THMMY.gr

ΕΥΡΩΠΗ. Οταν σοσιαλδημοκράτες έγιναν οπαδοί της ελεύθερης αγοράς, άνοιξαν και το δρόμο για τη θριαμβευτική επιστροφή των συντηρητικών δυνάμεων στην εξουσία

Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ

Η Ευρώπη έβαλε πλώρη προς τα δεξιά με ούριο άνεμο. Με εκπροσώπους της τον νεοφασίστα Τζιάνι Αλεμάνο στη Ρώμη και τον εκκεντρικό Μπόρις Τζόνσον στο Λονδίνο, επικυρώνει την κυριαρχία της σε όλη σχεδόν την Ευρώπη - με τρανές εξαιρέσεις την Ισπανία, την Πορτογαλία και τους «τραυματισμένους» απ' τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές Εργατικούς στη Βρετανία.


Τη δεκαετία του 1990, οι 13 από τις 15 χώρες της Ε.Ε. είχαν κεντροαριστερές κυβερνήσεις, ο Α. Γκίντενς περηφανευόταν για τον «Τρίτο Δρόμο» και ο Μπιλ Κλίντον μοιραζόταν μαζί με τον Λιονέλ Ζοσπέν, τον Γκέρχαρντ Σρέντερ και τον Τόνι Μπλερ φιλόδοξα σχέδια για μια «προοδευτική διακυβέρνηση».

Ομως, από το 2007 και μετά έχουν γίνει γενικές εκλογές σε δέκα χώρες, και με μοναδική εξαίρεση την Ισπανία του Θαπατέρο, σε όλες τις άλλες (Γαλλία, Εσθονία, Φιλανδία, Πολωνία, Βέλγιο, Δανία, Ελλάδα, Ιρλανδία, Ιταλία) η δεξιά είτε επανεξελέγη είτε επέστρεψε στην εξουσία έπειτα από ένα κεντροαριστερό διάλειμμα, και μάλιστα με σκληρότερες θέσεις.

Ταυτόχρονα, η κεντροαριστερά μπαίνει για τα καλά σε φάση ομφαλοσκόπησης και εσωτερικής κρίσης.

Πολιτική με δανεικά

Κι όλα αυτά, τη στιγμή που η σημερινή δεξιά δεν έχει όραμα και ηγέτες και εγκατελείπει τον χρυσό κανόνα του συντηρητισμού (λιγότερο κράτος, λιγότεροι φόροι, περισσότερη αγορά), όπως γράφει στο «Νιούσγουικ» ο Ντένις Μακ Σέιν, υπενθυμίζοντας πως η Γερμανία της συντηρητικής Μέρκελ οφείλει τα θετικά οικονομικά της αποτελέσματα στις σκληρές πολιτικές του σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ και στη Βρετανία ο Μπράουν μειώνει τους φόρους, ενώ οι Τόρις ζητούν αύξηση των δαπανών για την υγεία.

Οι ρόλοι κεντροδεξιάς - κεντροαριστεράς μπερδεύτηκαν, μοιάζει να είναι το συμπέρασμα αυτής της τοποθέτησης του Μακ Σέιν, που δεν είναι συντηρητικός, αλλά βουλευτής των Εργατικών και πρώην υπουργός της Βρετανίας για την Ευρώπη.

Αυτή η σύγχυση επιτείνεται μάλιστα με τις δηλώσεις του Αλιστερ Κάμπελ, γκουρού του Τόνι Μπλερ, ότι η δεξιά δεν κερδίζει τη μάχη ιδεών στην Ευρώπη.

Ο Κάμπελ επιμένει: «Δεν πιστεύω ότι όλα αυτά αποτελούν σεισμικό κλυδωνισμό προς τη δεξιά. Στη Γαλλία η αριστερά έχασε λόγω εσωτερικών ανταγωνισμών και έλλειψης στρατηγικής. Στην Ιταλία τα πήγε καλά, αλλά ο Μπερλουσκόνι κατάφερε να εκφράσει τις διαθέσεις της πλειονότητας των πολιτών. Στη Βρετανία οι Τόρις μιμούνται τις πολιτικές του Τόνι Μπλερ μετακινούμενοι προς το κέντρο».

Ισως έχει δίκιο και δεν πρόκειται για επέλαση της δεξιάς, αλλά για μεγάλη υποχώρηση της κεντροαριστεράς. Γιατί η κεντροαριστερά που περιγράφει ο Κάμπελ μοιάζει να δικαιώνει τον τίτλο που το «Πανοράμα» επέλεξε για την εκλογική ήττα του Βελτρόνι και φαίνεται να πλανιέται σαν φάντασμα πάνω από την ευρωπαϊκή κεντροαριστερά: «Το τέλος μιας ψευδαίσθησης. Ρευστό κόμμα υπό ρευστοποίηση».

«Η κοινωνική φιλελεύθερη αριστερά έχει ηττηθεί στην Ευρώπη. Κι ενώ σε περιόδους οικονομικής κρίσης αναμένεται να ωφεληθεί η αριστερά (υπέρμαχος της ανακατανομής), στη σημερινή συγκυρία, η δεξιά ωφελείται ακόμη περισσότερο, προβάλλοντας έναντι της διάχυτης ανασφάλειας των πολιτών για το μέλλον τα απτά θέματα της εθνικής ταυτότητας, της προστασίας απέναντι στους μετανάστες, που η κεντροαριστερά δυσκολεύεται να διαχειριστεί», γράφει στη «Μοντ» ο Ντομινίκ Ρενιέ, καθηγητής Πολιτικών Επιστημών.

Ξεχνώντας τις παλιές ιδέες της σοσιαλδημοκρατίας, οι κεντροαριστεροί στην εξουσία συχνά κατέληξαν φονταμενταλιστές της ελεύθερης αγοράς, με «όχημα» τις ιδιωτικοποιήσεις και την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, γράφει ο ιταλός μαρξιστής ιστορικός Αλεξάντερ Χέμπελ, επισημαίνοντας την ανακολουθία των «αριστερών κυβερνήσεων» που εξαντλούν τη δράση τους στους θεσμούς, εξοστρακίζοντας τους κοινωνικούς αγώνες: «Εχει επιβληθεί η σταδιακή εξάλειψη της πολιτικής διαφωνίας και των κοινωνικών συγκρούσεων, που οδηγεί σε ένα εκσυγχρονιστικό μοντέλο το οποίο αποτελεί οπισθοχώρηση της δημοκρατίας».

«Βιώνουμε έκπτωση δημοκρατικής παιδείας, έκπτωση πολιτικής σύγκρουσης, έκπτωση αγώνων, έκπτωση των συνδικάτων που έγιναν ουραγοί συναινέσεων σε μικρόψυχες οικονομικές κατακτήσεις.

Της έμεινε το κέντρο

Η κεντροαριστερά δεν αμφισβήτησε το μοντέλο ανάπτυξης», επιμένει ο Χέμτελ. «Και το σύστημα μιμήθηκε την κεντροδεξιά και τις πολιτικές της, εξωραϊσμένες με ευχολόγια για ισότητα και δικαιοσύνη... συγκυριών επιτρεπουσών. Νομιμοποίησε έτσι έναν τρόπο σκέψης αντιδημοκρατικό και συχνά ρατσιστικό, προετοιμάζοντας πλατιά στρώματα να ψηφίζουν για τις "καθαρές" δεξιές επιλογές. Η κεντροαριστερά πληρώνει το τίμημα της νεο-κεντρώας πολιτικής της από την οποία όμως έχουν αφαιρεθεί οι αριστερές της συνιστώσες».

Μια εικόνα, που με καυστικότητα καταγράφει η «Μοντ», συμπληρώνει την πραγματικότητα και φωτίζει τις αιτίες αυτής της ευρωπαϊκής δεξιάς στροφής.

Στις 30 Απριλίου, ο Τζιανφράνκο Φίνι, μέλος του νεοφασιστικού Κοινωνικού Κινήματος που μεταλλάχθηκε σε Εθνική Συμμαχία, εξελέγη πρόεδρος της ιταλικής Βουλής εν μέσω θερμών χειροκροτημάτων δεξιάς και αριστεράς.

Με αυτή την κεντροαριστερά και κεντροδεξιά, η κατάσταση στην Ευρώπη θυμίζει το σκίτσο της «Λιμπερατσιόνε» για τα αποτελέσματα των ιταλικών εκλογών: Κάτω από τον τίτλο «Η Ιταλία στρέφεται προς τα δεξιά», μια γυναίκα προχωρά πάνω σε έναν κύκλο. Εναν φαύλο κύκλο διαδοχής που τίποτε ουσιαστικό δεν αλλάζει...


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 11/05/2008

http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=7511672

μαλλον η κεντροαριστερα και η ανοδός της ήταν φαινόμενο μεταπολεμικό, και πλεον δεν εχει και τοση πέραση γιατι δεν υπαρχουν οι συνθήκες που το έθρεψαν...πλεον τα διλλήματα ειναι πιο εντονα και πιο οξυμενα χωρις τον "Τριτο Δρομο"...

 :)

δηλαδή, ή ...κομμουνισμός ή νεοφιλελευθερισμός?

χμ... δεν ξέρω αν συμφωνώ... το στοίχημα της "κεντροαριστεράς" ή "σοσιαλδημοκρατισμού" φαίνεται να αποτυγχάνει, παρόλα αυτά ένα σύστημα που θα κρατούσε μια ισορροπία μεταξύ του κράτους και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας δεν είμαι σιγουρη ότι θα εκλείψει σαν ιδέα, ή ότι ήταν απλώς "μεταπολεμικό δημιούργημα"....

ετσι όπως εχουν τα πραματα δεν υπαρχουν και αλλες επιλογές...αναρωτιέμαι αν ποτε υπήρχαν.


Η σοσιαλδημοκρατία ανθισε στην Ευρώπη μετα τους Μεγάλους Πολέμους και την οικονομική κριση στο Μεσοπολεμο. Ήταν μια διέξοδος ωστε να ανοικοδομηθει η οικονομια (γιατι αυτό δεν θα γινόταν γρηγορα χωρις κρατική παρέμβαση) αλλα και ενας τρόπος να κρατιέται σε χαμηλά επιπεδα η λαικη δυσαρέσκεια. Ας μην ξεχνάμε οτι στον Ψυχρο Πολεμο τα πράγματα ήταν κρισιμα, μια χωρα να αλλαζε στρατόπεδο σημαινε πολλα.

Τωρα όμως με την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας (που εκανε τα οικονομικα του Κευνς να μην "δουλευουν") και την ελλειψη "αντίπαλου δέους" , η σοσιαλδημοκρατία καταρέει. Σαν να εξαλείφθηκαν οι λόγοι ύπαρξης της. Και αναρωτιόμαστε γιατί δεν την ψηφίζουν. Μα σε αυτό το περιβάλλον-μπορει να σκεφτεί κανεις- ποιος ειναι κάλυτερος διαχειριστής , αν όχι η φιλελευθερη δεξια?


Δεν υπονοοώ οτι ο Παπανδρέου ή ο Μιτεράν δεν πίστευαν πραγματικά σε μια κοινωνία που όλες οι ταξεις θα ζουν αρμονικά με το κράτος ως "γιατρό" των προβληματων του καπιταλισμού. Δυστυχως ή ευτυχως όμως έχουν περάσει αρκετά χρόνια και μπορούμε να βγάλουμε καποια συμπεράσματα για το πειραμα του "Τριτου Δρομου" άσχετα απο τους πρωταγωνιστές, αλλά από τα αίτια , τις συνθήκες και το αποτέλεσμα (το οποιο βιωνουμε τώρα και θα συνεχίσουμε μαλλον).

αντίστοιχες αναλύσεις υπήρχαν και πριν 10-15 χρόνια...που κυριαρχούσε η σοσιαλδημοκρατία..για αυτό ας περιμένουμε λίγο...κύκλους κάνουν τα πράγματα... προσωπικά νομίζω ότι κάποτε η σοσιαλδημοκρατία θα επανέλθει στο προσκήνιο...όχι γιατί θα έχει καλύτερες απαντήσεις..αλλά γιατί ο κόσμος θα βαρεθεί το φιλελευθερισμό... και πολλά παίζονται με τις προσωπικότητες...
όταν υπάρχει μια προσωπικότητα υπερκαλύπτει πολλά κενά της οποιας πολιτικής θεώρησης...

αυτό θελουμε? μια λαικιστικη προσωπικότητα, που όμως λογω συνθηκών θα κάνει τα ιδια με τους φιλελευθερους?  :-\

γιατι οποιος περιμενει να σηκωθει απο τον ταφο ο Ουλοφ Παλμε μαλλον ονειρευεται...

πρώτον δεν μίλησα για το τι θέλουμε..
μίλησα για την πραγματικότητα..

π.χ. Τόνι Μπλερ...στο νησί θιεωρείται ίσως ο πιο πετυχημένος πρωθυπουργός..
γιατί θεωρείται πιο πετυχημένος;;; λόγω της οικονομικής ανάπτυξης που έφερε στο νησί...
ποιος ήταν όμως ο αρχιτέκτονας της οικονομικής πολιτικής ... ο Γκόρντον Μπράουν... ο οποίος σε πολύ καλύτερες συνθήκες για τους εργατικούς σε σχέση με την εποχή του πολέμου στο Ιράκ...κατάφερε να έρθει τρίτος στις περιφερειακές εκλογές..πίσω από τους φιλελεύθερους..και έναν πολύ μέτριο για εμένα Κάμερον... αυτό εννοώ /..προσωπικότητα...

τώρα όσο για τον Ούλοφ..Ιεροσυλία ρε... :) :)

για να μην αναφέρω το Θαπατέρο..ο οποίος στα οικονομικά τα πήγε μάλλον μέτρια...αλλά έκανε κοινωνικές αλλαγές που άλλαξαν το ρου της Ισπανίας....

σε αυτό που θέλω να καταλήξω...είναι ότι οι ιδεολογίες , τα προγράμματα έχουν μπει στην άκρη...και οι μάχες είναι προσωπικές κερδίζουν οι προσωπικότητες...

Το θέμα είναι ποιό σύστημα μπορεί να διασφαλίσει την δημοκρατία όσο το δυνατόν καλύτερα...
και που θα δίνει τη δυνατότητα στο λαό να αποφασίζει για την παραγωγή μιας χώρας.... να έχει στα χέρια του τα μέσα....
ξέρω θυμίζει κομμουνισμό αυτό που λέω. Αλλά με την προϋπόθεση ότι κανείς δεν θα φιμώνεται, σε κανέναν δεν θα απαγορεύεται η αντίθετη άποψη και δεν θα καταλήξει το κράτος να διοικείται από 2-3 αυταρχικούς και την παρέα τους, με δικαιολογία την επικράτηση μιας ιδεολογίας, όποια κι αν είναι αυτή.

δεν νομίζω ότι ο ευρωπαίος ψηφίζει με αυτά τα κριτήρια πάντως..

Ναι, δεν τους ενδιαφέρει.
Αν όμως δυσκολέψουν και άλλο τα πράγματα, πράγμα το οποίο είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα γίνει, θα ψηφίζουν ακόμη με βάση πρόσωπα?

ναι :)...έτσι πιστεύω... τρανό παράδειγμα η Μεγάλη Βρετανία... εκεί έχουν περάσει όλες οι αντιδραστικές νομοθεσίες...και σχεδόν κανείς δεν αντιδρά...ίσα ίσα το θεωρούν λογικό.... δεν νομίζω ότι έχουν μείνει και πολλά να περάσουν οι Άγγλοι...τα τελειώματα κάνει ο Μπράουν..
και όμως δε χάνει για αυτά...αλλά για το αν ο υπουργός εργασίας του φοράει σουτιέν ή όχι...

Ναι αυτο σκεφτομαι κι εγω...




και δεν ξερω αν με αντικειμενικα κριτηρια ειναι πετυχημενος ο Μπλερ...

πάντως στο νησί τον θεωρούν...και πολλοί πιστεύουν αν ήταν τώρα αυτός στους εργατικούς μάλλον θα ξανακέρδιζε...

Δυστυχώς το ευρωπαϊκό κοινβουλευτικό σύστημα έχει μετατραπεί στο πλήρως προσωποκεντρικό της απέναντι όχθης του ατλαντικού...

Να δω τι θα κάνουν τωρα στις ΗΠΑ, που σε καποιες πολιτειες οι εργατες παιρνουν τα τρόφιμα με το δελτίο... στην πρωτευουσα του καπιταλισμού, ποιος θα το περίμενε...

εμ τα έπαθαν αυτά γιατί εγκατέλειψαν τον τρίτο δρόμο... ;D ;D ;D

Οσον αφορα την δημοκρατια της Μ.Βρετανιας δεν νομιζω οτι ειμαι σε θεση να τη σχολιασω απλα θα ηθελα να αναφερω ενα περιστατικο.
Νομιζω το 2007 ηταν που διερευσαν τα στοιχεια των φορολογικων δηλωσεων μερικων εκατομυριων βρετανων επειδη σταλθηκαν καπου με το ταχυδρομειο και δεν εφτασαν ποτε. Τοτε λοιπον οταν βγηκε ο πρωθυπουργος να ανακοινωσει το λαθος και να ζητησει συγγνωμη (οσο παρακολουθω την πολιτικη ζωη της ελλαδος δεν εχω δει κατι τετοιο).
Και δεν ειναι μονον αυτο ο αρχηγος της αξιωματικης αντιπολιτευσης βγηκε και ειπε οτι δεν ειναι ωρα για να απευθυνουμε ευθυνες στην κυβερνηση αυτα θα τα δουμε μετα αλλα πως να προστατεψουμε τον βρετανικο λαο.

Αυτο αν μη τι αλλο δειχνει ενα επιπεδο πολιτισμου.
Δεν θελω να αναφερθω στον καπιταλισμο κλπ διοτι εκει απλα το ζητημα ξεφευγει για μενα απο τη πολιτικη εντελως σχεδον.
Το μονο που θελω να πω ειναι οτι η παγκοσμιοποιηση τεινει να παιξει πιο σοβαρο ρολο στο παγκοσμιο "πολιτικο" σκηνικο και βλεπω να σβηνονται (η τουλαχιστον να χανουν την αρχικη σημασια τους) οι οροι Δεξια ή Αριστερα.

ναι για τα φορολογικά στοιχεία υπάρχει μέριμνα στην αγγλία αλλά για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα δεν θα το έλεγα ιδιαίτερα....

Δεν ξέρω αν το εννοείς από οικονομικής απόψεως, παρόλα αυτά το πόσο "δημοκράτες" είναι οι Βρετανοί τόσο απέναντι στον ίδιο το λαό τους όσο και απέναντι σε χώρες που βρίσκονται υπό την επιρροή τους έχει άμεση σχέση με αυτό το οικονομικό σύστημα.
Πρίν κάποια χρόνια, οι Βρετανοί πίστευαν ότι ο πόλεμος στο Ιράκ έγινε για τα όπλα μαζικής καταστροφής. Τώρα πιά ζήτημα να το πιστεύει ένα 10% των Βρετανών, και πολύ βάζω. Όλοι ξέρουν ότι έγινε για γεωστρατηγικούς λόγους (πετρέλαια, συμμαχική πολιτική ΝΑΤΟ, παραδοσιακά καλές σχέσεις με τις ΗΠΑ κ.ο.κ.). Σύμφωνα μάλιστα με ένα - σχετικά πρόσφατο - ντοκυμαντέρ του History Channel που έβλεπα για την πολιτική πορεία του Μπλέρ, ήταν ένα σημείο - ο πόλεμος στο Ιράκ - το οποίο χτύπησε αρκετά και τη δημοτικότητα και το κόμμα του. Και δε νομίζω να διαφωνεί κανείς ότι τα δημοκρατικά φρονήματα μιας χώρας δεν σταματάνε εκεί που σταματάνε τα σύνορά της, και κατά τ' άλλα δικαιούνται να κάνουν απροκάλυπτες επεμβάσεις σε ξένα κράτη επειδή μπορούν και να σκοτώνονται μερικές εκατοντάδες χιλιάδες αθώοι, γυναικόπαιδα κ.ο.κ. Ακόμη και στους ίδιους τους Βρετανούς στρατιώτες που ήθελαν να φύγουν από το Ιράκ δεν φέρθηκε δημοκρατικά η Βρετανική κυβέρνηση. Για να μη συζητήσω για ομήρους Βρετανούς πολίτες που κρατούνταν στο Ιράκ από ισλαμικές οργανώσεις και το βρετανικό κράτος δεν έκανε τίποτα για να τους σώσει (τελικά τους περισσότερους τους σκότωσαν, νομίζω).

Άλλο παράδειγμα.... η Βρετανική δημοκρατία παρακολουθεί τους πολίτες της καθημερινά με κάμερες. Σχεδόν παντού (μια που μιλάμε και για δικαιώματα και προστασία του πολίτη). Κάπου διάβασα ότι σε κάθε Βρετανό πολίτη καθημερινά αντιστοιχούν γύρω στις 300 "φωτογραφίες" από κάμερες.... η τρομολαγνεία σίγουρα δεν είναι συνώνυμο της δημοκρατίας.... και η αδυναμία ενός κράτους να προστατέψει τους πολίτες του από επιπτώσεις πολιτικών επιλογών - όπως οι στρατιωτικές επεμβάσεις σε άλλα κράτη - μεταφράζεται σε έλλειμα δημοκρατίας...

Κατά τ΄άλλα, στα περί παγκοσμιοποίησης συμφωνώ....

H οικονομια και η πολιτική  συνδεεονται τοσο που αμα δεν υπήρχε οργανωμένη παραγωγή, η πολιτική θα συρρικνωνόταν σε απλή διαχείρηση...

Η πολιτικη απλα παρασιτει στις και καλα καπιταλιστικες χωρες (βλεπε Η.Π.Α.) ο μονος ρολος της ειναι να ανακοινωνει αποφασεις οικονομικων παραγοντων.

Τωρα αν εννοειτε οτι οι οικονομικοι παραγοντες ασκουν πολιτικη αυτο ειναι αυτονοητο οτι συμβαινει αλλα δεν ειναι ουτε στις αρμοδιοτητες τους ουτε στα πλαισια του καπιταλισμου.

Οσο για τα ατομικα δικαιωματα που ανεφερε η πανδωρα δεν διαφωνω (οτι ουσιαστικα σε λιγο καιρο δεν θα υπαρχουν αφου θα καταστρατηγουνται απο το ιδιο το κρατος χωρις γνωση των πολιτων αν και ηδη συμβαινει αυτο) απλα δυσκολευομαι να πιστεψω οτι ολα αυτα προερχονται απο τον και καλα φοβο των τρομοκρατων.

Και εδω θα ηθελα να θεσω εναν προβληματισμο και να συνδεσω με εναν τροπο διαφορα γεγονοτα ισως λιγο παραδοξο.

Τα τελευταια χρονια υπαρχει μια κοινωνικη αναταραχη στον προηγμενο κοσμο.Απο την "εξεγερση" μεταναστων στο παρισι πριν μερικα χρονια την ταση πολλων χωρων προς το φασισμο η εμφανεις μειωση της επιρροης των ΗΠΑ στην ευρωπη και η ενεργειακη εξαρτηση της τελευταιας απο τη Ρωσια (με επισης ξεκαθαρα φασιστικη διακυβερνηση)
και η εισοδος της Κινας και τις Ινδιας στο παγκοσμιο προσκηνιο. Η εξαγωρα συμβολων του δυτικου κοσμου απο αυτες της δυο χωρες φοβιζει ακομη περισσοτερο τους δυτικους(πχ εξαγορα jaguar και IBM) και δημιουργει μια συγχιση στους λαους πρωτα απο ολα.

Επειτα απο τα παραπανω οι εκαστωτε οικονομικοι παραγοντες μπορει να εχουν υπο τον "ελεγχο" τους τις οικονομικες συναλλαγες αλλα αγνοουν τον παλμο της κοινωνιας και μεσα απο την παραβιαση του ιδιωτικου ασυλου προσπαθουν να σιγουρευτουν για τις προθεσεις και τους φοβους του κοινωνικου συνολου το οποιο ειναι σιγουρα σε ενα αδιεξοδο και δοκιμαζει ολα τα ηδη δοκιμασμενα για να δει τη δουλευει ακομη (τελειωσε με τη σοσιαλδημοκρατια και ηρθε η σειρα της δεξιας να δοκιμασει).
Οταν λοιπον τελειωσουν τα ηδη δοκιμασμενα διοτι πολυ απλα δεν μπορου να ανταπεξελθουν στις απαιτησεις της εποχης οι οικονομικοι παραγοντες πρεπει (για αυτους) υποχρεωτικα να γνωριζουν την σκεψη της κοινωνιας ειτε για να τη χειραγωγησουν ισως σε καποια ακομη προσωρινη λυση ειτε για να αντιλειφθουν τις προθεσεις της στην περιπτωση που τυχει και ειναι συσπειρωμενη ετσι ωστε να εποφελιθουν παλι και να μην χασουν την θεση τους.

Γνωριζω οτι τα παραπανω ειναι τραβηγμενα απο τα μαλλια αλλα ειναι εξισου αφελες με το να πιστευουμε οτι υπαρχουν τοσες καμερες διοτι φοβομαστε τον κυριο Λαντεν.

υγ εχει και συνεχεια το σκεπτικο και θα την παραθεσω αν συνεχιστει η συζητηση.