THMMY.gr

Μια χθεσινή είδηση μου θύμισε ένα θέμα που πάντα με προβληματίζει.

Σε έρευνα της Eurostat οι Έλληνες παραμένουν πρώτοι σε εθνική υπερηφάνεια. Το ποσοστό τους έπεσε (ήταν κάποτε στα 90%, τώρα στα 80) αλλά παραμένει διπλάσιο από τον μέσο όρο των υπόλοιπων Ευρωπαίων.

Γιατί;

Δεν έχουν οι άλλοι Ευρωπαίοι λόγους να είναι υπερήφανοι; Οι Ιταλοί, με τους αρχαίους Ρωμαίους, την Αναγέννηση, την ζωγραφική τους και την όπερα; Οι Ισπανοί και Βρετανοί που κάποτε κυβερνούσαν την υφήλιο; (Ας αφήσουμε τον Σαίκσπηρ και τον Θερβάντες). Οι Γάλλοι που με τη γλώσσα τους και τον πολιτισμό τους κυριαρχούσαν επί αιώνες σε όλη την Ευρώπη. Οι Γερμανοί με τους γίγαντες της μουσικής και της φιλοσοφίας...

-Μα οι αρχαίοι Έλληνες...

Η αξία δεν κληρονομείται ούτε μεταφέρεται. Ο γιος του νομπελίστα δεν είναι κληρονομικώ δικαιώματι καλύτερος. Υπερήφανος μπορεί να είναι κάποιος μόνο για τα πράγματα που πέτυχε ο ίδιος.

Όποτε ακούω την φράση «μας έκανε εθνικά υπερήφανους…» (π. χ. η Εθνική Ποδοσφαίρου ή το χρυσό μετάλλιο κάποιου Έλληνα (ή Ελληνοποιημένου) αθλητή, απορώ.

Ας αναλύσουμε την κοινότοπη αυτή φράση: πίσω από τις λέξεις «εθνικά υπερήφανος» κρύβονται δύο παραδοχές: α) ότι το ΄Έθνος είναι μία διαχρονική κοινότητα αίματος όπου όλοι είμαστε συγγενείς και συγκοινωνούντα δοχεία και β) ότι η νίκη ενός από εμάς αποδεικνύει την ανωτερότητα του συνόλου (άρα και του καθενός – εξ ου και η ατομική υπερηφάνεια).

Αυτές οι «φυλετικές» θεωρίες για το έθνος, είναι σκέτος εθνικισμός. Ιστορικά αστήρικτες, έγιναν αιτία για πολλούς πολέμους, γενοκτονίες και το Ολοκαύτωμα. Σήμερα η επιστήμη δέχεται ότι τα έθνη είναι «φαντασιακές κοινότητες» που δημιουργήθηκαν πριν από δύο με τρεις αιώνες και μάλλον έχουν ημερομηνία λήξεως.

Άλλωστε, στις πολυπολιτισμικές μας κοινωνίες κανένα από τα χαρακτηριστικά με τα οποία όριζαν οι παλιοί το έθνος δεν ισχύει πια: ούτε το «όμαιμον», ούτε το «ομόγλωσσον», ούτε το «ομόθρησκον». Ο Νιγηριανός τρίτης γενιάς, που αύριο μπορεί να γίνει καλός Έλληνας ποιητής, θα αντλεί την αξία του από τον Πίνδαρο;

Το έθνος είναι μία σύμβαση ανθρώπων που αποφάσισαν να πορεύονται μαζί – ένα «καθημερινό δημοψήφισμα» όπως το ονόμασε ο Ρενάν.

Τελικά νομίζω πως αυτή η εθνική υπερηφάνεια είναι αποτέλεσμα της εθνικής μας ανασφάλειας. Μία υπεραναπλήρωση, που μας κάνει ζημιά. Οδηγεί στη θεωρία του «περιούσιου» λαού, που, ακριβώς επειδή νιώθει ξεχωριστός, αισθάνεται συνεχώς ριγμένος. Συνδέεται με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία μας (κι εκεί πρώτοι στην Eurostat). Και μας κάνει να κοιτάμε συνεχώς πίσω, αντί για μπροστά.

ΠΗΓΗ:nikosdimou.blogspot.com (http://nikosdimou.blogspot.com/2006/01/blog-post_26.html)

Απρόκλητη επίθεση από Χρυσαυγίτες δέχτηκε το μεσημέρι του Σαββάτου ένας 25χρονος στο κέντρο της Αθήνας. Διερχόμενοι και θαμώνες αλυσίδας καφέ-εστιατορίου είδαν περίπου 6-7 άτομα να χτυπούν με μανία έναν νεαρό και μάλιστα «έναν από αυτούς να τον χτυπά με μεγάλη πέτρα στο κεφάλι τουλάχιστον δύο φορές», όπως κατήγγειλαν στην «Ε».

Εντρομοι οι περαστικοί, που δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα μάτια τους, έσπευσαν να ειδοποιήσουν την Αστυνομία. «Συνολικά ήταν περίπου 20 άτομα, όλοι με ξυρισμένα κεφάλια, μέλη της "Χρυσής Αυγής". Παγώσαμε. Ετρεξα στην Παλαιά Βουλή, όπου βρήκα δύο αστυνομικούς και έναν τροχονόμο και τους ενημέρωσα για ό,τι συνέβαινε. Το ίδιο έκαναν και άλλοι περαστικοί», ανέφερε ένας από τους καταγγέλλοντες. Τότε -όπως είπε- ήταν και η τελευταία φορά που είδε τον νεαρό. «Εχασε τις αισθήσεις του και έπεσε στο πεζοδρόμιο. Τότε ένας από αυτούς πήγε από πάνω και του φώναζε "Είσαι καλά;"».

Οι αστυνομικοί κάλεσαν από τον ασύρματο ενισχύσεις. Ο νεαρός, ηλικίας περίπου 25 χρόνων, μεταφέρθηκε τραυματισμένος με ασθενοφόρο στο Νοσοκομείο «Ερυθρός», απ' όπου αποχώρησε αφού του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες. Τα μέλη της «Χρυσής Αυγής» είχαν χθες συγκέντρωση στην πλατεία Κολοκοτρώνη, στις 7 το απόγευμα, για τα 10 χρόνια από τα Ιμια. Ανάλογο περιστατικό ξυλοδαρμού έγινε και στην Κόρινθο. Οπως καταγγέλθηκε στην «Ε», μέλη της «Χρυσής Αυγής», οπλισμένα με αλυσίδες, επιτέθηκαν σε δύο νεαρούς που μοίραζαν φυλλάδια στον πεζόδρομο της Κορίνθου και τους τραυμάτισαν. Και οι δύο μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο. Ο ένας αφού του έγιναν ράμματα αποχώρησε, ενώ ο άλλος νοσηλεύεται ακόμη. Δεν έγινε γνωστό αν ακολούθησαν συλλήψεις.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 30/01/2006

http://www.enet.gr/online/online_text?c=112&id=96856704

Απόστολε για να τα λες αυτά μάλλον δεν έχεις ζήσει στην Γαλλία...
Καλύτερα εθνικά υπερήφανος παρά σωβινιστής.
Έχεις διαβάσει το Ταλμούδ?
Καλύτερα θα ήταν να έχεις ως πηγή την ίδια την έρευνα της Eurostat.

Εσύ όταν πετυχαίνει κάτι σπουδαίο ο πατέρας σου δεν νιώθεις οικογενειακά υπερήφανος?
Αντίστοιχα όταν πετυχαίνει κάτι σπουδαίο ένας ομοεθνής κάποιος μπορεί να αισθάνεται εθνικά υπερήφανος.
Αλλά απ' ότι κατάλαβα το πρόβλημά σου είναι πως κανονικά κανείς δεν είναι ομοεθνής με κανέναν...

Ούτε σωβινιστής είμαι ούτε εθνικά υπερήφανος χωρίς λόγο....
Δεν ήμουν εθνικα υπερήφανος για το ποδοσφαίρο πόσο μάλλον για τη Eurovision...
Για τις επιτυχίες κάποιων ελλήνων στον αθλητικό τομέα χάρηκα και μάλιστα πάρα πολύ...
Αλλα δεν ένιωσα ούτε εθνικά υπερήφανος , ούτε ανώτερος από άλλους λαούς...
Επίσης ΔΕ ΜΕ ΕΝΔΙΑΡΕΡΕΙ τι κάνουν οι άλλες χώρες , εμένα με ενδιαφέρει για τη χώρα μου...

Mια διευκρίνηση το κείμενο φυσικα δεν είναι δικό μου ,το κείμενο είναι του Νίκου Δήμου ,άρα δεν τα λεώ , απλως συμφωνώ μαζί του..

Απόστολε εν μέρει έχεις δίκιο όμως ξεχνάς ότι αν και πολυεθνική πλέον η κοινωνία μας είναι κατά την πλειοψηφία Έλληνες. Τι σημαίνει άραγε Έλληνες ή γενικά έθνος; Ένα σύνολο ανθρώπων που μιλάν την ίδια γλώσσα, έχουν την ίδια θρησκεία και κυρίως γεννήθηκαν και μεγάλωσαν κάτω από συγκεκριμένα κοινωνικά πρότυπα και νοοτροπίες. Τα τρία αυτά κοινά χαρακτηριστικά μπορούν να κάνουν την ομάδα αυτή των ανθρώπων να νιώθει...ως...ένα! Ναι ως ένα σε πράγματα που αφορούν την χώρα γενικότερα. Όλα τα κοινά χαρακτηριστικά διαμορφώθηκαν ανά τους αιώνες από γενιά σε γενιά οπότε ναι, υπάρχει μια σύνδεση με τους προγόνους μας. Μπορεί να μην φτάνει μέχρι την Αρχαία Ελλάδα (εκτός από την γλώσσα που φτάνει μέχρι εκεί) αλλά είναι αποτέλεσμα αιώνων.

Τώρα γιατί οι Έλληνες έχουμε αυξημένο αυτό το αίσθημα;;;
1) Λόγω...ποδοσφαίρου και Euro2004
2) Ρώτα τον Λιακόπουλο. Δηλαδή πολλοί Έλληνες έχουν την απατηλή εντύπωση ότι επειδή ο αρχαίος πολιτισμός μας υπήρξε βάση για πολλές τέχνες και επιστήμες τότε τα παντα είναι ελληνικά (κάτι αρχαία κτίρια στην Β.Αμερική, οι πυραμίδες, ο Χριστός ήταν έλληνας, τα αεροπλάνα τα, τα διαστημόπλοια κτλ κτλ κουφά που ακούς στον Λιακό)

Εθνικά υπερήφανος δεν σημαίνει ότι νιώθεις ανώτερος από άλλους λαούς. Μην το ταυτίζεις με το όμαιμον.

Εγώ για παράδειγμα στο Euro γούσταρα που άτομα που χορεύουν ζειμπεκιές και τρώνε σουβλάκια έπαιξαν 'καλύτερη' μπάλα από τον Tierry Anry.

Το ότι ανήκουμε όλοι στο ίδιο έθνος δεν ταυτίζεται με το ότι όλοι έχουμε το ίδιο αίμα. Υπάρχουν και τα κοινά πολιτιστικά στοιχεία.

Αν ο εθνικά υπερήφανος πίστευε πως το αίμα του είναι ανώτερο τότε θα ήταν προσωπικά υπερήφανος για τις επιτυχίες των ομοεθνών του και όχι εθνικά.

Παραθέτω τις δηλώσεις της Χαλκια μετά τον τελικό τηε ουμπιάδας στην Αθήνα (πού χάθηκε αυτή η ψυχή... )


Δυστυχώς πολλοί ομοεθνείς μου συμμερίζονται τις απόψεις της....

Ξαναπαραθέτω για να το τονίσω:

Καλά αυτό το "εθνικά υπερήφανους" για τα αθλήματα κτλ είναι σχήμα του λόγου που έχει επικρατήσει. Δε νομίζω ότι κανένας λογικός άνθρωπος λέει ότι ήμαστε ανώτεροι ως όντα και τέτοια. Απλά ήμαστε κατά κάποιο τρόπο στην ίδια "ομάδα" και χαιρόμαστε όπως π.χ. οι μπαογκτζήδες χαίρονται όταν νικάει ο μΠΑΟΚ.
Τα εθνικιστικά φαινόμενα είναι παρόντα παντού. Άλλωστε το να λέγαμε "οι Έλληνες είναι εθνικιστές" δε θα ήταν ρατσιστικό; ;)

Γενικά νομίζω ότι το θέμα είναι ίσως το πιο περίπλοκο που υπάρχει από φιλοσοφικής άποψης. Πιο περίπλοκο και από τη θρησκεία. Αν και θα μπορούσες να το δεις σαν ένα άλλο είδους θρησκεία. Ένα νέο είδωλο. Μια ακόμα πίστη. Όπως και ο μΠΑΟΚ.

Ας συγκρίνουμε καταστάσεις με την αρχαία Ελλάδα. Στην αρχαιότητα όταν ήρθαν οι Πέρσες (ο Δαρείος-Ξέρξης βασικά) οι πόλεις-κράτη συνασπίστηκαν σχεδόν αυθόρμητα. Παρά το ότι είχαν μεγάλες αντιπαλότητες ακόμα και σε πολιτειακό επίπεδο (ολιγαρχία-δημοκρατία) συνασπίστηκαν για να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό. Τους ένωναν προφανώς κοινά πολιτιστικά και πολιτισμικά στοιχεία. Εγώ έτσι αντιλαμβάνομαι την έννοια του έθνους. Και βλέπω ότι αυτή η έννοια έχει ουσιαστικά σταματήσει να υφίσταται εδώ και πολλούς αιώνες, γιατί μοιραία ανακατεύθηκαν οι πληθυσμοί και οι πολιτισμοί. Με την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και το μπάχαλο που επικράτησε εμφανίσθηκε κυρίαρχη δύναμη η Εκκλησία. Τότε κανείς δεν ένιωθε εθνική συνείδηση, μόνο θρησκευτικό φανατισμό. Τα έθνη όπως είναι σήμερα είναι δημιουργήματα, και εθνική έννοια πλέον έχει ταυτιστεί με την έννοια του κράτους. Στην Αρχαία Ελλάδα στις μάχες όλοι πολεμούσαν δίπλα δίπλα για τα ίδια ιδανικά. Ο αριστοκράτης με τον περίοικο στην ίδια σειρά. Σήμερα ο φτωχός "πολεμάει για την πατρίδα" και ουσιαστικά εξυπηρετεί σκοπούς των πλουσίων και των αφεντικών γενικότερα (βλέπε Αμερική και Ιράκ).
Απαντήστε μου γιατί στην αρχαιότητα δεν είχαν σημαία; Γιατί δεν έχουν τα σύμβολα και τα άλλα στοιχεία που εντρυφούν και εγκαθιδρύουν πίστη;
Και τελικά μήπως κάθε τέτοιου είδους πίστη είναι λανθασμένη;

Πάντως μπορεί να είναι λανθασμένη αλλά σίγουρα είναι ευχάριστη ίσως και μερικές φορές απαραίτητη. Είναι σαν ναρκωτικό, όπιο του λαού...
Ας πούμε κι εγώ είμαι μΠΑΟΚτσής και γουστάρω τρελά όταν νικάμε τον γάβρο. Όπως και γούσταρα το τρίποντο του Διαμαντίδη στον ημιτελικό. Μπορεί όμως τελικά να μην έχω ξεπεράσει κι εγώ πλήρως μια πλάνη..

Νομιζω ολα ξεκινανε απο την αναγκη του ανθρωπου να εντασσεται σε ενα συνολο το οποιο εχει ορισμενα χαρακτηριστικα που εξυπηρετουνε τη ζωη του πρακτικα η απλα του προσφερουν μια αισθηση ασφαλειας

Πολλοί οι οποίοι ο φίλτατος Χάμπος δεν θεωρεί έλληνες, έχουν τα χαρακτηριστηκά που περιέργαψες βέρμινοζ.

Η δημιουργία εθνικής υπερηφάνιας είναι κάτι που μαθαίνουμε στο σχολείο. Στόχος είνναι όχι η υπεράσπιση της αλήθειας, ή μετάδοση βασικών μαθημάτως ιστορίας, αλλά το να νιώσουμε ωραία που είμαστε έλληνες, και να πιστούμε ότι είμαστε καλύτεροι από τους άλλους.

Έχει υποθεί και απο τον σκοταδιστή σε κάποιο θέμα, μπορεί να το έχω γράψει και εγώ, το απόσπασμα από το βιβλίο ΛΟΣΤΡΕ
"Εμείς γαμάμε τους άλλους με τα αρχίδια των αρχαίων"
ως πότε;

(οι αθλητικές και οι καλλιτεχνικές επιτυχίες, παραμένουν αυτό που είναι, δεν είναι εθνικές)

Δεν θα το έλεγα Τουραμπάρ;; Δηλαδή ποιοί;

damien667 ναι έχεις δίκιο, η εθνική υπερηφάνεια καλλιεργείται από το σχολείο κυρίως. Όμως δεν μπορούμε να εκμηδενίσουμε την τάση του ανθρώπου να κοινωνικοποιείται. Τα έθνη δημιουργήθηκαν κάπως αφθόρμητα. Απλά η έννοια τους ενισχύθηκε αργότερα για πολλούς και διάφορους λόγους που δεν είναι επι του παρόντος.
Όμως μία κοινωνία ανθρώπων καθώς περνάει ο χρόνος γίνεται σαν ΕΝΑ ζωντανό ον. Γιατί τα μέλη της συνδέονται στενά μεταξύ τους. Θεωρώ κύριο συνδετικό κρίκο την γλώσσα. Σκεφτείτε μόνο ότι "βάρβαρος" για τους αρχαίους έλληνες ήταν αυτός που δεν μιλούσε καμία ελληνική διάλεκτο. Άρα η γλώσσα ήταν εκείνη που τους ένωσε σαν έθνος εναντίον των Περσών. Αλλιώς θα καθόταν να υπερασπιστεί ο καθένας την πόλη-κράτος του.

Επίσης σκεφτείτε ότι κάποτε οι άνθρωποι δεν μετακινούνταν τόσο εύκολα. Δεν υπήρχε αεροπλάνο να το πάρεις και να πας ταξιδάκι μακριά.  Οπότε μία κοινωνία ανθρώπων απαρτιζόταν κυρίως από γηγενείς πληθυσμούς. Έτσι οι άνθρωποι ήταν όλο και πιο συνδεδεμένοι μεταξύ τους.

Έτσι διαμορφώνεται η αγνή έννοια του έθνους. Ύστερα βέβαια ήρθαν οι φανατικές θρησκείες και ενίσχυσαν την έννοια του έθνους για πολιτικούς λόγους κτλ κτλ

Δηλαδή η έννοια του έθνους δεν είναι αποκλειστικά δουλειά του σχολείου. Τώρα βέβαια η φιλοσοφία "Τους γ**** όλους με τα α****** των αρχαίων" πλησιάζει επικίνδυνα σε φασίζουσες απόψεις, σε αυτό τον ελληνοφασισμό που έχουν καλλιεργήσει κάποιοι τα τελευταία χρόνια μέσω της τηλεόρασης, αλλά τεσπα. Άλλο κεφάλαιο αυτό.

Υ.Γ: Συγγνώμη για την έκταση

Δεν έχει να κάνει με φασισμό ή οτιδήποτε... είναι η ουσία...

αν πεις τον Χάμπο για παράδειγμα, γιατί είσαι περήφανος... θα σου αρχίσει τους πλάτωνες τους αριστοτέληδες, (τους έψιλλον αλλα αυτό είναι άλλη ιστορία) και άλλους τέτοιους.

Συγγνώμη, το μόνο που θα μπορούσαν να μου προκαλέσουν εμένα, εάν υποθέσουμε ότι έχω ευθεία καταγωγή από αυτούς, είναι ντροπή και αίσχος. Που δεν έχω καμία σχέση με αυτούς.

Και όποιες δικαιολογίες με τουρκοκρατίες και τα υπόλοιπα... μεγαλώνει τη ντροπή μου.

Οι αρχαίες ελληνικές πόλεις συνασπίστηκαν έναντι των Περσών γιατί αν δεν το έκαναν θα έχαναν τον πόλεμο. Χαζοί δεν ήταν τότε οι άνθρωποι, το συμφέρον τους το ήξεραν. Τα περί κοινού πολιτισμού αποτέλεσαν την πρόφαση, όχι την αιτία.

Και γιατί τότε δε συμμάχησαν με τους Σκύθες ή τους Θράκες ; Αλλώστε εκείνη την εποχή (έσα στη 10ετία οχι απλα στον αιωνα εκεινο) και αυτοί δεχθηκαν επίθεση απο τους Πέρσες.



Καλοί οι πρόγονοί μας αλλα ας  κάνουμε και εμείς κατι.Νισάφι με την παρελθοντολατρεία....

Δεν ξέρω τι έπαιζε με τους Σκύθες και τους Θράκες. Ομολογώ ότι στην αρχαία ιστορία έχω πάρα πολλές ελλείψεις. Όμως όσες γνώσεις έχω από σύγχρονη ιστορία με κάνουν να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι οι λόγοι πίσω από κάθε πολιτική είναι τα υλικά συμφέροντα, ενώ τα πολιτισμικά στοιχεία παίζουν το ρόλο της αφορμής.

Πολύ μηδενιστικό αυτό που λες Nessa. Ένας αγώνας για την ελευθερία ή μία επανάσταση δεν μπορεί να έχει σαν κύριο σκοπό τα υλικά συμφερόντα. ΑΛΟΙΜΟΝΟ! Αλοίμονο αν ήταν έτσι. Δεν ήταν όλοι οι πόλεμοι σαν τους πόλεμους που κάνουν οι Αμερικάνοι, δεν ήταν όλοι οι πόλεμοι του κόσμου καθαρά συμφεροντολογικοί. Υπήρξαν και αγώνες για την ελευθερία, επαναστάσεις, οι οποίες φυσικά δεν αφορούν την ελευθερία ενός ανθρώπου, αφορούν την ελευθερία μιας ομάδας ανθρώπων. Και αυτή η ομάδα ανθρώπων έχει οπωσδήποτε κάτι κοινό...συνήθως (και δεν μπορώ να σκεφτώ και τίποτα άλλο) έχουν κοινά πολιτισμικά στοιχεία...

Για τους πολέμους ξεχνάτε κάτι.Ότι ήταν πόλεμοι άμυνας και όχι επιθετικοί.Λόγω άμυνας οι Έλληνες συσπειρώνονταν.Αντίθετα, πόλεμοι επιθετικοί που ομολογουμένως είναι ελάχιστοι από πλευράς Ελλήνων δεν ήταν πόλεμοι "συνεργασίας" των φυλών.ΠΧ Σικελική εκστρατεία(οι Σπαρτιάτες δεν ακολούθησαν τους Αθηναίους) ή Μ Αλέξανδρος(μόνο οι Μακεδόνες)
Για να γυρίσουμε στο τώρα πιστεύω πως μας λείπει η αναγνώριση ως έθνος.Όχι ότι δεν έχουμε και μάλιστα άφθονη από τους ξένους, αλλά πιστεύω πως μας αξίζει κάτι καλύτερο.Η μιζέρια της εποχής καλύπτεται μόνο με Euro και Eurovision

Με μπερδεύεις DUO...

Τελικά χρειαζόμαστε ή όχι περισσότερη/μεγαλύτερη αναγνώριση ως έθνος; Και από ποιούς την περιμένουμε αυτή την αναγνώριση;

"Μας αξίζει κάτι καλύτερο". Αναρρωτιέμαι γιατί να μας αξίζει κάτι παραπάνω από αυτό που έχουμε...

Δυστυχώς, όλες οι euro-επιτυχίες είναι αυτές που εμείς προβάλουμε για εσωτερική κατανάλωση και για τις οποίες εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να μας έρθει η αναγνώριση.
Μένουμε σ'αυτά, γι'αυτό και η μιζέρια θα μείνει πάντα μιζέρια...


Με τη λαμπρή εξαίρεση της ΕΤ3, δεν είδα σε κανένα τηλεοπτικό μέσο κάποια αναφορά για την παγκόσμια διάκριση των συμφοιτητών σας με το sign2talk (και παλιότερα με το SmartEyes). Η διάκριση πέρασε στα ψιλά και από τον έντυπο τύπο.

Προσωπικά, έχω καυχηθεί περισσότερο σε φίλους στο εξωτερικό γι'αυτές τις διακρίσεις (βέβαια, η καζούρα που τους έριξα μετά το euro ήταν άλλο πράμα!), επειδή πρόκειται για άτομα της δικής μου γενιάς, από το Πανεπιστήμιο όπου σπούδασα κι εγώ, και δούλεψαν σε μια χώρα όπου, ξέρετε καλύτερα από μένα ποιές είναι οι συνθήκες και οι υποδομές για την έρευνα...


Εγώ σ'αυτά τα παιδιά και στον καθηγητή, τον κύριο με το ωραιότατο ονοματεπώνυμο κ. Λεόντιο Χατζηλεοντιάδη, απλώς υποκλίνομαι...

 ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^ ^notworthy^

Για πόλεμο μίλησα, όχι για επανάσταση. Αλλά και εκεί ακόμα, είναι οικονομικοί οι λόγοι. Δε νομίζω να έχει εμφανιστεί ακόμα περίπτωση που ο κόσμος να ήταν πλούσιος και να του περιορίζουν την ελευθερία (ποιοι, με ποιον τρόπο; αυτός που έχει τα λεφτά έχει και τη δύναμη).

Δηλαδή Nessa σύμφωνα με το σκεπτικό σου ποτέ και κανένας δεν επαναστάτησε για να κερδίσει την ελευθερία του!!! Όλοι τα λεφτά κοιτάζαν.
Nessa ο άνθρωπος πρώτα νοιάζεται για την ελευθερία του και ύστερα για όλα τα άλλα. Δεν ξέρω για σένα πάντως εγώ θα προτιμούσα να είμαι ελεύθερος να τριγυρνάω και ας μην έχω ούτε να φάω παρά να είμαι κλεισμένος συνέχεια σε ένα στενό δωμάτιο και να έχω φαί και νερό.

Και οι απελευθερωτικοί αγώνες αφορούν τα έθνη όσον αφορά τα κοινά πολιτισμικά στοιχεία. Τώρα αν θες να μιλήσεις για κοινωνικές επαναστάσεις εκεί αλλάζει κάπως το πράγμα...αλλά πάλι η επανάσταση αποτελεί μία αφθόρμητη έκφανση της τάσης του ανθρώπου να "εθνικοποιείται"...

Η ελευθερία του από τι βέρμινοζ...?

Αν ο άνθρωπος ζει καλά.. τρώει καλά, και δεν καταπιέζεται δεν επαναστατεί, και ας έχει αλλοεθνή για αφέντη.

Ναι είπα την μαγική λέξη καταπίεση. Προφανώς όταν ο άνθρωπος καταπιέζεται το ρίχνει στην επανάσταση. Αλλά τα κίνητρα γίνονται για το πως νιώθεις άνετα.

Αυτό που θέλω να πω ότι κάπου στη μέση (κλασσικά) είναι η αλήθεια, απλά η λέξη ιδανικά το εξυψώνει πιο πολύ από ότι του πρέπει θαρρώ...

Είπες την μαγική λέξη!!!! ;) ;)

Αλλοεθνή ηγέτη!!! Πες μου εσύ έναν ηγέτη μέσα στην ιστορία που τάιζε και πότιζε καλά τους αλλοεθνείς υπηκοούς του!! Γιατί άραγε;;; Γιατί πάντα οι κατακτημένοι λαοί ήταν καταπιεσμένοι;;;

Να κάνω μια διόρθωση, τον Μέγα Αλέξανδρο τον ακολούθησαν όλοι οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων (παραπέμπω και στο γνωστό ποίημα του Καβάφη).
Το υπό ποιες συνθήκες τον ακολούθησαν είναι άλλο θέμα.

Ελάχιστοι τον ακολούθησαν.Οι πιο ισχυροί από αυτούς ήταν οι Θηβαίοι και αυτό επειδή τους πολέμησε φανατικά και αναγκαστικά τον ακολούθησαν.Αθηναίοι και Σπαρτιάτες δεν ακολούθησαν.Μάλιστα οι Αθηναίοι τον υπονόμευαν.Πάλι καλά είχε δικούς του φιλοσόφους-πράκτορες Αθηναίους που τον στήριζαν.Να που φαίνεται ο ηγέτης...

Δεν αντέχω τις πολλές μαλακίες και την ιστορική ασχετοσύνη σας. Άκου οι Σπαρτιάτες δεν ακολούθησαν τους Αθηναίους στην Σικελική εκστρατεία!! Eκεί ήταν, και τους περίμεναν να τους κεράσουν γλυκό κερασάκι. Αμ ο Αλέξανδρος πάλι κι οι φιλόσοφοι πράκτορες!!!
Μεταφέρω ένα κείμενο που είχε σταλεί στην Εlectroauth. Είναι από τον Επίκουρο του Χαράλαμπου Θεοδωρίδη

Φυσικά επειδή ο άσχετος και ο εθνικιστικών αποκλίσεων δύσκολα να πάρει χαμπάρι για τι πράγμα μιλάμε, το κείμενο απευθύνεται σ' όλα τα καλά παιδιά που μπορούν να διαβάζουν και να καταλαβαίνουν τι διαβάζουν.

[electroauth] Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος; Παραμύθι για ελληνολάτρες

....................................

 

ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΚΑΙ ΑΥΛΗ

 

Όταν ο Ε. άρχισε τη διδασκαλία του, η Ελλάδα είχε καταντήσει προτεκτοράτο των Διάδοχων, που κουβάλησαν από την Ασία τον ανατολικό δεσποτισμό. Στα μάτια τους η Αθήνα και μαζί της η Ελλάδα ήταν μια σατραπεία, και σαν τέτοια έπρεπε να κυβερνηθεί. Οι τρόποι κι οι ιδέες τους πλήγωναν την ελληνική ευαισθησία και τραυμάτιζαν τις ψυχές.

 

Οι βασιλιάδες της Μακεδονίας είχαν το έθιμο της πολυγα­μίας. Σε κάθε ευχάριστη περίσταση ή όταν τραβούσε ή όρεξη τους έπαιρναν καινούργια γυναίκα, πιο φρέσκη, κι άμα τη βα­ριόνταν την έδιναν σε κανένα μεγιστάνα, πού το είχε μεγάλη τιμή να πάρει γυναίκα της αυλής, απαράλλαχτα όπως γινόταν στα σουλτανικά χαρέμια ως τις μέρες μας. Οι γυναίκες αυ­τές και τα παιδιά πού γεννιόνταν ήταν φωτιά και λύσσα ανάμεσό τους. Όποιος από τους κληρονόμους πρόφταινε και πη­δούσε στο θρόνο πέρναγε από το λεπίδι αδέρφια και ξαδέρφια. Ό Πλούταρχος, με τη δίψα του γι ανέκδοτα, μας έσωσε την περιγραφή μιας σκηνής ανάμεσα στο Φίλιππο και τον έφηβο Αλέξανδρο, αντλώντας χωρίς άλλο από παλαιότερο ιστορικό. Η δίψα αυτή στάθηκε ευεργετική, γιατί μας εξασφάλισε πληρο­φορίες αταίριαχτες με τη μοναρχική και θεοκρατική ιδιοσυγκρα­σία του βιογράφου. ! Σημειώνει πρώτα πως ο Φίλιππος με τις παντριές και τους έρωτές του τάραζε το παλάτι  «αι δε περί την οικίαν ταραχαί δια τους γάμους και τους ερωτάς αυτού τρόπον τινά της βασιλείας τη γυναικωνίτιδι συννοσούσης» (Πλούτ., Αλέξ. 9). Για να πανηγυρίσει τη νίκη στη Χαιρώ­νεια παντρεύτηκε μιαν αριστοκράτισσα, τη νεότατη αδελφή του στρατηγού Άτταλου, Κλεοπάτρα: «ην ο Φίλιππος ηγάγετο παρθένον, ερασθείς παρ' ηλικίαν της κόρης» (ε.ά.). Στο γαμή­λιο τραπέζι, όταν οι Μακεδόνες έγιναν στουπί κατά τη συνήθεια τους, ο Άτταλος προπίνοντας παρακίνησε τους Μακεδόνες να ευχηθούν στους θεούς να γεννηθεί από το Φίλιππο και την Κλεοπάτρα «γνήσιος διάδοχος της βασιλείας». Ο Αλέξανδρος, που ήταν κι αυτός στο τραπέζι, εξαγριώθηκε και του φώναξε : «Εμάς, χαμένο κεφάλι, μας παίρνεις για νόθους;» και του σφεντόνισε το ποτήρι. Ο Φίλιππος τινάχτηκε κατεπάνω του τρα­βώντας το σπαθί. Σκόνταψε όμως από το θυμό κι! από το με­θύσι και ξαπλώθηκε κατά γης. «Ο δε Αλέξανδρος εφυβρίζων "Ούτος μέντοι" είπεν "άνδρες, εις Ασίαν εξ Ευρώπης παρεσκευάζετο διαβαίνειν, ός επί κλίνην από κλίνης διαβαίνων ανατέτραπται"» (Πλούτ., Άλέξ. 9).

 

 

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΧΑΙΡΩΝΕΙΑ

 

 Την καταστροφή στη Χαιρώνεια την ένιωσαν, όπως και ήταν, μαύρη συμφορά. Θρήνος πιο ζεματιστός από τη Σικελική καταστροφή και τη συμφορά στους Αιγός Ποταμούς ξέ­σπασε στη βαθιά πληγωμένη πόλη. Χίλιοι Αθηναίοι, απ’ αυτούς που έχτισαν τους Παρθενώνες και τραγούδησαν τα χορικά στο Διονυσιακό θέατρο, σκέπασαν τα χώματα τρυπημένοι από τις λόγ­χες των τριχωτών κενταύρων, όπως έλεγαν τους βόρειους καβα­λάρηδες, και 2000 έπεσαν αιχμάλωτοι στο έλεος και στη βάναυση καταφρόνια του απίθανου νικητή. Ο Ισοκράτης, πού μια ζωή ερωτοτρόπησε με το Φίλιππο, γέρος εκατό χρόνων, στο μακρό­συρτο ψυχομαχητό του, μουρμούριζε στίχους του Ευριπίδη, πού μιλούσαν για επιδρομή βάρβαρων στην Ελλάδα : «Δαναός ο πεντήκοντα θ! υγατέρων πατήρ», «Πέλοψ ο Ταντάλειος εις Πίσαν μόλων», «Σιδώνιόν ποτ’ άστυ Κάδμος εκλιπών» (Ψευτο Πλουτ., Βίοι των δέκα ρητόρων 837 Ε). Η εκφορά του έγινε την ίδια ώρα πού Ακρόπολη και Λυκαβηττός έβλεπαν, ξαφνια­σμένα και με μαύρη πληγή στην καρδιά, τη θλιβερή πομπή των σκοτωμένων στη μάχη.

 

 to be continued....

ΤΟ ΞΕΡΙΖΩΜΑ   ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ

   

Η Συμμαχία της Κορίνθου ήταν εμπαιγμός και πρόκλη­ση στο ελληνικό αίσθημα, όργανο επιβολής του ισχυρού, όπως παρόμοια νεότερα κατασκευάσματα. Οι αντιπρόσωποι των πό­λεων ψήφισαν, το φθινόπωρο του 335, σ' ένα νεύμα του Αλέ­ξανδρου την κατεδάφιση της Θήβας κι ο γιος του Φίλιππου παρουσιάστηκε σαν εκτελεστής πανελλήνιας εντολής. Η Θήβα ξεριζώθηκε, 6000 σφάχτηκαν, 8000 άντρες, γυναίκες, παιδιά πουλήθηκαν στους δουλεμπόρους κι έγιναν μετρητά. Οι άλλες βοιωτικές πόλεις μοιράστηκαν το έδαφος της, πού εξακολούθησε να το επιτηρεί μακεδονική φρουρά. Απ' όλη αυτή τη φρίκη οι ηθικολόγοι της ιστορίας κράτησαν μια φράση: «Πινδάρου του μουσοποιού την στέγην μη καίετε», δείγμα της πιο αποκρου­στικής υποκρισίας ή μυθοπλαστικό παραμι! λητό ξεπεσμένων κα­λαμαράδων παλιών και νέων.

 

Το πάθημα της ηγεμονικής πολιτείας τάραξε την Ελλάδα. Στην Αθήνα σταμάτησε και σκόρπισε η πομπή των Μεγάλων Ελευσίνιων: «μυστηρίων των μεγάλων αγομένων». Η πέμπτη φάλαγγα, οι «μακεδονίζοντες», έτριβαν τα χέρια, γιατί θα έ­παιρναν την κυβέρνηση. Ο Δημάδης πρότεινε στην εκκλησία να στείλουν στον πυρπολητή της Θήβας φιλικά του πρόσωπα, για να του εκφράσουν τη μεγάλη χαρά του δήμου της Αθή­νας, επειδή γύρισε νικητής από την Ιλλυρία και την Τριβαλλία κι επειδή τιμώρησε τους στασιαστές Θηβαίους. Εκείνος με γράμματα στο δήμο ζήτησε την έκδοση πέντε πολιτικών, του Δη­μοσθένη, του Λυκούργου, του Υπερείδη κλπ., και πέντε στρατη­γών, του Χάρη, του Διότιμου, του μυθιστορηματικού Χαρίδημου κλπ. Ό Δημοσθένης σύστησε στο λαό «να μη παραδώσει στους λύκους τα μανδρόσκυλά του». Ο αιώνιος Φωκίων κρατούσε σιωπή, ενώ όλοι τον καλούσαν να πει τη ! γνώμη του. Τέλος η Πυθία ά­νοιξε το στόμα: για να έχουν τη φιλία του Αλέξανδρου, καλό είναι να θυσιασθούν για χάρη του λαού οι λίγοι εκείνοι. Ό Α­λέξανδρος φάνηκε υποχωρητικός. Οι δημοκρατικοί στρατηγοί σκόρπισαν, πέρασαν στην παρανομία και στην αντίσταση.

 

ΣΤΗ ΜΑΚΡΙΝΗ ΑΣΙΑ

 

Η μπόρα ξεμάκρυνε για καιρό τραβώντας προς την Ασία. Στρι­μωγμένοι σαν τα κοτόπουλα στο πέρασμα  μεγάλου όρνιου, οι Έλληνες μελετούσαν και σιγοσφύριζαν ο ένας στ' αυτί του άλλου, ίσως γίνει κανένα θαύμα εκεί πού χώνεται όλο και βαθύ­τερα. Τ’ αποσπάσματα πού είχε πάρει από τις πόλεις, για να δώσει «πανελλήνιο χαραχτήρα στην εκστρατεία», όπως γράφουν λόγιοι του γλυκού νερού, τα είχε για ομήρους, μην τύχει και του φτιάξουν καμιά δουλειά στην απουσία του. Ήταν δημοκρα­τικοί οι περισσότεροι και ζωηρά στοιχεία, πού οι κυβερνήσεις τους διάλεξαν για νά ‘χουν κι αυτές την ησυχία τους. Κάθε και­νούργια νίκη ήταν και μια μαχαιριά στην ψυχή των Ελλήνων και τα κατορθώματα του σκοτεινός βραχνάς στις χειμωνιάτικες νύχτες. Η αυτοκρατορία των Αχαιμενι! δών γκρεμιζόταν από μακρόχρονο εσωτερικό σάπισμα, αποκλεισμένη στις ηπειρωτικές της εχτάσεις, ξεκομμένη από τη θάλασσα μετά την κυριαρχία του αθηναϊκού ναυτικού. Η Ισσός και τα Άρβηλα ήταν μα­κρινή συνέπεια της Σαλαμίνας.

 

Μη έχοντας κάτι ουσιαστικό για να χαρούν, οι Έλληνες ξεθύμαιναν στο κουτσομπολιό. Ό αναβρασμός ανάμεσα στους Μακεδόνες για τους τρόπους του Αλέξανδρου παριστανόταν σε μεγεθυσμένες διαστάσεις. Ο Φιλώτας, ο Παρμενίων, ο Κλείτος έγιναν οι συμπάθειες τους. Η στάση του Ανάξαρχου ύστερ' από το φόνο του Κλείτου διαβοήθηκε κι ο Καλλισθένης πήγαινε να υψωθεί σε ήρωα. Ο Αρριανός μας έσωσε τον αν­τίλαλο από μια συνομιλία του Φιλώτα με τον Καλλισθένη. Στην ερώτηση του μακεδόνα στρατηγού, ποιον τιμούν περισσότερο οι Αθηναίοι, ο Καλλισθένης απαντά: τον  Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα, τους τυραννοκτόνους. Κι όταν εκείνος ρωτά πάλι, αν σήμερα ένας τυραννοκτόνος βρίσκει άσυλο στην Ελλάδα, ο Έλληνας λόγιος τον βεβαιώνει: στην Αθήνα χωρίς άλλο.

 

............................


to be continued....

ΕΦΗΒΕΙΑ

Στα 17 χρόνια, ήρθε στην Αθήνα για να κάνει την εφηβεία του, τη στρατιωτική θητεία του, όπως θα λέγαμε σήμερα (324 - 22). Ο θεσμός της εφη­βείας, καμάρι της Αθήνας στα καλά χρόνια, χαλάρωσε με την αλλαγή στη σύνθεση της πολιτείας ύστερα από τον Πελοποννη­σιακό πόλεμο. Η πλουτοκρατική Αθήνα ξέφευγε τη στρατιω­τική αγωγή στην ειρήνη και την υπηρεσία στον πόλεμο, αφού με το χρήμα έβρισκε κείνους πού θα σκοτώνονταν γι αυτή. Οι δημοκράτες ζητούσαν την αναστήλωση του θεσμού. Ο Δημοσθέ­νης μπαίνοντας στην πολιτική διαμαρτυρήθηκε για την κατά­σταση και ζήτησε στρατό από πολίτες. Ύστερα από τη Χαι­ρώνεια πήραν για μιαν από τις αιτίες της καταστροφής την πα­ραμέληση του θεσμού κι αγωνίστηκαν να τον ξαναφέρουν στη ζωή. Οι νέου τύπου Αθηναίοι είδαν με συγκίνηση νέο επίσης τύπο ! εφηβείας, τ' αγόρια της Αθήνας να παρελαύνουν στο θέατρο ντυμένα χλαμύδα, με το πλατύγυρο καπέλο στο κεφάλι, το δόρυ στον ώμο και τη στρογγυλή ασπίδα στο μπράτσο. Ο νόμος ψηφίστηκε γύρω στο 335, στα χρόνια που την πόλη την κυβερνούσε ο ρήτορας Λυκούργος κι ήταν έμπνευση του ίδιου και του Δημοσθένη. Οι εξωτερικοί τύποι πήραν την εντέλεια. Η πολιτεία διάλεγε τους σωφρονιστές, τους κοσμήτορες και τους στρατηγούς. Έκανε τέτοια εντύπωση στους ανθρώπους της επο­χής, που ο Αριστοτέλης στην Αθηναίων Πολιτεία περιγράφει το θεσμό μ' όλες τις λεπτομέρειες. Μα του έλειπε η πνοή και μαράζωσε κάτω από τη μακεδόνικη πίεση. Όσο όμως λειτούρ­γησε, η πονεμένη κι αισθηματική νεολαία της Αθήνας, το πολύ­τιμο αυτό φυτό πού εξακολουθούσε να βλασταίνει στον κόσμο, συναντιότανε, γνωριζότανε, ανακάλυπτε τους ομοίους και τον εαυτό της. Εκεί γνωρίστηκε ο Ε. με τον συνηλικιώτη και συνέφηβό του Μ., τον έξοχο κατόπι δραματικό, με τη συγγενική ψυχή, κι οι δυο νέοι δέθηκαν σε «ισχυρότατη φι­λία και κοινωνία», πού βάσταξε σ' όλη τους τη ζωή (Στράβων XIV 638,18). Όσο κι αν ο Μένανδρος δεν κράτησε ολόισα τη δημοκρατική γραμμή με τις υποχωρήσεις στο Δημήτριο Φαληρέα.

 

 

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

 

Η χρονιά της εφηβείας, το 322, ήταν από τις πιο τα­ραγμένες. Ο θάνατος του Αλέξανδρου γέννησε μεγάλες ελπίδες στο δημοκρατικό κόσμο. Η πιεσμένη αντιμακεδονική ορμή ξέσπασε σαν μπόρα. Ο Δημοσθένης γύρισε θριαμβευτικά από την εξορία. Τα μάτια ήταν γυρισμένα στο νεαρό Λεωσθένη, τον αρχηγό των μισθοφόρων, που ενισχυμένος από ορισμένους κύκλους είχε ετοιμάσει μυστικά δύναμη αξιόλογη στο Ταίναρο, την αγορά των μισθοφόρων. Ο πόλεμος που τον λέμε Λαμιακό ήταν πόλεμος ελληνικός, κι έτσι τον είπαν οι άνθρωποι της εποχής, όπως βεβαιώνεται από τις επιγραφές. Οι επιτυχίες της αρχής στη στεριά και στη θάλασσα ξεσήκωσαν συναγερμό. Πό­θοι κι όνειρα άναψαν στην ψυχή του εφήβου. Το παλιό μεγα­λείο φτερούγισε εμπρός του. Η Αθήνα ελεύθερη, Μακεδόνες και συνοδοιπόροι κι οι σάρισσες πεταμένες πέρα στη σκυθική ε­ρημιά, όπως ήταν η χώρα τους τον καιρό πού χτίζονταν οι Παρθενώνες. Με άνεση κίνησε τα μέλη της η νεολαία. Ήλιος, αγέρας, ζωικός χυμός, φτερωτές ελπίδες, δράση και δημιουρ­γία, είναι πάλι ακέραια δικά της.

 

Σκληρό ξύπνημα, πικρό φαρμάκι στις ψυχές και σ' όλη τη γύρω φύση. Ο ήρωας της μέρας Λεωσθένης σκοτώνεται μπρος στη Λαμία. Οι Αθηναίοι τον θάβουν με τιμές κι ο Υπερείδης λέγει τον επιτάφιο. Δυνάμεις μακεδονικές φτάνουν από την Ασία. Ό αθηναϊκός στόλος παθαίνει δεύτερους Αιγός Ποτα­μούς κοντά στην Αμοργό (καλοκαίρι του 322) και η σύγκρου­ση στην Κραννώνα είναι το ίδιο καταστρεπτική. Οι υπερασπι­στές της ελληνικής ελευθερίας βρίσκουνται σε διάλυση. Ο Αν­τίπατρος είναι ανελέητος κι οι μακεδονίζοντες της Αθήνας έ­χουν ελεύθερο το έδαφος για να παίξουν το θλιβερό τους ρόλο. Ο υπολογιστικός Φωκίων κι ο ελεεινός Δημάδης, σταλμένοι πρεσβευτές στο μακεδονικό στρατόπεδο, είναι ύποπτοι για συ­νεργασία κι υπερθεματισμό στις απαιτήσεις. Η παρουσία με μια δεύτερη πρεσβεία του σ! εβαστού πρεσβύτη, με το αγνό, επιβλη­τικό ήθος, του Ξενοκράτη του Χαλκηδόνιου, που από το 339 διευθύνει την Πλατωνική Ακαδημία, δεν άλλαξε την κατάστα­ση. Μόνο στο τραπέζι, πού τους κάλεσε ο Μακεδόνας, ενώ οι επίσημοι της αντιπροσωπείας γελαστοί και χαχανιστοί έπαιρναν τις θέσεις τους, ο σχολάρχης όρθωσε τ' ανάστημα του μπρος στον αγέλαστο νικητή και πρόφερε τους στίχους της Οδύσσειας : «Κίρκη, ποιος άνθρωπος με καρδιά μπορεί να βάλει μπουκιά ή γουλιά στο στόμα, προτού γλυτώσει τους συντρόφους του και τους ιδεί ζωντανούς στα μάτια του;»

 

 
to be continued....

ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ

 

Οι έξαλλοι ολιγαρχικοί, πού γύρισαν από την εξορία, ζητούσαν να χτυπηθεί στη φύτρα του ο δήμος. Πριν απ' όλα να θρονιαστεί, για την ασφάλεια τους, μακεδονική φρουρά στην πόλη. Δύναμη στρατιωτική με αρχηγό το Μένυλλο, φίλο του Φωκίωνα, «προήλασε» από τους δρόμους της Αθήνας, τη μέρα πού γιόρταζαν τα Ελευσίνια, κι εγκαταστάθηκε στη Μουνυχία, το μεσαίο λι­μάνι ανάμεσα στον Πειραιά και το Φάληρο. Η γιορτή ταρά­χτηκε, οι πατριώτες σκόρπισαν. Η ολιγαρχία όμως ήταν εκεί, με τα παιδιά και τις γυναίκες της, τους χαιρετούσαν, και τους «επεφύλαξαν ενθουσιώδη και αποθεωτικήν υποδοχήν», όπως λένε σήμερα στη γλώσσα της δημοσιογραφίας (Όχτώβρης 322, Πλουτ., Φωκίων 28).

 

Πένθιμη έμεινε στην Αρχαιότητα η εντύπωση από το πά­θημα της ευγενικότερης απ' όλες τις πόλεις κι απήχηση της μας έσωσε ο Πλούταρχος, αντιγράφοντας χωρίς άλλο από δη­μοκρατικό και με υψηλό φρόνημα συγγραφέα, στο βίο του Φω­κίωνα. Η προσταγή σήμαινε περισσότερο καταφρόνια κι επί­δειξη αχαλίνωτης δύναμης παρά μέτρο γι ασφάλεια. Κι η στι­γμή έκανε να φανεί τραγικότερη ή συμφορά. Γιατί η φρουρά μπήκε στις είκοσι του Βοηδρομιώνα, γιορτή των Μυστηρίων, τη μέρα που πηγαίνουν τον Ίακχο από την πόλη στην Ελευσίνα. Η τελετή χάλασε κι ο λαός αναλογίστηκε πώς γιόρταζαν πα­λαιότερα και πώς είχε καταντήσει εκείνη τη μέρα. Άλλοτε, τον καιρό της μεγάλης ευτυχίας, οι μυστικές οπτασίες και φωνές έρχονταν για να ταράξουν και να θαμπώσουν τους εχθρούς, τώρα στην ίδια τη γιορτή οι θεοί βλέπ! ουν τα μεγαλύτερα παθήματα να χτυπούν την Ελλάδα και η αγιότατη κι ωραιότατη μέρα να γίνεται ταυτόσημη με τα μεγαλύτερα δεινά: «ου μικρόν δε τω πάθει προσέθηκεν ο καιρός. Εικάδι γαρ η φρουρά Βουηδρομιώνος εισήχθη μυστηρίων όντων ή τον Ίακχον εξ άστεος Ελευσινάδε πέμπουσι, ώστε της τελετής συγχυθείσης αναλογίζεσθαι τους πολλούς και τα πρεσβύτερα των θείων και τα πρό­σφατα. Πάλαι μεν γαρ εν τοις αρίστοις ευτυχήμασι τας μυστικάς όψεις και φωνάς παραγενέσθαι συν εκπλήξει και θάμβει των πολεμίων, νυν δε τοις αυτοίς ιεροίς τα δυσχερέστατα πάθη της Ελλάδος επισκοπείν τους θεούς και καθυβρίζεσθαι τον αγιώτατον του χρόνου και ήδιστον αυτοίς επώνυμον των μεγί­στων κακών γενόμενον» (Πλουτ., Φωκίων 28).

 

 

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ

 

 Τα παρακάτω τα συγύρισαν οι γκεσταπίτες, πού τότε τους έλεγαν φυγαδοθήρες. Αρχηγός τους ένας ρήτορας-ηθοποιός, ο Αρχίας από τους Θούριους της Ι­ταλίας. Ό Δημάδης προτείνει κι ο τρομαγμένος όχλος καταδι­κάζει σε θάνατο τους δημοκρατικούς αρχηγούς : «Ως Αντίπα­τρος και Κρατερός ηγγέλλοντο προσιόντες επί τας Αθήνας, οι μεν περί τον Δημοσθένη φθάσαντες υπεξήλθον εκ της πό­λεως, ο δε δήμος αυτών θάνατον κατέγνω, Δημάδου γράψαντος» (Πλουτ., Δημοσθένης 28). Τον Υπερείδη, τον Αριστόνικο το Μαραθώνιο και τον Ιμεραίο, αδελφό του κατόπιν πράχτορα των Μακεδόνων Δημήτριου του Φαληρέα, που είχαν κα­ταφύγει στο Αιάκειο της Αίγινας, ο Αρχίας τους άρπαξε με τη βία και τους έστε! ιλε στον Αντίπατρο κι εκείνος διάταξε την εχτέλεσή τους. Λένε μάλιστα πώς έκοψαν τη γλώσσα του Υπερεί­δη : «Υπερείδου δε και την γλώσσαν εκτμηθήναι λέγουσι» (στο ίδιο). Και πάνω εκεί στο ναό του Ποσειδώνα, στην Καλαυρία (στο ύψωμα πάνω από τον Πόρο), παίχτηκε το δράμα του Δη­μοσθένη. Ο μεγάλος ηγέτης του δήμου, ο ήρωας των αγώνων για τη δημοκρατία και την ελληνικότητα, ήπιε το φαρμάκι πού το έφερνε πάντα μαζί του για να ξεφύγει απ' τα χέρια του φυγαδοθήρα (Νοέμβρης 322).

Τα πολιτικά δικαιώματα περιορίστηκαν σε όσους είχαν πε­ριουσία πάνω από 2000 δραχμές. Αυτοί ανέβαιναν σε 9000. Ένας αριθμός από 12.000 έπαυσαν να παίρνουν μέρος στην πολιτική ζωή. Έγιναν μάλιστα διαβούλια των αθηναίων ολι­γαρχικών και του Αντίπατρου, τον όχλο, δημοκρατικό κι αντιμακεδονικό στην πλειονότητα, να τον βάλουν στα καράβια και να τον πετάξουν πέρα από το Βόσπορο, για να λείψει η ρά­τσα πού γέννησε Θουκυδίδη κι Ευριπίδη κι εξακολουθούσε ακό­μα να γεννά Ε. και Μ. Καταργήθηκε η εκλογή των αρχόντων με τον κλήρο, ικανοποιήθηκε η λύσσα των ολι­γαρχικών, που είδαμε να βράζει στην «Αθηναίων πολιτεία» του Ψευτοξενοφώντα, και πραγματοποιήθηκε τ' όνειρο του Σωκράτη. Κι αυτό το διαλαλούσαν Αντίπατρος κι ολιγαρχικοί για «πάτριον πολιτείαν», «την από τιμημάτων», δηλαδή, παλιό κ! αι γνήσιο πολίτευμα της Αθήνας, που το χάλασαν ο όχλος κι οι αγύρτες οδηγοί του. Ολιγαρχική κυβέρνηση θρονιάστηκε στην Αθήνα και στις άλλες ελληνικές πόλεις κι άρχισε τρομοκρατία και κυνήγι των δημοκρατικών. Όμως κι ανάμεσα στους 9000 δεν έπαυσε να σιγοβράζει η δημοκρατική κι αντιμακεδονική ζύμη.

 
to be continued....

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΝΟΣ

 

Ανταριασμένοι, σιωπηλοί, με το κακό που πήγαινε να σπάσει τα στήθια τους, σύρθηκαν οι νέοι της Αθήνας. Οι εφηβικές πα­ρέες του Ε. και του Μ. είχαν όψη από αγάλ­ματα του Σκόπα. Στον Ε. οι τραγικές μέρες άφησαν βα­θύτατη κι αποφασιστική εντύπωση, που είχε τη μεγάλη της βα­ρύτητα για τη διαμόρφωση του νοητικού του κόσμου και του χαραχτήρα του. Ο Ε. δεν είχε πια στέγη ούτε στη Σάμο. Ο Περδίκκας, τρανός αφέντης υστέρα από το θάνατο του Αλέξανδρου, αφαίρεσε το νησί από τους Αθηναίους, ξε­ρίζωσε τους κληρούχους και τους έστειλε στην Αθήνα, όπως άλλοτε ο Λύσανδρος, για να φουσκώσουν το πλήθος του προλε­ταριακού όχλου. Οι κατατρεγμένοι σκόρπισαν σε διάφορα μέρη. Η οικογένεια του Ε. βρέθηκε στην Κολοφώνα, στην αντικρινή από τη Σάμο μικρασιατική παραλία, όπου πήγε να την ανταμώσει! ο ίδιος, αφού δεν είχε πια ούτε εφηβεία ούτε ελεύθερη πατρίδα.

Σημαντικό διάστημα, ως τα 32 χρόνια του, έμεινε, όπως παραδίδουν οι φτωχικές πηγές μας, στην Ιωνία, στην Κολοφώ­να, στη Λάμψακο και στη Μυτιλήνη - αναφέρουν και την Τέω - συμπληρώνοντας χωρίς άλλο τη μόρφωση του και κάνοντας τα πρώτα βήματα της δασκαλικής.

..........................

..........................

 

 

Αυτά μαγκίτισσες και μάγκες, είχα να σας μεταφέρω για τον βασιλιά Αλέξανδρο. Σ' όσους δεν αρέσουν ας ανοίξουν την Τηλεόραση να τους τα πει καλύτερα ο Βελόπουλος κι ο Λιακόπουλος.

 

Κύριε Δημάκη, με συγχωρείτε που χρησιμοποιώ πηγές αριστερών ιδεολογίων, αλλά βαρέθηκα ν' ακούω από παντού ανοησίες. 

 

Κι ένα ακόμη ωραίο από την ίδια πηγή.

Η ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η διαταγή ν' αποδοθούν θεικές τιμές στο βασιλιά της Μακεδονίας, που είχε γίνει τώρα βασιλιάς της Ασίας και κληρονόμος των Αχαιμενιδών, προκάλεσε στην Αθήνα και στην Ελλάδα περιεργότατα αισθήματα. Την ανάγγειλε πανηγυρικά στα Ολύμπια του 324 αποσταλμένος του Αλέξανδρου, ο Σταγειρίτης Νικάνωρ, γαμπρός του Αριστοτέλη. Αμέτρητα πλήθη περίμεναν ανυπόμονα ή φοβισμένα. Στην αρχή πήγαν να το γυρίσουν στο αστείο, Τι λέγει? Ο Μακεδόνας Αλέξανδρος θέλει να γίνει θεός? Ας γίνει, αφού το θέλει, γιός του Δία, κι αν του αρέσει και του Ποσειδώνα. Κι ο πολιτευτής Λυκούργος, που σ' αυτά τα χρόνια κυβέρνησε την Αθήνα: Τι λογής θεός θα είναι αυτός. Ενώ για να πλησιάσουμε του άλλους πλενόμαστε, πρέπει φεύγοντας απ' αυτόν να πλυθούμε.

Η διαταγή για την προσκύνηση συνοδευόταν απο μιαν άλλη, πιο ουσιαστική, να γυρίσουν οι εξόριστοι πίσω στην πατρίδα τους. Οι περισσότεροι ήταν εχθροί της δημοκρατίας και θα γίνονταν στήριγμα της μακεδονικής εξουσίας. Ο Αλέξανδρος, κύριος αμύθητου θησαυρού κι έχοντας άφθονο ανθρώπινο υλικό από τους Ασιάτες, σκεφτόταν πως μπορούσε να μη λογαριάζει τους Έλληνες και τους Μακεδόνες και να επιβάλλει και στους δύο τηνς απόλυτη κυριαρχία του. Η απαίτησή του να λατρεύεται σα θεός επιδίωκε τον ίδιο σκοπό, επειδή η απολυταρχία έχει σύντροφο και προυπόθεση τη θεοκρατία. Ο γυρισμός ιδιαίτερα των εξορίστων δημιούργησε τεράστια ταραχή στην Ελλάδα. Μέσα σ' αυτά τα περιστατικά έφθασ' η είδηση για το θάνατο του δαμαστή της Ασίας. Ακολούθησε η δημοκρατική εξέγερση, ο Λαμιακός ή Ελληνικός όπως τον είπαν πόλεμος. Οι υπερασπιστές της ελευθερίας τσακίστηκαν, κακό τέλος βρήκε τους ηγέτες, μακεδονική φρουρά, στρατός κατοχής λέμε σήμερα, ρίζωσε στην πατρίδα του Κλέωνα.

Οπότε σε λίγα χρόνια αν αγιοποιηθεί και ο Μπους, δεν θα πρέπει να παραξενευτούμε.
Άλλωστε έχει κάνει και 3 θαύματα
1) Ανοικοδόμηση του Ιράκ   :D
2) Εκδημοκρατισμός του Αβγανιστάν  :D
3) Πυρηνικός αφοπλισμός της Β.Κορέας (αυτό ακόμη έρχεται)
Και οι αμερικανοί του μέλλοντος θα μιλάνε για τον μεγάλο τεξανό στρατηλάτη....

Vulcan, μα καλά διάολε και ο Θεοδωρίδης θεωρείται πηγή αριστερής ιδεολογίας?

Κι ο Επίκουρος (πάντα) κι ο Πλάτωνας κι ο Αριστοτέλης (αν δεν μας βολεύουν)!!!
Κι η μάνα μας πιθανόν....

http://classics.mit.edu/Plutarch/alexandr.html (http://classics.mit.edu/Plutarch/alexandr.html)

Μια από τις τρεις πηγές που έχουν διασωθεί για τον βίο του Αλεξάνδρου Φιλίππου.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ (δυστυχώς μόνο σε Αγγλική μετάφραση το βρίσκει κανείς στο Internet...)

Μια άλλη πηγή για τον βίο του Μ. Αλέξανδρου, αποδίδεται στον εικονιζόμενο στο avatar μου.



Καλλισθένης Ι.Σ.

Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν τίθεται έτσι το ζήτημα. Αυτοί που είναι του μπάτσου και του κλώτσου είναι πάντα αυτοί που πεινάνε.

Όποιος ψάχνει βρίσκει,

http://www.mikrosapoplous.gr/zpd/plut_alexander.zip
http://www.mikrosapoplous.gr/texts1.htm
http://www.mikrosapoplous.gr/t2t.htm

Αλλά πρέπει να μπορεί και να διαβάσει....
Και δεν εννοώ μόνο τα αρχαία.

Έχει κανείς καμμιά άλλη διεύθυνση που να περιέχει περισσότερα έργα?

Γιατί αυτά λίγα είναι;   ;D

Διάβασε αυτά, έλα να σε εξετάσω, κι άμα είσαι καλός, θα σου δώσω κι άλλα....Αν συνεχίσεις την αρλουμπολογία ^tickedOff^ , δεν έχει.   ^nono^


υγ.
Το link για την μετάφραση του Θουκυδίδη που έκανε εκείνος ο Εβραίος ο Βενιζέλος, δεν δουλεύει. Το σωστό είναι  http://www.mikrosapoplous.gr/thucy/ (http://www.mikrosapoplous.gr/thucy/)  Όλο το site είναι δουλειά συνάδελφου Ηλεκτρολόγου Μηχανικού. Ο Θουκυδίδης ανέβηκε στο δίκτυο από συμφοιτητή σας που τέλειωσε πριν δυο χρόνια... Δεν είναι όλοι χαρούμενα παιδάκια σε παιδική χαρά. Μερικοί ξέρουν και τι έγινε στην Σικελία.
 

Αν ενδιαφερεστε εχω περιπου 100 κειμενα απο Αριστοτελη, Ηροδοτο, Ησιοδο, Λυσια, Θουκιδιδη και αλλους, αλλα ειναι στα αρχαια Ελληνικα. Αν τα θελει κανεις να τα ανεβασω.

Καμιά μετάφραση ωρέ παιδιά!!

Αλεξάνδρου Ανάβασις, Αρριανός / Αθηναίων Πολιτεία, Όργανον, Αριστοτέλης / παίζει τίποτα από Ορφικά?

http://www.mikrosapoplous.gr/prometheus/prom7d.htm (http://www.mikrosapoplous.gr/prometheus/prom7d.htm)

To παραπάνω είναι απόσπασμα από τον Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, είναι εκεί που η Ιώ συναντά τον Προμηθέα αλυσοδεμένο και τον ρωτάει ποιος θα τον σώσει από το μαρτύριο που τραβάει στον Καύκασο.
Ο Προμηθέας της απαντάει πως θα είναι απόγονός της αυτός που θα του λύσει τα δεσμά και 13 γενιές μεταγενέστερος της.

Ο Αισχύλος έγραψε τον Προμηθέα Δεσμώτη το 430 π.Χ.
Αν πολλαπλασιάσουμε τις 13 γενιές με τα 33 χρόνια που διαρκεί μια γενιά προκύπτουν 429 χρόνια!!!!!!!!!!!!
 ^superconfused^ ^superconfused^ ^superconfused^ ^superconfused^ ^superconfused^ ^superconfused^ ^superconfused^ ^superconfused^ ^superconfused^
Ο Αισχύλος ήταν μύστης και αρχιερέας στα Ελευσίνια Μυστήρια. Το ιερατίο τότε του είχε ασκήσει δριμύτατη κριτική γιατί μέσα από τις τραγωδίες του αποκάλυπτε πράγματα που απαγορεύονταν να δημοσιοποιηθούν στους αμύητους πολίτες της Αθήνας... ^off-topic^
Το επίμαχο χωρίο είναι στους στίχους 770-775 για όσους βαριούνται να ψάχνουν.

Aφού χρησιμοποίησες και ένα ποίημα του 19ου αιώνα ως πηγή για ένα γεγονός που συνέβη τον 4ο αιώνα πΧ... όλα τα λεφτά χάμπε4 :) :) :) :) :)

Πιστεύεις ότι ξέρεις καλύτερη ιστορία από τον Καβάφη?
Αυτό που είπα είναι γεγονός αναμφισβήτητο, απλά έδωσα ένα έναυσμα και για ποιητικές αναζητήσεις. Το ποίημα του Καβάφη μου ήρθε σαν φλασιά και το πέταξα.
Αν ήθελα να χρησιμοποιήσω πηγή θα παρέπεμπα στον Αρριανό και τον Πλούταρχο.

Φυσικά και ξέρω καλύτερη ιστορία από τον Καβάφη... άκους εκεί...(και γιατί να μην ξέρω δηλαδή δεν κατάλαβα;)

που και εγώ δεν είπα αν έχεις δίκιο ή άδικο, αλλά τον χρησιμοποίησες ως πηγή και μου φάνηκε αστείο. Δεν σχολίασα ούτε την άποψη που ήθελες να πεις ούτε τίποτα...

Γιατί αυτός ήταν λόγιος κι εσύ ηλεκτρολόγος.
Συνεχίζεις να λες πως τον χρησιμοποίησα ως πηγή ενώ έχω απαντήσει. Αν χρησιμοποιούσα ως πηγή τον Σεφέρη πάλι θα σου φαινόταν αστείο?
Θεωρείς ιστορικά αδαείς όλους τους ποιητές ή μόνο τον Καβάφη?

Αφού έχεις απαντήσει γιατί το συνεχίζεις.
Θεωρώ άστοχο να χρησιμοποιεί κάποιος πηγή ένα ποίημα του 19ου αιώνα αφού
1ον Δεν γράφει ιστορία, χρησιμοποιεί την ιστορία για να πει κάτι άλλο (δηλαδή θα αντιμετώπιζες την "Ιθάκη" ως πηγή?)
2ον Κάτι που δεν το έχεις καταλάβει προφανώς, όταν αναζητούμε μια ιστορική αλήθεια πηγαίνουμε σε ιστορικές καταγραφές γεγονότων (που γίνονται είτε για να διασοθούν, πχ Θουκιδίδης, είτε γραφειοκρατικά έγγραφα που γράφτηκαν για τους τότε σκοπούς του γράφοντα αλλά μας δίνει πληροφορίες.


Προφανώς, οι πηγές που πρότεινες αργότερα ήταν μέσα στα πλαίσια αυτά, και δεν έχω να πω κουβέντα για αυτές.
Όμως απλα βρήκα αστείο το σχόλιο για τον Καβάφη (αφού και εσύ είπες ότι ήταν απλά μια φλασια).


Όσο για το αν θεωρώ ποιητές αδαείς, όχι στο αντικείμενο που έχουν ασχοληθεί, δεν έχω άποψη αν είναι αδαείς στην φυσική την ιστορία και την στερεομετρία.


Τέλος δεν έχω βρει πουθενά οποιαδήποτε πληροφορία για την οποία να ξέρω με σιγουριά ότι ο Καβάφης ξέρει καλύτερη ιστορία από εμένα. Και εσύ άλλωστε δε ξέρεις τι ξέρω εγώ από ιστορία.
Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ότι διαθέτω πολύ καλύτερα μέσα για να μάθω όσα θέλω από τον Καβάφη προφανώς.

Α! Και θεωρείς ότι λόγιος, σημαίνει κάτι που απαιτεί ή επιβάλει την γνώση της ιστορίας;

για την ιστορία να πω ότι πραγματικά πιστεύω ότι ο Καβάφης ήξερε πολύ ιστορία, αλλά αυτό φαίνεται μόνο από την εμμονή του να χρησιμοποιεί ιστορικά γεγονότα για την ποίηση του, κάτι που σημαίνει ότι είχε πολύ έντονα αυτά τα ερεθίσματα και τον οδηγούσαν σε αυτήν την "επιληπτική κρίση" (όπως το ένιωθε και ο Ντοστογιέφσκι) των καλλιτεχνών, που λέγεται έμπνευση

Του ΣΤΡΑΤΗ ΜΠΑΛΑΣΚΑ


Ο Ηλίας Γκούγκου χρόνια τώρα δουλεύει στη Μυτιλήνη. Κυριολεκτικά «άνοιξε πηγάδι με τη βελόνα», κατάφερε με τη δουλειά του να συγκεντρώσει τόσα χρήματα όσα θα του επέτρεπαν να λειτουργήσει ένα φούρνο!

Η ιστορία του γνωστή. Η ιστορία εκατοντάδων Μυτιληνιών, χιλιάδων Ελλήνων που κυνηγημένοι από την ανέχεια έφυγαν και πρόκοψαν σε άλλα κράτη της Ευρώπης, της Αμερικής και της Αυστραλίας. Αυτοί όμως δεν είχαν αντίπαλο την ελληνική γραφειοκρατία! Ε! το λοιπόν ετούτος ο Αλβανός μετανάστης στην Ελλάδα νίκησε την ελληνική γραφειοκρατία στο πρόσωπο της Διεύθυνσης Πολεοδομίας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λέσβου. Προσέφυγε στη Δικαιοσύνη και κατάφερε να του επιδικαστεί με απόφαση του Διοικητικού Πρωτοδικείου Μυτιλήνης αποζημίωση περίπου 85 χιλιάδων ευρώ!

Η υπόθεση

Εκανε ο κ. Γκούγκου όλα όσα απαιτούνται ώστε η επιχείρηση του να είναι νόμιμη. Απευθύνθηκε στο δήμο απ' όπου πήρε θετική γνωμοδότηση και στο Τμήμα Βιομηχανίας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης απ' όπου πήρε άδεια ίδρυσης αρτοποιείου. Στη συνέχεια ως όφειλε απευθύνθηκε στη Διεύθυνση Πολεοδομίας ζητώντας τον προσδιορισμό χρήσης του νοικιασμένου καταστήματος ως αρτοποιείου.

Προσκόμισε μάλιστα και το απαραίτητο προς τούτο κανονισμό της πολυκατοικίας από τον οποίο προκύπτει ότι τα καταστήματα του ισογείου χρησιμοποιούνται για οιαδήποτε άλλη χρήση «πλην παρανόμων και ανήθικων». Και προφανώς η παραγωγή και πώληση του ψωμιού μήδε παράνομη ενέργεια μήδε ανήθικη είναι.

Κι όμως! Η Πολεοδομία στηριζόμενη σε αντιδράσεις επώνυμων Μυτιληνιών ιδιοκτητών διαμερισμάτων της πολυκατοικίας, αρνήθηκε να χορηγήσει στον κ. Γκούγκου την απαραίτητη προς τούτο άδεια σύνδεσης της καμινάδας του φούρνου με την κεντρική καμινάδα της πολυκατοικίας, καταδικάζοντας τον σε οικονομική καταστροφή.

Ο κ. Γκούγκου απευθύνθηκε στο Συνήγορο του Πολίτη. Δικαιώθηκε. Δεν έχει όμως δικαίωμα ψήφου. Η εθνική καταγωγή του ενδιαφερόμενου μαζί με το ότι ως μη Ελληνας δεν έχει δικαίωμα ψήφου επιτρέπει σε κάποιους να πιστεύουν ότι οι νόμοι λειτουργούν κάπως σαν λάστιχα. Προσαρμοζόμενοι σχεδόν πάντα στο πού νομίζουμε για σωστό κατά πώς εμείς ερμηνεύουμε το σωστό και προπάντων το δίκαιο.

Κατεστραμμένος ο κ. Γκούγκου γιατί η Διεύθυνση Πολεοδομίας δεν αδειοδότησε ποτέ την προσπάθειά του, έκανε κάτι που χιλιάδες ταλαιπωρημένοι από την Πολεοδομία Ελληνες δεν το κάνουν. Προσέφυγε στη Δικαιοσύνη. Και δεν το μετάνιωσε.
Μόλις την περασμένη Τετάρτη, με απόφαση του Τριμελούς Διοικητικού Πρωτοδικείου Μυτιλήνης (αποτελούμενου από τους Στυλιανή Προδρόμου-Κουκουτζέλα, Παναγιώτη Αργύρη και Ιωάννα Αικατερίνη Ταλιαδούρη) επιβλήθηκε στην Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Λέσβου να του δώσει μια σημαντική αποζημίωση ύψους 84.462,46 ευρώ!

Η απόφαση

Το δικαστήριο τοποθετούμενο επί της απόφασης της Πολεοδομίας έκρινε ότι: «μη νόμιμα η εναγόμενη (σ.σ. δηλαδή η Νομαρχία Λέσβου διά της Πολεοδομίας) αρνήθηκε να χορηγήσει στον ενάγοντα την απαιτούμενη πολεοδομική άδεια-βεβαίωση και αυτό διότι αυτή υποχρεούτο από τη στιγμή που το ισόγειο της ανωτέρω πολυκατοικίας θα εχρησιμοποιείτο ως αρτοποιείο, για χρήση δηλαδή που δεν ήταν παράνομη ή ανήθικη, να χορηγήσει την άδεια αυτή, αφού επιπλέον, κατά τα δεδομένα της κοινής πείρας είναι αδύνατη η λειτουργία αρτοποιείου χωρίς την ύπαρξη καμινάδας απαγωγής καπνού.
Η καπνοδόχος αυτή δεν θα επηρέαζε αισθητικά την όψη της οικοδομής, αφού την όψη αυτή διέτρεχε ήδη καμινάδα, με την οποία απλώς συνδέετο η καμινάδα του αρτοποιείου του ενάγοντος (σ.σ. δηλαδή του κ. Ηλία Γκούγκου)».

Τα παραπάνω αποσπάσματα της απόφασης του δικαστηρίου δείχνουν την κατάφωρη αδικία που υπέστη ο κ. Γκούγκου, η οποία και έχει σαφή ρατσιστικά χαρακτηριστικά.

Ο Δημήτρης Καλλίας, δικηγόρος του κ. Γκούγκου υποστήριξε μιλώντας στην «Ε» ότι «θα ασκήσουν έφεση γιατί η οικονομική ζημιά που υπέστη ο πελάτης του είναι πολύ μεγαλύτερη από την αποζημίωση που του επιδίκασε το Πρωτοδικείο. Στην πραγματικότητα ο κ. Ηλίας Γκούγκου οδηγήθηκε σε οικονομική καταστροφή».

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 06/02/2006

http://www.enet.gr/online/online_text?c=112&id=57671584

Άντε πάλι...

Ελληναρά μου δε σου αρέσει; Τσίμπα ακόμα ένα να νιώσεις καλύτερα...Κι άμα δε σου αρέσει αυτό έχω και άλλα..

Χαίρε ω χαίρε αρχαίο πνεύμα (ή γκάζι) αθάνατο!!!!

Τέτοια χαίρομαι να βλέπω: Το ψωμί του ανθρωπάκου να μετατρέπεται σε άρτον(???) και θεάματα...και μοντελάκια στην ντουλάπα της κας Δασκαλάκη!

Η ΕΛΛΗΝΟΑΛΒΑΝΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Η μεγάλη και δοξασμένη γενιά των Κολοκοτρωναίων εμφανίζεται στην ιστορία το 1530, την εποχή της επανάστασης του Δόρια, μια απ' τις πάμπολλες αποτυχημένες εξεγέρσεις κατά των Τούρκων. Η γενιά των Κολοκοτροναίων είχε πάντα συνείδηση πως οι μωαμεθανοί Αρβανίτες και οι χριστιανοί Έλληνες έχουν φυλετική συγγένεια πρώτου βαθμού. Όσο για τους χριστιανούς Αρβανίτες, στη διάρκεια του Αγώνα δεν γίνεται καμία διάκριση ανάμεσα σ' αυτούς και τους Έλληνες και η ιστορία της Ελλάδας θα είναι από τότε κοινή και για τις δύο λαότητες.
Οι Κολοκοτρωναίοι, λοιπόν, από το 1530 και μέχρι τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη διατηρούν στενές και εγκάρδιες σχέσεις με τους "Τουρκαλβανούς", δηλαδή τους μωαμεθανούς Αρβανίτες, που δεν έχουν καμια φυλετική σχέση με τους Τούρκους, και συνεπώς θα μπορούσαν να τους προσεταιριστούν οι Έλληνες αν άκουγαν τους Κολοκοτρωναίους. Δεν τους άκουσαν όμως, παρά μόνο σε ελάχιστες περιπτώσεις. Κι έτσι, αντί ο διαχωρισμός να γίνει ανάμεσα σε καταχτητές Τούρκους και καταχτημένους αδιακρίτως θρησκείας, το πράγμα πολώθηκε με μια τομή ανάμεσα στους οπαδούς των δύο θρησκειών. Μ' άλλα λόγια οι Τούρκοι βρήκαν πολεμιστές και επί τόπου. Τους "Τουρκαλβανούς", που δεν μπόρεσαν να τους προσεταιριστούν οι Έλληνες, κατά το μεγαλοφυές σχέδιο του Κολοκοτρώνη. Που δεν περπάτησε γιατί αποδείχτηκε στη πράξη πως, όντας οι "γκιαούρηδες" απέναντι στους "αγαρηνούς", η σφαγή γίνεται ανετότερη και χωρίς πολλές τύψεις αφού οι δύο αντιμαχόμενοι σκοτώνουν και σκοτώνονται στο όνομα του θεού τους ο καθένας. Αν ο Θεός δεν σε βοηθάει να ξεπαστρέψεις τον εχθρό σου, χάνει τον σοβαρότερο λόγο της ύπαρξής του.
Πάντως, χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία που έγκαιρα διέγνωσαν οι Κολοκοτρωναίοι. Να έχουν δηλαδή εξαρχής μαζί τους τους "Τουρκαλβανούς" ώστε να συντρίψουν ευκολότερα και γρηγορότερα τους Τούρκους, χωρίς να περιμένουν τις μεγάλες δυνάμεις να τους χαρίσουν την ελευθερία. Οι μωαμεθανοί Αρβανίτες έγιναν μωαμεθανοί μόνο από ανάγκη, και εύκολα θα μπορούσαν να αλλαξοπιστήσουν και πάλι, αφού μαζί με τους Έλληνες ήταν οι ντόπιοι και αφού οι Τούρκοι ήταν οι ξένοι καταχτητές. Ίσως αν ήταν ενωμένοι όλοι οι υπόδουλοι ασχέτως θρησκείας, οι επαναστάτες να νικούσαν μόνοι τους. Γιατί, όπως ξέρουμε, οι Έλληνες, δηλαδή οι Χριστιανοί(Έλληνες και Αρβανίτες μαζί), δε νίκησαν τελικά τους Τούρκους, παρά τον ηρωικό τους αγώνα. Και θα είχαν συντριβεί εντελώς εξαιτίας της υπεροπλίας του καταχτητή, αν την τελευταία στιγμή δεν επενέβαιναν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής υπέρ των Ελλήνων. Πράγμα που είχε σαν εξακολουθητική συνέπεια τη συνεχή εξάρτηση της Ελλάδας απ' τους ξένους.

Συνεχίζεται...

Τούτη η επιμονή των Κολοκοτρωναίων στη φιλία Ελλήνων και "Τουρκαλβανών" είναι ο λογος που μερικοί κάνουν λόγο για την αρβανίτικη ρίζα των Κολοκοτρωναίων, πράγμα που μάλλον δεν είναι σωστό. Το πρόσθετο επιχείρημα πως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μιλούσε αρβανίτικα δε σημαίνει τίποτε. Γιατί όλοι οι οπλαρχηγοί ήταν υποχρεωμένοι να είναι δίγλωσσοι, προκειμένουν να συνεννοούνται με τα παλικάρια τους που ήταν Έλληνες και Αρβανίτες ανάκατα. Μη βλέπετε που αργότερα η αρβανίτικη γλώσσα θα τεθεί υπό διωγμόν. Αυτό θα γίνει γιατί η γλωσσική ομοιογένεια είναι μια απ' τις προυποθέσεις για να προκύψει εθνικό και όχι πολυεθνικό κράτος. Και από τη στιγμή που οι μεγάλες δυνάμεις αποφάσισαν πως το υπό ίδρυσιν ελληνικό κράτος έπρεπε να είναι εννιαίο και όχι καντονιακό, όπως ήθελε ο Ιωάννης Καποδίστριας, ένας από τους βασικότερους οργανωτές του καντονιακού διοικητικού συστήματος της Ελβετίας, ή δίθρησκο και δίγλωσσο, όπως ήθελε ο Κολοκοτρώνης, άρχισαν να γίνονται προσπάθειες για να εμφανιστεί στην Ελλάδα μια ζορισμένη "εννιαία" εθνική συνείδηση. Η κοινή θρησκεία υπήρχε ανάμεσα στους Έλληνες και τους Αρβανίτες. Αν προέκυπτε και κοινή γλώσσα, τόσο το καλύτερο. Έλα όμως που οι Αρβανίτες δεν μπορεί παρά να έχουν αρβανίτικο κεφάλι και να επιμένουν να μιλούν αρβανίτικα. Σου λεν, οι άνθρωποι, εδώ μιλούσαμε αρβανίτικα τον καιρό του Αγώνα και να μη μιλούμε τώρα? Που να ξέρουν απ' τα τερτίπια των μεγάλων για την εμφάνιση τεχνητής εθνικής συνείδησης? Που παραμένει τεχνητή μέχρι τις μέρες μας. Αν δεν υπήρχαν οι χωροφύλακες να σε δέρνουν για να γίνεις καλός Έλληνας και οι παπάδες να σε απειλούν με την κόλαση αν δεν είσαι καλός χριστιανός, τα πράγματα θα εξελίσσονταν φυσιολογικότερα από εθνολογικής απόψεως κι εδώ, όπως σ' όλον τον κόσμο.
[...]
Για πάρα πολλά χρόνια μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους αντιμετώπιζαν τους Αρβανίτες σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Δεν τους άφησαν να αφομοιωθούν απλά και φυσιολογικά με τους άλλους λαούς που ζουν στην εδαφική περιοχή που λέγεται Ελλάδα. Πράγμα που έγινε, βέβαια, τελικά αλλά πολύ ζορισμένα. Η βία δεν αποτελεί ποτέ και για τίποτε καλό σύμβουλο. Πόσο μάλλον στη δημιουργία εννιαίας εθνικής συνείδησης.

Καταλαβαίνετε τώρα γιατί είναι τόσο χαλαρή η εθνική συνείδηση ημών των Νεοελλήνων, που μόνο να φωνασκούμε για τους ενδόξους προγόνους μας ξέρουμε? Καταλαβαίνετε τώρα γιατί είναι τόσο συχνό φαινόμενο οι εμφύλιοι πόλεμοι στην Ελλάδα? Καταλαβαίνετε τώρα γιατί ο πιο επικίνδυνος εχθρός για τον Έλληνα είναι ο διπλανός Έλληνας? Καταλαβαίνετε τώρα γιατί το ένα ελληνικό κόμμα μονίμως παραλαμβάνει από το άλλο "καμμένη γη"? Καταλαβαίνετε τώρα γιατί είναι αδύνατη η άσκηση εννιαίας για όλα τα κόμματα εξωτερικής πολιτικής? Καταλαβαίνετε τώρα γαιτί αυτός ο τόπος πάει κατά διαόλου? Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς σ' έναν τόπο όπου αναθέτουν στο χωροφύλακα τη δημιουργία εθνικής συνείδησης, όπου σε δέρνουν και σε βασανίζουν προκειμένουν να γίνεις "καλός Έλληνας", όπου σε αποκλείουν από την κοινωνική και πολιτική ζωή όταν αποφαίνονται πως δεν είσαι αρκούντως "καλός Έλληνας". Δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα είναι γεμάτη  από απατεώνες. Η δημιουργία εννιαίας εθνικής συνείδησης στηρίχτηκε στην απάτη, κατά τις συμβουλές των "προστατών" μας Άγγλων. Αυτοί είναι που εισηγήθηκαν τη βία σαν μέθοδο δημιουργίας εθνικής συνείδησης.

Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί δεν πέρασε η άποψη του Κολοκοτρώνη για τη δημιουργία δίγλωσσου και δίθρησκου κράτους. Και τίποτε δεν δείχνει πιο καθαρά την ελληνική σχιζοφρένεια απ' τη στάση μας απέναντι στον όντως μεγάλο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Απ' τη μια, κανείς δεν του αμφισβητεί τον τίτλο του υπ' αριθμόν ένα ηγέτη της Ελληνικής Επανάστασης. Κι απ' την άλλη, οι πονηροί κάνουν την πάπια όταν χρειάζεται να μιλήσουν για τις απόψεις του σχετικά με την εθνολογική συγκρότηση του υπό σύσταση τότε νεοελληνικού κράτους.

Ε, λοιπόν, ή θα μάθουμε να λέμε την αλήθεια σε τούτον τον τόπο, ή μας πήρε ο διάολος και μας σήκωσε.

Βασίλης Ραφαηλίδης

abbis ωραία τα άρθρα, αλλά που κολλάνε; Γενικώς γιατί πιστεύεις ότι "την είπες" σε κανέναν; Ποιός είπε ότι οι κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν σωστά τους ολυμπιακούς αγώνες; (και γιατί αυτό έχει σχέση με το θέμα;!).
Το 1ο είναι κάτι που συμβαίνει σε πάρα πολλούς άσχετα με το αν είναι Έλληνες ή όχι. Επειδή δηλαδή έγινε σε Αλβανό να το ρίξουμε στον ρατσισμό; Άλλωστε δικαιώθηκε με το παραπάνω από τα ελληνικά δικαστήρια (δε βλέπω κανένα ρατσισμό εδώ, εσύ;).

"Αν ο ελληνικός πολιτισμός ήταν ακόμα ζωντανός στον τόπο όπου εμφανίστηκε, θα γινόταν αμέσως αντιληπτός ως ζων πολιτισμός και όχι ως ιδεολόγημα. Ο πολιτισμός είναι κάτι τόσο ζωντανό, λέει ο μεγάλος φιλόσοφος του πολιτισμού Χουιζίνγκα, που δεν έχει ανάγκη να καταφεύγει στο "δικαστήριο της ιστορίας" για να αποδεικνύει την ύπαρξή του. Στο "δικαστήριο της ιστορίας" καταφεύγουμε για τα αμφισβητούμενα ιστορικά γεγονότα, οχι για τον ζώντα πολιτισμό. Εμείς γιατί καταφεύγουμε συνέχεια στο "δικαστήριο της ιστορίας"? Μήπως διότι οι άλλοι δυσκολεύονται να διακρίνουν την ελληνικότητα του πολιτισμού μας,  παρά τους ισχυρισμούς του Παπαρρηγόπουλου πως ο Θεός μας διάλεξε για να σώσουμε αυτόν τον πολιτισμό? Μήπως διότι δολιότατα πλασάρουμε την ορθοδοξία σαν ελληνικότητα. Τι σχέση μπορεί να έχει η ορθοδοξία με την ελληνικότητα, αφού είναι το εντελώς αντίθετό της? Ο ελληνοχριστιανισμός δεν είναι παρά βυζαντινισμός και βυζαντινολογία.
Δεν είναι αρκετό να μιλάς ελληνικά και να ζεις στην Ελλάδα για να είσαι Έλληνας."

Αυτό σημαίνει φίλε Τuramb, η νεανική και αυθάδικη δηλ. θέση σου -που δεν σου κρύβω πως την χαίρομαι κιόλας-, ότι δεν διάβασες πολύ και σωστά Καβάφη. Είναι επιβεβαιωμένο ότι ο Καβάφης ήξερε καλύτερη ιστορία από σένα, όπως και από πολλούς ... ιστορικούς. Πιάσε στα σωστά και με σεβασμό τον μέγιστο ποιητή που έχουμε να δείξουμε (προς τα μέσα μας και προς τα έξω μας) και θα το καταλάβεις. Και επειδή ήξερε καλή ιστορία, γι αυτό και δεν θα άφηνε ποτέ τον εαυτό του να γίνει επιχείρημα στα χέρια αρλουμπολόγων και επιφανειακών τύπων όπως ο καημένος ο Χάμπος. Ο ίδιος ο Καβάφης ποτέ δεν είπε πώς ήταν ... Έλληνας. Έλεγε ότι ήταν Ελληνικός. Όπως ακριβώς κάνει και ο αbbis, κάτω από την φωτογραφία του μικρού Γιαπωνέζου με την Ελληνική φουστανέλα (Είμαι Ελληνικός, συμβαίνει κάτι; ). Ξέρει από Καβάφη ο abbis, αλλά πόσοι τα προσέχουν αυτά; Αλλά για να μπορέσεις να αντιληφθείς τι θέλει να πει ο ποιητής, είναι  ανάγκη, εκτός από το να ξέρεις καλή ανάγνωση, να μπορέσεις κιόλας να ξεφύγεις και από ένα κάρο προκαταλήψεις που σου έχει γεμίσει την καρδιά και το κεφάλι ο νεοελληνικός εθνικισμός του σχολείου και της πολιτείας. Ε, όχι ο παππούς της Αλεξάνδρειας δεν ήταν και πολύ περήφανος για την Ελλαδάρα και τα ελληνικά πράγματα του καιρού του, αφού φυσικά είχε καταλάβει τι είναι πραγματικά "Ελληνικό". Αλλά δεν βαριέσαι, ψιλά γράμματα, τι να μας πει κι αυτή η αδελφάρα του διεθνιστικού, παγκοσμιοποιητικού μοντερνισμού που εκθείαζε τα μαύρα σώματα των αλλοφύλων!!! Άμα την είχαμε στα χέρια μας τον καιρό που είμασταν στα πράγματα (32-45) θα της δείχναμε εμείς της παρακμιακιάς!!!

Vulcan νομίζω ότι εδώ πέρα... πληκτρολόγησες! (κατά το έγραψες...)

Μόνο να πω ότι σε ένα σωστό διάλογο το επιχείρημα "αυτός ήξερε κάτι καλύτερα από σένα" είναι απαράδεκτο και αστήρικτο εφόσον
-κάνει επίκληση σε αυθεντία (που απαγορεύεται)
-κάνει προσωπική επίθεση στο ήθος/γνώσεις του άλλου (που επίσης απαγορεύεται)

Για τα καλά σου λόγια ευχαριστώ!

Έχω όμως δηλώσει επανειλημμένα ότι δεν είμαι πολιτικά ορθός. Είμαι θαμώνας άθλιου ελληνικού καφενείου της επαρχίας του 60. Γι αυτόν όλα επιτρέπονται.... 8)

Vulcan, για να συγκρίνεις δύο πράγματα πρέπει να ξέρεις και τα δύο. Καλά, ο Καβάφης ήξερε τρομερή ιστορία. Μπορεί όμως ο Turambar να πέρασε όλη του τη ζωή κλεισμένος σε ένα δωμάτιο με δέκα χιλιάδες ιστορικά βιβλία (λέμε τώρα) και να τα έχει μάθει όλα απέξω. Γενικά δεν ξέρεις τον άλλο...

Άλλο όμως ιστορικός και άλλο ποιξτής.Ο ποιητής παίρνει ερεθίσματα από την ιστορία και πλάθει έναν δικό του κόσμο.Εδώ στο Μόναχο ο Σπίλμπεργκ που είναι και σύχρονος και τα γεγονότα έγιναν 30 χρόνια μόνο πίσω και τα "παραποιεί" με θεμιτό τρόπο ώστε να κάνει την ταινία του

Δεν είναι θέμα πολιτικής ορθότητας. Είναι θέμα πώς μιλάς με τους γύρω σου για να καταλαβαίνεστε...
Και νομίζω ότι αυτό το επιχείρημα δεν ήταν δικό σου.

Πολλές φορές, τυχαίνει να γίνεται μια συζήτηση χωρίς ο ένας να καταλαβαίνει τον άλλον. Μετά από καιρό, ο πρώτος "βάζει μυαλό" και καταλαβαίνει ότι "καλά μου τα έλεγε ο τάδε..."


Κ.Ι.Σ.

Υ.Γ.: Είναι τυχερός, αν δεν είναι πια πολύ αργά... για άλλα δάκρυα...

abbis
vulcan
Μαζί μου ασχολείστε,
πόσο κύριοι είστε...

Vulcan μη διαβάζεις τόσο ρηχά..... ή μην αρέσκεσε να δείχνεις έτσι για να λες αυτό που εσύ επιθυμείς...

Εντόπιζεις στοιχεία όπως ειρωνία, το ξέρω, το κατέχεις το εργαλείο. Επίσης δε μπορείς να κατανοήσει τι σημαίνει η αποδοχή της άγνοιας, κάτι στο οποίο είμαι σίγουρος ότι δεν θα υπέπεπτες ποτέ. Δεν αμφιβάλλω ότι κατανοείς καλά, απλά τα λες όμορφα ακολουθώντας την δική σου "καλιτεχνική" αντζέντα και αυτό καταντά μονοτονο...
αν και έχει λίγο πλάκα :)

Θέμα 4ον
ήρωες του '21

Από την ιστορική έρευνα του Δημητρίου Σταμέλου "Ο Θάνατος του Καραισκάκη -συμπτωματικό γεγονός ή οργανωμένη δολοφονία" (εκδόσεις ΕΣΤΙΑ) 1987.

"Άμα βληθείς ο Καραίσκος εφώναξε: "Κλάστε μου τώρα τον μπούτζον!""

Ερμηνεύσατε την αποκαλυπτική φράση του στρατηγού. Σχολιάστε κατά σειρά:

1. Άνθρωποι του Κίτσου Τζαβέλα σκότωσαν τον στρατηγό.
2. Ο στρατηγός ήταν επιδειξίας.
3. Ο στρατηγός επειδή ήταν γενναίος έγραφε την ιστορία στ' α*****α του.
4. Η ιστορία μας αποδεικνύει τι σόι σκατολαός είμαστε.

για υποψήφιους των μεταπτυχιακών τμημάτων ιστορίας του ΑΠΘ

Από το βιβλίο
ΘΕΜΑΤΑ ΕΚΘΕΣΕΩΝ
Ηλίας Κουτσούκος

Edit: τα αστεράκια δεν υπάρχουν στο αρχικό κείμενο, ούτε μπήκαν από εμένα. Εμφανίστηκαν ως δια μαγείας μετά την αποστολή του κειμένου. Γιατί τόση σεμνοτυφία ρε παιδιά?

Πωωω!!! Θεός ο Καραϊσκος!!

Σχετικά με το άρθρο που έστειλε η Cyberkat


βρήκα την εξής απάντηση (παρακαλώ ας μη μείνουμε στους όποιους χαρακτηρισμούς αλλά στην ουσία που είναι τα ιστορικά στοιχεία):


Προβάλεται πως ο Κολοκοτρώνης συζήτησε το ενδεχόμενο δημιουργίας ελληνο-μουσουλμανικού κράτους με σημαία έχουσα και ημισέληνο και το σταυρό. Τότε γιατί ο ίδιος άνθρωπος είπε αργότερα «όταν πήραμε τα όπλα είπαμε πρώτα υπέρ (ορθόδοξης) πίστεως και μετά υπέρ πατρίδος»; Μήπως άλλαξε τόσο εύκολα γνώμη; Απλούστατα ήταν ευκαιριακή συμμαχία (που δεν πραγματοποιήθηκε άλλωστε ποτέ) ώστε να μην κινηθούν εναντίον μας και οι μουσουλμάνοι Αρβανίτες, όπως το έκαναν στα Ορλωφικά (1770) όταν τους το ζήτησε ο Σουλτανός, καταστέλοντας την επανάστασή μας. Γράφει στην αυτοβιογραφία του ο Κολοκοτρώνης: «Και ήλθαν όλοι οι Τούρκοι και Ρωμαίοι οι σημαντικοί και ωμίλησαν εις την Ζάκυνθο, να κάνωμε μια κυβέρνησι, συνθεμένη από 12 Τούρκους και 12 Έλληνας να κυβερνούν τον λαόν. Οι Τούρκοι επίσης να καταδικάζονται καθώς οι Έλληνες» [Είναι φανερό πως στη διήγηση αυτή Τούρκος=εξισλαμισμένος του Μοριά, διότι αλλιώς θα σήμαινε Οθωμανος, δηλ. ο Κ. θα έκανε συγκυβέρνηση ...με το Σουλτάνο]. Αυτή η  συμφωνία αυτή δεν αναφερόταν σε «μελλοντικό  Μωραϊτικο κράτος» «Ρωμαίων» και «Τούρκων» (=εξισλαμισμένων ντόπιων Μοραϊτών), αλλά, όπως διηγείται ο Κολοκοτρώνης «..να κάμωμεν αναφοραίς εις τον Σουλτάνον και να του λέγομεν, ότι ημείς δεν αποστατήσαμεν εναντίον του, πλην εναντίον του τυράννου τού Βελή πασά..». Δεν  είχε καθόλου σκοπό να κάνει τους Μουσουλμάνους του Μωριά συμμέτοχους στο μελλοντικό ελληνικό κράτος, κι αυτό φαίνεται από τη συνέχεια της διήγησής του. Σχολιάζει ο Κολοκοτρώνης την παραπάνω συμφωνία μεταξύ Ελλήνων και «Τούρκων» του Μωριά, δηλαδή Μουσουλμάνων στην αυτοβιογραφία του: «Ο μυστικός μου σκοπός, αφού εμβαίναμε και επιάναμε όλα τα φρούρια, τότε το εκάμναμε εθνικώτερον και εχαλούσαμεν τους Τούρκους. Αι περιστάσεις ήθελαν με οδηγήσει τι έμελλε να κάμω» (Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Απομνημονεύματα, εκδ. Αφών Τολίδη, σ. 136, 137). Δηλαδή ο Κολοκοτρώνης λέει πως αφού έμπαιναν στα φρούρια του Μωριά, θα παρασπονδούσαν κατά των Μουσουλμάνων, και θα τους καθάριζαν. Όταν λέει «τότε το εκάμναμεν εθνικώτερον», υπονοεί πως για να γίνει εθνική η επανάσταση, θα έπρεπε να φύγουν απ' τη μέση οι ψευτοσύμμαχοι Μουσουλμάνοι. Αν όμως θεωρούσε τους Μουσουλμάνους μέρος του Ελληνικού έθνους, δεν θα έλεγε ότι, για να αποκτήσει εθνικό χαρακτήρα η εξέγερση, θα έπρεπε αυτοί (ένα υποτιθέμενο τμήμα του ελλ. έθνους) να φύγουν  από τη μέση. Άρα δεν τους θεωρούσε τμήμα του έθνους. Βλέπουμε, άλλωστε πως υπάρχουν «Τούρκοι» πριν και μετά τη δημιουργία κράτους, «Ρωμαίοι» πριν και «Έλληνες» μετά˙ συνεπώς, αφού οι Τούρκοι παραμένουν Τούρκοι, οι Ρωμαίοι είναι οι Έλληνες. Αυτή τη συμφωνία, που ο ίδιος ο Κολοκοτρώνης παραδέχεται πως ήταν ύπουλο τέχνασμα, κάθονται κάποιοι  αρχαιολάτρες και το εκλαμβάνουν πως δήθεν ο Κολοκοτρώνης θεωρούσε τους Τούρκους του Μωριά ως Έλληνες.

Τεσσερα χρόνια μετα , δε μπορω να μη σκάσω ένα ειρωνικο χαμογελο...

Βασικά είναι λίγο τραγική η κατάσταση. Μια Χαλκιά να λέει από τη μία εθνεγερτικές μ******ς και να τις 'αναιρεί' μόνη της μερικά χρόνια μετά.
Ο όρος τραγική ειρωνεία είνια πιο ταιριαστός :P

μπράβο Φανή  :P

Η μάλλον δεν μάθανε τίποτε άλλο,

και στο βαθμό που ο καθένας μας τρέφει μια εκτίμηση για την καταγωγή του, ή έστω για τα άτομα με τα οποία συγχροτίζεται και δημιουργεί κοινότητες μαζί,

δεν πρόκειται να μάθει και τίποτε άλλο.

Πάντα με τα άτομα που νιώθουμε πιό κοντά, νιώθουμε και πιό ευχάριστα. Και το ευχάριστο μας ξεγελάει, και το νομίζουμε και ως ορθό. Δεν φιλτράρεται με αξιοκρατικά κριτήρια, αλλά με συναισθηματικά. Άλλωστε όσο κατεβαίνεις στο μέγεθος των κοινωνικών συνόλων που ανήκεις, τόσο δεν νιώθεις πιο δεμένος με αυτά, σε σημείο που να έρχεσαι σε αντιπαράθεση με τα υπόλοιπα του ίδιου επιπέδου, τα οποία πιθανότατα ανήκουν σε κάποιο ευρύτερο στο οποίο ανήκεις ή θέλεις να ανήκεις? (για μένα είναι το ίδιο). Πρώτα Χαριλιώτης, μετά Σαλονικιός, μετά Μακεδόνας, μετά Έλληνας, μετά Ευρωπαίος κ.ο.κ.?

Για ένα άτομο λοιπόν, που δεν έχει συναίσθηση αυτής της πτυχής της ύπαρξης του, δεν είναι τόσο εύκολο να ξεφύγει από αυτήν την λούπα. Το τραγικό είναι, ότι ακόμα και άτομα με συναίσθηση πολλές φορές δεν μπορούν να ξεφύγουν, από την νοητική αδράνεια, που γεννάται από την κοινωνικά επιβεβλημένη ανάγκη για υπερεκτίμηση των δεδομένων αξιών. Είναι τραγικό, γιατί ακόμα και με άτομα του πολύ στενού μου κύκλου, όταν αγγίζουμε τέτοια θέματα, παρατηρώ ότι άλλα λέει το στόμα τους, και άλλα λένε τα μάτια τους.

Και μη γελιέστε, αυτό συμβαίνει παντού, στην Ελλάδα απλά είναι σε νηπιακό στάδιο ακόμα. Σε μετέπειτα στάδια, όλη αυτή η εθνικόφρονη συμπεριφορά περνάει στην περιοχή του πολιτικά μη ορθού, και άρα κοινωνικά απορριπτέου. Και γίνεται το εξής οξύμωρο: Ο κοινωνικός μηχανισμός πια προωθεί την άλλη συμπεριφορά ως ορθή, και ενώ τα άτομα εξακολουθούν να νιώθουν αυτήν την εκτίμηση για τα κοντινά, ή θέλουν να νιώσουν για χάρη των πιο εκλεπτυσμένων εξ'αυτών, απλά δεν την εκφράζουν και την καταστέλλουν.

Παρ'όλο που για αυτή τη μετάβαση υπεύθυνοι είναι όσοι με συναίσθηση εύστοχα μας δείξαν πόσο ανεγκέφαλο είναι το να μένεις προσκολλημένος στην ολότητα των "γειτονικών" ερεθισμάτων, και πόσο ανεξέλικτους μας αφήνει αυτό, η υπευθυνότητα τους δεν τελειώνει εκεί.

Για αυτούς που ποτέ δεν μάθαν λοιπόν.