Εκεί που φτερουγίζει ο νους
εκεί που ξημερώνει
μαργώνουν τα πουλιά της γης
κι ούτε ένα δεν ζυγώνει

Σαν αερικό θα ζήσω
σαν αερικό

(ομόρριζο!   )

Είναι άσχημο πολύ
το δικό σου το βιολί
ζεις μονάχα για χουζούρι
κι αγκαλίτσα
Μάσα, ξάπλα, τεμπελιά
κι ούτε σκέψη για δουλειά
πού θα πάει τέλος πάντων
η βαλίτσα

Λες και είσαι δηλαδή
του σουλτάνου το παιδί
θέλεις τρέλες θέλεις κέφια
κάθε μέρα
Δε μ’αρέσουν όλα αυτά
και στο λέω ορθά κοφτά
η βαλίτσα δεν πηγαίνει
παραπέρα

Από σένανε θυμάμαι τ’ όνομά σου το μικρό
και των ματιών σου το χρώμα φέγγει ακόμα
και των ματιών σου το χρώμα πόσο ακόμα;

Από σένα μου έχει μείνει τ’ όνομά σου το μισό
αλλά ξεχνώ τη φωνή σου, να η ποινή σου
δε συγκρατώ τη μορφή σου, να η ποινή σου

Τ’ όνομά σου το μικρό ξανά δε θα πω
μήπως και ξεχάσω να σ’ αγαπώ
πόσο ακόμα να σ’ αγαπώ δίχως σώμα
πόσο ακόμα για των ματιών σου το χρώμα

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.

Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες
η δουλειά κάνει τους άντρες
το γιαπί το πιλοφόρι το μυστρί

Ρημαδιό ζωή και σπίτι
απ’ τα χούγια σου αλήτη
που μετράς το αντριλίκι
με βρισιές

Σα σφαίρα με τρυπάει αυτό που νιώθω για σένα
γυρνάω τις νύχτες πια μονάχος κι όλα μοιάζουν σαν ψέμα
και περιμένω εδώ, περιμένω εδώ
κι όλο ψάχνω δίχως να ‘χω τίποτε άλλο να βρω.
Μέρα με τη μέρα με τραβάει η σκιά σου
μα αυτή η πόλη με πεθαίνει με κρατάει μακριά σου
και περιμένω εδώ, περιμένω εδώ
πως κάποια μέρα θα γυρίσεις και θα αρχίσω να ζω.

Μπόχα βρώμα του παο η ιστορία
μέσα στη πουστιά η θύρα 13
Δούρος Δέδες, Ζλατάνος και Βουράκης
Βασσάρας Ορφανός μπάτσοι Βουλγαράκης

κούπα στο κέρμα της χούντας τα παιδιά
wembley σας πήγανε με τανκς και με πουστιά

Ρότσα πιστόλια παράρτημα στη Κρήτη
λεφτά μες στα λουλούδια Βαρδινογιάννη αλήτη

Χαχαχαχαχα μη με φατε δεν είμαι ολυμπιακος!

(ε για να εχει ενδιαφέρον το κάνω...! Αυτη τη φορά συγκρατηθηκα δεν μπορεις να πεις )

Καράβι το φεγγάρι στο σώμα κύλησε,
για άνομα πελάγη κρυφά μας μίλησε.
Με μάτια αναμμένα, με λόγια ανήμερα
κατάργησα για σένα σταθμούς και σύνορα.

Τι πρέπει, τι δεν πρέπει, στιγμή δε σκέφτηκα,
εγώ μέχρι θανάτου σε ερωτεύτηκα.
Σε σένανε με πάνε όλα τα βήματα,
κι ας είναι να περάσω σαράντα κύματα

Ελα ψυχούλα μου, ελα καρδούλα μου
Ξέρω δεν είσαι ό,τι δείχνεις
αλλοι σε παίξανε αλλοι σε μπλέξανε
κλαψε γιατί όταν κλαις μικροδείχνεις.

Δάγκωσ’ τα χείλη σου
είμαι μαντήλι σου
σβήνω τον πάγο απ’το βλέμμα.
Έλα στραβάδι μου
πιάσου απ’το χάδι μου
κράτα εδώ μη σε πάρει το ρέμα

Απόψε ήρθα για να πιω
λιγάκι παραπάνω.
Τέτοια που είναι η ζωή
τέτοια κι εγώ της κάνω.

Έχω στενάχωρη καρδιά,
σεκλέτια δε χωρούνε
και οι χαρές που καρτερώ
μη σώσουνε και’ ρθούνε

υδραυλικός

μπανιέρα

Πάνε ώρες που `χω εδώ
χωρίς αναπνοή
Σε ταυτόχρονο ρυθμό
δενόμαστε μαζί
Δυναμώνεις το σφυγμό
Στενεύει η επαφή
Θεέ μου όλα τα `χω δει...