Βρισκόμαστε εδώ και αρκετά χρόνια σε διαδικτυακό περιβάλλον όπου πολλά γίνονται και έχουν γίνει. Επειδή το μέσο επικοινωνίας μεταξύ μας είναι η γραφή, υπάρχει λοιπόν η ανάγκη, δηλαδή πρέπει, κάποιος να δείξει πώς να γράφετε.




Σε αυτό το πρώτο μάθημα ας δούμε τη χρήση κάποιων λέξεων για να αποφεύγονται παρεξηγήσεις με αποτέλεσμα κάποιος να προσβληθεί.


Ας εντοπίσουμε το σφάλμα στην παρακάτω πρόταση:
“Ρε π____η τελιωνε με τις μ@λ@κιες σου και πάνε να παίξεις αλλού”

Παρατηρούμε ότι δεν είναι ένα, αλλά πολλά τα σφάλματα.
Κάποιες λέξεις δεν είναι γραμμένες με αλφαβητικούς χαρακτήρες και αυτό ίσως κάνει δυσνόητο το κείμενο. Εδώ χάνονται οι χαρακτηρισμοί του συγγραφέα για τον συνομιλητή του και τα λεγόμενα του συνομιλητή του, δηλαδή η ουσία του μηνύματος.

Ίσως εννοούσε
“Ρε πούστη τελιωνε με τις μαλακιες σου και πάνε να παίξεις αλλού”
πράγμα που είναι πιο ξεκάθαρο.

Γενικά, είναι καλύτερο για το ίματζ κάποιου να φαίνεται σίγουρος για τις πράξεις του. Στην επικοινωνία είναι τουλάχιστο δύο οι συμμετέχοντες και αν ο ένας δε φροντίσει να κάνει αντιληπτό στον άλλον τι εννοεί, τότε όχι μόνο δεν είναι καλή η επικοινωνία αλλά βλάπτει και άλλους τομείς με τους οποίους συνυφαίνεται π.χ. αν ο άλλος βοηθήσει σε ένα μάθημα ή όχι.
Σε φυσικό επίπεδο μεταξύ δυο ανθρώπων, σε όποιας μορφής σωματική επαφή, άθλημα, χορό ή σεξ, πρέπει να είναι διακριτές οι κινήσεις. Αλλιώς δύσκολο να τρέξει κάτι καλά.

Στην τελική ανάλυση, αν θέλεις να γράψεις καριόλης, γράψε καριόλης και όχι κ@ριόλης ρε καριόλη. Αλλιώς μην το γράφεις.

...στον jimi


Έξω σκοτάδι, μέσα φωνές
πάνε κοντά στο φως

Νήπια ευγενικά από κούραση ακούνε
τη γυναίκα

Χαϊδεύει τα εβένινα μαλλιά
και καληνυχτίζει,
αφού πια δεν μπορεί
τις μπούκλες του
να αγγίζει

Ω ουρανέ
να τραγουδά

Και γω στη γη να πέφτω

-Έλα να με βοηθήσεις στην πλάτη, φώναξε ο Τζον.
Η Τζούντιθ πλησίασε και του έριξε ένα ναζιάρικα στραβό βλέμμα.
-Τι τη θέλεις την πανοπλία τώρα;
Ξεφύσηξε αλλά έπιασε να βρει τα λουριά.
>>Δεν καταλαβαίνω γιατί έχει τέτοιο δέσιμο. Αν δενόταν από τα πλάγια δε θα χρειαζόταν δεύτερο άτομο.
-Σκάσε και δούλευε, την πείραξε ο Τζον.
>>Πρώτη φορά θα φοράω πανοπλία, θέλω να κοιτάξω τον βηματισμό μου πριν τη μάχη.

Στα τελευταία του λόγια ένιωσε την Τζούντιθ να σταματά για μια στιγμή. Ήξερε πως κάθε φορά που το ανέφερε, φόβος και πανικός θα καθρεπτίζονταν στο βλέμμα της αδερφής του. Αλλά ήταν το καθήκον και τέτοιες αντιδράσεις απλά δυσκόλευαν την αποδοχή της κατάστασης από τη δική του μεριά.

-Πού είναι η πέτρα για τρόχισμα; Στην είχα δώσει προχτές να ακονίσεις τα μαχαίρια της κουζίνας.
-Θα στη φέρω, έκανε η Τζούντιθ. Αφού τελείωσε με τους κόμπους και δίνοντάς του ένα μπατσάκι στην πλάτη, γλίστρησε στο δίπλα δωμάτιο.

Ο Τζον ταρακούνησε με το χέρι την πανοπλία στον ώμο και το στήθος. Ήταν ικανοποιητικά στερεωμένη. Ένιωθε το μέταλλο βαρύ αλλά σίγουρο επάνω του.

-Να η πέτρα σου, είπε επιστρέφοντας η Τζούντιθ.
Τον είδε να κάθεται σε ένα σκαμνάκι κοντά στη φωτιά, έτοιμο να ακονίσει τη λεπίδα του κοντού σπαθιού του.
>>Καλά, γιατί πρώτα φόρεσες αυτό το βαρύ πράμα που σου περιορίζει τις κινήσεις και μετά κάνεις αυτή τη δουλειά;
-Για να συνηθίσω, είπε ο Τζον. Συμβουλή του Δάσκαλου.

Η Τζούντιθ σήκωσε τα χέρια σε παραίτηση και βγήκε από το δωμάτιο.

Ο Τζόν έφερε το σπαθί  στο ύψος των ματιών του για να κρίνει ποια κόψη χρειαζόταν περισσότερο τρόχισμα. Το σπαθί ήταν παλιό' του πατέρα του. Όχι κάτι ιδιαίτερο μα καλοζυγιασμένο. Όταν το κρατούσε, ένιωθε κάτι, δεν ήταν σίγουρος τι. Του άρεσε που χρησιμοποιούσε ένα αντικείμενο του πατέρα του. Ωστόσο θα προτιμούσε να είχε τον ίδιο πλάι του. Είχαν χάσει και τη μητέρα τους, απομένοντας μόνο αυτός και η Τζούντιθ στον κόσμο. Αυτό το κομμάτι ατσάλι του το θύμιζε, του θύμιζε χρέος. Χρέος να προστατεύει τα πρόσωπα που αγαπά. Σε δυο μέρες θα δέχονταν επίθεση, κάποιοι απειλούσαν την ασφάλεια αυτών των προσώπων. Και αυτός ήταν σε ηλικία να δεχτεί το κάλεσμα και να προβάλει αντίσταση.

Τον κούρασαν οι σκέψεις, τον κούρασε η μονοτονία της διαδικασίας.
<<Έξω έχει κρύο αλλά θα ζεσταθώ αν κινούμαι>>, σκέφτηκε.
Η εξώπορτα έτριξε καθώς την άνοιγε.
-Θα είσαι κοντά; ακούστηκε η Τζούντιθ από το βάθος του σπιτιού.
-Στη μυγδαλιά της αυλής, αποκρίθηκε ο Τζον.
-Χμ, καλά, έκανε σβήνοντας τη φωνή η Τζούντιθ.

Η δυσαρέσκεια της Τζούντιθ έκανε τον Τζον να καταλάβει ότι δούλευε με τα ραπτικά της και ήθελε ησυχία. Δε βοηθούσε λοιπόν καθόλου αν εκείνος έβγαζε βίαιους ήχους με τους βηματισμούς του στο χώμα και την κλαγγή του ατσαλιού από σύγκρουση με διάφορα υλικά. Ήταν περήφανος για την αδερφή του που έπιανε το χέρι της σε οτιδήποτε και αν καταπιανόταν. Έβγαζε χρήματα ράβοντας, δούλευε περιστασιακά σα μαγείρισσα για κοινωφελή συσσίτια, τα κατάφερνε με μικροεπισκευές στο σπίτι. Αρκετές φορές την παίνευαν. Ο Τζον έσπασε ένα χαμόγελο. Θα πήγαινε δίπλα στη βρύση, σίγουρα δε θα ακουγόταν από εκεί.

Η πανοπλία αργούσε αισθητά τις κινήσεις του. Γι'αυτό προσπαθούσε να μη λείπει η τεχνική. Σε μια παύση, σκουπίζοντας τον ιδρώτα με τον αγκώνα, αναλογίστηκε τη μάχη που τους περίμενε και το κρύο ατσαλένιο χέρι του φόβου του έσφιξε το στομάχι. Ήταν τόσο άπειρος. <<Όχι σκέψη, τώρα εξάσκηση>>. Και συνέχισε πιο έντονα την προσπάθεια.

Μια, δυο, τρεις! Στην τρίτη κίνηση διείσδυε όσο μπορούσε, τέντωνε το σώμα για να φτάσει όσο πιο μακριά γινόταν, κρατώντας επαφή με το έδαφος αλλά χωρίς να σέρνεται.
Τρεις! Τρεις! Τρεις!
Ιδρώτας έσταζε από το πιγούνι του. Είχε φτάσει σε σημείο  συγκέντρωσης στην κίνηση τέτοιο που δεν άκουγε παρά την καρδιά στα αυτιά του και δεν έδινε σημασία σε κόπωση. Ένιωθε αυτήν τη συγκέντρωσή του να πιέζεται από μια επιφανειακή χαρά ότι μπορούσε να το κάνει και από μια απωθημένη απελπισία.

Μια, δυο...
Πάνω στην έκρηξη της τρίτης κίνησης ο Τζον αντιλήφθηκε στα δεξιά του μια αλλαγή. Το απροσδόκητο ξάφνιασμα οδήγησε αλλού το χέρι του και η ατσάλινη λεπίδα του έκοψε σα βούτυρο το πλατύ τσίγκινο χερούλι της βρύσης, στέλνοντάς το πετώντας. Γύρισε να δει τη ζημιά και είδε τη Τζούντιθ να στέκεται έκπληκτη με τα χέρια προτεταμένα.

Της έλειπε ο δεξιός καρπός. Ένας κόκκινος πίδακας ξεπήδηξε από το σημείο και εκείνη τη στιγμή η Τζούντιθ σωριάστηκε.
Την κραυγή που έβγαλε ο Τζον άκουσαν οι γύρω και έσπευσαν σε βοήθεια. Εξίσου γρήγορα πήραν την κοπέλα στα χέρια και την πήγαν στο ιατρείο.
Ο Τζον έστεκε εβρόντητος, γεμάτος αίματα. Μετά από μερικές στιγμές, άρχισε να λειτουργεί πάλι και πετάγοντας κάτω την εξάρτυση, ξεχύθηκε να τους προλάβει.

Δεν άκουγε τους άλλους που του μιλούσαν στο δρόμο, δεν έδινε σημασία που έβλεπαν τα αίματα και τον ρωτούσαν στο ιατρείο αν είχε τραυματιστεί.  Μόνο τον γιατρό άκουσε να λέει <<είναι άσχημο το κόψιμο, πρέπει να φτάσουμε ως τον αγκώνα>>.
Οι λέξεις στριφογύριζαν στο μυαλό του. Τα γόνατά του λύγιζαν και πισωπατώντας, βρήκε τοίχο και κάθισε στο δάπεδο. Προσπαθούσε να καταλάβει τι έγινε, μα δεν ήθελε. Κι όμως, αυτά που είπε ο γιατρός... Φαύλος κύκλος οι σκέψεις και τα θέλω του.

Ο Τζον είχε αρχίσει να το χωνεύει όταν κάποιος τον άγγιξε και είπε <<Κάναμε ό τι μπορούσαμε, σώσαμε τον αγκώνα.  Είναι ναρκωμένη τώρα, θα  δούμε αργότερα αν τα καταφέρει>>. Θέλησε να τον σηκώσει αλλά ο Τζον ορθοπόδησε μόνος του από ντροπή.

Πλησίασε την ξαπλωμένη Τζούντιθ και κάθισε στην άκρη από το κρεβάτι. Κοιτούσε τους επίδεσμους και τα αίματα με γυάλινα μάτια.

Ώρες περνούσαν, άνθρωποι πηγαινοέρχονταν, το φως λιγόστευε και δυνάμωνε. Ο Τζον δεν μπορούσε ούτε να ησυχάσει ούτε να κάνει τίποτα, από τον πόνο. Είχε κόψει και ένα δικό του κομμάτι μαζί με το χέρι της αδερφής του.

Στην αρχή προσπαθούσε να δικαιολογηθεί στον εαυτό του. Δεν κατέληγε πουθενά και ξαναγύριζε στην τρομερή εικόνα. Ύστερα θυμήθηκε τη στιγμή. Την ανωριμότητα. Ήταν τόσο οικεία` σιχάθηκε τον εαυτό του που  επέτρεπε να είναι. Την ανημπορία. Την απελπισία. Που την έντυνε με το “καθήκον” που του πλάσαραν. Ποιο καθήκον; Ποιο χρέος; Δεν υποτίθεται ότι προστατεύουμε τα άτομα που αγαπάμε; Από ποιον; Και από τον εαυτό μας, κυρίως, απ'ό τι φαίνεται. Κανείς δεν του το είπε! Δεν τον προειδοποίησε! Θύμωσε. Ναι, ο θυμός είναι πιο εύκολα αντιμετωπίσιμος από τη στεναχώρια. Αλλά κατευθυνόμενος προς κάτι αφηρημένο, δε βοηθούσε σε τίποτα.

Η Τζούντιθ έμοιαζε γαλήνια, έτσι ναρκωμένη. Ο γιατρός είπε πως ξέφυγε τον κίνδυνο. Ο Τζον αποφάσισε ότι αυτό του το βλέμμα ήταν το τελευταίο.  <<Γεια>>, είπε στην αδερφή του και σηκώθηκε. Τράβηξε τον εαυτό του ως την αυλή τους, μάζεψε τα πράγματά του. Έπρεπε να ήταν ήδη στο στρατόπεδο. Ετοιμάστηκε και έφυγε.




Για ένα φεγγάρι, κρατούσαν τον εχθρό μακριά. Καμιά επικοινωνία με τους δικούς τους. Στο τέλος, κατάφεραν αυτό που λένε νίκη.
Μετά, κάποιοι επέστρεψαν από το πεδίο της μάχης. Άλλοι όχι.


Ο Τζον περπατούσε το δρόμο για το σπίτι. Πάτησε μαλακά το χώμα της αυλής, στάθηκε στην πόρτα. Χτύπησε τρεις φορές και μπήκε μέσα.

-Τζον! Τον φώναξε η Τζούντιθ αφήνοντας το σκαμνί δίπλα στο τζάκι.

Ο Τζον έσυρε ένα βαρυφορτωμένο βλέμμα από το πάτωμα ως τα μάτια της αδερφής του. Η λάμψη της φωτιάς και το φως της μέρας που απόμεινε την φάνταζαν στα μάτια του ζωντανή, αληθινή αν και αδυνατισμένη. Και σημαδεμένη απο το ατύχημα που αυτός προκάλεσε.

Συγκατένευσε.
-Τζούντιθ, τα καταφέραμε. Τους διώξαμε πέρα από το λαγκάδι και ασφαλίσαμε τη γη μας. Αν και ο κύριος Άνταμ από δίπλα δε θα τη χαρεί. Ξέρω αρκετούς που δε θα έχουν τη χαρά. Εγώ όμως δεν έπαθα γρατσουνιά. Περιφερόμουν από συμπλοκή σε συμπλοκή σαν όρθιο πτώμα. Ο Θάνατος δεν ασχολιόταν μαζί μου. Ίσως να ήρθε μέσα μου. Τι σου έκανα, Τζούντιθ.

Έσπασε η φωνή του και σταμάτησε να πάρει ανάσα. Είχε καιρό να μιλήσει τόσο.

Η Τζούντιθ έκανε ένα βήμα.
Ο Τζον έστρεψε κάτω τη ματιά του και συνέχισε με βραχνή φωνή.

-Δεν έχω δικαίωμα να έρθω να σε αγκαλιάσω. Ό τι κάνω εγώ τώρα είναι δείγμα αδυναμίας και προσβολή της τιμής σου ως αδερφή μου. Δεν ξέρω αν μπορέσω ποτέ...

-Ανόητε! , διέκοψε η Τζούντιθ και όρμηξε πάνω στον αδερφό της για να μουσκέψει τον ώμο του.

Ο Τζον είδε πως παρά το λειψό της δεξί χέρι, η αγκαλιά της ήταν ολόκληρη. Δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπό του. Τότε πίστεψε ότι ήταν ζωντανός.

Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια

Αν αυτό βλέπεις και σου ταιριάζει και σου αρέσει, ωραία!
Ο καθένας βλέπει κάτι διαφορετικό.

Το ξέρω αυτό το φως.
Λιγότερο έντονο από πριν.
Ο ήλιος πέφτει. Σε μια ώρα, ίσως.

Είναι μια ώρα πριν πέσει ο ήλιος.
Ξαφνικά άγχος με κυριεύει.
Τι έκανα όλη μέρα ώστε να κάνω τον ήλιο να πέσει;
Τι δεν έκανα που θα μπορούσα να κάνω;
Ακόμα και αυτά που έκανα,
ίσως θα μπορούσα να τα φέρω σε πέρας καλύτερα.
Γιατί να πέσεις, ήλιε;

Αχ, δεν μπορώ να του θυμώσω
για την απογοήτευση που μου έβγαλε.
Προσπαθώ αλλά δεν τα καταφέρνω.
Γιατί είναι τόσο όμορφος
με τις μαλακές του αχτίδες να ακουμπάνε στη θάλασσα.

Για μένα που τον βλέπω,
είναι αιώνιος.
Είναι αιώνια και η θάλασσα που τον ανέχεται.
Σίγουρη η αναπαραγωγή αυτής της εικόνας.
Είναι αιώνιοι, και οι δυο.

Τι δικαίωμα έχω εγώ
να προσπαθώ να τους θυμώσω;
Εμφανής αντίδραση.
Αντίδραση στη γνώση
ότι δεν τους αγγίζω καν,
ότι δεν είμαι αιώνιος.

Κόβω τον εαυτό μου από την εικόνα.
Δε χρειάζομαι να αγγίζω τίποτα.

Μόνο φοβάμαι την επόμενη μέρα.
Επειδή θα ελπίζω να κάνω κάτι.

Μέρος 2ο:
Είμαστε ακόμα ζωντανοί


Καλησπέρα και καλωσήρθατε στο δεύτερο μέρος του οδηγού επιβίωσης. Είμαι ο Αργύρης και σήμερα θα μάθουμε πώς και γιατί είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Λοιπόν, υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του "είμαι ζωντανός" και του "επιβιώνω". Το πρώτο περιέχει ποιότητα ενώ το δεύτερο απλά τσεκάρει δυο καταστάσεις, ναι ή όχι. Εμείς εδώ θα τα ταυτίσουμε για να είμαστε σίγουροι ότι γλιτώσαμε το θάνατο. Ποιον θάνατο; Ας μην ξέρουμε καλύτερα.

Ας αρχίσουμε από την αυτοσυντηρούμενη κατάσταση:

Για αρχή, βαθιές ανάσες.
Χαλαρά.
Αλλά και έντονα.
Όμως προσοχή μη ζαλιστούμε από το οξυγόνο. Γιατί μπορεί να παραπατήσουμε και να πέσουμε από τη σκαλωσιά - για όποιον δουλεύει σε τέτοια. Και κάτι τέτοιο δε μας συμφέρει γιατί θα μας πάνε στο νοσοκομείο, ένα μέρος πολύ κοντά σε επισκέψεις θανάτου.

Στη συνέχεια, κινούμαστε.
Πώς; Δεν έχει σημασία.
Πού; Δεν έχει σημασία.
Γιατί; Εκτός ύλης.

Κινούμαστε. Κουνάμε το δάχτυλο, το χέρι, το πόδι, το άλλο χέρι, το άλλο πόδι, τη μύτη. Πάμε για πιο δύσκολα. Τα δυο χέρια μαζί, τα δάχτυλα χωριστά, τη λεκάνη, τα δάχτυλα της πατούσας χωριστά, τα αυτιά.

Νιώθουμε καλά; Αυτό σημαίνει ότι είμαστε ζωντανοί.





Γιατί λοιπόν είμαστε ακόμα ζωντανοί;

Αν επιχειρήσει κανείς να απαντήσει, θα συναντήσει στην πορεία παπάδες, παιδάκια με καθυστέρηση, ανθοπώλεις, παλιούς φίλους.

Υπάρχει η απάντηση και κανείς δεν τη δίνει. Γιατί κανείς δε φοβάται την εικόνα του.
Φοβάται μόνο την εικονίτσα που κρατάν οι γύρω του στην καρδιά τους.

Άρα ο λόγος είναι το αποτέλεσμα. Ότι δηλαδή μένουμε ζωντανοί για να μείνουμε ζωντανοί.






Αυτά για σήμερα. Υπόσχομαι την επόμενη φορά να μην είναι τόσο βαριά, θα γράψω ένα καλό ανέκδοτο που ξέρω! Μέχρι τότε, σα ροκ συγκρότημα!

Ο Αργύρης διδάσκει πώς να μην πεθάνετε


Καλησπέρα, είμαι εδώ για να σας μάθω να μην πεθαίνετε, μια μέθοδος που βασίζεται στην πειθώ με τεκμηριωμένα επιχειρήματα.

Πρώτα πρώτα, ας μάθουμε ότι ο θάνατος δεν είναι καλό πράγμα. Γι'αυτό δεν πρέπει να πάμε να τον βρούμε. Μπορούμε αντί γι'αυτό να κάνουμε άλλα πράγματα, όπως να πάμε για μπόουλινγκ, για 5χ5, μπάντζι τζάμπιν, να παίξουμε μονόπολι, να βάλουμε υποψηφιότητα στις εκλογές, να πάμε εκδρομή στο δάσος, να κάνουμε παρέα στη γιαγιά/θεία/παππού/θείο - όποιον ζει τελοσπάντων, να πετάξουμε τα σκουπίδια μας στην αυλή του γείτονα και άλλα πολλά.

Ωραία. Αφού καταλάβαμε ότι υπάρχουν πολλά πράγματα να κάνουμε εκτός του να πεθάνουμε, ας πάμε παρακάτω:

Πρέπει να αποφεύγουμε τα θανατηφόρα πράγματα, δηλαδή αυτά που φέρνουν το θάνατο καθώς και αυτά που θα φέρουν θάνατο στο μέλλον, π.χ.

τη νεκροφόρα - αφού φέρνει νεκρό, άρα ένας θάνατος, προσοχή είστε πολύ πολύ κοντά στο θάνατο -,

τους χαροκόπους - γιατί να έχουμε σχέση με τύπους που κόβουν το χάρο, δε θέλει πολύ να τα πάρει και να μας κυνηγάει με το δικράνι -,

τους περιχαρείς - αντίθετα, καλό είναι να κάνουμε παρέα με τους άχαρους - ,

τα καυτερά - γιατί έχει ίδια κατάληξη με τα "θανατερά" και επιπλέον θυμίζει τα καζάνια της κόλασης -,

τους θανάσηδες - γιατί αν και βγαίνει από το Αθανάσιος που σημαίνει αθάνατος άρα καλό, δεν έχει το στερητικό "α" μπροστά άρα είναι υπέρ του θανάτου οπότε κακό -,

τους ψόφιους και τις ψόφιες,

τα ψάρια - γιατί αν βρεθείτε μαζί στο ίδιο μέρος (τουλάχιστο για πολλή ώρα) ή αυτά θα είναι ψόφια (βλέπε πριν) ή εσείς -,

τους ψαρομάλληδες - γιατί δεν είναι καλό να έχει ψάρια στα μαλλιά για τον λόγο που αναφέραμε πριν -,

κλπ.


Ελπίζω να καταλάβατε το σκεπτικό.
Μέχρι την επόμενη φορά, ας είμαστε ζωντανοί!

1ον  έγραψες το αυτονόητο με αφορμή κάτι που εγώ δεν έγραψα. Οπότε δε με αφορά. Επίσης, θα έλεγα ότι τον οδηγό τον κάνει η ευθύνη, όχι τα χιλιόμετρα.

2ον  ο ΚΟΚ γράφτηκε με οδηγό τη λογική. Πάρκινγκ 5 μέτρα από τη στροφή, ε; Πόσο μήκος έχει ένα μέτριο αυτοκίνητο; Τόσο. Λοιπόν, έχει το δικαίωμα αυτός που στρίβει να το κάνει χωρίς να φοβάται πρόσκρουση με σταματημένο που εμποδίζει. Πάρκινγκ στη στάση που απαγορεύεται για 15 μέτρα (διάμετρο); Πόσο μήκος έχουν τα λεωφορεία; Ακριβώς.

Για τους πεζούς.
Εφόσον ο πεζός πατήσει το πόδι του στο δρόμο ο οδηγός πρέπει να σταματήσει. Αλλά δεν το κάνουν ούτε για πεζό στις διαβάσεις. Λες και μερικά δευτερόλεπτα στάσης θα καταστρέψουν την πορεία του αυτοκινήτου.

Για τα ποδήλατα. Δεν επιζείς αν δεν θεωρείς το δρόμο ζούγκλα, δηλαδή ότι το ζωάδι ο οδηγός μπορεί να κάνει οτιδήποτε και πως πρέπει να είσαι προετοιμασμένος.



Στην τρέχουσα κατάσταση, ο οποιοσδήποτε παίρνει τιμόνι στα χέρια. Αλλά δεν ισχύει το ίδιο για τον ποδηλάτη. Έχει καταντήσει μάλιστα να θεωρείται ριψοκίνδυνο σαν ιδέα το ποδήλατο στην πόλη.

Αν κάποιας κατηγορίας η συμπεριφορά επηρεάζει πιο πολύ από όλους το σύστημα είναι των οδηγών αυτοκινήτων. Είναι οι πιο δυνατοί στην κυκλοφορία, οι πιο ασφαλείς, οι πιο γρήγοροι (θεωρητικά). Έχω δει την κίνηση των streetpanthers και λέω πως κάτι τέτοιο θα μπορεί να έχει αποτέλεσμα γιατί θέλουν να ευαισθητοποιήσουν τον οδηγό.
Μόνο λυπάμαι τους γάιδαρους γιατί τα βρίζουμε τα καημένα ζωντανά.

Καλησπέρα!
Μου άρεσε πάρα πολύ η σειρά How I met your Mother που βλέπω τώρα τελευταία. Άρχισε με πολύ ρεαλιστική σκηνοθεσία και χαρακτήρες - αν και ο Μπάρνυ είναι λίγο εκτός πραγματικότητας. Στον τρίτο κύκλο που παρακολουθώ τώρα, έχει αρχίσει να μοιάζει με τη σειρά Friends που δεν εκτιμώ και πολύ.

Είναι τόσο αγαπησιάρικη και στυλ ρομάντζου που εξατμίζει τις "αμερικανιές" που αναπόφευκτα έχει.



Για τη σειρά House MD έχω να πω ότι μου αρέσει πάρα πολύ όπως παίζει ο πρωταγωνιστής Hugh Laurie αλλά δυστυχώς όλοι οι άλλοι ηθοποιοί έχουν παίξιμο αμερικάνικης σαπουνόπερας. Και το σενάριο βρίθει επαναλήψεων. Αλλά έχει στυλ ιστορίας ντετέκτιβ και κάνει γούστο!

Χαχα! Όπως ακριβώς οι γάιδαροι που αποφασίζουν να σταματήσουν κάπου και δεν το κουνούν από εκεί έτσι και αυτοί οι οδηγοί στις φωτογραφίες! Καλό.

Εμένα με προβληματίζει κυρίως που κανένας οδηγός δε δίνει σημασία στον ΚΟΚ που ισχύει. Μόνο τα πολύ βασικά. Και στον ΚΟΚ συμπεριλαμβάνονται τα παρκαρίσματα και γενικά η οδηγική συμπεριφορά. Ούτε καν οι τροχονόμοι δίνουν σημασία, ισχύει παρά το οξύμωρο. Άλλα απαιτούν να ξέρεις στις εξετάσεις για τα σήματα σχετικά με τα σήματα του τροχονόμου, αλλαντάλλων κάνουν αυτοί.

Η ρίζα σε αυτό το πρόβλημα είναι μια πολιτική που πρέπει να αλλάξει. Για να μη θίξουμε αδρανή ζητήματα όπως της παιδείας...

You 're the voice
http://www.youtube.com/watch?v=99P7TTvpO1g


We have the chance to
turn the pages over
We can write what we wanna write
We gotta make ends meet
before we get much older
We're all someone's daughter
We're all someone's son
How long can we look at each other
Down the barrel of a gun?

[Chorus:]
You're the voice, try and understand it
Make a noise and make it clear
(Oh Oh Oh Ohooooh)
(Oh Oh Oh Oh Ohooooh)

We're not gonna sit in silence
We're not gonna live with fear

This time, you know that we
all can stand together
With the power to be powerful
Believing, we can make it better
We're all someone's daughter
We're all someone's son
How long can we look at each other
Down the barrel of a gun?

[Chorus:]

We're all someone's daughter
We're all someone's son
How long can we look at each other
Down the barrel of a gun?

Πολύ ωραίο τραγούδι, αρέσει σε μια φίλη μου :-)

Καλησπέρα.
Όταν δοκίμασα πρώτη φορά δε με πείραξε καθόλου. Αλλά δε μου άρεσε, ήταν καλοκαίρι και ήταν πολύ ζεστό!