immediately after the 1991 war. The reason why the U.S. and British military failed to prove or find any prohibited weapons in Iraq, after the 2003 invasion, was because there weren't any. The 2003 war clearly proved what earlier UN reports and weapons inspectors like Scott Ritter had said all along, that Iraq destroyed its weapons in the early years after the 1991 war, and that Iraq was effectively disarmed by the mid-1990's.

In other words, the excuse of "weapons of mass destruction" used to maintain this crippling embargo for 12-years and then to invade Iraq, was just that, an excuse, not backed up by any facts. Twelve years of starvation and deprivation was justified by non-existent weapons. Almost 2 million Iraqis died needlessly due to the embargo for an imaginary excuse, called "weapons of mass destruction."

The 2003 war proved that the 12-year embargo itself was the only real weapon of mass destruction in Iraq, a weapon that the Iraqi people are still paying a high price for and still suffering from this failed policy built on misinformation and/or disinformation.

This embargo has killed so many and devasted the lives of almost all Iraqis. Almost everyone is in agreement that lifting the embargo is a good thing. It is long overdue, but still a good thing. Nevertheless the sufferings and injustices of the embargo has left a permanent mark on Iraqi society. This should help explain the phenomenon of why not many Iraqis are celebrating this long overdue action.

Many Iraqis are asking "Who will compensate the families of almost 2 million Iraqis who needlessly died for this terrible policy of maintaining the embargo for 12 years?" That injustice remains as a legacy for a failed policy that we as a nation should learn from, in order to avoid similar mistakes in the future.

The most important lesson that we should learn from this catastrophe is that embargos (sanctions) do NOT work to force behavioral changes from governments, rather they only hurt and kill innocent civilians. Let us hope we never again use embargos (sanctions) as a tool of foreign policy.

© 2003 All Rights Reserved by FAAIR.
www.faair.org

Τί καλοί που είναι αυτοί οι καπιταλιστές βρέ παιδί μου, φτου σκόρδα.

[gepeltek]

Fenix δεν ξερω αν εισαι βαλτός απ'τον Αλιάκμων πάντως το μόνο που μπορώ να πω για σένα είναι ότι είσαι υποκριτής.. Ή τελοσπάντων κάτι σε τσούζει μέσα σου και θες να το βγάζεις συνέχεια προς τα έξω..

Anyway και εγώ τους Αμερικανους δεν τους παω μία, so keep up the good work man.. Θα σου πρότεινα μάλιστα να ανοίξεις δικό σου τόπικ..

ή μάλλον..

  Παρακαλώ τους συντονιστές να τοποθετήσουν όλα τα άσχετα ποστ του Fenix σε ένα άλλο τόπικ με ονομασία της αρεσκείας του.. Εδώ το μόνο που κάνει είναι να μπαχαλευει το τόπικ.. Τα ποστ του είναι άσχετα...


Στο ξαναλέω, αναρχικός Fenix δεν είσαι

[Fenix]

Και μερικές φωτογραφίες από τα αποτελέσματα του εμπάργκο στο Ιράκ:



Khalid and his mother
Khalid means "eternal"
He suffered from Neuroblastoma.  Died Aug. 1997



Zahra
7 months old. Nutritional marasmus and very close to death. Feb. 1998



Nassar, age 1
Severe malnutrition.  Weight: 9.47 lb.  Ideal weight: 22 lb.

Earlier this month, several members of the
                                           Iraq Sanctions Challenge stood at the bedside
                                           of Mustafa, one of at least a dozen dying
                                           children in a crowded, wretched ward of the
                                           main hospital in Basra, Iraq's southern port
                                           city. His mother, tall, thin and quite beautiful,
                                           sat cross legged on the mattress beside him,
                                           waving away flies, as the doctor explained to
                                           us that the child, hospitalized for the past
                                           twenty days, now suffered from dehydration,
                                           diarrhea, acute renal failure and extensive
                                           brain atrophy.
 
 

Tragically, there are thousands more children
suffering and dying because of trade sanctions.
 

Just one month ago, US/ UK bombardment of  Iraq seemed almost inevitable. Even though the most comprehensive economic sanctions
ever inflicted in modern history have already crippled Iraq, slaughtering over 1/2 million  children under age 5, the US and the UK were
poised for further assault. Today, the US still threatens air attacks upon Iraq, massive strikes that would heap more agony on civilians who've endured a seven year state of siege.
 

February 12, 1998:  Report from Voices in the Wilderness,
Baghdad, Iraq, by Kathy Kelly
Today is the day when many thousands of people
across Baghdad are conscious that it is the
seventh year since two astonishingly smart bombs
penetrated the ventilation system of the
Amiriyah shelter. All of the people huddled inside,
at least 500 civilians, who had sought a safe
night of shelter, were melted.
 

"From previous trips, we knew exactly where
to find overwhelming evidence of a weapon of
 mass destruction. Inspectors have only to enter
  the wards of any hospital in Iraq to see that
  the sanctions themselves are a lethal weapon,
  destroying the lives of Iraq's most vulnerable
people. In children's wards, tiny victims writhe
in pain, on blood-stained mats, bereft of
anesthetics and antibiotics. Thousands of
children, poisoned by contaminated water, die
from dysentery, cholera, and diarrhea. Others
 succumb to respiratory infections that become
    fatal full body infections. Five thousand
children, under age five, perish each month."
-Kathy Kelly, March 9, 1998

[Fenix]

  Όπως έχω ξαναπεί σε όλους τους φοβικούς δεν είναι πίσω από κάθε φωνή αντίδρασης οι κομμουνιστές με τα κονσερβοκούτια και ο αλιάκμωνας. Τα  πόστ μου είναι ακριβώς στο δικό σου πνέυμα, σου το είχα πει άλλωστε ότι αυτού του είδους η κριτική είναι εύκολη και δεν προσφέρει τίποτα. Τα σχόλιά σου θίγουν πάγια τον κομμουνισμό και τον σοσιαλισμό σαν συστήματα χρησιμοποιώντας πάντα τις λανθασμένες εφαρμογές τους και χωρίς ποτέ να εξετάζεις σφαιρικά το ζήτημα. Σύμφωνα λοιπόν με την λογική σου και τα δικά σου πόστ είναι όλα άκυρα. Άλλαξε τα σχόλιά σου σε όλα τα πόστ και θα αλλάξω και εγώ τα δικά μου.

[gepeltek]

  Όπως έχω ξαναπεί σε όλους τους φοβικούς δεν είναι πίσω από κάθε φωνή αντίδρασης οι κομμουνιστές με τα κονσερβοκούτια και ο αλιάκμωνας. Τα  πόστ μου είναι ακριβώς στο δικό σου πνέυμα, σου το είχα πει άλλωστε ότι αυτού του είδους η κριτική είναι εύκολη και δεν προσφέρει τίποτα. Τα σχόλιά σου θίγουν πάγια τον κομμουνισμό και τον σοσιαλισμό σαν συστήματα χρησιμοποιώντας πάντα τις λανθασμένες εφαρμογές τους και χωρίς ποτέ να εξετάζεις σφαιρικά το ζήτημα. Σύμφωνα λοιπόν με την λογική σου και τα δικά σου πόστ είναι όλα άκυρα. Άλλαξε τα σχόλιά σου σε όλα τα πόστ και θα αλλάξω και εγώ τα δικά μου.

Αυτό που δεν καταλαβαίνεις είναι πως δεν με πειράζουν καθόλου η μορφή και το περιεχόμενο των ποστ σου, αλλα το γεγονός ότι τα τοποθετείς σε ένα άσχετο τοπικ. Με αυτόν τον τρόπο και το δικό μου τόπικ μπαχαλευεις αλλά κυρίως, υποβαθμίζεις τη σημασία των γεγονότων που θέλεις να μας υποδείξεις.. Εντελώς όμως.. Τους ξεφτιλίζεις... Ανοιξε δικό σου τόπικ και θα συμμετέχω και εγώ.. 

Δηλαδή θες να μας πεις ότι το καθεστώς του Κim στην Κορέα είναι άκυρο.. Μηπως και σε αυτήν την περίπτωση υποκριτή Fenix είναι όλα αυτά ιστορία και παρελθον..; Μηπως και εδώ υπάρχει το αίτιο και το αιτιατό..; Μηπως και η Λαοκρατική Δημοκρατια της Κορέας δεν είναι τελικα ένα σύγχρονο κομμουνιστικό καθεστώς..; Αραγε αυτοί δεν εμαθαν από την ιστορία του Σταλιν και του Μαο για να διορθώσουν κάποια πράγματα; Αφού και αυτήν την ώρα που μιλάμε κομμουνιστικό καθεστώς έχουν εκεί... Μόνο που εκεί οι άνθρωποι δεν μπορούν να μιλάνε...

[Aurelius]

Δεν νομιζω οτι ο Fenix ειναι υπερ οποιουδηποτε καταπιεστικου καθεστωτος. Και δεν χωραει αμφιβολια οτι τετοια καθεστωτα ειναι ΑΠΟΛΥΤΑΡΧΙΚΑ και ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΑ. Οτιδηποτε πηγαζει και αντλει δυναμη απο επιβολη, ειναι κατι που πρεπει ολοι να καταδικαζουμε. Εγω θεωρω οτι η λογικη σου ειναι αυτο στο οποιο εναντιωνεται, η λογικη να καταδικαζεις ενα πολιτικο συστημα και μια λογικη επειδη υπαρχουν τρελοι.

Και ο Χιτλερ και το ΛΑΟΣ απο εκλογες και Δημοκρατια ξεκινησαν. Τι να κανουμε δηλαδη? Να την καταργησουμε???

[gepeltek]

Εγω θεωρω οτι η λογικη σου ειναι αυτο στο οποιο εναντιωνεται, η λογικη να καταδικαζεις ενα πολιτικο συστημα και μια λογικη επειδη υπαρχουν τρελοι.

Και ο Χιτλερ και το ΛΑΟΣ απο εκλογες και Δημοκρατια ξεκινησαν. Τι να κανουμε δηλαδη? Να την καταργησουμε???

Μάλιστα τρελός ο Στάλιν, τρελός και ο Μαο, τρελός ο Πολ ποτ, τρελός και ο Κim.. Τρελός ο Τσαουσέσκου, τρελός και ο Βιετναμέζος του οποίου το όνομα ξεχνάω....

Πες μου εναν λογικό να μιλήσουμε γι'αυτόν, και για το πολιτικό σύστημα που εφάρμοσε.. Προσεξε όμως να είναι όντως λογικός, μην μου τα αλλάζεις μετά...

btw θα έρθει η ώρα να μιλήσω και για τους Έλληνες τρελούς, προς το παρόν πάω να πιω το μελι-με-γαλα μου...

[pandora]

@gepeltek

Το επίπεδο του τοπικ σου δεν το χαλάει ο fenix και οι υπόλοιποι που διαφωνούν με τη λογική σου (το ανεβάζουν αντιθέτως θα έλεγα) γιατί ήταν εξαρχής για τα μπάζα. Και οι πηγές, και η λογική "ο κακός κομμουνισμός είναι αυτός που έκανε εκατομμύρια εγκλήματα" τη στιγμή που ο καπιταλισμός και η ελευθερη αγορά έχει κάνει δισεκατομμύρια (σχετική με την τελευταία φράση μου είναι και η ταινία Erin Brocovich δές την αν δεν την έχεις δεί - ο καλός καπιταλισμός και οι καλές εταιρείες)

Ο στόχος του συγκεκριμένου τόπικ, επειδή εκνευρίζομαι να υποτιμούν τη νοημοσύνη μου, δεν είναι αυτός που υποκριτικά παρουσιάζεις προς τα έξω δηλ. "να καταδικάσουμε τα εγκλήματα του κομμουνισμου" που αν διάβαζες λίγο τί γράφουν οι συνάδελφοί σου, και εγώ και ο Aurelius και ο Fenix τα έχουμε καταδικάσει 200 φορές. Στόχος σου ήταν εξαρχής να παρουσιάσεις με έναν κιτρινισμό στο στύλ του Τριανταφυλλόπουλου, με φωτογραφίες από σκοτωμένα παιδάκια κτλ, ότι ο καπιταλισμός, τον οποίο προασπίζεσαι, είναι καλύτερος από τον κομμουνισμό. Σου αποδεικνύουμε κι εμείς με ντοκουμέντα και επιχειρήματα ότι δεν είναι καθόλου καλύτερος, και εσύ υποστηρίζεις ότι αυτά που γράφονται είναι άσχετα με το τόπικ. Αυτό κι αν είναι υποκρισία.

Όσο για τα φερέφωνα του Αλιάκμων και όλες αυτές τις βλακείες, για να μην βάλω το εμότικον με το εμετό, θα αρκεστώ σε απλό γέλωτα.

Έλεος, λυπήσου μας, πραγματικά δηλαδή.

ps Ο στόχος του τόπικ είναι το χότ ντόγκ και το λουκάνικο και γενικά η παρουσίαση αυτής της κοσμοθεωρίας. Όσο για την κοσμοθεωρία αυτή.... άποψη έχω εκφράσει.

[Aurelius]

Εμ, αυτο ειναι. Αμα πιασουμε τους τρελους εναν εναν, να εισαι σιγουρος οτι το σημερινο συστημα θα κερδισει.

[aliakmwn]

ο Βιετναμέζος του οποίου το όνομα ξεχνάω....

Χο Τσι Μινχ, αναιδεστατε ιεροσυλε!!