THMMY.gr

Προσωπικά θεωρώ τον όρο "αριστερός" κάτι αφηρημένο και ουσιαστικά ανύπαρκτο,τουλάχιστο στη δικιά μας εποχή.
Παλιότερα το να είσαι αριστερός ήταν τρόπος ζωής.
Σήμερα δεν μπορώ να φοράω Nike και Adidas και να έχω 2 αυτοκίνητα και ταυτόχρονα να λέγομαι αριστερός.
Προοδευτικός και σε κάποιες περιπτώσεις αγωνιστής ναι...
Αριστερός όμως δεν ξέρω...
Ίσως απλά να υιοθετώ "αριστερές" απόψεις σε κάποια θέματα...

Ναι,μπορεί και να έχεις δίκιο σε αυτό.
Απλά υποστηρίζω ότι ίσως θα έπρεπε να στηρίζουμε πιο πειστικά τις θέσεις μας με τον τρόπο που ζούμε...

το θέμα είναι

όχι να το κάνει κάποιος για να ταιριάζει με τις θέσεις του


Αυτή είναι η διαφορά του αριστερού με τον wanna be (ειλικρινώς ή μοδικώς)


http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=5143.msg72875#msg72875
http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=5143.msg73015#msg73015

Θα συμφωνήσω με την cecs.
Σημειώνοντας όμως ότι το τι είναι "προοδευτικό" κρίνεται από το αποτέλεσμα.Δεν υπάρχουν a-priori "προοδευτικές" ιδέες. Και μια και μιλάμε για ορολογία θα ήθελα κάποιος να μου απαντήσει για ποιον λόγο η λέξη "αντιδραστικός" έφθασε να σημαίνει συντηρητικός.

Εδώ ένα κείμενο που πιστεύω πως είναι σχετικό:

Ο ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ
http://e-rooster.gr/04/2005/106 (http://e-rooster.gr/04/2005/106)

Αριστερός είναι αυτός που βάζει το συλλογικό συμφέρον πάνω από το ατομικό. Ή ακόμα πιο σωστά, αυτός που αντιλαμβάνεται ότι το συλλογικό συμφέρον είναι και το ατομικό του.

Στη σημερινή πραγματικότητα πιστεύω πως ένας αριστερός πρέπει να προσπαθήσει να ισχυροποιηθεί μέσα στο σύστημα, ώστε να αποκτήσει δύναμη να το ανατρέψει. Όχι να παραδίδει τις δυνάμεις του σε άλλους.

Αριστερός μπορεί να είναι ο κάθε εργοδότης που νοιάζεται πραγματικά για τους υπαλλήλους του. Αντίθετα δεν είναι ο κάθε αγρότης/χαμηλόμισθος που κοιτάει μόνο την πάρτη του.

Είναι μία στάση ζωής που πηγάζει από τις αξίες που έχει χτίσει ο καθένας και τον οδηγούν. Ανεξάρτητα από τη θέση που έχει πάρει σ'αυτόν τον κόσμο.

Είναι αυτός που δεν έχει το χρήμα θεό. Το έχει ως εργαλείο και δεν φοβάται να χάσει όσο πραγματικά δεν χρειάζεται, όταν πρόκειται για κάποιον σωστό σκοπό.

Αριστερός ήταν και ο Χριστός (ως ιστορικό πρόσωπο για όσους δεν πιστεύουν στα υπόλοιπα).

Το να είσαι αριστερός και ταυτόχρονα εργοδότης όντως είναι οξύμωρο. Ο Ένγκελς είχε εργοστάσια και τα χάρισε όλα στους εργάτες. Αλλά το να έχεις ένα καλό βιοτικό επίπεδο δεν έρχεται σε αντίθεση με τις ιδέες σου. Στο κάτω κάτω αγωνιζόμαστε για να έχουν όλοι καλό βιοτικό επίπεδο. Το ζητούμενο δεν είναι "αν έχεις δυο χιτώνες να δώσεις τον ένα" - η φιλανθρωπία δεν είναι λύση. Επίσης, σε κάποιες περιπτώσεις, πχ των Nike, το μποϊκοτάζ επίσης δεν αποτελεί λύση.

Είναι αλλά: Σήμερα, που οργιάζει ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, ο σύγχρονος Ένγκελς αν χάριζε τα εργοστάσιά του στους εργαζόμενους θα κατάφερνε τίποτα; Ή μήπως μόνο την διάλυσή τους;

Γιατί να διαλυθούν; :???:

Δεξιός είναι αυτός που πιστεύει ότι ο κάθε ένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του, δηλαδή για τη μόρφωσή του, την υγεία του, τη δουλειά του. Ότι το κράτος δεν πρέπει να συγκεντρώνει τέτοια πράγματα στα χέρια του. Σύμφωνα με το γνωστό ανέκδοτο "-Πώς μοιράζεις σωσίβια στους επιβάτες ενός πλοίου που βουλιάζει;-Θα το κάνει η αγορά."

Αριστερός είναι αυτός που πιστεύει ότι το κράτος πρέπει να συγκεντρώνει κάποια πράγματα στα χέρια του, όπως είναι η υγειονομική περίθαλψη, η κοινωνική πρόνοια, η εκπαίδευση, στα οποία πρέπει να έχουν πρόσβαση όλοι, και να εξασφαλίζονται, κατά το δυνατόν, οι ίσες ευκαιρίες. Και ότι το κράτος και η κοινωνία οφείλει να υποστηρίζει τους ανθρώπους που χρειάζονται βοήθεια.

Τσκ τσκ τσκ. Αυτος ειναι ο φιλελευθερος. Μην τα συγχεεις. Η Δεξια αποψη για το Κρατος και την κοινωνια μπορει, συντηρητικη οντας, να δομηθει και πανω στο κρατικιστικο μοντελο που περιγραφεις πιο κατω.



Αυτα που λες τα κανει ανετα και η Δεξια για να μην πω και η Ακροδεξια (εξαιρουμενων των Ναζιστων ετσι??)




edit -- Και το "γνωστο" ανεκδοτο δεν εχει καμια ιδεολογικη βαση. Ουτε καν στον φιλελευθερισμο.

Όταν η αγορά αναλαμβάνει τομείς όπως η υγεία και η παιδεία, σόρρυ αλλά το ανέκδοτο ταιριάζει τέλεια.

Για περισσότερες πληροφορίες αναζητήστε την πολιτική της Αμερικής και της Βρετανίας, ρωτήστε και τους εκατομμύρια ανθρώπους στην Αφρική που πεθαίνουν γιατί οι νόμοι της αγοράς υπερισχύουν τους ανθρωπιστικούς.

Εστω οτι το καραβι βυθιζεται. Πως πρεπει να διανεμηθουν τα σωσιβια? Πρεπει να υπαρχει ενας κανονας, ενας νομος. Ο φιλελυθερισμος λοιπον ή ο καπιταλισμος δεν αρνειται την υπαρξη των νομων.Απλα θεωρει οτι πρεπει να ελαχιστοποιουνται αφηνοντας χωρο στην ατομικη πρωτοβουλια.Το που βρισκονται τα ορια ειναι αντικειμενο φιλοσοφικης κουβεντας. Αρα το ανεκδοτο ειναι ακυρο. (Περα απο το γελιο)

Και οι ανθρωποι στην Αφρικη δεν πεθαινουν επειδη οι νομοι της αγορας τους εχουν αγγιξει, αλλα επειδη εχουν περασει συρριζα. Και φυσικα εχει αποδειχθει και φιλοσοφικα και πρακτικα οτι οι νομοι της αγορας και οι ανθρωπιστικοι(αδοκιμος ο ορος) δεν δρουν ανταγωνιστικα.
Κοινως: συγγνωμη αλλα πρεπει να επεξεργαζεσαι καλυτερα αυτα που λες.

Αφού σου χρειάζεται καλύτερη επεξεργασία ας το προσπαθήσω.

Γιατί οι άνθρωποι στην αφρική πεθαίνουν από το AIDS ενώ οι ευρωπαίοι γίνονται κατά βάση χρόνιοι φορείς με ρετροικα φάρμακα?

Να σου πω γιατί. Γιατί οι νόμοι της αγοράς απαγορεύουν τις χώρες να φτιάξουν φθηνά φάρμακα ρέπλικες που θα σώσουν εκατομύρια.



Με άλλα λόγια, στο πλοίο που βουλιάζει μπαίνουν πρώτοι στις βάρκες αυτοί που έχουν πληρώσει καλύτερη θέση.

Τώρα είπα ανθρωπιστικοί νόμοι και εννοώ τις απλές αρχές που νιώθουμε όλοι όσο κάφροι και αν είμαστε. Η ανθρώπινη ζωή θα πρέπει να κρίνεται σημαντικότερη από το κέρδος κάποιων επενδυτών. Σωστά;


Και αν αρχίσεις να μου δικαιολογείς τώρα τις φαρμακευτικές αυτές εταιρίες.... θα σου πω έλεος.

Γιατί δεν είναι όλοι αριστεροί, δυστυχώς...  ;) :(

Οχι φιλε μου οι Αφρικανικες χωρες φταινε και αυτες γιατι παρουσιαζονται ανισχυρες να εκμεταλλευτουν το φυσικο τους πλουτο προς ωφελος των πολλων. Και για αυτο ευθυνεται μια κοινωνια που δεν αντιδραει απεναντι στην καθεστηκυια ταξη που καρπωνεται την παραγωγη μαζι με τις επιχειρησεις του Δυτικου Κοσμου. Ξερεις οτι εαν τα κερδη των λιγων στη Νιγηρια και το Ζαιρ διανεμονταν αξιοκρατικα θα μπορουσαν να μειωσουν κατα πολυ την εμφανιση του AIDS χρησιμοποιωντας πολιτικες προληψης?

Ειναι πολυ ευκολο να τα ριχνεις ολα στο συστημα. Αν δεν ηταν οι εταιρειες εκμεταλλευσης στην Αφρικη πως θα πορευονταν η ηπειρος?
Μπορει η εκμεταλλευση να ειναι υπερμετρη αλλα αντιδραση δεν υπαρχει απο την πλευρα των Αφρικανων. Η Αφρικη ειναι η μονη ηπειρος που συνολικα φτωχαινει αντι να πλουτιζει. Υπαρχουν ομως περιοχες τις που πλουταινουν παρα τη συγκριτικη ενδεια σε φυσικο πλουτο σε σχεση με αλλες αφρικανικες χωρες.

Δεν ειπα οτι οι αρχες που μας ξεχωριζουν απο τα ζωα πρεπει να υποτασσονται στο κερδος. Αυτο δεν αποτελει βαση κανενος συστηματος και καμιας θεωριας. Εαν βεβαια εσυ θεωρεις οτι ενας κοσμος μπορει να οργανωθει με βαση μονον αυτες τις αρχες και οχι με βαση καποιες αλλες που παραγονται απο αυτες' Μαγκια σου.... Κανε και ενα βιβλιο και αποδειξε μας ποσο καφροι πρεπει να αισθανομαστε σε σχεση με σενα.

Σου εχω και ενα διλημμα για το πλοιο που βουλιαζει: Τον "Τιτανικο" τον εχεις δει?? Αν εσυ πυροβολουσες τον μεγαλοαστο που πηγε να μπει στη λεμβο ενω δεν ηταν η σειρα του, πως θα αισθανοσουν???

E, όσοι δεν είναι αριστεροί ας παραμείνουν προβατάκια. Τώρα θα σηκώσουν κεφάλι?
(ελαφρά χιουμοριστική αλλά και δεικτική διάθεση)

Αλλό τι θεωρεί ο καθένας μας αριστερό και ίσως ποια είναι η γενική εικόνα στην κοινωνία και αλλά αυτο που πράγματι είναι.Ο αριστερός χαρακτηρίζεται από μια ιδεολογία που σε γενικές γράμμες είναι ή άρνηση του καπιταλιστικού συστήματος και της αστικής δημοκρατίας και η επιδίωξη μιας άλλης οργάνωσης της κοινωνίας.

Ααα? Δεν σε πιάνω. Αλλά θα ξεκαθαρίσω ότι εκτός από μια δυο φορές (που έκανα πλάκα) δεν έχω ταχτεί ποτέ υπέρ της βίας ενάντια στην ανθρώπινη ζωή, οπότε πολύ πιθανό να μη το έκανα. Αν το έκανα, ακόμα και αν υπήρχε πολύ σοβαρός λόγος (έπαιρνε την θέση μου, την θέση κάποιου που αγαπώ, ή ενός παιδιού) πάλι θα ένιωθα άσχημα.
Σε κάλυψα?


Όσο για την Αφρική.
Η αφρική δε μπόρεσε ποτέ να απεγκλωβιστεί από την αποικιοκρατία. Γενικότερα η συναλλαγή που είχε με τον πρόγονο του δυτικού κόσμου ήταν πάντα μέσω της εκμετάλευσης, συνήθως με τον χειρότερο και πιό απάνθρωπο τρόπο.

Η Αφρική λοιπόν δε μπόρεσε ποτέ να αποκτήσει τις βάσεις για να μπορέσει να οργανωθεί ως κοινωνία. Στην ουσία, οι άνθρωποι ατιβιστικά, δε μπορούν να μπουν στον δυτικό τρόπο οργάνωσης της χώρας τους. Τα κενά αυτά στην οργάνωση εκμεταλεύονται τώρα με τον χειρότερο τρόπο οι εταιρίες που κάνουν ότι θέλουν με τη βοήθεια κυβερνήσεων που αδιαφορούν πλήρως για έναν κατά βάση αμόρφωτο λαό.

Ο καπιταλισμός της αξιοκρατίας, όπως κάποιοι εδώ μέσα θέλουν να υποστηρίξουν (όχι εσύ), χρησιμοποιεί τη μέθοδο των καθρεπτακίων στις άρχουσες τάξεις και λιώνει τους ανθρώπους αυτούς.

Τώρα αν αυτή όλη η ιστορία, εσένα σε καλύπτει, σαν υπερασπιτή του νεοφιλευθερισμού, δεν έχω να πω τίποτα άλλο.


Tέλος πιστεύω ότι μπορεί και να ξέρω τον τρόπο για να χτιστεί η κοινωνία πάνω σε αυτές τις βάσεις, αλλά ένα βιβλίο δεν θα αποδείκνυε τίποτα. Είμαι σίγουρος ότι αργά η γρήγορα η κοινωνία θα ακολουθήσει τον δρόμο που φαντάζομαι και ο κόσμος θα γίνει πολύ καλύτερος. Εκτός και αν αφανιστεί στην πορεία.

Μέχρι τότε την παλεύω όσο μπορώ.

Διαφωνώ ΑR1S. Στον ορισμό σου ξεχνάς εμάς τους ρεφορμιστές :)


Η αστική δημοκρατία πρέπει να αλλάξει και να γίνει λιγότερο αντιπροσωπευτική, ή μάλλον περισσότερο.

Εξηγούμε, ο κάθε πολίτης θα πρέπει να συμμετέχει (θεσμικά) περισσότερο στις αποφάσεις της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει. Σου προτείνω να κοιτάξεις το παρακάτω ποστ.

http://www.thmmy.gr/smf/index.php?topic=3640.msg31121#msg31121

Βασικά το προτείνω σε όλους. Για άλλη μια φορά. :)


Ο ΣΠΑΜΜΕΡ!

Πρακτικά δε βλέπω αυτό που λες.Δώσε μας τη φιλοσοφική αποδειξή τουλαχιστόν.Εξάλλου δεν έχει σημασία αν δρουν ανταγωνιστικά(το ανταγωνιστικά μαλλόν είναι αδοκιμό ) ή όχι,σημασία έχει ότι οι νόμοι της αγόρας ενισχύουν πρακτικές απανθρωπές καθως δεν υπολογίζουν καθόλου τους ανθρωπιστικούς νόμους όπως του λες.Και δεν έχει νοημά να λες ότι οι νόμοι τις αγοράς έχουν περάσει συριζά όταν αυτοί έχουν υπερισχύσει παγκοσμίως και άρα και στις χώρες στις οποίες αναφέρεσαι.

ΠΛΗΡΩΣ


Δεν διαφωνησα σε κανενα σημειο.
Προσθετω ομως πως ακομα και ετσι θα μπορουσε να υπαρξει βελτιωση του βιοτικου επιπεδου.

Μη διαστρεβλωνεις τις θεσεις μου. Με καλυπτει κατι που βλεπω να δουλευει και πο πανω απο ολα εδραζεται σε σωστες βασεις.
Δεν ειπα σε κανενα σημειο οτι ειναι τελειο αυτο που υπαρχει. Απλα υπερασπιζομαι ενα συστημα, μια θεωρια καλυτερα, που βλεπω να βγαζει καπου σε αντιθεση με πολλους που δεν βλεπουν κατι τετοιο. Ειμαι η μειοψηφια αλλα πιστεψε με δε με χαλαει καθολου.

Το βιβλιο θα ηταν αρκετα διαφωτιστικο. Πρεπει να αφησεις κατι πισω. Βεβαια το οτι πιστευεις πως εχεις τη λυση και περιμενεις τη δικαιωση το θεωρω εγωιστικο. Οπως και το apocalyptic σεναριο σου.

Δε ξεχνάω έμας τους ρεφορρμιστές.Μήπως ξέχνας ποιοι έιμαστε έμεις οι ρεφορμιστές;Οι ρεφορμιστές αρνούνται την αστική δημοκρατία.Η διαφορά απλως μ'αυτούς που θέλουν να την ανατρέψουν με βία είναι ότι επιδιώκουμε την πρόοδο στο πλαισίο της αστικής δημοκρατίας με στοχό να πάψει να είναι αστική δημοκρατία και να τείνει προς κάτι πραγματικά δημοκρατικό.

@ΑR1S

Στις φιλελευθερες κοινωνιες η εννοια της ατομικοτητας προεχει της δημοκρατικης αξιας...


Κανε την υπολοιπη αναλυση μονος σου...

Α, και οταν λεω συρριζα εννοω οτι ο φιλελευθερισμος δεν περασε στις ιδιες τις αφρικανικες κοινωνιες...

Δεν δέχομαστε σε καμία περιπτώση τον καπιταλισμό, ένα συστημά που στην καλύτερη περίπτωση έχει 10% ανεργιά.
Και μην μου πείτε ότι φταίνε οι ανεργοί που είναι ανεργοί γιατί ουτώς ή αλλως θα υπήρχαν.Και μεις αλλή κοινωνία ζήταμε,σοσιαλιστική αλλά όχι σταλινική.Οπότε κάνουμε αγώνες για μια άλλη κοινωνία αλλά όχι για μια δικτατορία του προλεταριάτου.

Καπως απλοικο αλλα πανω κατω ισχύει...Κατα κυριο λογο οι οικονομικες θεωριες που ασπάζεσαι σε κατατασσουν Δεξια-Αριστερα :


Οπαδός των ιδεων Σμιθ-Ρικαρντο κτλ = Φιλελευθερος

Οπαδός των ιδεων Μαρξ-Εγκελς κτλ= Κομμουνιστης







Οπαδός των ιδεων Κευνς κτλ = ?

Αριστερός είναι αυτός που ασπάζεται τις αρχές και της αξίες της αριστεράς.

- Ελευθερία και Ισότητα
- Ισότητα και Ελευθερία
- Κοινωνική δικαιοσύνη
- Κοινωνική Αλληλεγγύη
- Λαϊκή Κυριαρχία
- Συμμετοχική δημοκρατία

[Κάποιος θα μπορούσε, ίσως, να προσθέσει και κάποιες ακόμα.]

Το περιεχόμενο των ανωτέρω εννοιών παραμένει σταθερό στη διάρκεια του χρόνου.
Αυτό που μεταβάλλεται είναι  η ερμηνεία αυτού του περιεχομένου σε απτή πολιτική,
η οποία διαφέρει από τόπο σε τόπο και από χρόνο σε χρόνο, ανάλογα με τις εκάστοτες κοινωνικο - οικονομικο - πολιτικές συνθήκες.

Επιπλέον, η αριστερή "πλατφόρμα ιδεών" στηρίζεται σε δύο πολύ βασικούς πυλώνες.
1- Η διάχυση των δικαιωμάτων "προς τα κάτω".
2- Ο διαρκής εκσυγχρονισμός της κοινωνίας. [εκσυγχρονισμός = πρόοδος, ανανέωση, ανασυγκρότηση, ανασύνθεση, αναγέννηση κτλ.]

Η οικονομία στα χέρια του αριστερού είναι εργαλείο. Ο τύπος του οικονομικού συστήματος μεταβάλλεται στο χωροχρόνο.
Ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες είναι λιγότερο ή περισσότερο σοσιαλιστική-σοσιαλδημοκρατική, λιγότερο ή περισσότερο οικονομικά φιλελεύθερη.

Η διάκριση Αριστεράς - Δεξιάς, πρώτα και πάνω από όλα, είναι μια διάκριση σε επίπεδο ιδεών, αρχών, αξιών και αντιλήψεων, για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας.
 

Εγώ πιστεύω ότι οι λέξεις "αριστερός" και "δεξιός" έχουν χάσει την έννοια τους, επειδή και η κοινωνία η ίδια έχει αλλάξει. Πιστεύω ότι είτε δεξιός είτε αριστερός κάποιος έχει σαν στόχο τη βελτίωση της ζωής όλων των κατοίκων της γης, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Οι λεγόμενοι αριστεροί μπορεί να φαίνεται ότι υπερτερούν στην ιδεολογία αλλά σχεδόν ποτέ δεν κατάφεραν να υλοποιήσουν αυτό που ευαγγελίζονταν. Καλές οι θεωρίες, αλλά εν τέλει αυτό που μετράει είναι η πράξη.


Αυτό το σχόλιο μήπως θα ήθελες να το ξανασκεφτείς;

Ο καπιταλισμός ιστορικά έχει αποδείξει ότι ακολουθεί τα πάνω του και τα κάτω του. Τώρα βρισκόμαστε σε μια μικρή αλλά παραταιταμένη ύφεση που πάμε να ξεφύγουμε και παντού υπάρχει τουλάχιστον τόση ανεργία.

Τι να λέει?

Συμφωνώ ότι έχει τα πάνω του και τα κάτω του. Προτιμώ όμως ένα τέτοιο σύστημα παρά ένα που θα έχει μονίμως "τα κάτω του". Όσο για την ανεργία, σαν ενδεικτικό παράδειγμα σου αναφέρω τη Δανία και τη Σουηδία. Εγώ θα έλεγα ότι το 10% είναι το μέγιστο ενός τέτοιου συστήματος. Θα πω όμως και ότι ποσοστά σαν αυτό δε λένε τίποτα. Τα κομμουνιστικά κράτη έχουν μηδενική ανεργία. Τους βοήθησε αυτό πουθενά; Όχι φυσικά, απλά τους πήγε πίσω...

Τώρα, να χρησιμοποιείς την Σουηδία για παράδειγμα καπιταλιστικής χώρας....

Μια χώρα με την απίστευτη κοινωνική πρόνοια όπου ουσιαστικα το κράτος σου παρέχει τα πάντα.... εε είναι παράλογο

αμφισβητεις τις καπιταλιστικες σχεσεις παραγωγης με το να μην αγοραζεις nike και adidas?
Ή, αν εγω ειμαι αριστερος, δε μπορω να πιασω δουλεια σε εργοστασιο nike?
Αν αγορασω ρουχα απο μια αλλη εταιρια που μπορει να μην εχει τοση δυναμη στον ανταγωνισμο της καπιταλιστικης κοινωνιας οσο η nike, ειμαι αριστερος?
Αυτη η εταιρια δεν κλεβει την υπεραξια απο τους εργατες της?

καλο :)

Να μην ξεχασω
^bye^

[ ναιιι ναιιιιιιιι το διαβασα, κι ας ξερω οτι το erooster ειναι δεξια σελιδα ;D ]

παραθέτω ένα άρθρο που διάβασα στο Βήμα χτες του φιλοσόφου Εντγκάρ Μορέν και μου έκανε εντύπωση-η προσέγγισή του προσωπικά μου...ταιριάζει! :P  Θα ήθελα να βρω χρόνο να διαβάσω το βιβλίο του "Ma gauche" .Θα έκανα καινούριο τόπικ, αλλά νομίζω ταιριάζει εδώ

Η δική μου Αριστερά
Edgar Morin, Το Βήμα της Κυριακής, 30/05/2010


Η Αριστερά. Απεχθανόμουν πάντα αυτό το ενοποιητικό «η», που κρύβει τις διαφορές, τις αντιθέσεις, τις συγκρούσεις. Η Αριστερά είναι μια έννοια σύνθετη. Η ενότητα βρίσκεται στις πηγές του: την προσδοκία για έναν καλύτερο κόσμο, τη χειραφέτηση των καταπιεσμένων, την οικουμενικότητα των ανθρώπινων και γυναικείων δικαιωμάτων. Οι πηγές αυτές, που ενεργοποιήθηκαν από την ανθρωπιστική σκέψη, από τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και από τη δημοκρατική παράδοση, πότισαν στον 19ο αιώνα τη σοσιαλιστική σκέψη, την κομμουνιστική σκέψη, την αναρχική σκέψη.

Η λέξη «αναρχική» επικεντρώνεται στην αυτονομία των ατόμων και των ομάδων, η λέξη «σοσιαλιστική» στη βελτίωση της κοινωνίας, η λέξη «κομμουνιστική» στη συντροφική κοινότητα μεταξύ των ανθρώπων. Τα αναρχικά, σοσιαλιστικά, κομμουνιστικά ρεύματα έγιναν όμως ανταγωνιστικά. Βρέθηκαν επίσης σε αντιπαλότητες, μερικές φορές θανάσιμες.

Να γιατί ήμουν πάντα αντίθετος στο «η», αρτηριοσκληρωτικό και ψεύτικο, της Αριστεράς, αναγνωρίζοντας παράλληλα την ενότητα των πηγών και των προσδοκιών. Οι προσδοκίες για έναν καλύτερο κόσμο βασίστηκαν πάντα στο έργο στοχαστών. Ο Διαφωτισμός του Βολταίρου και του Ντιντερό, ενωμένος με τις ανταγωνιστικές ιδέες του Ρουσό, έθρεψε το 1789. Ο Μαρξ ήταν ο θαυμάσιος στοχαστής που ενέπνευσε ταυτόχρονα τη σοσιαλδημοκρατία και τον κομμουνισμό, έως ότου η σοσιαλδημοκρατία έγινε ρεφορμιστική. Ο Προυντόν ήταν ο εμπνευστής ενός μη μαρξιστικού σοσιαλισμού. Ο Μπακούνιν και ο Κροπότκιν ήταν οι εμπνευστές των αναρχικών κινημάτων.

Οι συγγραφείς αυτοί μας είναι απαραίτητοι αλλά δεν αρκούν για να σκεφτούμε τον κόσμο μας. Καλούμαστε να αναλάβουμε μια γιγαντιαία προσπάθεια αναθεώρησης.

Πρέπει να σκεφτούμε την πλανητική εποχή μας. Το διαστημόπλοιο Γη προωθείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα από τέσσερις ανεξέλεγκτους κινητήρες, επιστήμη- τεχνολογία- οικονομία- κέρδος. Αυτή η κούρσα μάς οδηγεί σε αυξανόμενους κινδύνους: «κρισιακές» και κρίσιμες αναταράξεις μιας αχαλίνωτης καπιταλιστικής οικονομίας, υποβάθμιση της βιόσφαιρας, του ζωτικού μας περιβάλλοντος, αυξανόμενες πολεμοχαρείς συσπάσεις, που συμπίπτουν με τον πολλαπλασιασμό των όπλων μαζικής καταστροφής.

Πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια οπισθοδρομική φάση της ιστορίας μας. Την «κατάρρευση» του κομμουνισμού, ο οποίος υπήρξε μια θρησκεία επίγειας σωτηρίας, ακολούθησε η εκρηκτική επιστροφή των θρησκειών της ουράνιας σωτηρίας· εθνικισμοί που βρίσκονταν σε νάρκη επέστρεψαν δριμύτεροι, εθνο-θρησκευτικές φιλοδοξίες, για την επίτευξη ενός έθνους-κράτους, πυροδότησαν αποσχιστικούς πολέμους.

Στη Δύση, δεν είναι μόνο η παγκοσμιοποίηση και η ξέφρενη κούρσα για κέρδος που σάρωσαν πολλά κοινωνικά κεκτημένα της μεταπολεμικής περιόδου, εξαφανίζοντας μεγάλο αριθμό βιομηχανιών και διώχνοντας υπαλλήλους και εργάτες. Είναι επίσης η ανικανότητα των κομμάτων που θεωρείται ότι αντιπροσωπεύουν τον λαϊκό κόσμο να αναπτύξουν μια πολιτική που να απαντά σε αυτές τις προκλήσεις.

Ακόμη πιο σοβαρή είναι η εξαφάνιση του λαού της Αριστεράς. Ο λαός αυτός γαλουχήθηκε στις ανθρωπιστικές ιδέες από τους ινστρούκτορες και τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά σχολεία που δίδασκαν τη διεθνιστική συντροφικότητα και τη φιλοδοξία για έναν καλύτερο κόσμο. Ο αγώνας ενάντια στην εκμετάλλευση των εργαζομένων, η υποδοχή του μετανάστη, η υπεράσπιση των αδυνάτων, η έννοια της κοινωνικής δικαιοσύνης, όλα αυτά έθρεψαν για έναν αιώνα τον λαό της Αριστεράς.

Η υποβάθμιση όμως της αποστολής του ινστρούκτορα, η αρτηριοσκλήρυνση των κομμάτων της Αριστεράς, η παρακμή των συνδικάτων έπαψαν να τρέφουν την ιδεολογία της χειραφέτησης ενός λαού της Αριστεράς του οποίου οι τελευταίοι εκπρόσωποι, ηλικιωμένοι, θα εξαφανιστούν. Απομένει η μαμμόθρεφτη Αριστερά και η Αριστερά του χαβιαριού. Εν τω μεταξύ ο ρατσισμός και η ξενοφοβία, που στους εργαζομένους που ψήφιζαν Αριστερά άλλοτε εκφραζόταν μόνο ιδιωτικά, επανέρχονται στην πολιτική σφαίρα και κάνουν πλέον τον κόσμο να ψηφίζει τον Ζαν-Μαρί Λε Πεν.

Το ζητούμενο δεν είναι να συλλάβουμε ένα «κοινωνικό μοντέλο», δηλαδή να ψάξουμε για λίγο οξυγόνο μέσα στην ιδέα της ουτοπίας. Πρέπει να βρούμε έναν Δρόμο, ο οποίος θα σχηματιστεί από τη σύγκλιση των πολλών μεταρρυθμιστικών δρόμων που υπάρχουν και θα οδηγήσει- αν δεν είναι ήδη πολύ αργά- στην αποσύνθεση της τρελής και αυτοκτονικής κούρσας που μας οδηγεί στην άβυσσο.

Ο δρόμος που σήμερα φαίνεται αδιάβατος πρέπει να γίνει βατός. Ο καινούργιος δρόμος θα οδηγήσει σε μια μεταμόρφωση της ανθρωπότητας: την έλευση σε μια κοινωνία-κόσμο ενός απολύτως νέου τύπου. Θα μας επιτρέψει να συνδυάσουμε την προοδευτικότητα του ρεφορμισμού με τον ριζοσπαστισμό της επανάστασης. Τίποτε δεν έχει εμφανώς αρχίσει. Σε όλους όμως τους τόπους, τις χώρες και τις ηπείρους υπάρχει μια πλειάδα πρωτοβουλιών κάθε είδους, οικονομικών, οικολογικών, κοινωνικών, πολιτικών, παιδαγωγικών, αστικών, αγροτικών, που βρίσκουν λύσεις σε ζωτικά προβλήματα και υπόσχονται το μέλλον. Είναι διάσπαρτες, απομονωμένες, αγνοούν η μια την άλλη... Αγνοούνται από τα κόμματα, τις κυβερνήσεις, τα μέσα ενημέρωσης. Αξίζουν να γίνουν γνωστές.

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία- αν και απαραίτητη- είναι ανεπαρκής. Θα πρέπει να συλλάβουμε τρόπους για μια συμμετοχική δημοκρατία, ιδιαίτερα σε τοπική κλίμακα. Ταυτοχρόνως θα ήταν χρήσιμο να ευνοήσουμε την αφύπνιση του πολίτη.

Ας προετοιμάσουμε μια νέα αρχή ενώνοντας ξανά τις τρεις ρίζες (αναρχική, σοσιαλιστική, κομμουνιστική) και προσθέτοντας την οικολογική ρίζα σε μια τετραλογία. Αυτό σημαίνει προφανώς τη διάλυση των υπαρχουσών κομματικών δομών, μια μεγάλη ανασύνθεση με βάση μια ευρεία και ανοιχτή συνταγή, την εισροή μιας αναγεννημένης πολιτικής σκέψης.