Μου είναι αδιάφορη η επιστροφή του Τσίπρα, αν γίνει. Σίγουρα έχει κάποιους φαν του που θα τον ψηφίσουν αλλά προφανώς τα ποσοστά του θα είναι μικρά...

Δυστυχώς ο ενιαίος ΣΥΡΙΖΑ στην 1η 4ετια της ΝΔ ήταν τόσο κακή αντιπολίτευση, που δεν έχει πια σημασία αν θα διασπαστεί κιάλλο, ή αν θα επιστρέψουν παλιά πρόσωπα στην επικαιρότητα... Η ίδια ανακύκλωση θα είναι στο τέλος, ό,τι όνομα και να έχει.

Τώρα όσων αφορά τη στρατηγική προφανώς όντως διασπάει την *κεντροαριστερά* παραπάνω μια τέτοια κίνηση. Είναι αρκετά ενδιαφέρον αυτό τη δεδομένη στιγμή; Καθόλου... Η διάσπαση είναι ηδη τόσο μεγάλη που δεν χρειαζόταν κανείς τον Τσίπρα να την κάνει χειρότερη. Μια χαρά τα καταφέρνανε και μόνα τους τα άλλα κόμματα. Άρα πάλι αδιάφορο.

Το μόνο ενδιαφέρον στην κουβέντα είναι η αντιπαραβολή των αντιδράσεων του κόσμου σε γεγονότα της επικαιρότητας επί εποχές ΣΥΡΙΖΑ έναντι στις σημερινές επί ΝΔ. Κάθε μέρα βλέπουμε συμπεριφορές από πολιτικά στελέχη οι οποίες θα οδηγούσαν σε πολιτική αυτοκτονία αν γινόταν 8 χρόνια πριν. Και όχι οτι τότε ήμασταν λιγότερο φανατικός και περισσότερο ξύπνιος λαός. Απλά τώρα έχει γίνει πια μια καθημερινότητα και αποδεχόμαστε απαράδεκτες συμπεριφορές και αποκαλύψεις. Οπότε η τελική ερώτηση είναι απλή: Αν ο Τσίπρας είναι τελειωμένος και κακώς σκαλίζει να επιστρέψει, αν δεν πρόκειται να εμπιστευτούμε τον λόγο αυτού ή των στελεχών του ξανά, τότε αυτό τι σημαίνει για την αντιμετώπισή μας προς τον Μητσοτάκη και των δικών του στελεχών;

Εστιάζω επίτηδες στην διαφθορά και τα ψέματα επειδή υπάρχουν ανεξαρτήτως πολιτικής θέσης και ιδεολογίας. Προφανώς θα περίμενα να συμφωνήσουν όλοι οι νοήμοντες άνθρωποι ότι αυτά τα δύο είναι κακά να υπάρχουν σε οποιαδήποτε κυβέρνηση. Οπότε αντιπαραβάλλοντας την κατάσταση τότε με την κατάσταση τώρα, είναι άδικο να πούμε ότι αν ο Τσίπρας και η παρέα του είναι τελειωμένοι μια, ο Μητσοτάκης και η δική του παρέα είναι τελειωμένοι 100;

Μετά βέβαια η κουβέντα πηγαίνει στο ποιός θα τον αντικαταστήσει. Αυτό θα το πει ο λαός. Πιστεύω ότι αν υπορστηρίζει κάποιος ότι καμία από τις επιλογές (που δεν είναι μόνο οι κοινοβουλευτικές φυσικά) δεν προτείνει κάτι ρεαλιστικό ή κάτι ελπιδοφόρο, ελπίζω να έχει κάνει την έρευνά του. Αν πάλι κάνει έρευνα και καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα, θα μου άρεσε πολύ μια συζήτηση πάνω σε αυτό. Για να το τραβήξω λίγο παραπάνω εδώ στο τέλος, εγώ προτείνω ένα σύστημα ψηφοφορίας όπως αυτό της Αυστραλίας. Εκεί, μπορείς να βάλεις τις ψήφους σου σε σειρά αρέσκειας όπως κάνεις στο μηχανογραφικό. Αν τύχει και το (μάλλον μικρό) κόμμα που έβαλες 1ο δεν μπει στη Βουλή, παίρνει ένα χρηματικό ποσό βοηθείας ανάλογα με τις ψήφους που πήρε και η ψήφος σου μεταφέρεται στο 2ο κόμμα αρέσκειας. Έτσι, δεν *χαραμίζεται* η ψήφος σου αν ψηφίσεις μικρά κόμματα που πιθανόν να σε αντιπροσωπεύουν καλύτερα.

Μια χαρά σύστημα το οποίο δεν κάνει κακό σε κανέναν παρά μόνο στα μεγάλα κόμματα, οπότε δεν θα υιοθετηθεί ποτέ. Αν δεν πίστευα ότι είναι στο χέρι των πολιτών όμως να πιέζει και να καταφέρνει τέτοιες μεταρρυθμίσεις, θα είχα χάσει ολη την ελπίδα μου ήδη.

Θα τρελαθώ αλήθεια. Εκείνη τη μέρα είχα κολλήσει για 1η φορά κορονοιο, σηκώθηκα, είδα την είδηση με 38,5 πυρετό και είδα το βίντεο. Χωρίς να έχω υποψίες, χωρίς να ξέρω τίποτα για το λαθρεμπόριο που γίνεται, μου φάνηκε αδύνατο να έγινε τέτοια έκρηξη. Τόσο μάλιστα που άρχισα να αναρωτιέμαι αν τα τρένα είναι ηλεκτροκίνητα ή αν κουβαλάνε δεξαμενή καυσίμων πάνω τους για οποιονδήποτε λόγο. Τότε πήγαινα σε ψυχολόγο και της είπα ότι στεναχωρέθηκα πολύ από την είδηση και ότι δεν πίστευα στα μάτια μου όταν είδα τόσο μεγάλη έκρηξη. Αυτό όλο πριν ξεκινήσει η συζήτηση περί του λαθρεμπορίου.
Νομίζω όλοι σκεφτόμαστε το ίδιο. Μπράβο στον κ. Παπαγιάννη που ένιωσε την ανάγκη να καταθέσει.

Δεν πειράζει, μπορεί η επόμενη να έχει ΔΔΡ.

Νικο έλεος...

Νίκο ρώτα άλλη μια ρε τώρα που βγήκαν οι χρονοσειρες

Αυστρία.
Μόνο Αυστρία.

Α καλά... Αυτή η ερώτηση έχει πολύ πλάκα για εμένα 

Το αλκοόλ είναι το χειρότερο μου. Θέλει προσοχή!

mpa

mpa

Χαχαχα Watson ήταν προφανώς αστείο το τελευταίο. Εγώ είχα σοβαρό πρόβλημα που απαιτούσε να φορέσω σιδεράκια (ή τουλάχιστον έτσι μου είπαν...) και ξέρω πολλά άτομα που δεν το έκαναν για αισθητικούς λόγους και μόνο. Είναι απαραίτητο, αλλά είναι απαράδεκτοι 

Οι τύποι είναι απαράδεκτοι όλοι τους. Σου λένε θα κρατησεις τα σιδεράκια τάχα για 1 χρονο. Και μετά λίγο λίγο στο παρατείνουν μέχρι που φτάνεις στα 4 χρόνια και ακόμη δεν έχεις ξεμπερδεψει. Η θεωρία μου είναι ότι το κάνουν επίτηδες επειδή αν σου έλεγαν από την αρχή πόσα χρόνια θα τα φοράς, δεν θα τα έβαζες καθόλου. Άσχετα με το τρέξιμο που προκύπτει μετά τα σιδεράκια...

Ο συγκεκριμένος που πάω δεν έχει καν κάποιο τηλέφωνο ανάγκης οπότε αν σου συμβεί κάτι μέσα στις γιορτές καλή τύχη... Και μου είχε συνέβη παλιά.

Λένε να προσέχεις τα δόντια σου (τρου) και να ασχολείσαι με αυτά από μικρή ηλικία ώστε να μην χρειαστεί να ασχοληθείς αργότερα. Εμένα η θεωρία μου είναι ότι λένε ψέματα. Το μόνο που καταφέρνω είναι να υποφέρω τώρα να υποφέρω και στο μέλλον. Αλλά και αυτοί ένα παραμύθι πουλάνε... Πρεπει κάποιος να το πιστέψει υποθέτω... Εγώ δεν θα είμαι όμως ένας από αυτούς!! Έπεσα στην παγίδα της ορθοδοντιας, και σας προειδοποιω... μείνετε μακριά!!

Το θεωρώ λίγο κομπλεξικο αυτό που λες.

Δεν γνωρίζεις τη ζωή μας. Κανενός μας. Ξέρω πάρα πολλά άτομα για τα οποία η φοιτητική ζωή δεν θα είναι σίγουρα το peak. Δεν μπορώ να καταλάβω την ανάγκη που ένιωσες να πεις κάτι τέτοιο σε αυτό το τοπικ... Κυρίως στεναχώρια μου φέρνει και ελπίζω να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι κάνεις λάθος και να περάσεις τέλεια αργότερα.

Έρχεται κάποτε στους περισσότερους από εμάς αργά ή γρήγορα το τέλος των σπουδών μας. Τι συμβαίνει όμως όταν για αυτά τα 5+ χρόνια έχεις αυτοπροσδιοριστεί πλήρως ως φοιτητής τημμυ, έχεις αφήσει πολλά από τα χόμπυ σου και την κοινωνική σου ζωή εξ αιτίας της σχολής, και τώρα πια πρέπει να βγεις στην κοινωνία και να το παίξεις νορμάλ άνθρωπος; Μια έκθεση ιδεών του Έλιοτ.

Αρχικά, κακώς τα έκανα όλα αυτά. Ένα νούμερο του βαθμού πτυχίου δεν αξίζει τόσες θυσίες. Αλλά δεν ήταν μόνο βαθμοθηρικός ο λόγος, ας είμαστε ειλικρινείς. Μου αρέσει η γνώση. Απλά μερικές φορές ο καλός βαθμός δεν σημαίνει απαραίτητα ότι ξέρεις περισσότερα από κάποιον άλλο, απλά έβαλες πολλή δουλειά σε εργασίες, ξόδεψες πολύ από το χρόνο σου μπροστά στον υπολογιστή κάνοντας βαρετές επαναλαμβανόμενες δουλειές ώστε να έχεις καλά αποτελέσματα και να φαίνονται όμορφα στις εργασίες, ή έλυσες την ίδια άσκηση για 3η φορά κ.ο.κ.

Αλλά το κείμενο αυτό έχει να κάνει με το πώς ξαναεισάγομαι στην κοινωνία. Ή τέλος πάντων προσπαθώ. Και για να το πετύχω αυτό έχω βάλει κάποιους κανόνες.

Ένας από αυτούς είναι ότι δεν μιλάω για τη σχολή ή τη δουλειά μου όταν βγαίνω έξω. Όταν το κάνω, είναι για συγκεκριμένο σκοπό και υπό τον έλεγχο μου. Έχω πολλά περισσότερα να πω για διάφορα θέματα με τα οποία ασχολούμαι εκτός σχολής, και δεν υπάρχει περίπτωση να με βρεις να μιλάω για αυτήν πια σε κοινωνικό περιβάλλον. Αν μιλήσω για τη σχολή σε νέα άτομα που γνωρίζω, θα πάω τη συζήτηση πολύ περισσότερο προς το κομμάτι των συναισθημάτων. Μπορεί να σκεφτώ να πω κάτι παρόμοιο με αυτό που διαβάζετε τώρα. Το θεωρώ πολύ περισσότερο ενδιαφέρον για κάποιο άτομο να μιλήσω για το πώς επηρέασε την οπτική μου στη ζωή και στον κόσμο η σχολή, παρά να γκρινιάζω ή να μιλάω για τεχνικά πράγματα που ούτε νοιάζουν το άλλο άτομο, ούτε καν εμένα δεν μου βγάζουν κάποιο ενδιαφέρον (όπως π.χ. με τί ασχολούμαι). Φυσικά η σχολή δεν είναι ο μπαμπούλας που θα αποφύγω να αναφέρω, αλλά σίγουρα δεν θα πιάσω συζήτηση πάνω στη γνώση και τις πολυάριθμες κακές μου εμπειρίες. Θα μιλήσω για τα καλά, για τους φίλους που γνώρισα και για το τί κέρδισα όλα αυτά τα χρόνια.

Ένας ακόμη κανόνας είναι να μην μιλάω για πολιτικά όταν δεν θέλω. Παλιότερα επειδή κινούμουν σε κάπως πολιτικούς χώρους, υπήρχαν συζητήσεις που μου πιάνανε ξένοι που δεν μου άρεσαν καθόλου. Μπορώ να εξηγήσω πολύ ξεκάθαρα τον λόγο. Εγώ προσωπικά δεν έχω διαβάσει πολλή πολιτική/οικονομική θεωρία (σχεδόν καθόλου για την ακρίβεια) και αρα όταν κάποιος πιο ψαγμένος μου πιάνει τη συζήτηση θεωρεί ότι θα μου κάνει μάθημα για αριστερές ιδέες. Μια τέτοια δυναμική δεν είναι καθόλου ωραία. Την έχω βιώσει, με άτομα να προσπαθούν σαν παιδί να με οδηγήσουν στο συμπέρασμα άρα φταίει ο καπιταλισμός. Δεν καθόταν να ακούσουν κάτι άλλο. Φυσικά και για εμένα μια μαρξιστική ανάλυση του παρελθόντος και του παρόντος είναι σημαντική. Αλλά όχι μόνο μαρξιστική. Υπάρχουν τόσες οπτικές με τις οποίες μπορεί να δει κανείς τον κόσμο και η αλήθεια κατά τη γνώμη μου βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε πολλαπλές αναλύσεις. Με αυτό εξάλλου συμφωνεί και η σύγχρονη φιλοσοφική θεωρία του μεταμοντερνισμού. Έπειτα, υπάρχουν και αυτοί οι οποίοι μάλλον έχουν ψάξει τα πολιτικά θέματα λιγότερο από μένα, με τους οποίους προσπαθώ να μην έχω την συμπεριφορά του δασκάλου, αλλά παράλληλα να λεω πώς βλέπω εγώ τα πράγματα και γιατί διαφωνώ με τη δική του οπτική, χωρίς όμως να υπάρχει καμία υπόνοια μαλώματος ή μίσους. Γενικά όμως δεν νομίζω ότι κανείς θέλει να μιλάει για πολιτική και εγώ την αναφέρω μόνο εαν ερωτηθώ. Ιδιαίτερα σε νεα άτομα με τα οποία βλέπω ότι είναι πολύ πιθανό να διαφωνήσω πλήρως, δεν κάθομαι καν να ασχοληθώ.

Αθλητισμός. Από το 4ο έτος ξεκίνησα γυμναστήριο και το απολαμβάνω αρκετά. Είναι μια πολύ καλή ασχολία που βοηθάει να σκέφτεσαι περισσότερο το σώμα σου, μιας και η νοοτροπία της σχολής είναι να είσαι ανταγωνιστικός ως προς την εφυία, και έτσι είναι πολύ εύκολο να παραμελήσεις το σώμα σου. Την λέξη ανταγωνισμό την χρησιμοποιώ εδώ και με την καλή έννοια - βλέπω τους γύρω μου να προσπαθουν πολύ και αυτό προωθεί και μένα να τους φτάσω ή να τους ξεπεράσω - και με την κακή έννοια - βλέπω τους γύρω μου να προσπαθούν πολύ, αυτό μου δημιουργεί μίσος προς αυτούς και προσπαθώ να τους σαμποτάρω ώστε να βρεθούν πιο κάτω από εμένα -. Πάντα ήμουν ανταγωνιστικός με την 1η έννοια της λέξης και απέφευγα τα άτομα που ακολουθούν τη 2η. Είναι καλό λοιπόν αυτόν τον ανταγωνισμό σου να τον χρησιμοποιείς και σε άλλα κομμάτια της ζωής όπως ο αθλητισμός. Θα ήθελα πολύ να ξεκινήσω κάποιο άθλημα αλλά έτσι όπως είναι τα πράγματα, το γυμναστήριο μου αρκεί. Ή μάλλον, απλά δεν υπάρχει αρκετός χρόνος στη μέρα για περισσότερα.

Έξοδοι/Κοινωνικοποίηση. Το να βγαίνεις έξω για μερικούς είναι απολαυστικό. Και εμένα μου αρέσει πολύ. Όμως, το βλέπω πια επίσης σαν δουλειά. Η κοινωνικοποίηση είναι κάτι το οποίο θέλω να δουλέψω και άρα αν με προσκαλέσουν κάπου, ακόμη και αν δεν το νιώθω πολύ, θέλω να λεω ναι. Όλα είναι ευκαιρίες, και δεν νιώθω τύψεις που δεν κάνω κάτι παραγωγικό επειδή το να δουλεύω στην κοινωνικοποίησή μου είναι παραγωγικό για μένα. Ως πολύ καλός φοιτητής θα περίμενε κανείς ότι δεν θα ήμουν πολύ κοινωνικοποιημένος ή ότι δεν θα είχα πολλά κοινωνικά skills, αλλά θεωρώ ότι είμαι αρκετά καλά ήδη, και πρόκειται να μάθω ακόμη περισσότερα γιατί δεν μου είναι αρκετό! Προτείνω το ίδιο σε όποιον θέλει να δουλέψει πάνω σε αυτό το θέμα. Να βγει έξω να χαμογελάει και να βρίσκει μαλακίες να πει στον κάθε ξένο που θα τον κάνουν να γελάσει. Και κοπλιμέντα. Ως παράδειγμα, είχα πάει σε ένα μαγαζί και ήταν ένα παιδί σερβιτόρος ο οποίος φορούσε μια μπανάνα πλεγμένη σαν κασκόλ με το χέρι. Μου άρεσε πολύ και τον ρώτησα από πού την πήρε. Τελικά χάρηκε πολύ που το παρατήρησα επειδή η αδερφή του έχει ολόκληρο fashion brand με τέτοιου είδους τσάντες και αξεσουάρ, και μας μίλησε για αυτό για λίγο. Είναι αρκετά εύκολο να πιάσεις μια συζήτηση αρκεί ο άλλος να μην είναι ξινός. Αν είναι, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά...

Επανασύνδεση με παλιούς φίλους. Είναι τόσο ευθύνη δική μου, όσο και δική τους που χαθήκαμε. Αλλά τους παίρνω έναν-έναν και κανονίζω να πούμε τα νέα μας. Όλοι έχουν χαρεί που τους το πρότεινα.

Ερωτικά. Προφανώς βγαίνοντας περισσότερο και γνωρίζοντας περισσότερα άτομα το λογικό επακόλουθο είναι να υπάρχει βελτίωση και σε αυτά. Αλλά αυτό για το οποίο θέλω να γράψω είναι ότι αποφάσισα κάτι ακραίο. Απεχθάνομαι τα μηνύματα. Ενδιαφέρεσαι να γνωριστούμε; Θα μιλάμε στο τηλέφωνο και θα βγαίνουμε. Το ξερω... Είναι σοκαριστικό για τα περισσότερα άτομα της ηλικίας μας. Συγγνώμη αν σας προκάλεσα άβολα συναισθήματα και μόνο που το είπα. Αλλά το υποστηρίζω φουλ. Αν δεν θες να μου δώσεις το κινητό σου και μου πεις κάτι τύπου "το ίνστα δεν σου κάνει;"... έχω ξενερώσει πλήρως. Ανάλογα βέβαια και την κατάσταση πάντα. Αλλά δεν πρόκειται να κάνω casual texting με κανένα άτομο εκτός από φίλους μου. Ακόμη και σε αυτούς έχω κόψει τα μηνύματα όμως και συνενοούμαστε πια κυρίως μέσω τηλεφώνου.

Αυτά είχα να πω πιστεύω προς το παρόν. Ξέρω ότι αρκετά άτομα γνωστά μου είναι προς το τέλος των προπτυχιακών σπουδών τους στο τμήμα και περιμένω να γράψουν κάτι, όπως έγραψα εγώ, σε αυτό το νήμα. Πιστεύω ότι μπορεί να δώσει ελπίδα και συμβουλές στους νέους ώστε να περάσουν καλύτερα κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Αν είστε πρωτοετείς/δευτεροετείς πείτε μας πώς νιώθετε τη σχολή ως τώρα. Για πιο μεγάλα έτη που δεν τελειώνουν, πείτε τρόπους που σας βοηθούν να μένετε sane κατά τη διάρκεια των σπουδών.
 

Ούτε καν το θυμάμαι...

Σταμάτησα να κρατάω σημειώσεις στο touch laptop μου μετά το 3ο έτος και ο λόγος ήταν ότι χρειαζόταν μπαταρία, το χέρι μου πατούσε την οθόνη και δημιουργούσε προβλήματα, ακουγόταν σαν πύραυλος και τα προγράμματα σημειώσεων σε windows ήταν όλα άθλια και σέρνονταν. Κυρίως επειδή είχαν vector-based ζωγραφική η  οποία όσο φτιάχνεις μεγαλύτερα αρχεία γίνεται βαριά για τον επεξεργαστή υποθέτω.

Οπότε κατέληξα στο bamboo paper, μια βλακεία του windows store το οποίο αν και vector-based, δούλευε με σελίδες οπότε αποδέσμευε πόρους όταν άλλαζες σελίδα. Και εκεί είναι το πρόβλημά μας, επειδή θυμάμαι να προσπαθώ να κάνω export με το bamboo paper σε pdf και να μην μπορώ, ή κάτι τέλος πάντων...

Οπότε αυτή είναι περίπου η απάντηση στο γιατί δεν ανέβασα τις σημειώσεις τότε. Και απαντάει και στο ερώτημα του τοπικ. Χαρτί και στυλό, και είσαι τζετ. Δεν αξίζει να πληρώσεις για να κρατάς σημειώσεις digitally. Αν τυχαίνει και έχεις ipad σίγουρα μπορείς να το χρησιμοποιήσεις γιατί έχει πολύ καλή εφαρμογή φτιαγμένη για αυτόν τον λόγο. Αλλά μακριά από windows machines και πιθανόν άλλα ταμπλετ που δεν έχουν τα features που δίνει το ipad.

Είναι και μεγάλη.
Μιλάω εγώ με την επίσης μεγάλη μου μύτη