THMMY.gr

Μήπως αισθάνεστε ένα ξαφνικό σφίξιμο στο στήθος, αίσθηση ότι δε σας φτάνει ο αέρας που αναπνέετε, νιώθετε έντονη δυσφορία και έχετε ένα συναίσθημα ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά; Και μήπως οι γιατροί που έχετε επισκεφτεί σας έχουν πει ότι «δεν έχεις τίποτα! Η καρδιά σου είναι γερή!» αλλά παρόλα αυτά εσείς εξακολουθείτε να νιώθετε άσχημα;

Πράγματι, μπορεί η γνωμάτευση να είναι ότι δεν έχετε τίποτα στην καρδιά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει «κάτι» που δεν πάει καλά. Αυτό το «κάτι» έχει όνομα: είναι κρίσεις πανικού και αποτελούν διαδεδομένο φαινόμενο, που «χτυπάει» γυναίκες και άνδρες κάθε ηλικίας, λιγότερο ή περισσότερο μορφωμένους, πετυχημένους, «δυνατούς» ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις.

Οι κρίσεις πανικού μπορεί να εμφανιστούν ξαφνικά, χωρίς συγκεκριμένη αιτία. Εκεί που κάνετε τα ψώνια σας, σκαλίζετε το συρτάρι του γραφείου σας ή βάζετε τα κλειδιά στη μηχανή του αυτοκινήτου, αισθάνεστε ένα σφίξιμο στο στήθος, την καρδιά σας να χτυπάει σαν τρελή, δυσκολεύεστε να πάρετε αναπνοή και πιστεύετε ότι αυτό είναι το τέλος.

Ο φόβος εκείνων των στιγμών είναι τόσο έντονος και ανεξίτηλος, που στη συνέχεια σκέφτεστε με αγωνία τι θα γίνει αν το ξαναπάθετε και μήπως είναι χειρότερα ή μοιραίο την τελευταία φορά. Η ζωή σας μπορεί να αλλάξει μετά από μία σειρά κρίσεων πανικού, γιατί αρχίζετε να αποφεύγετε καταστάσεις, πρόσωπα και μέρη τα οποία έχετε συνδέσει με τις κρίσεις πανικού, ενώ παράλληλα αισθάνεστε ότι η ποιότητα ζωής σας έχει αλλάξει.

Οι κρίσεις πανικού είναι έντονες, προκαλούν ταραχή και φόβο, ωστόσο δεν είναι σπάνιες. Υπολογίζεται ότι 2,4 εκατομμύρια άνθρωποι το χρόνο έχουν τουλάχιστον μία κρίση πανικού.

Αν και δεν είναι πάντα ξεκάθαρο τι προκαλεί μια κρίση πανικού, συχνά εμφανίζονται ως αντίδραση του ατόμου απέναντι σε μια στρεσογόνο κατάσταση ή σε σημαντικές αλλαγές στη ζωή. Έτσι, ένας χωρισμός, ένας έντονος καβγάς, η αλλαγή εργασίας, αλλά και για να αναφέρουμε θετικές καταστάσεις όπως η εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, η γέννηση ενός παιδιού, κ.ο.κ. αποτελούν μόνο μερικές από τις καταστάσεις που μπορεί να επιφέρουν κρίσεις πανικού. Οι κρίσεις πανικού επίσης μπορεί να ακολουθούν μια κατάσταση ψυχικού τραυματισμού του ατόμου.

Τι ακριβώς είναι η κρίση πανικού και πώς διαφέρει από το άγχος;

Το άγχος είναι ένα διάχυτο συναίσθημα πίεσης και δυσφορίας το οποίο αισθάνεται το άτομο. Η κρίση πανικού δημιουργεί ξεκάθαρα φυσιολογικά συμπτώματα. Κάθε άνθρωπος έχει την εμπειρία του πανικού με διαφορετικό τρόπο, αλλά οι περισσότεροι δηλώνουν ότι αισθάνονται έντονο φόβο που συνοδεύεται από σωματικά συμπτώματα, όπως ταχυκαρδία, δύσπνοια, μούδιασμα, εφίδρωση, ζαλάδα, τάση για έμετο, κ.λπ. Ο πανικός μπορεί να έρθει ξαφνικά και απροειδοποίητα ή σταδιακά, με συμπτώματα που κορυφώνονται. Η κάθε κρίση πανικού κρατάει περίπου 20 λεπτά, τα οποία όμως το άτομο τα βιώνει σαν μία αιωνιότητα.

Τι δημιουργεί τις κρίσεις πανικού;

Οι κρίσεις πανικού προέρχονται από το σύστημα «πάλης ή φυγής» του εγκεφάλου, το οποίο δυσλειτουργεί λόγω στρες ή κάποιας τραυματικής κατάστασης. Εξελικτικά, το σύστημα αυτό διατηρήθηκε από την εποχή της σαβάνας, για να προστατεύσει τον άνθρωπο όταν διακρίνει μια απειλή στο περιβάλλον, με το να τον προετοιμάσει να παλέψει ή να τραπεί σε φυγή.

Στη σημερινή κοινωνία, που δεν υπάρχουν απειλές αντίστοιχες με αυτές που αντιμετώπιζε ο άνθρωπος στη σαβάνα, η ίδια αντίδραση μπορεί να προκληθεί από άλλες πηγές που προκαλούν στρες στον άνθρωπο, ακόμα και αν η στρεσογόνος πηγή δεν είναι ορατή ή χειροπιαστή ή έχει εκλείψει για μεγάλο διάστημα.

Καθώς ο άνθρωπος κατακλύζεται από στρες, συχνά αντιδρά με υπερβολικό τρόπο στα φυσιολογικά συμπτώματα του στρες, όπως η γρηγορότερη λειτουργία της καρδιάς του, και τα ερμηνεύει με αρνητικό τρόπο, με αποτέλεσμα να πιστεύει ότι κάτι πολύ κακό πρόκειται να του συμβεί. Κάθε φορά που υπάρχει έστω και μια υποψία του συμπτώματος, το άτομο το εκλαμβάνει ως την αρχή κρίσης πανικού, αισθάνεται ανήμπορο να αντιδράσει και βιώνει μια κρίση πανικού.

Είναι κληρονομικές οι κρίσεις πανικού;

Η ευπάθεια στο άγχος πιθανότατα έχει βιολογική βάση. Αν ένας γονιός ή ένα από τα αδέρφια έχει κρίσεις πανικού, οι πιθανότητες για το παιδί αυτού του γονιού να έχει και αυτό κρίσεις πανικού αυξάνονται έξι φορές. Μια έρευνα του Ππανεπιστημίου Yale βρήκε ότι τα άτομα που υποφέρουν από κρίσεις πανικού έχουν λιγότερους υποδοχείς για τον νευροδιαβιβαστή σεροτονίνη στον εγκέφαλό τους, ενώ μια άλλη έρευνα βρήκε ότι τα άτομα που παθαίνουν κρίσεις πανικού πιθανότατα έχουν υπερευαίσθητο «σύστημα κινδύνου για ασφυξία», το οποίο με το παραμικρό στέλνει σήμα κινδύνου ότι δεν υπάρχει αρκετό οξυγόνο, ακόμα και όταν οι συνθήκες είναι φυσιολογικές.

Πώς επηρεάζουν το άτομο οι κρίσεις πανικού;

Οι κρίσεις πανικού καθιστούν το άτομο υπερευαίσθητο σε οποιοδήποτε σημάδι του οργανισμού του ότι κάτι δεν πάει καλά. Οι κρίσεις αυτές είναι τόσο τρομακτικές, που το άτομο κάνει κάθε τι για να μην τις ξαναζήσει. Αυτό συχνά σημαίνει ότι το άτομο αποφεύγει καταστάσεις που συνδέονται με άγχος και κρίσεις πανικού. Ένα άτομο που έπαθε κρίση πανικού στην εργασία του ή στο αεροπλάνο μπορεί, αντίστοιχα, να μη θέλει να ξαναπάει στη δουλειά του ή να μην ξαναπετάξει. Ο φόβος συνήθως επεκτείνεται και σε άλλες καταστάσεις. Ο άνθρωπος που φοβάται να πάει στην εργασία του για να μην πάθει άλλη μία κρίση πανικού αρχίζει να φοβάται να πάει σε κάποιο εστιατόριο ή φιλικό σπίτι. Ο άνθρωπος που φοβάται τα αεροπλάνα αρχίζει να φοβάται και τα τρένα και τα πλοία.

Οι άνθρωποι που υποφέρουν συχνά από κρίσεις πανικού βρίσκονται σε μια διαρκή υπερδιέγερση και σε εγρήγορση μήπως τους ξανασυμβεί. Το αποτέλεσμα είναι ότι συχνά χάνουν τη χαρά της ζωής και ζουν με το φόβο ότι θα έχουν άλλη μια φοβερή κρίση πανικού.

Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν ότι το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου συνδέεται με τις κρίσεις πανικού. Οι κρίσεις σπαστικής κολίτιδας από τις οποίες υποφέρουν πολλοί άνθρωποι βρίσκονται σε έξαρση όταν υπάρχει στρες και άγχος. Επειδή το σύνδρομο του ευερέθιστου εντέρου προκαλεί ντροπή σε αυτούς που το έχουν, οι ασθενείς αυτοί γίνονται υπερευαίσθητοι στο γαστρεντερικό τους σύστημα: όταν αισθάνονται πίεση, στρες, άγχος ή ότι κάτι δεν μπορούν να το ελέγξουν, οι ενοχλήσεις τους εντείνονται, προκαλώντας τους πραγματικά στομαχικά προβλήματα.

Από τη στιγμή που τα συμπτώματα των κρίσεων πανικού αλλά και του συνδρόμου του ευερέθιστου εντέρου είναι ιδιαίτερα ευαίσθητα στο στρες, αυτοί που υποφέρουν από τη μία ή την άλλη διαταραχή παγιδεύονται σε έναν φαύλο κύκλο φυσιολογικών συμπτωμάτων που επιδεινώνονται από το στρες και άγχος ότι αφού είναι στρεσαρισμένοι θα τους �χτυπήσει� με το συγκεκριμένο τρόπο.

Ποια είναι η καλύτερη μέθοδος θεραπείας;

Αν και έχει βρεθεί ότι τα αντικαταθλιπτικά μπορεί να βοηθήσουν, ο καλύτερος τρόπος βοήθειας είναι η γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία. Πληθώρα έγκυρων επιστημονικών ερευνών δείχνει ότι τα ποσοστά των ανθρώπων που απαλλάχτηκαν από τα ενοχλητικά συμπτώματα των κρίσεων πανικού μέσω αυτής της θεραπείας είναι κατά πολύ υψηλότερα σε σχέση με τη βελτίωση που είδαν άνθρωποι που έκαναν μόνο φαρμακοθεραπεία.

Το βασικότερο μήνυμα είναι ότι υπάρχει ελπίδα και ότι κανείς δε χρειάζεται να ζει με το φόβο για τον φόβο. Κανένας δεν είναι καταδικασμένος να ζήσει με τα συμπτώματα του πανικού σε όλη του τη ζωή.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στο βιβλίο της Δρ Λίζας Βάρβογλη 'Η Νευροψυχολογία του Στρες στην Καθημερινή Ζωή', Εκδόσεις Καστανιώτη.

Πηγή Health News in gr (http://health.in.gr/news/article.asp?lngArticleID=139208)

έλα ρε φιουτζ πρωϊνιάτικα.. :( στον ύπνο σου το έβλεπες;
τί σου κάνει η σκοπιά κατάρα..
να μας ξανάαρθεις....

χμ και γω έχω συχνά ταχυπαλμία αλλά δε νομίζω οτι φταίει ο φόβος ή ο πανικός.. οι ρυθμοί του νίντζα είναι σαφώς μεγαλύτεροι από οτι του κοινού ανθρώπου επομένως τα πάντα χτυπάνε γρήγορα και δυνατά... αυτό είναι ΤΕΛΟΣ

πραγματικα ομως... στον υπνο σου μας εβλεπες??? ;) ολοι παθαινουμε κρισεις πανικου.αλλα εκει που λες οτι κρατανε 20 λεπτα,δεν ειναι απαραιτητο.μπορει να κρατησουν κ πολυ λιγοτερο.αν δεν καταληξει σε λιποθυμια.κ για να το ξεπερασει καποιος ειναι να δει τα θετικα της υποθεσης κ ως αντεδρασε ο ιδιος ωστε να μην  το ξαναπαθει.αν θελει να σκεφτει θετικα.αλλιως το μεγαλωνει το θεμα στο μυαλο του ,ο φοβος εξαπλωνεται σε αρκετους τομεις της ζωης του κ ο πανικος καθε φορα ειναι ολο κ πι ο μεγαλος.επισης σημαντικο ειναι να κρατησει κανεις την ψυχραιμια του ωστε να λειτουργησει σε λογικα πλαισια εκεινη την ωρα.

όταν λέω εγώ ότι μια άχρηστη Νίντζα
και ρεζιλεύεις τη φυλή σου...
Οι παλμοί ενός warrior πρέπει να είναι ελάχιστοι έως καθόλου.
Εγώ στη μάχη μετρώ 8 παλμούς την ώρα

ε, χμ, γκου χου γκου χου
στο στρατό ξυπνάς από τις 6:00
στις 7 έχει μεσημεριάσει κιόλας..

δηλαδη δε μπορεις να πεις :"σε λιγο"???κριμα!!! ;D

ντοινκ
εσυ εισαι χαζος warrior
8 παλμοι την ωρα σημαινει dead :P

Κάνω quote αυτό το κομμάτι, πιο πολύ επειδή παρακάτω έχει ξεφύγει κάπως το θέμα.
Βασικά, δεν παθαίνουμε όλοι κρίσεις πανικού, όλοι μπορούμε να πάθουμε κρίσεις πανικού υπό συγκεκριμένες συνθήκες (για αποφυγή παρεξηγήσεων).

Μία κρίση μπορεί να κρατήσει λιγότερο από 20 λεπτά (πράγμα λίγο σπάνιο αν υπολογίσεις αρχή κορύφωση κ τέλος), αλλά μπορεί να κρατήσει κ πολύ περ/ρο. Αυτό μπορεί να είναι κ ιδιαίτερα ψυχοφθόρο για το άτομο, αλλά κ επιβαρυντικό για την (σωματική) υγεία του.
Νομίζω πως δεν είναι κάτι που μπορείς να δεις θετικά, καθώς είναι μια μη υγειής αντίδραση του οργανισμού. Προσωπικά πιστεύω ότι θετικά μπορούμε ίσως να δούμε μόνο κάποιες μικρές κ μεμονομένες ψυχοσωματικές αντιδράσεις του οργανισμού μας, αν σκεφτούμε ότι έτσι το σώμα μας βρίσκει μια μικρή λύση για να εκτονώσει την ένταση, πριν γίνει κάτι "πιο μεγάλο". Αλλά κ αυτό επίσης θα πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Εννοείτει πως ο καλύτερος τρόπος βοήθειας είναι η γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία, καθώς έτσι αντιμετωπίζεις κ εξαλείφεις το λόγο ύπαρξης του όποιου πανικού, αλλά κ τα φάρμακα (συνήθως αγχολυτικά θα έλεγα κ όχι αντικαταθλυπτικά), είναι πολύ χρήσιμα. Βοηθούν το άτομο να καταλάβει ότι μπορεί έστω κ έτσι να το αντιμετωπίσει άμεσα, παρατηρώντας το πώς περνά απ'την κρίση στην ηρεμία, μπορεί να βρει τρόπους (πχ αναπνοές) για να βοηθάει τον εαυτό του κ τέλος, αν χρησιμοποιεί τα φάρμακα "προληπτικά" (δλδ όταν αντιλαμβάνεται πως έρχεται μία κρίση) -αλλά όχι καταχρηστικά, μπορεί να ξεπεράσει το φόβο κ να μάθει να ελέγχει το πότε θα πάθει κρίση.

Mia aggalia einai to kalytero farmako.
Milaw gia tis ipies morfes.

Συμφωνώ απόλυτα

Την ώρα που τρέμεις ολόκληρος κ δε μπορείς να αναπνεύσεις, αν υπάρξει ένας άνθρωπος να σου κρατήσει τα χέρια, να σε κοιτάξει, να είναι εκεί, δε χρειάζεσαι πολλά παραπάνω.

εγώ χρειάζομαι κ ένα παγωτό συνήθως

Katalabaineis omws oti meta prokyptei ena allo provlima.
H exartisi sou apo thn aggalia.
Ton allon den tha ton exeis panta ekei.

Milaw apo proswpiki peira.

Βεβαια, τις στιγμες που θα τον εχεις, θα βλεπεις πως μετραει πιο πολυ, γιατι θα εχεις δει τη διαφορα του να μην την εχεις αυτην την αγκαλια

Η σωστή "αγκαλιά", σου μαθαίνει να πατάς σταθερά στα πόδια σου, ακόμη κ όταν είσαι μόνος σου. Έτσι, θα είσαι κ εσύ σε θέση, αν χρειαστεί να την ανταποδώσεις αυτή την αγκαλιά.  ;)

Εμένα με προβληματίζει λιγάκι αυτή η ψευδαίσθηση ναι.. Αλλά πιστεύω ότι σε κάποιο βαθμό και αν συνδυαστεί με κατάλληλη αντιμετώπιση μπορεί να βοηθήσει, κακά τα ψέματα. Αυτό που με βάζει πραγματικά σε σκέψεις όμως είναι η ζημιά που μπορείς να κάνεις σε άλλα άτομα παγιδεύοντάς τα για καιρό μέσα στο δικό σου πρόβλημα. Είναι φαύλος κύκλος από τον οποίο δε μπορείς να βγει κανείς.

Εκείνες τις στιγμές που φοβάσαι ότι θα πάθεις κάτι χειρότερο, που νιώθεις να πνίγεσαι, να ασφυκτιάς, να τρέμεις, να πονάς τόσο έντονα (ψυχικά κ σωματικά), θέλεις απεγνωσμένα να χαθείς, να δραπετεύσεις, να κρυφτείς κάπου, να τελειώσει αυτή η ατέρμονη καταστροφή αλλά ταυτόχρονα αισθάνεσαι ακόμη πιο άσχημα γιατί χρειάζεσαι κάποιον κοντά σου. Έχεις τρομερή ανάγκη από κάποιον να σε κρατήσει, να δεις πως θα είναι εκεί για να σε βοηθήσει, να σε καταλάβει, να σου πει πως δε θα είσαι μόνη. Κι όμως είσαι.... Και στην πραγματικότητα ο άνθρωπος που χρειάζεσαι πιο πολύ από τον οποιονδήποτε βέβαια είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.

To atomo einai dipla sou gia na pernate ta provlimata mazi.
Den eglwvizeis kanenan.
An ola einai kala, o allos xairetai pou niwthei oti se voithaei me ton tropo tou.


Den nomizw genika ekeini tin stigmi oti mporeis na skefteis to otidhpote.
Epikentrwnesai sto ti sou simvainei kai pws tha to stamatiseis mono.

Na skefteis oti kriseis panikou mporei na tis dimiourgei kai mono tou to atomo dioti skeftetai arnitika, oti den yparxei kanenas na vrethei an to piasei mia.

+1 gia ton eauto.

Δε λέω ότι δε θέλει ή ότι δε χαίρεται να βοηθά, μην το παρεξηγείς. Απλώς πιστεύω πως μακροπρόθεσμα κάνει και κακό χωρίς να το συνειδητοποιείς. Εξαρτάται ανά περίπτωση. Ψιλά γράμματα..

Όταν κάποιος δεν είναι καλά, ο οποιοσδήποτε είναι κοντά του επειδή νοιάζεται κ θέλει να βοηθήσει, το κάνει επειδή θέλει. Μη τα μπερδεύουμε. Κ πραγματικά μπορεί να κάνει καλό. Κ στον άλλον, αλλά κ στον ίδιο του τον εαυτό. Βέβαια, όπως αναφέρθηκε, συνήθως όσοι έχουν κάποιο πρόβλημα, κλείνονται πολύ στον εαυτό τους, επιλέγουν τη μοναξιά. Πρέπει να περάσουν σε ένα άλλο στάδιο για να δεχτούν (ζητήσουν) μια αγκαλιά.

Πρόβλημα υπάρχει (φαινόμενο που δε νομίζω να είναι συχνό, αλλά είναι η μόνη περίπτωση αρνητικής επίπτωσης που μπορώ να σκεφτώ), όταν κάποιος δεν είναι καλά, κ ενώ το "γνωρίζει", το χρησιμοποιεί για να έχει κοντά του άλλα άτομα. Αυτός, ούτως ή άλλως δε θα γίνει καλά, γιατί του αρέσει  ακόμη κ υποσυνείδητα να χρησιμοποιεί τη συγκεκριμένη κατάσταση.

Από κει κ πέρα, αυτοί που νοιάζονται, δεν πρόκειται να εγκλωβισθούν, εξαρτηθούν ή οτιδήποτε παρόμοιο. Κάνουν αυτό που αισθάνονται κ "απλά" μπορεί στο τέλος να στεναχωρηθούν ή απογοητευθούν, αν καταλάβουν ότι ο άνθρωπος για τον οποίο νοιάζονταν, τους χρησιμοποιούσε - εξαπατούσε.

Για το ότι νοιάζονταν όμως, δεν πρόκειται (ή τουλάχιστον δεν πρέπει) να μετανιώσουν. Αυτή είναι η φυσική τάση ανάμεσα στους περ/ρους ανθρώπους. Να βοηθούν, να μοιράζονται.

Re vlepeis ti grafoume sto msn ? LOL

Egrayes cecilia.

αυτό σε ποιόν πάει?

Se sena - exw mia paromoia sizitisi sto msn pou i apantisi sou kolouse.

χαχαχ ;) οκ 8)

είδες Νεκτάριε;  ;D

Αλίμονο αν μετανιώναμε για την αγάπη ή τη βοήθεια που έχουμε προσφέρει στους άλλους ανθρώπους. Έστω κι αν δεν το άξιζαν ή αν προσπάθησαν να μας χρησιμοποιήσουν με οποιοδήποτε τρόπο.

no comments.

με βάφλα ή χωρίς;

με φωνάζουν θα γράψω μετά απάντηση

:) ;) ^kissy^ 



με βάφλα, με όλη την παρέα, γύρνα πίσω φιουτζζ  :-[




Δε θα το ανέφερα καν αυτό, συμφωνώ, κατ' αρχάς, απόλυτα μ' όσα γράφτηκαν παραπάνω

Όταν αγαπάς κάποιον, νιώθεις την ανάγκη να τον βοηθάς να ξεπεράσει τα όποια προβλήματα έχει και από αυτό ωφελούνται και οι δύο πλευρές. Επιπλέον, ισχυροποιούνται οι δεσμοί που δένουν αυτούς τους ανθρώπους. Δεν αναφέρομαι σε προβληματικές καταστάσεις. Υπάρχει όμως πάντα ένα υποσυνείδητο χρέος να κάνεις κάτι τέτοιο και αυτό συνεπάγεται το να επωμίζεται το άτομο ένα ψυχολογικό βάρος (το λιγότερο που μπορώ να σκεφτώ) που μεγαλώνει ανάλογα με τη διάθεση του να συνεχίσει ή όχι να είναι κοντά στο άλλο άτομο, να κάνει άλλα πράγματα στη ζωή του κτλ. και τον φθείρει πολύ σε βάθος χρόνου. Ίσως να χρειαζόταν μία διάκριση όσον αφορά το πώς συσχετίζονται τα δύο άτομα σε κάθε περίπτωση γιατί έχει διαφορά. Δε θα επεκταθώ γιατί ήδη νομίζω πως δε γίνομαι κατανοητή όπως το θέλω. Μακάρι στο τέλος να καταλήγουν όλα για όλους καλά.

Θετικό τίποτε απ' αυτά δεν είναι φυσικά αλλά μόνο αν θες πραγματικά να το δεις το όλο θέμα θετικά όπως λες, αρχίζεις να το αντιμετωπίζεις. Το κατά πόσο θέλεις και μπορείς μάλλον εξαρτάται από τη σοβαρότητα της κατάστασης (την ένταση των συμπτωμάτων κ το αν συνδυάζεται με άλλες διαταραχές, κάτι που επιδεινώνει τα πράγματα) όπως και από τη δύναμη σου και το περιβάλλον σου. Δε νομίζω Φαίη μου πως μπορείς να κρατήσεις την ψυχραιμία σου (ή γενικώς να κάνεις και πολλά πράγματα). Μπορείς όμως να προσπαθήσεις να πεις τον εαυτό σου ότι δεν υπάρχει τίποτε παραπάνω για να ανησυχείς, έστω κι αν δεν τα καταφέρνεις στην αρχή. Παίρνεις αναπνοούλες και ηρεμείς (όσο μπορείς) μέχρι να περάσει. Πρέπει να αποβάλεις αισθήματα ενοχής που ενδεχομένως σου δημιουργούνται και να αποδέχεσαι τον εαυτό σου και το πρόβλημα (μαζί και τις πιθανές αιτίες του εφόσον ακόμη υφίστανται) ως έχουν, να μην αφήνεις άλλο τις εσωτερικές σου άμυνες και σιγά σιγά να ανακτάς τον έλεγχο και να προλαμβάνεις όταν ακόμα είναι εφικτό. Να φτάσεις στο σημείο να αντιλαμβάνεσαι πότε, πώς και γιατί αρχίζει, να συγκεντρώνεις όλη τη δύναμή σου στο να το περιορίσεις ή να το αποτρέψεις τελικά. Αν θέλεις να τα καταφέρεις μόνος σου, αποφεύγεις να καταπιέζεις συναισθήματα και σκέψεις, εκφράζεσαι γι' αυτό και για ό,τι σε απασχολεί σε ανθρώπους που εμπιστεύεσαι και που μπορούν να σε στηρίξουν και να το κατανοήσουν χωρίς να το κρίνουν.. Θέλει υπομονή, πολλή θετική σκέψη, ακόμη και χιούμορ..


[Επειδή αναφέρεται νομίζω κάπου στο κείμενο που παρέθεσε ο φιουτζ, πριν περίπου τρία χρόνια, εμφάνιζα σχεδόν για ένα χρόνο περιστασιακά (καθόλου συχνά ευτυχώς) το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και κάθε φορά πονούσα υπερβολικά για τουλάχιστον 1.5 ώρα χωρίς όμως άλλα έντονα συμπτώματα. Αντέχω αρκετά στον πόνο αλλά αυτό δεν το μπορούσα.. :( με αποτέλεσμα να φοβάμαι πολύ ότι θα μου ξανασυμβεί ξαφνικά ενώ είμαι κάπου έξω (και δε θα μπορέσω να οριζοντιωθώ εγκαίρως/θα χάσω αισθήσεις). Οι παθολόγοι είχαν πει ότι μπορεί να προκαλείται από άγχος ή από στεναχώρια.. και στην πραγματικότητα αυτό από το οποίο πήγαζε ήταν η κατάθλιψη. Πέρα από το να προσέχω τη διατροφή (τις φυτικές ίνες συγκεκριμένα), δεν έκανα κάτι άλλο, δε μου προκάλεσε κανένα πρόσθετο άγχος, ούτε υπήρξα στο παρελθόν ιδιαίτερα αγχώδης. Το αντίθετο θα έλεγα. (Γι' αυτό κι ελπίζω η έμφυτη απάθεια μου γενικά σε στρεσογόνες καταστάσεις να νικήσει πάλι στο τέλος. :D)]

Πάντως δεν ξέρω κατά πόσο μπορείς να βοηθήσεις έναν άνθρωπο αν δεν θέλει ο ίδιος να βοηθηθεί.

Μερικές φορές οι προσπάθειες είναι μάταιες. και στο τέλος γυρίζει ο άλλος και σου λέει "και ποιος σου ζήτησε να με βοηθήσεις,ε?" :(