Υπάρχει καμία εξέλιξη με το θέμα της ημερομηνίας;

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια αλλά τέλος πάντων...

Για το θέμα 2 ψηφίζω και εγώ ladybird. Η ακολουθιακή αναζήτηση λύνεται με τους τύπους τις σελίδας 85. Ρίξτε μία ματιά και στην άσκηση 2.5 του Α4.

Εγώ έχω μία απορία στην 4.1 και έχει κολλήσει το  μυαλό μου. Πως το βγάζει αυτό το 10% στο τέλος; Όποια βοήθεια ευπρόσδεκτη.

Λίγο αργά το πήρα χαμπάρι αλλά τέλος πάντων.

Αν έχεις το βιβλίο ασκήσεων των κυκλωμάτων 1-2 θα με βοηθούσες πολύ.

Προφανώς μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Απλά χρειάζεται να είμαστε αρκετοί. Αυτό που προτείνω είναι απλά να καθίσουμε οι άμεσα ενδιαφερόμενοι να συζητήσουμε όχι ο καθένας που αποφασίζει ότι τον αφορά το θέμα. Εμένα προσωπικά με βολεύει η απόφαση Μαργαρη αλλά αν συζητήσω με άλλα παιδιά και καταλάβω ότι καίγονται περισσότερο για κάτι άλλο δεν έχω πρόβλημα να στηρίξω οποιαδήποτε πρόταση. Αρκεί να είναι κάτι που θα έχει προκύψει μέσα από συζήτηση όχι μία βιαστική απόφαση σε μία συνέλευση από ανθρώπους που δεν τους επιρρεάζει στο παραμικρό είτε το ένα είτε το άλλο.
Προτείνω αν θέλετε να βρεθούμε αύριο 13:00 έξω από την αίθουσα των συνελεύσεων του Δ.Σ. και να συζήτησουμε σαν 9ο+ εξάμηνο τι θέλουμε τελικά. Αν είμαστε αρκετοί θα μπορέσουμε να πετύχουμε κάτι.

Έχω να κάνω μία πρόταση σε όλους όσους είναι στο 9ου εξαμήνο.

Δεν ήμουν στην Γ.Σ. και δεν είχα και καμία διάθεση να είμαι. Δεν θα μπω στην λογική να αρχίσω να επιχειρηματολογώ διαδικτυακά για αυτή μου τη άποψη. Το μόνο που θα πω είναι ότι θεωρώ τουλάχιστον αστείο το επιχείρημα περί ανώτατου οργάνου κτλπ. Το κάθε όργανο κερδίζει αξία ή απαξιώνεται από την ίδια του την πρακτική. Οτιδήποτε άλλο είναι τουλάχιστον υποκριτικό. Το τι γράφουν τα χαρτιά και οι κανονισμοί δεν είναι κάτι που με απασχολεί.

Λοιπόν προτείνω αν υπάρχει ενδιαφέρον να κανονίσουμε μία συνάντηση αύριο ή μεθαύριο πριν το Δ.Σ. όσοι ενδιαφερόμαστε για την πτυχιακή και την εξεταστική του 9ου και να πάρουμε τις αποφάσεις μας. Εμάς καίει το θέμα εμείς πρέπει να δούμε τι θέλουμε. Αν συμφωνείτε ας κανονίσουμε ώρα και μέρα.

Αυτό είναι το πρώτο μου post σε αυτό το forum παρόλο που το παρακολουθώ εδώ και πολύ καιρό. Βρίσκομαι σε αυτή την σχολή 6 χρόνια τώρα και παρόλο που ήθελα πολλές φορές να ουρλιάξω νιώθοντας να παραβιάζεται σε ανησυχητικά τακτά χρονικά διαστήματα η κοινή λογική, να βιάζεται η δημιουργικότητα και να πυρπολείται η ικανότητα για κριτική σκέψη αυτή την φορά δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Αυτά που θα γράψω είναι απλά η προσωπική μου γνώμη και συγχωρέστε μου τους όποιους συναισθηματισμούς. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ πίσω σε αρκετά πράγματα και για να προλάβω κάποιους, απέχω από τις περισσότερες από τις διαδικασίες της σχολής και δεν είμαι καθόλου περήφανος για αυτό. Όποτε όλα τα παρακάτω έχουν και την έννοια της αυτοκριτικής. 

   Απλά έλεος επιτέλους. Έλεος με τις αυταπάτες και τους πιθηκισμούς. Έλεος αν πραγματικά μόνο αυτό αξίζουμε σαν άνθρωποι. Συζητάμε, κρίνουμε και μαλώνουμε με την αφέλεια ενός πεντάχρονου και χωρίς την αφοπλιστική του ειλικρίνεια. Ποιος πραγματικά πιστεύει ότι θα αλλάξουμε κάτι με αντιδράσεις που μας τις έχουνε διδάξει αυτοί που αποφασίζουνε για εμάς; Πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι κάποιοι άλλοι φταίνε για ότι μας συμβαίνει και δεν θα συνειδητοποιούμε ότι η κοινωνία που έχουμε  δεν είναι πάρα μόνο η κοινωνία που μας αξίζει;

   Δεν απαξιώνω τίποτα απλά πιστεύω ότι βλέπουμε τα πράγματα σε τελείως λάθος βάση. Έχουν τόση αξία αυτά που κάνουμε όσο ένα παιχνίδι ενός μικρού παιδιού. Περνάει καλά όσο το κάνει και πιστεύει ότι κάνει κάτι πολύ σπουδαίο αλλά όταν θα τελειώσει θα έχει συντελεστεί μόνο μία απειροελάχιστη αλλαγή στον ψυχισμό του.
   
   Τι αλλάξανε οι καταλήψεις του Μάιου-Ιουνίου; Η προσωπική μου γνώμη, μόνο απειροελάχιστα  επηρέασαν  τον ψυχισμό μας. Στο χειμερινό εξάμηνο που μας πέρασε, που παρακολούθησα μαθήματα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο  στα 6 μου χρόνια, τίποτα δεν θύμιζε ότι είχε συμβεί μία κινητοποίηση πριν από 3 μόλις μήνες. Ούτε η νοοτροπία μας σαν φοιτητές, ούτε η στάση των καθηγητών, ούτε η στάση της κοινωνίας απέναντι στον εαυτό της. Βέβαια αποκτήσαμε ένα μεγάλο εργαστήριο και δύο τρία ακόμα έργα υλικοτεχνικής υποδομής. Α ναι, και καθυστερήσαμε την ψήφιση του νόμου. Καλά είναι αυτά. Σε βοηθάνε να ξεχνάς ότι βιάζετε κατά εξακολούθηση  καθημερινά η προσωπικότητα σου με την συγκατάθεση σου.

   Θέλουμε καταλήψεις να κάνουμε καταλήψεις. Αλλά πραγματικές καταλήψεις όχι μαϊμού για να θυμόμαστε και την καταγωγή μας. Να πάρουμε την σχολή στα χέρια μας, να την λειτουργήσουμε εμείς όσοι φοιτητές, καθηγητές και συμπαραστάτες έχουμε το θάρρος να το κάνουμε.  Και πραγματικά τότε το υπουργείο και η κάθε κυβέρνηση ας πάει να ψηφίζει ότι θέλει. Μία σχολή και ένα πανεπιστήμιο που οι συμμετέχοντες στην όλη διαδικασία έχουν πλήρη επίγνωση των ευθυνών τους και των δυνατοτήτων τους, έχουνε την εκπαιδευτική διαδικασία στα χέρια τους και αποφασίζουνε σαν μία ώριμη ανθρώπινη κοινωνία, αυτό το πανεπιστήμιο δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και από αυτό θα βγαίνουν άνθρωποι όχι ικανότατοι πίθηκοι. Χωρίς καμία διάθεση προσβολής των συμπαθών συγγενών μας πιστεύω ακράδαντα ότι αυτό είμαστε σήμερα. Αρνούμαστε να δούμε ότι μας έχουν πει ότι είναι περά από το όριο των δυνατοτήτων μας.

   Αλλά δυστυχώς όλα τα παραπάνω έχουν διάφορες «κακές» ταμπέλες. Πραγματικά είναι τόσο εύκολα να αφορίσεις μία ιδέα. Της δίνεις μία ταμπέλα, γλιτώνεις μία καλή από αυτήν και η κοινή λογική πάει για ύπνο. Γιατί η δικιά μου λογική λέει, θέλεις να κάνεις κάτι δικό σου όπως το οραματίζεσαι τότε κόψε τους ομφάλιους λώρους και παίξε όπως πιστεύεις. Ρίσκαρε γιατί αλλιώς δεν κερδίζεις τίποτα. Όταν θα μπορούμε να πούμε η σχολή ΗΜΜΥ, το Α.Π.Θ., η χώρα μας τελεί υπό κατάληψη γιατί είμαστε έλλογα όντα και αρνούμαστε να αφήσουμε την ζωή μας στα χέρια άλλων  τότε θα έχουμε πραγματικά καταλάβει κάτι.

   Θα μπορούσε να αναλύσω πολλές πτυχές του παραπάνω συλλογισμού μου αλλά πιστεύω ότι ήδη είπα πολλά. Νομίζω ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από ότι τα κάνουμε συνήθως. Παρόλο που είμαστε μηχανικοί θεωρώ ότι στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν αγγίζουμε καν την καρδιά του προβλήματος. Όταν είμαστε τόσο πίσω ως άνθρωποι δεν θεωρώ ότι πρέπει να είμαστε ικανοποιημένοι με μικρά βηματάκια αλλά να κάνουμε άλματα. Η τουλάχιστον να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Αυτό έχουμε γιατί αυτό μας αξίζει.     

   Σας ευχαριστώ που ακούσατε το ταπεινό μου ουρλιαχτό.

Καληνύχτα μας και καλή μας τύχη.