THMMY.gr

"Αν ένας συνθέτης μπορούσε να πει όσα έχει να πει με λέξεις, δεν θα βασανιζόταν προσπαθώντας να μιλήσει με τη μουσική." Ο αφορισμός του Gustav Mahler δίνει το μέτρο της δυσκολίας αυτού του εγχειρήματος. Υλικό των συνθετών είναι ο ήχος. Αυτόν αποσπούν από τη σιωπή, αυτόν καθυποτάσσουν και οργανώνουν, σ' αυτόν δίνουν περιεχόμενο. Οι λέξεις ανήκουν σε μιαν άλλη επικράτεια. Λίγοι είναι εκείνοι που τόλμησαν να κονταροχτυπηθούν μαζί τους. Και επιπλέον, ελάχιστοι μουσικοί είναι διανοούμενοι. Πολύ πιο στοιχειακοί καλλιτέχνες, σπάνια καταγράφουν και δημοσιοποιούν τον στοχασμό γύρω από το έργο τους, αφήνοντάς το να μιλήσει για λογαριασμό τους. Κι όμως, μερικοί από τους αφορισμούς τους είναι εντυπωσιακοί σε πυκνότητα και δύναμη, δραστικότατοι στον ακαριαίο τρόπο με τον οποίο παγιδεύουν μια σκέψη. Και αρκετοί από τους στοχασμούς τους δεν δίνουν παρά το μέτρο της δημιουργικής βασάνου, κοινής σε κάθε καλλιτεχνική προσπάθεια, εξίσου σκληρής για κάθε δημιουργό. Αποσπασμένες από τα λίγα γραπτά για τη μουσική, από τα απομνημονεύματα, τις αλληλογραφίες, τις συνεντεύξεις τους, οι ρήσεις των μουσικών προσφέρουν το ακριβό και σπάνιο λεκτικό απόσταγμα μιας ζωής ταγμένης στους ήχους.

Το τραγούδι των πουλιών είναι το καταφύγιό μου. Τις σκοτεινές ώρες, όταν η αχρηστία μου μου αποκαλύπτεται ωμά και όλες οι μουσικές γλώσσες του κόσμου μοιάζουν να είναι απλώς μια προσπάθεια υπομονετικής έρευνας χωρίς να υπάρχει πίσω από τις νότες τίποτα που να δικαιολογεί τόση δουλειά – πηγαίνω στο δάσος, στους αγρούς, στα βουνά, πλάι στη θάλασσα, ανάμεσα στα πουλιά... Εκεί κατοικεί η μουσική για μένα. Ελεύθερη, ανώνυμη μουσική, αυτοσχέδια, αυνθεμένη για χάρη της απόλαυσης.
Συλλέγω τα τραγούδια των πουλιών εδώ και είκοσι χρόνια. Το έκανα ενστικτωδώς, για δική μου, προσωπική ευχαρίστηση, ώσπου ένιωσα ντροπή γιατί δούλευα τυφλά. Ήρθα σε επαφή με ορνιθολόγους και άρχισα να τους συνοδεύω στις εξορμήσεις τους...
Μόνο τα πουλιά είναι μεγάλοι καλλιτέχνες.

Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο να παράγεις μουσική. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να χτυπάς τα σωστά πλήκτρα τη σωστή στιγμή και το όργανο παίζει από μόνο του.

Δόξα τω Θεώ, ο Μπετόβεν μπορεί να γράφει μουσική. Δυστυχώς, δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο σ’ αυτή τη γη.

Η μουσική είναι το κρασί που μεθάει πνευματικά όποιον την ακούει κι εγώ είμαι ο Βάκχος που παράγει αυτό το θαυμαστό κρασί για χάρη του ανθρωπίνου γένους.


Ε το ξέραμε ότι ήταν λίγο ψωνάρα.. :P

Η μουσική είναι η υπέρτατη τέχνη κυρίως γιατί, ανίκανη να μιμηθεί την πραγματικότητα, υψώνεται πάνω από τη φύση σ’ έναν ιδεώδη κόσμο και μέσω ουράνιας αρμονίας ανακινεί επίγεια πάθη.

Σκοπός της μουσικής δεν είναι να εκφράσει αισθήματα , αλλά τη μουσική την ίδια. Δεν είναι ένα σκεύος στο οποίο ο συνθέτης παροχετεύει την ψυχή του σταγόνα-σταγόνα, αλλά ένας λαβύρινθος χωρίς αρχή και χωρίς τέλος, γεμάτος καινούρια μονοπάτια που μένει να εξερευνηθούν, όπου το μυστήριο παραμένει αιώνιο.

“I write music with an exclamation point!”


“I believe in God, Mozart and Beethoven, and likewise their disciples and apostles; - I believe in the Holy Spirit and the truth of the one, indivisible Art; - I believe that this Art proceeds from God, and lives within the hearts of all illumined men; - I believe that he who once has bathed in the sublime delights of this high Art, is consecrate to Her for ever, and never can deny Her; - I believe that through Art all men are saved.”


“After Rossini dies, who will there be to promote his music?”   



Richard Wagner (1813 - 1883)
(Ήταν από τα μεγαλύτερα ψώνια της μουσικής. Κι όμως η μουσική του ήταν ανώτερη και διαχρονική... Γιαυτό και τον λατρεύω από μικρό παιδί!!  :))

Σόρρυ αλλά αναγκάζομαι να παρέμβω:



Για αυτό η μουσική του είναι ηχορρύπανση :D (τουλάχιστον ένα κομμάτι που άκουσα εγώ, για τα υπόλοιπα επιφυλλάσομαι  ::) )   ;D

Ο messiaen δεν είναι ο μόνος που σκέφθηκε κάτι τέτοιο,παρόμοιες ιδέες είχαν αναγεννησιακοί συνθέτες και μάλιστα αρκετούς αιώνες πρίν!
Διαβάζοντας αυτόν τον αφορισμό,μου ήρθε στο μυαλό  το .....τραγούδι των πουλιών ("Le chant des oyseaulx"), ένα πολυφωνικό έργο του 16ου αιώνα το οποίο συνέθεσε ο Clement Janequin.Είναι νομίζω μία από τις πρώτες απόπειρες στην δυτική μουσική μίμησης ήχων της φύσης(συγκεκριμένα του κελαηδίσματος των πουλιών την άνοιξη), με μοναδικό εκφραστικό μέσο την ανθρώπινη φωνή υποταγμένη σε αυστηρή αντιστικτική τεχνική.

Λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός πως ο κατάλογος BWV φθάνει μέχρι το 1127, το ποσοστό των κομματιών που έχεις ακούσει αγγίζει το εντυπωσιακό 0.088%.
Ελπίζω να βρεις κάτι που να σου αρέσει περισσότερο στο υπόλοιπο 99.91%.

Τώρα σχετικά με την ρήση,είναι γνωστό πως ο κατά πολλούς μεγαλοφυέστερος συνθέτης όλων των εποχών ήταν εξαιρετικά μετριόφρων!Να κάτι παρόμοιo:

"Ήμουν υποχρεωμένος να εργασθώ πολύ.Όποιος δουλέψει αρκετά θα τα καταφέρει το ίδιο καλά με εμένα"

Επιστολή του Pyotr Ilyich Tchaikovsky (1840-1893) στην Nadezhda von Meck (21/1/1878)

Τον Δεκέμβριο του 1874 είχα γράψει ένα κοντσέρτο για πιάνο. Μια και δεν είμαι πιανίστας, ήταν αναγκαίο να συμβουλευτώ κάποιον βιρτουόζο για το τι μπορεί να ήταν αναποτελεσματικό, μη πρακτικό, ανάξιο της τεχνικής μου. Κάποια φωνή με προειδοποιούσε να μην επιλέξω τον Νικολάι Ρουμπινστάιν. Ωστόσο, μια και δεν ήταν απλώς ο καλύτερος πιανίστας στη Μόσχα αλλά και ένας πρώτης τάξεως μουσικός, και γνωρίζοντας ότι θα αισθανόταν φρικτά προσβεβλημένος αν πήγαινα το κοντσέρτο μου σε κάποιον άλλον, αποφάσισα να του ζητήσω να το ακούσει. [...]
Έπαιξα το πρώτο μέρος. Ούτε μια λέξη, ούτε μια παρατήρηση. Ω, έστω και μια μονάχα λέξη, μια φιλική άρνηση, οτιδήποτε προκειμένου να σπάσει η σιωπή! Για όνομα του Θεού, πες κάτι! Όμως ο Ρουμπινστάιν δεν άνοιγε το στόμα του. Μάζεψα όση υπομονή μου απέμεινε και έπαιξα το κοντσέρτο ως το τέλος. Σιωπή.
"Λοιπόν?" ρώτησα και σηκώθηκα από το πιάνο. Και τότε, ένας χείμαρρος βγήκε από τα χείλη του Ρουμπινστάιν. Το κοντσέρτο μου δεν άξιζε τίποτα, δεν παιζόταν με τίποτα. Τα περάσματα ήταν τόσο ασύνδετα, τόσο αδέξια γραμμένα, που δεν θα μπορούσαν και να βελτιωθούν. Εδώ και κει είχα κλέψει από άλλους. Το έργο ήταν κακό, τετριμμένο, κοινότοπο, αλλά, αν το προσάρμοζα στις υποδείξεις του, θα το παρουσίαζε στη συναυλία του. "Δεν θα αλλάξω ούτε νότα", απάντησα.

---

Και πολύ καλά έκανε! Τα κοντσέρτα για πιάνο του Tchaikovsky είναι τα από τα πιο όμορφα που έχω ακούσει ποτέ μου... Και γενικότερα η μουσική του είναι πολύ μελωδική.
Κάτι αντίστοιχο έγινε και με το κοντσέρτο του για βιολί, που είναι και το αγαπημένο μου. Μετά την πρώτη του παρουσίαση στη Βιέννη το 1881 μια κριτική του ήταν η εξής: "Tchaikovsky's Violin Concerto gives us for the first time the hideous notion that there can be music that stinks to the ear. The violin is no longer played; it is pulled, torn apart, drubbed."
Είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα του να μην ακούς τι λένε οι άλλοι παρά μόνο την καρδιά σου.

Η σύνθεση είναι σαν να οδηγείς μέσα στην ομίχλη προς το σπίτι σου. Σιγά-σιγά διακρίνεις περισσότερες λεπτομέρειες του σπιτιού - το χρώμα των κεραμιδιών και των τούβλων, το σχήμα των παραθύρων. Οι νότες είναι τα τούβλα και το κονίαμα του σπιτιού.

Το καλύτερο τόπικ του φόρουμ   :)

“Music is enough for a lifetime, but a lifetime is not enough for music”

:)

Η μελωδία είναι μια μορφή ανάμνησης. Πρέπει να φαίνεται αναγκαία και αναπόφευκτη στ' αυτιά μας.

Δεν έχω καταλάβει ούτε ένα μέτρο μουσικής στη ζωή μου, όμως το έχω νιώσει.

Αυτή η φράση σημάδεψε όλους τους "IMO" :P :P :P

Ποιοι είναι οι "ΙΜΟ"??  ^confused^

ΙΜΟ = Ιν Μάι Οπίνιον :)

Τη μουσική μου την καταλαβαίνουν καλύτερα τα παιδιά και τα ζώα.

Για μένα οι σκέψεις που εκφράζονται με τη μουσική που αγαπώ δεν είναι υπερβολικά αόριστες ώστε να μπορούν να διατυπωθούν με λόγια, αλλά, αντιθέτως, υπερβολικά συγκεκριμένες.


:) :) :)

Το καλύτερο στη μουσική δεν βρίσκεται στις νότες.

Η μεγάλη τραγωδία της εποχής μας: όσο πιο μεγάλο είναι το κοινό των συναυλιών, τόσο λιγότερο γίνεται κατανοητή η μουσική.


:???:

Χα! Τη στιγμή που αναρωτήθηκα "μα γιατί το λέει αυτό; Τί εννοεί;", πρόσεξα από κάτω το emoticon σου (που σημαίνει μάλλον ότι και εσύ έχεις την ίδια απορία :P )



Μάλλον εννοεί ότι κυριαρχεί σε πολυκοσμία μία νοοτροπία του τύπου "πάμε επειδή πάει ο πολύς κόσμος, είναι της μόδας" και δίνουν βαρύτητα σε αυτό παρά στο να κατανοήσουν την ίδια τη μουσική
(χμ...δεν με πείθει ο συλλογισμός μου :D )

Εχμ... ναι... :P


Εγώ πάλι σκέφτηκα το εξής. Οι συναυλίες που μαζεύουν πολύ κόσμο είναι αυτές στις οποίες τα κομμάτια που παίζονται είναι εύκολα στο άκουσμα και αγαπητά στο λαό από την άποψη ότι έχουν ένα χαρακτηριστικό μοτιβάκι που σου μένει... Ή επίσης, αν για π.χ. παίζει κάποιος γνωστός μουσικός, θα πάει πολύς κόσμος μόνο και μόνο επειδή είναι διάσημος κι επειδή κυριαρχεί η νοοτροπία ότι το να πας σε συναυλία τέτοιου είδους δείχνει κουλτούρα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα καταλάβουν αυτό που θα ακούσουν...
Από την άλλη όμως, τι σημαίνει το "να γίνει κατανοητή η μουσική"? Κατά τη γνώμη μου, ο κάθε άνθρωπος κατανοεί διαφορετικά τη μουσική, ζητάει άλλα πράγματα από τη μουσική και γι' αυτό υπάρχουν και τα διαφορετικά γούστα. Όμως αυτό είναι και το ωραίο στη μουσική και γι' αυτό και είναι δύσκολος ο ρόλος του εκτελεστή/ερμηνευτή. Πρέπει την ώρα που παίζεις να το νιώθεις τόσο πολύ αυτό που ερμηνεύεις ώστε να το νιώσει και αυτός που ακούει. Και πρέπει να τον κάνεις να το νιώσει όπως το θέλεις εσύ.
Νομίζω ότι έχω ξεφύγει από το θέμα αλλά μ' έπιασε φλυαρία... ^redface^

Καλά το πας κι εσύ...

Ο καλλιτέχνης πρέπει να εγκαταλείπεται στην έμπνευσή του... Θα συνέθετα με απόλυτη εμπιστοσύνη ένα θέμα που θα έκανε το μουσικό μου αίμα να κυλήσει πιο γρήγορα στις φλέβες μου, ακόμα κι αν όλοι οι άλλοι καλλιτέχνες του καταλόγιζαν παντελή έλλειψη μουσικότητας.

Εξαιρετικά αφιερωμένο στον Ανώνυμο... :P


Χρειαζόμουν επειγόντως καινούρια κομμάτια για σόλο τσέλο. Μαζί με τον πατέρα μου αρχίσαμε την αναζήτηση. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το απόγευμα για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί ο πατέρας μου μου αγόρασε το πρώτο μου βιολοντσέλο σε κανονικό μέγεθος... Ύστερα, σταματήσαμε σ' ένα παλιό μουσικό βιβλιοπωλείο, κοντά στο λιμάνι. Άρχισα να ψάχνω σ' ένα σωρό με παρτιτούρες. Ξαφνικά σκόνταψα σε μερικές σελίδες ζαρωμένες και κιτρινιασμένες από το χρόνο. Ήταν σουίτες για τσέλο σόλο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Πόση μαγεία και μυστήριο, σκέφτηκα, ήταν κρυμμένα σ' αυτές τις λέξεις. Δεν είχα ποτέ ακούσει για την ύπαρξή τους. Κανείς, ούτε οι δάσκαλοί μου, δεν μου τις είχαν αναφέρει... Έτρεξα σπίτι, κρατώντας τις σουίτες σαν να ήταν τα διαμάντια του στέμματος, και μόλις βρέθηκα στο δωμάτιό μου, βυθίστηκα σ' αυτές. Τις διάβασα και τις ξαναδιάβασα. Ήμουν δεκατριών ετών εκείνη την εποχή, όμως στα ογδόντα χρόνια που ακολούθησαν, το θαύμα της ανακάλυψής μου συνέχισε να μεγαλώνει μέσα μου. Εκείνες οι σουίτες μου άνοιξαν έναν καινούριο κόσμο. Τις μελετούσα και τις δούλευα κάθε μέρα επί δώδεκα χρόνια. Ναι, δώδεκα χρόνια θα περνούσαν και θα γινόμουν είκοσι πέντε, πριν πάρω το θάρρος να παίξω μια από τις σουίτες δημόσια σε συναυλία. Μέχρι τότε, κανένας βιολιστής ή τσελίστας δεν είχε παίξει ολόκληρη έστω και μία σουίτα του Μπαχ. Θεωρούνταν ακαδημαϊκά έργα, μηχανικά, χωρίς θέρμη. Για φαντάσου! Είναι η ουσία του Μπαχ και ο Μπαχ είναι η ουσία της μουσικής.

O Pablo πρέπει να ήταν σοφός άνθρωπος.

The peculiar characteristic of Vivaldi's music is, that it is wild and irregular.

puppet in heaven or master in hell? (master of puppets or heaven and hell?)

James Hetfield

Fix me babe.

James Hetfield

They say I workship the devil, they must be stupid or blind. I'm just a rock n' roll rebel...

Ozzy

Είναι ενδιαφέρον ότι και μόνο που δηλώνει ανεξάρτητος και ρέμπελος μπορεί να χαρακτηριστεί από κάποιους ως "κακό" εξορισμού!
Επειδή γίνεται πολύ εγωιστής ασχολούμενος με τον εαυτό του και ο εγωισμός είναι του σατανά (χωρίς πλάκα)!

Πώς θα μπορούσε η μουσική να είναι μια απλή πνευματική διαδικασία ή μια σειρά παράδοξων συνδυασμών του ήχου, που θα μπορούσαν να ταξινομηθούν όπως τα προϊόντα σ' ένα μπακάλικο? Η μουσική είναι ξέσπασμα ψυχής.

Νιώθω μερικές φορές ότι υπάρχει μουσική στον αέρα, μουσική παντού γύρω μας, ο κόσμος είναι γεμάτος απ' αυτήν και δεν έχεις παρά να πάρεις απλά όση χρειάζεσαι.

 :) ;)

Φοβερή διαίσθηση του κόσμου! Γιατί μουσική δεν είναι μόνο αυτό που τραγουδάνε ή ακούμε από τα μουσικά όργανα...
Το συνειδητοποίησα όταν διάβαζα στο Σιλμαρίλλιον του Τόλκιν το κεφάλαιο της κοσμογονίας. Ο πρώτος θεός έβαλε να εκφράζουν τη σκέψη του δευτερεύουσες θεότητες φτιάχοντας μουσική. Σιγά σιγά αποκάλυπτε το πρώτο μέρος, δεύτερο κλπ της συμφωνίας του. Η έκπληξη είναι όταν αναφέρει κάποια θεότητα που είχε ειδίκευση στη μουσική έτσι όπως την καταλαβαίνουν οι άνθρωποι! Δηλαδή, υπάρχει μουσική γύρω, αλλά μένει να πιάσεις οση θέλεις, όπως λέει και ο κύριος Έλγκαρ.

Έτσι όπως τα λες ο Μόργκοθ δεν ήταν κακός, απλά τρομερά φάλτσος ;D

Τότε λεγόταν Μέλκορ και ναι, ήταν φάλτσος γιατί δε συμβάδιζε με τους άλλους και από τον εγωισμό του έλεγε τα δικά του.
Μετά, όταν μεταφράστηκε η υπηρεσία του εαυτού και μόνο σαν κακία, τα ξωτικά τον είπαν Μόργκοθ :P

Έλεος με τη χριστιανομανία του τόλκιν :P

Τα ξωτικά (και συγκεκριμένα ο Φέανορ) ονόμασαν το Μέλκορ Μοργκόθ (τουτέστην Εχθρός) γιατί έκλεψε τα Σιλμαρίλλιον και επειδή ήταν πάντα σε πόλεμο μαζί του, προφανώς διατηρήθηκε.


Ο Μοργκόθ, ήταν μεν μια παραφωνία στον χαρούμενο κόσμο που θέλαν να φτιάξουν οι υπόλοιποι Άινουρ, αλλά ήταν και η αιτία για νέες μεγάλες συνθέσεις, που δεν θα ήταν δυνατόν να εμφανιστούν. Μιλάμε για ιστορίες, θάρρους, αυτοθυσίας και άλλα τέτοια.

Μου αρέσει να σκέφτομαι τη μουσική σαν μια επιστήμη των αισθημάτων.

Bach is, for me, the touchstone that keeps my playing honest. Keeping the intonation pure in double stops, bringing out the various voices where the phrasing requires it, crossing the strings so that there are not inadvertent accents, presenting the structure in such a way that it's clear to the listener without being pedantic — one can't fake things in Bach, and if one gets all of them to work, the music sings in the most wonderful way.


Σα να σου λέει: Μην προσπαθείς να κάνεις κολπάκια στον Bach, θα βγεις χαμένος... :P :-[