THMMY.gr

εκτός από απλή ,στείρα γνώση;
μόλις είδα μια ταινία (συγκεκριμένα την love in thoughts)αφού πρώτα έκανα ένα γκουγκλάρισμα για προτεινόμενες ταινίες..δεν ενθουσιάστηκα τόσο πολύ..οπότε λοιπόν για να μου λυθεί η απορία..τι μπορούμε να κερδίσουμε από μια ταινία και με ποιά κριτήρια θα μπορούσε μια ταινία να είναι καλή/κακή;

προτιμώ το μηχανιλίκι έξω από την τέχνη

ναι αλλα ποτε δεν ειναι εξω απο τις ταινιες.
δεν υπαρχει τεχνη χωρις κριτικη τεχνης.

έμπνευση  ^rollover^

Υπάρχουν 2 είδη καλών ταινιών:

Αυτές που βασίζονται σε σενάριο χαρακτήρες και θέλουν/καταφέρνουν να προκαλέσουν γέλιο κλάμα συναίσθημα κτλ.

Αυτές στις οποίες διακρίνονται συγκεκριμένες τεχνικές, τεχνοτροπίες, τεχνάσματα του σκηνοθέτη, εικαστικά ρεύματα, σκηνοθετικά τρικ, οπτικά, οπτικοακουστικά σκέτς΄, πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης, underlying μυνήματα κτλ οπότε είναι καλές για αυτόν τον λόγο.

Παράδειγμα 1ης  Μystic River
Παράδειγμα 2ης Η έδβομη σφραγίδα

και υπάρχει και το Lola Rennt!!!!


Υπάρχουν 2-3 ταινίες που με έχουν αλλάξει σαν άνθρωπο.

τυπε την ιδια απορια ειχα στη πρωτη γυμνασιου  :o

ελπίζω να μην το εννοείς
αν ναι, πρόσεχε τι χάνεις από τη ζωή σου

αν αφαιρεσεις τη θεωρια υποβιβαζεις την τεχνη
σε μια συνεχη ανταλλαγη απο 'μαρεσει' και 'δε μαρεσει'.
αν σου αρκει αυτο μαλλον εσυ χανεις.

Η ταινία για να σε διδάξει κάτι καταρχάς πρέπει να είναι ευχάριστη. Όχι με την έννοια της κωμωδίας απαραίτητα, αλλά ότι πρέπει να σου αφήνει μια αίσθηση κάθαρσης. Δε μπορείς να αφουγκραστείς σωστά όταν είσαι ταραγμένος. Στο τέλος πρέπει όλα να πάνε στη θέση τους, ο θεατής να ανακουφίζεται, και το όποιο δράμα θα πρέπει να είναι τέτοιο που να σε προβληματίζει μεν, αλλά να μη σε στοιχειώνει/τραυματίζει μετά το πέρας του έργου.

Η ταινία για να σου περάσει ένα μήνυμα που θα σου μείνει πρέπει να σου δημιουργεί συναισθήματα. Ο δεσμός ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό είναι καταρχήν συναισθηματικός. Όσο πρωτοποριακές ιδέες και αν έχει ο δημιουργός, αν δεν καθοδηγούνται από ένα συναισθηματικό κίνητρο θα ξεχαστούν. Με άλλα λόγια, αν ήθελα να διαβάσω δοκίμια, δε θα πήγαινα στον κινηματογράφο. Αυτό ισχύει ακόμα και για τα ντοκιμαντέρ. (*)

Η ταινία για να σου είναι χρήσιμη πρέπει όχι απλά να σου δείχνει κάτι καινούριο, αλλά να σε οδηγεί/προτρέπει να εξερευνήσεις και παραπέρα. Η γνώση δεν τελειώνει ποτέ, και αν μια πληροφορία δεν σε οδηγεί σε περαιτέρω μάθηση τότε έχει γίνει μισή δουλειά. Η ταινία πρέπει δηλαδή να σε κάνει να ψάξεις και να δεις άλλες ταινίες, να διαβάσεις λογοτεχνία, ιστορία κλπ κλπ.

Σίγουρα υπάρχουν και άλλες προϋποθέσεις αλλά νομίζω κάλυψα τις πιο βασικές.

(*) Δεν εννοώ να είναι "sensationalist" (πώς το λένε στα ελληνικά; ). Το συναίσθημα πρέπει να είναι ειλικρινές, αλλιώς είναι για τα σκουπίδια.

Και εγώ γενικά αυτής της άποψης είμαι. Δεν έχει νόημα να αξιολογείς τις ταινίες μόνο διαισθητικά και συναισθηματικά.
Μία ταινία μπορεί να έχει μέσα περιεχόμενο που για να το πιάσεις μπορεί να χρειαστεί να τις δεις πολλές φορές η να διαβάσεις 30 αναλύσεις και ριβιού για να το διακρίνεις.

Καλα οχι μονο η ταινια, αλλα ειναι πολυ σημαντικο αυτο

δες για παραδειγμα τα South Park που μετα απο καθε επισοδειο εχει αρθρο στη wikipedia

με την αναλυση του τι εγινε και σε ποιον αναφεροταν...

αν μια ταινία χρειάζεται 30 αναλύσεις και ριβιού για να καταλάβεις κάτι ίσως δεν είναι και τόσο καλή...

ενταξει ναι, αλλα αν δεν υπαρχει εστω κατι λιιιιγο να σε κεντριζει

ε ας εβλεπες Kardashians η Jersey Shore...

Σ' αυτό μάλλον θα διαφωνήσω...  Για παράδειγμα το Funny Games του Haneke δεν είναι ευχάριστη ταινία - το ακριβώς αντίθετο - αλλά για μένα είναι η πιο αποτελεσματική διδακτικά ταινία σχετικά με την απεικόνιση της βίας στον κινηματογράφο που έχω δει ποτέ...

Αν μια ταινία είναι δυσάρεστη τότε ποιο είναι το κίνητρό σου να τη δεις (ή να συνεχίσεις να την παρακολουθείς αφού την έχεις αρχίσει);

Και έστω ότι έχεις αρκετή περιέργεια ώστε να τη δεις μέχρι τέλους... ποιο είναι το κίνητρό σου να την ξαναδείς να την καταλάβεις καλύτερα;

Όχι, δεν πάει έτσι. Αν μια ταινία καταφέρει να σου προκαλέσει έντονα συναισθήματα (προφανώς όχι έντονο συναίσθημα απογοήτευσης, καταλαβαίνετε τι εννοώ), έχει επιτύχει ως ένα βαθμό. Γι αυτό άλλωστε υπάρχει ο όρος thriller, από το "thrill".

Ένα ακραίο παράδειγμα είναι οι ταινίες τρόμου. Πρώτος σκοπός τους είναι να σε τρομάξουν. Δε μιλάω για jump scares, αλλά για τη σωστή αίσθηση τρόμου μέσα από υποβλητική ατμόσφαιρα. Θες να πας στο κρεβάτι με την καρδιά σου να χτυπά.

Φυσικά και δεν ισχύει σε όλες τις ταινίες αυτό, αφού μπορεί να έχουν άλλο σκοπό. Νομίζω όμως ήταν ικανό αντιπαράδειγμα.

Επηρρεασμενος και απο pc games σιγουρα, ναι, αλλο η ατμοσφαιρα,

αλλο το "ειναι απαλευτη μλκια, κλειστο"

Ένα κλασσικό παράδειγμα, σε αντιπαράθεση αυτών που λέει η Νέσσα είναι οι ταινίες του Οικονομίδη.
Βίαιες στο έπακρο, δυνατές, σε επηρεάζουν έντονα και σε κάνουν να γνωρίσεις κομμάτια του εαυτού σου, που συνήθως κρύβεις.

Η "κάθαρση" αμφίρροπη εώς και απανταχού απούσα.


Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι στον καθένα θα μπορούσαν να αρέσουν οι ταινίες τέτοιου είδους.
Και η άποψη της Νέσσα είναι πολύ λογική, αν δούμε τα πράγματα μέσα από την υποκειμενική αισθητική του καθενός.

Αυτό που λέει ο Solid ισχύει.  Τώρα το γιατί ισχύει - δηλαδή γιατί αρέσει σε πολλούς ανθρώπους να βλέπουν ταινίες που να προκαλούν δυσάρεστα συναισθήματα - ας το απαντήσει η επιστήμη της ψυχολογίας :P  Μπορεί να έχει σχέση με το ότι υποσυνείδητα ο θεατής είναι χαρούμενος που βλέπει "εκ του ασφαλούς", δηλαδή αυτά που βλέπει δε συμβαίνουν στον ίδιο.

Αλλά για το θέμα της διδακτικότητας από δυσάρεστες ταινίες, ένα παράδειγμα...  Αν κάποιος είναι ρατσιστής και μια ταινία που του καταδεικνύει με έντονο-βίαιο τρόπο την παράνοια του ρατσισμού (π.χ. American History X) τον οδηγήσει στο να αναθεωρήσει τις απόψεις του, τότε αυτό δεν είναι διδακτικό;

Ναι και αν κάποιος δεν προσέχει στο δρόμο και εσύ τον χτυπήσεις με το αυτοκίνητο πάλι "διδακτικό" θα είναι. Αυτό δε σημαίνει ότι είναι και ο καλύτερος τρόπος.

Οι ταινίες τρόμου αποτελούν εξαίρεση γιατί ο τρόμος έχει πλάκα, γι'αυτό άλλωστε και είναι αυτοσκοπός. Κανένας όμως δεν πάει να δει μια ταινία για να νιώσει αποστροφή.

Κάνετε σαν τους κριτικούς που σατιρίζει αυτός εδώ: http://thecinemasnob.com/2009/08/16/salo-or-the-120-days-of-sodom.aspx :D

Όχι για να καταλάβεις κάτι βασικό αλλά για να καταλάβεις διάφορα μυνήματα, συμβολισμούς και κυρίως πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης, δηλαδή μια ερμηνεία του σεναρίου σε εντελώς διαφορετική βάση

Παράδειγμα αποσπάσματος review για το Doctor Parnassus. Λίγο μεγάλο αλλά αξίζει πραγματικά.

Επιφανειακά έχουμε την εξύμνηση της φαντασίας, την αντίληψη ότι η πραγματικότητα είναι πολύ πιο εύπλαστη απ' όσο νομίζουμε κι ότι επομένως στο χέρι μας είναι να την αλλάξουμε προς ό,τι φανταστούμε. Για τους συντελεστές η σημερινή δυτική κοινωνία, στην προσπάθειά της να πραγματώσει τα ιδεώδη και τα αξιώματα του Διαφωτισμού, έχει αλλάξει τον κόσμο προς το χειρότερο και έχει εξοστρακίσει τον μύθο, την φαντασία, την ελπίδα. Το στοίχημα με τον Διάβολο για την κόρη του Παρνάσους είναι ουσιαστικά ένα στοίχημα για το ποιος θα κερδίσει το μυαλό και την καρδιά της επόμενης γενιάς: η ιστορία δεν έχει τελειώσει, με κάθε νέα γενιά όλα τα ενδεχόμενα είναι ξανά δυνατά. Όμως "η δύναμη της φαντασίας" από μόνη της είναι μια αοριστολογία που ταιριάζει σε όλο το έργο του Γκίλιαμ και στην ουσία δεν λέει και πολλά.

Σε τρίτο λοιπόν επίπεδο ανάγνωσης έχουμε μία ξεκάθαρα πολιτική ταινία. Η φαντασία που εξυμνείται δεν είναι απλώς η αναπαραστατική φαντασία ως εργαλείο της ανθρώπινης νόησης. Είναι το ατομικό και κοινωνικό φαντασιακό, η δημιουργική ικανότητα του ανθρώπου και άρα η προϋπόθεση μίας αυτόνομης, αυτοκυβερνώμενης κοινωνίας. Επομένως στην πραγματικότητα ο Φανταστικός Κόσμος του Παρνάσους είναι το όραμα μίας σοσιαλιστικής κοινωνίας, ένα όραμα που συντηρείται διαμέσου των αιώνων και παλεύει κάθε φορά να κατακτήσει την επόμενη γενιά. Μόνο έτσι αποκτούν νόημα ορισμένες υποπλοκές και ατάκες, φαινομενικά αταίριαστες με ενα "απλό" πανηγύρι φαντασίας: ένα μουσικοχορευτικό νούμερο που κριτικάρει απροκάλυπτα την αστυνομική βία, η φράση της κόρης του Παρνάσους που λέει ότι ο πατέρας της "δεν θέλει να κυβερνήσει τον κόσμο, θέλει ο κόσμος να κυβερνάται μόνος του", και ολόκληρη η υποπλοκή με τον Τόνι ο οποίος εμφανέστατα συμβολίζει τον Τόνι Μπλερ και άρα την ξοφλημένη και υποκριτική σοσιαλδημοκρατία. Η σφυρίχτρα του Τόνι με την οποία αυτός σώζεται από βέβαιο θάνατο όποτε τα βρίσκει σκούρα, τίποτα παραπάνω από ένα ταχυδακτυλουργικό κόλπο, σε αυτή την ανάγνωση λοιπόν συμβολίζει το κοινωνικό κράτος και το φιλολαϊκό (λέμε τώρα) προσωπείο της σοσιαλδημοκρατίας. Τώρα τι συμβολίζει ο Διάβολος είναι εμφανές από αυτό που λέει όταν πρωτοσυναντά τον Παρνάσους: "αφήστε αυτές τις βλακείες (την αφήγηση των μύθων που συντηρούν το Σύμπαν) και πηγαίνετε για ψώνια να ξεδώσετε".

Σε τέταρτο επίπεδο ανάγνωσης (!) η ταινία είναι μία αυτοβιογραφία της καριέρας του Γκίλιαμ, με τον ίδιο στον ρόλο του Παρνάσους και τα στούντιο και το εμπορικό κινηματογραφικό κύκλωμα στον ρόλο του Διαβόλου. Το συγκλονιστικό είναι ότι όλα αυτά τα διαφορετικά στρώματα του περιεχομένου της ταινίας είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΥΜΒΑΤΑ και συμπληρωματικά μεταξύ τους και αυτό είναι ένα εκπληκτικό καλλιτεχνικό επίτευγμα.

Η κριτικη ειναι απαραιτητο και αναποσπαστο κομματι του κινηματογραφου,οπως και καθε αλλης μορφης τεχνης.Και μαλιστα η κριτικη ειναι αυτη που συχνα διαμορφωνει νεα ρευματα και βοηθαει την τεχνη να προχωρησει μπροστα.Χαρακτηριστικο παραδειγμα αυτου στο cinema,ειναι η γαλλικη κριτικη της δεκαετιας του '50 στα Cahiers du Cinema.Τοτε,πολλοι κριτικοι κινηματογραφου,οι οποιοι αργοτερα εξελιχθηκαν κ σε καποιους απο τους μεγαλυτερους σκηνοθετες στην ιστορια του κινηματογραφου(Ζαν-Λικ Γκονταρ,Φρανσουα Τριφο,Ζακ Ριβετ,Ερικ Ρομερ και πολλοι αλλοι),ουσιαστικα μεσα απο τις κριτικες τους αλλαξαν τον τροπο με τον οποιο αντιμετωπιζοταν π.χ. το αμερικανινο σινεμα.Σκηνοθετες οπως π.χ. ο Χιτσκοκ,ο Χαουαρντ Χοκς,ο Μαξ Οφιλς,ο Κίτον Σερκ τοτε αναγνωριστηκαν ως πραγματικα μεγαλοι καλλιτεχνες και οχι ως απλοι διασκεδαστες/υπαλληλοι των στουντιο.Στη συνεχεια,μεσα απο τα Cahiers Du Cinema και τους τοτε κριτικους,ξεπηδησε φυσικα ολοκληρη η Nouvelle Vague,χωρις την οποια ουσιατικα σημερα θα βλεπαμε ενα διαφορετικο σινεμα,γιατι ουσιαστικα επηρεασε τα παντα,απο το πιο πειραματικο ευρωπαιλο σινεμα μεχρι τον Ταραντινο.
Οποτε νομιζω οτι η συζητηση για το αν και ποσο η κριτικη ειναι σημαντικη και απαραιτητη στον κιμηματογραφο ειναι απλα χαζη.

Τη συγκεκριμενη ταινια,το Salo or the 120 days of Sodom του Παζολινι,απλα δεν ειχα αντεξει να τη δω οταν δοκιμασα.Σαν ταινια ειναι απλα τρομερα δυσαρεστη και φρικιαστικη.Παρ'ολα αυτα,δεν μπορεις να αγνοησεις οτι ο σκηνοθετης ηθελε οντως να περασει μηνυματα για το φασισμο.Και πως απεικονιζεις κατι τοσο φρικιαστικο και αποτροπαιο,οπως ειναι ο φασισμος,σε ολη τη φρικη του,χωρις αναγκαστικα η ταινια  σου να γινει φρικιαστικη και δυσαρεστη?Νομιζω οτι εδω σηκωνει μεγαλη συζητηση...

@arashi και όλους

Αυτό είναι που λέμε pop culture. Λίγο αρνητικός όρος.
Αναφορές επί αναφορών που καθίζουν το "προϊόν" στον καναπέ των δημοφιλών "προϊόντων τέχνης". Όσο περισσότερες αναφορές, τόσο πιο ανεπαυμένο το "προϊόν" στην ήδη υπάρχουσα κατάσταση, τόσο πιο εμπορικό.

"Μελετώντας" λοιπόν στο wikipedia ή όπου αλλού τις αναφορές, δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις. Δεν είναι σαν τα paper και το σύστημα αναφορών, αν και μοιάζει, γιατί (στα paper) μιλάμε για επιστήμη. Ωστόσο, αυτό που μπορεί να ειπωθεί για κοινό στοιχείο μεταξύ των δυο είναι ότι οι πολλές αναφορές δε σημαίνουν ποιότητα.

Όχι ότι δεν είναι ευχάριστη η ποπ κουλτούρα. Αντίθετα, είναι φτιαγμένη για να είναι ευχάριστη. Όχι ότι δε σου αφήνει κάτι. Σου αφήνει, αλλά αυτό που αφήνει δε συγκρίνεται με ένα έργο άλλης φιλοσοφίας, άλλου στόχου (ή κανενός στόχου).


Προσωπικά μιλώντας, έχω διαπιστώσει ότι τα κομμάτια τέχνης που έχουν κάτι κρυμμένο ή δύσκολο, όχι νοητικά, που δηλαδή για να το βρεις πρέπει να έχεις γνώσεις, αλλά διαισθητικά, με έχουν ταρακουνήσει αποκλειστικά.

Δε χρειάζεται να είναι πολύπλοκα. Πόσο μάλλον: στη σημερινή παγκόσμια, πλέον, κοινωνία, το απλό εσφαλμένα παραβλέπεται και θεωρείται δοσμένο.
Επίσης, η σημερινή κοινωνία είναι αναίσθητη και προσπαθεί να υπερκαλύψει αυτό το κενό με το νοητικό ανάλογο.

Τα δυο παραπάνω είναι χαρακτηριστικά των (ταρατατάαα) κριτικών τέχνης.

Να με συγχωρείτε πολύ, αλλά δε θα περιμένω από λόγια αναίσθητων ανθρώπων οι οποίοι δεν μπορούν να κάνουν τα απλά βήματα της δημιουργίας (συνήθως είναι αποτυχημένοι καλλιτέχνες) να μου περιγράψουν τι είχε μέσα του ο καλλιτέχνης που έφτιαξε ή έπαιξε στην ταινία.


Να πω και κάτι τελευταίο που όλως περιέργως (γιατί διαφωνώ καταρχήν με το ποστ της) το ανέφερε η νέσσα. Όταν εξετάζουμε κάτι αν μας αρέσει ή όχι, το έχουμε ήδη καταδικάσει αυτό το κάτι σε ερεθισματικό υποβιβασμό. Αν θέλουμε να ελέγχουμε τον εαυτό μας και τα βιώματά μας, η αίσθηση που χρειάζεται να εντοπίσουμε είναι της καθαρσης. Δηλαδή αν μας άγγιξε ή όχι. Η οποία κατάσταση εξαρτάται πολύ από την περίσταση. Γι'αυτό δεν είναι αρκετά αντικειμενικό για να το βλέπουμε να αναφέρεται από κριτικούς και παραβλέπεται στο πλαίσιο της αναίσθητης κοινωνίας.


Στο τέλος, ξεχνάς την υπόθεση, την εξυπνάδα μιας ταινίας. Όμως, αν σε άγγιξε κάπου κάπως κάποτε, θα το κουβαλάς αυτό μια ζωή.




ΥΓ @ warrel, όταν αναφέρομαι στον κινηματογράφο, εννοώ την τέχνη του και το εφέ που έχει στους αποδέκτες, τους θεατές. Εσύ απ'ότι βλέπω το έπιασες κοινωνικοπολιτικά.
Θεωρώ ότι δε βλέπεις όλα τα γενόμενα βάσει αυτής της θεώρησης και σε αυτό το κλίμα θα συμφωνήσω κι εγώ ότι οι κριτικοί τέχνης είναι καλό πράγμα, γιατί λόγω κρίσης εκτιμώ περισσότερο τον αγώνα των θέσεων εργασίας που παλεύουν να κρατήσουν το πόστο τους.

Οσον αφορα το πρωτο μου ποστ,διαφωνω.Δεν αναφερομαι σε κατι απο κοινωνικοπολιτικη σκοπια,απλα αναφερομαι στον τεραστιο και καταλυτικο ρολο που ειχε η κριτικη στην εξελιξη της τεχνης του κινηματογραφου.Μιλαω αποκλειστικα για το κομματι της τεχνης.
Οσον αφορα το δευτερο,για το Σαλο και το φασισμο,απλα αναφερομουν στην συκεγκριμενη ταινια.

Και γενικα δεν μου πολυαρεσει να εμπλεκω τα κοινωνικοπολιτικα η τις πολιτικες μου αποψεις οταν ασχολουμαι με ενα εργο τεχνης.Ισα ισα,μου τη δινουν αυτοι που συνεχεια προσπαθουν να βρουν πολιτικες/κοινωνικες αναφορες σε ενα εργο τεχνης και κρινουν τα παντα βασει της ιδεολογιας η των κοινονικοπολιτικων τους αποψεων.Πιστευω οτι οταν γινεται αυτο πολλες φορες χανουν το νοημα και υποβιβαζουν το εργο τεχνης.

Η εξέλιξη μιας τέχνης με παραμέτρους (π.χ. τοπικούς, Γαλλία που ανέφερες) εντάσσεται σε ένα κοινωνικό πλαίσιο .

Τελικά δεν τα ξεχωρίζεις.

Αρχικά να έχουμε στο μυαλό μας οτι η κριτική και η θεωρία της τέχνης είναι δυο διαφορετικά πράγματα γενικά.

Μιλώντας για τέχνη πρέπει μάλλον να παραδεχτούμε ένα ελάχιστο επίπεδο θεωρητικής διεργασίας από την πλευρά του δημιουργού σε κάθε περίπτωση. Το έσχατο παράδειγμα για 'μενα, η “πειραματική” τέχνη, βασίζεται πάντα σε μια τουλάχιστον παραδοχή. Ο πιο ακραίος νεοτερισμός ας πούμε, βασίζεται στην ιδέα να σαρώσει την παραδοσιακή αντίληψη για την τέχνη.

Όσον αφορά την κριτική, επίσης δε μπορούμε να την αφαιρέσουμε από την Τέχνη. Υπάρχουν άφθονα εργαλεία κριτικής, μπορείτε να βρείτε τρομακτικά ογκώδη βιβλιογραφία. Το “μ'αρεσει/δε μ'αρεσει” είναι και αυτό μια άποψη κριτικής και θα μπορουσε να εφαρμοστεί απο καποιον α) που γενικά αδιαφορεί ή δεν εχει διαθεση για παραπάνω εμβάθυνση ή β)έχει εξελίξει τα κριτήρια του και εχει ασκηθεί στα εργαλεία σε τέτοιο βαθμό που του αρκεί μια τέτοια διατύπωση γ)στην περιπτωση ενος εργου που είτε το μισεις, ειτε το αγαπάς με τετοια ενταση που κάθε εργαλείο σου φαινεται ανίκανο να το καταδείξει κ.α.

Η πιο εμβριθής κριτική της τέχνης απαιτεί για τον κριτικό άσκηση ανάλογη που απαιτείται για κάποιον καλλιτέχνη, ώστε να μπορεί να δημιουργήσει και μάλιστα σε στάδια.

Η πραγματικότητα: υπαρχει ενα τσουρμο “ακαδημαϊκών κριτικων” που εχουν αποστηθησει εκατονταδες τιτλους δοκιμιων και βιβλιων περι κριτικης, πολλες φορες δεν εχουν δημιουργησει τιποτα οι ιδιοι και ο ρολος τους ειναι να ανεβοκατεβαζουν καλλιτεχνες με οχι και τοσο φιλοτεχνα κριτηρια. Υπαρχει και μια μεριδα κριτικων που αντιλαμβανονται την Τεχνη ως Τεχνη, συνηθως ειναι και οι ιδιοι καλλιτεχνες και που προσωπικα θεωρω την κριτικη τους πιο χρησιμη, διοτι δρα με τον ιδιο τροπο οπως η τεχνη και τη γνωριζουν και ποιοτικα και ποσοτικα απο μεσα. Ακομα και ενα google search θα σας πεισει. Κοιτάξτε για πλάκα τα βιογραφικά των κριτικων.

Σε καθε περιπτωση, η κριτικη ειναι απαραιτητη, η τεχνη δεν ειναι εκκλησια, ειναι πεδιο μαχης. Πρεπει ομως να υπαρχει και κριτικη της κριτικης, η οποια και ασκειται. Ακόμα ακομα, καλη η κριτική, αρκει να μην καταλήγει αυτισμός γιατι καμια φορα εξαρθρωνει και το ιδιο το εργο.

Το “μηχανιλικι” στη τεχνη μπορειτε να το δειτε κάλλιστα στο σινεμά ή στο θεατρο που εμπλέκονται πολλοι ανθρωποι. Εκει αν δεν εχεις αυστηρη οργανωση και ενα μπατσο πανω απο το κεφαλι σου να τα εχει ολα στο μυαλο του ανα πασα στιγμη, δε γυρνάς ουτε με κινητό ταινιακι δυο λεπτων... (και εδω διίστανται οι αποψεις για το πως πρεπει να οργανώνεται η “παραγωγη” και αποτελεί ταυτοχρονα και θεωρια τεχνης και κριτικη)

Φτάνοντας εδω κατω, βαριεμαι να πω την αποψαρα μου για το τι κερδιζεις με την τεχνη γενικά και ειδικα απο μια ταινία. Μπορει να επανελθω αλλη στιγμή(στα παπαρια σας , το ξερω).




*δεν ειμαι ουτε κριτικος/θεωρητικος τεχνης, ουτε καλλιτεχνης.

σιγα βρε μεγαλε εσυ  :o

παιδες ωραια συζητηση θενξ  :D

και μετα αφου το 'χες απο μικρός γιατι εγινες ηλεκτρολογος και οχι καλλιτεχνης ή φιλοσοφος;

καλύτερη επαγγελματική αποκατάσταση  :P

Απλα εθεσα τελειως λαθος αυτο που ηθελα να πω(αφου μεχρι κ γω μπερδευτηκα... :D)
Εννοουσα οτι αυτο που με ενοχλει και πιστευω οτι ειναι αρνητικο στην ΚΡΙΤΙΚΗ(οχι στην ιδια την τεχνη,αυτο ειναι αλλο θεμα,βλεπε στρατευμενη τεχνη)να κρινεις τα παντα με βαση τις προσωπικες σου ιδεολογικες/πολιτικες πεποιθησεις,να τα κρινεις ουσιαστικα μεσα απο ενα συγκεκριμενο πρισμα,με φυσικο επακολουθο πολλες φορες να χανεις το νοημα και να υποτιμας ενα εργο τεχνης.
Προφανως η τεχνη εντασσεται σε ενα κοινωνικο πλαισιο.Παντα ενα εργο τεχνης ειναι παραγωγο της εποχης του και επηρεασμενο απο την κοινωνια μεσα στην οποια ζει ο εκαστοτε καλλιτεχνης.

Λεφτα αν εισαι μεσα σε μια. Νομιζω αυτην την οπτικη δεν την ανεφερε κανεις.

να και ο λογος που ειναι σημαντικο να κερδίζεις εμπνευση απο ενα παλιοτερο έργο.

στη χειρότερη περίπτωση αποτελεί δεικτη(ή μηπως δείκτες;) σε σχέση με το πλαίσιο στο οποιο τοποθετείται και σε δευτερη φάση σε σχέση με το πλαίσιο του αναγνώστη, θεατή, κοινού γενικότερα, που απολαμβάνει το έργο αργότερα.

Ντροπη να ευτελιζεις ετσι μια ποιοτικη συζητηση για την τεχνη του κινηματογραφου συναδελφε!!!!

Εγώ πιστεύω ότι σίγουρα ένας σκηνοθέτης βάζει κάποια μηνύματα και απόψεις στην ταινία του αλλά το τι παίρνει ο καθένας από την ταινία είναι καθαρά υποκειμενικό. Εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από τι περιμένει κάποιος από μια ταινια, δηλαδή αν τη θέλει για 2 ώρες γρήγορης διασκέδασης ή ψάχνει κάτι πιο βαθύ. Αν κάποιος θέλει να δει συμβολισμούς και κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις θα τα δει ακόμα και αν δεν ήταν στο αρχικό όραμα του δημιουργού. Αυτό δεν κακό αφού βλέποντας και διαφορετικές γνώμες μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει την ταινία από μια σφαιρικότερη σκοπιά και να την εκτιμήσει περισσότερο. Απλά οι κριτικές πολλές φορές έχουν τόσο πομπώδη και απόλυτο τόνο που σε προκαταβάλλουν και ενδεχόμενως να χαλάσουν την διαδικασία της παρακολούθησης.
 Να καταθέσω και εγώ την εμπειρία ότι μου έχουν κάνει μεγαλύτερη εντύπωση και μου έχουν μείνει ταινίες-εκτρώματα που έπεσα πάνω τους κάτι καλοκαιρινά ξημερώματα 3 η ώρα στο Star, παρά ταινίες που τις έχω ψάξει εκ των προτέρων και περιμένα να με αρέσουν. Δεν είναι λίγες οι φορές που δεν μπορώ να καταλάβω αν η ταινία όντως με άρεσε. Καταλήγω επομένως ότι η ταινία που θα με αρέσει πρέπει να την ανακαλύψω και όχι να την κυνηγήσω   :)
Επίσης μεγάλο κακό πιστεύω ότι κάνουν και τα αστεράκια στις κριτικές..

και παλι, το τι σε αγγιξε δεν μπορει να ειναι κριτιριο.
εντονα συναισθηματα, συγκινηση, μπορει να σου προκαλεσει μια μεγαλη σειρα
απο πραγματα. ενα δασος η ενα ζευγαρι στο μετρο η ο σταθμος των τρενων.
πραγματα δηλαδη που για να τα ονομασεις τεχνη πρεπει να διευρυνεις τον ορισμο
τοσο πολυ ωστε τα παντα να ειναι τεχνη. τα παντα δηλαδη τιποτα.

Ναι, γιατί αθέλητα ίσως συμβουλεύεσαι αυτή τη συμπυκνωμένη εκδοχή κριτικής, και όχι την ανεπτηγμένη που ακολουθεί.
Αν το έχεις διαγνώσει αυτό επιτυχώς στον εαυτό σου, λίγο θα σε αφορά το σκορ.

Εν τέλει, όταν βλέπω μια ταινία βγάζω ολοκληρωμένη γνώμη, αλλά είναι κρίμα πόσες όμορφες ταινίες μπορεί να έχω χάσει από τα αστεράκια των κριτικών. Και 'σεις νομίζω...

εγώ έχω δει άχρηστες λόγω αυτών..(βλέπε λίστα  best movies του imdb)..ευτυχώς το λάθος δεν έγινε παραπάνω από 3-4 φορές..

πως δε μπορεί να ειναι κριτίριο ο βαθμος συγκινησης που προκαλεί. Και αν αναλυσεις παραπανω το γιατι, τοτε φτάνεις στο μηχανισμο και την τεχνικη του καλλιτεχνη.

Τι εννοεις να διευρυνεις τον ορισμό της τέχνης την ωρα που απο τη μια δεν ειναι διατυπωμενος σαφώς(δεν εννοω τα λεξικα προφανως) και απο την αλλη ειναι τοσο πολυσημαντος...

Και ομως το μετρό, το δασος και ο σταθμος των τρενων μπορεί να ειναι και αυτουσια τέχνη, ειναι μια αποψη που τη βλεπεις σε διαφορες ιστορικες περιοδους της Τεχνης. Απο το "ο πιο μεγαλος Ποιητης ειναι ο Θεος" μεχρι τον Αντυ Γουορχολ...

Και απο τα παντα ειναι Τέχνη, πως φτάσαμε στο τίποτα δεν ειναι Τεχνη επειδη ακριβως τα πάντα ειναι τέχνη;

Η λιστα του imdb ειναι χαλαρα οτι πιο αστειο υπαρχει σχετικα με λιστες για ταινιες.

Και για να πιασουμε το θεμα με τα αστερακια και τις εν λογω "κριτικες" των ταινιων.Αυτου του ειδους οι "κριτικες" λοιπον,δεν ειναι πραγματικα κριτικες,αλλα reviews,που αναλωνονται κυριως στο να περιγραφουν την πλοκη της ταινιας με μερικα επιπροσθετα σχολια και μερικα αστερακια που θα λενε αν η ταινια ειναι καλη ή οχι.Ο ρολος τους ειναι κυριως,αν δε γνωριζεις απο πριν για μια ταινια,να δεις πανω-κατω τι παιζει σ'αυτην και αν σε ενδιαφερει να πας να την δεις.
Η πραγματικη κριτικη μιας ταινιας,αναφερεται σε καποιον που εχει ηδη δει την ταινια,οπως για παραδειγμα μια κριτικη για ενα βιβλιο ή εναν πινακα αναφερεται σε καποιον που εχει ηδη διαβασει το βιβλιο ή δει τον πινακα.Ο σκοπος της πραγματικης κριτικης μιας ταινιας ειναι προφανως να σε βοηθησει να κατανοησεις καλυτερα μια ταινια,να σου δωσει προεκτασεις που ισως να μην ειχες σκεφτει και γενικοτερα να σε βαλει να σκεφτεις λιγο βαθυτερα πανω στην ταινια που ειδες.
Σχετικα με το ρολο της κριτικης,η απαντηση του Μπαμπη Ακτσόγλου(πολυ σημαντικος ελληνας θεωρητικος κριτικος) στην ερωτηση "ποιος ειναι ο ρολος της κριτικης σημερα":
"Ο ρόλος της κριτικής σήμερα έχει παρεξηγηθεί.Γιατί,ουσιαστικά,ο κόσμος πιστεύει ότι κριτική σημαίνει να γράφεις για μια ταινία αν είναι καλή ή κακή,πράγμα που είναι τελείως λάθος.Εκ των πραγμάτων,έχει υποβαθμιστεί η κριτική διάσταση των γραπτών γύρω απο τον κινηματογράφο και έχουν γίνει περισσότερο κείμενα πληροφόρησης στα οποία βέβαια μπορεί να υπάρχει δόση κριτικής.Παλιότερα,θυμάμαι ότι στις κριτικές μου δεν χρειαζόταν να αναφερθώ καθόλου στο θέμα της ταινίας.Το θεωρούσα αυτονόητο και απευθυνόμουν στον αναγνώστη που είχε ήδη δει την ταινία.Συνομιλούσα μαζί του σε επίπεδο κριτικής ανάλυσης,αλλιώς δεν είχε κανένα νόημα να διαβάσει τα κειμενά μου.Έτσι ήταν τότε η μελετημένη κριτική.
Αντίθετα,σήμερα όταν γράφεις ένα κείμενο πρέπει να αναφέρεσαι και λίγο στο θέμα της ταινίας γιατί ο αναγνώστης διαβάζει κυρίως για να δει αν τον ενδιαφέρει η συγκεκριμένη ταινία.Άρα,εκ των πραγμάτων,έχει διαφοροποιηθεί ο ρόλος της κριτικής και έχει χάσει τη θεωρητική του υπόσταση.Αυτό σχετίζεται και με την εξέλιξη της κινηματογραφικής κριτικής,η οποία κάποτε είχε ένα θεωρητικό οπλοστάσιο και μαχόταν,ενδεχομένως λανθασμένα ή πολύ δογματικά,αλλά είχε κάποιες μάχες να δώσει,πράγμα που δεν γίνεται σήμερα"

Νομίζω ότι απλά η απάντηση του με καλύπτει απόλυτα.

Δεν καταλαβαίνω γιατί υποθέτει ότι υπάρχει "κόντρα" μεταξύ των δύο ειδών κριτικής (ανάλυση vs παρουσίαση). Εφόσον απευθύνονται σε διαφορετικό κοινό και ο στόχος τους είναι διαφορετικός δεν μπορεί το ένα να υποκαταστήσει το άλλο.


Οι ιδέες του δημιουργού μπορεί να παρεισφρήσουν και χωρίς τη θέλησή του ;)

αμα πας σε σινεμα μπορεις να κερδισεις κανα κινητο κανα μπουφαν κανα 10ευρω...δλδ ολο κ κτ θα ξεχασει κπ που αμα εισαι παρατηρητικος θα το βρεις...

Γιατι λογω της κρίσης που δεδομένα υπάρχει στα έντυπα μέσα,όταν ο χώρος που αφιερώνει ένα περιοδικό/εφημερίδα είναι περιορισμένος,τότε νομιζω υφίσταται κάποιου είδους κόντρα.Και σαφώς το έδαφος κερδίζουν οι παρουσιάσεις/reviews και γιατί χρειάζονται λιγότερο χώρο σε ένα περιοδικό και γιατί απευθύνονται σε όλους τους αναγνώστες,ακόμη και αν έχουν επιδερμική σχέση με το σινεμά κ απλά ψάχνουν μια ταινία για να δουνε κάποιο βράδυ.
Ορίστε και μια ακόμη ενδιαφέρουσα άποψη,που βάζει μια άλλη οπτική στο θέμα της κινηματογραφικής τεχνικής.Απο τον Νικ Τζεϊμς,αρχισυντάκτη του Sight & Sound,ενος από τα 2-3 σημαντικότερα κινηματογραφικά περιοδικά στον κοσμο,και τα λίγα που δίνουν πολύ χώρο στη θεωρητική κριτική:
"Κάποια στιγμή η βιομηχανία έπαθε ψύχωση με τη μεγιστοποίηση του κέρδους δημιουργώντας multiplex.Οι κριτικοί λοιπόν ανταποκρίθηκαν στην αλλαγή,αντιμετωπίζοντας τον κινηματογράφο ως επιχείρηση παρά ως μορφή τέχνης,με αποτέλεσμα τα περισσότερα εξειδικευμένα έντυπα να φιλοξενούν πλέον καμουφλαρισμένο μάρκετινγκ και όχι κινηματογραφική ανάλυση".

Καλά εννοείται ότι στο πρόγραμμα της τηλεόρασης δεν θα βάλεις ανάλυση... ίσα ίσα λόγω του ότι θα διαβαστεί ως επί το πλείστον από άτομα που δεν έχουν ακόμα δει την ταινία πρέπει να αποφύγεις τα spoiler. Για άλλες στήλες είναι το καθένα.