Εξαρτάται από τη χρήση για την οποία τη θέλεις, μια ASRock μπορεί να είναι τέρμα μάπα, ως άψογη.

Προσωπικά έχω δοκιμάσει 3 τέτοια mobo, δύο για 939 κι ένα για AM2 και παίζουν άψογα με τα πάντα onboard.
To ένα για 939 εκτελεί και χρέη κατεβαστηρίου/HTPC εδώ και 2 σχεδόν χρόνια και δεν έχει κάνει ούτε τσικ.

Αν ψάχνεις καλό motherboard για main pc, έχεις αρκετές καλές κι όχι τόσο ακριβές επιλογές, οπότε μπορείς να κοιτάξεις κι αλλού.
Αν το θέλεις για ένα pc net/office/media κι έχεις χαμηλό budget ρίξτου μια ματιά, ίσως να αξίζει.

Ξεκίνησα το καλοκαίρι με το Ζ του Βασίλη Βασιλικού, μιλάει για εύθραυστη για τη δημοκρατία εποχή (τα σκοτεινά χρόνια του καραμανλή),
κι έχει φοβερή ροή κατά την αφήγηση, ιδιαίτερα στα σημεία που φαίνεται σαν να γράφει η σύζυγος του Λαμπράκη.

Μετά διάβασα το "Σάββατο βράδυ, Κυριακή πρωί" και το "Η μοναξιά του δρομέα των μεγάλων αποστάσεων" του Άλαν Σίλιτοου.
Και τα δύο τοποθετημένα χρονικά στη μεταπολεμική Αγγλία, με το πρώτο να έχει ως κεντρικό χαρακτήρα έναν νεαρό που δουλεύει στο εργοστάσιο ποδηλάτων της περιοχής του,
κι αφηγείται μέσα από τις ερωτικές περιπέτειες του με 2 παντρεμένες τη ζωή εκείνης της εποχής.
Το δεύτερο είναι συλλογή μικρών ιστοριών με πρωταγωνιστές ανθρώπους τις ίδιας εποχής,
εστιάζει όμως περισσότερο στα προβλήματά τους και στην προσπάθειά τους να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους.

Ξεκίνησα κι εγώ την Νανά, αλλά την παράτησα μετά τις (απίστευτα) βαρετές πρώτες 30 σελίδες...

Έφτασα περίπου στα μισά την "Τύφλωση του Ελίας Κανέττι, αλλά το παράτησα για άσχετους λόγους.
Πάντως φάνηκε πολύ ωραίο στα πρώτα 5 κεφάλαια..

Τέλος Douglas Adams "Dirk Gently's Holistic Detective Agency" το οποίο δεν ακολουθεί το στυλ του Hitchhiker's Guide to the Galaxy, αλλά είναι εξίσου απολαυστικό,
και "Thud!" του Terry Pratchett το οποίο με απογοήτευσε κάπως, παρότι διαδραματίζεται στην Ankh-Morpork με τους κλασσικούς ήρωες (Sam Vimes, Captain Carrot, Vetinari κτλ)

μετά την εξεταστική ξανα.. 

Αν ήταν στημένο σε ICH8/9/10R, ας δοκιμάσει σε άλλα ports, μήπως είναι τυχερός.

Οι προαναφερθέντες είναι κι αντίστοιχα backwards compatible.
Αν υπάρχει και κανένα άλλο Intel mobo διαθέσιμο, ας δοκιμάσει κι εκεί.

Κι εγώ γι αυτό το λόγο το κρατούσα επάνω, αλλά μου είπε ένας φίλος για το nLite και πλέον δεν το χρησιμοποιώ.
Το έχω κρατημένο στο συρτάρι για καμιά δύστροπη μητρική που δεν δέχεται bios update από CD

Αγαπητέ Turambar,

τις καλύτερες ευχές μου για τη νέα χρονιά καταρχήν,

μόνος στο φοιτητικό μου δωμάτιο, ακούω το soundtrack της Amelie και νιώθω λίγο πιο ήρεμος.
Όπως παλιά, ξαπλωμένος σχεδόν στην καρέκλα του γραφείου μου,
εκβιάζω τις αναμνήσεις και τον εαυτό μου, κι αναπολώ.
Μία καλή, μία κακή, περιμένω τις μεταπτώσεις, τις τύψεις, τα "αν"..
περιμένω να βουρκώσω.

Απολαμβάνω αυτή την αίσθηση που έχουν οι ερωτευμένοι, ισορροπώ στις μύτες των ποδιών μου,
μια πλήρης και μια κενός από συναισθήματα.

Σκέφτομαι τι θα μπορούσα να τις πω, τι θα είχε πραγματικά σημασία.
Στήνω και σβήνω σκηνές στο μυαλό μου, προσπαθώ να σκηνοθετήσω τα λόγια μου.
Την επόμενη στιγμή, απελπισμένα ρομαντικός, με βρίζω και μόνο για τη σκέψη της σκηνοθεσίας..

Προσπαθώ να σκεφτώ λογικά, κυρίως γί' αυτήν, κι έρχομαι πάλι στην αρχή στο πρώτο ποστ μου.
Θυμάμαι πόσο πλήγωσα και πληγώθηκα αυτά τα χρόνια,
μετανιωμένος, γνωρίζοντας απ την καλή και την ανάποδη αυτά τα συναισθήματα πλέον.

Τώρα νιώθω πάλι άδειος, και μου φαίνονται όλα όσα θα θελα να της πω ψεύτικα.
Σκέφτομαι ότι ίσως θα ταν καλύτερα να μην κάνω τίποτα, να μην της μιλήσω, να μην της ζητήσω να βγούμε.
Δε θα θελα να της χαλάσω την ψυχολογία, έχει και την εξεταστική της μπροστά.
Ίσως να ΄ναι καλύτερα για όλους, όπως είπες κι εσύ, εγώ το ξέρω ότι θα ξανασηκωθώ.
Είναι όντως καλύτερα να μη μιλάμε κάποιες φορές?

Θυμάμαι αυτό που είχε γράψει ο Λουντέμης, "θέλω να δώσω ένα σημάδι, ότι είμαι εδώ, αλλά δεν θέλω να το ακούσουν όλοι".
Fuck it.
Ένα βελτιωμένο μοντέλο μαλάκα. I can live with it.
Νομίζω ότι μου ταιριάζει απόλυτα.

Αγαπητέ Turambar,

στα πρόθυρα μιας ακόμη ερωτικής απογοήτευσης, και όντας τόσο οικτρά μόνος, που να μην έχω παρά εσένα,
τον δικτυακό φίλο που δεν ξέρεις και θα μπορούσες κάλλιστα και χωρίς παρεξήγηση να αγνοήσεις,
γράφω τις σκόρπιες σκέψεις μου, ένα κουβάρι από αναμνήσεις πίκρες και σκαμπανεβάσματα που έφαγα γνωρίζοντας αυτήν την κοπέλα.

Η κυκλοθυμικότητά μου με έχει παραλήσει, δεν ξέρω πια τι πρέπει να κάνω, και πάντα αυτό που κάνω είναι λάθος.
Το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να με συγκρατήσω από το να γράφω αυτά που νιώθω.
Από ένα σημείο και μετά, τα συναισθήματα με πνίγουν και μόνο τότε μπορώ να τα εκφράσω έτσι όπως ακριβώς τα νιώθω.
Είναι όμως πάντα, ή πολύ νωρίς, ή πολύ αργά..

Αναρωτιέμαι να είναι όλα απωθημένα, αν είναι σωστά αυτά που νιώθω ή είναι μόνο ένα γαμώτο.
Όλα αυτά που θέλω να μοιραστώ, οι επιθυμίες, οι χαρές, τα άγχη, οι φόβοι, γίνονται ένα κουβάρι μέσα μου,
κι ακροβατώ ανάμεσα στη φαντασία, στο όνειρο και την πραγματικότητα που είναι αλλού.
Τράβα άλλη μία χαρακιά. Άγρια χαρά, ο πόνος σε συνεφέρνει, σε ξαναγυρνάει στην πραγματικότητα.
Θέλω να της πω τόσα και δεν ξέρω αν θέλει να τα ακούσει.
Ξέρω, αλλά το γεγονός ότι δεν έχει πει ακόμη όχι, με κρατάει, να βγάλω κι αυτή τη νύχτα χωρίς αυπνίες κι εφιάλτες.

Δεν είναι απίστευτη αυτή η αίσθηση ότι η καρδιά σου γίνεται αβάσταχτο φορτίο?
Δεν είναι τραγικό, μετά από τόσες στιγμές μελαγχολίας, να μην μπορώ να ξανασηκωθώ?
Να ξαναγυρνάω όχι πια στις ίδιες καταστάσεις, αλλά στα ίδια μέρη, απελπισμένος να της πω ότι τώρα μπορώ να την κοιτάξω στα μάτια.
Τώρα μπορώ να ακούσω αυτά που λέει, τώρα καταλαβαίνω πως νιώθει και πόσο μαλάκας είμαι..
Μάταια.
Δεν υπάρχουν ίσκιοι, γιατί, ξύπνα φίλε, η ζωή σου δεν είναι ταινία.
Δεν κερδίζει ο ήρωας το κορίτσι, κι αν το κάνει, δεν είσαι εσύ ο ήρωας.

Οι στιγμές με σκοτώνουν Turam.
Οι στιγμές που είναι μεγαλύτερες από ώρες, μέρες, χρόνια γίνονται κόλαση όταν τις ζεις και να τις ξαναζείς για να το μετανιώνεις.
Δε νιώθω πια κάθαρση, δεν μπορώ να κλάψω, δεν βρίσκω τίποτε παρήγορο.
Το ξέρω, σε ένα, δύο, έξι μήνες θα μαι αλλού.
Θα γελάω και θα δαγκώνω τα χείλια μου κάθε φορά που θα τη σκέφτομαι.
Και θα νιώθω γυμνός, μα τόσο γυμνός που της άνοιξα την καρδιά μου, και το χειρότερο,ακόμη πιο μόνος,
Άλλη μια χαρακιά στον τοίχο της μοναξιάς μου.

Φίλε Turambar,

τι φταίει άραγε και νιώθω ότι ξαναζώ ίδια περιστατικά κάθε 3 χρόνια;
Γιατί πιστεύω ψεύτικες υποσχέσεις; Γιατί τις θεωρώ υποσχέσεις χωρίς να ξέρω καν τι είναι;

Φίλε Turambar,

αλήθεια, νιώθουμε όλοι υποχρεωμένοι να αγαπάμε όταν μας αγαπούν;
Γιατί αλλάζουν έτσι οι καρδιές μας μέσα σε στιγμές;
Γιατί όταν όλοι προχωρούν εγώ μένω πάντα πίσω; Πως να περιμένω επιστροφή αφού δεν ήταν εδώ ποτέ;
Πόσο πιο ψεύτικοι μπορούμε να γίνουμε;

Σ'ευχαριστώ

ΠΕΑΕΑ

το σωστό είναι αυτό να περάσει ασχολίαστο.
γιατί και μόνο που αναφέρεις ότι εισήγαγε τα δωρεάν βιβλία είναι σαν να εθελοτυφλείς
σε όλη τη διαδικασία επιβολής λογοκρισίας στην παραγόμενη γνώση, κι όχι μόνο.
άρα, επιστρέφεται στο ακέραιο ο χαρακτηρισμός "τα καλά και συμφέροντα"
να είσαι σίγουρος, ο θεσμός των δωρεάν βιβλίων σίγουρα δεν περίμενε ένα δικτάτορα για να καθιερωθεί.

εμένα δεν μου λέει τίποτα αυτό.
εσένα τι ακριβώς σου λέει?



και σε κάνει λοιπόν να αναρωτιέσαι..
πως πρέπει αλήθεια να κρίνει αυτό το κάθαρμα η ιστορία?




το πιθανότερο είναι να είναι αγρότης συνταξιούχος, και να ζει με τη σύνταξη 200euro του ΟΓΑ.
αν του εξηγήσεις πόσα χρήματα θα σωθούν κι ότι ίσως περισέψει και κάτι γι'αυτόν,
μάλλον θα ναι υπέρ της κατάργησης...

τους νεκρούς τους τιμάς κάθε μέρα με την ανάμνηση.
αν δεν σου φτάνει αυτό, τότε για μένα είναι προσβολή να τους θυμάσαι (έστω και τόσο έντονα) μια φορά το χρόνο.


σωστός 

τον προβοκατόρικο χαρακτήρα των μηνυμάτων του συγγραφέα του αρχικού μηνύματος τον γνωρίζουμε από τις καταλήψεις.
κι επειδή είμαι κι εγώ ένας τιποτένιος σκουλίκι προβοκάτορας, "σ'αυτό το σημείο θα ήθελα" (σλόγκαν του 2ου γύρου των εκλογών) να παραθέσω

είχαν την τεχνολογική υπεροχή, οπότε λέγαν "τους έχουμε, κλάιν" 

ε, καλά, τα παραλές κι εσύ, δεν σε κατηγόρησε για επικίδυνο για την κατάλυση της δημοκρατίας.
αλλά με αυτά που γράφεις νομίζω ότι τρώγεσαι κι εσύ..

δεν απορρίπτουμε άκριτα ενα δρόμο που έγινε π.χ. στη δικτατορία.
αλλά σε λίγο θα ακούσουμε ότι μπορούσες να περπατάς και ασφαλής στους δρόμους επί χούντας..

ρεσιτάλ έδωσαν οι κλασσικοί κλακαδόροι που δυσανασχετούσαν κάθε φορά που τους έλεγε κάποιος
ότι δεν μπορεί να ξεγελαστήκαμε τόόόόσοι φοιτητές και να κάναμε κατάληψη για αιτήματα που
όπως απέδειξε ο υπερ-μαθηματικός της ΔΑΠ (βλέπε παρακάτω) ήταν άκυρα.

Θεϊκός επίσης κι ο ΔΑΠίτης τοπογράφος που ήρθε να στηρίξει και να δώσει γραμμή.
ο ομιλητής τον κοιτούσε στα μάτια, αλλά εις μάτην... δεν ήταν καλος μαθητής στο χθεσινοβραδινό φροντιστήριο...

Τέλος, ένα μπράβο στο παιδί που αποφάσισε να εκπροσωπήσει στη ΔΑΠ.
Θέλει μεγάλο κουράγιο να κρατιέσαι όταν 30 και πλεόν συνάδελφοί σου κάνουν το πλαίσιό σκουπίδι.

και το καλύτερο για το τέλος.....................
όπως μας απέδειξε ο συναδελφος η φοιτητική συμμετοχή αυξάνεται με το νέο πλαίσιο,
αφού δεν είναι 40% με ποινή για μειωμένη συμμετοχή φοιτητών,
αλλά είναι το 80% της συμμετοχής των πρυτανικών αρχών (που συμμετέχουν με 50%).

Μια φωτεινή θέση δίπλα στον Φερματ, στον Γκολντμπαχ και στον Ριμαν
περιμένει τον φωστήρα που εμπνεύστηκε αυτό το θεώρημα και το εισήγαγε στο πλαίσιο.

ήθελα να το σχολιάσω αυτό και το ψαχνα..

λοιπόν, εγώ καμιά φορά είμαι τόσο τεμπέλης που κολλάω να κοιτάω την οθόνη κι ούτε σκέφτομαι, ούτε κάνω τίποτα.

τώρα δεν ξέρω αν είναι κάψιμο ή τεμπελιά, αλλά και σβηστή να είναι, δεν με πειράζει.

για τη μορταδέλα και μια ψήφος από μένα..
μπορεις να γράψεις και το σύνθημα "προσοχή λαδώνει"

τη σερβιέτα τη θεωρώ σεξιστική και δίκαια θα ξεσηκωθεί ο γυναικείος πληθυσμός εναντίον
το κωλοχαρτο λέει επίσης, αλλά η εφορευτική επιτροπή καμιά φορά δεν φταίει σε τίποτα..

ρε συ, το σαλάμι αέρος θα κάνει δουλειά;
ή καλύτερα να γλυτώσουμε και το ευρώ της διαφοράς και να παίξουμε σε στανταρ μορταδέλα;;;