THMMY.gr

Η ΕΣΣΔ είχε τη μεγαλύτερη συμβολή στη συντριβή του φασισμού. Αυτή την ιστορική αλήθεια προσπαθούν να παραχαράξουν σήμερα οι ιμπεριαλιστές (στη φωτογραφία, σοβιετική αφίσα του 1937)
(http://www1.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=254250&format=.jpg)

Πολύμορφες δραστηριότητες, απ' άκρη σ' άκρη στη χώρα προγραμματίζουν οι Οργανώσεις του ΚΚΕ, οργανώνοντας την αντίσταση του λαού στην ιμπεριαλιστική αντικομμουνιστική εκστρατεία και στην επιχείρηση εξίσωσης του σοσιαλισμού με τον ναζισμό - φασισμό που έχει καταστρώσει η ΕΕ.

Κόντρα στην επιχείρηση θεσμοθέτησης της 23ης Αυγούστου ως μέρας μνήμης των θυμάτων «ολοκληρωτικών καθεστώτων», εξισώνοντας το σοσιαλισμό με το ναζισμό, και ως μέρας εορτασμού της ανατροπής του σοσιαλισμού, οι κομματικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα διοργανώνουν συγκεντρώσεις και εκδηλώσεις, σε κεντρικές πόλεις, σε συμβολικούς τόπους, σε χώρους μαρτυρίων και φυλακίσεων κομμουνιστών και αγωνιστών αντιφασιστών.


Η αντικομμουνιστική εκστρατεία, με πυρήνα την εξίσωση κομμουνισμού και ναζισμού, θεσμοθετείται τα τελευταία χρόνια βήμα - βήμα, μετά τις ανατροπές στο σοσιαλιστικό στρατόπεδο, με μια σειρά αποφάσεων των οργάνων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Μέρος αυτού του αντιδραστικού πλέγματος είναι και το κατάπτυστο αντικομμουνιστικό ψήφισμα, που εγκρίθηκε την Πέμπτη 2 Απρίλη 2009 από την Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, βάσει του οποίου καθιερώνεται η 23η Αυγούστου «ως Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων και να γιορτάζεται με αξιοπρέπεια και αμεροληψία».

Το κοινό ψήφισμα των πολιτικών ομάδων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), των Φιλελευθέρων (ALDE), της Ενωσης για την Ευρώπη των Εθνών (UEN) και των Πρασίνων (Verts), με τη θετική ψήφο και των Σοσιαλιστών (PSE), πέρασε σαν θέση της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, με 553 ψήφους υπέρ, 44 κατά και 33 αποχές, θεσμοθετώντας έτσι στην ΕΕ τον αντικομμουνισμό και ανεβάζοντας την αντικομμουνιστική εκστρατεία, που ξεκίνησε το σχετικό Μνημόνιο του Συμβουλίου της Ευρώπης, το Γενάρη του 2006, στο επόμενο επίπεδο.

Το συγκεκριμένο ψήφισμα χαρακτηρίζει τον κομμουνισμό «ολοκληρωτικό καθεστώς» και οι σοσιαλιστικές κυβερνήσεις κατηγορούνται για «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Θεωρεί δε τις σοσιαλιστικές χώρες ως απότοκο του φασισμού, υποστηρίζοντας ότι «η ευρωπαϊκή ενοποίηση υπήρξε εξαρχής μια απάντηση στα δεινά που επέφεραν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και η ναζιστική τυραννία που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα και στην επιβολή ολοκληρωτικών και αντιδημοκρατικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη». Ακόμα ξεκαθαρίζει ότι στόχος ήταν και παραμένει το ξαναγράψιμο της Ιστορίας, σημειώνοντας ότι «η Ευρώπη δε θα ενωθεί ποτέ αν δεν μπορέσει να καταλήξει σε κοινή θεώρηση της Ιστορίας της, να αναγνωρίσει το ναζισμό, το σταλινισμό και τα φασιστικά και κομμουνιστικά καθεστώτα ως μέρος της κοινής Ιστορίας της και αν δεν διεξαγάγει τίμιο και ουσιαστικό διάλογο για τα εγκλήματα των καθεστώτων αυτών κατά τον περασμένο αιώνα».

Ενδεικτική ήταν, κατά την ψηφοφορία, η στάση των Ελλήνων ευρωβουλευτών, καθώς ΣΥΡΙΖΑ και ΛΑ.Ο.Σ. φρόντισαν να μη συμμετέχουν καν στη διαδικασία, ενώ η ΝΔ «απήχε». Το ΚΚΕ καταψήφισε και καταδίκασε απερίφραστα το ψήφισμα και την αντικομμουνιστική υστερία που λαμβάνει χώρα στην ΕΕ. Το ΠΑΣΟΚ καταψήφισε μεν το ψήφισμα, φρόντισε όμως να αφήσει ανοιχτή την πόρτα σε αντιδραστικούς συνειρμούς, σημειώνοντας στην αιτιολόγησή του, ότι «ο ναζισμός και ο σταλινισμός ως δύο μοναδικά φαινόμενα είχαν ουσιαστικές διαφορές» και ότι «η καθιέρωση κοινής ημέρας μνήμης εξομοιώνει κατά απαράδεκτο τρόπο δύο ανόμοια κομμάτια της Ιστορίας, που το καθένα είχε διαφορετική αφετηρία και που για διαφορετικούς λόγους έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του πολίτη».

Ανακοίνωση για την εκδήλωση που συνδιοργανώνουν οι Κομματικές Οργανώσεις της Μακεδονίας, στις 11 π.μ., στην τοποθεσία «Χάρος Κοτύλης»

(http://www1.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=256053&format=.jpg)

Στην εκδήλωση τιμής για το ΔΣΕ, που συνδιοργανώνουν οι Οργανώσεις Μακεδονίας του ΚΚΕ, ενάντια στην επιχειρούμενη από την ΕΕ προσπάθεια εξίσωσης φασισμού - κομμουνισμού, καλεί το λαό και τη νεολαία της πόλης η Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης του ΚΚΕ. Η εκδήλωση θα γίνει την Κυριακή 23 Αυγούστου στις 11 το πρωί στην τοποθεσία «Χάρος Κοτύλης» στο Γράμμο. Για την εκδήλωση θα αναχωρήσουν λεωφορεία στις 7 το πρωί από το Αγαλμα Βενιζέλου (πληροφορίες στα τηλέφωνα της ΚΟΘ του ΚΚΕ 2310.286.546 - 286.580).

Στην ανακοίνωση - κάλεσμα, η ΚΟΘ του ΚΚΕ σημειώνει ανάμεσα σε άλλα: «Η εκδήλωση πραγματοποιείται προς τιμήν του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας μέσα από τις γραμμές του οποίου έδωσαν τη ζωή τους χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι προοδευτικοί πατριώτες, παλεύοντας ενάντια στους Αγγλους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους εκφραστές τους.

Διοργανώνεται στα πλαίσια πλήθους εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα του ΚΚΕ απέναντι στην επιχείρηση της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών να εξισώσουν τον κομμουνισμό με το φασισμό - ναζισμό, καθιερώνοντας την 23η Αυγούστου ως μέρα "μνήμης" για τα "θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων". Το σχετικό αντικομμουνιστικό ψήφισμα στήριξαν Συντηρητικοί, Σοσιαλιστές και Πράσινοι τον περασμένο Απρίλη.

Ο,τι και αν κάνουν οι ιμπεριαλιστές, η αστική τάξη και τα κόμματά τους στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες, δεν μπορούν με ψέματα να ξαναγράψουν την ιστορία. Η ιστορία έχει γραφτεί με τις θυσίες και το αίμα εκατομμυρίων κομμουνιστών και αγωνιστών ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Κανένα μαύρο αντικομμουνιστικό μέτωπο δεν μπορεί να σβήσει την τεράστια προσφορά του Σοσιαλισμού, της ΕΣΣΔ, του Κόκκινου Στρατού που με εκατομμύρια νεκρούς τσάκισαν το φασισμό και το ναζισμό στην Ευρώπη.

Δεν πρόκειται ο λαός να ξεχάσει το ΚΚΕ που με τον ΕΛΑΣ, το ΕΑΜ, μαζί με χιλιάδες αγωνιστές νίκησαν το φασισμό στην Ελλάδα και πολέμησαν τους Αγγλους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές το Δεκέμβρη του '44 και με το Δημοκρατικό Στρατό μετέπειτα. Σήμερα η εργατική τάξη, όλοι οι εργαζόμενοι, η νεολαία ανεξάρτητα από το βαθμό συμφωνίας με το ΚΚΕ, πρέπει να δώσουν αποφασιστική απάντηση στον αντικομμουνισμό και τους φορείς του, γιατί αποτελούν προάγγελο γενικότερων αντιλαϊκών επιθέσεων.

Ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα, της αντεπίθεσης, της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, της κυβέρνησης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μια ισχυρή απάντηση θα είναι η μαζική συμμετοχή στην εκδήλωση της Κυριακής στο μαρτυρικό και ηρωικό Γράμμο».

Ξανά στην παρανομία? Γουστάρωωωω. Μπάσταρδοι ιμπεριαλιστές με τέτοιες κινήσεις νομίζετε ότι θα γλυτώσετε? ;D ;D ;D

Παντως το ΠΑΣΟΚ δεν εκανε περιεργους συνειρμους.

Η αληθεια ειναι οτι επι Σταλιν το καθεστως μετατραπηκε σε κατι τελειως ανελευθερο και τρομακτικο. Αν δεν καταλαβαινει καποιος αυτη την παλη αληθεια, δεν προκειται να παει βημα παραπερα.

Κατα τα αλλα, προφανως ο κομμουνισμος του τσουζει, γι αυτο θελουν να το αποκυρηξουν. Ειναι, οπως οι παπουδες λενε ολες τις υπολοιπες θρησκειες και θεους "σατανικους". Τι σχεση, εχει ο Βουδας με τον Σατανα, που ειναι καθαρα χριστιανικης προελευσης; Πως γινεται ο κομμουνισμος να ειναι ιδιος με τον ναζισμο ή τον φασισμο, απο την στιγμη που Χιτλερ-Μουσολινι ηταν φανταικοι αντικομμουνιστες.

Αλλα, οπως ειπα, οταν τσουζει κατι, προσπαθουν να το χτυπησουν οπως μπορουν.

ε ναι ρε παιδια , αμα καταψηφισε και ελεγε "ζητω η ΕΣΣΔ" δε θα ταν ΠΑΣΟΚ θα ταν ΚΚΕ. Η αναμενόμενη αποφαση απο ενα σοσιαλδημοκρατικο κομμα

Μια εσωτερική αυτοκριτική του ΚΚΕ για την σταλινική περίοδο που γινόταν μια εποχή (πέρισυ την άνοιξη αν θυμάμαι καλα στο συνέδριο του ΚΚΕ - αλλά μπορεί να κάνω και λάθος) πού κατέληξε? Σε τί συμπεράσματα?

ξαφνιάζομαι
είναι η πρώτη φορά που οι καθεστωτικοί μηχανισμοί αποτυγχάνουν να κάνουν την διάκριση


mi trollarete  :D

είμαι περίεργη να δώ την απάντηση  :P :P
(feed the troll  :P)

42

there you are

εσυ να μην τρολλαρεις, το ζητησε και θα το παρει.

AΠOΦAΣH TOY 18ου ΣYNEΔPIOY TOY KKE
Eκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό.
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5007857

Οι εκτιμησεις και τα συμπερασματα αναφερονται απο την Οκτωβριανη Επανασταση μεχρι το 91, και οχι μονο στην σταλινικη περιοδο.

Εμενα προσωπικα εννοειται οτι δε με καλυπτουνε πληρως και οτι υπαρχουνε θεματα που δε βλεπω να θιγονται.
Ωστοσο, θα παραθεσω δυο λογια
στα οποια συμφωνω και δε ξερω αν με πιανετε
τελος.-

πάντως μην περιμένεις και πολλά από κάποιον που σου ζητάει κάτι συγκεκριμένο
με την επιθυμία ίσως* να ανοιχτεί μια συζήτηση πάνω σε αυτό
και εσύ αυτό που κάνεις (όπως μας έχεις συνηθίσει άλλωστε) είναι να δώσεις το λινκ για ένα καταρράκτη
που όλοι (και εσύ ακόμα) ξέρουμε ότι κανείς δεν θα διαβάσει, και άρα η "απάντηση" προσφέρεται μόνο και μόνο επειδή την "ζήτησε", και όχι επειδή ίσως υπάρχει κάτι για να ειπωθεί (ελπίζω να καταλαβαίνεις τι υπονοεί αυτό για την πιθανότητα του να έχεις να πεις πραγματικά κάτι)

και δεν θα το διαβάσει για τον πολύ απλό λόγο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των όσων γράφονται εκεί μέσα μας είναι εξαιρετικά αδιάφορα

αυτό που μένει να κάνω είναι μια απλή παρατήρηση


fixed

με ένα απλό search, το κείμενο δεν περιέχει την λέξη στάλιν και κανένα παράγωγο της (ούτε καν γραμματέας ή πατερούλης), και δεν ξέρω αν έχετε εσωτερική ορολογία για να αναφέρεστε στο πρόσωπο και την εποχή (μπας και στον βωμό της επικοινωνιακής πολιτικής ρεφορμίζετε? για κοίταξε το)
πάντως αν όντως παρελπίδα υπάρχει κάτι, φαντάζομαι θα μπορούσες να ικανοποιήσεις την αρχική επιθυμία






(*)ίσως, γιατί βαθύτερα συναισθάνεται ότι είναι χιμαιρικό να περιμένεις "αυτοκριτική" από ένα σώμα στην κεφαλή του
το (πιθανό) τρολλάρισμα έγκειται στο γεγονός ότι πιθανότατα το γνωρίζει αυτό, και άρα η ερώτηση δεν ήταν για τον ίδιο τον σκοπό της




edit: χτύπησε ο δαίμων του search function, χρειαζόταν τόνο (στάλιν)
πρέπει να φύγω τώρα, αλλά με μια ματία δεν βρήκα κάτι που να εμπίπτει στο θέμα
again, if you know something more, please feel free

Καταλαβαινω τι θες να πεις
Ωστοσο, δες...
Δεν ειναι επαγγελμα μου να καθομαι να γραφω ποστ στο τημμυ, ποσο μαλλον στην πανδωρα για τον σταλιν.
Η πανδωρα νομιζε οτι ειχε γινει κριτικη μονο για τη σταλινικη περιοδο
Δεν ειχε γινει αυτο ομως, και της εστειλα το λινκ για ολον αυτο τον καταρρακτη που λες εσυ
Στα παπαρια μου εμενα ποιος εχει ορεξη να τον διαβασει τον καταρραχτη και ποιος δεν εχει.
(Συμβουλη:μην αναγετε την παραπανω προταση στο αν θα διαβασει τον καταραχτη η πανδωρα, δεν το λεω γι'αυτην)
Ωστοσο δε μου αρεσει να εισαι τοσο αρνητικα προδιατεθειμενος και να μου λες οτι κανενας δε θα τον διαβασει.Αυτο με πειραξε κυριως.Αδιαφορο δεν τους ειναι, αν ψαξουν θα βρουνε.
Αν εχει διαθεση θα το διαβασει, μπορει να κανει και search στάλιν (με τόνο ε? ;) ) για να βρει αυτο που θα την ικανοποιησει ή που θα την οδηγησει να βρισει το ΚΚΕ, ελευθερη ειναι να το κανει.
Λες οτι η πανδωρα ισως ζητησε το κειμενο, για να υπαρξει συζητηση.
Εχω εμπειριες με το εν λογω ατομο και σε πληροφορω οτι ΔΕΝ θα εκανα συζητηση ουτε με σφαιρες.Πανδωρα μην προσβληθεις, νομιζω ειναι καλυτερα και για τους 2 μας.


εδωσα το λινκ και καθαρισα
σιγα μη κατσω να πιασω ολα τα κομματια που λενε για τον σταλιν και να τα πεταξω
αν ειναι δυνατον :P
Μη με αντιμετωπιζεις σα γραφειο τυπου εμενα :D :D :D :D :D :D :D :D :D

βασικα μην το λες "αυτοκριτικη"
αλλο ΕΣΣΔ αλλο ΚΚΕ
αν και καταλαβα προφανως τι θες να πεις 8)



Το ζουμι:Μην περιμενεις αντι να ποσταρω τον καταραχτη να κατσω να γραψω.
ΤΕΛΟΣ

Μεκάνους και Άλυτε :

Η Πανδώρα διάβασε ήδη το μισό κείμενο, κάνοντας υπομονή στην ατέρμονη επανάληψη λέξεων και εννοιών όπως οπορτουνισμός, πάλη, ιμπεριαλισμός, επαναστατικός/η/ό κοκ.

Το άλλο μισό είπα να το διαβάσω σήμερα το απόγευμα γιατί δεν παλευόταν όλο μονοκοπανιά.

Τώρα για καθέναν από τους δυό σας

@Μεκάνους
Με ενδιαφέρει η άποψη του ΚΚΕ για το παρελθόν των κομμουνιστικών κομμάτων γιατί έχει ενδιαφέρον αν αντιμετωπίζει το παρελθόν του υπαρκτού σοσιαλισμού πραγματικά με κριτική και αυτοκριτική διάθεση, και δεν αναλώνεται στις λέξεις.
Μέχρι εκεί που διάβασα (δλδ περίπου το μισό) θα έλεγα ότι είναι διθύραμβος στα όσα προσέφερε ο κομμουνισμός στην ΕΣΣΔ και γενικότερα, παρά κριτική των κακώς κείμενων.
Βαυκαλιζόμενοι αιωνίως....

Είναι πάντα ενδιαφέρον να ανοίγεις συζητηση για τέτοια θέματα από την οπτική γωνία του τύπου που πρόσκεται στο ΚΚΕ, γιατί συνήθως μας κατηγορούν ότι διαβάζουμε μόνο αστικό τύπο. Συνεπώς η κριτική σε κείμενα του Ριζοσπάστη τους αφαιρεί αυτό το επιχείρημα.

@Άλυτε
Αν έχεις διάθεση να συζητήσεις μαζί μου ή με οποιοδήποτε άλλο, έχει καλώς. Αν όχι, πάλι έχει καλώς.
Τα σχόλια περί της προσωπικότητάς μου με αφήνουν αδιάφορη τελείως, δεν αφορούν το τόπικ και τους συνομιλητές μας, και στην τελική δυο άγνωστοι είμαστε - σε αντίθεση με τους περισσότερους από δω μέσα με τους οποίους συνομιλώ (συμπεριλαμβανομένου και του Μεκάνους) που με ξέρουν και τους ξέρω αρκετά καλά, και έχουμε κάνει άπειρες συζητήσεις από το 2006. Οι περισσότεροι είναι και φίλοι μου, οπότε δεν τίθεται θέμα καν σύγκρισης το πώς συνομιλώ μαζί σου ή με κάποιον που δεν ξέρω με το πώς θα συνομιλήσω με τον Turambar, την corina, την appelsinpiken. τον Tempus, την crystal, τον emmanuel, τον aki, τον ikoufi, τον Furious Angel και διάφορους άλλους

Ον τόπικ τώρα - και ελπίζω να παραμείνουμε εκεί :
Το υπόλοιπο κείμενο θα το διαβάσω και θα επανέλθω με πλήρη και ολοκληρωμένη άποψη επί του θέματος.

(είχα μείνει στην παράγραφο της οικονομικής ανάλυσης που αναμένεται φαντάζομαι να είναι και η πιό ενδιαφέρουσα)

Καταρχην οταν η κριτικη επικεντρώνεται σε πρόσωπα (Σταλιν) και όχι σε πιο σύνθετο επίπεδο (οικονομία , κοινωνια , οργάνωση παραγωγής , παγκόσμιο πολιτικό κλίμα κτλ) μπορεί να οδηγήσει σε λαθεμένα ως και αποπροσανατολιστικά αποτελέσματα. Ειναι παραλογο να λες οτι η βουληση (ποσο μάλλον ενός ανθρώπου είναι ικανή από μόνη της να επηρεάσει τα γεγονότα.


Επειδη το κείμενο αυτό το είχα διαβάσει καποια στιγμη, το ΚΚΕ κυρίως θεωρεί αρνητικες περιόδους της ΕΣΣΔ τη μετα Σταλιν εποχή , οταν , οπως θεωρούν, η μακροχρόνια "ειρηνική συνύπαρξη" με τη Δυση , διάβρωσε τα στελέχη του ΚΚΣΕ. Την εποχή Σταλιν το ΚΚΕ τη θεωρεί θετική για την οικοδόμηση του σοσιαλιστικού συστηματος (για τη Ρωσία πάντως ηταν καθώς έκανε τεράστια βηματα προς τα μπρος).

Κατα την γνωστη ρηση "στην χουντα δεν υπηρχαν αστεγοι και ανεργοι" ;

ανεργοι υπηρχανε, δεν ειναι δυνατόν να υπάρχει οικονομία χωρις ανεργους. Και αστεγοι υπηρχαν απλα δεν ηταν πολλοι γιατι δεν ειχε αστικοποιηθει τοσο η Ελλαδα και πολλοι μεναν στα χωριά. Ενιγουέι για τη Χούντα λεγονται, αρκετά πραγματα για εντυπωσιασμο και ανακρίβειες, αλλα δεν είναι εκει το θέμα.



Τα μεγάλα έργα που έγιναν στη Ρωσία σε διάστημα 15 χρόνων, ήταν ένα τρομερό επιτευμα (που δεν παιρνει τα εύσημα για αυτό ο Σταλιν μονος του βεβαιως, υπογραφες και γενικές κατευθύνσεις έδινε), το οποίο, εκτός απο τον εξοπλισμό που αφησε στη σημερινη Ρωσία, έδειξε τι μπορεί να καταφέρει μια κεντρικη οικονομική διαχείρηση, γρηγορα αλλα και να κανει πράγματα που σε μια καπιταλιστική οικονομία θα θεωρούταν ασύμφορα και θα γίνονταν πολυ αργα , οπως η οικονομικη αναπτυξη της Σιβηριας*






* η οποια παρεπιπτόντως διαβασα πρόσφατα οτι αντιμετωπίζει παλι εντονα οικονομικα προβλήματα

Ναι, δεν διαφωνω. Πραγματι η Ρωσσια αναπτυχθηκε τρομερα μεσα σε αυτα τα 15 χρονια και πραγματικα εδειξε τι μπορει να καταφερει κεντρικη αναπτυξη οπως το λες. Αλλα αυτο δεν εξισορροπει την ανελευθερια που ηπηρχε. Η αμα το συστημα ειναι κομμουνιστικο, τοτε εξαγοραζεται;

Προφανως, αυτο που ειπα για την χουντα δεν λεω οτι ειναι αληθες. Απλα λεω οτι ειναι ιδιας λογικης (ψευδο)επιχειρημα.

Η ανελευθερία είναι το μελανό σημείο της ΕΣΣΔ , για το οποίο συμφωνω και γω μαζί σου.

Το θεμα ειναι να το δούμε με μια "πονηρή" ματιά. Διότι τα ΜΜΕ, οι πολιτικοί κτλ πιπιλίζουν το μυαλό μας συνεχώς με αυτό το ελλατωμα (το οποιο πολύ συχνά μεγαλοποιούν κιολας, εφευρίσκοντας σημεία και τερατα), παραλείποντας σκόπιμα τα θετικα για να σου δημιουργήσουν αντανακλαστική σχεδον απέχθεια για το σοσιαλιστικό συστημα. Καταλαβαίνεις δηλαδή που αποσκοπεί να επικεντρώνεσαι μονο εκει.



απο την αλλη δεν θεωρώ πως το ΚΚΕ εχει δικιο να τηρει σιγή ιχθύος για το θεμα. Παντως μια ματια στην Αγγλική και Γαλλική Επανασταση θα αποκάλυπτε παρόμοια περιστατικά ανελευθερίας .

Συμφωνω και επαυξανω μαλιστα. Αλλωστε, οι μηχανισμοι προπαγανδας προσπαθουν να εφαρμοσουν την ιδια λογικη στο τωρινο συστημα, και μαλιστα χωρις να νοιωθει ο κοσμος οτι καταπιεζεται ή οτι του στερουνται οι ελευθεριες.

Ωστοσο, εμεις θελουμε κατι τετοιο;

Ο ζινοβίεφ και ο καμένεφ ήταν αυτοί?Η ήταν ο μπουχάριν(ο οποίος μετά από και-γω-δεν-ξερω-πόσα βασανιστήρια ομολόγησε ότι από 2 μηνών και 3 ημερών ήταν αντεπαναστάτης και οπορτουνιστής,και ότι σαμπόταρε την ΕΣΣΔ)

Είναι τουλάχιστον αισχρό να υποστηρίζετε χωρίς ούτε έναν δισταγμό ότι παραπάνω τύποι ήταν όλοι τους αντι-επαναστάτες και προσπαθούσαν να επαναφέρουν τον καπιταλισμό.....Στις δίκες της μόσχας ο Στάλιν εκτέλεσε όλη την κομματική αντιπολίστευση,και γενικότερα όποιον θεωρούσε ότι τον απειλούσε....Και ούτε μια λέξη παραπάνω γι'αυτό?

Πραγματικά όμως...
από αυτό που λέει ο Godhatesusall μου είχε δημιουργηθεί και μένα η απορία το πώς ένα κόμμα μπορεί να θεωρηθεί ο "καθοδηγητής" του λαού στην πορεία του για την σοσιαλιστική ολοκλήρωση όταν το μισό "εκκαθαρίζεται" με συνοπτικές διαδικασίες, επειδή τα μισά στελέχη του θεωρούνται προδότες ή οπορτουνιστές. Με αυθαίρετα κριτήρια που όρισε ο Στάλιν.

Πολλές "επαναστάσεις" κατέληξαν τελικά να είναι "ενός ανδρός αρχή"
Και επειδή κάποιος ανέφερε και τη Γαλλική επανάσταση... τα ίδια δεν έκανε και ο Ροβεσπιέρος όταν έστελνε στην γκιλοτίνα εκατοντάδες κόσμου με την δικαιολογία της "αντεπανάστασης"?
Απλά ο Στάλιν έχει το ιδεολογικό προκάλλυμα του κομμουνιστή ενώ οι δυτικοί είναι "αστοί".

Τώρα αν τις δολοφονίες του Στάλιν τις επικύρωναν κάποια λαϊκά συμβούλια όπως τα σόβιετ ή αν έπαιρνε μόνος του τις αποφάσεις, αυτό είναι κάτι που δεν γνωρίζω.

Το ενοχλητικό δεν είναι ότι η ΕΕ ή ο οποιοσδήποτε άλλος γλύφτης της αμερικής καταδικάζει και καλά τα εγκλήματα του Στάλιν, το ενοχλητικό είναι ότι το "Κόμμα" ποτέ δεν τα παραδέχτηκε ανοιχτά.

Ο Μπ. Μπρεχτ για τις δίκες της Μόσχας

(http://parekklisi.files.wordpress.com/2009/02/brecht1_1.jpg?w=405&h=350)


Αυτή είναι η άποψή μου για τις δίκες. Από το μοναχικό μου Σβέντμποργκ, την γράφω μονάχα σε σένα. Και θα σε ευγνωμονούσα αν μου απαντούσες, κατά πόσο μια τέτοια επιχειρηματολογία φαίνεται σήμερα πολιτικά σωστή, ή όχι.

————

Όσο για τις δίκες: θα ήταν ολότελα λαθεμένο να πάρει κανείς θέση ενάντια στη σοβιετική κυβέρνηση, που τις διεξάγει. Γιατί, αυτόματα και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, μια τέτοια στάση υποχρεωτικά θα μετατρεπόταν σε αντίθεση ενάντια στο ρώσικο προλεταριάτο, που σήμερα ο παγκόσμιος φασισμός απειλεί με πόλεμο, αντίθεση προς το σοσιαλισμό, που αυτό το προλεταριάτο οικοδομεί. Οι δίκες, σύμφωνα και με τη γνώμη φανατικών αντιπάλων της ΕΣΣΔ και της σοβιετικής κυβέρνησης, απέδειξαν σαφέστατα την ύπαρξη ενεργών συνωμοσιών ενάντια στο καθεστώς, απέδειξαν ότι οι φωλιές αυτές συνωμοτών είχαν προχωρήσει τόσο σε σαμποταριστικές ενέργειες στο εσωτερικό, και σε διαπραγματεύσεις με φασίστες διπλωμάτες, γύρω από τη στάση των κυβερνήσεών τους απέναντι σε ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή στην ΕΣΣΔ.

Η πολιτική των συνωμοτών στηριζόταν στην ηττοπάθεια και σκόπευε στη δημιουργία ηττοπάθειας. Αμφισβήτηση της δυνατότητας οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια χώρα, πεποίθηση για τη σταθερότητα του φασισμού σε άλλες χώρες, άρνηση της δυνατότητας να αναπτυχθ0ύν οικονομικά οι υπανάπτυκτες περιοχές υπερπηδώντας το καπιταλιστικό στάδιο – όλα αυτά οι κατηγορούμενοι τα δέχτηκαν, στο βαθμό που επιχειρηματολόγησαν πολιτικά. Στο μεταξύ, η ψυχολογική πλευρά των δικών γινόταν, όλο και πιο πολύ, πολιτική υπόθεση. Οι συμπαθούντες διανοούμενοι αληθινά φρικιούν με τα γεγονότα. Το θεωρούν αδύνατο, οι κατηγορούμενοι (γνωστοί σαν μεγάλοι επαναστάτες) να παραδέχτηκαν εγκλήματα σαν: οικονομικό σαμποτάζ, κατασκοπία (και μάλιστα πληρωμένη!), φόνο (και μάλιστα του Γκόρκι!), χωρίς κάποιαν απάνθρωπη «πίεση» των ανακριτικών Αρχών, ιδιαίτερα μια κι οι τελευταίες είναι ολότελα άγνωστες ως προς το επαναστατικό τους παρελθόν. Για την ύπαρξη τέτοιας πίεσης υπάρχουν τόσο λίγες ενδείξεις, όσο και για την ανυπαρξία της.

Για την ύπαρξή της προβάλλεται το επιχείρημα, πως οι ομολογίες προχωρούν πολύ πέρα από οποιαδήποτε λογικά παραδεκτά όρια, και πως προϋποθέτουν τέτοια μετάνοια, που ξανά προϋποθέτει μια πλήρη κατανόηση της λαθεμένης αρχικής πολιτικής θέσης του εγκληματία. Πρώτα-πρώτα λοιπόν μπαίνει το ερώτημα: Μπορεί κανείς να φανταστεί πολιτική αντίληψη τέτοια που να προκάλεσε τις ενέργειες που ομολόγησαν οι κατηγορούμενοι; Πραγματικά, μια τέτοια αντίληψη είναι νοητή. Απαραίτητο αξίωμά της θα ήταν, πως στην ΕΣΣΔ (τάχα) υπάρχει αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στις μάζες και καθεστώς. Κι αυτό το χάσμα θα έπρεπε να θεωρείτο – ώστε να προκληθεί μια πολιτική γραμμή σαν αυτή των κατηγορουμένων – όχι μόνο σαν χάσμα ανάμεσα σε ένα στρώμα ανώτερων κρατικών και κομματικών λειτουργών και στις εργατοαγροτικές μάζες, αλλά σαν χάσμα ανάμεσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα συνολικά και σε αυτές τις μάζες (γιατί μονάχος ο μηχανισμός δεν μπορεί να προκαλέσει την ήττα σε ένα πόλεμο). Ξανά, ένα τέτοιο φαινόμενο μπορούσε να νοηθεί μόνο σαν αποτέλεσμα ανταγωνιστικών αντιθέσεων εργατικής τάξης και αγροτιάς. Θα έπρεπε κανείς να προϋποθέτει απόλυτη αδυναμία της εργατικής τάξης να ελέγξει την παραγωγή, άρα και τον στρατό. Με τέτοια δεδομένα, θα μπορούσε κανείς να προχωρήσει σε μια πολιτική σαμποτάζ: με αποτέλεσμα, να ξεσκεπαστεί ο ουτοπικός χαρακτήρας τέτοιων πειραμάτων «ολοκληρωτικής εξασθένησης» του προλεταριάτου! Στην εξωτερική πολιτική, θα ετοιμαζόταν κανείς για παραχωρήσεις σαν αυτές που αναφέρθηκαν στις δίκες. Συνολικά, πρόκειται εδώ για αντίληψη πολύ κατανοητή σε οποιονδήποτε σοσιαλδημοκράτη. Ακόμα, όσο δυνατή είναι μια τέτοια αντίληψη, άλλο τόσο δυνατή είναι η κατανόηση του λαθεμένου χαρακτήρα της. Ιδιαίτερα μια κι η κοινωνική ζωή αλλάζει πολύ γοργά, λόγω της ορμητικής αύξησης της παραγωγής. Η (για επαναστάτες τόσο ενοχλητική) συνεργασία με καπιταλιστικά επιτελεία θα μπορούσε και να ήταν συνεργασία «μόνο» με ορισμένα πρόσωπα, πληρωμένα από ξένα επιτελεία. Εδώ δεν υπάρχει, τελικά, καμιά διαφορά ούτε για την κατηγορία, ούτε για τον κατηγορούμενο. Οι κατηγορούμενοι βλέπουν να περιτριγυρίζονται ακριβώς από τον υπόκοσμο εκείνο που έχει συμφέρον από αυτές τις ηττοπαθείς αντιλήψεις. Είναι γελοίο τώρα να αναρωτηθούμε, μήπως η ΕΣΣΔ, στη σημερινή κατάσταση, ανακαλύπτοντας και καταγγέλλοντας επικίνδυνες αντεπαναστατικές συνωμοσίες, θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του αστικού ανθρωπισμού. Ο ίδιος ο Λένιν, στη διάρκεια της Επανάστασης του Οκτώβρη, απαίτησε τρομοκρατία. Και διαμαρτυρήθηκε αυστηρά, ξανά και ξανά, ενάντια στην καθαρά τυπολατρική απαίτηση για κάποιο «ανθρωπισμό» άσχετο με την πραγματική κοινωνική κατάσταση, «ανθρωπισμό» στην πραγματικότητα αντεπαναστατικό. Εδώ δεν υπερασπιζόμαστε τα βασανιστήρια – μας είναι αδύνατο να φανταστούμε πως έγιναν, και δεν βλέπουμε και το γιατί.

Να πώς αντιδρά ο κόσμος: Όταν ακούω, πως ο πάπας συνελήφθη για κλοπή ενός λουκάνικου, κι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν για δολοφονία της πεθεράς του και για ανακάλυψη της θεωρίας της σχετικότητας, περιμένω πως κι οι δυο τους θα αρνηθούν τις κατηγορίες. Αν τις δεχτούν, τότε υποθέτω πως τους βασάνισαν. Δεν θέλω καθόλου να πω πως οι πραγματικές κατηγορίες μοιάζουν με το παράδειγμά μου. Το αποτέλεσμα όμως είναι εδώ το ίδιο. Τι πρέπει να κάνουμε εμείς; Να κάνουμε τις κατηγορίες κατανοητές. Αν οι κατηγορούμενοι σε αυτές τις δίκες πολιτικοί ξέπεσαν σε κοινά εγκλήματα, πρέπει, εμείς να δείξουμε στη δυτικοευρωπαϊκή κοινή γνώμη πως η εγκληματική τους «καριέρα» είχε πολιτικό χαρακτήρα: πως η πολιτική τους γραμμή ήταν εκείνη που τους οδήγησε στο έγκλημα. Πίσω από τις πράξεις των κατηγορουμένων πρέπει να δούμε μια πολιτική αντίληψη. Μια αντίληψη απόλυτα νοητή για αυτούς, που τους οδήγησε στο βούρκο κοινών εγκλημάτων. Δεν είναι βέβαια δύσκολο να την περιγράψει κανείς. Πρόκειται για μια πολιτική αντίληψη πέρα για πέρα ντεφετιστική, αυτοκτονία μπροστά στο φόβο του θανάτου. Διδακτικό είναι ωστόσο, πώς μπορεί μια τέτοια αντίληψη να γεννήθηκε στα κεφάλια αυτών των ανθρώπων. Οι τρομακτικές φυσικές δυσκολίες στην οικοδόμηση της σοσιαλιστικής οικονομίας, μαζί με μια γοργή, ταυτόχρονη και μεγάλης έκτασης χειροτέρευση της θέσης του προλεταριάτου σε μερικές μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, δημιούργησαν πανικό. Η πολιτική έκφραση αυτού του πανικού ανάγεται σε ρεύματα που τα συναντούμε στην ιστορία του μπολσεβικισμού. Έχω στο νου μου τη στάση του Λένιν στα ζητήματα του Μπρεστ – Λιτόφσκ και της Νέας Οικονομικής Πολιτικής. Η ίδια στάση, όσο δικαιολογημένη κι αν ήταν στα 1918 και στα 1922, είναι σήμερα πέρα για πέρα αναχρονιστική, εγκληματική. Δεν είναι ούτε αναγκαία, ούτε δυνατή. Στα λίγα κιόλας χρόνια που πέρασαν από τη δημιουργία αυτής της αντίληψης, ο αναχρονιστικός της χαρακτήρας έγινε φανερός και στα μάτια ακόμα των δημιουργών της. Ούτε οι ίδιοι δεν μπορούν πια να υποστηρίξουν τις απόψεις τους – τις καταλαβαίνουν σαν εγκληματική αδυναμία, ασύγγνωστη προδοσία. Η λαθεμένη τους πολιτική αντίληψη τους οδήγησε σε βαθιά απομόνωση, βαθιά στο κοινό έγκλημα. Όλη η βρομιά, μέσα κι έξω από τη χώρα, όλα τα παράσιτα, το χαφιεδαριό, ο υπόκοσμος φώλιασαν κοντά τους: με όλα αυτά τα σκουλήκια οι σκοποί τους ήταν κοινοί. Είμαι σίγουρος, πως αυτή είναι η αλήθεια. Είμαι σίγουρος πως η αλήθεια αυτή μπορεί να πείσει ακόμα και τη δυτικοευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ακόμα κι εχθρικούς αναγνώστες. Ο γύπας δεν είναι ειρηνιστής. Το κοράκι των πλειστηριασμών αγαπά τις πτωχεύσεις. Ο πολιτικός που μονάχα στην ήττα υπολογίζει για να ανέβει στην εξουσία, υποστηρίζει την ήττα. Όποιος θέλει να γίνει Μεσσίας, δημιουργεί μια κατάσταση που να χρειάζεται Μεσσίες, δηλαδή μια άσχημη κατάσταση.

Αντίθετα, θεωρώ απίθανη την εκδοχή πως ήδη στη διάρκεια της επανάστασης πληρωμένοι πράκτορες του καπιταλισμού διείσδυσαν στη σοβιετική κυβέρνηση, με την αποστολή να παλινορθώσουν με κάθε τρόπο τον καπιταλισμό. Η εκδοχή αυτή φαίνεται απίθανη: παραγνωρίζει το στοιχείο της εξέλιξης, είναι στατική, μηχανική, αντιδιαλεκτική. [...]

Οι δίκες είναι μια πράξη πολεμικής προετοιμασίας. Η συντριβή των αντιπολιτεύσεων δεν δείχνει – όπως θα το ήθελαν οι αστικές εφημερίδες (φιλελεύθερης απόχρωσης «Τάιμς», «Μπάσλερ Νατσ ιοναλ τσάιτουνγκ», «Μάντσεστερ Γκάρντιαν», πιθανότατα κι οι «Ταμ») – πως τάχα το Κόμμα σκοπεύει την επιστροφή στον καπιταλισμό, αλλά αντίθετα: πως κάθε οπισθοδρόμηση, ακόμα και κάθε ταλάντευση, κάθε διακοπή, κάθε ελιγμός έχει γίνει αδύνατος. Όμως οι αντιπολιτεύσεις κρέμονται στο κενό, όλες οι προτάσεις τους αναγκάζονται να είναι αντεπαναστατικές, ηττοπαθείς, βαλτωμένες. Με όλες τις επίμονες τους προσπάθειες, μονάχα να πολλαπλασιάσουν τις εσωτερικές δυσκολίες της επανάστασης μπορούν – τίποτε άλλο. Αρχικά, ο Τρότσκι είδε τη συντριβή του εργατικού κράτους (με έναν πόλεμο) σαν κίνδυνο – αργότερα όμως, αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο έγινε προϋπόθεση της πρακτικής του δράσης. Ας δούμε το πως: ξεσπά ο πόλεμος, το «αμυνόμενο» εποικοδόμημα συντρίβεται, ο μηχανισμός απομονώνεται από τις μάζες, εξωτερικά η ΕΣΣΔ αναγκάζεται να παραχωρήσει την Ουκρανία, την Ανατολική Σιβηρία κλπ., εσωτερικά αναγκάζεται ξανά σε παραχωρήσεις, σε επιστροφή των καπιταλιστικών μορφών, σε ενίσχυση των κουλάκων (ή σε ανοχή μιας τέτοιας ενίσχυσης) – όλα αυτά όμως είναι ταυτόχρονα και προϋποθέσεις της νέας εποχής, της επιστροφής του Τρότσκι. Τα αυτοεξόριστα αντισταλινικά κέντρα δεν έχουν ηθικό ανάστημα για να καλέσουν το προλεταριάτο – όχι τόσο γιατί πρόκειται για ανθρωπάκια, όσο γιατί δεν έχουν καμιά οργανωτική βάση στις μάζες, δεν έχουν τίποτα να προτείνουν, δεν έχουν να βάλουν κανένα στόχο για τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Σήμερα, ομολογούν. Από αυτούς όλα μπορούμε να τα περιμένουμε – ομολογίες παραφουσκωμένες, αλλά και ομολογίες που κρύβoυν την αλήθεια. Με κάποια έννοια, οι άνθρωποι αυτοί είναι εργαλεία, που αλλάζουν μονάχα αφεντικό. Μια αντίληψη, που από τη μια μεριά δεν βλέπει παρά «ένα διαβολικά επιδέξια μηχανισμό», κι από την άλλη ηρωικές μορφές της επαναστατικής εποχής, μετατρέπει πια τις ομολογίες σε ψυχολογικό αίνιγμα.

 

*** Από το βιβλίο Μπ.Μπρεχτ, Για τη φιλοσοφία και το μαρξισμό, εκδόσεις Στοχαστής

Απλά να κάνω μια παρατήρηση και συγγνώμη για το off topic.
Ο Άλυτος έδωσε το link της απόφασης του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ (Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ο αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ/Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό), όπως αυτή δημοσιεύτηκε στον Ριζοσπάστη. Το κείμενο αποτελείται από τέσσερα τμήματα πέρα από την εισαγωγή. Ο "απολογισμός", οι αιτίες νίκης της αντεπανάστασης, βρίσκονται στο Γ' μέρος. Θα μπορούσες πολύ απλά να διαβάσεις μόνο αυτό το κομμάτι, εφόσον είσαι εξοικειωμένη με την μαρξιστική ορολογία και να γλυτώσεις τον εαυτό σου από την ψυχική φθορά των αιωνίως βαυκαλιζόμενων Κουκουέδων.
Ειλικρινά απορώ. Όταν ξεκινάς να διαβάζεις ένα κείμενο με τίτλο "Η προσφορά του Σοσιαλιστικού Συστήματος", τι ακριβώς περιμένεις, κριτική των κακώς κείμενων;

Με συγχωρείς πολύ, αλλά το συγκεκριμένο συμπέρασμα είναι μάλλον δικό σου-ίσως έχει μεσολαβήσει αρκετός καιρός από τότε που διάβασες την απόφαση. Η ανάλυση που γίνεται είναι εκτενής και με κανένα τρόπο δε θα μπορούσε να συμπτυχθεί σε μία πρόταση, πόσο μάλλον όταν αυτή η πρόταση απέχει πολύ από το να είναι αληθής.

Παραθέτω κάποια σημεία, που προσωπικά θεωρώ ότι δίνουν μια πρώτη εικόνα. Από 'κει και πέρα ο καθένας μπορεί να διαβάσει ολόκληρο το κείμενο και να σχηματίσει άποψη.

(Μετά το τέλος του εμφυλίου λόγω αντικειμενικών δυσκολιών εφαρμόστηκε η ΝΕΠ (Νέα Οικονομική Πολιτική), που συνιστούσε μια πολιτική προσωρινών εκχωρήσεων προς τον καπιταλισμό-οι εκχωρήσεις αυτές δεν αποτελούν νομοτελειακό χαρακτηριστικό της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά επιβλήθηκαν λόγω των συνθηκών.)

H νέα φάση ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στα τέλη της δεκαετίας του 1920 επέτρεψε την αντικατάσταση της NEΠ από την πολιτική της "επίθεσης του σοσιαλισμού ενάντια στον καπιταλισμό" με στόχο την πλήρη κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων. Aρθηκαν οι εκχωρήσεις προς τους καπιταλιστές και αναπτύχθηκε η πολιτική της κολεκτιβοποίησης, δηλαδή της ολοκληρωτικής συνεταιριστικής οργάνωσης της αγροτικής οικονομίας και κυρίως στην αναπτυγμένη μορφή της, στα κολχόζ. Ταυτόχρονα, αναπτύχθηκαν (αν και περιορισμένα) και τα σοβχόζ, οι κρατικοί - σοσιαλιστικοί οργανισμοί στην αγροτική παραγωγή που στηρίζονταν στην εκμηχάνιση της παραγωγής, ενώ το σύνολο του προϊόντος τους ήταν κοινωνική ιδιοκτησία.

Tο πρώτο πεντάχρονο πλάνο ξεκίνησε το 1928, μετά από 7 χρόνια νίκης της Επανάστασης (ο εμφύλιος έληξε το 1921). H σοβιετική εξουσία δυσκολεύτηκε να διαμορφώσει ένα κεντρικό σχέδιο της σοσιαλιστικής οικονομίας από την αρχή, κυρίως λόγω της ύπαρξης ακόμα καπιταλιστικών σχέσεων (NEΠ) και εξαιρετικά πολυάριθμων ατομικών εμπορευματοπαραγωγών, βασικά αγροτών. Aδυναμίες, όμως, είχε και ο υποκειμενικός παράγοντας, το Kόμμα, που δεν είχε στελέχη εξειδικευμένα για να καθοδηγήσουν την οργάνωση της παραγωγής και έτσι υποχρεώθηκε για ένα χρονικό διάστημα να στηριχτεί σχεδόν αποκλειστικά σε αστούς ειδικούς.

Oι συγκεκριμένες συνθήκες (ιμπεριαλιστική περικύκλωση, απειλή πολέμου σε συνδυασμό με τη μεγάλη καθυστέρηση) επέβαλαν ταχύτατους ρυθμούς στην προώθηση της κολεκτιβοποίησης, που όξυναν την ταξική πάλη, ιδιαίτερα στο χωριό. Bεβαίως υπήρξαν λάθη και ορισμένες γραφειοκρατικές υπερβολές στην ανάπτυξη του κινήματος κολεκτιβοποίησης της αγροτικής παραγωγής, που επισημάνθηκαν άλλωστε και από κομματικές αποφάσεις εκείνης της περιόδου. Ωστόσο, ο προσανατολισμός της σοβιετικής εξουσίας για ενίσχυση και γενίκευση αυτού του κινήματος ήταν στη σωστή κατεύθυνση.
Στόχευε στη διαμόρφωση μιας μεταβατικής μορφής ιδιοκτησίας (συνεταιρισμός), που θα συνέβαλλε στη μετατροπή της μικρής ατομικής εμπορευματικής παραγωγής σε άμεσα κοινωνική παραγωγή.

H πολιτική "επίθεσης του σοσιαλισμού ενάντια στον καπιταλισμό" πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες έντονης ταξικής πάλης. Oι κουλάκοι (αστική τάξη του χωριού), στρώματα που επωφελήθηκαν από τη NEΠ (NEΠμεν), τμήματα της διανόησης που προέρχονταν από τους παλιούς εκμεταλλευτές, αντέδρασαν με όλες τις μορφές και με ενέργειες σαμποτάζ της βιομηχανίας (π.χ. "υπόθεση Σάχτινσκ" και αντεπαναστατικής δράσης στα χωριά. Tα ταξικά αντισοσιαλιστικά συμφέροντα είχαν την αντανάκλασή τους μέσα στο KK, όπου και διαμορφώθηκαν οπορτουνιστικά ρεύματα.

Mετά το B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οξύνθηκε η συζήτηση για τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής οικονομίας, συζήτηση που είχε υποχωρήσει λόγω του πολέμου. Για την ερμηνεία συγκεκριμένων προβλημάτων αναπτύχθηκε διαπάλη, ανάμεσα σε δύο βασικά ρεύματα στη θεωρία και την πολιτική, που αγκάλιασε κομματικά στελέχη και οικονομολόγους, τους "αγοραίους" και τους "αντι-αγοραίους".

O I. B. Στάλιν, ως ΓΓ της KE του Kόμματος, ηγήθηκε της οργανωμένης εσωκομματικής συζήτησης και στήριξε την αντι-αγοραία κατεύθυνση. Συνέβαλε στη διαμόρφωση ανάλογων πολιτικών κατευθύνσεων, όπως, π.χ. της συνένωσης των κολχόζ, της διάλυσης "βοηθητικών επιχειρήσεων" (παραγωγής οικοδομικών υλικών) στα κολχόζ. Aντέκρουσε το ρεύμα που διεκδικούσε ενίσχυση των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων απορρίπτοντας προτάσεις όπως να παραδοθούν μέσα μηχανοποιημένης παραγωγής στα κολχόζ κ.ά. Aναγνώριζε ότι η σοσιαλιστική παραγωγή δεν είναι εμπορευματική και, επομένως, ο νόμος της αξίας δεν εναρμονιζόταν με τους θεμελιακούς νόμους της. Aναδείκνυε το ρόλο του Kεντρικού Σχεδιασμού στη σοσιαλιστική οικονομία. Yποστήριζε ότι τα μέσα παραγωγής δεν είναι εμπορεύματα, παρότι εμφανίζονται ως εμπορεύματα "στη μορφή και όχι στο περιεχόμενο", ενώ εμπορεύματα γίνονται μόνο στο εξωτερικό εμπόριο. Aναγνώριζε επίσης ότι η λειτουργία του νόμου της αξίας (οι εμπορευματοχρηματικές σχέσεις) στην EΣΣΔ είχε τη ρίζα της στη συνεταιριστική και ατομική αγροτική παραγωγή, ότι ο νόμος της αξίας δε ρυθμίζει τη σοσιαλιστική παραγωγή και συνολικά την κατανομή της.

Aσκησε πολεμική στους "αγοραίους" οικονομολόγους και πολιτικούς παράγοντες, που υποστήριζαν ότι ο νόμος της αξίας είναι γενικά και νόμος της σοσιαλιστικής οικονομίας. Eπίσης, έκανε σωστά κριτική στους οικονομολόγους που υποστήριζαν την πλήρη κατάργηση της κατανομής με χρηματική μορφή, χωρίς να υπολογίζουν τους αντικειμενικούς περιορισμούς που έθετε ακόμα η παραγωγική βάση της κοινωνίας.

Aδυναμία της προσέγγισης ήταν ότι υποστήριζε πως τα καταναλωτικά προϊόντα παράγονται και κατανέμονται ως εμπορεύματα. H θέση αυτή ήταν σωστή μόνον όσον αφορούσε τα προϊόντα της σοσιαλιστικής παραγωγής που προορίζονταν για το εξωτερικό εμπόριο, καθώς και την ανταλλαγή μεταξύ προϊόντων της σοσιαλιστικής βιομηχανίας και της κολχόζνικης και ατομικής παραγωγής. Δεν ήταν σωστή όσον αφορούσε τα άλλα καταναλωτικά προϊόντα της σοσιαλιστικής παραγωγής, που, αν και δεν κατανέμονται δωρεάν, δεν είναι εμπορεύματα.

Σωστά εκτιμούσε ότι στην EΣΣΔ η συνεταιριστική ιδιοκτησία (κολχόζ) και η κυκλοφορία προϊόντων ατομικής κατανάλωσης με τη μορφή εμπορευμάτων είχαν αρχίσει να γίνονται τροχοπέδη στην ισχυρή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, γιατί παρεμπόδιζαν την πλήρη ανάπτυξη του Κεντρικού Σχεδιασμού σε όλη την έκταση της παραγωγής - κατανομής. Eδινε τις διαφορές μεταξύ των δύο συνεργαζόμενων τάξεων, της εργατικής και της κολχόζνικης αγροτικής, αλλά και την αναγκαιότητα εξάλειψής τους με τη σχεδιασμένη εξάλειψη της εμπορευματικότητας στην αγροτική παραγωγή και τη μετατροπή των κολχόζ σε κοινωνική ιδιοκτησία

Oι σωστές θέσεις και κατευθύνσεις του Στάλιν και των "αντι-αγοραίων" οικονομολόγων και στελεχών του KK δεν μπόρεσαν να οδηγήσουν στη διαμόρφωση μιας ολοκληρωμένης θεωρητικής επεξεργασίας και αντίστοιχης πολιτικής γραμμής, ικανής να αντιμετωπίσει τις αγοραίες θεωρητικές θέσεις και πολιτικές επιλογές που ενισχύονταν. Σε αυτό συνέβαλαν οι ισχυρές κοινωνικές πιέσεις, αλλά και οι αντινομίες, ανεπάρκειες, ταλαντεύσεις που υπήρχαν στο αντι-αγοραίο ρεύμα.

Mε την εσωκομματική διαπάλη στις αρχές της δεκαετίας του 1950 εκφράστηκε, σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο, η κοινωνική αντίσταση (κολχόζνικοι αγρότες, διευθυντικά στελέχη στην αγροτική παραγωγή και στη βιομηχανία) στην ανάγκη επέκτασης και εμβάθυνσης των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής. H οξυμένη διαπάλη, που κατέληξε με τη θεωρητική αποδοχή του νόμου της αξίας ως νόμου του σοσιαλισμού, σήμαινε πολιτικές επιλογές με πιο άμεσες και ισχυρότερες επιπτώσεις στην πορεία της σοσιαλιστικής ανάπτυξης, συγκριτικά με το προπολεμικό διάστημα, όπου η υλική καθυστέρηση έκανε την επίδραση αυτών των θεωρητικών θέσεων πιο ανώδυνη.

Oι δυνάμεις αυτές εκφράστηκαν πολιτικά μέσα από τις θέσεις που υιοθετήθηκαν στις αποφάσεις του 20ού Συνεδρίου του KKΣE, που τελικά αποτέλεσε συνέδριο κυριαρχίας της δεξιάς οπορτουνιστικής παρέκκλισης. Σταδιακά υιοθετήθηκαν πολιτικές επιλογές που διεύρυναν τις εμπορευματοχρηματικές (δυνάμει καπιταλιστικές) σχέσεις, στο όνομα της διόρθωσης των αδυναμιών του Κεντρικού Σχεδιασμού και της διεύθυνσης των σοσιαλιστικών παραγωγικών μονάδων.

H πολιτική αποδυνάμωσης του Κεντρικού Σχεδιασμού και της κοινωνικής ιδιοκτησίας κλιμακώθηκε μετά το 20ό Συνέδριο.

τον άλυτο τον ρώτησα κάτι συγκεκριμένο, ζήτησα ένα κείμενο αυτοκριτικής (το οποίο και είναι τελικά το κείμενο, από τη δική τους οπτική γωνία) και μου έδωσε αυτό το κείμενο
αν είναι κριτική περιμένω να κριτικάρει τα κακώς κείμενα, βέβαια...
και όχι να ευλογάει γένια - θα μου πείς δεν είναι και παράλογο να ευλογάει κανείς τα γένια του


Επίσης αν ένα κείμενο υποτίθεται ότι είναι αυτό που ζήτησα στο πρώτο πόστ μου - και μου απάντησε ο άλυτος - δεν θα περίμενα να χει αυτό τον τίτλο- η εν πάσει περιπτώσει εισαγωγικές παραγράφους που χρυσώνουν το χάπι για παρακάτω.
Αλλά αυτό δεν είναι δικό μου θέμα, και η παρατήρησή σου είναι παντελώς άχρηστη για την πορεία της συζήτησης. Δεν έχω να απαντήσω κάτι επ' αυτού, ούτε για οτιδήποτε άλλο. Με αφήνει παγερά αδιάφορη το γεγονός αν κάποιος βρίσκει ενοχλητικά τα σχόλιά μου ή όχι, και δε νομίζω αυτό να ενδιαφέρει και οποιονδήποτε άλλο στη συγκεκριμένη συζήτηση, εκτός από τον εαυτό σου.


πολλοί θεωρούν τους εαυτούς τους εξοικειωμένους με τη μαρξιστική ορολογία, ανεξαρτήτως από ποιούς πολιτικά χώρους προέρχονται - εγώ δεν είμαι μια από αυτούς, προς ξεκαθάρισμα τυχόν παρεξηγήσεων
(δεν θεωρώ τον εαυτό μου εξοικειωμένο δλδ)
κ δε νομίζω όποιος ψάχνεται στο χώρο της αριστεράς εκτός κι αν έχει διαβάσει πολύ, ότι μπορεί να χαρακτηρίσει τον εαυτό του κάτι τέτοιο
βέβαια δεν πέρασα από (ακρο)δεξιά, ΔΑΠ κτλ .. οπότε δεν έχω παρα να κριτικάρω κουκουέδες  - θα τα κατάφερνα καλύτερα σε αντίθετη περίπτωση

Quoτάρω κομμάτια από το κείμενο με τις σχετικές απορίες μου :


Μέχρι τη μέση όλα οκ, θέλει χρόνο να εδραιωθεί ένα νέο πολιτικό status quo. Αυτό το νομοτελειακό στο τέλος, πώς συμβιβάζεται με την διαλεκτική και το γεγονός ότι τα πάντα μεταβάλλονται?
(εκτός κι αν δεν έχω καταλάβει τί είναι νομοτελειακό, τί είναι διαλεκτική ή και τα δύο)

Παρακάτω λέει και για Κεντρικό Σχεδιασμό σε συνάρτηση με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής που θα οδηγήσει σε ενα νέο στάδιο ευημερίας στην παραγωγή.
Στην πράξη ο Κεντρικός σχεδιασμός αποδεικνύεται δυσκίνητος τις περισσότερες φορές, με τρομερές γραφειοκρατικές αγκυλώσεις πράγμα που καθυστερεί και την οικονομική ανάπτυξη στα κοινωνικοποιημένα πιά μέσα παραγωγής... δεν βλέπω πουθενά κριτική για το πώς θα μπορούσε σε μια μελλοντική σοσιαλιστική κοινωνία να βελτιωθεί αυτός ο παράγοντας και να γίνει ο κεντρικός κρατικός έλεγχος πιό αποτελεσματικός. Στο ΚΚΕ θεωρούν μάλλον ότι αυτό θα έπρεπε να γίνει κάπως από μόνο του (ή εν πάσει περιπτώσει δεν το θίγουν)


Αυτό επίσης δεν δίνονται κάποιες εξηγήσεις εκτενέστερα ως προς το πώς θα το καταφέρει/θα το ελέγξει  ένας Κεντρικός Σχεδιασμός (που διαχωρίζουν βέβαια την σημασία του από αυτή του τεχνοοικονομικού σχεδιασμού). Ακούγεται πολύ δύσκολο.
Βέβαια παρακάτω επισημαίνεται ότι είναι δύσκολος ο προσδιορισμος των κοινωνικών αναγκών και της αξίας χρήσης (αλήθεια, πόσο αποτελεσματικά μπορεί να προσδιορίσει ένας κεντρικός σχεδιασμός  την αξία χρήσης ενος κοινωνικού αγαθού? μου φαίνεται σαν να προσπαθεί να ελέγξει απόλυτα το φαινόμενο της πεταλούδας - το ότι τα πάντα επηρεάζουν τα πάντα)



Προφανώς αυτό (το bold) προσαρμόζεται ανάλογα με την εποχή... σήμερα δεν είναι αγρότες πχ στη χώρα μας πάνω από το 20% του συνολικού πληθυσμού.... και το κυριότερο κομμάτι του χρήματος διακινείται στον τριτογενή τομέα της παραγωγής (παροχή υπηρεσιών)
άρα τα δεδομένα έχουν κάπως αλλάξει
ακόμη κι αν ένας κεντρικός σχεδιασμός ελέγξει με απόλυτα δίκαια κριτήρια για ολη την κοινωνία το παραγόμενο αγροτικό προϊόν και την αξία του ως αγαθου, θα μένει να ελέγξει και ένα υπόλοιπο 80% του διακινούμενου πλούτου από άλλους τομείς της παραγωγής.


Αυτό το σημείο ήταν πράγματι αρκετά δύσκολο να επιτευχθεί, και είναι ένας από τους σοβαρούς λόγους οπισθοδρόμησης στην πορεία της ΕΣΣΔ... άλλωστε οι ρώσοι αγρότες ήταν στενά δεμένοι με την ιδιοκτησία της γής που κατείχαν


Εδώ δλδ οι Τρότσκι και Μπουχάριν θεωρούνται οπορτουνιστές ή κομμουνιστές?
Η άποψη τους ότι τα πράγματα έπρεπε να καθυστερήσουν ήταν αναγκαστικά και αντεπαναστατική?
Το κείμενο εν τέλει είναι γραμμένο από τη σκοπιά του νικητή της εποχής? (στάλιν)
Και παραγνωρίζει ηθελημένα ή όχι την προσφορά των παραπάνω ανθρώπων στην σοσιαλιστική σκέψη?


Τα δύο παραπάνω δεν είναι κάπως αντιφατικά?


Αυτό είναι ένα από τα πιό σημαντικά κομμάτια ίσως της κριτικής... όμως και πάλι δε γίνεται αναφορά στις αιτίες για τις οποίες υποχώρησε ο έλεγχος και η οργάνωση  "από κατω προς τα πάνω" και ο ρολος των συμβουλίων, σόβιετ κτλ...

Και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι στην κριτική :


Πώς γίνεται κανεις να "είναι σίγουρος" για κάτι που τελικά δεν έγινε? (τουλάχιστον όχι στην κλιμακα που θα ήλπιζε κανείς)
Επίσης τί θα πεί "πολιτική καθαρότητα"?
Ήταν ή δεν ήταν πολύ δύσκολο τελικά το όλο εγχείρημα, ή συνολικά η επικράτηση της "αντεπανάστασης" οφείλεται σε οπορτουνιστές, ιμπεριαλιστές και "παρεκκλινοντες"? (το οποίο δεν έχει διασαφηνιστεί πουθενά ως προς τη σημασία του - "παρεκκλίνοντες" από τί? μιλά για επιμέρους περιπτώσεις αλλά πουθενά για τη συνολική φιλοσοφία του τι σημαίνει να μην "παρεκκλίνεις" - εκτός κ αν σημαίνει να διαφωνείς)


Κι αυτό έρχεται σε κάποια αντίφαση με το ότι τα στρώματα αυτά είναι διαβρωμένα με "οπορτουνιστικές λογικές" επειδή είναι "αστικής προέλευσης" οπότε μπορεί να εξελιχθούν σε εχθρούς της εξουσίας των εργατών, όπως έχει τονίσει πολλάκις παραπάνω το κείμενο.
Άρα τί σόι είδους "επαφή" θα είναι αυτή?


Το κείμενο είναι αρκετά κριτικό απέναντι σε ατέλειες και σφάλματα που έγιναν, ωστόσο είναι σαφές ότι στηρίζει τις γενικές οικονομικές κατευθύνσεις που έδωσε ο Στάλιν, παραλείποντας να αναφέρει το αντίκτυπο που είχαν οι "εκκαθαρίσεις" των διαφωνούντων και παραβλέποντας ότι ο Στάλιν μιλούσε για το σοσιαλισμό μόνο στην ΕΣΣΔ, και ότι κάτι τέτοιο είναι δυνατό, όπως και τον ρόλο του στη σχέση με τις διαφορες χώρες που προσαρτήθηκαν - βίαια πολλές φορές - στην Ρωσία κατά τον σχηματισμό της Σοβιετικής ένωσης. Το εθνικιστικό και το ατομικιστικό - εγωκεντρικό στοιχείο που εμφανίζεται στις ανθρώπινες σχέσεις, ίσως εξαιτίας της παιδειας που λαμβάνουμε μέχρι τώρα, αντιμετωπίζεται σαν κάτι επιφανειακό που μπορεί εύκολα να λυθεί - αν και η πράξη απέδειξε το αντίθετο...

Γενικώς υπήρχαν αρκετές σαφείς αναλύσεις στο κείμενο, αλλά όπως είπε κ ο άλυτος αφήνει κάποια θέματα χωρίς να θιγούν καθόλου

Το κείμενο δε λέει αυτό.

Η διαφορά μας με τους σταλινικούς δεν είναι ότι εμείς θα θέλαμε "να προχωρήσουν τα πράγματα πιο αργά", αλλά ότι εμείς αναγνωρίζουμε ότι τα εμπόδια στη σοσιαλιστική οικοδόμηση ("στοιχεία καθυστέρησης" στο κείμενο του ΚΚΕ) επέδρασαν με τρόπο που διάβρωσαν την ίδια τη φύση του καθεστώτος. Από τότε που συνέβη αυτό, το καθεστώς είχε αντιδραστικό χαρακτήρα και έπρεπε να ανατραπεί εκ νέου από τους εργάτες. Αυτή μας η θέση χαρακτηρίζεται από το ΚΚΕ ως "απολυτοποίηση" αυτών των στοιχείων.

Και ποιά θα ήταν η λύση στο πρόβλημα της "διάβρωσης" που περιγράφεις σύμφωνα με τους τροτσκιστές?

Το λέω και παραπάνω, αλλά ας το ξαναπώ: Από ένα σημείο και μετά, λόγω της παρατεταμένης διεθνούς απομόνωσης, είχε δημιουργηθεί στη Ρωσία μια κάστα εντελώς διαχωρισμένη από την εργατική τάξη που κυβερνούσε εις βάρος της. Τότε έπρεπε η εργατική τάξη να στραφεί εναντίον αυτής της κάστας, με άλλα λόγια να επαναστατήσει για να την ανατρέψει και να ξαναδημιουργήσει τις δομές που είχαν εμφανιστεί κατά την επανάσταση του '17.

παρεκκλίσεις, κάστες, οπορτουνιστές, αντεπανάσταση, και η αναζήτηση της γνήσιας έκφρασης της εργατικής ταξης  :P

βλέπετε απλά τα ίδια γεγονότα από διαφορετική όψη του νομίσματος
αποδίδετε τους λόγους της αποτυχίας σε αυτό που ο καθένας από σας, σταλινικούς ή τροτσκιστές, θεωρεί "πολιτικά ορθό", το οποίο στην εκάστοτε περίπτωση δεν τηρήθηκε

Όχι... εμείς δεν βλέπουμε ως αρχική αιτία τη μη τήρηση του "σωστού" από το καθεστώς, αλλά τους αντικειμενικούς παράγοντες που προκάλεσαν την παρακμή του καθεστώτος.

αυτό ειναι ένα πολύ ενδιαφέρον φιλοσοφικό ερώτημα: εφόσον η παλη των ταξεων ειναι η κινητήριος δύναμη της Ιστορίας, αν σταματήσει η πάλη των τάξεων θα σταματήσει η Ιστορία? ειναι πολύ αντιδιαλεκτική η προφητεία του τέλους των συγκρούσεων

Ένα ιστορικό άρθρο από ριζοσπάστη για να δούμε ποιός ήταν πραγματικά κερδισμένος από την άνοδο του ναζισμού


Μονοπώλια και φασισμός: Δεσμοί αίματος που δεν παραγράφονται

(http://www1.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=9596&format=.jpg)
Από το 1940 οι βιομηχανίες της Κρουπ άρχισαν να προμηθεύονται με «φτηνό» εργατικό δυναμικό από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (πολλών εκ των οποίων την εποπτεία και διαχείριση είχαν οι ίδιες οι εταιρείες). (φωτ: Κρατούμενοι στο διαβόητο ναζιστικό στρατόπεδο Νταχάου σε καταναγκαστική εργασία)


Στις εκλογές του Μάη 1928 το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα της Γερμανίας άγγιξε το ναδίρ της εκλογικής του επιρροής, συγκεντρώνοντας μόλις το 2,6% των ψήφων και έχοντας χάσει πάνω από το μισό της δύναμής του από το 1924. Δύο χρόνια αργότερα και μεσούσης της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης οι Ναζί είδαν τα ποσοστά τους να εκτοξεύονται στο 18,3%. Το 1930 όμως δεν ήταν απλά η χρονιά της εκλογικής ανάκαμψης του φασισμού στη Γερμανία. Ηταν επίσης η χρονιά όπου το γερμανικό βιομηχανικό και τραπεζικό κεφάλαιο, «γοητευμένο» από τις «λύσεις» που προσέφερε ο φασισμός στα αδιέξοδά του, άρχισε πλέον να στηρίζει ανοιχτά και αποφασιστικά το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Α. Χίτλερ.

Βεβαίως, ο φασισμός δεν υπήρξε αποκλειστικά «γερμανικό» ή «ιταλικό» φαινόμενο. Πολλά από τα κατασταλτικά μέτρα που εφαρμόστηκαν ενάντια στο εργατικό κίνημα (και την πρωτοπορία του, τους κομμουνιστές) στη Γερμανία και την Ιταλία εφαρμόστηκαν και σε μια σειρά άλλες χώρες υπό καθεστώς αστικής δημοκρατίας. Είναι άλλωστε γνωστές οι απόψεις πολλών αστών πολιτικών της εποχής, όπως π.χ. ο Τσόρτσιλ, για τον Μουσολίνι. Οι αστικές δημοκρατίες της Ευρώπης και της Αμερικής στήριξαν τότε ενεργά (και δεν «ανέχθηκαν» απλώς, όπως συχνά αναφέρεται στην αστική και οπορτουνιστική ιστοριογραφία) την άνοδο του φασισμού. Συνέδραμαν καταλυτικά στην υλικοστρατιωτική ανάκαμψη και θωράκιση της ναζιστικής Γερμανίας, είτε με πιστώσεις, είτε με επενδύσεις, είτε κάνοντας τα «στραβά μάτια» στην κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλλιών περί εξοπλισμών κ.α.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν έργο μιας πλευράς αλλά προϊόν των καπιταλιστικών αντιθέσεων, δηλαδή και των δυο πλευρών. Απλώς, το «ριγμένο» από την έκβαση του Α΄ ιμπεριαλιστικού Παγκοσμίου Πολέμου γερμανικό κεφάλαιο, άρχισε να αποζητούσε εκ νέου διανομή των διεθνών αγορών, γεγονός που οδήγησε σε μεγαλύτερη όξυνση των ενδοϊμπεριστικών αντιθέσεων, άρα σε έναν νέο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η αλληλεξάρτηση και αλληλοϋποστήριξη, οι στενότατοι δεσμοί που ανέπτυξαν μεταξύ τους κεφάλαιο και φασισμός, καταγράφηκαν και στοιχειοθετήθηκαν λεπτομερώς στις Δίκες της Νυρεμβέργης. Η διαβόητη «δίκη των βιομηχάνων» -άγνωστη σήμερα- θεωρήθηκε τότε ίσης σημασίας με τις δίκες των στελεχών των Ναζί, των SS, της Βέρμαχτ, κλπ. Εκτοτε καταδικάστηκε στη λήθη: οι εγκληματικές ευθύνες των μονοπωλίων για την άνοδο του ναζισμού παραγράφηκαν, τα αίτια του φασισμού και του πολέμου «επαναπροσδιορίστηκαν», τα βιβλία ιστορίας ξαναγράφτηκαν και σύντομα οι κατηγορούμενοι έγιναν κατήγοροι...

Χορηγοί του φασισμού

«Μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ (σ.σ. Προέδρου της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, Διευθυντή της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 Υπουργού Οικονομικών των Ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο στις 20 Φεβρουαρίου 1933», δηλαδή, «λίγο πριν τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933. Στη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των συνωμοτών (σ.σ. των Ναζί) να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να κτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας Alfried Krupp A.G., τέσσερα ηγετικά στελέχη της I. G. Farben, ενός εκ των μεγαλυτέρων κονσέρν (σ.σ. μονοπωλίων) χημικών στο κόσμο, ο Αλβέρτος Βόγκλερ, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι».1

Ενας εξ αυτών, ο George von Schnitzler, διευθυντικό στέλεχος της I. G. Farben, κατέθεσε στις Δίκες της Νυρεμβέργης: «Ενώ περίμενα τον Γκέρινγκ να εμφανιστεί, μπήκε στο δωμάτιο ο Χίτλερ, ο οποίος έσφιξε το χέρι όλων και κάθισε στη κεφαλή του τραπεζιού. Σε ένα μακρύ λόγο μίλησε κυρίως για τον κίνδυνο του κομμουνισμού, επί του οποίου έκανε σα να είχε μόλις κερδίσει μια αποφασιστική μάχη». Τα επιχειρήματα του Χίτλερ έπιασαν τόπο. Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των Ναζί στις επερχόμενες εκλογές ύψους 3.000.000 μάρκων (Ντοκουμέντο EC-439, ΠΔΝ). Στις εκλογές αυτές το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα έλαβε το 43,9% των ψήφων.

Τον Απρίλη του 1933 και αφού οι Ναζί βρίσκονταν πλέον στην εξουσία, ο Γ. Κρουπ με την ιδιότητά του ως Πρόεδρος του Συνδέσμου της Γερμανικής Βιομηχανίας του Ράιχ (της μεγαλύτερης ένωσης βιομηχάνων στη Γερμανία) κατέθεσε στον Χίτλερ τα σχέδια του Συνδέσμου για την αναδιοργάνωση της γερμανικής βιομηχανίας. Από τη μεριά του, ο Κρουπ ανέλαβε να ευθυγραμμίσει το Σύνδεσμο με τους σκοπούς των Ναζί, μετατρέποντάς τον σε αποτελεσματικό όργανο για την υλοποίηση της πολιτικής τους. Σε επιστολή του στον Χίτλερ (25 Απριλίου 1933) ο Κρουπ έγραψε πως το σχέδιο αναδιοργάνωσης που κατέθεσε εκ μέρους του Συνδέσμου Βιομηχάνων χαρακτηρίζονταν από την επιθυμία «να συνδυαστούν τα οικονομικά μέτρα με την πολιτική αναγκαιότητα, υιοθετώντας την έννοια του Φίρερ για το νέο Γερμανικό Κράτος». Στο ίδιο το σχέδιο τόνιζε: «Η τροπή των πολιτικών γεγονότων [είναι] στη γραμμή των όσων εγώ ο ίδιος και το Διοικητικό Συμβούλιο ευχόμασταν για πολύ καιρό» (Ντοκουμέντο D-157, ΠΔΝ).

Ο βιομηχανικός κολοσσός της Κρουπ, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία του γερμανικού κεφαλαίου, υπήρξαν βασικοί οικονομικοί αρωγοί - χορηγοί, όχι μόνο της πολεμικής μηχανής της φασιστικής Γερμανίας, αλλά και των διαφόρων πολιτικών (κόμμα, οργανώσεις νεολαίας) ή παραστρατιωτικών οργανώσεων των Ναζί (όπως τα Τάγματα Εφόδου SA, τα SS, κλπ.). Ετσι ξεκίνησε το «Ταμείο του Χίτλερ», με κεφάλαια που προέρχονταν «ακόμα και από τους πιο απομακρυσμένους κύκλους της γερμανικής βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένου του κόσμου της αγροτικής οικονομίας και των τραπεζών» (Ντοκουμέντο D-151, ΠΔΝ). Με το άνοιγμα των αρχείων της Κρουπ, προέκυψε ότι μόνο π.χ. το εργοστάσιο της εταιρείας στο Essen είχε «προσφέρει» ως το 1945 το ιλιγγιώδες ποσό των 4.738.446 μάρκων στο εν λόγω Ταμείο (Ντοκουμέντο D-325, ΠΔΝ).

Τα οφέλη όμως ήταν αμοιβαία: «Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνισμού) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. των βιομηχάνων!)».2 Με άλλα λόγια, ο φασισμός εξασφάλισε την πολυπόθητη για το κεφάλαιο «εργασιακή ειρήνη», διαλύοντας τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργατών και συλλαμβάνοντας, εκτοπίζοντας ή εξοντώνοντας τους κομμουνιστές.

Τα συμφέροντα των γερμανικών μονοπωλίων ταυτίζονταν επίσης με δύο άλλες κύριες επιδιώξεις των Ναζί: την ιμπεριαλιστική αναδιανομή του κόσμου και τη συντριβή της ΕΣΣΔ. Αλλωστε από το 1936 κιόλας ο Χίτλερ είχε δώσει οδηγίες στο υπουργείο Πολέμου του Ράιχ να ετοιμάζεται για την «αναμέτρηση με τη Ρωσία», την οποία θεωρούσε «αναπόφευκτη» (Ντοκουμέντο EC-416, ΠΔΝ). Οσον αφορά το πρώτο, όπως υπογράμμισε ο υπουργός Οικονομίας των Ναζί Σαχτ στον Αμερικανό Πρόξενο Fuller το 1935: «Οι αποικίες είναι απαραίτητες στη Γερμανία. Αν καταστεί δυνατό θα τις αποκτήσουμε μέσα από διαπραγματεύσεις. Αν όχι, θα τις αρπάξουμε (σ.σ. με τη βία)» (Ντοκουμέντα EC-450 και US-629, ΠΔΝ).

Καταλυτικό ρόλο ωστόσο στην οικονομική και στρατιωτική ισχυροποίηση της Γερμανίας έπαιξαν και τα αμερικανικά μονοπώλια: η Ford, η General Motors (μέσω της θυγατρικής της Opel και όχι μόνο), η General Electric, η Standard Oil (η σημερινή Exxon-Mobil), η IBM, η ΙΤΤ (η σημερινή ΑΤ&Τ), η Τράπεζα Chase Manhattan και πολλοί άλλοι, έκαναν τεράστιες επενδύσεις, επωφελούμενοι του «εξαιρετικού» επιχειρηματικού κλίματος που προσέφερε η ναζιστική Γερμανία, αποκομίζοντας ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Τόσο ο Πρόεδρος της IBM T. Watson όσο και ο Πρόεδρος της Ford H. Ford τιμήθηκαν για τις «υπηρεσίες» τους στο Γ' Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού το 1937 και 1938 αντίστοιχα.

Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας

Από το 1940 κιόλας οι βιομηχανίες της Κρουπ άρχισαν να προμηθεύονται με «φτηνό» εργατικό δυναμικό από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (πολλών εκ των οποίων την εποπτεία και διαχείριση είχαν οι ίδιες οι εταιρείες) ή τις κατεχόμενες περιοχές: «Εργάτες μεταφέρονταν στο Essen από την Πολωνία και τη Ρωσία σε υπερβολικά συνωστισμένα, παγωμένα και ανθυγιεινά βαγόνια για ζώα και αφού αποβιβάζονταν, τους κτυπούσαν, τους κλωτσούσαν και τους φέρονταν απάνθρωπα». Ο «χρόνος ήταν χρήμα» για την επιχείρηση: «Οι επιστάτες της Κρουπ έδιναν ιδιαίτερη αξία στην ταχύτητα με την οποία οι σκλάβοι εργάτες μεταφέρονταν προς και από τα τρένα...τους κτυπούσαν και τους κλωτσούσαν και γενικά τους κακομεταχειρίζονταν με βάναυσο τρόπο...Εβλεπα με τα μάτια μου ανθρώπους άρρωστους που μετά βίας μπορούσαν να περπατήσουν να τους παίρνουν για δουλειά» (Ντοκουμέντα D-321 και D-367, ΠΔΝ).

Η I. G. Farben υπήρξε τόσο αποτελεσματική στην «αξιοποίηση» εργατών από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ώστε αποτέλεσε πρότυπο για πολλές άλλες εταιρείες. Στελέχη της παρείχαν συμβουλευτική υποστήριξη ή μεγάλης κλίμακας εκπαίδευση στη χρήση καταναγκαστικής εργασίας σε γνωστές βιομηχανίες όπως η Volkswagen, η Messerschmitt, η Heinkel, κ.ά. Το τεραστίων διαστάσεων βιομηχανικό συγκρότημα «Buna» της I. G. Farben κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Αουσβιτς (γύρω από το οποίο «ξεφύτρωσαν» δεκάδες επιχειρήσεις). Περισσότεροι από 25.000 άνθρωποι εκτιμάται ότι πέθαναν στη διάρκεια της κατασκευής του, ενώ την περίοδο της λειτουργίας του απασχολούσε σχεδόν 85.000 κρατουμένους.3 Μόνο από το Μαουτχάουζεν άντλησαν εργάτες 45 ιδιωτικές εταιρείες.

Εργαζόμενοι 12 ή και παραπάνω ώρες, υπό άθλιες συνθήκες, με ελάχιστο φαγητό και τα βασανιστήρια σε ημερήσια διάταξη δεν προκαλεί ίσως έκπληξη ο μεγάλος αριθμός των νεκρών που καταγράφονταν καθημερινά. Ενας επιστάτης της Κρουπ κατέθεσε κυνικά στη Δίκη: «Παραδέχομαι ότι χτυπούσα τους Ρώσους...Τους γρονθοκοπούσα στα αυτιά και τους χτυπούσα με ένα λαστιχένιο σωλήνα ... ή με ένα ξύλινο ραβδί...Οσο πιο ενεργητικός ήμουν εναντίον αυτών των ανθρώπων, τόσο περισσότερο άρεσε στον Διευθυντή Εργου...Επρεπε να χτυπώ τους Ρώσους για να αυξήσω την παραγωγή τους. Ανά καιρούς είχα μέχρι και 2.000 ξένους στην επίβλεψή μου. Οι Ρώσοι δεν ήταν δυνατό να δουλέψουν παραπάνω απ' ό,τι δούλευαν, γιατί το φαγητό ήταν κακής ποιότητας και πολύ λίγο. Η Διεύθυνση των Εργων όμως απαιτούσε ακόμα μεγαλύτερη απόδοση από αυτούς». (Ντοκουμέντο D-305, ΠΔΝ). Σε υπόμνημά του με ημερομηνία 20 Μαρτίου 1942, ένας από τους Διευθυντές της επιχείρησης είχε γράψει σχετικά με την κακομεταχείριση των Σοβιετικών αιχμαλώτων: Οταν «κάποιος έχει να κάνει με Μπολσεβίκους» πρέπει «να τους ταΐζει με ξύλο αντί για φαγητό» (Ντοκουμέντο D-318, ΠΔΝ).

Η εξοντωτική εκμετάλλευση των εργατών είχε τα επιθυμητά για το κεφάλαιο αποτελέσματα. Τα καθαρά κέρδη του ομίλου εκτοξεύτηκαν από ένα παθητικό την ίδια χρονιά που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, σε 57.216.392 μάρκα μόλις δύο χρόνια μετά και 111.555.216 μάρκα το 1941. Η αξία του διπλασιάστηκε την περίοδο 1933 - 1942, ενώ μόνο το 1942 - 1943 αυξήθηκε κατά 80%!

Η επόμενη μέρα: Από κατηγορούμενοι κατήγοροι

Το 1943 υπήρξε χρονιά - σταθμός στη ροή του πολέμου. Η νίκη του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ σήμανε την αρχή του τέλους για τους Ναζί. Ο ιμπεριαλισμός, ωστόσο, προετοιμάζονταν ήδη για την επόμενη μέρα. Στα αρχεία του ελληνικού υπουργείου των Εξωτερικών βρίσκουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση της Πρεσβείας της χώρας μας στην Ελβετία (Βέρνη, 4/12/1943), όπου περιγράφεται η συνάντηση του Σαχτ με τους Βρετανούς και Αμερικανούς ομολόγους του στο ΔΣ της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων (η οποία φαίνεται πως συνέρχονταν κανονικά, παρά το γεγονός ότι οι χώρες που μετείχαν σε αυτή βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση):

«α) Ο Δρ. Σαχτ επέμεινεν επί της σοβαρότητος του κινδύνου ον θα διέτρεχεν ολόκληρος η Ευρώπη εις περίπτωσιν άνευ όρων υποταγής της Γερμανίας εις την Σοβιετικήν Ρωσίαν.

β) Εις σχετικήν ερώτησιν των Αγγλοσαξώνων συναδέλφων του, ο Δρ. Σαχτ απήντησεν ότι ωμιλεί εξ ονόματος των μεγαλοβιομηχάνων και ανώτερων στρατιωτικών κύκλων της Γερμανίας.

γ) Οι Σύμμαχοι, κατά τον Δρ. Σαχτ, έχουν συμφέρον να δεχθούν συζήτησιν περί ανακωχής μετά των εκπροσώπων του σημερινού γερμανικού πολιτικού καθεστώτος, διότι μεταπολίτευσις επερχόμενη προ της ανακωχής θα συνεκλόνιζεν εις επικίνδυνον βαθμόν την εσωτερικήν τάξιν της Γερμανίας.

Η παραίτησις ή απομάκρυνσις του χιτλερικού συγκροτήματος θα ελάμβανε χώραν, κατά την πρότασιν ταύτην του Δρ. Σαχτ, αμέσως μετά τη συνομολόγησιν της ανακωχής».4

Δε γνωρίζουμε ποια τύχη είχαν οι προτάσεις του Σαχτ, αν, σε ποιο βαθμό, ή με ποιο τρόπο τελικά υλοποιήθηκαν. Αυτό που είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε είναι ότι όταν ήρθε η ώρα να αποδοθούν ευθύνες στο κεφάλαιο για την αποφασιστική συνδρομή του στην άνοδο του φασισμού στην εξουσία, για την καταλυτική υλική - οικονομική υποστήριξή του στον πόλεμο και για τα εγκλήματα που διέπραξε κατά της ανθρωπότητας (χρήση αιχμαλώτων πολέμου, εξοντωτικές συνθήκες εργασίας, κλπ.) ο πέλεκυς έπεσε πολύ ελαφρά.

Από τα 24 διευθυντικά στελέχη της I. G. Farben στους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες (για εγκλήματα πολέμου, κατά της ανθρωπότητας και κατά της ειρήνης, για λεηλασία, συμμετοχή στα SS, κλπ.) οι 11 αθωώθηκαν. Στους υπόλοιπους αποδόθηκαν ποινές κάθειρξης 1-7 χρόνια. Να σημειώσουμε ότι, μεταξύ άλλων, η I. G. Farben υπήρξε η κατασκευάστρια εταιρεία του Zyklon B, του αερίου δηλαδή που χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση χιλιάδων ανθρώπων. Ο Κρουπ και εννέα άλλα μέλη του ΔΣ του ομίλου του επίσης καταδικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου σε φυλάκιση μέχρι και 12 χρόνια. Ο Σαχτ αθωώθηκε παρά τις ενστάσεις της σοβιετικής πλευράς. Κανένα από τα στελέχη των εταιρειών δυτικών συμφερόντων δεν αντιμετώπισε κατηγορίες και δεν τιμωρήθηκε.

Πόσοι γνωρίζουν σήμερα πως η μηχανογραφική οργάνωση των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης - εξόντωσης (78 στο σύνολο), που υπήρξε καταλυτική στην «αποτελεσματική» λειτουργία τους, έγινε με τεχνολογία της IBM; Πως η Standard Oil προμήθευε με καύσιμα τόσο τους Συμμάχους όσο και τον Αξονα στη διάρκεια του πολέμου; Πως η ITT συνέδραμε σημαντικά στη βελτίωση του γερμανικού συστήματος πληροφοριών ή πως σχεδίασε τις βόμβες Focke - Wulfs που χρησιμοποιήθηκαν ενάντια στα συμμαχικά στρατεύματα; Πως η General Motors κατασκεύασε χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό; Πως το 1941 η Fordwerke (εργοστάσιο της Ford στο Βερολίνο) υπήρξε υπεύθυνη για την προμήθεια του 1/3 σχεδόν του συνόλου των φορτηγών της Βέρμαχτ; Οι μισοί «εργαζόμενοι» της εταιρείας ήταν «σκλάβοι εργασίας», προερχόμενοι από στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις κατεχόμενες περιοχές. Το ίδιο και στη μονάδα της Ford στην Κολωνία, όπου τουλάχιστον 1.200 εργάτες ήταν Ρώσοι, πολλές φορές ανήλικοι, οι οποίοι πάρθηκαν από τα σπίτια τους με τη βία, για να δουλέψουν ως φτηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό στα εργοστάσια γερμανικών ή αμερικανικών μονοπωλιακών συμφερόντων.5

Και όμως, η μονάδα της Ford στη Κολωνία, όχι μόνο συνέχισε να λειτουργεί μετά τον πόλεμο, αλλά έλαβε και 1 εκ. δολ. σε αποζημιώσεις για τις ζημιές που υπέστη στη διάρκεια του βομβαρδισμού της πόλης από τους Συμμάχους! Η General Motors έλαβε επίσης 33 εκ. δολ. σε φοροαπαλλαγές από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τις ζημιές που υπέστησαν τα εργοστάσιά της σε Γερμανία και Αυστρία στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο!6

Οι προανακριτικές έρευνες και οι εργασίες του δικαστηρίου της Νυρεμβέργης σταμάτησαν απότομα στα μέσα του 1948, όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε να διακόψει τη χρηματοδότηση του προσωπικού του. Ολες οι εκκρεμείς υποθέσεις εγκαταλείφθηκαν και οι φάκελοι έκλεισαν.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1950 - 1951 ο John McCloy, Υπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στην Αμερικανική Ζώνη κατοχής της Γερμανίας, άρχισε να αμνηστεύει έναν - έναν όλους τους βιομηχάνους - τραπεζίτες που είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου, όπως ο Κρουπ, τα στελέχη της I. G. Farben ή ο Φρίντριχ Φλικ (ένας από τους βασικότερους οικονομικούς υποστηρικτές του Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, που επίσης αποκόμισε τεράστια κέρδη, χρησιμοποιώντας σκλάβους εργάτες που μίσθωνε από τα SS - υπολογίζεται ότι από τους 48.000 εργάτες που εργάστηκαν στις επιχειρήσεις του Φλικ, σχεδόν το 80% δεν επιβίωσε). Οι περιουσίες που είχαν κατασχεθεί επεστράφησαν, ενώ πολλοί αποκαταστάθηκαν στα διευθυντικά πόστα που είχαν και πριν.

Ο John McCloy δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο. Ως νομικός είχε στο παρελθόν εργαστεί εκπροσωπώντας τα συμφέροντα των Ροκφέλερ και της Τράπεζας Chase Manhattan (εκ των πλέον ένθερμων υποστηρικτών των Ναζί). Διετέλεσε υφυπουργός πολέμου (1941 - 1945), ενώ το 1947 διορίστηκε Πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ως Υπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία ανέλαβε την αναδιοργάνωση των μυστικών υπηρεσιών του Δυτικού τμήματος της χώρας, θέτοντας επικεφαλής της τον Ρέινχαρντ Γκέλεν, τον Ναζί εγκληματία πολέμου, που ήταν υπεύθυνος της αντισοβιετικής κατασκοπίας και καταζητούνταν από την ΕΣΣΔ για τα τερατώδη εγκλήματα που διαπράχθηκαν υπό την ηγεσία του στο Ανατολικό Μέτωπο. Την ίδια περίοδο, ο Αδόλφος Χοΐσινγκερ, πρώην Αρχηγός του Επιτελείου Στρατού της Βέρμαχτ, διορίστηκε Αρχηγός του Επιτελείου Στρατού της ΟΔ της Γερμανίας, ενώ στη συνέχεια τοποθετήθηκε Πρόεδρος της Μόνιμης Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ! Μετά τη Γερμανία ο John McCloy διετέλεσε Πρόεδρος της Τράπεζας Chase Manhattan (1953 - 1960), καθώς και του Ιδρύματος Φορντ (1958 - 1965).

Η μεταπολεμική ανάκαμψη των γερμανικών μονοπωλίων υπήρξε εντυπωσιακή. Λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωση του Κρουπ, η εταιρεία του φιγουράριζε στη 12η θέση διεθνώς (σήμερα η Thyssen Krupp είναι μια πολυεθνική με πάνω από 670 θυγατρικές παγκοσμίως). Ο Φλικ έγινε επίσης ξανά ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη Γερμανία. Η I. G. Farben, αν και χωρίστηκε σε 12 διαφορετικές εταιρείες μετά τον πόλεμο, σύντομα άγγιξε την κερδοφορία που είχε προπολεμικά. Ορισμένες εξ αυτών, όπως η Bayer (η γνωστή φαρμακοβιομηχανία), η Basf, η Agfa ή η Hoerst (η σημερινή Aventis) παραμένουν μέχρι τις μέρες μας σημαντικοί μονοπωλιακοί κολοσσοί της ΕΕ. Οπως έγραψε το περιοδικό TIME στις 7 Ιουλίου 1952 «η συμμαχική απόφαση να δοθεί η Farben πίσω στους αρχικούς της ιδιοκτήτες αποτελεί σταθμό στο δρόμο της γερμανικής ανάκαμψης». Να λοιπόν πώς οικοδομήθηκε το «δυτικογερμανικό θαύμα», που αξιοποιήθηκε ως αιχμή του δόρατος ενάντια στις χώρες της σοσιαλιστικής Ευρώπης.

Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, τα μονοπώλια βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της ΕΣΣΔ. Παράλληλα, επένδυσαν μεγάλα ποσά ώστε να καλύψουν το παρελθόν τους, επιχειρώντας να ξαναγράψουν την Ιστορία και επαναπροσδιορίσουν τη λαϊκή μνήμη. Είναι όμως μια ιστορία που έχει γραφτεί με αίμα. Και όπως είναι γνωστό το αίμα δε ξεπλένεται εύκολα...

Σημειώσεις:

1. Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης (από δω και πέρα ΠΔΝ), Τόμος 1, Κεφάλαιο VIII

2. Από ομιλία του Γ. Κρουπ, 26 Ιανουαρίου 1934, Ντοκουμέντο D-392, ΠΔΝ

3. Simpson S (1995) «The splendid blond beast» (Common Courage Press) σελ.84

4. Φάκελος 36.2 του 1944, Κυβέρνηση του Καΐρου (Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο του ΥΠΕΞ)

5. Βλέπε ενδεικτικά BBC News, 23/2/1998, Silverstein K (2000) «Ford and the Fuhrer», στο «The Nation», τεύχος 3, σελ.14, Higham Ch (1983) «Trading with the Enemy» (Delacorte Press) σελ.1-33, ACSA Press Release, 13/7/2003, κ.α.

6. Βλέπε Logsdon J R (1999) «Power, ignorance and anti-Semitism», στο «Hanover Historical Review» και Higham Ch (1983), όπως πριν.

Του
Αναστάση ΓΚΙΚΑ*
*Ο Αναστάσης Γκίκας είναι δρ. Πολιτικών Επιστημών, συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ


http://www1.rizospastis.gr/page.do?id=11181&publDate=23%2F8%2F2009&direction=&pageNo=12

Καλα, οντως η εμπορικη σχεση των διαφορων βιομηχανιων απο την πλευρα των Συμμαχων προς τις δυναμεις του Αξονα ειναι κατι το τραγικο. Και βεβαια, κανεις ποτε δεν μιλησε εναντια αυτων των εταιριων, ουτε των οσων ηταν υπευθυνοι για αυτες τις συμφωνιες. Αυτοι απλα εκαναν την δουλεια τους(οπως θα ελεγε και ο υπευθυνος που γυρναγε τον διακοπτη στους φουρνους)

Την επιχειρούμενη παραχάραξη της Ιστορίας από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που πάνε να αθωώσουν το χιτλεροφασισμό που αιματοκύλισε τους λαούς στο δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με την ανιστόρητη προσπάθεια εξίσωσής του με τον κομμουνισμό, καταδικάζει ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αγωνιστών (ΣΦΕΑ) 1967-'74, με ομόφωνη απόφαση του ΔΣ του.

Η προσπάθεια αυτή - τονίζεται ανάμεσα στα άλλα - που ξεκίνησε τα προηγούμενα χρόνια (με τα αντικομμουνιστικά μνημόνια κλπ), κλιμακώνεται σήμερα. Με τη μετονομασία της 9ης Μάη από Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, σε «Μέρα της Ευρώπης», προσπαθώντας να ταυτίσουν τους θύτες φασίστες - ιμπεριαλιστές με τα θύματά τους. Είτε ανακηρύσσοντας την 23η Αυγούστου σε μέρα μνήμης, επικαλούμενοι το «σύμφωνο μη επίθεσης Μολότοφ - Ρίμπερτροπ» και προσπαθώντας, έτσι, να αποσιωπήσουν τις ευθύνες των ιμπεριαλιστικών χωρών της Ευρώπης που με το Σύμφωνο του Μονάχου που υπέγραψαν άνοιξαν το δρόμο στον Χίτλερ για την επίθεση στην Πολωνία (ενώ παρέδωσαν βορά στον Χίτλερ Τσεχία και Αυστρία).

Οσες, όμως, προσπάθειες κι αν κάνουν, υπογραμμίζεται στην απόφαση του ΣΦΕΑ 1967-'74, δε γίνεται να ξεχαστούν και να σβηστούν από την Ιστορία και τη μνήμη των λαών τα φασιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Να μην αποκαλυφθεί η απάνθρωπη ιδεολογία του φασισμού που είναι γέννημα - θρέμμα του ιμπεριαλισμού. Και η ανακοίνωση του ΣΦΕΑ καταλήγει:

«Εμείς οι πολιτικοί κρατούμενοι της περιόδου 1967-1974 που υποστήκαμε περισσότερο από κάθε άλλον τις συνέπειες της εφτάχρονης τυραννίας στη χώρα μας με τις διώξεις, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, εκτοπίσεις κλπ. στο όνομα του κομμουνιστικού κινδύνου, καταδικάζουμε αυτές τις προσπάθειες αθώωσης του φασισμού - ναζισμού και ανάπτυξης του αντικομμουνισμού στη χώρα μας και στην Ευρώπη».

Στο στόχαστρο τα ΚΚ που στηρίζουν τη συνεισφορά της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών

Οπως φαίνεται, η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης δε συμβιβάστηκε με το ότι το 2006 δεν πέρασε το αντικομουνιστικό μνημόνιο, και ετοιμάζει δεύτερη αντικομμουνιστική επίθεση, που από ορισμένα ΜΜΕ (ιδιαίτερα της Ανατολικής Ευρώπης) παρουσιάζεται και ως μια «νέα δίκη της Νυρεμβέργης για την καταδίκη του κομμουνισμού».

Οπως έγινε γνωστό στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης κατατέθηκε νέο σχέδιο ψηφίσματος στο οποίο αναφέρεται πως αυτό πρέπει «να αξιολογήσει και να καταδικάσει τα εγκλήματα του κομμουνισμού».

Την πρωτοβουλία της νέας αντικομουνιστικής εκστρατείας ανέλαβε μια ομάδα 21 βουλευτών της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης από χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, που χρησιμοποιούν ως αφορμή την 70ή επέτειο από την έναρξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και την επέτειο της υπογραφής του Συμφώνου Μολότοφ - Ρίμπεντροπ, για να επαναφέρουν το αντικομμουνιστικό ψήφισμα. Ετσι τη «σκυτάλη» της απαράδεκτης ταύτισης κομμουνισμού - φασισμού αναλαμβάνει τώρα, μετά την ΕΕ και τον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη, το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Οπως αναφέρεται στο σχέδιο του ψηφίσματος, πρέπει «να συνεχίζουμε να εκτιμάμε και να καταδικάζουμε τα εγκλήματα του κομμουνισμού από τη νομική, ηθική και ιστορική πλευρά».

Το συγκεκριμένο ντοκουμέντο ισχυρίζεται πως στον 20ό αιώνα οι ευρωπαϊκές χώρες έπεσαν θύματα των δυο ολοκληρωτικών καθεστώτων - του ναζιστικού καθώς και του «σταλινικού», τα οποία επέφεραν τη «γενοκτονία» και «εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας». Το ψήφισμα υποστηρίζει πως είναι απαράδεκτο «το εγκώμιο των ολοκληρωτικών καθεστώτων, συμπεριλαμβανομένων των δημόσιων διαδηλώσεων προς τιμήν του σταλινικού παρελθόντος».

Ουσιαστικά δηλαδή, με την παραπάνω θέση επιδιώκεται όχι μόνον η διαστρέβλωση της Ιστορίας και η πλύση εγκεφάλου της νέας γενιάς, αλλά και η απαγόρευση των εκδηλώσεων των ΚΚ, που στηρίζουν τη συνεισφορά της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών της Ευρώπης.

Τέλος, στο ψήφισμα αναφέρεται ακόμη πως θα πρέπει «να βοηθήσουμε τη Ρωσία στην οργάνωση ολόπλευρων κοινωνικών συζητήσεων για τα εγκλήματα του σταλινικού καθεστώτος».