Ένα πολύ ευαίσθητο θέμα που πολλοί φοβούνται να αγγίξουν επειδή ό,τι και να πεις κάποιον θα προσβάλλει. Έχω πάρα πολλές σκέψεις και δεν είναι ακριβώς σε σειρά, οπότε θα προσπαθήσω να τις παρουσιάσω οσο καλύτερα μπορώ και όποιος θέλει μπορεί να σχολιάσει - να μοιραστεί την άποψή του.
Αρχικά να πω γιατί η δική μου άποψη νιώθω ότι έχει λίγο περισσότερο βάρος από ενός κοινού ατόμου. Είμαι bisexual. Γνωρίζω ότι δεν είμαι gay, και ούτε έχω κάποιου είδους gender dysphoria, δύο πράγματα που κάνουν τη ζωή σου εκθετικά πιο δύσκολη και περίπλοκη απ'ότι το να είσαι ένας απλός bisexual. Οπότε η οπτική μου έρχεται από αυτή τη σκοπιά, μη μπορώντας να καταλάβω εντελώς πώς είναι να σου αρέσει μόνο το ίδιο φύλο, και σίγουρα μη μπορώντας να καταλάβω πώς είναι να έχεις gender dysphoria ( δυσφορία φύλου; ).
Αφου ξεκαθαρίστηκε αυτό, και καθόλου επαναστατικό δεν ήταν να πω ότι είμαι bi ημιανώνυμα στο φόρουμ (όλοι ξέρετε πως ζούμε ανάμεσά σας), ας ξεκινήσω να αναλύω την θέση μου. Αν ήταν όμως να κάνω μια πολύ σύντομη τοποθέτηση, θα έλεγα ότι το Woke Culture (σίγουρα) και το Political Correctness (σε συγκεκριμένες περιπτώσεις) σαμποτάρει την αριστερά περισσότερο μάλλον απ'ότι την βοηθάει.
Το κύριο πρόβλημά μου ως προς τα τρανς θέματα είναι ότι έχει γίνει πάρα πολύ δύσκολο να μιλήσει κανείς για τους προβληματισμούς του χωρίς να του μπει η ταμπέλα του τρανσφοβικού. Είναι λογικό να μην θέλει κανείς τα παιδιά να ξεκινήσουν θεραπεία μετάβασης από πολύ μικρή ηλικία, επειδή δεν είναι σίγουρο ότι έχουν δυσφορία φύλου ή ίσως απλά τρέχει κάτι άλλο. Πολλά τρανς άτομα που έχω ακούσει να μιλάνε λένε ότι για να ξεκινήσει κάποιο παιδί θεραπεία (τουλάχιστον στην Αμερική) πρέπει να περάσει από ψυχολόγο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αυτός να το διαγνώσει με διαταραχή φύλου και έπειτα μπορεί να ξεκινήσει να παίρνει ορμόνες. Ορμόνες που παρεπιπτόντως σώζουν πάρα πολλές ζωές (το κύριο αίτιο πρόωρου θανάτου τρανς ατόμων είναι η αυτοκτονία όταν αυτά δεν δέχονται την κατάλληλη φροντίδα και θεραπεία), αλλά έχουν και παρενέργειες. Γενικά υπάρχει και η μικρή πιθανότητα κάποιο άτομο να μην νιώσει καλύτερα μετά την θεραπεία και να θέλει να παει πίσω. Γι'αυτό κατά τη γνώμη μου, πάντα πρέπει να γίνεται διάγνωση από ψυχολόγο πριν να προχωρήσει κανείς σε θεραπεία.
Για κάποιο λόγο κάποιοι/ες το θεωρούν τρανσφοβικό το παραπάνω. Συνήθως δεν είναι καν τα τρανς άτομα, τα οποία από την εμπειρία μου online καταλαβαίνουν και συμφωνούν με αυτά που λέω. Είναι συγκεκριμένοι/ες ήρωες και ηρωίδες που μιλάνε εκπροσωπώντας λανθασμένα κιόλας τα τρανς άτομα. Το ολο πρόβλημα ήταν από την αρχή ότι τα άτομα αυτά δεν είχαν βήμα να μιλήσουν, και τώρα πάλι δεν έχουν βήμα επειδή κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να τα πουν καλύτερα από τα ίδια άτομα που τα βιώνουν. Πρόσφατα ήμουν σε μια θεσμική εκδήλωση του ΑΠΘ για τα λοατκι στο πανεπιστήμιο. Οι ομιλήτριες (ναι, όλες εκτός από ένα άτομο γυναίκες), είχαν πραγματικά πολλή δουλειά στο πεδίο και μπράβο τους, αλλά η ίδια η εκδήλωση ήταν μια καταστροφή. Το περιστατικό που με ενόχλησε ήταν ότι μια ομιλήτρια επισήμανε ότι στην Ελλάδα έχει ψηφιστεί νόμος που το κάνει να μην χρειάζεται κανείς να περάσει από ψυχολόγο ώστε να προχωρήσει σε θεραπεία αλλαγής φύλου. Αυτό χειροκροτήθηκε από όλο το ακροατήριο εκτός από εμένα. Ναι, το να πρέπει να περάσει κανείς από ψυχολόγο για να κάνει κάτι στο σώμα του (του οποίου είναι ο κάτοχος 100%) είναι στιγματικό. Παρ'όλα αυτά, είναι πολύ σημαντικό το άτομο να διαγνωστεί με διαταραχή φύλου και να λάβει την κατάλληλη φροντίδα που συνιστά και ο ψυχολόγος. Αυτό που θα με έκανε να χειροκροτήσω θα ήταν αν η ομιλίτρια έλεγε ότι θεσπίστηκε από το κράτος ειδικός ψυχολόγος, που είναι δωρεάν για οποιοδήποτε άτομο θέλει να διαγνωσθεί με διαταραχή φύλου και να αρχίσει τη θεραπεία του, εφόσον έχει αυτή τη διαταραχή. Πολλές φορές προστατεύουμε τα άτομα από το να κάνουν κάτι κάκο στο σώμα τους, όπως οι κλινικές που υπάρχουν πχ για άτομα στα όρια της αυτοκτονίας. Κατά τη γνώμη μου δεν τίθεται ηθικό ζήτημα και πιθανόν να σώζει πολλές ζωές η ανάγκη διάγνωσης.
Υπάρχει ένας γενικός προβληματισμός συγκεκριμένων ειδικών ότι η επιστημονική έρευνα που συμβαίνει αυτή τη στιγμή δεν είναι αρκετά αντικειμενική στο θέμα του φύλου. Ο λόγος δεν σχετίζεται τόσο με την ποιότητα της έρευνας αλλά με την πραγματικότητα του ότι αν βγει κάποιο άρθρο με αποτελέσματα που κατά οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να είναι ενάντια στα τρανς άτομα, οι συγγραφείς πολλές φορές μπορεί να χαρακτηριστούν τρανσφοβικοί και να στιγματιστούν (ακόμη και ακαδημαικά). Η αλήθεια είναι ότι ο προβληματισμός αυτός δεν μου φαίνεται παράλογος, ειδικά αν σκεφτεί κανείς πόσο taboo έχει γίνει το θέμα με το φύλο τελευταία στον δυτικό κόσμο (ξέχασα φυσικά για την Ανατολή), κάτι που δεν προωθεί την ανοιχτή συζήτηση και μπορεί να κάνει επιστήμονες να σκεφτούν διπλά πριν κάνουν μια έρευνα που να αντιτίθεται με ό,τι υποστηρίζουν τα τρανς άτομα και οι υποστηρικτές τους. Αυτό μπορεί να λυθεί μόνο μιλώντας για τους προβληματισμούς ανοιχτά, χωρίς την προσπάθεια στιγματισμού και με σεβασμό προς τα άτομα αυτά, αλλά και πιέζοντας σε σημεία που είναι κρίσιμα. Αυτό το ποστ είναι μια αρχή από εμένα ως προς αυτό.
Φεύγοντας από το θέμα των τρανς ζητημάτων που είναι πολλά και δεν μπορεί να καλυφθεί με ένα ποστ, θέλω να αναφερθώ συνοπτικά στα plus-sized models. Κατέληξα πως κανείς δεν προσεγγίζει το θέμα από τη σωστή μεριά. Ένας θα πει ότι είναι καλό να έχουμε μοντέλα με περιττά κιλά επειδή κάνει τους ανθρώπους με περιττά κιλά να νιώθουν πιο καλά με το σώμα τους. Ο άλλος θα απαντήσει ότι τα μοντέλα με περιττά κιλά ίσως προωθούν την παχυσαρκία, και ίσως το να νιώσει καλά κάποιος με το σώμα του δεν είναι τόσο σημαντικό όσο το να δουλέψει για να βελτιώσει την υγεία του, και αυτό τα μοντέλα αυτά πιθανόν να το αποτρέπουν αυτό. Ο άλλος μετά θα απαντήσει ότι τα μοντέλα που υπάρχουν σήμερα είναι μη-ρεαλιστικά σε σχέση με την πραγματική εικόνα της γυναίκας και οδηγούν μικρά κορίτσια στην ανορεξία.
Όλοι είναι λάθος, επειδή όλοι είναι δεξιοί. Δεν χρειαζόμαστε μοντέλα. Δεν χρειάζεται να έχουμε κάποιον να μας δείχνει την τέλεια εικόνα αυτού που θα έπρεπε να είμαστε προσπαθώντας να μας πουλήσει κάτι. Είμαστε αυτοί που είμαστε και με την εξαφάνιση του μοντελινγκ η συζήτηση με τα παχύσαρκα ή μη μοντέλα παύει να έχει νόημα.
Το pride. Δεν είναι τόσο τραγικό (τουλάχιστον αυτό της Θεσσαλονίκης) όσο νομίζει κανείς που δεν έχει πάει και βλέπει φωτογραφίες. Για εμένα το Ευρωπαικά οργανωμένο pride στις Ευρωπαικές χώρες + αυτά εκτός ευρώπης είναι συνήθως ανούσια, χαζά, και πολύ λίγοι αλλά ηχηροί χαλάνε την εικόνα όλων των ατόμων βγάζοντας ρούχα πχ. Το αυτοοργανωμένο pride στη θεσσαλονίκη είναι καλό. Γενικά η μακρινή απόσταση από την αριστερά και η στήριξη από την δεξιά ΕΕ είναι πολύ κακή για το pride και εξηγεί την έλλειψη ουσίας και τον εκκαρναβαλισμό του. Ας μην κρυβόμαστε από την πραγματικότητα, πολλά γκέι άτομα δεν έχουν πολιτική άποψη και μάλιστα είναι πολύ καλοί καταναλωτές πχ μόδας. Ό,τι πρέπει για το σημερινό σύστημα.
Ποτέ δεν καταλάβαινα την έννοια του pride ούτως ή άλλως, έτσι όπως παρουσιάζεται. Είμαι περήφανος που είμαι λοάτκι; Ε, δεν θέλω να είμαι περήφανος
. Θέλω να μου είναι αδιάφορο, και σε εμένα και σε όλους τους άλλους. Έχω άλλα πράγματα να με κάνουν περήφανο που ήταν στον έλεγχό μου και τα κατάφερα με την αξία μου. Το ότι είμαι bi δεν είναι ένα από αυτά. Αυτό που χρειάζονται τα λοατκι άτομα αυτή τη στιγμή είναι συγκεκριμένη νομοθεσία για την προστασία τους και την ιατρική βοήθειά τους αρχικά, και έπειτα όλα τα άλλα με την κοινωνική αποδοχή, ιυοθεσίες κλπ.
Και μιας που το έπιασε η κουβέντα, δεν υπάρχουν πολλές έρευνες για το πως γίνονται τα παιδιά αφού τα ιυοθετήσει ένα ομόφυλο ζευγάρι (κυριώς αντρών είναι το πρόβλημα). Αλλά εγώ έρχομαι να ρωτήσω, έχει όντως σημασία; Ας γίνουν οι έρευνες οκ, είμαι αρκετά σίγουρος ότι δεν θα επηρεάζεται και πολύ η σεξουαλικότητα του παιδιού, αλλά ακόμη και αν επηρεάζεται, δεν είναι προτιμότερο από το να μένει σε ορφανοτροφείο για όλη του την παιδική ηλικία;
Τελευταίο παράδειγμα είναι οι σεξουαλικώς μεταδιδόμενες νόσοι. Και εδώ παιδιά υπάρχουν πολλοί που προσέχουν και περισσότεροι που δεν προσέχουν καθόλου στην λοατκι κοινότητα. Δηλαδή καμία διαφορά με τους στρέιτ. Απλά τα λοατκι είναι άτομα με μεγαλύτερο ρίσκο και γενικά συνήθως δεν υπάρχει ο έξτρα φόβος εγκυμοσύνης που θα σε κάνει να το βάλεις παρόλο που δεν πολυγουστάρεις. Εδώ θα κράξω άνετα τους γκει, στρειτ, και οποιονδήποτε κάνει απροστάτευτο σεξ αβέρτα γιατί θέτει σε κίνδυνο όλους μας και είναι ηλιθιώδες. Είναι δύσκολο να μην υπάρχει στίγμα αλλά μερικές φορές λίγο στίγμα είναι καλό. Απλά τελικά το κράξιμο το βλέπουμε εμείς που προσέχουμε και οι άλλοι που δεν προσέχουν, ούτε που νοιάζονται. Κάτι πάει πολύ λάθος στην εκπαίδευση πιστεύω.
Είναι δύσκολο να λέω όλα αυτά χωρίς να φαίνεται να προσπαθώ να περιγράψω τον εαυτό μου ως τον καλο λοατκι που "παιδιά είμαι μαζί σας" ενώ οι άλλοι είναι κακοί λοατκι. Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου και είμαι πλήρως πεπεισμένος ότι αν δεν ζήσεις πώς είναι να είσαι λοάτκι στην Ελλάδα δεν μπορείς να το καταλάβεις. Όπως και γω δεν πιστεύω ότι θα καταλάβω πλήρως πώς είναι να είσαι λοατκι στην Συρία. Γιαυτό και πολλές φορές οι λοατκι στην Αμερική μου φαίνονται στον κόσμο τους, αποτυγχάνουν να υπερασπιστούν μια βασική θέση και να κάνουν μια ουσιώδη απαίτηση. Ζούνε απλά σε εντελώς άλλον κόσμο.
Το όλο πρόβλημα πηγάζει από την αδυναμία ένταξης του λοατκι κινήματος γενικά στα αριστερά κινήματα για το οποίο φταίνε και οι δυο πλευρές. Και η αριστερά είναι ομοφοβική, σεξιστική κλπ. όπως και η δεξιά. Το λοατκι αφήγημα τις εξυπηρετεί και τις 2 για να μαζέψουν ψήφους, γιαυτό και πολλά κόμματα έγιναν ψευτοπροοδευτικά, ενώ όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι. Όλο αυτό με το woke culture & political correctness είναι κυρίως ένας αντιπερισπασμός από το πραγματικό πρόβλημα. Έχει δημιουργηθεί κυρίως από ανόητους και συντηρείται από τους ίδιους και άλλους ώστε οι κατώτερες τάξεις να μαλώνουν μεταξύ τους όσο τα αρπακτικά πάνω απολαμβάνουν. Τα πράγματα είναι απλά:
"... η αντιπαλότητα των οικονομικών τάξεων (φτωχοί αγρότες, εργάτες και χαμηλόμισθοι υπάλληλοι ενάντια σε δικηγόρους, τραπεζίτες, μεγάλες εταιρείες) μετατίθεται/κωδικοποείται στην αντιπαλότητα ανάμεσα σε τίμιους, σκληρά εργαζόμενους χριστιανούς Αμερικανούς και σε διευθαρμένους φιλελεύθερους που πίνουν λάτε και οδηγούν ξένες μάρκες αυτοκινήτων, υποστηρίζουν τις αμβλώσεις και την ομοφυλοφιλία, χλευάζουν το ιδεώδες της θυσίας για την πατρίδα, τον <<επαρχιακό>>, απλό τρόπο ζωής κτλ. Ο εχθρός, λοιπόν, γίνεται ο <<φιλελεύθερος>> που, δια μέσου των παρεμβάσεων του ομοσπονδιακού κράτους (από τη χρήση των σχολικών λεωφορείων για την εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων κοινωνικής δημογραφίας μέχρι την επιβολή της διδασκαλίας της δαρβινικής εξέλιξης και των σεξουαλικών διαστροφών), θέλει να υπονομεύσει τον αυθεντικό αμερικανικό τρόπο ζωής. Ως κύριο οικονομικό συμφέρον νοείται, λοιπόν, η απαλλαγή από το ισχυρό κράτος που φορολογεί τον σκληρά εργαζόμενο πληθυσμό για να χρηματοδοτεί τις ρυθμιστικές παρεμβάσεις του. Άρα το βέλτιστο οικονομικό πρόγραμμα θεωρείται το <<λιγότεροι φόροι, λιγότερες ρυθμίσεις>>.
Οι λαικιστές συντηρητικοί, με τις ψήφους τους, κυριολεκτικά διαπράττουν οικονομική αυτοκτονία. Λιγότερη φορολογία και ρυθμιστικές διατάξεις σημαίνει μεγαλύτερη ελευθερία για τις μεγάλες εταιρείες που οδηγούν στο κλείσιμο τις επιχειρήσεις των φτωχών αγροτών. Λιγότερη κρατική παρέμβαση σημαίνει λιγότερη ομοσπονδιακή βοήθεια προς τις μικρές φάρμες κτλ"
Από το βιβλίο του Zizek, <<Η νεα πάλη των τάξεων>> που τα λέει καλύτερα από εμένα. Φυσικά οι μεγαλοεταιρείες και το κράτος δεν έχουν παράπονο με τα πάνω δεδομένα. Συντηρούν τον πόλεμο κουλτούρας όσο περισσότερο μπορούν (όχι ότι είναι και δύσκολο). Με αυτόν τον τρόπο διχαζόμαστε και ξεχνάμε τον ταξικό πόλεμο, ο οποίος είναι η μόνη λύση των λοατκι, φεμινιστικων, εργατικών προβλημάτων. Κλασσική περίπτωση διαίρει και βασίλευε.
Πόσες φορές έχουμε ακούσει την έκφραση "στρειτ ασπρος cis αντρας" ως τρόπο να ακυρώσει κάποιος την θέση του ατόμου αυτού; Προφανώς και είναι άδικο. Και οι στρειτ ασπροι cis αντρες πολλές φορές ζουν στο περιθώριο, εργάζονται ως χαμηλόμισθοι εργάτες ή αγρότες, θα μπορούσε κανείς να πει ότι λαβάνουν χειρότερο χέρι τράπουλας απ'ότι κάποιος που είναι γκει αλλά έχει χρήματα να ζήσει σχετικά άνετα. Η περιθωριοποίηση είναι λίγο διαφορετική αλλά όχι αρκετά ώστε να έχει ιδιαίτερη σημασία. Πρέπει επιτέλους να αναγνωριστεί ότι η κοινωνική τάξη παίζει μεγαλύτερη σημασία στο πόσο χαρούμενο είναι ένα άτομο σε σχέση με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, το φύλο, το βάρος και όλους τους άλλους παράγοντες.
Πήγε πολύ αργά η ώρα αλλά αυτή είναι η άποψή μου περί του θέματος. Βρίσκομαι σε δύσκολη θέση όταν το συζητάω με άλλα άτομα επειδή μπορεί κάποιος να πάει είτε υπερβολικά προς τη μια κατεύθυνση (πχ αν είναι στρειτ και φαίνεται ότι δεν πολυκαταλαβαίνει πώς είναι να ζεις στο περιθώριο λόγω του σεξουαλικού σου προσανατολισμού) ή να πάει υπερβολικά προς την άλλη (πχ να είναι λοατκι χωρίς πολιτική άποψη ή με υπερβολικά πολλή προσπάθεια να αποδείξει ότι το μεγαλύτερο θύμα είναι αυτό και κανένας άλλος).
Μια ψυχολόγος καθηγήτρια στο πάνελ που πήγα περιέγραψε τέτοιες διαφωνίες μεταξύ των φοιτητών της, οι οποίοι μάλωναν για το ποιός είναι το μεγαλύτερο θύμα. Ούτε μεταξύ μας δεν τα βρίσκουμε.