THMMY.gr

 

Συνεχίζεται με αρκετά παρατράγουδα η ψηφοφορία που διοργανώνει μέσω του διαδικτύου το τηλεοπτικό κανάλι «Ρωσία», για να αναδειχτεί η ιστορική προσωπικότητα της Ρωσίας, μεταξύ 50 πιο γνωστών πολιτικών, κοινωνικών και πνευματικών προσωπικοτήτων της χώρας.

Οι διοργανωτές στην κυριολεξία «σκύλιασαν» για να βγάλουν το «σωστό» αποτέλεσμα. Τι δηλώσεις στα ειδησεογραφικά δελτία και ειδικές εκπομπές πως «σήμερα η χώρα χρειάζεται πρότυπα δημιουργικά, κι όχι καταστροφικά, όπως είναι οι επαναστάτες». Τι εκκλήσεις στο κοινό «να μην αφήσει τους κομμουνιστές να επηρεάσουν το αποτέλεσμα». Ακόμη κι άλλες μεθόδους φαίνεται να χρησιμοποίησαν οι διοργανωτές. Ετσι π.χ., όπως κατήγγειλε η «ΠΡΑΒΝΤΑ», στις 15 Ιούλη έκλεισαν το σάιτ όπου γίνεται η ψηφοφορία, «για τεχνικούς λόγους», κι όταν στις 17 Ιούλη το ξανάνοιξαν, ως εκ θαύματος ο Τσάρος Νικόλαος ο Β` από 275 χιλιάδες ψήφους είχε φτάσει τις 405 χιλιάδες και βρισκόταν στην 1η θέση.

Κι όμως τίποτα! Μάταιος ο κόπος τους! Το μεσημέρι της 29ης Ιούλη, με καταμετρημένες πάνω από 6,6 εκατομμύρια ψήφους, στην 1η θέση με 756.814 βρισκόταν ο ηγέτης της Οχτωβριανής Επανάστασης, Βλαδίμιρ ΛΕΝΙΝ, στη 2η θέση με 719.758 ο σοβιετικός αστροναύτης Γιούρι ΓΚΑΓΚΑΡΙΝ και στην 3η θέση 681.552 ο ηγέτης, με τον οποίο η ΕΣΣΔ μεγαλούργησε, ο Ιωσήφ ΣΤΑΛΙΝ. Ο τσάρος ακολουθούσε στην 7η θέση με 448.136 ψήφους.

Οι διοργανωτές, βγάζοντας το «δηλητήριό» τους, ανήγγελλαν ως εξής την είδηση: «Οι κομμουνιστές και οι χάκερς δεν παραδίνονται. Σήμερα προηγείται ο Λένιν».

Και πράγματι δεν έμειναν με τα «χέρια σταυρωμένα». Οπως καταγγέλλει η ιστοσελίδα του ΚΚΡΟ στις 30 Ιούλη οι «σκηνοθέτες» προχώρησαν σε νέα νοθεία της ψηφοφορίας, κάνοντας ό,τι είναι δυνατόν για να εκτοπίσουν από την 1η τριάδα τους Λένιν - Στάλιν. Η ιστοσελίδα παρουσιάζει χρονικά την ψηφοφορία εκείνη τη μέρα σημειώνοντας το εξής αποκαλυπτικό: Για ένα διάστημα περίπου μιας ώρας, κι ενώ είχαν προστεθεί 66.266 ψήφοι, οι Λένιν και Στάλιν έλαβαν μόλις από 1 ψήφο, τη στιγμή μάλιστα που προηγούνταν...

Το απόγευμα της 31ης Ιούλη η κατάταξη είχε ως εξής: Με καταμετρημένες 9.771.741 ψήφους, στην 1η θέση με 1.173.629 ψήφους βρισκόταν ο Γιούρι ΓΚΑΓΚΑΡΙΝ, στη 2η θέση με 927.865 ο Αλεξάντρ Νέφσκι (έζησε το 1221 - 1263 μ.Χ.), στην 3η θέση με 863.863 ψήφους ο Βλαδίμιρ ΛΕΝΙΝ, και στην 4η με 849.461 ψήφους ο Ιωσήφ ΣΤΑΛΙΝ. Ο Τσάρος ακολουθούσε στη 10η θέση με 459.667 ψήφους.

Ομως, όσες «μεθόδους» κι αν χρησιμοποιήσουν, για να διορθώσουν το τελικό αποτέλεσμα, ήδη σήμερα είναι φανερές οι προτιμήσεις των Ρώσων (και σημαντικού μέρους της νεολαίας, που αυτή κυρίως χρησιμοποιεί το διαδίκτυο) υπέρ των ηγετών της Οχτωβριανής Επανάστασης.

                                                                                                                                                                                                                         (Ριζοσπάστης 01/08/08)

Μα λογικό δεν είναι ο Στάλιν και ο Λενιν να ναι στις πρώτες θέσεις?? Δε νοείται η συγχρονη Ρωσία χωρίς αυτούς...

Και σιγά το Νικολαο τον Β'...πολύ loser...

Καλά από το άρθρο που διάβασες αυτό συμπέρανες? Και από που προκύπτει ότι σύγχρονη ρωσία δε νοείται χωρίς αυτούς? Ήταν ο Λενιν και ο Σταλιν καπιταλες και τους εχουν οι σημερινοι καπιτάλες ως προτυπα για τη νεα γενια? Ισα ίσα που προσπαθουν με κάθε τρόπο να ξεριζώσουν καθε σοβιετική-εργατική παράδοση και προοδευτική αντίληψη από τη ρωσική κοινωνία ώστε να διαιωνίσουν την κυριαρχία τους. Και η ψηφορία αυτή αυτό το σκοπό εξυπηρετεί, μόνο που απότι φαίνεται δε τους βγαίνει....

Μάλλον διαβάζουμε διαφορετικά τα άρθρα..

I get your point Karaman..

Οτι προσπαθούν προσπαθουν...αλλα εκ των πραγματων δεν ειναι δυνατον. Τι ήταν η Ρωσια πριν την ΕΣΣΔ? Μια υπανάπτυκτη αγροτικη χωρα με βιομηχανιες μονο στη Μοσχα και την Πετρουπολη. Στο διεθνές επίπεδο έχανε πολεμους μέχρι και απο τους απειρους στον "ευρωπαικού τύπου" πολεμο, Ιαπωνες.

Αν αναλογιστεί κανείς τι χτίστηκε, είναι δυνατον να μην θεωρείται η ΕΣΣΔ σημαντικό κομματι της Ρωσικης Ιστορίας? Ο Σταλιν, μονο με το Μ.Πετρο και τον Ιβαν τον Τρομερό μπορεί να συγκριθεί οσον αφορά τη προσφορά του στη χωρα.

Σωστό, αλλά αλλα εγω τονίζω κατι που παρέλειψες, ότι άλλαξε η εξουσία, οπότε το νέο κράτος έχει άλλα συμφέροντα πλέον και ότι η σύγχρονη ρωσία δεν έχει καμία σχέση με το στατους κβο τη σοβιετικής ένωσης. Το άρθρο αυτό ακριβώς θέλει να τονίσει, τη προσπάθεια πνευματικης-ιδεολογικης επικρατησης της αστικης τάξης.Μονο που οπως ξαναπα στο συγκεκριμενο κομματι η προπαγανδα δε τους βγαινει...

Ο τσάρος τι προσφορά είχε στην τότε ρωσία?
'Οπως και κάθε άλλος μονάρχης - βασιλίας, παρασιτούσε στις πλάτες των εξαθλιωμένων ρώσων.

Χμμμ...η φεουδαρχία είναι ένα καταπιεστικό καθεστώς ωστόσο είναι μια μορφή κοινωνικής οργάνωσης, και σίγουρα ειναι καλύτερη απο το τίποτα ή απο το δουλοκτητικό καθεστώς. Γιατι είχαμε φεουδαρχία εκέινη την περίοδο? Μα γιατι ήταν το πιο λειτουργικό μοντέλο τοτε.


Ο Ιβαν ο Τρομερός ένωσε την Ρωσία και την έκανε μια δύναμη ικανή να αντισταθεί και στους Μογγολους και στους Πολωνούς-Λιθουανούς. Εξασφάλισε την υπαρξή της δηλαδή. Ο Μ. Πετρος εκσυγχρόνισε αλματωδώς τη χωρα, ωστε να γίνει καποτε μεγαλη δυναμη. Χωρίς τον Πετρο η Ρωσία θα χε παραμείνει απομονωμένη και οι εξελίξεις στην Ευρώπη ουτε που θα την αγγιζαν. 

Η πρόοδος μιας χώρας ως οργανωτική δομή, υποδομές, συνολικός πλούτος (έστω και ανισοκατανεμημένος) είναι προσφορά.. ανεξάρτητα από το αν ο λαός καρπώθηκε άμεσα τα αποτελέσματα. Δίνει τη δυνατότητα να τα καρπωθεί στο μέλλον.

Η Ελλάδα δε προόδευσε τα τελευταία 30 χρόνια? Καπιταλισμό είχαμε.. ανισότητες υπάρχουν.. αυτό δε σημαίνει το επίπεδο παρέμεινε το ίδιο. Απλώς κάποιοι εργάζονται για την ανάπτυξη (έστω και με ένα ανισόρροπο μοντέλο) και κάποιοι όχι. Κι εκεί τίθεται η διαφορετικότητα πολιτικών φορέων που λειτουργούν με το ίδιο οικονομικό μοντέλο.. κάτι που το ΚΚΕ π.χ. αδυνατεί να δει ή δε το συμφέρει να δει ισοπεδώνοντας κάθε ανάπτυξη αν δεν είναι στα πλαίσια του Κομμουνισμού/Σοσιαλισμού.

(Το τελευταίο αποτελεί παράδειγμα - αν είναι να πιάσουμε κουβέντα ας την κάνουμε αλλού)

Ναι, ε? να σε γυρίσω πίσω στο χρόνο και να γίνεις εσύ πολίτης της τσαρικής ρωσίας.
Χα χα χα... θα με παρακαλάς να σε επαναφέρω στο 2008 στην εποχή του Καραμανλή και του  Παπανδρέου.
Καλύτερο το... τίποτα,  σε ένα ερημονήσι... εκεί με τον Ροβισώνα.



Ελα, ξέρω ποιο ντοκυμαντέρ είδες...
Μας μαθαίνει το Σκαί  την Ιστορία και της Ρωσίας.

Και το "Μ" μην το χρησιμοποιείς σε παρακαλώ για να ονομάσεις τον αλήτη τον τσάρο. Μου γυρνανε τα άντερα. >:(

Εκτός αν δεν τον ονομάζεις ως "Μεγάλο" αλλα ως... ΜΑΛΑΚΑ.  ;)

Διαφωνείς οτι ειναι εξελιχτική η πορεια: Πρωτόγονη Κοινωνια - Δουλοκτητικη - Φεουδαρχικη - Καπιταλιστική - Σοσιαλιστική?? Διαφωνείς οτι οι υλικές συνθήκες καθορίζουν αν εφαρμόζεται ένα σύστημα ??

Κανε άλματα εσύ...απο τις ορδές των σλάβων της αρχαιότητας πέρνα στο...σοσιαλισμό.







Οχι φιλε μου, δεν περίμενα απο το ΣΚΑΙ για να μάθω για τη Ρωσία... Επίσης, ειδα τον "Αλέξανδρο Νιέφσκι " και τον "Ιβαν τον Τρομερό" του Αιζενστάιν, που τον θαύμαζε και ο Πατερούλης, και γι αυτό και τους θεωρώ μεγάλους..

Εδώ φίλε Furious είσαι τελείως λάθος και φαίνεται από τη πρώτη ματιά ότι είσαι ξένος με τη κομουνιστική ιδεολογια. Πρόσεξε, δε το λέω για να σε μειώσω, αλλά για να σου τονίσω ότι γενικά για να κρίνουμε κάτι πρέπει αρχικά να γνωρίζουμε τι λέει αυτό το κάτι. :)
Ο μαρξισμός-λενινισμός δε λέει απλά ότι καπιταλισμός=κακό άρα ότι παράγεται απο αυτόν είναι κακό. Λέει ότι ο καπιταλισμός είναι μία βαθμίδα οργάνωσης της παραγωγής και κατά συνέπεια της κοινωνίας ανώτερη από τη προηγούμενη, τη φεουδαρχία.
Μέσω του καπιταλισμού έγινε δυνατή η ανάπτυξη της βιομηχανίας και της επιστήμης κάτι που δε μπορούσε να γίνει στη φεουδαρχία. Άρα σε σχεση με το προηγούμενο κοινωνικό καθεστώς είναι πρόοδος. Η ανάπτυξη όμως που επιφέρει ο καπιταλισμός είναι τέτοια και σε τετοιο βαθμό που εξυπηρετεί τη τελευταια εκμεταλεύτρια τάξη, την αστική τάξη.
Ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός έχει σαν συστατικό τη κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησιάς στα μεσα παραγωγής και κατα συνέπεια της εκμετάλευσης  και εγκαθύδρισης ενός ανώτερου επιπέδου παραγωγής του σοσιαλιστικού.
Άρα αυτό που αναφέρεις για το κκε απλά δεν ισχύει. Καθώς η παραγωγή προοδεύει οι ανάγκες των ανθρώπων αυξάνονται και αυτές. Λόγω της εκμετάλευσης όμως η ικανοποίηση των αναγκών θα είναι πάντα κατά πολύ μικρότερη σε σχέση με τις πραγματικές δυνατότητες τις παραγωγής.

Υ.Γ νομίζω ότι  η συζήτηση πρέπει να μεταφερθεί σε άλλο τόπικ
Υ.Γ2 ας γίνει από την άλλη βδομάδα γιατι επιτέλους θα πάω για μπάνιο το σ/β ! :P

Χαχα.. φίλε nikolayev.. μου φαίνεται ότι αυτό που περιγράφω εγώ είναι από τη ματιά του Μαρξισμού - Λενινισμού..

.. και μη ταυτίζεις με αυτόν το ΚΚΕ.. το άντρο του μικροκομματισμού και της σκοπιμότητας..

Εγώ δε ταυτίζω το ΚΚΕ με τον Κομμουνισμό.. ούτε με το Μαρξισμό - Λενινισμό.. κι εκεί με χάνεις.

Καλό μπανάκι και τα λέμε με την επιστροφή σου :)

Να κουνάμε και λίγο το κωλ....κι μας για να πάμε και μια ώρα γρηγορότερα στον τελευταίο, ε?
Απο μόνες τους, ούτε η εξέλιξη, ούτε οι υλικές συνθήκες θα τον φέρουν τον ...ΤΙΜΗΜΕΝΟ.

....να μην ζητάμε μόνο τα πανευρωπαϊκά!!!


Γιατί? μια χαρά!! μακάρι απο την Πρωτόγονη Κομμουνιστική Κοινωνία να μην περνούσαμε ποτέ στα υπόλοιπα εκμεταλευτικά κοινωνικά στάδια.
Εχουν γίνει μελέτες και έχει αποδειχτεί ότι η Ανθρώπινη Ιστορία δεν ήταν αναγκασμένη (δηλαδή δεν υπάρχει κάποια έξωθεν δυναμη - μοίρα ή αντικειμενική νομοτέλεια) να περάσει ντέ και καλά απο όλα αυτά τα απάνθρωπα κοινωνικά συστήματα.



Ποιος είναι ο "Πατερούλης"? δεν ξέρω κανέναν άλλο πατερούλη? έναν έχω  ;D ;D ;D,

Ιωσήφ Βησσαριώνοβιτς Τζουγκασβίλι ήταν το βαφτιστικό του ή κατα κόσμο Σταλιν!
Βαφτισμένος ο άνθρωπος, ε! Ηταν να γίνει και Ιερωμένος!!!  ;D ;D

το ΚΚΕ είναι το "άντρο" των θυσιών και του αίματος.

ανα γειά σου...!!

ΥΣ: Σαλονικίος είμαι, μην αρχίσουν οι Αθηναίοι τα.. "Αννα και Μαρία γειά σου..". Ξέρουν αυτοί!  8)
   

@Καραμαζοφ, νομίζω δε πιάνεις το νόημα του promithea, ο οποίος αρπάζεται και χάνει και το δίκιο του έτσι(άποψη μου)

Αν εξετάζεις κάθε ιστορικό συμβάν από τη σκοπιά της εκμεταλευόμενης τάξης τότε δε μπορείς να λές ότι ό τάδε εκμεταλευτής ήταν μεγάλος άνδράς. Η να στο θέσω ακριβέστερα συμφωνώ με αυτά που λες για της εξελιχτηκή πορεία, και ότι ο τάδε είχε ισχυρή προσωπικότητα. Αλλά δε μπορέις αυτούς να τους μεγαλοποιείς και να τους αναγαγείς στο σημερινό επίπεδο.
Για να γίνω πιο κατανοητός σου δίνω ένα παράδειγμα:

Μπορεί μετά από 100 χρόνια οι ιστορικοί της εποχής για διάφορους λόγους να δικαιώνουν τον μπους, και να τον αποκαλούν μέγα ηγέτη της αμερικής,στρατηλάτη έσωσε την αμερική,τόνωσε την οικονομία κτλπ.

Είναι όμως έτσι? Τι πρόσφερε στο μέσο αμερικανό?του έδωσε δουλεία?τον έσωσε από τον αφανισμό?του πρόσφερε δωρεαν υγεία και παιδεία?ανέβασε το βιοτικό του επίπεδο?

σαφέστατα όχι, μόνο τη κερδοφορία των πολυεθνικών της χώρας του εξασφάλισε.

Άρα από τη μεριά του εργάτη αμερικάνου είναι μεγάλος άνδρας?

@Furious δε σε πιάνω ,

1. τι είναι αυτό που περιγράφεις? και που το βρήκες γραμμένο?

είναι προγραμμα κομουνιστικού κόμματος, καταγεγραμένες αποψεις συγγραφέων,πολιτικών αναλύτών, φιλοσόφων του διαλεκτικού υλισμού,προσωπικές εμπειρίες και αντιλήψεις τι? δωσε αν θες κάποιο φως

2. εσύ το κκε δε το ταυτίζεις με τον μαρξισμό λενινισμό άλλοι φυσικά το ταυτίζουν. Αν θες και όποτε έχεις χρόνο πέτα ένα σχολιο επαυτου, είμαι πολυ περίεργος ιδιαίτερα αφού τα παραπανω που εγραψα στο προηγουμενο ποστ δε σου φαίνονται και πολύ μαρξιστικά....

this natassa.. last year..

Εγώ ξέρω ότι το ΚΚΕ έχει πολλές σωστές θέσεις και πολλούς αγωνιστές στις τάξεις του. Και τους ξέρω και προσωπικά κάποιους. Δυστυχώς προτιμάει να βγάλει προς τα έξω και γενικώς ως κορωνίδα της πολιτικής του τις σκοπιμότητες.. κι όχι τις θέσεις.

(έτσι γιατί από την πολλή κριτική, θα μας πούν ότι έχουμε και αντι-ΚΚΕ σύνδρομο.. ;D)


Αυτός που κάνει κριτική.. θέλει να βελτιωθείς. Αυτός που δε κάνει, θέλει να μείνεις πίσω.

Κρίνω αυτούς τους ανθρώπους στα πλαίσια του συστηματος που έδρασαν...Δηλαδή, και ειχαν ικανότητες αλλα και ειχαν την συγκυρία να παρουσιαστούν οταν τα αντιστοιχα συστηματα ήταν σε κομβικό σημειο. Προφανώς, και σήμερα θα τους εκρινε κανείς αλλιως. Αλλα για να σκεφτόμαστε σωστά θα πρεπει να αναλογιστούμε πως ήταν τα πραγματα τότε και όχι σημερα.

Αμα η φεουδαρχία δεν εξυπηρετουσε τοτε θα χε καταρεύσει. Στη φυσικη οταν γινονται μεταβολές όλα τα φαινόμενα σταματουν σε μια κατασταση ισορροπίας.


Οσο για τον Μπους...μαλλον έφερε τον καπιταλισμό πιο κοντά στην κατάρευση, παρά στην ακμή...

Τι περιγράφω? Κοίτα, έγραψα μια πρόταση για το πώς κρίνω την πρόοδο ανεξάρτητα από το πολιτικό σύστημα. Και από κάτω έγραψα ένα παράδειγμα, στο οποία μεταξύ άλλων έγραψα ότι το ΚΚΕ (ανεξάρτητα από το τί γράφουν οι θέσεις του 17ου συνεδρίου -λολ) βγάζει προς τα έξω ισοπεδωτική κριτική.

Εσύ μετά μου μίλησες για Μαρξισμό Λενινισμό, για το πώς κρίνει την ανάπτυξη σε άλλα συστήματα, και γω σου είπα ουσιαστικά ότι δεν απέχει πολύ από τον τρόπο που την έκρινα κι εγώ. Δεν είπα ότι δεν είναι μαρξιστικά αυτά που έγραψες, είπα ότι το ΚΚΕ δε συμπεριφέρεται έτσι, τουλάχιστον ως προφίλ.

Δε βλέπω κανένα λόγο να μπερδευτούμε παραπάνω..

 ναι ρε καραμαζοφ, εμείς το εξετάζουμε από ταξική σκοπιά όχι γενικά και αόριστα αν είχαν δυνατότητες, αλλά οι πράξεις τους τι αποτέλεσμα είχαν. Οι πράξεις σαφέστατα καθορίζονται από την κοινωνικοοικονομική κατάσταση. Η αναφορά όμως σε τέτοια πρόσωπα και η σύγκριση τους(τσουβάλιασμα) δε μπορώ να καταλάβω τι προσφέρει
Τώρα όσο για το προφανως που λες δε συμφωνω. Δε κρίνουν ολοι το ιδιο γιατι ο καθενας κρινει ταξικα. Εγώ και συ τον μπους τον κρινουμε αρνητικά, ο ιδιοκτητης της aston martin όμως όχι. Αυτός ο συλογισμός κολάει και σε όλα τα προηγουμενα που είπα.

@furious νομίζω οτι αντιφάσκεις λίγο οπότε σου υπενθυμίζω το πρώτο μου ποστ. ψάξε λίγο ;)

επίσης και τη δράση του Στάλιν, όπως και να την εξετάσεις, βρίσκεις ότι είχε και αρνητικά αποτελέσματα.
Το "αντι-ΚΚΕ μένος" ορισμένων σήμερα, κρύβεται κάπου στα γκουλάγκ και στο κλείσιμο των συνόρων.

Μάλιστα πολύ μου άρεσε αυτό. Να το ξεκαθαρίσουν τότε αυτό οι ορισμένοι. Αν οι επιθέσεις στο ΚΚΕ γίνονται γιατί είναι άνδρο μικροπολιτισμού ή γιατί στρέφονται καθαρα απέναντι στην κομουνιστική ιδεολογία.

Δεν απαντάς όμως.......

pandora.. η κουβέντα αυτή έχει γίνει πολλάκις όμως..  :-\

Tι να απαντήσω αν ο στάλιν έσφαξε 200000000000000000 αντιφρονούντες?Αυτά αν θυμάμαι έχουν ξανασυζητηθεί στο φόρουμ και απαντηθεί νομίζω. Εγω θα τη πάω τη συζήτηση ακόμα πιο πέρα. Να συζητήσουμε σε σωστή βάση.Τη ταξική πάλη την αναγνωρίζεις?Με τον καπιταλισμό τη βρίσκεις, συμφωνα με αυτα που έχεις ζήσει και βλέπεις γύρω σου?

Γιατί αν αναγνωρίζεις τη πάλη των τάξεων τότε εν μέρει έχεις απαντήσει στο ερώτημα αυτό μόνη σου

Είναι γνωστή η προσπάθεια ταυτισης του ναζισμού με τον κομμουνισμού. Πρόσφατο είναι και το αντικομουνιστικο μνημόνιο που ψήφισε η Ε.Ε

Το θέμα είναι εσύ σαν προοδευτικός άνθρωπος τι κάνεις για να βελτιώσεις τη ζωή σου? Μένεις σε αυτά που μας σερβίρουν ή πας παρα πέρα?

Ναι


Οχι, αλλα δεν θα αντεχα και ένα καθεστώς όπως αυτό του Στάλιν για να ζώ σε αυτό.
Δέχομαι ότι η ΕΕ - και καλά κάνετε και την κράζετε - ασκεί ακόμα πολιτικές διώξεις ουσιαστικά στους κομμουνιστές, και όχι δεν ισοπεδώνω τα πάντα.

Anyway, η συζήτηση οπως παρατηρήσατε κι εσύ και ο Furious Angel έχει ξαναγίνει.
Ο μόνος λόγος που την ανακύκλωσα είναι το ύφος σας. Δεν μου αρέσει να μου επιβάλλει κάποιος πως θα σκέφτομαι λες και κατέχει την απόλυτη αλήθεια.

Δεν αντιλαμβάνομαι πως η κουβέντα από τους "Μεγαλύτερους Ρώσους" πήγε στο εάν είναι καλός ο κομμουνισμός της Ρωσίας ή της Κίνας, στην εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνικής οργάνωσης και άλλα πολλά εν είδει σαλάτας που ακούστηκαν.

Το άρθρο μας λέει ότι διαπίστωσε νοθεία στα αποτελέσματα και διαβλέπει ένα αντικομμουνιστικό σχέδιο να διαγραφούν από τη μνήμη του Ρωσικού λαού οι ηγέτες της ΕΣΣΔ. Δε σχολιάζουμε τα αυτονόητα σύνδρομα. Ο Στάλιν είναι ακόμη και σήμερα σημαντικός στη μνήμη του λαού του.

edit || Σημαντικότερος Αμερικανός το 2005 είχε βγει o R.Reagan.  ;) Ποιοι πατέρες του έθνους;

---

Άρθρο από την Boston Globe (http://www.boston.com/bostonglobe/editorial_opinion/oped/articles/2008/07/23/the_greatest_russian/)

The greatest Russian?
By Cathy Young

July 23, 2008

THE LATEST controversy over voting in Russia has nothing to do with rigged presidential or parliamentary elections. In fact, the only political figures involved in this dispute are long dead - and yet they continue to haunt Russia's present. The vote in question is an Internet vote for the greatest Russian in history, sponsored by a program on the state-owned Rossiya television channel. Two historical figures are vying for the top spot: communist dictator and mass murderer Joseph Stalin and Russia's last tsar, Nicholas II, shot by the communists with his wife and children in 1918.

Twelve winners, picked from 50 names selected in the previous round, will be profiled in a TV series and will face a vote by the audience. In this round of the vote, much to the organizers' dismay, two fallen idols of the defunct Soviet regime emerged in the lead. Initially, Stalin was followed by Vladimir Lenin, the leader of the communist revolution, while Nicholas II ranked fourth, after the singer/poet Vladimir Vysotsky. In mid-July, Nicholas briefly surged to first place, then fell to second; on Sunday, Stalin had 441,492 votes to Nicholas's 429,403.

It should be noted that the vote is in no way representative. For one thing, most Russians still have no Internet access. The website also allows unlimited votes from the same computer.

And yet Stalin's dominance cannot be dismissed as a mere spam attack. It is telling that, even after the negative publicity in Russia about the voting results, there has been no massive effort to boost the vote for any liberal candidate (such as scientist/human rights activist Andrei Sakharov). The only pro-democracy figure with a chance to make the top 12 is Boris Yeltsin, currently with about 100,000 votes. Meanwhile, in real polls, 50 to 60 percent of Russians rate Stalin's role in history as mainly positive.

Stalin, in tandem with Hitler, may have been the closest the world ever had to a true devil on earth: a man who sent millions to their deaths before firing squads, in the Gulag camps, or in wastelands where whole families of peasants were deported and who relished sadistic games with victims he knew personally. A poster on the forum of the daily Izvestia noted that, given how many Russians Stalin slaughtered, for Russians to vote for him as the greatest man would be akin to Hitler being awarded that title - not by the Germans, but by the Israelis.

Why, then, is this monster somewhat popular? Partly because he is credited with defeating Nazi Germany in World War II, one of Russia's few genuinely proud achievements in the 20th century. (In fact, Russia's horrific losses in the war can be blamed largely on Stalin's failure to prepare for the German invasion and his prewar purges which decimated the Russian military's officer corps.) Many Russians also see him as the man who turned the Russian state into a leviathan feared around the world - even if it was equally feared by Russians themselves.

Almost as sad is the emergence of Nicholas II - the incompetent ruler whose attempts to hold on to autocracy plunged Russia into revolution - as the main alternative to Stalin. As columnist Leonid Radzikhovsky noted caustically on the liberal EJ.ru website, "What a magnificent Russian choice: a great butcher or a total loser." He also notes that the top three vote-getters - Stalin, Nicholas, and Lenin - are, each in his own way, symbols of an autocratic, paternalistic state.

The high rating of Vysotsky, the poet/singer, has a less obvious symbolic aspect. Vysotsky, who died in 1980 at 42, is the only person in the top 12 associated with protest against official authority - an underground singer shut out by the Soviet cultural establishment in the 1960s and '70s, but worshiped by the public. But his voice of protest belongs to an era in which political resistance was futile; it is the voice of a rebel who can at most express his revulsion and despair at the injustices and humiliations of life around him, but has no hope of changing anything.

As the post-Putin era begins, Russia faces an uncertain future. The "Greatest Russian" vote, however skewed it results may be, suggests that it still remains trapped in the past.

Cathy Young is a contributing editor at Reason magazine.

 @Pandora Δε καταλαβα sorry κιόλας. Συζήτηση κάνουμε και στη συζήτηση ο καθενας λέει την άποψη του. Το ύφος μου τι έχει? Ήρθε κανένας και σου έβαλε το πιστόλι και σου είπε πως να σκέφτεσαι? Ψάχτο λίγο .

Τώρα αφού αναγνωρίζεις την ταξική πάλη, αντιλαμβάνεσαι και την ανάγκη κατασυκοφάντησης κάθε εργατικού κινήματος όπως και της ιδεολογίας της εργατικής τάξης όπως φυσικά και του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε.
Αν δε συνέβαινε/συμβαίνει έτσι τότε θα ήταν σαν οι καπιταλιστές να σκάβουν το λάκο τους.

 Να σου θυμίσου την αισχρή συκοφάντηση που είχαμε δεχτεί σαν φοιτητικό κίνημα το διάστημα των κινητοποιήσεων.

Ο αντικομμουνισμός είναι το κύριο μέσο(μαζί με πολλά άλλα) αφοπλισμού της εργατικής τάξης και διαιώνισης της κυριαρχίας της πλουτοκρατίας.
 
Ένα ακόμα όπλο για παράδειγμα είναι το ιδεολογημα του μέσου δρόμου,ότι εργοδότες και εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα άρα υπάρχει και μέση λύση για τον καπιταλισμό, να κάνουμε το κεφαλαιο κοινωνικά ευαίσθητο.
Προσπαθούν δηλαδή με κάθε τρόπο να κρύψουν την ταξική εκμετάλευση.Και για αυτό το λόγο οι κομμουνιστές είναι ο νούμερο ένα εχθρος.

Το οποιοδήποτε μέλλον ή καθεστώς δεν ερχεται μόνο, εμείς το κάνουμε είτε με την απραξία μας είτε μπαίνοντας στο δρομο του αγώνα

δύο σχόλια, κι όπως μπήκα βγάινω από τη συζήτηση...

1] μα καλά...είναι δυνατόν να γίνει συζήτηση για μια...ιντερνετική δημοσκόπηση...ας αφήσουμε κατά μέρος όποιους μπορεί να προσπαθήσουν να αλλιώσουν το αποτέλεσμα...

ποιος έχει πρόσβαση στο internet; είναι αυτοί αντιπροσωπευτικό κομμάτι του πληθυσμού κοινωνικά/οικονομικά/πολιτικά/μορφωτικά/εργασιακά (και πάει λέγοντας...) .. και μάλιστα στη ρωσία;

άρα τι αξία έχει μια τέτοια δημοσκόπηση 6εκ, σε μια ρωσία 130 εκ;

μια επιστημονικά στρωμμένη δημοσκόπηση 2000 ατόμων θα είχε περισσότερη αξία...

2]το "μεγάλος" δεν ταυτίζεται απαραίτητα με το "σωστός" ή το "καλός"...

ixic_

Καλά εε....
Γέλασα τόοοοσο πολύ!!


Καλά είναι δυνατόν να λαμβάνεται ως επιχείρημα για την δυναμική του κομμουνισμού κάτι τέτοιο??
Ειδικά η τελευταία παράγραφος τα σπάει!!!

Οι προτιμήσεις των Ρώσων και κάθε λαού αποτυπώνονται στην κάλπη (που δεν έχει και πολύ καιρό αφότου στήθηκαν στη Ρωσία) και όχι σε δημοσκοπήσεις, πόσο μάλλον τέτοιες σφυγμομετρήσεις.

Και η κάλπη των Ρώσων έβγαλε άλλο αποτέλεσμα, όσο κι αν αυτό πονάει...

απλα κατι που βρηκα για το "κομμουνιστικο" ( :o) φρονημα των ρωσων σημερα.

Η ΡΩΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΕΙΝΑΙ ΠΙΑ ΧΙΤΛΕΡΙΚΗ ΧΩΡΑ

Τελευταία, μια σειρά ανησυχητικών περιστατικών που έκαναν το γύρο του κόσμου ήταν αρκετά για να αναδείξουν την πραγματική φύση της πουτινικής Ρωσίας. Το πογκρόμ σε βάρος διάφορων εθνικών ομάδων, οι αυξημένες δολοφονίες μεταναστών και δημοσιογράφων, η απαγόρευση των μη κυβερνητικών οργανώσεων κ.ά. συμβαδίζουν με την παγίωση στην εξουσία της ηγετικής κλίκας του Κρεμλίνου και με την αύξηση της δύναμής της μέσα και έξω από τη χώρα.

Στη Ρωσία οι ρατσιστικές επιθέσεις προσλαμβάνουν ήδη διαστάσεις επιδημίας. Ένα πλήθος ανοιχτά νεοχιτλερικών οργανώσεων δρα ανενόχλητο προβαίνοντας τακτικά σε επιθέσεις κατά μεταναστών –κατά προτίμηση μη σλάβων, σκουρόχρωμων και προερχόμενων από τον Καύκασο– με απολογισμό δεκάδες νεκρούς κάθε χρόνο. Οι συμμορίες αυτές επιτίθενται σε αγορές, κάνουν επιδρομές σε σπίτια και περιπολίες στους δρόμους για να εντοπίσουν τα θύματά τους. Μόνο στην Αγ. Πετρούπολη οι επιθέσεις πέρυσι ανέρχονταν σε 800 ενώ στα θύματα συμπεριλαμβάνονται ακόμη και μέλη διπλωματικών αντιπροσωπειών. Πολλές φορές τα περιστατικά ρατσιστικής βίας αντιμετωπίζονται με αδιαφορία, ακόμη και με συγκατάβαση από την κοινή γνώμη. Ενίοτε παίρνουν πιο μαζική μορφή. Τέτοια ήταν η περίπτωση του πογκρόμ στην πόλη Κοντοπόγκα της Καρελίας, που ξεκίνησε με το διαπληκτισμό μιας παρέας Ρώσων με τους καυκασιανής καταγωγής ιδιοκτήτη και σερβιτόρο μιας καφετέριας. Ο μαγαζάτορας κάλεσε την αστυνομία και στη συμπλοκή που ακολούθησε σκοτώθηκαν δύο από τους θερμόαιμους ρώσους. Δυο μέρες αργότερα ένας αγριεμένος όχλος 2.000 ατόμων κινητοποιημένων από το «Κίνημα ενάντια στη λαθρομετανάστευση» (DPNI) όρμησαν στην αγορά και κατέστρεψαν τις εγκαταστάσεις και τα προϊόντα των μεταναστών-πωλητών αναγκάζοντάς τους να εγκαταλείψουν την περιοχή (στο ίδιο, 21/9). Το ίδιο κλίμα συνεχίστηκε για πέντε μέρες.
Αιτία γι’ αυτή την κατάσταση δεν είναι ούτε ο καπιταλισμός γενικά και αόριστα ούτε η ιμπεριαλιστική Δύση, που δήθεν έριξε τους σπόρους για να φυτρώσουν αυτά τα φαρμακερά χορτάρια στην υποτίθεται παρθένα ρωσική γη, σύμφωνα με την κυρίαρχη ψευτοαριστερή άποψη. Είναι αλήθεια ότι ρατσιστική βία και νεοναζισμός βλασταίνουν στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες, και μάλιστα αυξάνουν με ραγδαίο ρυθμό λόγω των οξυμένων κοινωνικών προβλημάτων που είναι εγγενή στον καπιταλισμό. Όμως εκεί –και ιδίως στις χώρες που έχουν βιώσει τη ναζιστική μπότα– οι κυβερνήσεις προσπαθούν τουλάχιστο να κόψουν το μίσχο του χορταριού και να το κρύψουν από τα βλέμματα της κοινωνίας μέχρις ότου αυτό ξαναφυτρώσει. Το ρωσικό κράτος φαίνεται πως το καλλιεργεί, το ποτίζει και το περιποιείται για να δυναμώσει και να πολλαπλασιαστεί.
Πραγματικά, πουθενά στον κόσμο δεν παρατηρείται τόσο μεγάλη άνοδος του νεοναζισμού όσο στη Ρωσία και πουθενά αλλού δεν έχει δοθεί τόση ελευθερία στους ναζιστές και στην ιδεολογία τους. Φαινόμενα όπως η δημόσια εμφάνιση ναζιστικών συμβόλων, η πληθώρα των επίσημων χιτλερικών οργανώσεων και η διάδοση των ιδεών τους μέσω του Τύπου και του Ίντερνετ, όπου δημοσιεύονται λίστες «προδοτών» που πρέπει να «εξολοθρευτούν», θεωρούνται και συνηθισμένα και νόμιμα. Όπως διαπιστώνει ο πολιτικολόγος Μαρκ Ουρνόφ, «οργανώσεις σαν το DPNI δε θα υπήρχαν χωρίς την υποστήριξη ενός τμήματος της ρωσικής πολιτικής ελίτ. Μέσα στους κόλπους της οι απόψεις διίστανται, αλλά ορισμένοι πιστεύουν ότι αυτού του είδους οι οργανώσεις είναι χρήσιμες στην εξουσία (…)
» Μέσα σε έξι περίπου χρόνια οι ακραίες εθνικιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις (Σλαβική ένωση, Ρωσική Εθνική Ενότητα, Εθνικοσοσιαλιστικό (!) Κόμμα) έγιναν γνωστές και ευυπόληπτες. Στις 4 Νοέμβρη 2005 –ημέρα που μετατράπηκε από το Κρεμλίνο σε επέτειο της «εθνικής ενότητας»– πάνω από ένα εκατομμύριο νεοναζί βγήκαν στους δρόμους της Μόσχας φωνάζοντας συνθήματα ενάντια στην «καυκασιανή μαφία» και τους «τατζίκους εμπόρους ναρκωτικών» και κάνοντας το ναζιστικό χαιρετισμό σε πλήρη ατιμωρησία (…)
» Αυτές οι οργανώσεις χαίρουν στη Ρωσία μια ελευθερία έκφρασης και κινήσεων που θα ζήλευαν ακόμα και οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, που υπόκεινται σε έντονες γραφειοκρατικές πιέσεις ύστερα από την ψήφιση ενός νόμου που αφορά το καθεστώς τους» (…)
» Εδώ ο ξενοφοβικός λόγος είναι ελεύθερος. Στο κέντρο της Μόσχας, δύο βήματα από την πινακοθήκη Τρετιακόφ, το μικρό βιβλιοπωλείο του Ταμείου για τη διατήρηση της σλάβικης λογοτεχνίας προτείνει το τελευταίο βιβλίο «ευαγγέλιο» των «πατριωτών»: έναν πανηγυρικό λόγο του Αδόλφου Χίτλερ με τίτλο: Τι στ’ αλήθεια συνέβη στις 22 Ιούνη 1941; Ο συγγραφέας του, Αλεξάντρ Ουσόφσκι, είχε πάρει τα δικαιώματα μιας μοναδικής παρουσίασης του έργου του στη Δούμα (κάτω βουλή) τον Ιούνη. Στον πάγκο δεσπόζει η τελευταία έκδοση της Λίστας των κρυπτο-Εβραίων, στους οποίους συγκαταλέγεται μεταξύ άλλων η ηγερία της «πορτοκαλί επανάστασης» της Ουκρανίας Γιούλια Τιμοσένκο, ο ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Ντμίτρι Σαχάροφ και…ο στρατηγός Ντε Γκωλ! (…)
» Οι νεοναζιστικές ιστοσελίδες ποικίλλουν, από το «φόρουμ της εκκλησίας του Αδόλφου Χίτλερ» μέχρι εκείνο του εθνικο-σοσιαλιστικού κινήματος της Σλαβικής Ένωσης. Τα τσατ στο ίντερνετ έχουν τρελή επιτυχία. Εκεί συζητείται με ενθουσιασμό τόσο το μέλλον του «μεγαλορωσικού έθνους» όσο και τα χρώματα της σημαίας των ταγμάτων των Ες-Ες “Toeten kopft”» (στο ίδιο).
Οι δράστες των δολοφονικών επιθέσεων ξέρουν ότι κανείς δε θα τους κυνηγήσει και ότι, ακόμη κι αν συλληφθούν, δε θα αποδειχθούν ένοχοι από τη δικαιοσύνη. Μια τέτοια υπόθεση που έφτασε στο φως της δημοσιότητας ήταν η δολοφονία της 9χρονης Χουρσίδα Σουλτάνοβα από το Τατζικιστάν, που δολοφονήθηκε άγρια από οκταμελή συμμορία νεοναζιστών μέσα στο διαμέρισμά της. Οι ένοχοι προσήχθησαν στη δικαιοσύνη και ομολόγησαν τις πράξεις τους, αλλά οι δικαστές θεώρησαν ότι οι ομολογίες αποσπάστηκαν με παράνομο τρόπο και αθώωσαν το βασικό ένοχο επιβάλλοντας στους υπόλοιπους την ποινή του «χουλιγκανισμού» (βλ. Μοντ, 24/3). Δε χρειάζεται να αναφέρουμε ότι για τόσο σοβαρές υποθέσεις η ετυμηγορία των δικαστών υπαγορεύεται πάντα από τα ανώτατα κλιμάκια του κρατικού μηχανισμού.
Άλλο περιστατικό.
Στις 30 Απρίλη έγινε στη Μόσχα συγκέντρωση ομοφυλόφιλων. Οι διαδηλωτές αποδοκιμάστηκαν από ένα εξαγριωμένο πλήθος που εκσφενδόνιζε καταπάνω τους αβγά, μπουκάλια και κουκούτσια μήλων. Η αστυνομία αρνήθηκε να προστατεύσει τους συγκεντρωμένους αφήνοντάς τους στο έλεος του όχλου. Το Νοέμβρη του 2005 είχε επίσης ακυρωθεί συναυλία ενός ομοφυλόφιλου καλλιτέχνη στην πόλη Τιουμέν με απαίτηση των ορθοδοξοφασιστών της περιοχής (3/5). Στο πογκρόμ εξάλλου της Κοντοπόγκα η ανάμιξη του καθεστώτος φάνηκε και στη στάση που τήρησαν οι αξιωματούχοι του. Έτσι οι Ρώσοι άκουσαν το δήμαρχο της πόλης να προτείνει την απόδοση των καταστημάτων, που άρον-άρον εγκατέλειψαν οι αλλοεθνείς, σε εθνικά Ρώσους και τον κυβερνήτη της Καρελίας να καταγγέλλει «αυτούς τους νεαρούς που ήρθαν απ’ τον Καύκασο και άλλες περιοχές» και που συμπεριφέρονται «σαν καταχτητές». Σύμφωνα με τον κυβερνήτη, οι άνθρωποι αυτοί ή «θα έχουν χαμηλό προφίλ ή θα φύγουν» (21/9). Κανένας ανώτερος αξιωματούχος δε βγήκε να καταγγείλει το πογκρόμ, κανένας πολιτικός και κανένας καθεστωτικός διανοούμενος.
Πώς θα μπορούσαν άλλωστε να το κάνουν, όταν ο ίδιος ο αρχηγός του κράτους εξήγγειλε τη λήψη μέτρων που θα ευνοούν τους εθνικά ρώσους και όταν ο ίδιος έδωσε το πράσινο φως για το κτηνώδες πογκρόμ των Γεωργιανών, που συνεχίζεται έως σήμερα; Όταν η Αστυνομία με επίσημες εντολές συλλαμβάνει εκατοντάδες Γεωργιανούς στο δρόμο και τους απελαύνει με φορτηγά αεροπλάνα, όταν δεσμεύει τις οικονομίες τους, κλείνει τις επιχειρήσεις τους και φακελώνει τα παιδιά τους στο σχολείο. Όταν την ώρα που διώκονται οι μη σλαβικές εθνότητες ο Πούτιν καλεί τους Ρώσους του εξωτερικού να επιστρέψουν στη «μητέρα πατρίδα» για να λύσουν το δημογραφικό της πρόβλημα. Όταν «απαλλοτριώνει» την ιδιοκτησία των εβραίων αντιφρονούντων Γκουσίνσκι και Χοντορκόφσκι και είτε τους κλείνει φυλακή είτε τους αναγκάζει να μεταναστεύσουν. Ή μήπως υπάρχει κάποια άλλη χώρα του αναπτυγμένου κόσμου στην οποία εκπρόσωποι του κοινοβουλίου –δεξιοί κι «αριστεροί»– να ζητούν επίσημα την απαγόρευση των εβραϊκών σωματείων και οργανώσεων χαρακτηρίζοντάς τα «όργανα του αντιχρίστου»;
Ο νεοναζισμός είναι τόσο διαδεδομένος στη Ρωσία και αναπτύσσεται τόσο γρήγορα ακριβώς γιατί το ίδιο το καθεστώς της χώρας είναι νεοναζιστικό. Δεν τον έφερε κανένας δυτικός άνεμος απ’ έξω, αλλά είναι προϊόν των εργαστηριακών ερευνών των «επιστημόνων» της KGB. Πρόκειται εδώ για τη σύγχρονη φαιοκόκκινη έκδοση που ενώνει φαιούς και «κόκκινους» ιμπεριαλιστές κάτω από τη σημαία του αντισημιτισμού, του μικροαστικού και κρατικομονοπωλιακού αντικαπιταλισμού και του εθνορατσισμού. Το βαθύ καθεστώς, δηλαδή η KGB, τα χρειάζεται όλα αυτά ως ιδεολογικά όπλα που θα της επιτρέψουν να διεισδύσει σε κάθε χώρα και να αποκτήσει την ηγεμονία στον πλανήτη. Γι’ αυτό ο Πούτιν (από κοινού με τους ψευτοκομμουνιστές συμμάχους του) μετατρέπεται σιγά-σιγά σε παγκόσμιο σύμβολο αντισημιτισμού, δίνοντας πρώτος διπλωματική αναγνώριση στους γενοκτόνους της Χαμάς, γίνεται σύμβολο του χιτλερικού αντικαπιταλισμού υποσχόμενος την πάταξη της «κερδοσκοπίας» στη χώρα του και σύμβολο του ρατσισμού του μεγαλορωσικού έθνους, επεμβαίνοντας ωμά σε μια σειρά χώρες της περιφέρειάς του και ευνοώντας πογκρόμ στο εσωτερικό της δικής του. Στην πραγματικότητα είναι η Ρωσία εκείνη που εξάγει ναζισμό, και τον εξάγει στον ίδιο βαθμό που αναβαθμίζεται ο ρόλος της παγκόσμια.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι ναζιστές της χώρας μας έχουν ως πρότυπό τους τη φαιοκόκκινη Ρωσία και υποστηρίζουν τον Πούτιν σε κάθε του κίνηση. Ούτε ήταν άσχετη με τον φασιστικό αποκλεισμό και διαμελισμό της Γεωργίας η πρόσφατη διαπίστωση του ρώσου υπουργού Εξωτερικών: «Η ισχυροποιημένη Ρωσία κατέστη ήδη σημαντικός θετικός παράγοντας ανάπτυξης στις διεθνείς διαδικασίες, αλλάζει η ψυχολογική ατμόσφαιρα γύρω από τη χώρα μας και τους εκπροσώπους της, υπολογίζουν και περιμένουν πολλά από εμάς», συνεπώς «η Ρωσία πρέπει να φέρει ευθύνη για τις υποθέσεις του κόσμου ισοδύναμη με τη θέση και τις δυνατότητές της, να συμμετέχει όχι μόνο στην υλοποίηση της διεθνούς ημερήσιας διάταξης, αλλά στη διαμόρφωσή της» (4/9).
Όμως αυτή η ισχυροποίηση στο εξωτερικό επιφέρει μεγαλύτερα δεινά για το ρωσικό λαό, καθώς επιβάλλει στην ολιγομελή κλίκα των σοσιαλιμπεριαλιστών το καθήκον του απόλυτου ελέγχου στο εσωτερικό. Αυτό επιτυγχάνεται με την κατατρομοκράτηση ή εξουδετέρωση όλων όσων αντιστέκονται στη φαιοκόκκινη λαίλαπα ή όσων αντικειμενικά στέκονται εμπόδιο στην κυριαρχία τους. Έτσι, μέσα σε διάστημα μόλις μίας εβδομάδας παρακολουθήσαμε τη δολοφονία της δημοκράτισσας δημοσιογράφου Άννας Πολιτκόφσκαγια, που κατάγγελλε με την πένα της την κτηνωδία του καθεστώτος Πούτιν στον Καύκασο και αλλού, εκείνη του υψηλόβαθμου στελέχους της κρατικής τράπεζας «Βνιεστοργκμπάνκ» Αλεξάντρ Πλαχίν –τη στιγμή που η συγκεκριμένη τράπεζα επιχειρεί να διεισδύσει βαθιά μέσα στον ευρωπαϊκό αμυντικό κολοσσό EADS, και γι’ αυτό πρέπει να ελέγχεται απόλυτα από το Κρεμλίνο– , την εν ψυχρώ δολοφονία ανώτατου στελέχους της κεντρικής τράπεζας, του Αντρέι Καζλόφ, καθώς και του διευθυντή των διοικητικών υπηρεσιών του πρακτορείου «ΙΤΑΡ-ΤΑΣΣ» Ανατόλι Βαρόνιν. Παρακολουθήσαμε επίσης το επιχειρούμενο από το καθεστώς κλείσιμο εκατοντάδων μη κυβερνητικών οργανώσεων, οι οποίες υποχρεώθηκαν να προσκομίσουν προσωπικά δεδομένα και στοιχεία για τους ιδρυτές και τις πηγές χρηματοδότησης, καθώς και για τα προγράμματά τους που δε θα πρέπει να αντιβαίνουν στο σύνταγμα του κράτους, «στην ηθική» και στο «λαϊκό αίσθημα». Εξαιτίας αυτού του νόμου έκλεισε στις 13/10 ο Σύνδεσμος Ρωσο-Τσετσενικής Φιλίας του Νίζνι Νοβγκορόντ. Ο ιδρυτής του συνδέσμου Στανισλάβ Ντμιτριέφσκι καταδικάστηκε το Φλεβάρη σε δύο χρόνια φυλάκιση για «εξτρεμισμό», επειδή τόλμησε να δημοσιεύσει έκκληση του τσετσένου ηγέτη Α. Μασχάντοφ προς τη ρωσική ηγεσία.
Αν τα σχέδια του Κρεμλίνου για φίμωση των οργανώσεων απέτυχαν προσωρινά, αυτό οφείλεται κυρίως στη διεθνή κατακραυγή και τις εσωτερικές αντιδράσεις που πυροδότησε η αλυσίδα των περιστατικών που ακολούθησαν τη δολοφονία της Ά. Πολιτκόφσκαγια. Μόνο τότε αναγκάστηκε ο Πούτιν να υποδυθεί για λίγο τον αντιφασίστα και να διαλύσει τη συγκέντρωση των νεοναζί στην καθιερωμένη επέτειο της «εθνικής ενότητας». Σε μια μεταβατική για το σοσιαλιμπεριαλισμό περίοδο, όπως η τωρινή, ο Πούτιν δεν έχει πρόβλημα να υποκρίνεται πού και πού το δημοκράτη αφήνοντας τη δουλειά στους «σκληρούς» φαιοκόκκινους συνεργάτες του. Άλλωστε η τακτική αυτή έχει αποδειχτεί ιδανική για να εξαγοράζεται η σιωπή των δυτικών ιμπεριαλιστών για όλα τα εγκλήματα που διαπράττει το φαιοκόκκινο καθεστώς στη χώρα του, αλλά και παγκόσμια.
Όμως η μεταβατική αυτή περίοδος οδεύει προς το τέλος της, το παρτέρι έχει γεμίσει φαρμακερά χορτάρια και ο άνεμος μεταφέρει το σπόρο του ναζισμού παντού. Η Ανθρωπότητα βρίσκεται στα πρόθυρα μιας τρομακτικής ανθρωποσφαγής. Αυτή η διαπίστωση θέτει στο συνειδητό προλεταριάτο το επιτακτικό καθήκον της ένωσης με όσες δυνάμεις μπορούν να ενωθούν στα πλαίσια ενός νέου παγκόσμιου αντιφασιστικού μετώπου, που θα αντισταθεί στην επερχόμενη επέλαση του φαιοκόκκινου ναζισμού.

και δυο λινκ

http://www.oakke.gr/na418/russia_418.htm
http://www.oakke.gr/na397-8/pogrom%20evreon%20397-8.htm

και ενα ντοκιμαντερ του εξαντα που επιτελους βρηκα :P
http://www.sciencenews.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=280&Itemid=57
http://exandas.ert.gr/leikoi-likoi/eisagogi/eisagogi.htm
υγ ελπιζω αν σχολιαστει αντικειμενικα (αν και συνηθως δεν τρεφω ψευδαισθησεις) :)

38.000 Ελληνες στα γκούλαγκ της Σιβηρίας
 Οι τελευταίοι επιζήσαντες από τους διωγμούς του Στάλιν φωτίζουν με τις μαρτυρίες τους την «περίοδο του μεγάλου τρόμου»
Του Σταυρου Τζιμα
Το ζήτημα των διωγμών και της εξόντωσης χιλιάδων Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης στα φοβερά γκούλαγκ της Σιβηρίας την εποχή του Στάλιν, φωτίζουν μαρτυρίες επιζώντων του μεγάλου –και εν πολλοίς άγνωστου, σε όλες του τις πτυχές– αυτού πογκρόμ, αφηγήσεις συγγενών ανθρώπων που πέθαναν στα κάτεργα και ιστορικών που ερευνούν την υπόθεση, στην «Κ».
Τουλάχιστον τριάντα οχτώ χιλιάδες Σοβιετικοί πολίτες ελληνικής καταγωγής μεταφέρθηκαν στα γκούλαγκ της Σιβηρίας, απ’ όπου ελάχιστοι επέζησαν των απάνθρωπων συνθηκών καταναγκαστικής εργασίας. Συνολικά, όπως προκύπτει από τα υπάρχοντα στοιχεία, υπήρξαν τρία κύματα διωγμών των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ενωσης κατά τη σταλινική περίοδο: οι εύποροι που συνελήφθησαν, εκτοπίστηκαν ή εκτελέστηκαν το ’30 ως «Κουλάκοι», μεγαλοαγρότες δηλαδή και άρα «εχθροί του λαού», εκείνοι –μερικές δεκάδες χιλιάδες– που διώχθηκαν το 1937 στην περιβόητη «επιχείρηση 13» με την κατηγορία της υπέρ της Ελλάδος κατασκοπείας (!) και όσοι εξορίστηκαν στη διάρκεια του πολέμου αλλά και το 1949 ως «συνεργάτες των Γερμανών» και «υπονομευτές» του σοβιετικού κράτους.
Τρία κύματα διωγμών σε 12 χρόνια
Στα τέλη του 1937, η Σοβιετική Ενωση ζούσε την κορύφωση της «περιόδου του μεγάλου τρόμου». Οι εκκαθαρίσεις αντιπάλων του σταλινικού καθεστώτος είχαν λάβει τη μορφή επιδημίας. Η δολοφονία του Κίρωφ, την 1η Δεκεμβρίου του 1934, προσχεδιασμένη από τις μυστικές υπηρεσίες του Στάλιν όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα για την εξόντωση των εσωκομματικών αντιπάλων του δικτάτορα, που εξελίχθηκε σε φοβερό πογκρόμ.
Πιστοί σύντροφοι του Λένιν, ηγέτες της μπολσεβίκικης επανάστασης, όπως ο Κάμενεφ, Ζινόβιεφ, Μπουχάριν κ.ά. κατηγορήθηκαν για τη δολοφονία και εκτελέστηκαν, ενώ ο Τρότσκι κατέφυγε στη Νορβηγία και αργότερα δολοφονήθηκε στο Μεξικό από πράκτορα της KGB. Οι ύποπτοι για «συνωμοσία» κατά του σοβιετικού κράτους οδηγούνταν κατά χιλιάδες, έπειτα από δίκη-παρωδία, στο εκτελεστικό απόσπασμα και στα περιβόητα γκούλαγκ της Σιβηρίας τα τρένα κατέφθαναν ξεφορτώνοντας «προδότες» και «εγκληματίες».
Επιχειρήσεις εκκκαθάρισης
Ο Στάλιν μαζί με τους εσωκομματικούς αντιπάλους και τους αντικαθεστωτικούς αποδείχθηκε ότι είχε θέσει στο στόχαστρό του και τις μικρότερες εθνότητες που ζούσαν στην αχανή σοβιετική επικράτεια. Πίστευε, πιθανότατα, κατά τους μετέπειτα μελετητές της περιόδου εκείνης, ότι σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση με τη Γερμανία ή τις άλλες «ιμπεριαλιστικές δυνάμεις», Πολωνοί, Κορεάτες, Ιάπωνες, Γερμανοί, Ελληνες, Φινλανδοί, Ρουμάνοι κ.ά. θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως «πέμπτη φάλαγγα» συστρατευόμενοι με τον εχθρό. Η απαλλαγή, λοιπόν, από τους δυνάμει «υπονομευτές» ήταν ζήτημα εθνικής ασφάλειας.
Οπως προκύπτει από τα σοβιετικά αρχεία που άνοιξαν μετά την πτώση του καθεστώτος, οργανώθηκαν δεκατέσσερις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, για ισάριθμες εθνότητες, σχεδιασμένες από τον αρχηγό της NKΒD (τη μετέπειτα KGB) και στενό συνεργάτη του Στάλιν, Νικολάι Γιεζόφ. Η «ελληνική επιχείρηση εκκαθάρισης» με την υπ’ αριθμ. 50215 ντιρεκτίβα της NKBD ξεκίνησε τη νύχτα της 15ης Δεκεμβρίου του 1937 και εξελίχθηκε σε Γεωργία, Κριμαία, Σταυρούπολη και όπου αλλού ζούσαν Ελληνες από τους 300.000 που είχαν εγκατασταθεί στη ρωσική και αργότερα σοβιετική αυτοκρατορία.
Σε στρατόπεδα εργασίας
Οπως λέει ο κ. Ιβάν Τζούχα, ομογενής από τη Ρωσία, που επί χρόνια ερευνά την ιστορία της δίωξης των Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης, από τα στοιχεία που διαθέτει προκύπτει ότι 38.000 ελληνικής καταγωγής σοβιετικοί πολίτες εξαφανίστηκαν στη «μαύρη τρύπα» των γκούλαγκ του Στάλιν. Η ελληνική επιχείρηση ήταν η υπ’ αριθμόν 13 και το 50% των ομογενών συνελήφθησαν τις πρώτες τρεις μέρες με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ της Ελλάδας! Πολλοί από τους συλληφθέντες εκτελέστηκαν αμέσως. Μόνο στην περιοχή του Ντονέτσκ, στην Κριμαία, από τις 20 Ιανουαρίου έως τις 5 Φεβρουαρίου του 1938 τουφεκίστηκαν χωρίς δίκη 3.140 Ελληνες.
Οι άλλοι μεταφέρθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας, γνωστά ως γκούλαγκ της Σιβηρίας και κυρίως στην περιοχή Κολιμά, κοντά στη χερσόνησο της Καμτσάτκα, όπου κατά τη σταλινική παντοδυναμία εξορίστηκαν 2.500.000 σοβιετικοί πολίτες, από τους οποίους λίγοι επέζησαν. «Τους υποχρέωναν να εργάζονται επί 15-16 ώρες την ημέρα στα διαβόητα ορυχεία χρυσού. Ουδείς άντεξε εκεί περισσότερους από τρεις-τέσσερις μήνες. Η θερμοκρασία τον χειμώνα επέφτε στους -60 βαθμούς. Τους νεκρούς τους στοίβαζαν σαν ψόφια ζώα και όταν μαζεύονταν πολλοί τους έκαιγαν. Οσοι επέζησαν, γλίτωσαν από θαύμα», αναφέρει ο κ. Τζούχα.
«Τον πήραν»
Τα όργανα των μυστικών υπηρεσιών του καθεστώτος άρπαζαν μέσα στη νύχτα τους άνδρες, χωρίς να δίνουν εξηγήσεις στους ίδιους ή στους συγγενείς. Ουδείς βεβαίως τολμούσε να ρωτήσει για την τύχη των δικών του ανθρώπων, αλλά όλοι υποψιάζονταν τι τους περίμενε. Το μόνο που ψέλλιζαν αν κάποιος ρωτούσε ήταν: «τον πήραν». «Αυτό το ρήμα προκαλούσε φρίκη στην τότε Σοβιετική Ενωση, γιατί σήμαινε φοβερά πράγματα», συνεχίζει ο ομογενής ερευνητής και προσθέτει ότι μόνο μετά το 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, οπότε άρχισε η αποσταλινοποίηση, άρχισαν να βγαίνουν τα όσα έγιναν εις βάρος και των Ελλήνων.
Με το ξέσπασμα του πολέμου και την επέλαση των Γερμανών στο σοβιετικό έδαφος ακολούθησαν νέοι διωγμοί εναντίον των μικρών εθνοτήτων. Το σταλινικό καθεστώς εξόρισε το 1942 στη Σιβηρία και το Καζακστάν 6.000 Ελληνες ως ύποπτους συνεργασίας με το εχθρό και όταν εκδιώχθηκαν τα γερμανικά στρατεύματα, το 1944, άλλα 15.040 άτομα ελληνικής καταγωγής εκτοπίστηκαν στη σιβηρική στέπα με την κατηγορία της συνεργασίας με τις κατοχικές δυνάμεις. «Βεβαίως όλα αυτά ήταν χαλκευμένα, οι Ελληνες όχι μόνο δεν συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, αλλά υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν την παρτιζάνικη δράση τους και συμμετοχή στον Κόκκινο Στρατό», λέει ο κ. Τζούχα.
Το 1949 σημειώθηκε το τρίτο και τελευταίο κύμα εκκαθαρίσεων Ελλήνων από τα παράλια της Αζοφικής και της Μαύρης Θάλασσας. Σε μια νύχτα «πήραν» 37.000 Ελληνες από την Κριμαία και το Βατούμι και τους εκτόπισαν στο Καζακστάν και το Ουζμπεκιστάν. «Το καθεστώς ήθελε να αδειάσει τα παράλια από τους αλλοεθνείς», εξηγεί ο κ. Τζούχα, ο οποίος ταξιδεύει ανά τη ρωσική επικράτεια, συλλέγοντας στοιχεία προκειμένου να συντάξει το «Μαρτυρολόγιο των Ελλήνων θυμάτων των σταλινικών διώξεων».
Επτασφράγιστα αρχεία
Δεν είναι εύκολο το έργο του καθώς τα περισσότερα αρχεία της KGB και των άλλων μυστικών υπηρεσιών παραμένουν επτασφράγιστα. Οι διωχθέντες την περίοδο του «μεγάλου τρόμου» αποκαταστάθηκαν μαζί με εκατομμύρια άλλους σοβιετικούς πολίτες που διώχθηκαν, όχι όμως και οι Ελληνες που δολοφονήθηκαν και εξορίστηκαν κατά το τρίτο κύμα των διωγμών.
Οι προσπάθειες κάποιων παραγόντων της εκεί ελληνικής ομογένειας σκοντάφτουν στο Κρεμλίνο, που με διάφορα προσχήματα δεν ανοίγει τους φακέλους. Επί εποχής Γέλτσιν και έπειτα από παρεμβάσεις ελληνικής καταγωγής μελών της Δούμα, το ντοσιέ με τα στοιχεία για τις διώξεις των Ελλήνων έφτασε στα χέρια του παντοδύναμου τότε Ρώσου προέδρου μαζί με εκείνα των Πολωνών. Μόλις ο Γέλτσιν είδε τα έγγραφα για τους Πολωνούς, για τους οποίους δεν ήθελε ν’ ακούσει, πέταξε και τους δύο φακέλους στο καλάθι των αχρήστων, διαψεύδοντας τις προσδοκίες όσων ανέμεναν δικαίωση.
«Κατηγόρησαν τον πατέρα μου για κατάσκοπο και τον εκτέλεσαν»
Συνάντησα την Κλεοπάτρα Μαρουφίδου στα μέσα Ιουνίου στον Ελληνορωσικό Οίκο Υπερηλίκων, ένα γηροκομείο της Ρωσικής Εκκλησίας στην οδό Ηλεκτρουπόλεως στην Αργυρούπολη. Παρά τα ενενήντα τρία της χρόνια, τα ’χει τετρακόσια. Διαβάζει με τις ώρες, βοηθάει στην ταξινόμηση της βιβλιοθήκης του ιδρύματος, παρακολουθεί την αλληλογραφία του γηροκομείου, συζητάει επί παντός επιστητού με τις νεαρές νοσηλεύτριες. Στα ράφια του πεντακάθαρου μικρού δωματίου, πολλά βιβλία Ρώσων συγγραφέων και ποιητών –Πούσκιν, Τολστόι, Αχμάτοβα, κ.ά.–, στους τοίχους φωτογραφίες σοβιετικών ηθοποιών, του Πατριάρχη Μόσχας κ. Αλέξιου, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και ένα πορτρέτο του ντράμερ των Μπιτλς, Ρίνγκο Στάρ!
Η Κλεοπάτρα Μαρουφίδου ήρθε στην Ελλάδα από τη Ρωσία το 1999, κουβαλώντας, όπως λέει, χίλιους πεντακόσιους τόμους λογοτεχνικών βιβλίων και μια συναρπαστική προσωπική ιστορία: είναι από τους ελάχιστους εν ζωή Ελληνες της Σοβιετικής Ενωσης που επέζησαν της σταλινικής τρομοκρατίας. Συνελήφθη με την κατηγορία της κατασκοπείας, φυλακίστηκε, εκτοπίστηκε στις στέπες του Καζακστάν, αλλά, όπως λέει, «στάθηκα τυχερή, γιατί αν με είχαν στείλει στα γκούλαγκ, το πιο πιθανό ήταν να είχα πεθάνει όπως τόσοι άλλοι». Σε ένα από αυτά τα γκούλαγκ εκτελέστηκε ο πατέρας της ως κατάσκοπος των Ελλήνων.
Από το Ιρκούτσκ στη Μόσχα
Η Κλεοπάτρα Μαρουφίδου γεννήθηκε στο Ιρκούτσκ, στην ανατολική Σιβηρία, όπου στα τέλη του 19ου αιώνα είχαν συρρεύσει πολλοί Ελληνες από τη νότια Ρωσία για να εργαστούν στο υπό κατασκευήν σιδηροδρομικό δίκτυο και στην ανοικοδόμηση της περιοχής. Εκεί, στην αφιλόξενη σιβηρική γη, οι Ελληνες πρόκοψαν ως τεχνίτες, μαστόροι και μικρέμποροι και γρήγορα κατέκτησαν περίοπτη θέση στην κοινωνία, όπου μάλιστα οι τοπικές αρχές έδωσαν το όνομά τους σε κεντρικό δρόμο του Ιρκούτσκ. Οταν το 1930 ο Στάλιν ξεκίνησε τις εκκαθαρίσεις εναντίον των κουλάκων (σ.σ. μεγαλοαγροτών) η μπάλα πήρε και τους ευκατάστατους Ελληνες, που εγκατέλειψαν την ύπαιθρο και κατέφυγαν στη Μόσχα και τις άλλες μεγάλες πόλεις, μήπως χαθούν και γλιτώσουν.
Το ίδιο έκανε και ο πατέρας της Κλεοπάτρας, ο Αδάμ, που όμως το 1935 πιάστηκε για παράνομη κατοχή συναλλάγματος και εστάλη σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βόρεια της Μόσχας. «Εγραψα στον Στάλιν για να μου επιτρέψουν να δω τον πατέρα μου ενώ πήγα και είδα τον ίδιο τον Καλίνιν (σ.σ. πρόεδρος του Ανώτατου Σοβιέτ), ο οποιος μου έδωσε άδεια. Ηταν αρχές του 1937 όταν έφτασα στο γκούλαγκ, όπου με άφησαν να μείνω κοντά στον πατέρα μου τρεις μέρες. Ο υπεύθυνος με διαβεβαίωσε πως σε λίγους μήνες θα βγει. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου όμως, όπως έμαθα αργότερα, τρεις μέρες μετά την εφαρμογή της ντιρεκτίβας εναντίον των Ελλήνων, τον εκτέλεσαν ως κατάσκοπο των Ελλήνων».
Δέκα μήνες στη φυλακή
Επιστρέφοντας στο Μουρμάνσκ, στην παραθαλάσσια αυτή πόλη του παγωμένου ρωσικού βορρά, όπου εν τω μεταξύ είχε τοποθετηθεί ως λογίστρια σε ανώτερη κρατική υπηρεσία, δεν μπορούσε να φανταστεί τι την περίμενε. «Μια μέρα μετά τη ντιρεκτίβα, είχαμε εκλογές θυμάμαι, ξύπνησα νωρίς για να τακτοποιήσω στο γραφείο κάποιες εκρεμμότητες και μετά να πάω να ψηφίσω. Κάποιος χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου και υπέθεσα ότι με ψάχνουν από το γραφείο γιατί είχα αργήσει. Ηταν δυο άντρες της NKVD, που με συνέλαβαν και με οδήγησαν στη φυλακή. Δεν είχα ιδέα γιατί μ’ έπιασαν και πού με πήγαιναν. Με ρωτούσαν διαρκώς πού είναι το λιμάνι, αλλά εγώ δεν κυκλοφορούσα στην πόλη και δεν ήξερα. Οταν ύστερα από αφόρητες πιέσεις υπέδειξα μια κατεύθυνση, είπαν ότι αυτό είναι απόδειξη ότι είμαι κατάσκοπος.
Με μετέφεραν στις γυναικείες φυλακές του Λένινγκραντ, όπου έμεινα δέκα μήνες χωρίς δίκη, γιατί είχε χαθεί στη διαδρομή ο φάκελός μου. Στο διάστημα αυτό απομακρύνθηκε ο τότε επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών Εζόφ και ανέλαβε ο Μπέρια, ο οποίος για να δείξει ότι ο προκάτοχός του δεν έκανε καλά τη δουλειά του απελευθέρωσε χιλιάδες κρατούμενους, μεταξύ των οποίων και εμένα.»
Εξορία στο Καζακστάν
«Ενα χρόνο μετά με συνέλαβαν και πάλι. Με δίκασαν για κατασκοπεία και με εξόρισαν στο Καζακστάν. Η ποινή ήταν τρία χρόνια, αλλά μεσολάβησε ο πόλεμος και έμεινα συνολικά πέντε χρόνια εκεί».
Μετά τον πόλεμο η Κλεοπάτρα Μουφίδου ενεργοποίησε, όπως λέει, «κάποιες παλιές και υψηλές γνωριμίες» και επέστρεψε στη δουλειά της, αυτή τη φορά ως υπάλληλος του υπουργείου που παρακολουθούσε τα δημόσια έργα στην Τασκένδη του Ουζμπεκιστάν. Ουδέποτε έγινε μέλος του κόμματος, μολονότι πιέστηκε να ενταχθεί στο ΚΚΣΕ. Για την ίδια, όπως και για τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών της τότε Σοβιετικής Ενωσης, πάντως, ο Στάλιν ήταν ο μόνος αθώος για τις διώξεις και θανατώσεις εκατομυρίων αντιφρονούντων ή κατασκευασμένων «εχθρών του λαού». «Αυτά τα πράγματα συζητούνταν στον κόσμο και όλοι έλεγαν πως είναι ένα λάθος που θα διορθωθεί. Ο κόσμος αγαπούσε τον Στάλιν, πιστεύαμε ότι δεν ήξερε πως γίνονταν τέτοια πράγματα. Ημασταν πεπεισμένοι ότι τα έκαναν οι κάτω από αυτόν, αλλά εν αγνοία του».
Ακόμα και τώρα, πάντως, η υπέργηρη Κλεοπάτρα υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι ζούσαν τότε καλύτερα στη Ρωσία απ’ ό,τι σήμερα. «Οι άνθρωποι είχαν δουλειές. Σήμερα αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό, χωρίζουν οικογένειες, ξετυλίγονται δράματα», λέει.
«Ο θείον ο Δημητρόν απέθανεν...»
Η Βάλια Μουρατίδου ήταν 15 χρονών όταν η αστυνομία συνέλαβε τον πατέρα της, Δημήτρη –έναν σχετικά εύπορο Ελληνα, σιδηρουργό στο επάγγελμα–, στο Βατούμι.
«Ηταν Δευτέρα, 19 Δεκεμβρίου του 1937, και το πρωί κατεβήκαμε από το χωριό με τον πατέρα μου στο Βατούμι, αυτός για να πάει στη δουλειά του και εγώ στο σχολείο. Δύο ώρες μετά ήρθε ένας θείος μου και μου είπε ότι τον “πήραν” από το σιδηρουργείο. Από εκείνη την ώρα άρχισε ο γολγοθάς μας», λέει σήμερα η 84χρονη κ. Μουρατίδου, που ζει στη Θεσσαλονίκη και έχει συγγράψει βιβλίο για την περιπέτεια των Ελλήνων της Σοβιετικής Ενωσης υπό τον τίτλο «Εκατό χρόνια Οδύσσεια». «Τον κράτησαν ένα χρόνο στις φυλακές στο Βατούμι με άλλους Ελληνες. Ολοι τους πιάστηκαν με την ψεύτικη κατηγορία της υπονόμευσης του κράτους και της κατασκοπείας. Οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες στη φυλακή, τα βασανιστήρια καθημερινό φαινόμενο. Πολλοί δεν άντεξαν και υπέγραψαν ότι αποδέχονται τις κατηγορίες και τους έστειλαν στα στρατόπεδα εργασίας. Ο πατέρας μου δεν υπέγραψε, αλλα στο τέλος τον εκτόπισαν και αυτόν. Τον είδα τελευταία φορά όταν τους φόρτωσαν στην Τιφλίδα στο τρένο για τη Σιβηρία. Εκτοτε δεν είχαμε νέα του. Λόγω των συνθηκών, αναγκαστήκαμε να φύγουμε στην Ελλάδα και αρχές του 1947 ένας εξάδελφος μας έγραψε ότι έμαθε από κάποιον που επέζησε πως “ο θείον ο Δημητρόν απέθανεν από αιμορραγίαν εντέρου”».
Το στίγμα της προδοσίας
Η κ. Παρθένα Αποστολιάδη από το χωριό Βιτέζοβο του Κρασνοντάρ, που ζει σήμερα στη Θεσσαλονίκη, δεν γνώρισε τον πατέρα της, αφού εστάλη στις αρχές του 1938 εξορία στη Σιβηρία, όταν η ίδια ήταν ενός μηνός. Θυμάται ωστόσο τον στιγματισμό που υπέστη η οικογένειά της, αφού ο πατέρας της είχε χαρακτηριστεί προδότης. «Από μικρό παιδάκι άρχισα να ψάχνω τον τάφο του για να αποθέσω λίγα λουλούδια, αλλά κανείς από τους εκπροσώπους των αρχών δεν μου έλεγε. Μόλις το 1956 έμαθα ότι είχε πεθάνει στη Σιβηρία, χωρίς να μου δοθούν περισσότερες λεπτομέρειες».

Για να τελειώνουμε με την φτηνή Προπαγάνδα και Αμαύρωση της Ιστορίας του πρώτου Σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο,παραθέτω στη σειρά 5 θέματα σχετικά απο τις σελίδες του Ριζοσπάστη. Φτάνει πια με τον κάθε δημοσιογραφίσκο -γλύφτη της άρχουσας τάξης - να δείχνει την μαγκία του και την εξυπνάδα του ποδοπατώντας τα λαμπρά χρόνια που χάραξε η Σοσιαλιστική ΕΣΣΔ!!!



(http://www2.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=117880&format=.jpg)

Πόσο εύκολα πραγματικά ανακατασκευάζονται ολόκληρες περίοδοι της ανθρώπινης ιστορίας! Το μόνο που χρειάζεται κανείς είναι 5-6 προφορικές μαρτυρίες, ένας «ειδικός» για να προσδώσει επιστημονικό κύρος στο περιεχόμενό τους και η δύναμη της εικόνας. Δυστυχώς όμως, για άλλη μια φορά, η ουσία βρίσκεται θαμμένη πίσω από την επιφάνεια της ψεύτικης «πραγματικότητας», όπως αυτή περίτεχνα παρουσιάστηκε μέσα από την εκπομπή «Φάκελοι» στις 2 Ιανουαρίου 2007. Και επειδή ο μέσος τηλεθεατής δεν είναι σε θέση να γνωρίζει πολλά από τα πώς και τα γιατί της Ιστορίας, πέρα από εκείνα που «διδάσκεται» στα σχολεία και στα τηλεοπτικά παράθυρα, θα ήταν ίσως χρήσιμο να θέσουμε στην κρίση του ορισμένες πλευρές του ζητήματος που η «αντικειμενικότητα» των «Φακέλων» - ή, καλύτερα, η έλλειψη αυτής - του στέρησε εξ αρχής.

Ας ξεκινήσουμε από τον «ειδικό», τον Ιβάν Τζούχα, στην έρευνα του οποίου στηρίχτηκε η εκπομπή. Στους «Φακέλους» παρουσιάστηκε ως απόγονος θύματος του Στάλιν και επί χρόνια ερευνητής των «σταλινικών διώξεων», ειδικότερα αναφορικά με τους Ελληνες. Αυτό που παρέλειψαν να μας πληροφορήσουν ήταν η πολιτική του ιδιότητα: Ηγετικό πολιτικό στέλεχος της Περιφέρειας Βόλογκντα του κόμματος «Ενωση Δεξιών Δυνάμεων» (CΠC). Το κόμμα αυτό παρουσιάζεται από τα μεγάλα διεθνή αστικά συγκροτήματα ενημέρωσης (όπως το BBC ή το «Economist») ως ο κύριος υπέρμαχος του «δυτικού τύπου καπιταλισμού» στη Ρωσία σήμερα, ως το «κόμμα των μεγάλων επιχειρήσεων» (χαρακτηρισμός του περιοδικού «Time»), το οποίο προωθεί το αμερικανικό μοντέλο «δημοκρατίας».

Ενα από τα ηγετικά πρόσωπα του κόμματος αυτού είναι ο Anatoly Chubais, ο οποίος υπήρξε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιέλτσιν στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και κύριος υπεύθυνος για τις ιδιωτικοποιήσεις που οδήγησαν στην άνοδο της λεγόμενης «ρωσικής ολιγαρχίας». Μέχρι πρόσφατα, υπήρξε υπεύθυνος του κρατικού μονοπωλίου ενέργειας (ΡΑΟ)1.

Και αφού προσδιορίσαμε το ιδεολογικοπολιτικό υπόβαθρο πίσω από την προσπάθεια στοιχειοθέτησης της «γενοκτονίας των Ελλήνων επί Στάλιν», ας εξετάσουμε το περιεχόμενο και τη μεθοδολογία με την οποία πραγματοποιήθηκε.
Επιλεκτική χρήση προσωπικών βιωμάτων

Ολη η εκπομπή περιστράφηκε κυρίως γύρω από έξι μαρτυρίες: δύο ατόμων που υπέστησαν διώξεις οι ίδιοι και τεσσάρων συγγενών. Το ζήτημα εδώ δεν είναι η εγκυρότητα ή μη των μαρτυριών (αν και το γεγονός ότι χαρακτήριζαν όλους τους υπόλοιπους έγκλειστους στα γκούλαγκ ως εγκληματίες - με σιγουριά για την ενοχή τους - και ταυτόχρονα θεωρούσαν τα συγγενικά τους πρόσωπα ως θύματα σκευωρίας, οδηγεί αναπόφευκτα σε έναν εύλογο προβληματισμό)... Το πρόβλημα έγκειται στην επιλεκτική χρήση προσωπικών βιωμάτων ως μεθόδου προσέγγισης της ιστορικής πραγματικότητας.

Υπάρχει πληθώρα προφορικών και γραπτών μαρτυριών σε Αρχεία, στο ρωσόφωνο Τύπο στην Ελλάδα, κλπ., εύκολα προσβάσιμων στον ερευνητή, που αντικρούουν κατηγορηματικά τους ισχυρισμούς της εκπομπής περί διώξεων με εθνικό χαρακτήρα, αλλά και γύρω από την κατάσταση στη Σοβιετική Ενωση, γενικότερα.2 Ωστόσο, τέτοιες βιωματικές καταθέσεις δεν ταίριαζαν φαίνεται στην εικόνα που επιχειρήθηκε να κατασκευαστεί, επομένως έστω και τα στοιχειώδη στάνταρ αντικειμενικότητας στο ρεπορτάζ παραμερίστηκαν προς επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος.

Αλλά, ακόμα και αν κάτι τέτοιο πραγματοποιούνταν, χάριν διατήρησης των προσχημάτων, δε θα ήταν αρκετό για να στηριχτεί επιστημονικά η εκπομπή. Η αντικειμενική αλήθεια, όπως αυτή έχει ήδη ερευνηθεί και καταγραφεί από πολλές αρχειακές μελέτες, θα έπρεπε αναμφίβολα να αποτελεί τη βάση οποιασδήποτε παρόμοιας προσέγγισης. Το μοναδικό αρχειακό ντοκουμέντο που προσκομίστηκε στο πλαίσιο των «Φακέλων» ήταν η διαταγή για την εξάρθρωση ενός δικτύου σαμποτέρ ανάμεσα στους Ελληνες. Πανομοιότυπες εντολές είχαν βέβαια συνταχθεί για όλες τις πληθυσμιακές ομάδες της ΕΣΣΔ. Και όμως, ο παρουσιαστής της εκπομπής αποφάσισε πως η διαταγή αφορούσε την «εξόντωση των Ελλήνων» ως εθνότητας, ανάγοντας αυθαίρετα τον προσανατολισμό των διώξεων που περιλάμβανε πολύ συγκεκριμένα μια μερίδα ανθρώπων - ανεξαρτήτως εθνικότητας - διωκόμενων για συγκεκριμένες πράξεις, στο σύνολο μιας εθνικής μειονότητας.

Τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία γύρω από τις διώξεις του 1937-1939, καθώς και σχετικά με τα συστήματα γκούλαγκ, βάσει των Κρατικών Αρχείων της ΕΣΣΔ, έχουν ήδη αποτελέσει αντικείμενο ακαδημαϊκής έρευνας και είναι γνωστά από το 1993 (δημοσιεύτηκαν στο «American Historical Review», τεύχος 4 Οκτωβρίου, καθώς και στο «L' Historie» του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Ερευνας της Γαλλίας). Βάσει αυτών, οι Αμερικανοί συντάκτες της έρευνας κατέληξαν στο συμπέρασμα πως η λεγόμενη «περίοδος της τρομοκρατίας» (αναφέρονται στην περίοδο 1936-1940) «στόχευε κυρίως στις ελίτ παρά στις εθνικές ομάδες αυτές καθαυτές». Επηρέασε, δηλαδή, μέλη εθνοτήτων, τα οποία ανήκαν στη διοικητική και οικονομική ελίτ (και τα οποία αντιμετώπιζαν κατηγορίες διαφθοράς, κατάχρησης εξουσίας, κλπ.), λόγω της θέσης που κατείχαν και όχι εξαιτίας της καταγωγής τους. Ιδιαίτερα για «τους λαούς του Καυκάσου», τα αρχειακά ευρήματα αποδεικνύουν πως «αντιπροσωπεύονταν σε μικρότερο ποσοστό στο σύστημα GULAG από ό,τι τους αναλογούσε στο σύνολο του πληθυσμού της χώρας: ως εθνικές ομάδες επηρεάστηκαν λιγότερο συγκριτικά κατά το 1937-1938».3

Οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι πολύ σημαντικές γιατί αποτελούν μια «πρώτη ανάγνωση» - έστω και από αστούς ακαδημαϊκούς - του γενικότερου πλαισίου, μέσα στο οποίο διαδραματίστηκαν όσα έλαβαν χώρα εκείνη την περίοδο: Ενα στοιχείο που παραλείπεται παντελώς από τους «Φακέλους» και δεν είναι άλλο από εκείνο της ταξικής πάλης, η οποία οξυνόταν ολοένα και περισσότερο, καθώς προχωρούσε η διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και διαφαινόταν πλέον ορατή στον ορίζοντα η απειλή του πολέμου. Στην ταξική αυτή πάλη, πήραν μέρος και οι Σοβιετικοί πολίτες ελληνικής καταγωγής, των οποίων η συνδρομή στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε όλα τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας (πολιτική, κοινωνία, γράμματα, τέχνες, επιστήμες) σπάνια αναδεικνύεται, παρουσιάζοντάς τους πάντα σαν κάτι το «ξένο». Τίποτε δε θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια.
Αντιπαραβολή με τα αρχειακά δεδομένα

Μια αντιπαραβολή ορισμένων στοιχείων που αναφέρθηκαν στην εκπομπή με τα αρχειακά δεδομένα του ρωσικού, καθώς και του ελληνικού κράτους θα ήταν ίσως ιδιαίτερα χρήσιμη στη διαπίστωση του μεγέθους της ιστορικής διαστρέβλωσης που επιχειρείται:

Στην εκπομπή έγινε παραλληλισμός των γκούλαγκ με τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, αναφέροντας πως λίγοι επέζησαν, ενώ ήταν πολλοί εκείνοι οι οποίοι με την αποφυλάκισή τους αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα επανένταξης στην κοινωνία όντας εξόριστοι πάνω από 20 χρόνια. Τα αρχειακά ντοκουμέντα, ωστόσο, διαγράφουν μια τελείως διαφορετική εικόνα. Πρώτα απ' όλα, το ποσοστό θνησιμότητας στα γκούλαγκ, αν και ποικίλλει, μπορούμε να αναφέρουμε ενδεικτικά πως στην αρχή της περιόδου του λεγόμενου «μεγάλου τρόμου» ήταν 3,1% (1937), ενώ στα τέλη άγγιξε το 3,8% (1939). Το 1952-1953 ήταν 0,6 και 0,3%, αντίστοιχα. Κάθε χρόνο αποφυλακιζόταν ένα 20-40% των εγκλείστων. Μάλιστα, από εκείνους που στάλθηκαν στα γκούλαγκ το 1937 - το φερόμενο ως χειρότερο έτος των διώξεων - το 44,4% αποφυλακίστηκε σε διάστημα λιγότερο του ενός χρόνου. Σχετικά με τη διάρκεια των ποινών, αρκεί να αναφέρουμε πως το 1939 μόλις το 0,1% των περιπτώσεων αφορούσαν κάθειρξη άνω των 10 ετών (το 4% αφορούσε κάθειρξη από 5 έως 10 έτη και το 95,9% μέχρι 5 έτη).4

Ειδικότερα για τους Ελληνες, ειπώθηκε στην εκπομπή πως την περίοδο 1937-1939 εκτελέστηκαν πάνω από 20.000, ενώ 15.000 συνελήφθησαν μόνο τις 3 πρώτες ημέρες του Δεκέμβρη του 1937. Τι παραθέτουν σχετικά τα Αρχεία του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών; Σε σχετικό «Ονομαστικό κατάλογο φυλακισθέντων Ελλήνων εν Σοβιετική Ρωσία» αναφέρεται πως έως το 1939 είχαν συλληφθεί 2.177 άτομα, εκ των οποίων μόνον οι 86 αντιμετώπιζαν κατηγορίες επί παραβάσει του άρθρου 58 του Ποινικού Κώδικα (δηλαδή για αντικαθεστωτική δράση, αντικομμουνιστική προπαγάνδα, αντικατασκοπία, κλπ.). Επιπλέον, ένας μεγάλος αριθμός εξ αυτών που συνελήφθησαν την περίοδο 1937-1939 αφέθηκαν ελεύθεροι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με σχετική έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας στη Μόσχα, μόνο κατά το έτος 1938-1939 αποφυλακίστηκαν πάνω από 755 άτομα: Αριθμός που εκτιμάται πολύ μεγαλύτερος από την ίδια την Πρεσβεία λόγω έλλειψης συνολικής εικόνας.5

Οι ιστορικές ανακρίβειες και διαστρεβλώσεις που παρουσιάστηκαν στους «Φακέλους» ως «ιστορικές αλήθειες» είναι πολλές και δυστυχώς δεν είναι δυνατό να τις εξετάσουμε όλες με την πρέπουσα προσοχή στο πλαίσιο αυτού του σύντομου άρθρου. Τελειώνοντας, ας αναφέρουμε ορισμένες «διαπιστώσεις», που έγιναν στο τέλος της εκπομπής. Ειπώθηκε λοιπόν, μεταξύ άλλων, πως ο υπόλοιπος πληθυσμός της ΕΣΣΔ κυριολεκτικά δεν είχε πάρει χαμπάρι τού τι γινόταν στα γκούλαγκ - αν και υποτίθεται πως σχεδόν κάθε οικογένεια είχε και από ένα θύμα! Οι Σοβιετικοί πολίτες πίστεψαν ότι ήταν ο πιο ευτυχισμένος λαός του κόσμου επειδή τους το είπε ο Στάλιν! Πως πολλοί - παρά τις διώξεις - θα διατηρούσαν τις «ψευδαισθήσεις» τους μέχρι το τέλος!

Ηταν ο σοβιετικός λαός τόσο ευκολόπιστος; Πώς στάθηκε τόσο απαθής και δεκτικός σε ένα τέτοιο φοβερό κύμα τρομοκρατίας, ένας λαός επαναστάτης, ο οποίος απέδειξε ξανά και ξανά μέσα στον 20ό αιώνα ότι δεν αποδεχόταν την τυραννία, ντόπια ή ξένη; Ακόμα και η στοιχειώδης λογική ενίσταται στον παραλογισμό τέτοιων υποθέσεων. Η Ιστορία λοιπόν ξαναγράφεται σε τηλεοπτικό χρόνο και το 2007 φαίνεται πως ξεκίνησε «δυναμικά» από πλευράς εκείνων που επιχειρούν σήμερα να αναθεωρήσουν τη μνήμη των λαών...

Σημειώσεις:

1. Για τον Ιβάν Τζούχα βλέπε www.sps-vologda.ru/2politsovet-1dzhuha.htm. Για το κόμμα «Ενωση Δεξιών Δυνάμεων» βλέπε την ιστοσελίδα του κόμματος (www.sps.ru), καθώς και σχετικό δημοσίευμα στο περιοδικό «Time» (www.time.com/time/world/article/0,8599,1084414,00.html). Το άρθρο του «Economist» τιτλοφορείται «The Russian elections: Putin's way» στο τεύχος της 23ης Δεκεμβρίου 2003.

2. Βλέπε, για παράδειγμα, Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού, συνεντεύξεις Ρ17, 18, 19, 20, 30, 47, 81, γραπτές μαρτυρίες Ελληνοποντίων της ΕΣΣΔ στον Αθηναϊκό Κούριερ 5-12/11/2004, 11-18/2/2005, 15-22/4/2005, τον Αθηναϊκό Τύπο, 8/12/2004, 9/1/2005, Ομόνοια 26/4/2005, κ.α.

3. Getty J. A., Rittersporn G. Τ., Zemskov V. N. (1993) «Victims of the Soviet Penal System in the pre-war Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence», στο «American Historical Review», τόμος 98, τεύχος 4 Οκτωβρίου, σελ.1.028-1.029.

4. Οπως πριν, σελ.1.017-1.049.

5. Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών, Φάκελος 43 (1940), Πρεσβεία της Μόσχας προς το Υπουργείο Εξωτερικών «Περί κατηγοριών κατά φυλακισθέντων, 24 και 31 Μάρτη 1939, Φάκελος 143/Β και «Ονομαστικός κατάλογος φυλακισθέντων Ελλήνων εν Σοβιετική Ρωσία», Φάκελος Β/3/Ρ, Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών (τα δύο τελευταία παρατίθενται στο Τσαλαχούρης Κ. «Ο Ελληνισμός της Σοβιετικής Ενωσης», Αθήνα: «Νέα Σύνορα - Α. Α. Λιβάνης», σελ.223-252).

Αναστάσης ΓΚΙΚΑΣ
Συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών

Η διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του 1920 μέσα στις πλέον δυσμενείς συνθήκες, μέσα από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο εμφύλιος και η ξένη ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση 16 κρατών (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα). Παρ' όλα αυτά, η νεαρή σοβιετική πολιτεία έδωσε από νωρίς δείγματα γραφής αναφορικά με τους ελληνοποντιακούς πληθυσμούς. Μερίμνησε άμεσα για την επανεγκατάσταση όσων είχαν εγκαταλείψει τις εστίες τους κατά τη διάρκεια των εθνικιστικών συγκρούσεων, ενώ για όσους ήταν είτε πρόσφυγες από τον Πόντο (τους οποίους η ελληνική κυβέρνηση δε δέχτηκε να μεταφέρει στην Ελλάδα) είτε άστεγοι λόγω της ολοκληρωτικής καταστροφής των χωριών τους, η σοβιετική εξουσία διέθεσε γη προκειμένου να εξασφαλίσουν τους όρους επιβίωσής τους.

Στον τομέα της πολιτιστικής - εκπαιδευτικής ανάπτυξης, η σοβιετική πολιτική προσανατολίστηκε στη συστηματική προώθηση της ιδιαίτερης εθνικής ταυτότητας και συνείδησης μεταξύ των μη ρωσικών λαών της ΕΣΣΔ. Αυτό επιδιώχτηκε κυρίως μέσω: α) της δημιουργίας εθνικών περιοχών, με διευρυμένο καθεστώς αυτονομίας και αυτοδιοίκησης, και β) μιας δυναμικής προώθησης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που στοιχειοθετούσαν μια δοσμένη εθνική - πολιτιστική ταυτότητα: ήθη και έθιμα, γλώσσα, μουσεία, λογοτεχνία και ποίηση, ακόμα και εθνικές ενδυμασίες και κουζίνες. Ο μακροπρόθεσμος στόχος αυτής της πολιτικής θα μπορούσε συνοπτικά να αποδοθεί ως η επίτευξη μιας αρμονικής - δημιουργικής συνύπαρξης μεταξύ των ιδιαίτερων εθνικών ταυτοτήτων και μιας αναδυόμενης σε πανενωσιακό επίπεδο σοσιαλιστικής κουλτούρας.

Ετσι ιδρύθηκε Ελληνικό Τυπογραφείο, εκδόθηκαν πολλές εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία στα ελληνικά, αναδείχτηκαν σημαντικές μορφές της σοβιετικής ποίησης και λογοτεχνίας, μεταφράστηκαν έργα τόσο της κλασικής όσο και της νεότερης ελληνικής φιλολογίας (από τον Ομηρο μέχρι τον Παπαδιαμάντη και τον Παλαμά), δημιουργήθηκε η Ελληνική Παιδαγωγική Σχολή, οργανώθηκε Ελληνικό Δραματικό Τμήμα στο Κρατικό Θέατρο της Αμπχαζίας, καθώς και Ελληνικά Θέατρα, εργατικές, επαγγελματικές και ανώτερες σχολές, μορφωτικοί όμιλοι, ελληνικές παιδαγωγικές ακαδημίες, κλπ.

Παρ' όλα αυτά, η μεταναστευτική τάση προς την Ελλάδα συνεχίστηκε και κατά τη δεκαετία του 1920. Πολλές παρερμηνείες έχουν αποδοθεί στην επιθυμία των Ελλήνων να γυρίσουν στην Ελλάδα, οι περισσότερες εκ των οποίων επαναλαμβάνουν το «κλασικό» μοτίβο περί καταπίεσης, διώξεων, κλπ. Πολλές μαρτυρίες όμως σκιαγραφούν μια τελείως διαφορετική εικόνα, που καταρρίπτει τα παραπάνω.

Επίσης δεν πρέπει να λησμονούμε και τα εξής:

α) Ενα μεγάλο τμήμα των Ελληνοποντίων που επιθυμούσε να μεταναστεύσει στην Ελλάδα ήταν πρόσφυγες του Πόντου, άνθρωποι οι οποίοι κατέφυγαν στα ρωσικά παράλια ως ενδιάμεσο σταθμό προς τον τελικό προορισμό τους: την Ελλάδα. Επομένως, για ένα εκτεταμένο χρονικό διάστημα - το οποίο παρατεινόταν συνεχώς από την άρνηση της ελληνικής κυβέρνησης να τους δεχτεί - οι πληθυσμοί αυτοί δε θεωρούσαν την κατάστασή τους μόνιμη.

β) Οντας ουσιαστικά «πληθυσμοί εν αναμονή» ήταν επόμενο η συμμετοχή τους στην κοινωνικοπολιτική ζωή της χώρας να είναι σχετικά περιορισμένη. Το ίδιο παρατηρήθηκε άλλωστε και ανάμεσα στους προσφυγικούς πληθυσμούς στην Ελλάδα, ωσότου η υπογραφή της Ελληνοτουρκικής Συνθήκης μεταξύ του Βενιζέλου και του Κεμάλ το 1930 διέλυσε κάθε ελπίδα επιστροφής Ποντίων και Μικρασιατών στις προγονικές τους εστίες, σηματοδοτώντας μια αργή αλλά σταθερή πορεία ένταξής τους στους κοινωνικούς αγώνες της νέας τους πατρίδας.

Οι Ελληνοποντιακοί πληθυσμοί στη Ρωσία, που ματαίως περίμεναν να εμφανιστούν τα πλοία από την Ελλάδα να τους παραλάβουν, διατηρούσαν τα ελληνικά διαβατήρια (που είχαν για ευνόητους λόγους εκδοθεί σκοπίμως και μαζικά από τις προξενικές αρχές τα πρώτα χρόνια μετά το 1917 - έως τότε οι Ελληνες της Ρωσίας είχαν ρωσική υπηκοότητα, ενώ οι Ελληνες της Τουρκίας την αντίστοιχη Οθωμανική) ελπίζοντας στη μελλοντική τους παλιννόστηση. Ετσι οι πληθυσμοί αυτοί θα βρίσκονταν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα «εγκλωβισμένοι» σε μια κατάσταση που οι ίδιοι δεν επιθυμούσαν, με άμεσες συνέπειες για την ποιότητα της ζωής τους στην ΕΣΣΔ και με μια συνεχιζόμενη αβεβαιότητα για το μέλλον.

Από την άλλη μεριά, η Σοβιετική κυβέρνηση βρισκόταν σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση, αντιμετωπίζοντας μια κατάσταση κατά την οποία ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων - ως πληθυσμός εν αναμονή - παρουσίαζε δυσκολίες στην ένταξη και τη συμμετοχή του σε μια χώρα την οποία και θεωρούσε ξένη.

Η ελληνική πλευρά όμως δεν είχε κανένα σκοπό να τους δεχτεί: Απαντώντας σε σχετική ερώτηση στο Κοινοβούλιο το 1930, ο τότε πρωθυπουργός Βενιζέλος απάντησε πως «οι Ελληνες της Ρωσίας, ερχόμενοι εις την Ελλάδα, μεταφέρουν εις τας αποσκευάς των και τα μικρόβια του κομμουνισμού. Μας αρκεί η επίδρασις που ασκεί ο εγχώριος κομμουνισμός. Δε μας χρειάζεται και άλλος».

Στο μεταξύ, η διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ προχωρούσε, με την ταξική πάλη να οξύνεται, λαμβάνοντας στην πορεία και νέες μορφές. Ετσι κατά τη διάρκεια του κινήματος της κολεκτιβοποίησης, το προσωρινά ευνοημένο από τη ΝΕΠ τμήμα της αστικής τάξης και των καπιταλιστών της υπαίθρου (κουλάκων), πέρασε στην αντεπίθεση, οργανώνοντας ένοπλα κινήματα, δολοφονώντας κομμουνιστές, μέλη των σοβιέτ και κολχόζνικους, καταστρέφοντας τις περιουσίες των κολχόζ, κλπ.

Το ελληνικό κολχόζνικο κίνημα, ωστόσο, σημείωσε σημαντικές επιτυχίες, κατακτώντας πρωτοπόρες θέσεις, για παράδειγμα στην Ουκρανία (όπου είχαν σχηματιστεί συλλογικά αγροκτήματα πολύ πριν την επίσημη έναρξη της κολεκτιβοποίησης). Πολλοί Ελληνες τιμήθηκαν με τίτλους όπως «Διακεκριμένος Αγρότης» ή «Ηρωας της Σοσιαλιστικής Δουλιάς». Αναδείχτηκαν πανεθνικά σύμβολα του κινήματος, όπως στην περίπτωση της Πάσα Αγγελίνα.

Παλαιότερες μελέτες, στρατευμένες στο κλίμα και τις σκοπιμότητες του λεγόμενου «Ψυχρού Πολέμου», υποστήριξαν πως η σοβιετική πολιτική των «μερικών υποχωρήσεων» έναντι των εθνοτήτων της δεκαετίας του 1920, αντικαταστάθηκε το αμέσως επόμενο διάστημα από μια πολιτική «εθνοκαθάρσεων», «εθνικής τρομοκρατίας», και «αφομοίωσης» (ρωσοποίησης). Ωστόσο, πιο πρόσφατες μελέτες, οπλισμένες με πλούσιο πρωτογενές υλικό που κατέστη προσβάσιμο με το άνοιγμα των Κρατικών Αρχείων (μετά το 1991), διαπίστωσαν με έκπληξη - όπως πολλοί εξ αυτών παραδέχονται - μια «εντυπωσιακή συνέχεια στη σοβιετική προσήλωση στην ανάπτυξη των εθνοτήτων καθ' όλη τη διάρκεια της Σταλινικής περιόδου και αργότερα».

Στο μεταξύ, νέες παράμετροι είχαν κάνει την εμφάνισή τους: α) Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία και η διαπίστωση ότι ένας δεύτερος ιμπεριαλιστικός πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. β) Η αποκάλυψη της δράσης εθνικιστικών - φασιστικών οργανώσεων στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανικής Στρατιωτικής Οργάνωσης (UVO) και της Οργάνωσης των Ουκρανών Εθνικιστών (OUN). Πρόκειται για οργανώσεις οι οποίες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου αποτέλεσαν τη μαγιά της ουκρανικής «πέμπτης φάλαγγας» που συνεργάστηκε με τους φασίστες εισβολείς.

Τα προβλήματα αυτά αναζητούσαν λύσεις σε μια περίοδο που η ταξική πάλη στην ΕΣΣΔ λάμβανε οξύτερες μορφές. Σε αυτή, το εθνικό και το ταξικό ταυτίστηκαν στο βαθμό που η αντίδραση επιχείρησε να ντύσει κατά καιρούς και κατά περίπτωση με «εθνικό μανδύα» τις αντεπαναστατικές της επιδιώξεις.
Διώξεις της περιόδου 1937 - 1939;

Σε γενικές γραμμές, η διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας γύρω από τις διώξεις πραγματοποιήθηκε σε δύο κυρίως άξονες: α) το χαρακτήρα των διώξεων και β) την έκτασή τους. Μια πρόσφατη έρευνα Αμερικανών ιστορικών στα κρατικά αρχεία της ΕΣΣΔ, που δημοσιεύτηκε στο «American Historical Review» (όπως και στο «L' Historie» του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Ερευνας της Γαλλίας), προσφέρει μια σειρά ακράδαντων στοιχείων που αποδομούν από τα θεμέλιά τους τις διάφορες «θεωρίες» περί εθνοκάθαρσης των μειονοτήτων στην ΕΣΣΔ.

Η έρευνα αυτή κατέληξε συμπερασματικά πως η λεγόμενη «περίοδος της τρομοκρατίας» (αναφέρονται στην περίοδο 1936-1940) «στόχευε κυρίως στις ελίτ παρά στις εθνικές ομάδες αυτές καθαυτές.» Επηρέασε δηλαδή μέλη εθνοτήτων τα οποία ανήκαν στη διοικητική και οικονομική ελίτ (και τα οποία αντιμετώπιζαν κατηγορίες διαφθοράς, κατάχρησης εξουσίας, κλπ.), λόγω της θέσης που κατείχαν και όχι εξαιτίας της καταγωγής τους. Ιδιαίτερα για «τους λαούς του Καυκάσου», τα αρχειακά ευρήματα αποδεικνύουν πως «αντιπροσωπεύονταν σε μικρότερο ποσοστό στο σύστημα GULAG από ό,τι τους αναλογούσε στο σύνολο του πληθυσμού της χώρας: ως εθνικές ομάδες επηρεάστηκαν λιγότερο συγκριτικά κατά το 1937-1938».

Τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία που προκύπτουν από τα Σοβιετικά Κρατικά Αρχεία, επιβεβαιώνονται αναφορικά με τους Ελληνες και από τα αντίστοιχα ελληνικά. Συγκεκριμένα, αναφορές του υπουργείου των Εξωτερικών κάνουν λόγο για 2.177 συλληφθέντες ως το 1939 (και όχι δεκάδες χιλιάδες όπως ισχυρίζονται ορισμένοι), εκ των οποίων οι 86 αντιμετώπιζαν κατηγορίες επί παραβάσει του άρθρου 58 για αντεπαναστατική δράση. Η πλέον συνήθης κατηγορία που προκύπτει επανειλημμένα στις αιτήσεις των ίδιων των ομογενών στην πρεσβεία της Μόσχας, αφορούσε την παράνομη κατοχή και διακίνηση συναλλάγματος, καθώς και το μαύρο εμπόριο.

Ηταν αυτά τα μέτρα αναγκαία; Ο Αμερικανός πρέσβης στη Μόσχα υπήρξε κατηγορηματικός: «Η κάθαρση (της περιόδου 1936-1939) καθάρισε τη χώρα και την εξασφάλισε από την προδοσία».

Εν κατακλείδι, οι οποιεσδήποτε ενέργειες από πλευράς Σοβιετικού κράτους είχαν συγκεκριμένα αίτια και σκοπούς, που καθορίζονταν από το χαρακτήρα και την όξυνση της ταξικής πάλης στις δοσμένες ιστορικές συνθήκες, την άνοδο του φασισμού και την απειλή του πολέμου. Αποτελεί λίαν υποτιμητικό, κατά τη γνώμη μου, για τον ποντιακό ελληνισμό, για την πορεία και την προσφορά του στη Σοβιετική Ενωση, να ταυτίζεται τόσο ισοπεδωτικά και εξ ολοκλήρου με τις διώξεις του 1937-1939, όπως έχει επικρατήσει να αποτυπώνεται σε μερίδα της ιστοριογραφίας. Οι εκδοχές αυτές της Ιστορίας, απογυμνώνοντας τις μερικές εξελίξεις από το γενικότερο πλαίσιο που τις επέβαλλε - και εν πολλοίς τις καθόρισε - προσπάθησαν να στοιχειοθετήσουν μια σχεδόν μεταφυσική ανθελληνική εμμονή στην πολιτική της Σοβιετικής πολιτείας.

Και όμως, ο ποντιακός ελληνισμός, ως εθνική κοινότητα στο σύνολό της, διέπρεψε σε όλα ανεξαιρέτως τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας, στις Τέχνες, στις Επιστήμες, στα Γράμματα, στην Πολιτική, κλπ. Μορφές του σοβιετικού και παγκόσμιου πολιτισμού, όπως οι Οδυσσέας Δημητριάδης (στη Μουσική) και ο Αλέξανδρος Σγουρίδης (στον Κινηματογράφο), διέγραψαν τα πρώτα βήματα της λαμπρής τους καριέρας στην κατά τ' άλλα «ανήσυχη» δεκαετία του 1930. Το 1939, πάνω από 1 στους 10 Ελληνες στην ΕΣΣΔ είχε ανώτατη μόρφωση.

Ο ποντιακός ελληνισμός, μετείχε ενεργά στις κοινωνικές διεργασίες, καθώς και σε όλες τις πτυχές / περιόδους της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (κολεκτιβοποίηση, βιομηχανική ανάπτυξη, και ούτω καθεξής). Απέδειξε έμπρακτα το ποιόν της σχέσης του με το σοβιετικό καθεστώς, όταν με ηρωισμό και αυταπάρνηση ρίχτηκε στα πεδία των μαχών του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, υπερασπιζόμενος τη σοσιαλιστική του πατρίδα, ακόμα και με τίμημα την ίδια του τη ζωή.

του
Αναστάση ΓΚΙΚΑ
Δρ. Πολιτικών Επιστημών

Προσέξτε τις παραπομπές!!!



Διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές με ιστορικό τάχα περιεχόμενο, έχουν αντικείμενό τους τις δήθεν διώξεις των Ελληνοπόντιων από τον Στάλιν και τη σοβιετική εξουσία. Είναι εκπομπές διαποτισμένες με αντικομμουνιστικές εμπάθειες και ιστορικές ανακρίβειες. Η ιστορική αλήθεια είναι βεβαίως εντελώς διαφορετική απ' αυτή που παρουσιάζει η αντιδραστική προπαγάνδα περί μαζικών διωγμών των Ποντίων στην ΕΣΣΔ. Αλλωστε, ακόμη και συγγραφείς που υποστήριζαν αρχικά την εθνοκάθαρση στην ΕΣΣΔ, και ενέτασσαν σ' αυτήν και το διωγμό των Ποντίων, ακολούθως παραδέχτηκαν ότι υπήρξε «εντυπωσιακή συνέχεια στη σοβιετική προσήλωση γύρω από την ανάπτυξη των εθνοτήτων καθ' όλη τη διάρκεια της σταλινικής περιόδου και αργότερα»1.

Η ΕΣΣΔ συστηματικά προωθούσε την ιδιαίτερη εθνική ταυτότητα στους μη ρωσικούς λαούς της επικράτειας. Με δημιουργία εθνικών περιοχών, διευρυμένο καθεστώς αυτονομίας και δυναμική προώθηση ιδιαίτερων εθνικών χαρακτηριστικών (ήθη, έθιμα, γλώσσα, μουσεία, λογοτεχνία, ποίηση)2.

Στη δεκαετία του 1930, ελήφθησαν όντως μέτρα, των οποίων τα αίτια και η έκταση έχουν διαστρεβλωθεί. Ωστόσο, τα αίτια λήψης τους οφείλονται:

    * Στη διαπίστωση, αρχές της δεκαετίας του 1930, πως οι εθνικές οργανώσεις και θεσμοί (όπως οι αυτόνομες εθνικές περιοχές, τα εθνικά σχολεία) ενίσχυαν τις εθνικιστικές τάσεις3
    * Στην άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη και τη διαπίστωση πως ερχόταν δεύτερος ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Οι επαφές τμήματος της διασποράς με τις φασιστικές κυβερνήσεις του εξωτερικού και ο ρόλος που έπαιξε ο αστικός εθνικισμός (ως «πέμπτη φάλαγγα») στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στην ΕΣΣΔ το 1919-1920, εύλογα ανησύχησαν τη σοβιετική κυβέρνηση.

Υπονόμευση της σοβιετικής εξουσίας

Εμπλέκονταν σ' αυτά Ελληνοπόντιοι; Ο ερευνητής Ιβάν Τσούχα αναφέρει πως «μια εκδοχή είναι... η πληροφορία από την Αθήνα να μιλούσε για ενδεχόμενη αυτονομιστική κίνηση Ελλήνων που έμεναν στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και δημιουργία ακόμη και ανεξάρτητου κράτους στο Νότο της ΕΣΣΔ. Πίσω από την κίνηση αυτή, σύμφωνα πάντοτε με τις ίδιες πηγές, βρίσκονταν Ελληνες που διατηρούσαν στενές σχέσεις με το φασιστικό καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά... Είχε προηγηθεί η άρνηση του μεταξικού καθεστώτος να δεχτεί τον επαναπατρισμό αρκετών χιλιάδων Ελλήνων που ζούσαν στη Σοβιετική Ενωση, δίχως ωστόσο να έχουν πάρει σοβιετικά διαβατήρια»4.

Η εκδοχή επιβεβαιώνεται ακόμα και από το αντικομμουνιστικό βιβλίο των Beck και Godin (ψευδώνυμα Σοβιετικών συγγραφέων, φυλακισμένων την εποχή εκείνη στην ΕΣΣΔ), που δημοσιεύτηκε στις ΗΠΑ το 1951: «Ετυχε να είμαστε πολύ καλά πληροφορημένοι για τους Ελληνες αυτούς, επειδή ένας από μας μοιραζόταν το κελί με έναν άνθρωπο, που, σύμφωνα με δική του ομολογία, επρόκειτο να γίνει υπουργός Παιδείας στη σχεδιαζόμενη Μεγάλη Ελληνική Δημοκρατία, η οποία επρόκειτο να ιδρυθεί με ξένη - και ειδικά ελληνική - βοήθεια στη Νότια Ρωσία»5.

Επιπλέον, υπήρχαν στην Ελλάδα σύλλογοι Ελλήνων από τη Ρωσία (κυρίως πρώην κεφαλαιούχοι που είχαν χάσει τις περιουσίες τους με την Οχτωβριανή Επανάσταση) που διατηρούσαν σχέσεις με το καθεστώς Μεταξά. Σε υπόμνημα του Σωματείου «Ελλήνων εκ Ρωσίας» αναφέρεται πως ο εκτοπισμός Ελλήνων έγινε με κριτήριο τις εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές τους πεποιθήσεις6.

Η ύπαρξη κάποιων υπονομευτικών ομάδων ανάμεσα στους Ελληνες επιβεβαιώνεται και από τα επίσημα στοιχεία του ελληνικού κράτους. Στην αίτηση του Αλεξίου Ελευθεριάδη προς τις προξενικές αρχές (22/9/1935) αναφέρεται: «Πλην εάν εγώ απηλλάγην εκ των δεινών της Κομμουνιστικής Ρωσίας υπάρχουν εκεί οικογένειαι υποφέρουσαι τα πάνδεινα διότι είναι εχθροί του κομμουνιστικού καθεστώτος. Οι άνθρωποι ούτοι υπό την ηγεσία μου κατ' επανάληψιν εξεγερθέντες κατά τα έτη 1929 και ιδίως κατά τα έτη 1931-1932 έστρεψαν τα όπλα εναντίον των κομμουνιστών, πλην όμως δεν είχον την τύχην να ιδούν τας προσπάθειάς των ευδοκιμούσας, βραδύτερον δε συνελαμβάνοντο μεθ' εμού και εξορίζοντο εις την Σιβηρίαν υποφέροντες τα μέγιστα υπό των κομμουνιστών»7.
Μέτρα με ταξικό προσανατολισμό

Οι σοβιετικές αρχές στράφηκαν κατά όσων είχαν ταξικό συμφέρον να αλλάξει το σοβιετικό σοσιαλιστικό κοινωνικοοικονομικό καθεστώς. Από τους συλληφθέντες Ελληνοπόντιους, το 32% προερχόταν από τα κολχόζ (κατηγορούμενοι για σαμποτάζ), το 27% βρισκόταν σε εξειδικευμένες θέσεις, το 13% κατείχε διευθυντικές θέσεις, το 10% ήταν υπάλληλοι, το 6% εκπαιδευτικοί, ενώ μόλις το 3% ήταν εργάτες8.

Επιπλέον, η επιλογή των υπόπτων γινόταν κυρίως από τα τοπικά εθνικά συμβούλια των ίδιων των Ελλήνων της ΕΣΣΔ. Υπήρχαν, βέβαια, και περιπτώσεις ανθρώπων που συνελήφθησαν μετά από - αβάσιμες όπως είπαν - κατηγορίες. Πολλοί από αυτούς αθωώθηκαν κι αποκαταστάθηκαν9.

Μεγάλος αριθμός των συλληφθέντων την περίοδο 1937-1939 αφέθησαν σύντομα ελεύθεροι. Σύμφωνα με έκθεση της ελληνικής πρεσβείας στη Μόσχα, μόνο κατά τα έτη 1938-1939 αποφυλακίστηκαν πάνω από 755 άτομα: Αριθμός που εκτιμάται πολύ μεγαλύτερος από την ίδια την πρεσβεία λόγω έλλειψης συνολικής εικόνας10.

Οσον αφορά στην πραγματική έκταση των διώξεων, τα επίσημα κρατικά αρχεία της ΕΣΣΔ κάνουν λόγο για 2.610 Ελληνες εκτοπισμένους το 1942 (αριθμός που έπεσε στους 1.247 το 1947)11. Ο συνολικός αριθμός των μετεγκατεστημένων, σύμφωνα με τα αρχεία της KGB (αναφέρονται ως «ειδικοί μέτοικοι»), μέχρι το 1953 ανερχόταν σε 14.760.

Επίσης, ελάχιστος αριθμός εξ αυτών εγκαταστάθηκε στη Σιβηρία. Η συντριπτική πλειοψηφία μεταφέρθηκε σε προάστια μεγάλων αστικών κέντρων (στις πόλεις Molotov, Sverdlovsk, ακόμα και στη Μόσχα). Σημειωτέον πως το σοβιετικό κράτος αποζημίωνε τους «ειδικούς μέτοικους» για τις περιουσίες τους, ενώ τους εξασφάλιζε δουλιά και στέγη12.
Η θέση και όχι η καταγωγή

Πρόσφατη έρευνα Αμερικανών ιστορικών στα κρατικά αρχεία της ΕΣΣΔ (δημοσιεύτηκε στο «American Science Review») κατέληγε πως η λεγόμενη περίοδος της τρομοκρατίας (1936-1940) «στόχευε κυρίως στις ελίτ, παρά στις εθνικές ομάδες αυτές καθαυτές». Επηρέασε δηλαδή κατηγορούμενους για διαφθορά, κατάχρηση εξουσίας, κλπ.

Επίσης, το 1939, στα τέλη δηλαδή της λεγόμενης περιόδου του Μεγάλου Τρόμου, μόλις το 0,1% των ποινών αφορούσαν σε κάθειρξη άνω των 10 ετών. Το 4% αφορούσε σε κάθειρξη 5-10 ετών και το 95,9% μέχρι 5 έτη. Τα στοιχεία που παρουσίασε τότε η ελληνική πρεσβεία της Μόσχας στο υπουργείο των Εξωτερικών επιβεβαιώνουν τα παραπάνω ευρήματα13.

Οι συγγραφείς της μελέτης κατέληξαν πως οι «ισχυρισμοί ότι ο τρόμος έπεσε με ιδιαίτερο βάρος στις μη ρωσικές εθνικότητες δεν προκύπτουν από τα δεδομένα των έγκλειστων τη δεκαετία του 1930».

Από βιογραφικές καταθέσεις «αυτοπτών μαρτύρων» δίνεται απάντηση στις ερωτήσεις ερευνητών για τις «διώξεις», ως εξής: «Το 1939 που φύγαμε, από φόβο δε φύγαμε... Ελεύθερα. Αν είχες διαβατήρια και άδεια από την πρεσβεία πήγαινες στην Ελλάδα» και «Καμιά δίωξη δεν υπήρχε, άνετα ζούσαμε». Στην ερώτηση αν «κυνηγούσανε γενικά τους Ελληνες σαν εθνότητα», μια επαναπατρισθείσα που ανήκε σε εύπορη οικογένεια απάντησε με ειλικρίνεια: «Οχι όλους, τους πλούσιους, τους ευκατάστατους»14.

    * Τα στοιχεία του άρθρου αναδημοσιεύονται από άρθρο του Αναστάση Γκίκα, δρ. Πολιτικών Επιστημών -συνεργάτη του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ («Ρ», 25 του Ιούνη 2006).

Παραπομπές:

1. Suny G. (1993) «The Revenge of the Past», Slezkine Y. (1994) «The USSR as Communal Apartment», στο Slavic Review 53, κ.α.

2. Martin T. (2001) «The Affirmative Action Empire» σελ. 13-18

3. Οπως πριν, σελ. 302-303

4. Βραδέλη Στ. (2005) «Οι διωγμοί των Ελλήνων επί Στάλιν», στον «Ταχυδρόμο», 18/6/2005, σελ. 40

5. Beck F. & Godin W. (1951) «Russian Purge and the Extraction of Confession» σελ. 140

6. Παυλίδη Ε. (1953) «Ο Ελληνισμός της Ρωσίας», σελ. 400 και 407

7. «Περί χορηγήσεως αδείας καθόδου εν Ελλάδι υπηκόων Ελλήνων διαμενόντων εν Ρωσία», Αρχείο ΥΠΕΞ, Φάκελος 45.5

8. Αγτζίδης Β. (2001) «Παρευξείνιος Διασπορά», σελ. 480

9. Μουρατίδου Β. (2001) «Εκατοντάχρονη Οδύσσεια», σελ. 210 και Μυστακόπουλος Β. (2003) «Ανθρωποι, Χρόνια, Γεγονότα», σελ. 59

10. Αρχείο ΥΠΕΞ, Φάκελος 43 (1940)

11. Pohl J. O. (1999) «Ethnic Cleansing in the USSR, 1937-1949» σελ. 123

12. Απόφαση Νο. 5859 της Κρατικής Επιτροπής Αμυνας 11/5/1994, Βιβλιοθήκη Κογκρέσου των ΗΠΑ

13. Getty J. A., Rittersporn, Zemskov V. N. (1993) «Victims of the Soviet Penal System in the pre-war Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence» στο American Science Review, 98 (4)

14. Ενδεικτικά: Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού, συνεντεύξεις Ρ17, 18, 19, 20, 30, 47, 81

Επίσης προσέξτε τις παραπομπές!!!



Τα τελευταία χρόνια φαίνεται να αναβιώνει συστηματικά στη χώρα μας μια φιλολογία περί «γενοκτονίας των Ποντίων επί Στάλιν». Λέμε «αναβιώνει», γιατί είναι γεγονός πως υπήρξε πληθώρα βιβλιογραφικής παραγωγής στο παρελθόν, η οποία, στρατευμένη στο κλίμα και τις σκοπιμότητες του «Ψυχρού Πολέμου», υποστηρίζει πως η σοβιετική πολιτική των μερικών υποχωρήσεων έναντι των εθνοτήτων της δεκαετίας του 1920, αντικαταστάθηκε το αμέσως επόμενο διάστημα από μια πολιτική «εθνοκαθάρσεων», «εθνικής τρομοκρατίας» και «αφομοίωσης» (ρωσοποίηση). Ωστόσο, από πιο πρόσφατες μελέτες, όπως πολλοί εκ των συγγραφέων τους με έκπληξη παραδέχονται, διαπιστώνεται μια «εντυπωσιακή συνέχεια στη σοβιετική προσήλωση γύρω από την ανάπτυξη των εθνοτήτων καθ' όλη τη διάρκεια της Σταλινικής περιόδου και αργότερα».1

Ενας εξ αυτών μάλιστα, ο Αμερικανός ιστορικός T. Martin, υποστήριξε πως καμιά άλλη χώρα δεν κατάφερε να προσεγγίσει ποτέ το εύρος των ευνοϊκών προγραμμάτων που εφάρμοσε η Σοβιετική Ενωση («για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία») για την ανάπτυξη των εθνοτήτων. Η σοβιετική πολιτική προσανατολίστηκε γύρω από τη συστηματική προώθηση της ιδιαίτερης εθνικής ταυτότητας και της εθνικής συνείδησης μεταξύ των μη-ρωσικών λαών της ΕΣΣΔ. Αυτό επετεύχθη μέσω α) της δημιουργίας εθνικών περιοχών, με διευρυμένο καθεστώς αυτονομίας και αυτοδιοίκησης, και β) μιας δυναμικής προώθησης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που στοιχειοθετούσαν μια δοσμένη εθνική - πολιτιστική ταυτότητα: Ηθη και έθιμα, γλώσσα, μουσεία, λογοτεχνία και ποίηση, κ.ά. 2

Κατά τη δεκαετία του 1930, ελήφθησαν όντως μια σειρά μέτρων, των οποίων τα αίτια, ο χαρακτήρας και η έκταση έχουν διαστρεβλωθεί κατά το δοκούν, προκειμένου να στοιχειοθετηθεί η απαράδεκτη φιλολογία περί εθνοκαθάρσεων. Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή.
Εφαλτήρια ενίσχυσης της αντίδρασης

Σε γενικές γραμμές, τα αίτια λήψης μιας σειράς μέτρων από τις σοβιετικές αρχές είχαν να κάνουν α) με τη διαπίστωσή τους, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, πως οι εθνικές οργανώσεις και θεσμοί (όπως οι αυτόνομες εθνικές περιοχές, τα εθνικά σχολεία, κλπ.), αντί να αποδυναμώσουν τις εθνικιστικές τάσεις στις περιοχές αυτές, μετατράπηκαν σε εφαλτήρια για την ενίσχυσή τους. Αντί, λοιπόν, οι μορφές εθνικής (μειονοτικής), διοικητικής και πολιτιστικής αυτοδιάθεσης, που με τόσο επιμονή προώθησε το σοβιετικό κράτος, να οδηγήσουν «στην εξυπηρέτηση των πολιτιστικών συμφερόντων των λαών ...έδωσε νόμιμο πάτημα στους αντιπάλους της σοβιετικής εξουσίας για την οργάνωση της αντίδρασής τους». 3

β) Με την άνοδο του φασισμού στην Ευρώπη και τη διαπίστωση πως ένας δεύτερος ιμπεριαλιστικός πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Οι αυξανόμενες επαφές τμήματος της διασποράς με τις φασιστικές κυβερνήσεις του εξωτερικού, σε συνδυασμό με το ρόλο που έπαιξε ο αστικός εθνικισμός (ως «πέμπτη φάλαγγα») κατά την ιμπεριαλιστική επέμβαση στην ΕΣΣΔ το 1919-1920, δημιούργησε εύλογες ανησυχίες στη σοβιετική κυβέρνηση.
Υπονόμευση της σοβιετικής εξουσίας

Σε ποιο βαθμό είχε μερίδα των Ελληνοποντίων της Ρωσίας σχέση με τα παραπάνω; Ο ερευνητής Ιβάν Τσούχα, τον οποίο επικαλείται σχετικό άρθρο του «Ταχυδρόμου» (18/6/2005), αναφέρει πως «μια εκδοχή είναι ...η πληροφορία από την Αθήνα να μιλούσε για ενδεχόμενη αυτονομιστική κίνηση Ελλήνων που έμεναν στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας και δημιουργία ακόμη και ανεξάρτητου κράτους στο Νότο της ΕΣΣΔ. Πίσω από την κίνηση αυτή, σύμφωνα πάντοτε με τις ίδιες πηγές, βρίσκονταν Ελληνες που διατηρούσαν στενές σχέσεις με το φασιστικό καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά... Είχε προηγηθεί η άρνηση του μεταξικού καθεστώτος να δεχτεί τον επαναπατρισμό αρκετών χιλιάδων Ελλήνων που ζούσαν στη Σοβιετική Ενωση, δίχως ωστόσο να έχουν πάρει σοβιετικά διαβατήρια».4

Αυτή η εκδοχή φαίνεται να επιβεβαιώνεται ακόμα και από το αντι-κομμουνιστικό βιβλίο των Beck και Godin (ψευδώνυμα δύο Σοβιετικών συγγραφέων, που ήταν στη φυλακή την εποχή εκείνη στην ΕΣΣΔ), που δημοσιεύτηκε (για ευνόητους λόγους) στις ΗΠΑ το 1951: «Ετυχε να είμαστε πολύ καλά πληροφορημένοι για τους Ελληνες αυτούς, επειδή ένας από μας μοιραζόταν το κελί με έναν άνθρωπο, που, σύμφωνα με δική του ομολογία, επρόκειτο να γίνει υπουργός Παιδείας στη σχεδιαζόμενη Μεγάλη Ελληνική Δημοκρατία, η οποία επρόκειτο να ιδρυθεί με ξένη - και ειδικά ελληνική - βοήθεια στη Νότια Ρωσία».5 Το ότι υπήρχαν στην Ελλάδα σύλλογοι Ελλήνων από τη Ρωσία (κυρίως πρώην κεφαλαιούχοι που είχαν χάσει τις περιουσίες τους με την Οχτωβριανή Επανάσταση) που διατηρούσαν καλές σχέσεις και ιδεολογική συμπάθεια / συγγένεια με το καθεστώς Μεταξά είναι γεγονός. Σε υπόμνημα του Σωματείου «Ελλήνων εκ Ρωσίας», αναφέρεται πως ο εκτοπισμός Ελλήνων έγινε με κριτήριο τις εθνικιστικές και αντικομμουνιστικές τους πεποιθήσεις.6

Ορισμένοι ερευνητές ισχυρίζονται πως η ύπαρξη υπονομευτικών ομάδων ανάμεσα στους Ελληνες -και γενικότερα - δεν ήταν τίποτε άλλο από χαλκευμένες κατηγορίες των αρχών. Και όμως, η ύπαρξη αυτών των ομάδων επιβεβαιώνεται και μέσα από τα επίσημα στοιχεία του Ελληνικού Κράτους. Ετσι, στην αίτηση του Αλεξίου Ελευθεριάδη προς τις προξενικές αρχές (22/9/1935), αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Πλην εάν εγώ απηλλάγην εκ των δεινών της Κομμουνιστικής Ρωσίας υπάρχουν εκεί οικογένειαι υποφέρουσι τα πάνδεινα διότι είναι εχθροί του Κομμουνιστικού καθεστώτος. Οι άνθρωποι ούτοι υπό την ηγεσία μου κατ' επανάληψιν εξεγερθέντες κατά τα έτη 1929 και ιδίως κατά τα έτη 1931-1932 έστρεψαν τα όπλα εναντίον των κομμουνιστών, πλην όμως δεν είχον την τύχην να ιδούν τας προσπάθειάς των ευδοκιμούσας, βραδύτερον δε συνελαμβάνοντο μεθ' εμού και εξορίζοντο εις τη Σιβηρίαν υποφέροντες τα μέγιστα υπό των κομμουνιστών».7
Μέτρα με ταξικό προσανατολισμό

Αλλά και πάλι, στο επίκεντρο της έρευνας και των μέτρων που έλαβαν οι σοβιετικές αρχές, δεν περιελήφθησαν οι Ελληνες αδιακρίτως, όπως ισχυρίζονται μερικοί, αλλά συγκεκριμένα όσοι α) είχαν ταξικό συμφέρον να αλλάξει το κοινωνικοοικονομικό καθεστώτος, β) δεν είχαν εκπληρώσει τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις και ούτε θα στρατεύονταν σε περίπτωση πολέμου, ή γ) σε περίπτωση εμπόλεμης κατάστασης θα ήταν σε θέση λόγω της επαγγελματικής τους κατάστασης να προκαλέσουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Να σημειωθεί πως η ελληνική υπηκοότητα αποκτήθηκε είτε την περίοδο 1917-1920 (εποχή της εθνικιστικής - αυτονομιστικής έξαρσης), είτε την περίοδο 1927-1931 από γαιοκτήμονες που έτσι εξαιρούνταν από την κολεκτιβοποίηση.

Ενδεικτικό του ταξικού προσανατολισμού των μέτρων που ελήφθησαν αποτελεί το γεγονός πως από τους Ελληνες που συνελήφθησαν από την ελληνική περιοχή, το 32% προερχόταν από τα κολχόζ (κατηγορούμενοι για σαμποτάζ), το 27% βρισκόταν σε εξειδικευμένες θέσεις, το 13% κατείχε διευθυντικές θέσεις, το 10% ήταν υπάλληλοι, το 6% εκπαιδευτικοί, ενώ μόλις το 3% ήταν εργάτες. 8

Ενα επιπλέον πολύ σημαντικό στοιχείο που δεν πρέπει να αγνοηθεί είναι το ότι η επιλογή ατόμων, που κρίνονταν ύποπτοι, γινόταν κατά κύριο λόγο, όχι από τις σοβιετικές αρχές, αλλά από τα τοπικά εθνικά συμβούλια των ίδιων των Ελλήνων της ΕΣΣΔ. Υπήρχαν, βέβαια, και περιπτώσεις ανθρώπων που συνελήφθησαν μετά από κατηγορίες συντοπιτών τους, οι οποίοι - σύμφωνα πάντα με τους κατηγορούμενους - τους απέδωσαν διάφορες αβάσιμες κατηγορίες, εξαιτίας προσωπικών διαφορών, αντιδικιών, κλπ. Πολλοί από αυτούς στη συνέχεια αθωώθηκαν και κατάφεραν να αποκαταστήσουν την υπόληψή τους, λαμβάνοντας ακόμα και υπεύθυνες θέσεις στο σοβιετικό κράτος.9

Ενα επίσης σημαντικό στοιχείο, που δεν αναφέρεται πουθενά στη σχετική βιβλιογραφία, είναι το γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός εξ αυτών που συνελήφθησαν την περίοδο 1937-1939 αφέθησαν ελεύθεροι μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με σχετική έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας στη Μόσχα, μόνο κατά το έτος 1938-1939 αποφυλακίστηκαν πάνω από 755 άτομα: αριθμός που εκτιμάται πολύ μεγαλύτερος από την ίδια την Πρεσβεία λόγω έλλειψης συνολικής εικόνας.10

Οσον αφορά, τέλος, τα νούμερα που παρατίθενται γύρω από την έκταση των διώξεων, οι «εκτιμήσεις» ποικίλλουν. Ορισμένοι κάνουν λόγο ακόμα και για εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένων. Η μόνη σχετικά αξιόπιστη διασταύρωση που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι με τα στοιχεία που παρατίθενται από μια έρευνα με βάση τα επίσημα κρατικά αρχεία της ΕΣΣΔ και κάνουν λόγο για 2.610 Ελληνες εκτοπισμένους το 1942 (αριθμός που έπεσε στους 1.247 το 1947).11 Από την άλλη μεριά, ο συνολικός αριθμός των μετεγκατεστημένων, σύμφωνα με τα αρχεία της KGB (αναφέρονται ως «ειδικοί μέτοικοι»), μέχρι το 1953 ανερχόταν σε 14.760. Η γεωγραφική κατανομή τους επίσης δείχνει ότι ελάχιστος αριθμός εξ αυτών εγκαταστάθηκε σε περιοχές της Σιβηρίας, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία μεταφέρθηκε σε προάστια μεγάλων αστικών κέντρων (στις πόλεις Molotov, Sverdlovsk, ακόμα και στη Μόσχα). Σημειωτέον πως οι «ειδικοί μέτοικοι» αποζημιώνονταν για τις περιουσίες που άφηναν πίσω, ενώ το σοβιετικό κράτος εξασφάλιζε την επαγγελματική τους αποκατάσταση και προσέφερε μια ιδιαίτερα εκτενή σειρά διευκολύνσεων για την αγορά βασικών αγαθών (τους πρώτους μήνες η προμήθεια τροφίμων γινόταν δωρεάν), την αγορά ή οικοδόμηση οικιών, κλπ.12 Η αφερεγγυότητα του ιδεολογήματος περί «μαζικών διώξεων» και «γενοκτονίας» αποδεικνύεται επίσης από τη συνεχόμενη αυξητική πορεία του συνολικού αριθμού των Ελλήνων στην ΕΣΣΔ, η οποία σε καμιά απολύτως περίοδο δεν παρουσιάζει μείωση ή στασιμότητα.
Η θέση και όχι η καταγωγή

Μια πρόσφατη έρευνα Αμερικανών ιστορικών στα κρατικά αρχεία της ΕΣΣΔ, που δημοσιεύτηκε στο American Science Review, προσέφερε πρόσθετο φως στην υπόθεση, αποδομώντας από τα θεμέλιά τους τις διάφορες «θεωρίες» περί εθνοκάθαρσης των μειονοτήτων στην ΕΣΣΔ. Η έρευνα αυτή κατέληγε συμπερασματικά πως η λεγόμενη «περίοδος της τρομοκρατίας» (αναφέρονται στην περίοδο 1936-1940) «στόχευε κυρίως στις ελίτ, παρά στις εθνικές ομάδες αυτές καθαυτές». Επηρέασε δηλαδή μέλη εθνοτήτων, τα οποία ανήκαν στη διοικητική και οικονομική ελίτ (και τα οποία αντιμετώπιζαν κατηγορίες διαφθοράς, κατάχρησης εξουσίας, κλπ.), λόγω της θέσης που κατείχαν και όχι εξαιτίας της καταγωγής τους.

Οσον αφορά τη διάρκεια των ποινών, το 1939, κατά τα τέλη, δηλαδή, της περιόδου του περιβόητου «μεγάλου τρόμου», στο σύνολο των ποινών, μόλις το 0,1% των περιπτώσεων αφορούσαν κάθειρξη άνω των 10 ετών (το 4% αφορούσε κάθειρξη από 5 έως 10 έτη, και το 95,9% μέχρι 5 έτη). Οπως είδαμε, τα στοιχεία που παρουσίασε τότε η Ελληνική Πρεσβεία της Μόσχας στο υπουργείο των Εξωτερικών επιβεβαιώνουν τα παραπάνω ευρήματα.13

Στο σύνολό τους, τα δεδομένα που προέκυψαν από την εξέταση των κρατικών αρχείων της ΕΣΣΔ φαίνεται να υποστηρίζουν «την υπόθεση» που είχε ήδη αρχίσει να υποστηρίζεται από μεγάλη μερίδα της επιστημονικής κοινότητας «ενός προοδευτικά αντι-ελίτ προσανατολισμού της ποινικής πολιτικής» κατά τη δεκαετία του 1930 και έπειτα. Παράλληλα, οι συγγραφείς της μελέτης κατέληξαν πως οι «ισχυρισμοί ότι ο τρόμος έπεσε με ιδιαίτερο βάρος στις μη-ρωσικές εθνικότητες δεν προκύπτει από τα δεδομένα των έγκλειστων τη δεκαετία του 1930. Ο συνήθης ισχυρισμός ότι οι περισσότεροι εκ των κρατουμένων ήταν "πολιτικοί" επίσης φαίνεται αναληθής. Από την άλλη μεριά, τα νέα στοιχεία υποστηρίζουν την άποψη, στην οποία κατέληξαν και άλλες στατιστικές έρευνες και μελέτες άλλων τύπων, πως οι διώξεις στόχευαν τη σοβιετική ελίτ». Και για να τεθεί η συζήτηση στη σωστή της βάση, αξίζει να σημειωθεί τέλος πως, σύμφωνα με την ίδια μελέτη, το ποσοστό των εγκλείστων στην ΕΣΣΔ το διάστημα 1936-1939, μια περίοδο έντονης ταξικής πάλης, ήταν χαμηλότερο του αντίστοιχου των ΗΠΑ τη δεκαετία του 1990 (2,4% έναντι 2,8%, αντίστοιχα).
«Καμιά δίωξη δεν υπήρξε...»

Οι οποιεσδήποτε ενέργειες από πλευράς σοβιετικού κράτους είχαν συγκεκριμένα αίτια και σκοπούς, που καθορίζονταν από επιλογές βασισμένες σε αντικειμενικές συνθήκες και τις ιστορικές εξελίξεις της εποχής. Εν τέλει αφορούσαν μια μικρή μερίδα των Ελλήνων στην ΕΣΣΔ. Τα στοιχεία των αρχειακών πηγών επιβεβαιώνουν και βιογραφικές καταθέσεις «αυτοπτών μαρτύρων», οι οποίοι, στις επίμονες ερωτήσεις των ερευνητών για τις «διώξεις», απαντούσαν ο ένας μετά τον άλλον: «Το 1939 που φύγαμε, από φόβο δε φύγαμε ...Ελεύθερα. Αν είχες διαβατήρια και άδεια από την Πρεσβεία πήγαινες στην Ελλάδα», «Ησαν πανελεύθεροι [οι Ελληνες]. Ελεύθεροι, δεν υπήρχε ουδεμία δέσμευση. Δηλαδή, ουδεμία πίεση», «Καμιά δίωξη δεν υπήρχε, άνετα ζούσαμε». Στην ερώτηση αν «κυνηγούσανε γενικά τους Ελληνες σαν εθνότητα», μια επαναπατρισθείσα που ανήκε σε εύπορη οικογένεια απάντησε με ειλικρίνεια: «Οχι όλους, τους πλούσιους, τους ευκατάστατους»...14

Η πλειοψηφία του ελληνισμού στη Σοβιετική Ενωση απέδειξε έμπρακτα την εκτίμηση και αφοσίωσή της στο νέο κοινωνικοπολιτικό καθεστώς κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Χιλιάδες Ελληνες πολέμησαν στην πρώτη γραμμή ενάντια στη φασιστική επίθεση και έδωσαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής τους πατρίδας. Ακόμα και σε περιοχές κατεχόμενες από τους ναζί, δεν ήταν λίγοι οι Ελληνες που έσπευσαν μαζικά να ενισχύσουν τις γραμμές των παρτιζάνων που δρούσαν στα μετόπισθεν.
Μαύρη προπαγάνδα για τη μαύρη αγορά

Ωστόσο, υπήρχαν και εξαιρέσεις. Τις εξαιρέσεις αυτές αφορούσαν και οι ενέργειες των σοβιετικών αρχών έναντι μιας μερίδας Ελλήνων την περίοδο 1946-1949. Οι διώξεις μερίδας ανθρώπων που ανήκαν σε μια σειρά μειονοτήτων, και που πραγματοποιήθηκαν κατά την περίοδο μετά τον πόλεμο είχαν πολύ διαφορετικά κριτήρια, τα οποία παραθέτονται σε σχετικά έγγραφα του Λαϊκού Επιτροπάτου Εσωτερικών Υποθέσεων: «Στην περίοδο της γερμανικής κατοχής σημαντικό μέρος του βουλγαρικού πληθυσμού συμμετείχε ενεργά στην εφαρμογή μέτρων για τη συγκέντρωση σιτηρών και τροφίμων για το γερμανικό στρατό...Σημαντικό μέρος των Ελλήνων, ιδιαίτερα στις παραλιακές πόλεις, με την εισβολή των κατακτητών ασχολούνταν με το εμπόριο και την ελαφριά βιομηχανία οι ...Εθνικές επιτροπές των Αρμενίων ...έκαναν προπαγανδιστική δουλιά για "Ανεξάρτητη Αρμενία"». Ο συγγραφέας που παραθέτει και το παραπάνω ντοκουμέντο επιχειρεί στη συνέχεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, λέγοντας πως ήταν απόλυτα φυσιολογικό για μια μερίδα των Ελλήνων «αντί να πεθάνουν από την πείνα» να προτιμήσουν «να ασχοληθούν με το εμπόριο και την ελαφριά βιομηχανία».15

Ξεχνάει ίσως ότι τους αντίστοιχους ανθρώπους στην Ελλάδα τους καταδικάζανε ως συνεργάτες των κατοχικών δυνάμεων και τους εκτελούσαν επί τόπου (συγκριτικά, οι σοβιετικές αρχές υπήρξαν ομολογουμένως πολύ πιο επιεικείς, περιοριζόμενες στη μετεγκατάσταση μακριά από τις συνοριακές περιοχές ή τον εκτοπισμό τους). Για να μην αναλογιστούμε καν τι θα συνέβαινε, αν ο καθένας την εποχή αυτή λογάριαζε μόνο την επιβίωσή του και δεν έκανε θυσίες για την απελευθέρωση του συνόλου: Ευτυχώς, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού, όπως και άλλων λαών, δε θεώρησε εκείνη τη στιγμή αυτή τη στάση δικαιολογημένη...

Η αναβίωση στην Ελλάδα μιας χρεοκοπημένης ψυχροπολεμικής φιλολογίας περί «εθνοκαθάρσεων επί Στάλιν» δεν μπορεί παρά να προβληματίσει ως προς τη σκοπιμότητά της. Διάχυτα διαποτισμένη με αντικομμουνιστικές εμπάθειες, ιστορικές ανακρίβειες και μεθοδολογικές «παρατυπίες», ξεπερνά τα όρια της αντεπιστημονικότητας, αγγίζοντας αυτά της μαύρης προπαγάνδας. Το ζήτημα του Ποντιακού Ελληνισμού στην ΕΣΣΔ αναμφισβήτητα χρήζει εκτενέστερης ανάλυσης. Υποσχόμαστε να επανέλθουμε...

Παραπομπές:

1. Suny G. (1993) «The Revenge of the Past», Slezkine Y. (1994) «The USSR as Communal Apartment», στο Slavic Review 53, κ.α.

2. Martin T. (2001) «The Affirmative Action Empire» σελ. 13-18

3. Οπως πριν, σελ. 302-303

4. Βραδέλη Στ. (2005) «Οι διωγμοί των Ελλήνων επί Στάλιν», στον «Ταχυδρόμο», 18/6/2005, σελ. 40

5. Beck F. & Godin W. (1951) «Russian Purge and the Extraction of Confession» σελ. 140

6. Παυλίδη Ε. (1953) «Ο Ελληνισμός της Ρωσίας», σελ. 400 και 407

7. «Περί χορηγήσεως αδείας καθόδου εν Ελλάδι υπηκόων Ελλήνων διαμενόντων εν Ρωσία», Αρχείο ΥΠΕΞ, Φάκελος 45.5

8. Αγτζίδης Β. (2001) «Παρευξείνιος Διασπορά», σελ. 480

9. Μουρατίδου Β. (2001) «Εκατοντάχρονη Οδύσσεια», σελ. 210 και Μυστακόπουλος Β. (2003) «Ανθρωποι, Χρόνια, Γεγονότα», σελ. 59

10. Αρχείο ΥΠΕΞ, Φάκελος 43 (1940)

11.Pohl J. O. (1999) «Ethnic Cleansing in the USSR, 1937-1949» σελ. 123

12. Απόφαση Νο. 5859 της Κρατικής Επιτροπής Αμυνας 11/5/1994, Βιβλιοθήκη Κογκρέσου των ΗΠΑ

13. Getty J. A., Rittersporn, Zemskov V. N. (1993) «Victims of the Soviet Penal System in the pre-war Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence» στο American Science Review, 98 (4)

14. Ενδεικτικά: Ιστορικό Αρχείο Προσφυγικού Ελληνισμού, συνεντεύξεις Ρ17, 18, 19, 20, 30, 47, 81

15. Κεσσίδης Θ. Χ. (1996) «Η ιστορική πορεία των Ελληνοποντίων» σελ. 47-48

Αναστάσης ΓΚΙΚΑΣ
Δρ. Πολιτικών Επιστημών -Συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Πολύ σημαντικό άρθρο που ξεσκεπάζει όλο το ψέμα που ευχαρίστως προβάλλουν οι καναλάρχες και όλοι οι απολογητές κονδυλοφόλοι της άρχουσας τάξης.
Πολλά απο αυτά έγιναν καραμέλα στο στόμα αριστερούλιδων και  επαναστατούλιδων ευρωλιγούριδων.

Πολυ σημαντικές οι Παραπομπές!!!





Α. Προεπαναστατική Περίοδος

Η ειδυλλιακή εικόνα του ποντιακού ελληνισμού στην προεπαναστατική Ρωσία ως μιας οικονομικά και πολιτιστικά ευδοκιμούσας κοινότητας αποτελεί συνήθη πρακτική στην κυρίαρχη ιστοριογραφία. Βλέπετε, υπάρχει η τάση, η ιστορία των λαών να ταυτίζεται αυθαίρετα με την ιστορία της κυρίαρχης τάξης: Στην προκειμένη περίπτωση, με μια μικρή μειοψηφία μεγαλεμπόρων που ήλεγχαν τότε την οικονομική κίνηση της περιοχής.

Ωστόσο, μια τέτοια ταύτιση αποσιωπά τις ταξικές διαφορές που υπήρχαν μεταξύ του Ελληνα κεφαλαιούχου και του Ελληνα αγρότη, εργαζόμενου ή μικρού εμποράκου / επαγγελματία. Ιδίως σε μια κοινωνία όπως αυτή της Τσαρικής Ρωσίας του 19ου αιώνα, όπου οι ταξικές αντιθέσεις ήταν ιδιαίτερα οξυμένες και όπου οι συνθήκες διαβίωσης και εργασίας για τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού (ανεξαρτήτως εθνικής προέλευσης) ήταν άθλιες. Ελληνες Πόντιοι εργάζονταν, για παράδειγμα, στα μεταλλεία της Νότιας Ρωσίας και του Καυκάσου, συμμετείχαν στην κατασκευή του Υπερσιβηρικού σιδηροδρόμου, ενώ οι περισσότεροι (πλέον των δύο τρίτων) απασχολούνταν στην ύπαιθρο από την τσαρική φεουδαρχία - αλλά και γαιοκτήμονες ομοεθνείς τους - «συχνά κάτω από συνθήκες δουλοπαροικίας».1

Πράγματι, οι πληθυσμοί που κατέφευγαν στη Ρωσία από τον Τουρκικό Πόντο, είτε ως πρόσφυγες εθνικών διώξεων και πολέμων, είτε ως οικονομικοί μετανάστες («με τις αποσκευές τους στη ράχη», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει μια μαρτυρία) αποτελούσαν ένα φτηνό εργατικό δυναμικό, «ιδανικό» προς εκμετάλλευση από πλευράς του κεφαλαίου, σε μια χώρα που ο καπιταλισμός, αν και καθυστερημένα, αναπτυσσόταν με ραγδαίους ρυθμούς. Οι ταξικοί διαχωρισμοί και οι περιορισμοί που αυτοί επέβαλαν στις λαϊκές τάξεις πρόβαλλαν ολοένα και πιο επιτακτικά το αίτημα για ανατροπή του υπάρχοντος εκμεταλλευτικού συστήματος. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι, οι οποίοι αναγνώριζαν πως: «Το καθεστώς το τσαρικό ήταν τέτοιο (που) δίκαια έκαναν την επανάσταση...».2


Β. Οι Ελληνες στην Επανάσταση



Στις 7 του Νοέμβρη 1917 (25 του Οκτώβρη με το παλιό ημερολόγιο) ξεσπά η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, της οποίας φέτος γιορτάζουμε τα 90χρονα.

Παρά την ύπαρξη ισχυρών μηχανισμών ιδεολογικής ενσωμάτωσης των μαζών από πλευράς της άρχουσας τάξης (εκπαίδευση, εκκλησία, κράτος), Ελληνες προλετάριοι, χωρικοί και άλλοι προοδευτικοί άνθρωποι, συμμετείχαν ενεργά στις επαναστατικές διαδικασίες δίπλα στους αλλοεθνείς - αλλά ομοίους ταξικά - συναγωνιστές τους. Τα παραδείγματα είναι πολλά.

Ο Π. Τανιμανίδης αναφέρει πως «πολλοί από αυτούς (τους Ελληνες της Ρωσίας, στην πλειοψηφία τους Πόντιοι) πολέμησαν υπέρ της Επανάστασης του 1917». Πράγματι, «στις περιοχές της Μαύρης Θάλασσας, στα μνημεία εκείνων που έπεσαν γι' αυτήν, αναγράφονται πολλά ονόματα Ελληνοποντίων».3

Μέσα από τις γραμμές του επαναστατικού προλεταριάτου, αναδείχθηκαν πολλοί κομμουνιστές ελληνικής καταγωγής. Ανάμεσα σε εκείνους που ανέπτυξαν επαναστατική δράση και διώχθηκαν από το τσαρικό καθεστώς ήταν ο ποντιακής καταγωγής Βλαδίμηρος Παπαδόπουλος. Ο ίδιος καταδικάστηκε σε τρία χρόνια φυλάκιση, λόγω της συμμετοχής του στο συνδικαλιστικό και επαναστατικό κίνημα. Μετείχε ενεργά στη Μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση και το 1918 εντάχθηκε στις γραμμές του Κόμματος των Μπολσεβίκων, καθώς και στον Κόκκινο Στρατό.4


Η Παρασκευή Γεωργαζή, η οποία πήρε ενεργά μέρος και στα επαναστατικά γεγονότα του 1905, συμμετείχε τον Οκτώβρη του 1920 ως αντιπρόσωπος στην πρώτη συνδιάσκεψη των εργατριών και αγροτισσών του Κυβερνείου της Οδησσού. Στην ίδια συνδιάσκεψη πήρε επίσης μέρος και η Ευδοκία Παπαδοπούλου, εξωκομματική συνδικαλίστρια.5

Μεταξύ των Ελλήνων που έδρασαν μέσα από τις τάξεις του Κόμματος των Μπολσεβίκων και έλαβαν ενεργά μέρος στις επαναστατικές διαδικασίες ήταν και οι: Θ. Βεργόπουλος, Μ. Μανέλης, Α. Νεδελιάκης, Γ. Λουσανάκης, Ν. Πανάγου, Ξ. Μαλανδράκης, Γ. Λινάκης, Δ. Πετράκης.

Πολλοί εντάχθηκαν στον Κόκκινο Στρατό, όπως οι Κ. Παπαδόπουλος, Α. Σάμης, Ζ. Κοντός, Ν. Μανουκλίδης και Γ. Θεοδώρης.6 Από τις γραμμές του Κόκκινου Στρατού πολέμησαν ακόμη οι Πόντιοι της Οδησσού Π. Τομπουλίδης, Α. Ιωαννίδης, ο Κ. Βασιλειάδης και άλλοι. Στο 50ό Σύνταγμα Πεζικού του Κόκκινου Στρατού υπηρέτησαν οι Ελληνες κομμουνιστές της περιοχής Περεσίπ της Οδησσού Π. Κοντογιώργης, Β. Παπαδόπουλος και Χαραλαμπάτος.

Στις μάχες του μετώπου της Μαριούπολης (Μάρτιος 1919) έλαβε μέρος στο πλευρό του Κόκκινου Στρατού εθελοντικό στρατιωτικό κίνημα αποτελούμενο αμιγώς από Ελληνες της περιοχής. Στην πολυεθνική μονάδα της Κόκκινης Εθνοφρουράς της Γιάλτας εντάχθηκαν επίσης πολλοί Ελληνες. Πόντιοι εθελοντές, όπως οι Κ. Ζαχαρίδης και Σ. Παπαδόπουλος, μετείχαν σε επιχειρήσεις του Κόκκινου Στρατού ακόμα και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές της χώρας (Μέση Ασία, Τασκένδη, αρχές 1918). Ενας άλλος Ελληνας, εν ονόματι Μοραντής, διατέλεσε διευθυντής του Χαρτογραφικού Τμήματος του Γενικού Επιτελείου Στρατού στο Τουρκεστάν.7

Αξιοσημείωτη υπήρξε ακόμη η παρουσία των Ελλήνων στο πεδίο της διαφώτισης, της υπεράσπισης και μεταλαμπάδευσης των κομμουνιστικών θέσεων και αρχών. Οπως στην περίπτωση του Κωνσταντίνου Γ. Σεμερτζίεφ, ο οποίος, κατά τη διάρκεια της κατάληψης της πόλης Γιάγκρα από τους Μπολσεβίκους το 1917, εκλέχθηκε υπεύθυνος διαφώτισης της Επαναστατικής Επιτροπής και το 1920 πρόεδρος της Περιφερειακής Επιτροπής της Κομσομόλ στην περιοχή του Σοχούμ (Αμπχαζία).


Ο Πόντιος Δ. Τριανταφυλλίδης, μέλος της συντακτικής επιτροπής της τοπικής εφημερίδας της Ευπατόριας, διακρίθηκε παράλληλα και στον τομέα της προπαγάνδισης των σοσιαλιστικών ιδεών. Στο Κυβερνείο της Σταυρούπολης προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες στο Κόμμα και τον Τομέα Διαφώτισης η δασκάλα Μαρία Βαλλιανού του Κωνσταντίνου (1896-1973), μέλος του ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος από το 1914. Η ίδια, κατά την περίοδο της ξένης στρατιωτικής επέμβασης και του Εμφυλίου, πήρε δραστήρια μέρος στην απόκρουση του εχθρού και την υπεράσπιση της σοβιετικής εξουσίας, κατέχοντας παράλληλα τη θέση της αντιπροέδρου της Διεύθυνσης του Πολιτικού Τμήματος του Ανατολικού Μετώπου. Στη συνέχεια διατέλεσε επικεφαλής του Τμήματος της Λαϊκής Παιδείας της Σταυρούπολης.

Πολλοί Ελληνες Πόντιοι της Οδησσού, της Σεβαστούπολης, του Σοχούμ, του Βατούμ και άλλων πόλεων με ελληνικές παροικίες, εκλέχθηκαν στα τοπικά σοβιέτ, καθώς και σε άλλα όργανα εξουσίας. Στο Σοβιέτ Εργατών Αντιπροσώπων της Οδησσού εκλέχθηκαν το Σεπτέμβρη του 1917 πέντε Ελληνες. Αργότερα (το Γενάρη του 1918), στη νέα Εκτελεστική Επιτροπή των Σοβιέτ Εργατών Αντιπροσώπων της Οδησσού, αναδείχθηκε ένας άλλος Ελληνας, εν ονόματι Πινέλης. Στις εργασίες του Συνεδρίου των Σοβιέτ Αγροτών Αντιπροσώπων, που διεξήχθη το Φλεβάρη του 1918 στην πόλη της Χερσώνας, έλαβαν μέρος 806 αντιπρόσωποι αγροτών από το Κυβερνείο της περιοχής. Μεταξύ των ομιλητών ήταν και ο εκπρόσωπος των Ρώσων εργατών, Πόντιος στην καταγωγή, Στεπανίδης, ο οποίος και μετέφερε τη μεγάλη ευγνωμοσύνη της εργατικής τάξης στους αγρότες συνέδρους για την υποστήριξη του αγώνα τους με είδη τροφίμων.8


«Γιατί στον εμφύλιο (μετά την Οxτωβριανή Επανάσταση) κερδίσανε οι μπολσεβίκοι;», διερωτάται ένας Πόντιος από τη Ρωσία. «Αφού όλα τα γεγονότα και όλες οι ενδείξεις ήταν εναντίον τους... Ε, λοιπόν, η πλειοψηφία του λαού της Ρωσίας είχε κάνει την επιλογή του... Ο λαός ήταν με τους μπολσεβίκους. Πώς έγινε όμως και αυτή η φτωχολογιά, οι κατώτεροι αξιωματικοί, νίκησε τους στρατηγούς; Μα δεν μπορούσε να γίνει και αλλιώς, αφού η πλειοψηφία του λαού δεν ήταν ούτε κουλάκοι, ούτε αστοί, ούτε κατείχε τίτλους ευγενείας, αλλά ήταν φτωχοί, κατατρεγμένοι, καταπονημένοι, αγριεμένοι με την εξουσία άνθρωποι, που έπρεπε μόνο να τους ενώσεις και να τους κατευθύνεις, όπως ακριβώς έκαναν οι μπολσεβίκοι».9

Γ. Ο Ποντιακός ελληνισμός στην ΕΣΣΔ έως τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο

Η διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του 1920 μέσα στις πλέον δυσμενείς συνθήκες, μέσα από τα ερείπια που άφησαν πίσω τους ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Εμφύλιος και η ξένη ιμπεριαλιστική στρατιωτική επέμβαση 16 κρατών (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα). Παρόλα αυτά, η νεαρή σοβιετική πολιτεία έδωσε από νωρίς δείγματα γραφής αναφορικά με τους ελληνοποντιακούς πληθυσμούς. Μερίμνησε άμεσα για την επανεγκατάσταση όσων είχαν εγκαταλείψει τις εστίες τους κατά τη διάρκεια των εθνικιστικών συγκρούσεων, ενώ για όσους ήταν είτε πρόσφυγες από τον Πόντο (τους οποίους η ελληνική κυβέρνηση δε δέχτηκε να μεταφέρει στην Ελλάδα), είτε άστεγοι λόγω της ολοκληρωτικής καταστροφής των χωριών τους, η σοβιετική εξουσία διέθεσε γη, προκειμένου να εξασφαλίσουν τους όρους επιβίωσής τους.

Στον τομέα της πολιτιστικής / εκπαιδευτικής ανάπτυξης, η σοβιετική πολιτική προσανατολίστηκε στη συστηματική προώθηση της ιδιαίτερης εθνικής ταυτότητας και συνείδησης μεταξύ των μη-ρωσικών λαών της ΕΣΣΔ. Αυτό επιδιώχτηκε κυρίως μέσω α) της δημιουργίας εθνικών περιοχών, με διευρυμένο καθεστώς αυτονομίας και αυτοδιοίκησης, και β) μιας δυναμικής προώθησης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών που στοιχειοθετούσαν μια δοσμένη εθνική - πολιτιστική ταυτότητα: Ηθη και έθιμα, γλώσσα, μουσεία, λογοτεχνία και ποίηση, ακόμα και εθνικές ενδυμασίες και κουζίνες. Ο μακροπρόθεσμος στόχος αυτής της πολιτικής θα μπορούσε συνοπτικά να αποδοθεί ως η επίτευξη μιας αρμονικής - δημιουργικής συνύπαρξης μεταξύ των ιδιαίτερων εθνικών ταυτοτήτων και μιας αναδυόμενης σε πανενωσιακό επίπεδο σοσιαλιστικής κουλτούρας.10

Ετσι, ιδρύθηκε Ελληνικό Τυπογραφείο, εκδόθηκαν πολλές εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία στα ελληνικά, αναδείχθηκαν σημαντικές μορφές της σοβιετικής ποίησης και λογοτεχνίας, μεταφράστηκαν έργα τόσο της κλασικής, όσο και της νεότερης ελληνικής φιλολογίας (από τον Ομηρο μέχρι τον Παπαδιαμάντη και τον Παλαμά), δημιουργήθηκε η Ελληνική Παιδαγωγική Σχολή, οργανώθηκε Ελληνικό Δραματικό Τμήμα στο Κρατικό Θέατρο της Αμπχαζίας, καθώς και Ελληνικά Θέατρα, εργατικές, επαγγελματικές και ανώτερες σχολές, μορφωτικοί όμιλοι, ελληνικές παιδαγωγικές ακαδημίες, κλπ. Οι εξελίξεις αυτές αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα, αν συνυπολογίσει κανείς πως στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν «το μορφωτικό επίπεδο του συνόλου των ελληνικών πληθυσμών ήταν γενικά χαμηλό με υψηλότερα ποσοστά αναλφαβητισμού ανάμεσα στους Πόντιους και τους Μαριουπολίτες».11

Οπως ανέφερε ο μεγάλος μας συγγραφέας Ν. Καζαντζάκης, επισκεπτόμενος τη Σοβιετική Ενωση το 1925-1930: «Η εργασία που γίνεται τώρα στη Ρουσία για να ξυπνήσει ο άνθρωπος είναι καταπληκτική. Οι οχτροί την παραγνωρίζουν και τη γελοιοποιούν, οι τυφλωμένοι φίλοι την υπερβάλλουν. Μα και οι δύο έχουν άδικο. Η εργασία που γίνεται εδώ για τις εθνότητες είναι πολύ σημαντική, μα δύσκολη πολύ και δεν έδωκε ακόμα όλους της τους καρπούς. Μα θα τους δώσει».12 Οι επισημάνσεις του Καζαντζάκη αποκτούν ακόμα ιδιαίτερη σημασία, αν αναλογιστεί κανείς πως μόλις λίγα χρόνια πριν βρέθηκε επίσης στην επαναστατημένη Ρωσία - ως απεσταλμένος αυτή τη φορά του Βενιζέλου - με σκοπό το αποτράβηγμα των Ελλήνων της Γεωργίας από το σοσιαλισμό.13

Πόσο διαφορετικά διαγραφόταν πραγματικά το μέλλον ενός Ελληνόπουλου στη Σοβιετική Ενωση, από το αντίστοιχο ενός Ελληνόπουλου στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1920... Σύμφωνα με σχετική απογραφή του 1930, το ποσοστό της ανήλικης εργασίας στις βιομηχανικές επιχειρήσεις της Αθήνας και του Πειραιά κυμαινόταν στο 31% για τους άνδρες και στο 56,09% για τις γυναίκες στο σύνολο των εργαζομένων. Τα ποσοστά της ανήλικης εργασίας ανάμεσα στους προσφυγικούς πληθυσμούς ήταν ακόμα υψηλότερα.14 Εξίσου υψηλά ήταν και τα ποσοστά αναλφαβητισμού. Το ποσοστό των εγγράμματων κατά την απογραφή του 1928 ήταν μόλις 59,09% για τους «γηγενείς» και 57,62% για τους πρόσφυγες.15

Παρόλα αυτά, η μεταναστευτική τάση προς την Ελλάδα συνεχίστηκε και κατά τη δεκαετία του 1920. Η επιθυμία των Ελληνοποντίων να επιστρέψουν στην πατρίδα ήταν μεγάλη. Οι δυσκολίες όμως πολλές, κυρίως λόγω της απροθυμίας των αστικών κυβερνήσεων της Ελλάδας να τους δεχτούν, με τη δικαιολογία ότι μετέφεραν στις αποσκευές τους το μικρόβιο του κομμουνισμού!

Αλλά και μεταξύ αυτών που κατάφεραν τελικά να επαναπατριστούν υπήρξαν πολλοί που επέστρεψαν σύντομα πίσω στη Σοβιετική Ενωση απογοητευμένοι από την πραγματικότητα της Ελλάδας. Ειδική αναφορά σε αυτούς έγινε κατά τις εργασίες της 14ης Συνδιάσκεψης της Κομματικής Οργάνωσης των Μπολσεβίκων στην Αμπχαζία (1934), όπου συγκεκριμένα ειπώθηκε: «Υστερα από κάμποσο καιρό έρχεται πάλι το πλοίο και φέρνει πίσω χιλιάδες Ελληνες. Εμείς τους λέμε "καλώς ήρθατε, δικιά σας η γη, σας περιμένει"». Υπογραμμίστηκε βέβαια πως, μεταξύ άλλων, «τέτοιες μετακινήσεις» ήταν «καταστροφικές» για την αγροτική πολιτική της περιοχής, αφού κάθε τόσο οι σοβιετικές αρχές αναγκάζονταν να βρίσκουν νέα γη για εκείνους που επέστρεφαν ακτήμονες, δίχως βιοποριστικά μέσα (χώρια οι λοιπές επιπτώσεις στο σχεδιασμό του κράτους σε άλλους τομείς).16

Στο μεταξύ, η διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ προχωρούσε, με την ταξική πάλη να οξύνεται, λαμβάνοντας στην πορεία και νέες μορφές. Ετσι, κατά τη διάρκεια του κινήματος της κολεκτιβοποίησης, το προσωρινά ευνοημένο από τη ΝΕΠ τμήμα της αστικής τάξης και των καπιταλιστών της υπαίθρου (κουλάκων), πέρασε στην αντεπίθεση, οργανώνοντας ένοπλα κινήματα, δολοφονώντας κομμουνιστές, μέλη των σοβιέτ και κολχόζνικους, καταστρέφοντας τις περιουσίες των κολχόζ, κλπ.

Το ελληνικό κολχόζνικο κίνημα, ωστόσο, σημείωσε σημαντικές επιτυχίες, κατακτώντας πρωτοπόρες θέσεις, για παράδειγμα στην Ουκρανία (όπου είχαν σχηματιστεί συλλογικά αγροκτήματα πολύ πριν την επίσημη έναρξη της κολεκτιβοποίησης). Πολλοί Ελληνες τιμήθηκαν με τίτλους όπως «Διακεκριμένος Αγρότης» ή «Ηρωας της Σοσιαλιστικής Δουλιάς». Αναδείχθηκαν πανεθνικά σύμβολα του κινήματος, όπως στην περίπτωση της Πάσα Αγγελίνα.

Πολλές μαρτυρίες συνηγορούν στα παραπάνω. Ο Γιώργος Πασαλίδης αναφέρει πως οι Ελληνες διαπρέπανε στο κολχόζ, κατακτώντας υψηλό βιοτικό επίπεδο.17 Ο δε Χαράλαμπος Καλπακίδης σημειώνει πως με την ένταξή τους στο κολχόζ (1930), το κράτος τούς έδωσε σπίτι, καθώς και ένα κομμάτι γης (3 στρέμματα) για ατομική χρήση. Τα προϊόντα που παρήγαν προορίζονταν είτε για ατομική κατανάλωση είτε πωλούνταν στη λαϊκή αγορά. Στο παρελθόν, οι κάτοικοι του χωριού όπου ζούσε - στην πλειοψηφία τους Πόντιοι πρόσφυγες - νοικιάζανε τη γη την οποία καλλιεργούσαν.18 Υπήρχαν περιοχές όπου το ποσοστό των ακτημόνων Ελλήνων πριν την κολεκτιβοποίηση έφτανε ακόμα και το 1/3 του συνόλου του αγροτικού πληθυσμού.

Αντίθετα, στην παγιωμένη εικόνα στην υπάρχουσα βιβλιογραφία, αναφορές του ελληνικού υπουργείου των Εξωτερικών επιβεβαιώνουν πως οι όποιες αυθαιρεσίες της κολεκτιβοποίησης υπήρξαν μεμονωμένα περιστατικά, οφειλόμενα κυρίως σε εθνικές αντιπαλότητες (π.χ. μεταξύ Ελλήνων και Τατάρων). Ιδιες πηγές φέρουν ως «χαμένους» της αναδιοργάνωσης της αγροτικής παραγωγής μια μικρή μειοψηφία μεγάλων γαιοκτημόνων που αποτελούσαν «εν υπαίθρω αληθινήν αριστοκρατίαν».19

Τη δεκαετία του 1930, νέες παράμετροι έκαναν την εμφάνισή τους: α) Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία και η διαπίστωση ότι ένας δεύτερος ιμπεριαλιστικός πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. β) Η αποκάλυψη της δράσης εθνικιστικών - φασιστικών οργανώσεων στην Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένης της Ουκρανικής Στρατιωτικής Οργάνωσης (UVO) και της Οργάνωσης των Ουκρανών Εθνικιστών (OUN). Πρόκειται για οργανώσεις, οι οποίες κατά τη διάρκεια του Β` Παγκόσμιου Πολέμου αποτέλεσαν τη μαγιά της ουκρανικής «πέμπτης φάλαγγας», που συνεργάστηκε με τους φασίστες εισβολείς.20

Τα προβλήματα αυτά αναζητούσαν λύσεις σε μια περίοδο που η ταξική πάλη στην ΕΣΣΔ λάμβανε οξύτερες μορφές. Σε αυτή, το εθνικό και το ταξικό ταυτίστηκαν στο βαθμό που η αντίδραση επιχείρησε να ντύσει κατά καιρούς και κατά περίπτωση με «εθνικό μανδύα» τις αντεπαναστατικές της επιδιώξεις.

Πώς φτάσαμε στις διώξεις της περιόδου 1937-1939; Η Αμερικανίδα ανταποκρίτρια των «Moscow Times», A. L. Strong, η οποία έζησε και κατέγραψε από κοντά τα γεγονότα, έγραψε: «Ο αντισοβιετικός Τύπος έχει μια εύκολη απάντηση. Ισχυρίζεται πως ο σοσιαλισμός είναι από τη φύση του "ολοκληρωτικός και αδίστακτος". Κανείς ο οποίος γνωρίζει τη δυναμικότητα των Σοβιετικών ανθρώπων τα τελευταία χρόνια και το πάθος τους για αυτό που αποκαλούν τη "δική τους ελευθερία" αποδέχεται μια τέτοια άποψη».21

Σε γενικές γραμμές, η διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας γύρω από τις διώξεις πραγματοποιήθηκε σε δύο κυρίως άξονες: α) το χαρακτήρα των διώξεων και β) την έκτασή τους. Μια πρόσφατη έρευνα Αμερικανών ιστορικών στα κρατικά αρχεία της ΕΣΣΔ, που δημοσιεύτηκε στο «American Historical Review» (όπως και στο «L' Historie» του Εθνικού Κέντρου Επιστημονικής Ερευνας της Γαλλίας), προσφέρει μια σειρά ακράδαντων στοιχείων που αποδομούν από τα θεμέλιά τους τις διάφορες «θεωρίες» περί εθνοκάθαρσης των μειονοτήτων στην ΕΣΣΔ.22 Η έρευνα αυτή κατέληξε συμπερασματικά πως η λεγόμενη «περίοδος της τρομοκρατίας» (αναφέρονται στην περίοδο 1936-1940) «στόχευε κυρίως στις ελίτ παρά στις εθνικές ομάδες αυτές καθαυτές». Επηρέασε δηλαδή μέλη εθνοτήτων τα οποία ανήκαν στη διοικητική και οικονομική ελίτ (και τα οποία αντιμετώπιζαν κατηγορίες διαφθοράς, κατάχρησης εξουσίας κλπ.), λόγω της θέσης που κατείχαν και όχι εξαιτίας της καταγωγής τους. Ιδιαίτερα για «τους λαούς του Καυκάσου», τα αρχειακά ευρήματα αποδεικνύουν πως «αντιπροσωπεύονταν σε μικρότερο ποσοστό στο σύστημα GULAG από ό,τι τους αναλογούσε στο σύνολο του πληθυσμού της χώρας: ως εθνικές ομάδες επηρεάστηκαν λιγότερο συγκριτικά κατά το 1937-1938».23

Τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία, που προκύπτουν από τα Σοβιετικά Κρατικά Αρχεία, επιβεβαιώνονται αναφορικά με τους Ελληνες και από τα αντίστοιχα ελληνικά. Συγκεκριμένα, αναφορές του Υπουργείου των Εξωτερικών κάνουν λόγο για 2.177 συλληφθέντες έως το 1939 (και όχι δεκάδες χιλιάδες όπως ισχυρίζονται ορισμένοι), εκ των οποίων οι 86 αντιμετώπιζαν κατηγορίες επί παραβάσει του άρθρου 58 για αντεπαναστατική δράση. Η πλέον συνήθης κατηγορία, που προκύπτει επανειλημμένα στις αιτήσεις των ίδιων των ομογενών στην Πρεσβεία της Μόσχας, αφορούσε την παράνομη κατοχή και διακίνηση συναλλάγματος, καθώς και το μαύρο εμπόριο.

Ηταν αυτά τα μέτρα αναγκαία; Η A. L. Strong έγραψε σχετικά: «...Ο συντάκτης μου, όταν διαμαρτυρήθηκα για τη σύλληψη τριών υπαλλήλων της εφημερίδας μας, μου έκανε μια ακόμα πιο αφοπλιστική δήλωση ως προς το λόγο γιατί ο σοβιετικός λαός δεν αντιδρούσε (για το κύμα συλλήψεων).

"Γιατί δε βλέπεις τη βασική εικόνα; Οι κορυφαίοι μας οικονομολόγοι πιστεύουν ότι ο κόσμος θα έρθει στο χείλος του γκρεμού το 1939. Η μεγαλύτερη μάχη που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα πλησιάζει. Η μάχη αυτή θα καθορίσει αν η ανθρωπότητα θα κατρακυλήσει πίσω στο μεσαίωνα της δουλείας και του πολέμου, ή αν η ανθρωπότητα θα νικήσει, δημιουργώντας έναν καλύτερο κόσμο... Ολόκληροι πολιτισμοί κατέρρευσαν στο παρελθόν. Ποιο είναι το καθήκον μας μπροστά στην επερχόμενη παγκόσμια κρίση; Πρέπει να είμαστε σε θέση να την αντιμετωπίσουμε όσο το δυνατόν πιο δυνατοί, με όσο το δυνατόν περισσότερη σοφία και σύνεση, με όσο το δυνατόν περισσότερους υγιείς ανθρώπους και όσο το δυνατόν λιγότερους δολιοφθορείς"».24

Ο Αμερικανός Πρέσβης στη Μόσχα υπήρξε επίσης κατηγορηματικός: «Η κάθαρση (της περιόδου 1936-1939) καθάρισε τη χώρα και την εξασφάλισε από την προδοσία».25

Πράγματι, η Σοβιετική Ενωση ήταν η μόνη που στάθηκε όρθια στην επέλαση του φασισμού στην Ευρώπη, όταν οι υπόλοιπες ηπειρωτικές δυνάμεις (όπως η Γαλλία) έπεφταν η μία μετά την άλλη σε διάστημα μόλις λίγων εβδομάδων. Το γεγονός αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα όσα είχαν προηγηθεί την αμέσως προηγούμενη περίοδο.

Οι οποιεσδήποτε ενέργειες από πλευράς σοβιετικού κράτους είχαν συγκεκριμένα αίτια και σκοπούς, που καθορίζονταν από το χαρακτήρα και την όξυνση της ταξικής πάλης στις δοσμένες ιστορικές συνθήκες, την άνοδο του φασισμού και την απειλή του πολέμου. Αποτελεί λίαν υποτιμητικό, κατά τη γνώμη μου, για τον ποντιακό ελληνισμό, για την πορεία και την προσφορά του στη Σοβιετική Ενωση, να ταυτίζεται τόσο ισοπεδωτικά και εξ ολοκλήρου με τις διώξεις του 1937-1939, όπως έχει επικρατήσει να αποτυπώνεται σε μερίδα της ιστοριογραφίας. Οι εκδοχές αυτές της Ιστορίας, απογυμνώνοντας τις μερικές εξελίξεις από το γενικότερο πλαίσιο που τις επέβαλε - και εν πολλοίς τις καθόρισε - προσπάθησαν να στοιχειοθετήσουν μια σχεδόν μεταφυσική ανθελληνική εμμονή στην πολιτική της Σοβιετικής Πολιτείας.

Και όμως, ο ποντιακός ελληνισμός, ως εθνική κοινότητα στο σύνολό της, διέπρεψε σε όλα ανεξαιρέτως τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας, στις Τέχνες, τις Επιστήμες, τα Γράμματα, την Πολιτική κλπ. Μορφές του σοβιετικού και παγκόσμιου πολιτισμού, όπως οι Οδυσσέας Δημητριάδης (στη Μουσική) και ο Αλέξανδρος Σγουρίδης (στον Κινηματογράφο), διέγραψαν τα πρώτα βήματα της λαμπρής τους καριέρας στην κατά τ' άλλα «ανήσυχη» δεκαετία του 1930. Το 1939, πάνω από 1 στους 10 Ελληνες στην ΕΣΣΔ είχε ανώτατη μόρφωση.

Ο ποντιακός ελληνισμός μετείχε ενεργά στις κοινωνικές διεργασίες, καθώς και σε όλες τις πτυχές / περιόδους της σοσιαλιστικής οικοδόμησης (κολεκτιβοποίηση, βιομηχανική ανάπτυξη και ούτω καθεξής). Απέδειξε έμπρακτα το ποιόν της σχέσης του με το σοβιετικό καθεστώς, όταν με ηρωισμό και αυταπάρνηση ρίχτηκε στα πεδία των μαχών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπερασπιζόμενος τη σοσιαλιστική του πατρίδα, ακόμα και με τίμημα την ίδια του τη ζωή.

Δ. Οι Ελληνες στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο

Στις 22 Ιουνίου 1941 οι συνδυασμένες δυνάμεις του Αξονα εισέβαλαν σε σοβιετικό έδαφος. Πρωταγωνιστικό ρόλο στη διεξαγωγή και έκβαση του αντιφασιστικού αγώνα διεκδίκησαν και κατέκτησαν επάξια οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, που έσπευσαν από την πρώτη μέρα να ενταχθούν στις γραμμές του Κόκκινου Στρατού ή να οργανώσουν στα μετόπισθεν την ένοπλη αντίσταση στις δυνάμεις κατοχής. Στα μέτωπα των πολεμικών επιχειρήσεων ρίχτηκαν από το πρώτο ήδη εξάμηνο 1,1 εκατομμύριο κομμουνιστές, ενώ προς τα τέλη του πολέμου υπηρετούσαν στο σοβιετικό στρατό και ναυτικό πάνω από 3 εκατομμύρια κομμουνιστές (σχεδόν το 1/3 του συνόλου των ενόπλων δυνάμεων της ΕΣΣΔ!).26

Πώς εντάχθηκαν οι Ελληνες της Σοβιετικής Ενωσης στον αγώνα κατά του φασισμού; Οσοι είχαν τη σοβιετική υπηκοότητα πολέμησαν στο μέτωπο μέσα από τις γραμμές του Κόκκινου Στρατού, όπως όλοι οι Σοβιετικοί πολίτες, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Από τους Ελληνες δίχως σοβιετική υπηκοότητα (δηλαδή με ελληνικό, ανανεωμένο ή όχι, διαβατήριο), ένας αριθμός κατατάχθηκε εθελοντικά, ένας άλλος εντάχθηκε στο παρτιζάνικο κίνημα, μια σημαντική μερίδα ρίχτηκε στη μάχη της παραγωγής και μια άλλη έμεινε ουσιαστικά αμέτοχη. Σημαντική ήταν η συμβολή των Ελλήνων κομμουνιστών - και ιδιαίτερα των Ελλήνων νέων κομσομόλων - που πολέμησαν με απαράμιλλο ενθουσιασμό και ηρωισμό στα διάφορα πεδία του πολέμου. Δεν ήταν λίγοι επίσης οι Ελληνες Πόντιοι που βρέθηκαν ανάμεσα στα τμήματα εκείνα του Κόκκινου Στρατού, τα οποία το 1945 μπήκαν στο Βερολίνο, γράφοντας μαζί με τα εκατομμύρια των συντρόφων τους τις τελευταίες σελίδες της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών (9 Μαΐου 1945).27

Ορισμένες αναφορές κάνουν λόγο ακόμα και για 13.000 Ελληνες που πολέμησαν στα μέτωπα του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου μόνο από τη Γεωργία. Ενας εξ αυτών, ο Λάζαρος Μέλικοφ (από την Τσάλκα της Γεωργίας), στις παραμονές του σοβιετοφινλανδικού πολέμου το 1939, έγραψε από το μέτωπο μια επιστολή στον φίλο του Χαράλαμπο Καρίμποφ, η οποία και έκλεινε ως εξής: «Εγώ υπερασπίζω τα σύνορα από τους φασίστες εχθρούς. Για τα σοβιετικά σύνορα δίνω και τη ζωή μου.» Ηταν μέλος της Κομσομόλ της διμοιρίας και όπως εκατοντάδες χιλιάδες άλλα μέλη της νεολαίας και του Κόμματος ρίχτηκε με αυτοθυσία στην πρώτη γραμμή κατά του φασισμού. Επεσε μαχόμενος κατά την απελευθέρωση της Λευκορωσίας. Για τον ηρωισμό του τιμήθηκε με το μετάλλιο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου 1ης κατηγορίας.28

Ανάμεσα στους Ελληνες της ΕΣΣΔ που διέπρεψαν στα πεδία των μαχών υπήρξαν και εννέα, στους οποίους απενεμήθη η ανώτατη τιμή του «Ηρωα της Σοβιετικής Ενωσης». Πρόκειται για τους Σπυρίδωνα Γεγκόροφ, Θεοφύλακτο Ζουμπάλοφ, Θεόδωρο Κοτάνοφ, Ηλία Μουρζά, Γρηγόριο Μπαχτσιβαντζή, Κωνσταντίνο Ταλάχ, Ηλία Ταχτάροφ, Γεώργιο Τσέλιο και Κωνσταντίνο Χάτζεφ.

Οπως αναφέραμε και πρωτύτερα, δεν ήταν λίγοι οι Ελληνες και Σοβιετικοί πολίτες ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι συνέβαλαν στην τιτάνια προσπάθεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, δρώντας μέσα από αντάρτικες ομάδες που επιχειρούσαν στις κατεχόμενες από τους Ναζί περιοχές (όπως οι Κωνσταντίνος Αποστολίδης, Φ. Γιακουσίδης, Ν. Μιχαηλίδης, Ν. Ποπαντόπουλος, Λεωνίδας και Μάξιμος Σελεσκερίδης-Γκρέκοφ, Ν. Σπάη, Ι. Τσαλουχίδης, οι αδερφοί Τσούσση κ.ά.).

Αλλοι συνέδραμαν στον αντιφασιστικό αγώνα μέσα από τις γραμμές ανεφοδιασμού (όπως ο Ιβάν Κωνσταντινίδης), του πολιτισμού (όπως ο Θεόδωρος Κανονίδης) και βέβαια της παραγωγής: οι Ιβάν Μπράγκιν, Γεώργιος Σαββίδης, Κωνσταντίνος Χρυσοχοΐδης κ.ά. τιμήθηκαν με το μετάλλιο Για Ηρωική Εργασία στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο. Αλλά και χιλιάδες άλλοι απλοί πολίτες, όπως ο πατέρας της Χαρίκλειας Κανέτη (Πόντιος πρόσφυγας από την Τουρκία), ο οποίος κατά τη διάρκεια του πολέμου - όντας ράφτης στο επάγγελμα - έραβε στολές για τους φαντάρους. Ο ίδιος έλεγε: «Η νίκη κατά των κατακτητών ήταν υπόθεση όλων».29

Ε. Ο ποντιακός ελληνισμός στην ΕΣΣΔ μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο

Ο γνωστός Βρετανός ιστορικός Eric Hobsbawm (μέλος της Βρετανικής και Αμερικανικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών) έγραψε σχετικά με το περιεχόμενο και τη σημασία της νίκης των σοβιετικών λαών επί των δυνάμεων του Αξονα: «Η νίκη της Σοβιετικής Ενωσης ενάντια στον Χίτλερ υπήρξε το επίτευγμα ενός καθεστώτος που οικοδομήθηκε εκεί με την Οκτωβριανή Επανάσταση... Χωρίς αυτή (τη νίκη) ο δυτικός κόσμος σήμερα θα αποτελούσε κατά πάσα πιθανότητα ένα σύνολο διαφόρων τύπων απολυταρχικών και φασιστικών καθεστώτων...».30 Μια νίκη που επετεύχθη με τεράστιο ανθρώπινο και υλικό κόστος για τη Σοβιετική Ενωση.

Ωστόσο, η πορεία της ανοικοδόμησης ήταν εντυπωσιακή. Πραγματικά αποκαλυπτική είναι η απόρρητος έκθεση για τις πρόσφατα απελευθερωθείσες περιοχές της ΕΣΣΔ, η οποία κατετέθη προς ενημέρωση της ελληνικής κυβέρνησης στο Κάιρο στα μέσα του 1944 και αναφέρει: «Η Σοβιετική Κυβέρνησις δεν παραλείπει να καταβάλλει την δέουσαν μέριμναν όχι μόνον διά τον επαρκή επισιτισμόν και τας υγειονομικάς συνθήκας του ηρωικού τούτου πληθυσμού αλλά και διά την ικανοποίησιν και των πνευματικών ακόμη αναγκών τούτου. Λειτουργούσιν ήδη σχολεία, βιβλιοθήκαι, θέατρα, κλπ.

Οταν ανοικοδομηθούν τα εργοστάσια και αρχίσουν λειτουργούντα, τότε θα αρχίσει η ανοικοδόμησις των οικιών των κατοίκων. Δέον να σημειωθεί όμως ότι αι καταστραφείσαι πόλεις θ' ανοικοδομηθούν συμφώνως προς νεωστί εκπεπονημένα σχέδια, με ευρείας δενδροφύτους λεωφόρους, κήπους και εν γένει με όλας τας απαιτήσεις της τελευταίας πολεοδομικής επιστήμης...

...τόσον εις την ανοικοδόμησιν της βιομηχανίας όσον και εις την ανασυγκρότησιν των γεωργικών περιφερειών, μεγάλον ρόλον παίζει το κομμουνιστικόν κόμμα του οποίου πολλά μέλη διά του ενθουσιασμού και του φανατισμού των, μεταδίδουσι εις τους πληθυσμούς την πίστιν ότι η ταχυτέρα ανόρθωσις των ερειπίων θα συντελέσει εις την βελτίωσιν του μέλλοντός των»31.

Την παραπάνω εικόνα συμπληρώνει η μαρτυρία ενός Ποντίου που έζησε την εποχή εκείνη τη διαδικασία της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης: «Ακούστε, η Σοβιετική Ενωση προσπαθώντας κατά τα πρώτα της βήματα μετά την Επανάσταση και τον Εμφύλιο να σταθεί στα πόδια της, πέρασε πραγματικά δύσκολα χρόνια. Και εκεί που πήγαινε να ορθοποδήσει ήρθε και η καταστροφή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν μπορείτε να αναλογιστείτε το μέγεθος της καταστροφής. Ομως υπήρχε πειθαρχία. Οπως ήταν η πειθαρχία επί Στάλιν δε θα υπάρξει ποτέ. Οχι ότι ο κόσμος φοβότανε. Αυτό είναι ψέμα. Ηταν συνειδητή η πειθαρχία. Υπήρχαν βέβαια και οι τυχοδιώκτες, αλλά στην πλειοψηφία τους ήταν συνειδητοί: με την ψυχή τους! Πηγαίνανε στη δουλιά και κανένας δεν αργούσε. Η δουλιά προχωρούσε και οι άνθρωποι τραγουδούσανε δουλεύοντας. Ναι, ήταν δύσκολα. Αλλά εμείς βλέπαμε: Οταν μια πόλη ήταν κατεστραμμένη, εμείς τη στήναμε με τον ενθουσιασμό και με την αγάπη για την πατρίδα. Τους έβλεπα και απορούσα: όταν πηγαίνανε στη δουλιά, όλοι είχανε χαμόγελο στο πρόσωπο...».32

Στον αγώνα του σοβιετικού λαού για την αύξηση της παραγωγής στα πλαίσια της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης διακρίθηκαν και πολλοί Ελληνοπόντιοι. Στοιχεία από τα Κρατικά Αρχεία της Δημοκρατίας της Ατζαρίας μαρτυρούν, για παράδειγμα, πως το 1948 τιμήθηκαν στο ελληνοποντιακό χωριό Ντάγκβα (κοντά στο Βατούμ) 12 κολχόζνικοι αγρότες. Με διάταγμα του Ανωτάτου Σοβιέτ της ΕΣΣΔ «Για την πλούσια συγκομιδή εσπεριδοειδών και τσαγιού» τους απενεμήθη το παράσημο του «Ηρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας». Επίσης τιμήθηκαν με το παράσημο του Λένιν τρεις κολχόζνικοι αγρότες (πρόκειται για τους: Νικόλαο Κ. Νεανιάδη, Αλκιβιάδη Ι. Συμβουλίδη και Αρίστο Ζ. Στεφανίδη). Συνολικά μέχρι το 1950, είχαν απονεμηθεί 126 μετάλλια και παράσημα της ΕΣΣΔ σε κολχόζνικους αγρότες του χωριού Ντάγκβα της Ατζαρίας, καθιστώντας το ένα από τα πρωτοπόρα χωριά στη μάχη της παραγωγής κατά τη μεταπολεμική περίοδο.33

Σήμερα υπάρχουν ορισμένοι οι οποίοι ισχυρίζονται πως το σοβιετικό σύστημα υπήρξε εχθρικό ενάντια στους Ελληνες, κάνοντας ακόμα λόγο και για γενοκτονία. Υπήρξε γενοκτονία των Ελληνοποντίων στη Σοβιετική Ενωση; Τα πληθυσμιακά δεδομένα δεν υποστηρίζουν αυτή την άποψη. Πράγματι, η αφερεγγυότητα του ιδεολογήματος περί «μαζικών διώξεων» και «γενοκτονίας» αναδεικνύεται και από τη συνεχόμενη αυξητική πορεία του συνολικού αριθμού των Ελλήνων στην ΕΣΣΔ, η οποία σε καμιά απολύτως περίοδο δεν παρουσιάζει μείωση ή στασιμότητα. Τουναντίον, το διάστημα 1926-1959, ο ελληνικός πληθυσμός της ΕΣΣΔ παρουσιάζει αύξηση 44,76%. Η αντίστοιχη αύξηση του συνόλου του πληθυσμού της Σοβιετικής Ενωσης κατά την ίδια περίοδο ήταν 40,61%. Συνεπώς, ο ελληνικός πληθυσμός παρουσιάζει μεγαλύτερες αυξητικές τάσεις από το μέσο όρο της επικράτειας.

Η αφερεγγυότητα των ισχυρισμών της κυρίαρχης ιστοριογραφίας αποδεικνύεται επιπλέον από την ίδια την πορεία των Ελλήνων στην ΕΣΣΔ και την καταξίωσή τους μέσα από όλα σχεδόν τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Σε ένα δείγμα περίπου 200 ατόμων ελληνικής καταγωγής που διέπρεψαν στη Σοβιετική Ενωση («Who is Who» του Θ. Κεσσίδη), αναφέρονται και πολλοί, οι οποίοι ανήκαν στην κατηγορία των ειδικών μετοίκων της περιόδου 1944-1949. Ορισμένοι εξ αυτών επέστρεψαν στους τόπους καταγωγής τους, ωστόσο δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι οποίοι διέπρεψαν είτε στους νέους τόπους κατοικίας τους (Καζακστάν) είτε σε άλλες πόλεις της ΕΣΣΔ. Το γεγονός που προκύπτει συμπερασματικά από μια επισκόπηση της σταδιοδρομίας τους είναι πως η μετεγκατάστασή τους - προσωρινή ή μόνιμη - δεν ανέκοψε τη σταδιοδρομία τους. Τουναντίον, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ήταν στους καινούριους τόπους διαμονής τους όπου τους δόθηκαν τα πρώτα εφόδια ή η δυνατότητα να συνεχίσουν τις σπουδές τους και να διακριθούν.34

Με αφορμή την πρόσφατη δημοσιοποίηση των ονομάτων όλων εκείνων που είχαν παρασημοφορηθεί στην ΕΣΣΔ, ο Νικόλαος Μασμανίδης αναφέρει σε άρθρο του στη ρωσόφωνη εφημερίδα «Αθηναϊκός Κούριερ» (21 Σεπτέμβρη - 6 Οκτώβρη 2006) πως υπήρχαν αναγραμμένα χιλιάδες ονόματα Ποντίων, οι οποίοι είχαν γίνει αποδέκτες πληθώρας διακρίσεων, όπως το παράσημο Λένιν, ο τίτλος του «Ηρωα της Σοσιαλιστικής Εργασίας», του «Ηρωα της Σοβιετικής Ενωσης», κλπ. Κλείνει δε με το εξής: «Η ιστορία του Ποντιακού λαού θέλει από εμάς να θυμόμαστε συνέχεια τις σελίδες, όχι μόνο με τα ονόματα των σταλινικών διώξεων - που έχει γίνει ιδιαίτερα της μόδας τον τελευταίο καιρό - αλλά και με τα ονόματα αυτών των Ποντίων που τιμήσανε με την ανδρεία τους, με την εργασία τους κατά τη σοβιετική περίοδο, τον μικρό λαό τους. Με μεγάλη μου χαρά γνωρίζω πως είναι πολλά αυτά τα ονόματα, τα οποία σηματοδοτούν και επιβεβαιώνουν πως η ιστορία των Ελλήνων... ήταν σπουδαία ιστορία. Γιατί πραγματικά τιμήσανε την πατρίδα τους, τη Σοβιετική Ενωση, σε όλες τις σφαίρες της δημιουργίας»35.

Η γενικότερη πορεία των Ελληνοποντίων ως ανθούσα εθνική μειονότητα έρχεται σε αντίθεση με τον συνεχώς επαναλαμβανόμενο ισχυρισμό ότι οι Ελληνες αποτελούσαν ουσιαστικά μειονότητα υπό διωγμό στη Σοβιετική Ενωση.

Μέλη μιας ομάδας ανθρώπων που δραστηριοποιείται και αναπτύσσεται σε ένα περιβάλλον «εχθρικό», δεν είναι δυνατό να διαπρέψουν παρά μόνο ως μεμονωμένες εξαιρέσεις. Οι επαναλαμβανόμενες «εξαιρέσεις», διάχυτες στο σύνολο της βιβλιογραφίας, παύουν πλέον εκ των πραγμάτων να καθίστανται εξαιρέσεις και αναπόφευκτα συνθέτουν την πραγματική αλήθεια. Πως δηλαδή ήταν το συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα το οποίο έδωσε τη δυνατότητα σε μια εθνική μειονότητα όπως οι Ελληνες να αναπτυχθεί και στα μέλη της να αναδείξουν τα ταλέντα, τις δεξιοτεχνίες και τις δημιουργικές τους ικανότητες. Γι' αυτό και κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1930 πάνω από ένας στους δέκα Ελληνες στην ΕΣΣΔ κατείχε ανώτατη μόρφωση, ενώ αντίστοιχα στην Ελλάδα το ποσοστό αναλφαβητισμού ξεπερνούσε το 40%. Και βέβαια πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, αφού στην καπιταλιστική Ελλάδα πάνω από το ένα τρίτο των εργαζομένων στις βιομηχανικές επιχειρήσεις της πρωτεύουσας ήταν παιδιά;

Στη Σοβιετική Ενωση ως τα μέσα της δεκαετίας του 1950, σύμφωνα με έκθεση που κατατέθηκε στον ΟΗΕ, η ανεργία είχε πλήρως εξαλειφθεί. Είχε διασφαλιστεί οκτάωρη εργάσιμη ημέρα για τους εργάτες των εργοστασίων και γραφείων, μειωμένη εργάσιμη ημέρα επτά και έξι ωρών για τα βαριά επαγγέλματα και τετράωρο για τα πλέον βαριά επαγγέλματα. Μόνο με την αρωγή του προγράμματος Κοινωνικής Ασφάλισης στην ΕΣΣΔ, πάνω από 3 εκατομμύρια εργαζόμενοι πήγαν διακοπές το 1954, είτε δωρεάν είτε με μειωμένο κόστος.

Ο σοβιετικός Κρατικός Προϋπολογισμός του 1955 προέβλεπε για Κοινωνική Ασφάλιση, καθώς και για Πρόνοια των πολύτεκνων ή ανύπαντρων μητέρων, σχεδόν 46 δισ. ρούβλια, ενώ ένα πρόσθετο κονδύλι 2 δισ. ρουβλιών προβλεπόταν για έξοδα μετακίνησης των εργαζομένων στους τόπους διακοπών, για την κατασκευή, εξοπλισμό, διεύρυνση και συντήρηση των τόπων ξεκούρασης και των σανατορίων, για την προστασία της υγείας των παιδιών κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, κλπ.

Το 1954 οι πραγματικοί μισθοί στο σύνολο των εργατών αυξήθηκαν κατά 74% σε σχέση με το 1940, χωρίς να προσμετρούνται οι κρατικές επιχορηγήσεις σε πολιτιστικές και κοινωνικές υπηρεσίες για τον εργαζόμενο λαό. Το ενοίκιο δεν ξεπερνούσε κατά μέσο όρο το 4% του εργατικού εισοδήματος.

ΣΤ. Σήμερα

Το 1991 επήλθε επιτέλους η πολυπόθητη για τους απανταχού «υπέρμαχους της ελευθερίας» αντικομμουνιστές (όλων των αποχρώσεων του ιδεολογικοπολιτικού φάσματος) ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στη Σοβιετική Ενωση. Οι Ελληνες πλέον θα έπαυαν να καταπιέζονται καθώς μπροστά τους θα ανοιγόταν ένα βασίλειο ελευθερίας και εθνικής ανάπτυξης. Η ιστορική πραγματικότητα όμως τους διέψευσε.

Ο Jerry Hough, ανώτερος επιστημονικός συνεργάτης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής (ΗΠΑ), έγ

ΣΤ. Σήμερα

Το 1991 επήλθε επιτέλους η πολυπόθητη για τους απανταχού «υπέρμαχους της ελευθερίας» αντικομμουνιστές (όλων των αποχρώσεων του ιδεολογικοπολιτικού φάσματος) ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στη Σοβιετική Ενωση. Οι Ελληνες πλέον θα έπαυαν να καταπιέζονται καθώς μπροστά τους θα ανοιγόταν ένα βασίλειο ελευθερίας και εθνικής ανάπτυξης. Η ιστορική πραγματικότητα όμως τους διέψευσε.

Ο Jerry Hough, ανώτερος επιστημονικός συνεργάτης για θέματα Εξωτερικής Πολιτικής (ΗΠΑ), έγραφε στους Los Angeles Times στις 18 Αυγούστου 1998: «Περίπου 3 εκατομμύρια άνθρωποι στη Ρωσία έχουν πεθάνει, οι οποίοι ωστόσο θα ζούσαν σήμερα αν είχε διατηρηθεί το παλαιό (δηλαδή το σοβιετικό) προσδόκιμο ζωής. Η έλλειψη φαρμάκων και ισορροπημένης διατροφής υπήρξαν καθοριστικοί παράγοντες»36. Περίπου 15 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν πρόωρα στη Ρωσία μέχρι το 2004 ως συνέπεια της μετάβασης στον καπιταλισμό, σύμφωνα με υπολογισμούς Διεθνών Οργανισμών. Το προσδόκιμο ζωής έπεσε χαμηλότερα και από εκείνο του Μπαγκλαντές.

Τι έγινε όμως με τους Ελληνες της πρώην ΕΣΣΔ; Αρθρο της εφημερίδας «Τα Νέα» στις 25 Απρίλη 2005, κάνοντας έναν απολογισμό των πρόσφατων εξελίξεων στη Γεωργία, ανέφερε πως «τα δύο τελευταία χρόνια περισσότερα από 2.000 σπίτια που ανήκουν σε Ελληνες ομογενείς και οι οποίοι τώρα διαμένουν στην Ελλάδα, στην Κύπρο ή τη Ρωσία έχουν καταληφθεί από Γεωργιανούς και Αντζάρους, 8 ομογενείς έχουν δολοφονηθεί, σημαντικές περιουσίες έχουν λεηλατηθεί και καταστραφεί, ενώ ο φόβος αναγκάζει τους Ελληνες της περιοχής να κοιμούνται με το όπλο αγκαλιά».

Και προσθέτει στη συνέχεια ο ίδιος αρθρογράφος παραθέτοντας σχετική δήλωση του Κυριάκου Ιορδανίδη, προέδρου της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Γεωργίας: «Οταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση, οι περισσότεροι Ελληνες που ζούσαν στη Γεωργία έφυγαν προς την Ελλάδα και την Κύπρο. Από τους 120 χιλιάδες Ελληνες της Γεωργίας σήμερα παραμένουν εδώ μόνο 20 χιλιάδες, ενώ στην Τσάλκα ζουν πλέον 1.700 ελληνικές οικογένειες, στο σύνολό τους υπέργηροι»37. Στην Τσάλκα πριν το 1992 ζούσαν περίπου 40.000 Ελληνες. Πάνω από το 90% εξ αυτών έγιναν πρόσφυγες από τον φόβο των εθνικιστικών συγκρούσεων οι οποίες ξέσπασαν στην περιοχή του Καυκάσου μετά την «πολυπόθητη» ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης (που για τόσες δεκαετίες ευαγγελίζονταν ορισμένοι).

Ενας Πόντιος από την ΕΣΣΔ τόνισε χαρακτηριστικά: «Οταν ήρθε η σοβιετική εξουσία όλα αλλάξανε ουσιαστικά προς το καλύτερο. Ειδικά για εμάς τους Ελληνοπόντιους... Ολοι οι κάτοικοι των χωριών της περιοχής μας είχανε χτίσει διώροφα πανέμορφα σπίτια, αγοράζανε αυτοκίνητα. Σε κάθε οικογένεια υπήρχαν ένα με δύο άτομα που είχαν ανώτατη εκπαίδευση, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είχαν μέση εκπαίδευση με συγκεκριμένα επαγγέλματα και ήταν όλοι τακτοποιημένοι. Ολα αυτά γίνονταν με την εργασία, με το μυαλό τους...

...Για τους Ελληνοποντίους της δικής μας περιοχής άρχισε πραγματικά ένας εφιάλτης... Αρχισαν οι εγκληματικές ενέργειες, οι σκοτωμοί, τα κλεψίματα. Παντού έγραφε: Η Γεωργία είναι για τους Γεωργιανούς. Ηταν μια δεύτερη γενοκτονία για τους Ποντίους της περιοχής της Τσάλκας... Αυτή η αγριότητα επικρατεί σήμερα στο δημοκρατικό κράτος της Γεωργίας...»38.
Ζ. Εν Κατακλείδι

Στην ίδια τη Ρωσία, ο κόσμος έχει αρχίσει από καιρό να επανεκτιμά το παρελθόν, το σοσιαλιστικό παρελθόν. Ερευνες, δημοσκοπήσεις, ρεπορτάζ, τοπικά και διεθνή, συγκλίνουν τα τελευταία χρόνια στη διαπίστωση και επιβεβαίωση αυτού του γεγονότος:

    * Στο ψήφισμα για την ανάδειξη της «Προσωπικότητας του Αιώνα» που διεξήχθη στη Ρωσία, ο Β. Ι. Λένιν ήρθε πρώτος σε ψήφους. Δεύτερος αναδείχτηκε ο Ι. Β. Στάλιν, τρίτος ο κάτοχος βραβείου Νόμπελ Α. Ζαχάροφ και τέταρτος ο Γ. Γκαγκάριν, ο πρώτος άνθρωπος που ταξίδεψε στο Διάστημα39.
    * Ο Jean-Marie Chauvier έγραψε στην Le Monde Diplomatique (τεύχος Μάρτη 2004) πως το 57% των Ρώσων θέλει την επανασύσταση της Σοβιετικής Ενωσης, πως το 45% θεωρεί το σοβιετικό σύστημα καλύτερο από το υπάρχον, καθώς και πως το 43% επιθυμεί μια νέα Μπολσεβικική Επανάσταση.

Στη συνέχεια, παραθέτοντας τον Ουκρανό ποιητή Andrei Kurkov, γράφει πως «Εκείνη η κοινωνία ήταν θεμελιωμένη στη φιλία. Μπορούσες να χτυπήσεις την πόρτα του γείτονά σου αν χρειαζόσουν χρήματα και εκείνος θα σου τα έδινε». Η κοινωνιολόγος Ludmila Bulanka, η οποία παρακολούθησε και κατέγραψε τις πρόσφατες εργατικές κινητοποιήσεις, τόνισε πως οι εργαζόμενοι σήμερα πλέον «ασκούν σκληρή κριτική στους εαυτούς τους για τις ψευδαισθήσεις που είχαν την περίοδο 1989-1991, όταν υποστήριξαν τους δημοκράτες. Για τους ίδιους, το τέλος της ΕΣΣΔ υπήρξε μια οδυνηρή απώλεια...».

Αναφερόμενος δε στον δοκιμασμένο από τις εθνικιστικές συγκρούσεις Καύκασο, ο συγγραφέας της Le Monde Diplomatique επισημαίνει: «Πολλοί άνθρωποι νοσταλγούν το πνεύμα φιλίας των παλιών πολυεθνικών σοβιετικών κοινοτήτων εργαζομένων και μεταναστών».

Αναφέρει τέλος - και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία - πως «οι αρχές και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης απέτυχαν στην προσπάθειά τους να παρουσιάσουν τα 70 χρόνια της σοβιετικής εξουσίας ως έναν εφιάλτη», προσθέτοντας επίσης πως «οι πιέσεις που ασκήθηκαν ώστε να δημιουργηθεί μια τέτοια εικόνα δεν είναι πλέον αποτελεσματικές».

Αξίζει να σημειωθεί πως το ίδιο συμβαίνει και με πάρα πολλούς Ελληνες Ποντίους από τη Σοβιετική Ενωση που βρίσκονται σήμερα στη χώρα μας και αρνούνται να σκύψουν το κεφάλι στην αντικομμουνιστική προπαγάνδα ορθώνοντας ανάστημα στη συκοφαντία και το ψέμα.

Μακριά από ωραιοποιήσεις και πάντοτε με κριτικό πνεύμα, η υπεράσπιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε αποτελεί σήμερα πρώτιστο καθήκον για οποιονδήποτε προοδευτικό άνθρωπο, ανεξάρτητα αν προσδιορίζει τον εαυτό του κομμουνιστή ή όχι, οπαδό ή φίλο του Κόμματος.

Τριάντα πέντε χρόνια «αποσταλινοποίησης» και άλλα δεκαπέντε κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού με όλα τα μέσα που είχε στη διάθεσή της η καπιταλιστική πλέον Ρωσία δε στάθηκαν αρκετά ώστε να διαβρώσουν, να διαγράψουν, να επαναπροσδιορίσουν την ιστορική μνήμη ενός λαού. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως η αναθεώρηση της Ιστορίας θα καταθέσει τα όπλα. Τουναντίον, όσο η άρχουσα τάξη συνειδητοποιεί την αυξανόμενη αναποτελεσματικότητα των μεθόδων που υιοθετεί, εφαρμόζει και επιχειρεί να επιβάλει στη συνείδηση των λαών, τόσο θα οξύνεται η πάλη των ιδεών (εξ ου και η «ανάγκη» για αντικομμουνιστικά μνημόνια, το ξαναγράψιμο των σχολικών βιβλίων, κ.ά.).

Η παρουσία μας λοιπόν μπορεί να έφτασε στο τέλος της, η μελέτη ωστόσο γύρω από το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε συνεχίζεται. Γιατί, αν αναδείχτηκε κάτι ξεκάθαρα την περίοδο που μεσολάβησε από την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση έως σήμερα, είναι ότι η Ιστορία όχι μόνο δεν «τελείωσε» το 1991, αλλά επανέρχεται όλο και πιο επιτακτικά: Για τις μεν νικήτριες - προσωρινά - εκμεταλλεύτριες τάξεις ως εφιάλτης...

...για τους δε απανταχού της Γης εκμεταλλευομένους, τον εργαζόμενο λαό, ως ελπίδα, αναγκαιότητα και επιταγή για το μέλλον!

Σημειώσεις

1. Βλέπε Χασιώτης Ι. Κ. (1997) «Οι Ελληνες της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ενωσης» (Θεσσαλονίκη: University Studio Press) σελ. 235-236, Αγτζίδης Β. (2005) σελ. 107 και Παυλίδης Ε. (1953) σελ. 38.

2. Συνέντευξη Ρ15: Παναγιωτίδης Νίκος, Μπορζούμ (ΙΑΠΕ).

3. Τανιμανίδης Π. Γ. (1994) «Ποντιακοί Οικισμοί στην πρώην Σοβιετική Ενωση» (Θεσσαλονίκη: Σωματείο Παναγία Σουμελά) σελ. 23.

4. Ως μέλος του Κόμματος μετείχε σε τέσσερις κομματικές Συνδιασκέψεις και τρία Συνέδρια. Βλέπε Κομματικό Αρχείο Πόλης Οδησσού, Απόθεμα 3, Καταγραφή 1, Φάκελος 508, φύλλο 123 (Συλλογή Κώστα Αυγητίδη).

5. Κομματικό Αρχείο Πόλης Οδησσού, Απόθεμα 3, Καταγραφή 1, Φάκελος 147, φύλλο 128 (Συλλογή Κώστα Αυγητίδη).

6. Κομματικό Αρχείο Πόλης Οδησσού, Απόθεμα 3, Καταγραφή 1, Φάκελος 450, φύλλο 208 (Συλλογή Κώστα Αυγητίδη).

7. Οζέροφ Ν. (1967) «Στα ίχνη της Επανάστασης» (Συμφερούπολη) σελ. 20.

8. Τσβιλιούκ Σ. (1987) «Υπερασπίζοντας την υπόθεση του Οκτώβρη. Ξένοι Διεθνιστές στην Οδησσό, 1917-1920» (Οδησσός) σελ. 27 και Δοκίμιο Ιστορίας της Κομματικής Οργάνωσης Περιοχής Χερσώνας (1981) σελ. 56.

9. Αθηναϊκός Κούριερ, 14-21Οκτώβρη 2005, του Μπαρίς Μανέλοφ.

10. Martin T. (2001) «The Affirmative Action Empire: Nations and Nationalism in the Soviet Union, 1923-1939» (London: Cornell University Press) σελ. 13.

11. Καρποζήλου Α. και Καρποζήλου Μ. (1988-1989) «Ελληνοποντιακά βιβλία στη Σοβιετική Ενωση», στο «Αρχείον του Πόντου», τόμος 42ος (Αθήνα: Επιτροπή Ποντιακών Μελετών) σελ. 60-61.

12. Καζαντζάκης Ν. (2000) «Ταξιδεύοντας: Ρουσία» (Αθήνα: Εκδόσεις Καζαντζάκη) σελ. 41-44.

13. Βλέπε Κορδάτος Γ. (1955) «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», τόμος XIII (Αθήνα: 20ός Αιώνας) σελ. 523.

14. Γενική Στατιστική Υπηρεσία Ελλάδας, «Απογραφή των εργατών και υπαλλήλων των βιομηχανικών και εμπορικών επιχειρήσεων ενεργηθείσα τον Σεπτέμβριον του 1930», Αθήνα 1940.

15. Στατιστική Επετηρίς της Ελλάδος, 1935, σελ. 4 και 47.

16. «Για τα προβλήματα της Κ.Ο. Αμπχαζίας στον τομέα της βιομηχανικής ανάπτυξης και αγροτικής οικονομίας το 1934» (ομιλία στην 14η Συνδιάσκεψη της Κ.Ο. Αμπχαζίας), όπως παρατίθεται στο Ινστιτούτο Ιστορίας της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γεωργίας et al (1987) σελ. 298.

17. Συνέντευξη Ρ41: Πασαλίδης Γιώργος, Πετιγκρόρσκ (ΙΑΠΕ).

18. Συνέντευξη Ρ67: Χαράλαμπος Καλπακίδης, Γιούρεβιτς, Αντλερ Σότσι Γεωργίας (ΙΑΠΕ).

19. Ελληνική Πρεσβεία της Μόσχας, 2 Μαρτίου 1930, Φάκελος Β/8/1/Α, Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών (Συλλογή Ν. Σαλπιστή) και σχετικό έγγραφο όπως παρατίθεται στο Τσαλαχούρης Κ. (-) «Ο Ελληνισμός της Σοβιετικής Ενωσης» (Αθήνα: Νέα Σύνορα - Α. Α. Λιβάνη) σελ. 146-147.

20. Conquest R (1967) «Soviet Nationalities Policy in Practice» (London: Bodley Head Ltd) σελ. 95.

21. Strong A. L. (1957) «The Stalin Era» (New York: Mainstream Publishers) σελ. 58.

22. Getty J. A., Rittersporn G. T., Zemskov V. N. (1993) «Victims of the Soviet Penal System in the pre-war Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence», στο «American Historical Review», τόμος 98, τεύχος 4 Οκτωβρίου.

23.Getty J. A., Rittersporn G. T., Zemskov V. N. (1993) σελ. 1.028-1.029.

24.Strong A. L. (1957) σελ. 69.

25. Davis J. E. (1944) «Mission to Moscow: A Record of Confidential to the State Department, Official and Personal Correspondence, Current Diary and Journal Entries, including Notes and Comment up to October 1941» (London: Gollancz) σελ. 280.

26. Βλέπε Ρούμπικς Α. (2005) σελ. 59-60.

27. Αθηναϊκός Κούριερ, 30 Σεπτεμβρίου - 7 Οκτωβρίου 2005, επιστολή Φρόσως Ονουφριάδου.

28. Αθηναϊκός Κούριερ, 2-9 Ιούνη 2006, άρθρο Διογένη Μέλικοφ.

29. Αθηναϊκός Τύπος, 8 Δεκεμβρίου 2004, Μαρτυρία Χαρίκλειας Κανέτη από το Καζαχστάν.

30. Hobsbawm E (2000) «Age of Extremes: The Short Twentieth Century, 1914-1991» (London: Abacus) σελ. 7.

31. Φάκελος 46.1 του 1944, Κυβέρνηση Καΐρου, Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών.

32. Συνέντευξη Αθανασιάδη Γιάννη (19/7/2006).

33. Αθηναϊκός Κούριερ, 21 Σεπτεμβρίου - 6 Οκτωβρίου 2006, άρθρο του Νικόλαου Μασμανίδη με τίτλο «Ποντιακή Συμφωνία: 126 μετάλλια της Σοβιετικής Ενωσης».

34. Βλέπε Κεσσίδης Θ. (1999) «Who is Who» (Θεσσαλονίκη: Αφοί Κυριακίδη).

35. Αθηναϊκός Κούριερ, 21 Σεπτεμβρίου - 6 Οκτωβρίου 2006, άρθρο του Νικόλαου Μασμανίδη με τίτλο «Ποντιακή Συμφωνία: 126 μετάλλια της Σοβιετικής Ενωσης».

36. Jerry Hough, «Reform goes tumbling with ruble devaluation» στο Los Angeles Times 18 Αυγούστου 1998

37. Εφημερίδα «Τα Νέα», 25 Απριλίου 2005, άρθρο Στέλιου Βραδέλη με τίτλο «Απειλούν να μας σκοτώσουν: Στο έλεος των εθνικιστών 4.500 Ελληνες ομογενείς που έχουν απομείνει στην Τσάλκα της Γεωργίας»

38. Αθηναϊκός Κούριερ, 15-22 Απρίλη 2005, του Δωροθέι Μιχάλεβιτς Παπαδόπουλος «Σώστε την Τσάλκα»

39. Associated Press, 12/2/2006

40. Βλέπε άρθρο του Chauvier J. M. στην Le Monde Diplomatique, τεύχος Μαρτίου 2004, με τίτλο «Russia: Nostalgic for the Soviet Era»

Του
Αναστάση ΓΚΙΚΑ*
*Ο Αναστάσης Γκίκας είναι Δρ. Ιστορίας, συνεργάτης του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της ΕΣΣΔ
 Νέα στοιχεία και μαρτυρίες έρχονται στο φως 70 χρόνια μετά την έναρξη της «Ελληνικής Επιχείρησης» που διήρκεσε 13 χρόνια
Του Βλαση Αγτζιδη*
Τον Δεκέμβριο του 1937 ξεκίνησε η «Ελληνική Επιχείρηση» (Gretseskayia Operatsia) κατά των Ελλήνων της πρώην Σοβιετικής Ενωσης με την υπογραφή του Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι, κοινώς Στάλιν. Ηδη είχε εξοντωθεί το σύνολο της εσωκομματικής αντιπολίτευσης.
H απόλυτη κυριαρχία της σταλινικής ομάδας στην εξουσία, όπως συμβολικά θα αναδειχθεί με τις Δίκες της Μόσχας του ’36, θα μετατρέψει τη χώρα σε μια ματωμένη φυλακή. Επικεφαλής των δυνάμεων εσωτερικής καταστολής όρισε τον Λαυρέντι Μπέρια, την ομάδα του οποίου η Απόφαση του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ (Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ενωσης) περιγράφει ως «εγκληματική σπείρα». Ο ίδιος ο Στάλιν θα πιστεύει ότι διαθέτει το Αλάθητο και θα επιβάλλει μια δικτατορική πολιτική, που πρωτίστως θα στραφεί κατά των κομματικών του συντρόφων. Στην ίδια απόφαση του 20ού Συνεδρίου αναφέρεται ότι: «…εσυκοφαντήθηκαν και άνευ ενοχής εδεινοπάθησαν πολλοί τίμιοι κομμουνιστές και άλλοι εξωκομματικοί Σοβιετικοί πολίτες».
Για τον σταλινισμό, ο Γκι Ντεμπόρ στην «Κοινωνία του θεάματος» έγραψε: «Ο σταλινισμός υπήρξε η βασιλεία του τρόμου ακόμα και μέσα στην ίδια τη γραφειοκρατική τάξη. Η τρομοκρατία που θεμελιώνει την εξουσία της τάξης αυτής, πρέπει να πλήξει, επίσης, κι αυτή την ίδια την τάξη γιατί δεν έχει καμιά νομική υπόσταση, που θα μπορούσε να την επεκτείνει και σε καθένα από τα μέλη της… Κάθε γραφειοκράτης είναι απόλυτα εξαρτημένος από μια κεντρική εγγύηση της ιδεολογίας, που αναγνωρίζει ένα δικαίωμα συλλογικής συμμετοχής στη “σοσιαλιστική εξουσία” της όλων των γραφειοκρατών που δεν εξολοθρεύει. Αν όλοι οι γραφειοκράτες αποφασίζουν από κοινού για όλα, η συνοχή της ίδιας τους της τάξης δεν μπορεί παρά να εξασφαλιστεί μόνο διαμέσου της συγκέντρωσης της τρομοκρατικής τους εξουσίας σ’ ένα μόνο πρόσωπο».
Τα «τιμωρημένα έθνη»
Μία από τις συνέπειες του σταλινισμού ήταν ο διαχωρισμός των εθνών σε «προοδευτικά» και «αντιδραστικά». Η ομάδα των «αντιδραστικών εθνών» περιελάμβανε τους Ελληνες, τους Κορεάτες, τους Γερμανούς του Βόλγα, τους Τατάρους της Κριμαίας, τους Τσετσένους κ.ά. Ο σταλινισμός θεωρούσε ότι όλοι αυτοί είχαν «μητέρα-πατρίδα» στον καπιταλιστικό κόσμο. Ετσι, ανεξαρτήτως των πολιτικών φρονημάτων, οι πολίτες αντιμετωπίστηκαν μόνο ως έχοντες «αντιδραστική» εθνική καταγωγή. Το 1937-38 οι Ελληνες γίνονται θύματα ενός φοβερού πογκρόμ. Πρώτα, απαγορεύτηκε η λειτουργία των ελληνικών σχολείων, των θεάτρων, των πολιτιστικών κέντρων, των εκδοτικών οίκων. Εκλεισαν οι ελληνικές εφημερίδες, οι οποίες ακολουθούσαν σκληρή σταλινική γραμμή. Καταργήθηκαν οι Αυτόνομες Ελληνικές Περιοχές (μία στη Νότια Ρωσία και τρεις στην περιοχή της Μαριούπολης).
Oι μεγαλύτερης έκτασης συλλήψεις Ελλήνων έγιναν στην κοιλάδα του Κουμπάν, στη Νότια Ρωσία. Η μυστική αστυνομία συνέλαβε μαζικά τους Ελληνες άνδρες από 16 ετών και άνω. Στην περιοχή αυτή δεν υπήρχε ελληνική οικογένεια που να μην είχε θύματα. Οι επιζώντες θυμούνται έντονα τις σκηνές των συλλήψεων και των πορειών των συλληφθέντων με τη συνοδεία έφιππων αστυνομικών. Οι αρχές γύριζαν από σπίτι σε σπίτι στις ελληνικές κοινότητες και προέβαιναν σε κατάσχεση των πάντων, ελληνικά διαβατήρια, φωτογραφίες και γράμματα από την Ελλάδα. Οι Ελληνες κάτοικοι της περιφέρειας του Κρασνοντάρ, όπου έγιναν οι περισσότερες συλλήψεις, εγκατέλειπαν τα σπίτια τους τρομοκρατημένοι και κατέφευγαν σε σπίτια ντόπιων για να σωθούν. Η κύρια κατηγορία που απαγγέλθηκε στην Ελληνική Περιοχή ήταν ότι οι κάτοικοί της ανήκαν σε παράνομες ελληνικές εθνικιστικές οργανώσεις, που στόχευαν στη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και στη δημιουργία ελληνικής δημοκρατίας στη νότια Ρωσία.
Τα κριτήρια των συλλήψεων
Οι καταστάσεις των υποψήφιων συλληφθέντων συντάσσονταν στα κομματικά γραφεία των οργανώσεων των περιοχών. Τα κριτήρια επιλογής σχετίζονταν σε μεγάλο βαθμό με τα προσωπικά αισθήματα των υπεύθυνων κομματικών. Στους καταλόγους περιλαμβάνονταν όσοι στα παλιότερα χρόνια εξασκούσαν κάποιο ελεύθερο επάγγελμα και οι πλέον ευκατάστατοι. Επίσης, ανάμεσα στους πρώτους συλληφθέντες ήταν όσοι εξακολουθούσαν να έχουν την ελληνική υπηκοότητα. Αλλο κριτήριο αποτελούσε και η πιθανή αλληλογραφία με συγγενείς στην Ελλάδα. Το «αδίκημα» της αλληλογραφίας με άτομα που ζούσαν σε καπιταλιστική χώρα, οδήγησε πολλούς Ελληνες να απαγορεύσουν στην οικογένειά τους να στέλνει ή να δέχεται γράμματα από την Ελλάδα. Ο αριθμός των προσώπων που θα έπρεπε να περιλαμβάνει η κατάσταση οριζόταν από τις περιφερειακές οργανώσεις. Η συνολική διαδικασία άγγιζε τα όρια του παραλόγου, εφόσον οι κεντρικές υπηρεσίες έδιναν μόνο τον αριθμό αυτών που θα έπρεπε να συλληφθούν.
Ο Κοσμάς Τσιμιάνοφ από το χωριό Μερτσάνσκογε του Κρασνοντάρ αναφέρει:
«...έπαιρναν ένα τηλεγράφημα που έγραφε: 500 άτομα, δίχως να έχει ονόματα. Ο αριθμός αυτός μοιραζόταν. Εχουμε 20 ραγιόνια, άρα αντιστοιχούν 25 άτομα σε κάθε ραγιόνι. Αλλες φορές ερχόταν τηλεγράφημα για 100 άτομα. Το έστελναν στο σοβιέτ. Εκείνοι με τον αστυνομικό, συνολικά πέντε άτομα, έλεγαν ποιον θα δώσουν, εκείνον, εκείνον, εκείνον! Τους συγγενείς τους δεν τους πείραζαν. Στον κατάλογο δεν έβαζαν γέρους, αλλά μόνο ανθρώπους που μπορούσαν να δουλεύουν».
Για όσους τελικά συμπεριλάμβαναν στην κατάσταση, εφεύρισκαν διάφορες κατηγορίες, όπως «έβρισε τον Στάλιν» ή «ανατίναξε ένα γεφύρι» ή «έκανε σαμποτάζ σε εργοστάσιο» ή «συμμετείχε σε εθνικιστική ομάδα» κ.λπ.
Τον Αύγουστο του 1938, δίχως να έχει προηγηθεί δημόσια ανακοίνωση, έκλεισαν όλα τα ελληνικά σχολεία. Η διδασκαλία άρχισε να γίνεται κυρίως στη ρωσική γλώσσα, αλλά αρκετές φορές στη γλώσσα της Δημοκρατίας στην οποία ζούσαν. Με τον ίδιο τρόπο, σταμάτησε η έκδοση των ελληνικών εφημερίδων και περιοδικών, ενώ έκλεισαν και οι ελληνικοί εκδοτικοί οίκοι. Τα τυπογραφεία καταστράφηκαν. Χαρακτηριστικός είναι ο τρόπος καταστροφής του εκδοτικού οίκου «Κολεκτιβιστής». Τα τυπογραφικά στοιχεία του πετάχτηκαν στην Αζοφική Θάλασσα συμβολικά, «ώστε να μην ξανατυπωθεί στη Ρωσία ελληνικό βιβλίο». Εκλεισαν επίσης και οι ελληνικές θεατρικές σκηνές. Kαταστράφηκαν σκόπιμα τα περισσότερα στοιχεία της πολιτιστικής δράσης των Ελλήνων. Πολλοί Ελληνες, επίσης, από φόβο, κατέστρεψαν μόνοι τους πολλά στοιχεία, ένα μέρος των οποίων αφορούσε την ίδια τη θεατρική παραγωγή. Αντίστοιχη ήταν και η τύχη των ελληνικών εκκλησιών.
Στον δρόμο για το Γκουλάγκ
Συγκλονιστική είναι η περιγραφή του Παύλου Κερδεμελίδη, πρόσφυγα της Μικρασιατικής Καταστροφής του ’22 από τον Πόντο. Εγκαταστάθηκε στην Κριμαία, απ’ όπου συνελήφθη το 1937 για να περάσει 13 χρόνια της ζωής στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας. Ο κυρ Παύλος είναι ένας από τους ελάχιστους Ελληνες από τους περίπου 50.000 που στάλθηκαν στα στρατόπεδα κατά την περίοδο των διώξεων 1937-38 που επέζησε και αφηγείται τις δραματικές στιγμές που έζησε:
«Μας φόρτωσαν σε ενενήντα βαγόνια, εικοσιπέντε χιλιάδες άτομα, και μας πήγαν χίλια πεντακόσια χιλιόμετρα από το Γκόρκι, στη Σιβηρία. Εκεί ήταν δάση. Μας έβγαλαν, ανοίξαμε δρόμο και φτάσαμε σε μια πεδιάδα. “Εδώ θα μείνετε”, μας είπαν. Μέσα στο δάσος, δίχως σπίτια, δίχως τίποτα. Μέσα στο χιόνι. Ετσι σε έξη μήνες από εικοσιπέντε χιλιάδες έμειναν μόνο εξακόσιοι... Εκεί δουλεύαμε. Κόβαμε ξύλα και τα στοιβάζαμε. Γύρω μας ήταν φαντάροι με αυτόματα. Ολα τα ξύλα σάπισαν εκεί βέβαια. Ηθελαν να μας εξοντώσουν. Οι περισσότεροι πέθαναν. Κανείς δε θα μάθει πόσοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι… Πηγαίναμε για δουλειά τέσσερεις-τέσσερεις. Γύρω τα σκυλιά και τα αυτόματα. Ενα βήμα δεξιά, ένα βήμα αριστερά, πυροβολούσαν χωρίς προειδοποίηση…»
Στη δεκαετία του ’40, οι διώξεις ολοκληρώνονται με τη βίαιη μεταφορά μεγάλου μέρους του ελληνικού πληθυσμού στην Κεντρική Ασία. Η τελευταία εκτόπιση έλαβε χώρα στις 13 Ιουνίου 1949. Τα σταλινικά στρατεύματα περικύκλωσαν τα ελληνικά χωριά του Καυκάσου και υποχρέωσαν τους κατοίκους τους να τα εκκενώσουν μέσα σε λίγες ώρες. Η υποχρεωτική αυτή εκτόπιση υπήρξε η τελευταία πράξη μιας σειράς βίαιων ενεργειών των σοβιετικών αρχών κατά της ελληνικής μειονότητας, η οποία ανερχόταν σε 450.000 άτομα περίπου. Οι διώξεις αυτές, που αποτελούν μία από τις πλέον άγνωστες σελίδες της νεότερης ελληνικής ιστορίας, ξεκινούν το 1937 και τερματίζονται το 1949.
* Ο κ. Βλάσης Αγτζίδης είναι ιστορικός.

Ο Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντερ Σολζενίτσιν άφησε την τελευταία του πνοή τη νύχτα της Κυριακής προς την Δευτέρα στο σπίτι του, στη Μόσχα, σε ηλικία 89 ετών, όπως ανέφεραν τα ρωσικά ειδησεογραφικά πρακτορεία.
Σύμφωνα με το γιο του Νομπελίστα συγγραφέα, Στεπάν, ο Σολζενίτσιν πέθανε λόγω "οξείας καρδιακής ανεπάρκειας" στις 23:45 το βράδυ της Κυριακής, τοπική ώρα.
Ο Σολζενίτσιν γεννήθηκε στον Καύκασο στις 11 Δεκεμβρίου 1918, σπούδασε φυσική και μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Ροστόφ και υπηρέτησε στον Κόκκινο Στρατό κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το 1945 όμως καταδικάστηκε σε φυλάκιση οκτώ ετών σε στρατόπεδο επειδή σε επιστολή που είχε στείλει σε ένα φίλο του αμφισβήτησε τις πολεμικές ικανότητες του Στάλιν. Αφέθηκε ελεύθερος το 1953, λίγους μήνες πριν από το θάνατο του Στάλιν και εξορίστηκε στην κεντρική Ασία, όπου άρχισε να γράφει. Στη συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Ριάζαν, 200 χιλιόμετρα από τη Μόσχα και άρχισε να διδάσκει.
Τον Νοέμβριο του 1962 του δόθηκε η άδεια να δημοσιεύσει στη λογοτεχνική επιθεώρηση "Νόβι Μιρ" το έργο του "Μια ημέρα από τη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς", που αφορούσε έναν κρατούμενο στα Γκούλαγκ. Παρ' ότι είχε σπάσει το ταμπού, προκαλώντας σοκ στην ΕΣΣΔ με τις περιγραφές του, τα επόμενα έργα του, όπως "Ο πρώτος κύκλος" και το "Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ", κυκλοφόρησαν μόνο σε παράνομες εκδόσεις ή στο εξωτερικό, όπου γνώρισαν μεγάλη επιτυχία.
Το 1970 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, όμως αρνήθηκε να μεταβεί στη Στοκχόλμη για να το παραλάβει φοβούμενος ότι το σοβιετικό καθεστώς δεν θα του επέτρεπε να επιστρέψει. Ωστόσο, το 1974 του αφαιρέθηκε η σοβιετική υπηκοότητα και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα. Έζησε διαδοχικά στη Γερμανία, στην Ελβετία και στις ΗΠΑ και επέστρεψε στη Ρωσία το 1994, μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ.
Τιμήθηκε επίσης με το βραβείο του ρωσικού κράτους για τα "εξαιρετικά επιτεύγματά του στον ανθρωπιστικό τομέα" από τον τότε πρόεδρο της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ο Ρώσος πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβέντεφ, εξέφρασε τα συλλυπητήριά του στην οικογένεια του συγγραφέα.
Παραθέτω αποσπάσματα από το βιβλίο "ΑΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ ΓΚΟΥΛΑΓΚ":
Και μ' όλο που ο Βλαντίμιρ Ίλιτς Λένιν, στά 1917, για την εδραίωση μιας «αυστηρά επαναστατικής τάξεως», απαιτούσε «να πατάσσεται ανελέητα κάθε απόπειρα αναρχίας εκ μέρους μέθυσων, αλητών, αντεπαναστατών και άλλων προσώπων», θεωρούσε δηλαδή τους μέθυσους σαν τους πιο επικίνδυνους αντιπάλους της Οκτωβριανής επανάστασης και τοποθετούσε τους αντεπαναστάτες κάπου στην τρίτη σειρά, ωστόσο έθετε και ευρύτερα το πρόβλημα. Στο άρθρο του «Πώς να οργανώσουμε την άμιλλα» (7 και 10 Ιανουαρίου 1918) ο Λένιν κήρυξε σαν γενικό μοναδικό σκοπό «την εκκαθάριση της ρωσικής γης από κάθε βλαβερό έντομο». Και σαν βλαβερά έντομα δεν εννοούσε μόνο όσους δεν ανήκαν στην εργατική τάξη, αλλά και τους «φυγόπονους εργάτες», όπως λόγου χάρη τους στοιχειοθέτες των κομματικών τυπογραφείων της Πετρούπολης. (Να τι κάνει το πέρασμα του χρόνου. Μας είναι δύσκολο σήμερα να καταλάβουμε πως είναι δυνατό οι εργάτες, μόλις έγιναν δικτάτορες, να προσπαθούν αμέσως να ξεφύγουν από τη δουλειά, που εξυπηρετούσε αυτούς τους ίδιους).
Κι ακόμα ο Λένιν έγραφε: «σε ποια συνοικία μεγάλης πολιτείας, σε ποιο εργοστάσιο, σε ποιο χωριό... δεν υπάρχουν... σαμποτέρ... που παριστάνουν τους διανοούμενους;» . Είναι αλήθεια πως σ' αυτό το άρθρο ο Λένιν πρότεινε διάφορους τρόπους για την εκκαθάριση της χώρας από τα έντομα: μπορούσαν να τους εξορίζουν, να τους βάζουν να καθαρίζουν αποχωρητήρια, ή να τουφεκίζουν τους χαραμοφάηδες. Υπήρχε επίσης η εκλογή μεταξύ της φυλακής ή «της τιμωρίας σε καταναγκαστικά έργα βαρυτέρας μορφής» . Και μ' όλο που πρόβλεπε και υπόδειχνε τις βασικές κατευθύνσεις των ποινών, ο Βλαντίμιρ Ίλιτς πρότεινε να γίνει αντικείμενο άμιλλας μεταξύ «των διαφόρων ομάδων του πληθυσμού και των κοινοτήτων» η ανεύρεση καλύτερων τρόπων εκκαθάρισης.
Μας είναι πολύ δύσκολο να εξετάσουμε τώρα ποιοι υπάγονταν στην κατηγορία των εντόμων. Ο πληθυσμός της Ρωσίας είναι πολύ ετερογενής και συναντάμε σ' αυτόν και μεμονωμένες, εντελώς περιττές, ξεχασμένες πια σήμερα, μικρές ομάδες. Έντομα ήταν φυσικά τα μέλη όλων των ζέμστβο (τοπικά διοικητικά συμβούλια στην ύπαιθρο). Έντομα ήταν τα μέλη των συνεταιρισμών και όλοι οι ιδιοκτήτες σπιτιών. Πολλά έντομα βρίσκονταν ανάμεσα στους καθηγητές των γυμνασίων. Μόνο έντομα έπαιρναν μέρος στις ενοριακές επιτροπές και έντομα έψελναν στις εκκλησιαστικές χορωδίες. Έντομα ήταν όλοι οι παπάδες, και πολύ περισσότερο όλοι οι καλόγεροι και οι καλόγριες. Αλλά και όσοι τολστοϊκοί είχαν αναλάβει κάποια υπηρεσία στα Σοβιέτ, αποδείχτηκε πως ήταν επίσης έντομα. Και αφού ήρθε ο λόγος για τους σιδηροδρομικούς, πρέπει να πούμε πως πάρα πολλά έντομα καμουφλάρονταν πίσω από τη στολή του σιδηροδρομικού και ήταν απαραίτητο να τα ξεσκεπάσουν και να τα εξοντώσουν. Όσο για τους τηλεγραφητές, αυτοί για κάποιο λόγο ήταν όλοι τους αδιόρθωτα έντομα και αντιπαθούσαν τα Σοβιέτ. Δεν μπορεί επίσης να πει κανείς κανένα καλό για τη ΒΙΚΖΕΛ (Εκτελεστική επιτροπή του συνδικάτου των σιδηροδρομικών), ούτε και για τα άλλα συνδικάτα, που συχνά ήταν γεμάτα από έντομα εχθρικά προς την εργατική τάξη.
Και μόνο οι ομάδες που αναφέραμε είναι ήδη πολυάριθμες και θα χρειαστούν κάμποσα χρόνια για την εκκαθάρισή τους. Υπάρχουν όμως ακόμη και οι καταραμένοι οι διανοούμενοι, οι ανήσυχοι φοιτητές, οι διάφοροι αλλόκοτοι τύποι, οι αναζητητές της αλήθειας, από τους οποίους του κάκου προσπάθησε ο Μέγας Πέτρος να ξεκαθαρίσει τη Ρωσία και οι οποίοι στέκονται πάντα εμπόδιο στην εγκαθίδρυση του καλά οργανωμένου και σταθερού καθεστώτος. Θα ήταν λοιπόν αδύνατο να κάνουν αυτή την εξυγιαντική εκκαθάριση, και πολύ περισσότερο μάλιστα σε καιρό πολέμου, αν χρησιμοποιούσαν τις παλιές διαδικασίες της δικονομίας. Έτσι εφαρμόσανε μιαν εντελώς καινούργια διαδικασία: την εξωδικαστική δικαιοσύνη, και την άχαρη αυτή δουλειά την ανέλαβε υπεύθυνα και πολύ ζεστά η Βε–Τσε–Κα (Έκτακτη Πανρωσική Επιτροπή Προστασίας της Επανάστασης κατά της Αντεπανάστασης και της Υπονόμευσης). Φρουρός της Επανάστασης, μοναδικό στην ανθρώπινη ιστορία καταπιεστικό όργανο, η Βε–Τσε–Κα συγκέντρωσε στα ίδια χέρια την παρακολούθηση, τη σύλληψη, την ανάκριση, τη δίκη, την καταδίκη και την εκτέλεση της αποφάσεως.  
Το κράτος έχει ανάγκη από χρήματα, χρειάζεται χρυσάφι, και δεν έχουν αρχίσει ακόμα να λειτουργούν τα ορυχεία στον ποταμό Κολύμα. Από το τέλος του 1929 αρχίζει ο πασίγνωστος χρυσός πυρετός, με τη διαφορά πως πυρετό δεν παθαίνουν εκείνοι που ψάχνουν για χρυσάφι, αλλά εκείνοι από τους οποίους το παίρνουν. Η ιδιομορφία του "χρυσού" χειμάρρου είναι πως αυτά τα κουνέλια ουσιαστικά δεν κατηγορούνται για τίποτα και δεν έχουν σκοπό να τα στείλουν στη χώρα του ΓΚΟΥΛΑΓΚ. Το μόνο που ζητάνε είναι να τους αρπάξουν το χρυσάφι με το "δίκαιο του ισχυρότερου". Γι' αυτό γεμίζουν φίσκα οι φυλακές και οι ανακριτές δεν προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα, ενώ τα τμήματα μεταγωγών και τα στρατόπεδα δέχονται ασύγκριτα μικρότερα συμπληρώματα. 
Ποιους πιάνουν στον "χρυσό" χείμαρρο; Όλους εκείνους, που κάποτε, πριν από δεκαπέντε χρόνια, είχαν "δουλειά" δική τους, ήταν έμποροι ή βιοτέχνες, και, σύμφωνα με τους συλλογισμούς της Γκεπεού, θα μπορούσαν να έχουν κερδίσει και να έχουν κρύψει χρυσάφι. Τις περισσότερες φορές όμως αυτοί ακριβώς δεν είχαν καθόλου χρυσάφι: Είχαν τα κεφάλαιά τους σε χρήμα ή σε ακίνητα κι όλα αυτά χάθηκαν, τα πήρε η επανάσταση, δεν τους έμεινε τίποτα. Τίποτα δεν έσωζε εκείνον που πάνω του έπεφτε η σκιά της "χρυσής" καταγγελίας, ούτε η προλεταριακή του προέλευση, ούτε οι υπηρεσίες που είχε προσφέρει στην επανάσταση. Τους πιάνουν όλους και τους στριμώχνουν στα κελιά της Γκεπεού – ο αριθμός των συλληφθέντων και σήμερα ακόμα φαίνεται φανταστικός. Τόσο το καλύτερο όμως – έτσι θα παραδώσουν το χρυσάφι πιο γρήγορα! Η σύγχυση είναι τέτοια ώστε άντρες και γυναίκες βρίσκονται στα ίδια κελιά και πηγαίνουν στη "βούτα" ο ένας μπροστά στον άλλον. Ποιος νοιάζεται όμως γι' αυτά τα ψιλοπράγματα; Φέρτε το χρυσάφι, κανάγιες! Οι ανακριτές δεν γράφουν πρωτόκολλα. Τι χρειάζονται αυτά τα παλιόχαρτα; Αν οι ενδιαφερόμενοι αρπάξουν αργότερα καμιά ποινή ή όχι, δεν ενδιαφέρει κανέναν. Το μόνο που έχει σημασία είναι: Δώσε το χρυσάφι, κανάγια! Το Κράτος έχει ανάγκη από χρυσάφι, εσένα όμως τι σου χρειάζεται; Οι ανακριτές έχουν χάσει πια τη φωνή τους δεν έχουν καν τη δύναμη να απειλήσουν και να βασανίσουν, υπάρχει όμως μια μέθοδος που εφαρμόζεται σε όλους: ταΐζουν μόνο με αλμυρά φαγητά τους φυλακισμένους και δεν τους δίνουν νερό! Όποιος παραδώσει το χρυσάφι του, αυτός θα πιει νερό! Μια λίρα για ένα ποτήρι νερό!
Αυτός ο χείμαρρος ξεχωρίζει από τους προηγούμενους κι από τους επόμενους, γιατί η μοίρα αν όχι των μισών, τουλάχιστο ενός σημαντικού μέρους των συλληφθέντων, σφάδαζε στα ίδια τους τα χέρια. Αν πραγματικά δεν έχεις χρυσάφι, η θέση σου είναι απελπιστική. Σε δέρνουν, σε καίνε, σε βασανίζουν και σε ψήνουν στον ατμό ώσπου να πεθάνης ή ώσπου να σε πιστέψουν. Μα αν έχεις χρυσάφι, εσύ ο ίδιος καθορίζεις τον βαθμό των βασανιστηρίων σου, τον βαθμό της αντοχής σου και τη μελλοντική σου τύχη. Εδώ που τα λέμε, αυτό δεν είναι καθόλου πιο εύκολο από ψυχολογική πλευρά, είναι πολύ πιο δύσκολο, γιατί αν κάνης λάθος, θα μείνεις για πάντα ένοχος στα ίδια σου τα μάτια. Εκείνος φυσικά που έχει μπει στο πνεύμα αυτών των ιδρυμάτων, θα λυγίσει και θα δώσει το χρυσάφι, και είναι πιο εύκολα έτσι. Δεν πρέπει όμως να το παραδώσεις πάρα πολύ εύκολα: δεν θα σε πιστέψουν πως το έδωσες όλο, και θα σε κρατήσουν ακόμα μέσα. Μα ούτε και πολύ αργά κάνει να το δώσεις: τότε θα σου βγάλουν την ψυχή, ή από τον θυμό τους θα σου φορτώσουν και καμιά ποινή. Ένας Τάταρος αμαξάς άντεξε σε όλα τα βασανιστήρια: δεν έχω χρυσάφι! Τότε συλλάβανε τη γυναίκα του, τη βασάνιζαν, κι ο Τάταρος επέμεινε ακόμα πως δεν έχει χρυσάφι! Έπιασαν και την κόρη του – δεν άντεξε ο Τάταρος, παράδωσε εκατό χιλιάδες ρούβλια. Άφησαν τότε την οικογένειά του, του ίδιου όμως του φόρτωσαν κάμποσα χρονάκια φυλακή. Τα πιο άγαρμπα αστυνομικά μυθιστορήματα, οι πιο απίθανες όπερες για ληστές έγιναν τότε πραγματικότητα στην εφαρμογή της πολιτικής αυτού του μεγάλου κράτους.
Η καθιέρωση του συστήματος των διαβατηρίων εσωτερικού στο κατώφλι της δεκαετίας 1930 – 40 συμπλήρωσε κι αυτή αρκετά τα στρατόπεδα. Όπως ο Μέγας Πέτρος απλοποιούσε τη σύνθεση του λαού ανοίγοντας λούκια και αυλακιές ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, με τον ίδιο τρόπο ενεργούσε και το δικό μας σοσιαλιστικό σύστημα διαβατηρίων. Σάρωνε ακριβώς όλα τα ενδιάμεσα έντομα, όλο αυτό το πονηρό τμήμα του πληθυσμού, τους αλήτες και τους ξεκρέμαστους. Στις αρχές γίνονταν πολλά μπερδέματα με αυτά τα διαβατήρια – εκείνοι που δεν δήλωναν στην Αστυνομία την άφιξή τους ή την αναχώρησή τους από μια πόλη στέλνονταν στο Αρχιπέλαγος – έστω και για ένα χρονάκι.

Και να ήταν μόνο αυτά.....

www.e-grammes.gr/article.php?id=2731
Αυτή είναι η διεύθυνση της εθνικιστικής οργάνωσης "ελληνικές γραμμες" οπου φιλοξενεί με χάρα την συνέντευξη του ρώσσου "αντιφρονούντα".
τα συμπεράσματα δικά σας...

και κάτι για τα "Νόμπελ" ...ετσι για προβληματισμό..

με νόμπελ "ειρήνης" ο Γκορμπατσόφ το 91, με νόμπελ και ο Αλ Γκορ   ....ο Μπους πότε με το καλό??

...και ο Κάρατζιτς στην "δικαιοσύνη"...

BTW
@ promitheas

Ποια η γνωμη σου για τον Γκορμπατσοφ?

η προσωπική μου άποψη??  Κρέμασμα ...όπως τον Γκαίρινκ στη Δικη της Νυρεμβέργης και άλλους...

Αυτα που πηγε να εφαρμοσει ηταν μεγαλα αλλα ηταν ο ιδιος μικρος σαν ηγετης.

αγόρι μου εσύ ή είσαι τόσο αφελής και ζείς στον δικό σου κόσμο ή τόσο ασυγράτητα οπορτουνιστής και ρεφόρμα οπου χωρίς να θέλεις ξεσκεπάζεις τα σχέδια της μεγάλης σοσιαλδημοκρατίας, που ετοιμάζουν απο την αρχή το ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

2. Τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα που άσκησαν εξουσία στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη τον περασμένο αιώνα, και τα οποία εξακολουθούν να είναι στην εξουσία σε αρκετές χώρες του κόσμου, έχουν χαρακτηριστεί, χωρίς εξαιρέσεις, από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι παραβιάσεις ποικίλουν ανάλογα με την κουλτούρα, τη χώρα και την ιστορική περίοδο και περιλαμβάνουν ατομικές και συλλογικές δολοφονίες και εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, πείνα, εκτοπίσεις, βασανιστήρια, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου.
3. Τα εγκλήματα δικαιολογήθηκαν στο όνομα της θεωρίας της πάλης των τάξεων και της αρχής της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η ερμηνεία και των δύο αρχών νομιμοποίησε την «εξάλειψη» ανθρώπων που θεωρούνταν επιζήμιοι στην οικοδόμηση μια νέας κοινωνίας και, κατά συνέπεια, εχθροί των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων σε κάθε χώρα αφορούσε πολίτες τους. Αυτή ήταν ιδιαίτερα η περίπτωση της πρώην ΕΣΣΔ που κατά πολύ ξεπέρασαν τους άλλους λαούς σε αριθμό θυμάτων.
4. Η Συνέλευση αναγνωρίζει πως παρά τα εγκλήματα των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων, κάποια Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα έχουν συμβάλλει στην επίτευξη της δημοκρατίας.
5. Την πτώση των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη δεν έχει ακολουθήσει σε όλες τις περιπτώσεις μια διεθνής έρευνα πάνω στα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από αυτά. Επιπλέον, οι πρωτεργάτες αυτών των εγκλημάτων δεν έχουν υποχρεωθεί σε δίκη από τη διεθνή κοινότητα όπως ήταν η περίπτωση με τα φρικτά εγκλήματα που διαπράχθηκαν στο όνομα του Εθνικού Σοσιαλισμού (Ναζισμού).
6. Κατά συνέπεια, η δημόσια συνείδηση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι πολύ πενιχρή. Κομμουνιστικά κόμματα είναι νόμιμα και δραστήρια σε ορισμένες χώρες, ακόμα και αν σε ορισμένες περιπτώσεις δεν έχουν πάρει αποστάσεις από τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα στο παρελθόν.
7. Η Συνέλευση είναι πεισμένη πως η συνείδηση της ιστορίας είναι μιας από της προϋποθέσεις για την αποφυγή παρομοίων εγκλημάτων στο μέλλον. Ακόμα, η ηθική εκτίμηση και καταδίκη εγκλημάτων που διαπράχθηκαν παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση των νέων γενεών. Η καθαρή θέση της διεθνούς κοινότητας πάνω στο παρελθόν μπορεί να αποτελέσει μια αναφορά για τις μελλοντικές τους πράξεις.
8. Επιπρόσθετα, η Συνέλευση πιστεύει πως αυτά τα θύματα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα τα οποία είναι ακόμα ζωντανά ή οι οικογένειές τους, δικαιούνται συμπάθεια, κατανόηση και αναγνώριση για τα βάσανά τους.
9. Ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα εξακολουθούν να υπάρχουν σε ορισμένες χώρες του κόσμου και εγκλήματα συνεχίζουν να διαπράττονται. Η αίσθηση των εθνικών συμφερόντων δεν θα πρέπει να αποτρέψει χώρες από επαρκή κριτική των σημερινών ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων. Η Συνέλευση καταδικάζει ισχυρά όλες τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
10. Οι συζητήσεις και οι καταδίκες που έχουν λάβει χώρα μέχρι σήμερα σε εθνικό επίπεδο σε κάποιες χώρες μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης δεν μπορούν να δώσουν άφεση στην διεθνή κοινότητα από το να πάρει μια καθαρή θέση για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα. Έχει μια ηθική υποχρέωση να το πράξει δίχως καθυστέρηση.
.....

ΙΙ. ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΘΕΣΤΩΤΩΝ

14. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα, όπως αυτά που διερευνούνται σε αυτή την έκθεση μπορούν να οριστούν με βάση ένα αριθμό χαρακτηριστικών, συμπεριλαμβανομένων συγκεκριμένα την εξουσία ενός μοναδικού μαζικού κόμματος δεσμευμένο, τουλάχιστον στο φραστικό επίπεδο, στην κομμουνιστική ιδεολογία. Η εξουσία είναι συγκεντρωμένη μέσα σε μια μικρή ομάδα κομματικών ηγετών που δεν λογοδοτούν ή περιορίζονται από το κράτος δικαίου.
15. Το κόμμα ελέγχει το κράτος σε τέτοιο βαθμό που τα όρια μεταξύ των δύο είναι θολά. Ακόμα, επεκτείνει τον έλεγχό του στον πληθυσμό και σε κάθε πλευρά της καθημερινής ζωής σε ένα άνευ προηγουμένου επίπεδο.
16. Το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι είναι ανύπαρκτο, ο πολιτικός πλουραλισμός είναι καταργημένος και κάθε γνώμη όπως και κάθε απόπειρα ανεξάρτητης αυτοοργάνωσης τιμωρούνται αυστηρά.
17. Για να επιβάλλει τον έλεγχό του πάνω στην δημόσια ζωή και για να προλάβει κάθε ενέργεια πέρα από τον έλεγχό του, τέτοια κομμουνιστικά καθεστώτα επεκτείνουν τις αστυνομικές δυνάμεις σε ένα πρωτοφανές βαθμό, εγκαθιδρύουν δίκτυα πληροφοριοδοτών και ενθαρρύνουν την καταγγελία. Το μέγεθος των αστυνομικών σχηματισμών, ο αριθμός των μυστικών πληροφοριοδοτών παραλλάσσουν σε διαφορετικές εποχές και χώρες, αλλά πάντα υπερβαίνουν κατά πολύ τους αριθμούς σε κάθε δημοκρατική χώρα.
18. Τα ΜΜΕ είναι μονοπώλιο ή ελέγχονται από το κράτος. Αυστηρή προληπτική λογοκρισία εφαρμόζεται ως κανόνας. Κατά συνέπεια, το δικαίωμα στην πληροφόρηση παραβιάζεται και η ελευθεροτυπία είναι ανύπαρκτη.
19. Η εθνικοποίηση της οικονομίας που είναι ένα μόνιμο χαρακτηριστικό της κομμουνιστικής εξουσίας απορρέει ευθέως από την ιδεολογία και βάζει περιορισμούς στην ατομική ιδιοκτησία και την ατομική οικονομική δραστηριότητα. Ως συνέπεια οι πολίτες είναι πιο ευάλωτοι απέναντι στο κράτος το οποίο είναι ο μονοπωλιακός εργοδότης και η μόνη πηγή εισοδήματος.
20. Η κομμουνιστική εξουσία διήρκησε 80 χρόνια στην χώρα στην οποία για πρώτη φορά δημιουργήθηκε, συγκεκριμένα στη Ρωσία τότε μετονομασμένη ως Σοβιετική Ένωση. Σε άλλα Ευρωπαϊκά κράτη ήταν περίπου 45 χρόνια. Έξω από την Ευρώπη κομμουνιστικά κόμματα κυβερνούν για πάνω από 50 χρόνια στην Κίνα, τη Βόρεια Κορέα και το Βιετνάμ και πάνω από 40 στην Κούβα και 30 στο Λάος. Κομμουνιστικές κυβερνήσεις βασίλεψαν για κάποιο διάστημα σε διαφορετικές Αφρικάνικες, Ασιατικές και Νοτιοαμερικάνικες χώρες κάτω από την τότε Σοβιετική επιρροή.
21. Πάνω από 20 χώρες σε 4 ηπείρους μπορούν να καταταχθούν ως κομμουνιστικές ή υπό κομμουνιστική διακυβέρνηση για κάποια χρονική περίοδο. Εκτός από τη Σοβιετική Ένωση και τους 6 Ευρωπαϊκούς δορυφόρους της, η λίστα περιλαμβάνει το Αφγανιστάν, την Αλβανία, την Αγκόλα, την Μπενίν, την Καμπότζη, την Κίνα, το Κογκό, την Κούβα, την Αιθιοπία, τη Βόρεια Κορέα, το Λάος, την Μογγολία, την Μοζαμβίκη, το Βιετνάμ, τη Νότια Υεμένη και τη Γιουγκοσλαβία.
22. Ο αριθμός του πληθυσμού που ζούσε υπό κομμουνιστική εξουσία μέτραγε πάνω από 1 δισεκατομμύριο πριν το 1989.
23. Η μακροβιότητα και η γεωγραφική επέκταση υποδηλώνουν διαφορές και τροποποιήσεις στην πράξη των κομμουνιστικών εξουσιών σε διαφορετικές χώρες, κουλτούρες και εποχές. Το κομμουνιστικό καθεστώς εξελίχθηκε, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής του δυναμικής ή απαντώντας στις διεθνείς περιστάσεις. Είναι δύσκολο να συγκρίνουμε τις κομμουνιστικές εξουσίες στη Ρωσία το 1930, στην Ουγγαρία το 1960 ή στην Πολωνία το 1980.
24. Ωστόσο, παρά τη διαφορετικότητα, μπορεί κανείς να καθορίσει κοινά χαρακτηριστικά του ιστορικού κομμουνιστικού καθεστώτος ανεξάρτητα από χώρα, κουλτούρα ή χρόνο. Ένα από τα πιο προφανή χαρακτηριστικά είναι η κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
ΙΙΙ. ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ

25. Η κομμουνιστική εξουσία έχει νωρίς εξαρχής χαρακτηριστεί από τη μαζική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να επιτύχουν και να διατηρήσουν την εξουσία, τα κομμουνιστικά καθεστώτα πήραν πιο πέρα από τις ατομικές δολοφονίες και τις τοπικές σφαγές και ενσωμάτωσαν το έγκλημα στο σύστημα εξουσίας. Είναι αλήθεια πως αρκετά χρόνια μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος στις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες, και μετά από δεκάδες χρόνια στην Σοβιετική Ένωση και την Κίνα, ο τρόμος έχασε λίγο από την αρχική του ισχύ. Ωστόσο η «ανάμνηση του τρόμου» έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο στις κοινωνίες, η ενδεχόμενη απειλή υποκατέστησε τις πραγματικές ωμότητες. Ακόμα, αν εμφανιζόταν ανάγκη, τα καθεστώτα κατέφυγαν στον τρόμο όπως φαίνεται από την Τσεχοσλαβακία το 1968, την Πολωνία το 1971, 1976 και 1981 ή την Κίνα το 1989. Αυτός ο κανόνας ισχύει για όλα τα ιστορικά και τρέχοντα κομμουνιστικά καθεστώτα ανεξάρτητα χώρας.
26. Σύμφωνα με προσεκτικούς υπολογισμούς (ακριβή στοιχεία δεν είναι διαθέσιμα) ο αριθμός των ατόμων που σκοτώθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα, κατανεμημένα κατά χώρες ή περιοχές μπορεί να δοθεί ως εξής:
- Σοβιετική Ένωση: 20 εκατομμύρια θύματα
- Κίνα: 65 εκατομμύρια
- Βόρειος Κορέα: 2 εκατομμύρια
- Καμπότζη: 2 εκατομμύρια
- Ανατολική Ευρώπη: 1 εκατομμύριο
- Λατινική Αμερική: 150.000
- Αφρική: 1,7 εκατομμύρια
- Αφγανιστάν 1,5 εκατομμύρια
Αυτοί οι αριθμοί περιλαμβάνουν μια ποικιλία καταστάσεων: ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις, θανάτους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, θύματα πείνας και εκτοπίσεων.
27. Τα παραπάνω νούμερα είναι ντοκουμεντιαρισμένα, και αν είναι μόνο εκτιμήσεις αυτό γίνεται γιατί υπάρχει έδαφος να υποψιασθούμε πως θα πρέπει να είναι πολύ υψηλότερα.
28. Το σημαντικό χαρακτηριστικό των κομμουνιστικών εγκλημάτων ήταν η καταστολή ενάντια σε ολόκληρες κατηγορίες αθώων ανθρώπων των οποίων το μοναδικό «έγκλημα» ήταν το ότι ανήκαν σε αυτές τις κατηγορίες. Με αυτό τον τρόπο, στο όνομα της ιδεολογίας, τα καθεστώτα δολοφόνησαν δεκάδες εκατομμυρίων πλουσίων αγροτών (κουλάκοι), ευγενείς, αστούς, Κοζάκους, Ουκρανούς και άλλες ομάδες.
29. Αυτά τα εγκλήματα είναι ευθεία αποτελέσματα της θεωρίας της πάλης των τάξεων που επέβαλε την «εκκαθάριση» ανθρώπων που δεν θεωρούνταν χρήσιμοι στην οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας. Ένας τεράστιος αριθμός των θυμάτων ήταν υπήκοοι των χωρών.
30. Στα τέλη της δεκαετίας του 20, στη Σοβιετική Ένωση, η GPU (πρώην Czecka) εισήγαγε ποσοστώσεις: κάθε περιοχή ήταν υποχρεωμένη να παραδώσει ένα ορισμένο αριθμό «ταξικών εχθρών». Τα νούμερα καθοριζόταν κεντρικά από την ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος. Έτσι οι τοπικές αρχές όφειλαν να συλλάβουν, να εκτοπίσουν και να εκτελέσουν συγκεκριμένους αριθμούς ατόμων. Αν αποτύγχαναν να το πράξουν υπόκειταν οι ίδιοι σε δίωξη.
31. Από την άποψη του αριθμού θυμάτων, η λίστα των πιο σημαντικών κομμουνιστικών εγκλημάτων περιλαμβάνει τα παρακάτω:
- Ατομικές και ομαδικές εκτελέσεις ανθρώπων που θεωρούνταν πολιτικοί αντίπαλοι, χωρίς ή με αυθαίρετες δίκες, αιματηρές καταστολές διαδηλώσεων και απεργιών, θανάτωση ομήρων και αιχμαλώτων πολέμου στη Ρωσία το 1918-22. Έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία (καθώς και έλλειψη οποιοδήποτε ντοκουμέντων για αναρίθμητες εκτελέσεις) κάνει αδύνατο το να δοθούν ακριβή αριθμοί, αλλά ο αριθμός των θυμάτων αποτιμάται σε δεκάδες χιλιάδες.
- Θάνατος από πείνα περίπου 5 εκατομμυρίων ατόμων ως αποτέλεσμα επιτάξεων, ιδιαίτερα στην Ουκρανία το 1921-1923. Ο λιμός χρησιμοποιήθηκε ως πολιτικό όπλο από αρκετά κομμουνιστικά καθεστώτα και όχι μόνο στη Σοβιετική Ένωση.
- Εξόντωση 300.000-500.000 Κοζάκων μεταξύ 1919 και 1920.
- Δεκάδες χιλιάδες χάθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εδώ ξανά, έλλειψη πρόσβασης σε αρχεία κάνει την έρευνα αδύνατη.
- 690.000 άτομα καταδικάστηκαν αυθαίρετα σε θάνατο και εκτελέστηκαν ως αποτέλεσμα του «διωγμού» στο κομμουνιστικό κόμμα το 1937-1938. Χιλιάδες άλλων εκτοπίστηκαν ή τοποθετήθηκαν σε στρατόπεδα. Συνολικά μεταξύ 1ης Οκτώβρη 1936 και 1ης Νοέμβρη 1938 περίπου 1.565.000 συνελήφθηκαν και από αυτούς 668.305 εκτελέστηκαν. Σύμφωνα με πολλούς μελετητές αυτά τα νούμερα είναι υποτιμημένα και θα πρέπει να επαληθευτούν όταν όλα τα αρχεία γίνουν προσβάσιμα.
- εκατομμύρια εκτοπίστηκαν το 1930-1932.
- Χιλιάδες απλοί άνθρωποι στην Σοβιετική Ένωση κατηγορήθηκαν για σχέσεις με τους «εχθρούς» και εκτελέστηκαν την περίοδο πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Για παράδειγμα το 1937 περίπου 144.000 άνθρωποι συνελήφθησαν και από αυτούς 110.000 εκτελέσθηκαν αφού κατηγορήθηκαν για επαφές με Πολωνούς πολίτες που ζούσαν στην Σοβιετική Ένωση. Επίσης το 1937, 42.000 εκτελέσθηκαν στη βάση ότι είχαν σχέσεις με Γερμανούς εργάτες στην ΕΣΣΔ.
- 6 εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν της πείνας ως αποτέλεσμα μιας εσκεμμένης κρατικής πολιτικής το 1932-1933.
- Δολοφονίες και εκτοπίσεις εκατοντάδων χιλιάδων Πολωνών, Ουκρανών, Λιθουανών, Εσθονών, Μολδαβών και κατοίκων της Βεσσαραβίας το 1941 και 1944-45.
- Εκτόπιση των Γερμανών του Βόλγα το 1941, των Τατάρων της Κριμαίας το 1943, Τσετσένων και Ινγκούς το 1944.
- Εκτόπιση και εξόντωση του ενός τετάρτου του πληθυσμού στην Καμπότζη το 1975-1978.
- Εκατομμύρια θυμμάτων των εγκληματικών πολιτικών του Μάο Τσε Τουγκ στην Κίνα του του Κιμ Ιρ Σέν στη Βόρειο Κορέα. Εδώ ξανά έλλειψη ντοκουμέντων δεν επιτρέπει ακριβή στοιχεία να δοθούν.
- Πολυάριθμα θύματα σε άλλα μέρη του κόσμου, Αφρική, Ασία και Λατινική Αμερική σε χώρες που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστικές και έχουν ευθεία αναφορά στην κομμουνιστική ιδεολογία.
Αυτή ή λίστα σε καμία περίπτωση δεν εξαντλείται εδώ. Δεν υπάρχει πρακτικά χώρα ή περιοχή υπό κομμουνιστική διοίκηση που είναι σε θέση να δημιουργήσει τη δική της λίστα πόνου.
32. Στρατόπεδα συγκέντρωσης δημιουργήθηκαν από το πρώτο κομμουνιστικό καθεστώς ήδη από το Σεπτέμβρη του 1918 και έγιναν ένα από τα πιο ντροπιαστικά σύμβολα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Το 1921, υπήρχαν ήδη 107 στρατόπεδα συγκέντρωσης με πάνω από 50.000 κρατούμενους. Η εξαιρετικά υψηλή θνησιμότητα σε αυτά τα στρατόπεδα μπορεί να δειχθεί από την κατάσταση στο στρατόπεδο της Κροστάνδης: από τους 6.500 κρατούμενους που τοποθετήθηκαν το Μάρτη του 1921 μόνο 1.500 ήταν ζωντανοί ένα χρόνο μετά.
33. Το 1940 ο αριθμός των κρατουμένων έφτανε τα 2.350.000 σε 53 συμπλέγματα στρατοπέδων συγκέντρωσης, 425 ειδικές αποικίες, 50 αποικίες ανηλίκων και 90 σπίτια νεογέννητων.
34. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 40 υπήρχαν κατά μέσο όρο 2,5 εκατομμύρια κρατούμενοι σε στρατόπεδα κάθε στιγμή. Υπό το φώς του ρυθμού θνησιμότητας αυτό σήμαινε πως ο πραγματικός αριθμός των ανθρώπων που είχαν τοποθετηθεί σε στρατόπεδα ήταν πολύ υψηλότερος.
35. Συνολικά μεταξύ 15 και 20 εκατομμυρίων ανθρώπων πέρασαν από στρατόπεδα μεταξύ 1930 και 1953.
36. Στρατόπεδα συγκέντρωσης επίσης δημιουργήθηκαν σε άλλα κομμουνιστικά καθεστώτα, αξιοσημείωτα στην Κίνα, τη Βόρειο Κορέα, Καμπότζη και Βιετνάμ.
37. Η εισβολή από την Σοβιετικό Στρατό σε αρκετές χώρες κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ακολουθήθηκε συστηματικά από μαζικό τρόμο, συλλήψεις εκτοπίσεις και δολοφονίες. Μεταξύ των χωρών που επηρεάστηκαν περισσότερο ήταν η Πολωνία (εκτίμηση για 440.000 θύματα το 1939, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας των Πολωνών αξιωματικών αιχμαλώτων πολέμου στο Κατύν το 1940, Εσθονία (175.000 θύματα περιλαμβανομένης της δολοφονίας 800 αξιωματικών, που αριθμεί το 17,5 % του συνολικού πληθυσμού), η Λιθουανία, Λετονία (119.000 θύματα), Μπεσαραβία και Βόρεια Βουκοβίνα.

38. Εκτόπιση ολόκληρων εθνών ήταν ένα σύνηθες πολιτικό μέτρο ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Τo 1940-41 περίπου 330.000 Πολωνοί πολίτες που ζούσαν στις περιοχές που κατέλαβε ο Σοβιετικός Στρατός εκτοπίστηκαν στην Ανατολική Σοβιετική Ένωση, κυρίως στο Καζακστάν. 900.000 Γερμανοί από την περιοχή του Βόλγα εκτοπίστηκαν το φθινόπωρο του 1941. 93.00 Καλμούκοι εκτοπίστηκαν το Δεκέμβρη του 1943. 521.00 Τσετσένοι και Ινγουσέτοι εκτοπίστηκαν το Φλεβάρη του 1944. 180.000 Τάταροι της Κριμαίας εκτοπίστηκαν το 1944. Η λίστα δεν ήταν πλήρης δίχως να αναφέρουμε τους Λετονούς, Λιθουανούς, Εσθονούς, Έλληνες, Βούλγαρους, Αρμένιους της Κριμαίας, Τούρκους και Κούρδους από τον Καύκασο.
39. Οι εκτοπίσεις επίσης αφορούσας στους πολιτικούς αντιπάλους. Από το 1920 οι πολιτικοί αντίπαλοι στη Ρωσία εκτοπίζονταν στα νησιά Σολόβσκι. Το 1927 το στρατόπεδο που οικοδομήθηκε στο Σολόβσκι περιείχε 13.000 κρατούμενους από 48 διαφορετικές εθνότητες.
40. Τα πιο βίαια εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων όπως οι μαζικές δολοφονίες και γενοκτονία, βασανισμός, δουλική εργασία, και άλλες μορφές μαζικού φυσικού τρόμου συνεχίστηκαν στη Σοβιετική Ένωση και σε μικρότερη έκταση σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες έως το θάνατο του Στάλιν.
41. Από τα μέσα της δεκαετίας του '50 ο τρόμος στα Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κράτη μειώθηκε σημαντικά αλλά επιλεκτική δίωξη διάφορων ομάδων και ατόμων συνεχίστηκε. Περιελάμβανε παρακολούθηση από την αστυνομία, συλλήψεις, φυλάκιση, πρόστιμα, αναγκαστική ψυχιατρική θεραπεία, διάφορους περιορισμούς της ελευθερίας κίνησης, διακρίσεις στην εργασία που συχνά οδηγούσαν στην φτώχεια και στον επαγγελματικό αποκλεισμό, δημόσια ταπείνωση και συκοφαντία. Τα μετασταλινικά Ευρωπαϊκά κομμουνιστικά καθεστώτα εκμεταλλεύθηκαν την ευρεία διάδοση φόβου για ενδεχόμενες διώξεις που ήταν έντονα χαραγμένες στην συλλογική μνήμη. Ωστόσο μακροπρόθεσμα η ανάμνηση του περασμένου φόβου σταδιακά αδυνάτισε έχοντας μικρότερη επίδραση στις νέες γενιές.
42. Ωστόσο, ακόμα και κατά τη διάρκεια αυτών των σχετικά ήρεμων περιόδων, τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν ικανά να καταφύγουν σε μαζική βία αν ήταν αναγκαίο, όπως δείχνουν τα γεγονότα στην Ουγγαρία του 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968, ή στην Πολωνία το 1956, το 1968, το 1970 και το 1981.
43. Η πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων στην Σοβιετική Ένωση και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες διευκόλυνε την πρόσβαση σε ορισμένα αρχεία που τεκμηριώνουν τα κομμουνιστικά εγκλήματα. Πρίν το 1990 αυτά τα αρχεία ήταν πλήρως απροσπέλαστα. Τα ντοκουμέντα που μπορούν να βρεθούν εκεί συνιστούν μια σημαντική πηγή πληροφόρησης για τους μηχανισμούς εξουσίας και λήψης αποφάσεων, και συμπληρώνουν την ιστορική γνώση για τη λειτουργία του κομμουνιστικού συστήματος.
Καλό θα ήταν να σχολιάσεις τα πεπραγμένα και τα λεγόμενα του Σολζενίτσιν και όχι την ιστιοσελίδα που βρήκες τη συνέντευξη του(για την οποία μπορεί και να έχεις δίκιο αλλά δεν έχει καμία σημασία στην προκειμένη περίπτωση)

θελω να ξεσκεπασω τη μεγαλη σοσιαλδημοκρατια που ετοιμαζει το ΠΑΣΟΚ με το ΣΥΝ ;D


 :P

Θα στο ξαναπω δεν ειμαι ουτε μελος του ΣΥΡΙΖΑ ουτε ψηφιζω ΣΥΡΙΖΑ

Μίλησε και ο κνίτης για ρεφορμισμό...
Ούστ ρε! Χλωροφόρμιο στους ρεφόρμες λέμε!

Αρχίσαμε και τις προσωπικές επιθέσεις;
Συγκρατηθείτε.

Ο Τάκης Λαζαρίδης, κομμουνιστής καί θύμα της εγκληματικής όσο καί βλακώδους πολιτικής των δεξιών κυβερνήσεων, αφού πέρασε πολλά χρόνια από τήν ζωή του στίς φυλακές καί τίς εξορίες, μέ τήν συγγραφική του πένα, θέτει ένα ερώτημα γιά τό πώς κατέληξε κατά αυτόν τόν τρόπο η Οκτωβριανή Επανάσταση.
Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι... (1988)Δεχθήκαμε αβασάνιστα τή θεωρία ότι η εποχή μας είναι η εποχή πού πεθαίνει ο καπιταλισμός. Θελήσαμε εδώ καί τώρα νά θάψουμε τόν καπιταλισμό πού όμως αποδείχθηκε ακμαίος καί φυσικά απρόθυμος νά ταφεί ζωντανός. Μας χαρακτήρισε ο άκρατος υποκειμενισμός, ο αγοραίος καί αντεπιστημονικός επαναστατισμός πού μας έσπρωξε νά κόψουμε τόν καρπό πρίν ωριμάσει.
Η ιστορία μας εκδικήθηκε. Αντί νά γεννηθεί ένας καινούργιος σοσιαλιστικός κόσμος, γεννήθηκε η σοβιετική αυτοκρατορία του ζόφου. Χίλιες φορές πιό επίφοβη καί επικίνδυνη από τήν παλιά ρωσική αυτοκρατορία, γιατί καλύπτει τό πρόσωπό της μέ τό πέπλο της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας. Κυρίαρχο στοιχείο σέ όλη τή διαδικασία ήταν καί παραμένει η βία. Από τίς δίκες της Μόσχας, τά Γκουλάγκ, τή βίαιη κολλεκτιβοποίηση καί τήν αμείλικτη εξόντωση εκατομμυρίων αγροτών καί τόν ορυμαγδό των τάνκς στούς δρόμους της Βουδαπέστης, της Πράγας, της Βαρσοβίας.
Πίστευαν ο Λένιν καί οι στενοί συνεργάτες του, πως αρκεί νά έπαιρναν τήν εξουσία, αρκεί νά γκρέμιζαν τούς αστούς καί τότε θά απελευθέρωναν τίς παραγωγικές δυνάμεις καί θά διαμόρφωναν νέες, σοσιαλιστικές σχέσεις. Θά διαπαιδαγωγούσαν ταυτόχρονα τούς ανθρώπους καί θα τούς μεταμόρφωναν σέ ενθουσιώδεις καί ανιδιοτελείς οικοδόμους του σοσιαλισμού. Η πραγματικότητα διεύψευσε τραγικά τόν Λένιν. Σαν πελώριο κύμα η ανθρώπινη μικρότητα και η αρχομανία τόν σάρωσαν μαζί μέ τους λίγους αγνούς ιδεολόγους και άνοιξαν το δρόμο στόν Στάλιν και τους ομοίους του. Που αναρριχήθηκαν πατώντας επί πτωμάτων και στέριωσαν με την απάτη, τη βία και την τρομοκρατία, την καινούργια σοβιετική αυτοκρατορία.
Υπεράνω όλων το δόγμα. Κι αφού η πραγματικότητα αντιδρά και δεν υποτάσσεται στο δόγμα, η λύση είναι απλή: Να πετσοκόψουμε την πραγματικότητα και να την εξαναγκάσουμε να μπει στα καλούπια του δόγματος... Το έργο αυτό ανέλαβε να πραγματοποιήσει ο "ατσάλινος" Στάλιν. Και το πραγματοποίησε με "επαναστατική" συνέπεια και αδιαλλαξία. Tό ανθρώπινο κόστος είναι φοβερό. Από τό μαχαίρι του Στάλιν δέν γλύτωσαν ούτε οι πιό στενοί συνεργάτες του, όσοι διετήρησαν κάποια επαφή μέ την πραγματικότητα καί δίστασαν μπροστά στ όργιο της βίας καί της αυθαιρεσίας.
Ο Στάλιν πέτυχε τό σκοπό του, τό δόγμα υπερίσχυσε. Η ιστορία έχασε μία μάχη. Δέν έχασε όμως τόν πόλεμο. Κι εκδικήθηκε σκληρά. Αντί νά θριαμβεύσει ο σοσιαλισμός, θριάμβευσε ο γραφειοκρατικός καπιταλισμός. Αντί γιά τήν αταξική κοινωνία, άνθισε μία νέα ταξική κοινωνία όπου η άρχουσα, σκληρή καί ανελέητη τάξη λέγεται νομενκλατούρα...
Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος οδήγησε στή διαμόρφωση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Εμείς οι κομμουνιστές μέ αγαλλίαση καί περηφάνεια είδαμε τό γεγονός αυτό ως μία δικαίωση των αγώνων καί των θυσιών μας, έμπρακτη απόδειξη της ορθότητας της μαρξιστικής - λενινιστικής θεωρίας καί της επικείμενης νίκης του σοσιαλισμού σ'όλο τόν κόσμο. Δέν μπορούσαμε νά καταλάβουμε πως όταν ο Στάλιν καταβρόχθιζε τόσες χώρες της Ανατολικής καί της Κεντρικής Ευρώπης, δέν δημιουργούσε τό σοσιαλιστικό στρατόπεδο αλλά τή σοβιετική αυτοκρατορία. Ότι οι χώρες αυτές έχαναν στήν πραγματικότητα τήν αυτοτέλεια καί τήν ανεξαρτησία τους καί μεταβάλλονταν σέ δορυφόρους της Μόσχας.
Τίποτα ωστόσο δέν μπορεί νά σώσει τή νομενκλατούρα. Ενα ωκεάνιο κύμα πού ξεκινά από τά βάθη των αιώνων, ένα κύμα γιά περισσότερη ελευθερία καί δημοκρατία καί προπάντος γιά περισσότερο σεβασμό στόν άνθρωπο, θά σαρώσει τή νομενκλατούρα, όπως σάρωσε καί σαρώνει τελικά κάθε δικτατορία, όπου γής. Η πτώση της είναι αναπόφευκτη.

Υστατο χαίρε στον Αλεξάντρ Σολζενίτσιν
Τον νομπελίστα συγγραφέα αποχαιρέτισε πλήθος Ρώσων και ο πρωθυπουργός Πούτιν στην Ακαδημία Επιστημών

Του ανταποκριτή μας στη Μοσχα Αχιλλεα Πατσουκα

Υπό καταρρακτώδη βροχή εκατοντάδες Ρώσοι περίμεναν χθες υπομονετικά έξω από το επιβλητικό κτίριο της Ακαδημίας Επιστημών της Μόσχας, προκειμένου να αποτίσουν φόρο τιμής στον σπουδαίο νομπελίστα συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν. Ο συγγραφέας, που πέθανε το βράδυ της Κυριακής προς ξημερώματα Δευτέρας από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 89 ετών, μέχρι την τελευταία του στιγμή επιμελούταν την τριαντάτομη ανθολογία του έργου του. Λίγο νωρίτερα οι δρόμοι της ρωσικής πρωτεύουσας είχαν ακινητοποιηθεί, τη στιγμή που με αστυνομική συνοδεία μεταφερόταν η σορός του στην Ακαδημία Επιστημών.

Εκεί στις 12.50 (11.50 ώρα Ελλάδος), έφτασε και ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πούτιν, κρατώντας στα χέρια του ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα, το οποίο και εναπόθεσε στο φέρετρο. Στη συνέχεια στάθηκε μπροστά από τη σορό, έκανε τον σταυρό του, αγκάλιασε τη χήρα του συγγραφέα Ναταλία και συλλυπήθηκε τους γιους του. Η σχέση του τιμημένου το 1970 με βραβείο Νομπέλ συγγραφέα με τον Βλαντιμίρ Πούτιν υπήρξε ιδιαίτερα στενή, παρ' όλο που πέρασε από πολλές φάσεις. Είναι χαρακτηριστικό πως μετά την εκλογή του στην προεδρία της χώρας το 2000 ο τελευταίος επισκέφθηκε τον Σολζενίτσιν στην κατοικία του σε μια συνάντηση που διήρκεσε περισσότερο από τρεις ώρες. Το 2006 στο εθνικό του μήνυμα ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχε κάνει ειδική αναφορά στον Σολζενίτσιν, ενώ τον Ιούνιο του 2007 τον είχε επισκεφθεί εκ νέου στην οικία του, αυτήν τη φορά για να του απονείμει το ανώτατο βραβείο της χώρας. Ο θαυμασμός του Πούτιν για τον Σολζενίτσιν δεν εμπόδιζε τον τελευταίο να κριτικάρει αρκετές φορές κάποιες θέσεις του. Το γεγονός αυτό ωστόσο, όπως υποστηρίζουν άνθρωποι του περιβάλλοντος Πούτιν, τον έκανε να τον εκτιμήσει ακόμα περισσότερο, καθώς, όπως υποστηρίζουν, «ο πρωθυπουργός εκτιμά τους ανθρώπους που λένε ανοικτά τη γνώμη τους, όποια και αν είναι αυτή και όχι εκείνους που τον λιβανίζουν». Οπως συμβαίνει με προσωπικότητες τέτοιου μεγέθους, αρκετές ήταν και είναι οι αρνητικές απόψεις που έχουν καταγραφεί για τον συγγραφέα από αρκετούς συμπατριώτες του. Οσον αφορά το έργο του, σημαντικοί Ρώσοι βιβλιοκριτικοί υποστηρίζουν πως ναι μεν υπήρξε ο διασημότερος Ρώσος συγγραφέας του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα, όχι όμως και ο καλύτερος.

Μια μερίδα κόσμου εξακολουθεί να υποστηρίζει πως στην προσπάθειά του να γίνει αρεστός στη Δύση και το κοινό της δεν δίστασε να πουλήσει σχεδόν τα πάντα από την πατρίδα του. Τέλος, ο αντισημιτισμός που τα τελευταία χρόνια είχε κάνει σημαία του έκανε αρκετούς από τους χιλιάδες θαυμαστών του να απορούν. Ωστόσο, στην καρδιά των περισσότερων Ρώσων το όνομά του θα μείνει χαραγμένο ως ενός αγωνιστή, που δεν υποτάχθηκε σε κανέναν ηγέτη και κανένα καθεστώς, μη διστάζοντας να κριτικάρει σκληρά τόσο την Ανατολή όσο και τη Δύση. Χαρακτηριστική είναι η φράση του στη διάρκεια των βομβαρδισμών του 1999 στη Σερβία, με την οποία είχε υποστηρίξει πως δεν διέκρινε ουδεμία διαφορά μεταξύ της συμπεριφοράς του ΝΑΤΟ και εκείνης του Χίτλερ.

Η νεκρώσιμη ακολουθία και ταφή του Σολζενίτσιν θα πραγματοποιηθούν σήμερα στις 09.00 στη Μονή και το κοιμητήριο Ντονσκόι ύστερα από προσωπική του επιθυμία.

[Kathimerini.gr (http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_06/08/2008_280247)]

---

ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΣΟΛΖΕΝΙΤΣΙΝ
Πέθανε ένας σημαιοφόρος του αντικομμουνισμού

Ενας από τους «σημαιοφόρους» της αντισοβιετικής και αντικομμουνιστικής «σταυροφορίας», ο Ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, πέθανε σε ηλικία 89 ετών.

Ηταν από εκείνους που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στην ανατροπή του σοβιετικού συστήματος, περιγράφοντάς το στα λογοτεχνικά έργα του με τα πιο μελανά χρώματα, χωρίς να λυπηθεί να το περιβάλλει με ψέματα και υπερβολές, ακόμη κι από το οπλοστάσιο του Γκαίμπελς, για να το διαβάλει. Για το ρόλο του αυτό βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και απόλαυσε διάφορες τιμές στο «δυτικό κόσμο» όπου βρήκε καταφύγιο. Οχι τυχαία, χτες το ρόλο του εκθείασε ο σημερινός Ρώσος πρωθυπουργός Βλ. Πούτιν και ο πρόεδρος της Γαλλίας, Ν. Σαρκοζί.

Το πόσο πίστευε πραγματικά στη «δημοκρατία», φάνηκε όταν δεν έβγαλε άχνα όταν ο Γιέλτσιν έστελνε τα τανκς να βομβαρδίσουν το ρωσικό κοινοβούλιο το 1993, αιματοκυλώντας το λαό της Μόσχας, θέτοντας εκτός νόμου πολλά κόμματα, νοθεύοντας τις εκλογές κ.ά.

Επιστρέφοντας, λίγο αργότερα (το 1994) στη Ρωσία, λίγα χρόνια μετά την ανατροπή του κοινωνικο-πολιτικού συστήματος που τόσο μίσησε, είχε την τύχη να γευτεί τους «καρπούς» των αντικομμουνιστικών του προσπαθειών, που αποδείχτηκαν πολύ «πικροί» για τα δεκάδες εκατομμύρια των συμπολιτών του, που εξαιτίας της παλινόρθωσης του καπιταλισμού βρέθηκαν στα όρια της εξαθλίωσης, μέσα σε καθεστώς φτώχειας, ανεργίας, διεθνικών αιματοχυσιών, κατάργησης ιστορικών κοινωνικών κατακτήσεων, χειραγώγησης κάθε θεσμού από την ολιγαρχία του πλούτου.

Προς το τέλος της ζωής του προσπάθησε να αρθρώσει έναν κριτικό λόγο στην κατάσταση που επικρατεί στη Ρωσία σήμερα, αλλά από θέσεις οπισθοδρομικές και εθνικιστικές. Δεν μπόρεσε να υπερβεί το αντισοβιετικό και αντικομμουνιστικό του παρελθόν, όπως έκανε ένας άλλος πολύ γνωστός «αντιφρονούντας» αντισοβιετικός συγγραφέας και φιλόσοφος, ο Αλεξάντρ Ζινόβιεφ, που μετά την επιστροφή του στη Ρωσία, ζήτησε συγνώμη από το ρωσικό λαό για την προηγούμενη αντισοβιετική του δράση.

Ετσι και θα μείνει στην ιστορία! Σαν ένας από αυτούς που σημάδευαν τον κομμουνισμό και πέτυχαν τον ίδιο το ρωσικό λαό!

[Ριζοσπάστης (http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=4669142&textCriteriaClause=%2B%CE%A3%CE%9F%CE%9B%CE%96%CE%95%CE%9D%CE%99%CE%A4%CE%A3%CE%99%CE%9D)]

Ψάχνω σε όλο το net να βρω τις φωτογραφίες, που κανουν λόγο οι φυλλάδες της δικίας μας ντοπιας ολιγαρχίας ( ελευθεροτυπία, βήμα κτλ), για να δώ τους χιλίαδες κόσμου που συρρέουν μεσα στην βροχή  στην κηδεία του Αντικομμουνιστή.

Κλαίνε  οι ρώσοι ολιγάρχες για τον θάνατο του Αντικομμουνιστή.
Τιμές και Δάφνες και οι δικοί μας ολιγάρχες των ΜΜΕ στην μνήμη του Αντικομμουνιστή.

Θα κλάψουν μια και καλή όμως - αργά ή γρήγορα - και αυτοί και τα δικά μας τα λαμόγια, όταν θα απαλλοτριωθούν τα αμύθητα πλούτη τους στον Ελληνικό και Ρωσικο Λαό!!!!!

(http://erythros.files.wordpress.com/2007/10/one-big-fist.jpg)

O Αντρέι Ντιμίτριβιτς Ζαχάρωφ γεννήθηκε στή Μόσχα τό 1921. Σπούδασε φυσική καί όντας ο εξυπνότερος φοιτητής πού πέρασε από τή σχολή του, απαλλάχτηκε από τόν στρατό. Τό 1947 πήρε διδακτορικό πάνω στίς κοσμικές ακτίνες, ενώ τό 1953, σέ ηλικία 32 ετών, έγινε τό νεώτερο μέλος της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών. Μέ τήν ανακάλυψη της υδρογονοβόμβας, επέτρεψε στή Σοβιετική Ενωση νά έρθει σέ ισορροπία στρατιωτικής ισχύος μέ τίς Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ ο ίδιος τιμήθηκε μέ τό ανώτατο βραβείο Στάλιν, εξασφαλίζοντας γιά τόν εαυτό του πλήθος από προνόμια καί ανέσεις, όπως ειδική κατοικία, δυνατότητα αγοράς απαγορευμένων καταναλωτικών ειδών, ελεύθερη μετακίνηση στό εσωτερικό καί πολλά άλλα.
Σε ηλικία 35 ετών, ο Ζαχάρωφ, άρχισε νά μετατοπίζει τίς σκέψεις του, από τόν στενό κύκλο της επιστήμης του, στά προβλήματα της κοινωνίας καί των συνανθρώπων του. Αυτή η μετατόπιση των ενδιαφερόντων του, πού συμβάδιζε μέ τή συνείδησή του, αλλά δέν συμβάδιζε μέ τό κομμουνιστικό κατεστημένο, θά τόν στερούσε από τά υλικά αγαθά πού διέθετε καί θά δυσκόλευε αφάνταστα τή δική του ζωή, καθώς καί αυτή της οικογένειάς του. Παραπλεύρως, παραθέτω κάποιους από τούς λόγους πού τόν οδήγησαν στήν αλλαγή πού συντελέστηκε στόν εσωτερικό του κόσμο, όπως τά αναφέρει ο ίδιος στό βιβλίο του "Sakharov speaks", γραμμένο το 1973:
"Γιά δεκαοκτώ χρόνια βρέθηκα αιχμάλωτος στή ρουτίνα ενός κόσμου πού τόν αποτελούσαν στρατιωτικοί, εφευρέτες, επιτροπές καί συμβούλια. Έβλεπα καθημερινά τεράστια υλικά, πνευματικά καί νευρικά αποθέματα χιλιάδων ανθρώπων νά διοχετεύονται στή δημιουργία ενός μέσου ολοκληρωτικής καταστροφής πού είχε τή δύναμη νά καταστρέψει ολόκληρο τόν κόσμο. Πρόσεξα πώς τά κουμπιά του ελέγχου βρισκόταν στά χέρια κυνικών, όπως ήταν ο αρχηγός της μυστικής αστυνομίας Μπέρια πού εξουσίαζε εκατομμύρια φυλακισμένους.....

Κάτω από τήν επίδραση των δηλώσεων του Άλμπερτ Σβάιτσερ καί του Πάουλινγκ, ένοιωσα υπεύθυνος γιά τό πρόβλημα της ραδιενεργού μόλυνσης πού προέρχεται από τίς ατομικές εκρήξεις καί η οποία οδηγεί σέ αύξηση διαφόρων ασθενειών καί γεννητικών δυσπλασιών. Στίς προσπάθειες μου νά εξηγήσω αυτά τά προβλήματα συνάντησα μεγάλες δυσκολίες καί απροθυμία των πολιτικών νά καταλάβουν...

Tό 1962, τό υπουργείο έδωσε οδηγίες γιά μία πυρηνική δοκιμή, η οποία θά ήταν άχρηστη από τεχνικής απόψεως. Η έκρηξη θά ήταν τόσο δυνατή, ώστε ο αριθμός των αναμενόμενων θυμάτων νά είναι τεράστιος. Καταλαβαίνοντας τήν άδικη καί εγκληματική φύση αυτού του σχεδίου, προσπάθησα απελπισμένα νά τό σταματήσω. Τό αίσθημα της αδυναμίας καί του τρόμου εκείνων των ημερών, μέ έκανε νά αλλάξω πολύ καί νά καταλήξω στίς σημερινές απόψεις μου.... "
Ο Ζαχάρωφ, τό 1966, υπέγραψε ένα ομαδικό γράμμα σχετικά μέ τή λατρεία του Στάλιν, πού στάλθηκε στό 23ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, ενώ τόν ίδιο χρόνο έστειλε τηλεγράφημα στό Ανώτατο Σοβιέτ, σχετικά μέ τίς διώξεις πού γίνονταν λόγω των πολιτικών πεποιθήσεων των πολιτών. Τό 1968, εξέδωσε τό Μανιφέστο γιά "Πρόοδο, Συνύπαρξη καί Πνευματική Ελευθερία", μέ τό οποίο καλούσε τίς δύο υπερδυνάμεις νά προσεγγίσουν η μία τήν άλλη, νά σταματήσουν τή διαμάχη καί νά ασχοληθούν μέ τά προβλήματα της πείνας, του ρατσισμού, της εξάντλησης των φυσικών πηγών καί της μόλυνσης του περιβάλλοντος. Επίσης ζητούσε από τή Σοβιετικό καθεστώς νά δώσει ελευθερίες στούς πολίτες, νά τερματιστεί η σταλινική τρομοκρατία καί η λογοκρισία, νά γίνουν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα, νά αποφυλακισθούν οι πολιτικοί κρατούμενοι καί νά μεταρρυθμιστεί τό οικονομικό σύστημα. Τό μανιφέστο φυσικά δέν δημοσιεύθηκε ποτέ στίς κομμουνιστικές χώρες.
Ο αγνός ιδεολόγος έχασε τή δουλειά του, τήν οικονομική του άνεση, άρχισε ο πόλεμος νεύρων, σωματικές επιθέσεις από πράκτορες καί χαφιέδες, απειλές κατά της ζωής του, ενώ τά παιδιά του άρχισαν νά τόν αποφεύγουν. Ο Ζαχάροφ είχε γίνει αυτό πού ονομάζονταν αντιφρονούντας (inakomyslyashchie). Υπέγραφε εκκλήσεις γιά τήν απελευθέρωση διανοουμένων πού είχαν τολμήσει νά θίξουν τό σύστημα, εμφανιζόταν σέ πολιτικές δίκες καί έκρινε δημοσίως τό σοβιετικό κράτος. Τόν ίδιο δέν ετόλμησαν νά τόν φυλακίσουν, άλλους όμως συντρόφους του, όπως ήταν ο Μεντβέντιεφ, ο Μπορίσωφ, ο Φαίνμπεργκ, ο Γκερσούνι, ο Στάρτσικ, ο Μπέλωφ, ο Λίσακ, ο Ζελέζνωφ, ο Λουπίνις καί ο Γρηγορένκο τούς έκλεισαν σέ ψυχιατρεία, άλλους όπως ο Πιμένωφ, ο Βέιλ, ο Μορόζωφ καί ο Σιούκεβιτς τούς εξόρισαν, άλλους όπως ο Μπουκόφσκυ, ο Γκλούτσμαν καί ο Λιουμπάρσκι τούς φυλάκισαν καί άλλους τούς εξαφάνισαν. Τούς συγγραφείς Ντάνιελ καί Σινιάβσκυ τούς κατηγόρησαν ότι συκοφαντούν τό κράτος καί τούς καταδίκασαν τό 1966 σέ φυλάκιση. Τούς διανοούμενους Γκίνζμπουργκ καί Γκαλάνσκωφ τούς κατηγόρησαν γιά αντισοβιετική προπαγάνδα καί τούς έστειλαν σέ στρατόπεδα. Τό 1970, μέ τούς Τσαλίτζε καί Τβερντοχλέμπωφ ίδρυσε τήν "Επιτροπή γιά τά Ανθρώπινα Δικαιώματα", μέ σκοπό νά εργαστεί μέσα στά πλαίσια του σοβιετικού νόμου, γιά νά διασφαλιστούν τά ανθρώπινα δικαιώματα στήν Σοβιετική Ένωση. Η επιτροπή εξέτασε ιδιαιτέρως τό θέμα του αναγκαστικού περιορισμού σέ ψυχιατρικές κλινικές γιά πολιτικούς λόγους. Τό 1971, ο ακούραστος ανθρωπιστής έστειλε υπόμνημα στόν Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος, Λεονίντ Μπρέζνιεφ, σχετικά μέ τά ανθρώπινα δικαιώματα, ακολούθησαν γράμματα πρός τό Ανώτατο Σοβιέτ σχετικά μέ τήν ελευθερία της μετακίνησης, γιά αμνηστία στούς πολιτικούς κρατουμένους καί τήν κατάργηση της θανατικής ποινής. Γιά όλα τά παραπάνω, ο Ζαχάρωφ δέν έλαβε καμμία απάντηση. Ακολούθησαν πλήθος από τηλεγραφήματα καί υπομνήματα στόν διεθνή τύπο, στόν Γενικό Γραμματέα του ΟΗΕ, σέ διεθνείς επιτροπές γιά ανθρώπινα δικαιώματα, στήν ηγεσία της Σοβιετικής Ενωσης.

αν έβαζες και τις πηγές σου θα μας το έπαιζες περισσότερο "μάγκας" με όλους τους Αντικομμουνιστές που πάς και ψαρεύεις

για τον Ζαχάρωφ έχουμε και στην βιβλιοθήκη σχετικό βιβλίο. απο τις 18 Αυγούστου μπορείς να μάθεις περισσότερα για το τι εστί Ζαχάρωφ.

Α! και για να μην κουράζεσαι, να σου δώσω εγώ μια λίστα με τους καλύτερους Αντικομμουνιστές Ρώσους...
   ...να μην ψάχνεσαι ολη μερα στο net...

Την απάντηση για τον κομμουνισμό σου την έδωσε η ίδια η ιστορία....Τώρα αν εσύ είσαι νοσταλγός ενός παρελθόντος που δεν το έχεις μάλιστα ζήσει είναι δικαίωμά σου....

τωρα σοβαρα, οκ, προφανως και τα πιστευεις αυτα που λες.
Παρόλα αυτά κάποιο συγκεκριμένο σχεδιο/ στρατηγική που θα μας φέρει κοντύτερα στην επανάσταση υπάρχει? Και ποιό είναι αυτό?

Καλά - καλά, ζήσε τώρα στον Καπιταλισμό σου και βγές αύριο να παίρνεις 600 ευρώ, με νοίκι και παιδία και μετά μίλησε μου για τον κομμουνισμό,
 ή κουμμμουυνισμό με βαρύ "μου" που τον λένε... και αυτοί που νομίζουν οτι νομίζουν.. οτι ξέρουν... και α και ουυ και ξερολιθίαση....

...αμαν πια με αυτήν την καραμέλα!!!! 

Πριν λοιδορήσετε την πρώτη απόπειρα του Ανθρώπου για μια πιο δίκαιη κοινωνία, πρσπαθήστε πρώτα να παινέψετε τον Καπιταλισμο!!

Δεν θα απολογηθώ εγώ για τον Σοσιαλισμό! Να προσπαθήσουν να απολογηθούν αυτοί που θέλουν τον Καπιταλισμό. Και αυτό γιατί τριτος δρόμος δεν υπάρχει!
Ή υπερασπιστής του Σοσιαλισμού ή υπερασπιστής του Καπιταλισμού.
Τα μέσα παραγωγής δεν μπορούν να ανήκουν στις αγελάδες. Ή θα ανήκουν στον Λαό ή θα ανήκουν σε έναν ή δύο ή δέκα.


Μετά, θα μιλάω μέχρι το πρωί για τις αιτίες που οδήγησαν στις ανατροπές και τις προδοσίες.

Και πιστέψτε με, κανέναν δεν καίει περισσότερο και κανείς δεν έχει μελετήσει περισσότερο τις ανατροπές απο τους Κομμουνιστές.

Μια είναι η συνταγή, ένας είναι ο δρόμος... και αυτός ανηφόρα.

Δουλεία με τον κόσμο, δεσμούς με τον Λαό κάθε μέρα σε κάθε μετερίζι.

Ζητάμε "δύσκολα" πράγματα απο τον Λαό, ισως και το "ξεβόλεμά" μερικών.
Για την νέα κοινωνία, για τον Σοσιαλισμό στην Ελλαδα, απαιτείται θυσίες, χρειάζεται ένας Λαός με θάρρος.

Η κοινοβουλευτική υποστήριξη είναι ένα παιχνιδάκι μπροστά σε αυτο που απαιτεί ο Σοσιαλισμός απο τον Λαό του!!

Στους δρόμους και στους τόπους δουλείας θα αναμετρηθεί το παλίο με το νέο, η πρόοδος με την συντήρηση, το δίκιο με το άδικο.

Στους δρόμους και στους τόπους δουλείας θα απαλλοτριωθούν οι απαλλοτριωτές μας.

Τα μαγικά φίλτρα της σοσιαλδημοκρατίας και της κεντροαριστεράς αποδείχτηκαν ματζούνια (Ιταλία, Γαλλία κτλ).

To βασικό πρόβλημα των Αντικομμουνιστών (για σένα), γνήσιων ιδεολόγων κομμουνιστών (για μένα) που δεν άντεξαν τον καθεστωτικό κομμουνισμό a.k.a. κρατικό καπιταλισμό ήταν αυτό ακριβώς. Ότι στους δύο δρόμους, δεν ήταν ο δεύτερος, κατέληξε να είναι ο πρώτος και μάλιστα σε χειρότερη μορφή.

Εσύ τώρα, σαν καλός κομμουνιστής, και με τις μνήμες από τα τραγικά λάθη που γίναν νωπές, οφείλεις, όχι να υπερασπίζεσαι, αλλά να κάνεις σοβαρή κριτική σε αυτή την τραγικά αποτυχημένη εφαρμογή του κομμουνισμού, ώστε κάποτε - χωρίς να είμαστε ανυπόμονοι - να εφαρμοστεί (γιατί όντως είναι καλύτερο) σωστά.

Και ποιος σου είπε εσένα ότι εγώ υπερασπίζομαι την τωρινή μορφή του καποταλισμού; Αλλά για πες μου πόσο αμοίβονταν οι άνθρωποι που εργάζονταν όλη μέρα στο σκληρό και αυταρχικό καθεστώς του κομμουνισμού που εφαρμόστηκε(και όχι τα όσα θεωρητικά γράφονται στα βιβλία);

κριτική και μελέτη των λαθών, όχι ισοπέδωση και τελικά απαξίωση. Υπάρχει διαφορά..

σιγουρα καλύτερα απο το σήμερα του καπιταλισμού.
αλλα αν διανοηθείς ότι βασικά αγαθά προσφέρονταν δωρεάν στους πολίτες (κατοικία, ολες οι βαθμίδες της παιδείας, υγεία, ασφάλεια, ρευματα - νερά κτλ) τότε αν τα βάλεις κάτω
συνολικά ήταν + 2000 ευρώ σε ότι μισθό έπαιρναν (+2000 είναι όλα τα παραπάνω που χρειάζεται κανείς για να πληρώσει στο σήμερα το δάνειο του σπιτίου του, τα φροντιστήρια των παιδίων του, την υγεία του στις κλινικές και τα φάρμακα, την Δεη και το Νερό κτλ).

και κατάλαβε το καλά... το να βγώ σήμερα στην πλατεία και να φωνάξω γ@@ται ο Καραμαλής δεν είναι ούτε ελευθερία ούτε δημοκρατία.
αυταρχικό είναι το καθεστώς που δεν σου παρέχει ότι σου είναι δικαίωμα.

Αφού ήταν τόσο ανθρωπιστικό αυτό το σύστημα διακυβέρνησης και προσέφερε τόσα πολλά γιατί κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος; Γιατί παντού οι πρεσβευτές του είναι μειοψηφία ή ακόμα και ανύπαρκτοι; Γιατί γέμισε όλη η Ευρώπη με πόρνες από όλο το ανατολικό μπλοκ και κυρίως από τη Ρωσία;Ξέρεις μου θυμίζεις κάτι νοσταλγούς της χούντας που αν τους ρωτήσεις για τα βασανιστήρια της χούντας θα σου πουν ότι η "επανάσταση" έφτιαξε πολλά έργα,δρόμους,πέτυχε την ανόρθωση της οικονομίας και άλλες γελοιότητες...

«Ο ρεαλισμός που εννοώ μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και σε πείσμα των ιδεών του συγγραφέα. Επιτρέψτε μου ένα παράδειγμα: Ο Μπαλζάκ που τον θεωρώ δάσκαλο του ρεαλισμού... απ' αυτόν πληροφορήθηκα πολύ περισσότερα απ' όσα θα μπορούσαν να μου πουν οι ιστορικοί, οι οικονομολόγοι και οι επαγγελματίες στατιστικοί της εποχής. Βέβαια ο Μπαλζάκ από πολιτική άποψη ήταν ένας νομιμόφρων.»

Fr. Engels

Δύο χρόνια μετά το «αποσταλινοποιητικό» 20ο Συνέδριο του ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος, το οποίο εν μια νυκτί μεταμόρφωσε τους ανά τον κόσμο παλαιο-σταλινικούς σε νεο-σταλινικούς, με πρωτοβουλία του Νικήτα Χρουτσόφ δόθηκε στη δημοσιότητα ένα βιβλίο του Αλεξάντερ Σολτζενίτσιν, μαθηματικού, πρώην εφέδρου αξιωματικού του ρωσικού στρατού στη διάρκεια της δεύτερης παγκόσμιας ανθρωποσφαγής και κρατούμενου στα ρωσικά στρατόπεδα συγκέντρωσης στα μεταπολεμικά χρόνια.
Αλεξάντερ Σολτζενίτσιν, Μιά μέρα από τη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς. Μια από τις χιλιάδες μέρες των εκατομμυρίων Ιβάν-θυμάτων της πιο αδυσώπητης έκφρασης του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και ταυτόχρονα ένα πολιτικό χαρτί στα χέρια του Νικήτα Χρουτσόφ και της ηγετικής γραφειοκρατικής ομάδας που ανέλαβε τη διαχείριση του μηχανισμού της εξουσίας μετά τον θάνατο του δεύτερου πρωθιερέα της Στάλιν (κατά κόσμον, Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Τσουχατσβίλι), έμελλε να ξεφύγει από τον έλεγχό τους και να μεταβληθεί σε χιονοστιβάδα ικανή, σε μια προοπτική, να απειλήσει το μηχανισμό και τη λογική της εξουσίας.
Μέσα από τις σελίδες του Ιβάν Ντενίσοβιτς ανακάλυπταν τον εαυτό τους και την εποχή τους εκατομμύρια άνθρωποι που βίωσαν στο πετσί τους την τρομακτική και τρομοκρατική εμπειρία της σταθεροποίησης του μπολσεβικισμού η οποία, μέσα από μια γιγάντια επιχείρηση φενακισμού, προβλήθηκε σε όλο τον κόσμο ως «οικοδόμηση του σοσιαλισμού». Και γρήγορα ο Ιβάν Ντενίσοβιτς πήρε διαστάσεις παγκόσμιου συμβόλου προκαλώντας μια ρωγμή στο μπετόν του ψεύδους της εξουσίας.
Ακολούθησε μια συλλογή διηγημάτων, τα μυθιστορηματικά Πρώτος Κύκλος, Θάλαμος Καρκινοπαθών, Αύγουστος 1914, κι αμέσως μετά ένα βιβλίο-σοκ: το Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ.
Τα εκατομμύρια αντίτυπα που διατέθηκαν στις πρώτες βδομάδες της κυκλοφορίας του, το συνειδησιακό σοκ που προκάλεσε στην εν υπνώσει παγκόσμια αριστερά και οι ζυμώσεις που πυροδότησε σε διεθνή κλίμακα, ανάγκασαν τη ρωσική γραφειοκρατία να αντιδράσει με το γνωστό σπασμωδικό τρόπο της εξουσίας που νοιώθει πως απειλείται. Με απόφαση του Ανωτάτου «Σοβιέτ», ο Σολτζενίτσιν συλλαμβάνεται και εκδιώκεται βίαια από τη χώρα του, πράγμα που θα πυροδοτήσει σ' όλο τον κόσμο μια σωρεία αντιδράσεων ενεργητικής συμπαράστασης στον συγγραφέα απέναντι στις οποίες η μπολσεβίκικη εξουσία αντιδρά με το γνωστό, δοκιμασμένο και αποτελεσματικό τρόπο:
α) Στο εσωτερικό της Ρωσίας όπου ο Μηχανισμός της εξουσίας ασκεί απόλυτο έλεγχο, εξαπολύεται μια χωρίς αντίλογο λασπολογική εκστρατεία σύμφωνα με όλους τους κανόνες της τέχνης του «κυνηγιού των μαγισσών», ενώ
β) Στο εξωτερικό, μεθοδεύεται η «γνωστή» κινητοποίηση των «διανοουμένων» που ελέγχονται ή επηρεάζονται από τα κατά τόπους κομμουνιστικά κόμματα τα οποία λειτουργούν ως εργαλεία της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής.
Έτσι, παράλληλα με την εκστρατεία υπέρ του Σολτζενίτσιν, θα αναπτυχθεί και μια εκστρατεία κατά του συγγραφέα η οποία  αυτοεξαντλείται σε ύβρεις του γνωστού παλαιο- και νεο-σταλινικού τύπου (άπατρις, προδότης, πράκτορας, αντικομμουνιστής και οι λοιπές κοινότυπες παρεμφερείς αθλιότητες της κομμουνιστικής ξύλινης γλώσσας), οι οποίες αποτελούν τον πασίγνωστο πρόλογο του «σταύρωσον αυτόν» στο πλαίσιο ενός συστήματος που διακηρύσσει προπαγανδιστικά ότι «μέγιστο κεφάλαιό του αποτελεί ο άνθρωπος» (Στάλιν)[1] και ότι πραγματώνει τη ρήση του Ένγκελς διασφαλίζοντας τις συνθήκες εκείνες στις οποίες είναι δυνατή «η ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του καθενός σαν προϋπόθεση της ελεύθερης ανάπτυξης όλων».
1. Ο άνθρωπος και ο μηχανισμός
Ποιος είναι ο κοινωνικός ρόλος του συγγραφέα; Είναι ένα προωθημένο τμήμα της κριτικής συνείδησης; Η λειτουργία του συνίσταται σε μια χωρίς όρους κατάφαση στην εξουσία ή στην ασυμβίβαστη κριτική της; Υπάρχει και δρα ως ανιχνευτής στην υπηρεσία της κοινωνίας ή ως υπάλληλος (του κόμματος ή του κράτους) στην υπηρεσία της εξουσίας;
Ερωτήματα αυτού του είδους μπορεί να απασχολούν κάθε ανεξάρτητη σκέψη που διαμορφώνεται μέσα από μια διαδικασία ρήξης με το παρόν και τον οραματισμό ενός άλλου μέλλοντος. Αλλά δεν μπορούν όμως να απασχολούν κανένα «οργανικό διανοούμενο» (κατά τον Γκράμσι) ή κομισάριο-«διανοούμενο» που η υπαλληλική συνείδησή του διαμορφώνεται σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις επιταγές του «μείζονος εργοδότη» του.
Οι Ρώσοι διαφωνούντες, αρνήθηκαν το αδιέξοδο ολοκληρωτικό παρόν της ρωσικής κοινωνίας που βίωναν και το δυσοίωνο μέλλον που αυτό εγκυμονούσε, διεκδίκησαν το δικαίωμά τους να θέτουν επί τάπητος αυτά τα προβλήματα και να απαντούν σ' αυτά μέσα από το έργο τους και την προσωπική τους στάση, καταβάλλοντας το υψηλό προσωπικό αντίτιμο που συνεπάγεται μια τέτοια διεκδίκηση στο πλαίσιο ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος.
Ανάμεσα σ' αυτούς και ο Σολτζενίτσιν, ο οποίος (συμφωνώντας με τους άλλους διαφωνούντες στην άρνηση του αδιέξοδου τρομοκρατικού παρόντος και διαφοροποιούμενος με πολλούς απ' αυτούς σε ό,τι αφορά τις επιλογές και τους οραματισμούς του μέλλοντος) πλήρωσε ακριβά την εμμονή του σε μια ηθική στάση που δεν του επέτρεπε να συμπαραταχθεί με τον δήμιο, αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν έχει τίποτα το κοινό με τους ειδικούς του τίποτα «διανοούμενους» απολογητές της εξουσίας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν το μπολσεβίκικο πραξικόπημα του Οκτωβρίου του 1917, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσίας επέβαλε την παρουσία του στη σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας, συνθέτοντας το πανόραμα των «απελευθερωτικών κατακτήσεων» ενός καθεστώτος που έθεσε τη ρωσική κοινωνία σε μια κατάσταση διαρκούς τρομοκρατίας:
● Με τις αιματηρές «εποποιίες» της βίαιης καταστολής εκατοντάδων επαναστατικών κινημάτων του τύπου της Κροστάνδης τα οποία στόχευαν στην ανατροπή της μπολσεβίκικης μονοκομματικής δικτατορίας και την υπεράσπιση της εξουσίας των εργατικών συμβουλίων.
● Με την ατομική και μαζική Τρομοκρατία της περιόδου 1920-1940 που σφραγίστηκε από τις σκηνοθετημένες δίκες, τις εκκαθαρίσεις «λογαριασμών» στο εσωτερικό του κομμουνιστικού κόμματος.
● Με τις μαζικές εκκαθαρίσεις ολόκληρων κοινωνικών και πληθυσμιακών κατηγοριών και τα απειράριθμα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας και θανάτου,
● Με τις βίαιες στρατιωτικές εισβολές στις αποικιοκρατούμενες χώρες (Ουγγαρία 1956, Τσεχοσλοβακία 1968).
Στ' όνομα αυτών ακριβώς των αμετάκλητα και αναίτια χαμένων υπάρξεων που προσφέρθηκαν βορά στις τελετουργικές μαζικές ανθρωποθυσίες της γραφειοκρατικής εξουσίας, ο Σολτζενίτσιν έριξε το βάρος της προσωπικής του μαρτυρίας στη ζυγαριά της ιστορικής κρίσης για την εποχή του, συμπαρατασσόμενος με την ελαχιστότατη μειοψηφία των ελευθερόφρονων ανθρώπων που υπερασπίζονται τη ζωή ως ένα μοναδικό και ανεπανάληπτο φαινόμενο το οποίο, ως τέτοιο, συνιστά απαραβίαστο δικαίωμα που δεν μπορεί να εξαρτάται από όποιες εξουσιαστικές σκοπιμότητες.
2. Βίβλος καθολικής ενοχήςTo «Μιά μέρα από τη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς» αποτελεί μια χαμηλόφωνη συγκλονιστική προσωπική μαρτυρία και ταυτόχρονα μια καταγγελία των στρατοπέδων θανάτου, η οποία δεν περιορίζεται σε τόπο και χρόνο. Ενώ, το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» αποτελεί την πρώτη υπεύθυνη εκ των έσω καταγραφή (που επιχειρήθηκε από τον εκτός της εξουσίας χώρο) της ανείπωτης ιστορικής διαδρομής που ακολούθησε η ανάπτυξη και η επιβολή της ολοκληρωτικής γραφειοκρατικής εξουσίας σε όλη την έκταση της Ρωσίας.
Μέσα από τις σελίδες του «Γκουλάγκ»,[2] όπως ετικετάρεται ο απέραντος και πολυεπίπεδος μηχανισμός συμμόρφωσης, καταναγκασμού και τιμωρίας, χιλιάδες αφανισμένες ζωές καταθέτουν ήρεμα και χαμηλόφωνα σα να προσεύχονται στο δικαστήριο της ιστορίας και της συνείδησής μας που βρίσκεται σχεδόν μόνιμα σε κατάσταση ιδεολογικής ύπνωσης.
Μια ατέλειωτη σειρά κονιορτοποιημένων οραμάτων που συνθέτουν την τραγική εικόνα της βίαιης διάψευσης των ελπίδων ενός λαού (και ολόκληρης της ανθρωπότητας) που με την Επανάστασή του Φεβρουαρίου του 1917 άνοιξε ένα παράθυρο στο μέλλον, για να διαπιστώσει με το πραξικόπημα του Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου ότι το έφραζε ο σκοτεινός και αμετακίνητος όγκος ενός ανελέητου γραφειοκρατικού μηχανισμού που είχε την ιστορικά πρωτόφαντη δυνατότητα να διαγράφει το παρελθόν, να συγκροτεί το παρόν και να εγκλωβίζει το μέλλον σύμφωνα με τα εκάστοτε συμφέροντά του.
Με σημείο εκκίνησης την περίοδο της βασιλείας των Λένιν και Τρότσκι, οι εκκαθαρίσεις ολόκληρων χωριών, οι μαζικές εκτελέσεις για «παραδειγματισμό», οι φρικαλέοι διαγωνισμοί για την επινόηση «καλύτερων μεθόδων» ανακάλυψης και εξόντωσης των διαφωνούντων, τα ανελέητα ανθρωποκυνηγητά, οι μαζικές συλλήψεις και εκτοπίσεις χωρίς την παραμικρή κατηγορία και η αναγωγή της αλληλοκατάδοσης σε κύριο μέσο της βιολογικής επιβίωσης, προδιέγραφαν τη μεταγενέστερη ναζιστική λαίλαπα και αντικαθιστούσαν την ελπιδοφόρα διάζευξη «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» με την ελπιδοκτόνα εξίσωση «μπολσεβικισμός ίσον βαρβαρότητα».
Το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ» είναι η βίβλος της καθολικής ενοχής της κοινωνίας απέναντι στην εξουσία.
▪ Είσαι ένοχος γιατί ρωτάς τι και πόσο πρέπει να παράγεις ή γιατί αποφεύγεις να το ρωτήσεις.
▪ Είσαι ένοχος γιατί ζητάς πιο ανθρώπινες συνθήκες ζωής ή πιο αξιοπρεπή μεταχείριση.
▪ Είσαι ένοχος όταν θέλεις να μάθεις γιατί σε συλλαμβάνουν, γιατί σε κατηγορούν, γιατί σ' εξορίζουν ή γιατί σε εκτελούν.
▪ Είσαι ένοχος γιατί δεν ξέρεις πού είναι ο ένοικος του διπλανού σου διαμερίσματος όταν έρχονται να τον συλλάβουν και γιατί ξέρεις πού είναι όταν τον έχουν συλλάβει, φυλακίσει, βασανίσει, εξορίσει ή δολοφονήσει.
▪ Είσαι ένοχος όταν λες ότι πεινάς (αντικαθεστωτική προπαγάνδα) και όταν δεν λες ότι πεινάς (κάτι ετοιμάζεις σιωπηλά).
▪ Είσαι ένοχος όταν ζητάς να πληροφορηθείς τα δικαιώματά σου, όπως καθορίζονται από την ισχύουσα νομοθεσία (κάτι έκανες ή κάτι πρόκειται να κάνεις).
▪ Είσαι ένοχος γιατί «είσαι» και γιατί «δεν είσαι». Γιατί «σκέφτεσαι» και γιατί «δεν σκέφτεσαι». Γιατί «κάνεις» και γιατί «δεν κάνεις». Γιατί «εκφράζεσαι» και γιατί «δεν εκφράζεσαι». Γιατί «θέλεις» και γιατί «δεν θέλεις». Και, τελικά, είσαι ένοχος γιατί ζεις.
▪ Όμως πάνω απ' όλα, είσαι ένοχος γιατί δεν κατάλαβες εγκαίρως ότι «κανένας δεν αρπάζει στα χέρια του την εξουσία για να την αφήσει μετά. Η εξουσία δεν είναι μέσο, είναι σκοπός. Δεν γίνεται μια δικτατορία για να διαφυλαχτεί μια επανάσταση, αλλά γίνεται μια επανάσταση για να δημιουργηθεί μια δικτατορία. Το αντικείμενο του διωγμού είναι ο διωγμός, το αντικείμενο των βασανιστηρίων είναι τα βασανιστήρια, το αντικείμενο της εξουσίας είναι η εξουσία».[3]
Η αδύναμη και γυμνή αλλά ευπρόσωπη και επώνυμη ατομική ύπαρξη (φορέας της εμπειρίας και των επιλογών της) αντιμέτωπη με τον παντοδύναμο και απρόσωπο καταπιεστικό μηχανισμό, αυτοδιορισμένο κάτοχο, μονοπωλητή και διαχειριστή κάποιων μεταφυσικών και απεριόριστα εύπλαστων «νόμων της ιστορίας» που δικαιώνουν τα εγκλήματά του. «Στον καιρό των ιδεολογιών πρέπει να ρυθμίσουμε τη δράση μας σύμφωνα με το έγκλημα... η ιδεολογία αρνιέται τους άλλους, οι άλλοι είναι μόνο υποκριτές. Και τότε σκοτώνουν. Κάθε αυγή χρυσοστολισμένοι δολοφόνοι γλιστράνε μέσα σ' ένα κελί. Το έγκλημα είναι το κύριο πρόβλημα». (Όργουελ)[4]
Η ατομική ύπαρξη και ο μηχανισμός. Η πιο αποφασιστική σύγκρουση της ιστορίας του είδους, από την οποία θα κριθεί το παν: Η εφιαλτική κοινωνία του Όργουελ από τη μια μεριά και το όραμα μιας αυτόνομης και διαρκώς αυτοπροσδιοριζόμενης κοινωνίας από την άλλη.
▪ Η πρώτη, στις γενικές της γραμμές, έχει ήδη οικοδομηθεί: «Αν θέλεις να έχεις μια εικόνα του μελλοντικού κόσμου, φαντάσου μια μπότα να πατάει ένα ανθρώπινο πρόσωπο, για πάντα».[5]
▪ Η δεύτερη αποτελεί ένα αχνοσχηματισμένο όνειρο και ταυτόχρονα ένα επιτακτικό πολιτικό καθήκον που η πραγμάτωσή του συνιστά θεμελιώδη προϋπόθεση της επιβίωσης του ανθρώπου και, ως τέτοιο, πρέπει να διεκδικηθεί ενάντια στα συμφέροντα της εξουσίας.
Στη σύγκρουση αυτή, ο Σολτζενίτσιν (ανεξάρτητα απ' το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις πολιτικές του επιλογές, που άλλωστε αποτελούν αναφαίρετο δικαίωμά του) τοποθετήθηκε με το έργο του και με την προσωπική του στάση, στο πλευρό του ανθρώπου και εναντίον του μηχανισμού. Και πλήρωσε το βαρύ προσωπικό τίμημα που συνεπάγεται μια τέτοια τοποθέτηση, για ν' αποδειχθεί γι' άλλη μια φορά ότι ο ρεαλισμός «μπορεί να εμφανιστεί ακόμα και σε πείσμα των ιδεών του συγγραφέα». (Ένγκελς)[6]
Γιατί, σε πείσμα ίσως των πολιτικών ιδεών του Σολτζενίτσιν, το έργο του αποτελεί μια πολύτιμη συμβολή στην ενίσχυση του Μεγάλου Ίσως... «Ίσως να μπορεί ακόμη να αποφευχθεί η καταστροφή. Το Ίσως αυτό αποτελούν όλοι εκείνοι που αντιστέκονται στο Μηχανισμό. Δεν υπάρχει καμιά μοίρα. Υπάρχει μόνο δυνατότητα εκλογής : ή το ένα ή το άλλο. Το Μεγάλο Ίσως».[7]

3. Εναντίον του μηχανισμού
Οι πρώτες αντιδράσεις στην υπόθεση Σολτζενίτσιν (ή ορθότερα, στην υπόθεση «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ») εκδηλώθηκαν από εκείνους που, λόγω των πολιτικών ή των πολιτιστικών τους δεσμεύσεων, δεν ήταν εύκολο να μη δημοσιοποιήσουν τις ανησυχίες τους.
Από την εποχή του «Ιβάν Ντενίσοβιτς» η Έλσα Τριολέ, ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ. Γαλλίας και σύζυγος του γνωστού κομμουνιστή λογοτέχνη Λουί Αραγκόν, αποδύεται σε μια έντονη δραστηριότητα για την προβολή του έργου του Σολτζενίτσιν στο γαλλόφωνο κόσμο, συμμετέχοντας ενεργά σε όλες τις φάσεις της διαδικασίας για την έκδοση της γαλλικής μετάφρασης του «Ιβάν» (σύμφωνα με τη μαρτυρία του κομμουνιστή ηγέτη Πιέρ Ντε, μέλους του πολιτικού γραφείου του ΚΚΓ). Παρεμφερής είναι και η στάση του Λουί Αραγκόν. «Είναι μεγάλος συγγραφέας» αποφαίνονται κι οι δύο.
Ο Ερνστ Φίσερ διακηρύσσει ότι ο Σολτζενίτσιν αποτελεί διακεκριμένο στοιχείο «του μεγάλου Ίσως, του Ίσως της ελπίδας», ενώ ο Ροζέ Γκαροντί, τότε διαπιστευμένος «φιλόσοφος» του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, θα εξάρει το ταλέντο, το θάρρος και το ψυχικό σθένος του συγγραφέα του «Ιβάν» σε κάθε αναφορά του στο σταλινικό ολοκληρωτισμό στο χώρο της κουλτούρας.[8]
Το παράδειγμα των Τριολέ, Αραγκόν, Φίσερ και Γκαροντί θα ακολουθήσουν οι πιο γνωστοί κομμουνιστές διανοούμενοι του δυτικού κόσμου, με κορυφαίο ανάμεσά τους τον Γκεόργκ Λούκατς που θα χαρακτηρίσει τον Σολτζενίτσιν «απευθείας κληρονόμο της μεγάλης λογοτεχνίας του Τολστόι και του Ντοστογιέβσκι», ως συμπέρασμα μιας πολυσέλιδης ανάλυσης που αφιερώνει στο έργο του.[9]
Μετά απ' αυτά είναι μάλλον περιττή κάθε αναφορά στη γνωστή κινητοποίηση των μη-μαρξιστών διανοουμένων της δύσης (που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη σωτηρία του Σολτζενίτσιν) η οποία ήταν δεδομένη. Έχει όμως ιδιαίτερη σημασία η αναφορά στην αντίδραση των ανθρώπων που ζουν τη δική τους εσωτερική εξορία «εντός των τειχών» του Μηχανισμού και βρίσκονται στο απόλυτο έλεός του:
«Τοποθετούμαστε ολόπλευρα στο πλευρό του Σολτζενίτσιν και ζητάμε να σχηματισθεί Διεθνής Εξεταστική Επιτροπή για να διερευνηθούν τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στη χώρα μας σε βάρος του λαού, απ' το 1917 μέχρι σήμερα», αναφέρεται σε δήλωση Ρώσων διανοουμένων που ανακοινώθηκε τηλεφωνικά από τον Αντρέι Ζαχάροφ σε δημοσιογράφους της σουηδικής τηλεόρασης, την επομένη της απέλασης του Σολτζενίτσιν από την πατρίδα του.
Κι όλα αυτά για ένα «μετριότατο τρίτης κατηγορίας συγγραφέα», όπως χαρακτηρίζεται ο Σολτζενίτσιν από την κουστωδία των ατάλαντων σταλινικών «διανοουμένων» που κατασκευάζονται σωρηδόν από τον κομματικό μηχανισμό, για να καλύψουν τις λειτουργικές του ανάγκες. Όμως ατυχώς για όλους αυτούς, έχει προηγηθεί κάποιος επίσης «μετριότατος τρίτης κατηγορίας» στοχαστής σαν τον Γκεόργκ Λούκατς που με την πολυσέλιδη μελέτη του για τον συγγραφέα του «Ιβάν» οδηγήθηκε στο (δύσκολα αντικρούσιμο) συμπέρασμα ότι «η κρίση των αντιπάλων του Σολτζενίτσιν έχει δυσφημιστικό χαρακτήρα».[10]
Ο χώρος των «αντίπαλων του Σολτζενίτσιν», όπου συνωστίζονται οι κάθε είδους απολογητές των «χρυσοστολισμένων δολοφόνων που γλιστράνε κάθε αυγή σ' ένα κελί»,[11] συγκροτείται από ένα ετερόκλιτο πλήθος «διανοουμένων» που είτε κατασκευάζονται και επιβάλλονται ως τέτοιοι από τον μηχανισμό της εξουσίας με τον οποίο συνδέονται με μια τυπικά υπαλληλική σχέση, είτε κινούνται με βάση τις συναισθηματικές εμπλοκές τους με τον μύθο των «τεσσάρων λέξεων που περιέχουν τέσσερα ψέματα : Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών».[12]
Δύο ευάριθμες κατηγορίες ανθρώπων που, συνασπισμένοι σε ένα θλιβερό σύνολο, αυτοκαταναλώνονται σε μια λασπολογία, γνωρίζοντας οι μεν και επιμένοντας να αγνοούν οι δε ότι κάθε τέτοια λασπολογική εκστρατεία εξαργυρώνεται στην πράξη με την ηθική σπίλωση, το διανοητικό θάνατο ή τη φυσική εξόντωση εκείνων στους οποίους αναφέρεται όντας ένοχοι γιατί επιμένουν να μην σκέφτονται σύμφωνα με τις επιταγές της εξουσίας.
Ποια θα’ ταν η θέση του Σολτζενίτσιν (και κάθε διαφωνούντος) αν δέχονταν να παίξει το ρόλο του «συγγραφέα»-κομματικού υπάλληλου που γράφει σύμφωνα με «το πνεύμα και τις αποφάσεις» του εκάστοτε κομματικού συνεδρίου; Σίγουρα θα ανακηρυσσόταν «μεγαλύτερος του Έρεμπουργκ και του Σολόχοφ και ισάξιος του Γκόργκι», όπως η ατέλειωτη σειρά των Οστρόφσκι, Φαντέγιεφ, Τριχόνοφ, Αξάεφ, Πολεβόι και των άλλων ασήμαντων εκφραστών του ζντανοφισμού στο χώρο της λογοτεχνίας.
Το έργο του Σολτζενίτσιν, επειδή ακριβώς είναι προϊόν μιας γνήσιας προσωπικής αγωνίας για την μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης εκτός και εναντίον των επιταγών της εξουσίας, πέρα από τη συμβολή του στη διερεύνηση της ιστορικής αλήθειας ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος, αποτελεί και μια ιδιαίτερα πολύτιμη συνεισφορά στον αγώνα όλων εκείνων που εξακολουθούν να προβάλλουν κάποια αντίσταση στη «Μεγάλη Νύχτα» της ολοκληρωτικής κυριαρχίας του Μηχανισμού και να πυροδοτούν το «μεγάλο Ίσως, το Ίσως της ελπίδας» ότι είναι πιθανόν στην κρίσιμη στιγμή «να προτιμήσουμε να ακούσουμε τη συμβουλή του διανοούμενου και όχι τη μπουρδολογία του δαιμονισμένου» της εξουσίας.[13]


--------------------------------------------------------------------------------

[1] Ι.Β. Στάλιν, Ζητήματα Λενινισμού (εκδ. Κεντρ. Επιτροπής του ΚΚΕ, 1950).
[2] GULAG: Αρχικά της «Κεντρικής Διεύθυνσης Στρατοπέδων» που έλεγχε το δίκτυο των στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας και θανάτου σε όλη την έκταση της ΕΣΣΔ.
[3] Τζ. Οργουελ, 1984 (Διεθνή Βιβλία, Αθήνα,1970).
[4] Αλ. Καμύ, Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος (Μπουκουμάνης, Αθήνα, 1971).
[5] Τζ. Όργουελ, ο.π.
[6] Φρ. Ενγκελς, «Γράμματα στη Μ. Χάρκνες», Απρίλιος 1888.
[7] Eρνστ Φίσερ, Τέχνη και Ανθρωπισμός (Ηριδανός, Αθήνα. χχ)
[8] (Γκ. Λούκατς, Σολτζενίτσιν, Χάινε, Πρωτοποριακοί (Διογένης, Αθήνα, 1971).
[9] Γκ. Λούκατς, Σολτζενίτσιν, Χάινε, Πρωτοποριακοί (Διογένης, Αθήνα, 1971).
[10] Γκ. Λούκατς, ο.π.
[11] Αλ. Καμύ, ο.π.
[12] Κ. Καστοριάδης
[13] Ε. Φίσερ, ο.π.


Κλεάνθης Γρίβας

http://www.zougla.gr/news.php?id=6063 (http://www.zougla.gr/news.php?id=6063)

Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν δεν ειναι αυτο ακριβως που λεει ο ριζο δλδ ο σημειοφορος του αντικομμουνισμου.Ηταν σαφως εναντιων του καθεστωτος,καθως εζησε την φρικη των γκουλακ,αλλα υπηρξε και πολεμιος του καπιταλισμου του Γέλτσιν και των ολιγαρχων που κυβερνουσαν την μετασοβιετικη Ρωσια.Νομίζω επισης οτι αρνήθηκε να παραλαβει βραβειο απο το Γέλτσιν.



Παραεγιναν λαθη....και για αυτο τα αυτα τα κρατικα καθεστωτα καταρευσαν σαν χαρτινοι πυργοι.Και το πιο σημαντικο και ταυτοχρονα δυσαρεστο ειναι οτι παρα πολλοι οταν ακουνε την λεξη κομμουνισμος  ερχονται στο μυαλο τους εγκληματα,φυλακισεις,δικτατορες κτλπ.Φυσικα ο κοσμος δεν απολαμβανει την τωρινη κατασταση,τον ακραιο καπιταλισμο που ζουμε σημερα αλλα πρεπει να μας προβληματισει ολους μας τα χαμηλα ποσοστα των κομμουνιστικων κομματων και γενικα των αριστερων μη σοσιαλδημοκρατικων κομματων τοσο στη δυτικη οσο και στην ανατολικη ευρωπη.

κάτι μου θύμισες :


"Σκοτώστε τη μάνα σας όσο είναι ακόμα νέα", λέει ο σουρεαλιστής και κομμουνιστής Πωλ Ελυάρ, ένας από τους μεγαλύτερους ποιητές του αιώνα που τελειώνει με το θάνατο της Σοβιετικής Ένωσης. Αιωνία της η μνήμη.
Ήταν μια καλή μητέρα για όλους εμάς τους κομμουνιστές του κόσμου όλου, που την αγαπήσαμε, άλλοι από κομματικό καθήκον, άλλοι από ηθική υποχρέωση και άλλοι από κεκτημένη ταχύτητα εξαιτίας της αγάπης μας για τον Μάρξ.
Έπρεπε να σκοτώσουμε τη μάνα μας όσο ήταν ακόμα νέα και αναμάρτητη. Είναι καλό να θυμόμαστε αναμάρτητους τους πεθαμένους. Δυστυχώς τη σκοτώσαμε όταν έγινε 74 ετών και είχε πολύ αμαρτήσει.
Η μητέρα μας γεννήθηκε με καισαρική τομή το 1917 στην Πετρούπολη, γνωστή περισσότερο σε μας; σαν Λένινγκραντ, και το 1991 παρέδωσε το πνεύμα στη Μόσχα - συγκεκριμένα, στους γκάνγκστερ της Μόσχας, που είχαν επικεφαλής τον Γιέλτσιν. Ο Λένιν, ο πατέρας της και παππούς μας, πέθανε πολύ νέος, μόλις 54 ετών, ίνα πληρωθεί το ρηθέν "οι καλοί πεθαίνουν νέοι".
Η μητέρα λυπήθηκε πολύ για το χαμό του πατέρα της. Και για να το δείχνει και να τη βλέπει ο κόσμος και να λέει "να η κόρη του Λένιν", από το 1924 που πέθανε ο πατέρας της πήγαινε κάθε μέρα στον τάφο του, στην Κόκκινη Πλατεία, για να δεί μια μούμια. Κάποιοι είχαν βαλσαμώσει την Επανάσταση.
Αφού όλα πεθαίνουν, πρέπει να πεθάνει και η φτώχεια που γεννάει επαναστάσειες - κομμουνιστικές και άλλες. Η φτώχεια βρωμάει και βαλσαμωμένη. Αυτό πίστευε ο Μάρξ, που δεν πίστευε στο Θεό, που είναι βάλσαμο για τους απελπισμένους.


ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΑΦΑΗΛΙΔΗΣ
"Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ"

να ξεκολήσουν μερικοί... είστε και στα πανεπιστήμια...
Κομμουνισμός δεν υπήρξε ποτε.
Εφαρμογές Σοσιαλιστικής Οικονομίας έγιναν σε μια σειρά χώρες.

Και ένα δειγμα για την υπεροχή του Σοσιαλισμού στον τομέα της προόδου και της ανάπτυξης είναι αν δεί κανείς το εξής: πριν τον 1917 ο ρωσικός λαός ήταν τσακισμένος και εξαθλιωμένος - 85% αναλφάβητοι και το 40% λούμπεν και μέθυσοι - και μετα απο 20 χρόνια τσακίσανε τον Αξονα (20.000.000 νεκρούς - 2 Ελλαδες) και  καπάκι μετα απο 20 χρόνια πρώτοι στο Διάστημα.

Μηδέν ανεργία - Μηδέν ανέχεια


Τι να λέμε τώρα!!!!  Τι???

ΥΣ: Δεν έχω να σχολιάσω τίποτα για τον Κλεάνθη Γρίβα. Να πάει στην Ολλανδία, όπου τα χασίσια και τα ναρκωτικά πωλούνται στα περίπτερα, να νομίζει οτι νιώθει πιο "ελεύθερος".
      Ελεύθερα Ναρκωτικά = Βούτυρο στο ψωμί των Καπιταλιστών.

Αν σου δώσω έναν σύντροφό σου που την πίναμε μαζί στο αντιρατσιστικό υπόσχεσαι ότι θα διαγραφεί;(σοβαρά τώρα)

XAXAXA!!! Είσαι τέλειος, respekkt!
1ον) ΟΚ θα ντρέπομαι. Τί να κάνω όμως άλλο, δεν μπορώ να γαμήσω...
2ον) Πιστεύω πως ντρέπεται κι αυτός... Ελπίζω αυτό να ήταν το πρώτο βήμα της απεξάρτησής του και της    
       θεραπίας του από τον καρκίνο που λέγεται χαφιεδοΚΚΕ.
3ον) Προφανώς, ΠΡΟΦΑΝΩΣ δεν έπαιζε να στον δώσω. Δε θα σου 'κλεβα ποτέ την - κατακτημένη με αίμα -
       θέση του ρουφιάνου.
4ον)Δεν είπα ότι είστε μπάτσοι, απλά το κατασταλτικό όργανο του κράτους στα πανεπιστήμια. Δεν θα αντιστρέψουμε
      τώρα τους όρους...  

Βέβαια, στην χώρα όπου τα χασίσια πωλούνται στα περίπτερα, οι άνθρωποι απολαμβάνουν μια πολύ καλύτερη ποιότητα ζωής, με πολύ οργανωμένο και λιγότερο διεφθαρμένο κρατικό μηχανισμό με οργανωμένες υπηρεσίες, με καλούς μισθούς, με καλές συγκοινωνίες, με σεβασμό προς το περιβάλλον και την αισθητική και ελευθερία σε όλους τους τομείς χωρίς τραμπούκικη κρατική καταστολή.
Όχι προφανώς και δεν είναι όλα τέλεια και ρόδινα, αλλά σίγουρα καλύτερα από οποιοδήποτε σοσιαλιστικό ή ακραία καπιταλιστικό σύστημα που έχει υπάρξει ως τώρα. ;)

promithea πρόσεχε γιατί σε πήραν όλοι στο ψιλό...κατήγγειλε τους όλους στο όργανο του κόμματος με την κατηγορία των ακραίων αντικομμουνιστικών στοιχείων και ότι επιχειρούν αντικαθεστωτική προπαγάνδα.... ^sfyri^

Άσε ήσυχο το παιδί βρεε..(σαλονικιώτικο-ραπτοπουλαίικο)....Και μεις τί θα κάνουμε τις δύσκολες ώρες... Τα ΣΑΕ και το yPorn έχουν και τα όριά τους.
[Αυτό που τον συμβούλεψες να κάνει, είμαι σίγουρος, το 'χει κάνει ήδη...]

Α ναι? ειναι το πρότυπό σου?

παρέ λοιπόν:

1ον:

ΟΛΛΑΝΔΙΑ
«Δεν είμαστε σκουπίδια»
(http://www.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=120158&format=.jpg)
«Μη μας φέρεστε σα να είμαστε σκουπίδια», φώναξαν χτες πυροσβέστες, δημόσιοι υπάλληλοι, δημοτικοί υπάλληλοι και εργαζόμενοι σε υπηρεσίες πρώτων βοηθειών στην Ολλανδία. Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι διαδήλωσαν στην πλατεία Μουσείου του Αμστερνταμ εναντίον των περικοπών του δικτύου «κοινωνικής πρόνοιας» και των απαράδεκτα χαμηλών μισθών


2ον

ΟΛΛΑΝΔΙΑ
Νέος νόμος για την παιδική πορνεία


"Δε θεωρείται βιασμός η σεξουαλική επαφή με παιδιά από 12 έως 16 χρόνων αν το επιθυμούν αυτό τα παιδιά της ηλικίας αυτής. Βιασμός ή σεξουαλική χρησιμοποίηση παιδιών από 12 έως 16 χρόνων μπορεί να θεωρηθεί η πράξη, μόνον αν καταγγελθεί από το παιδί ότι δεν την επιθυμούσε και γίνει αναφορά στην Αστυνομία. Στην περίπτωση αυτή, αυτός που το έπραξε θα φυλακιστεί", δήλωσε σε συνέντευξη στην ολλανδική εφημερίδα "Ντερ Βόλκσκραντ", η υπουργός Δικαιοσύνης, κ. Σόρχντράχερ.

Η υπουργός, με επιστολή της στη Βουλή, προτείνει να προσεχτεί ιδιαίτερα το πρόβλημα της παιδικής σεξουαλικής χρησιμοποίησης και εμπορίας και πρόσθεσε πως θα "χρησιμοποιήσει την προεδρία της Ολλανδίας στην ΕΕ για τη λύση αυτού του προβλήματος".


3ον




Η κυβέρνηση της Ολλανδίας αποφάσισε χτες να μη διεξαγάγει δημοψήφισμα για το νέο Ευρωσύνταγμα, φοβούμενη ότι ο λαός θα το καταψήφιζε, όπως έπραξε και πριν δύο χρόνια, όταν το 63% του λαού το καταψήφισε.

Το θέμα του δημοψηφίσματος θα τεθεί τώρα και στο κοινοβούλιο της χώρας, όπου αρκετοί βουλευτές - μεταξύ των οποίων και μεγάλο μέρος βουλευτών του Κόμματος Εργασίας που συμμετέχουν στον κυβερνητικό συνασπισμό - τάσσονται υπέρ της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος.

Ο Ολλανδός πρωθυπουργός, Γιαν Πέτερ Μπαλκενέντε, υποστήριξε ότι «δε φοβάμαι άλλο ένα "όχι"», αλλά ισχυρίστηκε ότι η απόφαση για το νέο Ευρωσύνταγμα θα πρέπει να χειριστεί μέσω συνήθων κοινοβουλευτικών διαδικασιών.


4ον

ΟΛΛΑΝΔΙΑ
Διωγμένοι από τον «παράδεισο του φιλελευθερισμού»

Πριν από λίγα χρόνια, ο Πιμ Φορτάιν και ο εκλογικός του συνασπισμός συντάραξαν την Ευρώπη με τον απροκάλυπτο αντι-μεταναστευτικό λόγο τους και την εκλογική επιτυχία που τον συνόδευσε. Το ολλανδικό πολιτικό κατεστημένο ωστόσο, μετά και τη δολοφονία του ξενόφοβου πολιτικού, επέλεξε τη συμμετοχή της «Λίστας Πιμ Φορτάιν» (LPF) στην κυβέρνηση και συνεπώς στην ουσιαστική αποδοχή του μηνύματός της. Λίγα χρόνια αργότερα, η Λίστα κατέρρευσε εκλογικά και πλέον δύσκολα θα απασχολήσει ξανά τη διεθνή κοινή γνώμη. Η εξέλιξη αυτή, όμως, δε σήμανε και το τέλος της αντι-μεταναστευτικής πολιτικής και ρητορείας στην Ολλανδία. Τα αστικά κόμματα αποδείχτηκαν τελικά πολύ καλοί «μαθητές» των «ακραίων» και πλέον το «όραμα» του Φορτάιν αποτελεί κομμάτι του πολιτικού συστήματος.

Το γεγονός αυτό αποδείχτηκε περίτρανα πριν από μόλις δύο βδομάδες, όταν η ολλανδική Βουλή ενέκρινε, με ψήφους 83 υπέρ και 57 κατά, την απέλαση περίπου 26.000 μεταναστών, των οποίων οι αιτήσεις για παραχώρηση πολιτικού ασύλου έχουν απορριφθεί. Η πρόταση αποτελούσε προεκλογική δέσμευση του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος (CDA) και υπερψηφίστηκε από τους βουλευτές των κομμάτων του κεντροδεξιού κυβερνητικού συνασπισμού, δηλαδή από το «CDA», τους «δεξιούς» φιλελεύθερους του «VVD» και τους «αριστερούς» φιλελεύθερους του «D-66». Μάλιστα, η υπουργός για τη Μετανάστευση, Ρίτα Φερντόνγκ, είναι μέλος του «VVD», σημάδι του πόσο πραγματικά «φιλελεύθερο» είναι το πολιτικό σύστημα της Ολλανδίας (κοινωνία που αποτελεί «παράδειγμα» για πολλούς για τους ελευθεριάζοντες θεσμούς της).

Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, όσοι έφθασαν στην Ολλανδία πριν από τον Απρίλη του 2001 και οι αιτήσεις των οποίων για την παραχώρηση πολιτικού ασύλου απερρίφθησαν, θα απελαθούν εντός των επόμενων τριών χρόνων. Η κυβέρνηση θα τους «προσφέρει» αεροπορικά εισιτήρια και θα τους δώσει προθεσμία 8 βδομάδες, προκειμένου να εγκαταλείψουν τη χώρα. Σε περίπτωση που αρνηθούν να φύγουν, θα συλληφθούν από τη μεταναστευτική υπηρεσία (συνοδευόμενη από αστυνομικές δυνάμεις) και θα οδηγηθούν σε «μεταναστευτικά κέντρα» (στρατόπεδα συγκέντρωσης, με άλλα λόγια). Εκεί, για τις επόμενες 8 βδομάδες, θα υποβάλλονται σε πιέσεις από δικηγόρους και γραφειοκράτες, προκειμένου να φύγουν «εθελοντικά» - έτσι ώστε να διασφαλίζεται ένας τελευταίος μανδύας νομιμότητας για την κυβέρνηση. Αν και σ' αυτήν την περίπτωση αρνηθούν να «απελαθούν εθελοντικά», τότε αντιμετωπίζουν μέχρι και 6μηνη ποινή κάθειρξης και παράλληλη στέρηση του δικαιώματος στην εργασία, στη δημόσια υγεία και στη λήψη κρατικών επιδομάτων (προβλέπεται, δηλαδή, η εξόντωσή τους). Οπότε, στην ουσία, ο μόνος ανοιχτός δρόμος είναι η επιστροφή στις χώρες από τις οποίες προήλθαν, στις οποίες, φυσικά, η διαβίωση είναι, το λιγότερο, Γολγοθάς.

Στόχος (υποτίθεται) της κυβέρνησης είναι να επισπεύσει τη διαδικασία εξέτασης της παραχώρησης πολιτικού ασύλου, που μέχρι τώρα έπαιρνε αρκετά χρόνια (εξ ου και πάρα πολλοί από όσους θα απελαθούν βρίσκονται περισσότερα από 5 χρόνια στην Ολλανδία). Αυτό θα το επιτύχει, κατά πώς φαίνεται, με το να στείλει όλους αυτούς τους ανθρώπους στις χώρες τους... Συνολικά, μόνο 2.300 μετανάστες θα λάβουν πολιτικό άσυλο.

Η αντιπολίτευση καταψήφισε το νομοσχέδιο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η πολιτική που προτείνει (τουλάχιστον το μεγαλύτερο κόμμα της αντιπολίτευσης, το Εργατικό «PvDA») είναι και πολύ διαφορετική. Χαρακτηριστικά, το Εργατικό Κόμμα επιθυμεί την παραχώρηση πολιτικού ασύλου σε 8.000 μετανάστες (αντί για τους 2.300), ενώ η μοναδική πρόταση της αντιπολίτευσης που τελικά ενσωματώθηκε στο νομοσχέδιο καλεί τις αρχές να μη χωρίζουν τις οικογένειες... Αλλωστε, προεκλογικά, ο αρχηγός του Εργατικού Κόμματος, Βούτερ Μπος, είχε ταχθεί υπέρ της περικοπής των επιδομάτων για όσους μετανάστες αποτύχουν σε εξέταση της ολλανδικής γλώσσας, ενώ και στη διάρκεια της κυβερνητικής τους θητείας (1998-2002) οι Εργατικοί είχαν πάρει σαφή μέτρα κατά της μετανάστευσης.

Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης του Γιαν Πέτερ Μπαλκενέντε καταδικάστηκε έντονα από οργανώσεις για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και από το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο της Ολλανδίας, ενώ κριτική άσκησε και η αρμόδια υπηρεσία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Παράλληλα, έχει ξεσηκώσει μεγάλη αντίδραση και μεταξύ των Ολλανδών, πολλοί από τους οποίους δηλώνουν αποφασισμένοι να υπερασπιστούν τους μετανάστες που κινδυνεύουν, ενώ ήδη έχουν γίνει κάποιες πρώτες διαδηλώσεις. Γεγονός, πάντως, είναι ότι η υποκριτική στάση των «φιλελεύθερων» αστικών κομμάτων και η υιοθέτηση ξενοφοβικών συνθημάτων και πρακτικών έχει απήχηση σε μερίδα του ολλανδικού πληθυσμού. Μετά από χρόνια περικοπών των «κοινωνικών δαπανών» και την παράλληλη εδραίωση όλων των μορφών ελαστικής και πρόσκαιρης εργασίας, πολλοί Ολλανδοί εργαζόμενοι νιώθουν εδώ και καιρό να απειλούνται από τους φτωχούς μετανάστες και είναι όλο και περισσότερο πρόθυμοι να βρουν «λύση» στην αποπομπή κάθε τι ξένου.

Το νομοσχέδιο, πάντως, της «φιλελεύθερης» ολλανδικής κυβέρνησης σχολιάστηκε εγκωμιαστικά από τον διαβόητο αρχηγό του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, Ζαν Μαρί Λεπέν. «Η απόφαση της Ολλανδίας αποδεικνύει ότι η λογική έχει αρχίσει να επικρατεί μεταξύ των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων», είπε...

5ον


"Σε περίπτωση που κάποτε γινόταν προσπάθεια να θυσιαστεί η εθνική κυριαρχία των λαών της Ευρώπης σ' έναν υπερκρατικό θεσμό, τότε αναπόφευκτοι θα είναι οι απελευθερωτικοί πόλεμοι...". Την πρόβλεψη αυτή είχε αποτολμήσει στη διάρκεια της δεκαετίας του '70 ο Πάουλ ντε Γκρόοτ, επίτιμος πρόεδρος των Ολλανδών κομμουνιστών. Τώρα, αν κάτι τέτοιο συμβεί μελλοντικά, αυτό θα το δείξει ο χρόνος... Στη σημερινή, όμως, Ολλανδία, στη χώρα εκείνη όπου το 1992 είχε υπογραφεί η Συνθήκη του Μάαστριχτ, αυτή τη στιγμή δεν μπορεί ακόμα να γίνει λόγος για ένα σημαντικό μαζικό κίνημα ενάντια στη ληστρική πολιτική που επιβάλλουν οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες της Ευρώπης με τη Συνθήκη αυτή. Ολα, όμως, δείχνουν ότι αυτό θα αναπτυχθεί, αφού ήδη η ανησυχία και η δυσαρέσκεια γίνονται όλο και εντονότερες στους Ολλανδούς εργαζόμενους. Σήμερα, οι αγρότες είναι εκείνοι, οι οποίοι προβάλλουν μια μαζική αντίσταση κατά της αγροτικής πολιτικής που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ετσι, λοιπόν, ένθερμοι υποστηρικτές μιας ενωμένης Ευρώπης, αντιμετωπίζουν όλο και σοβαρότερα προβλήματα... Πάντως, σαν το πιο μικρό πρόβλημα πολιτικοί παρατηρητές θεωρούν "τη στιγμιαία αδιαφορία" του ολλανδικού πληθυσμού. Εδώ πρώτα και κύρια θα πρέπει να αναφέρει κανείς τα οικονομικά προγνωστικά, που ήδη δημιουργούν σοβαρές ανησυχίες: Επίσης, και στην Ολλανδία παρατηρείται μια υποχώρηση της οικονομικής ανόδου, η οποία στη διάρκεια του 1995 ήταν της τάξης του 2,4%, ενώ για το 1996 αναμένεται μια οικονομική ανάπτυξη μόνο κατά 2% Και η πτωτική αυτή τάση, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζουν οικονομικοί ειδικοί, θα συνεχιστεί... Η σημερινή κρατική χρέωση της Ολλανδίας ισοδυναμεί με το 70,5% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, ενώ εμφανή είναι τα σημάδια ανόδου των χρεών. Ταυτόχρονα, το κρατικό έλλειμμα θα μπορούσε να υπερβεί το όριο του 3%, που αποτελεί και το κριτήριο για την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Νομισματική Ενωση.

Σχετικά, θα πρέπει ν' αναφερθεί το γεγονός ότι η υψηλή κρατική χρέωση και τα ελλείμματα αποτέλεσαν τα κύρια επιχειρήματα, με τα οποία η ολλανδική κυβέρνηση από το 1994 και μετά εφάρμοζε μια πολιτική μαζικών ιδιωτικοποιήσεων και δραστικών κοινωνικών περικοπών. Οι φορολογικές και άλλες οικονομικές διευκολύνσεις στόχο είχαν να ενθαρρύνουν τους επιχειρηματίες, προκειμένου να προσλάβουν περισσότερο προσωπικό στις φίρμες τους, ενώ ταυτόχρονα, οι πιο χαμηλές Συλλογικές Συμβάσεις μειώθηκαν ακόμα πιο πολύ. Παρ' όλα αυτά, όμως, η ανεργία, που σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία ανέρχεται στο 7% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, παραμένει ένα οξυνόμενο κοινωνικό πρόβλημα, αφού μάλιστα τα συνδικάτα με δικές τους μελέτες την ανεβάζουν σε μεγαλύτερα επίπεδα... Με πρωτοφανή ταχύτητα ιδιωτικοποιήθηκαν κρατικές επιχειρήσεις, καθώς και ο τομέας της υγειονομικής περίθαλψης.

Ο αριθμός των κατοικιών που νοικιάζονται παραδοσιακά ήταν πάρα πολύ μεγάλος και τα νοίκια στην προ Μάαστριχτ εποχή δεν ήταν και τόσο ακριβά. Τώρα, όμως, αυτά αρχίζουν και εκτινάσσονται στα ύψη. Το 1982 Ολλανδοί πολίτες με κατώτερους μισθούς διέθεταν το 15% του εισοδήματός τους για το νοίκι, ενώ σήμερα διαθέτουν ήδη το 25% και διαρκώς η κατάσταση χειροτερεύει. Ταυτόχρονα, όλο και δραματικότερες διαστάσεις προσλαμβάνει η "νέα φτώχεια". Και δεν είναι λίγοι εκείνοι στην Ολλανδία που σήμερα μιλούν για μια ωρολογιακή βόμβα, που από στιγμή σε στιγμή μπορεί να εκραγεί...

Κατά τα άλλα, ακόμα δεν έχει συγκεκριμένα αποφασιστεί ποιος αναμένεται

να είναι ο μελλοντικός διεθνής προσανατολισμός της Ολλανδίας. Πάντως, για πολλές δεκαετίες ο ηγετικός ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής ήταν κάτι το αυτονόητο για τους κυβερνώντες της χώρας. Οταν, όμως, πραγματοποιήθηκε η προσάρτηση της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας στην ΟΔΓ ήταν έκδηλη η ευφορία, που συνοδευόταν με διακηρύξεις ότι το μέλλον της Ολλανδίας είναι συνυφασμένο με τη σημερινή Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, η οποία είναι ο βασικός εμπορικός εταίρος της χώρας. Πάντως, από οικονομική άποψη, τα πράγματα δεν είναι ακόμα ξεκαθαρισμένα.

Από στρατιωτική, όμως, άποψη, η ολοκλήρωση έχει προχωρήσει πολύ μακριά. Εδώ και ένα χρόνο υπάρχει μια γερμανο-ολλανδική ταξιαρχία, γεγονός, που όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, αντικατοπτρίζει εντελώς ξεκάθαρα το νέο προσανατολισμό της ολλανδικής κυβέρνησης. Μάλιστα δε, οι πιο δραστήριοι υπέρμαχοι ενός κεντρικού ρόλου της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας προχωρούν τόσο μακριά, ώστε να τη χαρακτηρίζουν σαν "μικρή Ευρωπαϊκή Ενωση". Ταυτόχρονα, όμως υπάρχουν και άλλες στρατηγικές. Ετσι, λοιπόν, έχει ήδη αρχίσει ένας συγκεκριμένος προβληματισμός για μια στενότερη συνεργασία μεταξύ των χωρών της Μπενελούξ με στόχο να κρατηθεί η θέση που έχουν τα κράτη αυτά στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στο μεταξύ, ο Ολλανδός πρωθυπουργός, Κοκ, έχει αφήσει ήδη να εννοηθεί ότι ο ίδιος δεν υπολογίζει για το 1999 με μια Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ενωση...


6ον


Να μην επηρεαστούν από το γαλλικό δημοψήφισμα, έσπευσε να καλέσει τους πολίτες της χώρας του ο Ολλανδός πρωθυπουργός, Γιαν Πέτερ Μπαλκενέντε, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και την επικράτηση του ΟΧΙ στη Γαλλία με ποσοστό 55%. Το αυριανό δημοψήφισμα στην Ολλανδία, παρά το γεγονός ότι δεν έχει αποφασιστικό χαρακτήρα, δε θα είναι δυνατόν να παραβλεφτεί από την κυβέρνηση και τα κόμματα, αν φανεί αντάξιο σε συμμετοχή και ποσοστά με αυτό της Γαλλίας.

Σε δηλώσεις του, ο Γ. Π. Μπαλκενέντε, υποστήριξε: «Κάθε χώρα είναι υπεύθυνη για τον εαυτό της. Το χθεσινό αποτέλεσμα στη Γαλλία αποτελεί έναν επιπλέον λόγο να αποφασίσουμε ΝΑΙ, για την Τετάρτη», καλώντας τους Ολλανδούς σε θετική ψήφο, «για το καλό της Ευρώπης»...

Παρά τις προσπάθειες παραίνεσης ή εκφοβισμού, για το μέλλον της ΕΕ, οι δημοσκοπήσεις δίνουν, και στην Ολλανδία, προβάδισμα στο ΟΧΙ, με 54%, γεγονός που παγιώνει την πεποίθηση για ακόμα ένα χτύπημα στην «Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη»...

«Ωρα για σκέψη», χαρακτήρισε το χρόνο μετά το γαλλικό ΟΧΙ, ο Βρετανός πρωθυπουργός, Τόνι Μπλερ, υποστηρίζοντας ότι στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής, που θα έχει ολοκληρωθεί και το ολλανδικό δημοψήφισμα, θα πρέπει να λάβει χώρα συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών - κρατών. Ο Τζακ Στρο υποστήριξε και αυτός με τη σειρά του ότι αν και οι Ολλανδοί πουν ΟΧΙ, τότε η ΕΕ θα πρέπει να λάβει το γεγονός πολύ σοβαρά υπόψη, καθώς η συνθήκη θα έχει απορριφθεί από τα δύο εκ των έξι ιδρυτικών της μελών.

Σημειώνουμε ότι η Βρετανία είναι από τις χώρες, που έχει προαναγγείλει δημοψήφισμα, για την επικύρωση της συνθήκης, του οποίου το αποτέλεσμα κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.

Τέλος, ο Πορτογάλος υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι η Πορτογαλία θα προχωρήσει στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, ανεξάρτητα με το γαλλικό αποτέλεσμα.

Τα αποτελέσματα και του ολλανδικού δημοψηφίσματος, εάν αποδειχθούν αρνητικά, θα απασχολήσουν, σύμφωνα και με την εκπρόσωπο της Κομισιόν, τη Σύνοδο Κορυφής, στις 16 και 17 Ιούνη.

7ον
ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ - ΒΟΝΝΗ.-

Εικόνα φρίκης ξετυλίγεται στα μάτια μίας έντρομης υφηλίου, με τις αποκαλύψεις για τις διαστάσεις που προσλαμβάνει η μάστιγα της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών και βρεφών, αλλά και η παράλληλη εξάπλωση της παιδικής πορνείας μέσω των πιο σύγχρονων εικονικών λεωφόρων του Ιντερνετ.

Η πρώτη είδηση που διέρρευσε προχτές στον Τύπο ήταν για την εξάρθρωση στην Ολλανδία ενός κυκλώματος που βίαζε και κακοποιούσε σεξουαλικά παιδιά, ακόμα και βρέφη μέχρι 12 μηνών. Η διαστροφή όμως δε σταματούσε μόνο εκεί. Το κύκλωμα αυτό απαθανάτιζε όλες αυτές τις σκηνές είτε σε φωτογραφίες είτε σε βίντεο και στη συνέχεια τις προωθούσε και τις πουλούσε μέσω του Ιντερνετ σε όλο τον πλανήτη. Στη συνέχεια της έρευνας οι αποκαλύψεις άρχισαν να παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας με πολλούς που συμμετείχαν στο "σινάφι" και είχαν απλώσει τις δραστηριότητές τους σε πολλές χώρες της Ευρώπης, όπως εκτός από την Ολλανδία, το Βέλγιο, την Αυστρία, τη Γερμανία, την Ιταλία και την Πορτογαλία. Αυτές προς το παρόν στον κατάλογο, ενώ όσο η έρευνα θα συνεχίζεται, κανείς δεν ξέρει πόσες ακόμα θα προστεθούν.
Ο πρώτος κρίκος της αλυσίδας

Η ιστορία που πρωτοπροβλήθηκε από ολλανδικό κανάλι το βράδυ της Τετάρτης ανέφερε ότι, μετά από έφοδο, η αστυνομία σε ένα σπίτι, στην πόλη Ζάντβορτ,που ανήκε στον γερμανικής καταγωγής Γκέριτ Γιαν Ούλριχ ανακάλυψε χιλιάδες φωτογραφίες και κινηματογραφημένο υλικό από βιασμούς παιδιών. Στη συνέχεια η ολλανδική αστυνομία ανακοίνωσε ότι συνέλαβε δύο γυναίκες στην πόλη Χάαρλεμ,με την κατηγορία ότι κατέστρεψαν στοιχεία σχετικά με το κύκλωμα που κινηματογραφούσε και φωτογράφιζε βιασμούς μωρών και παιδιών, για να στείλει το υλικό στο Ιντερνετ. Ενώ από χτες 15 άνδρες της αστυνομίας ερευνούν την υπόθεση της σπείρας που διοχέτευε στο Ιντερνετ υλικό, αλλά και τους επισκέπτες των συγκεκριμένων ηλεκτρονικών σελίδων. Η αστυνομία έχει εξαπολύσει ανθρωποκυνηγητό για να ανακαλύψει και άλλους που ενέχονται στη σπείρα που αποκαλύφθηκε, καθώς στις φωτογραφίες που κατασχέθηκαν πολλά πρόσωπα είναι αναγνωρίσιμα, αλλά προς το παρόν αρνείται να αποκαλύψει τη λίστα των υπόπτων. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι αρχές είχαν καταγγελίες και στοιχεία για την υπόθεση ένα χρόνο πριν, αλλά η έρευνα ξεκίνησαν μόλις πριν ένα μήνα, μετά τη δολοφονία του Ούλριχ στην Ιταλία, πιθανά από συνεργάτες του, όπως αποκάλυψε χτες η ολλανδική εφημερίδα "Αλγκεμέεν Ντάγκμπλαντ".

Στις έρευνες έχουν εμπλακεί και οι γερμανικές αρχές, αφού υπάρχουν στοιχεία που καταμαρτυρούν τη δράση του κυκλώματος και στη Γερμανία. Η γερμανική αστυνομία ανακοίνωσε χτες ότι έχουν αρχίσει έρευνες στο Ιντερνετ και ότι θα θεωρούνται ύποπτοι ακόμη και όσοι επισκέπτονται τις σελίδες παιδικής πορνείας στο Δίκτυο. Στο μεταξύ η γερμανική εφημερίδα "Μπερλίνερ Μόργκενποστ", επικαλούμενη δήλωση εκπροσώπου της βελγικής οργάνωσης κατά της πορνογραφίας, "Μορκχόβεν", έγραψε χτες ότι κατά τις αστυνομικές έρευνες κατασχέθηκαν κατάλογοι, στους οποίους υπάρχουν "πολλές διευθύνσεις στο Βερολίνο". Εκπρόσωπος της οργάνωσης είπε επίσης ότι πρόκειται για περίπου 9.000 φωτογραφίες, στις οποίες μεταξύ άλλων είναι και ένας γνωστός Βέλγος παιδεραστής.
Ψυχολογικά ράκη

Το θέμα, όπως ήταν φυσικό, απασχόλησε και τους παιδοψυχολόγους και ειδικούς που εμφανίστηκαν στην ολλανδική τηλεόραση, που είναι οι κατ' αρχήν αρμόδιοι για την εξέταση των επιπτώσεων στα θύματα. Οι περισσότεροι εξ αυτών, που όπως τόνισαν έχουν εξετάσει και συναντήσει εκατοντάδες περιπτώσεις, δήλωσαν ότι οι "σκηνές είναι άκρως συγκλονιστικές και βίαιες". Ενώ ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης δρ. Βίλεμ Βούτερς δήλωσε ότι είναι οι φριχτότερες που έχει δει ποτέ στη ζωή του, ενώ εκφράστηκε κατηγορηματικά ότι τα παιδιά αυτά που υπέστησαν την κακοποίηση θα γίνουν σίγουρα "ψυχολογικά ράκη".

Με ανάλογο περιεχόμενο επιστημονική έρευνα έγινε όμως και στην Ιταλία. Η έρευνα, στοιχεία της οποίας ήρθαν στο φως της δημοσιότητας προχτές, αποκαλύπτει ότι τουλάχιστον το 2% των παιδιών είναι θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, ενώ ο "εχθρός" θα βρίσκεται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, είτε θα είναι από τους γονείς είτε από το άμεσο οικογενειακό περιβάλλον. Σε αυτό το κλίμα κινήθηκε και η έρευνα του Ινστιτούτου Παιδικής Υγείας στο Λονδίνο. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή, τα αγόρια που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικώς, έχουν πολλές πιθανότητες να γίνουν παιδεραστές, κυρίως αν έχουν πέσει θύματα βίας μέσα στο σπίτι, ανακοίνωσαν Βρετανοί ερευνητές.


8ον


Associated Press
Εδώ και περίπου δύο δεκαετίες η ολλανδική οικονομία αποτελεί «παράδειγμα προς μίμηση» για τους θιασώτες του καπιταλισμού ανά την Ευρώπη. Το «Μοντέλο Πόλντερ», στη χώρα μας γνωστότερο ως το «ολλανδικό θαύμα», προτείνεται ως η καλύτερη λύση για τον «εκσυγχρονισμό» των οικονομιών και την επίτευξη ικανοποιητικών ρυθμών ανάπτυξης στις συνθήκες της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης. Το εν λόγω «μοντέλο» προέκυψε πριν από περίπου δύο δεκαετίες όταν τα μεγαλύτερα αστικά κόμματα (οι Χριστιανοδημοκράτες και το Εργατικό Κόμμα) σε συνεργασία με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα κορυφαία συνδικάτα αποφάσισαν να απελευθερώσουν την αγορά εργασίας και να μειώσουν σταδιακά τις λεγόμενες κοινωνικές παροχές προκειμένου να «ξεκολλήσουν» τη χώρα από τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης των αρχών της δεκαετίας του '80. Αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία ενός τεράστιου τομέα θέσεων εργασίας ημιαπασχόλησης (part-time) (σήμερα αυτές οι δουλιές, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία καταλαμβάνονται από γυναίκες, αποτελούν το 42% όλων των θέσεων εργασίας της χώρας) και η περικοπή πολλών εργατικών κατακτήσεων.

Σήμερα η παραγωγή στην Ολλανδία είναι ξανά σε άσχημη κατάσταση. Το ΑΕΠ για το δεύτερο τρίμηνο του 2003 μειώθηκε κατά 0,5%, ενώ σύμφωνα με τις προβλέψεις της Κεντρικής Τράπεζας το ΑΕΠ για ολόκληρο το 2003 αναμένεται να μειωθεί κατά 0,4% (πράγμα που έχει να συμβεί από το 1982 όταν και πρωτοεφαρμόστηκε το «Μοντέλο Πόλντερ»). Παράλληλα, η ανεργία βρίσκεται στα χειρότερα επίπεδα της τελευταίας εικοσαετίας (ανεπίσημα κοντά στο 11%, αφού η ύφεση σημαίνει χιλιάδες χαμένες part-time δουλιές) και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης τον επόμενο χρόνο περίπου 540.000 άτομα θα χάσουν τις δουλιές τους (σε σύνολο 7 εκατομμυρίων εργαζομένων)...

Η κεντροδεξιά κυβέρνηση συνεργασίας, των Χριστιανοδημοκρατών (CDA) με τους φιλελεύθερους του VVD και τους επίσης φιλελεύθερους του D66 (που προέκυψε το Μάη), αποφάσισε ότι ο μόνος τρόπος για να βγει η χώρα και από αυτή την κρίση είναι η επιβολή νέων «μεταρρυθμίσεων» υπέρ της ανταγωνιστικότητας, συνοδευόμενων από πρωτοφανείς περικοπές του κρατικού προϋπολογισμού.

Αναλυτικά η κυβέρνηση σκοπεύει να «εξοικονομήσει» περίπου 17 δισεκατομμύρια ευρώ μέχρι το 2007, ενώ μόνο μέσα στο 2004 θα περικοπούν περίπου 5,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα μέτρα θα σημάνουν 12.000 απολύσεις στο δημόσιο τομέα και φυσικά πολύ λιγότερα χρήματα για τις «κοινωνικές επιδοτήσεις». Στα σχέδια της κυβέρνησης περιλαμβάνεται και η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια από τα 65. Επιπλέον οι άνεργοι θα δικαιούνται να λαμβάνουν επίδομα για ενάμιση έως δύο χρόνια αντί για μέχρι 5 που ίσχυε. Ακόμη όλοι οι Ολλανδοί θα υποχρεούνται πλέον να πληρώνουν συμμετοχή περίπου 400 ευρώ για την ιατρική ασφάλιση πέρα από τις κρατήσεις που αφαιρούνται από τους μισθούς τους, ενώ το έλλειμμα ύψους 1,5 δισεκατομμυρίου ευρώ στο σύστημα ιατρικής κάλυψης μπορεί να οδηγήσει σε νέες περικοπές. Αντίθετα, η κυβέρνηση θα ξοδέψει 500 εκατομμύρια για εξοπλισμούς και για προσλήψεις αστυνομικών.

Οπως δήλωσε τον περασμένο Μάη ο χριστιανοδημοκράτης πρωθυπουργός, Γιάν Πέτερ Μπαλκενέντε, «όλοι θα πρέπει να υποφέρουν... ο καιρός των παροχών έχει τελειώσει». Μάλιστα, ο πρωθυπουργός είχε κάνει σαφές ότι αν δε σημειωνόταν ταχεία ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου θα έπρεπε να παρθούν και νέα «μέτρα», όπως, για παράδειγμα, αύξηση των φόρων στα ποτά και στα τσιγάρα αλλά ενδεχομένως και «πάγωμα» των μισθών ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεση των εργατικών συνδικάτων.

Ωστόσο, η σύγκρουση με τους εκπροσώπους των εργατών δε χρειάστηκε. Πρόσφατα, στη διάρκεια των φετινών μισθολογικών διαπραγματεύσεων, τα δύο μεγαλύτερα συνδικάτα της χώρας, FNV (1,2 εκατομύρια μέλη) και CNV (περίπου 360.000 μέλη), συμφώνησαν να «παγώσουν» οι μισθοί για τα επόμενα δύο χρόνια! Το σχέδιο θα αποφέρει στην κυβέρνηση περίπου 800 εκατομμύρια ευρώ και σύμφωνα με τον Μπαλκενέντε «η συμφωνία είναι καλή για την οικονομία και τους εργαζόμενους. Θα έχει πολύ θετικό αντίκτυπο στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας... Η καλύτερη αύξηση είναι να βρει κάποιος δουλιά». Από την πλευρά τους τα συνδικάτα δικαιολόγησαν τη συμμετοχή τους υποστηρίζοντας ότι η οικονομική συγκυρία είναι εξαιρετικά δύσκολη και ότι με αυτό τον τρόπο κατάφεραν να υποβαθμίσουν χειρότερες πτυχές της συμφωνίας...

Είναι προφανές ότι η πραγματική μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων τα επόμενα χρόνια, σε συνδυασμό με την αύξηση των τιμών βασικών προϊόντων που έφερε η εισαγωγή του ευρώ, την αύξηση της ανεργίας και τις άθλιες αμοιβές που προσφέρουν οι θέσεις ημιαπασχόλησης, θα προκαλέσουν πραγματικά τεράστια προβλήματα. Η απόφαση των συνδικάτων να απαντήσουν στην παρούσα οικονομική κρίση με νέες επιθέσεις ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων (έπειτα από δύο δεκαετίες ανάλογων επιθέσεων) αποτελεί πραγματική πρόκληση που θα έχει σημαντικές επιπτώσεις. Αλλωστε, δεν πρέπει να λησμονεί κανείς την εκλογική έκρηξη της «Λίστας Πιμ Φόρτουιν» (LPF) (17% στις εκλογές του 2002) που ναι μεν ήταν και χαρακτηρίστηκε αντιμεταναστευτική αλλά κυριότερη αιχμή της ταυτότητάς της ήταν η λαϊκίστικη «αντίδραση ενάντια στο κατεστημένο», δηλαδή ενάντια στην κυβέρνηση, στις μεγάλες επιχειρήσεις αλλά και στα μεγάλα συνδικάτα. Η Λίστα μπορεί να υπέστη σημαντική ήττα στις τελευταίες εκλογές (μόλις 5,7% στις εκλογές του 2003) μετά τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση, αλλά οι κοινωνικές συνθήκες που οδήγησαν στην άνοδό της σίγουρα δε χάθηκαν.

9ον


Ολλανδικό δικαστήριο έκρινε ότι δεν μπορεί να απαγορεύσει τη λειτουργία ενός κόμματος παιδεραστών, θεωρώντας ότι αυτό «έχει το δικαίωμα να υπάρχει όπως κάθε άλλο κόμμα». Το αίτημα απαγόρευσης υπεβλήθη από την ανθρωπιστική οργάνωση «Παρηγοριά», αλλά ο δικαστής απεφάνθη ότι ο νόμος δεν του δίνει αυτό το δικαίωμα. Το Κόμμα της Αδελφικής Αγάπης, Ελευθερίας και Διαφορετικότητας (PNVD) ιδρύθηκε το Μάιο και ζητεί να νομιμοποιηθεί η κατοχή υλικού παιδικής πορνογραφίας, να θεωρείται «συναινετικό» το σεξ με ανηλίκους από 12 ετών (σήμερα η νόμιμη ηλικία είναι τα 16 χρόνια) και να επιτρέπεται σε ανηλίκους από 16 ετών και άνω να συμμετέχουν σε πορνογραφικές ταινίες. Τάσσεται επίσης υπέρ της κτηνοβασίας, αλλά κατά της κακοποίησης των ζώων (γιατί υπάρχουν και ευαισθησίες!). Πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει ότι το 82% των Ολλανδών επιθυμούν κυβερνητική παρέμβαση για να απαγορευτεί η λειτουργία του.

Εδω θελω να τονισω οτι υπερ της ατομικης ελευθεριας ,σεβομαι τα πιστευω ολων και το δικαιωμα τους να τα υπερασπιζονται αλλα και να διακινουν τις σκεψεις και τα πιστευω τους με μοναδικη προυποθεση την μη παραβαση των νομων και κυριως οι πραξεις τους να μην βλαπτουν τους συνανθρωπους τους.

Δεν ανεχομαι ομως κανεις να ικανοποιει τις αρρωστημενες ορεξεις του πανω σε αθωα παιδικα κορμακια και τις ευαισθητες ψυχουλες τους!

Πρεπει ολοι να αντιδρασουμε απεναντι σε τετοια εκφυλιστικα φαινομενα γιατι το αυριο προβλεπεται δυσοιωνο.

Τα παιδια ολου του κοσμου εκπεμπουν SOS, βοηθηστε τα!

10ον

[/b]

Σε αυτή την περίπτωση η ελευθερία της έκφρασης λειτούργησε εναντίον των δικαιωμάτων των παιδιών.

Βασικοί στόχοι του κόμματος είναι:

    * Η νομιμοποίηση της σεξουαλικής επαφής μεταξύ ενηλίκων και ανηλίκων από 12 ετών
    * Η νομιμοποίηση της κατοχής παιδικού πορνογραφικού υλικού για προσωπική χρήση

Επίσης, κάθε νομοθεσία, που απαγορεύει την σεξουαλική επαφή μεταξύ ανθρώπων και ζώων, τους βρίσκει ρητά αντίθετους.

Κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο οφείλει να αντιταχθεί στην νομιμοποίηση αυτού του πολιτικού κόμματος.

Η Φινλανδία, έχοντας την Προεδρία της Ε.Ε. πρόκειται να αιτηθεί την καταστολή της δράσης του Κόμματος των Παιδοφίλων στην Ολλανδία. Η αίτηση από την Πρωθυπουργό της Φινλανδίας κα. θα παραδοθεί στον Επίτροπο της Ε.Ε. κ. Franco Frattini, Αρμόδιο για Εσωτερικές Υποθέσεις, στο τέλος του τρέχοντος έτους.

Στα πλαίσια Άτυπης Συνάντησης μεταξύ των Υπουργών Δικαιοσύνης και Εσωτερικών της Ε.Ε. η οποία πραγματοποιήθηκε 20-22 Σεπτεμβρίου στην πόλη Tampere, οι Φιλανδοί πολίτες παρέδωσαν τις πρώτες υπογραφές στην Υπουργό Δικαιοσύνης της χώρα τους.

Όσο περισσότεροι σε ολόκληρο τον κόσμο συνυπογράψουμε το αίτημα τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ισχύς του!

Σας καλούμε όλους να συμμετέχετε στην παγκόσμια αυτή διαμαρτυρία

Επισκεφθείτε το site μας http://www.hamogelo.gr

συμπληρώστε το ονοματεπώνυμο & την ηλεκτρονική σας διεύθυνση

Όλα τα στοιχεία θα αποσταλούν από «Το Χαμόγελο του Παιδιού» στην αρμόδια Επιτροπή Συλλογής Υπογραφών (Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφθείτε το http://www.adressit.com/pedonkielto)

Πηγή: "Το Χαμόγελο του παιδιού"




και άλλα....

Τι έχεις να πεις για  το 9ο και το 10ο
επιμένεις τώρα για τον "ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ" Ολλανδία???

Το κράτος το νομιμοποίησε... Ποιός σου είπε ότι το κράτος της ολλανδίας είναι "καλό";...
Πρέπει να αρχίσουμε, μου φαίνεται, από τα βασικά...
Κράτος=σκατά...
Όπου κράτος βάλε "κακό"...
Ο Κέννυ δεν μίλησε γι' αυτά...
Προτείνω στον Κέννυ - σε ανάλογο ύφος - να βρεί στοιχεία που εξευτελίζουν το Χαμόγελο του Παιδιού, με ακλόνητες αποδείξεις για τη στενότατη σχέση Χαμόγελου του Παιδιού και αυτοεξόριστων ναζί της Ν.Αμερικής.
(έδιτ: γμτ τώρα είναι εκτός. Όταν το δει παρακαλείται να σπεύσει...)

Ασε τώρα τα περι σεξιστικών και φεμινιστικών σε μένα και μην αποπροσανατολίζεις απο την ουσία (τα μιλάμε άλλη φορά αυτά)

Αριστερός είναι αυτος που λέει ΟΧΙ σε όλα τα Ναρκωτικά. Εχει αγωνιστική στάση ζωής μακρία απο τον πεσιμισμό και την υποτέλεια που παράγουν οι ουσίες και την Ναρκωκουλτούρα του συστήματος.

Με τα κουτόχορτα δεν φέρνεις τον Σοσιαλισμό!

Εσύ Κομμουνιστής δε δηλώνεις;
Ε άσε τους αριστερούς να κάνουν ό,τι κατεβάσει η κούτρα τους...

Ποτέ δεν τα βάζω με τους Λαούς, αλλα με τα πολιτικοοικονομικά συστήματα.
Ο κεννυ όπως και πολλοι άλλοι θεοποιούν τον οικονομικό σύστημα της Ολλανδίας ώς πρότυπο.
Λάθος..

Δεν νομίζω πως ο Κέννυ θεοποίησε το οικονομικό σύστημα της Ολλανδίας, δηλ. τον Καπιταλισμό... Απ' τα γραφόμενά του, νομίζω, πως είναι αντικαπιταλιστής ξεκάθαρα. Απλώς παρατήρησε κάποιες εξόφθαλμες περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι εκεί είναι "πιο μπροστά"... Από την έλλειψη καφρίλας στου δρόμους τους, μέχρι την - συγκριτικά με μας - πολύ καλή κοινωνική πρόνοια...Τόσο απλά.

De theopoiw apolytws tipota. Eimai enantia sti diadikasia auto ka8 auto. ;D
Egw aplws milisa gia kalyterh kai pio organwmeni pronoia kai gia kalyteres syn8ikes se pollous tomeis. Hdh apo to arxiko post eipa oti den einai teleio...oute paradeisos...oute alles lekseis pou mou vales enw den eipa. Den lew oute oti prepei na akolou8isoume tin Ollandia i oti prepei na einai to protypo mas. Auta ta katevases apo to kefali sou.
Egw aplws tonisa ti shmasia tis dhmokratikis syneidhshs pou leipei apo ta perissotera kapitalistika systimata kai dystyxws eleipe kai apo ta sosialistika ki oti eniote oi tritoi dromoi odhgoun se polu pio viwsimes katastaseis. Dystyxws omws polloi protimoun na kollan se 8ewries, poluselida vivlia kai megales lekseis pou teleiwnoun se -ismos anti na koitaksoun na veltiwsoun tin zwi tous stin praksi kai ti mporoun na kanoun autoi gia na ginei kalyterh gi autous kai tous synan8rwpous tous, me sevasmo kai eleu8eria. Auti einai kai i ousia tis dimokratias....oi polites...oxi to kratos...

Den prokeitai na mpw se paixnidi laspologias, giati peri autou prokeitai, oute 8a katsw na antikrousw ta ar8ra pou pare8eses kai oute 8a apologi8w gia ta kakws keimena mias ksenis xwras. De ta dhmiourghsa kai de ta yposthrizw..............

Telos sou systinw na apantas me dika sou logia kai epi tis ousias kai oxi me oxetous ar8rwn kai keimenwn. Den apotelei epixeirhmatologia, eidika otan einai "alla logia n agapiomaste", kai oute kan entypwsiazeis.

Over and out.

(Sygnwmi gia ta greeklish)

Προμηθέα, συνέχισε έχουν μείνει λίγες κατηγορίες ανθρώπων να μισήσεις ακόμη. Πας καλά

edit|| Επειδή κάπου ανάμεσα στους...ανδρισμούς υπάρχουν και άλλα, τα posts είναι στο Καδο για όποιον θέλει να τα
ξαναδεί (και για όποιον θέλει να θαυμάσει βεβαίως βεβαίως)

Πολλες φορές τα "δικά μας λόγια" είναι άπλα αερολογίες και αμπελοφιλοσοφίες αν δεν λαμβανουμε υπόψη την πραγματικότητα γύρω μας.
Προτιμώ πρώτα να παραθέτω τα αληθινα γεγονότα και μετα να λέω την "αποψάρα μου".
Τώρα εσύ αν θέλεις να λές την "αποψάρα σου" πριν την αντικειμενική πραγματικότητα, δικαιωμά σου.

Σωπα ρε, υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων?? Εσυ σε ποια είσαι δηλαδη?

Στους πούστηδες και στις γκόμενες [sic]
Θεωρείσαι προειδοποιημένος.

Τι θεωρούμαι??

Τί δεν κατάλαβες?

αφου το καταλαβες και μονος σου μπραβο ρε π**στη ;)

1) Δεν νομιζω οτι μπορει καποιος να συγκρινει τον καπιταλισμο με τον κομμουνισμο, γιατι πολυ απλα ο καπιταλισμος δεν ειναι τοσο πολιτικο συστημα, οσο οικονομικο. Βεβαια το δευτερο καθοριζει το πρωτο, αλλα ο κομμουνισμος ειναι και οικονομικο και πολιτικο συστημα.

2) Ο κομμουνισμος, ως θεωρεια εχει προφανως καποια χαρακτηριστικα, διαφορετικα απο τα υπολοιπα συστηματα. Δεν νομιζω οτι απορριπτεται σαν κοινωνικο συστημα, σε καμια περιπτωση. Ο λογος για τον οποιο πολλοι, δεν θα προτιμουσαν αυτη την στιγμη κομμουνιστικο καθεστως ειναι το πολιτικο του σκελος. Στο πολιτικο σκελος συγκρινεται με την δημοκρατια(αν και δεν νομιζω να υπαρχει καμια χωρα που να εχει δημοκρατια, αλλα μαλλον το λατινικο republic). Η δημοκρατια, καλως (οχι κακως) εχει μια βαλιδα αποσυμπιεσης, οπου οταν συσσωρευεται υπερβολικη ποσοτητατα δυσφοριας, δινει την δυνατοτητα να στειλει "μηνυμα". Ειναι μονο μηνυμα και οχι αλλαγη πολιτικης, γιατι πλεον αναμεσα σε νεοφιλελευθερους και σοσιαλδημοκρατες δεν υπαρχει σαφης διαφορα. Μπορει το ΚΚΕ να λεει οτι δεν στηριζεται σε προσωπα(και το πιστευω), αλλα αυτο δεν θωρακιζεται θεσμικα. Δηλαδη, δεν εξασφαλιζεται οτι μετα απο 10-20 χρονια δεν θα ανεβει στην κεντρικη θεση καποιος ο οποιος ειναι λιγο γιαχου και θα κανει την διαχειριση της εξουσιας προσωποπαγη. Τελος παντων, θα ηθελα να γραψω κι αλλα, αλλα η ωρα ειναι βαρβαρη, αυριο ...

Γράφεις έχοντας κατά νου τον "υπαρκτό σοσιαλισμό" και όχι αυτό που περιέγραψε ο Μαρξ.

Δηλαδη ?

Αυτό που λες για κεντρική θέση και έλλειψη δημοκρατίας εφαρμόζεται σε καθεστώτα σταλινικού τύπου, δεν είναι στοιχείο του σοσιαλισμού.

Ναι το καταλαβα αυτο, μπορεις να δωσεις περισσοτερες πληροφοριες ?

Πχ η απαγόρευση των κομμάτων αντιπολίτευσης δεν είναι στοιχείο του σοσιαλισμού, η διευθυντική θέση στις υπηρεσίες (εννοώ με εξουσία να επιβάλλει ποινές) δεν είναι στοιχείο του σοσιαλισμού, το ισχυρό κράτος δεν είναι στοιχείο του σοσιαλισμού. Ο σοσιαλισμός περιαλαμβάνει προϋποθέσεις για εξασθενούμενο κράτος με ακραία δημοκρατία όπου οι εξουσίες θα περνούν σταδιακά στους εργαζόμενους. Για να γίνει αυτό θα πρέπει προφανώς να υπάρχει απόλυτη ελευθερία του λόγου (σε όσους βέβαια δε στρέφονται με όπλα εναντίον του σοσιαλισμού), ελευθερία (ειρηνικής) δράσης και διαμαρτυρίας ενάντια στο κράτος χωρίς επιπτώσεις, και να δίνεται μεγάλη βαρύτητα στα πρωτοβάθμια συλλογικά όργανα λήψης αποφάσεων σε κάθε χώρο. Τα καθεστώτα σταλινικού τύπου είναι αντίθετα συγκεντρωτικά και η βάση βρισκόταν αντιμέτωπη με σκληρή καταστολή.